ความคิดเห็นที่ 1 แผนที่สมัยโบราณที่ไม่ตรงจริงตามสภาพภูมิศาสตร์ การสร้างและชักใยเพื่อเดินทางมาล่าอาณานิคม คนเราสร้างใยอย่างไรและจากทางใหน? เป็นการบ้านให้นักศึกษาไปดูแมงมุมทำงานแล้วชั่วโมงหน้ามาถกกัน เราจะปฏิรูปการเรียนการสอนด้วยตัวเอง....เป้าหมายสร้างนักศึกษารูปแบบใหม่ที่สมกับเป็นบัณฑิต จากคุณ : ขามเรียง - [ 5 มิ.ย. 48 14:13:01 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เหอะ ๆ แน่ใจหรือว่าไม่มี........ ผมว่ามันเป็นไปได้นะ ยกตัวอย่างง่าย ๆ ก็ประเทศมหาอำนาจแห่งหนึ่ง เค้ามี เทคโนโลยี่ไปถึงไหน ๆ กันแล้วครับ เราตามเค้าไม่ทัน หรอก.... เคยคิดเล่น ๆ ถ้าเค้าผลิตเชื้อโรคออกมาแล้วแพร่ออก ไป  เสร็จแล้วก็ค่อย ๆ ผลิตยาออกมาขาย... ได้กำไร ไม่เลวเลยนา ได้หน้าอีกต่างหาก  เคยมีพล็อตหนังแนว นี้หลายเรื่องอยู่นะครับ  ที่คิดแบบนี้   อย่างนี้เค้าเรียก กันว่าเป็นการล่าอาณานิคมทางเศรษฐกิจไงล่ะครับ จากคุณ : sakchai splash - [ 5 มิ.ย. 48 14:20:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จากประสบการณ์จริง ณ.องค์กรที่ผมทำงานอยู่ปัจจุบัน ประธานกรรมการได้ปรึกษาคณะผู้บริหารต่างๆ ได้นำแผนกลยุทธ์ที่๑.มาใช้กับพนักงานระดับกรรมการบริหาร,ระดับผู้จัดการโครงการ,และระดับหัวหน้างานทุกคน นั่นคือ แผนการรณรงค์ให้ทุกคนฝึกการเขียนแผน การบันทึกงาน ลงในไดอารี่ประจำปี (ประธานพิมพ์แจกทุกคน) การรณรงค์นี้มีการประเมินผลและแจกรางวัลผู้ที่สามารถ ทำการวางแผนและบันทึกรายละเอียดได้ดีตามเกณฑ์ที่กำหนด.....เดือนสิงหาคมนี้จะทำการประเมินและแจกรางวัลเป็นครั้งแรก จากคุณ : ขามเรียง - [ 5 มิ.ย. 48 14:26:33 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ดีแล้วที่คุณศักดิ์ชัยเข้ามาร่วม ผมขอเชิญขึ้นนั่งบนเวทีนี้ด้วยความยินดี เชิญคุณวิบูลย์อีกคนครับ ขึ้นมาบนเวทีอภิปราย ผมขอเชิญเดินทางพร้อมผมไปเป็นอาจารย์พิเศษสักครั้ง(วันศุกร์ใดๆช่วงเช้า) จากคุณ : ขามเรียง - [ 5 มิ.ย. 48 14:37:21 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ได้เลยยินดี แต่ผมเป็นอาจารย์ที่ปากปลาวาฬมาก ๆ นะ ถ้านักศึกษาของท่านมีกึ๋นไม่มากพอ อาจจะตายได้นา. อ้อ... แล้วไอ้วิธีการรณรงค์ให้ทุกคนเขียนแผนกลยุทธ์น่ะ มันจะได้ผลจริงหรือ... เคยทำมาแล้วเหมือนกัน เห็นแล้ว อนาถใจ คิดเองไม่ค่อยเป็นหรอก ลอก ๆ กันไป ทำ ๆ กันไปเพื่อให้มีผลงานส่ง "เอาหน้า" แค่นั้นแหละ.. ยิ่งพวก ที่ตำแหน่งใหญ่ ๆ ยิ่งเป็นนะ "สมองกลวง" ไปหมดแล้ว ต้องเลื่อยขาเก้าอี้ให้เข็ด สมัยที่ทำงานกับญี่ปุ่นนะ พวกผู้บริหารก็เป็นอย่างนี้แหละ เค้าโปรโมทลูกน้องคนรองให้ขึ้นมากินตำแหน่งเท่ากัน แล้วแบ่งทีมออกเป็นสองทีม ให้ทำงานแข่งกัน ตอนนั้น ญี่ปุ่นเค้ามาปรึกษา ผมคัดค้านมาก เพราะมันอาจจะทำให้ แตกแยกได้ แต่เค้าก็ยังทำครับ เพราะถ้าไม่ทำบริษัท ก็ถูกเอาเปรียบ บางครั้งบริษัทต้องใจแข็ง ต้องโหดร้าย เพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ของงาน และนี่เป็นการกระตุ้น ให้คนทำงานมากขึ้นด้วย เพราะมีการแข่งขัน ได้ผลนะครับ คนที่ได้โปรโมทก็ทำงานใหญ่เลย อยากจะ สร้างผลงาน อยากพิสูจน์ตัวเอง คนที่เคยใหญ่ ไร้คู่แข่ง เจอลูกน้องเก่าไล่จะแซงก็ต้องหนี ทำแผนกลยูทธ์แข่งกัน สนุกจะตายไปครับ ผมอยู่คนละแผนกกับพวกเค้า นั่งดู พวกเค้าแข่งขันกันสนุกครับ ตำราแผนกลยุทธ์นี่ผมก็อ่านมาหลายเล่มอยู่นะครับ แต่ ผมชอบของ อ.อัจฉรา คณะพาณิชย์ศาสตร์ จุฬาฯ มากที่ สุดครับ ผมว่าอ่านแล้วเข้าใจง่ายดีครับ ของ อ.พักตร์ผจง ก็คล้าย ๆ กัน แต่เล่มมันหนามาก หนังสือจะอ่านผมซะ มากกว่าครับ อิอิ... อย่างไรก็ตาม เท่าที่เห็นนะ ไอ้แผน ๆ นี่ขยันทำกันเหลือ เกินนะครับ ทำแล้วไม่ค่อยเห็นจะเอามาใช้กัน ใช้ก็ ประเดี๋ยวประด๋าว แล้วก็เลิก วาง "นิ่ง" อยู่อย่างนั้นแหละ ฝรั่งมันเรียกถูกเนอะ "planing" มันนิ่งสมชื่อจริง ๆ 555 จากคุณ : sakchai splash - [ 5 มิ.ย. 48 15:01:47 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มันต้องมีอะไรผิดปรกติสักอย่าง แผนมันจึง"นิ่ง".... ต้องไม่ลืมเชิญ ว่าที่ดีอาร์ ด้วย ขอเชิญจอมยุทธ์สแตทตีจี้ ครับ จากคุณ : ขามเรียง - [ 5 มิ.ย. 48 15:23:05 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขออนุญาตลงจากเวที...จะกลับมาตอนค่ำครับ ที่องค์กรมีโปรเจ็กต์เร่ง จะไปอำนวยการนอกเวลาครับ ขอเชิญทุกท่านอภิปรายต่อครับ จากคุณ : ขามเรียง - [ 5 มิ.ย. 48 15:26:11 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คุยเรื่องอะไรกันหรอครับผมงงอะ('.' ") จากคุณ : อยากรู้เรื่องมั่งอะครับ (เอลฟ์น้อย) - [ 6 มิ.ย. 48 01:08:04 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion - [ 6 มิ.ย. 48 09:02:18 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่ได้เชิญแต่ขอเอี่ยวเพียง อัตทัศนะ .. บ่มเพาะปัญญา จึงรู้ จึงสู่ไปถึง กำหนดแผน กลยุทธ์ ถูกกำหนด เป็นสิ่งดี หากแต่ ผู้กำหนดมิได้เป็นผู้ดำเนิน มันแต่ทั้งสิ้น พ้นจากแม่ทัพไป ยังประดาด้วยนายกองฝีมือดี ๆ ล้วนมีส่วนเกี่ยวข้องในการดำเนิน.. แต่มิได้รับการ ถ่ายทอดซึ่งกลอุบาย แห่งการยุทธ เขาไม่เข้าใจถึง ไม่รู้ที่มา ที่ไป ของกลนี้ ผู้กำหนดมิสามารถดำเนินเองได้ทั้งสิ้น จักต้องถ่ายทอดอย่างแจ้ง แก่ปัญญาแห่งนายกองทั้งหลาย เป็นเหตุหนึ่ง ให้การสำเร็จได้.. จากคุณ : blackcoco - [ 6 มิ.ย. 48 23:18:58 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขออนุญาตเรียกว่า ท่าน โกโก้ดำ.. ดูท่าทางจะมีภูมิรู้ทั้งทางโลกและทางธรรมอยู่ไม่น้อย ....ทั้งนายทัพและนายกองควรจักได้มีความเข้าใจและเห็นพ้องต้องกัน ในแผนกลยุทธ์เสียก่อน จึงจะเอาชนะศึกได้ ขอบคุณครับ .................................................... สำหรับเอลฟ์น้อย ....ผมกำลังอยากได้กลยุทธ์ เอาไปสอนนักศึกษาให้ทำอย่างแมงมุม แมงมุมมันชักใย ออกมาทางก้น ทำเป็นตาข่ายจับเหยื่อจึงดำรงชีพอยู่ได้อย่างพอเพียง คนระดับปริญญาตรีอยู่ในขั้นเป็นผู้นำระดับหนึ่ง ของสังคมแล้ว ควรสร้างใยเป็นอย่างแมงมุมมากๆ แต่ไม่ใช่ชักใยออกมาจากก้นเหมือนแมงมุม...นะคร้าบบบบ และใยของคนระดับผู้นำในอนาคตอันใกล้คืออย่างไร? ผมนำไปถามนักศึกษาให้เขาคิดสนุก ตามที่ตั้งกระทู้นั่นเอง  แล้วจะได้นำเข้าสู่บทเรียนวิชา"พฤติกรรมองค์การ" ทั้งยังวางแผนให้พวกเขามารู้จักเว็บไซด์ต่างๆที่ช่วยให้พวกเขามีโลกกว้างยิ่งกว่าการเรียนรู้ในห้องเรียนแคบๆ และผมต้องการความช่วยเหลือจากทุกคนในนี้อีกด้วยในแง่มุมต่างๆ ที่ผมกล่าวไปมากมาย แบบเปิดกว้าง ใครฟังได้ศัพท์อะไรก็จับมากระเดียด....ไม่ว่ากัน..สนุกคิด แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 48 23:23:14 จากคุณ : ขามเรียง - [ 7 มิ.ย. 48 00:20:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หากเราได้เห็นคุณค่าของการเป็นเจ้าของหรือมีชีวิตและทำงานอยู่ในองค์การ เราต้องมีความคิดว่า เราอยากให้องค์การอยู่ได้อย่างเจริญยั่งยืน ผู้รู้มากมายได้ทำการศึกษาแง่มุมขององค์การอย่างไม่รู้จบอย่างไม่รู้เหนื่อย เหมือนตาบอด๖คนคลำช้าง ตามที่นิทานสุภาษิตอินเดียกล่าวไว้นานแล้ว ต่างคนต่างจุดยืน ก็อธิบายลักษณะช้างไปต่างๆนานา๖แบบตามที่ตัวไปคลำเอาตรงนั้น ช้างตัวใหญ่ คนตาบอดคลำไม่ทั่วถึง องค์การก็เช่นกัน นักวิชาการก็คลำกันไป บอกรวมๆว่า หากมีคนมากกว่าสองคนขึ้นไปมาร่วมกันทำกิจกรรมที่มีวัตถุประสงค์ร่วมกัน ตรงนั้นก็เป็นองค์การแล้ว มาถึงทุกวันนี้เราได้ความรู้มามากพอในระดับหนึ่ง ผู้รู้ได้แยะแยะองค์การอย่างเป็นระบบคือประกอบด้วย ๑.ระบบโครงสร้าง ๒.คน ๓.นโยบาย วัตถุประสงค์ เป้าหมายขององค์การ ๔.กระบวนการทำงานและเทคโนโลยี ๕.สิ่งแวดล้อม หมายถึงสังคม ทรัพยากร และลูกค้าผู้บริโภค ............................................................... ผู้สนใจ(นักพฤติกรรมนิยม)ที่คิดว่า พฤติกรรมมนุษย์(คน)ในองค์การนั่นแหละจะเป็นตัวกำหนดชะตากรรมความอยู่รอด หรือความเจริญรุ่งเรืองขององค์การ จึงศึกษากันเป็นการใหญ่ เพื่อจะได้ทราบว่าปัจจัยพฤติกรรมใดและอิทธิพลใดที่มีผลกระทบสู่องค์การ ที่จะนำไปเป็นบทเรียนเลือกใช้ ในการบริหารจัดการองค์การใดๆ ธุรกิจการค้าใดๆ องค์การอุตสาหกรรมใดๆ ทั้งภาครัฐและภาคเอกชน แม้แต่องค์กรการกุศล ก็ดี แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 48 01:42:11 จากคุณ : ขามเรียง - [ 7 มิ.ย. 48 00:53:05 ]

ความคิดเห็นที่ 13 การทำงานให้ได้ดีในองค์กรใดๆนั้น ไม่ง่ายนัก การมีธุรกิจเป็นของตนเองนั้น หรือเป็นเจ้าขององค์กรใดๆยิ่งยากไปอีก โดยเฉพาะในยุคปัจจุบัน คนไทยจำนวนมากไม่อยากมีชีวิตซับซ้อนที่ต้องใช้ความอุตสาหะมาก เป็นมนุษย์รับจ้างดีกว่า ถึงกระนั้นก็ตามการเป็นพนักงานในบริษัทห้างร้านทุกวันนี้ หากไม่เก่งจริงก็จะไม่มีอนาคตไกล แล้วคนเลยกลายเป็นท่อนไม้เฉยๆอยู่ในองค์กรนั้นในที่สุด จากคุณ : ขามเรียง - [ 7 มิ.ย. 48 01:07:26 ]

ความคิดเห็นที่ 14 นอกจากวิชาโบราณการดูคนของจีน(วิชาโหงวเฮ้ง) วิชาสากลเขาอ่านคนจาก ๑.ทัศนะคติ ความประพฤติหรือพฤติกรรม,ความคิดเป็นบวกหรือลบในด้านต่างๆ ๒.มีความรู้ดีด้านใด เพียงไร ๓.มีทักษะการงาน สำเร็จด้วยดีหรือล้มเหลวมาอย่างไร บางที่เขาบอกว่า มีคนมาสมัครงานแล้วปิดบังความล้มเหลว เขาจะไม่รับให้ทำการงานชิ้นใหญ่ เพราะไม่เคยได้รับบทเรียน ในเน็ทห้องสีลม เราได้เคยพบความยิ่งใหญ่ของผู้เคยล้มเหลวมาบ้างแล้ว เขาแกร่งและเก่งขึ้น ล้มยากแล้วคราวต่อไป แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 48 01:40:12 จากคุณ : ขามเรียง - [ 7 มิ.ย. 48 01:15:14 ]

ความคิดเห็นที่ 15 พฤติกรรมของมนุษย์ไล่เรียงสืบเนื่องอย่างนี้ ในเบื้องต้น ดั้งเดิม ชุมชน-->วัฒนธรรม-->ค่านิยม-->จารีตกลุ่ม--> -->ทัศนะคติ-->>>พฤติกรรม-->>>บทบาท-->การกระทำ,ความประพฤติ มาในยุคที่คนเข้าไปอยู่ในองค์กร กลับเป็นอย่างนี้... ...โครงสร้างและกระบวนการ-->การกระทำ,ความประพฤติ-->บทบาท-->>>พฤติกรรม-->>>ทัศนะคติ--> จารีตกลุ่ม-->ค่านิยม-->วัฒนธรรม(องค์กร) มันกลับกันนะครับ ดังนั้นองค์การต่างๆจึงมีภาพลักษณ์ต่างกันไป อันเนื่องมาจาก การวางโครงสร้างและกระบวนการงานแล้วมีผลไปกระทบพฤติกรรมของคนในองค์กร แล้วคนในองค์กรจึงก่อให้เกิดวัฒนธรรมภายหลัง ความก้าวหน้ายั่งยืนหรือจะล้มเหลวก็มาจากพฤติกรรมของสังคมในองค์กรนั้นๆส่วนหนึ่งที่สำคัญ ที่เราควรศึกษาไว้ จากคุณ : ขามเรียง - [ 7 มิ.ย. 48 01:36:42 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ไปถึงไหนแล้วนี่ อ่านแล้วชักมึนๆ ตอนแรกที่อ่านเฉพาะความเห็นของ จขกท นี่นึกถึงพฤติกรรมการชักใยของแมงมุมจริงๆนะนี่ ตอนแรก มันจะทำเส้นหลักก่อน โดยชักใยระหว่างจุดสองจุดที่มันต้องขึงใย ขั้นนี้จะยากที่สุด เพราะมันไต่ไปไม่ได้ ไม่มีหลักเกาะ บางครั้งต้องกระโด บางครั้งต้องรอให้ลมพัดเอาตัวมันไป คิดไปถึงโน่น คนจะเริ่มต้นต้องมีเป้าหมาย และการวางรากฐาน มันยาก มันเสี่ยง แต่มันต้องทำ ต่อมา พอได้เส้นหลัก มันจะไม่รอช้า เริ่มทำโครง แบบที่เราเห็นเขาวาดในการ์ตูน นึกแล้วก็จินตนาการไปโน่น พื้นฐานได้แล้วก็จริง แต่มันยังทำอะไรไม่ได้ ต้องถักทอ ความรู้ความสามารถของตัวเองให้เป็นรูปเป็นร่าง ต้องรู้ให้รอบ รู้อย่างเดียวก็มีแต่เส้นหลัก ดักจับอะไรได้ยากเต็มที สุดท้ายที่เจ้าแมงมุมทำก็คือ ชักใยแบบละเอียดที่เหนียวหนึบขึงระหว่างช่องว่างในโครง นึกไปก็เหมือน รู้ทุกอย่างเป็นรูปเป็นร่างแล้ว ก็ต้องเก็บรายละเอียดอย่างดี ตรงไหนที่ทิ้ง ตรงไหนที่ไม่ครบถ้วน (ลืมชักใย) ตรงนั้นคือจุดอ่อน ที่แมลงบินผ่านไปได้ แต่หลังจากนั้น งานก็ไม่จบ พอมีแมลงติดใย มันก็ต้องตามเก็บ ทำความสะอาดใย ซ่อมใย เป็นงานที่ไม่มีวันเสร็จ เว้นเสียแต่มันจะเลิกจับแมลง ตรงนี้ไม่ต้องเปรียบแล้วเนาะ ถือว่าเป็นอีกคนที่ฟังไม่ศัพท์ แต่จับไปกระเดียดซะเป็นเรื่องเป็นราวอีกคนก็แล้วกันนะ จากคุณ : :) - [ 7 มิ.ย. 48 02:05:27 A:24.226.44.151 X: TicketID:080273 ]

