ความคิดเห็นที่ 1 ทำงานเขียนเป็นงานอดิเรกสิครับ หรือไม่ก็ลองไปสมัครพวกสนพที่เป็น ebook เดี๋ยวนี้วิทยาการไปถึงไหนๆแล้วใช่ว่าจะต้องไปถึงที่ทำงานซึ่งเป็นตัวตึกอย่างเดียวถึงจะทำงานได้ซะที่ไหน (สำหรับบางอาชีพ) นักเขียนตั้งหลายคนมีงานประจำอยู่แล้วทั้งนั้น เป็นเลขา เป็นพยาบาล เป็นวิศวกร เป็นล่าม ฯลฯ นักเขียนดังๆบางคนทำงานตัวเป็นเกลียวอยู่เมืองนอกด้วยซ้ำ แต่เขาก็แบ่งเวลาส่วนนึงเพื่อมาทำสิ่งที่พวกเขารัก และในเมื่อน้องคุณตั้งใจจะเรียนวิศวกรโยธาซึ่งน่าจะเป็นประโยชน์กับธุรกิจทางบ้านต่อไป คุณก็คุยกับน้องดูว่าจะมารับช่วงทางบ้านได้เมื่อไหร่ แล้วก็ตั้งเป้าเอาตอนนั้นเป็นเวลาเกษียร ตอนนี้ก็เก็บประสบการณ์สะสมตังค์ไว้เดินทางท่องเที่ยวไปพลางๆ ต่อให้เรียนโทอย่างมากก็ 10 ปี ตอนนั้นคุณก็แค่ 30 ต้นๆเอง ยังเหลือเวลาให้ทำอะไรได้อีกเยอะ ถ้าคิดว่าไม่มีสังคมไม่ได้เปิดรับอะไรใหม่ ลองเป็นนักเขียนออนไลน์หรือโพสบนถนนนักเขียนที่พนทิปก่อนก็ได้ แล้วคุณจะได้เรียนรู้จากผู้อ่านและพัฒนาการเขียนไปในตัว ถ้ามันเวิร์กก็มีสิทธิมีสนพติดต่อเป็นรูปเล่ม ทุกปัญหามีทางออกครับ ขึ้นอยู่กับว่าเราจะเลือกพุ่งชนเข้าไปแก้มันหรือปล่อยไปตามยถากรรม แก้ไขเมื่อ 30 เม.ย. 55 18:19:56 จากคุณ : ABACUB เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 17:54:00

ความคิดเห็นที่ 2 ความฝัน กับความจริง มันไม่เหมือนกันค่ะ ถ้าในแง่พ่อ แม่ ย่อมดีใจที่มีลูกมารับช่วงกิจการค่ะ เพราะท่านก็แก่แล้ว ทุกปัญหาย่อมมีทางออกค่ะ เพียงแต่ว่ามันต้องใช้เวลา พี่เชื่อแบบนี้นะคะ พี่ก็เป็นเจ้าของกิจการ ทำงานทุกวัน ปิดร้านแค่วันปีใหม่ กับสงกรานต์ค่ะ ถามว่ามีความสุขมั๊ย ก็มีนะคะ ยิ่งเห็นเงินในบัญชีเพิ่มขึ้นเยอะๆยิ่งชอบค่ะ แต่ว่าเป้าหมายของน้องอาจจะไม่ใช่เงิน การจะทำความฝันให้เป็นจริง ไม่ทราบว่าน้องชอบงานเขียนแบบไหน ถ้าพวกเรื่องสั้น นวนิยาย เราก็ใช้เวลาที่ว่างจากงานมาทำได้มั๊ยคะ แล้วลองส่งให้นิตยสาร หรือลงในweb ในblog ก่อนได้มั๊ย แล้วก็คุยกันในครอบครัวว่าจะเอายังไง เราก็มีความฝัน ไม่อยากทำตรงนี้ตลอดไป ถ้าน้องจบแล้วก็มาผลัดกัน หรือจะเอายังไงก็คุยกันให้เรียบร้อยค่ะ จากคุณ : yuisan เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 18:04:45

ความคิดเห็นที่ 3 ส่วนตัวนะคะ แนะให้ดูแลร้านรับช่วงต่อกิจการไปก่อน เอาให้เข้าที่เข้าทางให้ตัวเรานั้นบริหารงานคล่องมือก่อน พอเข้าที่ก็ค่อยแบ่งเวลามาให้สำหรับงานเขียนที่เป็นความฝันก็ยังได้นะคะ ยังไม่ถึงกับต้องเลือกเด็ดขาดว่าจะไปทางนั้นทางนี้ คนเราสามารถทำได้หลายอย่างพร้อมๆกันค่ะ เพียงแค่จัดการบริหารแบ่งเวลาดีๆ แนะนำให้เริ่มลองเขียนบล็อกเขียนอะไรในเวปไปก่อนก็ได้นะคะ ถ้างานเขียนคุณโอเคและน่าสนใจก็จะมีคนอ่านมีแฟนคลับตามอ่านมากมาย ถึงเวลานั้นเดี๋ยวสำนักพิมพ์ หนังสืออะไรต่างๆก็จะมองเห็นคุณเอง และแนะนอนมีงานรองรับแบบไม่ต้องเสี่ยงวัดดวงด้วย สิ่งที่อยากทำ กับที่สิ่งควรทำ เป็นความจริงที่ต้องแยกมันให้ออกและยอมรับมันให้ได้ค่ะ สู้ๆนะคะ จากคุณ : Mosay เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 18:15:12

ความคิดเห็นที่ 4 เข้าใจว่าอยากออกเผชิญโลกกว้าง อยากมีประสบการณ์ชีวิตมากกว่าที่เป็นอยู่ แล้วยิ่งนึกภาพว่าต้องอยู่อย่างไม่มีสังคม อยู่กับอนาคตที่ไม่ได้เลือกเองไปอีกหลายสิบปี ก็เกิดความเครียดใช่ไหมคะ เราเองไม่ได้อยู่ในสถานการณ์เดียวกับคุณ อาจจะช่วยแก้ปัญหาได้ไม่ตรงเป้าเท่าไหร่ แต่อยากให้แตกปัญหาออกเป็นประเด็นให้ชัดเจนก่อนนะคะ ปัญหาเรื่องเข้าสังคม: คุณสามารถเข้าสังคมได้ แม้ว่ามีเจ้านายเป็นพ่อแม่ และต้องทำงานอยู่กับบ้านเป็นส่วนใหญ่ (เข้าใจว่าตั้งแต่จบมายังไม่เคยทำงานบริษัท?) ส่วนใหญ่คนที่ทำงานกับบ้านมักจะเบื่อและเหงา เพราะไม่มีสังคมการทำงาน ต้องแก้ตรงนี้ให้ได้ก่อนค่ะ เช่น แบ่งเวลาทำงานให้ชัดเจน เวลาทำงานกี่ชั่วโมงต่อวัน เหลือจากนั้นคือเวลาส่วนตัวของคุณ ลองออกไปหากิจกรรมทำ ไปเที่ยว ไปมีตติ้ง ฯลฯ ตรงนี้จะช่วยลดความเครียดกับการที่ต้องอยู่ในบรรยากาศเดิม ๆ สิ่งแวดล้อมเดิม ๆ ได้ค่ะ ให้ลองคิดดูว่า บางทีคนทำงานบริษัท เหนื่อยแทบขาดใจ เวลาพักผ่อนแทบไม่มี ไม่ต้องพูดเรื่องเข้าสังคมเลยค่ะ ไม่มีเวลา เงินเดือนชนเดือน ขยับตัวไปไหนทีเป็นค่าใช้จ่ายทั้งนั้น ปัญหาเรื่องอยากทำงานที่รัก: คุณบอกไว้ว่าอยากเป็นนักเขียน อันที่จริงอาชีพนักเขียนนี่ยืดหยุ่นที่สุดแล้วนะคะ สามารถทำที่ไหนก็ได้ แม้ไม่สามารถไปทำงานในกองบรรณาธิการได้ แต่ก็ฝึกเขียนเรื่อง ส่งไปลงคอลัมภ์ได้ ไม่มีเหตุผลที่จะทำอาชีพที่รักไม่ได้เลยค่ะ โดยเฉพาะอาชีพนี้ เราว่าปัญหาที่ทำให้เครียด อยู่ตรงนี้ค่ะ "เสียดายความสามารถของตัวเอง เสียดายพลังชีวิตที่จะเรียนรู้จักโลกกว้าง ต้องถูกขังอยู่กับสภาพแวดล้อมเดิม ๆ ที่อยากจะหนีแต่ก็หนีไม่ได้ แถมต้องเจอมันไปอีกตลอดชีวิต" คือคุณไม่ได้มองปัจจุบัน ไม่ได้มองข้อดีของปัจจุบันที่เป็นอยู่ แต่ทุกข์กับเรื่องของอนาคตในอีกสามสิบปีข้างหน้า (ที่ต้องทนทำงานที่ไม่ได้ชอบ ไม่มีสังคม เจ้านายคือพ่อแม่ ฯลฯ) เป็นใครก็เครียดนะคะ แค่นึกภาพว่าต้องอยู่กับอะไรสักอย่างที่ไม่ได้ชอบนานขนาดนั้น และเราก็คิดว่าการทิ้งกิจการพ่อแม่ไปโดยไม่มีคนสานต่อแทนเป็นเรื่องเป็นราว คุณก็คงจะทุกข์กับความรู้สึกผิดอยู่ดี งั้นตรงนี้ตัดทิ้งไปก่อน เราจะแก้อย่างนี้นะคะ 1. อย่าคิดไกลเกินไป คืออย่าทุกข์ล่วงหน้าไปถึงอีกสามสิบปีข้างหน้า ตอนนี้อยู่กับปัจจุบันก่อน คุณเหงา ขาดสังคม เบื่องาน ก็แก้ให้ตรงจุด ความฝันคืออะไร อยากทำอะไร ทำไปพร้อมกันตอนนี้ได้ไหม ถ้าทำได้ก็ทำเลย จะได้ไม่เครียดว่าเสียเวลาในชีวิตไป 2. มองเป้าหมายปีต่อปี เดือนต่อเดือน ตอนนี้ข้อดีของคุณคือ งานมั่นคง เงินมั่นคง เก็บเงินแล้ววางแผนอนาคตค่ะ อยากเที่ยวที่ไหน เผชิญโลกกว้างยังไง เหล่านี้ถ้าทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือน อาจทำไม่ได้นะคะถ้าไม่มีเงินเก็บ 3. อันนี้ความเห็นส่วนตัว ถ้าเคืองต้องขอโทษนะคะ เราว่าคุณไม่เคยลำบากเลยไม่เห็นคุณค่าสิ่งที่มีอยู่ ทางแก้คือ ลองตั้งเป้าหมายทำอะไรสักอย่างแล้วทำให้สำเร็จ บางทีคุณอาจจะได้เปลี่ยนมุมมองบางอย่างที่เกี่ยวกับการทำงานก็ได้ค่ะ เช่น ได้ทำงานอะไรก็ได้ ขอแค่ได้เงิน มีความมั่นคง ไม่ต้องเหนื่อยเดินทางไปทำงานวันละสองชั่วโมง อะไรทำนองนี้น่ะค่ะ บริหารเวลาให้ดี การวางแผนเป็นสิ่งที่ดี อย่าเพิ่งเครียดกับสิ่งที่ยังมาไม่ถึง ขอให้โชคดีค่ะ จากคุณ : กลางเมษา เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 18:15:16

