PANTIP.COM : B12947115 แชร์ประสบการณ์ชีวิต จากวัยรุ่นสู่วัยทำงาน []

แชร์ประสบการณ์ชีวิต จากวัยรุ่นสู่วัยทำงาน

วันนี้ว่างช่วงเช้าเลย คิดว่าประสบการณ์ของผมที่ผ่านมาอาจจะเกิดประโยชน์กับใครที่ กำลังท้อแท้ได้ ถ้าใครอยากแชร์ประสบการณ์ของท่านก็เชิญได้เลยนะครับ

ช่วงวัยรุ่น ผมต้องหาเงินเรียนมหาวิทยาลัยเอง เนื่องจากที่บ้านมีพี่น้องเยอะ ( 5 คน) ผมเป็นคนกลาง พี่ๆผม พ่อแม่ส่งให้ แต่พอของผม ท่านว่ามันใกล้กันไปท่านส่งไม่ไหว แต่ถ้าอยากเรียนท่านจะไปกู้เงินมาให้ อายุผมกับพี่ๆ ห่างกัน 3 ปี ผมอยากเรียนต่อจึงไม่ขอให้ท่านกู้เงินมาเพื่อผม แต่ผมจะหาทางของผมเอง

ก่อนจบ ม5 เริ่มหาเงินด้วยการเป็นเด็กเดินโพย พนันฟุตบอล เก็บเงินวันละ 100 ที่เหลือก็กินใช้ตามภาษาวัยรุ่น ชีวิตเสี่ยงคุกมาเยอะ ต้องหลบๆซ่อนๆ ตั้งเป้าไว้ว่า ถ้าไม่ติดคุก จบปี 4 จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับการพนันอีกเลย มีครั้งนึงที่โดนคนเอาปืนจ่อหน้า เพราะเคลียร์ยอดไม่ตรง เกือบจะไม่ได้มานั่งพิมพ์แล้วเชียว

พอเข้าปี1 ที่บ้านประสบปัญหาทางการเงินอย่างหนัก ผมเลยบอกพ่อแม่ไปว่า ผมดูแลตัวเองได้ ให้ท่านดูพี่ๆผมก็พอ ดังนั้นเงินไปมหาวิทยาลัยผมจึงไม่ได้อีก แต่เช้ามืดผมก็ไปช่วยท่านขายข้าวแกง ผมเลือกเรียนตอนบ่ายทำให้ตารางชีวิตเป็นดังนี้ 04.00 ตื่นไปช่วยพ่อแม่ขายข้าวแกง 12.00 กับบ้านมาอาบน้ำเตรียมไปเรียน และเข้าโต๊ะบอลไปเอาราคาเตรียมทำงานต่อ 18.00 เรียนเสร็จ 20.00 เข้าโต๊ะบอล กว่าจะได้กลับก็ เที่ยงคืน ช่วงนั้นท้อแท้มาก แต่พอเห็นเงินที่ได้รับ ก็สู้ต่อเพราะตั้งเป้าว่าต้องเรียนให้จบให้ได้

ปี 2 ชีวิตเกือบจะจบสิ้นแล้ว........พ่อ ป่วยเป็นอัมพฤก ที่บ้านไม่มีใครมีเงิน ผมเลยต้องไป ยืมเงินโต๊ะบอล 200000 เพื่อรักษาพ่อ โต๊ะบอลไม่คิดดอก แต่ให้ผมสัญญาว่าจะทำงานจนกว่าจะใช้หนี้หมดค่อยเลิกเพราะ เค้ารู้ว่าถ้าผมเรียนจบผมจะเลิก ทำให้ตอนนี้ที่คิดว่าจะเรียนต่อผมว่าจะไม่เรียนแล้วเนื่องจากจะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายค่าเรียน สุดท้ายไปเจออาจารย์ท่านนึง ก็เลยคุยกันท่านเลยแนะนำให้ไปกู้ กยศ มาเรียนถ้าอยากเรียนจริงๆ ผมสัญญากับท่านว่าจะสู้อีกคำรบนึง

ปี 3 ชีวิตที่เหนื่อยล้า จากที่ต้องตื่นนอนตี 4 เปลี่ยนเป็น ต้องตื่นตี 3 มาทำขายแกงขาย ลูกค้าไม่เคยรู้เลยว่าผมเป็นคนทำเอง จากที่กลับบ้านเที่ยง กลายเป็นว่า ไม่ได้กลับ ขายข้าวแกงเสร็จเปลี่ยนเสื้อไปเรียนเลย เรียนเสร็จ กลับมาที่ร้านเพื่อจะเอาของกลับบ้านโดยมอเตอร์ไซค์เก่าๆของพ่อผม (ขายข้าวแกงริมถนน ) ขายข้าวแกงที่แถวเสาชิงช้า บ้านอยู่ฝั่งธน วันไหนถ้าฝนตก ขับรถไปร้องไห้ไป

ปี 4 ต้องฝึกงาน ไปฝึกงานไม่ได้เงินแถมต้องกลับดึก บางวันไม่ได้นอนเพราะว่า ถ้านอน ก็จะหาเงินมาใช้โต๊ะบอลไม่ได้ เหนื่อยสุดๆ แต่ดีว่า พี่ๆ เรียนจบแล้ว(หรือจะบอกว่า ไม่มีใครเรียนจบซักคนเอาเงินพ่อแม่ไปกินเที่ยวหมด) พ่อเสียใจจนเข้าโรงพยาบาลเลย ผมได้แต่เศร้ามันอะไรกันเนี้ยชีวิต

ก่อนจบได้งานทำเป็นฟรีแล็น ค่าตัว 300 ต่อวัน ทำได้ 3 เดือนบริษัทเจ๊งซะงั้น

พอเรียนจบจริงๆ ตกงานครับพี่น้อง มานั่งขายข้าวแกงเเบบเต็มรูปแบบ แต่ตอนนี้ ผมใช้หนี้โต๊ะบอลหมดแล้ว พอกันทีชีวิตที่ผิดกฎหมาย แต่แล้วทุกอย่างก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด เมื่อมานั่งขายข้าวแกง กำไรบ้างขาดทุนบ้าง เงินทั้งหมดก็ให้แม่หมด เพราะท่านเป็นคนจ่ายค่าเช่าบ้าน มานั่งคิดดูคงต้องกลับเข้าวงการพนันอีกทีเพื่อเอาเงินมาทำอะไรบางอย่างที่อยากทำ

จบมา 1 ปี ไม่มีงานทำ สมัยก่อน ต้องเดินทางไปสมัครด้วยตัวเอง อินเตอร์ใช้น้อยมากสมัยนั้น คอมพิวเตอร์แพงมาก ดังนั้นเรื่องคอมพิวเตอร์ผมโง่สุดๆส่งอีเมลแต่ละครั้งแทบจะไปกราบพนักงานร้านเน็ตให้ส่งให้

จบมา 1 ปีครึ่ง ได้งานแรกดีใจมาก ทำได้ 1 เดือนโดนไล่ออก ข้อหาไม่ขยัน เพราะ เค้าให้ทำงานช่วงดึกคือ เสร็จงานก็ตี 2 - 4 บางทีกลับไปไม่ได้นอน ต้องมาขายข้าวแกงต่อ แล้วต้องกลับมาตอกบัตรตอน 10 โมงอีก ต่อนั้นท้อสุดอะไรกันเนี้ย

จบมา 2 ปี ออกจากบริษัท มา 3 ที่ บทจะได้งานก็มากันเพียบ ตอนสมัครเเรกๆไม่ได้ซักที่ ตอนนั้นคิดแล้วว่าจะเสียเงินเรียนทำไมเนี้ย จบมาก็ไม่ได้ทำงาน ขายข้าวแกงดีกว่า

หลังจากนั้นก็มาทำงานที่โฮมออฟฟิสนึง โอเคมาก เลยคุยกับแม่ว่า เราจะตั้งใจทำงานนะ 7.30 ต้องไปทำงานแล้ว แม่ต้องเหนื่อยหน่อยนะ ตอนนั้นทะเลาะกับครอบครัวจน โดนไล่ออกจากบ้าน แต่ก็หน้าด้านอยู่ต่อ สิ่งที่ผมอยากจะทำยังไม่ได้ทำ ดังนั้นไล่ยังไงก็ไม่ไป...........ตอนนี้มีเงินเก็บ 100000 แล้วจากวงการพนัน พอได้งานจริงๆจังๆก็เลิกทำทั้งๆที่ยังทำได้ แต่ผมตั้งเป้าไว้แล้วว่า จะไม่อยู่วงการนี้นานๆ ถ้าผมติดคุกใครจะดูแลพ่อแม่ พี่ที่โต๊ะบอลก็เข้าใจ สุดท้ายเป็นพี่น้องกันดีกว่า ว่างๆไปนั่งเล่นกินเบียร์กันแต่ไม่ทำแล้ว

ทำงานที่นี่ได้ 7 ปี มันสุดๆ
ปีที่ 1 เงินเดือน 7200 บาท มันมั้ยครับ ผ่านไป 3 เดือนผ่านโปร เงินขึ้นเป็น 8200 บาท ที่นี่เจ้านายเป็นคนจีน สไตล์ อาแปะ แกชอบคอมพิวเตอร์มากๆ พอรู้ว่าผมไม่เป็นคอมพิวเตอร์ แกสอนหมดตั้งแต่ใ้ช้คอมพิวเตอร์ ยันซ่อมคอมเบื้องต้นเป็น ผ่านมาอีก 6 เดือนแกเห็นเราผอมลงเลยถาม ก็เลยเล่าให้ฟังว่า เงินที่ได้ให้แม่ไปจ่ายค่าบ้าน 5000 แล้วจะเอาข้าวแกงที่บ้านมากินตอนเที่ยง ถ้าเย็นวันไหนกลับดึกก็จะหิ้วท้องรอจนกว่าจะถึงบ้าน จะได้ไม่เปลื่องตอนนั้น เงินที่เหลือเป็นค่่ารถกับค่ามือถือ เสื้อผ้า ไม่ต้องห่วง ขอของเพื่อนๆมาทั้งนั้น