ความคิดเห็นที่ 17 โอ๊ย... มิน่าร้อนรุ่ม พี่ขามเรียงจุดธูปเชิญนี่เอง... อิอิ... มิกล้าไปยืนบนเวทีอภิปรายครับ... ถ้ายืนหน้าห้องยังพอไหว มันสนุกคนละแบบ อภิปรายดีก็ดีไป แต่พูดคนเดียวไม่มันส์พี่... แต่ยืนหน้าห้อง เอาน้องๆลงมาลุย มาเล่นได้ครับ สนุกดี ได้ความรู้เข้าตัวด้วยอิอิ... เรื่องแมงมุมชักใย หรอ... คุณ  TicketID:080273 อธิบายเห็นภาพแล้วนะครับ แต่พออ่านของพี่ขามเรียงแล้ว ผมกลับนึกถึงว่า ทำไมแมงมุมต้องสร้างใยเส้นแรกให้สำเร็จ ต้องเสี่ยงกับการเอาชีวิตไม่รอด แม้นมีเส้นใยอยู่ในพุง แต่หากขาดสิ่งแวดล้อมสนับสนุน โอกาสที่จะชักใยให้ใหญ่มากพอ หรือ เพียงพอต่อการหาเลี้ยงชีพนั้นคงยาก ความคิดเห็นนี้ ผมขอออกความคิดเห็นแค่ เส้นใยเส้นแรกของลูกแมงมุมดีกว่าครับ... -=-=-=-=-=-=-=-=- เส้นใยเส้นแรกของลูกแมงมุม กับ การเริ่มต้นชีวิตทางด้านธุรกิจ เมื่อแมงมุมเริ่มโตขึ้นจนต้องออกมาสร้างรังของตนเอง มันได้สั่งสมประสบการณ์ ได้เห็น วิธีการต่างๆจากแม่ของมันมาบ้างแล้ว ถึงแม้นมันจะไม่ได้สื่อสารออกมาเป็นตำรา แต่มันกลับถูกถ่ายทอดออกมาทางด้านปฏิบัติ โดยที่แม่ของมัน ได้ทำเป็นตัวอย่างให้ดูว่า การจะชักใยให้เป็นโครงร่างที่ดีนั้นทำอย่างไร...  ถ้าแมงมุมน้อย ไม่เรียนรู้ว่า แม่ของมันนั้นชักใยอย่างไร ไม่เข้าใจว่า เส้นใยแรกจะทำอย่างไร ก็เป็นอันว่า ไม่สามารถชักใยได้ อาจจะไม่มีชีวิตรอดมาเพื่อสร้างรังของตนเอง หากินด้วยตนเองได้ อาจจะต้องพึ่งพารังของแม่ที่สร้างไว้ให้ หรือ ไปยึดรังของคนอื่นเพื่ออยู่ เพื่อดำรงชีพก็อาจจะเป็นไปได้... ถ้าเปรียบกับคนทำงานที่อยากจะสร้างธุรกิจของตัวเองนั้น การที่ทำงานอยู่กับองค์กร ใดก็ตาม การพยายามศึกษาหาว่า องค์กรนั้นๆ มีองค์ประกอบอะไร ทำงานเป็นระบบอย่างไร มีขั้นตอนอย่างไร ทำไมต้องทำอย่างนั้น อย่างนี้ จะพบว่า มันเป็นตัวอย่างการสร้างธุรกิจให้เจริญเติบโตกันจริงๆ ถ้าอยู่อย่างไม่เรียนรู้ จะไม่สามารถเข้าใจความเป็นจริงของสภาพแวดล้อมของธุรกิจได้ ก็จะไม่มีภูมิคุ้มกันต่อสภาพแวดล้อมทางธุรกิจที่โหดร้ายได้ ซึ่งมีคนมากมายที่ไม่ได้ทำอย่างที่กล่าว ก็จะอยู่เป็นพนักงานได้รับเงินเดือน ได้รับสวัสดิการ ตามที่องค์กรได้ให้มา ก็สามารถอยู่ได้  แต่คนที่มีความหวังที่จะสร้างธุรกิจของตนเอง และ มีการเรียนรู้ มีการสังเกตุ จากต้นแบบ โดยการเรียนรู้ทางด้านปฏิบัติจริง เป็นพื้นฐาน ทำให้สามารถมองเห็นถึง ความเป็นไปของธุรกิจ และ องค์ประกอบต่างๆที่ต้องมี ต้องใช้ได้ก่อน องค์กรที่คุณอยู่นั่นแหละ เป็นองค์กรที่จะสร้างภูมิคุ้มกันความล้มเหลวให้กับคุณ หากได้แม่แบบที่ดี ก็จะสร้างองค์กรที่ดีเช่นกัน... แม่แมงมุม เมื่อมีลูกน้อยเกิดขึ้น ก็ต้องสร้างใยแมงมุมชุดใหม่ เพื่อดักจับและหาอาหารให้เพียงพอต่อความต้องการของลูกๆ ยิ่งมีปากท้องมากเท่าใด ก็ยิ่งต้องหาอาหารเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น ใยเก่าอาจจะไม่เพียงพอ ดังนั้น แม่แมงมุมจึงต้องสร้างสร้างใยชุดใหม่ เป็นการบังคับให้มีการสอนโดยธรรมชาติ การจะให้เกิดการเรียนรู้หรือไม่นั้น ก็ขึ้นกับว่า ลูกแมงมุมตัวใด สนใจในพฤติกรรมของแม่แมงมุมมากน้อยแค่ไหน ตัวไหนสนใจมาก ก็จะสามารถเรียนรู้ได้มาก ตัวไหนสนใจน้อยก็จะเรียนรู้ได้น้อย ซึ่งลูกๆที่จะอยู่ได้เองในอนาคต สามารถสร้างใยที่ดี และ ถูกที่ถูกทางหรือไม่นั้น ก็ขึ้นอยู่กับการเรียนรู้ในเบื้องต้นนี้เอง... ธุรกิจเมื่อเติบโตขึ้น ย่อมจะต้องสร้างธุรกิจเพิ่มขึ้นมารองรับ หากพนักงานคนใด มีโอกาสที่จะมีส่วนในการสร้างธุรกิจใหม่ขององค์กร ก็จะมีโอกาสได้เรียนรู้ วิธีการคิด วิธีการดำเนินการ ถึงแม้นจะไม่มีคนมาสอนมาบอก แต่หากสังเกตุจริงๆ ก็จะสามารถเข้าใจได้ว่า การสร้างธุรกิจใหม่นั้นทำอย่างไร... มุมมองว่าจะสร้างธุรกิจใหม่นั้นเพราะอะไร ใครเป็นลูกค้า การกำหนดว่าจะสร้างหรือไม่นั้น ธุรกิจนั้นๆ ให้ผลกำไรเท่าใด เหมาะแก่การสร้างธุรกิจนั้นๆหรือไม่ เมื่อมองเห็นว่า สามารถทำแล้วได้ผลกำไร มีโอกาสเติบโต ได้ก็จะเป็นพื้นฐานเพื่อสร้างความมั่นใจให้กับองค์กรว่า การเปิดทิศทางใหม่นั้น จะสามารถทำกำไร หรือ มีหนทางที่จะดำรงอยู่ได้... บางบริษัทฯ สักแต่ว่าเปิดสินค้าใหม่บริการใหม่โดยไม่มองความอยู่รอดของธุรกิจระยะยาว ซึ่งเปิดมาแล้วก็ปิดไป เป็นตัวอย่างที่ไม่ค่อยดีนักสำหรับคนที่อยากจะมีธุรกิจเป็นของตนเอง บางคนอยู่บริษัทฯ ที่มีความมั่นคงมากๆ การเปิดธุรกิจ ทำอย่างง่ายๆ เพราะว่ามีคนคิด คนทำให้เรียบร้อย หากเป็นคนไม่สังเกตุอย่างละเอียด ก็จะเห็นว่ามันง่ายๆ แต่ความเป็นจริงแล้ว สิ่งที่เห็นอาจจะเป็นเพียงเศษเสี้ยวของการเตรียมการมากมายนัก จึงต้องศึกษาและทำความเข้าใจโดยรวมให้ละเอียดรอบคอบก่อนที่จะลงมือเองจริงๆ อย่าคิดว่าตัวเองเก่งที่สุดแล้ว เพราะ เหนือฟ้ายังมีจักรวาลอันกว้างใหญ่ ที่โอบอุ้มฟ้าอยู่... แม่แมงมุมต้องหาสถานที่ๆเป็นทิศทางของอาหาร ให้ได้ ซึ่งแน่นอน ต้องเป็นที่ๆ อาหารอยู่ชุกชุม หรือ มีโอกาสที่อาหารจะหลงเข้ามาติดใยแมงมุมได้บ่อยมากที่สุดเท่าที่จะสามารถ แต่สถานที่เหล่านั้น มักจะมีแมงมุมเจ้าถิ่นสร้างใยไว้ก่อนแล้ว หากได้สถานที่เหล่านั้นก็ดีไป แต่หากไม่ได้ มีที่ทางข้างๆหรือไม่ หรือ อาจจะต้องหาสถานที่ๆอาจจะมีโอกาสที่ดีเช่นนั้น หรือ คาดการณ์ว่าอาหารอาจจะเดินทางไปทางนั้น... ก่อนจะลงมือสร้างใยเส้นแรกของใยชุดใหม่ การดำเนินการสร้างธุรกิจโดยทั่วไป ต้องหาเป้าหมายของลูกค้าให้ได้ ต้องรู้ว่า ลูกค้าต้องการอะไร และ ลูกค้าอยู่ที่ไหน เพื่อจะได้นำเสนอ หรือ ให้บริการให้ตรงกับความต้องการของลูกค้าได้ หากเข้าใจลูกค้าว่าต้องการอะไรอย่างแท้จริง และ ลูกค้าอยู่ที่ไหน จะทำให้เลือกทำเล หรือ สร้างสินค้าและบริการได้ตรงกับความต้องการของลูกค้า ก่อนจะเริ่มสร้างธุรกิจต้องเข้าใจสิ่งเหล่านี้ให้ดีเสียก่อนที่จะลงมือดุ่ยๆไป โดยไม่คำนึงถึงเรื่องเหล่านี้... ซึ่งอาจจะทำให้เสียเงินเสียทองไปกับการลงทุนที่ไม่สามารถเรียกเงินลงทุนกลับมาได้... ประสบการณ์ของแม่แมงมุม ที่เคยสร้างรังแรกมาก่อน จะทำให้การสร้างรังที่ สอง สาม สี่ เป็นเรื่องที่ง่ายขึ้นมา เรื่อยๆ ดังนั้น ลูกแมงมุมต้องสังเกตุให้ดีถึงวิธีการคิด วิธีการสร้างเพื่อสร้างเสริมองค์ความรู้ในการสร้างรัง แต่ที่เห็นก็แค่แม่แมงมุมเริ่มชักใยแล้วโยงตัวเพื่อไปเป้าหมายเพิ่มเริ่มเส้นใยแรก ลูกแมงมุมส่วนใหญ่มองดูแล้วก็ไม่ยากเท่าไหร่ ก็แค่ปล่อยใยออกมาเพื่อที่จะไปยึดฝั่งตรงข้ามเท่านั้น... การสร้างธุรกิจนั้น จะเห็นคนสร้างธุรกิจกันครึกโครม คนประสบความสำเร็จ ก็สร้างขึ้นหลากหลายธุรกิจ มองจากภายนอกแล้วก็ง่ายๆ คนทะนงตัวก็จะมองว่า เอาน่ามันน่าจะทำได้ แต่ถ้าลองนึกดูให้ดีว่า คนที่มีประสบการณ์กับคนที่ยังไม่มีประสบการณ์ หากเริ่ม ที่จุดเดียวกัน ใครจะสามารถควบคุมทิศทางของธุรกิจได้ดีกว่ากัน... และแล้วก็ถึงซึ่งลูกแมงมุมต้องออกไปเผชิญโลกเพื่อสร้างรังของตนเอง เรียนรู้มาพร้อม บางตัวก็สามารถหาที่ๆดีที่สุดในการสร้างรัง แต่สร้างไม่เป็น บางตัว สามารถสร้างรังได้ดี แต่สถานที่ไม่อำนวย บางตัวแม่แมงมุมก็มาช่วยสร้างโครงสร้างแรกให้ ลูกแมงมุมที่เริ่มชักใยด้วยตัวเองเป็นครั้งแรก ตื่นเต้นและต้องเสี่ยงกับการโยงใยไปกับอากาศ ยังไม่สามารถบังคับทิศทางให้ตรงไปยังฝั่งตรงข้ามได้ดีนัก ดึงเส้นใยตึงไปหรือหย่อนไปก็มี ตกไปยังพื้นก็หลายตัว ที่เหลือที่สร้างชักใยเส้นแรกได้ ก็เริ่มมีกำลังใจในการชักใยเส้นต่อไป จนรังเสร็จสิ้น หากโชคดีก็สามารถมีอาหารเป็นประจำ โชคร้ายก็นานๆมีอาหารมาทีอดๆอยากๆ ตายไปก็มาก เปลี่ยนที่เปลี่ยนทางใหม่ก็มาก มันก็เป็นไปตามกฎและวิถีแห่งชีวิต... คนเริ่มสร้างธุรกิจแรกทุกคนย่อมตื่นเต้น และ พร้อมที่จะเสี่ยง ทิศทางการกำหนดเบี่ยงเบนไปกับสิ่งแวดล้อมได้ง่าย กำหนดทิศทางที่ตัวเองต้องการได้ยาก เพราะยังไม่เชี่ยวชาญ และ ยังไม่มีประสบการณ์มากเพียงพอ แต่ทุกอย่างย่อมมาจากการย่างก้าวในครั้งแรก หากโชคดีคิดหาหนทางและเตรียมรับมือกับปัญหาต่างๆที่อาจจะเกิดขึ้นไว้เรียบร้อย ก็สามารถรอดพ้นสามารถอยู่ในโลกแห่งธุรกิจได้ แต่หากโชคร้าย ก็อาจจะสูญเสียทรัพย์ไปกับการลงทุน บางคนดีหน่อยมีพ่อแม่ช่วยเหลือเจือจุน แต่ถึงอย่างไรแล้ว คนที่สามารถดำเนินธุรกิจต่อไปทุกคน จะต้องเริ่มจากประสบการณ์ครั้งแรกทั้งสิ้น และ หากก้าวแรกประสบความสำเร็จ โอกาสที่จะประสบความสำเร็จทั้งชีวิต ก็มีหนทางเช่นกัน.... แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 48 18:21:20 จากคุณ : Wiboon Joong (wbj) - [ 7 มิ.ย. 48 12:22:52 ]

ความคิดเห็นที่ 18 สวัสดีตอนบ่าย  (วันหนึ่ง ที่หนังท้องตึง ...หนังตากำลังจะหย่อน ...และท้องฟ้าที่สดใส ... ไร้ ประชุม  ฮี่ๆๆ ) ครับ พี่ขามเรียง ... ผู้คนชักใย...จากตรงไหน? ผู้คนสมัยไหน ล่ะครับ ... เพราะการชักใยของคน มันน่าจะเริ่มจาก ความวัฒนธรรมทางความคิด ... ยุค 50’s-70’s = Data --> Product --> Competition ยุค 70’s-90’s  = Information --> Solution--> Cooperation ยุค 21 Century = Knowledge --> Innovation--> Collaboration หากพิจารณาจากช่วงสามทศวรรษที่ผ่านมาย่างก้าวเข้าสู่ ศตวรรษที่ 21 โลกาภิวัตน์(Globalization) มีอัตราเร่ง  ซึ่งหมายความว่าความเร็วของการเปลี่ยนแปลงไม่คงที่ มีการปรับเปลี่ยนและเคลื่อนที่อยู่ตลอดเวลา ซึ่งรวมถึงระบบความรู้ก็ได้ปรับเปลี่ยนไปจากเดิมเป็นอันมาก และเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว องค์ความรู้ที่เดิมจะถือว่าเป็นความจริงที่พบขึ้นและจะเป็นจริงใช้งานได้ไปเป็นเวลานาน เป็นกฏ เป็นทฤษฎี กลับมีลักษณะคล้ายกับมีชีวิต ซึ่งเมื่อพบและเกิดขึ้นถือว่าเป็นความจริง แล้วใช้งานได้ไประยะหนึ่ง หลังจากนั้นจะหมดสภาพ กลายเป็นสิ่งที่ไม่จริงและใช้ไม่ได้อีกต่อไป มีความรู้ที่ใหม่กว่าเข้ามาแทนที่  และปรับตัวเป็นเทคโนโลยีที่มีพลัง ใช้งานเป็นประโยชน์ได้มาก จนเป็นพลังขับเคลื่อนเศรษฐกิจ  ส่งผลกระทบโดยตรงต่อ มนุษย์ สังคม องค์กร ตลอดจนประเทศที่มีความรู้และเทคโนโลยีสามารถก้าวไปไกลและรวดเร็วกว่าผู้ที่ขาดความรู้ และไม่สามารถใช้เทคโนโลยีได้ อนาคตเคลื่อนไปอย่างรวดเร็วจนคาดคะเนล่วงหน้าไม่ได้ จึงต้องเน้นการตอบสนองอย่างรวดเร็ว ไม่ใช่การวางแผน เราจะประหลาดใจต่อ สิ่งที่เกิดขึ้นได้อย่างไม่น่าเชื่อว่า เราจะคาดการณ์ล่วงหน้าว่าจะพบความประหลาดใจ (Kerr, 19xx) ความแปลกประหลาดที่สุดของความรู้ คือ เป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ ความไม่แน่นอน คาดเดาไม่ได้ของความรู้ เกิดจากความหมายของความรู้ขึ้นอยู่กับค่านิยมของผู้ครอบครองความรู้นั้น (Steward, 1999) ถ้าเรารู้ว่าเรารู้อะไรบ้าง เราจะมีกำไร 3 เท่าของที่เป็นอยู่ (Platt, 1999) การศึกษาด้านการจัดการในอนาคตนั้นไม่ใช่แค่ต้องการเพียงการศึกษาเนื้อหาและนำไปใช้เท่านั้นแต่หมายรวมถึงการบูรณาการด้านทักษะเชิงประสบการณ์ ความรู้และเทคโนโลยีตลอดจนการส่งเสริมกระบวนการจัดการความรู้ในองค์กรด้วย (Donaldson, 2002 และ Giddens, 1984) ความหมายของคำว่า Illiterate แห่งศตวรรษที่ 21 จะไม่ใช่ผู้ที่อ่านไม่ออก เขียนไม่ได้ แต่จะหมายถึงผู้ที่ไม่มีความสามารถในการเรียนรู้ ลบความรู้ ชุดเก่าที่ล้าสมัยออกจากสมอง และเรียนรู้ความรู้ชุดใหม่ (Toffler, 1998)และความรู้เพียงเล็กน้อยเพื่อปฏิบัติมีค่ามากกว่าความรู้มหาศาลที่อยู่เฉยๆ (Gibran, 1997) จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 7 มิ.ย. 48 13:30:35 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ในโลกแห่งทุนนิยม เศรษฐกิจเสรี จะได้ยินคำกล่าวเสมอๆในเชิง ปลาใหญ่กินปลาเล็ก หรือ ยิ่งมีการพัฒนาทางวัตถุมากเท่าใด พัฒนาการทางสังคมหรือจิตใจกลับลดลง ซึ่งมีแนวโน้มเป็นจริงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆอย่างน่าเป็นกังวล หากสังเกตุก็จะสามารถสัมผัสได้ อันอาจส่งผลต่อสภาพโดยรวมทางสังคมที่ไม่พึงประสงค์ จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 7 มิ.ย. 48 13:31:30 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ดังนั้นหากมองทั้ง มิติทางเศรษฐกิจและมิติทางสังคมไปพร้อมๆกัน... การจัดการความรู้ทางธุรกิจเพื่อการพัฒนาทุนทางปัญญานั้นจะนำไปสู่ดุลยภาพของโลกาภิวัตน์... ที่จะสร้างสรรค์ความเจริญทางเศรษฐกิจไปพร้อมกันกับความเจริญทางสังคม... โดยในมิติทางเศรษฐกิจนั้นการจัดการความรู้มีเป้าหมายหลักเพื่อการปรับตัว ความอยู่รอด และการเพิ่มขีดความสามารถขององค์กรในท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลง แบบไม่สามารถคาดเดาได้... เป็นกิจกรรมที่องค์ประกอบสำคัญคือ กระบวนการ (Process) ในระดับองค์กรที่มุ่งสร้างพลังเสริม (Synergy) ระหว่าง ความสามารถของคนในการสร้างสรรค์และสร้างนวัตกรรม กับเทคโนโลยีสารสนเทศที่ช่วยเพิ่มขีดความสามารถในกระบวนการประมวลข้อมูลและข้อสนเทศ (Maholtra, 19xx) ตลอดจนสนับสนุนและเสริมสร้างกลยุทธ์ทางธุรกิจ และโดยมิติทางสังคมนั้นการจัดการความรู้ ด้วยลักษณะของการแบ่งปัน แลกเปลี่ยนและเรียนรู้ จะช่วยลดช่องว่างทางความรู้ (Knowledge Divide) ในปัจจัยที่ความรู้อยู่ในผู้ใช้ ไม่ใช่อยู่ในแหล่งรวมความรู้ (Maholtra, 19xx) ความรู้มาจากคน คนเราอาจมีความสามารถต่างกันในการสร้างความรู้ แต่ทุกคนมีโอกาสเท่ากันในการแลกเปลี่ยนข้อมูลและประสบการณ์อันจะนำไปสู่ความรู้ (อนุวัฒน์ ศุภชุติกุล, 2546) ในขณะเดียวกันก็เป็นการรักษาและพัฒนาปรับปรุงความรู้อย่างต่อเนื่องเพื่อก่อประโยชน์ จากความรู้ที่ฝังอยู่ในคนที่รวมตัวกันเป็นชุมชนหรือเครือข่าย โดยใช้ถนนเข้าสู่ความรู้ผ่านคน การสนทนา การติดต่อสื่อสาร และความสัมพันธ์ความรู้จะปรากฏตัวออกมาผ่านการสนทนาแลกเปลี่ยนความรู้ทั้งหมดถ่ายเทผ่านกระบวนการทางสังคม การเข้าสู่ความรู้ทำได้โดยการติดต่อสื่อสารกับผู้รู้หรือรู้ว่าควรสอบถามใคร(Grey, 19xx)และความรู้สามารถนำมาใช้ได้โดยไม่หมดไป(Steward, 1999) การจัดการความรู้เป็นการเดินทาง ไม่ใช่เป้าหมายปลายทาง(Warick Holder, IBM, 20 Nov 2003, Chiangmai) เพื่อการสร้างสรรค์อย่างแท้จริงต่อสังคมโลกอย่างต่อเนื่องและตลอดไป จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 7 มิ.ย. 48 13:34:09 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เพราะฉนั้น ... ในความเห็นของผม การชักใยของผู้คน ในยุคนี้... ว่ากันถึงเรื่อง... ความรู้ (Knowledge) หรือ การจัดการความรู้ (Knowledge Management) ... ครับ จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 7 มิ.ย. 48 13:38:34 ]

ความคิดเห็นที่ 22 The Strategic Management of Innovation: Concepts ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 7 มิ.ย. 48 14:03:51 ]

ความคิดเห็นที่ 23 โอย....ตาย ๆ มีแต่ทฤษฎีจ๋า แล้วชาวนาอย่างผมจะทำ ยังไง....... แหะ ๆ ยังไม่ได้อ่านเลย เห็นกระทู้ยาว ๆ แล้ว ปวดหัวครับ ขอไปเคลียร์งานก่อน จะได้มีตังค์ไปซื้อแว่น ต้องใส่แว่นอ่านครับ ไม่งั้นอ่านไม่รู้เรื่อง.... ไปก่อนล่ะ แล้วจะแวะเข้ามาใหม่ตอนดึก ๆ เวลานอน ไม่หลับ ท่าทางกระทู้นี้จะเป็นยานอนหลับชั้นเยี่ยม สำหรับคนเลี้ยงนกเอี้ยงอย่างผม.... แหะ ๆ จากคุณ : sakchai splash - [ 7 มิ.ย. 48 15:30:52 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เรียนพี่ขามเรียง ขอรบกวนอีเมลล์แอดเดรสอีกครั้งหน่อยครับ ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณพี่เป็นการส่วนตัว ด้วยความเคารพ จากคุณ : ดอกไม้คาตาลัน - [ 7 มิ.ย. 48 15:46:18 A:203.113.60.73 X:203.151.140.119 TicketID:100944 ]

ความคิดเห็นที่ 25 . . จากคุณ : VCM - [ 7 มิ.ย. 48 22:04:13 A:58.9.148.249 X: TicketID:086784 ]

ความคิดเห็นที่ 26 คุณดอกไม้ฯครับ ตามนี้นะครับ ekk2@hotmail.com จากคุณ : ขามเรียง - [ 7 มิ.ย. 48 22:19:47 ]

ความคิดเห็นที่ 27 คุณตั๋วเบอร์080273 เปิดการถักทอเส้นใยความคิดยามดึกสงัด เส้นสายละเอียดอ่อนเข้าใจเปรียบเทียบครับ และที่ผมชอบ..."การวางรากฐานมันยาก มันเสี่ยง แต่มันต้องทำ" ....."ตามเก็บ ทำความสะอาดใย ซ่อมใย เป็นงานที่ไม่มีวันเสร็จ เว้นเสียแต่...." คุณฟิวชั่นผ่านมา ทำให้เวทีนี้สนุกคิดยิ่งขึ้น คุณวิบูลย์ที่ผมรอคอย มาแล้ว ขอขอบคุณที่ให้เกียรติครับ เนื้อหาแน่นสาระตามเคย ....."วิถีของลูกแมงมุม"แนวคิดข้ามฉ็อท...ทำเบอดี้หลุมแรกไปแล้ว(ผมตีกอล์ฟไม่เป็นดอก...ใครอยู่ใกล้โดนหัวไม้เลย) ..."คนที่สามารถดำเนินธุรกิจต่อไปทุกคน จะต้องเริ่มจากประสบการณ์ครั้งแรกทั้งสิ้น..." สไปเดอร์แมนลูกกับเส้นใยเส้นแรกในชีวิต....ท้าทายมากครับ แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 48 23:57:46 จากคุณ : ขามเรียง - [ 7 มิ.ย. 48 22:49:23 ]

ความคิดเห็นที่ 28 คุณว่าที่ดีอาร์ วงสวิงแน่นมากครับ ช่วยอธิบาย #22 เกี่ยวกับ แกนกลางภายในที่มีเหนือคู่แข่งสักนิด(Core competency) และช่วยยกตัวอย่าง ขอบคุณครับ จากคุณ : ขามเรียง - [ 7 มิ.ย. 48 22:54:17 ]

ความคิดเห็นที่ 29 แมงมุมเป็นสัตว์โลกที่ผมโปรดปรานชนิดหนึ่ง...แว่บไป ณ.นาทีนี้พวกเรากำลังเกาะเกี่ยวอยู่กับใยเสมือนในอีกมิติหนึ่ง(เวอร์ชวลเว็บ).....เราเป็นเหยื่อหรือเป็นแขกรับเชิญ? แว่บกลับมา...ไอน์สไตน์เคยกล่าววลีหนึ่งฝากไว้ในโลกา ทุกท่านคงทราบดี"จินตนาการสำคัญกว่าความรู้"  กว่าผมจะแตกฉานก้าวข้ามพ้นคำพูดนี้ได้....หลายเดือนครับ เรียกว่าเรานี่ไอคิวต่ำจัง...ผมมีความเห็นว่า เราต้องไม่ติดกับดักความคิด(อ้างกระทู้คุณวิบูลย์) เราจะต้องเพิ่มคำว่า "การจัดการงานจินตนาการ" ควบคู่ไปกับ "การจัดการความรู้"ด้วย ตามที่คุณว่าที่กล่าวในกระทู้#21 จากคุณ : ขามเรียง - [ 7 มิ.ย. 48 23:18:07 ]

ความคิดเห็นที่ 30 "แมงมุมชักใยทางก้น คนชักใยทางกระหม่อม" จากคุณ : ขามเรียง - [ 7 มิ.ย. 48 23:22:54 ]

ความคิดเห็นที่ 31 จินตนาการ .. ทัศนคติ.. ฤา กับดัก ถ้าเพียงเชื่อ กลัวจากความไม่รู้   กล้าจากความที่รู้เกิน.. สูญเสียปัญญา   พื้นฐานสูง ก็ลงมายาก   ขาดไร้จินตนาการบริสุทธิ์ สมมุติบนตัวตน.. ทำให้สิ่งที่เต็มเปี่ยม บางครั้งดูพร่องว่าง   มุ่งมั่นในทรัพย์ศฤงคาร แบกนำความทะยานอยาก   กระหายชื่อเสียงมาก ทางเสื่อมย่อมมีมาก..   (ชักชอบแมงมุม แล้วสิ) เพียงแต่จินตนาการ  ก็ยังสามารถหาทาง ทำให้นกกา ติดกับใยแมงมุมได้.. จากคุณ : blackcoco - [ 8 มิ.ย. 48 00:04:23 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ในมุมนึงที่มองข้ามไป แมงมุมมักจะต้องวางแผนก่อนการชักใยเสมอ เพราะ แมงมุม ต้องรู้ว่า ชักใยตรงไหน จึงจะจับแมลงได้ การเฝ้ามอง การวิเคราะห์ ทางผ่านของแมลงบิน (เหยื่อ) เป็นการเก็บข้อมูลเพื่อวิเคราะห์เบื้องต้นให้กับการวางแผนครับ จากคุณ : FishLover - [ 8 มิ.ย. 48 08:32:41 ]

ความคิดเห็นที่ 33 อ่านกระทู้ จบ เตรียมรับปริญญาอีกใบ ดีกว่า คุณศักด์ชัยคะ เอ็นจังยังสงสัยว่านกเอี้ยงบนหัวเอ็นจังหายไปไหน ที่แท้ พี่มาแย่งไปนี่เอง เหอๆๆ บอกมันด้วยว่า นายเก่าคิดถึงกลับมาด่วน ปล. อดีตล่าเมืองขึ้นด้วย ปืน ปัจจุบัน ล่าเมืองขึ้น ด้วยเงิน และสื่อ จากคุณ : เอ็นจัง - [ 8 มิ.ย. 48 11:11:26 ]

ความคิดเห็นที่ 34 กลับมาอ่านต่อ อืมมม เรานี่ลูกแมงมุมจริง เล่าได้แค่ว่าเห็นแม่แมงมุมชักใยอย่างไร แต่ไม่เคยมองว่าก่อนจะลงมือ แม่แมงมุมทำอะไรบ้าง และถ้าแต่ละยุค มันเริ่มต้นไม่เหมือนกัน แล้วการเริ่มต้นคราวหน้า มันควรจะเป็น ความรู้ หรือ ข้อมูล ดีละเนี่ย จากคุณ : :) - [ 8 มิ.ย. 48 12:16:09 A:24.226.44.151 X: TicketID:080273 ]

