ความสุขของเราคือการเป็นผู้ให้(มากกว่าจะรับ)จะดีกว่าค่ะ
ประสบการณ์แย่ที่เคยเจอไม่ว่าจะลุกให้เด็ก สตรี คนชรานั่ง
1. ไม่ขอบคุณ ไม่แม้แต่จะมอง แล้วก็ลงนั่งเหมือนกับว่าสมควรแล้วที่เราลุก(เคยเจอผู้หญิงถือของหนักค่ะเลยให้เธอนั่งแทน ปรากฎลงไปนั่งเชิดหน้า งง)
2. ลุกให้เด็กนั่ง เด็กไม่ขอบคุณ เรียกแม่มานั่งด้วยกัน(แม่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่แรกและยืนข้างๆเด็กนี่แหละ) แม่ลูกไม่มีใครขอบคุณ ทำเหมือนเราเป็นอากาศ
3. ยืนแล้วเห็นที่ว่าง โดนคนแก่เบียดลงไปนั่ง(โถ่ จะให้นั่งอยู่แล้วนั่นแหละไม่ต้องรีบนะป้า)
แต่เรื่องดีๆที่เคยเจอ
1. ลุกให้เด็กนั่ง เด็กไหว้เราแบบพนมมือน่ารักมากทั้งที่ดูแล้วไม่น่าจะเกิน 5 ขวบ บอกเราขอบคุณค่ะ แม่เด็กก็ยิ้ม เราก็ยิ้ม นึกในใจ เจริญๆนะหนู(พ่อแม่อบรมมาดีก็เงี้ยแหละ)
2. ลุกให้คนท้องนั่ง คนท้องขอบคุณ
3. ลุกให้แม่ลูกต่างชาติ(เจอที่ต่างประเทศ)นั่ง ทั้งแม่ทั้งลูกขอบคุณแล้วขอบคุณอีก แถมเจอที่ว่างปุ๊บเรียกเรานั่งเลย
4. ลุกให้คนแก่นั่ง (คนแก่เป็นผู้ชายอายุซัก 70) เจอมาสองหนละ ไม่ค่อยจะยอมนั่ง คงกลัวว่าจะเป็นการเอาเปรียบสตรี แต่ตอนหลังคะยั้นคะยอมากๆก็นั่งนะ(ขอบคุณเราด้วย)
คนเราไม่ใช่จะนิสัยเหมือนกันไปหมด
บางคนโตมาหรือจนแก่ ไม่ได้รับการอบรม กิริยามารยาทอาจขัดหูขัดตา โดยเฉพาะเมื่อเราหยิบยื่นน้ำใจแต่เขาทำเมินเฉย ก็ไม่ควรเสียความรู้สึกแล้วเอาไปคิดจนเลิกทำความดีไปเพราะคนกิริยาไม่ดีไม่กี่คน
ความสุขน่าจะเกิดตั้งแต่เราคิดเสียสละแล้ว ไม่ใช่ตอนที่เขาไหว้หรือไม่ไหว้(ถ้าเป็นเด็ก) ขอบคุณหรือไม่ขอบคุณ(ถ้าเป็นผู้ใหญ่)
เป็นกำลังใจให้ จขกท ค่ะ ถ้าคนดีท้อแท้ สังคมก็คงแย่นะคะ
*** เรื่องลุกให้คนนั่งบนรถเมล์ ***
