ความคิดเห็นที่ 1 ตอนเรียน ผมเคยลงวิชาของอาจารย์ที่เขียนหนังสือเล่มนี้น่ะครับ อาจจะเข้าทางคุณก้ได้นะ จากความจำอันเลือนลาง สามารถนำความรู้มาใช้ด้านวางนโยบายของ รพ.ได้ครับ -_-" จากคุณ : ปูเทียมไก่ชุบ เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 00:49:07

ความคิดเห็นที่ 2 หมอหัวใจ รพ.เอกชน เงินเดือนเยอะ ถ้าคุณหมออยากเป็นนักเศรษฐฯ ต้องยอมทิ้งตรงนั้นมาเริ่มใหม่ เงินพอใช้ไหมในช่วงแรก ต้องคำนวณให้ดี จากคุณ : superkoy เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 01:30:09

ความคิดเห็นที่ 3 ที่เล่ามา ไม่ต้องลงลึกเป็นนักเศรษฐศาสตร์ก็ได้มั๊งค่ะ เอาแค่นักการเงิน น่าจะตรงกว่า .. จากนักการตลาดที่มีแฟนจบเศรษฐศาสตร์ แต่แฟนดันไปเรียนต่อโททางด้านการสอนภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สอง จากคุณ : .. เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 03:20:30 A:87.184.35.16 X: TicketID:324043

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องที่หมอพูดมาไม่ต้องไปเรียนเศรษฐศาสตร์ก็ทำได้ คนมีหัวสมองระดับเรียนแพทย์ได้จะไปเรียนอะไรก็ย่อมได้ ไปเรียนเอ็มบีเอไว้ก็ดีเผื่อจะเปลี่ยนใจไปเป็นเจ้าของโรงพยาบาล การทำงานที่เราอยากจะทำ แต่ไม่มีรายได้ที่ดีและไม่เกิดประโยชน์ มากมายจะทำไปทำไม หมอเป็นหมอนะดีอยู่แล้วประสบการณ์เป็น สิบๆปีเอาประสพบการณ์ที่มีไปช่วยชีวิตคนไข้ มีประโยชน์กว่าที่ หมอคิดจะไปทำเยอะเลย แค่เรื่อง Maximize budget ของคนไข้ ลองเขียนโปรแกรมในเอกซ์เซลด้วยตัวเอง หรือจ้างเด็กมหาลัยฯเขียนก็ ได้โดยใส่ตัวแปรต่างๆลงไป ทำไมต้องไปเรียนเศรษฐศาสตร์ด้วย คนเป็น นักเศรษฐศาสตร์จะมาเป็นหมอนะยาก แต่คนระดับหมอจะไปเป็นนักเศรษศาสตร์ มันง่ายมากๆ และไม่ควรทำ จากคุณ : น้ามือเกาเก่า เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 05:23:06 A:58.221.244.234 X: TicketID:189392

ความคิดเห็นที่ 5 ชื่นชมแนวคิดของคุณหมอที่มีต่อผู้ป่วยค่ะ ถ้าจะเปลี่ยนอาชีพก็เสียดายแพทย์ดีๆท่านหนึ่งค่ะ ถ้าสนใจทางด้านเศรษฐศาสตร์จริงๆ  ลองเอาหนังสือทางด้านนี้มาอ่านดูก่อน เพื่อทดสอบตัวเองว่าสนใจจริงหรือเปล่า  ดีไหมคะ จากคุณ : nomangmao เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 08:26:15

ความคิดเห็นที่ 6 ผมบอกตรงๆนะหมอ ผมเสียดายหมอว่ะ คือ ไม่ผิดที่หมอชอบเศรษฐศาสตร์อะ แต่บุคลากรทางการแพทย์ มักจะขาดแคลนครับ ถ้าจะไปทำด้านนั้นเต็มตัวผมเสียดายความรู้ ที่หมอสามารถช่วยคนได้มากมาย ที่ตั้งกระทู้นี่หมอจะทิ้งอาชีพหมอไปเลยมั้ยครับ เศรษฐศาสตร์เต็มตัวเลยมั้ย ? ถามจริงๆเหตุผลในความสุขของการเป็นนักเศรษฐศาสตร์ของหมอคืออะไร ถ้าเงิน หมอก็คงรู้อยู่แล้วว่า เอกชนแบบหมอ แถมเฉพาะทางโรคหัวใจอีก เงินก็คงเยอะอยู่แล้ว ผมก็ไม่คิดว่าหมอจะต้องมาเป็นเศรษฐศาสตร์เต็มตัวนะครับ แต่ถ้าเป็นเหตุผลอื่นที่ไม่ใช่เงิน ก็ต้องลองบอกมาดูหน่อยว่าทำไมถึงอยากทำงานแบบนี้ ผมอาจจะตอบแบบ ตัดสินชีวิตคนอื่นไปหน่อย แต่วิชาชีพแบบหมอถ้าไม่เดือดร้อนอะไรก็ยังช่วยคนได้เยอะ เต็มที่ก็ เจ้าของโรงพยาบาลอะครับ ถึงจะเอาความรู้หมอ+เศรษฐศาสตร์ มาใช้ได้มากที่สุด จากคุณ : sillygang เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 09:28:17

ความคิดเห็นที่ 7 มาขอชื่นชมในแนวคิดการทำงานของคุณหมอค่ะ คุณหมอคะ ก่อนอื่นขอตั้งคำถามสักเล็กน้อยว่า คุณหมอ 'มีความสุข' ในการทำอาชีพปัจจุบันหรือเปล่าคะ? 'ภาคภูมิใจ' ที่ได้ช่วยผู้อื่นและรักษาเค้าให้พ้นทุกข์มั้ยคะ ? 'พึงพอใจ' กับค่าตอบแทนที่เป็นเงินบริสุทธิ์จากสัมมาอาชีพมั้ยคะ ? ถ้าคุณหมอโอเคกับตรงนี้อยู่แล้ว ไม่ต้องถึงขนาดเบนเข็มอาชีพก็ได้นี่คะ เพราะเราไม่มีทางรู้หรอกค่ะ วงการอาชีพนี้ที่แท้จริงเป็นอย่างไร จนกว่าจะได้สัมผัสจริงๆ เราค่อยๆ แหย่ขาออกมาดีกว่ามั้ยคะ หากสนใจด้านนี้จริง อยากจะแนะนำให้ค่อยๆศึกษาด้านเศรษฐศาสตร์เป็น 'งานอดิเรก' ก่อนค่ะ งานอดิเรกแบบจริงจังนะ เช่น เรียน e-learning ของ cousera.org เป็นคอร์สเรียนฟรี แต่ต้องส่งงานและสอบของหลายมหาวิทยาลัยชั้นนำของโลก อย่าง standford [ www.coursera.org/category/economics ] หรือศึกษาต่อ MBA เผื่อต่อยอด และได้รู้จักกับคนในวงการ นอกจากนี้ อยากลองให้คุณหมอมองหาว่าอยู่ตรงไหนในชีวิตที่: สามารถทำประโยชน์ให้กับคนหมู่มากได้มากที่สุด โดยที่เรามีความสุข และไม่ได้ละทิ้งความฝันค่ะ 'ได้เงิน' 'พอใจ' 'สุขใจ' 'ช่วยผู้อื่น' เราไม่จำเป็นต้องเลือกทิ้งอะไรไปนี่คะ เราสามารถหาทางตรงกลางได้ค่ะ อาจจะเป็นการเดินทางสู่จุดหมายที่ช้าหน่อย แต่ถ้าชีวิตลงตัวและตอบโจทย์ก็โอเคนะคะ ชีวิตไม่ต้องเถรตรงขนาดนั้นก็ได้ค่ะ (อย่าหาว่าสอนเลยนะคะ ขออนุญาตแนะนำจริงๆ) จากคุณ : ปรารถนาดี และนับถือ (eat pray love) เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 10:41:33

ความคิดเห็นที่ 8 ขอขอบคุณทุกความเห็นครับ ผมเข้าใจดีว่า การคิดและทำนอกกรอบเป็นสิ่งที่ยาก และไม่มีหลักประกันว่า ความคิดนั้นจะเป็นสิ่งที่ดีหรือถูกต้องหรือไม่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นไปไม่ได้ วิชาชีพแพทย์ของผม สอนให้คิดหาเหตุผลถึงที่มาที่ไป ต้องเข้่าใจในพยาธิสภาพของโรค ถึงจะตัดสินใจให้การรักษาได้ถูกต้องและดีที่สุด ถ้าเราเชื่อแต่ในกรอบและกฎเกณฑ์ของตนเองมากจนเกินไป เราก็อาจจะพลาดได้ เพราะข้อกำหนดกฎเกณฑ์ทุกอย่างถูกออกแบบมาสำหรับส่วนใหญ่... ไม่ใช่ทั้่งหมด สำหรับประเด็นเรื่องรายได้ที่คงลดลงมากจากอาชีพเดิมที่ทำอยู่ ผมรับได้ครับ ผมคิดว่า ที่ผ่านมา ผมสามารถเก็บเงิน มีบ้าน มีรถ มีบุตร มีภรรยา ที่ทำงานในสายอาชีพเดียวกัน และเชื่อว่า ครอบครัวคงไม่เดือดร้อนเรื่องค่าใช้จ่ายอะไร ถ้าไม่ใช้จ่ายจนเกินตัว ความคิดความรู้สึกที่ผมมีอยู่นี้ มันค่อยๆเริ่มก่อตัวมานานแล้ว ผมเคยทำงานในระบบราชการอยู่แปดปี ก่อนที่จะออกมาอยู่ในระบบเอกชนแบบเต็มตัว ได้พบได้เห็นอะไรหลายๆอย่าง ที่ทำให้รู้สึกว่า ความถูกต้อง ความยุติธรรม บางครั้งมันก็ไกลเกินไปสำหรับกลุ่มคนบางกลุ่มที่จะเข้าถึงเสียเหลือเกิน ลำพังการเป็นแพทย์เพียงอย่างเดียว ไม่สามารถที่จะไปเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ความรู้ความสามารถ การมีเจตคติที่ดีมากเพียงไร ในบทบาทของแพทย์ ก็สามารถทำประโยชน์ได้กับคนในจำนวนน้อยเท่านั้น เมื่อเปรียบเทียบกับ คนในสถานะอื่น เช่น นักการเมือง นักเศรษฐศาสตร์ ที่อาจสามารถสร้างประโยชน์ได้มากกว่าหลายๆเท่า การช่วยชีวิตผู้ป่วยให้รอดชีวิตได้อย่างปลอดภัยในมือหมอที่ดีหนึ่งคนทั้งชีวิต อาจทำได้อย่างมากไม่น่าเกิน 500 คน ขณะเดียวกัน ถ้าเราสามารถช่วยให้ผู้คนมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นได้ ความอดอยากลดลง สุขอนามัยดีขึ้น โรคภัยไข้เจ็บที่สัมพันธ์กับเศรษฐานะก็จะลดลง ย่ิอมเท่ากับช่วยให้คนมีชีวิตรอดได้มากกว่าหลายเท่าตัว การรักษาเป็นการแก้ที่ปลายเหตุแล้ว มีค่าใช้จ่ายสูง แต่การป้องกันเป็นการแก้ที่ต้นเหตุ และค่าใช้จ่ายต่อคนต่ำกว่ามาก เพียงแต่เป็นงานที่ปิดทองหลังพระ ไม่มีใครได้รับรู้ถึงคุณค่าของงาน ต่างจาก การเป็นแพทย์ ที่คนมักมองว่า มีบทบาทสำคัญในการช่วยชีวิตผู้คน แต่ถ้าเลือกได้จริงๆ ผมก็อยากเป็นนักการเมืองมากกว่า แต่ผมก็เข้าใจในระบบการเมืองของบ้านเรา ที่อาจไม่มีที่ว่างนักสำหรับ คนที่มีเพียงแต่อุดมการณ์เพียงอย่างเดียว ผมไม่อยากเป็นผู้บริหารรพ.เอกชน เพราะผมรู้ดีว่า การหากำไรจากธุรกิจทางการแพทย์ คนที่มีจิตใจเป็นแพทย์ไม่เหมาะกับงานนี้เป็นอย่างยิ่ง จึงไม่แปลกที่มีหมอจำนวนไม่น้อยที่ทำธุรกิจรพ.แล้วไม่ประสบความสำเร็จ ผมยังยืนยันว่า ผมต้องการลองไปหาประสบการณ์ทำงานในสายอาชีพอื่นดูบ้าง ที่สามารถทำให้ผมได้ใช้ศักยภาพในตัวเองได้มากกว่าทุกวันนี้ แต่เริ่มแรก ผมต้องมีความรู้ก่อน แต่ผมไม่รู้ว่า ผมจะเริ่มอย่างไรดี ผมไม่มีแนวทางในด้านนี้เลย ครอบครัวผม ก็ไม่มีใครทำงานทางสายนี้เลยสักคน ผมอยากเป็นอย่าง ดร.ศุภชัย ดร.อัมมาร หรือใครอีกหลายๆคน ที่มีบทบาทในการกำหนดแนวทางของประเทศได้ ผมควรจะเริ่มไปหาอ่านหนังสือเกี่ยวกับเศรษฐศาสตร์ก่อนใช่มั้ย ถ้าผมมั่นใจแล้วว่าผมสนใจในงานนี้จริงๆ ผมควรไปเรียนต่อด้านไหนดี ผมต้องไปเริ่มที่ปริญญาตรีใหม่เลยหรือเปล่า หรือเรียนโทต่อเรียนเอกไปได้เลย และมันจะเป็นไปได้มั้ย ในวัยอย่างผม ที่จะมาเอาดีทางนี้ จากคุณ : บัตรผ่านด้อยสิทธิ์ เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 11:05:06 A:124.122.72.34 X: TicketID:265177

