ความคิดเห็นที่ 1 OTOP แพงมาก และผลิตจำนวนมากๆไม่ได้ ขอบอก ยอดขายที่ว่า 5 หมื่นกว่าล้าน ส่วนใหญ่ขายในประเทศและมาจากการนำยอดขายของโรงงานผลิตของชำร่วยมืออาชีพมารวมด้วย เลยดูเยอะ และส่วนใหญ่รายใหญ่ในต่างประเทศ เขามี buyer วิ่งรอกหาของถึงถิ่นอยู่แล้ว จากคุณ : --- - [ 10 ก.พ. 48 23:37:11 A:203.170.135.42 X: TicketID:064373 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมก็เป็นผู้ผลิตสินค้าโอทอปครับ แต่ผมเน้นงานดีไซน์ พึ่งพาตนเอง ไม่ได้พึ่งรัฐเลยครับ เพราะรัฐมองต่างจากผมครับ พอผมแย้งนิดแย้งหน่อยก็พาลเกลียดขึ้หน้าไม่ยอมช่วยเหลือ ผมเจอมาจนเบื่อแล้ว พอแล้ว ไม่เอาแล้ว ที่ผมมองต่างออกไปนั้น ก็คือ อาจารย์ทั้งหลายอยากจะให้สร้างแบรนด์ ๆ  ทุกคนอยากจะสร้างแบรนด์กันทั้งนั้นล่ะครับ แต่ผมเน้นรับจ้างผลิต จะแบรนด์อะไร แบรนด์ใคร ผมก็รับทำให้หมดครับ กำไรอาจจะน้อย ไม่มั่นคง แต่ผมเน้นกระแสเงินสดให้เข้ามาก่อนครับ เรายังเพิ่งลืมตาอ้าปาก อย่าไปทำหยิ่งยะโสสร้างบงสร้างแบรนด์อะไรเลยครับ อดตายเปล่า ๆ สร้างแบรนด์มันต้องใช้เงินลงทุนสูงครับ รอให้เราลืมตาอ้าปากได้จริง ๆ ก่อน ค่อยมาสร้างแบรนด์ก็ยังไม่สายครับ ผมว่าดีกว่าตายตั้งแต่ยังไม่โต ต่างชาติเค้าไม่มองสินค้าโอทอปหรอกครับ เพราะราคาแพง ผลิตจำนวนมากไม่ได้ อีกทั้งยังสื่อสารกันลำบาก นอกจากนี้ลช่องว่างระหว่างราคาของผู้ผลิตและผู้ซื้อต่างกันน้อยมาก เค้าทำกำไรไม่ได้หรอกครับ เค้าซื้อคุณไปขาย แต่คุณก็ออกบูธขายด้วย ซ้ำพวกโอทอปยังขายตัดราคา เพราะเป็นผู้ผลิตโดยตรง แล้วเค้าจะซื้อคุณไปขายใครล่ะครับ ต่างชาติเค้าก็หนีหมดซิครับ  คุณเชื่อไหมครับว่าราคาขายสินค้าของผมบางตัวยังต่ำกว่าราคาต้นทุนของพวกโอทอปอีก  เพราะอะไรหรือครับ เพราะผมเน้นปริมาณ ขายปริมาณมาก ๆ ทำให้ผมต้องใช้วัตถุดิบมาก ๆ มันก็เกิดอำนาจการต่อรอง เมื่อคุณลดต้นทุนการผลิตลงได้ คุณก็ขายราคาต่ำกว่าคู่แข่งได้ คุณว่าจริงไหมครับ อย่างไรก็ตาม สินค้าแต่ละตัวก็มีจุดขายที่แตกต่างกันไป คุณอาจจะมีความชำนาญบางอย่าง และสามารถเข้าไปสอนให้พวกโอทอปทำงานพิเศษที่ไม่เหมือนใครให้คุณได้ คุณก็จะขายได้  ของอย่างนี้มันแล้วแต่ฝีมือและบุญวาสนาครับ... ขอให้โชคดี จากคุณ : sakchai splash (sakchai splash) - [ 11 ก.พ. 48 00:14:12 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ความเห็นที่ 2 พูดได้เจ๋งคะ จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ 11 ก.พ. 48 01:24:11 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เป็นความเห็นที่ดีครับ คุณศักชัย สแปลช จากคุณ : สุดยอด - [ 11 ก.พ. 48 08:54:06 A:210.1.34.226 X: TicketID:079801 ]

ความคิดเห็นที่ 5 O__O โอ้ น่าสนใจ ความเห็นดีๆ มีใครทำโอทอปอีกบ้างป่ะคะ ตกลงแล้วโครงการโอทอปนี่เวิร์คมั้ยอ่ะคะ อยากรู้ จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 11 ก.พ. 48 11:22:02 ]

ความคิดเห็นที่ 6 #2 พูดได้ตรงใจจริงๆ OTOP ไม่เถียงว่าหลายๆเจ้า(เช่นพวกกลุ่มผลิตภัณฑ์อะไรต่าง) ออกแบบสวย ไอเดียดี แต่ถ้าจะสั่งเอาแบบ 500 อัน แม่บ้านจะร้อง "เหวอ !" บอกคำเดียวว่าผลิตไม่ได้ เงินไม่พอ วัตถุดิบหาไม่ทัน เท่านั้นแหละที่เขาโทรมาสนใจกี่คน คุณเสนอราคาไปก็ปิ๋วปิ้ว ต่อให้รัฐบาลประกาศให้ "OTOP 5 ดาว (*****)" แก่คุณก็ขายไม่ได้ เกินครึ่งของ OTOP ที่เห็นเป็นเรื่องการเมืองทั้งนั้นน่ะ จากคุณ : #1 - [ 11 ก.พ. 48 12:45:41 A:203.170.130.23 X: TicketID:064373 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ...เข้ามาหาความรู้ครับ จากคุณ : Mr.DogGie - [ 11 ก.พ. 48 13:07:05 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ส่วนหนึ่งก็เป็นนโยบายของรัฐบาลชุดนี้ ในระยะยาว หากรัฐบาลชุดนี้ไม่ได้บริหารประเทศ ไม่แน่ใจว่าจะถูกลอยแพหรือเปล่า ไม่ว่าจะทำธุรกิจอะไร ให้ยืนด้วยตัวเองอย่างแข็งแรงดีที่สุด เพราะเมื่อสภาพแวดล้อมภายนอกเปลี่ยนแปลงไป ธุรกิจเราก็ยังคงยืนอยู่ได้.. จากคุณ : อาซิ่ม - [ 13 ก.พ. 48 20:31:18 ]

ความคิดเห็นที่ 9 OTOP ต้องมีแบนด์ครับสำคัญมากด้วย โดยเฉพาะตั้งแต่ 3 ดาวขึ้นไป ถ้าคุณสร้างแบนด์ของตัวเองไม่ได้แค่จะขายในประเทศก็ขาดความน่าเชื่อถือแล้ว มันจะขายได้แค่เฉพาะหน้าแต่ในระยะยาวจะขายลำบาก สินค้า OTOP ที่เขาจดสิทธิบัตร หรือลิขสิทธิ์ พวกนี้เขาจะตัดสินใจสร้างแบนด์ให้ได้เพื่อความยังยืนของสินค้าเขา แต่ OTOP ประเภทที่เล่นที่จริง กลุ่มนี้จะคิดว่าแบนด์ไม่สำคัญ ถ้าคุณจะให้โอทอปชิ้นนั้นขายได้ยั่งยืน นอกจากการพัฒนาผลิตภัณท์ และแพคเกจแล้ว แบนด์เป็นสิ่งสำคัญ แล้วเอาแบนด์ไปติดในสินค้าของเราที่มีดีไซน์หลายๆแบบที่พัฒนาขึ้นอยู่เรื่อยๆ  จะขายง่าย น่าเชื่อถือ และง่ายต่อการโฆษณาเพื่อการจดจำปากต่อปาก ลองคิดดูว่าถ้าคุณทำโคมไฟของคุณเองมีอยู่ 10 แบบ แล้วของคนอื่นๆอีกไม่รู้กี่เจ้ามีแบบอีกหลายแบบ  ถ้าสินค้าคุณไม่มีแบนด์ ผมอยากจะถามว่า ถ้าลูกค้าคุณซื้อโคมไฟคุณไป แล้วเพื่อนเขามาเห็นหลังจากนั้นสัก 2 ปี แล้วอยากได้บ้าง แล้วร้านที่เคยซื้อย้ายไปอยู่ที่อื่น ถ้าคุณไม่มีแบนด์เขาจะตามซื้อสินค้าคุณที่วางขายในที่อื่นๆ ได้หรือไม่ ผมอ่านของท่านที่ 2 แล้ว อยากอธิบาย และถามบางอย่าง การที่สินค้าโอทอปราคาแพงก็เพราะเป็นงานทำมือ กว่าจะได้สักชิ้นไม่ใช่เรื่องง่าย ปีหนึ่งบางอย่างอาจจะได้แค่ 20 กว่าชิ้น การตั้งราคาที่ต่ำยอมไม่เป็นผลดี ก็เหมือนกับภาพวาดชื่อดังย่อมราคาดี ภาษาคนละภาษาสื่อสารกันยาก แล้วถ้ามีแบนด์แล้วมีตัวกลางคอยสื่อสารละจะยากอีกไหม  ฝรั่งเห็นสินค้าเห็นแบนด์ที่คิดบนสินค้า แล้วติดต่อทางอินเตอร์เนตไปถามที่กรมส่งเสริมอุตสาหกรรมว่าสินค้าแบนด์นี้เขาสนใจอยากจะซื้อ   แบบนี้ง่ายไหม ถ้าเราผลิตแล้วไปอยู่วงนอกหนีออกจากภาครัฐที่ส่งเสริม เราก็ขายได้แต่ในบ้านเราเพราะตัวกลางที่จะติดต่อให้ไม่มี การเน้นปริมาณมากเป็นผลดี แน่แล้วหรือ ยิ่งถ้าต้องลดต้นทุนเพื่อจะมีกำไรด้วยแล้ว ในเรื่องของคุณภาพสินค้าจะไม่ยิ่งแย่ลงด้วยหรือ สุดท้ายสินค้านั้นจะพัฒนาขึ้นแล้วมีคนซื้อต่อ หรือแย่ลงจนคนเลิกซื้อ สรุป....... แนวโน้ม OTOP ใน4 ปี ข้างหน้านี้ผมว่าจะได้เห็นสินค้า OTOP ประเภทติดดาว จะมีแบนด์เนอร์ของตัวเอง และมีการโฆษณาออกไปตามสื่อทุกรูปแบบ ทั้งในและนอกประเทศ สินค้าระดับกลางและระดับต่ำจะมีการรวมกัน และพัฒนา แล้วอาจจะมีแบนด์เฉพาะกิจในการขาย บางอย่างจะถูกจับรวมเพื่อเป็นธุรกิจ SME จะมีศูนย์จำหน่ายสินค้า OTOP โดยเฉพาะ เพิ่มจากการออกขายตามงาน และหน้าบ้านหรือกลุ่มของตัวเอง จะทำอะไรเข้าหากรมส่งเสริมดีกว่าครับ อยู่ในสายตารัฐ จะได้รับข่าวสารแนวทางการส่งเสริม และแนะนำเราได้  โอกาสไปได้สวยๆนานๆ จะดีกว่าทำคนเดียวตามเวรตามกรรม จากคุณ : tee" - [ 14 ก.พ. 48 02:04:35 ]

ความคิดเห็นที่ 10 นิยามของ OTOP ไม่ใช่แค่สินค้าร้านของชำ ออกตามงานวัดนะครับ แต่มันหมายถึง ผลิตผลของคุณภาพ ที่สร้างสรรค์ด้วยความคิด และวางขายได้ทั้งในร้านเล็กๆ จนถึงห้างสรรพสินค้าใหญ่ๆ จากคุณ : tee" - [ 14 ก.พ. 48 02:12:17 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สินค้า OTOP หนึ่งตำบลหนึ่งผลิตภัณฑ์  จำได้ว่ามีกระทู้แรกเลยที่  ได้เลือกเก็บไว้ในคลังกระทู้  ได้พูดคุยกับเรื่องนี้ไว้  น่าสนใจมาก  แต่พอไปหาดูอีกทีหายไปไหนไม่รู้แล้ว      สินค้าหนึ่งตำบลหนึ่งผลิตภัณฑ์  เป็นสิ้นค้าที่ผลิตในท้องถิ่นชนบท  สภาพปัญหาของตัวสินค้าก็เจือปนปัญหาของท้องถิ่นเข้ามาด้วย  และเป็นปัญหาส่วนใหญ่ของสินค้าคือ       ๑.ขาดความรู้ความชำนาญในการผลิต      ๒.ขาดแคลนอุปกรณ์ เครื่องจักร เครื่องมือ เทคโนโลยี่ในการผลิต      ๓.ขาดมาตรฐานในการควบคุมดูแล  ทั้ง Process      ๔.ขาดช่องทาง และ ผู้เชี่ยวชาญในด้านการตลาดสนับสนุน        ๕.ขาดแคลนความคิดสร้างสรรค์ และ นวัตกรรม (Products design  and  Innovation)      ๖.อยู่ไกลจากตลาดทำให้มีต้นทุนในการขนส่งสูง      ๗. ห่างไกลจากปฏิสัมพันธ์กับผู้ใช้สินค้า  ตอบสนองความต้องการของผู้ใช้สินค้าได้น้อย      ๘.ขาดผลงานการวิจัย และ งานวิชาการที่น่าเชื่อถือสนับสนุน      ๙.ปัญหาแรงงานในท้องถิ่น  ที่ไม่แน่นอน  ควบคุมไม่ได้      ๑๐. การแข่งขันกันเองตัดราคากันเองจาก  ท้องถิ่นที่มีวัตถุดิบเหมือนๆกัน      ๑๑. ขาดรูปแบบการจัดตั้งองค์กรจัดการที่เหมาะสม              สิบเอ็ดปัญหาหลักๆที่กล่าวมานั้น  กลไกของภาครัฐที่มีอยู่แต่เดิมแก้ไขปัญหาไม่ได้  อาจจะเป็นด้วยบุคลากรภาคราชการที่คุ้นเคยกับ  ระบบเจ้าขุนมูลนายเดิมมานมนาน  รู้จักแต่ระบบราชการไม่รู้จักเลยว่า “การแข่งขัน” คืออะไร  และปัจจัยของชัยชนะ  ต้องทำอะไรบ้าง   ผู้รับผิดชอบหลักๆ  ของสิ้นค้า OTOP  ปัจจุบัน  คือเจ้าหน้าที่ในอุตสาหกรรมจังหวัด    แต่ที่พูดคุย สัมผัส หรือบางคนแค่มองตา  ก็ต้องบอกว่า  แมสเซ็นเจอร์ ที่บริษัทเก่งกว่า             ดังนั้น  ต้องตั้งองค์กรพัฒนากึ่งเอกชน  กึ่งราชการโดยจ้างพนักงานราชการแบบพิเศษเป็นรายจังหวัด  ขึ้นพัฒนา OTOP โดยเฉพาะ  ไล่แก้จุดอ่อนทั้งสิบเอ็ดข้อลงให้ได้  ตามขั้นตอนดังนี้             ๑.จัดตั้งองค์กร  ภาครัฐ  และ ภาคตำบลขึ้นรับผิดชอบ  ให้เกิดการ Deal ระหว่าง  องค์กร  ต่อ  องค์กร คือภาครัฐ  ก็ไปจัดตั้ง  องค์กรพัฒนากึ่งเอกชน  กึ่งราชการโดยจ้างพนักงานราชการแบบพิเศษเป็นรายจังหวัด   ที่ว่า  ภาคเอกชน  ก็ไปจัดตั้งรวมตัวกันเป็นสหกรณ์            ๒.ใส่งบประมาณลงไปแก้ไป  ปัญหาด้าน ฮาร์ดแวร์              ๓.คัดคนเก่งๆ  ลงไปแก้ไขปัญาด้าน พีเพิลแวร์              ๔.จัดตั้งตลาดกลาง OTOP สวนจตุจักร ๗ วัน  ว่างอยู่ ห้าวัน  ปล่อยว่างๆไว้ทำไป  เอาสินค้า OTOP มาลง  เปิดตลาดภายในประเทศ           ๕.พัฒนา  ลู่ทาง  เรื่องวัตถุดิบในท้องถิ่นดูว่าจะทำอะไรออกมาเป็นสินค้าได้อีกบ้าง  ซึ่งมีอีกเยอะมาก  ที่วัสดุ และ วัตถุดิบในท้องถิ่นสามารถนำมาผลิตสินค้าได้แต่ยังไม่ได้ถูกหยิบจับขึ้นมาดู  ลองไล่ๆดูแค่ในท้องถิ่นของผมเอง  นี่ก็เป็นสิบอย่างขึ้นไปแล้ว        ว่าก็ว่าเหอะนะ  ผมนี่ก็คนร่างมาตรฐานเกษตรอินทรีย์แห่งชาติ  ผมเป็นผู้บริหารสหกรณ์ที่มีผลกำไรสูงสุดหนึ่งในห้า   เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านสมุนไพรไทยและ การแปรรูป     ผมเป็นอดีตผู้จัดการฝ่ายพัฒนาธุรกิจ และบริษัทเอกชน  ออกแบบสินค้าและบรรจุภัณฑ์ มาเป็นร้อยชนิด            แล้วให้ผมไปยืนกุมเป้ากางเกงให้ไอ้พวกอุตสาหกรรมจังหวัด ซีสามมันตวาดแว็ดๆ  อยู่อย่างนี้  เอ็งจะเจ้ง  หรือShip จะ หาย  ผมก็ได้แต่ยินดูสมน้ำหน้า จากคุณ : แมว มหาภัย - [ 14 ก.พ. 48 09:36:53 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เรียนคุณตี๋ ความเห็นที่ 9 และ 10 ทราบ นักวิชาการทั้งหลายก็คิดแบบคุณตี๋กันทั้งนั้น ธุรกิจโอทอปถึงไม่ได้ไปไหนกันเท่าไหร่น่ะครับ ผมไม่เถียงเรื่องการสร้างแบรนด์ และการมีแบรนด์เป็นของตนเอง แต่คุณพร้อมแค่ไหนที่จะลงทุน การสร้างแบรนด์นั้นต้องใช้เงินทุนมากนะครับ มีโอทอปสักกี่รายที่มีเงินทุนและความรู้เพียงพอที่จะทำเช่นนั้น การมีแบรนด์นี่ไม่ใช่แค่เพียงทำฉลากแล้วเอาไปติดที่สินค้าแล้วก็จบนะครับ มันมีอะไรที่มากกว่านั้นอีกหลายประการครับ ทฤษฎีน่ะมันง่ายครับ แต่ในความเป็นจริงแล้วมันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ นะครับ เอาแค่เรื่องง่าย ๆ อุตสาหกรรมสิ่งทอที่เราจะสร้างแบรนด์ของอุตสาหกรรมแฟชั่นเสื้อผ้าบ้านเราให้ดังแบบฝรั่งเศส  อิตาลี มีรัฐบาลสนับสนุนมากมาย มีการทำพีอาร์กันไปทั่วโลก หมดเงินเป็นล้าน ๆ มาจวบจนบัดนี้ก็ประมาณปีเศษแล้ว คุณว่ารัฐเองประสบความสำเร็จกับการสร้างแบรนด์แค่ไหนอย่างไรล่ะครับ ถ้าการสร้างแบรนด์มันทำกันง่าย ๆ อย่างที่พูดมันก็ดีครับ แต่มันยาก ผมจึงบอกว่า ผมขอรับจ้างผลิต เอาเงินเข้ากระเป๋าก่อน ไม่งั้นก็อดตายครับ ถ้าธุรกิจรอดได้ ผมจึงจะไปสร้างแบรนด์ขึ้นมา  การทำธุรกิจมันก็มีวงจรของมันนะครับ ผมคิดว่าผมทุนน้อย ก็รบแบบทุนน้อย ๆ ไอ้ธุรกิจที่เจ๊ง ๆ กันน่ะ เพราะทุนน้อยแต่อยากรบแล้วใหญ่ ๆ มันก็ตายลูกเดียวซิครับ ผมเดาเอานะครับว่า คุณคงไม่เคยทำการค้าจริงจัง สมัยที่ผมทำโรงงานผลิตเครื่องประดับนะครับ ผมก็หลงทางไปเหมือนคุณนั่นแหละ คืออยากจะทำแบรนด์ พอผมเริ่มทำ ลูกค้าที่เค้าจ้างเราผลิต เค้าก็เริ่มถอนออเดอร์ครับ เพราะกลัวเราจะไปก๊อปปี้ดีไซน์ของเค้า และ/หรือ ไปทำธุรกิจแข่งกับเค้า ซึ่งคุณอาจจะสังเกตุเห็นได้ว่า โรงงานบางแห่งเค้าจะไม่เน้นการสร้างแบรนด์เพราะเค้ากลัวสูญเสียลูกค้า (แต่ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้ มันก็มีกลยุทธ์บางอย่างที่จะทำเช่นกัน...) ถ้าคุณตี๋เปิดบริษัทสักแห่งเพื่อซื้อสินค้าจากคนอื่นไปขาย คุณตี๋คิดว่าคุณตี๋จะขายแบรนด์ของเค้าหรือของคุณตี๋ครับ ผมเชื่อว่าคุณตี๋ตลอดจนผุ้ซื้อรายอื่น ๆ ร้อยทั้งร้อยก็อยากจะขายแบรนด์ของตัวเอง ยกเว้น สินค้าที่ซื้อมามีแบรนด์ที่แข็งแกร่งเป็นที่รู้จักของผู้บริโภคอยู่แล้วซึ่งทำให้ขายง่ายขึ้น   ซึ่งคุณตี๋คิดว่าแบรนด์ของสินค้าโอทอปที่เพิ่งเริ่มต้นจะมีความแข็งแกร่งเช่นนันหรือครับ...  พวกเทรดเดอร์หรือพวกฝรั่งที่เข้ามาซื้อสินค้าเค้าก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน  แล้วทำไมเค้าต้องซื้อแบรนด์เราล่ะครับ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง แบรนด์ของโอทอป ไม่ได้เป็น Interantional Brand เลยนะครับ   แล้วอย่างนี้เราจะยังดันทุรังให้เค้าซื้อสินค้าในแบรนด์เราอยู่อีกหรือครับ  ถ้าเรางอแงไปงอแงมา เค้าก็อาจจะหนีไปซื้อสินค้าคล้าย ๆ กันจากเจ้าอื่นได้นี่ครับ  โดยเฉพาะอย่างยิ่งสินค้าจากจีนที่เค้าเน้นการตัดราคาขาย แบรนด์อะไรก็ได้ ทำได้หมด เราอยู่บนโลกของการแข่งขันนะครับ เราต้องพิจารณาจุดแข็งจุดอ่อนของเราให้ดีก่อน มิฉะนั้นอาจอดตายได้ครับ โลกการค้ามันซับซ้อนเกินกว่าที่คุณตี๋คิดนะครับ ผมเองก็บอกเสมอว่านี่เป็นเพียงความติดเห็นส่วนตัว เพราะในทางปฏิบัติแล้ว ไม่มีทฤษฎีไหนจะสมบูรณ์ถูกต้องและใช้ได้ตลอด มันขึ้นอยู่กับปัจจัยอื่น ๆ อีกหลายอย่าง แล้วแต่มุมมองของใคร แล้วจะแก้เกมส์ธุรกิจอย่างไร.... เรื่องกรมส่งเสริมอุตสาหกรรมและกรมส่งเสริมการส่งออกที่แนะนำมานั้น ผมก็ติดต่อมาหมดแล้วครับ แต่คำแนะนำที่ได้ก็ไม่ได้หมายความว่าจะถูกต้องไปหมดนะครับ  ผู้ให้คำปรึกษาส่วนใหญ่ (ผมไม่อยากเรียกว่าที่ปรึกษาครับ แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนนะครับ) ไม่มีประสบการณ์จริงในโลกธุรกิจ ทำให้มองไม่เห็นปัญหาที่แท้จริงว่าธุรกิจเล็ก ๆ น่ะ ต้องผจญกับปัญหาอะไรบ้าง  เค้าจึงไม่สามารถช่วยเหลือหรือให้คำปรึกษาอะไรได้มาก.. .. สุดท้ายก็ "ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน" ครับ เรื่องการรวมตัวกันของธุรกิจนั้น มันก็มีปัจจัยอีกหลายอย่างเช่นเดียวกัน พี่น้อง เพื่อนฝูง หุ้นส่วน มักจะไปกันไม่รอดหากมีเรื่องของผลประโยชน์เข้ามาเกี่ยวข้อง มันจะเข้าตำรารวมกันตายหมู่นะครับ เรื่องสถานที่ที่จัดให้ขายของ ที่ดี ๆ มันแพงครับ ขายได้ แต่ค่าเช่าก็เอาไปซะเกือบหมดแล้ว คุณตี๋พอจะทราบไหมครับว่า ค่าเช่าตามงานแสดงสินค้าแบบเมืองทองธานี ไบเทคบางนา ศุนย์ประชุมสิริกิตติ์นี่มันตกเท่าไหร่ เฉพาะค่าพื้นที่อย่างเดียวนะครับ 3-4 หมื่นบาทต่อระยะเวลา 10 วัน มันมากโขอยู่นะครับ ถ้ารัฐบาลจะไปช่วยให้การสนับสนุน มันต้องใช้งบประมาณเท่าไหร่ครับ มันถึงจะพอ.... นี่ยังไม่รวมค่าตกแต่งบูธ ค่าไฟฟ้า ค่าเดินทาง ค่าอาหาร ค่าแรงงานคนขายของ ค่าเงินลงทุนสินค้า ค่าขนส่ง ฯลฯ รวม ๆ ตัวเลยดูแล้วมันหนาวดีนะครับ ฉะนั้นพวกโอทอปถึงต้องรอ รอ รอ ให้รัฐบาลช่วยเหลือเรื่องบูธ ซึ่งหนึ่งปีก็มีงานใหญ่ ๆ ให้ออกกันครั้งเดียวเท่านั้น อย่างศูนย์แสดงสินค้าโอทอปที่จัดทำกันอยู่นี้ ผมก็ไม่ทราบว่ามันกำไรหรือเปล่า เพราะค่าใช้จ่ายมันสูงมากครับ แล้วสินค้าที่ได้เข้าไปนั้นเป็นกลุ่มไหน ก๊กไหนกันล่ะครับ คุณตี๋อย่าลืมนะครับว่า ระบบการค้าหรือระบบใด ๆ ของเมืองไทยยังเป็นระบบอุปถัมภ์ แล้วโอทอปอย่างผมนี่จะมีโอกาสไหมล่ะครับ ตัวผมนั้นก็เป็นนักวิชาการครับ แต่ก็ทำธุรกิจส่วนตัวด้วย ผมอยู่มาทั้งสองด้านก็เลยพอจะมองเห็นปัญหา  แต่ก็ไม่ได้บอกว่าผมจะถูกต้อง ผมก็บอกเล่าในมุมมองที่ผมได้เห็นได้สัมผัส  ในวงการที่ปรึกษานั้น ผมก็คลุกอยู่ในวงการมาประมาณ 15 ปีได้ ผมรู้จักที่ปรึกษาเยอะแยะ รู้ดีครับว่าใครเป็นยังไง ที่ปรึกษาบางคนแนะนำเก่งมาก แต่พอให้ลงมือทำซิครับ ล้มไม่เป็นท่าครับ อยู่วงนอกอะไร ๆ มันก็ง่ายไปหมดครับ แต่ลองลงมาคลุกดูแล้วจะรู้ซึ้งครับ - - อย่าลืมนะครับว่ากลุ่มโอทอป และกลุ่มเอสเอ็มอี มีทุนค่อนข้างจำกัด แม้แต่เงินทุนค่าสินค้าก็หืดขึ้นคอแลว จะเอาเงินที่ไหนมาสร้างแบรนด์ครับ (แต่ผมก็ไม่ได้บอกว่าทำไม่ได้นะครับ แต่โอกาสมันน้อย และมีน้อยรายมากที่ประสบความสำเร็จ).... ที่ผมชี้แจงมานี้ ผมเพียงแต่อยากจะอธิบายให้คุณตี๋เห็นภาพอีกด้านหนึ่งเท่านั้นน่ะครับ ไม่ได้มีเจตนาจะชวนทะเลาะด้วยเลยนะครับ..... และขออภัยคุณตี๋และสมาชิกท่านอื่น ๆ ที่มีความเห็นแตกต่าง  แต่ความแตกต่างนี้มันช่วยสร้างความคิดใหม่ ๆ ให้เสมอครับ แก้ไขเมื่อ 14 ก.พ. 48 14:20:46 แก้ไขเมื่อ 14 ก.พ. 48 14:08:14 แก้ไขเมื่อ 14 ก.พ. 48 14:03:46 จากคุณ : sakchai splash (sakchai splash) - [ 14 ก.พ. 48 13:57:49 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สินค้าที่จะสร้างแบรนด์เองได้โดยที่ไม่ต้องลงทุนโฆษณามากๆ อาจจะต้องลงในช่วงแรก ต้องเป็นสินค้าที่มีความพิเศษจำเพาะจริงๆ แบบไม่มีใครทำได้เหมือน จดสิทธิบัตร และเป็นสินค้าที่ทดแทนสินค้าที่มีอยู่เดิมได้ เช่น CD ก็ทำให้พวก VDO Tape cassette ตายหมด ซึ่งหายากมากๆเลย จากคุณ : @-อมยิ้มแก้มตุ่ย-@ - [ 14 ก.พ. 48 15:56:47 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สินค้าที่แม้จะแตกต่าง มีความพิเศษกว่าสินค้าอื่น ๆ ถ้าจะสร้างแบรนด์ ก็ยังคงต้องโฆษณาประชาสัมพันธ์อยู่ดีนะครับ พวกซีดีที่บอกมาเค้าก็ยังต้องทำโฆษณาประชาสัมพันธ์ กว่าจะให้ผู้บริโภครู้จักและยอมรับ  สินค้าพวกนี้ในระยะแรก ๆ ราคาจะแพงมากครับ เพราะยังขายได้น้อย.... ปัจจัยและข้อจำกัดทางการตลาดนั้นเยอะมากครับ ต้องพิจารณาและวางแผนให้ดี ดังนั้นจะทำอะไร ก็ต้องพิจารณาด้วยภาพรวมครับ ไม่ได้มองไปที่จุดใดจุดหนึ่ง แน่นอนทุกอย่างมีความเสี่ยงทั้งนั้น แต่เราต้องตัดสินใจบนความเสี่ยงนั้นให้ได้ครับ เรื่องจดสิทธิบัตรอะไรนี่ ผมไม่เคยคิดจะทำหรอกครับ เพราะผมเองก็เคยสืบค้นข้อมูลสินค้าที่จดสิทธิบัตรไว้ แล้วเอามาพัฒนาต่อตามหลัก Copy and Development ไงครับ ทำให้แตกต่าง ดีกว่า ถูกกว่า อรรถประโยชน์มากกว่าไงครับ ผมยังนึกไม่ออกเลยจริง ๆ นะครับว่าจะสร้างแบรนด์ยังไงโดยไม่ต้องใช้เงินลงทุนเลย สมองมันยังไม่แล่นพอครับ เท่าที่เห็นนะครับ ก็ล้วนแต่ต้องใช้เงินทุนทั้งนั้น แต่จะมากจะน้อยแล้วใครเป็นคนจ่ายนี่ก็อีกเรื่องนะครับ ซึ่งบางทีอาจจะเป็นการแลกเปลี่ยนสินค้าและบริการกันก็ได้ จริงไหมครับ จากคุณ : sakchai splash (sakchai splash) - [ 14 ก.พ. 48 16:39:29 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เห็นด้วยเรื่องการออกงานแสดงสินค้า ค่าใช้จ่ายแพงมาก แต่ผลที่ได้............ งานจิวเวลรี่ 4วัน ให้เป็นแสน แล้วเราจะต้องคอยจัดงาน ก่อนงานฮ่องกงแฟร์(ให้ลูกค้าแวะก่อน)ด้วย ไม่งั้น(จัดทีหลัง) เงียบสนิท แก้ไขเมื่อ 15 ก.พ. 48 00:11:07 จากคุณ : OnceInTheBlueMoon - [ 15 ก.พ. 48 00:08:10 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อ่านไปอ่านมา นั่งคิดไปคิดมา สงสัยทั้งเรื่อง OTOP และเรื่องแบรนด์ ขอรบกวนถามเป็นความรู้ด้วยนะคะ สมมติว่า "ไข่เค็มไชยา" เนี่ย ถือเป็นสินค้าโอทอปหรือเปล่าคะ คือเป็นสินค้าขึ้นชื่อของท้องถิ่นนั้นๆ ?? แล้วชื่อ "ไข่เค็มไชยา" เนี่ย ใช่ "แบรนด์" หรือเปล่าคะ ?? (ถามแบบคนไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ อย่าถือโกรธนะคะ ^^") จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 15 ก.พ. 48 00:45:30 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คิดต่อ+สงสัยอีกค่ะ ทำไมสินค้าโอทอปของเรา จึงไม่ได้ไปวางขายที่ Duty Free ขาออกสนามบินบ้างล่ะคะ เมื่อตอนที่ไปญี่ปุ่น (เกียวโต) จะมีขนมญี่ปุ่นแบบนึง เป็นแป้งหวานๆ พับเป็นรูปสามเหลี่ยมเหมือนเกี๊ยว ข้างในเป็นถั่วบด อร่อยมาก มีวางขายตามแหล่งท่องเที่ยว วัดคิโยมิสึ รวมทั้งสถานีรถไฟ จนเมื่อมาถึงสนามบินที่โอซาก้า ก็ยังเจอขนมกล่องแบบนี้วางขายอยู่ที่สนามบินด้วย เข้าใจว่า คงเป็นขนมเลื่องชื่อ ของฝากขึ้นชื่อ ของย่านคันไซ (พอดีอ่านไม่ออก ว่ามันขนมอะไร ชื่ออะไร รู้แต่มันอร่อย แฮ่...) แต่ที่ Duty Free บ้านเรา ไหงมันมีแต่สินค้าแบรนด์ต่างประเทศทั้งนั้นเลยล่ะคะ ไม่ยักกะมีร้านสำหรับให้นักท่องเที่ยวซื้อ "ของฝากจากเมืองไทย" บ้างเลย อย่างน้อยก็น่าจะมีร้านแบบ "ไวน์มังคุด" โอทอปห้าดาว อะไรแบบนี้บ้างนะคะ แค่สงสัยน่ะค่ะ จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 15 ก.พ. 48 00:58:15 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ผมฝันเห็น..... นักธุรกิจจำนวนมากเข้าไปลงทุนใน OTOP ที่มีสินค้าคุณภาพเยี่ยม ประเภทที่เวลาจัดงาน OTOP ทีไร....ขายหมดตั้งแต่วันแรก โดยจัดตั้งเป็นบริษัทแล้วให้ชาวบ้านร่วมถือหุ้น .....จดสิทธิบัตร/ลิขสิทธิ์กรรมวิธีการผลิตผลิตภัณฑ์ดังกล่าว ...รวมทั้งนำเทคโนโลยีใหม่ๆ มาใช้ในการผลิต ให้มีคุณภาพสม่ำเสมอ และมีกำลังการผลิตมากขึ้น เห็นการขยายงาน.....โดยไปจ้างผลิต ในตำบลอื่น .....ที่เคยผลิตสินค้าอย่างเดียวกัน......แต่ขายไม่ออก เห็นการใช้การบริหารจัดการ การผลิต การควบคุมวัตถุดิบ การประชาสัมพันธ์และการตลาดอย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น มีนักธุรกิจคนไหน .....จะทำฝันของผมให้เป็นความจริงมั่งเนี่ย จากคุณ : academician - [ 15 ก.พ. 48 07:59:14 A:130.18.158.188 X: TicketID:075095 ]

ความคิดเห็นที่ 19 นักธุรกิจเขาก้อคิดของเขาอีกแบบครับคุณ academician ^ ^ จากคุณ : Kindaichi - [ 15 ก.พ. 48 09:38:44 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ผมเองก็เป็นบุคคลนึงครับที่เคยลงทุนผลิตภัณฑ์ OTOP 5 ดาว เริ่มจากสมัยที่มีงาน แสดงสินค้า otop ที่อิมแพค ยุคแรกๆ ครับ ผมก็ไปเดินชมก่อนคัรบ ซึ่งคนเยอะมากๆ และเป็นที่สนใจกันมากเช่นกัน 1 ในนั้นผมไปสนใจ ผลิตภัณฑ์ ที่ทำจากกระดาษสา เข้าครับ ที่สนใจคือ ดูจากงานที่ทำออกมาแล้วก็ คิดว่าสร้างสรรค์ สวยงามดี และคนก็สนใจ บูทกระดาษสา บูทที่ผมสนใจ ค่อนข้างเยอะทีเดียว ผมเลยตัดสินใจ เดินเข้าไปคุยกับเจ้าของ ซึ่งมาไกลจากเชียงใหม่ เลยทีเดียว ซึ่งเจ้าของก็นั่งคุยรายละเอียดกับผมว่า ถ้าจะนำสินค้าเขาไปขาย ต้องสั่ง ในจำนวนที่เขาได้ตั้งไว้ นั่นคือ รวมๆ ก็หลักแสนบาท ครับ ในครั้งแรกที่ที่ลงทุนสั่งครับ ผมก็บอกเจ้าของสินค้าว่า ผมคงไม่ไหว เพราะผม เพิ่งเรียนจบ เงินลงทุน ก็ไม่เยอะ แต่มีความสนใจสินค้า กระดาษสา เป็นพิเศษ พอเจ้าของเขาได้ฟังความรู้สึก และความต้องการที่จะนำสินค้า เขาไปขาย เขาก็บอกว่า งั้นพี่ให้น้อง เป็นพิเศษ สินค้าชุดแรกน้องสั่งต่ำกว่า แสน ได้  ในความรู้สึกผมตอนนั้น ก็ถือว่าแพง อยู่นั่นแหละครับ กับการลงทุนครั้งแรก ในชีวิตผม แต่ก็ อยากจะลองดูครับ เลยลองลงทุนไป 8 หมื่น กับการลงสินค้าครั้งแรกของผม ซึ่งเป็นผลิตภัณฑ์กระดาษสา ล้วนๆ ซึ่งก็มีหลากหลายแบบ ผสมกัน  พอจบเรื่องสินค้าผมก็ได้ไปเช่าหน้าร้านที่ สวนจตุจักร ครับ เพราะเห็นว่า มีคนต่างชาติเดินก็ค่อนข้างเยอะใช้ได้ สำหรับค่าเช่าร้านเริ่มแรก ก็ตกเดือนละ 12000 บาท/เดือน 2 ล๊อก มัดจำล่วงหน้า(เงินค่าประกัน 3 เดือน) ก็ตก  36000 บาท ที่ลงทุนกับค่าเช่าร้านเริ่มแรก  ผมไม่พูดถึงค่าตกแต่งร้านละกันครับ  วันแรก ของการเปิดร้าน ผมมีความรู้สึกว่า ร้านผม แปลก และดูดี สวยมาก เมื่อวาง สินค้า otop กระดาษสา ครบชุด ลงไป ในร้าน มีแต่คนชม ครับ ฝรั่ง หรือแม้แต่คนไทย ก็ชมกัน ครับ ผมก็เริ่มยิ้มออก ครับ อาทิตย์แรก ผ่านไป เงียบหน่อยผมก็ยังไม่รู้สึกอะไรครับ คิดว่ายังใหม่อยู่ พออาทิตย์ถัดมาครับ ก็มีคนเข้ามาในร้านผม ไม่น้อยครับ ทุกคนที่เข้ามา หยิบสินค้าดูแล้วก็ชม กันทุกคนครับว่า สวยมาก ไม่มีใครติ ว่าไม่สวย ครับ  แต่ประเด็นมันอยู่ที่ ทุกคนชมครับแต่ไม่มีใครซื้อ ครับ บางคน ดูอยู่นาน สองนาน ก็ไม่ซื้อ ชมแล้วก็เดินจากไปครับ ทั้งต่างชาติและคนไทย   ยอดขายผม คงต้องบอกด้วยความอายเล็ก ๆ คัรบ หลักร้อยครับ สำหรับ 2 วัน เสาร์-อาทิตย์  ผมเริ่มเกิดอาการครับเลยโทรปรึกษา เจ้าของผลิตภัณฑ์ ที่เชียงใหม่ ซึ่งเจ้าของสินค้าเขาก็บอกผมว่า  เป็นที่น้องตกแต่งร้าน ไม่เข้ากับสินค้า พี่หรือเปล่า ทำเล ไม่เหมาะหรือเปล่า ผมก็รับฟัง และทำการแก้ไข ร้านตามคำแนะนำ ของพี่เขา  แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นผมเลยขอร้องให้พี่ เขาลงมาดูที่สวน หน่อยจะได้เห็นภาพ เขาก็กรุณาลงมาดูให้ครับ แล้วมาจัดร้านให้ผมใหม่ หลังจากที่จัดร้านใหม่อีกรอบ  ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงก็ยังขายไม่ออก มีแต่คนชม แต่ไม่ซื้อเหมือนเดิมครับ รายจ่ายเริ่ม บานปลาย รายรับ เข้ามาเพียงน้อยนิด  ผมเริ่มกังวล มากขึ้น  เลยตัดสินใจ ย้ายทำเล ใหม่คัรบ เผื่อ จะได้รู้ว่า เปนที่ทำเลหรือเปล่า ตัดสินใจย้ายทำเลใหม่ หลังจากทน มา 4 เดือนซึ่งมีแต่คนชม แต่ไม่มีคนซื้อ  พอย้ายไปที่ใหม่ ผมเริ่มมองสินค้าอื่นด้วย เพื่อป้องกันไว้ และก็จริงครับ ย้ายทำเล ใหม่ ก็ยังเหมือนเดิมครับ ขายไม่ออก ครับ ผมเลยตัดสินใจโทรหาเจ้าของสินค้า ที่เชียงใหม่ อีกรอบ พี่เขาก็พูดจา กับผม ทำนองว่า น้องทำเต็มที่แล้วเหรอ ผมก็บอกว่าผมทำเต็มที่แล้ว  ผมขอคืนสินค้าได้มั้ย คืนในราคาทุนที่ซื้อมาก็ได้ หรือ ครึ่งราคาจากที่ซื้อมาก็ได้  ทีแรก ดูเหมือนเขารับผิดชอบดี ครับ แต่ก็ผลัดผมไป เรื่อยๆ ครับ จนกระทั่งบัดนี้ครับ  กระดาษสา ยังกองอยู่ที่บ้านผมเลยครับ ขายไม่ออกครับ  // และล่าสุดครับ ผมไปเดินสำรวจที่สวน มาครับ เห็นเจ้าของสินค้ากระดาษสา ที่ผมรับมาขาย เขามาเปิดร้านขายที่สวนด้วยครับ  เงียบสงัด ครับท่าน ฮ่าๆ    และนี่ก็คือ ประสบการณ์เล็กน้อย จากผมที่ไปหลงกับสินค้า OTOP 5 ดาว กระดาษสา ครับ ล่มไม่เป็นท่า ครับ แต่ผมก็ไม่เสียใจหรอกครับ ชีวิตมีพรุ่งนี้เสมอครับ  ทุกวันนี้ ผมก็จับสินค้าใหม่ ซึ่งไม่ใช่ สินค้า OTOP  ทำให้กิจการผมเปลี่ยนจากเดิมโดยสิ้นเชิงเลยครับ  และก็ทำให้ผมรู้ว่า ขายของที่สวน เมื่อจับสินค้าถูกตลาดมันขายดี แบบนี้ นี่เองคัรบ  ปัจจุบันนี้ผมก็ยังอยู่ที่ โครงการ 7 ครับ แต่ไม่แตะสินค้า otop อีกแล้วล่ะครับ เข็ดครับ   เลยมาแชร์ประสบการณ์ให้เพื่อนๆ ได้ฟังกันครับ   แก้ไขเมื่อ 15 ก.พ. 48 13:23:20 จากคุณ : PIGORO - [ 15 ก.พ. 48 12:42:25 ]