ปีที่ 2 เจ้านายยกให้เป็นหัวหน้าทีม เพิ่มเงินให้เป็น 12000 ดีใจมากตั้งใจทำงานมากๆ ให้ไปไหนไปหมด ไม่คิดโอทีเพราะคิดว่าเจอคนดีต้องช่วยสุดๆ

ปีที่ 3 เจอวิกฤตศรัทธา เพราะเจ้านายให้ขึ้นเป็นผู้จัดการ และเสนอเงินเดือนให้เป็น 30000 แต่ผู้จัดการคนอื่นและทีมอื่นๆ โต้แย้งและยื่นใบลาออก ถ้าขึ้นเงินให้ผมเท่านั้น เพราะคนอื่นๆ 3 ปีที่ผ่านมาได้ขึ้นแค่ 10 % สุดท้ายเจ้านายเรียกผมไปคุย และขอโทษที่ไม่สามารถขึ้นให้ได้เพราะถ้าคนลาออกหมดแกก็แย่ (ที่บริษัทมีพนักงาน 25 คน ผู้จัดการ 3 ) เรื่องเงินที่รั่วก็มาจากแกไปบอกผู้จัดการเอง เพราะคิดว่าคนอื่นๆจะร่วมยินดีกับผม สุดท้ายผมก็เลยไม่อยากให้แกลำบากใจ เลยลาออกแต่แกไม่ยอม และแก่ให้เงินเดือนผม 25000 ในประกันสังคมแจ้ง 15000 แกให้ส่วนตัวทุกเดือนอีก 10000

ปีที่ 4 ที่บ้านโดนเจ้าของบ้านไล่ออกจากบ้านเพราะ มีคนอื่นจะมาเช่าและให้ค่าเช่าสูงกว่าที่ผมเช่าอยู่ ไล่กันอย่างกับหมูกับหมา ผมทนไม่ไหว แม่ก็ทนไม่ไหว พ่อเคลียดต้องเข้าโรงพยาบาล ผมเกือบฟิวขาดเผาบ้านมันแล้ว ดีนะว่ามีสติ ดูเงินเก็บและเงินเดือนแล้ว สิ่งที่ผมอยากทำที่สุดคือ ซื้อบ้านให้พ่อ เพราะสิ่งที่ท่านเสียใจที่สุดคือการขายบ้านเก่าและทำให้ลูกๆไม่มีบ้านอยู่ ตอนนั้นขาดเงิน 20000 บาทก็จะดาวร์บ้านได้ เลยยืมเจ้าของบริษัท แต่ก็ยังไม่มีเงินพอที่จะจ้างรถ แต่พี่ๆที่ผมเค้าจ้างงานมาช่วยกันเพียบ ฟรีหมด(ผมทำบริษัทออแกไนซ์) ตอนพ่อย้ายเข้าไป ท่านร้องไห้ทุกคืน ผมก็งงว่าแกจะร้องทำไม เลยทนไม่ไหวเข้าไปถาม พ่อผมท่านว่า ดีใจมาก ถ้าเค้าตายไปอย่างน้อยลูกๆก็มีบ้านอยู่ (เล่นซะผมหนีไปร้องไห้หนักกว่าพ่ออีก)

ปีที่ 5 คนที่บริษัทเริ่มโกงกัน จนเจ้าของเครียดมาก และเรียกผมไปคุยคนเดียวว่าบริษัทอาจจะต้องปิดตัวนะ ส่วนคนอื่นๆที่โกงเค้าไปเค้าไม่โกรธ แต่เค้าเป็นห่วงผม

ปีที่ 6 บริษัท เริ่มไม่มีเงินทำให้พนักงานลาออกหมด เหลือ 3 คนในนั้นมีผมด้วย รับงานเล็กๆตามสภาพ คนที่เหลือก็ช่วยๆกันไป เงินเดือนไม่เคยพูดกัน ได้บ้างไม่ได้บ้าง 3 เดือนออกที่ ครบบ้างไม่ครบบ้าง และปีนี้เองพ่อผมก็เสียเจ้านายไม่ค่อยมีตังค์ แต่แกใส่ซองมา 10000 ผมแทบอยากจะเอาเงินไปคืนแกเลยเพราะ แกก็ไม่มีแต่ยังมีน้ำใจกับผมขนาดนี้

ปีที่ 7 ปีสุดท้ายกับบริษัทนี้ สุดท้ายเงินเดือนไม่ได้กันทุกคน เป็นเวลา 1 ปีเต็มๆ ผมใช้เงินเก่าอย่างเดียวเลย พี่ๆอีก 2 คนก็เหมือนกัน เราเลี้ยงร่ำลากัน 4 คนมีเจ้านายอีกคน มันส์ไปอีกแบบ เจ้านายบอกว่าใครอยากได้อะไรหยิบไปเลยผมให้หมด ขำกันจะตายว่า จะหยิบอะไรกันดี พอเลิกงานเลี้ยง พี่ๆและเจ้านายไปคุยกัน สิ่งที่รู้ก็คือ ทุกคนขอว่า ผมยังเด็กอยู่และน่าจะมีอนาคต จึงขอรถบริษัทให้ผม เผื่อผมจะได้ใช้ประโยชน์เจ้านายก็เลยมอบรถให้ผม แล้วบอกว่า ถ้าวันไหนที่ อั๋วดีขึ้นเงินเดือนที่ติดทุกคนไว้ผมจะจ่ายให้หมด ส่วนรถที่ให้ผมถือว่าเป็นโบนัสที่สู้กันมา 7 ปี

จากคุณ : จัดไป

เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 13:26:56

ความคิดเห็นที่ 1

มา่ต่อนะครับ

นับจากนั้นอีก 1 ปี ผมตกงานหาไม่ได้เงินเริ่มจะหมดแล้ว และคิดว่าก่อนที่เงินจะหมดผมยังไม่ได้ทำอะไรอีกอย่าง ก็คือบวชให้ พ่อแม่ จึงจัดให้บวชได้ 4 เดือนเต็มพรรษา อะไรที่ได้ทำก็ทำหมดแล้วต่อจากนี้คือ สู้เดินหน้าไม่มีถ่อย และเริ่มเปลี่ยนความคิดที่ว่า เงินเดือนเราต้องสูงๆเท่าเดิม เป็น เอาแค่ให้เราอยู่ได้ก็พอ ลำบากกว่านี้ก็เจอมาแล้ว ไม่ว่าจะต้องกินน้ำก๊อกคลายความหิว ไม่ว่าจะต้อง เดินกลับบ้านจากอนุสาวรีย์ชัยกลับฝั่งธน เพราะไม่มีเงิน เราจะสู้อีกครั้ง ไม่สนว่าจะได้เงินเดือนเท่าไร

หลังสึกออกมาได้ 3 เดือนได้งานใหม่ ตกลงเงินเดือนที่ 21000 ถ้าผ่านโปร แต่ตอนยังไม่ผ่านได้ 18000 รับงานทันที พอผ่านโปรไม่ได้ตามที่ตกลง ก็เลยเปิดการเจรจากับผู้จัดการใหญ่ทันที ถ้าทำแบบนี้กับผม ผมลาออก สรุปว่าเค้ายอมและเจ้าว่าที่ให้ไม่ได้ตอนแรกเนื่องจากว่าผู้จัดการพึ่งมาใหม่ได้ 2 เดือนไม่รู้เรื่องที่เจรจาไว้กับผู้จัดการคนเก่า ผ่านไปอีก 8 เดือน ผู้จัดการใหม่ให้โบนัสด้วย ถือว่าเป็นโบนัสที่เป็นเงินสดครั้งแรกในชีวิต ทำตัวไม่ถูกเลยทีเีดียวได้โบนัส 1 เดือนแถมด้วยขึ้นเงินเดือนให้อีกเป็น 25000 คิดไว้แล้วว่าจะไม่ย้ายไปไหนอีก

ปีครึ่งผ่านพ้น วิกฤกต ก็มาอีกเมื่อผู้จัดการใหม่ โดนให้ออก คนใหม่มาก็เลยออกกฎว่า จะพิจารณาเงินเดือนทุกคนใหม่หมด เนื่องจากหน่วยที่ผมอยู่พึ่งสร้างมาได้ ตอนผมเข้ามาทำงานถือว่าเป็นรุ่นแรกเลย ดังนั้นเงินเดือนผมสูงสุด จะต้องปรับ(ลด)ให้ใกล้เคียงกันให้หมด เพราะผมตำแหน่งผู้จัดการฝ่าย แต่ผู้จัดการฝ่ายอื่นๆเงินเดือน ไม่ถึง 20000 แต่ผมก็โชดดีนะ ตอนนั้นมีโทรศัพท์ ลึกลับเรียกผมไปสัมภาษณ์งาน ลังเลอยู่แต่เห็นผู้จัดการที่เราเคารพท่านก็โดนให้ออกไปแล้ว ถ้าไม่มีเราก็คงไม่แปลก

หลังจากเจรจากับบริษัทใหม่(ไม่เคยส่งใบสมัครไป เค้าติดต่อมาเองไม่รู้เอาเบอร์ผมมาจากไหนด้วย) ให้เงินเดือน 3xxxx แถมโบนัสอีก 3 เดือน ผมก็เลยร่ำลาที่เก่า สุดท้ายผู้จัดการคนใหม่ บอกว่าที่จะลดเงินเดือนผมก็จะไม่ลด แต่อยากให้ผมอยู่ต่อผมก็ตอบไปชัดๆ และเอาตัวเลขพร้อมสัญญาจ้างให้เค้าอ่าน แกเลยบอกว่าแกให้เท่านี้ไม่ไหวจริงๆ แต่ 2-3 เดือนที่รู้จักกับผม แกชอบผมมาก แต่เงินเดือนต้องเป็นไปตามที่ บอร์ดบริหารกำหนดให้ คุยมาคุยไป นานสองนานเพราะคุยเรื่องจะให้ผมอยู่ต่อเกือบเดือนระหว่างที่ผมกำลังจะย้ายงาน สุดท้าย รับเป็นที่ปรึกษาให้ คิดค่าจ้างแบบพี่ๆน้องๆ เดือนละ 10000 ฝ่ายใต้เงือนไข จะเข้ามาเฉพาะมีปัญหา และวันเสาร์อาทิตย์เท่านั้น ถ้าจะปรึกษาโทรมาได้ตลอดจะแก้ไขทางโทรศัพท์ให้ (ทำงานที่นี้ตำแหน่งผู้จัดการฝ่้ายประชาสัมพันธ์และสื่อสารองค์กร)

