ความคิดเห็นที่ 1 สมัยเรียนลำบากมาก แต่ดีหน่อยที่ไม่ได้กู้เงินมาเรียน สมัยก่อนผมจะมีตู้อบไฟฟ้าเก่าๆอยู่ตู้หนึ่ง ผมจะซื้อไส้กรอกครอกเทล CP ถุงละประมาณ 30 กว่าบาท แล้วมาอบไว้กิน 1 มื้อใช้ใส้กรอกประมาณ 2 ชิ้น สอยถี่ๆคลุกข้าวที่หุ้งไว้กินกับน้ำปลา ถุงหนึ่งอยู่ได้ประมาณ 5-6 วัน เนื่องจากไม่มีตู้เย็น การอบต้องอบซ้ำไปมาเพื่อไม่ใช้เสีย มื้อสุดท้ายนี่ กรอบยังกะฮานามิ วันๆใช้ได้ไม่เกิน 50 บาท ค่ากิน ค่าถ่ายเอกสาร ค่าเดินทาง รวมทั้งหมดอยู่ใน 50 นี้ ไม่งั้นมีปัญหาค่าหอแน่ๆ วันไหนให้รางวัลกับชีวิตตัวเองหน่อย ก็จะมีข้าวหมูกล่อง(หมูหย่อง หมูฝอย ที่ขายกันประมาณ กล่องละ 20 บาท) กับไส้กรอกทอดตามรถขายลูกชิน กับขนมหม้อแกง ได้กินแบบนี้ถือว่าหรูมากแล้ว มาเข้า KFC สั่งพิซซ่าเป็นก็ไอ่ตอนทำงานนี่แหละ สมัยเรียนจะมีกางเกงอยู่ 2 ตัว เสื้อยืดอยู่ 4 ตัว เนื่องด้วยเรียนวิศวะ มันไม่ต้องใช้ชุด นักศึกษาเลยไม่ลำบากไรมาก ตอนนี้อีกไม่กี่วันก็เข้าเลข 3 แล้ว ชีวิตอยากกินไรก้ได้กิน อยากซื้อไรก็ได้ซื้อ ชีวิตไม่ลำบากเหมือนแต่ก่อน แต่ไม่สุขสบายเท่าเศรษฐี มีผ่อนบ้านแต่ไม่ผ่อนรถ เพราะปกติชอบขับมอไซ ตอนนี้กำลังเล็ง ฮาเลยไว้อยู่ คาดว่าไม่เกิน 35 คงสอยมาขับได้แน่ จะได้ทำตามฝันที่เคยฝันไว้เสียที ชีวิตครอบครัวตอนนี้ยังไม่มีภรรยามีแต่แฟนเรียนอยู่ที่ ม.เดียวกัน ห่างกันหลายปีอยู่ เงินเก็บโดยส่วนตัวผมไม่มีแบบนอนแบงค์จะมีไปนอนในหุ้นมากกว่า เล่นแชร์บ้างเล็กน้อย ชีวิตการทำงานถือว่ามั่นคง เนื่องด้วยโลดโผนมาในวงการวิศวกร ของเอกชนมาพักหนึ่ง ตอนนี้เป็นพนักงานรัฐวิสาหกิจ สุขกับเพื่อนที่ทำงาน แต่ไม่สุขกับงานเสียสักเท่าไหร่ (งานหลวงผลประโยชน์ การเมือง มันเยอะ) เพื่อนที่ทำงาน 100 ละ 100 บินมาจากเอกชนกันทั้งนั้น เงินเดือนก็ 3-4 หมื่นยันเกือบๆแสนก็ยังมี แต่หนีมาอยู่รัฐกันหมด ก็เพราะความมั่นคง ชีวิตช่วงนี้ก็มีความสุขดี อาจจะมีทุกข์เรื่องงานบ้างแต่หลักเลิกงานก็เป็นโลกของเรา แนะนำนะครับ หันเหเข้างานรัฐได้ คุณจะลดเรื่องภาวะความเครียดไปได้เยอะอนาคตมั่นคง บ้านรถไม่ต้องห่วง มีเรียงหน้ามาให้กู้ไม่มีขาด หนักใจแต่ไม่กดดันเท่าเอกชนครับ จากคุณ : เลวิธาร (พยัคฆ์สมุทร) เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 10:20:52