ความคิดเห็นที่ 9 ชอบแนวความคิดของคุณหมอจังเลยค่ะ ถ้าได้คนที่มีแนวคิดอย่างนี้มาช่วยกันวางแผน พัฒนาประเทศของเรา คงจะดีไม่น้อย ดิฉันเคยรู้จักคุณหมอท่านหนึ่ง ที่ทำงานเพื่อสังคมมากมาย คุณหมอท่านนี้เคยบอกกับดิฉันว่า เป็นหมอ ตรวจคนไข้อย่างมากก็ 100 คนต่อวัน แต่ถ้าออกมาทำงานเพื่อสังคม สามารถช่วยเหลือคนได้มากกว่า ขอให้คุณหมอทำได้อย่างที่ตั้งใจนะคะ จากคุณ : ทะเลสวย น้ำใส เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 11:23:37

ความคิดเห็นที่ 10 ที่ออฟฟิศ ก็มีอาจารย์คนนึงป.ตรีจบหมอมา แกก็มาต่อโท ไอทีนะจนเป็นอาจารย์สอนทางด้านไอทีไปละ จากคุณ : ตำบลสวนกล้วย เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 11:31:09

ความคิดเห็นที่ 11 คุณหมอลองหาหนังสือวิชาเศรษฐศาสตร์มาอ่านดูก่อนก็ได้นะคะ ทั้ง มหภาค จุลภาค การเงิน เศรษฐมิติ ฯลฯ หากคุณหมอลองอ่านแล้วสนใจจริงๆ ก็ลงเรียน ป.โท เศรษฐศาตร์เพิ่มอีกใบเลยค่ะ ระหว่างนี้ก็ทำงานรพ.ไปเรื่อยๆก่อน หัวใจของเศรษฐศาตร์อันนึงก็คือ Opportunity Cost คุณหมอลองประเมินกับตัวเองดูนะคะ เมื่อคุณหมอเรียนจบแล้ว คุณหมอก็คงตอบตัวเองได้แน่นอนแล้วว่าต้องการเป็นนักวิชาการทางเศรษฐศาสตร์หรือไม่ ถ้าคุณหมอสนใจทางนี้จริงๆ เรียนต่อจนถึงเอกเลยค่ะ เชียร์ๆ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : เด็กเศรษฐศาสตร์คนหนึ่ง (แม่ค้าหน้าแป้น) เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 12:52:44

ความคิดเห็นที่ 12 เศรษฐศาสตร์สุขภาพมีเปิดสอน ป โท ที่จุฬาครับ หมอ ลองดูได้นะครับ จากคุณ : goho เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 13:13:20

ความคิดเห็นที่ 13 เป็นได้ครับนักเศรษฐศาสตร์ และก็ไม่จำเป็นต้องเล่นหุ้นครับ มีเพื่อนจบเศรษฐศาสตร์เขาก็เรียนให้รู้เฉยๆไม้ได้เล่นหุ้น แม้ว่าความรู้ด้านแพทย์กับเศรษฐศาสตร์จะไม่ใช่พื้นฐานของกันและกัน แต่คนที่มีความรู้ด้านวิทยาศาสตร์พอมาเรียนด้านสังคมศาสตร์จะไม่หนักมาก เพราะเก่งด้านการวิเคราะห์ความสัมพันธ์เชื่อมโยงอยู่แล้วครับ เชียร์ให้เรียนครับ แต่จะเป็นนักเศรษฐศาสตร์ได้ทำแบบที่ใจหวังหรือไม่อันนั้นหนทางยังยาวไกลครับ ขอชื่นชมคุณหมอแบบอีกหลาย คห. และคงเสียดายถ้าเสียหมอแบบคุณไปอีกหนึ่งคน ไม่เหลือศรัทธากับหมอ รพ.เอกชนมานานแล้วเข้าไปทีไรรู้สึกเป็นลูกค้ามากกว่าคนไข้ ขอบคุณมากนะครับที่เป็นหมอจริงๆ ที่คำนึงถึงคนไข้เป็นหลักไม่ใช่นักธุรกิจ จากคุณ : HR ใจดี เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 14:12:34 A:58.181.157.74 X: TicketID:366623

ความคิดเห็นที่ 14 "ผมน่าจะมีความสุขกว่านี้ ถ้าผมได้ทำงานที่ สามารถจัดการทรัพยากรที่มีอยู่จำกัดให้เกิดประโยชน์ได้สูงสุด" อย่าว่ากันเลยนะครับ ประโยคนี้ลองเอากลับไปคิดดูนะครับว่า หมอเฉพาะทางด้าโรคหัวใจ เป็นทรัพยากรที่มีอยู่จำกัดและหากหายไปทำหน้าที่นักเศรษศาสตร์อย่างที่ จขกท ว่า จะสามารถจัดสรรให้เกิดประโยชน์สูงกว่าได้หรือเปล่า ถ้าทำได้ และคิดว่าวัดผลเชิงปริมาณได้ ก็ทำนะครับ แต่ถ้าวัดผลเชิงคุณภาพแบเอาความพึงพอใจตัวเองเป็นหลัก อรรถประโยชน์ของสังคมโดยรวมก็อาจจะลด อาจจะนะครับ เพราะคนส่วนใหญ่คงอยากให้หมอที่ชำนาญทำหนเาที่ตัวเองมากกว่าจะไปทำหน้าที่อื่นที่ไม่แน่ใจว่าชำนาญพอหรือไม่ สุดท้ายถ้ามองแค่จุลภาค เอาตัวเองเป็นหลักก็อาจจะเป็นไปได้ แต่ถ้าเอาแบบมหภาค การหาเครื่องมือวัดผลประโยชน์สูงสุดที่เกิดจากการเปลี่ยนสายอาชีพมาคงจะยากน่าดู เอาใจช่วยให้หาคำตอบในเชิง ศศ ได้นะครับ จากคุณ : ชื่อดีดีไม่มีให้เลือก (ชื่อดีดีไม่มีให้เลือก) เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 15:01:11

ความคิดเห็นที่ 15 ถ้าได้คนอย่างคุณหมอ มาคิดและจัดการกับระบบประกันสังคม หรือ 30 บาทต่อยอดจากคุณหมอท่านนึง (ต้องขอโทษด้วยที่จำชื่อไม่ได้) ที่ผลักดันให้ 30 บาท เกิดขึ้นได้จริงและสามารถฟอกไตได้ด้วย ถ้าคุณหมอทำได้ คุณหมอจะสามารถใช้วิชาชีพแพทย์ และเศรษฐศาสตร์ไปควบคู่กันได้ครับ แต่ต้องยอมรับว่า มันจะเหนื่อยมากถึงมากที่สุดเพราะตัวคนอื่นเค้าจะไม่ยอมไปตามความคิดของเราครับ จากคุณ : เจ้าหนูจัมมัยตัวน้อยนิด เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 15:13:29

ความคิดเห็นที่ 16 มาเล่นหุ้นเลยครับ รวยแน่นอน จากคุณ : หมอคานู เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 20:11:37

ความคิดเห็นที่ 17 เวลา 38 ปีที่ลงไปกับความเป็นหมอแล้ว กับเวลา 22 ปีที่ยังเหลือทำงานได้อยู่ ถ้าปีหนึ่งๆหมอผ่าตัด 150 ครั้ง ช่วยชีวิตได้ครึ่งหนึ่ง คิดเป็น 75 ชีวิต รวมแล้ว 1650 ชีวิต ถ้าคนไข้ 10 คนจาก 1650 คน เป็นนักเศรษฐศาสตร์​ ก็เท่ากับว่าคุณหมอผลิตนักเศรษฐศาสตร์ได้ 10 ชีวิตแล้วละครับ จากคุณ : Ivalice (Ivalice) เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 22:18:23

ความคิดเห็นที่ 18 ลุยเลย ถ้าไม่ได้ทำมันจะติดอยู่ในใจตลอด ทำแล้วมันไม่ไหวก็จะได้รู้ว่าไม่ไหว อย่างน้อยก็ได้ทำจะได้ไม่เสียใจตอนปั้นปลายชีวิตถึงสิ่งที่ยังไม่ทำ จากคุณ : What's happening? เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 22:34:49

ความคิดเห็นที่ 19 เราเป็นนักเศรษฐศาสตร์ที่เคยอยากเป็นหมอ... แนะนำคุณหมอไปเทคคอร์สสั้นๆอย่าง Mini MBA, Mini Econ เพื่อเป็นแนรวทางมาปรับใช้ในวิชาชีพ ปล.อย่าทิ้งอาชีพหมอนะครับ บุคลากรทางการแพทย์ยิ่งน้อยอยู่ ประชาชนยังต้องการครับ จากคุณ : loving1 เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 23:41:52

ความคิดเห็นที่ 20 ไม่แนะนำให้ทิ้งสายวิชาแพทย์ครับ มีหลายคนนะครับ เป็นหมอและทำอาชีพอื่นด้วย เพื่อนผมเป็นทั้งวิศวะไฟฟ้าและทั้งหมอ จบมาทั้งสองด้าน ตอนนี้ทำทางด้านอวัยวะเทียมอยู่ ได้ใช้ความรู้ที่เรียนมาทั้งสองด้าน เพื่อนผมอีกคนเป็นหมอ แต่ทำงานทางด้านระบาทวิทยา ต้องรู้เรื่องสถิติและก็เศรษฐศาสตร์มหภาค ผมว่าหมอที่รู้ด้านอื่นเฉพาะทางด้วยอย่างเช่น กฎหมาย เศรษฐศาสตร์ สถิติ หาไม่ง่าย แต่ถ้ามี จะเอามาต่อยอดได้เยอะ อย่างเช่น ผมไม่รู้นะครับว่า นโยบาย 30 บาท คิดคำนวนกันมายังไง ถ้าให้หมอนักเศรษฐศาสตร์ทำ อาจจะออกมาไม่เหมือนกันก็ได้ ถ้าหมอสนใจเศรษฐศาสตร์จริงๆ ลองไปหาหนังสือมาอ่านก่อน แล้วก็ลองไปลงเรียนดูสักวิชาหนึ่ง ชอบไม่ชอบว่ากันอีกที แล้วก็แวะไปห้องสิทธรบ้างนะครับ ห้องนั้นนักเศรษฐศาสตร์หลายคน เซียนทั้งนั้น โดยเฉพาะทางด้านการเงิน เอาใจช่วยครับ จากคุณ : Freedom and Justice เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 00:01:47