บริษัทใหม่ พอเข้ามาทำก็เลยไปถามว่าเอาเบอร์มาจากไหน พี่คนที่โทรเลยบอกว่า ผู้ใหญ่ท่านนึงเค้าเห็นผมทำงานแล้วชอบ แต่ตำแหน่งที่ผมทำคนเยอะมาก เลยอยากให้รับผมเข้ามาก่อนถ้าตำแหน่งด้านประชาสัมพันธ์ว่าจะให้ย้ายไปทันที ขอให้ทนกับตำแหน่งพนักงานทั่วไปไปก่อน ตำแหน่งลดเงินเดือนเพิ่ม สนุกมากๆ แต่ผู้จัดการบอกว่า เงินเดือนผมมากกว่าหัวหน้าผมอีก ต้องระวังนะเพราะถ้าหัวหน้ารู้ผมคงต้องย้ายทีมแน่ๆ

ที่แชร์ประสบการณ์ให้อ่านก็เพราะว่าอยากให้ทุกท่านตั้งใจทำงานให้เต็มที่ ผมคิดว่าเมื่อเต็มที่แล้วเราเจอคนดีๆ เดี๋ยวจะมีอะไรดีๆในชีวิตเราแน่ๆ สู้ๆนะครับมนุษย์เงินเดือน

ปล.อะไรที่ไม่ดีอย่าเอาเป็นแบบอย่างนะครับ

แก้ไขคำผิด
แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 55 14:08:42
แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 55 14:08:04

จากคุณ : จัดไป

เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 13:53:52

ความคิดเห็นที่ 2

ขอบคุณครับที่เข้ามาแบ่งปัน

จากคุณ : คิมหันต์ลีลา

เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 14:09:50

ความคิดเห็นที่ 3

สุดๆ

จากคุณ : pisity

เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 14:23:48

ความคิดเห็นที่ 4

สุด ๆ เลยครับ
ผมเพิ่งเรียนจบ ชีวิตสบายมาตลอด
พรุ่งนี้ ได้สัมภาษณ์งานที่แรกแล้วครับ
ชีวิต เริ่มเข้าสู่วัยทำงาน
เห็นประสบการณ์ของ จขกท. แล้ว สู้สุด ๆ ไปเลย *-*

จากคุณ : คุณชายไข่เจียว

เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 14:49:17

ความคิดเห็นที่ 5

ชีวิตบางคน ยิ่งกว่านิยาย

จากคุณ : FreeWing

เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 15:14:16

ความคิดเห็นที่ 6

หลาย ๆ เรื่องที่เล่าดูไม่สมเหตุสมผลเลย คาดว่าคงมีการเสริมเนื้อเรื่องให้น่าอ่าน ขออนุญาตไม่เชื่อค่ะ จบค่ะ

จากคุณ : พี่น้องซิกโก้

เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 16:45:10

ความคิดเห็นที่ 7

โดนเป็นเด็กเลี้ยงแกะไปซะงั้น

จากคุณ : กป

เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 16:58:05 A:124.122.44.216 X: TicketID:381056

ความคิดเห็นที่ 8

คุณ พี่น้องซิกโก้ ความคิดเห้นที่ 6 ครับ

ช่วยแนะนำผมนิดนึงได้มั้ยครับ ว่าตรงไหนที่ไม่สมเหตุสมผล

เพราะที่ผมอ่านมาก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรผิดปกตินะครับ

มันเป็นเรื่องที่สามารถเป็นไปได้ในสังคมนุษย์

จากคุณ : remem

เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 17:15:58

ความคิดเห็นที่ 10

ต่อให้เป็นเรื่องโกหกตามที 6 ว่าไว้

แต่มันสร้างข้อคิด แรงบันดาลใจ แรงขับเคลืีอนให้กับคนที่เข้ามาอ่าน ไม่หมดกำลังใจ

ผมให้ผ่าน

ปล.ผมเชื่อ จขกทครับ

จากคุณ : Loacker Vanilla

เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 18:08:18

ความคิดเห็นที่ 11

ผมว่าน่าเชื่อกว่า พวกเงินเดือนหลักแสนอีก

สรุป ผมไม่สนว่าเรื่องจริงไม่จริง แต่คนสู้ชีวิตเหมือนกัน ผมรู้สึกได้ และได้แรงบัลดาลใจดี

ปล.ได้กลิ่นมาม่าหอมฉุย

จากคุณ : Nosten

เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 18:27:42

ความคิดเห็นที่ 12

เรื่องจริงไม่จริง ไม่รู้ คนที่รู้คือเจ้าของกระทู้คนเดียว
แต่ที่ผมรู้คืออ่านแล้วสามารถนำมาปรับปรุงตัวเองได้ สามารถหาประโยชน์จากสิ่งที่อ่านได้

ปล. ถ้าต้องเป็นเรื่องจริงเท่านั้น จึงสามารถหาประโยชน์จากสิ่งที่อ่าน
เราก็ควรแบนนิทานอีสปไปเลยดีกว่า
มีที่ไหน คน แมว หนู กระต่าย เต่า สิงโต พูดภาษาเดียวกัน

จากคุณ : MamaKungking

เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 19:29:09

ความคิดเห็นที่ 13

จขกท. คงต้องเป็นคนที่มีเคมี โดนนน...ผู้ใหญ่หลายๆ คนครับ
ถ้าเข้าวงการราชการ คงจะไปเร็วจี๋

ป.ล. มันเป็นความอัจฉริยะอย่างหนึ่งครับ

จากคุณ : amnakim

เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 19:52:16

ความคิดเห็นที่ 14

.
.
ผมชื่นชมเจ้าของกระทู้นะครับ
ผมว่าคุณต้องเป็นคนที่ทำงานเก่งมากๆ
และขยันมากๆคนนึง

ส่วนคนที่ไม่เชื่อนั้นส่วนใหญ่คือตัวเองทำไม่ได้ครับ
เลยคิดว่าคนอื่นก็ต้องทำไม่ได้ด้วย

ยกตัวอย่างเช่น คห.11 เป็นต้น ^^

จากคุณ : rar chair

เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 20:47:53

ความคิดเห็นที่ 15

ขอบคุณมากค่ะพี่ หนูเพิ่งจะปีสองเองแต่รู้สึกเคว้งกลัวว่าจะไม่มีงานทำ อ่านของพี่แล้วหนูจะสู้ค่ะ ขอบคุณค่ะ

จากคุณ : บีบี (Krissitapp)

เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 21:06:33

ความคิดเห็นที่ 16

คุณ : Nosten
คนเงินเดือนหลักแสนมันไม่น่าเชื่อตรงไหนอ่ะค่ะ

จากคุณ : sanow

เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 23:04:12

ความคิดเห็นที่ 17

จะเชื่อไม่เชื่อ ก็อยุที่ตัวบุคคล อย่าพาลความคิดคนอื่น
ส่วนตัวเราว่าแม้จะเปนเรื่องแต่งหรือเรื่องจริง ก็ให้ข้อคิดดีว่า
ชีวิตต้องสู้ ไม่ได้อะไรมาง่ายๆ เป็นแรงผลักดันต่อไป

จากคุณ : คุณหนูผลไม้รูปไข่

เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 23:42:51

ความคิดเห็นที่ 18

ในความโชคร้ายยังเจอความโชคดี
ยากมากที่จะเจอเจ้านาย อย่างงานแรก ( อาแปะใจดี สอนให้ทุกอย่าง และไม่เค็ม ไม่เอาเปรียบ ) แต่ถ้าได้เจอ ถือว่าโชคดีมากๆ เป็นการเริ่มต้นชีวิตการทำงานที่ดี

ที่สำคัญอีกอย่าง คือ ความอดทน และ มานะ

จากคุณ : โดดเดี่ยวผู้น่ารัก

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 00:33:53

ความคิดเห็นที่ 19

อ่านได้...เอาข้อดีมาใช้..
แต่อาจจะมีเรื่องไม่จริงบ้าง ในความคิดผม..
หวังว่าไม่โกธรกัน.. แต่เนื้อหาของเรื่องเป็นเรื่องดี ๆ
ทำให้คนมีความหวัง...กับชีวิต และนำเรื่องของคุณที่
มาเล่าหรือแต่ง..นำมาปรับใช้ในชีวิต..ในเรื่องความอดทนความขยัน
ชีวิตมีฝนก้อต้องแดด..มีบ้างบทบ้างตอนดูไม่สมเหตุสมผลกับเนื้อเรื่อง..
แต่โดยรวม...เนื้อหาให้ข้อคิดดีๆ อ่านแล้ว Positive Thinking ...
ให้คนเรามีความอดทน.. ถ้าเป็นเรื่องจริงก้อขอให้คุณ โชคดีและผ่านอุปสรรค..ใดๆได้ และเชื่อว่าคุณจะประสบความสำเร็จในอนาคต OK น่ะคับ

จากคุณ : javabean

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 00:55:40

ความคิดเห็นที่ 20

อ่านแล้วมีกำลังใจในการใช้ชีวิตเยอะเลย คนกตัญญู นี่ไม่มีวันอดตายจริงๆครับ
ถามนิดนึงได้ไหมครับแล้วตอนนี้พี่น้องทั้ง 5 คนเป็นไงบ้างครับ

จากคุณ : Dakota (pongsakornjt)