ความคิดเห็นที่ 2 ผมเป็น web design ครับ อาชีพสายออกแบบ graphic นั้นมักติดชาร์ตท๊อป 10 เสมอเรื่องรายได้ต่ำ ตกงานสูง การแข่งขันรุนแรง ลองหาข้อมูลสถิติหรือในข่าวดูได้ครับ รับรองได้ว่า แทบไม่มีชิ้นดี เมื่อวิเคราะห์ได้แล้วว่าตัวเองอยู่ในสถานะลำบากโดยธรรมชาติ แน่นอนว่า ก็ต้องเจียมตัวโดยธรรมชาติ การใช้จ่ายต้องรัดกุมมากๆ เช่น - เช่าห้องอยู่ แชร์กับเพื่อน ประหยัดไว้ - อย่าซื้อรถ เพราะค่าผ่อนมันเยอะ น้ำมันแพง รถติดด้วย ถ้าให้ดีควรลดการออกไปนอกบ้านลงบ้าง เพราะเสียเวลาและสุขภาพจิต อันจะมีผลให้ประสิทธิภาพการคิด การทำงานต่ำลง - อย่าใช้บัตรเครดิต ถ้าไม่ได้ใช้เพื่อการสร้างอนาคต เอาไว้ใช้จองตั๋วเครื่องบินทางเน็ตพอ - อย่าได้"แคร์"สายตาคนอื่น ในการที่เราจะไม่มี ไอโฟน รถ บ้าน แฟนสวยๆ แต่งตัวเท่ๆ เพราะการมีของเหล่านี้เพราะ "แคร์" สายตาคนอื่น มันมีค่าใช้จ่ายที่แพงและสม่ำเสมอมาก - เก็บเงินสม่ำเสมอ ในบัญชีอื่น อย่าได้ทำเอทีเอ็ม เพราะมันจะเอาออกมาง่ายเกินไป - ลงทุนไปเรียนภาษาเพื่อเพิ่มเงินเดือน เรียนอย่างอื่น เช่นการลงทุน สรุป เรื่องการเรียนอย่าได้เซฟเงินจนเกินเหตุ ให้เซฟเฉพาะเรื่องไร้สาระ - พยายามดูว่า คนที่รวย เค้าถึกและพยายามแค่ไหน นั่นเป็นสาเหตุว่า คุณต้องอ่านหนังสือ เพราะคนรวยเขาไม่มานั่งเล่าให้คุณฟังตัวต่อตัวหรอกครับ - อย่าโลภ นอกจากต้องหาเงินเพิ่มแล้ว อย่าได้เสียเงินออกไปเพราะความโลภอย่างเด็ดขาด เช่นพวกหลอกลวงขายตรงหรืออื่นๆ ที่คิดว่าหลอกลวง ใช้ความอดทนประมาณนี้ครับ ไม่น่าเกิน 5 ปี ก็พอมีชีวิตที่พออยู่ได้ แต่ต้องพยายามจริงๆนะ ไม่ใช่เหยาะแหยะ ชีวิตปัจุบันผมก็ไม่ได้มั่งคั่ง แต่ก็มีความสุขพอสมควร อายุ 30 มีเงินเก็บประมาณ 6 ล้าน ใช่ครับ จากอาชีพที่ติดชาร์ตเรื่องรายได้ต่ำ ตกงานสูงนี่แหละครับ ข้อดีของอาชีพนี้ ผมคิดมานานแล้ว และหาเจอแค่อย่างเดียว และผมพยายามใช้มันให้ดี ควบคู่ไปกับการลงทุนอย่างอื่น ข้อดีนั้นคือ การรับจ้างทำงาน graphic นั้น สามารถส่งไฟล์งานได้ทางเน็ต ไม่มีค่าส่ง ค่าสต๊อกของ แปลว่า คุณสามารถรับงานจากต่างประเทศที่ค่าแรงแพงได้ เช่น เมืองนอกจ้างฝรั่งกันเองเท่าไหร่ เราเอาค่าแรงเค้าหาร 3 เป็นค่าแรงเราแล้วเสนอตัวเลย ถ้าคุณภาพฝีมือเท่ากัน