ความคิดเห็นที่ 21 เศรษฐศาสตร์อยากเป็นหมออีกคน!!! เสียดาย ent ไม่ติด อิอิ จากคุณ : น้ำค้างเดือนเก้า เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 01:00:58

ความคิดเห็นที่ 22 ที่จุฬามี  MBA การจัดการโรงพยาบาลและสุขภาพครับ จากคุณ : นายจริงจัง จริงใจ ไม่จิงโจ้ เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 02:12:30

ความคิดเห็นที่ 23 ไปลองลงเรียน MBA Finance ใกล้ ๆ ที่ทำงาน ลองเรียนดูว่าชอบไหม ถ้าชอบ ก็ไปได้เลยค่ะ ทำในสิ่งที่ชอบ น่าจะทำได้ดีกว่าด้วยซ้ำ จากคุณ : มนอุ๊งอิ๊ง เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 08:22:47

ความคิดเห็นที่ 24 ที่ต่างประเทศมีหลักสูตร health economics เคยเจอพี่หมออายุ 30 กว่าไปต่อโท เอก ด้านนี้ที่อังกฤษ แต่ส่วนตัวดิฉันคิดว่า ถ้าอยากเอาดีต้อด้านนี้น่าจะอยู่ในสังกัดรัฐบาล เพราะสามารถทำอะไร ๆ ได้มากขึ้น ดูแลการสาธารณสุขใน scale ที่ใหญ่ขึ้นได้ จากคุณ : Spring Rolls เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 09:49:57

ความคิดเห็นที่ 25 ก็ควบคู่กันไปสิครับ จากคุณ : As you know เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 10:16:32

ความคิดเห็นที่ 26 รู้จักคนๆ หนึ่ง จบตรีวิศวะโยธา โทฟิสิกส์ แล้วจบเอกเศรษฐศาสตร์ ก็เลยคิดว่าคงจะมีหลักสูตร ป โท เศรษฐศาสตร์ ที่รับผู้จบจากสาขาอื่นๆ เข้าเรียนได้นะครับ แต่คงต้องมีพื้นฐานคณิตศาสตร์มาพอสมควรเพราะเศรษฐศาสตร์ก็ใช้คณิตศาสตร์ที่ลึกซึ้งอยู่เหมือนกัน จากคุณ : Naibruda เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 10:36:58

ความคิดเห็นที่ 27 ผมขอขอบคุณอีกครั้งสำหรับทุกความเห็นและคำแนะนำครับ ที่ผ่านๆมา ผมเชื่อว่า น่าจะมีใครหลายๆคนที่น่าจะีมีความรู้สึกอย่างผมบ้างว่า หลังจากที่เราพยายามมุ่งมั่น ขยัน อดทนเป็นเวลาหลายปี จนประสบความสำเร็จในการเรียนได้ แล้วเปลี่ยนจากวัยเรียนมาเข้าสู่วัยทำงาน เก็บเกี่ยวประสบการณ์ต่างๆที่เข้ามาในชีวิต น่าจะมีสักวัน ที่เราอาจหวนนึกขึ้นมาว่า สิ่งที่เราทำอยู่ทุกวันนี้มัีนตรงกับความเป็นตัวตนของเราหรือเปล่า เราเหมาะที่จะทำงานอย่างอื่่นได้ดีกว่านี้มั้ย แล้วงานที่เราคิดว่าเหมาะกับตัวเรานั้น... มันคืออะไร ไม่ใช่ว่า สิ่งที่ผมทำอยู่ ผมจะไม่ชอบ ผมจะไม่รักในงานหรอกนะ เพียงแต่ว่า ผมมีความรู้สึกว่าตัวผมเองน่าจะทำอะไรได้มากกว่านี้ อย่างที่ผมเคยบอกไปก่อนหน้านี้ว่า ผมได้พบได้เห็นทั้งสิ่งที่ถูกต้อง และไม่ถูกต้อง สิ่งที่ผมแก้ไขได้ และแก้ไขไม่ได้ ขอเพียงให้เรามีสติและ รู้ตัวอยู่เสมอว่า สิ่งที่เราคิดและทำอยู่นั้นอยู่บนพื้นฐานของความซื่อสัตย์ต่อหน้าที่ ไม่มีจิตคิดวอกแวกเพื่อแสวงหาประโยชน์หรือทำผิดต่อวิชาชีพของตน หรือถ้าครั้งใดที่การรักษาบางอย่างสามารถมองได้ทั้งสองทางว่าอาจจะถูกต้องและอาจจะไม่ถูกต้องในคราเดียวกัน ผมก็จะให้ข้อมูลกับคนไข้และญาติเป็นผู้เลือกถึงผลดีผลเสีย ก่อนตัดสินใจการรักษาลงไป ไม่ว่าผลจะออกมาอย่างไร เราควรรับผิดชอบร่วมกัน ผมเชื่อในบาปบุญคุณโทษ มีหลายตัวอย่างที่มีให้เห็นกับตัวผมเองในชาตินี้ ทั้งที่มีเหตุผลที่สามารถอธิบายได้และบางอย่างก็อธิบายไม่ได้ ผมมีโอกาสรอดชีวิตได้อย่างปาฏิหารย์อยู่หลายครั้ง และก็ได้รับความช่วยเหลือจากคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนก็หลายหน ทำให้ผมเชื่อมั่นใจในสิ่งที่ผมยึดถืออยู่เสมอ ในวิชาชีพแพทย์นั้น คนทั่วไปอาจคิดว่าเป็นงานที่ช่วยเหลือคน ช่วยเหลือผู้ที่เจ็บป่วยให้หายจากความทุกข์ทรมาณ คงได้บุญเยอะจากการทำอาชีพนี้ แต่ในความเห็นของผมนั้น อาชีพแพทย์เป็นอาชีพที่สามารถได้ทั้งบุญหรือบาปในคราเดียวกัน โดยถูกกำหนดด้วยสิ่งที่เรียกว่า เจตนาและความรับผิดชอบ ถ้าเรามีเจตนาที่ดีและระมัดระวังอย่างดีที่สุดแล้ว แต่แม้ผลของการรักษาออกมาไม่ดี ผมก็ยังบอกกับตัวเองได้อย่างมั่นใจว่า ผมทำดีที่สุดแล้วและไม่รู้สึกติดค้างกับใครทั้งสิ้น แต่ถ้าผลออกมาดี ผมก็มีความรู้สึกยินดีที่เราได้ประสบความสำเร็จในหน้าที่ที่เราทำไป แต่ในทางตรงข้าม ถ้าแพทย์มีเจตนาไม่บริสุทธ์หรือไม่มีความรัีบผิดชอบที่มากพอ แล้วเกิดผลเสียตามมา ก็ย่อมเกิดผลกรรมต่อกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ที่ไม่ว่าใครก็หลีกหนีไม่พ้นแม้แต่องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้ายังหนีเศษกรรมในชาติปางก่อนไม่ได้ ซึ่งผมใช้เป็นเครื่องเตือนสติผมและเพื่อนร่วมอาชีพอยู่เสมอ (จากเรื่องของสูกรมัททวะที่นายจุนทะถวายให้พระพุทธเจ้าก่อนที่พระองค์จะเกิดโลหิตปักขันธิกาพาธตามมา) ผมเห็นด้วยกับหลายความเห็น ที่แนะนำให้ผมลองไปศึกษาในสิ่งที่สนใจดูก่อน โดยยังไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนอาชีพไปอย่างเต็มตัว ผมยังยืนยันว่า ผมมีความสุขในการทำงานที่ทำอยู่ และภูมิใจในผลงานของตนเองอยู่เสมอ ไม่ว่าในแง่ของการให้การรักษา การป้องกัน การให้คำแนะนำ รวมทั้งการให้กำลังใจ ในคนไข้บางรายที่แม้จะหมดหวังในแง่ของการรักษาแล้ว แต่ยังไม่หมดหวังในแง่ของการให้กำลังใจทั้งกับตัวผู้ป่วยหรือญาติเองที่ดูแลอยู่ด้วย เพื่อให้สามารถดำรงชีวิตที่เหลืออยู่ได้อย่างมีคุณภาพ ผมคิดว่าผมโชคดีที่ผมได้ทำงานในสถานที่ที่ผมสามารถให้การรักษาคนไข้ได้อย่างอิสระ ไม่มีข้อจำกัดมากนักในการให้การรักษา ผมมีคนไข้หลากหลายสถานะ มีทั้ง คนไข้สิทธิทั่วไป สิทธิประกันสังคม สิทธิราชการ สิทธิประกันชีวิต นั่นทำให้ผมได้เห็นว่า ข้อดีข้อเสีย ข้อจำกัดของสิทธิในการรักษายังมีความแตกต่างกันอยู่ ไม่มีสิทธิใดที่ดีที่สุด หรือแย่ที่สุด แต่สำคัญที่คนรักษาต้องมีมาตรฐานเดียวกัน คือตั้งใจทำหน้าที่ให้เท่าเทียมกัน ส่วนในแง่ของข้อจำกัดต่างๆ ค่อยมาปรับเอาตามความเหมาะสมกันไป จากคุณ : บัตรผ่านด้อยสิทธิ์ เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 10:57:10 A:58.11.242.74 X: TicketID:265177

ความคิดเห็นที่ 28 อยากให้มีคนอย่างคุณหมอมากๆ  แต่จากความคิดส่วนตัว ต่อให้คุณหมอจบเศรษฐศาสตร์ปริญญาเอก  ก็ยังต้องใช้เวลาอีกหลายปีให้สังคมยอมรับจนมีปากมีเสียงพอจะมีบทบาทในการกำหนดความเป็นไปของประเทศ แต่ถ้าคุณหมอเปิดโรงพยาบาล  และเริ่มบริหารในสังคมเล็กๆ ของคุณหมอก่อน  จะเร็วกว่าถ้ามีทุนพอ ทุกวันนี้  คลินิคชุมชนที่รับค่าหัวคนไข้จากรัฐ  ยังไม่ยอมจ่ายยาดีๆ ให้คนไข้  คุณหมอเริ่มจากตรงนั้นก่อนดีไหมครับ  เห็นเจ้าของคลิินิคชุมชนหน้าเงินหลายต่อหลายที่แล้ว  อยากให้คนดีๆ  อย่างคุณหมอเป็นเจ้าของคลินิคพวกนั้นจังเลย ยังไงก็เอาใจช่วยนะครับ จากคุณ : หนุ่มน้อย ณ บาบิโลน เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 11:24:41

ความคิดเห็นที่ 29 น่าสนใจครับ อายุขนาดนี้แล้ว ทำตามฝันของตัวเองก็ดีครับ คล้าย ๆ ผมเลย เหตุผลเบื้องต้นน่าจะเป็น จิตใจเราใหญ่กว่าที่ร่างกายตอนนี้เป็น (ทำ) เรียนเลยครับ สนับสนุน สำหรับผมที่น่าสนใจน่าจะเป็น Behavioral Economics กับ Health Economics จากคุณ : MondayCool เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 11:55:58

ความคิดเห็นที่ 30 จากความเห็นที่ 7 นะคะ เข้าใจเจตนารมณ์อันแน่วแน่ของคุณหมอชัดเจนแล้วค่ะ คุณหมอได้ก้าวพ้นความต้องการขั้นพื้นฐานของชีวิตไปแล้ว น่ายินดีมากจริงๆ มีความต้องการเติมเต็มฝันที่ยิ่งใหญ่นี่เอง สนับสนุนอีกเสียงค่ะ น้อยคนนักที่จะมาถึงขั้นนี้ได้ ขออนุญาตแนะนำเพิ่มเติมนะคะ และเป็นเพียงความเห็นส่วนตัวของคนนอกวงการเศรษฐศาสตร์ คิดว่าน่าจะต้องไปศึกษาต่อด้านนี้อย่างจริงจังในสถาบันชื่อดัง ระดับปริญญาโทก่อน หากเป็นไปได้อยากให้คุณหมอไปศึกษาต่อต่างประเทศใน 'สถาบันอันดับต้นๆ' ค่ะ มีโพรไฟล์ที่ดี ความรู้ความสามารถที่แน่นปึ๊ก จะได้กลับมาพัฒนาประเทศ แล้วต่อยอดด้วยการหาประสบการณ์ในองค์กรระหว่างประเทศบ้าง ไทยบ้าง น่าจะช่วยตรงจุดนี้ได้ค่ะ และได้ในเรื่อง connection กับคนวงการอื่น เป็นกำลังใจให้นะคะ อาจจะยาวนานหน่อย แต่คิดว่าไม่เหนือบ่ากว่าแรงคุณหมอแน่นอนค่ะ :-) จากคุณ : eat pray love เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 13:12:33