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 01:11:51

ความคิดเห็นที่ 21

ไม่มีคำบรรยายใด ใด
พี่น้องชาวไทยที่พึงจบ
สุ้ ๆ น่ะครับ ทางมีหลายแบบ
คอนกรีต ลาดยาง ลูกรัง
ทันเป็นเส้นทางแห่งความสำเร็จ
ระหว่างทางมันมีองค์ประกอยแห่ง
ความสำเร็จที่เราต้องพบเจอ แด่ความสำเร็จ

จากคุณ : one one

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 02:10:56 A:27.55.13.218 X: TicketID:328905

ความคิดเห็นที่ 22

ชอบมาก คนที่ไม่ลืมบุญคุณคน อ่านแล้วรู้สึกใจเต้นดี

ขอบคุณที่แชร์ประสบการณ์ครับ ^^

จากคุณ : ลุงป๊อป

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 02:36:52

ความคิดเห็นที่ 23

พอดีพึ่งกลับมาจากทำงานก็ขอตอบแล้วกันนะครับ

ก่อนอื่นนี่เป็นกระทู้แนะนำแรกนับตั้งแต่เริ่มเล่นพันทิพเลยครับ และหวังว่าประสบการณ์ผมจะเป็นประโยชน์แก่คนอื่นๆได้นะครับ ขอแค่คุณตั้งใจ จริงใจ ซื่อตรง และแน่วแน่ ผมว่าสิ่งดีๆจะตามมาเองครับ ไม่ต้องรีบร้อน เหมือนปลูกต้นมะม่วงวันนี้กว่าจะได้กินก็อีก หลายปีครับ ทำดี และพยายามวันนี้ กว่าจะเห็นผลบางทีต้องอดทนและไม่ท้อ

ส่วนที่ว่าเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งนั้น ผมคงบอกได้แค่ว่า"ผมคงไม่สามารถทำให้ทุกคนเชื่อได้ว่าเป็นเรื่องจริง แต่ผมบอกได้แค่ว่า นี่คือประสบการณ์ที่ผมผ่านมา และนำมาเล่า" ในชีวิตผม บางคนเรื่องโหดร้ายกว่าผมอีกเยอะ เพียงแต่ว่าคุณเองเคยสัมผัสมันบ้างหรือปล่าวก็เท่านั้น

ประสบการณ์ที่ผมเล่ามา "แค่เป็นส่วนเล็กๆ" ในส่วนหนึ่งเท่านั้น แต่ที่ผมไม่ได้เล่าทั้งหมดเพราะกลัวว่า จะดราม่าไปหน่อย ก่อนที่ผมจะแชร์ประสบการณ์เพราะผมเคยอ่านกระทู้นึงที่ว่า อาหารอะไรแย่ที่สุดในชีวิต แล้วเห็นมีคนตอบว่า กระดาษทิษชูกับน้ำจิ้มไก่ ทำให้ผมรู้ว่า ชีวิตผมกับอีกหลายๆท่าน ผ่านอะไรมาเยอะ ถ้าเอามาเล่าแล้วก่อนประโยชน์ต่อคนอื่นย่อยควรที่จะเอามาบอกต่อๆเพื่อที่หลายๆคนจะได้ไม่ต้องผิดพลาดหรือ เปลี่ยนความคิดใหม่ให้รู้ว่า ตัวเองไม่ได้แย่ที่สุด แต่มีคนอื่นที่แย่กว่าอีกมากๆ ปัญหาบางอย่างเรื่องบา่งเรื่อง ผมว่าแค่เปลี่ยนมุมมอง ความคิดและทัศนะคติก็จะเปลี่ยน

ไหนๆก็ไหนขอเล่าสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตนะครับ
เรื่องคือ หัวค่ำวันหนึ่งพ่อผมไม่ค่อยสบายแล้วผมจะพาท่านไปหาหมอ แต่พ่อบอกไม่ไป ไม่อยากไปแล้วไปก็นอนคนเดียว อยู่นี่มีลูกๆหลายๆอยู่ดีกว่า พอประมาณ 3 ทุ่มผมกำลังดูทีวีอยู่ เห็นพ่อไอออกมาเสียงดังเลยเดินไปดู เห็นหน้าพ่อซีดๆ และท่านหายใจเเรง ผมประคองพ่อไว้ แล้วตะโกนบอกน้องเขยว่าให้เอารถออกเดี๋ยวนี้ และพ่อผมก็บอกว่า ไม่ต้องรีบ แล้วบอกว่าให้ผมดูแลพี่ๆน้องๆด้วยนะ แล้วท่านก็หยุดหายใจไป ตรงแขนผม รถพร้อมออกผมตัวไม่ใหญ่ แต่พ่อผมตัวใหญ่กว่าผมอุ้มพ่อเข้ารถไปได้ แต่ไปถึงโรงพยาบาล หมอแจ้งว่าท่านเสียชีวิตได้ประมาณไม่เกินชั่วโมง ผมร้องไห้จนไม่เหลือคำว่า ผู้ชายเลย แต่ที่เสียใจอีกเรื่องคือ คนในครอบครัวกับมาทะเลาะกันว่าจะเอาเงินที่ในไปจ่ายค่ายาฉีดร่างพ่อ และค่าวัด ค่าสวด คิดถึงเรื่องนี้แล้วก็......พอดีกว่า

ผมหวังว่าประสบการณ์ในชีวิตผมจะเป็นประโยชน์ต่อคนอื่นให้สู้ต่อไปนะครับ และถ้าใครจะแชร์ประสบการณ์ตัวเองก็ยินดีนะครับ สำหรับคนที่เจอแต่เรื่องดีๆผมดีใจด้วยครับ สำหรับคนที่เจอแต่เรื่องร้ายๆ ขอให้สู้ต่อไปอย่าไปยอม

ใครจะมองยังไงมันไม่สำคัญเท่ากับว่า คุณมองตัวคุณเองอย่างไร

สุดท้ายนะครับ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน ไม่ว่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อ

จากคุณ : จัดไป

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 02:52:43

ความคิดเห็นที่ 24

สู้ชีวิตขนาดนี้เป็นโรคกระเพาะบ้างไหมครับ?

จากคุณ : own_kcw

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 03:32:24

ความคิดเห็นที่ 25

เป็นกำลังใจให้ จขกท.ค่ะ สู้ๆ

คิดว่า จขกท.คงเป็นคนใจเย็นนะคะ ตอบกท.ดีมาก

จากคุณ : nomangmao

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 06:56:43

ความคิดเห็นที่ 26

เราเชื่อ เราสู้ชีวิตเหมือนกัน แต่สู้ในอีกแบบ

ปลามันยังว่ายทวนน้ำได้ แล้วทำไมคนจะต่อสู้ชีวิตไม่ได้ :)

จากคุณ : เขียนบนกระดาน (mookate)

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 07:56:22

ความคิดเห็นที่ 27

ขอชื่นชมครับ
คุณพยายามได้ดีสุดยอดเลยครับ

จากคุณ : Kazai

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 08:41:39

ความคิดเห็นที่ 28

ชื่นชมครับ ขอให้ประสบความสำเร็จในชีวิตน่ะครับ

ปล. เท่าที่อ่านดู ก็น่าเชื่อถือนี่ครับ

จากคุณ : philly

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 09:11:47

ความคิดเห็นที่ 29

ได้อ่านกระทู้นี้ ทำเอาผมอายไปเลย ผมยังถือว่าสบาย จขกท. อีก

จากคุณ : Boatsu

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 09:19:28

ความคิดเห็นที่ 30

จริงไม่จริงผมไม่สน
เพราะผมได้แง่คิดและกำลังใจเพิ่มเท่านี้ก็พอ
โวตให้เลย

จากคุณ : วันอังคารที่สิบสอง

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 09:48:21

ความคิดเห็นที่ 31

สู้ชีวิตมากๆครับ ยินดีด้วยนะครับ

จากคุณ : หนุ่มเหน่อ

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 10:43:33

ความคิดเห็นที่ 32

นี่แหละ รสชาติชีวิตมนุษย์เงินเดือน...ไม่ยอมอด ก็ต้องทน

เรื่องที่เราเจอ กลายเป็นเรื่องขี้ปะติ๋วไปเลย
อ่านจบก็มีกำลังใจขึ้นอีกนิด ขอบคุณที่แชร์ประสบการณ์นะคะ

จากคุณ : pinezt

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 11:28:38

ความคิดเห็นที่ 33

นั่นจิ เงินเดือนหลักแสนไม่น่าเชื่อตรงใหน
รอบตัวเรา หลักแสน เพียบ
ไม่ใช่แสนเดียวด้วย หลายๆแสน
อ้อ...มนุษย์เงินเดือนนะ ไม่ใช่กิจการส่วนตัว

จากคุณ : Lady of Chief Eng

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 11:53:18

ความคิดเห็นที่ 34

ขอบคุณค่ะสำหรับแชร์ปสก.ดีๆให้ฟัง ได้ข้อคิดหลายๆอย่างเลยค่ะ
เราชอบอ่านเรื่องราว อ่านแล้วได้มุมมองของเจ้าของเรื่อง มุมมองของเรา ได้วิธีคิดและคิดตามหลายๆอย่าง

ปล. สงสารเจ้าของบ.ค่ะ อยากให้บ.ไม่ปิดตัวจัง
จขกท.โชคดีมากค่ะ ได้พี่ๆเพื่อนร่วมงานที่ใจดี เรื่องรถนี่แบบว่าซื้อใจกันเลยเนอะ

จากคุณ : ChemNizz

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 11:58:07

ความคิดเห็นที่ 35

มหาวิทยาลัยที่ยิ่งใหญ่เกินคำบอกเล่า

คือ มหาวิทยาลัยแห่งชีวิต

แม็กซิม กอร์กี้

จากคุณ : mix_more

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 12:10:18

ความคิดเห็นที่ 36

ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอครับ

จากคุณ : RAORUE

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 12:12:50

ความคิดเห็นที่ 37

มีตรงไหนไม่สมเหตุสมผลหว่า - -

จากคุณ : TooDooDung

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 12:55:37

ความคิดเห็นที่ 38

ขอบคุณที่นำมาให้อ่านค่ะ ^^

จากคุณ : orange coral (orange coral)

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 12:55:42

ความคิดเห็นที่ 39

เจ้าของกระทู้เก่งมากจริงๆ ค่ะ เรื่องของคุณเป็นอีกหนึ่งแรงบันดาลใจให้คนอื่นด้วย

ขอบคุณมากนะคะ

จากคุณ : เค้าเรียกฉันว่านางร้าย

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 13:00:20

ความคิดเห็นที่ 40

ผมไม่สนว่าจริงหรือไม่จริง
แต่เรื่องนี้สร้างให้ผมฮึดสู้ต่อ ผมก็ขอบคุณมากแล้วครับ
^^

จากคุณ : Tanooki

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 13:16:16

ความคิดเห็นที่ 41

สุดยอดเลยครับ

จากคุณ : tOeKiNgSiZe

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 13:17:56

ความคิดเห็นที่ 42

กด Vote ครับ

จากคุณ : okb

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 13:53:38

ความคิดเห็นที่ 43

จริงๆไม่จริงไม่สน แต่อ่านแล้วรู้สึกไม่เสียเวลาที่เข้ามาอ่านก็พอ

ผมให้ ผ่าน !!!