ถ้าผมเป็นเจ้าของบริษัท ผมก็เอาครับ (ขนาดหาร 3 แล้ว ก็ยังได้มากกว่ารับงานในไทยเกือบ 3 เท่า) แต่ก็นะครับ จะถึกมากไปก็ใช่ที่ เพราะมันเหนื่อย คือ สุดท้ายธรรมชาติของสายงานที่ค่อนข้างแย่ ก็ยังฝ่าไปได้ยากอยู่ดี เพียงหาเงินต้นมาก่อนเพื่อใช้รองรับชีวิตไม่ให้ลำบาก แล้วเรียนรู้การลงทุนอื่นต่อครับ ถ้าชีวิตมีความมั่นคง ผมคิดว่า ก็น่าจะคิดอะไรได้ใจเย็นและรอบคอบขึ้น จากคุณ : อาร์ตี้ เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 10:36:43

ความคิดเห็นที่ 3 แก้ไขเมื่อ 05 พ.ย. 55 11:45:41 จากคุณ : หัวใจจากท้องทะเล เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 11:45:23

ความคิดเห็นที่ 4 ผมอายุ 21 เพิ่งจบปวส. พ่อทิ้งไปมีเมียใหม่ตั้งแต่ผมยังเด็ก ตอนนั้นแม่ท้องน้องอยู่ ผมถูกส่งไปอยู่กับพ่อกับเมียใหม่ พ่อเค้าก็ส่งผมเรียน ก็ไม่ลำบากหรอกครับ มาตอนใกล้จบเนี่ย เมียใหม่พ่อเหมือนรู้ว่าถ้าผมจบแล้วจะไป ก็เลยร้ายแบบในละครเลย ผมเลยอยู่ไม่ได้ต้องกลับมาอยู่กับแม่ ตอนกลับมาก็ยังเรียนไม่จบเลย เทอมสุดท้ายกำลังจะจบ ปวส. เงินก็ไม่มี มีแต่ PS1 กับ PS2 ที่พ่อซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด เอาไปขาย PS1 300 บาท PS2 (2จอย+เซฟ+เกม30กว่าแผ่น) 1500 บาท เอามาเป็นค่ารถไปโรงเรียน เทอมสุดท้ายผมไม่ได้กินขนมเลย รู้จักกับความลำบากที่แท้จริง ผมไปซื้อไม้มาเลื่อยทำพวงกุญแจขาย ไปขายตามหน้ารงเรียนบ้าง ตามตลาดนัดบ้าง เดินแบกโต๊ะไปขายเลยครับ กระเป๋าสะพายใบนึงใส่พวงกุญแจไป พอขายได้บ้างได้ค่าขนม พอจบแล้ว ผมก็ไปเดินหางานเลยครับ ไปมา 5-6 ที่ ยื่นวุฒิ 3 เทอมเพระตัวจริงยังไม่ออก ไม่มีที่ไหนรับ จนมีบริษัทนึง (ที่ผมทำอยู่ ณ ปัจจุบัน) เค้ารับครับ แล้วบอกว่าวุฒิตัวจริงออกค่อยเอามาให้เค้า ผมก็เริ่มทำงานเลยครับ จบมาไม่ถึง 10 วัน ทำงานเลย ที่บริษัทมีแต่คนบอกว่าผมอายุน้อยสุดในประวัติศาสตร์ วันที่เพื่อนถ่ายรูป รับวุฒิเรียนจบ ผมทำงาน งกๆๆ เลยครับ ฐานะทางบ้านผมไม่ค่อยดี ค่อนไปทางยากจนเลย บ้านก็ปลูกแบบ เรียกกะต๊อบได้เลย ปลูกบนที่ของญาติด้วย ไม่รู้ว่าเค้าจะไล่ออกไปวันไหน ทำงานแรกยังไม่ผ่านงานได้เดือนละ 8030 บาท ผ่านงานแล้วขึ้นเป็น 9530 แล้วครับ ทำมา 8 เดือนแล้ว