ความคิดเห็นที่ 32 ผมขอโทษนะที่พูดตรงๆ(ไม่ได้มีเจตนาว่าหมอนะครับ) หมอนี่คือตัวอย่างความล้มเหลวของระบบแนะแนวไทย ผมเชื่อว่าที่หมอรู้สึกอย่างนี้ เพราะหมอไม่ได้มาเป็นหมอ เพราะชอบหมอ เพราะอุดมการ เพราะอยากรักษาคน หมอมาเป็นหมอ เพราะเพื่อนชวน เพราะรู้ว่าจะได้ตังเยอะ เพราะมีหน้ามีตาในสังคม โดยไม่ได้ค้นเลยว่าตัวเองชอบ หรือถนัดอะไร แต่เพราะหมอหัวดี จึงสอบเข้าได้และมาเป็นหมอในที่สุด แต่พอมาพบตัวเองก็เลยอยากไปทำในสิ่งที่ตนเองชอบ คือการทำธรุกิจ ซึ่งมันก็จะทำให้เกิดคำพูดคล้ายๆที่ว่าการให้หมอมาเป็นผู้บริหาร มันทำให้เราเสียหมอดีๆไป "หนึ่งคน และได้ผู้บริหารห่วยๆมาแทน" หมอมาเปลี่ยนไปทำสิ่งที่ตัวเองชอบ มุมนิ่งมันก็ดีต่อหมอเอง แต่อีกมุมนึง หมอได้ไปเอาโควต้าของเด็กที่อยากเป้นหมอจริงๆคนนึงมา เรียนด้วยภาษีสมทบของประชาชน โดยที่หมอ ได้ทำหน้าที่จริงๆ แค่สิบปี(จากที่ต้องเรียน 7-8ปี รวมเฉพาะทาง) ไม่รู้ซิ ถ้าทำกันเยอะๆก็น่าเสียดายนะ น่าจะให้โอกาสคนอยากจะเป็นจริงๆมากกว่า ตรงนี้ผมเลยอยากให้วงการนี้น่าเปลี่ยนมุมมองนะ หมอน่าจะต้องมีการสอบความถนัด มีการให้ความรู้ข้อเท็จจริงก่อน ตัดสินใจเรียน ระบบแนะแนว น่าจะให้แนวทางอะไรเด็กมากกว่าหนูเรียนเก่ง ไปเป็นหมอเหอะ พูดตรงๆอ่านแล้วนึกถึง โฆษณาที่บ้านเป็นหมอแต่น้องอยากเป็นนักดนตรีเลย แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 55 14:40:04 แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 55 14:39:12 จากคุณ : hil4552 เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 14:36:24

ความคิดเห็นที่ 33 ลองหางานและเฟซของ พต.นพ.ดร. วีระวุฒิ วัจนะพุกกะ อ่านดูครับ เป็นหมอนิติเวช แต่ไปจบดร.ทางเศรษฐศาสตร์ จนขึ้นไปเป็น ที่ปรึกษา(จริงๆ) รมว.พาณิชย์ คนล่าสุด( เชี่ยวชาญพอไหมเนี่ย) แอดเข้าไปคุยกับท่านได้ครับ คุณจะได้คำตอบจากตัวจริง เสียงจริง จากคุณ : อัสสุชลแห่งตารา เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 15:41:15

ความคิดเห็นที่ 34 คุณ hil4552 รู้จักคำว่าอิ่มตัว ไหมครับ ยกตัวอย่างนะครับ ผมเรียนจบวิศวะคอม ชอบการเขียนโปรแกรมมาก จบมาก็ทำงานด้านโปรแกรมเมอร์ สนุกกับงานมาก 7 ปีผ่านไป เจอปัญหามากมาย  ไอ้ความสุขที่ได้จากการคิดโปรแกรมมันก็ยังมีอยู่ แต่ก็เบื่อเรื่องปวดหัวที่มีทุกวัน บางวันก็เลยอยากจะออกไปทำนา แล้วเอาเวลาว่างมานั่งเขียนโปรแกรมแบบที่เราอยากเขียน เคยพูดแบบนี้ให้คนอื่นฟัง เขาก็พูดทำนองว่า แล้วจะเรียนวิศวะมาทำไม เสียดายความรู้ เสียดายความสามารถ อย่างผมนี่ ถือว่าเป็นข้อบกพร่องของการแนะแนวในประเทษไทยหรือเปล่า ผมเลือกคณะนี้ เพราะผมชอบนะ จบมาทำงาน ผมก็ชอบนะ แต่วันหนึ่งมันมีเรื่องให้เบื่อแล้ว จะทำยังไงดี จากคุณ : remem เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 09:35:03

ความคิดเห็นที่ 35 คุณหมอสามารถทำสองสิ่งไปในเวลาเดียวกันได้ค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ดีใจด้วยนะคะพี่จบเจอสิ่งที่ชอบจริง ๆ คนเราถ้าได้ทำในสิ่งที่รัก มันจะมีความสุขและมีกำลังใจที่จะทำงานต่อไปโดยไม่มีเบื่อเลยค่ะ จากคุณ : เป็นกำลังใจให้คุณ เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 10:13:19

ความคิดเห็นที่ 36 ผมว่ายังดีกว่าเป็นหมอแล้วอยากไปเป็นนักการเมืองนะ 555+ จากคุณ : เพนกวินพเนจร เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 10:31:43