ความคิดเห็นที่ 5 น้องคะ น้องต้องรู้ว่า โลกความจริงข้างนอก มันไม่ได้สวยหรูและจะกินอิ่มนอนหลับเหมือนมีตอนมีพ่อแม่อยู่ด้วยนะ  น้องออกไปอยู่ข้างนอก เป็นลูกจ้างเขา ต้องโดนโขกสับทางอารมณ์ แล้วต้องเจอกับเพื่อนร่วมงานและเจ้านายสารพัดแบบ  บางทีก็มีการเมือง ชิงดีชิงเด่น แทงข้างหลัง หรือแทงกันซึ่งๆหน้า ... นักเขียน เป็นหนึ่งในอาชีพที่ไส้แห้ง  ถ้าน้องไม่ดังจริง อย่าคิดว่าจะอยู่สบาย น้องต้องนั่งหลังขดหลังแข็งทำงานอยู่กับหน้าคอม บางทีก็ต้องอยู่ดึก แรกๆอาจมีความสุขดีที่ได้ทำตามฝัน แต่นานไปหนูจะรู้ว่า เงินเก็บไม่มี อนาคตก็ไม่ได้สว่างไสวเหมือนอย่างอาชีพอื่น ถ้ารักงานนี้จริง ขอให้ทำเป็นงานอดิเรก ยามเลิกงาน หรือยามว่าง น้องก็เนรมิตงานที่ตัเองรักได้ แล้วเอาไปเสนอสำนักพิมพ์ เงินแสนห้า สมัยนี้จะเอาออกไปเผชิญโลกกว้างคนเดียว โดยไม่มี connection ที่ดี ขอบอกเลยว่า เงินจะหายวับไปอย่างรวดเร็ว กับค่าจิปาถะที่น้องจะนึกไม่ถึงเลยว่า มันดูดกินเงินน้องได้อย่างรวดเร็ว เพราะเดี๋ยวนี้ ค่าครองชีพมันแพงมาก แค่ตื่นขึ้นมา หนูก็ต้องจ่ายค่าน้ำดื่มแล้ว(อันนี้กรณีไม่ได้อยู่บ้าน ออกมาอยู่หอคนเดียว) พี่เข้าใจว่า อายุ 22  เป็นวัยที่อยากรู้อยากเห็น ลำบากไม่กลัว ขอแค่ได้ออกไปเจอโลกข้างนอก แต่เมื่อน้องออกมาเผชิญสมรภูมิชีวิตข้างนอก นานวันไป  ถ้าไปได้ดี ก็ดีไป แต่ถ้าไปไม่ดี น้องจะรู้ว่า ความหดหู่ และความรู้สึกว่า ทำงานแค่วันต่อวันมันเป็นยังไง ... อันนี้แหละ นรกของจริง แต่พี่เข้าใจค่ะ ยังไงน้องก็อยากออกมาอยู่ดี ก็จำไว้คำหนึ่งว่า ผู้หญิงเรา เสียแล้วเสียเลย แก่แล้วแก่เลย จะทำอะไร ไปเผชิญโลกอยู่มุมไหน ขอให้มีไหวพริบ ความยับยั้งช่างใจให้ดี .... จากคุณ : แฮม (noopin) เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 19:20:47

ความคิดเห็นที่ 6 เห็นด้วยกับ คห5 ครับ โดยเฉพาะคำว่า "เสียแล้วเสียเลย แก่แล้วแก่เลย" อยากกดLike.....มีปุ่มกด Like มั้ยเธอออออ เพิ่มเติม นิดนึงนะครับ คุณน้อง god_secret ทำไมถึงคิดว่า กิจการของพ่อแม่เป็นอุปสรรคในการเป็นนักเขียนล่ะครับ 2สิ่งนี้ มันส่งเสริมกันได้ ถ้า่น้องรู้จักใช้ศาสตร์เกี่ยวกับ การบริหารเวลา อย่างเหมาะสม กิจการที่ทำอยู่ทุกวันนี้น่ะ เป็นข้อมูลสำหรับเขียนนิยาย1เล่มใหญ่นะครับ ลองอ่านนิยาย "ลอดลายมังกร" ของประภัสสร เสวิกุลดู สิ่งเล็กๆน้อยที่มองข้ามไปนั้น บางทีเป็นวัตถุดิบชั้นเยี่ยม ถ้าคุณ "คิดกว้างและ คิดลึก" ดูตัวอย่างของ เดี่ยวไมโครโฟน9 ก็ได้  เขาเอาวัตถุดิบมาจากชีวิตในวัยเรียนมาขาย ขายได้หลายสิบล้าน  [ บางคนบอกว่าร้อยล้าน ไม่รู้ว่าจริงป่าว ] จากคุณ : สิ่งเล็กๆที่เรียกว่า HR เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 19:42:03

ความคิดเห็นที่ 7 " สิ่งที่ทำ อาจไม่ใช้สิ่งที่ฝันอยู่ แต่อยากตะโกนให้โลกรู้ สื่งที่ทำอยู่ จะทำให้ถึงฝัน " สถานการณ์น่าจะคล้ายๆผม ผมเลือกที่อยู่กับครอบครัวมากกว่า แต่ยังไม่ลืมความฝันของตัวเอง ตอนนี้ก็เลยเร่งสร้างความมั่นคงทางธุรกิจอยู่ เพื่อที่สานฝันในอนาคต จากคุณ : MamaKungking เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 19:42:50

ความคิดเห็นที่ 8 เป็นนักเขียนสบายจะตายค่ะ ทำงานได้ทุกที่บนโลก ดีเสียอีก คุณสามารถเขียนเรื่องที่นักเขียนคนอื่นไม่มีวัตถุดิบได้เลยเชียวแหละ อย่างน้อยถ้าจะเขียนนิยายสักเรื่อง ที่มีฉากของการก่อสร้าง หรือตัวละครเรียนสถาปัต เรียนวิศว คุณอาจจะบรรยายได้เห็นภาพกว่านักเขียนคนอื่น อย่างเรา ยังแยกไม่ออกเลยว่า ประแจ ฆ้อนแต่ละชนิดแตกต่างยังไง ปูนที่เขาใช้สร้างบ้านนี่มีอะไรบ้าง ทรายก่อสร้างเหมือนทรายที่เห้นตรงชายหาดไหม ถ้าไหนๆก็ไหนๆต้องอยู่กับมันแล้ว ก้ตักตวงประโยชน์จากมันให้ได้ค่ะ คิดว่าอุปสรรคของนักเขียนอันดับหนึ่งคือ ไม่เขียนค่ะ คือพูดว่าอยาก แต่ไม่เคยเขียนอะไรเป้นชิ้นเป็นอัน กับอีกเรื่องคือแรงบัลดาลใจ สำหรับน้องพี่ว่าพอรู้ว่าต้องไปทำงานที่ไม่ชอบ ชีวิตมันเหี่ยว ตรงนี้เข้าใจ แต่ถ้าไหนๆเลือกไม่ได้จริงๆ ก็ลองทำมันควบคู่กันไปนะคะ สู้ๆ จากคุณ : HEINEKEN GIRL เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 19:51:02