จากคุณ : Scoundrel

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 15:09:52

ความคิดเห็นที่ 44

ผมเชื่อนะ ไม่เกี่ยวกับเรื่องความลำบากนะ แต่ไอ้สิ่งที่ จขกท. ได้รับ มันเป็นไปได้

ส่วนตัวเองประสบมา มันจริงอย่างนึงว่าถ้าเราตั้งใจทำงานเต็มที่เสมอ ยังไงก็มีคนช่วย เจ้านายจะไม่โกรธอะไรแถมยังอยากให้อยู่ต่ออีก

ส่วนตัวผมทำงานมา 2 ที่ ที่แรกไปฝึกงานชั่วคราวเพราะขาดคน พอพ้น 4 เดือนหมดสัญญา เค้าก็ชวนเข้าทำงานประจำ แต่ผมมี offer จากที่อื่นอยู่แล้วที่เงินเดือนมากกว่าเกือบ 50% ผมบอกเค้า เค้าก็บอกองค์กรเค้าใหญ่ ให้ไม่ได้หรอกโครงสร้างจะพังหมด แต่สวัสดิการอะไรดีมากนะ ผมก็บอกขอคิดดูก่อน เค้าก็บอกว่าถ้าจะมาก็บอกได้ สุดท้ายเหมือน จขกท. คือให้เป็นคล้ายๆ consult ทำงานนอกเวลาประจำได้ แต่ได้เงินเดือนสูงกว่าบางคนในองค์กรเสียอีก (แต่ไม่ได้ทุกเดือนนะครับ เดือนไหนไหวก็บอกพี่เค้าว่าจะเปิดโปรเจ๊กต์โน้นนี่นั้นให้ ส่วนมากก็ผ่านตลอด เดือนไหนไม่ไหวไม่เสนออะไรไปก็ไม่ได้รับเงิน)

ที่ที่สองพอไปทำงานจริง รู้สึกว่ามันยังไม่ใช่สไตล์มาก คือก็ดีแต่เนื้องานไม่สนุกเท่าที่แรก แต่ผมก็ตั้งใจทำให้เต็มที่เก็บเกี่ยวประสบการณ์

อยู่มาไม่ครบปี ผมก็ได้ทุนเปิดบริษัทจาก connection ของรุ่นพี่ที่ทำงานอยู่ที่แรก เค้าให้ทุนมาก้อนใหญ่ อยากให้ผมกับเพื่อนเข้าไปบริหารจัดการเปิดบริษัทให้ (ซึ่งผมเองก็ประหลาดใจว่าเค้าเชื่อใจเราขนาดนั้นเลยหรือ) ผมก็ลาออกจากที่ใหม่ ที่ใหม่ก็พูดเหมือนเดิมว่าถ้ายัง build office ไม่เสร็จ จะเข้ามาทำงานนอกที่นี่ก่อนก็ได้ หรือจะยังอยู่ช่วยไปเรื่อยๆ ก็ได้ (แต่ผมก็ปฏิเสธ เพราะถึงแม้ยัง build office อยู่แต่ก็มีงานบริหาร + ศึกษาแผนการตลาด + ศึกษา Product ล่วงหน้าทั้งของตัวเองและคู่แข่ง ที่ควรจะทำ และก็เริ่มรับเงินจากทุนก้อนนั้นมาแล้วด้วย)

ผมไม่รู้เจ้าของกระทู้ลำบากมาขนาดไหน ผมเองไม่ได้ลำบากมากในชีวิตส่วนตัว และไม่ได้สนใจว่าจะจนจริงไม่จนจริงเท่าไหร่ แต่จากประสบการณ์ตัวเอง เห็นด้วยครับ ว่าถ้าทำงานเต็มที่ ตั้งใจเสมอ สุดท้ายยังไงซักวันโอกาสก็จะมาเองครับ ถึงแม้จะชอบไม่ชอบก็พยายามทำให้สุดตัว มีแต่ได้ไม่มีเสียครับ

ปล. แต่ผมแปลกใจไอ้เรื่องลดเงินเดือนมากกว่าครับ ปกติแล้วการลดเงินเดือนกลางคันนี่ทำไม่ได้นะครับ

จากคุณ : บัตรผ่านละกัน

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 15:20:00 A:161.200.80.5 X: TicketID:382557

ความคิดเห็นที่ 45

สุดยอดครับ

จากคุณ : credor

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 15:24:10

ความคิดเห็นที่ 46

โดยส่วนตัว ผมเชื่อนะ

แต่การสื่อออกมาของแต่ละคนไม่เหมือนกัน

ดูจากภาษาที่เจ้าของกระทู้สื่อออกมา ผมไม่แปลกใจเลยครับที่ได้เป็นผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ อ่านไปน้ำตาคลอไปครับ

จากคุณ : ความน่าจำเป็น

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 15:39:29

ความคิดเห็นที่ 47

จขกท.เป็นคนที่โชคดีมากๆค่ะ (คือไม่ได้เจอแต่เรื่องแย่ๆมาทั้งชีวิต)

โชคดีที่มีคนอุปถัมภ์ เห็นความสามารถของคุณ (แต่กว่าจะมาถึงขนาดนี้อ่ะเนอะ)

เรื่องของคุณอ่านแล้วทำให้รู้เลยว่า ตราบใดที่ชีวิตไม่ท้อ อะไรๆก็ยังเกิดขึ้นได้เสมอ

คนกตัญญูตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้หรอกค่ะ

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่นำมาแบ่งปัญกันค่ะ ชื่นชมจขกท.มากๆเลย

จากคุณ : kiramin

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 15:52:57

ความคิดเห็นที่ 48

เชื่อเหมือนกันในเรื่องที่ว่าถ้าเราทำงานเต็มที่ ผลที่ดีจะเกิดขึ้นกับเราเองไม่ช้าก็เร็ว :-)

ทำงานที่บริษัทนี้มาสิบกว่าปีแล้ว เจ้านายโมโหร้ายมาก
พนักงานแทบทุกคนต้องผ่านการร้องไห้มาแล้วทั้งนั้น (แม้แต่ผู้ชาย)
แต่เราเป็นคนไม่ชอบมีเรื่อง ส่วนมากก็จะยอมอ่อนข้อให้
แม้บางครั้งเรารู้สึกว่าโดนเอาเปรียบมากๆ ลางานก็ไม่ได้ โอทีก็ไม่มี
ก็อดทนก้มหน้าก้มตาทำงานไป
เคยมีอยู่ช่วงหนึ่งพนักงานลาออกบ่อยมาก จนงานล้นมาที่เรา
เสาร์-อาทิตย์ เราต้องมาเคลียงาน บางทีมาถึงแต่เช้ามืด หรืออยู่จนดึกดื่น
ไม่ได้บอกเค้าหรอก
คือเราเป็นคนที่แบบยอมๆเค้าไปน่ะ ไม่ค่อยบ่น ไม่ค่อยแข็งข้อด้วย
ผ่านมาหลายปี เราคือคนที่เข้าใจงานเกือบทั้งหมด เจ้านายค่อนข้างเกรงใจมาก
บอกได้เลย ถ้าเราออกไป บริษัทไม่อาจก้าวหน้าได้ 555+++

สิ้นปี เวลาจ่ายโบนัสเจ้านายจะประกาศให้ 1 เดือนบ้าง ครึ่งเดือนบ้าง (- -")
แล้วให้ฝ่ายการเงินเอาโบนัสพร้อมเงินเดือนใส่ซอง
ประมาณแกจะขอเรียกแต่ละคนไปมอบให้กับมือ

ซองของเรามีเงินแอบใส่เข้าไปเพิ่มเยอะมากกกตลอด
เวลาที่เห็นจำนวนเงินที่เกินมา มันอดภูมิใจเล็กๆไม่ได้ว่า นี่แหละผลแห่งความทุ่มเท
เคยคิดว่าคนอื่นๆก็คงมีเงินใส่เกินอย่างนี้เหมือนกัน
ตอนหลังไปแอบรู้จากพี่คนหนึ่งว่าของแกไม่เคยมี ประกาศว่าให้เท่าไหร่ก็มีอยู่เท่านั้น

อยากบอกทุกคนว่า...
ไม่ว่างานที่ทำอยู่จะน่าเบื่อ จะแย่ จะเซ็งซักแค่ไหน ก็ก้มหน้าก้มตาทำไป
ไม่ต้องคาดหวังอะไร อยากได้อะไร ขอแค่ทำหน้าที่ เล่นไปตามบทบาทให้เต็มที่
คิดแค่นี้ก็พอ ทำหน้าที่เพื่อหน้าที่ ถ้าไปทำงานเพื่อเงิน เงินมันก็กลายมาเป็นนายเรา...