ช่วยที่บ้านจ่ายค่าน้ำค่าไฟ ให้เงินแม่เงินยายใช้ ส่วนตัวผมใช้เงินเดือนละ 1200 ครับ กินวันละ 40 บาท โชคดีที่ ที่นี่ข้าวฟรี ซื้อกับข้าวเอา 12 บาท ทำให้ประหยัดไปได้เยอะ (ตั้งแต่ออกจากบ้านพ่อมาไม่เคยกินน้ำอื่นเลยนอกจากน้ำเปล่า) พอผมทำงานแล้ว ที่บ้านก็ดีขึ้นครับ ได้แบ่งเบาภาระ ซื้อหม้อหุงข้าว ซื้อนั่น ซื้อนี่เข้าบ้าน ยายกับแม่ก็ดีใจครับ ผมก็ดีใจ ตอนนี้ผมอยากซื้อบ้านให้แม่กับยาย แต่ว่าบ้านกับเด็กอายุ 21 นี่ดูเหมือนมันจะใหญ่เกินตัวไปหน่อย เลยวางแผนว่าจะลงทุนทำธุรกิจอะไรบ้างหลังเลิกงาน ให้มีเงินเพิ่มครับ อยากให้แม่กับยายสบาย... จากคุณ : เด็กบ้านนอก (Jao_Nok_Noi) เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 14:59:24

ความคิดเห็นที่ 5 ผมเริ่มต้นคล้ายๆ จขกท. เป็นพนักงานบริษัท แต่พอทำมาได้ซักระยะก็เริ่มที่จะหาอะไรทำเป็นแผนสำรองยามฉุกเฉิน ก็ทำธุรกิจส่วนตัวล่ะครับ ขอแบ่งเป็นช่วงๆ (กับหลินฮุ่ย) ก็แล้วกันครับ ช่วงแรก... ทำงานประจำ บวกกับธุรกิจส่วนตัว ลุ่มๆ ดอนๆ ช่วงที่สอง... ออกจากงานประจำมาเรียนต่อ บวกทำธุรกิจส่วนตัวรุ่งมากๆ ช่วงที่สาม... กลับไปทำงานประจำอีกครั้ง บวกทำธุรกิจไปด้วย ธุรกิจร่วงครับ แต่งานประจำโอเค ช่วงที่สี่... เริ่มต้นลงทุนในตลาดหุ้น และเริ่มต้นงานเขียนหนังสือ ช่วงที่ห้า... ลงทุนเต็มตัว เขียนหนังสือ ทำธุรกิจ และบวกเรียนต่ออีกครั้ง เริ่มดีขึ้นตามลำดับแล้ว... ช่วงต่อไป... ตอนนี้ผมเชื่อโดยสนิทใจไปแล้วว่า "ชีวิตของผมดีแน่" โดยผมไม่ได้ร้อนอกร้อนใจอีกต่อไปแล้วครับ แต่ไม่ใช่ว่าผมจะไม่ทำอะไร ผมมีความกระตือรือร้นอยู่ตลอดเวลา ไม่เคยหยุดนิ่ง แต่ไม่ได้ร้อนรนเท่านั้นเอง ผมเชื่อโดยสนิทใจว่า "ความสำเร็จ" ได้เกิดขึ้นแล้วในชีวิตผม ชีวิตผมก็เป็นไปตามความเชื่อนั้น แต่ผมก็คอยปรามตัวเองไว้ว่า... หากเรามีมากขึ้นเราก็ไม่ได้มีความสุขมากขึ้นเสียเท่าไหร่ ผมยังเป็นคนเดิม คนที่ปัจจุบันนี้ก็มีความสุขดีอยู่แล้ว ไม่ว่าจะอยู่ในสภาพใหนผมก็มีความสุขได้ทุกสภาพ พอคิดได้แบบนี้ก็เบิกบาน พอเบิกบาน ก็มีความสุข พอมีความสุขก็สนุกกับสิ่งที่ทำ พอสนุกกับสิ่งที่ำทำ "ความมั่งคั่ง" ก็เดินเข้ามาหาผมเองโดยผมไม่ได้ร้อนรนอะไรเลย... หวังว่าพอจะมีประโยชน์บ้างนะครับ... :D จากคุณ : คนไทยไม่ท้อ เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 15:28:52 A:202.28.7.152 X: TicketID:324733