ความคิดเห็นที่ 35 หวัดดีค่ะ ขอตอบคำตอบคอร์สแรกของชั่วโมงนี้ด้วยคนค่ะ ว่าด้วยเรื่องกึ่งนิทานกึ่งbusiness สร้างแรงจูงใจให้น่าติดตาม ในกระบวนการคิดของแต่ละคนได้เป็นอย่างดีค่ะ อย่างน้อยเมื่อเห็นหัวข้อ จินตนาการภาพ แมงมุม กับ คน ที่กำลังจะสร้างใยก้อผุดขึ้นในสมอง ผิดตรงที่ธรรมชาติ ไม่ให้สัญชาตญาณการสร้างใยแก่มนุษย์เพื่อเป็นผู้ฆ่า ดังนั้นใยแมงมุมจึงไม่ใช่กับดักเพื่อดักเหยื่อเสมอไป ในความหมายของมนุษย์ จากคำถาม  คนเราสร้างใยอย่างไรและจากทางใหน?  สร้างใยไปเพื่ออะไร วัตถุประสงค์การสร้างแต่ละครั้งจะแตกต่างกันเสมอ คนเราอายุโดยเฉลี่ยประมาณ 60 ปี หากอายุ 15 ปีคาดหวังจะเป็นอะไร ก้อต้องเริ่มเรียนรู้ในสิ่งที่จะให้บรรลุ ดังนั้น แมงมุมก้อคือแมงมุม มีสันชาตญาณการล่าเพื่อความอยู่รอด คน มีปัจจัยควบคุมหลายอย่างในการที่จะอยู่เพื่อให้รอด คนจึงต้องเริ่มต้นสร้างอาณาจักรของตน ที่ ศีลธรรม จากคุณ : A (rampaii) - [ 8 มิ.ย. 48 14:38:45 ]

ความคิดเห็นที่ 36 โอย...ปวดเฮด ยังเร็วเกินไปจริงๆที่จะเข้ามาอ่านในกระทู้นี้ จากคุณ : ซาลาเปากรอบ - [ 8 มิ.ย. 48 18:21:12 ]

ความคิดเห็นที่ 37 โอ้ย อยากอ่านให้เข้าใจจังเลย จากคุณ : por_kaitom - [ 8 มิ.ย. 48 19:16:27 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ย้อนกลับไปอ่านทบทวนช่วงต้นกระทู้ มีคำปรารภของคุณศักดิ์ชัยว่าการวางแผน นั้นไม่ค่อยได้ผล คือวางแผน...นิ่ง(planing)วางเอาไว้ไม่ต้องขยับ ผมตอบว่า มันต้องมีอะไรผิดปรกติสักอย่าง..แต่ไม่มีใครวิเคราะห์ให้คำตอบต่อไปว่ามันนิ่งเพราะอะไร ผมขอเล่าเรื่องราวของการวางแผนนำระบบจัดการคุณภาพจากอเมริกาและญี่ปุ่นมาใช้ในเมืองไทยในระยะเริ่มแรกแล้วนิ่งไปเหมือนกัน เขาเล่ากันว่า"ระบบการจัดการคุณภาพ เกิดที่อเมริกา ไปเติบโตที่ญี่ปุ่น แล้วมาตายในเมืองไทย"บางท่านอาจเคยได้ยินมาแล้ว การศึกษาวิชา"พฤติกรรมองค์การ" บางทฤษฎีได้บอกไว้ องค์การเจริญก้าวหน้าอยู่ยั่งยืนได้เพราะภาวะผู้นำครับ องค์การใดมีเจ้าของผู้บริหารมีภาวะผู้นำสูง และสามารถถ่ายภาวะผู้นำไปให้พนักงานธรรมดาแปลงร่างมีภาวะผู้นำได้อีกเป็นจำนวนมาก อย่างไม่ขาดสาย ตรงนี้เป็นคำตอบว่าคนไทย(นี่ผมว่าตัวเองด้วย)มีภาวะผู้นำโดยรวมทั้งประเทศค่อนข้างต่ำ ไม่มองไปไกล ภาวะผู้นำของสิงคโปร์ มาเลย์เซียขณะนี้นั้นควรสูงกว่าไทยอยู่หลายขั้น ในขณะที่ภาวะผู้นำของกำพูชา พม่า เวียตนาม อาจอยู่ต่ำกว่าไทย ความล้มเหลวของคนไทยในการวางแผนงานแล้วนำไปปฏิบัติไม่สำเร็จ หากทฤษฎีนี้จริง ย่อมหมายความว่าเราต้องสร้างตัวคนไทยและเยาวชนให้มีความเป็นผู้นำอีกมาก ทฤษฎีหนึ่งเชื่อว่า ภาวะผู้นำเรียนรู้และสร้างสมให้เกิดมีขึ้น ในตัวได้ บางคนอาจนึกว่าเออ หากทุกคนในองค์กรกลายเป็นผู้นำไปเสียทุกคน แล้วมันก็จะแย่งกันนำ แล้วองค์กรนั้นๆมันก็ต้องพังแหงๆเลย ทุกคนไม่ยอมเป็นลูกน้องใคร คุณว่ามันเป็นอย่างนั้นใหมครับ? จากคุณ : ขามเรียง - [ 8 มิ.ย. 48 22:25:31 ]

ความคิดเห็นที่ 39 มองย้อนกลับไปสู่อดีตของตัวเอง...ที่เคยประสบความสำเร็จในการตั้งองค์กรของตัวเอง มีวิชาชีพที่น่าอิจฉา มีชื่อเสียงตามสื่อมวลชนพอสมควร มีสตางค์ใช้ไม่ขาดมือ มีลูกน้องหลายสิบคน....วันดีคืนดีทุกอย่างหายวับสูญสิ้น เปรียบว่าเป็นแมงมุมที่วางแผนถักใยการงานทางธุรกิจเพื่อดำรงชีพ  เป็นใยที่สวยงามแต่ไม่ได้เอาไว้ดักจับเหยื่อนะครับ พากเพียรถักใยการงานอย่างแมงมุม เปรียบกับแมงมุมในแง่นี้เท่านั้น จากคุณ : ขามเรียง - [ 8 มิ.ย. 48 22:44:08 ]

ความคิดเห็นที่ 40 คุณrampaii กล่าวได้ถูกต้องที่สุดและเป็นอมตะ ..."คนจึงต้องเริ่มต้นสร้างอาณาจักรของตน ที่ศีลธรรม" แม้แต่สังคมชุมชน แม้นว่าเป็นประเทศ คุณสมบัติภาวะผู้นำ ธรรมะทั้งปวงเป็นฐานรากที่ขาดไม่ได้ และต้องทนต่อแรงกดดัน ทนต่อแรงกระทำอย่างที่สุด ที่จะไม่ให้ฐานรากตรงนี้ผุกร่อน มันเป็นการทดสอบภาวะผู้นำ หากใครผลิตวัคซีน ป้องกันมิให้ธรรมะ ศีลธรรม จริยธรรม ยุติธรรมและ คุณธรรมทั้งปวงผุกร่อนได้ จงไปหาซื้อมาเถิด จากคุณ : ขามเรียง - [ 8 มิ.ย. 48 22:59:54 ]

ความคิดเห็นที่ 41 คิดถึงครูต้อ...ร่องรอยบาดแผลชีวิตครู ผมมีรอย"แผลเป็น"ตำแหน่งเดียวกับของครูต้อ นับได้สี่แห่งหนทีเดียว ไม่น่าเชื่อ ครูต้อกำลังทำอะไรอยู่ครับ? จากคุณ : ขามเรียง - [ 8 มิ.ย. 48 23:14:53 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ได้เวลา...ผมขอลากระทู้ไป๒วันครับ พรุ่งนี้เตรียมการสอนในวันศุกร์ และในวันเสาร์ไปเป็นวิทยากรฝึกอบรมผู้นำระดับต้น ให้กับพนักงานโรงงานแห่งหนึ่งที่มีรัฐมนตรีคนหนึ่งถือหุ้น จากคุณ : ขามเรียง - [ 8 มิ.ย. 48 23:32:10 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ผู้สันทัดการใช้คน อย่าประมาณตนสูงกว่าผู้อื่น.. สิ่งที่มีก่อเกิดจากไร้   เต็มเปี่ยมมาหลังจากพร่องว่าง ผู้นำไม่ใช่เจ้านาย.. ภาพที่ยิ่งใหญ่ มักมองไม่เห็น เฉกเช่นภาพผู้นำถ้ามองเห็น ก็ไม่แท้ เท่ารับด้วยรู้สึกจากภายใน อย่ามัวแต่สนใจ จะเรืองแวววาวราวกับหยกเลย.. สรรพสิ่งใด ๆหากแข็งกร้าว ก็ต้องโรยลา   ผู้รักษาความอ่อนโยนไว้ได้มากเท่าใด ย่อมเป็นผู้เข็มแข็งมากขึ้นตามเสมอ ทารก กระดูกอ่อนเอ็นนุ่ม ยามจับฉวยสิ่งใดยังยึดไว้แน่น.. จากคุณ : blackcoco - [ 8 มิ.ย. 48 23:45:25 ]

ความคิดเห็นที่ 44 แมงมุม...สิ่งเหล่านี้คือสัญชาตญานให้มาเพื่อความอยู่รอด กับดักคือ...ใย อาวุธคือ...เขี้ยวและพิษ เหยื่อคือ....แมลงที่หลงเข้าไป มนุษย์(ที่แย่ๆ)...สิ่งเหล่านี้คือสัญชาตญานให้มาเพื่อความอยู่รอด กับดักคือ...ความคิดแย่ๆ  หลอกลวง รุนแรง อาวุธคือ....การทำชั่วทั้งปวง เหยื่อคือ....คนที่รู้เท่าไม่ถึงการณ์  คนไม่มีทางสู้ มนุษย์(ที่ดีๆ)...สิ่งเหล่านี้คือสัญชาตญานให้มาเพื่อความอยู่รอด กับดักคือ...ความคิดดี ศีลธรรม ศาสนา อาวุธคือ....การทำดีทั้งหลาย สามัคคี ปรองดอง ความรัก  ซื่อสัตย์  อดทน เหยื่อคือ....ไม่มี สิ่งที่แมงมุมต่างจากมนุษย์คือ มนุษย์เป็นสัตว์สังคมที่สามารถที่จะเลือกและเรียนรู้ได้ว่า...การอยู่รอดไม่จำเป็นต้องล่าเสมอไป จากคุณ : พรางชมพู (พรางชมพู) - [ 9 มิ.ย. 48 01:38:47 ]

ความคิดเห็นที่ 45 -*- ขอ print มาอ่าน..นะคะ.. อ่านแล้วต้องใช้ความคิดด้วยแบบนานๆ..อ่านในนี้มาก..ปวดตาคะ -_ - " จากคุณ : spize - [ 9 มิ.ย. 48 02:01:41 ]

ความคิดเห็นที่ 46 พิมแวะมาขออ่านเพื่อเก็บข้อมูลไว้เป็นแนวทางในการดำเนินชีวิตและทำงานต่อไปนะคะ ขอบคุณทุก ๆ ท่านที่มาร่วมด้วยช่วยกันแสดงความคิดเห็นอ่ะค่ะ .. ทำให้พิมได้รับความรู้เพิ่มเติมเยอะเลย ขอบคุณจริงๆ  ค่ะ จากคุณ : @ - ENYA - @ - [ 9 มิ.ย. 48 02:51:56 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ผมเคยเลี้ยงแมงมุมที่ไม่มีใยเพื่อดักจับเหยื่อ ผมว่ามันมีเสน่ห์ของมันนะ ไม่มีกับดัก เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม มันจะเปลี่ยนวิกฤติให้เป็นโอกาส เป็นอีกทางเลือกหนึ่งของคำถามที่ว่า "ผู้คนชักใย..จากตรงไหน?" ต่างคนต่างก็มีวิถีทางของตัวเอง ถึงแม้จะเป้าหมายเดียวกัน dj_supra@hotmail.com จากคุณ : - (EEclub) - [ 9 มิ.ย. 48 11:34:18 ]

ความคิดเห็นที่ 48 สวัสดีครับ พี่ขามเรียง ... ขอติดประเด็น จาก #28 ไว้ก่อนนะครับ ... ต้องเตรียม ตัวไปสอน เหมือนกัน (ตอนนี้ รับ Job เป็น อาจารย์ พิเศษ  ครับ ... สนุกดี เหมือนกัน) จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 9 มิ.ย. 48 15:59:59 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ผู้คนชักใยจากสายสัมพันธ์ สายใยระหว่างคน เกิดจากการเชื่อสายสัมพันธ์ ซึ่งกันและกัน การเอื้อเฟื้อ การเผื่อแผ่ การให้ การเห้นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน ถึงจะสร้างสายสัมพันธ์ระหว่างกันได้... การเป็นผู้รับอย่างเดียว จะไม่สามารถเกิดขึ้นได้ ถ้าไม่มีผู้ให้  และ การจะเป็นผู้ให้อย่างเดียว ก็อาจจะเป็นไม่ได้ถ้าไม่มีผู้รับ ดังนั้น คนเราจึงต้องเป็นทั้งผู้ให้ และ ผู้รับแล้วแต่โอกาสจะอำนวย... จากคุณ : wbj - [ 9 มิ.ย. 48 19:33:01 ]

ความคิดเห็นที่ 50 จะมีบ้างไหมนะที่แมงมุมจะมีสังคมที่เป็นมังสวิรัต จะเป็นไปได้มั้ยนะ ที่มันจะเลือกดำรงชีวิตอยู่ด้วยพืชและซากที่ไม่มีชีวิต ส่วนพรสวรรค์การชักใยที่มีไม่ได้มีเพื่อทำร้ายผู้ใด แต่สร้างกับดักไว้เพียงเพื่อป้องกันตัวจากผู้บุกรุกหรืออันตรายที่เข้ามาใกล้เท่านั้น และเมื่อใยของแมงมุมแต่ล่ะตัวเชื่อมต่อกัน(network)ใหม่ เป็นสายใยที่ใหญ่ขึ้นกว่าเดิม เหนียวขึ้นกว่าเดิม เพื่อปกป้องให้สังคมแมงมุมนั้นๆอยู่รอดได้ ว่าแต่แมงมุมธรรมภิบาลจะมีจริงหรือเปล่านะ? เมื่อแมงมุมไม่ใช้พรสวรรค์ทางการชักใยในการล่า แล้วมันจะสร้างหรือเพิ่มพรสวรรค์อื่นๆมาเพิ่มได้อีกไหม(innovtion)? อย่างเช่นการปล่อยกลิ่นฉุนๆออกมา รึพรางตัวได้อย่างกิ้งก่า เพื่อหลบหลีกการถูกรุกราน หรือตอบโต้ตามจำเป็น ถ้าเป็นจริงได้ จะเรียกว่าเป็นวิวัฒนาการได้รึเปล่านะ ถ้ามีแมงมุมรึคนใดทำได้... คนที่ประสบความสำเร็จได้โดยมีคุณธรรมนำ บางคนอาจเคยเป็นแค่แมงมุมธรรมดา...แต่วันนี้เค้าอาจกลายเป็นspidermanไปแล้ว ใช้พรสวรรค์ที่มีเพื่อช่วยเหลือผู้อื่นพร้อมๆกับปกป้องตัวเองในยามจำเป็น จากคุณ : เงาหัวฉันหาย - [ 9 มิ.ย. 48 20:36:18 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ผมขอติงนิกน่ะครับ การคิดแผนมันก็ดีอยู่ครับ แต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ว่าจะให้เด็กวางแผนอย่างไร จากประสบการณ์การสอนของผม เด็กในระดับป.ตรี มีปัญหาตรงที่ไม่คิด คำว่า "ไม่คิด" กับ "คิดไม่เป็น" ดูเหมือนจะคล้ายๆกัน แต่จริงแล้วต่างกันกันเยอะน่ะครับ ถ้ามุ่งหวังจะสอนให้เด็กเขียนแผน แสดงว่าเด็กกลุ่มนั้นต้องรู้จักที่จะคิด แต่อาจจะยังคิดไม่เป็น ซึ่งโดยส่วนตัวผมถือว่าเด็กกลุ่มนี้ อยู่ในกลุ่มที่ดีถึงดีมากแล้วน่ะครับ ขัดเกลานิดหน่อยก็พอใช้งานได้ แต่นี้ส่วนใหญ่ มันไม่คิดน่ะซิครับ มันยากตั้งแต่งจะให้หัดคิดด้วยซ้ำ เอะอ่ะก็จะถามแต่ว่า จารย์ว่าไงค่ะ/ครับ กำเวรตูจะให้มันคิด ผิดถูกว่ากันอีกเรื่อง ซึ่งตรงนี้จนถึงทุกวันนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรให้เด็กรู้จักคิด ผมว่าการวางแผนเป็นสิ่งที่ดีครับ แต่ก่อนที่จะวางเป็น เราต้องให้เค้ารู้จักคิดเองเป็นก่อน แล้วจึงค่อยๆสอนการวาแผนให้เค้า เหตุและผลเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด นี่ยังไม่รวมพวกเรื่องคุณธรรมอะไรที่ประมาณนี้เห็นแวปๆข้างบนพูดกัน "สอนให้เด็กเก่งน่ะไม่ยาก แต่สอนให้เป็นคนดีนี่ซิยาก" จากคุณ : kanoomtan - [ 10 มิ.ย. 48 15:00:00 ]

ความคิดเห็นที่ 52 กลับจากการสอน พอมีเวลานิดหนึ่งครับ พบกระทู้ที่มีประเด็นสำคัญ ทราบว่าคุณKanoomtanเป็นอาจารย์ด้วยเช่นกัน ดีใจครับ เข้ามาช่วยกันคิดกลยุทธ์ สร้างเยาวชนไทยให้คิดเป็น วางแผนเป็น และนำไปปฏิบัติจนบังเกิดผลสำเร็จ บรรลุถึงวัตถุประสงค์หรือเป้าหมายตามที่วางแผนไว้แต่ต้นได้ ในยุคที่ประเทศชาติจำต้องเข้าสู่เวทีการค้าโลก เราต้องส่งมอบพื้นที่ดินแดนสยามขวานทองให้ยุวชนชนรุ่นที่ตามหนุนเนื่องมา ตามนัยยะของเกณฑ์อายุและเงื่อนไขแห่งกาลเวลา "จนมาถึงทุกวันนี้ ผมก็ยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรให้เด็กรู้จักคิด......เราต้องให้เขารู้จักคิดเองเป็นก่อน แล้วจึงค่อยๆสอนการวางแผนให้เค้า" บทสรุปตรงนี้ แสดงว่าหลักสูตร"การคิดเองเป็น"ยังไม่มีในระบบการเรียนการสอนในมหาวิทยาลัย(อย่างแพร่หลายและเป็นทางการ) ผมหมายถึงว่ามีความพยายามของกลุ่มอาจารย์บางคณะบางสถาบัน รวมทั้งธุรกิจการฝึกอบรมภาคเอกชนบางแห่ง ได้พยายามคิดทำอยู่บ้างแล้ว ในลักษณะ"โครงการอบรมวิธีคิดอย่างเป็นระบบ" แต่นั่นมันน้อยไปจริงๆในเชิงปริมาณ(ยังไม่กล่าวถึงเชิงคุณภาพทางผลลัพธ์) จากคุณ : ขามเรียง - [ 10 มิ.ย. 48 19:07:09 ]

ความคิดเห็นที่ 53 เท่าที่ผมสนใจศึกษามาอย่างเงียบๆ ๔-๕ปีมาแล้ว ที่กระทรวงวิทย์ฯ มีสำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติที่มุ่งเน้น ระบบความคิดเชิงนวัตกรรม  http://www.nia.or.th อีกแห่งคือ ที่สำนักงานบริหารและพัฒนาองค์ความรู้ http://www.okmd.or.th ที่นี่เขามี"โครงการกระตุกต่อมคิด" ที่คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ม.มหาสารคาม เคยมีโครงการฝึกอบรมด้านการคิดอย่างเป็นระบบ หลายปีก่อน แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 48 19:34:21 จากคุณ : ขามเรียง - [ 10 มิ.ย. 48 19:31:19 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ขอโทษทีน่ะครับ ผมไม่ค่อยสันทัดเรื่องการเขียนแผนการเงินเศรษฐศาสตร์อะไรพวกนั้น เพียงแต่เคยเห็นเวลาพ่อเตรียมการสอนบ้าง ความคิดของผมมองจากมุมที่เป็นวิทยาศาสตร์น่ะครับ ผมว่าเด็กไทยยังไม่ค่อยมีความรู้สึกที่จะหาคำตอบกับสิ่งที่ตัวเองไม่รู้ จะเอาแต่ถามอย่างเดียว ไม่คิดที่จะหาเหตุผลหรือออกแบบการทดลองเพื่อหาคำตอบให้ตัวเอง เพราะตรงนี้แหละครับ ผมจึงมองว่าเด็กไทยช่วงนี้ไม่รู้จักคิด คือถ้ารู้จักที่จะคิด อย่างน้อยเค้าก็จะมีไอเดียวออกมาว่าจะทำอย่างไรซึ่งผิดถูกนั้นเป็นอีกเรื่อง ตามความคิดผมเด็กจะต้องมีความคิดเป็นขั้นตอน และสร้างระเบียบวิธีคิดให้กับตัวเอง อย่างที่บอกแหละครับ เขียนเป็นตัวหนังสือมันก็ดูง่าย แต่ถ้าใครลองมาสอนจริงๆแล้วจะรู้เลยว่าไม่ง่าย ผมยอมรับครับประสบการณ์การสอนของผมน้อยไม่แกวัดแก่วา อาจจะยังมือไม่ถึงที่จะสอนให้เด็กรู้จักคิด ใครมีวิธีดีๆช่วยเสนอทีน่ะครับผมจะนำไปปรับปรุงและประยุกต์ใช้บ้าง จากคุณ : kanoomtan - [ 10 มิ.ย. 48 20:52:09 ]

ความคิดเห็นที่ 55 นั่นแหละครับ เขาจึงได้ตั้งโครงการ"กระตุกต่อมคิด"ขึ้นมา จะว่าไปทำไมมี เด็กไทยคิดไม่เป็น หรือไม่คิด คิดไม่เป็นระบบ คิดไม่บูรณาการ ไม่เป็นองค์รวม มันมาจากแม่ปูแก่หัวหงอกทั้งนั้นแหละ สังคมไทยเป็นอย่างนี้มาแต่ราชธานีกรุงศรีอยุธยาแล้ว สมเด็จพระนารายณ์มหาราช ยังต้องให้แขก จีน ฝรั่ง ญี่ปุ่น มาช่วยบริหารราชการแผ่นดินเลย ระดับขุนนางไทยทำอะไร มายุคต้นราชธานีรัตนโกสินทร์เริ่มสร้างเมืองใหม่ยังต้องอิมพอร์ตชาวจีนช่างจีนเข้ามาช่วยเป็นแสนคน นายอากรบ่อนเบี้ยเป็นใครครับ มาอีกหน่อย ต้องให้หมอฝรั่งมาตั้งโรงพิมพ์ให้ ถึงรัชการที่๕ พระองค์ก็ทรงเหนื่อยหน่ายกับการจะฝึกเป็นประชาธิปไตยของเหล่าเสนาบดี หาได้ปรึกษาราชการกันดีๆไม่ ขาดความสามัคคีเสียไม่มีที่ดีเลย ยังดีที่มีพระราชโอรสหลายพระองค์ช่วยราชการได้ งานก่อตั้งสถาบันที่จะสอนศิลปะให้มีจินตนาการใหม่อันจะนำไปมีส่วนช่วยวิถีคิดแบบสร้างสรรค์และนวัตกรรม ของชาติ ยังต้องไปจ้างศาสตราจารย์ ศิลป พีระศรี ซึ่งเป็นชาวอิตาลีมาจัดตั้งและสอนคนไทย ตั้งมหาวิทยาลัยก็สอนแบบให้ท่องจำอย่างเดียว ไม่ต้องคิดสร้างสรรค์  ได้เกียรตินิยมด้วย ในที่สุดตามต่างชาติไม่ทันในนวัตกรรมการรัฐศาสตร์ของประเทศ จนต้องมีการปฏิวัติระบบการปกครองให้เป็นประชาธิปไตย คนไทยด้วยกันเองนั่นแหละอย่าไปโทษระบบราชาธิปไตยข้างเดียว วัฒนธรรมไทย สนใจพัฒนาจิตนิยม จึงสนใจพุทธแบบลัทธิหินยาน(แปลว่ายานลำเล็ก พายพาไปแต่ตัวเอง) และให้ความสนใจเชิงพัฒนาวัตถุน้อยเกินควร แล้วก็ยังดูถูกงานเชิงเศรษฐกิจการค้า ซึ่งเกี่ยวกับการพัฒนาทางวัตถุทางกายภาพ สนใจรับราชการเป็นนายคนเพราะสนองอัตตาจิตนิยมได้เป็นอย่างดี ระบบมันเกื้อให้เป็นใหญ่สูงขึ้น เรื่อยๆตามอายุงาน ไม่ต้องดิ้นรนเหนื่อยและเสี่ยงมากเหมือนทำการค้าทำอุสาหกรรม คนต่างชาติเขาทำธุรกิจซื้อสั่งของเข้ามาขายมารวย เขาก็ไม่คิดทำนวัตกรรมอันใด ประเทศยากจนเก็บภาษีได้น้อย เงินเดือนก็น้อยตาม ก็ไปแบ่งเอาจากพ่อค้าง่ายดี ประเทศยากจนหรือคอรัปชั่นมันมีก็มาจากเราไม่มีกระหม่อมทำสินค้ามูลค่าเพิ่ม "คอรัปชั่น"จึงแปรผันกับ"อินโนเวชั่น"โดยแท้...(ฮา..) ตอนนี้ทำอย่างไร ไม่ต้องคิดมาก ตั้งBOIส่งเสริมต่างชาติ ให้มาทำธุรกิจลงทุนผลิตและดำเนินธุรกิจ หรือนำเงินตราต่างประเทศเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง ต้องพึ่งกระหม่อมต่างชาติชักใยอีกแล้วอีกใช่ใหมล่ะ สมัยสงครามโลกครั้งที่สอง ยังต้องไปช่วยเกาหลีใต้รบ เกาหลีเหนือ มาทุกวันนี้เกาหลีทำรถทำมือถือทำไฮเทคสารพัด ไทยทำอะไรบ้างเอ่ยที่แบรนด์ติดตลาดโลก ขออนุญาตน็อตหลวมเสียหน่อย เป็นการเสริมสนับสนุนโครงการ"กระตุกต่อมคิด"......55..55 เรียนเว็บมาสเตอร์ หากกระทู้ #นี้แรงไป ท่านก็พิจารณาลบได้ครับ จากคุณ : ขามเรียง - [ 11 มิ.ย. 48 00:53:20 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ถ้าจะย้อนมาเรื่องการคิด ของ นักศึกษาไทย บางครั้งก็อ่อนใจจริงๆ กรณีที่เคยเจอ เด็กมีความรู้แน่ๆ (ก็ได้ เอ ในวิชาที่เกี่ยวข้องมานี่) มีข้อมูล (ในกรณีตัวอย่างที่ให้ เด็กได้ข้อมูลที่จำเป็นหมดแล้ว) พอเขามาปรึกษา เราก็เลยนั่งซัก เพื่อจะนำให้เขา จัดระบบข้อมูลใหม่ ให้มันเห็นง่ายๆ เขาจะได้เห็นทางออก ทำยังไง เขาก็ไม่เกท ทั้งๆที่ทุกอย่างมันอยู่ตรงหน้าเขาหมดแล้ว สุดท้าย เขาบอกว่า อาจารย์จะเอายังไงก็สั่งมาเลย เขาไม่คิดแล้ว ท้ายที่สุด บริษัทจำกัดก็ได้พนักงานชั้นเยี่ยมที่ทำงานได้ตามสั่งไปหนึ่งคน ไม่รู้ว่าอีกสองสามปี พนักงานคนนี้จะมีโอกาสเลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้าและต้องออกคำสั่งมั่งหรือเปล่า ตอนนี้ใครอย่ามาบอกนะ ว่าต้องสอนให้ นศ คิดนอกกรอบ ขนาดมีกรอบให้คิดตาม แค่สองกรอบ ยังโดนถามเลยว่า ตอนนี้จะให้ใช้กรอบไหน เท่าที่สอนมา มีประมาณ 10% ที่เลือกกรอบเองได้ มีอยู่ 2% ที่พร้อมจะออกนอกกรอบ (แต่ถ้ามีพวกนี้มาทำโปรเจคด้วย นี่ สนุกจริงๆ) ใจชื้นอยู่นิดเดียว ที่เกินครึ่งของพวกที่จบอย่างงุนงง ส่วนใหญ่จะคิดได้และคิดเป็น หลังจากที่ทำงานไปสักสองสามปี สงสัยว่าระบบโรงเรียนมันปิดกั้นเขามานาน ตอนนี้เลยพยายามจะกระตุ้นให้คิดตั้งแต่ปีหนึ่ง ( เมื่อก่อนสอนแต่ปีท้ายๆ) คงต้องรออีกหลายปีกว่ารู้ผล จากคุณ : :) - [ 11 มิ.ย. 48 00:55:57 A:24.226.44.151 X: TicketID:080273 ]