จากคุณ : สุปศิกาล

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 16:43:52

ความคิดเห็นที่ 49

อ่านแล้วภูมิใจแทนพ่อแม่คุณเลยค่ะ

ชีวิตคุณสู้มากน่ะ สู้เพื่อครอบครัว สู้แต่เด็ก
เชื่อมั่นว่าคุณต้องประสบความสำเร็จและมีชีวิตที่เจริญแน่นอนค่ะ

จากคุณ : จ้าว..จอม

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 16:59:08

ความคิดเห็นที่ 50

กดโหวต กดแชร์ เรียบร้อยแล้ว... ถึงจะเป็นเรื่องจริงหรือแต่งอย่างไร
เราไม่รุและไม่สน
แต่อย่างน้อยเราเชื่อว่า ทู้นี้ได้สร้างแรงบันดาลใจให้ใครหลายๆคนแล้วล่ะ

ชีวิตคนเริ่มต้นกับวงการพนันเยอะแยะค่ะ โลกเราไม่ได้สวยสว่างสดใสเสมอ
บางครั้งผิดถูกก็รุ้แต่ต้องทำเพื่อให้ชีวิตมันขับเคลื่อนค่ะ

จขกท เก่งมากกก อ่านแล้วฮึดสู้จริงๆ

ขอบคุณนะคะที่มาแบ่งปัน (อยากแจกกิ๊ฟ แต่เกลี้ยงแล้วอ่ะ)

จากคุณ : ข้าวเหนียวถั่วดำ

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 19:01:18

ความคิดเห็นที่ 51

ขอชื่นชม ครับ

จากคุณ : THE FINAL 2

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 19:27:49

ความคิดเห็นที่ 52

ชื่นชม จขกท ครับ ตั้งใจ อดทน กับสิ่งที่ทำอยู่เพราะรู้ว่าทำเพื่ออะไรอยู่
เรื่องนี้จริงหรือไม่จริงไม่สำคัญครับ แต่ถ้ามันเป็นกำลังใจทำให้ใครอีกหลายคน
ที่เข้ามาอ่าน ตั้งใจทำงานเพื่อคนที่เรารักต่อไป โดยไม่ย่อท้อกับปัญหา
ผมว่าสิ่งนี้สำคัญกว่าเยอะครับ

จากคุณ : อนุสัญญาปลาทูนอนกอดกันในเข่ง

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 19:50:07

ความคิดเห็นที่ 53

ขอบคุณครับ

จากคุณ : s l a v e

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 20:24:40

ความคิดเห็นที่ 54

อยากมีพนักงานแบบนี้มั่งจัง
--ผมโชคดีครับเกิดมาในครอบครัวปานกลางเป็นลูกคนเดียวไม่เคยลำบากอะไร
--ทำงานกินเงินเดือนอยู่2-3ปีก็เปิดบริษัทตัวเอง
--ที่นี้ละครับนรกมีจริงเคยรับเดือนละ3-4หมื่น พอเปิดเองมีแต่จ่ายสื้นเดิอนจ่ายเงินเดือนพนักงานเงินในกระเป๋าหมด
--แบบไม่มีเงินเลยเป็นอาทิตย์ต้องทุบกระปุ๋ก
--กลับมานั้งคิดเข้าใจแล้วว่าทำไมคนที่เคยลำบากมักจะได้ดีเพราะเข้าใจคุ้นค่าของการได้อะไรมายากๆนั้นเอง
เป็นประสบการณ์ที่ดีมาเลยครับ
ถ้าให้ดีเล่าละเอียดๆเพิ่มก็ดีนะครับผมว่าจะดีกับเด็กรุ่นใหม่มากๆครับ

จากคุณ : MrThomas

เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 21:29:26

ความคิดเห็นที่ 55

เราเองก็ไม่ได้เป็นคนเชื่อคนง่ายเท่าไหร่นัก แต่เวลาเราเข้ามาอ่านชีวิตใครๆที่เข้าอุตส่าห์นั่งหลังขดหลังแข็งโพสยาวๆให้ทุกคนได้อ่าน ให้ทุกคนได้ข้อคิด หรือให้ทุกคนได้เตือนสติตัวเอง เรากลับชื่นชมเค้า และบางอย่างก็หยิบเอามาเป็นตัวอย่างในการดำเนินชีวิต

เราไม่เคยวิเคราะห์เลยว่า ... ตรงไหนที่ไม่สมเหตุสมผล ตรงไหนที่ไม่น่าเชื่อถือ หรือคิดว่าเราจะเชื่อดีไหม๊หรือไม่เชื่อดีไหม๊

เราว่าการที่เราเข้ามาอ่านกระทู้ของคนอื่นๆที่เค้าเขียนไว้ อาจเพื่อเป็นวิทยาทานหรืออะไรก็แล้วแต่ เราก็ควรจะให้เกียรติเจ้าของกระทู้เค้าบ้างนะคะ
การพิมพ์อะไรยาวๆบางทีมันก็เมื่อยเหมือนกันนะ เค้าสละเวลามาเล่าให้ฟังก็ดีแค่ไหนแล้ว
เชื่อก็ชื่นชม จะโพสชื่นชมเค้าหรือไม่โพสก็แล้วแต่ ไม่เชื่อก็ออกไปเงียบๆดีกว่าไหม๊ ไม่เห็นต้องไปบั่นทอนจิตใจเจ้าของกระทู้เลย ฮู้ววววววว

ป,ล,ใครจะว่าเราโลกสวยก็ได้นะ แต่อ่านแล้วมันปี๊ดอ่ะ หงุดหงิดค่าาาาาาา

จากคุณ : LookMeeH_PrinCess

เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 00:02:42

ความคิดเห็นที่ 56

คุณมันสุดยอด

จากคุณ : tycoon-coonty

เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 01:26:41

ความคิดเห็นที่ 57

ปกติเราไม่ค่อยชอบอ่านกระทู้ที่มีข้อความยาวๆ สักเท่าไหร่

แต่เหมือนมีอะไรสะกด อ่านแล้วหยุดไม่ได้

ขอชื่นชม จขกท. จากใจจริงค่ะ

จากคุณ : Klai Baan

เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 07:58:32

ความคิดเห็นที่ 58

กลายเป็นกระทู้จับผิด

ทั้งที่จริงๆเราก็ได้แง่คิดมากมายจาก ประสบการณ์ของ จขกท

เอามาปรับใช้ในการทำงานหรืออย่างน้อยก็สร้างกำลังใจให้เราได้

ขนาดหนังไม่ได้อิงจากเรื่องจริง ยังสร้างแรงบันดาลใจให้เราได้เลยครับ

จากคุณ : Gonzii_7

เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 09:34:27

ความคิดเห็นที่ 59

เข้ามาดู ...

จากคุณ : D_YONG

เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 09:53:31

ความคิดเห็นที่ 60

...เรา ไม่ได้มาอ่านเพื่อที่จะเชื่อ หรือไม่เชื่อ แต่ว่า เราสามารถเอาไปปรับใช้กับชีวิต และเป็นกำลังใจ ให้กับบางคนที่กำลังท้อแท้ได้ ... อย่างตอนนี้เรากำลังเครียดกับปัญหาบางอย่าง พอมาอ่านกระทู้นี้ได้เห็นคนที่เค้าเคยลำบาก กว่าเรา เป็นร้อยเป็นพันเท่า เค้ายังสามารถสู้และผ่านมันมาได้ ทำให้เรามีกำลังใจขึ้นเยอะ คิดว่าหลายๆคนก็คงเป็นเหมือนกัน

ขอบคุณ จขกท.ค่ะ

จากคุณ : fearfive

เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 11:57:23

ความคิดเห็นที่ 61

อยากให้ จขกท ช่วยแชร์เรื่องการทำยังไงให้เจ้านายรักหน่อยครับ ผมเป็นมนุษย์เงินเดือนที่ไม่ค่อยให้ใจกับองค์กรเท่าไหร่ ตอนนี้กำลังจะได้งานใหม่เลยอยากรู้แนวทางการทำงานของเจ้าของกระทู้หน่ิอยครับ หลังไมค์ก็ได้นะครับ ขอบคุณครับ

จากคุณ : เด็กขงเบ้ง

เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 12:30:06

ความคิดเห็นที่ 62

ตอบคุณเด็กขงเบ้งนะครับ ที่จะพิมพ์ต่อไปนี้เป็นความรู้สึก และทัศนะคติส่วนตัวผม เท่านั้นครับ

จริงๆแล้วผมเป็นคนพูดตรงไปตรงมาอะไรผิดอะไรถูกก็บอกเจ้านายไป แต่สิ่งที่ผมพูดทั้งหมดนั้น เป็นเหตุผลที่มีผลกระทบต่อบริษัทโดยตรงถึงบางอย่างผมจะไม่ชอบใจ แต่ถ้าต้องปรับเปลี่ยนเพื่อให้ตรงกับแนวทางของบริษัทก็ต้องทำตาม แนวคิดผมที่มีมาตลอดคือไม่เคยคิดว่าไปทำงานเลย แต่คิดว่าไปหาเพื่อน

ทุกที่ทำงานมีทั้งคนที่ดี คนที่ร้าย คนที่คอยจับผิด คนที่คอยเอาใจนาย คนทุกคนเหล่านี้ถ้าเรามีอคติกับเค้า จะทำให้เราไม่สนุกกับการทำงาน ผมจึงคิดว่ามาหาเพื่อน ใครทำอะไรไว้เค้าย่อยรู้ดี ไม่ว่าเค้าจะว่าร้ายกับเราแบบไหนก็ปล่อย เพราะในชีวิตจริงเราไม่สามารถจะทำให้ทุกคนรักเราได้ อย่าพยายามทำให้ทุกคนรักแค่ผมทำให้คนเกลียดผมน้อยที่สุดก็พอ และถ้าเรื่องทุกเรื่องเราทำเต็มความสามารถแล้วจงภูมิใจกับมันไม่ว่าจะออกมาดีหรือไม่ดี แต่เราได้ทำเต็มที่แล้ว