ความคิดเห็นที่ 10 คุณสามารถทำสิ่งที่คุณรักในตอนนี้ได้เลย โดยไม่ต้องทิ้งงานที่ทำอยู่ ให้คุยกับพ่อแม่ บอกสิ่งที่ตัวเองรัก และอยากทำ แต่ก็อยากช่วยพ่อแม่ คุณชอบอะไรแบบไหน  ชอบงานเขียน ก็แบ่งเวลาช่วงๆนึงในแต่ละวัน ทำงานเขียนของคุณไป วันก่อน ผมเพิ่งไปร้านหนังสือ เจอหนังสือ เกี่ยวกับการลงทุนหุ้นเล่มนึง เป็นการ์ตูนล้อแมงเม่า  ซึ่งคนเขียน ชอบวาดการ์ตูน แล้วทำเวบ ทำ blog เรื่องการลงทุน โดยวาดการ์ตูนแมงเม่า พร้อมมุขฮาๆ แล้วเอามาลงในพันทิพย์  ดังพอควรครับ จนมีคนเอาไปทำเป็นหนังสือขาย :) คุณมองเห็นไหมว่า แทนที่คุณจะนั่งคิด แล้วนั่งเศร้า มองแง่ร้ายในงานที่คุณทำ คุณควรลงมือทำในสิ่งที่คุณรักไปพร้อมๆกันในช่วงแรกก่อน ผู้คนมักจะมองสนามหญ้าบ้านคนอื่นเขียวกว่าสนามหญ้าบ้านตัวเอง  ทั้งๆที่เวลาเราเดินไปใกล้ๆสนามหญ้าบ้านเขา มันก็เขียวพอๆกับเราหรือน้อยกว่าของเรานั่นแหละ แต่เรามองไกลๆมันเลยเขียวกว่า ตอนนี้ คุณเห็นแต่แง่ร้ายในงานที่คุณทำ  เห็นแต่แง่ดีในงานที่คุณอยากทำ แต่ยังไม่ได้ทำ  นี่เรียกว่า เห็นไม่ตรงตามจริง  เพราะไม่มีงานไหนมีแต่ข้อเสีย ไม่มีงานไหนมีแต่ข้อดี ผมมีเพื่อนๆทำงานด้านการเขียน ก็เห็นลำบากลำบน บ่นกันน่าดูเหมือนกัน มันไม่ได้สนุกตลอดเวลาหรอกครับ ตอนนี้ ให้ลองทำงานเขียนแบบคุณชอบเป็นงานอดิเรก ทำเป็น เวบ  blog ก่อนเลย ถ้าไปได้ดี  ก็ขอเงินที่บ้าน พิมพ์หนังสือ ตั้งสำนักพิมพ์เองเลยก็ได้  ถ้าไม่มี ก็เอาไปเสนอคนอื่นเขาให้เขาพิมพ์ จากคุณ : ป้อม (Bgate) เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 20:00:55

ความคิดเห็นที่ 11 พูดจริงๆนะครับ อ่านจบแล้วให้ความรู้สึกเหมือนกับเห็นเด็กคนนึงโดนมดกัดแล้วไปเขียนจดหมายลาตาย แต่ก็อีกนั่นแหละ ผมเข้าใจเรื่องนี้ได้ไม่ยาก ในทางตรงกันข้าม ถ้าที่บ้านผมทำสำนักพิมพ์ผมก็คงต้องสานงานด้วยความคับแค้นใจไปตลอดแน่ๆ แต่เรื่องนี้มีทางออกครับ มีเรื่องบางเรื่องที่ต่อให้ผมพูดยังไงคุณก็คงไม่รับรู้เพราะมันคือเรื่อง"ความชอบ" ฉันอยากทำอย่างนี้ๆๆ ด้วยความต้องการอย่างแรงกล้ามาก อันนี้คุยให้เปลี่ยนไปก็เท่านั้น ส่วนที่อยากจะพูดคือ 1. ความแตกต่างระหว่างกิจการที่บ้าน กับการเป็นพนักงานนี่ ความมั่นคงมันต่างกันราวฟ้ากับเหว และคนที่ปรารถนาที่จะเริ่มกิจการตัวเองอย่างสุดใจ แต่ไม่มีเงินทุนมากพอนี่ มันร้ายแรงกว่าประสบการณ์ที่คุณเจอเอามากๆเลยนะ เพราะมันไม่ใช่เรื่องความชอบ แต่มันคือเรื่อง"ความมั่นคง" (อันนี้พิจารณาจากธุรกิจขายวัสดุก่อสร้างแค่อย่างเดียวนะครับ) 2. ความกลัดกลุ้มของคนที่อายุเท่าคุณที่กำลังลุ้นสุดใจว่าจะได้เงินเดือนถึง 15000 หรือเปล่า (เพื่อใช้จุนเจือรายจ่ายโดยคร่าวๆ ดังนี้ ค่าใช้จ่ายในการดำเนินชีวิต ค่าเดินทาง รายการผ่อนชำระต่างๆ ฯลฯ) 3. แค่ถามเฉยๆว่า ความมั่นใจของคุณ ทั้งในเรื่องความสามารถและความสุขในการทำงานในกองบรรณาธิการนั้น จะเป็นอย่างที่คุณวาดไว้จริงหรือ? ผมไม่เห็นคุณพิจารณาเรื่องนี้เลยสักนิด ถ้าหากสิ่งนี้คือความมั่นใจ ความมั่นใจที่ว่า"ฉันทำได้" ไม่ได้เกิดจากความชอบและประสบการณ์ในมหาวิทยาลัยอย่างเดียวนะครับ (แต่หากมีประสบการณ์แรงแลกเงินมาแล้วก็ผ่านข้อนี้ไปนะครับ แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่าคุณยังไม่เคยผ่านการทำงานกินเงินเดือนก็ไม่รู้ เหมือนความคิดของคุณมันประทับไปแล้วมั้งครับว่ามันเด็กมากๆ) 4. อันนี้เห็นต่างจากคหบนๆ เรื่องการจับปลาสองมือนะครับ จากประสบการณ์ที่ต้องเลือกทางเดินใหญ่ๆมาสามครั้งในชีวิต ปลาจะหลุดทั้งคู่ครับ จากคุณ : lARtZnolASt เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 20:02:59

ความคิดเห็นที่ 12 ถ้าเป็นผมผมจะวางระบบธุรกิจที่ทำให้มันสามารถรันไปได้ด้วยตัวเอง โดยที่เราไม่ต้อง มานั่งคุมเองทุกวัน แล้วเอาเวลาที่เหลือสานฝันของตัวเอง จากคุณ : praphrut608 เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 20:13:17

ความคิดเห็นที่ 13 ผมขอตอบแบบนี้ครับ ถ้าคุณคิดว่างานทุกชนิดมันเปนแพทเทิร์นคือต้องมีเพื่อนฝูง มีเพื่อนร่วมงาน มีเจ้านายลูกน้อง ตกเย็นกลับบ้าน เช้าตื่นขึ้นมาทำงาน อันนั้นมันเปนความคิดที่อยู่ในกะลาไปหน่อย (ขอโทด) เหมือนคุณยังไม่เคยเห็นโลกกว้างอย่างนั้น คนเรามีวิถีการดำเนินชีวิตท่แตกต่างกันทุกครัวเรือนก็ว่าได้ ไม่จำเปนว่าทุกคนต้องอยู้ออฟฟิสครับ การมีกิจการของตัวเอง การดำเนินธุรกิจก็อีกอย่าง เปนข้าราชการก็อีกอย่าง ทุกอย่างอยู่ในวิสัยของอาชีพนั้นๆ คุณอยากมีเพื่อนฝูงคุณก็มีได้ แม้ว่าคุณทำงานอยู่กับบ้าน ไม่งั้นเถ้าแก่ พ่อค้าแม่ค้าเค้าไม่ต้องอยู่คนเดียวตลอดชีวิตหรือ ถ้ามันเปนความต้องการของคุณคุณก็ทำไปสิ ผมเคยทำงานที่อยู่ท่ามกลางคนเยอะๆ สนุกสนาน เพื่อนฝูงล้อมรอบ จะว่าได้ว่าเพื่อนผมค่อนข้างติดผม เหมือนเราเปนศูนย์กลาง เกย์ เพื่อนชายหญิงเราเที่ยวกันแบบเต็มที่กับชีวิต อาจจะเป็นเพราะตอนนั้นคือช่วงวัยที่ไม่มีภาระทั้งเรื่องเรียนและครอบครัว เปนชีวิตที่สนุกจิง แต่ยิ่งอายุมากขึ้นคุณจะเริ่มรู้แล้วว่ามันไม่มีแก่นสาร มันล่องลอยไร้ที่ยึดเหนี่ยว ถึงจุดนึงผมคิดว่าพอแล้ว ผมก็เดินออกมาจากศูนย์กลางตรงนั้น ผมบอกเพื่อนว่าผมพอแล้ว และผมก็ไม่เคยมองย้อนกลับไป ผมไม่เสียดายชีวิตแบบนั้น เพราะผมใช้มันเท่าที่ผมต้องการ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับความต้องการของตัวเองครับ คุณเลือกแล้ว ชีวิตในแวดวงที่ผมอยู่มันค่อนข้างวุ่นวายนั่นคือเหตุผลนึง ผมมักจะเจอคนสองประเภท คือ เห็นกันครั้งแรกเกลียดกันเลย กับอีกประเภทเห็นแล้วรักเลย 5555+ อันนี้จิงเจอมาตลอด ตอนนีก็เจออยู่เรื่อย เหมือนโดนสาป555 ผมไม่ค่อยสนใจ ชินแล้วแต่เมื่อใดที่ผมinteractกับผู้คน ผมเจอเรื่องยุ่งๆประจำ ผมเคยไม่ติดต่อกับคนเลยหลายปี ยกเว้นญาติและคนสนิท ชีวิตสงบดีครับ แต่ผมไม่ได้หลบลี้นะ คือผมมีความสุขอิกแบบของผม อ้อ อิกอย่างผมก็ชอบขีดเขียนเหมือนคุณ แต่ก็แค่งานอดิเรก มันไม่ใช่อาชิพเหมือนบางคน ผมขอทิ้งท้ายไว้นิดนึงว่า คนเราจะบงการชีวิตใครให้เหมือนในแบบที่ตัวเองวางแพทเทิร์นไว้ในใจไม่ได้หรอก ทุกคนขีดชีวิตของตัวเอง ด้วยสติปัญญาและการตัดสินใจของตัวเองกันทั้งนั้น ชิวิตของใครก็ของใครจะใช้ชี้นิ้วสั่งให้เหมือนอย่างใจคงไม่ได้ จะดีจะเลวก็ชีวิตเค้า เค้าถึงเรียกว่าชะตาฟ้าลิขิตไง ..ขอบคุณครับ จากคุณ : เอพริล เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 20:22:15 A:182.52.82.143 X: TicketID:356203

ความคิดเห็นที่ 14 คนเราไม่เคยพอ จริงๆ ผมไม่เคย เห็นคนไหน ถึงเมืองพอ ได้เลย สักคน แล้วก็มาบ่นทุกข์ ไม่รู้กี่แบบ กี่ฉบับ จากคุณ : eau_med เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 20:36:24

ความคิดเห็นที่ 15 เรากลับรู้สึกว่าคนเราเติบโตมาแตกต่างกัน เรื่องมดกัดสำหรับใครสักคนอาจเป้นเรื่องใหญ่ของเขานะคะ มันเอามาเปรียบกันไม่ได้ ความทุกข์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของแต่ละคนมันไม่เหมือนกันอยู่แล้ว อีกคนอาจจะไม่มีเงินกินข้าว อีกคนอาจจะสอบบัลเล่ไม่ผ่าน อีกคนอาจจะผิดหวังเรื่องความรัก เราไม่สามารถเอาอะไรมาตัดสินได้ว่าแต่ละคน ควรเสียใจกับเรื่องไหนมากกว่ากันน่ะค่ะ จริงอยู่ที่ว่าความเป้นอยู่ของน้องเขาอาจจะดีกว่าหลายๆคนและอุปสรรคในชีวิตของเขาดูจะเบาบางสำหรับอีกหลายคน แต่ขณะนี้ เรื่องนี้เป้นเรื่องใหญ่ที่สุด ณ ตอนนี้ ของชีวิตเขาค่ะ ยังไงเป้นกำลังใจให้นะ งานเขียนพัฒนาได้ด้วยตนเองค่ะ อย่าทิ้งการเขียนก็พอ จากคุณ : HEINEKEN GIRL เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 20:53:34

ความคิดเห็นที่ 16 นี่ไง วัตถุดิบชั้นดี สำหรับงานเขียนเล่มแรก" เจ้าหญิงน้อยในร้านสุขภัณฑ์" จากคุณ : พี (peh_chai) เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 21:13:00

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณสำหรับทุกคำตอบค่ะ ได้เรียนรู้อะไรเยอะแยะเลย พอเห็นคำตอบที่เขียนมา ก็ทำให้เราเริ่มรู้สึกได้ว่าปัญหามันอยู่ตรงไหน เรื่องงานเขียนจริงอยู่ว่ามันยืดยุ่นได้ สามารถทำได้ทุกทีแม้แต่ที่บ้าน และก็รู้ดีด้วยว่าอาชีพนักเขียนอย่างเดียวถ้าไม่ดังจริงก็ทำงานไม่พอยาไส้แน่ๆ ส่วนตัวเคยทำมาแล้วค่ะ แต่ว่ารับเป็นฟรีแลนซ์ ทุกวันนี้ก็ยังรับอยู่ และมีเพื่อนทำงานด้านนี้อยู่ก็พอจะเข้าใจอะไรอะไร ปัญหาของเราอาจดูเป็นเด็กน้อยเกินไปจริง ๆ อย่างที่บอกไว้ข้างต้น เช่นเดียวกับที่ใครหลายคนว่าไว้ สิ่งที่รบกวนจิตใจจริง ๆ ก็คือ เราไม่ได้ทำในสิ่งที่เราเลือกมากกว่า เรามีพลังที่เราจะทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ แต่เราทำไม่ได้ เพราะเรายึดติดอยู่กับสิ่งที่เราไม่กล้าที่จะทิ้งมันไป เราไม่กล้าเดินออกไปใช้ชีวิตคนเดียว เพราะเราห่วงพ่อแม่ เราไม่กล้าเดินออกไปสร้างเนื้อสร้างตัวคนเดียว เพราะเราไม่รู้ว่าเราจะไปรอดมั้ย สำหรับเด็กอายุ 22 ที่โตมาโดยไม่เคยออกไปเผชิญโลกกว้่างเลย มันทำให้เรารู้สึกว่า เรายังไม่ได้ใช้ชีวิตให้มันเต็มที มันน่าเสียดายค่ะ ถ้าพรุ่งนี้เราเกิดตายไป หรือเป็นอะไรขึ้นมา มันน่าเสียดายกับชีวิตที่เหมือนถูกขังอยู่ในสภาพแวดล้อมเดิม ๆ แบบนี้ แต่พอเข้าใจในสิ่งที่ทุกคอมเมนต์ว่ามาทั้งหมด จะพยายามใช้ชีวิตในปัจจุบันให้มีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ จากคุณ : god_secret เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 21:25:00

ความคิดเห็นที่ 18 ให้กำลังใจ คุณเจ้าของกระทู้นะคะ ดิฉันเป็นคนหนึ่ง ที่อยากออกไปเผชิญโลกว้าง คุณพ่อกับคุณแม่ ทำธุรกิจคนละอย่างกัน งานของแม่อยากได้คนไปช่วยสานต่อเป็นอย่างมาก ลองขออนุญาตที่บ้าน ไปทำงานข้างนอกซัก ปี สองปีก็ได้ค่ะ จะได้เห็นถึงคุณค่าของสิ่งที่มี มากกว่าครึ่งของมนุษย์เงินเดือน อยากมีธุรกิจเป็นของตัวเอง บางคน เก็บเงินได้ซักก้อน ก็ออกมาทำตามฝัน เมื่อธุรกิจไม่เป็นอย่างฝัน ก็กลับเข้าสู่วังวนเดิม เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : minnie_mon เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 21:33:30

ความคิดเห็นที่ 19 มีพ่อกับแม่เป็นเจ้านาย.....เป็นสิ่งที่ประเสริฐที่สุดเท่าที่คนเป็นลูกน้องจะได้รับแล้วครับ...(จริงๆนะ) ลองออกมาทำงานบริษัทแล้วมีเจ้านายเป็นใครก็ไม่รู้สิครับ....ลองดูหลายๆเคสในห้องสีลมนิก็ได้ นรกมีจริงชัดๆ 555 จากคุณ : rosickyus เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 21:38:30

ความคิดเห็นที่ 20 ในนี้คำแนะนำ ดีๆ ทั้งนั้นเลย ค่ะ ..ก็ทำ 2 อย่าง ไม่เสียหาย  ก็เอาประสบการณื หน้าร้าน มาเป็นแนวเขียน นิยาย น่าจะสนุดี นะ นั่น พี่ก็กำลังคิด จะเอาประสบการณ์ งานที่ทำอยู่มาเขียนเหมือนกัน ..มีร้าน พี่ว่าดี นะ ได้เจอผู้คนหลากหลายรูป แบบเอามาเป็นวัสดุ ในงานเขียนได้ ดี ที่เดียว... เอาใจช่วย ค่ะ... จากคุณ : ข้ามฟ้ามาหารัก เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 21:48:31

ความคิดเห็นที่ 21 เห็นด้วยว่าหลายคนเก็บเงินมาทั้งชีวิตเพื่อมาทำกิจการเอง แล้วก็ไม่ประสบความสำเร็จ   ต้องกลับไปเริ่มต้นเป็นมนุษย์เงินเดือนใหม่ คุณโชคดีแล้วที่มีทุนอยู่  ไม่ลองคิดว่าช่วงนี้เป็นโอกาสอันดีที่คุณจะทำงานที่บ้านหาเงินทุนเพิ่มอีกสักก้อน เพื่อที่คุณจะไปทำอะไรต่อในอนาคต เงินแสนห้านี้น้อยมากสมัยนี้ ลองเจรจากับน้องชายดู ว่าถ้าเรียนจบสนใจทำงานที่บ้านไหม อาจจะเปลี่ยนกัน หรือไม่คุณก็เรียนรู้งานที่บ้านให้เข้าใจถ่องแท้ และจากนั้นก็หาผู้ช่วยที่ไว้ใจได้อีกสักคนมาเป็นตัวตายตัวแทนโดยที่คุณดูแลห่างๆ ทางออกมีเยอะแยะ  อนาคตไม่แน่ไม่นอน อยากทำงานเขียนหนังสือก็เขียนเอง ทำเอง ขายเองเลย สามารถลงมือได้ตั้งแต่เดี๋ยวนี้  ไม่ต้องไปเป็นลูกจ้างใคร จากคุณ : atmind เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 22:07:28