ความคิดเห็นที่ 57 แปลกใจครับ พิมพ์แทบตาย ยาวเฟื้อยเลย แต่โพสต์ไม่ได้ แล้วหายไปหมดเลย ฮือ ๆ ๆ น่าเสียดาย จากคุณ : sakchai splash - [ 11 มิ.ย. 48 16:37:12 ]

ความคิดเห็นที่ 58 โอย... พยายามจะเข้ามาอ่าน มาเก็บเกี่ยวประสบการณ์และความคิดของแต่ละคน แต่อ่านไม่ไหวครับ ปวดหัวมาก ๆ อ่านแล้วต้องใช้ความคิด ตัวหนังสือก็ขาว ๆ ลายตาไปหมด ก็ขอลุยเลยแล้วกันนะครับ ก่อนอื่นผมขอแตะไปที่ประเด็นของผมที่เปิดไว้ก่อนว่า ทำไม่วางแผนเสร็จแล้ว แผนมันนิ่งไร้คนปฏิบัตินั้นมันเป็นเพราะอะไร จากประสบการณ์ที่พบเห็นนะครับ พอจะวิเคราะห์ออกมาได้ดังนี้ครับ * การไม่ยอมรับในแผนว่าการมีแผนจะช่วยให้การทำงานง่ายขึ้น แต่พนักงานในองค์กรส่วนใหญ่ เค้าไม่สนใจที่จะมีแผนครับ ไม่มีแผนเค้าก็ทำงานกันมาได้ การมีแผนมันเพิ่มความยุ่งยาก เดี๋ยวประชุม ๆ ๆ ๆ ประชุมกันไม่รู้จักหยุดหย่อน ประชุมแล้วก็ไม่มีอะไร มีแต่น้ำ.... ผมเองก็เคยรู้สึกอย่างนั้นครับ เบื่อเข้าประชุมที่สุด เสียเวลาทำงาน และเสียสมองที่ต้องไปนั่งตอบคำถามสารพัด คนส่วนใหญ่ไม่ได้ถูกสอนมาให้คิดครับ เรียนเพื่อสอบ สอบเสร็จแล้วลืม กึ๋นเลยไม่ค่อยมี ขอบคุณพระเจ้า ผมอยากให้สร้างคนอย่างนี้มาเยอะ ๆ ครับ ผมจะได้หากินได้ง่ายหน่อย * เมื่อคนที่ต้องรับแผนไปปฏิบัติส่วนใหญ่คิดไม่เป็น คิดไม่ถูกทาง คนที่เขียนแผนจึงมักจะเป็นคนที่เข้ามาคิดเข้ามาเขียนแผน โดยไม่ได้เป็นคนที่ต้องลงมือปฏิบัติ  คนสองคนคิดไม่เหมือนกัน ความรู้และประสบการณ์ไม่เหมือนกัน ก็ย่อมมองอะไรแตกต่างกัน แผนจึงมักไม่ได้รับการยอมรับจากผู้ปฏิบัติ ไม่ว่าแผนมันจะดีอย่างไร ก็มักจะถูกต่อต้าน โดยมักจะกล่าวอ้างกันว่า ทำไม่ได้หรอก ใช้ไม่ได้ทฤษฎีกับปฏิบัติมันไม่เหมือนกัน ยุ่งยาก ไม่มีเวลาหรอก แค่งานที่ทำก็ยุ่งยากมากพอแล้ว หรือว่าจำเป็นต้องปฏิบัติงานไปตามแผน แต่การเก็บข้อมุลเพื่อมาวิเคราะห์การดำเนินตามแผนก็ไม่ได้รับการจัดทำ มันก็ส่งผลให้ไม่สามารถประเมินผลได้ว่าแผนที่ปฏิบั้ติกันนั้นมีประสิทธิภาพและประสิทธิผลอย่างไร แผนจึงไม่ได้รับการปรับปรุงให้เหมาะสมยิ่ง ๆ ขึ้นไป ในที่สุดแผนก็ล้ม *  ผู้บริหารส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีเวลาและไม่ให้ความสำคัญกับการจัดทำแผนครับ ฝ่ายวางแผนน่ะไม่ค่อยได้รับอะไรเป็นชิ้นเป็นอันหรอก บางบริษัทจ้าง "กระบือ" มาทำด้วยซ้ำ เอาแค่ให้มันมีครบฝ่ายครบแผนก ผมเจอะเจอมาหมดแล้ว  ระบบการเรียนการสอนบ้านเรา ฝึกนักศึกษาให้ท่องจำ ไม่ใช่ให้เป็นนักคิด คนทำงานส่วนใหญ่ก็เลยคิดไม่เป็นครับ  สมัยเรียนน่ะ ทำอาจารย์ร้องไห้มาหลายคนแล้วครับ เพราะเรียนระดับมหาลัย อาจารย์สอนนักศึกษา  ".......จ่ายเงินซื้อรถยนต์ บันทึกรายการยังไง เอ้า...เดบิตเงินอะไร..." เหอะ ๆ ควายมันก็ตอบได้ว่า "เงินสด"... ไม่ต้องให้ไปเรียนในมหาลัยหรอก สอนอย่างนี้ น่าไปเลี้ยงควายเสียมากกว่า สงสารก็แต่ตัวเองที่ต้องนั่งเรียนกับอาจารย์แบบนี้.... *  แผนบางแผนถูกจัดทำขึ้นเพื่อลูบหน้าปะจมูก สนองความคิดตัวเองโดยไม่ฟังเสียงของฝ่ายอื่น ๆ หรือผู้อยู่ใต้บังคับบัญชา  "I am the boss.  I know what I want".. * ข้อมูลในการจัดทำแผน คนทำแผนมักจะเอาข้อมูลจากอดีตมาอ้างอิงโดยไม่ค่อยได้พิจารณาถึงสภาพการณ์ที่เปลียนไป แล้วเจอมาหมดแล้วตั้งแต่ระดับล่างจนระดับดอกเตอร์... วิเคราะห์งบก็เชื่อแต่ตัวเลขโดยไม่ได้นึกคิดถึงเบื้องหลังตัวเลขว่ามันมีความเป็นมาอย่างไร มีปัจจัยอะไรอื่น ๆ อีกไหมที่ต้องนำมาประมวลเพื่อการวิเคราะห์ที่ดีกว่า.... (หัวข้อนี้จะนำไปโพสต์ในกระทู้โอทอปของผมในวันใดวันหนึ่งข้างหน้าครับ ตามอ่านกันได้...) ยังมีเรื่องอื่น ๆ อีกเยอะครับ แต่เวลาหมดแล้ว ต้องไปก่อนล่ะ ว้าไม่ได้แตะเรื่องแมงมุมชักใยเลยสักนิด แต่คิดไว้แล้วว่าจะตอบว่ายังไง เกริ่น ๆ ไว้หน่อยก็ได้ครับ ใยแมงมุมก็คือเครือข่ายครับ แต่เครือข่ายนี่มันหมายถึงอะไรบ้างล่ะครับ พิมพ์แล้วนึกถึงคำพูดของแม่ผมตอนผมลาออกจากงานประจำ... แม่บอกให้ผมลาออกมาขายส้มตำครับ บอกว่าสบายใจดี ตัวคนเดียว กินคนเดียว ไม่เห็นต้องคิดมาก ทำน้อยก็กินน้อย... หุหุ ผมก็อดเถียงไม่ได้  โห... แม่ จะให้ทิ้งเงินเดือนขนาดนี้มาขายส้มตำหรือ... ตลกเกินไปหรือเปล่า แต่แม่ผมกลับให้ข้อคิดว่า ขายของน่ะมันเห็นเงินสดทุกวัน เป็นของเราเอง เหนื่อยก็หยุด ไม่อยากทำก็หยุด ขายของใหม่ ๆ กระด้งมันเล็ก ลูกค้ายังน้อย ก็พอกล้อมแกล้มไป แต่ขายไปเรื่อย ๆ ลูกค้าก็เยอะขึ้นเอง อร่อยซะอย่าง พูดจาดี ๆ ทำสะอาด ๆ อีกหน่อยลูกค้าก็เยอะ มันต้องค่อย ๆ ขยาย ไม่ใช่ทำปุ๊บจะรวยปั๊บ ใหญ่ก็มาจากเล็ก จำไม่ได้หรือไงว่าธุรกิจของที่บ้านน่ะเริ่มจากตรงไหน...." นี่คือคำพูดของแม่ผมที่ไม่เคยได้ร่ำเรียนหนังสือ อ่านไม่ออก เขียนไม่ได้ แต่นี่คือระบบเครือข่ายใช่ไหม มันเป็นการชักใย เพื่อรอเวลาเก็บเกี่ยว เหมือนกับที่คุณขามเรียงตั้งใจจะสอนนักศึกษาหรือเปล่า แต่มันยังไม่หมดตรงนี้นะครับ "เครือข่าย" "กับดักใยแมงมุม" มันยังมีอะไรซ่อนอยู่อีกเยอะ ลองคิดถึงวิธีการทำงานของโยงใยแมงมุมซิครับ แล้วผมจะกลับมาพิมพ์ต่อ ตอนนี้ต้องไปจริง ๆ แล้ว สวัสดีครับ จากคุณ : sakchai splash - [ 11 มิ.ย. 48 16:48:09 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ทำไมๆ อ่านแล้วไม่เข้าหัว ไม่รู้ว่าเบื่อที่จะอ่านยาวๆหรือเปล่า หรือไม่ตั้งใจ หรือคิดว่าคนเขียนพยายามเขียนยากๆหรือเปล่า (ไม่ใช่เฉพาะจขกท) หรือๆๆๆ......... จากคุณ : ลมทะเลไม่เคยหลับ - [ 12 มิ.ย. 48 00:04:26 ]

ความคิดเห็นที่ 60 พี่ขามเรียง... ผมขอนักศึกษาสักกลุ่มเพื่อเป็นตัวอย่างการสร้างแนวความคิดได้ไม๊ครับ ผมจะขอแนะนำวิธีคิดให้พวกเขาเหมือนกับที่ผมทำกับน้องๆที่บร้ษัทฯนะครับ คิดว่าน่าจะได้ประโยชน์มากกว่าการพยายามให้เขาคิดเอง เพราะว่าคนเราจะคิดได้ ส่วนใหญ่เลยเลย  30+ แล้วทั้งนั้น แต่ถ้าเข้าไปแนะนำเขา ผมคิดว่าเขาอาจจะคิดได้ไม่เกิน 20-25 นะครับ... เวลา 5-10 ปีที่เพิ่มขึ้นมา ผมคิดว่าเขาอาจจะทำอะไรได้มากขึ้นนะครับ... สิ่งที่ผมจะแนะนำคือการคิดอย่างเป็นระบบ แผนผังการคิด การคิดรวบยอด การกระจายความคิด การรวบรวมความคิด และ การวิเคราะห์ เท่านั้นครับ ผมว่าผมสามารถ แต่อยากได้เพียงกลุ่มไม่ใหญ่มาก เพราะ ต้องให้เขาทำกิจกรรมระหว่างการแนะนำ เพื่อจะได้ให้เขาได้รับองค์ความรุ้แบบเต็มๆนะครับ... ไม่ทราบว่าพี่ขามเรียงสนใจหรือเปล่า... จากคุณ : Wiboon Joong (wbj) - [ 12 มิ.ย. 48 10:33:15 ]

ความคิดเห็นที่ 61 เรื่องการวางแผนงานนั้น เท่าที่สัมผัสกับหลายๆบริษัทฯ ส่วนใหญ่ ไม่สื่อสารหรือไม่มีจุดเป้าหมายขององค์กรเด่นชัด ดังนั้น การที่จะให้พนักงานยอมรับในแผนงานที่ออกมานั้น หัวหน้างานส่วนใหญ่ก็สื่อสารแบบมั่วๆ หรือ แค่สั่งให้พนักงานทำงานตามแผนงานเท่านั้น อีกอย่าง ในเมื่อพนักงานไม่ใช่คนวางแผน ไม่มีส่วนร่วมกับแผนงาน แล้ว เขาจะยอมทุ่มเททำงานที่ไม่ใช่ของเขา ไม่ใช่สิ่งที่เขาคิด หรือ ไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากจะทำหรือ... นั่นเป็นปัญหาขององค์กรที่ขาดการสื่อสารที่ดีครับ... หัวหน้าองค์กรที่มีประสิทธิภาพเท่านั้นที่จะสามารถชักจูงทีมงานให้สามารถทำงานได้อย่างเต็มประสิทธิภาพตามแผน แต่หัวหน้าองค์กรต้องมีลักษณะที่สื่อสารได้ดี อีกทั้งต้องมีวิสัยทัศน์ และ เข้ากับคนได้ง่าย แต่ถ้าไม่ใช่หัวหน้าองค์กรแล้ว การทำให้ทีมงานเพียงบางส่วน ทำงานตามแผนงานได้นั้น ต้องสร้างความเข้าใจให้กับทีมงาน โดยเฉพาะหัวหน้างาน  พยายามเน้นเรื่องจุดประสงค์และเป้าหมายขององค์กร และ เป้าหมายของแต่ละบุคคลว่า มันสอดคล้องกันมากน้อยเพียงใด ก่อน... หันหน้างานหลายๆคนคิดว่า การเป็นหัวหน้างานก็เพื่อแก้ไขปัญหาในปัจจุบันเท่านั้น แต่แท้ที่จริงแล้ว องค์กรที่จะก้าวหน้าจะต้องมีหัวหน้างานที่เอาประสบการณ์ในอดีตผสมกับมุมมองในอนาคต แล้วสร้างแผนงาน และ แนวทางการทำงานที่สามารถทำงานได้จริงเพื่อมาพัฒนาองค์กร  แต่องค์กรที่คงที่ มักแก้ไขปัญหาเฉพาะปัจจุบันโดยไม่ได้มองทั้งอดีตและอนาคต ส่วนองค์กรที่มองแต่อดีตก็จะกลายเป็นองค์กรที่หลงทางไป... ดังนั้น วิสัยทัศน์ของหัวหน้างานจึงมีผลอย่างมากกับความเสื่อม หรือ ความเจริญขององค์กร... และ การสื่อสารวิสัยทัศน์ที่ได้ผล กลับไม่ได้อยุ่ในการประชุม แต่กลับไปอยู่ที่หัวหน้างานบอกให้ลูกน้องเข้าใจ และ มีความถี่ในการบอกมากน้อยเท่าใด... การประชุมเป็นสถานที่ๆจะสื่อสารที่ดีระหว่างหัวหน้างานกับพนักงาน และ เป็นที่ๆจะสร้างแนวความคิดใหม่ๆ การประชุมบ่อยเกินไปยอมรับครับว่า มันส่งผลให้เกิดการเสียเวลาในการทำงาน ดังนั้น หากหัวหน้างานคุมเกมส์ในการประชุมได้ดี ก็จะไม่มีปัญหาในการประชุมครับ และ การประชุมที่ดี ก็ต้องทำให้ทุกคนมีส่วนร่วม แต่หากมีคนต้องการสร้างสีสรรให้กับการประชุมมากเกินไป ก็ต้องลดสีสรรเหล่านั้นด้วยเช่นกัน ดังนั้น คนคุมการประชุมต้องมีศิลป์ให้การควบคุมการประชุมให้อยู่ในประเด็น และครอบคลุมในเนื้องานทีเดียวกัน... การสร้างให้คนเข้าร่วมประชุมสามารถออกความคิดสร้างสรรหรือ แนวทางปฎิบัติได้นั้น การถกถึงปัญหาเพียงอย่างเดียวจะทำให้การประชุมน่าเบื่อ ดังนั้น หากต้องการเริ่มรวบรวมความคิด ควรจะเปลี่ยนแนวทางจากการถามซัก และ ให้เสนอข้อคิด อาจจะต้องมาเป็นการเขียน หรือ ให้การบ้านไปทำ แล้วมารวบรวมกันในที่ประชุม ซึ่งจะทำให้ใช้เวลาการประชุมน้อยลง ได้เนื้อหาสรุปมากขึ้น เมื่อเนื้อหาสรุปได้แล้ว การกระจายความคิด โดยการแตกเนื้อหาสรุปไปเป็นหัวข้อในการปฏิบัตินั้น หัวหน้างานไม่ใช่ว่า สั่งงานอย่างเดียวให้กับลูกน้องแล้วให้เขาไปจัดการ หัวหน้างานส่วนใหญ่เป็นอย่างนี้ ดังนั้นการทำงานจึงไม่ค่อยได้ผลมากนัก การบอก การอธิบาย การให้พนักงานทวนสิ่งที่รับไป รวมถึง การทำตัวอย่างให้ดูนั้น จะทำให้ระบบการทำงานของพนักงานที่ต้องการให้ทำ หรือ ปฏิบัติการนั้น จะสามารถเข้าใจว่าเขาต้องทำอะไร การฟังความคิดเห็นจากเขานั้น จะสร้างให้เขารู้สึกเป็นส่วนร่วมของแผนงาน การให้เขาปรับปรุงรูปแบบการทำงาน หรือ ใส่แนวความคิดของเขาเข้าไปแต่เนื้อหายังอยู่ในกรอบ จะทำให้พวกเขาสามารถสร้างแนวความคิดที่ดี และ กล้าที่จะแสดงแนวความคิดเหล่านั้น หัวหน้างานที่เก่งๆ มันทราบดีว่าควรทำเช่นนี้ ไม่ใช่ทำแต่ตามใจตนเอง ฉันต้องการอะไรต้องได้อย่างนั้น คนกลุ่มนี้ ก็จะได้ลุกน้องที่ทำตามกรอบ รอทำงานตามคำสั่งครับ... พนักงานจะทำงานได้ดี ตรงตามตารางเวลาหรือไม่อยู่ที่หัวหน้า ไม่ใช่อยู่ที่ลูกน้อง... งานทุกงานที่สั่งไป ใช่ว่าสั่งแล้วคิดว่าน้องๆจะทำให้เสร็จและรายงานกลับมา... คนส่วนใหญ่ไม่ได้เป็นอย่างนี้ ดังนั้น หัวหน้างานที่ดีก็ต้องติดตามงานเป็นระยะๆ ความห่างของการตามงานขึ้นกับ ความสำคัญ และ ความเร่งด่วนของงาน หากหัวหน้างานตามงานในช่วงจังหวะที่ดี และ เหมาะสม จะทำให้งานเดินได้เร็วมากขึ้น และ เป็นการชี้จุดให้น้องๆเห็นว่า จุดนี้เป็นจุดที่ควรใส่ใจในการทำงานก่อน หากเสร็จส่วนนี้ไปแล้ว ก็ควรจัดการเรื่องอะไรเป็นต้น หัวหน้างานเขาจ้างมาเพื่อควบคุมงาน ไม่ใช่เดินไปเดินมาครับ... หากพนักงานทุกคนมีเป้าหมายการทำงานที่ชัดเจน การจัดเก็บข้อมุลของการทำงานของพนักงานก็ไม่ใช่เรื่องยาก เพียงแต่ ระบบการจัดเก็บควรจะมาจากมันสมองของนักพัฒนา ไม่ใช่มันสมองของนักปฏิบัติ การจัดเก็บข้อมูลของพนักงานเพื่อนำมาอ้างอิงในการวิเคราะห์ หรือ ปรับฐานเงินเดือน หรือ ผลงานของแต่ละบุคคลนั้น สามารถทำได้ หากมีการตามงาน และ ใส่ใจในฐานข้อมูลอย่างจริงๆ จังๆ ส่วนใหญ่ที่ไม่ประสบความสำเร็จ ก็เกิดจากหัวหน้างานที่ไม่ใส่ใจในเรื่องนี้จริงจัง มัวแต่ห่วงผลงานของตัวเองว่าจะมีหรือไม่ แต่ไม่ได้ห่วงผลงานของลูกน้องเลย... ผลงานของพนักงานมักสื่อถึง คุณภาพของสินค้าและบริการ เพราะ หากผลงานของพนักงานดี จะส่งผลให้ปริมาณของสินค้ามีมาก หากระบบมีการควบคุมที่ดี มีขึ้นตอน จะส่งผลให้กับคุณภาพของสินค้าและบริการ มันเป็นผลต่อเนื่องซึ่งกันและกัน มันเป็นหลักการง่ายๆ ที่คนส่วนใหญ่ลืม... และ แน่นอน หากคุณภาพและปริมาณของสินค้า ทำได้ดีมากๆ ก็ต้องมาดูเรื่องการขายสินค้าและบริการ หากสามารถทำได้ดีด้วย ก็จะส่งผลให้หุ้นขององค์กรดีขึ้น และ จะทำให้มีคนอยากซื้อหุ้นมากขึ้น (สรุปหลัก BSC เรียบร้อยเลย...) ดังนั้น การจะโทษว่า เด็กจบใหม่ไม่เก่ง อาจารย์สอนมาห่วยแตก พวกเด็กไร้สมองคิดไม่เป็นนั้น บางทีคำเหล่านี้กลับมาจากคนที่ไม่เข้าใจเรื่องระบบการทำงานอย่างแท้จริง ผมคิดว่าทุกคนต้องเคยเป็นเด็กจบใหม่ทั้งสิ้น และ ต้องเริ่มต้นทำงานทั้งสิ้น ถ้าย้อนกลับไปวันที่เราเริ่มต้น เราก็ไม่แตกต่างจากน้องๆในปัจจุบันสักเท่าไหร่ ยังโง่งี่เง้า อยู่เช่นกัน เพียงแต่ประสบการณ์ที่สั่งสม รวมทั้งโอกาสที่ได้รับมันทำให้เราได้แข็แกร่งขึ้น และ สามารถคิด สามารถทำได้ดีกว่าเท่านั้น ส่วนหนึ่งที่ต้องโทษในการทำงานของพนักงานใหม่ คือ ต้องโทษหัวหน้างานก่อนว่า สามารถขับให้พวกเขา แสดงความสามารถและเข้าใจตัวเองได้มากน้องเพียงใด... แผนงาน การกระจายงาน และ การทำงาน มันเป็นศิลปะที่บางคนสามารถทำได้ดี บางคนทำได้ไม่ดี แต่ใช่ว่าทุกคนจะทำได้ดี ดังนั้นเราจะเห็นคนมากมายที่มักโทษคนอื่นก่อน ก่อนที่จะโทษตัวเอง ด่าคนอื่นก่อนก่อนที่จะด่าตัวเอง ทำให้เขาต่ำต้อยเข้าไว้ เพื่อจะได้เชิดตัวเองขึ้นสูงขึ้น มองแต่สิ่งที่เป็นปัญหาแต่ไม่ได้แก้ปัญหา.. สิ่งเหล่านี้เป็นพฤติกรรมทางลบที่มักจะเห็นบ่อยๆในสังคม  ในเมื่อสังคมเป็นอย่างนี้ ก็น่าจะปรับเปลี่ยนตัวเราให้ดีก่อนที่จะเปลี่ยนสังคม ในเมื่อสังคมยังยอมรับคนกลุ่มเหล่านี้ว่าเลิศเลอ ก็ต้องปรับตัวเราให้เข้ากับสังคม แต่อย่าให้สังคมสิ่งแวดล้อมชักจูงเราไปในทางที่สังคมเป็น ถ้าทำได้เช่นนี้ ย่อมจะทำให้ตัวเองก้าวข้ามขีดแบ่งได้ดีกว่า... ผมแค่ออกความคิดเห็นแนวทางของหัวหน้างานและการทำงานในบางเรื่องให้เท่านั้นครับ มันอาจจะไม่ใช่คำตอบที่ดีที่สุด แต่เป็นคำตอบที่ผมได้ทำจริงๆเท่านั้น... จากคุณ : Wiboon Joong (wbj) - [ 12 มิ.ย. 48 11:20:47 ]