ส่วนสำคัญที่ผมปฎิบัติมาเสมอคือ ความจริงใจกับงานที่ได้ทำ งานไหนถ้าทำไม่ได้จะบอกถึงปัญหาก่อนว่าเป็นแบบนี้และมีแนวทางแก้ไขอย่างไร เคยสังเกตุมั้ยว่า ไม่ว่าคุณจะบอกว่าจริงใจในการทำงานแค่ไหนแต่ทำไมคนไม่เชื่อ นั้นก็เพราะผมเคยสังเกตุเห็นว่า ไม่ว่าคุณจะพูดจาไพเราะ น่าฟังแค่ไหน แต่ถ้าคุณไม่จริงใจ ดวงตา และสีหน้า มันจะฟ้องชัดเจน

ชีวิตผมผ่านคนเก่งๆมาเยอะมาก แต่หลายคนก็ไม่สามารถทำให้เป็นที่รักของหลายคนในบริษัทได้ เนื่องจาก สีหน้าและแววตามันฟ้องชัด เมื่อคุณบอกว่ายินดี แต่สีหน้าบอกบุญไม่รับ เมื่อคุณบอกว่าคุณพูดจริง แต่กับหลบตาคนที่คุณกำลังพูดด้วย มันก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่แจ้งชัดว่าอะไรเป็นอะไร ผมจึงใช้ความเก่งของคนเหล่านั้น แต่ไม่ใช้คนเหล่านั้นเลย

การดูถูกคนผมก็ไม่เคย เพราะผมไม่รู้ว่าตำแหน่งงานอื่นๆต้องใช้ความสามารถขนาดไหน ดังนั้นต้องให้เกียรติกับคนในบริษัททุกตำแหน่ง เพราะทุกตำแหน่งมีความเกี่ยวข้องกับตำแหน่งอื่นๆเสมอ ผมไม่เคยมองว่าคนทำงานธุรการเอาเปรียบคนที่ทำงานนอกสถานที่เรา เพราะมันเป็นคนละสายงาน ถ้าไม่อยากออกนอกสถานที่ ก็ไปสมัครงานเป็นธุรการไปเลยจะดีกว่ามานั่งบอกว่าคนโน้นคนนี้เอาเปรียบเรา

การควบคุมอารมณ์ก็สำคัญ บางทีกับผู้ใหญ่อารมณ์เย็น แต่กับเพื่อนร่วมงานโมโหใส่มัีนก็ไ่ม่ดี ผมไ่ม่เคยทำ ถ้าคิดแบบผมก็คือ ทุกคนคือเพื่อนผิดนิดหน่อยไม่ได้ร้ายแรงก็อภัยให้กัน ผิดเยอะร้ายแรงก็เตือนและให้เหตุผล ถ้าผิดบ่อยๆก็ต้องหางานอื่นที่เหมาะสมกับเค้าทำ การด่าว่ากันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมีแต่ทำให้แย่ลง

ผมมองภาพรวมว่า ผมมาทำงานที่นี่ ถ้าผมไม่พอใจเงินเดือน ไม่พอใจสวัสดิการ ผมจะไม่บ่นแต่ผมจะลาออกแล้วไปหาที่อื่น เพราะบริษัทแต่ละที่มีแนวทางและนโยบายที่ไม่เหมือนกัน ดังนั้นถ้ารับไม่ได้ผมไม่เคยที่คิดจะไปเถียงเพื่อประโยชน์ส่วนตัวเลย รับไม่ได้ผมก็ลาออก ผมคิดว่าถ้าเราทำดี แล้วองค์กรอยู่ได้ ซักวันนึงเค้าจะตอบแทนเรา

เมื่อไรก็ตามที่ผมทำผิดพลาดผมจะยืดอกรับว่าผมผิดเอง และจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นอีก และยอมรับกับบทลงโทษนั้น การแก้ตัวเพื่อให้พ้นผิดผมไม่เคยทำ เพราะผมเข้าใจว่าทุกคนย่อมเคยทำผิดกันทั้งนั้น เพียงแต่จะมีกี่คนที่ยอมรับมันได้ ไม่โยนไปให้คนอื่นว่าเป็นคนผิด

ผมไม่เคยหวังว่าจะให้เจ้านายรักผมเลย แต่ผมแค่ทำหน้าที่ของผมให้ดีที่สุด(จริงๆ) ส่วนใครจะรักหรือไม่นั้นผมว่ามันคือผลพลอยได้มากกว่า

ย้ำอีกครั้งนะครับว่า ที่พิมพ์มาทั้งหมดเป็นความเห็นส่วนตัวใครจะว่ายังไงก็คงเปลี่ยนผมไม่ได้ และผมก็หวังว่าจะเป็นประโยชน์แก่ท่านอื่นๆด้วย

ขอบคุณครับ
แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 55 14:11:17

จากคุณ : จัดไป

เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 14:06:10

ความคิดเห็นที่ 63

แถมให้อีกหน่อยนะครับคงไม่ว่ากัน

ผมได้ยินน้องๆที่ออฟฟิศ บอกว่าอยากได้เพื่อนร่วมงานดีๆไม่นินทา ไม่แทงข้างหลัง ไม่เรื่องมาก แต่ที่ผมสังเกตุ พวกคนเหล่านั้นยังปฎิบัติตัวเช่นนั้นอยู่ ผมว่าถ้าพวกเค้าเหล่านั้นอยากเจอคนดีๆ ถ้าไม่เริ่มที่ตัวคุณก่อนแล้วเมื่อไรจะเจอคนดีๆ บางอย่างคิดได้ แต่ทำไม่ได้จะมีความหมายอะไร

ชีวิตคนแสนสั้นนักจะร้ายกันไปทำไมบ้างที่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เพราะสุดท้ายเมื่อเราร้ายกับเค้า เค้าก็ต้องร้ายกับเราเช่นกัน ใจเขาใจเราดีกว่าชีวิตเป็นสุข อะไรที่ไม่ชอบให้ใครทำกับเรา เราก็อยากไปทำกับเค้า สังคมคงน่าอยู่ขึ้น

โลกมันไม่ได้แคบลงไปเหมือนที่หลายคนคิด แต่คนเราต่างหากที่ใจแคบลง

ช่วงนี้ทำงานกลางคืนเลิกงาน ตี 2-3 เหนื่อยๆแต่มันส์ไปอีกแบบ สู้ๆนะครับทุกคน ตอนนี้มีแรงทำงานก็ตั้งใจทำ นะครับขอบคุณครับ

จากคุณ : จัดไป

เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 14:22:29

ความคิดเห็นที่ 64

เป็นกำลังใจให้ค่ะ
นับถือคุณจขกท.มากๆเลย ^^

จากคุณ : tocat

เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 16:22:51

ความคิดเห็นที่ 65

สุดยอดดดดอะ เก่งมากๆค่ะ

จากคุณ : Riw Urasuk

เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 21:09:36

ความคิดเห็นที่ 66

สุดยอดครับ

ผมดู สบายกว่า จขกท โขเลยครับ T-T

จากคุณ : wgpngt

เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 00:27:32

ความคิดเห็นที่ 67

รู้สึกว่าคนที่มาบอกว่าโกหก เหมือนไม่ให้เกียรติจขกทเลยอะค่ะ

จริงอยู่การที่เราอ่านเราก็ต้องมีสงสัยบ้าง แต่ข้อจำกัดของการเขียนและสำนวนโวหารของแต่ละคนมันทำให้เรื่องถูกเบี่ยงเบน หรือบางเรื่องดูเหลือเชื่อเพราะรายละเอียดมันคงเยอะคงเล่าได้ไม่หมด (อย่าเล่าดีแล้วขี้เกียจอ่านละเอียด)

เราว่ามันก็ไม่ต่างกะการอ่านหนังสือพ๊อกเก็ตบุ๊คหรอก เราอ่านเพื่อแนวคิด เพื่อบันเทิง เพื่ออะไรก็แล้วแต่ที่เป็นประโยชน์และสร้างสรรค์

แต่คนที่อ่านเพื่อจับผิด เพื่อหาช่องโหว่ เพื่อทับถม เพื่อตอกแบบไม่ไว้หน้าไม่เกรงใจ เรามองว่า เป็นคนที่น่าสงสารมาก

เพราะเขาอ่านหนังสือไม่เป็น ชีวิตเขาคงแยกแยะไม่ออก คงเคยซื่อจนเซ่อโดนหลอกให้เื่อ เลยไม่เชื่อใครง่ายๆอีก น่าสงสารค่ะ

ขอบอกว่บางตอนเราอ่านก็เวอร์ๆ แต่ไม่ได้อะไร แต่งง คนที่มา"อะไร" ไม่รู้ดิ ถ้าวันนึงเราเอาประสบการณ์เวอร์ๆในชีวิตมาแชร์ แล้วบังเอิญบางตอนเล่าข้ามบ้าง ลืมพูดไรบ้าง แล้วมีคนมาวิจารณ์เชิงดูหมิ่นแบบนี้ คงลาขาดไม่เผาผีแน่ๆ

เอาเป็นว่าจะจริงจะเท็จไรอย่าไปสนใจตรงนั้น แต่ขอให้สนใจว่าคุณกำลังอ่านอย่างมีวิจารณญาณ แล้วคุณก็ควรจะรู้ว่าคุณควรจะมีกาละเทสะในการวิพากวิจารณ์โดยให้เกียรติผู้เขียนทุกคนด้วยจะดีกว่าค่ะ

ไม่งั้นก็ไม่ต้องไปอ่าน มันจะเสียเวลาและพื้นที่สมองอันน้อยนิดของคุณเปลาๆ

จากคุณ : เฮ้อ ยาวเลย

เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 02:00:18 A:183.89.247.86 X: TicketID:355550