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณทุกความคิดเห็นและทุกประสบการณ์ที่นำมาบอกเล่าครับ ได้รู้อะไรขึ้นเยอะเลย จากคุณ : Salary man เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 15:45:51 A:58.8.206.48 X: TicketID:224812

ความคิดเห็นที่ 7 ... คุณสามารถเป็นคนดี และร่ำรวยได้ โดยไม่ต้องทิ้งสิ่งใดสิ้งหนึ่ง ... :D จากคุณ : คนไทยไม่ท้อ เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 17:00:34 A:202.28.7.152 X: TicketID:324733

ความคิดเห็นที่ 8 คุณ จขกท ยังไม่มีลูก ภาระยังไม่เท่าไร ถ้ามีลูก สิ่งที่คิดว่าพอ อาจจะไม่พอ ช่วงนี้เก็บเงินไว้เยอะๆ ค่ะ จากคุณ : cocomaw เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 23:58:00

ความคิดเห็นที่ 9 เห็นด้วยกับ ความคิดเห็นที่ 8 จากคุณ : SheaButter4/22 เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 10:33:53

ความคิดเห็นที่ 10 เห็นด้วยกับความเห็นที่ 9 จากคุณ : ฝรั่งผมทอง เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 55 10:31:03

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่ใช่เรื่องของตัวเราอะค่ะ แต่อยากแบ่งปันเรื่องของพี่คนนึงแถวบ้าน อาจไม่ตรงประเด็นนักแต่เรื่องเป็นนอย่างนี้ค่ะ เขาเล่าให้ฟังว่า พ่อกับแม่เขาเป็นญาติห่างๆกันแต่งกันเอง เป็นคนไทยที่อยู่ในเวียดนามสมัยก่อน ฐานะของตระกูลนั้นรวยมาก มีโรงงานขนมปังของตัวเอง ตัวเขาก็ได้นั่งรถเบนซ์ไปเรียนทุกวัน มีคนขับรถ วันนึงพอเวียดนามมีปัญหา รัฐบาลจะยึดเอาทุกอย่างที่บ้านเขามี ญาติๆแต่ละคนเริ่มกระจัดกระจาย ตัวพ่อเขาเองหนีมาไทยในช่วงที่เกิดเรื่อง แล้วตอนหลังกลับไปรับ เขากับแม่ที่เวียดนาม พ่อพาเขากับแม่หนีขึ้นเรือ แล้วมาที่ไทย บนเรือไม่เหลืออาหาร ไม่เหลืออะไรเลย ซ้ำยังโดนโจรสลัดปล้น 4 รอบ กว่าจะออกมานอกเวียดนามได้ พี่เค้าเล่าว่า จนครั้งสุดท้ายที่โดนโจรสลัดปล้นอีก ทุกคนไม่มีแรงขัดขืน และไม่เหลืออะไรให้เขาแล้ว โจรสลัดค้นทั้งเรือ แต่ไม่เจออะไร ขนาดถังน้ำยังไม่มีน้ำ ไม่มีแม้แต่อาหาร จนโจรมันต้องโยนอาหารมาให้ในเรือ = ='' ประมาณว่า เอาไปเหอะ กรูแบ่งให้...