ความคิดเห็นที่ 62 คุณครู kanoomtan (และคุณครูท่านอื่นๆด้วย) คะ "ตามความคิดผมเด็กจะต้องมีความคิดเป็นขั้นตอน และสร้างระเบียบวิธีคิดให้กับตัวเอง" คุณครูหมายถึงว่า เด็กจะคิดอย่างเป็นเหตุเป็นผล มีที่มาของข้อมูล ข้อสันนิษฐาน รู้ที่ไปของผลที่น่าจะเกิดตามมา มีการประมวลความคิดได้อย่างนั้นหรือเปล่าคะ เด็กหลายต่อหลายคนก็มีความคิด ความริเริ่มนะคะ แต่บางทีขาดช่องทางในการนำเสนอความคิด (โครงการเกี่ยวกับการพัฒนาความคิดมีน้อย และผู้คนให้ความสนใจกันน้อยกว่าการเข้าร่วมกิจกรรมอื่นๆ) ขาดแรงจูงใจในการคิด (กลัวคำวิพากวิจาร์ณต่อไอเดียที่เสนอออกไป หรือ อยู่ในสภาพที่ไม่ต้องใช้ความคิดมากนัก) และขาดผู้ร่วมคิดร่วมต่อยอดความคิด (การแลกเปลี่ยนความคิด ไม่ว่าจะผิดหรือถูก เป็นขั้นตอนสำคัญในการกระตุ้นให้เกิดการคิดในทางกลับ มีการกลับมาเช็คความเชื่อมโยงของเหตุและผล และกระบวนการการคิด) จากคุณ : Ganache - [ 12 มิ.ย. 48 12:48:46 ]

ความคิดเห็นที่ 63 คุณลมทะเลไม่เคยหลับ คงไม่มีใครอยากเขียนให้อ่านยากหรอกครับ ที่คุณอ่านไม่เข้าใจ...มีผู้กล่าวไว้ทำนองนี้ "คนแต่ละคน มีความสามารถต่างกัน และไม่จำเป็นที่คนเราจะต้องเก่งและรอบรู้ไปทุกอย่าง รู้เพียงอย่างเดียวแต่ทำให้ถึงที่สุดพิเศษ เท่านี้ก็เกิดมาคุ้มค่าแล้ว" ในหลักการบริหารจัดการเชิงกระบวนการ(ตรงนี้ก็คงมีคนงงอีกแล้ว) คนมีความสามารถต่างกันได้ไม่น้อยกว่า แปดด้าน ดังนี้ ๑.นักสร้างสรรค์ จินตนาการนักประดิษฐ์ ๒.นักค้นคว้าสำรวจนำร่อง ๓.นักพัฒนาดัดแปลงและปรับปรุง ๔.นักรวบรวมจัดชุมนุม นักจัดทีม กลุ่มองค์การ ๕.นักผลิตประกอบสิ่งของ ๖.นักจับผิดนักตรวจตราละเอียดละออ ๗.นักถนอมห่วงใย บำรุงรักษาให้ยั่งยืน ๘.นักเสนอแนะ ให้คำแนะนำ(คนแก่ขี้บ่น อาจอยู่ในข้อนี้) จากคุณ : ขามเรียง - [ 12 มิ.ย. 48 12:53:26 ]

ความคิดเห็นที่ 64 คุณวิบูลย์ครับ เรียนเชิญตามที่ขอนักศึกษาครับ ขอพบปรึกษาการจัดโปรแกรม(นี่คือแผนการขนาดเล็ก..แปลสำหรับคนที่ยังไม่เข้าใจ) ต้องไปค้างกันเย็นวันศุกร์ที่แคมปัส เชิงตีนเขาใหญ่นะครับ ภูมิทัศน์สุดวิเศษเลย รุ่งขึ้นวันเสาร์ผมให้คุณ๓๐คนได้ เผลอๆคุณทำโครงการนี้ได้อย่างต่อเนื่องแล้วหากผมไม่เผลอจะขอร่วมงานด้วย มีอีกแห่งที่คลองสิบห้า องครักษ์นี่เองใกล้กว่า อาศรมวงศ์สนิท สถานที่ของมูลนิธิเสฐียรโกเศศนาคะประทีป (คงไม่ลืมที่เราเคยคุยกันถึงท่านอาจารย์พระยาอนุมานราชธน) ที่นี่มีบ้านดินและอื่นๆให้คุณทึ่งไม่แพ้กัน ไปเที่ยวสำรวจดูก่อนได้ อย่ามีชีวิตอยู่แต่ในกรุงเทพไปวันๆ  แล้วตรงLocalนี้น่ะเป็นสถานที่สำหรับ Think Globaly Act Localy เลยทีเดียว แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 48 13:16:17 จากคุณ : ขามเรียง - [ 12 มิ.ย. 48 13:15:16 ]

ความคิดเห็นที่ 65 สวัสดีครับ พี่ขามเรียง... จาก คคห. #28 เรื่อง Core competency พอจะอนุมานกว้างๆ ได้เป็น 2 นัย ... Organizational Core Competency คือ คุณลักษณะที่องค์การต้องการมีหรือเป็น เพื่อให้มีขีดความสามารถตามที่ผู้บริหารองค์การต้องการ เช่น ให้มีขีดความสามารถในการแข่งขัน มีการเติบโตอย่างต่อเนื่อง Core Competency ขององค์การถูกกำหนดจากการทำ SWOT Analysis เพื่อสะท้อนสิ่งที่องค์การเป็นอยู่ ตามสภาพแวดล้อมภายในและภายนอก ตัวอย่างเช่น สินค้ามีความหลากหลาย สภาพการเงินที่มั่นคง นวัตกรรมในการบริหาร เป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ เป็นต้น Employee Core Competency คือ คุณลักษณะที่ทุกคนในองค์การพึงมี พึงเป็น อันจะสะท้อนค่านิยม วัฒนธรรมองค์การ วิสัยทัศน์ พันธกิจ และเสริมรับกับกลยุทธ์ขององค์การในการดำเนินกิจการ ซึ่ง Core Competency ของบุคลากรนี้มักถูกกำหนดจาก Organizational Core Competency ที่ควรเป็นคือ Developing Self and Others, Teamwork, Achievement Orientation เป็นต้น ตย. ในองค์กรของผมที่เรายึดถือกันเป็นวัฒนธรรมองค์กร เราเรียกว่า 4 C คือ Credible          - เราซื่อตรงและให้เกียรติทุกคนและร่วมกันทำงานเพื่อความสำเร็จร่วมกัน          - เราสื่อสารอย่างซื่อตรงและเน้นถึงประโยชน์ของบริษัทเป็นสำคัญ          - เราพยายามทำในสิ่งที่เหมาะที่ควรเพื่อลูกค้าของเรา          - เราพร้อมจะตัดสินใจและรับผิดชอบในการกระทำของเรา Creative          - เราพยายามเสาะหาแนวคิดใหม่ๆ และวิธีการใหม่ๆ ซึ่งจะนำมาซึ่งผลิตภัณฑ์และบริการที่เปี่ยมด้วยคุณภาพ          - เราแลกเปลี่ยนความคิดเห็นซึ่งกันและกันเพื่อเสริมสร้างความเข้มแข็งในการทำงานร่วมกัน          - เราทำงานด้วยความท้าทายซึ่งทำให้ธุรกิจของเราพัฒนาไปสู่ความก้าวหน้าเหนือผู้อื่น Caring          - เราเชื่อมั่นว่าพนักงานของเราคือสินทรัพย์ที่มีค่ายิ่งของบริษัท          - เราตั้งใจจะทำงานร่วมกันด้วยความสามัคคีและมอบสิ่งที่ถูกที่ควรให้กับลูกค้า เพื่อนร่วมงาน และคู่ค้าของเรา          - เราปฏิบัติต่อผู้อื่นในลักษณะเดียวกับที่เราอยากให้ผู้อื่นปฏิบัติต่อเรา          - เรายอมรับผลงานและยินดีในความสำเร็จของกันและกัน          - เราสร้างสัมพันธภาพที่ยั่งยืนกับคู่ค้าของเรา Courageous          - เรามีความปรารถนาที่แน่วแน่เพื่อพัฒนาบริษัทของเราและเป็นผู้นำในตลาดการค้า          - เราปฏิบัติงานด้วยความเด็ดเดี่ยว ประเมินความเสี่ยงอย่างสุขุมและเรียนรู้จากข้อผิดพลาด          - เราตระหนักดีว่าโอกาสเกิดจากความรับผิดชอบและความรู้สึกเป็นเจ้าของในงานนั้นๆ ดังนั้น Core Competency ทั้งสองจึงมีความสัมพันธ์กันอย่างใกล้ชิด ...ครับ จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 12 มิ.ย. 48 13:44:18 ]

ความคิดเห็นที่ 66 หากพิจารณาจาก แผนภาพ ที่ คคห. #22 จะเห็นได้ว่า  ความสามารถในการแข่งขัน (Competitive Advantage) จะถูกพัฒนาขึ้นมาจาก Core Competency โดยมีความรู้ (Knowledge) เป็นองค์ประกอบหลักในการขับเคลื่อน... ครับ จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 12 มิ.ย. 48 13:54:02 ]

ความคิดเห็นที่ 67 สวัสดีครับด็อกเตอร์... จากคุณ : ขามเรียง - [ 12 มิ.ย. 48 13:54:08 ]

ความคิดเห็นที่ 68 เช่นคอร์คอมพีเทนซี่ของ SONY คือการผลิตเครื่องเสียงขนาดเล็กคุณภาพดี SAMSUNGผลิตมือถือดีๆ HONDAผลิตเครื่องยนต์ได้เหนือกว่าคู่แข่ง ใช่หรือเปล่าครับ จากคุณ : ขามเรียง - [ 12 มิ.ย. 48 13:59:43 ]

ความคิดเห็นที่ 69 สวัสดีครับ คุณ เงาหัวฉันหาย #50 ชอบใจวิธีคิดนะครับ Spiderman -> "พลังที่ยิ่งใหญ่ ย่อมมาพร้อมกับความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่" ดังนั้น ข้อคิดจาก Spiderman หากมองในเชิงบริหารแล้ว ... ผู้บริหารที่เดินในเส้นทางของ Tycoons อาจจะไม่จำเป็นต้องทำทุกสิ่งทุกอย่างด้วยตนเองทุกเรื่อง นะครับ เช่นเดียวกัน ผมเชื่อว่า Spiderman หากเพียงแค่ กำจัดสุนัขบ้า Spiderman คงจะทำเพียงโทรเรียก เจ้าหน้าที่เทศบาล มากำจัด ก็พอ ครับ ไม่จำเป็นต้องลงมือเอง ... จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 12 มิ.ย. 48 14:06:10 ]

ความคิดเห็นที่ 70 5555...เทศบาล จากคุณ : ขามเรียง - [ 12 มิ.ย. 48 14:08:33 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ประเด็นที่น่าสนใจอีกประเด็น ของ คุณเงาหัวฉันหาย #50 การชักใยที่มีไม่ได้มีเพื่อทำร้ายผู้ใด แต่สร้างกับดักไว้เพียงเพื่อป้องกันตัวจากผู้บุกรุกหรืออันตรายที่เข้ามาใกล้เท่านั้น และเมื่อใยของแมงมุมแต่ล่ะตัวเชื่อมต่อกัน(network)ใหม่ เป็นสายใยที่ใหญ่ขึ้นกว่าเดิม เหนียวขึ้นกว่าเดิม เพื่อปกป้องให้สังคมแมงมุมนั้นๆอยู่รอดได้ ----------------------------------------------------------- ผมขออนุญาต แชร์ประเด็นนี้ ดังต่อไปนี้นะครับ ... สำหรับธุรกิจในระดับ SMEs ในยุค FTA - Thailand Competitiveness in The Stream of Globalization จะเป็นประเด็น พันธมิตรธุรกิจและการติดอาวุธทางปัญญาให้กับผู้ที่ร่วมทำธุรกิจด้วยกันเพราะว่าโลกข้างหน้าจะมีคำขึ้นมาคำหนึ่ง   เรียกว่า KBE: knowledge base economy คือต่อไปจะเป็นเศรษฐกิจที่ต้องมีพื้นฐานของความรู้ เพราะฉะนั้นความรู้จะเป็นหัวใจสำคัญในการที่จะทำให้ได้เปรียบหรือเสียเปรียบกันในเชิงการแข่งขัน แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 48 14:12:43 จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 12 มิ.ย. 48 14:11:53 ]

ความคิดเห็นที่ 72 KBE นั้นที่จริงแล้วไม่จำเป็นต้องเป็นความรู้ที่ต้องเรียนมาอย่างเดียวแต่เป็นเรื่องที่ต้องอาศัยความรอบรู้และรู้รอบ พอสมควรจะต้องอ่าน ต้องฟัง   ต้องไปหาความรู้จากการสัมมนาต่างๆให้มาก เอาความรู้ใหม่เหล่านั้น   มาเชื่อมโยงกัน ซึ่งทำให้เกิดประกาย ความคิดใหม่ๆขึ้นมา โลกข้างหน้าพูดกันถึงคำว่า Globaliteracy   ซึ่งประกอบด้วย 2 อย่างคือ global   คือภาษาอังกฤษ   กับอีกอย่างหนึ่งคือ information technology วันนี้ประเทศไทยเสียเปรียบในเรื่องภาษาอังกฤษ   ไอที เราก็ค่อนข้างช้าจึงเสียเปรียบไปอีกเรื่องด้วยโลกข้างหน้าจะเป็นโลกแห่งการที่ทุกคนจะต้อง operate ภายใต้แสงสว่าง คือทุกอย่างจะถูกบังคับให้ transparent    ซึ่งจะทำให้คำว่า ความลับทางธุรกิจ เริ่มไม่มี   จะมีแต่คำว่า efficiency และคำว่าความเร็วโดยต่อไปโลกจะแข่งขันกันที่ความเร็ว จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 12 มิ.ย. 48 14:13:38 ]

ความคิดเห็นที่ 73 Opp !!  Break เสริฟ ให้พี่ขามเรียงก่อน ...   จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 12 มิ.ย. 48 14:14:45 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ในปี 1980   โลกแข่งขันกันที่คำว่า  quality พอปี 1990 มัน upgrade มาที่เรื่อง process หรือกระบวนการที่ทำให้เกิด efficiency นั่นเอง คือเรื่องของการ re-structuring และ re-engineering พอมาที่ปี  2000 เราจะขึ้นไปอีกขั้นหนึ่งคือ เรื่องของ speed หรือความเร็ว เพราะฉะนั้นวันนี้   quality    ยังไม่ไปไหน  process   ยังไม่ได้ปรับปรุงแต่เขาบอกว่ามาแข่งกันที่ speed มันก็เข้าทำนองที่ว่าคนแข็งแรงมักจะจับคนพิการวิ่งมาราธอนตลอดเวลา และคนแข็งแรงก็จะชนะเรื่อยไป นี่คือโลกใหม่ที่เราเรียกกันว่าเสรี  เสรีภายใต้ระบอบประชาธิปไตย เป็นเสรีที่มี capitalism คือระบบทุนนิยมติดอยู่ ระบบทุนนิยมนั้นก็คือยิ่งโต    ยิ่งได้เปรียบ   แล้วภายใต้   ระบบทุนนิยมนั้นสิ่งที่อยู่ด้วยกัน เกื้อกูลกันนั้น     พร้อมที่จะกินกันเสมอ ทุกคนจึงต้องอยู่ด้วยความเข้มแข็งของตัวเอง เพื่อที่จะไม่ถูกกินขณะเดียวกันก็พร้อมที่จะเกื้อกูลกัน และกินกันไปด้วย จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 12 มิ.ย. 48 14:17:32 ]

ความคิดเห็นที่ 75 เมื่อหันกลับมาดู SME   วันนี้เราใหญ่ไม่ทัน เพราะระบบของเราไม่เอื้ออำนวยให้ใหญ่ แหล่งทุนของเราก็ไม่มากพอที่จะให้เราใหญ่ กฎหมายไทยก็เป็นอุปสรรค      เราจึงไม่สามารถแข่งใหญ่กับคนอื่นได้เราไม่ทันเขาแล้วเราจึงต้องรบนอกแบบ คือหันมาทำ SME ที่มีความคล่องตัวหลายอย่าง อย่างที่คนใหญ ่ๆ ทำไม่ได้ เราต้องติดอาวุธให้ SME เข้มแข็งออกไปรบได้ จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 12 มิ.ย. 48 14:18:02 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ดังข้อสังเกตว่าทำไมคนที่ผลิตสินค้าของไทยเป็นของที่ตลาดโลกต้องการ เป็นของที่มีฝีมือดีพอ   มีคุณภาพดี      แต่ทำไมถึงขายได้เงินนิดเดียว และทำไมพวก young entrepreneur ทั้งหลายในอเมริกา ถึงได้รวยเร็วนัก อาจประเมินได้ตาม ทฤษฎี one third คือทฤษฎีเศษ 1 ส่วน3หากอ้างอิง  value chain สมมติว่าเราเป็นคนผลิต เป็นคนทำจริง ขายจริงอย่างทุกวันนี้   เราจะได้ประมาณเศษ  1 ส่วน  3 ของแท่งราคา ปรากฏว่าคนที่จะส่วนที่เหลือคือคนเป็นเจ้าของทรัพย์สินทางปัญญา        หรือ  intellectual  property รวมทั้งนักการตลาดเช่นโรงงานที่ผลิตจะได้เศษ 1 ส่วน 3 แต่นักออกแบบกับคนขายที่เป็นเจ้าของแบรนด์ จะได้อีกเศษ 1ส่วน 3 ส่วนอีก 1 ส่วน 3 ก็คือคนที่เอาสินค้าไปสร้างความคาดหวังของราคาในอนาคต เช่น เอาไปเข้าตลาดหลักทรัพย์หรือสร้าง story ออก road show เพื่อให้คนแตกตื่นมาซื้อหุ้น หุ้นก็ขึ้น บางทีทะลุบ้อง 100 เปอร์เซ็นต์ เหมือนนายบิลล์เกทส์   ที่เอาคนมาทำงานแล้วตัวเองเป็นเจ้าของ intellectual  property คนทำงานให้เขาก็เป็นคนเอเซียเป็นส่วนใหญ่อย่างที่เขาเรียก  IC   ก็มาจากคำว่า Indian & Chinese เพราะเป็นคนทำงานให้บิลล์ เกทส์   พอขายของได้  เอาหุ้นเข้าตลาด สร้างความร่ำรวยได้ด้วยการสร้าง story พลิกฟื้นให้โลกทั้งโลกเชื่อตามแนวคิดคนรุ่นใหม่อย่างเขา   เพราะฉะนั้นนายบิลล์ เกทส์จึงได้เงินทั้งแท่ง เกิน 100 เปอร์เซ็นต์ จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 12 มิ.ย. 48 14:20:00 ]

ความคิดเห็นที่ 77 ด็อกเตอร์เบรก และขอบคุณสำหรับ อย่างนั้นเชิญท่านอื่นรับไมโครโฟนครับ จากคุณ : ขามเรียง - [ 12 มิ.ย. 48 14:20:55 ]

ความคิดเห็นที่ 78 ประเทศไทยวันนี้เราอยู่ในเศษ 1 ส่วน 3 ล่าง ถ้าเราสอบได้ A เราได้แค่เศษ 1 ส่วน 3 ถือว่ายังสอบตกอยู่ คือศักยภาพการแข่งขันระหว่างประเทศต่อประเทศ   เราแพ้  เรามีภูมิปัญญาเดิม แต่เราไม่รักษาไว้ หดหายไป เราไม่มีจุดยืนเราต่อยอดภูมิปัญญาเก่าไม่เป็น เมื่อภูมิปัญญาถูกกระแทกลงมาให้อยู่ในเศษ1 ส่วน 3  ล่าง   เลยไม่ได้อยู่เศษ 1 ส่วน 3 ที่สอง แล้วเศษ 1 ส่วน 3 ที่สามก็ยังอีกนานกว่าจะไปถึง ดังนั้นถ้าเราได้เศษ  2  ส่วน   3   ถือว่าเราเกินครึ่ง สอบผ่านแล้วศักยภาพการแข่งขันของเราจะไปได้ แต่วันนี้ปัญหาคือ marketing  กับ intellectual property   ของเราไม่มีการส่งเสริมทำวิจัยเพื่อพัฒนา ดังตัวอย่างสิงคโปร์   วันนี้เขาเชิญนักวิจัยจากทั่วโลกมาอยู่ในประเทศเขาใครอยากได้อะไรบอกมา เขาจะให้ ขอให้มาทำวิจัยในประเทศเขาเท่านั้น เมื่อวิจัยเสร็จก็เอาไปจ้างไทย ฟิลิปปินส์ อินโดนิเซีย ผลิตให้ ดังนั้นสิงคโปร์ก็ได้เศษ 1 ส่วน 3 แล้ว สิงคโปร์สร้าง value เป็น   ก็จะได้ข้างบนอีก ขณะที่ผู้รับจ้างผลิตทำงานหลังสู้ฟ้า หน้าสู้ดิน ได้แค่เศษ 1 ส่วน 3 จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 12 มิ.ย. 48 14:21:43 ]

ความคิดเห็นที่ 79 โดยสรุป ... คือ SMEs จะเข้มแข็งได้ ประเด็นหลัก คือ ใยของแมงมุมแต่ล่ะตัวเชื่อมต่อกัน(network)ใหม่ เป็นสายใยที่ใหญ่ขึ้นกว่าเดิม เหนียวขึ้นกว่าเดิม เพื่อปกป้องให้สังคมแมงมุมนั้นๆอยู่รอดได้  (คุณเงาหัวฉันหาย #50) จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 12 มิ.ย. 48 14:23:28 ]

ความคิดเห็นที่ 80 คราวนี้ Break (จริงๆ ieie ) ไปชง ดื่มเอง ... รอท่านอื่นต่อ ครับ พี่ขามเรียง   จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 12 มิ.ย. 48 14:25:07 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ปล. พี่ขามเรียงครับ หากเป็น กรณี คคห. #68 ผมคิดว่าน่าจะเรียกว่า Product Competency... ครับ Competency Model        Competency Model เป็นการกำหนดกลุ่มของ Competency ที่จำเป็นต้องมีในองค์การหนึ่ง การกำหนด Competency Model อาจแตกต่างกันไปตามแต่บริบทขององค์การ              แต่ละองค์การสามารถกำหนด Competency Model แตกต่างกัน ขึ้นอยู่กับลักษณะงานในองค์การนั้นๆ เช่น Standard Charter Nakhonton Bank กำหนด Competency Model ประกอบด้วย Competency 4 กลุ่มคือ Core Competency, Product Competency, Regulation Competency และ Technical Competency ส่วน TRUE แบ่ง Competency Model เป็น 3 ส่วนคือ Core Competency, Role-Specific Competency และ Functional Competency              โครงการสร้างระบบพัฒนาบุคลากรของ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์ กำหนด Competency Model ประกอบด้วย Core Competency และ Functional Competency โดยแบ่ง Functional Competency ออกเป็น 2 ส่วนคือ Professional Competency (หรือ Management Competency) และ Technical Competency เนื่องจากบุคลากรใน 1 ตำแหน่งจะมีลักษณะงานอยู่ 2 ส่วน คือส่วนที่เป็นการบริหารจัดการ กับส่วนที่เป็นความเชี่ยวชาญในงาน              การแบ่ง Functional Competency เป็น 2 ส่วนเช่นนี้ จะทำให้การจัดวาง Competency Profile ง่ายขึ้น และการจัดการในงานทรัพยากรมนุษย์บางกรณีมีประสิทธิภาพมากขึ้น เช่น งานฝึกอบรม งานวางแผนสายอาชีพ การกำหนดค่าตอบแทน การสรรหาคัดเลือก เป็นต้น เพราะผู้บริหารงานทรัพยากรมนุษย์สามารถให้ความสำคัญกับ Competency สองกลุ่มนี้ต่างกันตามแต่กรณี              ดังนั้นการกำหนด Competency Model จึงไม่มีรูปแบบที่ตายตัว การกำหนดจะให้ Competency Model มีองค์ประกอบอะไรบ้างนั้น ขึ้นกับลักษณะงานขององค์การนั้นๆ และขึ้นกับความต้องการนำ Competency ไปใช้เพื่อวัตถุประสงค์ใด... ครับ จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 12 มิ.ย. 48 15:05:03 ]