ความคิดเห็นที่ 68

ชื่นชม จขกท. มากๆครับ

จากคุณ : Mr.JacKy

เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 11:37:21

ความคิดเห็นที่ 69

ใครจะสนเล่า ผมไม่แค่ซะด้วยซ้ำ ว่ามันจะ จริง หรือ ไม่จริง

ขอแค่เก็บส่วนที่เป็นประโยชน์หมดแล้ว

ก็เพ่นหล๊ะนะ
แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 55 11:42:37

จากคุณ : ขอบตาดำ

เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 11:41:15

ความคิดเห็นที่ 70

ขอชื่นชม ความอดทน ความพยายาม ของ จขกท. มากครับ
อ่านเเล้วทำให้เกิดความมานะ ความพยายามขึ้นอีกหน่อย อิอิ
.
.
คือ ตอนนี้ขี้เกียจ ทำงานอยู่พอดี...ผมกำลังหาเเรงบันดาลใจให้กับตัวเองอยู่พอดี

ขอบคุณเรื่องเล่า ประสบการณ์ดีๆนะครับ

ขอให้ จขกท. พบเจอเเต่สิ่งที่ดีๆๆเข้ามาในชีวิตนะครับ

จากคุณ : MedicPusher

เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 13:24:19

ความคิดเห็นที่ 71

"เมื่อไรก็ตามที่ผมทำผิดพลาดผมจะยืดอกรับว่าผมผิดเอง และจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นอีก และยอมรับกับบทลงโทษนั้น การแก้ตัวเพื่อให้พ้นผิดผมไม่เคยทำ เพราะผมเข้าใจว่าทุกคนย่อมเคยทำผิดกันทั้งนั้น เพียงแต่จะมีกี่คนที่ยอมรับมันได้ ไม่โยนไปให้คนอื่นว่าเป็นคนผิด"
ชอบคำนี้จัง เพราะทุกวันนี้ในที่ทำงาน ส่วนใหญ่จะไม่ชี้ว่าใครผิด เพราะมันทำให้บรรยากาศในการทำงานไม่ดี เพราะถึงผิดไป ก็เท่านั้นจะทำให้ความรู้สึกออกแง่ลบอีก
แต่ถ้าคนนั้นรู้ตัวว่าผิด และแสดงยอมรับผิดทันทีมันก็ยังดีกว่า เนียนไม่พูดเฉยๆ รอให้คนอื่นมาชี้เป้าว่าใครผิด

จากคุณ : hinux

เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 20:18:34

ความคิดเห็นที่ 72

เชื่อคุณจขกท.ค่ะ ชีวิตเราไม่หนักเท่าคุณ แต่คล้ายคุณมาก แต่เด็กจนโตมีเรื่องต้องสู้ตลอด รวมถึงเรื่องดราม่าในครอบครัวด้วย เรื่องแบบนี้บางทีบอกไปไม่มีใครเชื่อหรอกค่ะ เพราะคนเรามองโลกจากประสบการณ์ของตัวเอง เ่นเดียวกับที่เราเชื่อคุณ เพราะเราก็เจอมาแล้ว จึงเชื่อว่ามันเกิดขึ้นได้จริงๆ

เสียใจเรื่องคุณพ่อด้วยนะคะ และดีใจกับท่านด้วยที่มีลูกดีๆ อย่างจขกท.ค่ะ

จากคุณ : Hobbit

เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 55 00:30:48

ความคิดเห็นที่ 73

ขอบคุณครับ

เป็นเรื่องราวและวิธีคิดที่มีคุณค่ามาก

จากคุณ : MESMERIC

เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 55 01:00:25

ความคิดเห็นที่ 74

ผมรู้จักพี่คนนึงที่ชีวิตคล้าย จขกท ครับ แต่ไม่รันทดเท่านะ โดยส่วนตัวชอบนะครับ

กับคำพูดที่ว่าเมื่อก่อนลำบากกว่ายังผ่านมาได้แล้วทำไมจะกลับไปลำบากอีกครั้ง

ไม่ได้ เราเริ่มมาจาก 0 ต่อให้วันนี้เรามี 100 แต่ก็ไม่เคยลืมวันที่เป็น 0

จากคุณ : matheus

เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 55 12:44:16

ความคิดเห็นที่ 75

ขอบคุณค่ะที่มาเล่าให้ฟัง

ชีวิตเราเกิดมาไม่เคยลำบากเลยค่ะ โดนส่งไปอยู่เมืองนอกตลอด ตอนนี้ทำงานอยู่เมืองนอก
แถมโชคดีที่ได้งานแบบง่ายดาย ตำแหน่งดี แต่เงินเดือนน้อย แฮะๆ
เจอปัญหาเล็กๆถ้าเทียบกับ จขกท แต่เรากลับทุกข์ บ่นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยู่ที่วี่ทุกวัน
ทั้งๆที่เรามีครบทุกอย่าง

พอได้มาอ่าน ทำให้เรารู้สึกว่า ทำไมถึงได้โง่บรมขนาดนี้ กะอีแค่เรื่องแค่นี้ ก็บ่นซะแล้ว อ่อนจริงๆเลยเรา

ขอบคุณค่ะ

จากคุณ : loVeLyAnGel

เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 55 17:44:15

ความคิดเห็นที่ 76

ชีวิตก็เหมือนนิยาย นิยายก็สร้างจากชีวิต

ส่วน ข้อคิด ได้จากชีวิต และ นิยาย

ไปขยายใส่ให้พอดีกับชีวิตของแต่ละคน

จากคุณ : ครูตู้

เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 55 20:05:39

ความคิดเห็นที่ 77

ผมแอบรักเจ้าของกระทู้.......ฟิ๊ววววววววววววววไปดีกว่า
แก้ไขเมื่อ 23 พ.ย. 55 23:53:56

จากคุณ : นาย (สรพงษ์อยากสวยเหมือนจารุณี)

เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 55 22:47:24

ความคิดเห็นที่ 78

เห็นว่ามีบางความเห็น สงสัย เรื่องเงินเดือนหลักแสน
ผมว่าไม่แปลกเลย
เพื่อนสนิทผม รับตอเดือน เมื่ออายุ 32 หนึ่งแสนสี่หมื่นบาท
อยู่บริษัทอะไรไม่ขอบอกแล้วกัน
ส่วนผมนะรึได้แค่ 1 ใน 5 ของมันเท่านั้นแหละ
วาสนาคนเรามันต่างกัน หึหึ

จากคุณ : BeLaBall

เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 10:27:21

ความคิดเห็นที่ 79

จขกทเป็นคนดีแล้วก็เจอคนดีๆด้วย
เป็นคนที่ทำงานหนักมากอีกต่างหาก
ถึงเวลาที่เราต้องปรับปรุงตัวจริงจังแล้ว

จากคุณ : Metaphysics

เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 12:22:00

ความคิดเห็นที่ 80

อยากฟังเรื่องแฟนค่ะ มีผู้หญิงเข้ามาในชีวิตบ้างไม๊ แล้วเป็นยังไงมั่ง อยากรู้ค่ะ^^

จากคุณ : ตาเฒ่ากับสาวสวย (ตาเฒ่ากับสาวสวย)

เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 16:09:21

ความคิดเห็นที่ 81

รู้สึกได้ถึงความอดทน และจริงใจกับสิ่งที่ทำจริงๆค่ะ จขกท.จริงจังกับชีวิตและมีเป้าหมายตลอดทำให้มีวิธีการคิดที่ออกมาดีมากๆ ชื่นชมในความสำเร็จ สู้เว้ยเรา

จากคุณ : ปกติสุข

เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 22:02:37

ความคิดเห็นที่ 82

ถึงคุณความเห็นที่ 80

เรื่องแฟน ไม่มีครับ ไม่มีมาตั้งแต่เรียน ม 5 แล้ว..........สงสัยหน้าไม่หล่อพอ เคยมีแฟนตอนเรียนอยู่(มัธยม) ก็ไปจีบสาวๆบ้าง รักแบบเด็กบ่อนนะครับไม่มีอะไรมากมาย หลังจากนั้นก็ไม่มีอีกเลย นานมากแล้วจำไม่ได้ว่านานเท่าไร
แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 55 02:31:07

จากคุณ : จัดไป

เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 55 02:30:15

ความคิดเห็นที่ 83

ขอบคุณนะค่ะ ขอบคุณที่แชร์ ประสบการณ์พวกนี้มา
เป็นกำลังใจที่ดีมากค่ะ อ่านจบแล้วมีแรงใจฮึดสู้ต่อเลยเรา
ปัญหาที่เราเจอ ดูเบาบางน้อยนิดไปเลย

จขกท สู้ๆ ต่อไปนะค่ะ
เราจะกลับไปสู้บนทางของเราต่อเหมือนกัน :D

จากคุณ : ~Orange be Ora~

เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 55 23:37:21

ความคิดเห็นที่ 84

ขอบคุณค่ะ มีกำลังใจขึ้นเยอะ

ปล. ไม่แน่ใจว่าอ่านข้ามหรือเปล่า จขกท.เรียนจบอะไร ที่ไหนมา พอบอกได้มั้ยคะ แต่ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะคะ
แหะๆ

จากคุณ : SICKHEART

เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 04:10:04

ความคิดเห็นที่ 85

ขอบคุณที่แชร์เรื่องราวดีๆ แบบนี้
อยากให้เล่าเรื่องอาชีพด้านนักประชาสัมพันธ์ได้ไหมคะ สนใจมากค่ะ

จากคุณ : tasteless water

เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 11:41:41

ความคิดเห็นที่ 86

อ่านกระทู้นี้แล้ว น้ำตาซึมเลย ยิ่งอ่านมาถึงช่วงที่คุณพ่อ จขกท ย้ายเข้าบ้านใหม่ รู้สึกตื้นตันไปด้วย

ยินดีกับ จขกท ด้วยค่ะ เก่งมากมายเลยกว่าจะมาถึงจุดนี้ได้

จากคุณ : ขี้เหงา...เอาแต่ใจ

เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 22:26:35

ความคิดเห็นที่ 87

แด่นักจับผิดทั้งหลายครับ..

ไม่ทราบว่าพวกคุณๆท่านๆเคยผ่านอะไรที่เลวร้ายมาก่อนมั๊ยครับ?

จากคุณ : กระเฉดหมูกรอบ

เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 02:44:28

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป