Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
= = อนาคตเป็นเจ้าของกิจการ แต่ตอนนี้เรากำลังจะเป็นโรคซึมเศร้า = = ติดต่อทีมงาน

เรื่องนี้มันอาจเป็นเรื่องเล็ก ๆ ในสายตาของคนที่ผ่านโลกมามาก
แต่สำหรับเรา เรารู้ว่าการตัดสินใจที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้กำลังจะเปลี่ยนแปลงทั้งชีวิตเราทั้งชีวิต

เราอายุ 22  เรียนจบคณะเกี่ยวกับภาษาจากมหาวิทยาลัยรัฐมาได้หนึ่งปี
เรารักที่จะเขียนหนังสือ มีความสุขกับการถ่ายทอดเรื่องราวเป็นตัวอักษร
ตอนเด็ก ๆ เราตั้งใจจะเป็นนักเขียน แต่พอโตขึ้นเราถึงเพิ่งรู้ว่าชีวิตเรามันไม่ได้มีทางเลือกได้ง่าย

ครอบครัวเราเปิดร้านขายวัสดุอุปกรณ์ก่อสร้างในต่างจังหวัด
ขายทุกอย่างตั้งแต่รากฐานยันโครงสร้าง เรียกว่ามาซื้อของที่ที่เราร้านเดียวได้ครบ
กิจการเปิดมายี่สิบกว่าปี เติบโตได้ดีในแบบค่อยเป็นค่อยไป

เราบริหารงานแบบธุรกิจในครอบครัว
จ้างคนงานขับรถส่งของ กับเด็กยกของสองคน
แม่เราทำบัญชี มีพ่อช่วยบริหารอยู่ข้างหลัง

แต่เรื่องมันเกิดขึ้นตอนเราเรียนจบใหม่ ๆ เมื่อปีที่แล้ว
เราตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะไปเป็น กองบรรณาธิการของนิตยสารสักหัวหนึ่ง
แต่พอดีกับที่ลูกจ้างในร้านลาออก
เหลือแม่คนเดียวที่ต้องวิ่งวุ้น คอยจัดการทั้งบัญชี หยิบของ เช็คสินค้าวุ่นวาย

เราเลยต้องเข้ามาช่วยแม่ทำงานที่บ้าน
บอกแม่ว่า “ไม่เป็นไรแม่ เดี๋ยวหนูช่วยทำงาน ไม่ไปเป็นนักเขียนแล้ว”
ทั้ง ๆ ที่มันเป็นความฝันของเรา และเราพยายามทุ่มเทมาตลอดเกือบทั้งชีวิต

ตอนเราพูดแล้วลงมือช่วยทำงาน
แม่เองก็ยิ้มดีใจ แถมยังบอกด้วยว่า พ่อเขาโล่งใจที่จะมีคนมาช่วยสานกิจการต่อ
จะได้มีแรงทำงานพัฒนาร้านต่อไป

(เรามีน้องสาวคนหนึ่งเรียนวิศวะคอม ตอนนี้เรียนจบแล้ว ได้งานแล้ว
ส่วนน้องชายคนเล็กเพิ่งจบม.ห้า ตั้งใจจะให้เรียนวิศวะโยธา
แต่กว่ามันจะโตก็ต้องมีใครอยู่ดูแลร้าน)

พอเราทำงาน แม่เองก็ค่อย ๆ ปล่อยมือ แต่ไม่มากนัก
ตอนนี้พ่อกับแม่ก็เริ่มอายุมากขึ้นเลข 5 กันแล้ว
เราเห็นเขาทุกวัน เรารู้ว่ามันเหนื่อยแค่ไหน

แต่ลึก ๆ ในใจเราถามตัวเองอยู่ตลอดว่า
เราจะทำงานแบบนี้ไปทั้งชีวิตจริง ๆ เหรอ
งานที่เหมือนถูกขังอยู่ในคุก
ไม่มีเพื่อนฝูง (เพื่อนไปทำงานในกรุงเทพกันหมด)
ไม่มีสังคม (อยู่กับบ้าน เจ้านายก็พ่อแม่)

เราอายุแค่นี้ มีแรงมีพลังที่จะทำอย่างอื่น
แต่เราต้องทำงานที่เราไม่ได้ชอบเลยสักนิดต่อไปอีกสามสิบปี
เราจะทนไหวมั้ย จะรับได้จริง ๆ หรอ

บางเวลาเราอยากจะหนีออกไป
อยากลองไปทำงานที่ไกล ๆ ไปต่างประเทศคนเดียว
เราไม่เคยเกี่ยงงาน  แค่ขอให้ได้ทำในสิ่งที่เราได้เลือก
แต่เรารู้ว่าเราเป็นผู้หญิง ไปที่ไหนตัวคนเดียวไกล ๆ
พ่อแม่ก็ไม่อนุญาตอีก เราเองก็รู้สึกไม่ดีที่ทำให้ท่านเป็นห่วง

เราใช้การเขียนที่เราชอบช่วยเยียวยาตัวเอง
แต่ภาวะเครียดที่ถูกกดดันจากการทำงานที่
มันไม่สามารถช่วยอะไรได้มากเลย

เรื่องพวกนี้ระบายกับใครก็ไม่ได้
เหนื่อยจนท้อ กลับมาฮึด แล้วก็เป็นใหม่
เพื่อนบอกว่าเราโชคดีแล้วที่มีกิจการเป็นของตัวเอง
มีบ้านให้อยู่ ข้าวก็ฟรี พ่อกำลังจะถอยรถให้ขับ
แต่เรื่องแบบนี้ เราไม่เคยต้องการ

เราอยาก ‘ใช้ชีวิต’ ไม่ได้แค่อยาก ‘มีชีวิต’

เรื่องพวกนี้อาจเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับใครหลายคน
แต่สำหรับชีวิตของเราต่อไปอีกข้างหน้า
เราไม่รู้เลยว่าจะเลือกทางไหน

จะหนีออกมาจากสภาพที่เป็นอยู่
ก็นึกถึงหน้าแม่ตอนยิ้มดีใจที่เราเลือกจะมารับกิจการสานต่อ
นึกถึงความเหนื่อยของพ่อแม่ที่จะเกิด หากเราไม่อยู่ช่วย
คิดแค่นั้นก็ทำใจทิ้งไม่ลง

แต่จะให้ทนทนทำไป ก็ปวดใจตัวเองมากขึ้นทุกวัน
เสียดายความสามารถของตัวเอง เสียดายพลังชีวิตที่จะเรียนรู้จักโลกกว้าง
ต้องถูกขังอยู่กับสภาพแวดล้อมเดิม ๆ ที่อยากจะหนีแต่ก็หนีไม่ได้
แถมต้องเจอมันไปอีกตลอดชีวิต

ใครพอมีคำแนะนำให้บ้างค่ะกับสถานการณ์แบบนี้
รบกวนแนะนำทีค่ะ เราไม่รู้จริง ๆ ว่าจะต้องทำยังไง

ป.ล. เรามีเงินเก็บอยู่แค่ 150 k และเราพร้อมจะใช้เงินก้อนนี้เปลี่ยนแปลงชีวิตตัวเอง

ขอบคุณมากค่ะ

แก้ไขเมื่อ 30 เม.ย. 55 17:39:00

จากคุณ : god_secret
เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 17:36:03




ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com