แต่ก็จำนวนน้อยมาก ตอนหลังมาถึงไทยได้ก็รอดไป แต่ว่าเหมือนมาตั้งครอบครัวใหม่ที่นี่ ไม่มีอะไร ไม่เหลืออะไรเลยสักอย่าง เข้าใจว่าพี่เขามีบ้าน อยู่ในไทยหลังเล็กๆหลังนึง เครื่องใช้ข้าวของต่างๆก็ตามที่มีอยู่เดิมในบ้าน เขาบอกว่า แค่คิดให้ 1 วันจะรอดไปยังไงก็ยากแล้ว เขางัดทุกอย่างที่บ้านเขามี แล้วเขามีพี่น้อง 3 คน พ่อแม่อยากให้ทุกคนได้เข้าเรียน แต่ไม่มีเงินเลย เขาไปซื้อไก่ดิบมา อบด้วเตาอบเก่าๆในบ้าน แล้วเอาไปขายที่โรงเรียนทุกวัน ทำยังงี้อยู่ 2-3 ปี เตาอบก็เจ๊ง ก็งัดเอาจักรเย็บผ้าออกมา แล้วให้แม่เย็บของจุกจิก แล้วเขาก็ไปขายที่โรงเรียนต่อ พี่เค้าบอกว่า มีอะไรแม่ทำมา ผมจะขายให้ได้ ขายให้หมด ส่วนญาติๆของเขา ที่หนีออกจากเวียดนามกลุ่มหลัง หนีไปที่เกาะต่างๆที่พวกสหประชาชาติเค้าเตรียมรอรับ ก็เลยได้รับตัวไปอุปการะ ที่พวกนอร์เวย สวีเดน ฮอลแลนด์ มีคนนึงเรียนเก่งตั้งแต่อยู่เวียดนาม อเมริการีบดึงตัวไปก่อนเลยคนแรก เอาไปส่งเสียให้เรียนสูงต่อที่อเมริกา ตอนนี้ทำงานให้นาซ่าไปแล้ว ส่วนตัวพี่คนนี้ที่โชคดี(??)หนีมาได้ก่อน และได้มาอยุ่ไทยก็สู้ชีวิตต่อไปจนจบมหาลัย ลืมเล่าไปว่า พี่คนนี้มีปัญหาทางสายตา ตาเหล่ ทำให้อ่านหนังสือได้ยาก แต่เขาก็เรียนจนจบมหาลัยค่ะ เค้าเล่าว่า เค้าทำข้อสอบ วิชาละ 2-4 ชม. ครูคุมสอบอ่านให้เขาฟังทีละข้อๆ เวลาอ่านหนังสือทบทวนก็ใช้เวลานาน นอกจากนี้พี่เค้ายังศึกษา พวกการ จับเส้น บีบนวด และก็จิตวิทยาอีกด้วย พอเรียนจบ ญาติๆก็ชวนให้ไปเที่ยวที่เมืองนอกที่ญาติๆตั้งรกรากกันอยุ่ พี่เค้าเด็กสุดก็เลยช่วยปัดกวาดบ้าน บีบนวดญาติผู้ใหญ่ จนญาติๆเค้าพอใจมากเลยให้เงินมาเยอะแยะ จนเขากลับมาไทย ก็เอามาเปิดเป็นร้านเช่าหนังสือ แล้วก็คิดสูตรขนม ทำน้ำหวาน ทำขนมขายเองอะค่ะ โดยไม่ได้ไปเรียนเพิ่มแต่หาสูตรในเน็ตเอา พ่อเขาทำธุรกิจเลี้ยงปลาสวยงามที่จตุจักร ส่วนคุณแม่เป็นแม่บ้าน แล้วก็ช่วยพี่เค้าทำขนมขาย ทุกวันนี้ก็ดูเขาอยู่ได้ มีความสุขดีนะคะ อยู่แบบพอเพียง ^ ^ เป็นพี่แถวบ้านเราเองที่เราไปคุยด้วยบ่อยๆ วันนึงพอถามเค้าว่า ชีวิตเค้ามีเมื่อไรที่ฝ่าฟันเรื่องยากๆมาบ้าง อยากขอแนวคิดไปเป็นกำลังใจในชีวิต เขาก็บอกว่า ก็ฝ่าฟันมาตลอด