ความคิดเห็นที่ 22 เหมือนผมเลยครับ เรียนจบปุ๊ปแม่มาเปิดธุรกิจให้เลย ให้ดูแลเองเลย ทำตั้งแต่ หยิบของ เรียงของ ทำบัญชี ติดต่อลูกค้า สาระพัด อายุ 25 แล้ว แม่ก็ชอบถามว่า เมื่อไหร่จะมีแฟน - -" จะได้มีคนช่วย ทำงาน จ - ส เปืดร้าน แปดโมงเช้า ปิดร้าน สองทุ่ม จะเอาเวลาไหนไปหาแฟนได้ละเนี่ย แค่เวลาหาเพื่อนยังยากเลย เพื่อนทำงาน กรุงเทพ ผมอยู่ต่างจังหวัด ตอนนี้ เพื่อนๆ หรือ ญาติ ที่อายุใกล้ๆกัน ก็เริ่มแต่งงานบ้างแล้ว เลยยิ่งโดนญาติๆกดดันเข้าไปใหญ่ เฮ้อออออออออออออออออออออออออออออออ  ขอ ระบายนิดนึงนะครับ ปล ผมลูกชายคนโต ของครอบครัวคนจีน แรงกดดันก็เลยเยอะหน่อย ^^ จากคุณ : idolking เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 22:10:25

ความคิดเห็นที่ 23 น่านจิ ความฝันกับความจริง มักสวนทางกันเสมอ แล้วยิ่งในโลกแห่งความจริง มักไม่สวยหรูอย่างที่ฝัน ** เป็นกำลังใจให้คะ อย่างนึงที่อยากให้ตระหนักคือ นักเขียนที่ใฝ่ฝันอยากจะเป็น ได้เริ่มหรือยัง หากมีความมุ่งมั่นพอ ไม่ว่าจะเขียนที่ไหนก็เขียนได้ แต่จะประสบความสำเร็จในอาชีพนักเขียนหรือไม่ นี่เป็นอีกเรื่องนึง ฝากเพลงนี้ไว้ให้คะ Live and Learn เมื่อวันที่ชีวิต เดินเข้ามาถึงจุดเปลี่ยน จนบางครั้งคนเราไม่ทันได้ตระเตรียมหัวใจ ความสุขความทุกข์ ไม่มีใครรู้ว่าจะมาเมื่อไหร่ จะยอมรับความจริงที่เจอได้แค่ไหน เพราะชีวิตคือชีวิต เมื่อมีเข้ามาก็มีเลิกไป มีสุขสมมีผิดหวัง หัวเราะหรือหวั่นไหว เกิดขึ้นได้ทุกวัน อยู่ที่เรียนรู้ อยู่ที่ยอมรับมัน ตามความคิดสติเราให้ทัน อยู่กับสิ่งที่มีไม่ใช่สิ่งที่ฝัน และทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด สุขก็เตรียมไว้ ว่าความทุกข์คงตามมาอีกไม่ไกล จะได้รับความจริงเมื่อต้องเจ็บปวดไหว เพราะชีวิตคือชีวิต เมื่อมีเข้ามาก็มีเลิกไป มีสุขสมมีผิดหวัง หัวเราะหรือหวั่นไหว เกิดขึ้นได้ทุกวัน อยู่ที่เรียนรู้ อยู่ที่ยอมรับมัน ตามความคิดสติเราให้ทัน อยู่กับสิ่งที่มีไม่ใช่สิ่งที่ฝัน และทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด โชคดีคะ จากคุณ : = คิดผ่านสมอง ทำด้วยหัวใจ = เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 22:18:24

ความคิดเห็นที่ 24 พยายามหาโอกาสไปร่วมสัมมนา อบรม ทำกิจกรรมอะไรดูก็ได้ค่ะ อาจจะช่วยเปิดมุมมองเราให้กว้างขึ้น จากคุณ : เขียนบน iPad (Too Optimistic) เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 22:27:05

ความคิดเห็นที่ 25 เห็นด้วยกับ คห 18 ค่ะ ลองขอพ่อแม่ออกมาทำงานนอกบ้านอย่างที่อยากทำสักปีสองปี หาประสบการณ์ เพราะตัวพี่เองเคยเป็นแบบน้องค่ะ จบคณะตัวเลขมาจาก ม รัฐแห่งหนึ่ง  พร้อมกับเกียรตินิยม แต่ยังโชคดีที่มีโอกาสทำงานนอกบ้านราวๆ 10 เดือน  แล้วต้องกลับมาทำงานกิจการที่บ้าน ไม่มีสังคม มีแต่ลุงป้าน้าอา แถมโรงงานอยู่ห่างไกลความเป็นเมือง เหมือนถูกตัดขาดจากเพื่อน วันเสาร์ไม่ได้หยุด เพื่อนๆหยุดกันหมด เวลาเพื่อนนัดตอนเย็น ก็ไปไม่ทัน เพราะนัดกันแต่ในเมือง กว่าจะเลิกงานไปถึง ก็เกือบจะเลิกนัดแล้ว วันเสาร์ก็ไปไม่ได้อีก ชีวิตเหมือนถูกตัดขาดจากสังคม ตอนนั้นรู้สึกแย่มาก ไม่อยากทำเลย  แล้วรู้สึกว่าอยากใช้ความรู้ที่เรียนมาอย่างเต็มที่ (จริงๆทำที่บ้าน ก็ได้เอาความรู้มาพัฒนาระบบไปมากเหมือนกัน แต่ว่าเหมือนมันไม่ใช่เชิงลึกอ่ะ)  แต่พี่เข้าใจน้องนะคะ  พี่ว่าควรขอพ่อแม่ออกมา สักปี ตอนนี้พ่อแม่ยังไม่แก่มาก ยิ่งนานไปยิ่งอายุมากขึ้นค่ะ  ไม่่งั้น น้องเองจะคาใจไปตลอดค่ะ แล้วเมื่อเราทำกิจการที่บ้านไปเรื่อยๆ เราจะออกมายากแล้วนะคะ เหมือนยิ่งเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ  ยากจากงานที่เรารับผิดชอบเยอะขึ้นเรื่อยๆ แล้วจะหาใครมาทำแทน  กับยากจากการที่เราทำกิจการที่บ้านไปนานๆ จะยากที่จะสมัครงานนอกบ้านค่ะ จากคุณ : ซูยอน เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 23:19:43

ความคิดเห็นที่ 26 อืม ก็เข้าใจ จขกท นะครับในประเด็นนี้ ผมเองก็คล้ายๆ จขกท คือก็อยากทำตามฝันของตัวเอง แต่ด้วยภาวะโอกาสที่ได้มันไม่เอื้อเท่าไหร่ ดันต้องไปทำงาน ตจว ไกลโพ้นจากบ้าน กลับที่พักมาก็นั่งคุยกะคอมคนเดียวมาเกือบปีแล้วครับ อยู่ที่ทำงานก็ต้องวางตัวอีกแบบ เพราะตำแหน่งมันไ่ม่เหมือนคนอื่น หาคนคุยสนิทใจ เล่นหัวกันยาก และก็คงเป็นอย่างนี้ต่อไปอีกจนกว่าจะได้รับโอกาสที่ดีมากกว่านี้ (ตามความอยากส่วนตัวนะครับ) หลายๆท่านแนะนำ จขกท ไปหลายๆแนวแล้ว ผมก็ขอแนะอีกแนวทางบ้าง ทำไมไม่ลองเลือกที่จะ "จ้าง" คนอื่นมาช่วยแล้วเราดูแลอีกทีล่ะครับ น่าจะทำให้มีเวลาที่ต้องการมากขึ้น แถมกิจการถ้าเติบโตไปเรื่อยๆก็ต้องขยายอยู่ดี ก็ต้องจ้างอยู่ดี ก็ถือว่าเป็นอีกทางนะครับ ไงก็สู้ๆเนอะ อ่านเรื่อง จขกท แล้วมันสะกิดใจว่าถ้าเป็นตัวเองจะทำไงดีเหมือนกันตอนอายุ 22 ซึ่งเป็นอดีตเมื่อนานมาแล้ว  ^ ^ จากคุณ : ใจเย็นๆครับคุณน้อง (Middle Man Stand Alone) เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 23:30:05

ความคิดเห็นที่ 27 "อยู่กับสิ่งที่มี...ไม่ใช่สิ่งที่ฝัน..และทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด" ทำงานเพื่อหาเงินค่ะ จขกท.   งานอะไรก็ได้ทำไปเถอะ  ยิ่งได้เงินมากยิ่งดี ส่วนสิ่งที่รักสิ่งที่ฝันเก็บไว้เป็นงานอดิเรก เมื่อไรก็ตามที่เอาสิ่งที่รักสิ่งที่ฝันมาทำเป็นงานหลัก เมื่อนั้นความสุขจะหายไปจากชีวิตแบบถาวรเลยค่ะ ที่พูดเนี่ย...เป็นประสบการณ์จริงๆ ของตัวเองเลย... จากคุณ : ช็อปยันเช้า เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 23:50:33

ความคิดเห็นที่ 28 :) จากคุณ : ผู้ชำนาญการด้านความเหงา เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 02:50:54