ความคิดเห็นที่ 82 หยิบเอามาฝาก..เพิ่งได้อ่านย้อนหลัง "วิถีของผู้ประสพความสำเร็จ คือวิถีของผู้ไม่ยอมจำนนต่อโชคชะตา" (มติชนรายวัน เสาร์๑๙,๒๕๔๘:๒๓) จากคุณ : ขามเรียง - [ 12 มิ.ย. 48 16:01:22 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ถูกคุณครู ดีอาร์กล่าวถึง นับเป็นเกียรติกับเด็กตัวเล็กๆที่ไม่มีทั้งคุณวุฒิ และด้อยประสบการณ์อย่างผมมากครับ ผมคิดว่ายังมีมุมมองที่เป็นปัญหาของนักศึกษาและSMEsเพิ่มเติมอยู่อีกบ้าง เปรียบเหมือนใยเส้นแรกของแมงมุม คือไม่รู้ว่าเลข1สำหรับตัวเองคืออันไหน อยู่ที่ไหน ขาดความมั่นใจ ไม่สามารถเรียงลำดับความสำคัญที่เหมาะสมกับตนได้ ทั้งๆที่มีความรู้อยู่กับตนมากมาย(เหมือนมีหมายเลขอยู่ในหัวมากมาย) ซึ่งจะแตกต่างจากเป้าหมายที่มักจะรู้ว่า100อยู่ที่ไหน เมื่อหาความสำคัญของเลขลำดับต้นๆที่เหมาะกับตนเองไม่เจอ ทำให้ยิ่งเป็นการยากที่จะนับเลข200... 300... เพื่อต่อยอดให้กับตนเอง อีกมุมมองหนึ่ง กับการมองตนเองเป็นศูนย์กลางมากเกินไป เมื่อลืมตาขึ้นก็จะมีคู่แข่งทั้งน้อยใหญ่ล้อมรอบเสียแล้ว โดย เมื่อตอนที่ผมเพิ่งจบตรีใหม่ๆเมื่อ6-7ปีที่แล้ว มุมมองแบบนี้ทำเอาผมปางตาย สำหรับทุกวันนี้ผมมีชีวิตเหลือรอดมาได้ ส่วนหนึ่งก็มาจากมีมิตรที่มากขึ้น ทั้งที่ต่างฝ่ายต่างเคยเป็นคู่แข่งกันและกันและผลัดกันแย่งกินเค้กก้อนเดียวกัน และอีกมุมมองหนึ่ง ที่ผมรู้สึกว่านักศึกษาและSMEsยังมีน้อยอยู่ คือความสนุกครับ จากคุณ : เงาหัวฉันหาย - [ 13 มิ.ย. 48 00:34:50 ]

ความคิดเห็นที่ 84 เริ่มเข้าเนื้อหาลึกๆแล้ว คงต้องถอยไปนั่งอ่าน ด้วยอ่อนด้อยทั้งทางทฤษฎีและปฏิบัติ แต่จะข้ออนุญาตถามเพิ่มเติมในจุดที่ยังไม่แจ่มชัดนัก เรื่องแรก คือ Competency Model เมื่อมีหลากหลาย ไม่ทราบว่ามีการสรุปข้อเด่นข้อด้อยของแต่ละแบบที่แต่ละองค์กรเลือกไหมคะ แบบว่าชอบฟังนิทาน เวลามีแจ่ทฤษฎี มันห้วนๆไปนิด ถ้ามีเรื่องเล่าสักนิด มันจะทำให้เข้าใจปัจจัยอื่นๆที่เข้ามาเกี่ยวข้องได้ง่ายขึ้น สอง เนื่องจากเริ่มมี spider man ก็คงมีแมงมุมน้อยตามมา เรื่องนี้จะเลยไปถึง Human resource menagement ไหมคะ (ไม่ใช่อะไรหรอกคะ อยากอ่าน แต่ไม่แน่ใจว่า จะชวนออกนอกประเด็นไปหรือเปล่า เกรงใจ จขกท) ขอบคุณคะ จากคุณ : :) - [ 13 มิ.ย. 48 09:27:26 A:24.226.44.151 X: TicketID:080273 ]

ความคิดเห็นที่ 85 แมงมุมชักใยตัวเดียว มันจึงไม่มีปัญหาเรื่องคน(แมงมุมตัวอื่น) แต่องค์กรประกอบด้วยคนหลายคน บางครั้งการวางแผนก็ติดที่คนไม่ปฏิบัติ planก็เลยนิ่ง บ้างก็เคยชินกับนิสัยเดิมๆ ต่อต้านที่จะเปลี่ยน กลัวความรับผิดชอบที่มากขึ้น บ้างก็อ้างเรียนมาน้อย ทำได้แค่นี้ จะเอาอะไรอีก บ้างก็ผิดซ้ำซาก เดือนเดียว3ครั้ง กรอกข้อมูลไม่ตรงกับความเป็นจริง บ้างก็อ้างว่าค่าแรงน้อย บ้างก็ไม่รักษาเวลา บ้างก็สร้างใยเพื่อใบรับรอง พอได้ใบรับรองก็เละ พอมาตรวจก็เอาผักชีโรยใย ติดอยู่ในทัศนคติของทุกคน กับตัวแมงมุม บางทีต้องการให้สร้างใยแต่ไม่มีอาหารให้ บางทีก็ไม่มีนโยบายแน่นอน วันนี้ให้ทำใยแบบนี้ พรุ่งนี้เปลี่ยนแบบ บางทีก็โกงค่าใย บางทีมุมมองของแมงมุมรุ่นเก่ากับรุ่นใหม่ก็ต่างกันเช่น รุ่นเก่า ตัวไหนชักใยเกิน5โมงคือขยัน ยิ่งดึกๆยิ่งดี หากมองอีกแบบคือ ตัวไหนชักใยเกิน5โมงคือบริหารเวลาชักใยไม่เป็น ชักใยช้า ชักใยให้เสร้จตามเวลาที่กำหนดไม่ได้ เปลืองค่าใย(ไฟฟ้า น้ำ แอร์) แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 48 10:28:43 จากคุณ : Lazy Genius - [ 13 มิ.ย. 48 10:23:34 ]

ความคิดเห็นที่ 86 เชื่อไหมว่าข้างบนนั้น ทั้งหมดเกิดขึ้นบนใยๆเดียว จากคุณ : Lazy Genius - [ 13 มิ.ย. 48 10:26:16 ]

ความคิดเห็นที่ 87 หากผมเถียงว่าไม่เชื่อ ที่"อัจฉริยะแต่ขี้เกียจ"กล่าว กรุณากลับมาพิสูจน์ขยายความให้เห็นภาพอะไรที่เกิดขึ้น บนใยๆเดียว จากคุณ : ขามเรียง - [ 13 มิ.ย. 48 17:29:14 ]

ความคิดเห็นที่ 88 สูงสุดคืนสู่สามัญ คำนี้ยังใช้ได้กับทุกๆเหตุการณ์ ไม่ว่าการบริหาร จัดการ หรือ การเปลี่ยนแปลงไปที่จะเกิดขึ้น... แมงมุมแข่งขันกันสร้างใยให้สูงขึ้นเพื่อดักจับแมลงที่จะบินสูงขึ้น เมื่อต่างคนต่างพยายามสร้างให้สุงขึ้น ก็จะมองเห็นว่า เหยื่อนั้น ได้บินต่ำลงเพื่อหลบใยที่สุงขึ้น... แมงมุมบางกลุ่มจะพยายามขยายรังของตัวเองออกให้กว้างใหญ่มากที่สุด เพื่อเผื่อว่าจะได้ดักจับได้มากที่สุด แต่กลับพบว่าการสร้างให้ใหญ่โตขึ้นนั้น กลับได้ผลตอบแทนที่เท่ากัน และ ถ้าเทียบกับขนาดและผลลัพธ์แล้ว รังเล็กๆ จะได้เปรียบกว่า และ สูญเสียน้องกว่าเสียอีก... การพัฒนาของธุรกิจก็เช่นเดียวกัน ไม่ว่าเราจะพัฒนาทางด้านใด มันย่อมมีจุดสูงสุดของสายการพัฒนาทั้งนั้น และเมื่อถึงจุดสูงสุดของการพัฒนาทางด้านนั้นๆ  ก็จะมีคนยกประเด็นพื้นฐานเพื่อสร้างขึ้นมาต่อยอด เอาแนวความคิดเดิมมาเปลี่ยนชื่อเรียกให้หรูขึ้น แล้วบอกว่านี่คือสิ่งใหม่ แต่ความเป็นจริง ทุกๆรุปแบบ ทุกๆความคิด มาจากพื้นฐานของทุกๆสิ่งทั้งนั้น... พื้นฐานของ ธุรกิจ มีไม่กี่อย่าง เพียงแต่ เราจะเน้นเรื่องใด จะหยิบยกเรื่องใดขึ้นมาเป็นประเด็น ก็ขึ้นกับว่า ช่วงนั้น หนทางมันตันทางด้านใด ก็จะมีการแก้ปัญหาในจุดนั้นๆ โดยเริ่มจากการวิเคราะห์พื้นฐาน และ ผ่าทางตันออก แล้วก็จะหยิบยกเรื่องที่แตกต่างมา ในช่วงการเปลี่ยนแปลง ทำให้เกิดกระแสที่ดูดี มีชื่อใหม่ คำศัพท์ใหม่ แต่ทั้งหมด ก็อยู่ในพื้นฐานของธุรกิจทั้งสิ้น... จากยุคการเกษตรมาจนถึงยุคอุตสาหกรรม พื้นฐานคือต้องการเปลี่ยนสินค้าการเกษตรที่เพิ่มขึ้นมานั้นให้มาอยู่ในรูปของสิ่งที่เก็บไว้ได้นาน ก็เริ่มมีอุตสาหกรรมอาหารเกิดขึ้น ซึ่งเป็นจุดเริ่มของการเปลี่ยนแปลง และ การเปลี่ยนแปลงนี้เกิดจากความต้องการตอบสนองต่อสภาพแวดล้อมนั้นๆ แต่การเกษตรหายไปจากโลกนี้หรือ ไม่ใช่แน่นอน การเกษตรก็ยังมีผลอย่างมากทั้งในปัจจุบัน และ ในอนาคต เพราะ คนเราต้องกินต้องใช้ การเปลี่ยนให้ประเทศเป็นอุตสาหกรรมอย่างเดียว มันไม่ใช่ความจริงที่ควรจะเป็น เหมือนกับการเปลี่ยนแปลงอะไร ทฤษฎีใหม่จะเข้ามามากมาย หรือ หนทางมันจะเปลี่ยนไปอย่างไร สิ่งเดิมที่เป็นพื้นฐานย่อมเปลี่ยนแปลงไปบ้าง แต่ไม่ใช่ทั้งหมดที่จะเปลี่ยนแปลงไป หากหลงกับสิ่งใหม่ๆ จนไม่ได้ใส่ใจในสิ่งเก่าๆ ก็เท่ากับว่า กำลังจะยกเลิกการเกษตรมาเป็นอุตสาหกรรมทั้งหมด โดยจะเอาผลจากอุตสาหกรรมเท่านั้นมาบริโภค ซึ่งมันไม่ใช่โลกแห่งความจริงเลย.... พื้นฐานของคน คือ ความต้องการสิ่งที่จะดำรงชีวิต ความอยากที่จะทำให้ชีวิตดีขึ้น ความปราถนาในสิ่งที่ตนอยากได้ ความหวังในสิ่งที่ตนเองคาดหวัง ความสุขกับสิ่งที่ตนเองพึงพอใจ เบ็ดเสร็จ ไม่ว่าจะเจาะเรื่องการบริหารบุคคล การสร้างความพึงพอใจให้กับพนักงาน ก็หนีไม่พื้นพื้นฐานของคนว่า เขาต้องการอะไร... พื้นฐานของนายจ้างมีต่อลูกจ้าง คือ ความต้องการที่จะได้ผลงานจากลูกจ้างให้มากที่สุด ความอยากที่จะลดค่าใช้จ่ายในการจ้างงานลง ปราถนาให้ได้ผลลัพธ์จากการทำงานที่ดีที่สุด การบริหารบุคคล จึงเน้นแต่เรื่องความต้องการของนายจ้างมายังลูกจ้าง และ ทำอย่าไรให้ลูกจ้าง  หรือ พื้นฐานของบริษัทฯ ผลิตสินค้า ก็ต้องการจำนวนสินค้า ต้องการคุณภาพสินค้า ต้องการสินค้าที่ลูกค้าซื้อหรือต้องการ เบ็ดเสร็จก็คือผลิตสินค้าเพื่อขายให้ได้ ต้องตอบสนองความต้องการของลูกค้า ก็เท่านั้น ดังนั้น ไม่ว่าระบบงานใหม่ชื่อใหม่ การควบคุมแบบใหม่ๆ ก็หนีไม่พ้นพื้นฐานของสิ่งต่างๆ ทั้งนั้น... เพียงแต่จะเน้นในจุดใด และ จะนำขึ้นมาพูดอย่างไร มีการทำให้เกิดขึ้นจริงแล้วหรือยัง เกิดแล้วมีผลดีอย่างไร และผลสุดท้าย ก็เอาเหล้าเก่ามาใส่ขวดใหม่ เพื่อทำให้คนเข้าใจว่า นี่เป็นสิ่งใหม่... ถ้าคนเรามัวแต่ไปตามกระแสว่า เขาไปทิศทางไหน มีอะไรใหม่ ก็จะเรียนรู้ไปเสืยทั้งหมด เชื่อไปหมดที่คนอื่นกล่าวมาว่า มันจะเป็นอย่างนั้น มันจะเป็นอย่างนี้ จะทำให้หลงประเด็นว่า ความเป็นจริงนั้น ทุกสิ่งเกิดจากพื้นฐานของสิ่งเหล่านั้น และ พื้นฐานของสิ่งที่เราอยู่ ไม่ใช่พื้นฐานของคนอื่น เขารู้ว่าเขาเป็นเช่นใด แต่เขาไม่รู้หรอกว่าจริงๆแล้ว เราเป็นเช่นใด วันๆมีคนคิดและออกไอเดียความคิดมากมาย เพราะความคิดของเขามันง่าย ไม่มีต้นทุน เพียงแค่ศึกษาให้เข้าใจและบอกออกมาในรูปแบบใหม่ๆเท่านั้น แต่ที่แท้มันก็ยังอยู่บนพื้นฐานของความเป็นจริงที่เป็นไปเท่านั้น มันยังไม่หลุดไปไหนเลย... เพียงแต่เราเข้าใจไปเองว่านี่คือสิ่งใหม่ นี่คือสิ่งที่เขาคิดมาอย่างดีแล้ว... ไปตามกระแสที่เขาสร้างขึ้นก็เท่านั้น... มุมมอง และ ประสบการณ์ที่ผ่านเข้ามาของแต่ละคน ทำให้มีมุมมองในสิ่งเดียวกันแตกต่างกัน บางคนบอกว่า ต้องทำอย่างนี้ถึงจะดี มันอาจจะดีสำหรับบางที่ แต่มันอาจจะไม่ได้เรื่องสำหรับบางที่ สิ่งที่ดีสำหรับบางคน อาจจะไม่ใช่สิ่งที่ดีสำหรับอีกหลายคน บางคนชอบที่จะเป็นผู้นำ แต่บางคนก็ชอบที่จะเป็นผู้ตาม ลักษณะและพื้นฐานของแต่ละคน แต่ละสถานที่ แต่ละเหตุการณ์ย่อมเปลี่ยนแปลงไปตามสภาวะของแต่ละคน แต่ละที่ แต่ละองค์กร... เหมือนที่พี่ขามเรียงให้ประเภทของคนที่มีความสามารถแตกต่างกันถึง 8 ด้าน คือ ๑.นักสร้างสรรค์ จินตนาการนักประดิษฐ์ ๒.นักค้นคว้าสำรวจนำร่อง ๓.นักพัฒนาดัดแปลงและปรับปรุง ๔.นักรวบรวมจัดชุมนุม นักจัดทีม กลุ่มองค์การ ๕.นักผลิตประกอบสิ่งของ ๖.นักจับผิดนักตรวจตราละเอียดละออ ๗.นักถนอมห่วงใย บำรุงรักษาให้ยั่งยืน ๘.นักเสนอแนะ ให้คำแนะนำ ซึ่งจริงๆแล้วก็คือลักษณะของนิสัยของคนโดยจัดแบ่งออกเป็นกลุ่มๆ เป็นพื้นฐานที่ควรทราบในการแบ่งแยกประเภทคนเช่นกัน... เมือรู้ว่าทุกอย่างมาจากพื้นฐานของสิ่งนั้นๆ ถ้ามัวแต่มองสิ่งที่คนอื่นอ้างอิงถึงสิ่งที่เขาคิดว่าเลิศเลอ จะทำให้เราต่ำต้อย แต่ถ้าเรามองตัวเองก่อนว่า เราทำในสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวเรา แล้ว แต่ให้ยึดพื้นฐาน และ หาพื้นฐานที่เรายังขาดให้ได้ ก็จะทราบว่า เราควรจะทำ ควรจะปรับปรุงในส่วนใด ไม่มีใครสามารถเข้าใจความต้องการของตัวเราเท่าตัวเราเอง... แมงมุมชักใยก็เพื่อตัวของมันเอง ดังนั้น จะกระทำสิ่งใด จะพัฒนาสิ่งใด มันก็จะมองสภาพของมันเอง มันอยากจะสร้างรังให้ใหญ่โต แต่มีพื้นที่เพียงแคบๆ มันก็ไม่สามารถทำได้อย่างใจต้องการ เพราะสภาพแวดล้อมไม่เอื้อต่อการกระทำ เหมือนกับบริษัทฯยักษ์ใหญ่เขาทำอย่างนั้น เขาทำอย่างนี้ บริษัทฯเล็กๆจะทำอย่างเขาหรือ มันถึงเวลาหรือยังที่จะทำอย่างเขา ในเมื่อสภาพแวดล้อม รายได้ของเราก็ไม่ได้เท่ากับเขา ถ้าเข้าใจพื้นฐานความแตกต่างแล้ว ก็จะไม่หลงประเด็นไปกับสิ่งที่เขาล่อลวง สิ่งที่เขาสร้างภาพให้เราเข้าใจว่า เขาเลอเลิศ ทั้งๆที่ก็แค่ปรับปรุงพื้นฐานในจุดที่คนอื่นไม่ได้มอง และ ใช้คำที่แตกต่างออกไป... โดยเบ็ดเสร็จแล้ว การจะพัฒนาไปในทางใดนั้น ต้องคำนึง พื้นฐานของตนเอง และหาพื้นฐานที่ยังขาดการพัฒนาอยู่ หาพื้นฐานของสิ่งต่างๆเอาจุดเด่นจุดด้อยของแต่ละพื้นฐาน มาจับคู่เพื่อหาแรงเสริม สนับสนุน หรือ แรงต้าน การยับยั้ง ในส่วนต่างๆที่ควรจะทำ เท่านี้ก็จะเปลี่ยนแปลงสิ่งที่ต้องการได้ไม่ยากนัก... แต่คนที่มองพื้นฐานตัวเอง และ พื้นฐานสิ่งแวดล้อมออก มีจำนวนไม่มาก และ ยิ่งมีน้อยคนนัก ที่สามารถเอาพื้นฐานทั้ง 2 มาจับคู่เพื่อพัฒนาต่อยอด มันจึงเป็นจุดที่ทำให้งานทางด้านที่ปรึกษาเติบโตอยู่ในปัจจุบัน... จากคุณ : Wiboon Joong (wbj) - [ 13 มิ.ย. 48 18:46:43 ]

ความคิดเห็นที่ 89 คุณกระทู้หมายเลขตั๋ว๐๘๐๒๗๓ ต้องการเสริมบรรยากาศความน่าอ่าน ด้วยการเล่านิทานตัวอย่างประกอบ บางทีละอองน้ำเกาะเส้นใยแมงมุม อาจสะท้อนแสงให้น่าดูน่าเข้ามาเมียงมองติดตามยิ่งขึ้น จขกท.ไม่คัดค้านครับ.... คงต้องการให้ ด็อกเตอร์ มาขยายแตกโมเดล Competenciesทั้งหลายแหล่ออกให้ชัดเจนยิ่งขึ้น อย่างนั้นนะครับ แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 48 22:17:19 จากคุณ : ขามเรียง - [ 13 มิ.ย. 48 21:32:03 ]

ความคิดเห็นที่ 90 ระหว่างที่คุณตั๋วคอยคุณว่าที่ดีอาร์มาขยายโมเดล ผมจะอยากบอกว่า แมงมุมมีแปดขา ตามนิสัยของคน๘กลุ่ม ซึ่งคุณwbj.นำมาขยายความให้ชัดเจน เป็นที่เข้าใจยิ่งขึ้น แมงมุมตัวหนึ่ง คือองค์กรหนึ่ง สามารถมีแปดขา ต่างช่วยกันทำหน้าที่ชักใยกลยุทธ์ทุกเย็นก่อนดวงอาทิตย์จะลาลับฟ้า องค์กรวิเคราะห์แผนกลยุทธ์แล้วว่าจะวางใยตรงไหนดีเย็นนี้ แผนมันจะนิ่ง หรือชักใยไม่สวยไม่เป็นตาข่ายที่แข็งแรง แน่นหนา ก็เพราะขาทั้งแปดประเภทมันไม่มีเรี่ยวแรง อย่างนี้เรียกว่าฐานcompetencyไม่แข็งแรงพอที่จะทำการชักใยตามแผนกลยุทธ์ที่ออกแบบไว้ได้ ต้องนำขาแมงมุมทั้งแปดไป ๑.ฝึกอบรมและพัฒนา(ตรงนี้ไง ที่เป็นHR.Management จับขาแมงมุมไปเรียนยูโด ไต่ดั้ง๕ดั้ง สายขาว สายฟ้า สายน้ำตาล สายดำ ประมาณนั้นจนได้เป็นCEO) ๒.มีการบริหารผลการปฏิบัติงานด้วย ๓.ผลตอบแทนและผลประโยชน์ต้องคุ้มและยุติธรรม ๔.มีรางวัลและการให้การยอมรับยกย่อง ๕.การสื่อสาร๒ทาง/การสื่อสารปฏิสัมพันธ์ตรงและใช้เทคโนโลยีสื่อสาร จากนั้นต้องปรับโครงสร้างใยเสียใหม่ ต่อมาปรับกระบวนการทางธุรกิจให้เหมาะสม แมงมุมทั้งตัวที่มีแปดขา ก็จะกลายร่างพัฒนาเป็นแมงมุมมีภาวะผู้นำทั่วถึงขึ้นมาอย่างน่าทึ่ง เกิดเป็นSuper Spiderที่มีวัฒนธรรมชั้นเหนือสุด คู่แข่งไม่อาจตามทัน แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 48 23:00:35 จากคุณ : ขามเรียง - [ 13 มิ.ย. 48 22:47:13 ]

ความคิดเห็นที่ 91 อืม แหะๆ ไม่มีหัวทางนี้ ขออ่านและดูดก็แล้วกัน จากคุณ : kanoomtan - [ 14 มิ.ย. 48 07:50:23 ]