ความคิดเห็นที่ 22 สร้างแบรนด์ แบบไม่ลงทุน เป็นไปไม่ได้ค่ะ แต่เงินที่ลงทุนไป จะคุ้มค่ากับแบรนด์ที่สร้างรึเปล่า นี่อีกเรื่องค่ะ จากคุณ : @-อมยิ้มแก้มตุ่ย-@ - [ 15 ก.พ. 48 14:36:13 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ถ้าเป็นพวกของกินจะขายได้ดีกว่าหรือเปล่าคะ ขอถามหน่อยค่ะ จากคุณ : เอ๊กกี่ - [ 15 ก.พ. 48 15:38:43 ]

ความคิดเห็นที่ 24 คุณ PIGORO ขอบคุณครับที่เข้ามาแชร์ประสบการณ์ ต้นร้ายปลายดีก็ดีแล้วนี่ครับ... ดีใจด้วยครับ ไม่ใช่ว่าสินค้าโอทอปจะไม่ดีไปหมดนะครับ สินค้าผมก็เป็นโอทอปเหมือนกัน แม้จะได้แค่ 3 ดาว ผมก็ไม่เคยแคร์ครับ เพราะผมไม่เคยเห็นว่ากรรมการที่ตัดสินมีความรู้เพียงพอที่จะมาให้คะแนนสินค้าของผม ถึงไม่ได้ดาวเลยสินค้าผมก็ขายได้ แล้วก็ขายดีด้วย เวลาออกงาน ผมก็ขายดีทุกครั้ง ป้ายโอทอปผมก็ไม่เอาไปแขวนให้รกตาหรอกครับ เพราะผมเจียมตัวว่าเป็นแค่ 5 ดาว... แต่สินค้าผมก็ส่งออกไปญี่ปุ่นและยุโรป ซึ่งถือเป็นตลาดที่หินมากสำหรับผลิตภัณฑ์ที่ผมทำอยู่ ผมเคยไปขายของในสวนเหมือนกันครับ ขอบอกว่าเหนื่อยมาก ร้อนก็ร้อน เหนื่อยก็เหนื่อย ค่าเช่า 25,000 บาทต่อเดือน (2 บูธ) แต่ผมก็ขายได้ดีมาตลอดตั้งแต่เปิดร้าน เพราะอะไรหรือครับ เพราะผมจัดร้านแบบโรงงานครับ ไม่สวย แต่ของเยอะ เน้นขายส่ง เสนอราคาที่ต่ำมาก ๆ เพื่อให้ได้ออเดอร์ไงครับ ผลหรือครับ ผมมีออเดอร์เข้าตลอดเกือบทุกอาทิตย์...  นั่นเพราะผมวางกลยุทธ์การตลาดไว้อย่างนั้นครับ..  แต่ผมขายที่จัตุจักรได้ไม่กี่เดือน ผมก็เลิกครับ ทำไม่ไหว เหนื่อยเกินไป กลัวว่าจะตายซะก่อน อย่างการออกงานแสดงสินค้าก็เหมือนกัน ผมไม่เคยเน้นการตกแต่งให้สวยงานอะไรมากนัก ผมเน้นสินค้าแปลกใหม่ แล้วจัดให้รู้ว่า ผมทำเองนะ ราคาถูกกว่าเจ้าอื่น ๆ ไม่ซื้อแล้วจะเสียใจ ผลหรือครับ คนก็แวะเข้ามาซื้อตลอด ยังไม่เคยออกงานแล้วเจ๊งเลยครับ...   ทุกวันนี้ผมขยายงานโดยการหาพันธมิตรทางธุรกิจครับ โดยเน้นกลุ่มคนที่จะไปออกบูธแสดงสินค้าต่างประเทศ ผมลงทุนผลิตสินค้าตัวอย่างให้ เค้าออกไปลุย ต่างคนต่างจุนเจือกันไงครับ แต่ถ้าได้ออเดอร์มา เค้าก็ต้องมาสั่งให้ผมผลิตอยู่ดี.... ผมทำธุรกิจแบบไม่โลภครับ น้อย ๆ แต่นาน ๆ ก็ไม่เห็นต้องรีบร้อนโตเลยนี่ครับ ช้า ๆ ได้พร้าเล่มงาม วกเข้าเรื่องสินค้าโอทอป ผมเองก็ยังทำตัวเป็นเทรดเดอร์ด้วย เพราะถ้ามีโอกาส ผมก็ไม่ทิ้งครับ แต่สินค้าที่ผมซื้อมาขายส่วนใหญ่ ผมคุยตรง ๆ กับเจ้าของผลิตภัณฑ์เลยครับ เรื่องขอความร่วมมือระหว่างกัน ผมทำตลาด เค้าก็ผลิตไป แต่ราคาซื้อนั้น เค้าต้องโอนอ่อนยอมลดราคาให้ผมบ้าง บอกตรง ๆ นะครับ สินค้าที่ผมซื้อมาขายไปนั้น จะซื้อ 1 ชิ้น หรือ 10,000 ชิ้น ก็มีราคาเท่ากันครับ ผมถึงสามารถทำตลาดได้ไงครับ.... แต่การจะต่อรองให้ได้ดีลอย่างนี้มันก็ไม่หมูนะครับ และผมก็ไม่ได้ดีลอย่างนี้ทุกครั้งไป แต่ถ้าอันไหนไม่ได้ ผมก็ไม่ทำครับ เสียเวลา อันนี้เป็นประสบการณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ เผื่อใครจะนำไปใช้ประโยชน์ได้บ้าง ไม่ลองก็ไม่รู้ครับ จากคุณ : sakchai splash (sakchai splash) - [ 16 ก.พ. 48 00:18:03 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ได้ข้อมูลเยอะเลย หลังจากได้อ่านความเห็นหลายท่าน คงต้องรอดูกันไปนะ ว่าOTOP จะไปไกลขนาดไหน จากคุณ : เถ้าแก่น้อย - [ 16 ก.พ. 48 01:07:39 ]

ความคิดเห็นที่ 26 จริงอย่างที่คุณ sakchai splash  พูดครับ จัดร้านแบบโรงงาน จะได้รับ order จริงๆ แท้แน่นอนคัรบ ผมเพิ่งรู้ตอนไปขายที่สวน น่ะคัรบ ไปคุยกับ บูธ ข้าง แบบว่า เขาจัดร้าน ให้ของดูเยอะ และ ไม่เน้นสวยงาม พี่ข้างร้านก็บอกผมว่า พี่รับ order เท่านั้น คนมาเดินเขาจะมองออก  ก็เป็น แนวทางที่ดี อีกทางนึงครับ  ใช้ได้ผล ครับข้อนี้เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ         กลยุทธ์ของ คุณ sakchai splash  เกี่ยวกับการสร้างพันธมิตร ก็เป็นอีกหนึ่งการตลาดที่เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ กิน น้อยๆ แต่กินได้นาน ๆ ครับ อันนี้จริงครับ           ส่วนกรณีของคุณ  เอ๊กกี่ ถามเรื่องของกินขายได้มั้ยผมมองว่า ของกิน ส่วนใหญ่ขายดีนะคัรบ  เพราะคนเยอะมาก กรณีที่สวนนะคัรบ เพราะคนเดิน หลักหมื่น หลักแสน บางฤดูกาล น่าจะหลักล้าน ถ้าคิดในรอบเดือน น่ะคัรบ       ฝากไอเดียไว้นิดนึงคับ สำหรับ คนที่มีสินค้า และมีแหล่งสินค้า ดังนี้ครับ อย่านิ่งเฉย คัรบ ( พลอย, ทับทิม, เครื่องเงิน, งานศิลปะ ต่าง )  ขอท้าให้ทุกท่านลองไปทำตลาดที่ Ebay.com ดูครับ รับรองไม่ผิดหวังครับผม แต่ย้ำต้องเป็นของแท้นะครับ ของ copy ขายได้ไม่นานก็โดนแขวน ครับผม   ฝากแชร์ ไอเดีย คัรบผม เพราะมีคนไทย หลายคนแล้วรวยจากการนำสินค้าไปวางขายที่ Ebay.com ครับผม เรื่องจริงคัรบผม จากคุณ : PIGORO - [ 16 ก.พ. 48 05:04:15 ]

ความคิดเห็นที่ 27 นี่เรากำลังคุยถึงอนาคต OTOP ตามหัวข้อกระทู้ หรือย้อนอดีตไปตอนที่พึ่งเริ่มเมื่อ 2 ปีทีแล้ว  ผมว่าแค่ 2 ปีที่ผ่านมา OTOP บ้านเราไปไกลกว่า 10-20 ปีที่แล้ว แบบผิดหูผิดตา ถ้าเป็นผมมี OTOP ระดับ 5 ดาวอยู่ในมือ ผมจะไม่ยอมให้ไอเดียของผม ลอยไปเป็นของคนอื่นแน่ ผมจะสร้างแบนด์ของตัวเองให้ได้  อนาคตยังไงก็ต้องมีแบนด์ และต้องได้การรับรองชนิดต่างๆด้วย วันนี้จะขายกันรูปแบบไหนก็เหอะ แต่ถ้าไม่คิดจะทำในวันนี้ความคิดของเราจะโดนคนอื่นเอาไปขาย จะเจ็บใจทีหลัง แบนด์มันไม่ใช่จะต้องสร้างกันหมดทุกตัวซักกะหน่อย ถ้าสินค้าระดับชาวบ้านรวมกลุ่มกัน แล้วคุณภาพมันก็จำกัดอยู่แค่นั้น พวกนี้ก็ไม่จำเป็นต้องสร้างแบนด์ คุณไปรับมาขายต่อก็จบแล้ว คนที่มันไปรับของเขามาขายมันก็ต้องดูว่าอะไรขายได้ขายไม่ได้   ของที่ขายไม่ได้มันก็จะหายไปจากตลาดเองในทีสุด  ธรรมชาติการค้ามันเป็นแบบนี้ และเมื่อถึงเวลานั้น ถ้าผมรับเขามาขาย ผมจะไม่ไปรับสินค้าที่ดูดีดูสวย แต่ไม่มีแบนด์มาขายหรอกครับ ตัวอย่าง  โคมไฟกระดาษสาต่อให้สวยงามตาขนาดไหน แต่ถ้ามันไว้ใจไม่ได้ว่ามันจะทำไฟไหม้บ้านหรือเปล่าวางทั้งปีก็ขายได้ไม่เท่าไหร่หรอกครับ หรือผลิตภัณฑ์กระดาษสา ถ้าอนาคตยังไม่คิดจะมีแบนด์ของตัวเอง มันจะวางจ๋องอยู่อย่างนั้นตลอดไป ก็อีกนั้นแหละ แบนด์เป็นปัจจัยหนึ่งที่จะส่งเสริมการขาย แต่เหนือสิ่งนั้นหรือคุณภาพที่สมำเสมอจะต้องทำให้สมกับที่มีแบนด์ด้วย จากคุณ : tee" (tee") - [ 16 ก.พ. 48 09:52:20 ]

ความคิดเห็นที่ 28 การสร้างแบนด์ในอดีตมันดูจะยาก แต่ในปัจจุบันมันมีช่องทางให้เรานำเสนอได้หลายรูปแบบที่ลงทุนไม่มากอย่างที่คิด อินเตอร์เนตก็เป็นตัวอย่างที่เห็นๆกันอยู่ว่าลงทุนไม่มาก ถ้าเราทำเว็บเราเองให้มีหน้าร้านที่ดี มีหลายภาษาให้อ่าน ก็ไม่จำเป็นต้องฝากไปโฆษณาที่อื่นมากมาย แปะโลโก้ไว้ที่หน้าเว็บ OTOP สักอัน แค่นี้ก็เป็นจุดเริ่มต้นของการสร้างแบนด์แบบถูกๆแล้ว และค่อยๆขยับไปให้มันเป็นแบนด์จริงๆ มีสถาบันรับรองคุณภาพออกใบรับรองให้ มีการส่งตัวอย่างไปวิเคราะห์ความปลอดภัย ตรวจดูคุณภาพ ป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ไม่ใช่สิ่งสำคัญ คนกับรู้สึกรำคาญมากกว่า  การทำป้ายโฆษณาขนาดเล็ก ฝากไปแปะไว้หน้าลิฟท์สักอันยังจะได้ผลดีมากกว่า จากนั้นก็ขยับตัวเองให้ใหญ่ขึ้นถ้ามีกำลังพอ จาก otop เล็กๆ เป็น sme แล้วถ้าสินค้ามีโอกาสที่ดีที่จะไปต่อได้ มันก็จะกลายเป็นอุตสาหกรรม จากคุณ : tee" - [ 16 ก.พ. 48 10:17:56 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ตัวอย่างกระดาษสาจากใยสัปปะรด ในอดีตเราไม่เคยมีอุตสาหกรรมแบบนี้  แต่อนาคตเราจะมีกระดาษ หรือบรรจุภัณฑ์ที่ทำจากใยสัปปะรด ที่เมื่อก่อนเคยเป็นเศษหัว เศษลำต้น เศษเปลือกที่ไร้ค่า แบบนี้แบนด์จะไม่มีความสำคัญเลยหรือไร รูปแบบการขายเฉพาะหน้ามันไม่เจ็บตัวก็จริง รับมาขายปล่อยให้เร็ว ยิ่งมากยิ่งดี  แต่มันจะขาดสิ่งหนึ่งไป คือ ความมุ่งมั่นที่จะต่อยอดให้มันสูงขึ้น กระบวนการมีส่วนร่วมกว้างขึ้น ตลาดโตขึ้น จากคุณ : tee" - [ 16 ก.พ. 48 10:28:50 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ในบ้านเรามีสถาบันที่รับรองผลิตภัณฑ์เกิดขึ้นหลายที่ และพร้อมที่จะตรวจวิเคราะห์ผลิตภัณฑ์ให้เราในราคาที่ไม่ได้แพงมากมาย สถาบันอิสระเหล่านี้ คือทางเลือกหนึ่งที่จะทำให้เกิดความไว้วางใจในสินค้าได้ในระดับหนึ่ง เช่น สถาบันไฟฟ้า สถาบันอาหาร สถาบันยานยนต์     สถาบันเหล่านี้ส่วนใหญ่ได้มาตรฐาน iso กันหมดด้วยด้วย คุณจะส่ง โคมไฟไม้ รถตุ๊กๆ ต้มยำกุ้งกระป๋อง ไปตรวจก็ไม่ใช่เรื่องยาก จากคุณ : tee" - [ 16 ก.พ. 48 10:40:25 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ในโลกของการแข่งขัน มีแบนด์ดังๆมากมาย ก็มิใช่ว่าแบนด์ที่เกิดใหม่จะตามขึ้นไปไม่ได้เลย  ในโลกที่ตามกันทันอะไรๆก็เป็นไปได้หมด อยู่ที่ว่าเราจะจับสินค้าตลาดตัวไหนมาสร้างแบนด์มากกว่า สินค้าผ้าไหมเราติดตลาด และเป็นที่รู้จัก ตอนนี้ก็กำลังสร้างแบนด์ให้ดังกัน แต่ตัวแข่งขันในบ้านเรายังมีกันน้อย แล้วถามว่าประเทศอื่นๆมีผ้าไหมหรือไม่ คำตอบก็คือ มี  แล้วเขาจะรู้ไหมว่าผ้าไหมผืนไหนเป็นของใคร เป็นของเราหรือเปล่า   กิจการที่รับทำออเดอร์ด้วยกันอยู่เป็นรูปแบบธุรกิจเดียวกัน แล้วเราจะแยกออกมาทำเอง คนที่มีกำลังกว่าย่อมไม่ยอมรับอยู่แล้ว เพราะรู้ตื้นลึกหนาบางกันดี เห็นรูปแบบเห็นดีไชน์  คนที่เขามีแบนด์ของเขาอยู่ย่อมไม่พอใจ ต้องกลัวอยู่แล้วที่จะโดน copy แต่สินค้าที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ไม่คิดจะลอกเลียนใคร แม้จะเป็นสินค้าในธุรกิจที่เคยทำร่วมกัน ทางออกคือ ข้อตกลงระหว่างกัน ว่าจะร่วมกันด้วยแบนด์ใหม่หรือแบนด์เดิม ในเมื่อสินค้าที่เราจะแยกออกมามันมีรูปแบบและเอกลักษณ์ที่เราสร้างขึ้นเอง     ถ้ามันซ้ายไปขวามา แบบนี้ทางเลือกคือ ตัดสินใจ   แต่ถ้าเราคิดจะลอกเลียนแบบแล้วไปทำแบนด์ของเราเองมาแข่ง ถ้าแบบนี้ปิดประตูตายตั้งแต่ยังไม่เริ่ม จากคุณ : tee" - [ 16 ก.พ. 48 11:16:29 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ปัญหา  อยู่ตรงที่  เรากำลังเข็ญ  ตาสี  ตาสา  ยายมา ยายมี  และลูกหลาน ซึ่งเป็นรากหญ้าตัวจริง    เอาของขึ้นห้างบนถนนเลขที่ ๕ ของนิวยอร์ค  ค่าเช่าเดือนละ ๑๐๕ ล้านอยู่นะครับ    ทั้งเงินค่าพัฒนาสินค้า  เงินค่าโปรโมชั่น  เงินค่าเช่า ล้วนแต่เป็นเงินภาษีของทุกๆคนที่โพสกระทู้ในที่นี้ทั้งนั้น ถ้าเราไม่  ดึง  ความเป็นทุ่งหมาเมิน  กับ ฟิฟว์เอเวนิว เข้าหากันให้เชื่อมถึงกันได้    ผู้ได้ประโยชน์จะเป็นนายทุนเอบแฝงเข้ามาใช้ประโยชน์ไม่ใช่รากหญ้าอย่างแท้จริง    ขอคอมเมนท์  OEM ที่ทำแบรนด์ของตัวเองด้วย  ไม่ค่อยจะมีคนมาจ้างหรอก  คุณต้องเอาดีให้ได้สักอย่าง  เลือกสักอย่างว่าจะเอาไง จากคุณ : แมว มหาภัย - [ 16 ก.พ. 48 12:52:06 ]

ความคิดเห็นที่ 33 คุณ PIGORO พูดได้ตรงใจ (อีกแล้ว เหมือนคุณศักดิ์ชัย) ผมยังไม่ได้เล่าว่า ผมน่ะยิ่งกว่าคุณ ผมนำ OTOP (โคมไฟกระดาษสา ดีไซน์สวยมากๆ) ไปขายถึงอเมริกาเลย (ช่วงนั้นผมอยู่แถบๆ East Coast) เอาไปลงโฆษณาในแม็กกาซีนเลย สร้างเว็บไซต์ ทดลองเปิดบูธเล็กๆในมอลล์เวลาเขามีสัปดาห์ของชำร่วย (6 วัน 0 คิดดูแล้วกัน) คนสนใจล้นหลามครับ โทรศัพท์มือถือรับแทบไม่ทัน ชมเราทุกรายว่า ของสวย อยากสั่ง เสนอราคามาหน่อยได้ไหม?? แต่เสนอไปปุ๊บเงียบครับ คนที่โทรกลับมาบอกว่า ลดราคาหน่อยได้ไหม ผมอึดอัดมากครับ margin ที่เราให้นี้ต่ำสุดๆแล้ว ยังต้องเสียภาษีนำเข้า ค่าขนส่งอีกด้วย และกลุ่มแม่บ้านก็ไม่กล้ารับประกัน lead time เพราะเราต้องดูตลาดสินค้าที่แทนกันได้ ส่วนใหญ่จากจีนทั้งนั้นแหละครับ มันไม่ใช่กระดาษสา ไม่ใช่ handmade แต่มันขายได้ ราคาถูก ฝรั่งชอบ ตอนนี้ผมเลิกไปแล้วครับ ดังนั้นคุณ tee" ครับ (ผมนึกว่ากระทู้นี้ตกไปแล้ว แต่มาเห็นคุณเข้ามาตอบแบบนี้แล้วมันคันปาก อยากจะอธิบาย) คุณบอกว่า "ผมว่าแค่ 2 ปีที่ผ่านมา OTOP บ้านเราไปไกลกว่า 10-20 ปีที่แล้ว แบบผิดหูผิดตา" ผมก็เดาเหมือนคุณ Sakchai Splash ว่าคุณ tee" คงไม่เคยจับของจริงมาก่อน แค่เริ่มทำการตลาดก็หัวบานแล้วคุณ ในแง่ดีไซน์คงใช่ เราก้าวหน้า คุณคิดถึง 4Ps ดู ผมเดาว่าคุณคงเรียนมาตามตำรา แค่ product ไม่พอหรอก มันต้องมี price และ place ต้องแกร่ง promotion เป็นอีกเรื่อง เพราะถ้า price และ place ไม่แกร่ง คุณก็จอดแล้ว ทำอย่างอื่นต่อไม่ได้ ประเด็นที่ 2 คุณพูดถึงคุณภาพสม่ำเสมอ พูดยังไงก็พูดง่ายแหละครับ ของ handmade คุณต้องชั่งน้ำหนักเอาระหว่าง "คุณภาพคงเส้นคงวา" และ "เวลาในการผลิต" ถ้าคุณเร่งเวลา เพิ่มปริมาณ ต้องการให้ทันกับ demand คุณภาพก็ห่วยลงแน่นอน หรือถ้าไม่ทำ ลูกค้าเซ็งอีกล่ะครับ ยังไม่นับกลุ่มแม่บ้านเบือนหน้าหนี "ตัวอย่าง โคมไฟกระดาษสาต่อให้สวยงามตาขนาดไหน แต่ถ้ามันไว้ใจไม่ได้ว่ามันจะทำไฟไหม้บ้านหรือเปล่าวางทั้งปีก็ขายได้ไม่เท่าไหร่หรอกครับ" ----- นี่คือตัวอย่างของคุณหรือครับ?? นี่ไม่ใช่ประเด็นของการซื้อ-ไม่ซื้อโคมไฟกระดาษสาเลยจะบอกให้ "อินเตอร์เนตก็เป็นตัวอย่างที่เห็นๆกันอยู่ว่าลงทุนไม่มาก ถ้าเราทำเว็บเราเองให้มีหน้าร้านที่ดี" ถูกของคุณ แต่เวลานี้มันเป็นเรื่องธรรมดาแล้ว และถ้ามาสร้างเว็บมโหฬาร สวยงาม หรูหรา แต่มาขายของชิ้นสองชิ้น ไม่คุ้มเวลาหรอกครับ อันที่จริงถ้าคุณจะทำ OTOP คุณต้องคิดถึง mass ซึ่งคนที่เขาจะสั่งคุณไปกระจายต่อ เขาไม่คำนึงถึงรูปลักษณ์ web presence คุณมากหรอก ประเด็นหลักมันยังคงอยู่ที่สินค้า ราคา การกระจายสินค้า อยู่นั่นแหละ คุณ tee" ผมว่าเราก็เรียนมาจากตำราและทฤษฎีเดียวกันนั่นแหละ แต่ของจริงมันคือการลงไปคลุกเหมือนที่คุณ Sakchai และ POGORO บอกนั่นแหละ จากคุณ : ความคิดเห็นที่ 1 - [ 16 ก.พ. 48 16:57:45 A:203.170.135.199 X: TicketID:064373 ]

ความคิดเห็นที่ 34 แก้คำผิดครับ (6 วัน 0 คิดดูแล้วกัน) เป็น 6 วัน 0 คิดดูแล้วกัน มีอีกเยอะที่อยากจะเล่า น้ำท่วมปาก ขี้เกียจพิมพ์ จากคุณ : #1 - [ 16 ก.พ. 48 17:04:59 A:203.170.135.199 X: TicketID:064373 ]

ความคิดเห็นที่ 35 วันนี้ได้มีโอกาสไปพบลูกค้ารายหนึ่ง ซึ่งเค้าก็เป็นสมาชิกโอทอป แต่เค้าออกบูธตลาดต่างประเทศทั้งปี ปีหนึ่ง ๆ ราว 10 ครั้งได้ ทำให้พี่เค้าต้องซื้อสินค้าไปขายในต่างประเทศด้วย แน่นอนสินค้าของพี่เค้าก็เป็นสินค้าโอทอปครับ พี่เค้าก็เจอปัญหาแบบเดียวกันกับที่ผมเจอน่ะครับ คือราคาขายของโอทอปนั้นเซ็ทไว้นั้นไปทำตลาดไม่ได้ เช่น ถ้าขายปลีก 100 ขายส่ง 100 ชิ้นก็อาจจะสัก 80 ลดให้ 20% นอกจากจะสั่งซื้อจำนวนมาก ๆ แต่พอสั่งมาก ๆ ก็ทำให้ไม่ได้... กำไรแค่ 20% ต้องเสียค่าเช่าบูธ ค่าสต๊อคสินค้า ค่าพนักงานขาย ค่าบริหาร พี่เค้าว่า เค้าอยู่บ้านเฉย ๆ ดีกว่า ถ้าจะซื้อมาก ๆ เพื่อให้ได้ส่วนลด 50% เกิดขายไม่ได้ล่ะ จะทำอย่างไร ใครจะรับผิดชอบ.... นี่คือนโยบายราคาที่ผิดพลาดนะครับ  ผมยกตัวอย่างให้อีกนิดนะครับ ผมต้องการสินค้า A ซึ่งผมไม่สามารถผลิตได้ แต่ผมมีตลาด ผมไปหา B ซึงเป็นผู้ผลิต B ส่งออกที่ 70 บาท แต่ขายผม 120 เพราะผมยังไม่มีคำสั่งซื้อในปริมาณที่กำหนดให้ ผมถามว่า ผมจะต้องไปขายให้ลูกค้าเท่าไหร่ แน่นอนต้องมากกว่า 120 บาทแน่ ๆ ซึ่งถ้าลูกค้าซื้อของผม แล้วไปเจอนาย B ซึ่งต้องขายถูกกว่าผมอยู่แล้ว ลูกค้าจะซื้อจากใคร...  แน่นอนต้องนาย B แต่ขณะนี้ลูกค้ายังไม่มีโอกาสพบนาย B เลย เพราะฉะนั้น ถ้าผมไม่ขาย นาย B ก็ขายไม่ได้ ไม่ว่า ณ ราคาใด ถ้าผมเป็นนาย B ผมจะยอมขายที่ราคา 70 บาท หักค่านายหน้า 3-5% ให้ผม (คนที่แนะนำลูกค้ามาให้) เมื่อเป็นเช่นนี้ ธุรกิจก็จะเกิด ทุกคนต่างได้ในส่วนที่ควรได้ แล้วก็เติบโตได้ง่ายด้วย... ผมอธิบายให้เพื่อนฟังหลายครั้งแล้ว มันก็คิดไม่ได้สักที ผมต้องไล่นกเอี้ยงไปไม่รู้กี่ฝูงต่อกี่ฝูงแล้ว เค้าก็ยังไม่เข้าใจ ปัจจุบันเค้าทำธุรกิจมาเกือบ 2 ปีแล้ว มันก็ยังอยู่อย่างนั้น ไม่เห็นจะเติบโตไปสักที เอ... หรือว่าเค้าไม่สนใจ เพราะมรดกมันเยอะ ทำธุรกิจเพื่อจะได้มีอะไรทำแก้เซ็งมังครับ... จากคุณ : sakchai splash (sakchai splash) - [ 16 ก.พ. 48 19:53:01 ]

ความคิดเห็นที่ 36 เฮ้อ คุณตี๋ครับ เหนื่อยจังครับ แต่ก็จะตอบให้บางประเด็นก็แล้วกัน เรื่องการรับรองคุณภาพอะไรที่คุณตี๋พูดมานั้น คุณตี๋คิดว่ามันมีค่าใช้จ่ายเท่าไหร่กันครับ ช่วยไปศึกษามาให้ดีก่อน แล้วค่อยมาตอบกระทู้จะดีกว่าไหมครับ... เอาง่าย ๆ ก่อน แค่มาตรฐาน มผช. (มาตรฐานชุมชน) ที่เค้าจัดตั้งมาให้พวกโอทอปเรา ๆ นี่แหละ มันฟรีก็จริง แต่มันใช้เวลาเท่าไหร่ คุณตี๋พอจะนึกออกไหมครับ ของผมน่ะส่งตรวจสินค้าไปตั้งแต่วันที่ 7 มิถุนายน 2547 จนป่านนี้แล้ว ผมยังไม่ได้คำตอบเลยนะครับ.... (ก็แค่ 8-9 เดือนมานี่เองนะครับ.... ไม่ช้าหรอก แล้วผมก็ขี้เกียจตามแล้วด้วย เพราะยังไงซะต่างประเทศมันก็ไม่ยอมรับอยู่ดี 555) เอามาตรฐานอะไรต่อดี อ้อ มาตรฐานจากกรมวิทยาศาสตร์การแพทย์ก็แล้วกัน ค่าตรวจตัวอย่างละ 4,000 บาท ถ้าตรวจ 10 ตัว ก็ 40,000 บาทเองน่ะครบ ถูกแสนถูก ผมไม่ตรวจให้เปลืองตังค์หรอกครับ เอาเงินไปลงทุนทำสินค้ามาขายดีกว่า... ขอยอมที่จะไม่มีมาตรฐานก็แล้วกัน มาตรฐาน GMP (Good Manufacturing Practice) โรงงานที่บ้านทำไปประมาณ 3 ปี จ้างที่ปรึกษามาช่วยหมดเงินไปไม่รู้เท่าไหร่ (อย่ารู้ตัวเลขเลยนะครับ เดี๋ยวจะหนาว) เพราะเดี๋ยวเปลี่ยนนั่น เดี๋ยวเปลี่ยนนี่ สารพัดเลยครับ ขนาดหน้าต่างทีเป็นกระจกยังต้องติดฟิล์มเลยนะครับ เพราะถ้าเกิดแตกขึ้นมา จะทำให้พนักงานบาดเจ็บได้ ผลหรือครับ แม้แต่หน้าต่างของชั้น 7 ชั้น 8 ก็ต้องติดฟิล์มครับ เพราะเดี๋ยวนกมันจะบินชนกระจกแตก ก่อให้เกิดอันตรายต่อพนักงานได้ 555 แต่ตอนที่เปลี่ยนน่ะครับ เรากลัวเครื่องบินมันจะบินมาชนกระจกแตกต่างหาก กลัวพนักงานได้รับอันตรายก็เลยเปลี่ยนให้ตามที่ที่ปรึกษาแจ้งมา..... จะเอามาตรฐาน ISO ด้วยไหมครับ รู้ไหมครับว่าค่าจัดทำเป็นเงินเท่าไร ค่าปรึกษา ค่าเอกสารที่ต้องจัดทำ ต้องจ้างพนักงานมาร่วมพัฒนาระบบ ต้องมีพนักงานประจำแผนก แล้วต้องมีการตรวจสอบทุก ๆ 2 ปีนะครับ  ผมไม่เถียงหรอกครับว่ามันดี แต่มันคงไม่เหมาะกับโอทอปหรอกนะครับ 555 เผอิญติดใจกับประโยคนี้ครับ  "ถ้ามันซ้ายไปขวามา แบบนี้ทางเลือกคือ ตัดสินใจ แต่ถ้าเราคิดจะลอกเลียนแบบแล้วไปทำแบนด์ของเราเองมาแข่ง ถ้าแบบนี้ปิดประตูตายตั้งแต่ยังไม่เริ่ม"..... อันนี้ไม่จริงเสมอไปหรอกนะครับ คนที่ลอกเลียนแบบน่ะ มักจะได้เปรียบครับ แต่ต้องเป็น C&D (copy & development) ครับ.... R&D น่ะใช้แต่เงินครับ ทำออกมาเค้าเอาไปก๊อป แป๊บเดียว ก็คืนทุนแล้ว คุณเคยรู้ค่าใช้จ่ายในการวิจัยพัฒนาการผลิตผงไหมไหมครับว่าเป็นเท่าไหร่.... ทุกวันนี้ต้นทุนการวิจัยกลายเป็นปัญหาซะแล้ว เพราะถ้าเอกชนรายใด จะเอาไปทำเป็นธุรกิจ ต้องจ่ายค่าสิทธิบัตรมหาศาล มันก็เลยยังอยู่ตรงนั้นครับ รอให้คนเก่ง ๆ รวย ๆมาซื้อไปก้แล้วกันครับ..  แต่คุณรู้ไหม มีคนก๊อปปี้งานวิจัยนี้ไปผลิตขายกันกี่คนแล้ว 555     เมื่อเริ่มธุรกิจใหม่ ๆ นะครับ กว่าจะมีรายได้เข้ามา หืดขึ้นคอเลยนะครับ ผมจะไม่แส่ไปสร้างจ่ายอะไรที่ไม่จำเป็นขึ้นมาหรอกครับ รายได้น้อย แล้วมีแต่รายจ่าย มันเจ๊งลูกเดียวครับท่าน 555 ผมขออนุญาตถามตรง ๆ เลยนะครับ ปัจจุบันคุณตี๋ทำธุรกิจอะไรอยู่ครับ... เคยเริ่มทำธุรกิจจากศูนย์เองหรือเปล่าครับ... ผมอยากให้ลองดูน่ะครับ มันอาจจะช่วยให้คุณตี๋มีมุมมองที่แตกต่างออกไปก็ได้นะครับ...... ผมอยากให้คุณตี๋ลองทำในแบบที่คุณตี๋พูดมานั่นแหละครับ  ผมจะเอาใจช่วย..... ไม่ลองไม่รู้หรอกครับ   แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 48 21:27:51 จากคุณ : sakchai splash (sakchai splash) - [ 16 ก.พ. 48 20:38:52 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ผมอยู่หน่วยงานด้านพัฒนาผลิตภัณฑ์ เป็นหน่วยหนึ่งซึ่งได้รับมอบหมายจากกรมส่งเสริมอุตสาหกรรม ให้ไปช่วยพัฒนาคุณภาพผลิตภัณฑ์ สิ่งที่ผมได้พบตั้งแต่แรก คือ กลุ่มแม่บ้านต่างๆ จะทำผลิตภัณฑ์คล้ายๆ กัน ที่มีมาก คือ แชมพู ครีมนวด น้ำยาล้างจาน ที่ไหนที่ปลูกหม่อนได้ ก็จะมีชาใบหม่อน ที่ขอนแก่น เลย จะมีอยู่หลายหมู่บ้าน ซึ่งสินค้าเหล่านั้น จะมาตีกันเองในตลาด ได้แวะที่เยี่ยมที่นาแห้ว ซึ่งทำไวน์กระชายดำ ตัดราคากัน จนอยู่กันไม่ได้ และคุณภาพก็ไม่ถึงจะเรียกว่าไวน์ ผมได้คุยเรื่องนี้กับ จนท.สำนักมาตรฐานอุตสาหกรรมว่า จะต้องมีกลุ่มแม่บ้านที่ขาดทุน และล้มไป เป็นจำนวนมาก เขาบอกว่า ผู้ใหญ่คุยกันเรื่องนี้แล้ว และคงต้องปล่อยให้- เป็นไปตามกลไกของตลาด ที่ผมได้เห็นอีกอย่างคือ ร้านขายสารเคมี ขวด บรรจุภัณฑ์ มีรายได้มากจากกลุ่มแม่บ้านโอท็อป ร้านเหล่านี้แหละครับที่ได้ประโยชน์จริงๆ กลุ่มแม่บ้านที่ทำได้ดี และสินค้าติดตลาด มีอยู่ครับ แต่มีอยู่น้อยมาก (เมื่อเทียบเป็นสัดส่วน) คุณซูมแห่งไทยรัฐ เคยเขียนถึงเรื่องนี้ และขอให้รัฐอย่าทิ้งกลุ่มแม่บ้านที่สินค้าไม่ได้ดาว ทำให้ไม่ได้ขายที่งานโอท็อปซิตี้ เมืองทองธานี คุณ sakchai splash ข้อมูลแน่นมากครับ ผมเห็นด้วยทุกประการ อีกอย่างครับ เพื่อนผมที่อยู่หน่วยงานตรวจสอบ บอกว่า มีสินค้าที่เข้าคิวรอการวิเคราะห์ ประมาณ 2 พันกว่ารายการ ครับ ผมไม่ทราบแน่ว่า มีหน่วยตรวจสอบกี่แห่ง แต่ จนท.สำนักงานมาตรฐานอุตสาหกรรมบอกว่า ส่งตรวจหลายแห่งครับ และถึงแม้ว่าตรวจเสร็จแล้ว ก็ต้องไปเข้าขั้นตอน ให้ทางจังหวัดเป็นผู้ส่งข้อมูล ซึ่งก็จะช้าตรงนั้นอีกครับ การรอนาน เป็นเรื่องปกติครับ GMP เหมาะกับระบบโรงงานอุตสาหกรรมครับ กลุ่มแม่บ้าน ยากที่จะทำครับ พิมพ์ชักเยอะ  ขอหยุดก่อนครับ คุณ sakchai splash ช่วยพิมพ์เล่าอีกครับ แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 48 08:07:07 จากคุณ : โสฬส16 - [ 16 ก.พ. 48 21:49:56 ]

ความคิดเห็นที่ 38 คุณ sakchai ครับ ผมนับถือคุณจริงๆในประสบการณ์ ความอดทน (ผมเพิ่งรู้ตอนทำไอ้บ้านี่แหละ) แบบว่าเงินก็เสียไปเรื่อยๆ แต่มองไม่เห็นผลในช่วงแรกนี่มันทั้งเจ็บปวดและประสาทกินเลยนะครับ ผมรู้อะไรเพิ่มขึ้นจากคุณอีกเยอะครับ คุณพี่เก่งมากที่อยู่รอดมาได้ จนเป็นผู้ผลิตและ trader ไปด้วย ผมขอยืนยันและคนที่กำลังหลงไปกับภาพอันสวยงามที่รัฐกำลังนำเสนอประชาชนว่า OTOP กำลังรุ่งโรจน์ โปรดจงตาสว่างได้แล้วว่า สิ่งที่คุณ Sakchai พยายามอธิบายยังแค่ยอดภูเขาน้ำแข็งเอง สินค้าหลายอย่างไม่ใช่แค่ผ่านมาตรฐาน OTOP ชุมชนหรือได้ 10 ดาว ถึงจะขายได้ ผมเคยไปเสนอร้าน chain store ระดับท้องถิ่นของฝรั่งไม่กี่แห่ง (ส่วนใหญ่มันจะอ้างว่ามี buyers ออกไป source ถึงแหล่งผลิตอยู่แล้ว) กว่าจะนัดได้ ลมแทบจับ ต้องใช้เล่ห์เพทุบายร้อยเล่มเกวียน ปรากฎว่า เขาถามว่า สินค้าคุณผ่านการทดสอบจาก xxxxx ซึ่งเป็นหน่วยงานด้านอุตสาหกรรมของเขาหรือยัง นอกจากนี้สินค้าบางอย่างก้ำกึ่งครับต้องมีการจัดประเภทเพื่อใช้ในการคำนวณภาษีนำเข้า ดังนั้นก็ต้องส่งตัวอย่างไปให้ศุลกากรเขาจำแนกประเภท มีค่าใช้จ่ายและใช้เวลา แค่นี้ก็เหมือนทำโครงการขนาดย่อมๆแล้ว ส่วนเรื่อง R&D นั้น เห็นด้วยอีก 1000% ครับ 55555 ง่ายๆใครที่ไม่รู้ว่ามันหืดจับขนาดไหน แล้วมันท้อขนาดไหน พยายามหาเวลาไปเมืองจีนดูก็ดี นั่นแหละแหล่งของการ copy & development ดีๆนี่เอง แล้วเราตามเขาไม่ทันด้วย ตอนนี้จีนเริ่ม develop เป็นแล้วครับ แล้วทำได้ดีมากๆด้วย ผมไปเห็นจีนทำเทียนหอมแล้วสยอง ฝีมือห่วยแตก ทำขอไปทีให้มันได้มาตรฐานขั้นต่ำ ของไทยเราวิจิตรบรรจงเหลือเกิน ฝีมือดี น่าซื้อหา แต่ด้วยความที่มันวิจิตรบรรจงมาก มันก็เสียหายได้ง่ายระหว่างการขนส่ง ใช้เวลาทำนานกว่า ค่าแรงก็สูงกว่า แกะมือทีละอัน ของจีนแกหล่อแล้วก็ปั๊มป์ๆๆๆ แต่ทนฉิบหายเลยครับ ราคาก็ถูก แค่ราคาต้นทุนที่เราได้มาก็เกือบเท่าราคาขายปลีกที่นั่นอยู่แล้ว ไปดูห้างสรรพสินค้าที่อเมริกากับแคนาดาสิ 90% Made in China แต่ไม่เคยเห็น Made in Thailand อย่างที่ OTOP คุยซะที ................ ส่วนในความคิดเห็นที่ 34 ผมพยายามจะบอกว่า เช่าบูธ 6 วัน ใช้เงิน 900 เหรียญ (ทำไมมันพิมพ์ไม่ออกก็ไม่รู้) จากคุณ : ความคิดเห็นที่ 1 - [ 16 ก.พ. 48 23:39:58 A:203.170.129.107 X: TicketID:064373 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ขอบคุณครับคุณโสฬสและคุณความเห็นที่ 1 ที่ช่วยสนับสนุนในความคิดเห็นของผม  ผมก็เล่าไปตามประสบการณ์จริง ๆ ที่เจอมาน่ะครับ ผมขอย้ำเลยนะครับว่า "ทฤษฎี" กับ "ปฏิบัติ" น่ะมันแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงครับ  ธุรกิจนี่มันต้องทำแล้วปรับเปลี่ยนกลยุทธ์ไปเรื่อยให้ทันกับเหตุการณ์และปัญหาที่เกิดขึ้นครับ ไม่ใช่ปรับทุก 3 เดือน 6 เดือนแบบในตำรา เพราะเวลาปัญหาจะเกิด มันก็เกิดจนคุณตั้งตัวไม่ทันครับ  ถ้าไม่รีบแก้ไขปัญหา มันก็รอดยากครับ เรื่องสินค้าของจีนนั้น ผมบอกได้เลยครับ ราคาถูกมาก ๆ คุณรู้ไหมครับว่า หากคุณจะซื้อถ้วยแก้วมาใส่เทียน ซื้อในประเทศราคาใบละ 4 บาท ซื้อที่จีนแบบเดียวกันราคาใบละ 1 บาท ดังนั้นถ้าคุณเป็นผู้ผลิตเทียน คุณจะซื้อแก้วที่ไหนกันล่ะครับ... ถ้าจะทำธุรกิจให้ประสบความสำเร็จ เค้ามีคาถา 3 ข้อครับคือ ถูกกว่า ดีกว่า เร็วกว่า... ถ้าทำได้ก็สบายครับ ขายได้แน่ ๆ อ้อ ถ้าผมทำเทียนขายนะครับ สิ่งที่ผมจะทำหรือครับ ผมจะไปเมืองจีนแล้วสั่งเทียนถูก ๆ ที่ว่ามาครับ แล้วผมก็เอาเทียนถูก ๆ เหล่านั้นมาประดิษฐ์ประดอยอีกนิด เอาดีไซน์ของงานมือเข้าไปผสมกับงานปั๊มเครื่อง ผมก็จะได้เทียนรูปแบบใหม่ ๆ ที่ผสมผสานระหว่างงานเครื่องกับงานมือ ซึ่งมันน่าจะดูสวยงามแบบงานแฮนด์เมด แต่มีต้นทุนต่ำกว่า ถ้าอยากให้ได้ราคาสูงขึ้นอีก ผมก็ออกแบบบรรจุภัณฑ์เก๋ ๆ ขึ้นมาช่วยอีกนิด เช่น ทำเชิงเทียนสวย ๆ มีดีไซน์ แค่นี้ผมก็ได้งานแปลก ๆ ใหม่ ๆ มีดีไซน์ขายแข่งกับจีนแล้ว... ผมขอวกเข้าเรื่องโอทอปหน่อยนะครับ ผมว่านะครับ ถ้าผมเป็นเจ้าหน้าที่รัฐ ผมจะไม่ส่งเสริมให้มีการผลิตอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้หรอกครับ แต่ผมจะส่งเสริมให้เค้าสร้างตลาดมากกว่า ซึ่งสินค้าที่จะขาย ก็ไม่จำเป็นต้องผลิตเองใช่ไหมครับ... เชื่อหรือไม่ครับว่าราคาขายส่งสบู่ของผมถูกกว่าต้นทุนการผลิตสบู่ของพวกโอทอปอีกนะครับ เพราะฉะนั้นถ้าผมเป็นพวกชาวบ้าน ผมจะผลิตเองทำไมให้เมื่อย สู้ไปซื้อมาขายไม่ดีกว่าหรือครับ... แต่ชาวบ้านทำอย่างนั้นไม่ได้ เพราะอะไรหรือครับ เพราะเป็นโอทอป ต้องผลิตเองจึงจะเข้าหลักเกณฑ์ของรัฐ.... แล้วเวลาที่เค้าไปออกบูธกันนะครับ ก็จะมีแต่สินค้าซ้ำ ๆ กันไปหมด คนเดินก้เบื่อซิครับ ไม่เห็นมีอะไรแปลกใหม่... ปีทีผ่านมาเป็นตัวอย่างที่ดีครับ จะมีสักกี่ร้านค้าครับ ที่ขายได้ถล่มทลายเหมือนปีที่ผ่าน ๆ มา เพราะไม่มีใครตื่นเต้นกับคำว่าโอทอปเท่าไหร่แล้วนะครับ.... ขออภัยนะครับที่เข้ามาป่วนกระทู้ ว่าจะไม่ตอบแล้ว ก็อดไม่ได้ครับ อยากจะให้ชาวโอทอปตาสว่างกันเสียที อัตตาหิ อัตตาโนนาโถ ครับ ท่องไว้ให้ขึ้นใจ จากคุณ : sakchai splash (sakchai splash) - [ 17 ก.พ. 48 00:49:02 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ขอนอกเรื่องหน่อย อีกหลักฐานหนึ่งที่สนับสนุนความคิดที่ว่า copy&development นั้นเป็นความจริง และมาก่อน R&D ถ้าติดตามประวัติศาสตร์ก็น่าจะจริง (อันนี้ถือว่า ผมขอฝอยโดยรวมๆ) ก็ญี่ปุ่นนั่นไง อเมริกาคิดการเล่นวิดิโอระบบ VHS เป็นครั้งแรก แต่คนที่นำไปทำขายเทน้ำเทท่ากลับกลายเป็นญี่ปุ่น ทั้งถูกกว่า คุณภาพดีกว่า หรือคอมแพคดิสก์ ฮอลแลนด์คิดขึ้นมา แต่คนที่ได้ประโยชน์จากมันมากที่สุดก็เป็นญี่ปุ่นอีก ยังไม่นับจีนที่มายุคหลัง แล้วไปๆมาๆ ญี่ปุ่นก็สามารถพัฒนาลูกเล่นใหม่ๆได้ก้าวล้ำกว่าฝรั่งไปอีก พูดถึงไอเดียของคุณที่บอกว่าไปเอาเทียนจีนมา "รีแพกเกจ" ใหม่ ทำให้ผมนึงถึงสินค้าตัวหนึ่งที่ไปเห็นมาในอเมริกา เป็นสินค้ากระดาษสาจากจีน???? ตอนแรกผมเห็นที่ร้านขายกล้องที่เป็น chain store ทั้งหลายแหล่ เป็นอัลบั้มใส่รูปปกกระดาษสา ผมก็ดีใจมากครับ ของไทยแหงๆ เพราะกระดาษสามันไม่มีใครทำนอกจากเรา พอไปเบิ่งดูใกล้ๆ กระดาษสาเป็นของไทยจริงๆ มันบอกว่า Thai Mulberry แต่ด้านล่างเขียน Manufactured in China เอากะมันสิ ผมว่าเพราะต้นทุนจีนที่ถูกสถานเดียวเลย จึงทำให้ฝรั่งสนใจสั่งไปขาย ทั้งๆที่มีคนไทยที่ทำสินค้าแนวๆหุ้มด้วยกระดาษสามากมาย และของไทยทำได้ประณีตมากกว่าเยอะ แต่ฝรั่งกลับสั่งจากจีน ซึ่งจีนก็ไปเอากระดาษสาจากไทยไปอีกทอด ส่วนเรื่องจะส่งเสริมให้ชาวบ้านสร้างตลาดนั้น ผมเห็นด้วยและควรทำ เพราะไม่ใช่ผลิตแบบมืดบอด แล้วก็ปล่อยไปขายตามยถากรรมแบบนี้ ชาวบ้านไม่ใช่แค่ขาดทุนเท่านั้น แต่เป็นการสูญทรัพยากรธรรมชาติด้วย วัตถุดิบส่วนใหญ่นี่เป็นทรัพย์ในดินสินในน้ำของเราจริงๆ พอมีเสียงเรียกร้องทีนึง ก็ทำหลักสูตร smart otop ทีนึง แล้วก็มาบูมโฆษณาสวยๆออกทีวี เปลืองเงินเปล่าๆ นี่ยังไม่นับงบเดินทางของกรมส่งออกกับรมต.ที่ไปตระเวนทั่วอเมริกาเลยนะ ปลายปี 2546 น่ะ รวมค่าสัญญาณ ค่าเช่าห้องประชุม ทำ vdo conference ระดมคนไทย 7 เมืองใหญ่ทั่วอเมริกาแคนาดามาชุมนุมกันรณรงค์ให้ขาย OTOP น่ะ ไม่รู้หมดไปทริปนั้นกี่สิบล้าน จึงไม่แปลกที่เขามีไอเดียบรรเจิดจะไปเปิดร้านบน 5th Ave ยิ่งเล่ายิ่งเห็นอะไรเยอะแยะไปหมดครับ จากคุณ : ความคิดเห็นที่ 1 - [ 17 ก.พ. 48 03:04:43 A:203.170.129.107 X: TicketID:064373 ]

ความคิดเห็นที่ 41 เรียน คุณความคิดเห็นที่ 1 ครับ ผมฟังคุณที่คุณเล่ามา ติดใจมากครับ อยากจะเรียนปรึกษาด้วยจริง ๆ เพราะผมเองก็เพิ่งเข้าสู่วงการตลาดเมื่อปี 2545 เองครับ แม้จะเรียนด้านการตลาด แต่ผมก็ทำงานในสายบัญชีการเงินมาตลอดครับ ประสบการณ์ผมก็เลยไม่มาก อยากได้ข้อมูลจากนักการตลาดเก่ง ๆ ที่มีประสบการณ์เยอะ ๆ มาเล่าประสบการณ์ให้ฟัง ผมชอบเรียนรู้ความผิดพลาดจากประสบการณ์ของคนอื่นครับ ไม่อยากเจ็บตัวเอง คุณความเห็นที่ 1 ยังไม่ได้เป็นสมาชิกของพันธ์ทิพย์หรือครับ เรียนเชิญเลยนะครับ จะได้มี "อมยิ้ม" ไว้กินเล่น ผมจะได้ติดต่อคุณหลังไมค์ได้โดยไม่ไปรบกวนสมาชิกท่านอื่น ๆ ผมว่าคุณวิบูลย์และทีมงานห้องสีลมน่าจะจัดเสวนาเรื่องพวกนี้ให้สมาชิกฟังด้วยน่ะครับ มันได้ความรู้จริง ๆ ไม่ต้องเอานักวิชาการที่ไหนมาบรรยายให้เสียเวลาหรอกครับ เรียนเชิญเพื่อน ๆ นี่แหละมาร่วมกันแบ่งปันประสบการณ์ในลักษณะรีเบท (แต่ไม่ใช่ไปทะเลาะกันนะครับ... เหรียญมีสองด้านเสมอ... ฟังหู ไว้หูก็ยังดี) ใครมีความคิดเห็นอะไรดี ๆ มาแชร์ประสบการณ์หน่อยนะครับ จากคุณ : sakchai splash (sakchai splash) - [ 17 ก.พ. 48 10:33:06 ]

ความคิดเห็นที่ 42 555 ผมน่ะแค่เห็นมาเยอะ ช่างสังเกต แต่ไม่ใช่ว่าเก่งหรอกครับ ไม่งั้นจะเลิกก่อนคุณเหรอ?? ตอนนี้ไปทำอย่างอื่นที่คนละเรื่องไปเลย ผมไม่ให้เลขบัตรกับใครจึงไม่อยากสมัครสมาชิก และ4-5 วันจะเข้าพันธ์ทิพย์ที เผอิญมีกระทู้นี้เลยเข้ามาดู อยากรู้ว่าเขามอง OTOPกันยังไง แรกๆก็ขี้เกียจพิมพ์ ขออ่านอย่างเดียว ยกเว้นเจออะไรที่แย้งกับความรู้สึกหรือสิ่งที่เคยเห็นมาถึงค่อยพูด เชิญคุณ Sakchai ครับ zhanpeng.rocks@gmail.com จากคุณ : #1 - [ 17 ก.พ. 48 11:29:07 A:203.170.131.249 X: TicketID:064373 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ขอบคุณทุกๆ ประสบการณ์ค่ะ ยังตามอ่านอยู่นะคะ อย่าแอบไปคุยกันฉองคนจิ :P จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 17 ก.พ. 48 12:17:10 ]

ความคิดเห็นที่ 44 คุณ sakchai กับ คุณ zhanpeng ครับ ถ้าไม่เป็นความลับทางการค้า  อยากให้คุยกันในนี้ครับ อยากได้ข้อมูลด้วยครับ ในกระทู้นี้แหละครับ  ความรู้อย่างนี้ หาไม่ได้ง่ายๆ ครับ จากคุณ : kiuchi - [ 17 ก.พ. 48 14:26:22 ]

ความคิดเห็นที่ 45 แก้ไขเพราะโพสซ้ำครับ ตอนแรกโพสแล้วไม่ขึ้นครับ แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 48 21:47:54 จากคุณ : kiuchi - [ 17 ก.พ. 48 14:30:26 ]

ความคิดเห็นที่ 46 เห็นด้วยกับคุณ Sakchai Splash มากๆเลยครับ เพราะผมก็มีประสบการณ์ค่อนข้างคล้ายกัน ผมมีฐานลูกค้าอยู่แล้ว แค่หาของแล้วผลิตส่งให้ลูกค้า ก็มีปัญหากับโรงงานที่จ้างผลิตครับ เอามาแชร์ประสบการณ์ละกันนะครับ 1.โรงงานทำ brand ตัวเองและรับจ้าง OEM ให้ที่อื่นด้วย ทำให้เราไม่กล้าที่จะให้แบบใหม่ๆให้เขาผลิด เพราะเขาสามารถที่จะก็อบปี้หรือเอาไปประยุกต์ทำสินค้าของเขาเองหรือ OEM ซึ่งอาจจะเป็นคู่แข่งของเรา (จริงๆก็โดนมาแล้วสัก 3-4 แบบ เพราะเราไปเห็นสินค้าแบบใกล้เคียงหรือเหมือนกับแบบของเราออกมาเลย โดยโรงงานเดียวกันหรือเปล่าไม่รู้แต่คาดว่านะจะใช่ วางขายที่อื่น) 2. QC ไม่ได้มาตรฐานครับ เวลาจำนวนน้อยหรือของตัวอย่างเนี่ย ดูดีมากครับ แต่พอสั่งทำจำนวนเยอะ คุมเวลาในการส่งของ และคุณภาพไม่ได้ ทำให้ผมมีปัญหามากๆเพราะไม่สามารถกำหนดวันส่งของได้ (เพราะทางโรงงานเลื่อนกำหนดส่งบ่อยๆ) และ คุณภาพสินค้าไม่เท่ากัน บางลอตผมต้องยอมขาดทุนไม่ส่งของแต่ให้ทำใหม่ครับ เพราะส่งไปเสียชื่อเราเองครับ 3. ราคาไม่ดีครับ เหตุผลดังที่มีการกล่าวข้างบนครับ เราทำตลาดเหนื่อยแทบตายพอถึงเวลา ลูกค้าไปหา source จากใหนไม่รู้ได้มาถูกกว่า สืบไปสืบมาก็โรงงานของเรานี่แหละ หั่นราคาเสียเอง แต่ลูกค้าก็ไม่ซื้อกับเขานะครับ เขาแค่ feedback ข้อมูลให้เราเพื่ออะไรก็คงรู้กันอยู่ สุดท้ายผมก็ต้องไปคุยกับโรงงานเรื่องนโยบายราคา แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจและทำตามเราแค่ใหน ตอนนี้นะครับ ผมก็เลยแก้ปัญหาไปก่อนด้วยการหา โรงงานสำรองไว้สัก 2-3 โรงงานเพื่อกระจายงานและความเสี่ยงกันไป ซึ่งมันก็ไม่ค่อยดีนัก เพราะเท่ากับเราต้องทำงานซ้ำซ้อนกันอยู่ ทั้งๆที่สามารถทำทุกขั้นตอนและการติดต่อเสร็จได้ในที่เดียว แต่ต้องมาทำ 2-3 โรงงาน หลายเงื่อนไข ต้องคุมงานมากกว่า 1 ที่ และอะไรอีกจิปาถะ สรุปอย่างที่คุณ Sakchai Splash บอกจะดีกว่าครับ ถ้าโรงงานไม่เหยียบเรือสองแคม หรือมีนโยบายที่ชัดเจนเกี่ยวกับสินค้าและฐานลูกค้า ผมจะทำตลาดได้มากกว่านี้เยอะ แต่ตอนนี้ไม่กล้าทำมากเพราะเหตุผลข้างต้น เอาให้เข้ากับเรื่อง ผมว่านะ ถ้า OTOP ไม่เก่งหรือถนัดทางการสร้างตลาด สร้างแบรนด์ / นายทุนมีฐานลูกค้า เก่งทางด้านการตลาด ก็ควรจะจับมือกัน ทุกคนต่างได้ในส่วนที่ควรได้ แล้วธุรกิจก็เติบโตไปด้วยกัน Win-Win Solution น่าจะดีกว่าครับ วันนึง OTOP แข็งแกร่งขึ้นคุณค่อยมาดูว่าคุณจะทำอย่างไรต่อไปโดยที่ไม่กระทบฐานลูกค้าเก่าคุณ (ผมว่ามันยากแต่เป็นเรื่องอนาคต เอาปัจจุบันให้ดีที่สุดก่อน) ก็แค่แชร์ประสบการณ์และความคิดเห็นครับ สู้กันต่อไป :-) จากคุณ : WJade - [ 18 ก.พ. 48 11:40:48 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ขอบคุณคุณ Wjade ครับที่มาร่วมแชร์ประสบการณ์ ผมอยากได้ประสบการณ์จากท่านอื่น ๆ อีกน่ะครับ จะได้เอามาประดับความรู้และประสบการณ์ ผมยังมีเรื่องเล่าอีกเยอะครับ ไว้ให้มีโอกาสดี ๆ ก่อนนะครับ วันนี้ผมต้องไปล่ะ มีลูกค้าฝรั่งให้พาไปเดินจัตุจักร ซึ่งผมชอบครับ เพราะได้ข้อมูลเยอะดี ไปเองถามราคา เค้ามักไม่กล้าบอก กลัวเราไปสืบราคา แต่ถ้าไปกับฝรั่ง ถามอะไรเค้าบอกหมดครับ ก็เลยชอบพาลูกค้าไป ได้ข้อมูล สร้างเครือข่าย แล้วได้แสดงพาวเวอร์ให้เค้าเห็นด้วยว่า "ผมมีลูกค้านะ" ไม่ใช่แค่มาถามเฉย ๆ เวลาเจรจาต่อรองมันก็ง่ายขึ้นครับ จากคุณ : sakchai splash (sakchai splash) - [ 18 ก.พ. 48 13:23:47 ]

ความคิดเห็นที่ 48 เป็นกระทู้ที่ดีมากๆค่ะ อยากให้มาให้ความรู้กับเพื่อนๆในสีลมอีกค่ะ จากคุณ : มีคนรอฟังอยู่เยอะ (@-อมยิ้มแก้มตุ่ย-@) - [ 18 ก.พ. 48 17:15:48 ]

ความคิดเห็นที่ 49 การพัฒนาผลิตภัณฑ์ นอนไม่หลับครับ นั่งทำสูตรผลิตภัณฑ์ใหม่ ๆ ให้ลูกค้า แล้วช่วงนี้ลูกค้าใหม่ ๆ ก็เยอะซะด้วยครับ แล้วแต่ละคนก็มาแบบหัวเปล่า ๆ ในสมองมีแต่เพียงว่า "ผมอยากจ้างให้คุณผลิตสินค้าให้....." ผมหัวเดียวกระเทียมลีบอย่างนี้ ก็ตายซิครับ การจะผลิตสินค้าอะไรสักอย่างออกสู่ตลาดนั้น มันไม่ใช่เรื่องยากหรอกครับ "แต่จะทำอย่างไรให้มันขายได้" นี่ซิครับ มันยากมาก ๆ ดังนั้นก่อนที่ใครคิดจะทำสินค้าอะไรออกขาย คุณควรจะต้องทำการบ้านมาบ้าง โดยต้องมีข้อมูลมาพูดคุยปรึกษากันพอสมควร เพื่อให้การทำงานมันง่ายขึ้น ใครจะคิดบ้างครับว่าสินค้าง่าย ๆ แบบสบู่ แชมพู โลชั่นนี่ มันต้องคิดด้วยหรือ ผมแค่ผลิตขึ้นมาเติมสี ใส่กลิ่นที่ต้องการมันก็น่าจะเรียบร้อยแล้ว....  แต่มันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดหรอกนะครับ เมื่อคุณคิดออกแบบผลิตภัณฑ์อะไรสักอย่าง คุณควรต้องคิดคอนเซ็ปท์ของกลุ่มสินค้านั้น ๆ ขึ้นมาก่อน แล้วกำหนดแนวทางของผลิตภัณฑ์ว่าควรจะมีรูปแบบอย่างไร สีไหน แนวไหน แล้วกลุ่มลูกเค้าเป้าหมายจะเป็นใคร แล้วอะไรคือจุดขายของผลิตภัณฑ์ที่คุณกำลังจะผลิตนี้ ตัวอย่างนะครับ..... (ใครจะก๊อปก็ก๊อปไปนะครับ นี่เป็นตัวอย่างจริง ๆ นะครับ แต่ไม่หวง เพราะคิดใหม่ได้ตลอดครับ...) อย่างเทรนสีปีนี้ สีเขียวมะกอก เป็นสีที่มาแรงสีหนึ่ง แล้วน้ำมันมะกอกก็จัดเป็นน้ำมันชั้นเยี่ยมที่สามารถนำมาเป็นวัตถุดิบในการผลิตผลิตภัณฑ์ทำความสะอาดและบำรุงผิว... เท่านี้ผมก็ได้คอนเซ็ปท์หลักในการพัฒนาผลิตภัณฑ์สินค้าใหม่ของผมได้ 1 เซ็ทแล้ว จากคอนเซ็ปท์ดังกล่าวนั้น เชื่อหรือไม่ครับว่าผมสามารถนำมาพัฒนาคอนเซ็ปท์ต่อได้อีกเป็นร้อย ๆ คอนเซ็ปท์ โดยแต่ละคอนเซ็ปท์จะมีความแตกต่างกันออกไป โดยผมจะสร้างเรื่องราวของแต่ละคอนเซ็ปท์ย่อยขึ้นมาเป็นจุดขายสินค้าอีกทีหนึ่ง แต่ในทีนี้ผมจะใช้น้ำมันมะกอกเป็นจุดสร้างเรื่องราวหลัก ผมก็ไปสืบค้นข้อมูลคุณสมบัติของน้ำมันมะกอก แล้วเอามาฝอยให้เป็นเรื่องเป็นราว "น้ำมันมะกอก น้ำมันสารพัดนึกอันทรงคุณค่าที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในแถบคาบสมุทรเมดิเตอเรเนียนมาเป็นพัน ๆ ปีแล้ว นอกจากจะใช้นำมาปรุงอาหาร น้ำมันมะกอกยังถูกนำมาใช้เป็นส่วนผสมหลักในผลิตภัณฑ์ทำความสะอาดผิวและบำรุงผิวอีกมากมาย น้ำมันมะกอกเป็นตัวชำระล้างและบำรุงผิวพรรณได้อย่างเยี่ยมยอดที่สุด เพราะมีส่วนผสมของไวตามินเอ ไวตามินอี เบต้าแคโรทีน และสาร squalene ที่ให้ความชุ่มชื้นแก่ผิว.... ชาวโรมันใช้น้ำมันมะกอกผมผลิตผลิตภัณฑ์ทำความสะอาดและบำรุงผิวพรรณ ตลอดจนแชมพูที่ช่วยทำให้เส้นผมดกดำเงางาม..... น้ำมันมะกอกจึงจัดเป็นตำนานแห่งความงามอันทรงคุณค่า....." เพียงเท่านี้ผมก็สามารถผลิตผลิตภัณฑ์จากน้ำมันมะกอกให้หรูดูดีได้แล้ว... (แต่มันมีอะไรที่ต้องทำลึกล้ำกว่านี้อีกนะครับ แต่ขออนุญาตอุบไว้นะครับ... เดี๋ยวผมจะตกงานเสียก่อน) ที่ผมเล่ามานี้ เพื่อต้องการให้ชาวโอทอปได้ตระหนักถึงการคิดค้นผลิตภัณฑ์ใหม่ ๆ ขึ้นมานั้น ไม่ใช่สักแต่ว่าฉันพอใจจะทำ ฉันก็ทำ จับหยิบอะไรได้ ก็ใส่ ๆ มันลงไป ไม่ได้คิด ไม่ได้ค้นอะไรเลย ผลิตภัณฑ์ทุกอย่างหากมีเรื่องราวให้เค้า เค้าก็จะขายตัวมันเองได้ ไม่ต้องไปเชียร์มาก ไม่เหนื่อยครับ นอกจากนี้การผลิตภัณฑ์ที่ออกมาเป็นกลุ่ม ๆ ก็สามารถนำมาจัดเป็นชุดได้ง่ายกว่า ดูสวยงามน่าใช้กว่า การที่ผมเป็นผู้ผลิตรายเล็ก ๆ เป็นเพียงโอทอปที่ได้รับแค่ 3 ดาว แต่สิ่งที่ผมมีก็คือแนวความคิดที่จะคิดค้นจุดขายให้แก่ลูกค้า ยิ่งถ้าเป็นลูกค้ารายใหม่ ๆ มาพบผม ผมก็จะต้องอธิบายถึงการสร้าง Corporate Image ขององค์กรของเค้าว่าจะเป็นอย่างไร เพราะผมจะได้กำหนดคอนแซ็ปท์ของผลิตภัณฑ์ได้ถูก การที่มี Corperate Image ที่ชัดเจน มีผลิตภัณฑ์ที่อยู่ภายใต้คอนเซ็ปท์เดียวกัน ภาพรวมของบริษัทและสินค้ามันก็จะไปด้วยกัน ทำให้ภาพพจน์ของบริษัทและสินค้าดูดี มันก็จะทำการตลาดได้ง่ายขึ้น นี่เป็นเพียงประสบการณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ จากโอทอปรายเล็ก ๆ อย่างผม เพื่อน ๆ คนใดที่มีประสบการณ์ดี ๆ มีความรู้มาก ๆ ก็ช่วยเข้ามาแนะนำสั่งสอนผมบ้างนะครับ แม้จะเป็นธุรกิจเดียวกัน ก็เป็นพันธมิตรกันได้นะครับ รวมกันเราอยู่ ไปสู้กับจีนดีกว่า อย่ามารบราฆ่าฟันกันเองเลยครับ... จากคุณ : sakchai splash (sakchai splash) - [ 19 ก.พ. 48 02:32:40 ]

ความคิดเห็นที่ 50 เห็นด้วยครับ ว่าไปสู้กับจีนดีกว่า ตอนนี้ค่าแรง + ค่าวัสดุผมว่าจีนมาแรงมากๆ ยังไม่ต้องดูถึงคุณภาพ เอาแค่ราคามาก่อนก็หงายหลังกันเป็นแถบๆ เพราะว่าราคาตรงนั้นมันชวนให้ซื้อเหลือเกิน แม้จะรู้ว่ามันอาจจะไม่ดีมาก หรืออย่างไรก็ตามที ของผมเนี่ย เท่าที่เคยปรึกษากรมส่งออก แล้วก็เคยดูสินค้าจีนรวมถึงลองสั่งมาดูในแบบเดียวกันแล้ว ปรากฏว่า สินค้าจีน + แพคเกจจิ้ง + ค่าขนส่ง + ภาษีนำเข้า + VAT แล้วเนี่ย มาถึงหน้าบ้านผมพร้อมขายเลยเนี่ยยังถูกกว่าราคาทุนสินค้าอย่างเดียวที่ผมทำในโรงงานไทยอีกครับ เสียแต่ว่างานของเขาดูหยาบแล้วก็ไม่ค่อยละเอียดเท่าไร package ก็งั้นๆไม่มีก็ได้ ซึ่งผมว่าถ้าเขาทำดีๆแล้วเนี่ย ต้นทุนเขาก็ยังน่าจะถูกกว่าผมอีกเยอะครับ (มองอีกแง่ก็โอกาสของผม) น่ากลัวจริงๆ แต่มองอีกทีก็เป็นโอกาสเหมือนกันครับ ถ้าอนาคตเขาทำได้ดีจริง แน่นอนว่าผมอาจจะต้องย้ายการสั่งซื้อจากไทยไปที่จีน ซึ่งตอนนี้ผมก็เริ่มนำเข้าสินค้าจีนบางตัวมาลองตลาดบ้างแล้ว ได้ผลยังไงจะมาอัปเดทให้ฟังอีกทีครับ เพิ่มเติมอีกนิดครับ โรงงานจีนที่ผมลองสั่งเข้ามาเนี่ย นโยบายเขาเท่าที่อ่านและติดต่อชัดเจนมาก ว่าเขาผลิตอย่างเดียว อาจจะมี OEM บ้าง แต่มั่นใจได้ค่อนข้างมากว่าราคามาตรฐาน เพราะมี brand ดังๆหลายเจ้าทำกับเขาอยู่ ซึ่งผมมองว่าขนาด brand พวกนั้นยังทำกับเขาได้ นับประสาอะไรกับผมซึ่งเพิ่งเข้าสู่วงการ ยังไงก็ลองดูครับ แล้วว่างๆจะมาคุยให้ฟังอีกที จากคุณ : WJade - [ 19 ก.พ. 48 11:25:08 ]

ความคิดเห็นที่ 51 อย่าหนีไปคุยกันข้างนอกนะคะ มีคนอื่นรออ่านเพื่อเป็นความรู้อยู่ค่ะ จากคุณ : เอ๊กกี่ - [ 19 ก.พ. 48 14:25:26 ]

ความคิดเห็นที่ 52 คุณภาพก็ว่ากันไปตามราคาซิครับ จีนเค้าเน้นที่ราคาถูก ๆ ขายในปริมาณมาก ๆ ถ้าไปเดินที่ร้าน 100 เยนในญี่ปุ่น สินค้าส่วนใหญ่ก็มาจากจีนทั้งนั้นแหละครับ แต่อย่างที่คุณบอกแหละครับว่าคุณภาพสินค้าของจีนจะต่ำมาก ผมก็เพิ่งได้รับออเดอร์จากญี่ปุ่นที่เคยซื้อกับจีนครับ คุณภาพของสินค้าจะไม่สมำเสมอ คิดแล้วไม่คุ้ม ถ้าเราสามารถเสนอราคาที่อาจจะสูงกว่าเล็กน้อย แต่คุณภาพที่รับได้และสามารถควบคุมคุณภาพได้อย่างสม่ำเสมอ เราก็จะแข่งกับจีนได้ครับ... นี่ผมก็เพิ่งนำเสนอสินค้าตัวใหม่ไปอยู่ ถ้าโชคดีก็อาจจะได้ออเดอร์ใหม่อีก แต่ก็ต้องลุ้นตัวโก่งครับ เค้ากดราคามากเหลือเกิน แต่กลุ่มลูกค้าญี่ปุ่นนี่ เค้าซื้อสินค้าหลายตัวครับ ดังนั้นถ้าสนิทกับเค้า เราก็จะมีโอกาสนำเสนอสินค้าใหม่ ๆ ได้ ค้าขายกับญี่ปุ่น เค้าเน้นความซื่อสัตย์แล้วก็ความสัมพันธ์ครับ ผมก็อยากจะลองค้าขายกับจีนดูบ้างเหมือนกันครับ แต่งานเดิมยังไม่อยู่ตัวสักที เพื่อนรุ่นน้องไปเป็นกงสุลอยู่ที่นั่น ก็ชวนให้ไปหลายครั้งแล้ว เสียแต่ค่าเดินทางกับค่าอาหารนิดหน่อย ที่พักก็ไม่เสีย แต่ก็ไม่มีโอกาสสักที แต่ยังมีเวลาอีกปีเศษกว่าเค้าจะหมดวาระ  ถ้าได้ไปเมื่อไหร่ก็จะมาเล่าสู่กันฟังครับ จากคุณ : sakchai splash (sakchai splash) - [ 19 ก.พ. 48 14:26:25 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ดีครับ ได้แลกเปลี่ยนความรู้กัน ผมเองอยู่เชียงใหม่ ก็ได้คุยกับ อบต. เรื่องโอท๊อปเนี่ยแหละ เท่าที่ดูมานะครับ พวกสินค้าจากกลุ่มแม่บ้าน เขามีกำลังการผลิตในระดับหนึ่ง และจะทำก็ต่อเมื่อว่างจากฤดูทำงาน เขาก็ขายของเขาไปเรื่อย ทำเองซื้อกันเองก็มี แต่ว่าเรากำลังถีบเขา ไปลงแส้เขาหรือเปล่า ดูความพร้อมแล้ว ความรู้เขาก็มีเท่านั้น เขาต้องการ"พี่เลี้ยง" ที่ใกล้ชิดสักหน่อย อย่างด้านฉลากภาษาต่างประเทศ เขาไม่สันทัด ผมก็ช่วยเขาด้านภาษา หมู่บ้านที่ผมช่วยอยู่ เขาทำไวน์ลำใยครับ ตอนแรกก็ ทำเองเมากันเอง แล้วใครผ่านไปผ่านมา ให้ชิม ติดใจก็ซื้อกันไป มันค่อนข้างจะยั่งยืนกว่า ไม่ขาดทุน ปัญหาของโอท็อป เท่าที่ผมดูมาคือ การฆ่ากันเอง สินค้ามันซ้ำๆกันครับ ทำมาขายแข่งกัน ตัดราคากัน แข่งกันไปตายเปล่าๆ อย่างไวน์ลำใยเนี่ย ทำกันหลายหมู่บ้านครับ ไม่ใช่แค่ที่เชียงใหม่นะครับ ที่อื่นที่เขามีลำใย เขาก็ทำกันครับ ความคิดของผมมันมีอยู่ว่า ถ้าสินค้ามันซ้ำๆกัน อาจใช้ตราสินค้าร่วมกันก็ได้ แต่ต่างแหล่งผลิตกันไป เช่น ซีพียู อินเทล บางตัว มาจากเปอร์โตริโก มาจากมาเลย์ แต่ทำงานได้เหมือนกัน ผมเลยฝันไปว่า มันมี QC กลางได้มั๊ย ได้ออร์เดอร์มาแล้วกระจายไปกลุ่มต่างๆ หรือว่า สินค้าจากที่หนึ่ง มันขายดีมาก รับออร์เดอร์มาเยอะ ก็ตัดบางส่วนให้หมู่บ้านอื่นทำ แต่ติดป้ายหมู่บ้านตัวเอง เช่น งานไม้แกะ หมู่บ้านถวาย ถ้ามันเกินกำลัง อาจส่งต่อหมู่บ้านอื่น โอท็อปที่ขายดี ผมสังเกตุว่า จะเป็นพวกของกิน รองลงไป ของใช้ สุดท้าย ของประดับตกแต่งเพราะอะไร เพราะว่า ตราบใดที่ท้องมันยังไม่อิ่ม ก็ไม่ต้องไปคิดเรื่องอื่นหรอกครับ พอท้องอิ่มแล้ว อยากสะดวกสบาย ก็มีของใช้ ต่อไปท้องอิ่ม อยู่สบาย ก็ต้องการความสวย ที่ว่าโคมไฟของคุณข้างบน ขายไม่ออก ก็เพราะอย่างนี้ไงครับ เหมือนสร้อยทองหนะครับ หิวจะตาย ใครมันจะไปซื้อทองมาห้อยคอ เอาเงินที่ซื้อทอง มาซื้อข้าวกินดีกว่า มีทองห้อยคอ แต่ต้องเดินไปทำงาน ก็เอาเงินที่ซื้อทอง ไปซื้อมอเตอร์ไซด์ขับไปทำงาน ให้มันสบายๆดีกว่า จากคุณ : โลหการ4 - [ 20 ก.พ. 48 03:03:55 ]

ความคิดเห็นที่ 54 เพิ่มอีกหน่อยนะครับ จำได้มั๊ย ช่วงน้ำมันแพง โอท็อปที่เชียงใหม่ ก็มีปัญหาครับ คนเที่ยวน้อยลง เพราะกลัวน้ำมันแพงไม่อยากออกจากบ้าน แล้วคนที่มาเที่ยว ก็ซื้อสินค้าน้อยลง เพราะว่าต้องกัน เอาเงินส่วนหนึ่งที่ซื้อของ มาเป็นค่าน้ำมัน ทำไง ให้โอท๊อปขายดีขึ้น ในหมู่คนไทย ก็เพิ่มเงินในกระเป๋าผู้ซื้อไงครับ ที่รัฐกำลังทำอยู่ จากคุณ : โลหการ4 - [ 20 ก.พ. 48 03:06:16 ]

ความคิดเห็นที่ 55 น่าสนใจมากค่ะ ขอบคุณทุกประสบการณ์ที่แบ่งปัน ว่าแต่คุณเจ้าของกระทู้หายไปไหนแล้วเนี่ย อ่านไปอ่านมา ดูเหมือนการทำตลาดส่งออก OTOP จะยากซะแล้วสิน้อ... จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 21 ก.พ. 48 15:42:02 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ยังไม่ได้บอกว่ายากเลยนะครับคุณสาวน้อย เพียงแต่มันมีปัญหาบางอย่างที่ต้องช่วยกันแก้ไขต่างหากครับ  ไว้ว่างอีกนิด ผมจะมาอธิบายให้ทราบว่า นโยบายของโอทอปที่ทำ ๆ กันอยู่น่ะ มันทำให้ประเทศชาติสูญเสียเงินไปไม่ใช่น้อย ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ เอ.... แค่นี้ทางเขตเค้าก็ขึ้นแบล็คลิสต์ผมแล้ว ต่อไปผมจะยังอยู่ในกลุ่มโอทอปได้อีกไหมนี่.... ออกบูธฟรีมันประหยัดเงินไปหลายอยู่นา...... ถ้าเล่ามาก ๆ กลัวจะซวยครับผม... จากคุณ : sakchai splash (sakchai splash) - [ 21 ก.พ. 48 19:28:15 ]

ความคิดเห็นที่ 57 อ่านมาตลอดเลยครับ ได้ความรู้มากๆ ยังไงมีอะไรมาเล่าสู่กันฟังนะครับ ผมก็ไม่ชอบเจ็บตัวเองเหมือนกันครับ อายุยังน้อย ยังด้อยประสบการณ์ครับ ขอบคุณทุกความคิดเห็นเลยครับ จากคุณ : Tamkung - [ 22 ก.พ. 48 17:46:45 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ห่างหายจากกระทู้นี้ไปหลายวัน สงสัยว่าจะทู้นี้จะไม่มีคนเปิดอ่านอีกแล้ว เพราะไม่มีใครมาแสดงความคิดเห็นเพิ่มเติมอีก คิดว่าจะเข้ามาครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว วันนี้ขอนอกเรื่องสักนิดนะครับ เพราะอยากจะให้แนวความคิดในการผลิตสินค้ากับชาวโอทอปและเอสเอ็มอีแทน ซึ่งผมเห็นว่ามันมีประโยชน์มาก นั่นคือ "7-waste" - แนวความคิดความสูญเสีย 7 ประการที่ควรจะตรวจสอบและปรับปรุง ได้แก่ 1.  การผลิตมากเกินไป (Overproduction) 2.  การเก็บวัสดุคงคลังที่ไม่จำเป็น (Unneccesary Stock) 3.  การขนส่ง (Transportation) 4.  การเคลื่อนไหวที่ไม่จำเป็น (Unneccary Motion) 5.  กระบวนการผลิตที่ขาดประสิทธิผล (Non-effective Process) 6.  การรอคอย (Delay/Idle Time) 7.  การผลิตของเสีย / แก้ไขงานเสีย (Defects / Rework) ถ้าสามารถจัดการลดการสูญเปล่าเหล่านี้ลงได้ ต้นทุนในการผลิตสินค้าก็จะต่ำลง นั่นก็คือกำไรมากขึ้น หากคุณต้องการกำไรในอัตราเดิม คุณก็จะสามารถลดราคาลงจากราคาขายเดิมได้ ทำให้สร้างอำนาจในการแข่งขันได้อีกด้วย จากคุณ : sakchai splash (sakchai splash) - [ 23 ก.พ. 48 19:44:12 ]

ความคิดเห็นที่ 59 คุณ sakchai splash ครับ ยังติดค้างที่บอกไว้ใน คคห.56 นะครับ เรื่องความสูญเสียโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์น่ะครับ (อยากได้เป็นข้อมูลครับ) กระทู้นี้ ผมว่ายังมีคนเปิดอ่านครับ เพราะเป็นกระทู้แนะนำ   และที่ไม่มีคนให้ความเห็นต่อ เพราะไม่ได้อยู่ในวงการ เข้ามาอ่านเอาความรู้เฉยๆ ครับ จากคุณ : โสฬส16 - [ 23 ก.พ. 48 22:34:44 ]

ความคิดเห็นที่ 60 มหกรรมสร้างหนี้สินที่มากที่สุดในประวัติศาสตร์ !! วะ ฮ่า ฮ่า จากคุณ : MlCHAEL - [ 23 ก.พ. 48 23:29:44 ]

ความคิดเห็นที่ 61 กระทู้นี้ตามอ่านตลอดค่ะ แต่ไม่อ่านออกเสียง เพราะไม่มีความรู้ เข้ามาเป็นผู้รับค่ะ อย่าเพิ่งทิ้งกระทู้ และผู้รอคอยอ่านนะคะ จากคุณ : ยอดมิ่ง - [ 24 ก.พ. 48 11:26:40 A:61.91.77.234 X: TicketID:075446 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ยังตามอ่านอยู่ค่ะ แต่อย่างที่คุณโสฬส16 บอกค่ะ คือได้แต่อ่านอย่างเดียว ไม่รู้จะแจมยังไง เพราะเป็นคนนอกวงการ ^^" เข้ากระทู้ทีไรก็โหวตทุกทีนะเนี่ย แต่ไม่ยักกะแซงกระทู้ถนนผ่าอ่าวไทยได้ซักทีแฮะ 555 จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 24 ก.พ. 48 14:11:29 ]

ความคิดเห็นที่ 63 หวัดดีครับ ว่าจะไม่เขียนต่อแล้วนะครับ เพราะรู้สึกว่ากระทู้นี้มันยาวมากแล้ว คนอ่านเค้าเริ่มรำคาญแล้วล่ะครับ มันเยอะจนตาลาย แต่เมื่อตามมา ก็จะมาเคลียร์ปัญหาที่ค้างคาใน คห 56 ให้ฟัง --- แต่ขอเวลาว่าง ๆ กว่านี้สักนิดนะครับ เพราะตอนนี้งานล้นมือครับ อาทิตย์หน้าจะกลับมาตอบกระทู้ยาว ๆ อันนี้ให้กระจ่าง จะได้รู้ว่า "จุดบอด" ของนโยบายโอทอปอยู่ตรงไหนในสายตาคนค้าขาย... แล้วเจอกันครับ อาทิตย์หน้าครับ จากคุณ : sakchai splash (sakchai splash) - [ 24 ก.พ. 48 20:55:34 ]

ความคิดเห็นที่ 64 เพิ่งเข้ามาอ่าน จากคุณ : ratchaya - [ 25 ก.พ. 48 01:00:25 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ไอ้ตี๋หายไปไหนแล้ว? จากคุณ : 555 - [ 27 ก.พ. 48 14:38:28 A:61.90.16.10 X: TicketID:049411 ]

ความคิดเห็นที่ 66 คุณ Sakchai splash สุดยอดมาก คุณเพิ่งเริ่มปี 45 แต่ตีโจทย์แตกได้ขนาดนี้ เก่งจริง ตัวผมเคยศึกษางานด้านดีมาคร่าวๆ เมื่อสัก 5-6 ปีที่แล้วตอนไปทำงานที่อเมริกา ตอนนี้ทำงานให้กับโรงงานแห่งหนี่งถูกมอบหมายให้ทำงานmassเพื่อส่งออกตอนนี้เริ่มมาได้ 6 เดือนมุ่งส่งออกอย่างเดียว ผมอยากจะล้มprojectนี้อยู่ทุกวันที่ออกสำรวจตลาดแล้วเจอสินค้าที่มาจาก จีน ไต้หวัน และ เกาหลี ที่ทำมาขายแล้วมาวิเคราะห์ต้นทุนว่ามันทำได้ยังไง ยอมรับว่าคุณ sakchai มีความอดทนสูงมาก ความรู้สึกผมทุกวันนี้ผมรู้แต่ว่าซื้อของจีนมา reproduct เพื่อสร้าง value added ดีกว่า เพราะที่ รง. ที่ผมทำอยู่ผมไม่สามารถจัดการกับข้อที่ 5,6และ7 ของหลัก 7-waste ที่คุณกล่าวไว้ใน คห.ที่ 58 หากไม่ว่าอะไรอยากขอพบคุณ sakchai เพื่อขอความรู้เพิ่มเติมด้วยจะได้รึเปล่าครับ จะหลังไมค์หรือที่ arteeart@yahoo.com  (ไม่ใช่ตาteeนะครับ) จากคุณ : arteeart (Arteeart) - [ 28 ก.พ. 48 21:48:40 ]

ความคิดเห็นที่ 67 สวัสดีครับ คุณอาตี๋อาร์ท ยินดีที่ได้รู้จักครับ ก่อนอื่นขอแก้หน่อย ผมเริ่มธุรกิจ กันยา 46 ครับ ไม่ใช่ 45 แต่ผมไปทำงานด้านเอ็กซ์ปอร์ตเพื่อ ศึกษาหาความรู้ก่อนจะทำของตัวเองครับ ตอนนี้ยังไม่ได้ไปไหนไกลมากนัก เพราะยังทำ เล็ก ๆ อยู่ครับ ขาดเงินทุนและผู้ร่วมงานครับ ผมโชคดีครับ ที่ได้ทำงานกับเจ้านายเก่ง ๆ 3 ท่าน ซึ่ง 3 ท่านนี้ผมว่าเค้าเป็นอัจริยะครับ โดยเฉพาะ เจ้านายญี่ปุ่น เค้าถ่ายทอดเรื่องกระบวนความคิด ให้ผมเยอะมากครับ ส่วนคนที่สองเค้าเป็นต้นแบบของการเจรจาต่อรองที่ ดีมาก ๆ ไม่ได้สอนให้นะครับแต่เราจำ ๆ ไปเรื่อย ๆ มันซึมเข้าไปเอง อีกท่านนี่เป็นพ่อมดทางการเงินระดับประเทศครับ ก็สอนให้คิดอะไรแบบซับซ้อนมากขึ้น ลึกซึ้งขึ้น แต่เนื้องานส่วนใหญ่ที่ท เป็นงานด้านบัญชีการเงิน ซึ่งผมก็ไม่เคยทำงานด้านตลาดเลย จนลาออกไป ทำงานด้านเอ็กซ์ปอร์ตนั่นแหละ ยอมลดเงินเดือน เพื่อไปเรียนรู้งาน  คุ้มมากเลยครับแล้วก็สนุกด้วย รู้งี้ทำงานด้านการตลาดมาตั้งแต่แรกก็ดี  แต่ถ้าเป็น อย่างนั้น ผมอาจจะมีมุมมองที่แตกต่างจากที่เป็นอยู่ ก็ได้ครับ ถ้าจะให้ช่วยอะไรก็ยินดีครับ ช่วยได้จะไม่รีรอครับ ชอบฝึกสมองครับ อีเมลล์หาผมได้เสมอครับ แก้ไขเมื่อ 02 มี.ค. 48 00:58:10 จากคุณ : sakchai (sakchai splash) - [ 28 ก.พ. 48 23:55:35 ]

ความคิดเห็นที่ 68 อยากให้ คนในรัฐบาลทักษิณมาอ่านจัง จะได้รู้ว่า เขาทำงานกันยังงัย จากคุณ : เอ็นจัง - [ 1 มี.ค. 48 22:11:18 ]

ความคิดเห็นที่ 69 วันนี้ผมส่งสินค้าไปคัดสรรโครงการโอทอปกิจกรรมพิเศษของกรมส่งเสริมการส่งออก โดยโครงการจะทำการคัดสรรสินค้าที่มีศักยภาพในการส่งออกสู่ต่างประเทศ ซึ่งได้เชิญกรรมการภายนอกจากหลายแห่งเข้าร่วมการคัดสรร โดยพิจารณาจากสินค้า.... ผมส่งสินค้าเข้าคัดสรร โดยระบุราคาขายส่งต่อหน่วยไว้ สินค้าที่ส่งไปคัดสรร ผมได้ติดฉลากไว้บางส่วน เนื่องจากผมเป็นผู้ผลิตแบบ OEM และ ODM (original equipment manufacturing และ original design manufacturing) ผมไม่ได้เน้นการขายภายใต้แบรนด์ของตัวเอง เนื่องจากผมเพิ่งเริ่มธุรกิจได้เพียง 16 เดือน ผมเน้นยอดขายมากกว่า ดังนั้นผมจึงไม่เคยคิดที่จะติดฉลากสินค้า เพราะลูกค้าจะติดฉลากของเขาเอง ถ้าจะส่งคัดสรรแล้วผมต้องมานั่งพิมพ์ฉลากเพื่อไปหลอกกรรมการ ผมว่ามันน่าตลกนะ เพราะผมไม่ได้เน้นการขายแบรนด์ ผมไม่รู้ว่ากรรมการที่คัดสรรเค้าจะมีความรู้เพียงพอหรือเปล่า เพราะเค้าบอกว่าสินค้าผมสวย ดูดี มีดีไซน์ เสียดายไม่มีฉลาก จึงไม่ผ่านเกณฑ์การคัดสรร ---- ตลกไหมครับ ผมไม่สงสัยเลยว่าทำไมประเทศชาติถึงเป็นเช่นนี้ เพราะคนส่วนใหญ่มีหัวไว้ตัดผม ไม่ได้มีหัวไว้คิดเพื่อการสร้างสรรค์ เฮ้อ... เหนื่อยเหลือเกินกับโครงการโอทอป เมื่อไหร่กรรมการพวกนี้ถึงจะตาสว่างสักทีนะ จะได้รู้ว่าการทำธุรกิจน่ะมันมีหลายแบบหลายแนว อย่าเอาบรรทัดฐานของตัวเองมาปิดกั้นคนอื่น หัดคิดนอกกรอบซะบ้างนะครับ 1+1 ไม่ได้เป็น 2 เสมอไปหรอกนะ... แก้ไขเมื่อ 06 มี.ค. 48 23:45:07 จากคุณ : sakchai splash - [ 2 มี.ค. 48 23:21:12 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ตราบใดที่รัฐบาลยังคงใช้Otop เป็นตัวสร้างภาพให้กับรัฐบาลของตัวเอง  ย่อมไม่มีทางยกเลิกหรอกค่ะ โดยส่วนตัว ไม่เห็นด้วยกับโครงการณ์นี้ เท่าไหร่ ไม่ใช่ว่าไม่ได้ แต่ไม่มีการวางรากฐานก่อน แต่ เป็นการกระจาย โดยที่ไม่มีรากฐานอะไร ข้อเสียมีเยอะ มากๆ ขอเวลา เคลียร์งานสักครู่แล้วจะขอมาร่วมแจม ในฐานะที่ได้รับรู้และสัมผัสมาบ้างค่ะ จากคุณ : เอ็นจัง - [ 3 มี.ค. 48 02:15:31 ]

ความคิดเห็นที่ 71 555 มีหัวไว้ตัดผม มีหัวไว้กั้นหู ตลกบนความขมขื่น ของผู้ประกอบการ และเสียภาษี อย่างเราๆ รออ่านต่อนะคะ จากคุณ : ยอดมิ่ง - [ 3 มี.ค. 48 13:13:48 A:61.90.83.253 X: TicketID:075446 ]

ความคิดเห็นที่ 72 วันนี้ผมจะมาต่อ คห 56 ว่าโอทอปที่ทำ ๆ กันอยู่นี้ ทำให้ประเทศสูญเงินไปเป็นร้อยเป็นพันล้านอย่างไร สมัยที่เรียนเศรษฐศาสตร์ตอนปี 1 จำกันได้ไหมครับว่า ใครถนัดผลิตปืนก็ผลิตปืนไป ใครถนัดผลิตเนยก็ผลิต เนยไป เพราะมันจะทำให้เกิด Economy of Scale คือ ยิ่งผลิตก็ยิ่งมีความชำนาญ สามารถบริหารต้นทุนได้ ทำให้ต้นทุนต่อหน่วยถูกลง ซึ่งถ้าคนผลิตปืนอยากได้ เนย ก็เอาปืนไปแลกเนย หรือเอาปืนไปขายแล้วเอาเงิน ที่ได้ไปซื้อเนย.... ง่ายดีจังใช่ไหมครับ แต่ระบบโอทอป รัฐมุ่งเน้นให้ชาวบ้านผันตัวเองมาเป็น ทั้งผู้ผลิตและผู้ขายซึ่งชาวบ้านส่วนใหญ่เหมาะที่จะเป็น แต่เพียงผู่ผลิต ไม่ได้เหมาะที่จะเป็นผู้ขาย หลักการแบ่ง งานกันทำก็เลยไม่มี ระบบการค้ามันจึงวุ่นวายไปหมด พ่อค้าเคยมาซื้อของชาวบ้านไปขาย แน่นอนว่าพ่อค้า คนกลางจะต้องบวกต้นทุนการบริหาร และกำไรเข้าไป จากราคาสินค้าที่ซื้อมา  ซึ่งสิ่งที่พ่อค้าคนกลางทำอยู่นี้ เราเรียกว่า "การจัดการ" ซึ่งมีต้นทุนที่ไม่ใช่น้อยเพราะ มันจะรวมค่าใช้จ่ายในการตลาดด้วยเช่นกัน  ดังนั้น ราคาขายที่ชาวบ้านคิดว่าซื้อถูกแต่ไปขายแพง ที่จริงแล้ว มันก็ไม่ได้กำไรมากมายอะไรนัก เพราะมันก็มีความเสี่ยง อยู่หลาย ๆ ประการเช่นกัน แต่เมื่อรัฐเข้ามาจัดการ รัฐพยายามทั้งผลักทั้งดันให้ ชาวบ้านออกมาค้าขายโดยตรงกับผู้ซื้อโดยไม่ต้อง ผ่านพ่อค้าคนกลาง ซึ่งรัฐเชื่อว่าจะขายได้ เพราะราคา ขายเป็นราคาขายตรงที่ไม่มีนายหน้า แต่ปัจจุบันก็ได้ พิสูจน์แล้วไงครับว่า "ราคา" อย่างเดียว ไม่ได้ประกันว่า คุณจะขายสินค้าได้นะครับ... เพราะอะไรน่ะหรือครับ ไปลองคิดเล่น ๆ กันดูก่อนสักคืนไหมครับ แล้วผมจะมา อธิบายต่อ วันนี้พอเท่านี้ก่อน...... ขึ้เกียจพิมพ์แล้วครับ โปรดติดตามตอนต่อไปนะครับ จากคุณ : sakchai splash - [ 4 มี.ค. 48 00:11:57 ]

ความคิดเห็นที่ 73 อ่านกระทู้นี้แล้ว เปิดหูเปิดตาดีจัง โดยเฉพาะกระทู้ข้างบนอันเนี้ย ผมเองก็กำลังพยายามลองผันตัวเองมาเป็น intertrader ซึ่งถ้าผมเข้าใจถูก ก็ เป็นอาชีพที่คล้ายๆ พ่อค้าคนกลาง ซื้อของ OTOP ของตาสีตาสา มาทำการตลาดและนำไปขายต่างประเทศ เคยโดนแขวะเหมือนกันว่าเฮ่ย เราไปเป็นพ่อค้าคนกลาง เบียดเบียนชาวบ้านเขาทำไม ผมเองกลับมองว่า เค้าทำมา รู้สึกเหมือนต้องการการขัดเกลายังไงใม่รู้ แถมเคยเจอ ผู้ผลิตบางราย เปรยออกมาด้วยซ้ำ 'ไม่รู้จะไปขายใครดี' แต่ละคนก็ contribute ให้กับงาน OTOP ได้คนละด้านนะครับ ความรู้ภูมิปัญญา เป็นฝ่ายผลิต หัวคนรุ่นใหม่ หูตากว้างไกล รู้จักตลาด ได้เห็น taste ของตลาดต่างประเทศ ก็มาช่วยๆกันปรับให้ทุกอย่างลงตัวครับ จากคุณ : 9pm - [ 4 มี.ค. 48 02:22:10 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ได้ลงมาขลุกๆกับ OTOP แป๊บเดียวก็ได้เจอเรื่องตุๆ มาเหมือนกัน :D เรื่องการจัดดาวเนี่ยแหละ ก็อยากจะชื่นชมมุมมองคุณ Sakchai Splash ครับ และนอนยันว่า ของดี ใม่จำเป็นต้องได้ ดาว หรือ จาก standard (ใม่เที่ยง) ของกรรมการครับ จากคุณ : 9pm - [ 4 มี.ค. 48 02:27:58 ]

ความคิดเห็นที่ 75 ปูเสื่อ นั่งรออ่านค่ะ :P จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 4 มี.ค. 48 11:02:08 ]

ความคิดเห็นที่ 76 เยี่ยมครับ... ได้ความรู้เพิ่มขึ้นมากเลยครับ ขอบคุณทุกท่านสำหรับการถ่ายทอดประสบการณ์และข้อคิดเห็นดีๆ จากคุณ : ThePong+ - [ 4 มี.ค. 48 17:43:32 ]

ความคิดเห็นที่ 77 มารออ่านต่อครับ ขอบคุณอย่างสูง สำหรับความรู้ที่ถ่ายทอดให้ครับ :) จากคุณ : คึกคัก15 - [ 4 มี.ค. 48 19:06:15 ]

ความคิดเห็นที่ 78 ขอต่อ คห. ที่ 72 นะครับ การที่อยู่ ๆ ก็เกณฑ์ชาวบ้านซึ่งไม่มีความรู้ไปออกบูธ เจรจาค้าขายกับพวกฝรั่งมังค่า ชาวบ้านจะเจรจารู้เรื่อง ไหมล่ะครับ ต่อให้มีข้าราชการหรือที่ปรึกษาไปช่วยด้วย ก็เถอะ ผมกล้าท้าว่า มีที่ปรึกษาเพียงไม่กี่ท่านหรอกครับ ที่เจรจาค้าขายเป็น ส่วนใหญ๋ก็เก่งแต่ในตำรา ข้ารู้ ข้าเก่ง ข้าแน่ แต่พอเอาเข้าจริง ๆ ก็ไม่เห็นจะได้เรื่องสักราย ผมเจอมาหมดแล้ว เวลาฝรั่งจะซื้อสินค้า เค้าไม่ได้ซื้อทีละชิ้นสองชิ้น เค้าสั่ง ครั้งหนึ่ง ๆ ก็มากอยู่ ดังนั้นเงื่อนไขในการสั่งซื้อและ การส่งมอบสินค้าก็ต้องกำหนดกันให้ชัดเจน แน่นอนว่า สินค้าที่ซื้อขายกัน ฝรั่งมักจะเอาของตัวอย่างที่พ่อค้า แม่ขายส่งให้ดูครั้งแรกเป็นเกณฑ์การประเมินคุณภาพ ที่นี้ไอ้งานแฮนด์เมดแต่ละอัน มันจะเหมือนกันเป๊ะ ๆ มันก็เป็นไปไม่ได้ นี่แหละคือปัญหาหนึ่งที่พ่อค้าแม่ขาย ไม่เคยเจอะเจอมาก่อน มันถึงเกิดปัญหา ชาวบ้านผลิตสินค้าขาย เค้าไม่ได้มีแผนกคิวซีมาพิจารณา คุณภาพของสินค้าก่อนส่งมอบหรอกครับ ถึงมีก็คงน้อย และก็คงไม่เข้าใจกฎเกณฑ์ของการตรวจสอบคุณภาพ พอได้ออเดอร์มา ก็เร่ง ๆ ผลิตเพื่อให้ทันส่งมอบ ซึ่งถ้า สั่งซื้อมาเยอะ ๆ ก็คงจะทำกันเป็นเดือน ๆ แล้วส่งมอบไป โดยไม่มีการตรวจสอบ เมื่อสินค้าที่ส่งไปมีปัญหา ฝรั่งที่ ไหนจะกล้าจะซื้อสินค้ากับคุณอีกล่ะครับ ดังนั้นการที่มีพ่อค้าคนกลางเข้ามาก็เหมือนกับเค้าเข้ามา เพื่อทำหน้าที่ตรวจสอบคุณภาพให้คุณ ทำให้แน่ใจได้ว่า สินค้าที่ผลิตและส่งไปได้คุณภาพตามเกณฑ์ที่กำหนด ไม่ต้องคอยผวาว่าจะมีสินค้าคืนมาซ่อมแต่อย่างใด วันนี้พอเท่านี้ก่อนครับ แล้วจะมาเล่าเพิ่มเติมใหม่นะครับ จากคุณ : sakchai splash - [ 4 มี.ค. 48 23:58:14 ]

ความคิดเห็นที่ 79 มาตามสัญญาที่ให้ไว้ค่ะ มาเริ่มที่จุดเริ่มต้นของ โอทอปกันดีกว่าค่ะ เมื่อการเลือกตั้งเมื่อสี่ปีก่อนนะน พรรคไทยรักไทย ใช้นโยบายแจกเงิน 1ล้านให้กับประชาชนทั่วประเศ ในครั้งนั้น ประชาชน ที่ท่านทักษิณใช้คำว่าากหญ้านั้น ตื่นตาตื่นใจกับ การจะได้รับเงินกันถ้วนหน้า โดยที่ทกคนชื่อว่าท่านทักษิณะแจกจริงเพราะท่านรวยพันล้าน ภึงแจกทุกคนคนละล้านก็ไม่น่าแปลก แล้วเมื่อพรรคไทยรักไทยได้เป็นรัฐบาล ที่นี้ก็องมาทำตามที่ให้สัญญาไว้ประชาชน โดยส่วนตัวไม่คิดว่าท่านทักษิณจะนำเงินส่วนตัวมามอบให้อย่าแน่นอน ข้ออ้างอย่างหนึ่งก็คือเกรงว่าจะเข้าข่ายซื้อเสียง หากยังจำได้ สมัยที่ท่านเคยเป็นรัฐมนตรีคมนาคม  ทางกสท หรือองค์การโทรศัพท์ อะไรสักอย่างหนึ่งนี่แหละ เขาขอให้ดทรศัพท์มือถือ ลดค่าบริการรายดือนจากเดือนละ 500 เป็นเดือนละ 200 บาทโดยที่ทางหน่วยงานของรัฐจะยอมรับค่าตอบแทนน้อยลงตามสัดส่วนเพื่อให้ประชาชน ได้รับสิทธิประโยชน์นี้ แต่ในครั้งนั้นได้รีบการปฏิเสธจากท่านทักษิณ ว่า ไม่ได้ เนื่องจากขาดทุนกำไร  ตรงนี้คำพูดอาจจะไม่ใช่แบบนี้ตรงๆแต่ก็มีความหมายประมาณนี้ ไปไหนแล้วนี่ กลับมาที่โอทอป ดังนั้นรัฐบาลหาทางออกโดยการให้เงินสนับสนุนแต่ละหมุ่บ้านให้ได้เงินไปเพือลงทุน ทำการค้ขาย ให้เป็นการสร้างอาชีพ ใครอยากได้เงินก็ต้องมีโปรเจคนำเสนอก่อน ในแรกๆนั้น มีคนมาถามเอ็นจังว่าทำอะไรดี เพราะว่า จะเอาเงินก้อนนั้นมา แต่ว่าจะทำแค่ให้รัฐรู้แต่เอาเงินส่วนใหญ่มาใช้สอย นี่แหละคนไทย ในช่วยงแรกๆ เอ็นจังก็คิดเหมือนท่านอื่นว่า เราน่าจะมาทำส่งออกนะ แต่อยู่ระหว่างเก็บข้อมูล ก็พบว่า มีคนที่คิดแบบเอ็นจังหลายคนและคนเหล่านั้น ทำมาก่อน สิ่งทีเขาทำคือ 1. สิ่งของ โดยยินดีรับในราคาที่ชาวบ้านบอก 2.แต่พอผลิตเสร็จก็ไม่รับ โดยอ้างว่า ลูกค้าต่างประเทศไม่รับแล้ว หรือว่าของไม่ได้มาตรฐาน 3.ขอรับซื้อในราคา ที่ชาวบ้านปิเสธไม่ได้ เพราะของทำมาแล้ว ดอกที่หนึ่งสำหรับคนระดับรากหญ้าได้รับ ดอกที่สองต่อมา หลายคนคิดว่าตัวเองจะทำอะไร มานั่งนึก ๆแล้วก๋นึกได้ว่า ทางลพบุรี มีไข่เค็มดินสอพอง เราก็ทำได้นี่หว่า ก็ทำออกมา จากตรงนี้ เราจะพบไดว่า เดี๋ยวนี้ เราจะไปที่ไหนไม่รู้ว่าจะซื้อของฝากอะไรดี  อยากกินไข่เค็มดินสอพองก้ไม่ต้องไปซื้อที่ลพบุรีแล้ว ไปที่อื่นก็มี จุดนี้ทำให้เกิดการขาดความเป็น ยูนิก หรือความเป็นเอกภาพ และ ทรัพยากรธรรมชาติถูกใช้อย่างสิ้นเปลือง เหมือนโฆษณา ท่อนซุงนั่นงัย อันนี้ คือดอกที่สอง คราวนี้ทำลาย การท่องเที่ยวท้องถิ่นด้วย มาลำดับที่สาม คราวนี้กินกันถึงระดับรากหญ้า ชาวบ้านตาสี ตาสา ทั้งหลายได้รับการสอนการตลาด จากเจ้าหน้าของรัฐ เพราะหลังจากผลิตแล้ว ทำการตลาดไม่เป็น ทางรัฐเลยส่งเจ้าหน้าที่มาให้ ดูดีมากเลย แต่ คนที่ไปสอนไม่รู้จักการตลาดดีพอ เรื่องว่าไม่รู้ดีกว่า ตัวอย่างที่เขาสอนเช่น ถ้าทำพวก พริกไทยอัดเม็ด  ที่นิยมกัน ทางเหน้าที่ของรัฐ บอกว่า ให้ใช้โลโก้ของโรงพยาบาลก็พอ ไม่ต้องขออย. แล้วให้ใช้โลโก้ของตัวเองเล็ก เพราะว่ายังไม่เป้นที่รู้จักให้ใช้โลโก้ของหน่วยงานรัฐใหญ่ๆแทน อึ้งไหมค่ะ สำหรับการสร้งแบรนด์ ยัไม่หมด ยังมีอีก ต้องการโปรโมทสินค้าเหรอ แจกใบปลิวสิ ไม่มีคนแจกเหรอ เดียวเจ้าหน้าที่หาให้ แต่ชาวบ้านจ่าย ตั้งแต่การพิมพ์ ด้วยนะ ลองนึกดูว่า ใครได้ใครเสีย นี่คือตัวอย่างเล็กๆน้อยๆ ที่มาเล่าสู่กันฟัง อยากรู้ ลองไปถามคนที่ลงพื้นที่กันว่าจริงไหม ที่นี้พอ Demand น้อย Supply มาก กลัวว่าโครงการนี้จะโดนโจมตี ก้เลยจัดโครงการประกวดโอทอป ห้าดาว ประกวดมาเพื่อ....... 1. บริษัทจัดงาน ได้ตังค์ ( Oganizer) 2.นักข่าวมีข่าวทำ 3.ชาวบ้าน มีกิจกรรมให้ลุ้น มาถึงตรงนี้ ไม่รู้ว่าพวกท่านทราบไหมว่า มีโรงงานที่ผลิตสินค้าบางราย ก็เอาตัวเองเข้าเป็นสินค้าโอทอปด้วย  แต่ไม่ใช่จากรากหญ้าอย่างแท้จริง พอประกวดแล้วไม่มีความคลื่นไหวสักเท่าไหร่ เริ่มมีการจัดอบรม Intertrader ขึ้น เพื่อหวังให้มาช่วยนำสินค้าไปต่างประเทศ แต่ว่า ก็ต้องมาเจอกับปัญหา หน้านา ห้ามสั่ง ไม่ว่างทำ เดือนนี้มีงานบวชไม่ทำ เดือนนี้ จะมีงานแต่งไม่ทำ หรือคนทำตายไปแล้วไม่มีใครทำได้ สารพัดจะปัญหาด้านการผลิต แต่ไม่มีทางที่รัฐบาลจะหยุด แหมประชุมสุดยอด ผู้นำประเทศอื่นๆยังชมเลยว่า เจ๋ง ก็ต้องสานต่อ แต่สินค้โอทอปที่เห็นๆไม่มีอันไหน ประสบความสำเร็จเท่าผ้าไหมเลย ทำไมน่ะเหรอ อันนี้ลองนั่งนึกดูละกัน (ช่วยกันเอาขาเข้าตารางคนละข้างนะคะ) ถามว่า ทางแก้ไขมีไหม มีแต่ยังไม่อยากแก้ เพราะรัฐยังมีงบอยู่ ต่อไป โอทอป ต้องมีเวป ( อันนี้มีมานานแล้ว) ชาวบ้านรากหญ้าทั้งหลาย ต้องมีเอ็นเตอร์เน็ต และใช้มือถือในการติดต่อ หรือเช่าสัญญาณดาวเทียม ไว้คุยกับลุกค้าต่างประเทศ ตราบใดที่รัฐบาลนี้ต้องการใช้โอทอปในการสร้างภาพ วงจรอุบาทว์นี้ไม่มีทางสิ้นสิ้นมีแต่จะขยายตัวออกไป การใช้ทรัพยากรอย่างฟุ่มเฟือย ก็จะมีต่อไป ทำไมนะ รัฐบาล ไม่มาจัดโซนนิ่งโอทอปสักที สร้างเอกลักษณเลยละ อย่างเช่น ถ้าจะกินข้าวเม่าคลุกต้องมาช่วงข้าวออกรวงใหม่ๆที่ ตำบลนี้ เท่านั้น หรือว่า ขนมสาลี สุพรรณ จะหวานกว่าสาลี ที่จ.อื่น แต่ จะนุ่มน้อยกว่า จังหวัดอื่นเพราะว่า ใช้วัตถุดิบที่ต่างกัน ถ้าคุณสร้างสินค้าให้เป็นสินค้าที่มีเอกลักษณ์ของตัวเองได้ การได้มานั้น มากกว่าการขายสินค้า แต่จะมีตัวอื่นๆเพิ่มขึ้น อย่างญี่ปุ่น ถ้าอยากอาบน้ำพุ ที่แร่กำมะถัน ต้องไปที่ ไหน เขาจะรู้ เหมือนอย่างวัดงัยคะถ้าอยากได้ลูกต้องไปไหว้พระที่วัดนี้ หรือมาถึงวัดนี้ต้องอธิฐานขออะไร อ่านมาถึงตรงนี้ ไม่ใช่แค่ระดับรากหญ้าที่ถูกกระทำ เราๆท่านๆก็ถูกกระทำ ทั้งทางตรงและทางอ้อม รับรองได้ว่า ไม่มีข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์หรอกที่จะออกมาบอกว่าโอทอปไม่ดี จากชาวบ้าน ระดับรากหญ้า ไม่ต้องดูอื่นไกล คนที่โดนซึนามิถล่ม รับาลเข้าไปช่วยไม่นาน พอข่าวเงียบ เลือกตั้งจบก้จบกัน พอถึงตรงนี้ ใครจำได้ไหมว่าท่านนายกบริจาคเท่าไหร่ ? เพราะรัฐบาลนี้ เขามีฝ่ายสร้างภาพ และปั้นภาพโดนเฉพาะ ที่เล่ามาในแง่มุมของคนทำประชาสัมพันธ์มองนะคะ ถ้าโดนลบอมยิ้มละก็ ไปเยี่ยมกันหน่อยนะคะ จากคุณ : เอ็นจัง - [ 5 มี.ค. 48 01:45:28 ]

ความคิดเห็นที่ 80 โอ๊ย ๆ ๆ ๆ ผมถูกโขมยซีนคร้าบ..... แหะ ๆ ๆ ผมกำลังจะเล่าต่อเรื่องการประชาสัมพันธ์ของรัฐ อยู่ทีนีเดียวครับ คุณเอ็นจัง....  เพื่อน ๆ กับผม คุยกันบ่อย ๆ ว่า โครงการโอทอปเป็นโครงการที่ดี แต่เผอิญคิดดี แต่ทำไม่เป็น มันก็เลยออกมาเป็น แบบนี้ ไม่ทราบว่าคุณเอ็นจัง (ในฐานนะปรมาจารย์ด้านการ ประชาสัมพันธ์) และเพื่อนท่านอื่น ๆ เคยเห็นหนังสือ ประชาสัมพันธ์สินค้าของโครงการโอทอปที่ท่าน ๆ อุตส่าห์พิมพ์ 4 สีด้วยเนื้อกระดาษอย่างดีแจกฝรั่งมังค่า ออกไปทั่วโลกหรือเปล่า โห... ตะลึงครับ สวยงามมาก ทั้งรูปเล่ม ภาพถ่าย มีข้อมูลละเอียดยิบเลยว่า สินค้า เป็นอะไร ราคาเท่าไหร่ ผลิตที่ไหน...  ดีจังครับ แต่ไอ้หนังสือเล่มนี้และอีกหลาย ๆ เล่มที่รัฐทำแจกเพื่อ ประชาสัมพันธ์ที่แหละที่มันทำร้ายและทำลายระบบการค้า ฝรั่งเค้าอ่าน เค้าดู เค้ารู้ข้อมูลที่เราไปแก้ผ้าเปิดให้เค้าดู จนหมดไส้หมดพุงแล้ว  พ่อค้าคนกลางก็ตายไปหมดซิครับ ไม่ต้องขายของอีกแล้ว เอ้า.. ไม่เป็นไร ขายใหคุณไม่ได้ เค้าก็ไปขายอย่างอื่น พ่อค้าคนกลางน่ะ ขายได้หมดแหละ ขอให้เป็นสินค้าดี ๆ มีคุณภาพเท่านั้น แต่ท่านซิครับ จะตาย เพราะพอฝรั่งมาติดต่อ ท่านก็คุย ไม่ได้ ไม่รู้เลห์เหลี่ยมการค้า ถูกเอาเปรียบ ทำของให้ไม่ ทัน ไม่ได้คุณภาพ สารพัดครับ แล้วท่านก็เจ๊ง  แต่ใครได้ ประโยชน์ครับ.... 55 (ขำหน่อย) ก็รัฐไง ได้หน้าไปเยอะ ว่าโครงการฉันสวยหรู แล้วฝรั่งมันก็ได้ของถูกที่ซื้อได้ โดยตรงจากผู้ผลิต โดยไม่ต้องผ่านพ่อค้าคนกลางอีก ต่อไป.... เฉพาะเงินที่หายไปจากการตัดพ่อค้าคนกลางนี้ เป็นเงินเท่าไหร่กันครับ ที่มันจะเข้ากระเป๋าของประเทศ ไทยเรา....... (น่าส่งสารที่สุด...) คิดไปคิดมา การประชาสัมพันธ์โอทอปแบบนี้ 1) เสียค่าใช้จ่ายมหาศาล   2) ทำให้ประเทศขาดรายได้ที่จะเข้ามามหาศาล    จากการตัดพ่อค้าคนกลางออกไป 3) ทำลายระบบ การค้าที่เป็นวงจรสำคัญในการเกื้อกูล    แบ่งปันกัน 4) ทำลายความฝันของชาวบ้านจากการโฆษณาชวนเชื่อ    ของรัฐด้วยครับ ผมอยากให้เพื่อน ๆ มาร่วมแบ่งปันประสบการณ์อย่างคุณ เอ็นจังครับ สนุกดีครับ  เล่าอยู่คนเดียวมันเซ็ง   อย่างน้อย เวลามีปัญหา  จะได้มีเพื่อนคุยในมุ้งสายบัวบ้าง 555 จากคุณ : sakchai splash - [ 5 มี.ค. 48 11:21:49 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ได้ความรู้มากเลยค่ะ จากกระทู้นี้ ขอบคุณทุกท่านที่ช่วยกันข้ามาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นค่ะ จากคุณ : ทะเลใจ (ทะเลใจ) - [ 5 มี.ค. 48 12:06:28 ]

ความคิดเห็นที่ 82 คคห 79 คุณเอ็นจัง สุดยอดค่ะ ได้ความรู้ที่ไม่เคยรู้มาก่อนเลย มีคนของรัฐมาอ่านกระทู้นี้บ้างไหมนะนี่... จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 5 มี.ค. 48 13:50:41 ]

ความคิดเห็นที่ 83 คุณ sakchai splash และ คุณเอ็นจัง ช่วยเข้ามาเล่าต่อด้วยนะครับ จากคุณ : โสฬส16 - [ 5 มี.ค. 48 16:32:57 ]

ความคิดเห็นที่ 84 แป่ว ... โทษทีค่ะ ไม่ทราบว่าขโมยซีน แบบว่าอัดอั้นเรื่องนี้มานานมาก เวลามีนักการเมืองมาถามความเห็นเรื่องรัฐบาล พรรคนี้ ก็ตอบไปแบบนี้ แหะ แหะ เป็นพรรคอื่นนะคะ ไม่ใช่ไทยรักไทย ไม่ งั้นคงโดนดี ที่เล่าให้ฟัง อย่างให้เป็นอีกหนึ่งมุมมองค่ะ กับอีกสายอาชีพค่ะ และบังอาจรับ คำว่า ปรมาขารย์ด้านการประชาสัมพันธ์นะคะ คือว่ามันสูงส่งไปค่ะ เดี่ญวตัวจริงเขามาอ่านเจอแล้วจะหมันไส้ จากคุณ : เอ็นจัง - [ 5 มี.ค. 48 21:17:59 ]

ความคิดเห็นที่ 85 หนุกครับๆ งั้นผมขอเสริมเรื่องกระต๊อยนึงของผมหน่อยละกัน ใครทราบอยู่แล้วก็ข้ามนะครับ คือผมก็กำลังศึกษาเรื่อง ธุรกิจ เพราะตัวเองเป็นมนุษย์ IT แบบ 100% ไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นส่วน front office เลย แล้ว การเรียนรู้เนี่ย อ่านหนังสือเล่มไหนจะสู้ลงมือทำ ก็เลยลงมาลุยซะเอง ก่อนจะไปไกลนัก ผมก็เริ่มด้วยการ ซื้อมาขายไป ก็สินค้า OTOP เนี่ยแหละครับ เราก็จัดการเลย ติดต่อจองบูทงานแสดงสินค้าต่างประเทศ และก็เริ่มหา กลุ่มแม่บ้านที่ทำสินค้าที่เราเล็งใว้ เริ่มแรกเลย ติดต่อไปทางกระทรวงพาณิชย์จังหวัด ให้เขายิงมาว่า ผลิตภัณฑ์ X เนี่ย เจ้าไหนดี เค้าก็จัดให้ เจ้านี้นะ number 1 ได้ 5 ดาว OTOP เราก็ไปหาเลย ดีใจได้ number 1 เลยวุ้ย ไปถึง ก็คง 1 สมชื่อ แพงจริงๆ และ order เต็ม และไม่สามารถ predict ได้ว่า จะทำให้เราได้เมื่อไหร่แน่นอน เร่งไม่ได้ เดี๋ยวใม่สวย... คราวนี้เราก็ลำบาก ก็หาอีก ไปได้กลุ่มแม่บ้านที่จ.อยุธยา อันนี้ 3 ดาว ก็เริ่มสงสัย เอ....ทำไมมันมีกันทุกจังหวัดเลยวุ้ย ผลิตภัณฑ์ X เนี่ย แต่ก็ดี มาซื้อกลุ่มแม่บ้านตจว. นิสัยน่ารักๆกันทั้งนั้น และก็ได้ช่วยคนไทยด้วยกันตามที่ตัวเองตั้งใจด้วย ก็สั่งของใว้.... ระหว่างนั้นก็มาสู้รบ + ศึกษาเรื่องธุรกิจต่อให้ทันการไปตปท.... พอถึงกำหนดไปรับของ สารพัดปัญหาเลย... พอดีไปชนกะเทศกาลอะไรของเค้าไม่รู้ แม่บ้านง่วนเตรียมต้นสอยดาว ของชำร่วยกันใหญ่ ที่ผมสั่งใว้.....ได้ไม่ครบ และบางชิ้นรวกกว่าที่เราเห็นใว้ -"- ได้ได้....เค้าก็คุยดี มีขอโทษ และก็ขอให้เข้าใจว่าด้วยความกลัวไม่ทัน เลยส่งให้อีกกลุ่มทำด้วย (เลยไม่สวย แถมก็ยังใม่เสร็จ) โอเคเราก็โชคดีที่วัน shipping เลื่อนไป ก็เลยได้ อีก 2 อาทิตย์กว่าๆ ระหว่างนั้นก็ หาอีก...ครับ ยิ่งหายิ่งเจอ ทำกันเพียบเลย มะใช่ One Tambon แล้วหละเนี่ย.... ก็ได้ไปเจอเจ้านึง...พระเจ้า ฝีมือดีมากๆๆ สวยกว่า Number 1 5 ดาวเสียอีก พอได้มาคุย และแวะไปดูสถานที่ผลิตของเจ้านี้ และได้คุยกันถึงเบื้องลึก ก็เกิดอาการโลกกลมขึ้น คือ คุณ Number 1 5 ดาวที่ order เต็มไม่รับงานผม มาเอาของจากเจ้านี้ไปขาย !! ถามไปถามมา คุณเจ้าล่าสุดก็เล่าให้เราฟัง เรื่อง ตุๆ ว่า น้องคน 5 ดาว เค้าได้ดาวมาแบบ อ้อมๆ ใต้โต๊ะ นิดหน่อย...มี แบ๊คดี ความจริงก็เป็น เด็กใหม่ กลุ่มเดียวกับเจ้าสุดท้ายนี่แหละ และเป็นที่รู้กันในหมู่ที่ทำนั้นๆ ว่า ฝีมือ(จริงๆ)ใม่ค่อยดี แต่ก็ใช้วิธี เอา order มาให้กลุ่มนี้ทำนั่นแหละ..... ก็แปลกดีครับ... ส่วนเรื่อง order แล้วทำไม่ทัน เร่งแล้วไม่สวย ราคา ก็ฉิวเฉียด ไปขายก็ต้องเอา margin น้อยๆ เน้นจำนวน แต่พอจำนวนเยอะ เพื่อเอาไปเจรจากะฝาหรั่งเข้า.....มาทำก็ทำไม่ทันอีก -"- ไม่รู้จบ..... ยิ่งมาอ่านกระทู้นี้ ยิ่งคอนเฟริ์มเลยครับ จากคุณ : 9pm - [ 5 มี.ค. 48 22:07:38 ]

ความคิดเห็นที่ 86 คุณเอ็นจังครับ..... ถ้าแวะเวียนเข้ามาล่ะก็ ช่วยบอกไว้ด้วยนะครับว่า ชอบกินอะไร จะได้จัดของเยี่ยมไปให้ถูก......... ทำลิสต์ไว้เยอะ ๆ หน่อยก็ได้นะครับ จะได้ไม่เบื่อ แล้วจะให้ดีก็เตรียมทำเพรสลีลิสเรื่อง "เรือนจำ แสนสวยของฉัน" ไว้ล่วงหน้าเลยนะครับ... จะได้ ไม่เสียเวลา สามารถหยิบฉวยไว้ใช้ได้ทันทุกเมื่อ เรื่องของคุณ 9 พีเอ็มน่ะ เห็นมาเยอะแล้ว แล้วก็รู้ ด้วยนะครับว่าใครทำอะไรที่ไหนอย่างไร  อย่าให้ เล่าเลยครับ... ขนาดผู้ประกอบการที่เป็นระดับ ดร. มีผู้คนนับถือมากหน้าหลายตา ก็ยังไปจ้างเค้าทำ เลยครับ อาศัยว่ามีตำแหน่ง ดร. เป็นอาจารย์ที่มีแต่ คนนับหน้าถือตา.... ปิดผมไม่ได้หรอกครับ บางคนเจ้าของส่งคัดสรรเองได้แค่ 4 ดาว คนซื้อเอาไป แต่งนิดแต่งหน่อยให้สวยงาม (ก็มีเวลานี่นา ไม่ต้องผลิต นี่ครับ) ได้ 5 ดาวสบายไป... ผมส่งสินค้าไปคัดสรรแต่ละที ยุงกัดขาผมลายไปหมด ทุกทีแหละ..... ทำไมหรือครับ ก็น้ำเน่าทั้งนั้นนี่ครับ 55 จากคุณ : sakchai splash - [ 5 มี.ค. 48 22:22:43 ]

ความคิดเห็นที่ 87 haha ชอบชื่อหนังสือจังค่ะ หรือว่า เอ้นจังเอากระทู้นี้ส่งให้นายกเองเลยดีไหมคะ จะได้ กินของฝากเร็วๆสมใจ ฮ่าๆๆ ชอบจริงๆชื่อหนังสือนี้ จะลองเขียนมาให้อ่านค่ะ จากคุณ : เอ็นจัง - [ 5 มี.ค. 48 23:15:41 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ได้โปรด ... อย่าหยุดโพสต์เลยนะคะ นั่งอ่านอย่างเมามันส์ทุกรีพลายเลยค่ะ  มีประโยชน์มากจริง ๆ เชื่อว่ามีคนซุ่มอ่านแต่ไม่ได้ลงชื่อมากพอสมควรค่ะ ขอบคุณทุกท่านจากใจจริงค่ะ ที่สละเวลามาโพสข้อคิดเห็น ความรู้ ประสบการณ์ มุมมองอันมีค่าให้ได้ทราบทั่วกัน จากคุณ : น้องหนูสะดิ้งน้อย - [ 6 มี.ค. 48 14:49:02 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ที่จะมาโพสต์ไม่ได้ เพราะในมุ้งสายบัว ไม่มีคอมให้ใช่ค่ะ ฮ่าๆๆๆ จากคุณ : เอ็นจัง - [ 6 มี.ค. 48 19:06:20 ]

ความคิดเห็นที่ 90 วันนี้ขอแตกประเด็นมาอีกหัวข้อหนึ่ง ซึ่งผมเห็นว่ามีประโยชน์ต่อผู้ประกอบการโอทอปและเอสเอ็มอีมาก ๆ เช่นกัน ประเด็นที่ผมจะกล่าวถึงนี้ ก็คือเรื่อง "Clluster" Cluster เป็นอีกกลยุทธ์หนึ่งที่ถูกกล่าวอ้างอยู่เสมอ ๆ แต่จะมีใครสักกี่คนที่สามารถนำมาปฏิบัติได้จริง เพราะคนไทยเราเป็นคนขี้เกรงใจไงครับ เวลารวมตัวกันแล้วมีปัญหาก็ไม่กล้าพูด จะพูดก็ต่อเมื่อถึงคราวที่ต้องแตกหักกันแล้ว คลัสเตอร์หมายถึงการรวมกลุ่มกันเพื่อเพิ่มศักยภาพในการแข่งขัน การรวมกลุ่มของคลัสเตอร์นี้ทำได้หลากหลายรูปแบบมาก เช่น รวมกันผลิต รวมกันซื้อ รวมกันขาย รวมกันพัฒนาระบบและเทคโนโลยี่ ซึ่งจะก่อให้เกิดการลดต้นทุนลง และยังก่อให้เกิดการพัฒนาที่ยั่งยืนและรวดเร็วกว่าในหลาย ๆ ด้าน ช่วงแรก ๆ ที่มีการนำเอาคลัสเตอร์มาใช้ ผมก็ไปเข้ากลุ่มกับอาจารย์หลายท่าน เพื่อเขียนโครงการพัฒนาอุตสาหกรรมรายสาขาให้สินค้าโอทอปโดยใช้ระบบคลัสเตอร์ แต่พอโครงการได้รับอนุมัติ ผมก็ต้องมาวุ่นวายกับธุรกิจของตัวเอง ก็เลยต้องถอนตัว ปล่อยให้เพื่อน ๆ รับช่วงโครงการต่อไป และไม่เคยเข้าไปวุ่นวายกับโครงการนี้อีกเลยนับแต่นั้นมา วันนี้มีเพื่อนที่เป็นผู้ผลิตบรรจุภัณฑ์ต่าง ๆ แวะมาหาที่บ้าน เพื่อมาขอให้พัฒนาสินค้าเพื่อไปบรรจุในบรรจุภัณฑ์ของเค้า เพื่อนำไปออกงานแสดงสินค้าทั้งในและต่างประเทศ  เราก็เลยมานั่งคุยกันเป็นเรื่องเป็นราวถึงโครงการที่จะทำงานร่วมกัน เพื่อจะเพิ่มศักยภาพในการแข่งขันของเราทั้งสองคน นั่นคือเราทั้งคู่ตกลงขายสินค้าให้กันและกันในราคาต้นทุนบวกค่าใช้จ่ายในการบริหารเล็กน้อย เพื่อให้เราทั้งคู่มีต้นทุนในสินค้ารวม (สินค้า+บรรจุภัณฑ์) ต่ำกว่าชาวบ้าน  โดยเราทั้งคู่จะกำหนดคอนเซ็ปท์สินค้าและบรรจุภัณฑ์ร่วมกัน และขายในราคาเดียวกัน แต่จะถูกกว่าคู่แข่งขันเจ้าอื่น ๆ เพราะแน่นอนว่า ผู้ประกอบการเจ้าอื่น ๆ คงไม่สามารถหาพันธมิตรร่วมกันได้อย่างที่เราทำกันแน่ ๆ นอกจากนี้เราทั้งคู่ยังมีพันธมิตรร่วมในสินค้าต้นน้ำและปลายน้ำอีกหลายผลิตภัณฑ์ ซึ่งจะยิ่งทำให้เรามีความแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้นทั้งในแง่ของการผลิต รูปแบบและประเภทผลิตภัณฑ์ ช่องทางการจัดจำหน่าย และอื่น ๆ ซึ่งแน่นอนว่าการร่วมมือกันในครั้งนี้ จะทำให้สินค้าของเราทั้งหมดมีโอกาสที่จะขายได้ง่ายยิ่งขึ้น  และทุกคนต่างก็จะได้รับผลประโยชน์ร่วมกัน แม้ว่ากำไรต่อหน่วยจะน้อย แต่เราก็เน้นปริมาณการขาย ซึ่งเชื่อว่ากำไรรวมของเราจะได้ไม่น้อยแน่ ๆ ถ้าราคาขายของเราต่ำกว่าคู่แข่งจริง ๆ ผมอยากจะฝากให้ชาวโอทอปหรือเอสเอ็มอีทั้งหลายได้ตระหนักและเห็นถึงความสำคัญในการผนึกกำลังร่วมกัน เพื่อสานประโยชน์ให้เกิดขึ้นภายในกลุ่ม การขายสินค้าระหว่างกัน กรุณาอย่าคิดราคาโหดนัก เอาที่เราก็อยู่ได้ เค้าก็อยู่ได้ แล้วธุรกิจมันจะได้เดินไปพร้อม ๆ กัน ถ้าคุณไม่ยืดหยุ่น เค้าก็ไม่สามารถทำตลาดได้ นั่นคือเค้าก็ขายไม่ได้ คุณก็ขายไม่ได้เช่นกันนะครับ การรวมกลุ่มจะทำสินค้ามีจุดน่าสนใจมากขึ้น ซื้อสินค้าชุดเดียวได้สินค้าหลายหลายไปหมด ไม่ต้องเสียเวลาไปเลือกซื้อหลายแห่ง อีกทั้งยังสวยงามน่าซื้อน่าใช้ เหมาะเป็นของขวัญ รีบ ๆ หาพันธมิตรเข้านะครับ คลัสเตอร์เป็นอีกกลยุทธ์หนึ่งที่จะสร้างความเติบโตให้แก่คุณได้  รูปแบบของคลัสเตอร์ยังมีอีกมากมายครับ เลือกใช้ให้เหมาะให้ควร แล้วคุณจะแข่งขันกับรายใหญ่ ๆ ได้..... ขอให้โชคดีครับ จากคุณ : sakchai splash - [ 7 มี.ค. 48 00:27:07 ]

ความคิดเห็นที่ 91 คุณ Sakchai คะ แบบนี้ ทางเอ็นจังเรียว่า การสร้าง alience ค่ะ เป็นการสร้างเครือข่ายกันค่ะ ตอนนี้ ก็ทำอยู่ ทำเป็นใยแมงมุมเลยค่ะ หางานป้อนกันไปมา สนุกดี แต่เหนื่อยชะมัด ค่ะ จากคุณ : เอ็นจัง - [ 7 มี.ค. 48 10:15:32 ]

ความคิดเห็นที่ 92 คุณเอ็นจังและเพื่อน ๆ ครับ คลัสเตอร์นี่มันมีหลายวิธีนะครับ อย่างที่ผมทำกันบางอย่าง เราเรียกว่ารวมกันซื้อ อย่างพวกบรรจุภัณฑ์ที่เราก็ออก แบบแตกต่างกันแต่พอรวมกันซื้อ มูลค่ามันก็มากใช่ไหม ครับ เราก็จะมีอำนาจการต่อรองกดราคาวัตถุดิบลงได้อีก หลายสตางค์ครับ ตอนออกแบบผลิตภัณฑ์ก็เหมือนกันครับ เราทำวิธีเดียวกัน แต่เราจะผลิตแบบละนิดหน่อยประมาณ 5-10 กิโลกรัม ซึ่งปกติโรงงานจะรับผลิตที่ 100 กิโลกรัมเป็นอย่างต่ำครับ แต่เค้าจะเกรงใจเรา เพราะเราสั่งผลิตภัณฑ์ละ 5-10 ก็จริง แต่เราสั่งทีหนึ่ง 20-50 อย่างไงครับ มันก็เลยต่อรองได้ วิธีนี้ทำให้เราไม่ต้องตุนสินค้าเยอะ ๆ ครับ เราแค่ทำสินค้า ตัวอย่างแล้วเอาไปโชว์ ลองขายเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ผู้ซื้อ นำไปลองใช้ได้ ถ้าเกิดมันถูกใจผู้บริโภค เราค่อยผลิต ออกขายไงครับ  ช่วงนี้ผมทำสูตรสินค้าเยอะแยะไปหมด ครับ บางวันทำจนเบลอ วันไหนเข้าห้องแลปที่โรงงาน เพื่อทำตัวอย่างสินค้าก็จะเหนื่อยมากครับ แต่ก็คุ้มค่าครับ ครีมนมเด้ง หน้าเด้งนี่ก็ทำมาหมดแล้วครับ รับรองว่าไม่ ต้องโกยให้เมื่อยครับ 555 เรื่องคลัสเตอร์ที่กรมส่งเสริมอุตสาหกรรมจัดทำอยู่นั้น ส่วนใหญ่จะเน้นการอบรม แล้วก็บรรจุภัณฑ์มาตรฐาน ผมว่ามันไม่จ๊าบครับ... แต่ก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวแล้ว เมื่อรัฐไม่เคยช่วยผม ผมจะไปช่วยรัฐทำไม ..... เอ... โอกาสหน้าผมมาเล่าเรื่อง บรรจุภัณฑ์ของกล้วยตาก ให้ฟังดีกว่า อันนี้ก็ไม่รู้ว่าเป็นโอทอปหรือเปล่า แต่มันเป็น เคสที่ผู้บริหารธนาคารแห่งหนึ่งมาปรึกษากับผม ซึ่งเป็นเคสที่เราจะเห็นข้อผิดพลาดของที่ปรึกษาที่ไม่รู้จริง แล้วกระโดดเข้าไปช่วยชาวบ้าน... แน่นอนครับ คนที่เจ็บ ไม่ใช่ใครอื่น ก็ชาวบ้านตาดำ ๆ นี่เอง วันนี้ผมค่อนข้างยุ่ง ครับ ต้องทำภาษีหัก ณ ที่จ่าย โอ๊ย บริษัทเล็ก ๆ ครับ ไม่ กล้าจ้างใคร เซฟแคชโฟลวสุด ๆ ครับ นี่ว่าจะจ้างคุณ ยัวร์เลิฟมาทำให้ แต่เค้าเค็มครับ โขกได้แม้กระทั่งเพื่อน ฝูง 555 ขอให้ช่วยทำให้ฟรีก็ไม่ได้ งกจริง ๆ 555 แล้วจะกลับมาเขียนให้อ่านกันโดยเร็วครับ แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 48 12:24:37 จากคุณ : sakchai splash - [ 7 มี.ค. 48 12:22:42 ]

ความคิดเห็นที่ 93 เข้ามาเช็ค attendance ครับ :D รออ่านนะครับ จากคุณ : 9pm - [ 7 มี.ค. 48 13:24:25 ]

ความคิดเห็นที่ 94 เอ็นจัง เห็นด้วยกับวิธีการของคุณศักดิ์ชัยนะคะ แต่ที่สำคัญ ทุกฝ่ายต้องบริหารผลประโยชน์ให้ลงตัวด้วยนะคะ คนไทย มักจะเจอปัญหาเรื่องผลประโยชน์ค่ะ จากคุณ : เอ็นจัง - [ 7 มี.ค. 48 22:54:05 ]

ความคิดเห็นที่ 95 สวัสดีค่ะ เพิ่งเข้ามาใหม่ดีใจที่มีความรู้ความคิดดี ๆ ให้กับทั้ง otop และ sme ขอบคุณ คุณ ศักดิ์ชัยและ คุณเอ็นจัง และทุกคนในกระทู้นี้ ดีค่ะ มาช่วยกันแสดงวามคิดเห็น และเปิดใจนะคะ จากคุณ : Greenolive - [ 8 มี.ค. 48 00:33:20 A:202.57.175.136 X: TicketID:090683 ]

ความคิดเห็นที่ 96 ขออนุญาตเล่าประสบการณ์จริงๆเกี่ยวกับสินค้าโอทอปและการติดต่อกับกลุ่มชุมชนที่ผลิตนะครับ เรื่องแรก เคยติดต่อซื้อ ของ OTOP มาลองทำตลาด (ขอไม่เอ่ยชื่อสินค้าและจังหวัดนะครับ) ปรากฏว่าขายได้ เราก็มีกำลังใจ เลยไปขอซื้อมากหน่อย เพื่อจะได้สตอกของ เราก็คิดว่า ซื้อแยะจะได้ถูกลง ปรากฏว่า ชาวบ้านที่ขาย บอกว่าของเขาขายดีอยู่แล้วไม่มีลดราคา จะซื้อ 1 หรือ 20 ชื้น ก็ราคาเดียวกัน ผมงงมาก พูดไรไม่ออก ตกลงกันไม่ได้ เลยไม่ซื้อเลย หมั่นไส้ครับ ยังไม่เข็ดครับ ไปดั้นด้นหาต่อ ได้สินค้ามาอีกเจ้า เป็นผลไม้แปรรูป เลยซื้อมาไว้ และมาฝากขายร้านเพื่อน ขายดีครับ มีคนสนใจจะสั่งไปขาย เราเองก็อยากทำตัวเป็น นายหน้า เลยรับออร์เดอร์ไว้ และไปติดต่อชุมชนนั้นทันที คำตอบที่ได้อึ้งกว่าครั้งแรก เขาตอบผมว่า "จะกินอะไรกันมากมาย สั่งตั้งแยะ ทำไม่ทันหรอก เหนื่อยตายเลย รออีกสองสามเดือนค่อยมาซื้อ" นี่คือสิ่งที่ผมไปประสบเจอจริงๆ ผมเล่าให้แฟนฟัง แฟนไม่เชื่อ ขำ อีก หาว่ามุกตลกผมดี จนแฟนได้เจอกับตัวเอง แฟนไปเดินงานโอทอปที่กรมส่งเสริมการส่งออก รัชดา เพราะจะหาสินค้ามาลองขายใน internet เขาเจอดอกไม้ประดิษฐ์ สวยมาก แฟนเลยติดต่อขอทราบราคา"ขายส่ง" คำตอบที่ได้คือ "หากจะซื้อแยะๆ เพื่อจะได้ของถูกๆ เขาไม่ขายหรอก กำไรน้อย ขายปลีกแบบนี้ดีกว่า" นี่เป็นปัญหาที่ผมเจอจริงๆ เป็นเหมือนกันหมดตรงที่ถ้าเราสั่งเยอะ เขารับมือไม่ไหว จากคุณ : JCHAI - [ 8 มี.ค. 48 01:42:35 A:10.101.167.252 X:210.4.139.129 TicketID:087120 ]

ความคิดเห็นที่ 97 ขอบคุณ คุณศักดิ์ชัย ในความปรารถนาดี ต่อส่วนรวมมากเลยครับ จากคุณ : อินทรีย์ทอง - [ 8 มี.ค. 48 11:36:12 ]

ความคิดเห็นที่ 98 ร้อยรู้ไม่สู้หนึ่งทำครับ  เห็นด้วยกับทุกๆความเห็นเลย โดยเฉพาะพี่สแปลชช .. ทั้งโครงการดัน OTOP และ SMEs นี่ ถ้าใครเดินตามเกมรัฐบาลอย่างเดียวนี่ลำบากแน่ๆครับ .. ต้องพลิกแพลงเฉพาะทางของเรา .. อีกสองปี ก็คงรู้ผลแล้วมั้งครับ.. จากคุณ : JamesBond - [ 8 มี.ค. 48 12:01:56 ]

ความคิดเห็นที่ 99 อ่านแล้ว งงๆ น้อ ตกลง เงินงบประมาณมากมาย ที่ลงไปกับ โครงการโอทอป ประเทศได้อะไรกลับมาคะ (สงสัย สงสัยเฉยๆ ตามประสา คนนอกวง อิอิ) จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 8 มี.ค. 48 12:11:02 ]

ความคิดเห็นที่ 100 ว้าย เพิ่งเห็น ขอเป็นคนที่ หนึ่งร้อย เย้ๆๆ กระทู้นี้ ถึงร้อยแล้ว \(^^)// จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 8 มี.ค. 48 12:12:05 ]

ความคิดเห็นที่ 101 เอ..... แวะเข้ามาเช็คเรทติ้งครับ ว่าจะไปโพสต์คนที่ 100 เหอะ ๆ ไม่ทันเสียแล้ว ตกลงว่าคุณเป็น "สาวน้อยร้อยแปด" หรือว่าจะเป็น "สาวร้อยหนึ่งร้อยถ้วน" กันแน่คร้าบ.................. คืนนี้จะมาต่อเรื่อง "แพ็คเกจจิ้ง" ของที่ปรึกษาให้ฟังกันครับ ผมเคยเล่าไปแล้วทีหนึ่ง ไม่รู้กระทู้ไหน ที่จริงผมมี ตัวอย่างเยอะครับ แต่อันนี้มันเป็นเรื่องที่เห็นกันจะ ๆ ก็เลย ชอบเล่าเรื่องนี้มากกว่า... แต่ก็ยังมีเรื่องราคาขายสินค้า ของชาวบ้านโดยลืมคิดถึงต้นทุนแรงงานตัวเองอีกด้วย... เรื้องค่าแรงนี่มีผลกระทบต่อราคาขายจัง ๆ เลยนะครับ ไว้จะมาเล่าให้ฟังครับ ตอนนี้ต้องไปล่ะครับ ไม่ได้ที่ 100 เป็น 101 ก็ได้ 555 เพราะปากให้อยู่แล้วครับ ขอบคุณคุณ JChai ที่ร่วมแชร์ประสบการณ์ ขอบคุณคุณกรีนโอลีฟ คุณอินทรีย์ทอง และคุณเจมส์บอนด์ที่เข้ามาเยี่ยมชมกระทู้นี้ครับ แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 48 13:52:24 จากคุณ : sakchai splash - [ 8 มี.ค. 48 13:52:02 ]

ความคิดเห็นที่ 102 อ่านไปอ่านมา ปรากฏว่า กลายเป็นกระทู้ของคุณศักดิ์ชัยไปแล้ว ฮ่าๆๆ ขอแซวหน่อยนะคะ คนที่ร้อยสอง ปิดกรุงเทพปล้นค่ะ จากคุณ : เอ็นจัง - [ 8 มี.ค. 48 14:51:07 ]

ความคิดเห็นที่ 103 เคยคุยกับผู้ประกอบการหลายราย สรุปได้ว่า 1.ผู้ประกอบการเหล่านั้นเป็นผู้ประกอบการที่มีความรู้ความสามารถอยู่แล้ว และเป็นผู้ผลิตส่งออกต่างประเทศอยู่แล้วด้วย 2.ช่วง 2-3 ที่ผ่านมา ยอดขายสูงขึ้นมาก โดยยอดที่สูงขึ้นนั้นเกิดจากการไปออกร้านขายตามงานต่างๆที่รัฐบาลจัดให้มีการขายสินค้า OTOP ผู้ซื้อเกือบ 100% เป็นคนไทย พอจะประเมินได้ว่ารัฐบาลประสบความสำเร็จในการกระตุ้นการบริโภคภายในประเทศครับ จากคุณ : CrazyHOrse - [ 8 มี.ค. 48 15:08:19 ]

ความคิดเห็นที่ 104 ตามอ่านมาตลอดเลยค่ะ ได้ความรู้ดี โดยส่วนตัวมีคนชักชวนให้ไปเข้าOTOP เพราะหลายๆบริษัทในOTOPก็เป็นผู้ส่งออก หรือเปิดกิจการของตัวเองมาอยู่แล้ว แต่ไม่อยากให้ดาวของรัฐบาลมาตัดสินเรา เลยไม่เอาดีกว่า        สำหรับยอดขายจากOTOPที่รัฐบาลโฆษณานักหนานั้น น่าจะมาจากบริษัทที่เข้าร่วมกลุ่มเป็นหลัก สำหรับชาวบ้านตาดำๆ ออเดอร์งานมากก็ไม่ได้ พัฒนาผลิตภัณฑ์ก็ไม่ค่อยเป็น จะขายเป็นกอบเป็นกำอย่างที่โฆษณาได้ยังไง ก็ยังสงสัยอยู่ อย่างของสวยๆงามๆที่เห็นตั้งในบูธOTOPที่งานบิ๊ก ดูไปดูมาก็คุ้นๆว่าอันนี้ของบ.นั้น อันโน้นของบ.นี้  บางชิ้นก็มาจากชาวบ้านจริง แต่เกิดจากการตกแต่งdisplayให้ดูดีด้วย แต่ถ้าเทียบกับเงินมหาศาลที่ลงไป แล้วได้งานมากระจิ๊ดเดียวจากชาวบ้าน ต้องบอกว่ารัฐทุ่มทุนสร้างมาก ไม่เคยดูถูกชาวบ้านนะคะ แต่โครงการนี้เราเลียนแบบมาจากญี่ปุ่น เราก็ต้องดูด้วยว่าวัฒนธรรมเค้าเป็นอย่างไร แล้ววัฒนธรรมของคนไทยเป็นอย่างไร ของเรางานบวช งานบุญ งานศพก็ต้องหยุด อยู่กันตามสบาย ทิ้งขยะไม่เป็นที่  ไม่มีระเบียบวินัย ถ้าคิดในทางดีก็คือไม่คิดมากและยิ้มง่ายดี ตามอ่านเรื่องแพกเกจจิ้งอยู่นะคะ ไปดูแพคเกจที่กรมส่งเสริมอุตสาหกรรมมา ทำไมถึงได้เชยขนาดนั้น กล้วยตาก มะม่วงอบ ใบชา ขวดสบู่ แชมพู ฯลฯแล้วแต่ละผลิตภัณฑ์ที่ทำแพกเกจนั้นเสียเงินไม่ต่ำกว่า40,000บาทต่อ1ชิ้นงาน(รํฐออกให้ค่ะ) นี่คือผ่านขั้นตอนต่างๆแล้วและจ้างบริษัทออกแบบด้วย ที่เห็นว่าเป็นOTOPอย่างแท้จริงตามประสาคนโลกแคบนะคะ ก็มีชุมชนบ้านบาตร มีดอรัญญิก หรืออื่นๆที่เค้าทำกันมานานแล้วมและมีความชำนาญ เพียงแต่ต้องการ การปรับแต่งให้ทันยุคสมัยบ้างเท่านั้นเอง สินค้าOTOPก็จะน่าภูมิใจ ขายได้ราคาดี มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ไม่ใช่การแห่ทำตามๆกันจนมีสินค้าเหมือนกันทั่วประเทศเช่นนี้ จากคุณ : outstanding - [ 8 มี.ค. 48 16:26:54 ]

ความคิดเห็นที่ 105 Packaging !!!! Packaging !!!! Packaging !!!! Packaging !!!! Packaging !!!! Packaging !!!! Packaging !!!! Packaging !!!! อิอิ มาป่วน +ปั่นกระทู้ จากคุณ : เอ็นจัง - [ 9 มี.ค. 48 20:15:27 ]

ความคิดเห็นที่ 106 อ้าว   ว้า.....ไม่มีใครมาตอบแล้วเหรอ   กะลังติดตามอยู่อย่างใกล้ชิดเลย..... เราก็เคยส่งผลิตภัณท์ไปประกวด   กะเค้าเหมือนกัน   ระอาเลยค่ะ   ก็เลยไม่อยากจะสนใจติดตาม...ว่าทำไมเพราะอะไร.....คะแนนที่กรรมการเค้าคุย  เค้าสัมภาษณ์ได้ตั้ง  ๔ ดาว   แล้วไหง  เวลาดาวออก  เรากลับไม่ติดดาวแหละ(คิดดูดิ...แค่ระดับอำเภอ  เรายังไม่ได้ดาวเลย    แต่สินค้าของบางกลุ่ม  ไม่ได้เข้าเกณท์เลย   กลับได้ตั้ง  ๔ ดาว)  งงๆๆๆมากๆเลย ....ก็ไม่เป็นไร   ยอดขายเรา  ไม่ได้ขึ้นอยู่กับดาวอยู่แล้ว แล้วยังอีกหลายเรื่อง  เกี่ยวกับคณะกรรมการน่ะ..... เอาเป็นว่า   เราคิดว่าโครงการนี้ดี   แต่ไม่รัดกุม  และมีการดำเนินงานที่ไม่ดีเท่าไหร่   ยังต้องปรับปรุงอีกเยอะค่ะ  โดยเฉพาะ  ความรู้ของกรรมการเอง   เป็นอุปสรรคใหญ่ของโอทอปค่ะ... จากคุณ : พิณทองเทียมๆ - [ 10 มี.ค. 48 07:57:24 ]

ความคิดเห็นที่ 107 ยิ่งอ่านยิ่ง confirm ที่ไม่หันกลับไปหามันอีกเลยสิบกว่าปีมาแล้ว ถ้าไม่ส่งเสริม otop แล้วจะให้ส่งเสริมอะไร ในเมื่อความสามารถคนส่วนใหญ่ที่สามารถดึงมาใช้ได้ในประเทศนี้เป็นแนวสังคมเกษตร สังคมแรงงาน ชาวบ้าน ชาวนา ไม่ใช่สังคมอุตสาหกรรม ซึ่งสินค้าทีออกมาก็ไม่พ้นเกษตรแปรรูป จักสาน กระโหลกกระลา ไม้แกะสลัก หรือเอาสารพัดวัสดุมาแกะสลักมาแระดิษฐ์ประดอย อาหาร เสื้อผ้า จะมีสักกี่คนที่ทำ Biotech, IT, chemical, animation software และ ใช้อานุภาพของการจดทรัพย์สินทางปัญญามาจัดการในเชิงเพิ่มมูลค่า  มาป้องกันการแข่งขัน  ถึงมีก็หยิบมือเดียวแถมแพงอีกต่างหาก และอีโก้สูงมาก และต้องใช้เวลาและประสบการณ์ และข้อสำคัญสังคม hitech มาหล่อหลอม ในเมื่อมองไปทางไหน เอานิ้วจิ้มไปตรงใดก็มีแต่แรงงานพื้นฐานทั้งสิ้น สินค้าที่ผลิตออกมาจึงท่วมท้นมหาศาล ลอกเลียนแบบกันอย่างเสรีง่ายดาย คนขายมากกว่าคนซื้อ ขายในประเทศก็หืดขึ้นคอ ขายต่างประเทศ ก็เจอจีน อินเดีย แถมมีปัญหาเรื่องภาษา ไม่แปลกใจทีจะมีเสียงร้องระงมมากมายสารพัด มีคนตายมากกว่าคนเป็น ผมไม่โทษว่าเป็นความผิดใคร ก็ศักยภาพของส่วนประกอบการผลิตมันเป็นเช่นนั้น แน่นอนในคนหมู่มากที่ตายก็ย่อมมีคนรอด มาเล่าขานวีรกรรมให้คนอื่นฟัง แต่อยากให้ลองกลับไป sqaure one มองที่เหตุใหม่ ใช้วิจารณญาณดีๆ แยกแยะผู้รู้จริง กับผู้รู้ไม่จริง(พวกนักวิชาการประเภทตาบอดคลำช้าง) ตรงนี้แหละยากสุด เพราะมองไปไหนเจอแต่นักวิชาการ อาจารย์ ผู้รู้ที่ไม่เคยทำธุรกิจจริงๆเป็น sme ตัวจริง มีแต่จำมาจากตำราประเภท How to ทั้งสิ้น ให้แต่หลักการซึ่งพูดกี่ครั้งก็ถูกอีก กว้างๆ basic นับคนได้ที่สามารถลงลึกในรายสินค้า ผมมีความเห็นว่าเราน่าจะมาใส่ใจที่เหตุ และทำเหตุให้เหมาะสม ถ้าทำไม่ได้ ดูแล้วไม่น่า work ก็ไม่น่าดันทุรังทำ เพราะผลที่ผิดอาจไม่มีทางแก้ จากคุณ : กระบี่ไร้คม - [ 11 มี.ค. 48 01:45:59 ]

ความคิดเห็นที่ 108 ยิ่งมองยิ่งดูยิ่งท้อใจ นายพรานที่มาสอนวิธีล่าสัตว์ การดำรงชีวิตในป่า น้อยนักที่เคยเข้าป่าล่าสัตว์จริง มีประสบการณ์จริง เป็นของจริง ที่เห็นจำจากขี้ปากคนอื่น จำจากตำรา แล้วมาเล่าต่ออีกที เอามาหากินเพื่อ career ของตน ซึ่งก็ต้องหาทางอยู่รอดเช่นกัน ในเมื่อเส้นทางนี้มีเม็ดเงินจากรัฐบาลมหาศาล จากคุณ : กระบี่ไร้คม - [ 11 มี.ค. 48 09:39:51 ]

ความคิดเห็นที่ 109 ช่วงนี้ยุ่งครับ ไม่มีเวลามาต่อกระทู้ มีเวลาก็เพียงแป๊บ ๆ แต่ยังไม่ทิ้งกระทู้นี้หรอกนะครับ เทคโอเวอร์มาแล้ว ก็จะ เล่าต่อไปเรื่อย ๆ ครับ เอาของจริง ๆ มาเล่า ผมเองก็ "เคย" ทำงานที่ปรึกษานะครับ ทำให้กรมส่งเสริม อุตสาหกรรมนี่แหละครับ แต่ปัจจุบันแทบจะไม่รับงานแล้ว เพราะเห็นอะไรขัดหูขัดตาไปหมดครับ  อย่างที่คุณกระบี่ ไร้คมเขียนบอกไว้ ที่ปรึกษาพวกนี้ไม่รู้จริงแล้วก็สอนตาม ตำรา ค่าที่ปรึกษาก็แสนจะแพง บางโครงการรัฐบาลจ่าย สมทบให้ บางโครงการฟรี แต่ก็มีอีกไม่น้อยที่ต้องจ่าย เงินเอง สงสารชาวบ้านครับ เมื่อวานก็ยังโทรไปคุยกับผู้ประกอบ การรายหนึ่งที่ประจวบฯ ผลิตน้ำมะนาวผง ก็เป็นโครงการ เสริมสร้างผู้ประกอบการใหม่ ผลก็คือเจ๊งครับ เมื่อวานโทร ไปขอเคสของเค้ามาเผยแพร่ เค้าอนุญาต เพราะผมให้ คำปรึกษาเค้าไปฟรี ๆ เยอะมาก เคสนี้จะเห็นข้อผิดพลาด มาตั้งแต่เลือกผลิตภัณฑ์เลยครับ แล้วมันก็มีเรื่องอื่น ๆ อีกเยอะ ทั้งเรื่องราคา แพคเกจจิ้ง ช่องทางการจัดจำหน่าย ขอให้ว่างอีกสักนิด จะมาเล่าเรื่องที่ค้าง ๆ เอาไว้ให้เคลียร์ ครับ.....  อ้อ วันก่อนผมไปเดินสำรวจตลาดที่พัฒน์พงษ์ ได้ความรู้มาเยอะเลยครับ ต้องขอขอบคุณ "พี่แดง" ที่ อุตส่าห์เสียเงินเสียเวลาพาผมทัวร์ทุกตรอกทุกซอกซอย ของพัฒน์พงษ์ ได้ความรู้เยอะครับ ได้ไปเห็นหลัก การตลาดของกองทัพมดที่เป็นแผงลอย น่าสนใจมาก ๆ แต่จะมีเวลาและโอกาสมาเล่าให้ฟังหรือเปล่า ก็ยังไม่ แน่ใจครับ   ยังไงก็ฝากคุณเอ็นจังเข้ามาตอบกระทู้ของ โอทอปและเอสเอ็มอีที่นีบ้างนะ อย่าไปตอบแต่กระทู้ ตัวเองล่ะครับ 555 ระหว่างนี้ก็เรียนเชิญเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ มาช่วยเล่า ประสบการณ์และแบ่งปันความรู้ให้กันด้วยนะครับ ยิ่งให้ ยิ่งได้นะครับ..... ขอบคุณครับ จากคุณ : sakchai splash - [ 11 มี.ค. 48 12:40:04 ]

ความคิดเห็นที่ 110 แอบอ่านมานาน ขอแชร์ปสก. ตัวเองบ้างแล้วกัน เพิ่งเริ่มทำผลิตภัณฑ์พวก โอท็อปนี้ไม่นานนักหรอก แบบสินค้าของกลุ่มแม่บ้านที่มีอยู่เดิมดูไม่ทันสมัย เราเลยหาแบบ/ดีไซน์ใหม่จากอินเตอร์เน็ทให้ด้วยความหวังดีและผลปย.ของทั้ง 2 ฝ่าย พอไปลองคุยกลับไม่ยอมทำให้เพราะว่าของเดิมก็มีคนซื้ออยู่แล้ว ฟังอย่างนี้แล้วชั้นไปดีกว่าอุตส่าห์หาแบบสวย ๆ หวังจะพัฒนาก้าวหน้าไปด้วยกัน เฮ้อ เซ็งเลยแล้วอย่างนี้จะไปสู้ชาติอื่นที่เขามีดีไซน์สวยกว่า คุณภาพดีกว่าได้ยังไงกัน ขอบคุณค่ะที่รับฟัง/อ่าน มีคำแนะนำอะไรดี ๆ บอกกันบ้างนะ จากคุณ : oran_mango (oran_mango) - [ 12 มี.ค. 48 11:56:11 ]

ความคิดเห็นที่ 111 มาลงชื่อว่ายังตามอ่านอยู่นะครับ จากคุณ : โสฬส16 - [ 13 มี.ค. 48 22:17:00 ]

ความคิดเห็นที่ 112 คุณศักดิ์ชัย เปิดอบรมหน่อยสิ เพิ่งเปิดเข้ามาดูแล้วก็เพิ่งเอาสินค้าโอทอปมาขาย ปัญหาเยอะจริงอย่างที่คุณบอก เห็นตอนแรกโครงการสวยหรู ดูดี ช่วยกระจายรายได้ให้ตาสีตาสา ชาวบ้านรากหญ้า พอมาอ่านกระทู้นี้หูตาสว่างแต่ก็ยังอยากทำอยู่ดีเพราะมันยังขายได้ดีมีกำไร แต่แข่งขันกันเยอะมากบางทีก็ไม่มีกำลังใจอยากทำ พอขายได้ทีมีออเดอร์ก็ดีใจมีแรงฮึดอยากทำต่อ เขียนต่อเรื่อยๆนะค่ะติดตามอ่านอยู่อย่าทิ้งไปนะ จากคุณ : แม่แหม่ม - [ 14 มี.ค. 48 01:08:30 ]

ความคิดเห็นที่ 113 สวัสดีครับ ต้องขอโทษทีนะครับ ไม่มีเวลาเข้ามาเขียนเล่าอะไรต่อ เพราะงานยุ่งครับ เอสเอ็มอีก็อย่างนี้แหละครับ ต้องทำ เองทุกอย่าง จ้างไม่ไหวครับ แต่ละคนเรียกแพง ๆ ทั้งนั้น อีกอย่าง จะรับคนมาก็หวั่น ๆ ครับ องค์กรเล็ก ๆ เจอพวก ไม่ซื่อมาโขมยลูกค้าไปก็แย่เหมือนกันครับ วันนี้มีสัมนาโครงการอบรมเพื่อเตรียมความพร้อมในการ รองรับงานที่ปรึกษาด้านมาตรฐานแรงงาน (มรท. 8001- 2546) ของกระทรวงแรงงาน ผมยังต้องเบี้ยวเลยครับ เสียดายมาก ๆ แต่งานหลักต้องมาก่อน เลยต้องยอมครับ เรียนคุรโสฬส 16 ผมยังไม่ทิ้งกระทู้นะครับ คงจะว่าง หลังวันที่ 15 ครับ พรุ่งนี้ลูกค้าญี่ปุ่นมาอีกแล้ว คุยอยู่นั่น แหละครับ ไม่เห็นซื้อสักที ต่อราคาเหมือนผักปลากครับ ตอนนี้ต้องทำใจแข็ง เพราะมันกำไรน้อยยยยยเต็มทน ตอนนี้ก็แอบไปติดต่อกับคู่แข่งของเค้าอยู่ด้วย  ถ้าเค้า ไม่ตกลง เดือนหน้าก็จะไปเสนอให้คู่แข่งของเค้าครับ (เลวดีไหมครับ แหะ ๆ) คุณแม่แหม่มมีปัญหาอะไรก็ถาม ๆ มาซิครับ ผมจะได้ เล่าให้ตรงประเด็น ไม่รู้ว่าจะจัดอบรมอะไรยังไงครับ เห็นโครงการอบรมของกรมส่งเสริมอุตสาหกรรมที่จัดแล้ว ก็ต้องปลง ๆ ครับ อย่างโครงการ "พี่เลี้ยงน้อง" ที่จัดกันอยู่นี่ ตอนแรกผมก็ว่าจะไปร่วมด้วย แต่พอทำไปทำมาก็ต้อง ขอถอนตัวครับ เพราะมันกลายเป็นโครงการ "น้องเลี้ยงพี่" แทนครับ พี่ ๆ ที่เค้าเชิญมานั้น ไม่ได้คิดจะให้วิชาจริง ๆ หรอกครับ มาบรรยายได้ทั้งเงิน และยังขายสินค้าของตัวเองด้วย ไม่ได้คิดจะสอนน้องให้ตกปลาเป็นหรอกนะครับ เล่าไป ก็ไม่ดี เพื่อน ๆ กันทั้งนั้น ได้แต่เศร้าใจครับ นี่ลงมาพักสายตาครับ ผลิตยังไม่ทันกำหนดครับ ต้องเร่ง จนเบลอไปหมดแล้ว เดือนหน้ามีงานแสดงสินค้า ยังคิด อะไรไม่ออกเลย กลัวจะทำไม่ทันครับ ไปก่อนนะครับ แล้วจะรีบมาต่อกระทู้ครับ แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 48 11:35:34 จากคุณ : sakchai splash - [ 14 มี.ค. 48 03:30:48 ]

ความคิดเห็นที่ 114 ชะอุ๋ย..โดนเข้าให้บ้างแล้วเรา ก็เขาเรียกว่า ดูแลกระทู้เป็นอย่างดี นี่เจ้าคะ แต่ที่สำคัญ ไม่รู้ว่าจะมาตอบอะไรเพราะภูมิความรู้พวกนี้ไม่ค่อยมี ถึงแม้บริษัทที่ทำ จะเป็น แบบ SME แต่ เป็นแค่งานบริการ ที่มีลูกค้าเฉพาะ ก็เลยไม่เจอปัญหาแบบที่ท่านๆเจอกัน แต่เจอปัญหา เช็ค ติดสปริง สามสี่ชั้น แล้วก็ปัญหาอำนาจมืด ที่มีทางแก้ แค่สองทาง คือ ปิดปากเงียบ อย่าโวยวาย กับอีกทางคือ เปลี่ยนทางทำมาหากิน เห็นไหมคะ งานของเอ็นจังไม่ยุ่งยากเลย ฮือๆๆๆๆ  น่าเศร้า ยังตามเก็บเช็คที่ติดสปริงไม่ได้เลย มันเด้งเก่ริงๆนะจะบอกให้ จากคุณ : เอ็นจัง - [ 14 มี.ค. 48 23:12:10 ]

ความคิดเห็นที่ 115 ตอนแรกก็ยังงงๆกับโครงการพี่เลี้ยงน้องที่คุณsakchaiเล่าแล้วก็ถึงบางอ้อเมื่อบอกว่าน่าจะเป็นโครงการน้องเลี้ยงพี่ : ) ใกล้จะเข้างานBIGแล้ว รู้สึกเหมือนสอบไฟนอลเลย กำลังเร่งเตรียมงานเหมือนกันค่ะ เวลาขับรถลงไปต้องฟัง ร้องเพลงนี้ทุกทีเลย บอย โกสิยพงศ์ ฉันจะไป ไม่ว่าจะทุกข์หรือจะร้อนเท่าไหร่ ฉันจะไป แม้ว่าจะต้องล้มซักกี่ครั้ง แต่ว่าฉันจะต้องทำได้ ฉันนั้นขอสาบานว่าฉันจะไม่มีวันเปลี่ยนใจ เริ่มนับถอยหลังทุกวันแล้วค่ะ อย่าทำแต่งานจนลืมพักผ่อนนะคะ ยังคงตามอ่านหาความรู้จากคุณsakchaiและทุกท่านด้วยค่ะ จากคุณ : outstanding - [ 15 มี.ค. 48 13:52:27 ]

ความคิดเห็นที่ 116 ขอเรื่อง package ละกัน เท่าที่เห็น จากที่ติดตามจากหนังสือ i-design  ก็ถือว่าส่งเสริมพอสมควร   แต่ยังไม่ทั่วถึง  อยู่ในวงแคบ ชาวบ้านทั่วไปยังไม่เห็นคุณค่ากับตรงนี้มากเท่าไหร่ ในขณะเดียวกัน ใช่ว่าดีไซน์ดี จะทำให้ขายได้เสียทีเดียว อยู่ที่ช่องทางการจำหน่ายและลูกค้าด้วย  เอะอะก็ต้องทำหีบห่อสวยๆ  ต้นทุนก็สูง  วางขายไม่ถูกช่องทาง  ก็ขายไม่ออก ไปเจอสินค้าตัวนึง ชอบสินค้าตัวนี้มาก  อยากเอามาขาย สินค้าดีมาก ๆ เห็นแพกเกจแล้ว จะเป็นลม อึ้งเหวอไปเลย มันไม่เข้ากับสินค้าสักนิด  ลุงแกบอกว่าอยากสร้างงานให้ชาวบ้าน  ใช้ผ้าพื้นเมืองห่อ มีดิ้นทองผูก ใช้ดอกกุหลาบแบบตามกิ๊ฟช็อปแปะ สินค้าตัวนั้นมันสามารถทำให้ดู hi-end ได้เลยนะคะ แกบอกว่า คนต่างชาติชอบมาก  และมันก็ขายออกดีอยู่แล้ว แกเลยไม่คิดจะทำให้มันดีไปกว่าเดิม แต่เราคนอยากรับมาขาย ... คิดไม่ตกว่าจะรับมาดีไหม แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 48 02:26:23 จากคุณ : น้องหนูสะดิ้งน้อย - [ 16 มี.ค. 48 01:12:14 ]

ความคิดเห็นที่ 117 โอ้ว มาย กระทู้อะไรเนี่ย ยอดเยี่ยมจริงๆเลย เพิ่งได้มีโอกาสเข้ามาอ่านค่ะ จากคุณ : Ganache - [ 17 มี.ค. 48 06:46:10 ]

ความคิดเห็นที่ 118 ....มาให้กำลังใจคุณ sakchai splash ครับ จากคุณ : academician - [ 18 มี.ค. 48 15:36:57 A:130.18.158.188 X: TicketID:075095 ]

ความคิดเห็นที่ 119 ขอบคุณครับ คุณ academician วันนี้ได้ส่งสินค้าไป รายหนึ่งแล้ว ยังเหลืออีก 3 ราย แต่รายที่ไปส่งวันนี้ เค้าจะแนะนำลูกค้ามาให้อีก นัดมาคุยวันจันทร์อังคารนี้ ฮือ ๆ ๆ อยากได้คร้าบ แต่เหนื่อยเหลือเกิน.... นี่ก็เพิ่ง เช็คเมลล์ ลูกค้าที่ญี่ปุ่นบอกว่าจะสั่งมีข่าวดีมาให้....... ถ้ารายนี้สั่งซื้อล่ะก็  ผมคงไม่ได้นอนเป็นเดือนเลยครับ เพราะสั่งเยอะมากกกก แต่กำไรต่อหน่วยน้อยยยย.... ซึ่งเป็นกลยุทธิ์ของผมที่เรียกกว่า "ราคาแบบยั่งยืน" หมายถึงราคาต่ำมาก ๆ จนไม่มีคู่แข่งรายอื่น ๆ จะสามารถ เข้ามาแข่งขันได้ ทำให้ลูกค้าจะซื้อสินค้ากับเราตลอดไป แต่พรุ่งนี้จะเข้ามาต่อกระทู้ครับ อาจจะเป็นช่วงเย็น ๆ หายไปหลายวัน ก็คิดถึงครับ ตั้งใจจะเล่าสิ่งที่พบเห็นมา เพื่อความรู้แก่เพื่อน ๆ น้อง ๆ ครับ... เล่าของจริงมันสนุก และมีชิวิตชีวาดีน่ะครับ... วันนี้ไปนอนก่อนล่ะครับ จากคุณ : sakchai splash - [ 19 มี.ค. 48 01:23:35 ]

ความคิดเห็นที่ 120 มานั่ง จุ้มปุ๊ก รอ ตั้งนานแล้วค่ะ คุณลุง sakchai splash อิอิ จากคุณ : เอ็นจัง - [ 19 มี.ค. 48 23:32:57 ]

ความคิดเห็นที่ 121 กระทู้นี้ มีข้อมูลที่มีประโยชน์มากครับ อยากให้สมาชิกที่เข้ามาอ่าน ช่วยโหวตไว้ก่อนครับ จะรออ่านต่อนะครับ  คุณ sakchai splash จากคุณ : คลองห้า - [ 20 มี.ค. 48 11:49:09 ]

ความคิดเห็นที่ 122 มาแล้วครับ มาแล้ว... ก็บอกแล้วว่าไม่ค่อยจะว่างครับ ช่วงนี้งานเยอะมาก ทำงานคนเดียวนี่ครับ ไหนจะผลิต ไหนจะวิ่งทำตลาด งานธุรการบัญชีการเงินอีก แฮ่... เหนื่อยครับ ยังปวดหัวเรื่องคนอยู่ครับ หาคนทำงานที่ดี ๆ นี่ยากเหลือเกินครับ  สงสัยต้องย้ายที่ทำงานไปอยู่ในชุมชนสักหน่อย แต่ก็ต้องพิจารณาผลได้ ผลเสียก่อน เพราะมันเป็นการเพิ่มค่าใช้จ่ายไงครับ ทีนี้มาเข้าเรื่องบรรจุภัณฑ์ตามที่หลาย ๆ คนอยากรู้ ผปมเองก็ไม่ได้เชียวชาญอะไรมากนักหรอกครับ เพราะผมมีประสบการณ์ในด้านพัฒนาผลิตภัณฑ์เสียมากกว่า ไม่ค่อยได้จับเรื่องบรรจุภัณฑ์มากนัก แต่พอเข้ามาคลุกคลีกับมัน ก็เลยพอจะเป็นบ้างเล็กน้อย  แต่ผมจะเล่าเรื่องบรรจุภัณฑ์นี้แบบรวม ๆ ก่อน น้อง ๆ ที่เพิ่งจบหรือน้อง ๆ ที่เพิ่งจะทำธุรกิจจะได้พอเข้าใจบ้าง เรื่องบรรจุภัณฑ์นี่เป็นเรื่องที่สำคัญมาก ๆ แล้วมีรายละเอียดเยอะ ซึ่งจะเห็นได้ว่าสินค้าบางชนิดมีต้นทุนบรรจุภัณฑ์แพงกว่าตัวสินค้าเสียอีก โดยเฉพาะบรรจุภัณฑ์สินค้าญี่ปุ่น ถ้าใครไปที่ญี่ปุ่นล่ะก็ จะเห็นชัดเลยว่า สินค้าทุกอย่างเน้นไปที่บรรจุภัณฑ์ครับ อย่างขนมที่วางขายในสนามบิน โห... สวยมากจนอดใจไม่ซื้อไม่ได้ โดยเฉพาะตอนเห็นในครั้งแรก ๆ ต้องซื้อติดไม้ติดมือกลับมาเป็นของฝาก เหอะ ๆ แสนจะไม่อร่อย แต่พอไปให้ใคร เค้าก็จะตื่นตาตื่นใจ เรียกว่าอยากได้บรรจุภัณฑ์มากกว่าสินค้าไงครับ สินค้าที่ดีถ้ามีบรรจุภัณฑ์ไม่สวยงาม ลูกค้าก็ไม่อยากจะซื้อครับ นอกจากว่าสินค้านั้นมันดีจริง ๆ แล้วไม่มีสินค้าอื่นทดแทน ตัวบรรจุภัณฑ์จะเป็นตัวกระตุ้นให้ผู้ซื้ออยากซื้อ เพราะมันสวย มันดูมีรสนิยม มีคลาส ซื้อแล้วภูมิใจได้เอาไปอวด...  ซึ่งบรรจุภัณฑ์ที่ยังรวมไปถึงถุงหิ้วที่ใส่สินค้าด้วยนะครับ....  เคยไปเที่ยวต่างประเทศกับเพื่อน แล้วเพื่อนเล่าให้ฟังถึงร้าน ๆ หนึ่ง ซึ่งสินค้าแสนจะห่วยและแพงมาก ๆ แต่ถุงสวยมาก คนก็เข้าไปซื้อสินค้ากันพรึ่บ ๆ ไปหมด เพราะอยากได้ถุงที่ทั้งสวยและดูดีมีรสนิยม ดังนั้นบรรจุภัณฑ์ในปัจจุบันไม่ใช่แค่สิ่งที่มาปกป้องสินค้าไม่ให้เกิดความเสียหาย และให้รายละเอียดข้อมูลของสินค้าอย่างเดียวแล้ว แต่บรรจุภัณฑ์เป็นสิ่งจำเป็นที่ต้องออกแบบให้สวยงามเพื่อสร้างความแตกต่างของสินค้ากับสินค้าคู่แข่ง กระตุ้นให้เกิดความต้องการที่จะซื้อ และสร้างการจดจำในสินค้าเพื่อการซื้อในครั้งต่อไปด้วย แต่สำหรับชาวโอทอปและชาวเอสเอ็มอีแล้ว เราสามารถทำบรรจุภัณฑ์และฉลากสวย ๆ หรู ๆ แบบที่เราเห็นในท้องตลาดได้หรือไม่... คำตอบก็คือ "ได้" แต่มันก็มีค่าใช้จ่ายอยู่ในระดับหนึ่ง ซึ่งคุณจ่ายกันไหวหรือเปล่า เอาง่าย ๆ นะครับ ถ้าจะพิมพ์ฉลากสติกเกอร์มาติดสินค้า ขั้นต่ำก็ต้องพิมพ์ 1,000 ใบเข้าไปแล้ว ซึ่งจะมีค่าเพลท ค่าพิมพ์ โห.. แพงมาก ๆ แต่ถ้าพิมพ์ 5,000 ใบ 10,000 ใบ ราคาก็จะต่ำลงได้  ดังนั้นถ้าพิมพ์น้อย ต้นทุนต่อหน่วยก็จะสูงขึ้น แล้วราคาขายก็อาจจะต้องขยับขึ้นเพื่อให้ครอบคลุมค่าใช้จ่าย แล้วเราจะสู้กับคู่แข่งได้หรือไม่ ตอนผมเริ่มธุรกิจใหม่ ๆ ผมขายแต่สบู่ แต่ผมเปิดตัวด้วยสบู่ 15 กลิ่น/สี แต่และสีและกลิ่นมี 3 ขนาด ผมต้องพิมพ์ฉลากและบรรจุภัณฑ์เท่าไหร่ ลองคำนวณดูเองนะครับ แล้วคุณบอกได้ไหมว่าสินค้าที่นำออกสู่ตลาดน่ะจะขายได้ทุกสีทุกกลิ่น... ดังนั้นถ้าสินค้าตัวไหนไม่วิ่ง ฉลากและบรรจุภัณฑ์ที่ทำขึ้นมา ก็ต้องทิ้งไปโดยเปล่าประโยชน์ ไอ้ที่คิดว่าจะกำไร อาจจะต้องเอากำไรของสินค้าตัวอื่นที่ขายได้ มากองอยู่ในต้นทุนวัตถุดิบเหล่านี้ก็ได้นะครับ ตอนนั้นผมก็คิดหนักอยู่เหมือนกัน ก็เลยตัดสินใจไปรึกษาที่สถาบัน SMEs ตรงธรรมศาสตร์รังสิต ซึ่งมีนโยบายส่งเสริมผู้ประกอบการอยู่แล้ว เค้าก็บอกให้เอาสินค้าไปให้ดู เค้าจะออกแบบให้ ซึ่งเค้าจะประสานงานกับนักออกแบบภายนอก แล้วทางสถาบันจะมีเงินช่วยเหลืออยู่ในอัตราหนึ่งแต่ไม่เกินเท่าไหร่ ผมก็จำไม่ค่อยได้แล้ว รู้แต่ว่า "โค-ตะ-ระ แพง" เลยครับ เท่าที่จำได้นะครับออกแบบโลโก และบรรจุภัณฑ์ 3 ชิ้น ค่าออกแบบทั้งหมด 30,000-35,000 บาท รัฐออกให้ส่วนหนึ่ง ผมยังต้องจ่าย 10,000 กว่า ๆ เห็นจะได้ ผมก็เลยกราบลาครับ เพราะถ้าออกแบบเสร็จแล้วต้องผลิตอีก จะเป็นเงินเท่าไหร่กันครับ... แล้วจะทำไง ผมถึงจะได้โลโกสวย ๆ และบรรจุภัณฑ์ดี ๆ มาใช้ล่ะ เดี๋ยวจะมาเล่าให้ฟังต่อครับ จากคุณ : sakchai splash (sakchai splash) - [ 20 มี.ค. 48 12:08:19 ]

ความคิดเห็นที่ 123 ได้เวลามาตอบพอดี คุณคลองห้าก็มาโหวตกระทู้ให้มันวิ่งกลับเข้าชาร์ตอีก ขอบคุณครับ ผมยังไม่ทิ้งกระทู้หรอกครับ ยังตั้งใจจะเขียนต่อครับ ยิ่งรู้ว่ายังมีคนตามอ่าน ก็ยิ่งอยากเขียนครับ จะได้แบ่งปันความรู้และประสบการณ์กันไป แต่เรื่องที่เล่าให้ฟังนี่เป็นความคิดเห็นของผมนะครับ อาจจะไม่ถูกต้องทั้งหมด ถ้าใครเห็นว่าตรงไหนไม่ถูก ไม่ดี ก็ช่วย ๆ เข้ามาแนะนำเพิ่มด้วยนะครับ อย่าเข้ามาอ่านเฉย ๆ แล้วผ่านไป..... เรื่องฉลากและบรรจุภัณฑ์นี่เป็นเรื่องที่ผมปวดหัวมากครับ ขยับไปทางไหนก็มีแต่ต้นทุนที่สูงขึ้น ยิ่งสวยก็ยิ่งแพง แล้วต้องผลิตแต่ละแบบเป็นร้อยเป็นพันทั้งนั้นครับ เงินทุนก็มีจำกัด ขืนเงินไปจมอยู่ในเรื่องพวกนี้ ก็จะมีปัญหาเรื่องกระแสเงินสดอีก อีกอย่างผมไม่มีทางคาดเดาได้เลยว่าผลิตไปแล้วจะขายได้หรือไม่ แล้วถ้าเงินทุนมาจมอย่างนี้ อีกทั้งยังต้องวุ่นเรื่องการเก็บรักษาสินค้าและบรรจุภัณฑ์อีก ตายแน่ครับ ต้องใช้เนื้อที่มาก เก็บไม่ดีก็เสีย... โอย... ทำไงดีล่ะครับ ผมก็เลยนั่งคิดนอนคิดจนปวดหัว สุดท้ายผมก็ไปจ้างนักศึกษาที่เรียนด้านออกแบบมาช่วยครับ แม้จะไม่ใช่มืออาชีพ แต่เค้าก็เรียนมา เราก็อธิบายคอนเซ็ปต์ให้เค้าฟัง มันก็ยังพอกล้อมแกล้มไปได้ครับ ผมก็เลยได้โลโก้สินค้ามา 1 ชิ้น ซึ่งผมก็นำมาใช้ได้ก่อน แล้วค่อย ๆ ปรับไป จนกลายมาเป็นโลโก้ปัจจุบันซึ่งก็ดูดีมีเอกลักษณ์ แต่จ่ายเงินไปนิดเดียวเท่านั้น - - ไว้ผมจะแตกประเด็นเรื่องการออกแบบโดยจ้างนักศึกษาให้อีกครั้งนะครับ ทีนี้ผมก็จะมาปวดหัวเรื่องฉลากล่ะซิ ถ้าจะทำฉลากจะต้องพิมพ์อย่างน้อย 1,000 ชิ้นต่อแบบ ผมต้องใช้ทั้งหมด 45 แบบ ก็ต้องพิมพ์ 45,000 ชิ้น ถ้าชิ้นละ 0.50 สตางค์ ผมจะต้องมีเงิน 22,500 บาทไม่รวมค่าเพลท ซึ่งก็จะแพงมาก แล้วถ้าทำเพลทรวม เกิดสินค้าบางตัวขายไม่ได้ เวลาจะพิมพ์งานครั้งต่อไป ผมจะทำอย่างไรล่ะ... น่ากลุ้มไหมครับ เพื่อความประหยัด ผมตัดสินใจไม่ทำบรรจุภัณฑ์ให้วุ่นวายครับ แต่สบู่ของผมจะห่อฟิล์มบาง ๆ เพื่อเก็บกลิ่นกลิ่นและจะติดสติกเกอร์ด้านหลังเท่านั้น โดยจะใช้รูปของวัตถุดิบมาช่วยสร้างความสวยงาม โดยผมจะพิมพ์ฉลากด้วยสติกเกอร์แบบพีพีแล้วเคลือบกันน้ำตามแถวร้านมาบุญครอง ซึ่งค้าจะคิดราคาเป็นเมตร แต่ของผมใช้ร้านของเพื่อนน่ะครับ ราคาเมตรละ 600 บาทซึ่งพิมพ์รวมกันได้ ผมก็เลยประหยัดไปหน่อย แต่ราคาต่อหน่วยก็แพงนะครับ ดวงละ 3 บาทได้ แต่มันมีสีสันและดูสวยงาม ทำให้สินค้าดูดีขึ้น ผมก็เลยใช้แบบนี้ไปก่อน ประหยัดดีครับ งบไม่บานปลาย พิมพ์ได้ครั้งละน้อย ๆ ไม่ต้องตุนให้ปวดหัว แต่เมื่อผมกระโจนไปในตลาดสบู่... โห... คนผลิตเยอะมากครับ แต่ละแบรนด์ก็สวย ๆ กันทั้งนั้น แล้วผมจะทำไงดีล่ะ ถ้ามีสบู่อย่างเดียว ผมก็คงไม่แตกต่างจากแบรนด์อื่น ๆ ที่เค้าขาย ๆ กันอยู่ ผมก็เลยพัฒนาผลิตภัณฑ์อื่น ๆ ออกมาเพิ่มเต็ม ไม่ว่าจะเป็นพวกแชมพู สบู่เหลว โลชั่น เกลือ ก็สินค้าพื้น ๆ ที่ใช้กันทั่วไป แต่ยิ่งทำค่าบรรจุภัณฑ์และค่าฉลากก็ยิ่งบานปลายครับ...... แล้วผมจะทำอย่างไรดี ผมถึงจะประหยัดเงินค่าบรรจุภัณฑ์และฉลากไปได้... ถ้าอยากรู้ก็ต้องติดตามตอนต่อไปครับ แก้ไขเมื่อ 02 เม.ย. 48 00:49:57 จากคุณ : sakchai splash - [ 20 มี.ค. 48 13:15:25 ]

ความคิดเห็นที่ 124 มาต่อกันนะครับ.... ไหน ๆ ก็เข้ามาแล้ว ตอนที่ผมยังหลงอยู่กับการทำแบรนด์ ผมก็เน้นฉลากเน้นบรรจุภัณฑ์ครับ หลังจากมีโลโก้แล้ว สินค้าเริ่มออกสู่ตลาด ผมก็ต้องทำฉลากสินค้าให้ครบทุกประเภท แล้วแต่ละประเภทมีสี มีกลิ่นที่แตกต่างกันกันอีก จากสบู่ 15 กลิ่น 3 ขนาด ผมก็ต้องมาเจอปัญหาเดิม ๆ ถ้ามีแชมพู ครีมอาบน้ำ โลชั่น เกลือ และอื่น ๆ อีก ผมจะต้องทำฉลากเท่าไหร่กันครับ ตายแน่ ๆ ครับ นี่ผมยังไม่ได้แตะเรื่องบรรจุภัณฑ์เลยนะครับ เพราะอยากเล่าเรื่องฉลากให้จบก่อน ผมโชคดีครับที่เพื่อนมาแนะนำให้ทำฉลากเป็นกลุ่ม ๆ แล้วทำสติกเกอร์แยกกลิ่นมาติดเพิ่มที่บรรจุภัณฑ์ ผมก็ทำตามครับ โดยออกแบบฉลากขึ้นมาเป็นมาสเตอร์ แล้วทำสติกเกอร์บอกกลิ่นเพิ่มอีกที  มันประหยัดก็จริงครับ แต่มันก็เพิ่มงาน แล้วก็ต้องมีฉลากอีกเยอะแยะอยู่ดี ไม่เหมาะสำหรับชาวโอทอปและเอสเอ็มอีอย่างเรา ๆ หรอกครับ ตำราทางการตลาดเค้าก็บอกไว้นะครับ ถ้าเล็ก ก็รบแบบเล็ก ๆ อย่าไปบังอาจรบแบบใหญ่ ๆ มีงบน้อย ก็ใช้น้อย แต่ทำให้มันดูดีให้ได้ ของดีไม่จำเป็นต้องแพงเสมอไป ผมก็เลยยุบฉลากทุกอย่างลงครับ แล้วมาพิมพ์ฉลากกลางเป็น 2-3 ขนาด ติดบนสินค้าทุกอย่างตามและขนาดที่เหมาะสม เพราะผมคิดว่าตัวสินค้ามันบอกประเภทด้วยตัวมันเองแล้ว เราเพียงใช้ฉลากมาเพิ่มชาติเพิ่มตระกูลให้สินค้าว่า ชั้นก็มีแบรนด์น่ะเท่านั้น แล้วไปใช้ฝีมือตกแต่งอีกเล็กน้อยเพื่อแยกกลิ่นแยกสีแต่ละหมวดหมู่ เวลาขายจะได้ไม่สับสน ก็เท่านั้น ส่วนฉลากที่ระบุส่วนผสม วันเดือนปีผลิต สรรพคุณ ผู้ผลิต อะไรเหล่านี้ ผมก็พิมพ์เองครับ ด้วยคอมพิวเตอร์นี่แหละ ประหยัดครับ แต่สินค้าก็ดูสวยดีนะครับ ไม่อายใคร แล้วประหยัดดีอีกด้วย ทุกวันนี้ผมก็ยังใช้วิธีนี้อยู่ครับ  เพราะสะดวกดี ลงทุนน้อย อย่างไรก็ตามปัจจุบันนี้ผมไม่ได้เน้นขายแบรนด์ เพราะจะรับจ้างผลิตเสียมากกว่า ก็เลยมาเน้นงานด้าน R&D และ Product Development แต่อนาคตก็ไม่แน่นะครับ ถ้ามีทีมงานดี ๆ ก็อยากจะทำแบรนด์เหมือนกัน แต่ตอนนี้ไม่มีทีมงาน และไม่มีเงินทุนมากพอ ขอรบแบบเล็ก ๆ ไปก่อนดีกว่าครับ...... จากคุณ : sakchai splash - [ 20 มี.ค. 48 14:10:46 ]

ความคิดเห็นที่ 125 เรื่องบรรจุภัณฑ์ที่ข้ามมาตอนแรกนั้น ที่จริงน่าจะเล่าให้ฟังก่อน แต่พอเล่าให้ฟ้งเรื่องฉลาก ก็เลยต้องเลยตามเลยไปก่อนครับ บรรจุภัณฑ์นั้นเป็นปัญหาใหญ่นะครับ เพราะแพงมาก ๆ แล้วถ้าจะให้ถูกก็ต้องซื้อครั้งละมาก ๆ ทำสินค้าขึ้นมาที ก็ต้องวิ่งหาบรรจุกัณฑ์กันที คิดว่าสวยแล้ว เจ๋งแล้ว แต่ต้นทุนสุงมาก ๆ ก็ไม่ไหวเหมือนกันครับ ตัวผมเองนั้นตอนเริ่มทำสินค้าสบู่ ผมก็ไม่ได้เน้นบรรจุภัณฑ์มากนัก ถ้าจะมีก็ใช้บรรจุภัณฑ์ประเภทวัสดุจากธรรมชาติที่เค้ามีขายกันอยู่แล้ว จะได้ไปซื้อมาเท่าที่จำเป็น ไม่จำเป็นต้องไปตุนอะไรให้มากมาย อย่างตระกร้าผักตบชวา ตะกร้าหวาย กล่องไม้ กล่องกระดาษสา กล่องผ้าไหม แต่ต้นทุนบรรจุภัณฑ์เหล่านี้ก็แพงไม่ใช่เล่นนะครับ แล้วถ้าสั่งผลิตล่ะก็ ต้องอย่างน้อย ๆ แบบละ 100 ชิ้นขึ้นไป ขอบอกเลยนะครับว่าเหนื่อย อย่างไรก็ตาม ตอนที่ผมไปจ้างให้ชาวบ้านเค้าออกแบบกล่องกระดาษสา กล่องผ้าไหมให้นั้น เค้าก็ทำกล่องตัวอย่างมาให้นะครับ แบบละ 1 ชิ้น เค้าก็คิดราคาเท่ากับสั่ง 100 ชิ้นแต่ขอค่าออกแบบจำนวนหนึ่ง จำได้ว่าเค้าออกแบบให้ 10 แบบคิดค่าออกแบบ 500 บาท ซึ่งถูกมาก ๆ เมื่อเทียบกับการไปรึกษากับสถาบันเอสเอ็มอีที่เคยเล่าไว้  หลังจากนั้นผมเลยไม่เคยไปรับคำปรึกษากับทางสถาบันอีกเลย เพราะสู้ต้นทุนไม่ไหว ให้ชาวบ้านช่วยจะดีกว่า อย่างทุกวันนี้ ผมก็จ้างบริษัทออกแบบหลายแห่ง แต่ละแห่งก็เต็มใจที่จะทำให้เพื่อไปโชว์ในงานก่อน โดยสั่งซื้อแค่แบบละ 1-10 ชิ้น โดยไม่เก็บค่าออกแบบ ถ้าลูกค้าสั่งซื้อ ก็ต้องไปสั่งซื้อกับเค้า เท่ากับว่าเราได้ช่วยเหลือเกื้อกูลกัน เวลาได้ก็ได้ด้วยกัน ดีกว่าตั้งเยอะครับ อย่างไรก็ตาม ยิ่งคุณทำงานมาก คุณก็จะรู้มากขึ้นเป็นเงาตามตัว ตอนนี้ผมไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องการออกแบบแพคเกิจจิ้งเท่าไหร่ เพราะผมเข้าไปในเน็ท ไปดูแพคเกจจิ้งของฝรั่งเค้า แล้วก็จำเอามาพัฒนาต่อเอง ดูได้หลากหลาย ไม่เสียสตางค์ครับ ดัดแปลงนิดหน่อยก็สวยแล้วครับ แต่เวลาทำงานจริง ๆ แล้วผมยังยึดหลักอยู่ 2-3 ข้อครับ 1.  แบบต้องสวยเหมาะกับสินค้า ดึงดูดความสนใจได้ 2.  ต้องราคาไม่แพง และไม่ขึ้น ๆ ลง ๆ มีมาตรฐาน 3.  หาซื้อได้ง่าย ผลิตได้เร็ว มีคุณภาพสม่ำเสมอ ผมเคยมีผู้ช่วยอยู่คนครับ ตอนมาสมัครงานเค้าบอกว่าเค้าเก่ง ชอบงานฝีมือ ออกแบบได้ ผมก็เลยให้เค้าทำ ผลก็คือ ลมจับครับ กระดาษสานี่เค้าก็ตัดไม่ธรรมดานะครับ ใช้กรรไกรซิกแซก เชือกก็เอามาขดเป็นวง ๆ ไว้แต่งกล่อง ก่อนวางสินค้าก็ต้องตัดกระดาษสามารอง สวยครับ แต่มันสวยแบบไทย ๆ ฝรั่งกับคนไทยมองดีไซน์แตกต่างกันนะครับ ซึ่งต้องระวังมาก ๆ แล้วทำบรรจุภัณฑ์แบบนั้น ถ้ามีออเดอร์มามาก ๆ จะทำได้หรือเปล่าครับ อันนี้ต้องคิดด้วยนะครับ การวางสินค้าก็ต้องดูด้วย เราไม่ได้วางสินค้าขายหน้าร้านสักหน่อย จัดตะกร้าสวย ๆ แต่สะเทือนหน่อย สินค้าก็โย้แล้วอย่างนี้ ก็ใช้ไม่ได้ครับ จริงไหมครับ จากคุณ : sakchai splash - [ 20 มี.ค. 48 14:32:05 ]