ความคิดเห็นที่ 37 ถึงจุดนี้ ผมได้รับรู้ในหลายความเห็น ที่เป็นประโยชน์กับการตัดสินใจของผมเป็นอย่างมาก มีหลายท่านที่เข้าใจในความรู้สึกของผมอย่างแท้จริง สำหรับบางท่านที่ยังเข้าใจคลาดเคลื่อน ผมอาจจะได้มีโอกาสชี้แจงต่อไป ในความเป็นจริงแล้ว ผมเชื่อว่า ทุกหน้าที่มีความสำคัญเหมือนกันหมด ไม่ว่าจะเป็นแพทย์ พยาบาล ตำรวจ ทหาร ครู นักปกครอง นักวางแผน หรือแม้แต่ นักเศรษฐศาสตร์ที่ผมกำลังสนใจอยู่นั้น ในแต่ละสายอาชีพ ส่วนใหญ่น่าจะมาจากผู้ที่ได้รับการเรียนหรือฝึกอบรมมาโดยตรง แล้วเข้ามาทำงานตามสายงานที่เรียนมา แต่ก็จะมีบางส่วนที่อาจจะมาจากผู้ที่เรียนจากสายงานอื่น แล้วเบนเข็มมาทำงานในสายงานที่ตนเองต้องการได้บ้างเหมือนกัน ซึ่งผมมองในแง่ดีว่า ทำให้สาขาวิชาชีพที่มีคนในวิชาชีพอื่นได้เข้ามาร่วมด้วยนั้นมีมุมมองหรือความรอบรู้ ในวิชาชีพของตนได้กว้างกว่าเดิม ยกตัวอย่างวิชาชีพแพทย์ สมัยก่อน คนจบแพทย์ ก็จะเรียนหรือสนใจแต่วิชาชีพของตนเพียงอย่างเดียว เรียนเฉพาะทางด้านการแพทย์เพียงเท่านั้น ไม่ได้สนใจที่จะเรียนไปทางด้านอื่นเลย แต่ปัจจุบันหลังจากมีวิกฤติการณ์ปัญหาการฟ้องร้องเพิ่มมากขึ้น แพทย์รุ่นใหม่ๆเริ่มหันไปสนใจในวิชาชีพอื่นที่ต่างไปจากเดิม เช่น นิติศาสตร์ บริหารธุรกิจ บริหารการจัดการ วิทยาศาสตร์งานวิจัย ทำให้เกิดความรอบรู้ในวิชาชีพอื่นได้หลากหลายมากขึ้นและมีความสำคัญต่อการประกอบวิชาชีพแพทย์ได้ดีขึ้นด้วย ทำให้แพทย์ในปัจจุบันนี้ ให้ความสำคัญกับเวชระเบียนกันมากขึ้น หลังจากที่ได้รับการอบรมเพิ่มเติมจากแพทย์ด้วยกันที่ไปเรียนต่อทางนิติศาสตร์ได้กลับมาให้ความรู้ในแง่ของกฎหมาย ผมเองก็ได้อยู่ในช่วงของการเปลี่ยนแปลงนี้ ถึงรับรู้ได้ว่า มีการเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากในเรื่องของการให้ความสำคัญของเวชระเบียน จากเดิมที่เรา(หมอรุ่นเก่าๆ)มักเชื่อมาเสมอว่า เรามีเจตนาดี ไม่ได้คิดร้ายกับใคร ทำไปทุกอย่างก็เพื่อประโยชน์ของผู้ป่วย แต่ไม่ได้เขียนอะไรไว้ หรือมีหลักฐานที่บ่งบอกถึงเจตนาดีเหล่านั้นให้คนทั่วไปได้รับรู้ไว้ จะกลายมาเป็นจุดอ่อนให้ตนได้รับความเดือดร้อนในภายหลังได้ ซึ่งก็มีตัวอย่างให้เห็นอย่างมากมาย ยังรวมถึงมีการเปลี่ยนแปลงในการบริหารการจัดการรพ. ให้มีความปลอดภัย ลดโอกาสข้อผิดพลาดได้มากขึ้น รวมทั้งมีแพทย์ที่หันไปเน้นเรื่องงานวิจัย เพื่อให้ประเทศลดการพึ่งพิงผลงานจากต่างชาติเพียงอย่างเดียว และอื่นๆอีกมากมาย ที่อาจจะเกิดขึ้นในอนาคตได้อีก เราจึงควรน่าจะมองในแง่ดีของการเปลี่ยนแปลงมากกว่าการคิดว่าทำให้เสียคนในระบบไป และผมเชื่อว่าสาเหตุที่ทำให้คนยังมีความคิดเช่นนี้อยู่ อาจเป็นเพราะว่า การทีมีคนที่ทำหน้าที่ของตนเป็นอย่างดีในสายตาของคนอื่นๆ นั่นดีอยู่แล้ว แต่ถ้าคนนั้นจะเปลี่ยนไปทำหน้าที่อื่นดูบ้าง คนอื่นๆก็กังวลว่า จะทำให้คนที่ทำหน้าที่ได้ดีมีจำนวนน้อยลงไป ทั้งๆที่ยังมีคนเข้ามาแทนที่ได้อยู่เรื่อยๆ การผลิตบุคคลากรเพื่อทำหน้าที่นั้นๆยังมีอยู่ แต่ความสำคัญอยู่ที่ว่า จะทำยังไงให้สามารถผลิตบุคคลากรที่มีคุณภาพได้เท่าๆกับคนที่เปลี่ยนหน้าที่ไปต่างหาก ในสถานการณ์ปัจจุบัน ค่านิยมในลักษณะวัตถุนิยมค่อนข้างแรงมาก ไม่เว้นแม้แต่วงการแพทย์ ที่แต่เดิม แพทย์แทบจะเรียกว่า เป็นรากหญ้าของชนชั้นกรรมาชีพได้เลย ทำงานหนัก พักผ่อนน้อย กินง่าย กินไว ชอบใช้ของถูก รับผิดชอบสูง แต่ในปัจจุบัน แพทย์รุ่นใหม่ๆเปลี่ยนไปมาก แม้ไม่ใช่ทั้งหมด แต่ก็เริ่มจะกลายเป็นที่ยอมรับของสังคมแคบๆนี้มากขึ้น ว่าสามารถทำได้ ซึ่งต่างจากเมื่อก่อน ที่ถ้า นักศึกษาแพทย์คนไหน แต่งตัว หรือ แสดงกิริยาที่ส่อไปถึงความไม่เอาใจใส่ในหน้าที่ การรักสวยรักงามจนเกินไป อาจจะถูกตำหนิจากอาจารย์ได้ เลยทำให้แพทย์สมัยก่อน ดูเหมือนจะเป็นคนที่ต้องแต่งตัวเรียบง่าย ดูน่าเคารพศรัทธา ซึ่งต่างจากสมัยนี้อย่างสิ้นเชิง สาเหตุส่วนหนึ่งน่าจะมาจาก การไม่มีต้นแบบที่ดีให้นำมาเป็นแบบอย่าง นั่นหมายถึง ทั้งในโรงเรียนแพทย์เอง ซ้ำร้ายกว่านั้น ตามโรงพยาบาลขนาดใหญ่ที่ปัจจุบันกลายมาเป็นสถานที่ฝึกหัดแพทย์ เพื่อเพิ่มการผลิตจำนวนแพทย์ให้ทันกับปัญหาความขาดแคลนแพทย์ในบางพื้นที่ โดยมีสาเหตุจากการใช้นโยบายโยนความผิดให้ผู้ปฏิบัติงานมากกว่าการยอมรับในข้อจำกัดของหน่วยงาน จึงทำให้เกิดการขาดแคลนบุคคลากรตามมา ในบรรดาโรงพยาบาลศูนย์ทั้งหลายที่ต้องมารับผิดชอบในการผลิตแพทย์เพิ่มนั้น มีจำนวนคนไข้ให้ได้เรียนรู้มากพอจริง มีโรคให้เรียนรู้ได้หลากหลายจริง แต่ไม่ได้หมายความว่าจะมีอาจารย์แพทย์ที่สามารถเป็นต้นแบบให้กับแพทย์ที่จะเอาเป็นแบบอย่างได้ เนื่องจากแพทย์ที่ทำงานกันตามรพ.ศูนย์หรือรพ.จังหวัดกันส่วนใหญ่ ไม่ได้คิดว่า ตนจะต้องมาเป็นอาจารย์แพทย์ด้วยอีกหน้าที่หนึ่ง การจะเป็นครูที่ดีได้ ต้องมีจิตใจของความเป็นครูรวมอยู่ด้วย ไม่ใช่จะจับใครมาเป็นก็เป็นได้ มีผลทำให้ มีแพทย์จำนวนหนึ่งที่ผลิตได้ไม่ได้เป็นไปตามอย่างที่สังคมต้องการ ทำให้เกิดที่มาของความรู้สึกเสียดายบุคคลากรทางการแพทย์ที่สังคมบางส่วนรู้สึกว่า น่าจะทำงานตามที่ตนได้ร่ำเรียนมาต่อไป เนื่องจากมีความเชื่อว่า บุคคลากรทางการแพทย์ที่ดีมีจำนวนจำกัด แต่ในปัจจุบันนี้ ปัญหาการผลิตแพทย์ให้ได้คุณภาพ ได้ลามมาถึงตามโรงเรียนแพทย์ในบางแห่งแล้ว ซึ่งสาเหตุก็เริ่มมาจากค่านิยมทางด้านวัตถุนิยมเป็นสำคัญ รวมทั้งกระแสสังคมที่บีบคั้นให้แพทย์พยายามรับผิดชอบในหน้าที่ให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อไม่ให้เป็นภาระรับผิดชอบตามมาในกรณีที่เกิดความไม่พอใจในการรักษา ยุคสมัยคงเปลี่ยนไป การเคารพศรัทธาในคุณงามความดีเริ่มน้อยลง กลายมาเป็นเคารพกันด้วยวัตถุ เลยทำให้คนรุ่นใหม่ แสวงหาวัตถุ เพื่อให้เกิดการยอมรับในสังคมของตน มากกว่าการแข่งกันทำความดี แพทย์ที่ดูแลรักษาคนไข้ดี มีอุดมการณ์ จะมีความสำคัญน้อยกว่า แพทย์ที่สามารถทำผลกำไรให้กับรพ.ไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ตามในสายตาของผู้บริหาร ซึ่งจะเห็นได้ชัด ในรพ.เอกชน แต่ใช่ว่าในรพ.ของรัฐจะไม่มีปัญหาเหล่านี้ให้เห็น ผมเห็นด้วยกับคห.ที่32 ว่าระบบแนะแนวการศึกษาของเรา ไม่สามารถส่งเสริมการเลือกเรียนให้กับนักเรียนได้ดีพอ แต่ไม่เห็นด้วยกับความเห็นที่ว่า ผมไม่ได้รักในอาชีพนี้หรือเลือกเรียนผิดตั้งแต่ต้น ผมยังยืนยันว่า ผมรักในอาชีพนี้เป็นที่สุด แต่ผมกำลังคิดว่า ช่วงชีวิตที่เหลืออยู่นี้ ผมยังสามารถทำประโยชน์ได้มากกว่านี้อีกหรือไม่ ผมเห็นด้วยที่เด็กเรียนดี ไม่ควรมาเรียนแพทย์กันทั้งหมด ควรไปเรียนสาขาวิชาชีพอื่นกันให้ทั่วๆ เพื่อจะได้พัฒนาวิชาชีพต่างๆได้ไปพร้อมๆกัน โดยเฉพาะอาชีพการเมืองการปกครอง เพื่อให้ประเทศไทยเราจะได้หลุดพ้นกับ คำว่า... ประเทศด้อยพัฒนา....กันเสียที แต่คงไม่สายกระมัง ถ้าเด็กเรียนดีคนหนึ่งหรืออีกหลายๆคนเมื่อกว่ายี่สิบปีที่แล้ว จะหันมาเรียนสาขาวิชาอย่างอื่นดูบ้าง เพื่อมาช่วยกันพัฒนาสาขาวิชาชีพอื่นให้ดียิ่งขึ้น และอาจจะได้แนวคิดนอกกรอบของแต่ละสาขาอาชีพที่ดีกว่ากรอบเดิมๆก็ได้นะครับ ไว้มีโอกาส ผมอาจจะมาวิเคระห์ให้ฟังถึง สาเหตุของการบริการการรักษาเฉพาะที่ล่าช้าในโรงพยาบาลของรัฐในปัจจุบัน รวมทั้ง ปัญหาเรื่องราคายากับคุณภาพของยาที่มีผลกับคุณภาพการรักษา ซึ่งสามารถแก้ไขได้ ถ้าทุกคนรู้จักคำว่า .... เสียสละและสามัญสำนึก จากคุณ : บัตรผ่านด้อยสิทธิ์ เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 12:29:44 A:119.160.214.35 X: TicketID:265177

ความคิดเห็นที่ 38 ผมมีเพื่อนที่สอบเข้าศิริราช แล้วมันไม่ชอบเลยคว้าเอาทุนเศรษฐศาสตร์สาธารณสุข ปีสี่เลยย้ายไปเรียนคณะวิทยาศาสตร์เพ่ือจบ วท.บ. มหิดล แล้วเอาทุนมาเรียนที่เศรษฐศาสตร์จุฬาจนจบ ป.เอก จากคุณ : สถานีสามย่าน (รถด่วนลอยได้) เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 12:43:30

ความคิดเห็นที่ 39 ผมอายุพอๆกับคุณหมอครับ ขายประกันมาสิบกว่าปี เล่นหุ้นด้วย ผ่านการอบรมทางการเงินมาหลายหลักสูตร ผมว่าคนทุกคนสุดท้ายแล้วเป้าหมายคือความสุขครับ แต่ก่อนจะพบงานที่ทำแล้วมีความสุขจริงๆก็ต้องหาตัวเองให้เจอก่อน วิธีหนึ่งที่อยากแนะนำคือลองศึกษาแบบเป็น part time,เป็นงานอดิเรกไปก่อนครับ จากที่หมอเล่าว่า หมอจะเป็นห่วงคนไข้เรื่องค่ารักษา ผมขออนุญาตแนะนำว่าลองขายประกันและเล่นหุ้นดูครับ เพราะตัวแทนประกันตอนนี้ต้องเรียนทั้งหลักสูตรเป็นที่ปรึกษาทางการเงิน, หลักสูตรเกี่ยวกับการลงทุน,ต้องรู้เกี่ยวกับเศรษฐศาสตร์พอสมควรเลย ส่วนเล่นหุ้นเนี่ย ผมขอแนะนำว่าต่อให้หมอไม่ชอบ,ไม่ถนัด ก็ต้องลองครับ มันทำให้หมอเข้าใจอะไรๆได้อีกเยอะมากๆ ปล.1ถ้าสงสัยอะไร ถามเพิ่มเติมได้ที่หลังไมค์ครับ ปล.2 คำถามนี้ลองเอาไปถามในห้องสินธรดูสิครับ จากคุณ : it actually is all around เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 16:31:47

ความคิดเห็นที่ 40 นับถือในอุดมการณ์ของคุณหมอครับ แต่อยากบอกว่าในโลกระดับประเทศคุณหมอต้องใช้เวลาและแรงกายแรงใจมากมายเพื่อให้ตัวคุณหมอใหญ่พอที่จะมีบทบาทในระดับนั้นเพื่อทำตามความฝันได้ ในขณะที่โลกระดับโรงพยาบาลที่คุณหมอทำงานอยู่ตอนนี้คุณหมอตัวใหญ่พอที่จะมีบทบาทในบางเรื่องเพื่อทำตามความฝันได้แล้ว คนที่มีอุดมการณ์และความฝันหลายคนในประเทศนี้เลือกที่จะมีบทบาทในโลกใบเล็ก ๆ ที่เค้าสามารถทำให้มันเป็นจริงได้เพราะเขาเหล่านั้นสามารถเริ่มทำได้ทันทีโดยที่ไม่ต้องรอให้มีอะไรบางอย่างก่อนถึงจะเริ่มทำได้ พี่จิก ประภาสเคยโพสต์ลง fb ไว้ว่า "เฮมิงเวย์เขียนหนังสือด้วยปากกาหมึกซึมเก่าๆ แวนโก๊ะใช้สีไม่เกินหกสี วอร์เรน บัพเฟตต์ทำงานในห้องเล็กๆที่ไม่ได้มีจอมอนิเตอร์สามสิบจออย่างที่คนอื่นคิด ฯลฯ อุปกรณ์ชิ้นเดียวกันที่อัจฉริยะทั้งโลกใช้สร้างฝันคืออะไรหรือ “ความมุ่งมั่น ไม่หวั่นไหว”นั่นอย่างไร" จากคุณ : เป็นตับ เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 20:41:24

ความคิดเห็นที่ 41 ต้องบอกก่อนนะครับ ผมไม่เคยนับถือหมอตามโรงหมอเอกชน ไม่ใช่ว่าเป็นคนไม่ดี แต่เป็นความเห็นส่วนตัว สำหรับผม "วิชาชีพหมอคือผู้เสียสละ แต่อาชีพหมอ ไม่ใช่" เวลาผมไปโรงหมอรัฐ ผมไหว้หมอทุกคนที่ตรวจให้ หมอว่าง หมอไม่ไปทำงานพาร์ทไทม์ในโรงพยาบาลรัฐบ้างละครับ เรื่องเศรษฐศาสตร์ในโรงหมอจากประสบการณ์ที่หมอว่ามันถ่ายทอดกันต้องไปสอนน้องๆในโรงเรียนหมอ ว่าถ้าใช้ทุนหมดแล้วต้องทำยังไงจะเจออะไรในโรงหมอเอกชน หมอดีๆเสียสละเพื่อสังคมเดี๋ยวนี้มีน้อย หมอเก่งๆใช้ทุนหมดก็ออกไปเอกชน ไม่ต้องเสี่ยงกับความรับผิด เรื่องนี้มันห้ามกันไม่ได้ ดีว่าบางคนยังทำให้โรงพยาบาลรัฐบ้าง ต้องถามใจหมอลึกๆว่าหมออยากเรียนเศรษฐศาสตร์ให้มากกว่านี้เพื่ออะไร อ่านจากที่หมอเขียนเข้าใจว่าหมอเองก็วิเคราะห์แยกแยะได้ดีอยู่แล้ว คนในสังคมนี้มีอีกมากที่อยากเป็นหมอเพื่อรักษาคนไข้ ผมเองก็อยากเป็นหมอแต่ความรู้ไม่พอ ถ้าหมออยากสอนหรือชี้แนะหมอด้วยกัน หมอลองเริ่มถ่ายทอดด้วยตัวเองเป็นบทความเพื่อให้หมอโรงหมอเอกชนด้วยกันอ่านเผื่อจะคิดอะไรกันได้บ้าง ที่หมอว่าอยากเล่นการเมือง อย่าไปเกลือกกลั้วกับพวกนักการเมืองเลยหมอ ดีๆมีน้อย จะพาหมอลงนรกไปเสียเปล่าๆ ขออภัยที่กล่าวตรงๆนะหมอ จากคุณ : TheRosenberg เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 01:42:56