ความคิดเห็นที่ 29 อ่านความคิดของน้องแล้วรู้สึกเหมือนน้องเป็นเจ้าหญิงในหอคอยงาช้างเลย (ขอโทษถ้าทำให้รู้สึกไม่ดีนะครับ) เพราะเจ้าหญิงมีชีวิตสุขสบาย ไม่เคยลำบาก ลำบน แต่ร่ำร้องว่าชีวิตนี้แสนจะโศกเศร้าเหลือเกิน ลองคิดดูนะครับ ถ้าน้องได้ทำอาชีพที่น้องฝันโดยไม่มีครอบครัวเป็นแบคให้ น้องอาจได้รู้ว่าการเป็นนักเขียนไส้แห้งเป็นยังไง(ในกรณีที่น้องไม่ดัง ไม่มีรางวัลการันตี) น้อยมากที่จะมีใครสนใจงานของน้อง น้องอาจไม่ได้รวมเล่ม ไม่มีงานประจำ ต้องคอยลุ้นว่าจะเอาเงินที่ไหนมาใช้ มากิน แบบนั้นมันแย่กว่าครับ แต่นี่น้องมีแบค มีที่บ้าน มีครอบครัว ถ้ากรณีที่น้องทำหนังสือหรืองานเขียนแล้วไปไม่รอด น้องยังมีกิน ไม่อดตาย เรียกว่าถึงจะล้ม แต่ก็ล้มบนฟูก มันไม่เจ็บเหมือนที่หลายๆคนต้องเผชิญหรอกครับ บางทีที่น้องทุกข์เหลือเกิน มันเป็นเพราะความคิดของน้องเองนั่นแหละ เฝ้าตอกย้ำว่าสิ่งที่ทำไม่ใช่สิ่งที่ชอบ ฉันไม่ชอบงานนี้ พอบอกตัวเองแบบนี้เข้าทุกวัน มันก็ทุกข์อยู่แล้ว ไม่มีใครสมหวังทุกอย่างกรอกนะครับ พอน้องไม่ชอบ น้องก็จะไม่เห็นสิ่งดีๆที่ซ่อนอยู่ ไม่เห็นว่าน้องโชคดีแค่ไหนที่ได้อยู่ใกล้พ่อแม่ ได้ดูแลท่าน ในขณะที่หลายคนทำงานงกๆ ส่งเสียเงินกลับไปให้พ่อแม่ที่ต่างจังหวัด กว่าจะได้เห็นได้เจอหน้ากันก็ต้องรอหยุดยาว ได้ทำงานของตัวเอง เป็นเจ้านายตัวเอง ไม่มีใครคอยกดดันว่าทำไมงานไม่เลร็จ ลูกค้าไม่ปลื้ม จะมีก็แค่พ่อแม่ที่อยู่เหนือน้องอีกที แต่ถ้าท่านบ่นว่ามันไม่หนักหนาเกินทนเหมือนคนอื่นบ่นหรอกนะครับ แถมน้องได้มีเงินเก็บเป็นกอบเป็นกำ ยังไงซะ พ่อแม่ก็ต้องให้เงินน้องอยู่แล้ว ทำงานที่บ้าน กินที่บ้าน อยู่ที่บ้าน เงินร่บเต็มๆ ไม่ต้องเสียภาษีด้วย ไม่เหมือนมนุษย์เงินเดือน ได้เงินแต่ละเดือน โดนหักโน่นนี่ เหลือจริงๆ ให้พอใช้ บางคนยังลำบากเลย ไม่ต้องพูดถึงเงินเก็บ ไม่ต้องพูดถึงเป็นเจ้านายตัวเอง แค่ฝันบางครั้งยังไม่มีเวลาฝันด้วยซ้ำ ผมอาจจะพูดรุนแรงไป แต่อยากบอกว่า สิ่งที่พูดมา มันมีจริงครับ คนที่ใช้เงินดือนชนเดือน คนที่ต้องลุ้นว่าจะเอาที่ไหนกิน คนที่ไม่เคยเห็นหน้าพ่อแม่นอกจากวันปีใหม่กับวันสงกรานต์ น้องโชคดีกว่าใครหลายๆคน เปลี่ยนมุมมอง เปลี่ยนความคิด อยู่กับความจริงและยอมรับมัน ในเมื่อแก้ไขอะไรไม่ได้ ก็มองแง่ดีซะ แล้วหลังจากนั้นน้องจะเห็นหลายๆอย่าง ทุกปัญหามีทางแก้ทั้งนั้น น้องอาจทำงานที่บ้านตอนกลางวัน แล้วทำงานเขียนตอนกลางคืนก็ได้ น้องคอยช่วยพ่อแม่ไปก่อน พอน้องชายเรียนจบก็สลับกัน ให้น้องชายมาทำแทน ไม่กี่ปีน้องของน้องก็เรียนจบ ตอนนั้นน้องก็อายุไม่เท่าไหร่ ไม่แก่เกินที่จะสมัครงานหรอกครับ ส่วนสังคม ทำงานกับบ้าน อาจไม่มีเพื่อน แต่อินเตอร์เนทก็มี โทรศัพท์ก็มี ถ้ามีการนัดรวมกลุ่ม เลี้ยงรุ่น จะหยุดงานสักวันสองวันไปเจอเพื่อน พ่อแม่คงไม่ว่าหรอกครับ ที่เขียนมายืดยาว หวังว่าคงเป็นประโยชน์บ้าง ยังไงก็แล้วแต่ หาทางออกให้เจอ แล้วขอให้มีความสุขกับชีวิตนะครับ จากคุณ : แล้วไงครับ เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 10:02:16

ความคิดเห็นที่ 30 อย่าตกหลุมของห้วงแห่งความฝันค่ะ สิ่งดีๆเรามักมองข้ามไป ฉันใดฉันนั้น ลองเอาสิ่งที่หลายๆคนเตือนสติ นำไปทบทวนดูดีๆ จะพบว่า ชีวิตไม่ได้เท่านี้ จากคุณ : BeNettY เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 12:23:17

ความคิดเห็นที่ 31 กดเข้ามาอ่านเพราะเรื่องราวของคุณคล้ายกับคนในครอบครัวของเราคนนึงมาก น้องเรามีความฝันจะทำงานเขียน มีความเป็นตัวของตัวเอง ลาออกจากงานในเมืองหลวงเพื่อกลับไปอยู่บ้าน (ข้อสุดท้ายเราเห็นด้วยกับเค้านะ เพราะเราเข้าใจว่าอยู่ กทม ก็จะิอึดอัด) แต่ที่ต่างกันคืออะไรรู้ไหมคะ บ้านเราไม่ได้มีกิจการอะไรเลย พ่อแม่ไม่มีรายได้ด้วยซ้ำ ส่วนน้องเราก็หันหน้าเข้าหางานเขียน เหมือนแสวงหาตัวตน แต่ก็เจอปัญหาฝืดเคืองอยู่บ้างเพราะงานเขียนใช่ว่าจะได้มาง่ายๆ (ยกเว้นเป็นนักเขียนติดตลาด) เค้าก็ยอมรับในสิ่งที่เค้าเป็นนะ ว่าเค้าเลือกเองที่จะเป็นอย่างนี้ น้องเราก็เคยมีอาการคล้ายคุณนะ อาจด้วยคนแนวหนังสือจะใช้ความคิดมาก มีช่วงนึงเค้าซึมเศร้าแต่ก็ไม่รุนแรง ไปหาหมอ หมอก็ดูออกว่าแค่คิดมาก แต่ไม่ถึงขั้นต้องบำบัด พอมาอ่านเรื่องของคุณ เรากลับคิิดว่า ทำไมนะคุณไม่มองเห็นข้อดีของการมีงานของครอบครัวเป็นหลัก คุณรู้ไหมคะว่าการที่ครอบครัวมีกิจการ มีรายได้เอง ส่วนตัวคุณไปช่วยนั้น ถือว่าโชคดีกว่าหลายคนที่ "ไม่มีอะไรในมือเลย" คุณสามารถประคับประคองจุดนี้ใ้ห้ไปให้ได้ก่อน หรือไม่ก็ขายต่อกิจการก็ได้ถ้าพ่อแม่พี่น้องทำไม่ไหวกันจริงๆ แล้ว แต่อย่างน้อยคุณก็จะได้เงินก้อนที่จะเป็นทุนรอนต่อไปได้ และถ้าคุณรักงานบรรณาธิการจริงๆ ลองทำดูสักครั้งก็ดีค่ะ แล้วคุณจะไ้ด้รู้รสชาติของการต่อสู้เพื่อสิ่งที่เรารัก รสชาติการฝ่าฟัน ซึ่งเราว่าก็ดีนะ สำหรับเรานะคะ เราก็ชอบการเขียนเหมือนน้องนั่นล่ะ แต่ชีวิตเรามีสิ่งที่ชอบมากกว่าและมันเป็นเส้นทางอาชีพหลักเราได้ด้วย เราก็แบ่งเวลาโดยการทำงานประจำเพื่อให้มีรายได้หลัก และงานเขียนเป็นงานอดิเรก งานเขียนเราที่ได้ตีพิมพ์ก็เหมือนเป็นกำลังใจให้ชีวิต (เพราะค่าต้นฉบับนั้นเทียบกับงานประจำไม่ได้หรอกค่ะ มันมาเป็นก้อนแล้วก็ไม่ประจำ) ดังนั้น สำหรับทางชีวิตของคุณ เราว่ามันไม่เลวร้ายขนาดที่คุณฟูมฟายนะ แต่สิ่งที่คุณต้องทำคือ.. นั่งมองตัวเองใหม่ จัดลำดับว่าจะทำอะไรจากจุดไหน ุคุยกับพ่อแม่ว่าคุณอยากทำอะไร คิดว่าจะทำยังไงกับกิจการที่มีอยู่ แล้วเมื่อไหร่คุณจะทำตามความฝันได้ แต่ขอบอกว่า เงินน่ะ เป็นสิ่ง "จำเป็น" ในการดำรงชีวิตนะคะ ถึงมันจะไม่ "สำคัญ" สำหรับใจคนเราก็เถอะ คนเรามักคิดว่าปัญหาตัวเองใหญ่เสมอ เท่าที่ดูเป็นเพราะคุณไม่เคยมองจริงจังว่าคนที่เค้าลำบากกว่าน่ะ.. มันลำบากแค่ไหน แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 55 12:52:21 จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 12:49:45