ความคิดเห็นที่ 126 คุณมีค่าตัวหรือเปล่าครับ ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? สินค้าโอทอปและสินค้าเอสเอ้มอีหลายรายนะครับ ที่ขาย ๆ กันอยู่นั้น มีราคาต่ำกว่าความเป็นจริง เพราะเค้าใช้เวลาว่าง ๆ มาผลิตกัน โดยลืมคิดค่าแรงของตัวเค้าเอง นั่นก็ส่งผลให้เกิดปัญหาต่อการขายในอนาคตไงครับ เพราะเมื่อต้องมาผลิตจริง ๆ จะต้องมี่การจ้างแรงงานมาช่วย ต้นทุนก็เกิดขึ้นทันที ทำให้ขายแล้วไม่ได้กำไร ชาวบ้านก็เลยไม่อยากทำ ขอทำแค่เป็นงานอดิเรกไปเท่านั้น ไม่เดือดร้อน แต่ปัญหาตรงนี้มันได้สร้างปัญหาให้กับวงการค้าโดยที่เราไม่รู้เนื้อรู้ตัวนะครับ เพราะเมื่อรัฐบาลเข้าไปส่งเสริม มีการสนับสนุนชักจูงให้เค้าผลิตเองและขายเอง มันก็พอจะทำได้ แต่พอเข้าสู่ระบบการค้า ถึงได้รู้ว่าราคาที่ขายไปนั้นยังไม่รวมค่าแรง  พอคิดต้นทุนเพิ่ม ราคาขายก็ต้องเพิ่มตาม ผู้ซื้อที่เคยซื้อไปในราคาเดิม เค้าก็รู้สึกว่าราคาใหม่มันแพง เค้าก็ไม่ซื้อ แล้วปัญหานี้ก็หมักหมมกันไปเรื่อย ๆ ซึ่งถ้าไปมีโอกาสได้ไปเดินซื้อสินค้าโอทอปบ่อย ๆ ก็คงจะเห็นปัญหาอันนี้ ช่วงที่รัฐบาลส่งเสริมให้ข้าราชการ Early Retire หรือเกษียณก่อนกำหนด เพื่อลดค่าใช้จ่ายของรัฐลง แล้วมุ่งเน้นให้ข้าราชการเหล่านั้นออกไปประกอบธุรกิจส่วนตัวแบบเอสเอ็มอี มีเปิดการอบรมสอนวิชาชีพกันเยอะแยะไปหมด ซึ่งรัฐบาลก็ไม่ทราบหรอกครับว่า สิ่งเหล่านี้ก็ได้ทำลายระบบการค้าลงเหมือนกัน โดยเฉพาะเรื่อง "ราคา" เพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของการคิดราคาแบบลืมบวกต้นทุนแรงงานของตัวเองเข้าไป เอ๊ะ... มันยังไง... ข้าราชการที่ขอเกษียณก่อนกำหนดส่วนใหญ่ก็ยังเลือกที่จะรับบำนาญ เพราะมันจะมีรายได้จากรัฐอยู่ทุกเดือน ซึ่งมันก็พอจะอยู่กันได้ และเมื่อเค้ามาประกอบธุรกิจ เค้าก็ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องการทำมาหากินเท่าไหร่หรอกครับ เพราะมีเงินเดือนกินอยู่ แม้จะน้อย แต่ก็พออยู่ได้ ทีนี้เวลาเค้าทำสินค้าขึ้นมาขาย เค้าไม่เคยค้าขาย ก็คิดเพียงว่าทำแล้วให้มันขายได้ พอมีกำไรก็พอ ปัญหาก็เกิดซิครับ เพราะต้นทุนของเค้าที่ไม่คิดค่าแรงมันจะต่ำกว่าราคาของคนอื่น ๆ ของคนอื่นก็ขายไม่ได้ ถามว่าถ้าเค้าขายได้ แม้ได้กำไรน้อย ๆ เค้าอยู่ได้ไหม ได้แน่นอน เพราะรายได้หลักเค้าจะมาจากเงินบำนาญ การค้าเป็นเพียงรายได้เสริมของเค้าเท่าน้น ดังนั้นระบบการค้าก็จะถูกทำลายไปเปราะหนึ่ง ผมเองก็เห็นผ่านหูผ่านตามาบ้าง แต่ยังไม่เคยได้รับผลกระทบ ไม่ทราบว่าเพื่อน ๆ ท่านได้เคยเจอมาบ้างครับ ช่วยมาแชร์ประสบการณ์สักหน่อย อยากรู้ครับ มาช่วยกันเล่า เผื่อจะเข้าหูคนของรัฐบ้าง ถือว่าช่วยประเทศชาติครับ แก้ไขเมื่อ 02 เม.ย. 48 00:49:14 จากคุณ : sakchai splash - [ 20 มี.ค. 48 15:29:54 ]

ความคิดเห็นที่ 127 คุณ sakchai splash ไปเป็นอาจารย์พิเศษด้านการตลาดได้เลยนะครับ มีประสบการณ์ครบทุกด้านตั้งแต่การผลิต มาถึงการขาย ขอบคุณที่อุตส่าห์นั่งพิมพ์มาให้อ่านกันครับ จากคุณ : Fac7 - [ 20 มี.ค. 48 20:50:01 ]

ความคิดเห็นที่ 128 มาตามที่คุณ sakchai splash ชวน และโหวตให้ตามที่ #121 คุณคลองห้า ขอไว้ครับ จากคุณ : X-CU - [ 20 มี.ค. 48 20:51:42 ]

ความคิดเห็นที่ 129 มาพักสมองครับ กำลังแพ็คของจะไปส่ง ลูกค้านัดให้ไปส่งสินค้าตอนเที่ยงคืนครับ 55 มีอย่างนี้ทุกวันก็ดีนะครับ ผมยอมอดหลับอดนอนทุกวันเลย... ขอบคุณคุณ Fac7 ที่มาเยี่ยมกระทู้... ผมมิบังอาจไปสอนใครหรอกครับ ยังไม่เก่งพอ เล่านิดเล่าหน่อยก็คงพอได้ มีกึ๋นอยู่แค่นี้แหละครับ วันไหนว่าง ๆ คงต้องขอคุยกับคุณ X-CU ซะหน่อยแล้ว 555 อยากจะให้มาช่วยทำประชาสัมพันธ์บริษัทและสินค้าให้หน่อย ว่าแต่จะฟรีไหมครับ.... ยังไง ๆ ผมก็มีเลือดสีชมพูอยู่นิดนะครับ ช่วย ๆ กันฉันท์พี่ฉันท์น้อง คงพอจะไหวนะครับ... ขอบคุณล่วงหน้าด้วยเลยนะครับ (อิอิ มัดมือชกซะเลย....) แก้ไขเมื่อ 02 เม.ย. 48 00:50:33 จากคุณ : sakchai splash - [ 20 มี.ค. 48 22:53:01 ]

ความคิดเห็นที่ 130 จากที่อ่านมากระบวนการทั้งหมดของสินค้ารวมถึงขั้นตอน R&D จนถึงมือผู้ซื้อแม้กระทั่งแพ็กของ คุณศักดิ์ชัยทำเองคนเดียวทั้งหมดเลยหรือคะ เก่งจริง ๆ แยกร่างอย่างไรเนี่ย  หนึ่งวันมี 24 ชั่วโมง จากคุณ : น้องหนูสะดิ้งน้อย - [ 21 มี.ค. 48 02:48:02 ]

ความคิดเห็นที่ 131 อ้าว ก็ทำอยู่คนเดียวนี่ครับน้องหนู อยากมีคนมาช่วย หรอกครับ แต่เงินทุนยังจำกัดอยู่ ก็เลยต้องทน ๆ ทำคนเดียวไปก่อน อาศัยว่าทำงานได้ทุกอย่างไงครับ มันก็เลยไม่เสียเวลามาก ลุย ๆ ไปได้เลย สนุกดีครับ บางวันทำงานจนไม่ได้ทานข้าวก็มีครับ ยิ่งถ้าวันไหน ต้องไปติดต่องานหลายแห่งล่ะก็ แวะซื้อขนมปังติดรถ ไว้ได้เลยครับ แต่ผมเน้นส่งออกไงครับ ไม่ได้เน้น ขายปลีก ก็พยายามปรับตัว หาจุดของงานให้เหมาะกับ กำลังที่มีครับ แต่ตอนนี้งานมันเริ่มโตขึ้น ๆ ครับ ก็อยาก ได้คนมาช่วยเหมือนกัน แต่หาคนดี ๆ ยากมากครับ และนี่เป็นปัญหาของเอสเอ็มอีส่วนใหญ่ครับ อย่างหนูนั้น ถ้าคิดจะทำธุรกิจ ก็ต้องคิดให้หนักหน่อยนะครับว่าหนูจะ ไหวหรือเปล่า ทำธุรกิจไม่เหมือนการเป็นลูกจ้างนะครับ กำไรขาดทุนอยู่ที่เรานะครับ ยิ่งเริ่มกิจการใหม่ ๆ ด้วย แล้ว ลองแล้วจะรู้ซึ้งครับ จากคุณ : sakchai splash - [ 21 มี.ค. 48 03:21:03 ]

ความคิดเห็นที่ 132 vote krab... more and more pls... จากคุณ : come together - [ 21 มี.ค. 48 10:55:48 A:203.113.80.11 X: TicketID:085587 ]

ความคิดเห็นที่ 133 มีเพื่อนชาวออสเตรเลีย 2 คน เขารู้จักเมืองไทยดี และมาเที่ยวเมืองไทยบ่อย...เขาเป็นคนหาสินค้าป้อน Discount Store รายใหญ่ ที่ Melbourne เขาไปหาแหล่งผลิตในจีน....เลือกสินค้าที่คิดว่าขายได้สั่งเป็นคอนเทนเนอร์ไปป้อนเลย..หรือบางครั้งก็หาแบบไปให้ทางจีนทำให้..ง่ายมาก และเร็วด้วย แค่ส่ง mail ไป ถามว่าทำแบบนี้ได้มั๊ย...ภายใน 24 ชั่วโมง..ทางจีนส่งราคามาให้แล้ว....เขาชอบไปเดินงานแสดงสินค้าในจีน...บางครั้งเจอสินค้าถูกใจ ก็สั่งเลย..ซึ่งทาง Discount Store ที่เขาสั่งสินค้าไปป้อน ก็ดีมาก ให้สิทธิ์เขาเลือกของเอง....เพราะจากประสบการณ์ที่ผ่านมา สินค้าที่เขาเลือก ก็ขายดี ขายหมด..คือจะต้องรู้ตลาดด้วย นี่เขาก็ชวนเรากับสามีไปงาน Canton Fair เดือนหน้าด้วย...ว่าจะไปเจอเขาที่โน่น....... จากคุณ : แม่อีหนู - [ 21 มี.ค. 48 13:39:31 A:202.59.254.41 X: TicketID:027216 ]

ความคิดเห็นที่ 134 ขอบคุณครับคุณแม่อีหนูที่แวะเข้ามาให้ข่าวคราว สินค้าจีนเค้าถูกเพราะเรื่องค่าแรงงานไงครับ แต่ในอนาคต ก็ไม่แน่ว่าจะยังรักษาค่าแรงงานในระดับนี้ได้หรือไม่ ถ้าค่าแรงขยับนิดเดียว ก็เป็นเรื่องใหญ่เลยนะครับ อีกอย่างสินค้าจีนมีมาตรฐานต่ำครับ ร้าน 100 เยนในญี่ปุ่น ก็สั่งซื้อสินค้าจากจีนไปขายเหมือนกันครับ  ถ้าเราจะแข่ง ขันกับจีน เราต้องเน้นดีไซน์ดี ราคายุติธรรม บริการเยี่ยม และคุณภาพสม่ำเสมอครับ ซึ่งสินค้าของจีนคุณภาพไม่มี มาตรฐานครับ ลูกค้าญี่ปุ่นผมก็หนีมาจากจีนครับ อ้อ เดือนหน้าผมก็จะไปดูงานที่จีนเหมือนกันครับ แต่ผม จะไปกวางเจา คงจะเป็นหลังจากงานบิ๊ก เพราะมีเวลาน้อย ไปเดิน ๆ ดูสัก 2-3 วันก็กลับครับ จะไปพักด้วยกันก็ได้นะ ผมมีเพื่อนอยู่ที่นั่นครับ เป็นกงสุล ก็เลยประหยัดไปได้ ไปมาแล้ว มาเล่าสู่กันฟังบ้างนะครับ มาแลกเปลี่ยน ประสบการณ์กัน เพื่อความเจริญของประเทศชาติครับ แล้วแวะมาเยี่ยมเยียนกันอีกนะครับ แล้วอย่าลืมข้อคิดและ ประสบการณ์ดี ๆ มาโพสต์เล่าสู่กันฟังนะครับ จากคุณ : sakchai splash - [ 21 มี.ค. 48 14:44:31 ]

ความคิดเห็นที่ 135 คุณ sakchai splash ค่ะ งาน Canton Fair กับงาน Fair ที่กวางโจว นี่น่าจะเป็นงานเดียวกันนะคะ...แม่อีหนู ..ไม่เคยไป..สามีบอกให้หาข้อมูล....เพื่อจะได้ทำเรื่องการเดินทาง..และหาที่พัก....เพื่อนเขาที่ Melbourne ก็ Mail รายละเอียดมาให้เหมือนกัน...แต่ยังไม่ได้ดูรายละเอียดเลย จะซื้อตัวเครื่องบินและจองที่พักเอง หรือซื้อแพ็คเกจ ไปดีคะ...แต่ที่พักฟรีของคุณศักดิ์ชัยก็น่าสนใจดีนะคะ เพิ่งกลับจาก Melbourne เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว....เห็นสินค้าที่วางขายในห้างทั่วๆไป ส่วนใหญ่จะติดป้าย Design in Australia ,Made in Chaina หรือ Made in Vietnam เสียมากกว่า ที่จะเจอ Made in Thailand ทั้งๆที่ สินค้าบางตัว เหมือนสินค้า Otop ของเรามาก ดีใจคิดว่าใช่แน่ๆ พอพลิกป้ายดู กลายไปสินค้าจาก 2 ประเทศข้างบน หรือไม่ก็ มาจากอินโดนีเซีย เสียนี่...ของตกแต่งสวน สวยๆ ที่บ้านเราก็มี ..กลายเป็นว่ามาจากเวียดนาม ตอนนี้อยากจะทำ Trading บ้างจัง...แต่กลัวไม่ Work. จากคุณ : แม่อีหนู - [ 21 มี.ค. 48 16:35:09 A:202.59.254.41 X: TicketID:027216 ]

ความคิดเห็นที่ 136 เราว่าน่าจะจัด meeting มานั่งคุย แลกเปลี่ยนประสบการณ์กันดีไหม เผื่อว่าใครมีคำถาม หรือความคิดเห็นน่าสนใจเพิ่มเติมอีก คุณศักดิ์ชัยจะไปงาน Canton in Guangzhou ด้วยเหรอไม่ทราบว่าไปวันไหนค่ะ  เพราะจะไปเหมือนกัน จากคุณ : oran_mango (oran_mango) - [ 21 มี.ค. 48 16:36:29 ]

ความคิดเห็นที่ 137 คุณแม่อีหนู และคุณ oran_mango ครับ ผมยังไม่ได้กำหนดวันแน่นอนครับ รอเพื่อนอีกคนที่จะไปด้วยกัน แต่คาดว่าต้องไปหลังวันที่ 25 เมษาครับ ต้องรอให้จบงานบิ๊กก่อน คาดว่าจะไป 2-3 วันเองครับ เพราะงานไม่มีคนสางให้ เพื่อนชวนให้ไปหลายครั้งมากแล้ว แต่ไม่มีเวลาครับ เค้าจะอยู่ที่นั่นอีกแค่ปีกว่า ๆ เลยต้องรีบ ชอบของฟรีครับ เรื่องงานพบปะสังสรรค์กันนั้น ทางห้องสีลมกำลังเตรียมงานอยู่ รับรองมีแน่ครับ ยังไงก็เรียนเชิญด้วย จะได้เจอกันครับ จากคุณ : sakchai splash - [ 21 มี.ค. 48 16:53:10 ]

ความคิดเห็นที่ 138 Oh My God!!!!!!!!!!!!.................. ขออุทานเป็นภาษาประกิตสักวันเถอะนะครับ เพราะเพิ่งคุยกับเพื่อนรุ่นน้องมาถึงวงการค้าข้าว เผอิญเพิ่งได้เจอลูกค้ารายใหม่ เค้ามาซื้อสินค้าเกือบทุกอย่างในประเทศ ซึ่งรวมถึงข้าวสารด้วย เนื่องจากเคยคลุกคลีอยู่ในวงการค้าข้าว ผมก็เลยติดต่อไปยังเพื่อน ๆ ที่ยังคงทำงานในฟิล์ดนี้อยู่ ก็เลยได้รู้ว่า เวียตนามสามารถส่งออกข้าวหอมมะลิได้แล้ว และมีราคาต่ำกว่าราคาข้าวหอมมะลิของไทยตันละ 20-30 เหรียญ ฟังแล้วรู้สึกหนาวครับ แต่เดิมข้าวขาวของไทยจะถูกตัดราคาจากข้าวขาวเวียตนามตลอด เพราะราคาของเค้าถูกมาก นั่นทำให้โรงสีหลายรายต้องนำข้าวขาวมาพัฒนาให้เป็นข้าวนึ่ง (parboil rice) ผมชักเริ่มห่วงธุรกิจข้าวหอมของบ้านเราแล้วล่ะซิครับ แต่เดิมข้าวหอมมะลิของไทยเราต้องแข่งขันกับข้าวบัสมาติของอินเดีย ซึ่งมีเม็ดเล็กเรียว (ผมชอบกินนะ อร่อยดี) เพราะอินเดียเป็นประเทศด้อยพัฒนา ทำให้ข้าวของอินเดีย มีภาษีนำเข้าต่ำกว่า อีกทั้งรัฐบาลอินเดียยังส่งเสริมการส่งออก มีเงินอุดหนุน เงินชดเชย ทำให้ข้าวบัสมาติของอินเดียเข้ามาแข่งกับข้าวหอมมะลิตลอดมา เมื่อไม่กี่ปีมานี้ อเมริกาก็ผลิตข้าวหอมมะลิออกมาขายเหมือนกัน เราก็ต้องเผชิญศึกกับยักษ์ใหญ่  ธุรกิจค้าข้าวของไทยจะทำไงดีล่ะครับ ฮือ ๆ เพื่อนเล่าให้ฟังว่าเศรษฐกิจของเวียตนามดีมาก หนุ่มสาวใช้เงินกันสะพัดมาก โทรศัพท์มือถือนี่ ใช้แต่แบบทันสมัย เห็นแล้วหนาวเลย สงสัยว่าจะต้องหาโอกาสไปดูลาดเลาที่เวียตนามด้วยซะแล้ว เพื่อน ๆ ท่านใดมีลู่ทาง มีคนรู้จักที่โน่น น่าจะลอง ๆ ไปดูนะครับ ลู่ทางการค้าสดใสแบบนี้ ไม่กี่ปีก็รวยแล้วคร้าบ  อย่างนี้เค้าเรียกว่า ถ้าแข่งขันกับเค้าไม่ได้ ก็ชวนมาเป็นพวกกันเสียเลย..... จากคุณ : sakchai splash - [ 21 มี.ค. 48 18:54:29 ]

ความคิดเห็นที่ 139 ลงชื่อค่ะ ยังตามอ่านอยู่นะคะ ^^ จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 22 มี.ค. 48 20:53:30 ]

ความคิดเห็นที่ 140 ฟังอยู่ด้วยค่ะ จากคุณ : @-อมยิ้มแก้มตุ่ย-@ - [ 23 มี.ค. 48 17:12:38 ]

ความคิดเห็นที่ 141 ตลาดพัฒน์พงษ์...... แผงลอยร้อน ๆ มาแล้วครับ เมื่อหลายวันก่อนได้มีโอกาสไปเดินสำรวจตลาดแถวพัฒน์พงษ์ เพราะพี่คนหนึ่งที่ไปติดต่อค้าขายด้วยเกิดถูกอัธยาศัย เค้าอาสาจะพาไปเดินดูตลาดสินค้าที่นั่น ผมเองก็เคยไปเดินออกเล่นแถวนั้นบ่อย ๆ ครับ อ๊ะ ๆ ผมไม่ได้ไปเดินดูโชว์อะไรหรอกนะครับ ผมไปเดินดูสินค้าต่างหากครับ ตลาดสินค้าที่นั่นเป็นสินค้าที่ใช้ได้ครับ ฝรั่งมีความต้องการสูง ค่าแผงลอยแต่ละแผงก็มีราคาค่าเช่าไม่น้อยนะครับ แต่มันก็ขึ้นอยู่กับทำเลน่ะครับ แต่บอกได้เลยนะครับว่ารายได้ของแต่ละแพงไม่น้อยเลยครับ รู้แล้วยังอิจฉาครับ พี่ที่พาผมไปเดินเล่นนั้นเค้าก็มีแผงอยู่ในละแวกนั้นด้วย แต่พี่เค้าไม่ได้ขายเองแล้ว ปล่อยแผงให้เค้าเช่า แล้วเค้าก็ส่งสินค้าให้กับผู้เช่าอีกที แล้วเค้าก็อาศัยการกระจายสินค้าผ่านแผงลอยเหล่านี้ ซึ่งหากสังเกตุให้ดี จะเห็นว่าสินค้าแต่ละร้านมักจะคล้าย ๆ กันไปหมด นั่นเพราะสินค้ามักจะมาจากแหล่งเดียวกันครับ ลักษณะการขายของแผงลอยเหล่านี้เน้นเงินหมุนครับ ต่อรองราคาได้ มีกำไรนิดหน่อยเค้าก็ปล่อยกันแล้วเพราะถือว่าอย่างน้อยก็ได้ระบายของ เอาเงินมาหมุน แต่รายได้หลัก ๆ ที่เค้าได้ ๆ กันก็คือออเดอร์ส่งออกที่ฝรั่งนักท่องเที่ยวที่ไปเดินที่นั่นจะสั่งซื้อสินค้าจากพวกเค้าด้วย บางออเดอร์ได้เงินเป็นกอบเป็นกำเลยนะครับ ที่ผมไปเดินวันนั้นเพราะเพื่อนผมเค้ารับอาสาที่จะนำสินค้าไปกระจายให้โดยผ่านร้านค้าที่เค้ารู้จักมักคุ้น จะได้ไม่มีปัญหา สุ่มสี่สุ่มห้าไปมีหวังเจ๊งครับ เพราะระบบค้าขายที่นั่นมันเป็นเงินหมุน หมุนดีก็ดีไป หมุนร้ายเราต้องหลบหลีกดี ๆ ครับ ไม่งั้นมีหวังเจอดีแน่... พวกเราที่เป็นโอทอป เป็นเอสเอ็มอี มักจะหวังแต่จะส่งออกกัน ก็ตะบี้ตะวันออกบูธเพื่อให้ได้เจอบายเออร์ แต่ส่วนใหญ่มักจะลืมตลาดแผงลอยเหล่านี้ แต่ขอบอกนะครับ แผงลอยเหล่านี้เงินสะพัดดีมากครับ ผมเพิ่งเริ่มส่งสินค้าให้ร้านค้าแค่เพียงเจ้าเดียว แต่ในระยะเวลาเพียงเดือนเดียว เค้าก็สั่งออเดอร์มาหลายหมื่นบาทแล้วนะครับ  ถ้าสินค้าขายดี เจ้าอื่น ๆ เห็น เค้าก็อยากจะขายบ้าง  ผมก็ให้เจ้าเดิมนี่แหละเป็นคนกระจายสินค้าให้ผม ผมไม่ต้องเหนื่อยวิ่งเต้น สร้างเครือข่ายไว้จะได้ทำงานน้อยลง แบ่ง ๆ กันกำไรนะครับ อย่างกมากแล้วคุณจะโตเร็วขึ้นกว่าที่คุณเคยคิดครับ.... เอ้า... คืนนี้ใครจะไปเที่ยวพัฒน์พงษ์กับผมบ้างครับ... โชว์ฟรี ไม่มีชาร์ทครับ... 555 ขอบคุณคุณสาวน้อยร้อยแปดกระบวนท่าและคุณอมยิ้มแก้มตุ่ยนะครับ ที่เข้ามาลงชื่อ.... แวะมาบ่อย ๆ นะครับ จะได้รู้ว่ามีคนอ่านอยู่ จะได้เขียนต่อไปครับ ไม่งั้นมันเหงาครับ  แล้วท่านอื่น ๆ ที่ทำโอทอป หรือ เอสเอ็มอี มีข้อคิดเห็นอะไรที่อยากจะร่วมแบ่งปันก็เรียนเชิญเลยนะครับ... ขอบคุณคุณความเห้นครับ..... แก้ไขเมื่อ 02 เม.ย. 48 00:51:03 จากคุณ : sakchai splash - [ 23 มี.ค. 48 18:28:53 ]

ความคิดเห็นที่ 142 ยกมาจาก คคห. ข้างบน ครับ ************************************* ถ้าสินค้าขายดี เจ้าอื่น ๆ เห็น เค้าก็อยากจะขายบ้าง   ผมก็ให้เจ้าเดิมนี่แหละเป็นคนกระจายสินค้าให้ผม ผมไม่ต้องเหนื่อยวิ่งเต้น สร้างเครือข่ายไว้จะได้ทำงานน้อยลง แบ่ง ๆ กันกำไรนะครับ อย่างกมาก แล้วคุณจะโตเร็วขึ้นกว่าที่คุณเคยคิดครับ.... ************************************* ความคิดแบบ win-win นี้  หาคนทำได้ยากนะครับ ส่วนใหญ่มักอยากจะเก็บโกยไว้คนเดียว จากคุณ : โสฬส16 - [ 23 มี.ค. 48 19:01:47 ]

ความคิดเห็นที่ 143 "ความคิดแบบ win-win นี้  หาคนทำได้ยาก" มีส่วนจริง แต่ปัจจุบันคนรุ่นใหม่เข้าใจเรื่องนี้มากขึ้นแล้ว แต่ปัญหานอกจากเรื่องความเห็นแก่ตัวแล้ว ยังมีเรื่องเงินหมุน ที่เมื่อสดุดตรงหนึ่งแล้ว มักจะสดุดเป็นลูกโซ่ เนื่องจากกลไกการประกัน การ Hedge และเงินทุน ของเรายังไม่ดี อีกประการหนึ่ง การที่ไม่มีธุรกิจเป็นหลักแหล่งระยะยาว ทำให้ไม่มีใครกล้าวางระบบ หรือสร้างฐานผูกพัน สังคมจึงฉาบฉวย  ทำธุรกิจแบบสิบเบี้ยใกล้มือ ตีหัวเข้าบ้านไปหมด ตลาดแผงบ้านเราก็เข้าข่ายนี้ วันนี้ยังอยู่ พรุ่งนี้อาจเปลี่ยนหน้า วันนี้ขายกระเป๋า พรุ่งนี้ขายกางเกง คนขายแผงเหล่านี้ หลายคนอยากทำให้ดี อยากสุจริต แต่ไม่มีใครปกป้องเขา การเช้งแผง  มีการจ่ายเบี้ยบ้านรายทาง  อาจเซ้งกันหลายทอด ธุรกิจแผง เมื่อไม่ค่อยถูกกฎหมาย  ก็ต้องอาศัยอิทธิพลเป็นที่พึ่ง วันนี้แผงได้เยอะก็จ่ายเยอะ แผงไม่ต้องจดเข้าระบบภาษี ไม่มีแวต แผงไม่มีค่าโรงเรือน ค่ามิเตอร์ต่างๆไม่เสีย แผง ไม่อยู่ในระบบคุ้มครองเงินเดือน แต่ไม่ว่าอย่างไร แผงก็เป็นช่องทางธุรกิจที่ดี คนที่ขายแผงคนหนึ่ง  บอกผมว่าเขาไม่ได้ขายสินค้า แต่เขากำลังสร้างช่องทางกระจายสินค้าที่มีประสิทธิภาพ จากคุณ : ยังตามอ่านอยู่ (X-CU) - [ 23 มี.ค. 48 20:26:35 ]

ความคิดเห็นที่ 144 ตามอ่านมานานแล้วค่ะ ... แวะมาลงชื่อ ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความรู้ โดยเฉพาะคุณ sakchai splash ค่ะ จากคุณ : ใบบอน - [ 23 มี.ค. 48 22:29:36 ]

ความคิดเห็นที่ 145 จาก คห. 142 คุณโสฬส "ความคิดแบบ win-win นี้  หาคนทำได้ยากนะครับ ส่วนใหญ่มักอยากจะเก็บโกยไว้คนเดียว" จริงครับ คนส่วนใหญ่คิดจะเก็บไว้กินคนเดียว มันก็เลยโตไม่เต็มที่สักทีไงครับ การทำธุรกิจส่วนตัวนะครับ ใจต้องกว้างครับ คิดคับแคบไม่ได้หรอกครับ หุ้นส่วนที่แตก ๆ กันก็เพราะทุกคนคิดแต่จะกอบโกย คิดแต่จะเก็บเกี่ยวผลประโยชน์เข้ากระเป๋าให้มากที่สุด สุดท้ายมันก็ล่มครับ การค้าขายร่วมกันมันก็ถือเป็นหุ้นส่วนกันเหมือนกันนะครับ เพียงแต่การจัดสรรผลประโยชน์จะชัดเจนกว่า ต่างคนต่างทำ ต่างคนต่างแบ่งกำไรกันไปเลย จะได้ไม่ทะเลาะกันไงครับ แต่ถ้าเราไม่ใจกว้าง คิดจะเอากำไรคนเดียว โดยที่เราไปค้าขายแข่งกับเค้าด้วย ยิ่งขยายเราก็ยิ่งเหนื่อยครับ เพราะคู่ค้าเราเค้าได้รับผลกระทบ เค้าก็จะเลิกครับ ดีไม่ดีมีคู่แข่งขันแทรกเข้ามา จะกลายเป็นว่าเราผลักมิตรให้กลายเป็นศัตรู   นอกจากนี้ ผมเป็นคนขี้เกียจครับ ชอบทำน้อย ๆ แล้วให้คนอื่นทำงานให้ ในระยะยาวแล้ว ผมน่าจะได้มากกว่านะครับ ยิ่งถ้าได้แขนขาเยอะ ๆ ก็จะยิ่งสบายครับ ระบบการค้าในเมืองไทยยังเป็นระบบเครือข่ายครับ ผมก็พูดมาโดยตลอดเลยนะครับว่า ผมค้าขายโดยใช้คอนเน็คชั่นครับ ยิ่งสร้างได้ใหญ่ ๆ ก็จะยิ่งดีครับ  รับรองได้ว่าคุณจะไม่มีวันจนครับ... เราช่วยเค้า เค้าก็ช่วยเรา  ว่าแต่ว่า วันนี้คุณได้สร้างเครือข่ายได้กว้างเท่าไหร่แล้วครับ...???? รวยเมื่อไหร่จะได้ไปขอกู้ครับ จากคุณ : sakchai splash - [ 24 มี.ค. 48 01:07:57 ]

ความคิดเห็นที่ 146 คุณ X-CU ครับ คห 143 มาช่วยแสดงความคิดเห็นเยอะ ๆ หน่อยนะครับ จะได้สร้างสีสรรให้กระทู้นี้อยู่ยงคงกระพันครับ ไม่ทราบว่าได้รับบัตรเชิญให้ไปร่วมงานเนื่องในโอกาสที่จุฬาลกรณ์มหาวิทยาลัยได้ประกาศให้ ผศ.ดร.พักตร์ผจง วัฒนสินธุ์ เป็นผู้ได้รับรางวัลยกย่องเชิดชูเกียรติ กองทุนรัชดาภิเษกสมโภช ประเภท "อาจารย์ดีเด่น" ประจำคณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี ประจำปี 2547 หรือไม่ครับ เค้าจะมีงานรวมเลี้ยงฉลองและแสดงความยินดี ในวันจันทร์ที่ 4 เมษายน 2547 เวลา 18.00-22.00 น. ณ ห้องมูราโน ชั้น 2 โรงแรมตะวันนารามาดา กรุงเทพฯ ครับ บัตรราคา 350 บาทเท่านั้นครับ.... แล้วเจอกันในงานนะครับ... ใครที่เคยเป็นลูกศิษย์ลูกหาของอาจารย์อย่าลืมไปนะครับ คุณใบบอน คห. 144 ขอบคุณมากครับ วันหลังอย่าแวะแค่มาลงชื่อซิครับ อ่านมาตั้งเยอะแล้ว ไม่มีคำถามคาใจบ้างเลยหรือครับ ช่วยถามหน่อยเถอะครับ อยากตอบเต็มทีแล้ว... จากคุณ : sakchai splash - [ 24 มี.ค. 48 01:16:59 ]

ความคิดเห็นที่ 147 พึ่งได้มาเห็นกระทู้นี้ครับ เซฟเก็บไว้ก่อน ไว้อ่านจบแล้วจะมากบอกครับ 55+ จากคุณ : หนึ่งกระบี่ แปรสามแจ้ง - [ 24 มี.ค. 48 04:36:21 ]

ความคิดเห็นที่ 148 "ความคิดแบบ win-win นี้  หาคนทำได้ยากนะครับ ส่วนใหญ่มักอยากจะเก็บโกยไว้คนเดียว" ^ ^ เห็นด้วยค่ะ ผู้ใหญ่ที่นับถือท่านหนึ่ง ก็สอนเราไว้ตอนที่ออกมาทำธุรกิจเอง ท่านบอกว่า "แบ่งกันรวย ดีกว่า แข่งกันจน" กินโต๊ะจีน ต้องกินหลายๆ คนจึงจะอร่อย อยากกินคนเดียวต้องไปกินฟาสฟู้ดค่ะ ^^ จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 24 มี.ค. 48 11:51:56 ]

ความคิดเห็นที่ 149 สาวน้อยร้อยแปด เอย........ มีนิทานที่เคยได้ยินมาเรื่องหนึ่งจะเล่าให้ฟัง ยังมีกระทาชายนายหนึ่ง เกิดตายไป 3 วันแล้วฟื้นขึ้นมาได้ ผู้คนรอบข้างต่างถามเขา ว่าเกิดอะไรขึ้น ได้พบเห็นอะไรมาบ้าง กระทาชายนายนั้น  ตอบว่าเมื่อตายแล้ว เขาได้ฟื้นไปพบนายยมพบาล ยมพบาลกำลังตระโกนดุลูกน้องยมทูตด้วยเสียงอันดังไม่พอใจว่า "คนยังไม่ถึงที่  ไปเอาตัวมาทำไม"  ให้รีบเอาไปส่งคืน ยมทูตที่ทำพลาด จำใจต้องเอาตัวเขากลับ และเพื่อเป็นการลุแก่โทษ  ได้บอกว่าจะพาเขาไปชมสวรรค์ และ ณ.ที่สวรรค์นั่นเอง  ชายคนนั้นได้เห็นคนกลุ่มใหญ่อยู่ในสถานที่ สวยงาม หรูหราโอ่อ่า และนั่งกินอาการที่ล้วนแล้วแต่ของดี งดงามน่ากิน ดูทุกคนเอิบอิ่มอเร็ดอร่อย เมื่อยมทูตจะพาตัวกลับ  ชายคนนั้นก็ขอให้พาไปชมนรกบ้าง  ... ซึ่งยมทูตบอกว่าไม่น่าสนใจ แต่ก็ใจดีพาไป ที่นรก..... ชายคนนั้นแปลกใจมาก ที่ยมทูตพาเขามายังสถานที่ที่เหมือนหรือคล้ายคลึงกับบนสวรรค์มาก แถมก็มีคนกลุ่มใหญ่นั่งกินอาหารชั้นดีอยู่เช่นกันและอยู่ในบรรยากาศเช่นเดียวกัน.... คนรอบข้างที่นั่งฟังชายคนนั้นเล่าอยู่  ต่างก็อ้าปาก งง "อ้าวว .... อย่างนั้นสวรรค์กับนรกก็ไม่แตกต่างกันเลยน่ะซิ?" ชายคนนั้นถอนใจส่ายหน้า แล้วเล่าต่อว่า "เหมือนกัน แต่ไม่เหมือนกัน .... คนบนสวรรค์และในนรกทั้งสองกลุ่มต่างก็มีตะเกียบยาวสองวาคนละคู่ เพื่อกินอาหารชั้นดีบนโต้ะเหมือนๆ กัน....แต่ว่าพวกในนรก ต่างก็แย่งชิงใช้ตะเกียบคีบอาหารเลิศรสเข้าปากของตัวเอง  ที่พยายามเท่าใหร่ก็คีบส่งเข้าปากไม่ได้ เพราะตะเกียบยาวจนป้อนปากของตัวเองไม่ได้ ต่างก็ทุรนทุราย หิว อยากกินแต่ก็กินไม่สำเร็จ" "แต่บนสวรรค์นั่นซิ ... พวกเขาบนนั้น ต่างก็ช่วยกันคีบอาหาร  ต่างก็ป้อนอาหารให้แก่กันและกัน  ชี้ชวนกันกินอย่างสุขสนานรื่นรมณ์ยิ่งนัก ... " จากคุณ : X-CU - [ 24 มี.ค. 48 13:09:44 ]

ความคิดเห็นที่ 150 มาให้กำลังใจและขอขอบคุณทุกท่านที่นำประสบการณ์มาเล่าให้ฟังครับ ผมว่ามีคนที่เข้ามาอ่านแต่ไม่ได้โพสต์เยอะนะครับ ตัวผมเองก็มีเพื่อนแนะนำให้เข้ามาอ่านกระทู้นี้เพราะน่าสนใจและมีประโยชน์ ยังไงก็จะรออ่านต่อไปนะครับ จากคุณ : คนเมืองวัด - [ 24 มี.ค. 48 21:36:49 ]

ความคิดเห็นที่ 151 เรียน คห. 147 คุณหนึ่งกระบี่ แปรสามแจ้ง "พึ่งได้มาเห็นกระทู้นี้ครับ เซฟเก็บไว้ก่อน ไว้อ่านจบแล้วจะมากบอกครับ 55+" ขอบคุณครับที่แวะมาครับ 55+ แค่อ่านกระทู้ยาว ๆ แค่นี้ยังต้องเซฟไว้อ่านที่หลังเลยหรือครับ... เชื่อแล้วครับว่าขี้เกียจจริงอย่างที่บอก....  อ่านจบแลวอย่าลืมมาบอกล่ะครับ... น้องจะรออ่านประสบการณ์และคำชี้แนะจากพี่ท่านครับ...... เรียน คห. 148 คุณสาวน้อยร้อยแปด ชอบคำคมของคุณครับ "แบ่งกันรวย ดีกว่าแข่งกันจน" จะจำไปใช้บ้าง จะได้รวย ๆ เหมือนคุณสาวน้อยครับ ไม่โลภหรอกครับ ขอสักล้านแปดต่อเดือนก็พอครับ 55 เรียน คห. 149 คุณเอ็กซ์-ซียู เข้าใจเปรียบเปรยนะครับ ไม่เคยฟังนิทานเรื่องนี้มาก่อนเลยครับ แต่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาแล้วครับ เผอิญหลงไปนั่งผิดโต๊ะครับ ตอนนี้หาโต๊ะกลุ่มแรกได้แล้วครับ แต่อาหารมันยังน้อยอยู่ครับ กินยังไม่อิ่ม ที่จริงวันนี้มีประสบการณ์ที่คิดว่ามีประโยชน์มาเล่าให้ฟังเยอะเชียวครับ  แต่คงต้องเป็นวันหลังเสียแล้ว กะว่าจะโพสต์ทีเดียวหลาย ๆ เรื่องเลยครับ จะได้อ่านกันอย่างจุใจ รอหน่อยนะครับ บายครับ จากคุณ : sakchai splash - [ 25 มี.ค. 48 03:59:32 ]

ความคิดเห็นที่ 152 ขอบคุณคุณsakchaiครับ เรื่องเล่าผมจำมาจาก ภ.ฟรั่ง ในนั้นเขาว่าๆ เป็นของขงจื้อ มันสอนใจดีครับ ผมยังมา Mr. Fusion อยู่เรื่อยๆ นะครับ อย่าลืมเขียนต่อ จากคุณ : อาหารทิพย์เพิ่มได้เอง (X-CU) - [ 25 มี.ค. 48 10:20:55 ]

ความคิดเห็นที่ 153 เยี่ยมยอด โหวตครับโหวต จากคุณ : เฮ้อ... ก็เท่านี้เอง - [ 25 มี.ค. 48 10:57:21 ]

ความคิดเห็นที่ 154 มาตามเก็บค่า โฆษณาค่ะ อิอิ น่าเสียดายกลับมาไม่ทันไปเที่ยวพัฒพงษ์ อยากไปมากๆๆๆ จากคุณ : เอ็นจัง - [ 26 มี.ค. 48 01:39:46 ]

ความคิดเห็นที่ 155 ยังตามอ่านอยู่ค่ะ ถ้าคุณsakchaiพอมีเวลา อยากรบกวนให้เล่าประสบการณ์ตอนหาลูกค้ารายแรกๆให้ฟังเป็นความรู้หน่อยน่ะค่ะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : Ganache - [ 26 มี.ค. 48 04:16:25 ]

ความคิดเห็นที่ 156 คุณคนเมืองวัดครับ ขอบคุณครับที่เข้ามาเยี่ยม ช่วยแนะนำต่อด้วยนะครับ อยากให้คนอ่านกันเยอะ ๆ ครับ ยิ่งหากมีใครเข้ามาแชร์ประสบการณ์ร่วมก็จะยิ่งดี หลายหัวดีกว่าหัวเดียวครับ ช่วย ๆ มาสุมหัวกันหน่อยนะครับ คุณ X-CU ช่วยเข้ามาแชร์ประสบการณ์ด้วยซิครับ อย่าแวะเข้ามา Mr. Fusion อย่างเดียวนะครับ คุณเฮ้อ... ก็เท่านี้เอง อ่านแล้วปลงหรือครับ  ไปสะดุดอะไรตรงไหนหรือครับ บอกกันหน่อยนะครับ อยากจะปลงได้บ้างเหมือนกันครับ คุณเอ็นจังกลับมาแล้ว มีอะไรมาเล่าสู่กันฟังบ้างครับ  ช่วยแจ้งค่าโฆษณาให้ทราบด้วยนะครับ... จะได้ตามไปจ่ายถูก และถ้าอยากไปเที่ยวพัฒน์พงษ์ บอกได้ครับ ชักชำนาญแล้ว..... คุณ Ganache ครับ เรื่องการหาลูกค้ารายแรก ๆ น่ะ ไม่ได้ยากเย็นหรอกครับ มันต้องอาศัยจังหวะและโอกาสมากกว่าครับ... ในกรณีของผมนี่ ผมใช้วิธีสร้างโอกาสครับ มันง่ายกว่า และเร็วกว่าครับ เย็นนี้จะกลับมาเล่าให้ฟังครับ เผอิญว่าต้องไปข้างนอกก่อนครับ... เมื่อวานก็เบี้ยวไปทีแล้ว เดี๋ยวงานจะไม่เสร็จครับ ไปล่ะครับ จากคุณ : sakchai splash - [ 26 มี.ค. 48 09:11:31 ]