ความคิดเห็นที่ 42 บทสัมภาษณ์เมื่อปี 2547 (8 ปีก่อน) http://www.marketeer.co.th/inside_detail.php?inside_id=2964 หวังว่าคงช่วยอะไรได้นะครับ จากคุณ : อภิมหาชาตบุตร เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 08:45:09

ความคิดเห็นที่ 43 #34 ประเด็นอิ่มตัวมันก็ใช่ครับ ในแง่ตัวเองถูกเลย แต่คุณต้องมองในแง่ความรับผิดชอบด้วย อาชีพหมอ เป็นสายที่หลวง อุดหนุนทุนให้มากที่สุด เพื่อที่ให้คนที่อยากเป็นหมอที่สุด เหมาะสม ได้เข้ามาเป็นหมอ โดยไม่ติดที่ฐานะและโอกาส เมื่อเข้ามาได้แล้วผู้เรียนยังการันตีที่จะได้งานทำ 100%. โดยได้รับราชการ เป็นข้าราชการที่เงินเดือนสูงที่สุด เทียบกับข้าราชการกลุ่มอื่นๆ คุณคิดดูซิครับว่าเค้ามอบสิทธิและโอกาสให้กับคนที่ต้องการเป็นหมอมากแค่ใหน มีใครอาชีพใหนได้มากเท่านี้ ใช่ครับค่าตอบแทนที่รัฐให้ถึงแม้จะมากกว่าทุกอาชีพแล้ว แต่คงไม่ได้มากเท่หมอเอกชน แต่กระนั้นผมก็ไม่ได้ว่านะ หากว่าหมอจะมีความจำเป็นด้านการเงิน ต้องไปทำโรงพยาบาลเอกชน เพราะถึงอย่างไร คุณก็ยังได้ใช้ความรู้ความสามารถช่วยคนตรงนั้นอยู่ดี สิทธิย่อมมาพร้อมความรับผิดชอบครับ การที่คุณหมอรับสิทธิพิเศษต่างๆมา ท่านได้คิดหรือไม่ว่าท่านก็ต้องย่อม มีความรับผิดชอบกลับแก่ชาติเช่นกัน แน่นอนคุณอาจจะเถียงว่าคุณก็ใช้ทุนกลับให้รัฐแล้ว แต่ความจริงทุนที่คุณ ใช้มันแค่ตัวเงินครับ โอกาสที่เค้าให้คุณหล่ะ คุณได้ใช้เค้าไปคีบถ้วนหรือไม่ เพราะการที่คุณได้เป็นหมอนั่นคือ คุณเอาโอกาสของคนอื่นๆไปแล้ว แต่เมื่อได้สิ่งนั้นมาคุณกับไม่เห็นค่าและเอาความรู้สึกส่วนตัวมาทำลายนี่นะ ผมเข้าใจว่าหมอเองสุดท้ายก็คือคน มีตัดสินใจผิด มีไม่ชอบ ผมถึงไม่อยากโทษหมอจขกท.ซะทีเดียว  แต่ไปโทษค่านิยม ที่มันทำให้เด็กอยากเป็นหมอ เพราะสิ่งอื่นไม่ใช่เพราะความชอบ เพราะส่วนนึงถึงหมอจะอ้างว่านี่คืออาชีพที่คุณรัก แต่ผมเชื่อว่ามันไม่ใช่สิ่งที่คุณชอบ มิฉะนั้นคุณคงไม่คิดจะหนีมัน ส่วนคห.34 ครับประเด็นของคุณมันเทียบไม่ได้กับหมอเลยครับ เพราะหน้าที่ของคุณมันไม่ได้ส่งผลต่อสังคมขนาดนั้นและ พูดตรงๆไม่ได้มีคนอยากเป็นเยอะขนาดที่คุณไปแย่งโอกาสใคร และอาชีพโปรแกรมเมอร์นั้นก็ไม่ได้ขาด และถึงขาดก็ไม่ได้ กระทบใครขนาดนั้น และมันทดแทนได้ อย่าผมเองจบไฟฟ้า ทุกวันนี้ผมยังเขียนโปรแกรม oracle php java c ได้จากการ เรียนเอาเองเลย แต่ผมเป็นหมอไม่ได้ครับ เห็นมั้ยมันต่างกัน และจากที่คุณเล่ามาคุณไม่ได้ไม่ชอบคุณแค่เบื่อครับ แค่อยากพัก แต่ก็ยังอยากทำงานโปรแกรมเมอร์อยู่ (ถ้าคุณบอกว่าจะไปทำสวนตลอดชีวิต ไม่ทำอย่างอื่นอันนั้นผมว่า เป็นความล้มเหลวของการแนะแนวครับ เพราะน่าส่งคุณไปเรียนเกษตรมากกว่่า). ส่วนกรณีหมอนั้น แต่แรกคือเค้ามา คอมเม้นในลักษณะที่จะไปหาอาชีพสายอื่นเลย ผมจึงรู้สึกได้ว่าเค้าไม่ได้ชอบการเป็นหมอ พึงจะมีคห.  27 ที่แกมาบอก ว่าอาจจะออกไปไม่เต็มตัว ตามคำแนะนำของเพื่อนๆในห้องนี้ ผมจึงมองว่ามันต่างกับคุณอย่างสิ้นเชิง ส่วนหมอครับผมเห็นด้วยนะที่หมอจะออกไปไม่เต็มตัว ผมเข้าใจว่าคุณอึดอัดที่ทำอะไรมากไม่ได้ แต่บางครั้งคนเราไม่ได้สร้าง มาให้ทำทุกอย่าง หากคุณรักความเป็นหมอจริง คุณลองมองว่าถึงวันนี้คุณทำหน้าที่ที่คุณบอกว่ารักเต็มที่หรือยัง  ถ้าเต็มที่แล้ว คุณจะมานั่งถามทำไมว่าคุณจะทำอะไรได้อีกทำไม ไว้วันนึงคุณโตไปคุณอย่าลืมความคิดพวกนี้แล้วกลับมาแก้ไขระบบละกัน ส่วนถ้าคุณไม่ชอบจริงๆ ผมก็เข้าใจนะ อดีตมันแก้ไขไม่ได้ ผมถึงบอกตลอดไง ผมโทษการแนะแนวมากกว่า แต่ถ้าหมอ แค่เหนื่อยแค่ท้อ ก็พักก่อนครับ แล้วค่อยไปต่อ จุดนี้หมอเป็นหมอที่ดีครับ หมอเป็นคนเก่ง แต่หมออาจไม่ใช่ผู้บริหารที่ดี ผมถึงกลัวว่าเราจะเสียหมอดีๆแต่ไปได้ผู้บริหารห่วยๆมาคนนึง อยากให้ลองคิดดู คนเรามีหน้าที่ต่างกัน อาชีพหมอ พิเศษครับใครมาทำแทนคุณไม่ได้ ลองคิดดูเถอะครับว่าหน้าที่คุณยิ่งใหญ่และสำคัญแค่ใหน แก้ไขเมื่อ 04 พ.ย. 55 13:09:52 จากคุณ : hil4552 เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 12:48:23

ความคิดเห็นที่ 44 ลากเมาส์ลงมาผ่าน ๆ เอาเป็นว่าถ้าชอบก็ไปเถอะค่ะ ความสุขทั้งชีวิตที่เหลือของคุณนะคะ อย่างที่คุณข้างบนว่าไว้ อาชีพหมอก็เปรียบเสมือนสะพาน ที่คนเก่ง ๆ หลายคนแค่ใช้เดินข้าม ซึ่งปลายสะพานของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน จบที่นักธุรกิจร่ำรวย จบที่นักการเมือง หรือเรียนเพราะที่บ้านอยากให้เรียน ตัวอย่างก็มีให้เห็นเยอะแยะ คุณเจ้าของกระทู้อย่างกังวลไปเลยค่ะ ถามว่าเดี๊ยนเสียดายไหม ก็ตอบได้เลยว่าเสียดายมาก หวังว่าการตัดสินใจของคุณหมอ จะช่วยให้คุณและเดี๊ยนจบอย่างมีความสุขกันทั้งสองฝ่ายในภายภาคหน้า จากคุณ : อวัยวะชิ้นนั้น เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 13:01:52

ความคิดเห็นที่ 45 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 19:15:38

ความคิดเห็นที่ 46 เรายังเป็นเด็กเพิ่งจบใหม่ ยังหาแนวทางของตัวเองไม่เจอเลย เข้ามาอ่านกระทู้นี้ก็ชอบความคิดและความมีเหตุผลตลอดจนความใจเย็นที่คุณหมอสื่อผ่านตัวอักษรออกมาจังเลยค่ะ ส่วนเรื่องอนาคตของคุณหมอเราคงไม่มีประสบการณ์พอจะสามารถออกความเห็นได้ แต่เราไม่เห็นด้วยกับคห.ที่คิดว่าการที่คุณหมอเป็นหมอเเล้วไปแย่งสิทธิใคร อะไรแบบนี้เลยนะคะ ถ้าวันหนึ่งคุณทำงาน A แต่คุณเปลี่ยนไปทำงาน B ที่คุณคิดว่าคุณถนัดและมันมีประโยชน์ แต่มีคนบอกว่า ไม่ได้นะ มีคนตั้งมากมายอยากจะทำงาน A คุณไปแย่งงานเค้ามา ต้องทำต่อไป เราว่าไม่ใช่ละ เราพูดในมุมของคนที่เพิ่งเรียนจบนะคะ ถ้าเราอยากเป็นหมอ เราจะต้องพยายามสอบเข้าให้ได้ค่ะ มหาลัยอันดับหนึ่งไม่ได้ ก็อันดับสอง สามสี่ ไปจนถึงเอกชน ไม่มีทางที่จะปล่อยให้ใครแย่งสิ่งที่เราควรจะได้ไปได้ คนที่สอบไม่ติดไม่ได้เป็นหมอ ตอนนี้ก็อาจจะมีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ก็ได้ ชีวิตใครก็ชีวิตของคนนั้น เป็นสิ่งที่เราต้องอยู่กับมันอย่างมีความสุขด้วยตัวเองต่างหาก จากคุณ : MysticMicky เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 21:35:50