ความคิดเห็นที่ 92 มาขยายความครับ เรื่องของเรื่องคือ แต่เดิม ใยนี้ มีการบริหารงานแบบ แมงมุมเถ้าแก่ตัวเดียว ทุกปัญหาที่เกิดขึ้น สมาชิกแมงมุมต่างรอให้เถ้าแก่ตัดสินใจ แม้กระทั่งสินค้าตัวใหม่ที่ออกมาบ่อยๆ ความคิดก็มาจากแมงมุมเถ้าแก่ ไม่นานมานี้ แมงมุมเถ้าแก่ได้ว่าจ้าง แมงมุมผู้จัดการโรงงาน เพื่อดูแลทางด้านโรงงาน และหลังจากนั้นหนึ่งเดือน ได้ว่าจ้างแมงมุมผู้ช่วย เมื่อเข้ามาทำงาน แมงมุมผู้ช่วยได้พบว่า สมาชิกแมงมุมเดิมทำงานจากความเคยชิน งานในโรงงานส่วนมากอยู่ในหัวของสมาชิกแมงมุม ไม่มีการทำเอกสาร และจะเกิดปัญหาทุกครั้งเมื่อมีสมาชิกออกจากใย ไม่สามารถถ่ายงานได้ จึงได้ให้แมงมุมหัวหน้าแผนกทำJD และเอกสารขั้นตอนการทำงาน ขึ้นมา แต่ก็เป็นไปอย่างล่าช้า เนื่องจากทั้งใยโรงงาน มีคอมพิวเตอร์เพียง3เครื่อง และต้องใช้ในการทำรายงานการผลิตทุกวัน เมื่อแมงมุมผู้ช่วยได้ขอเพิ่มคอมพิวเตอร์ เพื่อจัดการงานเอกสารโดยเฉพาะ แมงมุมผู้จัดการได้บอกว่าไม่มีแล้ว จะลองขอแมงมุมเถ้าแก่ให้ แต่เรื่องก็เงียบไป และเมื่อแมงมุมผู้จัดการและผู้ช่วยดูรายงานการผลิต ก็ได้พบว่า ตารางการผลิตบางส่วนมีการคำนวณไม่ถูกต้อง และไม่รวบรัด มีข้อมูลหลายอย่างไม่จำเป็น สามารถตัดออกได้ จึงได้แจ้งให้แมงมุมหัวหน้าแผนกผลิต และ แมงมุมที่ทำรายงานทราบและแก้ไข  คำตอบที่ได้คือ แมงมุมที่ทำรายงานจบแค่ม.6 ทำได้แค่นี้ จะเอาอะไรมาก (จริงๆไม่เห็นเกี่ยวกับวุฒิเลย) และรายงานที่ทำก็เพื่อส่งให้ฝ่ายบัญชีเป็นหลัก เพื่อจะดูว่าให้วัตถุดิบไปเท่าไร (จริงๆรายงานการผลิตควรทำเพื่อฝ่ายผลิต ส่วนฝ่ายบัญชีควรประสานกับฝ่ายวางแผนการผลิต) ทุกครั้งเมื่อสมาชิกแมงมุมมีปัญหา ก็จะมาถามแมงมุมผู้จัดการทันที โดยไม่ถามแมงมุมหัวหน้าแผนกก่อน เมื่อแมงมุมผู้ช่วยเห็น จึงได้แนะว่าให้ลองปรึกษาแมงมุมที่เป็นหัวหน้าแผนกก่อน แมงมุมผู้จัดการและผู้ช่วยได้เห็นตรงกันว่า ควรจะมีการทำงานให้มีขั้นตอนและแบ่งความรับผิดชอบ และการตัดสินใจให้ มากขึ้น ไม่งั้นทุกอย่างจะมากองที่แมงมุมผู้จัดการหมด เมื่อแถลงแนวความคิดนี้ไป สมาชิกแมงมุมทุกตัวเห็นด้วย แต่สุดท้ายก็เหมือนเดิม แมงมุมผู้ช่วยได้พบว่า ทุกครั้งที่มีการประชุมรวมทุกแผนก จะกินเวลานานมาก เช่น เริ่มบ่ายสาม จบหกโมงเย็น บางครั้งถึงหนึ่งทุ่ม จึงได้เสนอว่า ควรควบคุมเวลา มีหัวข้อการประชุม โดยให้แมงมุมหัวหน้าแผนกส่งเรื่องที่จะประชุมเข้ามาก่อน และควบคุมเวลาให้ดี จดบันทึกการประชุมและติดตามงาน โดยประชุมสัปดาห์ละไม่เกิน2ครั้ง (เดิมประชุมทุกวัน) ส่วนปัญหาที่ไม่ใหญ่ให้แต่ละแผนกประชุมแยกและแก้ไขปัญหาเอง ถ้าแก้ไม่ได้ค่อยส่งเข้าประชุมรวม แต่แมงมุมผู้จัดการไม่เห็นด้วย เนื่องจากกลัวแก้ปัญหาไม่ทันการณ์ วันหนึ่งได้เกิดการผิดพลาดขึ้น เมื่อได้พบว่า สินค้าที่ผลิต ระบุวันหมดอายุผิดไปหนึ่งปี เช่น จาก 10/01/06 เป็น 10/01/05 กล่าวคือ หมดอายุก่อนผลิตเสียอีก เมื่อได้ตรวจสอบในใบรายงานQC พบว่าในใบรายงานเขียนระบุว่า 10/01/06 ทุกชั่วโมงของการบันทึก ทั้งที่ของจริงที่เกิดขึ้นคือ 10/01/05 และได้ทราบว่าการบันทึกไม่ตรงกับหน้างาน ไม่ใช่ครั้งแรก แต่เป็นครั้งที่สามในรอบเดือน ระหว่างนี้ ได้มีการขอใบรับรองคุณภาพใย HACCP และ GMP ก่อนที่สถาบันจะมาตรวจสอบสองสัปดาห์ ได้มีการตรวจภายใน(internal audit) เดินตรวจ โดยแมงมุมฝ่ายวางแผน 1ตัว แมงมุมผู้จัดการ แมงมุมผู้ช่วยผู้จัดการ และแมงมุมหัวหน้าแผนก (จริงๆควรจะตั้งเป็นทีมออดิท และควรมีกำหนดการล่วงหน้าแจ้งให้ทุกแผนกทราบ และหัวข้อในการตรวจ) เมื่อตรวจ แมงมุมฝ่ายวางแผนและแมงมุมหัวหน้าแผนก มักกล่าวว่า เมื่อเขามาตรวจให้ทำผักชีโรยหน้า อย่าให้เขาเห็นอะไรที่ไม่ดี หลังจากนั้นก็เหมือนเดิม แมงมุมผู้จัดการและแมงมุมผู้ช่วย ได้แย้งว่า ควรจะมีวิธีการที่ถาวร ให้ได้ตามมาตรฐาน แต่คำตอบที่ได้คือ ขอให้ได้ใบรับรองก็พอ การออกเงินเดือน จะออกทุกวันที่15 และ 25 ของเดือนโดยตัดยอดบัญชีวันที่10 และ 20 ค่าจ้างรายเดือน แต่คิดค่าจ้างรายวัน ค่าจ้างครึ่งเดือนแรก คิดให้แค่10วัน เพราะตัดบัญชีวันที่10 รวมกับหักเงินค้ำประกัน โดยไม่ได้แจ้งล่วงหน้า เงิน(ครึ่ง)เดือนออกมาได้ประมาณ50-55%ของที่ควรจะได้ แมงมุมผู้ช่วยรู้สึกว่าไม่ได้รับความเป็นธรรม ทั้งๆที่ทุ่มใจทำงานให้ รู้สึกเสียความรู้สึก จึงลาออกมา ปล่อยให้ แมงมุมผู้จัดการเผชิญชะตากรรมต่อไป ปล. รายละเอียดบางเรื่องขอไม่กล่าวถึงนะครับ แก้ไขคำผิด แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 48 12:53:28 จากคุณ : Lazy Genius - [ 14 มิ.ย. 48 12:50:01 ]

ความคิดเห็นที่ 93 ผมต้องสารภาพว่าอ่านแล้วสร้างความสับสน ให้กับตัวเองดียิ่ง ไม่รู้ว่าประเด็นอยู่ตรงไหน ต้องไปตามเจ้าเอี้ยงกลับมาซะแล้ว   แต่ชอบที่ คคห.88 คุณวิบูลย์ สูงสุดคืนสามัญ   ต้นไม้ใหญ่ก็เติบโตมาจากเมล็ดๆหนึ่งเหมือนกันนะครับ จากคุณ : พ่อไม้ - [ 14 มิ.ย. 48 13:38:13 ]

ความคิดเห็นที่ 94 คุณจีเนียส เคยทำอยู่โรงงานที่ว่านั่นนะครับ(มีพนักงานเท่าไร) แมงมุมเถ้าแก่หากรู้เรื่องและรู้เห็นเป็นใจในการจ่ายค่าจ้าง ให้พนักงานเพียงครึ่งเดียวแบบนั้น คงไม่เรียกแมงมุมแล้ว น่าจะเรียกโรงงานเต่าล้านปีมากกว่า อีกไม่นานคงล่มสลายไปเองแน่เลย ในยุคที่มีการแข่งขันกันรุนแรงเช่นปัจจุบันนี้ ยังสงสัยว่าจะอาจหาญขอมาตรฐานHACCPและGMPได้อย่างไรกัน จากคุณ : ขามเรียง - [ 14 มิ.ย. 48 21:53:59 ]

ความคิดเห็นที่ 95 เรามีความเชื่ออย่างมั่นคงมานานหลายสิบปีแล้ว จวบจนวันนี้ ยังมีความเห็นเหมือนเดิมว่า ประเทศที่ยั่งยืนอยู่ได้นั้น ผู้คนมีความสามัคคีกันดี ต่างมีภาวะผู้นำสูง แม้จะไม่ได้ดำรงตำแหน่งสูงส่งใดในสังคมนั้น สามารถมีบทบาทสามัญชนอยู่ได้เป็นปกติสุข มีลักษณะวุฒิภาวะสูง ในสังคมเกษตรทั่วไป ชีวิตการดำรงชีพไม่มีช่องว่างทางวัตถุและจิตใจห่างกันสักเท่าไร ครั้นเข้าสู่ยุคอุตสาหกรรมและการค้าทุนนิยมเต็มที่ ผู้ที่มีภาวะผู้นำสูงมักพาบริษัทบริวารไปสู่รูปแบบองค์การ จากที่เป็นระบบกงสีธุรกิจครอบครัวมาก่อน ความสนใจในเรื่ององค์การ มาจากการสรุปบทเรียนทางความคิดของตนเองว่า.....ประเทศใหญ่มักได้เปรียบประเทศเล็ก(ทำไมประเทศในยุโรปจึงต้องมารวมตัวกันเชิงเศรษฐกิจ) องค์กรใหญ่มักได้เปรียบองค์กรเล็ก องค์กรเล็กยังดีกว่าผู้คนที่ไม่มีองค์กรเป็นที่พักพิง คนฉลาดจึงเลือกที่จะสร้างอาณาจักรองค์กรของตนขึ้น คนฉลาดอีกประเภทหนึ่งไม่ต้องสร้างอาณาจักรเอง ไปอาศัยทำงานกับองค์กรของเขา ช่วยเขาทำงาน นานไปก็เป็นส่วนหนึ่งขององค์กรนั้น มีชีวิตอยู่อย่างพอเพียงหรือดี พอได้เช่นกัน คนไทยไม่ใช่คนโง่ จึงเลือกที่จะสมัครเข้ารับราชการ ค่อยไต่ขั้นความก้าวหน้าไปจนได้เป็นใหญ่เป็นโตในที่สุด ประเทศที่เจริญมั่นคงมักมีองค์กรหนาแน่นมากมาย องค์กรประเภทเดียวกันก็จะรวมตัวกันเป็นสมาคมเป็นกลุ่มเป็นฝูง(Clusters)หนาแน่น โยงใยเครือข่ายกันดังใยแมงมุมเทียบกับอาคารบ้านเรือน เท่ากับว่ามีการผูกถักโครงเหล็กสานกันแน่นหนาแข็งแรง ทนทานต่อแรงกระทำจากภายนอก แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 48 23:41:28 จากคุณ : ขามเรียง - [ 14 มิ.ย. 48 23:40:34 ]

ความคิดเห็นที่ 96 การจะสร้างองค์กรอาณาจักรเองหรือการจะไม่สร้างเอง แต่ไปอาศัยองค์กรอื่นเขาอยู่จึงไม่ใช่เรื่องใครดีกว่าใคร แต่ที่ไม่ดีคือคนที่ไม่อาจอยู่ในองค์กรใดๆได้เป็นเรื่องน่าเห็นใจอย่างยิ่ง เพราะจะเป็นผู้เสียเปรียบในสังคม โดยเฉพาะในสภาวะสังคมน้ำมันแพงขึ้นทุกวันเช่นนี้ การศึกษาเรื่องการบริหารจัดการองค์กร พฤติกรรมมนุษย์ในการอยู่และทำงานร่วมกันในองค์กร จึงเป็นประโยชน์ ทั้งนายจ้าง หัวหน้างานทุกระดับ และพนักงานทุกคน เพื่อให้องค์กรนั้นๆมีชีวิตเจริญรุ่งเรืองอย่างยั่งยืน แม้แต่ผู้ที่หันหลังกลับเดินสวนกระแสเข้าไปสู่แดนพุทธธรรม พระพุทธเจ้าท่านยังทรงออกแบบองค์กรเล็กๆทางนี้ไว้ให้ผู้ออกบวช คำว่าพระสงฆ์ นั้นแปลว่าชุมชนเล็กๆของพระ เพราะว่าองค์กรนี้เป็นเรื่องจำเป็นและสำคัญต่อมนุษย์ จากคุณ : ขามเรียง - [ 15 มิ.ย. 48 00:03:32 ]

ความคิดเห็นที่ 97 พนักงานประมาณ500คนครับ จากคุณ : Lazy Genius - [ 15 มิ.ย. 48 11:27:05 ]

ความคิดเห็นที่ 98 สวัสดีครับ คุณ :) #84 ... จะฟังนิทานเลยเหรอครับ ... งั้นตอบคำถามก่อน ... ทำไมเวลาทานอาหารกลางวันแล้วต้องอิ่ม ด้วย ... ...ไม่มีไรหรอกครับ ... อย่าคิดมาก ... แค่ผมยังไม่อยากอิ่ม ... อยากทานอีก แค่นั้น เอง ... นิทานติดไว้ก่อนนะครับ ... เล่าตอนนี้พิมพ์แยะ น่ะครับ ต้องทำงานแระส์ จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 15 มิ.ย. 48 12:56:19 ]

ความคิดเห็นที่ 99 มุขเยอะไม่เบานะคะ คุณ ว่าที่ ดีอาร์ ตอนแรกนึกว่าต้องแถมของหวาน วันนี้ที่บ้านมีทั้งลอยแก้ว องุ่นไร้เมล็ด แถมด้วยเชอรี่ลูกโต รับรองว่าไม่อ้วน ไร้คลอเลสเตอรอล ความดันไม่ขึ้นแน่นอน จะรับสักหน่อยไหมคะ ลงทุนติดสินบนขนาดนี้ จะได้ฟังนิทานไหมนี่เรา (- -") ไม่เป็นไรคะ รอให้งานเสร็จก่อนก็ได้ ตอนนี้จะอ่านความเห็นคนอื่นไปก่อน เรื่องแมงมุมโรงงานนั่นน่าสนใจนะคะ ในความเห็นส่วนตัว การที่แมงมุมเถ้าแก่ยอมควักกระเป๋าจ้างคนมาคุมงาน และรับการตรวจสอบมาตรฐานนี่ ก็นับว่า แมงมุมเถ้าแก่ก้าวพ้นเส้นแบ่งแยกของแมงมุมเถ้าแก่น้อย มาเป็นเเถ้าแก่ใหญ่แล้วล่ะคะ แต่เสียดายที่ทำได้ไม่ถึงที่สุดทั้งการจัดการและการลงทุน จริงๆแล้วไม่เคยลงทุนเองหรอกคะ แต่เห็นคนลงทุนที่ค้าขายมาพอสมควร กว่าที่แต่ละคนจะยอมลงทุน ลงแรง ลงเวลา นี่คิดแล้วคิดอีก ลักษณธการลงทุนที่เขาลงก็สะท้อนให้เห็นขนาดของกิจการได้พอสมควร ว่าจะเริ่มต้นแค่ไหน จะไปได้เท่าไหร่ แต่บอกตรงๆ เรื่องอย่างนี้ใครก็พูดได้ วิจารณ์ได้ แต่ไม่รู้จะทำได้หรือเปล่า ไม่ต้องดูที่ใครหรอก ตัวเองนี่แหละ ไม่รู้จะกล้าลงทุนกับเขาเมื่อไหร่ ติดนิสัยเป็นแมงมุมน้อยในองค์กรใหญ่ ทำงานจันทร์ถึงศุกร์ เสาร์อาทิตย์พักผ่อน สิ้นเดือนรับเงิน แต่ใครอย่ามาถามนะ พูดได้เรื่อยๆ เอ หรือเราจะเป็นแมงมุมแก่ พูดได้ เสนอได้ แต่ไม่ทำ ส่วนเรื่ององค์กร พูดลำบากคะ เพราะตัวเองก็ติดอยู่ในวังวนนี้อยู่ คงต้องให้แมงมุมตัวอื่นมองมาจากนอกรังมั้งถึงจะมองเห็น แต่ความเห็นส่วนตัวอีกที (ไม่มีทฤษฎีรองรับ) รังเล็กให้ผลประโยชน์กับแมงมุมที่มีความสามารถกลางๆมากกว่าแมงมุมประเภทอื่น เพราะแมงมุมที่ไม่ค่อยค่อยเก่งจับแมลงได้ไม่พอกินหรอกคะ ส่วนแมงมุมที่เก่งๆ รังเล็กก็ไม่พอให้แสดงฝีมือ ส่วนแมงมุมระดับกลางๆ ถ้าเข้าไปอยู่ในรังใหญ่ จะโดนเบียดบังทั้งจากแมงมุมเก่งและไม่เก่ง (ตัวเก่งได้เงินเดือนสูงกว่าที่ควรจะได้มากๆๆๆ ส่วนตัวไม่เก่งก็ต้องมีเงินพอกิน) ฉะนั้น สำหรับตัวเองที่น่าจะเป็นพวกกลางๆ ตอนนี้หาประสบการณ์ไปก่อน ตัดใจจากความสบายได้เมื่อไหร่จะลองลุยซักที แมงมุมเถ้าแก่ใหญ่ทั้งหลายว่ายังไงคะ จากคุณ : :) - [ 16 มิ.ย. 48 08:08:53 A:24.226.44.151 X: TicketID:080273 ]

ความคิดเห็นที่ 100 นิทานเรื่อง Core Competency กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว ... ประมาณ วันศุกร์ที่ 10 มิย. 48 โหล ... เย็นนี้นัดทานข้าวกัน มาป่าว ... มีใครมั่ง เพื่อนใหม่นะ เล่นเว็บบอร์ดด้วยกัน ห้องสีลม ที่ไหน ...อย่างไร ...เมื่อไหร่ ... ดิเอมเมอรัล รัชดา ไดอิจิ ... หารญี่ปุ่น โอเช ... แล้วเจอกัน ... จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 16 มิ.ย. 48 17:30:21 ]

ความคิดเห็นที่ 101 ย้อนกลับไป ประมาณ 10 กว่าปี ณ ห้องพักนิสิต ... .... ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก (เสียงลึกลับ) เสียงใคร วะ หัวเราะดังชิเหง ไม่รู้วะ แต่สงสัยรุ่นเรา แหง ... ดีเราชื่อหนุ่ม ... มาจากสาธิต จุฬาฯ หวัดดี เรา เอ นะ เด็ก นว. ... ไอ้นี่ ชื่อ ช้อง เด็กประทุมคงคา ...  นว. ?  โรงเรียนไร อ่ะ  น่ารักวิทยาลัย ....  อ๊วกกกกกกก  ... มันมาจาก นครสวรรค์ ... จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 16 มิ.ย. 48 17:38:17 ]

ความคิดเห็นที่ 102 ลงทะเบียน เรียน ...   Core Course  นี่มันวิชาบังคับ ใช่ไม๊ เออ แม่นแระส์  ไม่ผ่านสักตัวเดียว ไม่จบ เลยนะมรึง แล้วพวกวิชาเลือก Selective Course  พวกมรึง ต้องลงเหมือนกรูนะจะได้เรียน ด้วยกัน ... ไม่เอาเว๊ย ... ดูก่อน แล้วแต่อารมณ์และความถนัด ของกรู ... เออ พวกมรึง เลือกไปเถอะ แล้วกรูเลือกตาม จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 16 มิ.ย. 48 17:44:34 ]

ความคิดเห็นที่ 103 ณ ร้านอาหาร เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมาแล้ว ... เป็นงัยบ้างวะ ร้านขายยา ของเอ็ง เปิดสาขา 2 แล้ว ว่ะ เออดีๆๆ แสดงว่า สาขาแรก รุ่ง ละดิ๊ ฮ่าๆๆ  รุ่งริ่ง ว่ะ  ... สาขา แรก เจ๊ง แหล๋ว  (ฮา) นี่ก็ใกล้ เปิดสาขา 3 แล้ว ... แสดงว่า สาขา 2 กำลังจะเจ๊ง ทำไม มรึง รู้  .... ก๊ากกกกกกกกกกกก จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 16 มิ.ย. 48 17:50:08 ]

ความคิดเห็นที่ 104 นิทาน เรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า ... Core competency (จาก #65) คือ ความสามารถหลัก ที่ ธุรกิจ จำเป็นต้องมี เช่นเดียวกับ วิชาบังคับ ... ไม่มีไม่ได้ ... ส่วน Competency ด้านอื่นๆ อนุมานได้ดัง วิชาเลือก ... ขึ้นอยู่กับลักษณะของธุรกิจ ... เช่น ธุรกิจ ขายสินค้า Model ก็จะเป็นแบบหนึ่ง เน้น ด้าน Product Competency หรือ ธุรกิจ บริการ Model ก็จะเป็นอีกแบบหนึ่ง ... ไม่มีรูปแบบที่ ชัดเจนตายตัว ... ขึ้นอยู่กับ SWOT และ Key Success Factor ขององค์กร ครับ จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 16 มิ.ย. 48 18:00:47 ]

ความคิดเห็นที่ 105 อ่านแล้ว หิวข้าวเย็นเลย... ไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า... จากคุณ : wbj - [ 16 มิ.ย. 48 18:36:36 ]

ความคิดเห็นที่ 106 อูย.... ตามอ่านไม่ทันเลยครับ ขอเวลาอีกนิด  งานยังเยอะอยู่ ว่างเมื่อไหร่จะมาลุยแน่ครับ จากคุณ : sakchai splash - [ 16 มิ.ย. 48 20:35:58 ]

ความคิดเห็นที่ 107 อิอิ ได้ฟังนิทาน ทันใจ ขอบคุณคะ แต่ Core competency เหมือน วิชาบังคับ แค่ว่าต้องมี หรือมีนัยอื่นด้วยคะ ถามแล้วก็ลองนึกดู น่าจะมีนา อย่างเช่น ถ้า เอ รวด ชีวิตรุ่งโรจน์แน่ เพราะหน่วยกิตเยอะ (นึกถึง microsoft เป็นเจ้าแรกเลยนะนี่) หรือ ซี ตลอดกาล ยังไงก็ไม่ตก แต่จะรุ่งหรือปล่าว ต้องเอาวิชาเลือกมาเสริม (สินค้าไม่โดดเด่น บริการดี เซลล์พูดเพราะ ฯลฯ) หรือ ถ้าว่ายผ่านทะเล mean (ค่ากลาง) ไม่ได้ ก็อย่าหวังเรื่อง เอ เลย ซีบวกยังยาก (โอทอปห้าดาว เข้าข่ายไหมนี่ ทำกล้วยตากทั้งประเทศ นึกไม่ออกว่าจะให้กล้วยตากมันเด่นขึ้นมายังไง) หรือ เอฟ มาตัว ช้าไปเป็นปี เพราะต้องกลับไปซ่อม ไม่ผ่านก็ไปต่อไม่ได้ (ดรงงานอาหารกระป๋อง แต่ดันไม่ผ่าน อย.) หรือการลอกเพื่อน ก็ทำให้ได้ ดี (D) เป็นบางตัว พอรับได้ แต่ วิชาเลือกต้องเพียบ แถมต้องลอกให้ถูกคน หาไม่ เกรดเฉลี่ยจะไม่พอเอา (สินค้ายอดฮิต ของเวบพันทิป) แล้วพวกเริ่มลงทะเบียนเรียน (เริ่มลงทุน โดยยังไม่มีฐาน กำลังหาความชำนาญ) จะทำยังไงละเนี่ย เพราะไม่ใช่ทุกคนที่ได้เข้าเรียนในระบบ กศน จะทำยังไง ดีคะ แถม ถ้า วิชาบังคับ ของ พวก จบ ป สี่ (โชห่วย) จะไปสู้ พวกจบ ป ตรี ได้ยังไง เหอๆ รู้สึกจะฟุ้งซ่านไปหน่อย รอผู้เชี่ยวชาญมาต่อละกัน จากคุณ : :) - [ 16 มิ.ย. 48 23:10:24 A:24.226.44.151 X: TicketID:080273 ]

ความคิดเห็นที่ 108 ช่วยยกตัวอย่างกรณี Core competency ของ แมงมุมยักษ์ เทสโก้ ดอกบัว นั้นมีอะไรบ้างครับ ขณะนี้กำลังโยงขยายเส้นใย ออกไปต่างจังหวัดไม่หยุดยั้ง โชห่วยไทยจะตั้งรับด้วยแผนกลยุทธ์อย่างไรบ้าง จำเป็นที่รัฐจะต้องเข้ามาปกป้องหรือช่วยอย่างไร? จากคุณ : ขามเรียง - [ 16 มิ.ย. 48 23:46:00 ]

ความคิดเห็นที่ 109 เยอะมากกกก  มาลงชื่อไว้ เดี๋ยวมาตามรับความรู้ค่ะ จากคุณ : outstanding - [ 17 มิ.ย. 48 10:18:24 ]

ความคิดเห็นที่ 110 Tesco Lotus  ยกไม่ได้ครับ พี่ขามเรียง  ... ใกล้ตัว เกิน ปัย ... อิอิ จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 17 มิ.ย. 48 11:48:45 ]

ความคิดเห็นที่ 111 เอารูปนี้มาฝากครับ (ถ่ายเอง...เพื่อเป็นอุทาหรณ์) Barnes&Noble ... ที่สูญเสียตำแหน่ง แชมป์ร้านหนังสือที่มียอดสั่งซื้อมากที่สุดในอเมริกา ให้กับ .... Amazon.com แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 48 11:58:12 จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 17 มิ.ย. 48 11:57:44 ]