ความคิดเห็นที่ 157 กระทู้ ข้าพเจ้ามันเจ๊ง ใครพอะแนะนำได้ไหมะ อิอ เราไม่ได้โฆษณา แต่มาขอความเห็นใจ ส่วนพัฒพงษ์นี่ ขาดเจ้ามือ ไปบ่อยเหมือนกัล จากคุณ : เอ็นจัง - [ 26 มี.ค. 48 11:50:39 ]

ความคิดเห็นที่ 158 เจ้าตัวไม่อยู่ กระทู้ตรอมใจ สงสัยต้องพาไปดีท้อกซ์ละมั้ง.... จากคุณ : X-CU - [ 26 มี.ค. 48 14:23:58 ]

ความคิดเห็นที่ 159 555 เห็นด้วยกับคุณ X-CU ครับ แต่ผมแวะไปที่กระทู้ มันก็ยังใช้ได้นี่ครับ ไม่เห็นเจ๊งเลย สงสัยจะสำออยอ้อน เจ้านายนะครับ  กลับมาแล้ว ก็ปั่นกระทู้ต่อซิครับ จะได้ มีเรื่องให้แฟน ๆ ได้อ่านกันลับสมอง ไปพัฒน์พงษ์น่ะไม่ต้องมีเจ้ามือไปหรอกครับ เค้าไปหา เจ้ามือกันที่โน่นกันทั้งนั้น แล้วบอกว่าไปบ่อย.... เอ... แต่วันก่อนก็เห็นผู้หญิงอยู่คนคลับคล้ายคลับคลา ไม่แน่ใจว่าใช่หรือเปล่า ก็เลยไม่กล้าทักครับ 55 จากคุณ : sakchai splash - [ 26 มี.ค. 48 23:33:29 ]

ความคิดเห็นที่ 160 คุณ Ganache คห.155 "........อยากรบกวนให้เล่าประสบการณ์ตอนหาลูกค้ารายแรก ๆ ให้ฟังเป็นความรู้หน่อยน่ะค่ะ ขอบคุณค่ะ...." เมื่อย้อนเวลากลับไปนะครับ... ผมเปิดบริษัทขึ้นมาด้วยความไม่พร้อมอะไรสักอย่างเลยครับ มันเป็นการจับพลัดกจับผลู ตกกระไดพลอยโจนเสียมากกว่าครับ... เมื่อตัดสินใจจดทะเบียนบริษัทในเดือนมิถุนายน 2546 ผมยังไม่มีอะไรอยู่ในหัวเลยครับ รู้แต่ว่าผมตั้งเป้าว่าจะไปเปิดตัวสินค้าในงานบิ๊กเดือนตุลาคม 46 ผมออกสำรวจตลาด ดูผลิตภัณฑ์สบู่ที่เค้าขาย ๆ กันอยู่ พยายามหาช่องว่างทางการตลาดว่าสินค้าผมควรจะเป็นยังไง จึงจะเรียกจุดสนใจจากผู้ซื้อได้ ช่วงนั้นผมต้องทำการบ้านค่อนข้างมากครับ ทดลองผลิตโน่นผลิตนี่เยอะแยะไปหมด ทำ ๆ ทิ้ง ๆ ครับ เพราะผมไม่เคยผลิตมาก่อน แต่นี่ก็เป็นจุดกดดันตัวเองอย่างหนึ่งนะครับ เพราะถ้าเราทำไม่เป็น เราก็จะต่อสู้ไปข้างหน้าไม่ได้ ผมก็เลยต้องศึกษาหาความรู้การผลิตสบู่อย่างเต็มที่ อะไรที่ไม่เคยรู้ ต้องรู้ โชคดีที่มีญาติเป็นเจ้าของโรงงานและมีความรู้พอที่จะถ่ายทอดให้ได้... แต่ในความเป็นจริงแล้ว ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนครับ เพราะวิธีการผลิตมันมีหลากหลายมาก ความรู้ในตำราและประสบการณ์มันขัดแย้งกันครับ ซึ่งสิ่งที่ต้องทำก็คือ ลองไปเรื่อย ๆ ครับ จนกว่าเราจะได้สูตรการผลิตที่ดีตามแบบฉบับของเรา ตอนนั้นนะครับ แค่ผลิตออกมาเป็นรู้เป็นร่างได้ เราก็ภูมิใจ และดีใจแล้ว เพราะมั่นใจเหลือเกินว่าสินค้าของเราเจ๋งแล้ว ดีแล้ว - เหมือนกบในกะลายังไงยังนั้นเลยครับ 55 ในระหว่างที่กำลังทดลองผลิตสินค้าอยู่นั้น เค้าก็มีให้จองงาน Health & Beauty Fair 2003 ซึ่งจะจัดขึ้นในเดือนกันยายน 46  ด้วยค่าบูธที่ถูกมาก ๆ  ผมก็เลยจองมันสองบูธซะเลย พร้อมกันปรับแผนการเปิดตัวสินค้าในเดือนตุลาคม มาเป็นเดือนกันยายนแทน จากเดิมที่มีเวลา 3-4 เดือนในการพัฒนาสินค้า ผมมีเวลาเพียง 2-3 เดือนในการเตรียมตัวเท่านั้น แล้วกิจการอันนี้ ผมก็ทำคนเดียวซะด้วย คุณลองคิดดูก็แล้วกันครับว่ามันจะเละขนาดไหน ทั้งทดลอง ทั้งผลิต ทั้งออกแบบ มั่วอยู่คนเดียว มึนมาก ๆ เลยครับ...... ผมเป็นบริษัทเปิดใหม่ ไม่เคยมีใครรู้จัก สินค้าผมก็ยังพื้น ๆ ไม่มีอะไรโดดเด่น ฉลาก ตราสินค้า อะไรไม่ต้องพูดถึง ทำไม่ทันหรอกครับ เพราะวิ่งอยู่คนเดียว  แต่เมื่อวันเปิดตัวสินค้า บูธผมได้รับความสนใจจากผู้เข้าชมงานทั้งไทยและเทศ ผมก็เลยสนุกกับงาน ฝอยจนเพลินเลยครับ ผมก็เลยได้ลูกค้ามาจากการออกบูธนี่แหละครับ และผมก็ออกบูธต่อมาอีกเรื่อย ๆ เพื่อสร้างแบรนด์ตามตำราที่เค้าสอน ๆ กันมา พรุ่งนี้ผมจะมาเล่าให้ฟังต่อนะครับ ว่าทำไมบูธผมจึงได้รับความสนใจจากผู้เข้าชมงาน... วันนี้ผมเหนื่อยแล้วครับ ขอไปพักก่อนครับ.. ขอบคุณทุกท่านนะครับที่ทนอ่านกันมาตลอด อยากติอะไร หรืออยากถามอะไร ก็โพสต์มาได้เลยนะครับ ผมจะพยายามตอบกระทู้ให้ดีที่สุดครับ จากคุณ : sakchai splash - [ 27 มี.ค. 48 00:00:29 ]

ความคิดเห็นที่ 161 สบู่ทำแล้วต้องทิ้งไว้พักหนึ่งใช่ไหมครับ แล้วมีเวลาแค่นั้นไม่แย่หรือ? ดูจากรูปแบบแล้ว ผมว่าสวยงามมากนะครับ ค่า Mold คงไม่ใช่เล่น จากคุณ : X-CU - [ 27 มี.ค. 48 00:58:30 ]

ความคิดเห็นที่ 162 สวัสวดีครับคุณ X-CU แวะมาแต่มืดเลยนะครับ สบู่มีหลายแบบหลายวิธีครับ แต่ละวิธีก็มีข้อดีข้อเสียแตกต่างกันครับ สบู่แบบที่คุณ X-CU บอกจะเป็นสบู่แบบ Cold Processed Handmand Soap ซึ่งเป็นสบู่ที่ผลิตโดยมิได้ผ่านกระบวนการความร้อน เนื้อสบู่จะเกิดจากทำปฏิกิริยาระหว่างน้ำมันกับน้ำด่าง ซึ่งเคล็ดลับก็อยู่ที่การคำนวณปริมาณน้ำมันที่ต้องใช้ในแต่ละชนิดที่ต้องการกับน้ำด่าง น้ำมันแต่ละชนิดทำปฏิกิริยากับน้ำด่างไม่เท่ากันครับ  ตำราที่สอน ๆ กันส่วนใหญ่จะบอกไม่หมดครับ เราจะต้องฝึกฝนเพื่อหาเคล็ดลับที่หายไปเองครับ สบู่ขนิดนี้เมื่อผลิตแล้วจะต้องเก็บทิ้งไว้เป็นเวลาประมาณ 2 อาทิตย์ครับ จึงจะนำมาใช้ได้ ไม่อย่างนั้นผิวจะแห้ง เพราะปฏิกิริยาของน้ำมันและน้ำด่างยังเกิดไม่เสร็จสิ้น เราเรียกกระบวนการนี้ว่า "Aging" ครับ พื้นฐานของการทำจริง ๆ แล้วไม่ยาก แต่จะทำสบู่ให้ดีนั้น ยากมากครับ สบู่ชนิดนี้ถ้าทำไม่ดี เก็บไว้ไม่กี่เดือนก็เหม็นหืนแล้วครับ แต่ถ้าสบู่ดี ๆ เก็บไว้สองสามปีก็ยังมีสภาพเหมือนเดิม ไม่แห้ง ไม่หดตัว ไม่เหม็นหืนครับ แต่กระบวนการก็ยุ่งยากขึ้น ต้นทุนก็เลยสูงกว่าสบู่ในกระบวนการธรรมดา ๆ แต่ครั้นจะขายแพงขึ้น ก็เจอสงครามราคาของราคาตลาด สิ่งที่ต้องทำก็คือปรับสูตร ปรับกระบวนการผลิตให้เหมาะสมครับ นั่นคือที่มาของสบู่แบบ Hot Processed Handmade Soap ซึ่งผลิตได้ง่ายกว่า ไม่ต้องทำ aging ทำปุ๊บก็ขายได้ปั๊บ ผลิตจำนวนเท่าไรก็ได้ไม่เหมือนแบบแรกครับ ในท้องตลาดที่โฆษณากันว่า Cold Processed Soap จะเป็น Hot Processed Soap มากกว่าครึ่งหนึ่ง แต่ผู้บริโภคแยกไม่ออกหรอกครับ ยังมีสบู่อีกหลายประเภทเลยครับ ผมเคยผลิตสบู่ที่ใช้อาบกับน้ำทะเลด้วยนะครับ ปกติสบู่ทั่วไปจะใช้กับน้ำทะเลไม่ได้ ผมก็เลยลองทำสบู่ที่อาบกับน้ำทะเลแล้วมีฟอง แต่ตลาดมันแคบครับ ผมผลิตเพื่อเอามาเป็นจุดโฆษณาประชาสัมพันธ์ สร้างอิมเมจให้บริษัท เน้นให้ผู้บริโภคเห็นว่าเรามีฝ่ายวิจัยพัฒนา ไม่ได้จ้างใครผลิต สินค้าเราเลยโดดเด่นกว่า มีสินค้าใหม่ ๆ เหนือคู่แข่งขันครับ ถ้ารวยเมื่อไหร่ จะเปิดสอนครับ แต่ตอนนี้ยังไม่รวย ยังไม่อยากสร้างคู่แข่งขึ้นมาฆ่าตัวเองครับ แล้วสอนแบบเด็ก ๆ ที่หลอกกินเงินชาวบ้าน ก็ทำไม่เป็นครับ เคยไปเรียนวิธีการทำสบู่แฟนซีกับบริษัทแห่งหนึ่งที่จัดในโรงแรม ค่าเรียนก็แสนแพง เรียนวันเดียวครับ 3,500 บาท หรือ 4,000 บาทนี่แหละ จำไม่ได้แล้วครับ เค้าก็เอาแค่เบสสบู่กลีเซอรีนมาตุ๋น ใส่สี ใส่กลิ่น ใส่เศษสบู่ก้อนขุ่นที่ตัดมาเป็นรูป แล้วเทกลีเซอรีนลงไป ปล่อยให้เย็นและแข็งตัว แกะออกมาห่อ.... งงมากครับ เลยไม่คิดจะไปเรียนกับพวกหลอกเด็กนี่อีกเลยครับ อ้าว เลยกลายเป็นกระทู้สอนทำสบู่ไปซะแล้ว 555 ว่าจะมาต่อเรื่องการหาลูกค้าซะหน่อย.... ไม่เป็นไร ๆ เดี๋ยวมาต่อให้แน่นอนครับ.. จากคุณ : sakchai splash - [ 27 มี.ค. 48 10:40:33 ]

ความคิดเห็นที่ 163 ดีจังครับ จากคุณ : X-CU - [ 27 มี.ค. 48 10:55:30 ]

ความคิดเห็นที่ 164 แล้วใช้วิธีดึงลูกค้าเข้าบูธยังไงคะ จากคุณ : เอ๊กกี่ - [ 27 มี.ค. 48 14:57:29 ]

ความคิดเห็นที่ 165 คุณ X-CU ค่ะ ต้องขนาดนั้นเลยรึคะ นี่ อิอิ คุณ ศักดิ์ชัยคะ ที่มันเดี้ยงคือว่าความเห้นใหม่ๆ จะเด้งไปอยู่ช่วง ความคิดเก็นที่50 กว่าๆคะ ลองเข้ไปดูแล้วโพสต์สิคะ ขนาดความคิดของคุณ X-CU ที่ถามเรื่องtrip นี้ ยังเด้งไปอยู่ที่โน่นเลยค่ะ ปล. หาเจ้ามือเอาข้างหน้านี่ เหมือนหวังบ่น้ำกลางทะเลทรายเลยนะคะ ที่ว่าหน้าคุ้นๆ นี่ อำแล้วมั้ง เราไม่เคยเจอกันมาก่อนซะกะหน่อย ขี้ตู่เนอะ อิอิ จากคุณ : เอ็นจัง - [ 27 มี.ค. 48 19:26:08 ]

ความคิดเห็นที่ 166 ขอบคุณมากค่ะ สำหรับพี่ ๆ ที่นำความรู้มาเล่าสู่กันฟังในกระทู้นี้ มีประโยชน์มากค่ะ สำหรับคนที่เพิ่งหัดก้าวเข้ามาสู่โลกนี้ (แต่ยังไม่ได้เริ่มเข้าป่าออกล่าเลย) จากคุณ : paoji - [ 27 มี.ค. 48 23:18:31 ]

ความคิดเห็นที่ 167 มาต่อกระทู้ที่ 160 ครับ... บริษัทเปิดใหม่ ๆ ยังไม่มีคนรู้จัก เราจำเป็นมากที่ต้องออกบูธเพื่อมีโอกาสพบปะว่าที่ลูกค้าทั้งหลาย งานแฟร์แต่ละงาน จะมีคนไปเดินซื้อของเลือกของเต็มไปหมดครับ แต่มันก็เป็นดาบสองคมด้วยนะครับ เพราะบูธใหม่ ๆ นี่ เจ้าเก่า ๆ เค้าก็ถือโอกาสมาเดินสำรวจดูสินค้าของเราด้วยนะครับ ตอนผมออกบูธใหม่ ๆ ผมก็ยังไม่กว้างขวางมากนัก มีผู้ผลิตและส่งออกสบู่อยู่เจ้าหนึ่งซึ่งใหญ่มาก ๆ เค้าก็ทำทีเป็นลูกค้าเข้ามาเดินดูสินค้าในบูธ แล้วเค้าก็ทำท่าทีสนใจในสินค้า ถามละเอียดยิบเลยครับ ตั้งแต่วิธีการผลิต วัตถุดิบใช้อะไรบ้าง ราคาขายปลีกเท่าไร ส่งเท่าไร ถ้าซื้อราคา FOB จะตกก้อนละเท่าไร กำลังการผลิตเยอะไหม ถ้าสั่ง 10,000 ก้อน จะส่งมอบได้เมื่อไร.... ไอ้ผมมันไก่อ่อน ก็ให้ข้อมูลละเอียดยิบไปเลยซิครับ.... สุดท้ายเค้าก็บอกว่าแล้วจะติดต่อมา ผมก็ขอนามบัตรเค้าไว้ เค้าบอกไม่มี ไม่ได้พกมา แต่ก็ให้เบอร์มือถือไว้...... ตกเย็นผมไปเข้าห้องน้ำ ก็ผ่านบูธขายสบู่อยู่เจ้าหนึ่ง ไอ้ลูกค้าคนนั้นก็คือเจ้าของบูธที่ผมเห็นนี่แหละ คิดดูซิครับว่ามันเลวแค่ไหน เพราะการทำเช่นนี้ เป็นนิสัยที่แย่มากทางการค้านะครับ  อย่าไปเลียนแบบนะครับ คนไปออกบูธน่ะ ค่าบูธแพงแสนแพงครับ เฉลี่ยค่าบูธวันละ 4-5 พันบาท เค้าก็ต้องอยากได้ลูกค้า แต่ถ้าคุณปลอมตัวไปสืบข้อมูลเค้า ทำทีเป็นลูกค้า เค้าก็ต้องเสียเวลาไปต้อนรับคุณ คุยกับคุณ ลูกค้าจริง ๆ ที่จะเข้ามาคุย เค้าก็จะไม่รอ มันแย่มาก ๆ เลยนะครับ แต่ยังไม่สะใจเค้าครับ เค้าคงจะกลัวว่าข้อมูลที่ได้จากผมไปนั้นจะไม่ตรง เค้าก็ยังมีการรีเช็คนะครับ ส่งญาติมาสอบถามข้อมูลอีกที ทำเหมือนกันนั่นแหละครับ ผมล่ะซวยจริง ๆ ครับ เจอถึง 2 เด้ง  ระยะหลัง ๆ เวลาไปออกบูธ ผมก็เห็นไอ้ญาติเค้าคนนี้ไปยืนขายสบู่ในบูธของเค้าด้วย ผมเลยสรุปได้ว่ามันคงจะเลวกันทั้งตระกูล (ขอโทษที มันลืมตัวไปครับ) ผมก็ไปเล่าพฤติกรรมของบริษัทนี้ให้เพื่อนที่เป็นโรงงานสบู่ฟัง เพื่อนก็บอกว่า อ้าว โดนเหมือนกันเหรอ เห็นซัพพลายเออร์เล่าให้ฟังว่ามันซักถามซัพพลายเออร์ว่าเพื่อนผมซื้อน้ำหอมอะไรบ้าง ซื้อสารสกัดอะไรบ้าง ถ้าไม่บอกมันไม่ยอมซื้อครับนิสัยแย่ไหมล่ะครับ   ดังนั้นเวลาคุณ ๆ ไปออกบูธกันล่ะก็ อย่ามัวแต่กระหายลูกค้านะครับ จะต้องดูตาม้าตาเรือให้ดีด้วย อย่ามัวแต่ไปสนใจคู่แข่ง จนลืมต้อนรับลูกค้าตัวจริง จะเสียโอกาส 2 เด้งเหมือนที่ผมเจอ   แล้วพวกลูกค้าที่ฟักเป็นตัวไม่ได้ คุยไปก็ไม่ซื้อ  ก็อย่าได้ไปสนใจเค้ามาก เสียเวลา เว้นแต่ยังไม่มีลูกค้า ก็ยืนคุย ๆ ไปให้เค้าเป็นหน้าม้าเรียกคนอีกที เวลาออกบูธนั้น เราต้องจัดแต่งบูธให้ได้คอนเซปต์นะครับ จะจัดถูกจัดแพงก็ช่างเถอะ เน้นคอนเซปต์ ผมน่ะชอบจัดแบบสุม ๆ แน่น ๆ ครับ มันดูเยอะดี แต่ต้องเยอะด้วยนะครับ มีให้เลือกหลายแบบ หลายประเภท  ไม่ใช่ร้านแน่นมาก แต่มีสินค้าซ้ำ ๆ กันเต็มไปหมด มันจะแน่นแบบ "รก ๆ" นะครับ สินค้าอะไรที่ขายได้ มีจุดเด่น จับมันมาเสนอหน้าที่หน้าร้านเลยครับ ให้มันมาจ๊ะจ๋ากับลูกค้า อย่ามัวแต่ไปหลบไปซุกอยู่ด้านไหน  ถ้ามัวแต่กลัวคนอื่นจะลอกเลียนแบบ มันก็จะขายไม่ได้ เค้าจะลอกก็ลอกไป คิดใหม่ก็ได้นี่นา  ถ้ามีใครลอกเลียนสินค้าของเราไป ครั้งหน้าเรามีแบบใหม่  ของที่เค้าลอกเลียนไปก็จะตกรุ่น  ไม่ทันกินหรอกครับ ดังนั้นอย่ามัวแต่กลัวนะครับ เวลาออกบูธพนักงานขายก็สำคัญครับ ออกบูธมัวแต่ไปยืนคอยลูกค้าก็จะแย่เอาครับ เราต้องทำอะไรก็ได้ ที่จะเรียกให้ลูกค้าหยุดและฟังเราอธิบายถึงรายละเอียดของสินค้าเรา ดังนั้นสินค้าของคุณบางตัวต้องมีจุดที่น่าสนใจที่ลูกค้าต้องตะลึง ตะลึง ตะลึง แล้วอุทานว่า Oh My God!  It is very beautiful. พยายามนำเสนอจุดเด่นของสินค้าให้ได้เพื่อปิดการขาย ถ้าลูกค้ายังไม่ตัดสินใจ ก็ไม่เป็นไร ขอนามบัตร อีเมลล์ แล้วก็พยายามติดตามลูกค้า ให้ข้อมูลที่เหมาะสม ตัวผมเองนั้น ชอบนำเสนอมาก ถ้าลูกค้าเดินผ่านหน้าบูธ ผมจับหมดแหละครับ ขยันพูด ขยันขาย ถือว่าฝึกปรือวิชา อย่ามัวแต่ไปหลบอยู่ในร้าน สินค้ามันขายตัวมันเองไม่ได้ เพราะมันพูดไม่ได้ เราต้องขยันพูดให้เค้า เชียร์เค้า เค้าจะได้มีโอกาสไปเสนอหน้าให้ลูกค้าดู ถ้าสินค้ามันสวย มีเสนห์ ลูกค้าก็มีโอกาสจะซื้อครับ ลูกค้ากลุ่มแรก ๆ ของผม ผมก็ได้จากการออกบูธครับ แล้วก็ได้เรื่อยมา  ทำธุรกิจใหม่ ๆ อย่าไปโลภครับ เพราะยังไม่เก่ง ถ้าทำมากอาจจะขาดทุนมากก็ได้นะ ฝึกฝีมือไปก่อน พวกฝรั่งน่ะ เค้าจะไม่ค่อยซื้อสินค้ากับผู้ขายใหม่ ๆ หรอกครับ เค้ากลัวเรื่องการผลิตและการส่งมอบสินค้า เค้าจะเดิน ๆ ๆ อยู่ปีสองปี ถ้าคุณยังอยู่ แสดงว่าคุณเอาจริง เค้าถึงจะกล้าซื้อครับ... ดังนั้นต้องอดทนครับ ผมน่ะมีวิชามารในการเรียกลูกค้าเยอะครับ แต่ไม่สามารถเล่าได้ กลัวคู่แข่งจะรู้ครับ แนะนำแค่นี้ก็เยอะแล้วนะครับ ลอง ๆ ดูกันเองบ้างก็แล้วกัน ถ้ามีปัญหาค่อยมาโพสต์ถามกันใหม่.... โพสต์ครั้งหน้าผมกะว่าจะมาเล่าเรื่องความล้มเหลวของ "มะนาวผง" ที่ติดค้างไว้ มีคนตามไปทวงหลังไมค์กันหลายคนแล้ว แต่ผมไม่ได้โอกาสเล่าสักที...... จนวันนี้ก็มีแฟน ๆ มาทวงถามถึง 2 ท่าน เห็นทีต้องรีบเล่าครับ กลัวแฟนคลับจะเบื่อ แล้วปล่อยให้กระทู้ผมเหี่ยวเฉา ยังไงก็ตาม ๆ อ่านกันต่อนะครับ  กระทู้นี้ผมยึดมาแล้ว ไม่รู้เลยว่าเจ้าของกระทู้อยู่ที่ไหน เพราะไม่เคยเห็นสักที แล้วพบกันใหม่นะครับ สวัสดี แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 48 01:36:16 จากคุณ : sakchai splash - [ 28 มี.ค. 48 01:05:59 ]

ความคิดเห็นที่ 168 คุณเอ๊กกี่ครับ เล่นมาทั้งหน้าไมค์หลังไมค์เลยนะครับ ดีจังครับ แล้วผมจะรีบตอบคำถามที่ค้าง ๆ ไว้นะครับ คุณเอ็นจังครับ ผมเจอคุณเอ็นจังบ่อยจะตายไปครับ ไม่ได้อำนะ ผมฝันถึงคุณบ่อย ๆ ครับ คนเก่ง ๆ อย่างคุณเอ็นจังใคร ๆ ก็อยากรู้จักครับ.... ผมไปพัฒน์พงษ์ทีไร ก็ไม่เห็นเสียตังค์นี่ครับ "May I go in?  I want to see what you have........  How much do you charge?   Well, I will look around the area and will come back later.  Okay?  Bye..."  555 ดูฟรีมาหมดแล้วครับ ไม่ต้องเสียตังค์สักหน่อย เรื่องกระทู้ ทำไมไม่แจ้งพันธ์ทิพย์ล่ะครับ เค้าจะได้แก้ไขให้ ยังตามอ่านอยู่นะครับ รีบ ๆ เข้าไปโหวตหน่อย มันตกอันดับแล้ว แต่อย่างว่ากระทู้ที่เค้าตีกันมันมาแรงครับ ผมจะไปโพสต์ ก็กลัวลูกหลงครับ ยิ่งโง่ ๆ อยู่ เลยไม่กล้าครับ ช่วงที่ไปตอบกระทู้เยอะ ๆ โดนไป 2 ที เข็ดครับ ไม่อยากตอบมาก ๆ แล้ว เงียบ ๆ อย่างนี้ดีกว่า คุณ Paoji ครับ แล้วจะเริ่มลงมือเมื่อไหร่ล่ะครับ ทำก่อนได้ก่อนนะครับ ในโลกแห่งความเป็นจริง ไม่มีอะไรสมบูรณ์พร้อมหรอกครับ ปัจจัยทุกอย่างล้วนเป็นตัวแปรด้วยกันทั้งสิ้น อายุน้อย ๆ ล้มไม่เจ็บหรอกครับ แล้วล้มได้หลายครั้งด้วย ต้นทุนชีวิตยังต่ำครับ ยิ่งนานวัน ค่าตัวคุณยิ่งสูง ทำอะไรก็ต้องระวังไปหมด เวลาล้มจะยิ่งเจ็บนะครับ ลองสำรวจตัวเองดูหรือยังครับว่ามีจุดดี จุดด้อยอะไร ดึงจุดเด่นนั้น ๆ ออกมาใช้ได้ไหม แล้วจุดด้อยพวกนั้นจะลดมันลงได้ยังไง เตรียมตัวไว้ให้พร้อมนะครับ แล้วพยายามแสวงหาโอกาส ถ้าคุณไม่พร้อมเวลาโอกาสมา คุณก็อาจจะมองไม่เห็นครับ หรือถ้าเห็นก็จับมันไว้ไม่อยู่ พยายามค้นหาตัวตนของคุณให้พบเร็วที่สุด แล้วคุณจะประสบความสำเร็จได้เร็วกว่าที่คุณคิดครับ โชคดีนะครับ จากคุณ : sakchai splash - [ 28 มี.ค. 48 01:50:37 ]

ความคิดเห็นที่ 169 ขอบคุณพี่ศักดิ์ชัยมากเลยค่ะที่ให้ความรู้ ไม่ทราบว่าพี่อายุเท่าไรบอกได้มั้ย แล้วค้นพบตัวเองเมื่อไรค่ะ จากคุณ : @-อมยิ้มแก้มตุ่ย-@ - [ 28 มี.ค. 48 06:01:12 ]

ความคิดเห็นที่ 170 คุณอมยิ้มแก้มตุ่ยครับ ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมกระทู้เสมอ ๆ นะครับ คุณอายุยังน้อย ๆ ก็เริ่มต้นธุรกิจเองได้แล้ว อนาคตคงจะไปได้ไกลแน่ ๆ ครับ ผมอายุมากแล้วครับ ใคร ๆ เค้าไม่เรียกพี่กันแล้ว แต่เค้าเรียกลุงครับ......... ผมค้นพบตัวเองนานแล้วครับ แต่ไม่มีโอกาส เนื่องจากขาดเงินทุนไงครับ ก็ทำงานเก็บตังค์ เก็บเกี่ยวประสบการณ์เรื่อยมา ที่จริงก่อนที่จะลาออก มาทำธุรกิจส่วนตัวนี่ ก็คิดว่าตัวเองพร้อมแล้ว น่าจะไปได้ แต่เอาเข้าจริง ๆ อะไร ๆ ที่คิดไว้ มันซับซ้อนเกินกว่าตำรา มีปัญหาใหม่ ๆ มาให้แก้ไขกันทุกวันครับ ทุกวันนี้ผมก็ยังไม่ประสบความสำเร็จหรอกครับ ยังมั่ว ๆ อยู่เหมือนกัน เพราะเพิ่งเริ่มต้นได้ไม่นาน แต่ความรู้และ ประสบการณ์ ณ วันนี้ มันย่อมต้องมีมากกว่าเมื่อวันเริ่มต้น ข้อสำคัญก็คือ ผมไม่ยอมแพ้ครับ.... ชีวิตก็เหมือนนิยายน่ะครับ บางตอนมันก็สุข บางตอนมันก็ เศร้า  เมื่อถึงตอนเศร้าแล้วหยุดอ่าน คุณก็จะไม่มีวันรับรู้ได้ ว่าตอนจบที่หอมหวานเป็นอย่างไร....  จริงไหมครับ จากคุณ : sakchai splash - [ 28 มี.ค. 48 09:28:36 ]

ความคิดเห็นที่ 171 ขอบคุณคุณศักดิ์ชัยที่มาเล่าให้ฟังเสมอๆค่ะ ดูๆแล้วคงเป็นรุ่นพี่ค่อนข้างเยอะ เพราะประสบการณ์เพียบ เรื่องไปออกบูธ แล้วมีผู้ผลิตเข้ามาทำเป็นลูกค้านี่ก็เจอบ่อยค่ะ ถามละเอียดยิบ ดูสินค้าอย่างพินิจพิเคราะห์ ตอนแรกไม่ชอบเลย แต่หลังๆทำใจได้ ช่างเค้า เราทำเต็มที่ของเรา ก็เลยไม่ได้สนใจ ยิ้มให้หมดเลย สบายใจเราดี เพือนบอกทุกร้านในแถวนั้นเข้ามาดูร้านเราทั้งนั้น อย่างน้อยก็เป็นข้อพิสูจน์ว่าสินค้าเราก็น่าสนใจจนเค้าต้องเข้ามาดูนะ แต่เรื่องเรียกลูกค้านี่เป็นข้อด้อยอย่างหนึ่ง จะไม่ชอบเรียกเลย แต่เหมือนสินค้าจะขายได้ด้วยตัวเอง แม้ว่าราคาจะแพงกว่าคนอื่นก็ตาม ลูกค้าเก่าก็ยังไม่ไปไหน ส่วนลูกค้าใหม่ก็เข้ามาเรื่อยๆ จุดเด่นที่ตั้งไว้ก็คือ ตั้งมาตรฐานงานไว้ให้สูง และทำให้ดีกว่าที่ลูกค้าคาดหวังไว้ค่ะ จากคุณ : outstanding - [ 28 มี.ค. 48 11:33:34 ]

ความคิดเห็นที่ 172 อ่านมาถึงกระทู้ที่ 170 แล้ว คุณ sakchai splash ผมก็เริ่มทำธุรกิจเริ่มต้นจากศูนย์เหมือนกันครับ ถึงตอนนี้งานทั้งหมดผมก็ทำเองเกือบ 100% เหมือนกัน ตั้งแต่คิดออกแบบฉลาก โลโก้ บรรจุภัณฑ์ ตั้งราคา ติดต่อลูกค้า ขาย-เก็บเงิน อื่นๆ คือทำมันเกือบทุกอย่างละครับ แต่สินค้าผมเป็นประเภทไม้จิ้มฟัน ไม้เสียบ ตะเกียบอนามัยครับ ส่งยี่ปั๊วกรุงเทพฯ และปริมณฑลเป็นหลักครับ ธุรกิจผมเรียกว่ายังเล็กมากๆ ยังต้องฝึกวิชาอีกเยอะ ได้มาทราบแนวคิด ประสบการณ์จากคุณ ถือว่าเป็นประโยชน์มากครับ เหมือนได้เดินทางลัด ถึงแม้ว่าคนละวงการกันก็ตาม ถึงตอนนี้ถ้ามีใครมาพูดถึงสบู่ ผมก็จะนึกถึงคุณ sakchai splash ก่อนเลย ขอบคุณที่ได้ให้แนวคิดดีๆ แก่เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ในห้องนี้นะครับ อย่าเพิ่งหายไปไหนนะครับ รออ่านอย่างใจจดใจจ่อยู่ครับ // จากคุณ : แบ่งกัน - [ 28 มี.ค. 48 11:38:11 ]

ความคิดเห็นที่ 173 รบกวนขอถามครับว่างาน BIG ที่ใกล้จะถึงนี่มีวันที่เท่าไหร่ครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : แบ่งกัน - [ 28 มี.ค. 48 11:40:24 ]

ความคิดเห็นที่ 174 ขอบคุณค่ะคุณsakchaiที่มาเล่าประสบการณ์ให้ฟัง แต่ทำไมถึงมาสนใจสินค้าตัวนี้ล่ะคะ ทั้งๆที่ก็มีคนอื่นๆผลิตกันเต็มไปหมด จากคุณ : Ganache - [ 28 มี.ค. 48 12:07:40 ]

ความคิดเห็นที่ 175 ลงชื่อ ตามอย่างต่อเนื่องค่ะ ขอบคุณทุกความรู้ค่ะ จากคุณ : ยอดมิ่ง - [ 28 มี.ค. 48 17:05:19 A:58.9.146.125 X: TicketID:075446 ]

ความคิดเห็นที่ 176 เรื่องที่โดนคู่แข่งมาล้วงความลับเป็นเรื่องน่าเห็นใจ ผมเป็นคนเชื่อว่าคนทำการค้าแบบเดียวกัน  สามารถที่จะเป็นเพื่อนกันได้  แต่การทำอย่างที่คุณsakchaiว่า น่ารังเกียจครับ ในความรู้สึกของผม การหาข่าวเป็นเรื่องธรรมดาของการทำธุรกิจและการตลาด ก็ที่เราเรียนและเรียกกันว่า Marketing Intelligence นั่นไง แต่การหาข่าวถึงแม้ไม่ผิด วิธีการมันก็มีผิดถูก มีมารยาท มีจรรยาของมันอยู่ วิธีที่ยอมรับได้  คือการหาจากข้อมูลที่เป็นสาธารณะหรือถือว่าอยู่ใน Public Domain  นั่นเป็นข้อมูลที่เปิดเผยอยู่แล้ว  ดังนั้นการเข้าไปเดินดูในงานแสดงสินค้า จึงเป็นเรื่องธรรมดา แต่การไม่เผยตัวหรือการปลอมตัว นี่ถือว่าไม่เป็นมิตร ไม่ถูกต้อง ผมเคยไปงานแบบนี้ เคยแนะนำตัวกับคู่แข่ง ทักทายขอรู้จัก ขอเขาชมแต่ไม่ซอกแซกรุกล้ำ  แถมเชิญเขามาที่บู้ธของเราด้วยซ้ำ  ซึ่งก็ไม่เป็นไร ได้รับมิตรภาพกลับมา (แต่บางคนอ่อนไหวมาก ก็ต้องดูคนด้วยครับ) การตัดข่าว รวบรวมสิ่งพิมพ์ เอกสาร หรือติดตามการให้ข่าวให้สัมภาษณ์ของคู่แข่ง  ก็เป็นแหล่งข้อมูลที่ดี ห้องสมุดก็เป็นอีกที่  ลองไปค้นพวกวิทยานิพนธ์ของคณะพานิชย์บัญชีหรือบริหารธุรกิจดูก็ได้  ทั้งจุฬา มธ นิด้า ฯลฯ มีเรื่องรายงานเคสต่างๆ เยอะไปหมด  พวกสาขาที่เกี่ยวข้อง เช่นพวกนิเทศหรือวารสารก็มีมาก โดยเฉพาะพวกสินค้ามีเสน่ห์อย่างหมวด staple food, toiletory, cosmetic, cellphone, automobile, appliance. เหมืองเลยครับถ้าเจอ ข้อมูลจากที่เขาให้บริการก็มี เช่นของมติชนผู้จัดการฐาน เป็นต้น ผมชอบพูดคุยกับซัพพลายเออร์  แต่ซัพพลายเออร์ที่ดี เขาจะบอกเฉพาะที่บอกได้  ส่วนใหญ่ผมจุคุยเรื่องภาพรวมกับพวกนี้ รักษามารยาทไม่เจาะเฉพาะราย เช่นหมู่นี้ยีนแบบไหนขายดี bootcut หรือ straight เป็น basic denim หรือ Washed เป็นต้น ซัพพลายเออร์รายใหญ่  จะรักษา exclusivity คือถ้าลูกค้ารายใหญ่จองกลิ่นหรือสูตรไหนแล้ว  ก็จะไม่ทำให้คนอื่นอีก สินค้ารายเล็กอาจไม่ได้Exclusive ต้องแบ่งซื้อหรือแบ่งบรรจุ ซัพพลายเออร์ที่ดีจะไม่บอกว่าใครซื้ออะไรเท่าไร  แต่จะบอกเป็น Aggregate Demand พวกมีดีซายน์ เช่นผ้าหรือลูกไม้ บ่อยครั้งที่เขารับจะเก็บไว้ 3 เดือน 6 เดือน ก่อนขายคนอื่น การคุยกับร้านค้า เป็นข้อมูลอีกแห่งที่ดีมากๆ  รุ่นเก่าเรียกหั่งเช้ง ผมคุยกับร้านค้าเช่นกันร้านค้าจะรู้ความต้องการของลูกค้าและความเคลื่อนไหวของตลาดดี เชลล์ของเราก็เป็นแหล่งที่ดีอีกอย่าง  พวกนี้บางที่ไม่ต้องถามก็มาเรียกร้อง แต่เราต้องกรอง พวกขี้แพ้ขายไม่ได้มักอ้างและให้ข้อมูลผิดๆได้  การซักถามที่ฉลาด ก็อาจได้ข้อมูลที่สำคัญที่เซลล์ไม่คิดว่าเป็นข้อมูล ผู้สมัครงาน ผู้สมัครงานที่มาจากที่อื่นก็มีข้อมูลดีๆ  ถ้าเรารู้จักถาม รู้ระดับที่ควร เราก็สามารถได้ข้อมูลดีๆ ที่ชอบในวิธีปฏิบัติได้ สมาคมและชมรมพ่อค้าวิชาชีพหรือกระทั่งวงแชร์ ก็เป็นแหล่งที่ดี พอๆกับหน่วยราชการที่เกี่ยวข้อง การกระทำอย่างที่คุณsakchai โดน  ทำให้ความรู้สึกเสีย เขาเรียก espionage ไม่ใช่ Intelligence จากคุณ : X-CU - [ 28 มี.ค. 48 17:43:13 ]

ความคิดเห็นที่ 177 แล้วพี่ศักดิ์ชัย (เรียกพี่ดีกว่านะค่ะ จะได้กระชุ่มกระชวย ) ไม่มีศรีภรรยามาช่วยเหรอค่ะ ไหงมาทำซะคนเดียวล่ะ อิอิ ปล หวังว่าคงได้เป็นพันธมิตรธุรกิจกันนะค่ะ จากคุณ : @-อมยิ้มแก้มตุ่ย-@ - [ 28 มี.ค. 48 19:11:32 ]