ความคิดเห็นที่ 47 เราเป็นคนรุ่นๆเดียวกับคุณหมอคะ   เคยเลือกอาชีพที่ชอบ ทำให้เสียเวลาเรียนมากกว่าปกติไป2ปี  แต่สุดท้าย ก็ได้ทำงานกับสิ่งที่เราชอบที่สุดในตอนนั้นคะ ดังนั้น ทุกวันของการทำงานที่ผ่านไป มันไม่เหมือนการทำงาน มันเพลิดเพลิน ถึงแม้ว่าจะไม่ชอบตื่นนอนแต่เช้าไปออฟฟิด  เบื่อเจ้านายจอมบ่น และการเข้าประชุม   แต่เมื่อเรานั่งโต๊ะทำงานของเรา   แค่ได้เอามือลูบหน้าโต๊ะที่เป็นไม้ ลากมือไปเบาๆ เริ่มคิดงานในสมอง  โลกนี้เป็นของเราแล้ว ผ่านไป 15ปี  มันก็ถึงจุดอิ่มตัว มันก็เบื่อๆคะ จริงๆแล้ว มันก็เบื่อๆอยากๆนั่นแหละเป็นปกติชาวโลก  บางครั้งเราก็ต้องออกไปหาอะไรใหม่ๆเติมให้สมองตัวเองบ้าง สนับสนุนให้ไปเรียนโท ดูสักใบคะ หยุดทำงานสัก 1-2 ปี ดูว่าเราชอบมันจริงๆไหม ถ้าไม่ใช่ ก็กลับมาทำงานต่อ  เอามาปรับใช้กับอาชีพแพทย์ หรือ ถ้าใช่ ค่อยตัดสินใจอีกที   ว่าเราเป็นดาวเด่นในวิชาชีพใหม่นี้ไหม   หรือ แค่ชอบ แต่กลับไปไม่ค่อยรุ่ง ถ้าได้ไปเจอคนทีเรียนเก่งๆในclass เรียนกับอจ ที่มีประสบการณ์ เป็นมืออาชีพ  เทียบระดับกับตัวเรา  แล้วค่อยตัดสินใจ เลือกเส้นทางอาชีพอีกทีตอนเรียนจบก็ได้ ส่วนตัวเราเป็นคนไม่เสียดายเวลา  ไม่เสียดายเงิน ถ้ามันได้แลก กับโอกาส ที่ตัวเราเท่านั้น ต้องเข้าไปเผชิญก่อน ถึงจะตอบได้ ลองทำดูคะ จากคุณ : น้องต๋าว เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 01:07:03

ความคิดเห็นที่ 48 คิดได้แค่นี้เอง......... ค่ะ.......... ดิฉันคิดได้แค่นี้เองค่ะ คือ ให้ท่านโอนหน่วยกิต ไปลง รามฯ  หรือ มศธ  เรียนตรีอีกใบ จะไม่เข้าเรียนก็ได้  อ่านหนังสือที่บ้านเอา  ดูคลิปที่ทาง ม. รามฯ สอนเกี่ยวกับเศรษฐศาสตร์ ถึงเวลาสอบ ก็ไปสอบ  ลองดูก่อนนะคะ  อย่าพึ่งทิ้งหมอ   ทำสองอันควบกันไปก่อน โดยให้ ความสำคัญกับงานหลัก  แล้วศึกษาทางเศรษฐศาสตร์ควบกันไป ดิฉันเอง บางครั้งก็อยากเรียนเศรษฐศาสตร์ค่ะ เนื่องจากเป็นคนขี้งก  ฮ่าๆๆ  เล่นหุ้นก็อยาก แต่กลัวขาดทุน และตอนนี้ยังขาดความรู้ คุณหมอเขียนกับระบบราชการทางด้านหมอ และ ยา อย่าลืมเอาไปลงห้องสวนลุมพินีด้วยนะคะ หากจะขออนุญาต เอาข้อความที่คุณหมอลงไว้ ไปลวห้องสวนลุมฯ เลย ท่านจะอนุญาตไหมคะ ไม่รู้สิคะ  อ่านๆมา เหมือนคุณหมอ ยังบอกความรู้สึกไม่หมด...  เหมือนมีอะไรค้างๆ ที่อาจไม่อยากบอก หรือบอกไม่ได้  อาจมีอะไรที่ดลบันดาลใจ ให้ตัดสินใจเบนเข็มไปเรียนเศรษฐศาสตร์ ทั้งๆที่ทำงานด้านแพทย์ ท่านก็มีความสุขดี ไม่รู้สิคะ พูดไม่ออก  ไม่รู้ทำไม  คำว่า " เสียดาย " มันถึงก้องในหัวดิฉัน ทั้งที่ชาตินี้ โอกาสที่ดิฉันกับท่าน จะได้เวียนมาเจอกัน อาจมีไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซนต์  เพราะดิฉันไม่ได้อยู่เมืองไทย  แต่อาจเสียดายแทนคนไทยคนอื่น ( แม้จะจำนวนคนน้อยกว่าที่คุณหมอต้องการ อยากช่วยเหลือให้มากกว่านี้ ) แก้ไขเมื่อ 05 พ.ย. 55 01:15:31 จากคุณ : enduresexy เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 01:10:03

ความคิดเห็นที่ 49 อ้อ ลืมค่ะ   โอนไป เรียนอีก แค่ปี สองปี ก็ได้  ป. ตรี อีกใบนะคะ เอาของคณะแพทย์ที่จบนั่นล่ะค่ะ โอนไป  ชอบจริงๆ  ไปเรียนเริ่มต้นเลยค่ะ เอาให้แน่นๆ  เน้นๆ  ตั้งแต่ฐานเลย ไม่ได้ประชดนะคะ ไม่อาจแนะนำ   แต่ดิฉันคิดออกแค่นี้จริงๆ จะได้มีศิษย์รามฯ ที่เป็นหมอเพิ่มอีกคน  อิอิ ด้วยความเคารพ จากคุณ : enduresexy เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 01:14:45