ความคิดเห็นที่ 32 คล้ายกับชีวิตผม ตอนสอบได้ มหาวิทยาลัย ผมเลือกที่เรียนใกล้บ้าน ถัดอีกปีลองสอบใหม่ ได้ ม. ที่ดีกว่า แต่อยู่ไกล(กทม.) แต่ผมสละสิทธิ์ ยอมเรียนต่อที่ใกล้บ้าน ด้วยว่าเป็นห่วงพ่อแม่ และน้องๆ เมื่อเรียนจบใหม่ๆ ให้ต้องตัดสินใจอีก อยู่ช่วยกิจการที่บ้าน หรือออกไปใช้ชีวิต ทำงานนอกบ้าน ในงานสาขาที่เราร่ำเรียนมา และอยากรู้ว่า ผู้คน เขาทำงานอะไรกัน ใจอยากออกไปทำงานนอกบ้าน เรียนรู้ชีวิต และอยากรู้ว่า ผู้คน เขาทำอะไรกันอย่างไร แต่อีกใจ ก็เป็นห่วงที่บ้าน ห่วงพ่อห่วงแม่ ที่แก่เฒ่า ท่านคงเหงา ผมก็คงต้องคิดถึงบ้านเป็นห่วงท่าน ผมตัดสินใจ อยู่ช่วยท่านทำกิจการที่บ้าน...แต่...ผลที่ได้ ไม่เป็นไปตามที่คิดไว้ เพราะ ผมไม่มีความสุข รุ่มร้อนใจ อยากออกไปเผชิญโลกจริงๆ ให้สมกับวิชาความรู้ที่ได้ร่ำเรียนมา แต่ใจหนึ่งก็อย่างที่บอก เป็นห่วงท่าน ..  จึงสับสน และคับข้องใจ ตัดสินใจไม่ถูก เหมือนพ่อผมจะเข้าใจ บอกผมว่า กิจการที่บ้าน ไม่มีอะไรหรอก มันก็แค่นี้ ถ้าที่ไหนเขารับเข้าทำงาน ก็ให้ไป ผมสมัครงานไว้ 2 ที่ คือที่ใกล้บ้าน กับ อีกที่ ไกลบ้าน ปรากฏว่าได้ที่ไกลบ้านมาก ออกไปทำงานนอกบ้าน ด้วยใจที่ยังเป็นห่วง มันก็ทำได้ไม่ดี ลุ่มๆดอนๆ ไม่ประสบความสำเร็จ ไม่มีความสุขเหมือนเดิม เพราะใจยังเป็นห่วงที่บ้าน ทำได้ 2-3 ปี ต้องกลับมาช่วยที่บ้านต่อ ตามใจที่เป็นห่วง พ่อผม ตำหนิผม และไม่ค่อยพูดกับผม แต่มักพูดประชดทำนอง ผมเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ทำงานมีปัญหาหน่อยก็ถอยแล้ว ไม่สู้ต่อ..ความรู้สึกผม ยิ่งช้ำใจ เพราะส่วนหนึ่งที่ผมกลับมา เพราะเป็นห่วงท่าน...ผมจึงตัดสินใจอีกครั้ง ออกไปทำงานนอกบ้าน ไปสู้ต่อ โดยคราวนี้ ทิ่งความเป็นห่วงที่บ้านไว้ (ผิดพลาดมาก ไม่ควรทำ) ครี้้งนี้ทำงานนอกบ้าน ดีขึ้นเรื่อยๆ มั่นคง....แต่ กิจการที่บ้าน ล้มครับ ไม่ใช่ล้มเพราะไม่มีคนช่วยทำต่อ แต่เพราะ เจ้ง ครับ เพราะพ่อบริหารงานผิดพลาด และโดนโกง..... ปัจจุบัน งานที่ผมทำ มีความมั่นคงดี แต่ใจผม ยังทุกข์อยู่ ด้วยว่า ผมคงเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้กิจการที่บ้านล้ม มันคงไม่เกิดขึ้น ถ้าผมยังอยู่ช่วยกิจการที่บ้าน หรือถ้าผมไม่ทิ้งความเป็นห่วงที่บ้านไว้ เพราะมุ่งงานนอกบ้านของตัวเองเกินไป เพื่อทดแทนสิ่งเหล่านี้ ผมจึงส่่งเงินมาให้ที่บ้าน ทุกเดือนในจำนวนที่มากพอ ที่จะทำให้ที่บ้านได้ใช้จ่าย อย่างไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องเงินทอง ทุกวันนี้ ผมจึงมีคำเตือนใจตัวเองเสมอว่า อย่าทิ้งความเป็นห่วงที่บ้าน แล้วมุ่งเอาแต่ความต้องการของตนเอง เพราะมันทำให้เราไม่เจริญก้าวหน้าเท่าที่ควร และใจไม่ปลอดโปร่ง มีอะไรบางอย่างค้างคาใจอยู่ ในส่วนของ จขกท. ผมว่า ฟ้าคงมอบภาระนี้ให้คุณแล้วล่ะ อยากทำงานที่เราชอบ ที่เราร่ำเรียนมา ก็ทำไปเถิด..แต่อย่าทิ้งความเป็นห่วงที่บ้าน ยิ่งถ้าทำได้ทั้ง 2 อย่าง ก็จะดีมาก ช่วยกิจการท่านด้วย และตอนเย็น หรือเวลาว่าง ก็ทำงานที่เราชอบและอยากทำ คู่กันไป ชีวิตคุณคงต้องเป็นอย่างนี้ ต่อไปความสุขความเจริญก็จะตามมาแน่นอน จากคุณ : ตามนั้น (phch) เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 14:08:23

ความคิดเห็นที่ 33 บางที....การที่เราอยากออกมาเผชิญโลกกว้าง...มันก็สวนทางกับหลายๆคนที่อยากมีกิจการแบบน้องก็ได้ค่ะ นั่นเป็นเพราะ...ต่างคน ต่างประสบการณ์  คนที่เป็นลูกน้องเค้า...ต้องเจอทั้งเจ้านายงี่เง่า..เพื่อนร่วมงานขี้นินทา...ก็มักจะอยากมีกิจการเป็นของตัวเอง...ยิ่งเป็นกิจการของตัวเองแล้วยิ่งดีเลยค่ะ แต่ในทางกลับกัน...คนที่ยังไม่เคยได้ไปเจอโลกการทำงานภายนอก...ก็มักมีแรงผลักดัน...ที่คอยบอกกับตัวเองว่า...ทำไมชั้นถึงอยู่แต่ที่นี่....ไม่มีสังคม...และนู่นนั่นนี่.. สุดท้าย...อยู่ที่วิธีคิดและมุมมองล่ะกันเนอะ...ค่อยๆคิด ค่อยๆพิจารณาไปเรื่อยๆค่ะ แล้วเดี๋ยวปัญหาจะค่อยๆคลี่คลายเอง... อาจไม่ได้ช่วยอะไรมาก แต่เป็นกำลังใจให้ล่ะกันนะคะ  มีความสุข...และพอใจกับปัจจุบันล่ะกันเนอะ...จะได้ไม่ทุกข์ค่ะ สู้ๆๆๆ จากคุณ : หมีพูห์บลูเบอร์รี่ เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 15:14:30

ความคิดเห็นที่ 34 เราก็เป็นเหมือนกัน มัวแต่ห่วงที่บ้าน จนไม่กล้าที่จะออกไปทำงาน(มัวแต่รับผิดชอบที่บ้าน) แต่ตอนนี้ผมทำงานไกลบ้าน เวลาหยุดก็จะกลับไปช่วยงาน(ที่บ้านมีอพาทเม็นเล็กๆ)  ทำบัญชี คิดค่าน้ำค่าไฟ จดน้ำไฟ เขียนบิล หรือบางครั้งเวลามีคนลืมกุญแจ ซ่อมก๊อกน้ำ ซื้อสี ซื้ออุปกรณ์ซ่อมแซม เปลี่ยนหลอดไฟ เวลาผมว่างๆก็ทำเองหมดเลยครับ คิดซะว่าตอบแทนบุญคุณปะป๋ามะม้าที่เลี้ยงดูเรา บางทีก็แอบท้อ แต่เวลากลับไปดูรูปตอนเราเด็กๆแล้วเห็นรอยยิ้ม ก็ทำให้มีกำลังใจ ทำต่อไป แม้จะพักผ่อนในเวลาส่วนตัวหรือเที่ยวกับเพื่อนน้อยลง จากคุณ : Kyu_taro เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 20:02:07

ความคิดเห็นที่ 35 จขกท.น่าอิจฉานะคะ มีกิจการที่รอให้สานต่ออยู่แล้ว ไม่ต้องมาเริ่มนับหนึ่งใหม่เหมือนหลายๆคน เรื่องสังคม เราว่าไม่มีเยอะๆแหละดี ไม่เปลืองตังดี จากคุณ : ซิ่วฮุ่ย เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 21:13:33