เพิ่งมีตอนที่เรารู้จักกับเค้าแล้วนี่แหละ ที่ชีวิตเค้าสบายขึ้น แต่เพราะเค้าดูยิ้มแย้ม แล้วก็ไม่ได้อมทุกข์อะไร เราเลยแทบไม่รู้เลยว่า เขาผ่านชีวิตแบบนั้นมา พอเรารู้ว่า เรายังไม่เคยแม้แต่จะต้อง หิวข้าว อดข้าว เพราะขาดเงิน ก็รู้สึกเลยล่ะค่ะว่า เรายังไม่ตกต่ำขนาดนั้น จะท้อใจไม่ได้เลย จากคุณ : SICKHEART เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 55 14:16:24

ความคิดเห็นที่ 12 ย่าเราขายขนมจีน ส่วนปู่ไม่มีคะ พ่อบอกโดนทิ้งไปตั้งกะเป็นเด็ก หน้ายังจำไม่ได้เลย พ่อเราเรียนจบป.3 พอตอนป.3 อ.บอกจะให้ซ้ำชั้นมาเรียน ป.2ใหม่ เพราะเรียนไม่รู้เรื่อง พ่อเลยไม่ยอมเรียนคะ ออกมาขายของ วิ่งเล่นกับเพื่อนแถวบ้าน เค้าเล่าให้ฟังว่า เคยขายยาหม่อง เป็นแคดดี้ เป็นยาม เป็นครูสอนพละเด็กรร.ประถม เคยขโมยตังค์พี่ไป20บาท จะเอาไปซื้อลอตเตอรี่มาขาย โดนพี่ตีแทบตาย และน่าจะอีกหลายอย่าง จนตอนหลังไปช่วยคนขายขนม ตระเวนไปทั่วไทย แบบงานพวกกาชาดอะคะคิดออกไหม จนไปเจอแม่ พ่อเราไม่มีอะไรติดตัวเลย สินสอดก็ไม่มีให้คะ แต่งเข้า แม่เราเป็นคนไปตื้อพ่อเราเอง ตามไปหาถึงกทม. จนยายเค้ามาขอพ่อเราให้แม่ ก็แต่งงานกัน วันที่แต่งงาน พ่อเราบอกว่า น้องชายเค้าเสียคะ ฆ่าตัวตาย ไปเล่นยา ไม่มีญาติมาสักคน มีแต่ญาติฝั่งแม่ แล้วพ่อก็ย้ายมาอยู่ตจว.กับแม่ มาช่วยตาทำกิจการ เค้าบอกโดนใช้เยี่ยงทาส ทำงานตั้งแต่เช้ายันดึกดื่น ตาให้เงินแค่ตอนปีใหม่ 2พันได้ เพราะนอนบ้านเค้า ข้าวปลาก็กินกับเค้า แต่ทำงานให้ทั้งปี จนตอนหลังทนไม่ไหว ออกมาเช่าห้องเช่า 800 บาท ก่อนออกมายังโดนตาถากถางไว้ว่า คนเราถ้ามันเก่งจริงก็ไม่ต้องกลับเข้ามาแล้วจริงไหม แล้วก็เริ่มทำธุรกิจของตัวเอง ทำไปกี่ปีได้ไม่รู้ก็ซื้อบ้าน ซื้อรถ กว่าจะผ่อนหมดเค้าบอกเป็นสิบปีเลยตอนนั้น ก็ส่งเราเรียนจนจบ ปัจจุบัน มีรถ 5 คัน ไม่รวมคันเก่าๆที่ขายทิ้งไปแล้ว บ้านอยู่หลังเดิม แต่ก็มีซื้อที่ดินไว้บ้างคะ ประโยคที่เค้าบอกบ่อยๆ พ่อเราบอกยังจำตอนไปขายของครั้งแรกได้ดี ขายวันแรกได้กำไร 350 บาท ดีใจมาก คิดในใจว่าลูกเมียไม่อดตายแล้ว ปล.พ่อเราก็เริ่มทำธุรกิจแบบจริงๆจังๆเป็นชิ้นเป็นอันตอนอายุ 30 นะคะ สู้ๆคะทุกคน จากคุณ : Miniaa32 เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 55 01:17:46