ความคิดเห็นที่ 50 ก่อนอื่นผมต้องขอขอบคุณคห.42 ที่ช่วยแนะนำลิงค์ ซึ่งทำให้ผมเห็นภาพของแพทย์ที่ยอมออกนอกกรอบแล้วไปประสบความสำเร็จได้เป็นอย่างดี แต่ผมคงมีข้อจำกัดที่ไม่สามารถไปได้ขนาดคุณหมอท่านนั้นเป็นแน่ เนื่องจากผมมีครอบครัวแล้ว และไม่เคยมีความคิดที่จะไปใช้ชีวิตในต่างแดนแน่ๆ เว้นแต่จะไปศึกษาต่อเพียงเท่านั้น เพราะไม่ว่ายังไงผมก็ยังรักประเทศไทย ไม่ว่าทุกวันนี้ประเทศจะเปลี่ยนไปมาก ด้วยน้ำมือของคนไม่กี่กลุ่ม ที่หวังแต่ผลประโยชน์ของตนเองเพียงอย่างเดียว ไม่ได้คิดถึงประเทศชาติเป็นอันดับแรก อย่างคนรุ่นก่อนๆ จากที่คุณคห.43 ได้แสดงความคิดเห็นออกมานั้น อาจจะยังมองในแง่ลบอยู่ แต่ไม่เป็นไร ผมชอบนะสำหรับการได้มาแชร์ความเห็นในเชิงแสดงออกทางความคิดบนพื้นฐานของการใช้เหตุผลและข้อเท็จจริงและการให้เกียรติซึ่งกันและกัน เพราะนอกจากช่วยทำให้ผมฝึกการวิจารณ์อย่างมีหลักการและเหตุผลแล้ว ยังทำให้ผมได้รับรู้รับฟังในแง่มุมอื่นที่ตัวผมนั้นไม่ได้คิดไว้ก่อน และอาจเห็นตามได้ถ้าความเห็นต่างนั้นมีความน่าเชื่อถือและเป็นไปได้มากกว่า ความจริงแล้ว หลักสูตรการเรียนจนจบแพทย์เวชปฏิบัติของไทยนั้นต้องใช้เวลาอย่างน้อยหกปี แต่ก็อาจมีบางท่านที่อาจยังไม่เข้าใจในบางเนื้อหาวิชาและต้องการเรียนให้มากกว่านั้น ก็มีบ้างแต่เป็นส่วนน้อยมาก ซึ่งรัฐจะต้องหางบประมาณมาอุดหนุนการเรียนก็เฉพาะในช่วงนี้นี่แหละ โดยทั่วไปก็มักจะได้รับเงินอุดหนุนจากรัฐกันทั้งหกปี แต่สำหรับผมแล้ว ผมได้รับการอุดหนุนจากรัฐเพียงห้าปีเท่านั้นครับ ผมเริ่มทำสัญญากับรัฐในตอนขึ้นปีที่สอง หลังจากเรียนจบแล้ว โดยทั่วไปแพทย์มักจะต้องไปใช้ทุนทำงานให้รัฐเป็นเวลาสามปี หลังจากนั้นหากจะลาออกก็ไม่ถือว่่าผิดสัญญา สงสัยมั้ยครับทำไมถึงต้องสามปี ทำไมไม่บังคับใช้ทุนกันจนเกษียณไปเลยหล่ะ อุตส่าห์ให้โอกาสมาเรียนแล้ว ก็ต้องทำงานไปจนเกษียณเลยสิ คนอื่นมาทำแทนไม่ได้ด้วย แต่เค้าทำอย่างงั้นไม่ได้หรอก รัฐจะเอาตำแหน่งที่ไหนมาบรรจุหล่ะ คนเรียนจบมาเพิ่มขึ้นทุกปี ถ้าทุกคนที่ได้ทุนอุดหนุนจากรัฐแล้วอยู่ในระบบราชการหมดทุกคน ไม่เกินห้าปี ไม่มีตำแหน่งเหลือให้บรรจุแล้วหล่ะ การทดแทนแพทย์ในระบบก็จะเป็นวงรอบกันอยู่อย่างนี้ ถ้าทุกคนที่จบมาทำงานจนครบสามปีแล้วไปเรียนต่อหรือลาออกใดๆก็ตาม ก็จะไม่มีปัญหา เพราะมีแพทย์รุ่นต่อไปมาทดแทนกันไปเรื่อยๆ เนื่องจากแพทย์ใช้ทุนถือว่าเป็นกำลังหลักในการดูแลผู้ป่วยเบื้องต้น ถ้าขาดแพทย์ในส่วนนี้ก็จะเกิดปัญหาตามมา จึงเป็นเหตุผลและที่มาว่า ทำไมถึงกำหนดให้ต้องใช้ทุนสามปี หลังจากใช้ทุนครบสามปีแล้ว แพทย์ส่วนหนึ่งจะไปเรียนต่อเพื่อเป็นผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทางอีกอย่างน้อยสามปีถึงห้าปีหรือมากกว่านั้น แล้วแต่สาขาวิชานั้นๆ ซึ่งอันนี้รัฐไม่ได้มาอุดหนุนการเรียนแล้วนะครับ เป็นการทำงานไปเรียนไปฝึกทักษะประสบการณ์ในสาขาวิชานั้นๆ โดยมีราชวิทยาลัยเป็นผู้ควบคุมดูแล ภายใต้แพทยสภากำกับอีกทีหนึ่ง หลังจากนั้นแพทย์แต่ละท่าน ก็ถือว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญเฉพาะสาขาตามที่ตนเรียนมา ซึ่งปัญหาการลาออกของแพทย์ในระบบราชการจนทำให้ขาดแคลนแพทย์นั้น เป็นการขาดแคลนเฉพาะแพทย์ใช้ทุนในช่วงสามปีแรกเท่านั้น ส่วนแพทย์เฉพาะทางนั้นไม่ได้ขาด ยกเว้นในบางพื้นที่เท่านั้น ที่ไม่ว่ายังไงมันก็ต้องขาดแคลนอยู่ดี แต่ถึงแม้ว่าบางพื้นที่จะไม่มีแพทย์เฉพาะทางก็ยังสามารถส่งตัวคนไข้มารักษาต่อในรพ.อื่นได้ และการที่แพทย์ที่ผ่านการใช้ทุนจนครบแล้วนั้นได้ลาออกไปอยู่นอกระบบราชการนั้น ถ้ามองโดยภาพรวมระดับประเทศแล้วนั้น แทบไม่ได้ก่อให้เกิดความเสียหายแต่อย่างใด สิ่งที่รัฐได้จากแพทย์ที่ลาออกไปอยู่ในภาคเอกชนที่แน่ๆเลยคือภาษี ที่จะมากกว่า ขณะที่แพทย์ท่านนั้นทำงานอยู่ในภาครัฐหลายเท่าตัว ไหนจะประหยัดในเรื่องของสวัสดิการค่ารักษาพยาบาลหรืออื่นๆที่แพทย์ท่านนั้นได้ลาออกไปซึ่งสิทธิเหล่านี้ไม่ได้ติดตามไปด้วย และถ้าแพทย์ท่านนั้นได้ไปอยู่ในรพ.ที่สามารถรับรักษาชาวต่างชาติได้ด้วย ยิ่งเท่ากับเป็นการหาเงินเข้าประเทศทางอ้อมอีกทางหนึ่ง ซึ่งเรื่องเหล่านี้ ไม่มีใครนำมาคิดหรือยกมาพูด แต่มักจะมองแต่ในแง่ตัวบุคคลเพียงอย่างเดียว ซึ่งต่างจากแพทย์หรือใครก็ตามที่ไปทำงานต่างประเทศจนสุดท้ายได้เป็นพลเมืองของประเทศนั้นๆ ประเทศไทยจะไม่ได้อะไรกับบุคคลเหล่านั้นเลย แต่ขณะเดียวกันอาจต้องเสียค่าใช้จ่ายในการดูแลรักษาคนเหล่านั้น ถ้าเค้ากลับมาขอรักษาตัวเองในเมืองไทยยามบั้นปลายของชีวิตแทน หากมองในแง่ว่า ถ้ารัฐช่วยอุดหนุนกับประชาชนคนใดแล้ว คนๆนั้นก็ควรต้องตอบแทนให้รัฐเพื่อให้สมกับสิ่งที่รัฐมอบให้ ก็ต้องบอกได้เลยว่า ประชาชนคนไทยทุกคนที่เกิดมาย่อมได้รับการอุดหนุนจากรัฐทั้งหมดไม่ว่าทางตรงก็ทางอ้อมทั้งนั้น ดังนั้นทุกคนก็ต้องทำงานเพื่อเป็นการตอบแทนรัฐ คนไหนอยู่บ้านเฉยๆก็ต้องถือว่า ไม่เห็นแก่บุญคุณของรัฐที่ช่วยอุดหนุนมาก่อน ดูจะเป็นสังคมนิยมมากไปนะครับ เอาเป็นว่า ไม่ว่าจะทำอาชีพอะไร ขอให้เป็นการทำงานที่ไม่ทำให้สังคมเดือดร้อน ก็น่าจะยอมรับได้นะครับ คิดบวกครับ.... คิดบวกเข้าไว้ สำหรับคห.41 ผมเข้าใจในความรู้สึกของคุณนะครับ ทุกสังคมที่มีคนอยู่ร่วมกันตั้งแต่สองคนขึ้นไป ย่อมมีความแตกต่างกัน อาจจะเป็นไปได้ในหลายลักษณะ เช่น ดีกับแย่ ดีกับดีกว่า แย่กับแย่กว่า ไม่เว้นแม้แต่ในสังคมแพทย์ทั้งในระบบราชการหรือเอกชน ถ้าคิดว่าแพทย์ในระบบราชการมีแต่คนดี ก็อย่าลืมนะว่า แพทย์ในระบบเอกชนก็คือแพทย์ในระบบราชการนั่นแหละที่ลาออกมา ด้วยหลากหลายเหตุผล แต่สุดท้าย ไม่ว่า แพทย์จะอยู่ในระบบใด ขอให้ทำงานอย่างตั้งใจและซื่อสัตย์ต่อหน้่าที่ ก็ถือว่าเป็นแพทย์ที่ดีทั้งนั้น แต่สำหรับแพทย์ที่ไม่ได้ดำรงไว้ซึ่งเกียรติและศักดิ์ศรีต่อวิชาชีพของตน ผมก็เชื่อว่าสักวันหนึ่งก็คงต้องได้รับผลกรรม ไม่วันใดก็วันหนึ่ง สำหรับแพทย์ที่ยังอยู่ในระบบของรัฐ ผมขอแบ่งเป็นสองประเภทง่ายๆคือ แพทย์ที่สามารถไปทำงานได้กับทั้งระบบราชการหรือเอกชน กับแพทย์ที่สามารถทำงานได้กับระบบราชการเท่านั้น คงไม่ต้องให้อธิบายกันมาก ซึ่งในความเป็นจริงก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ แต่ผมเชื่อว่าแพทย์ส่วนใหญ่ในระบบของรัฐเป็นแพทย์ประเภทแรกกัน แต่แพทย์ประเภทที่สองก็มักจะมีอยู่ในแทบทุกรพ.เช่นกัน โดยเฉพาะในรพ.ขนาดใหญ่ ส่วนปัญหาเรื่องคอรัปชั่นมีด้วยกันทั้งสองระบบ แต่ในภาครัฐจะรุนแรงกว่าหลายร้อยเท่า ทำให้เป็นสาเหตุทำให้ค่าใช้จ่ายในการรักษาแพงเกินความเป็นจริง โดยเฉพาะ ราคายาและอุปกรณ์ต่างๆ ที่ราคาน่าจะถูกลงมากกว่าในปัจจุบัน ถ้าสามารถแก้ไขปัญหาคอรัปชั่นในวงการนี้ลงได้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการสร้างแรงจูงใจ การสนับสนุนทางวิชาการต่างๆ หรือแม้แต่การให้ผลตอบแทนกันตรงๆ ซึ่งถ้าใครก็ตามที่คิดว่า หากอยากกิน อยากเที่ยว ก็ตั้งใจทำงานให้มากขึ้น หาเงินได้ก็ไปกินไปเที่ยวเอง ก็จะไม่ยึดติดในเรื่องนี้ แต่จะมีสักกี่คนละที่จะคิดแบบนี้ เท่าที่เห็นก็มักจะให้เหตุผลกับตนเองว่า ทำงานหนัก เงินเดือนน้อย ก็ต้องให้รางวัลกับตัวเองบ้าง ด้วยการ.... เพราะฉะนั้น ขอให้คุณคห.41 อย่าอคติกับแพทย์ในรพ.เอกชนเลยครับ เว้นแต่เค้าไม่ซื่อสัตย์ต่อหน้าที่ของเค้าจริงๆเพราะถึงเวลาเจ็บป่วยฉุกเฉินขึ้นมา คุณไม่สามารถปฏิเสธรพ.เอกชนได้หรอก ซึ่งที่ผ่านมาผมต้องรับผิดชอบคนไข้กลุ่มนี้ ถ้าคนไหนที่มีสิทธิเบิกราชการ ผมก็จะพยายามหาทางย้ายไปรพ.ของรัฐให้ แต่บางรายจะย้ายค่อนข้างยากเพราะจำเป็นต้องใช้เครื่องช่วยหายใจด้วย ผมก็จะพยายามหย่าเครื่องช่วยหายใจให้เร็วที่สุด หรือสุดท่้าย ผมก็อาจต้องโทรรบกวนเพื่อนฝูงหรือภรรยา ช่วยรับคนไข้ไปรักษาต่อ เพื่อเป็นการประหยัดค่าใช้จ่ายให้มากที่สุด แต่บางรายญาติก็เปลี่ยนใจไม่ขอย้ายไปก็มีไม่น้อย ซึ่งผมดีใจอยู่เรื่องเดียวคือ ทำให้ผมยังมีโอกาสรักษาเค้าได้อยู่เพียงเท่านั้น และได้เห็นการกลับมาหายเป็นปกติของคนไข้ นี่แหละคือสิ่งที่ผมต้องการมากที่สุด นอกเหนือจากค่ารักษาที่ถือว่าน้อยมาก แทบไม่ถึงห้าเปอร์เซ็นต์ของบิลค่ารักษาด้วยซ้ำสำหรับหมออายุรกรรมโรคหัวใจอย่างผม... จากคุณ : บัตรผ่านด้อยสิทธิ์ เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 01:53:03 A:124.121.171.168 X: TicketID:265177

ความคิดเห็นที่ 51 คคห ด้านบน  ย่อหน้าสุดท้าย บรรทัดที่สาม เพราะฉะนั้น ขอให้คุณคห.41 อย่าอคติกับแพทย์ในรพ.เอกชนเลยครับ เว้นแต่เค้าไม่ซื่อสัตย์ต่อหน้าที่ของเค้าจริงๆเพราะถึงเวลาเจ็บป่วยฉุกเฉินขึ้นมา คุณไม่สามารถปฏิเสธรพ.เอกชนได้หรอก ซึ่งที่ผ่านมาผมต้องรับผิดชอบคนไข้กลุ่มนี้ ถ้าคนไหนที่มีสิทธิเบิกราชการ ผมก็จะพยายามหาทางย้ายไปรพ.ของรัฐให้ แต่บางรายจะย้ายค่อนข้างยากเพราะจำเป็นต้องใช้เครื่องช่วยหายใจด้วย ผมก็จะพยายามหย่าเครื่องช่วยหายใจให้เร็วที่สุด หรือสุดท่้าย ผมก็อาจต้องโทรรบกวนเพื่อนฝูงหรือภรรยา ช่วยรับคนไข้ไปรักษาต่อ เพื่อเป็นการประหยัดค่าใช้จ่ายให้มากที่สุด แต่บางรายญาติก็เปลี่ยนใจไม่ขอย้ายไปก็มีไม่น้อย ซึ่งผมดีใจอยู่เรื่องเดียวคือ ทำให้ผมยังมีโอกาสรักษาเค้าได้อยู่เพียงเท่านั้น และได้เห็นการกลับมาหายเป็นปกติของคนไข้ นี่แหละคือสิ่งที่ผมต้องการมากที่สุด นอกเหนือจากค่ารักษาที่ถือว่าน้อยมาก แทบไม่ถึงห้าเปอร์เซ็นต์ของบิลค่ารักษาด้วยซ้ำสำหรับหมออายุรกรรมโรคหัวใจอย่างผม... จากคุณ : บัตรผ่านด้อยสิทธิ์ .................................................................. คำว่า " อย่าเครื่องช่วยหายใจให้เร็วที่สุด  "          ได้ยินคำนี้มันเศร้าค่ะ  เพราะเคยโดนสถานการณ์แบบนี้ ดิฉันไม่รู้ว่าคุณหมอหมายถึง การรักษาให้หายเร็วๆด้วยสุดกำลังสามารถ หรือว่าวิธีใดนะ  แต่ได้ยินคำนี้แล้วคิดถึงคุณตาของดิฉันที่ท่านเสียไปแล้ว คุณหมอผู้หญิง อายุไม่น่าเกินสามสิบห้า พูดจาน่ารัก หน้าตาดี  ดีทุกอย่าง    แต่พูดโน้มน้าวให้เราเอาคุณตากลับต่อไปรักษาที่บ้าน เพราะอาจเป็นภาระของทางรัฐ  คุณตาป่วยสงสััยเป็นมะเร็ง  คุณหมอถามดิฉันทุกวัน ( แบบสุภาพ ไม่ดยาบคาย พูดจาดี แต่ความหมายประมาณว่า เมื่อไหร่เราจะพร้อมให้คุณตากลับบ้าน นัยว่าไปนอนรอความตาย ) ถามจนดิฉันไม่อยากจะรอเจอแพทย์มาตรวจตอนเช้าเลย  แกจะให้ซื้อเครื่องช่วยหายใจแบบครอบเอง ราคาเป็นหมื่น  ณ ตอนนั้น ยุ่งกับการทำนา ไม่รู้จะไปซื้อหาจากไหน เงินก็ไม่ค่อยมี ทำไม  ทำไม  คุณหมอต้องถามให้กลับไปนอนรอความตายที่บ้านด้วย  ( แค่เล่าน่ะค่ะ  ไม่เกี่ยวกับคุณหมอเจ้าของกระทู้นะคะ )  เหนือสิ่งอื่นใด มันมีสิ่งที่ทำให้เรายังไม่สามารถนำคุณตากลับบ้านได้ เนื่องจากน้องเสีย กลัวคุณตาหมดกำลังใจเพราะว่า เรารู้อยู่ว่าแกอยู่ได้ไม่นาน  แต่อยากให้แกอยู่กับเรานานที่สุด  (  ตอนนั้นแกยังลุกนั่งกินข้าวได้อยู่ เพียงแต่ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ ) จากคุณ : enduresexy เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 04:30:29