ความคิดเห็นที่ 36 หนทางนึงที่จะพาตัวเองหลุดออกจากวังวนความคิดเดิมๆ ได้ จากที่ผมเคยประสบมาและเห็นชีวิตคนอื่นมาบ้างนะครับ คือการพาตัวเองออกจากสภาพแวดล้อมเดิม ไปอยู่ที่ใหม่ กับผู้คนกลุ่มใหม่ ออกไปจากทุกสิ่งที่เป็นความเคยชินเดิม แล้วใช้เวลาอยู่ในสภาวะอย่างนั้นสักระยะนึง ความ้ปลี่ยนแปลง จะค่อยๆ เกิดขึ้น หลังจากนั้น แม้เราจะต้องกลับมาอยู่ที่เดิมอีกครั้ง แต่ตัวเราภายในได้เปลี่ยนไปแล้ว ความทุกข์ในวันเก่าๆ อาจกลาย เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยที่คุณจะมองย้อนกลับไปแล้วอดขำตัวเองไม่ได้ ขอให้โชคดีครับ จากคุณ : PoojeeChunn เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 55 00:42:55

ความคิดเห็นที่ 37 ผมจำได้ว่าเคยอ่านกระทู้นึงในพันทิพคล้าย ๆ ของคุณเลย ประมาณว่าทำร้านต่อจากพ่อแม่ แต่เหมือนจะเป็นพวกอุปกรณ์การเกษตร รายได้ดี แต่จะยุ่ง และเหมือนไม่มีวันหยุด แต่รายได้ดี แล้วพ่อแม่ก็แก่แล้ว ทีนี้เค้าก็ไม่อยากทำเหมือนกัน และจบปริญญาเหมือนกันแต่สาขาไรไม่รู้ แต่สุดท้ายก็ทำ แรก ๆ ก็เหนื่อย แต่สุดท้ายเค้าก็ทำร้านให้เป็นระบบรุ่นพ่อแม่ก็คงทำแบบไม่เป็นระบบเลย   แล้วเมื่อร้านเป็นระบบก็สบาย เค้าไม่จำเป็นต้องอยู่ร้านตลอดเวลา  อยากไปทำอะไรที่อยากทำก็ทำได้ เวลาเหลือเฟือ จากคุณ : bejita เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 55 10:45:50

ความคิดเห็นที่ 38 ทำงาน ช่วย พ่อแม่ไปดีแล้ว จัดการ ร้าน ดีๆเชื่อว่าจะทำให้ มีเวลาว่างมากขึ้น พอมีเวลาว่าง อยากเขียน ก็ เขียน แล้วเอามา โพส ที่ ห้องนักเขียน ดูกระแส ถ้าดีจริง ติดลมบนบ่อยๆ เดี๋ยวก็ มีคน ติดต่อหางานให้เองแหละ จากคุณ : ก้นกบ เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 55 15:43:15

ความคิดเห็นที่ 39 ลาพ่อแม่ออกมาทำงานสัก 1 ปี แล้วจะเห็นลู่ทางหรือมองออกเองว่าต่อไปจะต้องเดินไปทางไหน คนอื่นบอกสิบบอกพัน มันก็ไม่เท่ากับเราทำเองจริงๆ ไม่อย่างนั้นมันจะค้างคาใจไปจนตายว่าไม่ได้ทำ กิจการพ่อแม่ มันก็ยังดำเนินไปได้อยู่ เราหายไป 1-2 ปี ไม่กระทบมาก เผลอๆ คุณทำไปไม่กี่เดือนก็จะเห็นภาพทั้งหมดที่หลายๆคนพูดข้างบน แล้วจะได้ย้อนกลับมาทำกิจการพ่อแม่ โดยที่ไม่ได้อาลัยอาวรณ์สิ่งที่เรียกว่าความฝัน จากคุณ : thekay เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 55 19:14:54

ความคิดเห็นที่ 40 เราว่าน้องใช้อารมณ์ศิลป์ มาเปรียบเทียบปัญหาซะดูรุนแรงมาก อ่านแล้วมีความรู้สึกเหมือน บ้านเป็นคุก สภาพครอบครัวมีปัญหา อะไรทำนองนั้นเลยค่ะ.... ทั้งที่จริงๆแล้ว ปัญหาคือน้องไม่ได้ทำงานอย่างที่อยากทำ แค่นั้นเอง ไม่มีอะไรจะแนะนำ เพราะหลายความเห็นด้านบนแต่ละท่าน แนะนำไว้ดีมากและถูกต้องแทบทุกอย่าง... ลองปรับเปลี่ยนทัศนคติ และ มุมมองหรือความคิด อาจจะทำให้ทุกข์น้อยกว่านี้นะจ๊ะ ไม่แน่ ลองขอพ่อแม่ออกมาตามฝันซัก2-3ปี ดูก่อน แล้วจะรู้ว่า คุุกที่แท้จริงมันเป็นยังไงก็ได้ ฮ่าๆๆ ขำๆนะคะ จากคุณ : แอ๊ปเปิ้ลป่า เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 11:12:15

ความคิดเห็นที่ 41 ลองแบ่งเวลา แล้วหางานอดิเรกอื่นทำดีกว่าครับ เช่น ออกกำลังกาย ถ่ายรูป ดูนก ดำน้ำ ฯลฯ (งานที่ทำอยู่ ดีที่สุดแล้วครับ คุณถึงได้ทำ) จากคุณ : นักวิจัยความฝัน เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 22:30:46

ความคิดเห็นที่ 42 ถ้า...เป็นเรา... เราก็คงคิดว่าเรื่ิงนี้เป็นปัญหาใหญ่เหมือนกันค่ะ.. เราอายุ 26 และเป็นเด็กศิลป์ ชอบดนตรี วาดรูป ถ่ายรูป.. ถ้าเราต้องโดนนั่งเฝ้าร้านขายอุปกรณ์ก่อสร้างก็คงรู้สึกคล้ายๆกับ จขกท นะคะ ...เมื่อก่อนนี้เราเป็นนักตัดต่อรายการทีวี ได้ทำงานอยู่กับกล้อง อยู่กับแสงสี และการออกแบบ .. แต่ดวงมันจะต้องหยุดมันก็ต้องหยุดค่ะ ตอนนั้นรายการหมดสัญญากับช่องอย่างเร็วกว่าปกติ และอยู่ในช่วงเริ่มวางแผนรายการต่อไป เราเลยอยู่ออฟฟิสแบบง่วงๆอ่ะค่ะ .. แล้วสุดท้ายก็เกิดความติ๊ดส์อยากเปิดร้านของตัวเอง เพราะไม่รู้ว่าอีกรายการจะเสร็จเมื่อไหร่ ทุกวันนี้ทำร้านเกี่ยวกับวัสดุการศึกษา ครุภัณฑ์ ปวดหัวมากๆกับกิจการ แต่รายได้ดี เราต้องยอมรับเลยว่าทุกวันนี้ใครมีกระดาษมากกว่ากัน คนนั้นได้เปรียบทางการอยู่รอด เราลำบากกว่า จขกท มากนะคะ เพราะไม่มีใครในครอบครัวเคยทำมาก่อน พ่อแม่ก็อยากให้ทำงานบริษัท เราเลยต้องลุยเองทั้งหมด...ล้มลุกคลุกคลานพอดู.. งานที่ร้านเล่นเอาเราไม่มีเวลาคุยกับใคร เพราะบางวันกว่าจะเคลียร์ทุกอย่างได้ก็เลยสี่ทุ่มแล้ว ช่วงเปิดเทอมเพื่อนๆแทบจะเลิกคบเลยทีเดียว งานยุ่งมากๆๆ เราแก้ไขปัญหาทางจิตใจที่สุดจะรักศิลปะของเราโดย 1. รับถ่ายรูปเป็นงานอดิเรก 2. ถ้าวันไหนเคลียร์งานได้เร็ว ก็จะกลับมาเล่นอีเลคโทน/กีต้าร์ แล้งก็ร้องเพลง 3. อยากสะใจกว่านั้น... เราก็แชร์ลง youtube แค่ 1 like สำหรับเรา มันก็สุดยอดแล้ว 4. นั่งทำงาน handmade เป็นการวาดการ์ตูนเป็นลายบนไม้ แล้วฝากเพื่อนขาย     (ข้อ4นี่แล้วแต่อารมณ์นะ) บางคนก็ชอบงานเราถึงกับโทรมาบอกให้ทำอีกเยอะๆ     แต่บางคนก็งง ว่า เอ้ยนี่ตัวอะไร ..ทุกครั้งที่เพื่อนบอกว่ามีคนชมว่างานเราน่ารักมากๆๆๆ     เราว่ามันเพียงพอที่สุดแล้ว .. สำหรับคนที่ตั้งใจทำมันขึ้นมา ถ้า จขกท อยากเป็นนักเขียน ก็เขียนเลยค่ะ.. แล้วส่งต้นฉบับไปเสนอโรงพิมพ์ หรือไม่ก็ เขียนเรื่องสั้นค่ะ ใน pantip ก็มี  หรือบล็อคส่วนตัวก็ได้ เราเคยเขียนบล็อคอยู่ประมาณ 5 - 6ปี (ตอนนี้เว็บเขาปิดไปแล้ว) เรามีเพื่อนเยอะแยะเลยค่ะ ได้แบ่งปันในสิ่งที่อยากจะแบ่งปันผ่านบล็อคตัวเอง และได้อ่านสิ่งที่คนอื่นอยากจะแบ่งปันผ่านบลอคของเขา สนุกดีค่ะ เราอาจไม่มีเวลาดูหนัง กินข้าวกับแฟน.. แต่เวลาสำหรับความสุขของตัวเอง แค่หลับตามันก็มาอยู่ตรงหน้าแล้วค่ะ ....มันอยู่ที่ใจต่างหาก..........  เนอะ :) จากคุณ : คิดถึงใครให้นับดาว เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 55 00:23:04