ความคิดเห็นที่ 112 พระพุทธองค์เคยกล่าวไว้ว่า ....."เราไม่สอนพวกที่เป็นบัวเหล่าที่สี่.... "..... อภิมหา.ศ.ดร.ด้านธรรมชาติ ต้องยกให้ท่าน.... ธรรมชาติของคนเรา มันก็คือธรรมชาติจริงๆ ... ถูกกำหนดให้เป็นแบบนั้น การจะยัดเยียดในสิ่งที่เขา ไม่เห็นความสำคัญ... มันไม่ก่อให้เกิดผลเลย ถ้าคนเราเปรียบได้กับบัวสี่เหล่า เหล่าที่ 1-3 มีอยู่เพียง 20% เอง ส่วนเหล่าที่ 4 นี่ 80% เชียวนะครับ ความเป็นผู้นำที่เราๆ ท่านๆ ถามหานั้น มันไม่ได้มีอยู่ในตัวคนทุกคนหรอกครับ ธรรมชาติมันเป็นอย่างนั้น... 20% เห็นจะได้ที่มีภาวะผู้นำ 10% ที่เป็นผู้นำจริงๆ 5% ที่เป็นสุดยอดผู้นำ ผมเห็นโครงการดีๆ ต่างๆ มากมาย แต่สร้างให้เป็นจริงไม่ได้ เพราะเริ่มต้นมาจากการยัดเยียด มองว่า ถ้ามีวิธีการแบบนี้ แบบนี้แล้ว... มันก็จะออกมาเป็นแบบนี้ แบบนี้... แต่ถ้าหากแยกคนออกไปตามขีดความสามารถของเขาก่อน แล้วค่อยไปวางแผนงานร่วมกับเขา บนพื้นฐานความต้องการของเขา ผสานกับทิศทางที่เราจะให้เป็นไป... ....ให้เขาคิดว่าเขาคิดได้เอง... ในกรอบที่เราอยากให้เขาคิดแบบนั้น... อะอะ... เพียงอยากจะบอกว่า อย่าฝืนธรรมชาติ... ต้องเข้าใจธรรมชาติ... ไม่มีใครเหมือนกันเลย ในโลกนี้ แม้แต่ฝาแฝด... ไม่มีใครทำได้เหมือนที่คุณเคยทำได้... แม้แต่ตัวคุณเอง เมื่อกลับไปทำแบบนั้นอีกครั้ง... จากคุณ : อนาวิน - [ 17 มิ.ย. 48 13:58:28 ]

ความคิดเห็นที่ 113 สิ่งที่คุณอนาวินกล่าวนั้น เป็นเรื่องลึกซึ้งยิ่งนัก การเรียนการสอนหรือการเผยแผ่สัจจธรรมเชิงพุทธ ของพระพุทธเจ้า....ไม่เคยบังคับใครสักคน พระองค์จากไปแล้ว ๒๕๔๘ปี ยังมีพุทธศิษย์ติดตามเรียนรู้ธรรมวิชาของพระองค์อยู่ การศึกษาเพื่อจะได้ปริญญาเอก แม้แนวทางการทำวิจัย ระเบียบวิธีวิจัยก็มีร่องรอยเป็นแนวเดียวกันกับที่พระองค์ กำหนดไว้คือ ทุกข์(ปัญหา-Problems) สมุห์ทัย  นิโรธ มรรค(Solutions) ถูกต้องที่คุณอนาวินกล่าวถึงภาวะผู้นำ ก็เฉกเดียวกับผู้คนที่อยากดำเนินรอยตามวิถีแห่งพระองค์ ผู้คนเหล่านั้นมีสักกี่เปอร์เซนต์ที่สามารถเข้าสู่ภาวะนิพพาน ดอกบัว๔เหล่าจริงครับ(จะแยกแยะได้มากกว่านี้ก็ย่อมทำได้) การเรียนการสอนมนุษย์ในโรงเรียนในมหาวิทยาลัยปัจจุบันของเรา ล้วนมีกรอบนโยบายให้นักเรียนเป็นศูนย์กลางให้คิดเองทำเองได้ ตามกรอบที่ครูอาจารย์แนะนำ เป็นที่น่าสงสัย คนไทยทุกวันนี้กับพุทธศาสนาหลายลัทธินิกาย หินยาน มหายาน วัชรยาน เซ็น หินยานที่น่าข้องใจและน่าห่วงยิ่งคือได้กลับเข้าสู่ภายใต้ลัทธิศาสนาฮินดูเรียบร้อยแล้ว แยกไม่ออกว่าอะไรคือนิพพานอะไรคืออาตมัน ลัทธิของตัวก็บอกของตัวดี ศาสนาพุทธจะไปทางไหนดี?ลูกศิษย์ตถาคตเอย ผมไปไม่ถูกเลย ผมเชื่อนะครับ มนุษย์คือเวไนยสัตว์ สัตว์ที่สอนได้เรียนรู้ได้ด้วยตัวเอง You are what you think  มีใครกล่าวไว้ และ I think,therefore I am.คือคำพูดที่ติดตลาดของ เดสคาร์ต(Rene' Descartes) เราอยากจะเป็นอะไรเราก็เป็น เราอยากจะบินเราก็บิน(ได้) เราอยากมีภาวะผู้นำ เราก็เป็น(ได้) ทำไมจะเป็นไม่ได้ ก็ในเมื่อเราอยากพ้นทุกข์(แบบพระพุทธเจ้า)เราก็เป็น(ได้) จะมากกว่าสิบชาติที่ต้องบำเพ็ญเพียรก็ต้องพากเพียรไป ขออย่าล้มเลิกความตั้งใจ ขยายความอย่างนี้จะพอเป็นเหตุเป็นผลบ้างหรือไม่ครับ? แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 48 17:01:10 จากคุณ : ขามเรียง - [ 17 มิ.ย. 48 16:57:35 ]

ความคิดเห็นที่ 114 แมงมุมน้อยตัวนี้ ใช้วิธีออกแรงกระโดดจับเหยื่อ แด่เจ้าของกระทู้#47 แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 48 17:31:22 จากคุณ : ขามเรียง - [ 17 มิ.ย. 48 17:30:26 ]

ความคิดเห็นที่ 115 บังเอิญแมงมุมกระโดดหนี ...อีกครั้ง จากคุณ : ขามเรียง - [ 17 มิ.ย. 48 17:32:52 ]

ความคิดเห็นที่ 116 ผมเคยไปนั่งที่ร้านคาราโอเกะ... ห้องรวม สิ่งที่ผมเห็นบ่อยๆ ก็คือ... คนที่ร้องเพลงแบบ... สุนัขไม่รับประทาน(จาได้เห็นภาพชัดๆ) แต่เขาก็พยายามตะเบงอย่างเต็มที่ ด้วยความมั่นอกมั่นใจ... พอจะนึกออกไหมครับว่า... ผมกำลังจะโยงไปถึงเรื่องอะไร..... ถ้าความพิการทางร่างกายของคน เป็นข้อจำกัดทำให้รูปแบบที่คิดขึ้นมา ทำได้ไม่ทุกคน คุณก็ควรจะเข้าใจว่า ความพิการภายใน ที่เรามองไม่เห็น ก็เป็นข้อจำกัดในการบริหารจัดการเช่นกัน ทำอย่างไร จะมองเห็นความพิการภายในของเขาได้ จะได้จัดสรรให้เขาทำเท่าที่เขาจะทำได้ อย่าพยายามให้คนขาเป๋ วิ่งได้เร็วเท่าเทียมกับคนปกติเลย... ....ใครเข้าใจธรรมชาติได้มากเท่าไร ก็จะบริหารกลมกลืนไปกับธรรมชาติได้... จากคุณ : อนาวิน - [ 17 มิ.ย. 48 19:39:07 ]

ความคิดเห็นที่ 117 เห็นด้วยกับคุณอนาวินค่ะที่ว่า ....ใครเข้าใจธรรมชาติได้มากเท่าไร ก็จะบริหารกลมกลืนไปกับธรรมชาติได้... ช่วยได้เยอะทีเดียวค่ะ จากคุณ : อ้อมค่ะ (rampaii) - [ 17 มิ.ย. 48 21:26:51 ]

ความคิดเห็นที่ 118 [ ท่านย้ำ ให้เชื่อ ให้ทำในกฏ มีเกณฑ์สอบ เทียบเปรียบ ท่านชี้ให้ดู.. ความสงสัยส่วนตัวประการเล็ก ๆ ว่าทำไม ผู้ที่อบรมสั่งสอนวิชา บริหารฯ ยกเคส แตกประเด็นยิบย่อย หากแต่ท่านบางส่วน ก็ยังไม่รู้ถึงองค์ประกอบแห่งศิลปะ แห่งการบริหารจัดการอย่างแท้จริง  ถ้าจะว่าแบบไม่ต้องตีความวกวน ก็ประมาณว่า   ขายก๋วยเตี๋ยวยังขาดทุน  ทำนองนี้ .. โดยทัศนะส่วนตัว การอบรมแนะนำให้ได้แก่นแกน ก็ยังหาใช่แต่ จะได้จากผู้บริหารที่ประสบความสำเร็จมากมายดอก เพราะที่ ๆเขายืนอยู่นั่น มีส่วนประกอบหนุนส่งได้อีกหลายเหตุผล ถ้าเข้าใจธรรมชาติ ใฝ่หาสมดุล ..แท้จริง หากแต่จะมีสักคนคิดถึงผู้ที่ต่อสู้ในสนามธุรกิจ แล้วเสียทีพลาดแพ้ สักบ้างไหม.. ความสูญเสีย ทำให้เขาหลายคนได้ไตร่ตรอง มีบู๊ บุ๋น ครบครัน หรือถ้าไม่ได้คิด ก็ทำให้ผู้ฟังได้เห็นถึงทัศนะที่แตกต่าง กันเลยเชียว ด้วยความเคารพท่านเจ้าของกระทู้ และเพื่อน ๆ ครับ.. จากคุณ : TiTan The Great - [ 18 มิ.ย. 48 00:09:10 ]

ความคิดเห็นที่ 119 อืมมมม... อ่าน TiTan The Great เขียนแล้วทำให้นึกย้อนกลับไป... ผมล้มเหลวในธุรกิจ อดีตที่ผ่านมา 10 กว่ากิจการแล้ว ถ้าเป็นแมว ก็คงตายไปแล้วล่ะ...เพราะมันมี 9 ชีวิต.. 555 ช่วงนั้นผมค้นหาวิธีการ... สูตรสำเร็จ... จากตำราพวก How-To มากมาย ถ้านั่งนับจริงๆ ตอนนี้คงมีสัก 200 กว่าเล่มได้... ทุกๆเล่ม ไม่ใช่สักแต่ซื้อเอามาอ่านเพื่อเก็บไว้ในสมอง... แต่... ซื้อเล่มที่เขียนเกี่ยวกับเรื่องปัญหาที่เรากำลังเจอ บางปัญหา ต้องซื้อตั้งหลายเล่ม... เพราะแนวที่ซื้อมาก่อนหน้านั้นแก้ไม่ได้... ก็ต้องหาแนวทางของอีกคนดู... ถึงวันนี้... ผมเข้าใจแล้วว่าทำไม ที่ผ่านมา ผมจึงล้มเหลว เพราะผมล่วงรู้ธรรมชาติของความล้มเหลวมา... เอดิสัน สร้างหลอดไฟสำเร็จได้... จากการล้มเหลวครั้งแล้วครั้งเล่า... นั่นคือความล้มเหลวในมุมมองของคนภายนอก... แต่คนที่กำลังลุยอยู่กับมัน กลับมองว่า... "อ๋อ... จับไอ้นี่ผสมกับไอ้นี่ มาตราส่วนเท่านี้ ใช้ไม่ได้นะ.." แล้วก็ปรับเปลี่ยนไปเรื่อยๆ.... ในที่สุดก็ได้สูตรสำเร็จ ที่ทำให้ เอดิสัน สร้างหลอดไฟได้... ผมเข้ามาอ่านกระทู้นี้ เพราะหัวข้อเรื่อง... บังเอิญ ผมเคยเฝ้าสังเกตุการณ์ การสร้างใยของแมงมุม โอ้โห.... ผมใช้เวลานิ่งๆ อยู่ตรงนั้น ตั้งแต่ 12 นาฬิกากว่าๆ และได้ผลสรุปเมื่อ 20.20... แถมตอนเช้า ยังมาเก็บสรุปอีกครั้ง... และได้เรื่องสั้นแนวปรัชญามา 1 เรื่อง... ข้อความสุดท้ายในเรื่องสั้นคือ... ...."ขอบใจเจ้าแมงมุม... ที่สอนอะไรๆ เราเยอะแยะมาก ตั้งแต่บรรทัดแรก... จนบรรทัดสุดท้าย... ในเรื่อง..... สมมุติฐาน..และ..ความคิด..กับ..ความเป็นจริง" ผมอยากจะให้ความเห็นส่วนตัวไว้สักนิด... ลองฉีกตำราทิ้ง... แล้วลุย... ลุย... แล้วก็ลุย... ลุยไปควบคู่กับการมีสติ... (สติสำคัญมาก) ....."อัตตาหิ อัตโนนาโถ"..... เมื่อใดที่หัวใจของคุณ... ต้องพึ่งคุณเพียงคนเดียว... ปัญหาทุกๆ อย่างจะค่อยๆ ถูกแก้ออก... จนถึงปัญหาที่ไม่มีทางแก้.... ก็ทำใจ... เมื่อเราทำดีที่สุดแล้ว... แล้วคุณคิดว่า คุณจะผิดพลาดในเรื่องแบบเดิมๆ อีกกี่ครั้ง... การประสบความสำเร็จ ก็เหมือนการทดทองทางวิทยาศาสตร โดยสมมุติฐาน เปรียบได้กับ เป้าหมายของคุณ... แล้วคุณก็ทำการทดลองไป... สุดท้ายก็ต้องพึ่งพาหัวใจคุณ.... ..."อดทนรอคอยความสำเร็จ"... <== หนึ่งในธรรมชาติของผู้ชนะ .....เมื่อยังไม่ถึงเวลา... ดิ้นให้ตายก็ไปได้ไม่ถึงไหน... .....เมื่อถึงเวลา... เอาอะไรมาฉุดไว้ก็ไม่อยู่... สำหรับผมตอนนี้... ตำราเป็นเพียงไกด์ เอามาใช้ได้ 10% อีก 90% เป็นหัวใจกับความลับทางธรรมชาติ.... คราวหน้า จะมาเทศนาถึง ความลับทางธรรมชาติให้ฟัง... จากคุณ : อนาวิน - [ 18 มิ.ย. 48 10:18:34 ]

ความคิดเห็นที่ 120 ผมเข้ามานั่งพับเพียบรอแมงมุมอนาวิน...ผู้ค้นพบ"ความลับทางธรรมชาติ"--การอดทนรอคอยความสำเร็จ_แมงมุมที่ลงทุนชักใยแห่งความพร้อม จากเที่ยงวันถึงสองทุ่มเศษ ใยแห่งความพร้อมที่ต้องสะสม ทัศนะคติอุปนิสัยอดทนรอคอย ทักษะและความสามารถในงานสร้างใย ความรู้แผนการณ์คาดเดาทิศทางที่"โอกาส"จะบินเข้ามาชนตาข่ายความพร้อม(กระทู้#32ของFishlover) ในแง่มุมที่เกิดขึ้นจริงจากความล้มเหลวมากกว่า๑๐ครั้งของคุณอนาวินเป็นอย่างไร...และลุกขึ้นมาได้อีก...น่าสนใจครับ คุณTitanตั้งโจทย์มา จะได้รับรสชาติคำตอบแล้วครับ แก้ไขเมื่อ 18 มิ.ย. 48 12:13:07 จากคุณ : ขามเรียง - [ 18 มิ.ย. 48 12:09:13 ]

ความคิดเห็นที่ 121 ล้างลิ้น รอรสชาติของคุณอนาวิน ..  น่าจะเป็นรสที่คุ้น ๆลิ้น หากเป็นไปได้ ในแง่มุม ของผู้ที่พ่าย พลั้งพลาด ไปในระหว่าง เส้นทางสายที่เรียกว่า "ธุรกิจ"  นี้ ขอให้ร่วมแซ่ซ้อง ผลแห่งการประพฤติที่ผ่านมาของเรากันด้วยเทอญ. คงจะแตกต่างจากการที่ได้เรียนรู้จากมโนของผู้สอนสั่ง  กลับจะเป็นสิ่งดีหากผู้ที่คิดมาร่วมทางสายนี้ ได้รู้จัก ได้ยินเรื่องราว จากไกด์ที่ได้เดินทางผ่านมา อย่างช่ำชอง รู้จักหลุมหล่ม ที่ทำให้ล้มลื่น แม้สักเล็กน้อยก็คงคุ้มเกินกล่าว.. อยากจะคิด ฝันถึงวันที่เพื่อน ๆสีลม ร่วมกันจัดมีตติ้งย่อย สำหรับให้ผู้ที่พลั้งพลาดได้เป็นผู้กล่าวให้ฟัง ถ้าเป็นจริง มีดบ้านใครทื่อ เอามาด้วย ตอนกลับไปคมขึ้นพอดูเชียว ด้วยความเคารพทุก ๆท่าน จากคุณ : TiTan The Great - [ 18 มิ.ย. 48 23:09:21 ]

ความคิดเห็นที่ 122 โอ๊ะ!..โอว!... คุณขามเรียงครับ... งานนี้เล่นผมถึงเดี้ยงเลยนะครับ... ความจริง ผมแค่ต้องการมาแจมเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้นเองครับ... เรียกว่า... ตัวเล็กๆ ประดับกระทู้... นี่คุณโยนไมค์ มาให้ผมแบบเต็มๆ... ประสบการณ์สอนผมว่า... โอกาสมาถึงแล้ว... งานนี้เมิงไม่รุ่ง... ก็ร่วงไปเลย... เท่าที่อ่านจากลีลาของคุณขามเรียง... พอจะมองออกว่า คุณ ได้ล่วงรู้เคล็ดลับทางธรรมชาติ มากมายพอสมควร... แต่คุณเป็นอาจารย์ที่ดี... หรือในงานนี้ คุณกำลังเป็น MC... MC. ที่รู้ทิศทางและข้อมูลที่กำลังดำเนินไป... แต่ไม่ขโมยซีน... ของแขกรับเชิญ คุณ TiTan The Great ก็ใช่ย่อยๆ... รสชาติที่คุณคุ้นลิ้น... ไม่รู้ว่าคุณลิ้มลองไปกี่รสชาติแล้ว... อย่าลืม ร้อยเรียงรสปะแล่ม ปะแล่ม เหล่านั้น ให้เพื่อนๆ ได้จินตนาการณ์ตามด้วยนะครับ... แต่ผมว่า... กำลังจะพากันออกนอกประเด็นไปแล้วครับ... หุหุ........ แมงมุมชักใยและผู้คนชักใย...จากตรงไหน?..คำถามชั่วโมงแรกของภาคเรียน "แมงมุมชักใยทางก้น คนชักใยทางกระหม่อม" คุณขามเรียงถาม.... และก็มาตอบไปแล้วครับ.... แมงมุมชักใยและผู้คนชักใย...จากตรงไหน?.. <<ท่านอื่นๆ ว่าอย่างไรครับ........... จากคุณ : อนาวิน - [ 19 มิ.ย. 48 01:20:34 ]

ความคิดเห็นที่ 123 มาลงชื่อชักใย จากคุณ : academician - [ 19 มิ.ย. 48 07:41:24 A:130.18.158.148 X: TicketID:075095 ]

ความคิดเห็นที่ 124 การคาดเดาของคุณอนาวินถูกต้องครับ เวทีนี้กระทู้นี้....ตั้งใจให้ทุกคนมีส่วนร่วม บังเอิญกลายเป็นกระทู้แนะนำขึ้น ผมก็ยังทำหน้าที่MC ของเวทีเปิด คุณTitanอยากฟังถึงเรื่อง เมื่อแมงมุมชักใยล้มเหลวไป แล้วได้บทเรียนอะไร ขนาดคุณacademicianยังเข้ามาลงชื่อ.....(ยินดีต้อนรับครับ) ผมขออธิบายวิธีคิดหนึ่งในหลายๆรูปแบบของผม เพื่อให้เป็นที่เรียนรู้แก่น้องๆที่แวะเวียนมาอ่านกระทู้ เช่น เมื่อสังคมไทยมีปัญหา มักมีผู้ใหญ่ออกมาพูดให้เราสามัคคีกัน สรุปว่า"มีปัญหาขัดแย้ง วิธีแก้คือให้สามัคคีกัน" ผมว่าเราต้องแจกแจงตัวปัญหาให้ จำแนกปัญหาให้ละเอียด เพราะในแต่ละปัญหามันไม่เหมือนกัน มันต่างสถานะ ต่างเวลาต่างสถานที่ ดังนั้นคำว่าสามัคคีอย่างเดียวมันไม่พอ มันเหมือนแมงมุมชักใยเส้นเดียวเพื่อจับแมลง ในการแก้ปัญหาหรือทางออกใหม่ให้กับองค์กรและสถาบัน หน่วยงานใดๆ มันมีเอกลักษณ์ของปัญหา ผมจึงอยากให้เรา ตั้งคำถามต่อไปว่า "สามัคคีอย่างไร"มันจะเป็นแมงมุมที่ชักใยตาข่ายไปเป็นวงรอบทุกทิศทาง ในองค์กรใดๆ การประชุมแสดงความคิดเห็น เมื่อเกิดความขัดแย้ง(ความขัดแย้งเป็นหัวข้อย่อยในวิชา"พฤติกรรมองค์การ" ) มันจะใช้กระบวนวิธีสามัคคีรูปแบบหนึ่ง) หากเป็นความขัดแย้งในกระบวนการผลิตสินค้า กระบวนวิธีสามัคคีเป็นอีกรูปแบบหนึ่ง และหากเป็นความขัดแย้งในกระบวนการตลาดการขายสินค้า กระบวนวิธีสามัคคีเป็นอีกรูปแบบหนึ่ง อย่างนี้เป็นต้น กลับมาที่เมื่อคำตอบว่า....คนชักใยทางกระหม่อม จึงต้องตั้งคำถามต่อไปว่าชักใยอย่างไร? และเอกลักษณ์หนึ่งของ กระทู้นี้เกิดขึ้นคือมีคุณTitan อยากทราบว่าคุณอนาวินล้มลุกอยู่ได้ตั้งสิบๆครั้ง ล้มบนฟูกหรืออย่างไร แมงมุมตัวนี้ ชักใยอย่างไร?ให้มันดีกว่าครั้งก่อนๆครับ จากคุณ : ขามเรียง - [ 19 มิ.ย. 48 09:33:50 ]

ความคิดเห็นที่ 125 ใครยังไม่ชัดเจนที่ผมอธิบายเรื่อง"เอกลักษณ์ของปัญหา" ถามเข้ามาได้ครับ จากคุณ : ขามเรียง - [ 19 มิ.ย. 48 09:41:12 ]

ความคิดเห็นที่ 126 อ่านเข้าใจมั้ง ไม่เข้าใจมั้ง แต่ก็พยายามจะอ่านให้เข้าหัวสมอง เพื่อว่าจะได้มีความรู้ประดับสมองน้อยๆๆ ของตนเองได้บ้าง ขอบคุณคณะอาจาร์ยที่ให้ความรู้กั๊บ... ลงชื่อเป็นลูกศิษย์ลับๆๆ 1 คนคะ จากคุณ : นู๋ชอบBs (นู๋ชอบBs) - [ 19 มิ.ย. 48 09:42:22 ]

ความคิดเห็นที่ 127 ยังไม่พอเท่านั้น คุณTitan ยังเสนอให้จัดเสวนา"ผู้พลั้งพลาด" .....สงสัยว่าจะไม่รอดแล้วเรา ....ขอเป็นแค่ผู้ดำเนินการเสวนาจะได้หรือเปล่าเนี่ย? ยินดีต้อนรับลูกศิษย์ลับๆ ...(อ่านแล้วจั๊กจี้นิ..ลูกศิษย์ลับๆ....๕๕๕) แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 48 11:10:12 จากคุณ : ขามเรียง - [ 19 มิ.ย. 48 11:07:57 ]

ความคิดเห็นที่ 128 หวัดดีครับ คุณ ขามเรียง... ผมคาดการณ์ว่า... หลายๆท่าน กำลังรีรอ... หรือยังไม่มั่นใจที่จะมีส่วนในการเสวนาเวทีนี้นี้... ถ้าคุณคิดผิด คิดใหม่ได้นะครับ.... คุณลองไปอ่านกระทู้อื่นๆ ที่มีผมไปร่วมเป็นตัวประกอบฉากดูหน่อยสิครับ..... ผมเองก็ยังแปลกใจ... ทำไมผมจึงมักเป็นคนปิดกระทู้ ทู๊กกกกกกกก ทีเลย... งานนี้ต้องอาศัย MC มืออาชีพแล้วล่ะครับ... เอาเป็นว่า... ผมขอทำตัวเป็นแจกันประดับเวทีเสวนานี้ไปก่อนละกัน... ช่วงที่ แขกรับเชิญยังไม่มากัน... ผู้ชมก็มานั่งกันมากมายแล้ว... รายการยังไม่ได้ถูกเริ่ม... ตากล้องมักจะ Focus โน่นนี่เล่นไปพลางๆ... เพื่อเช็กความคมชัด ตอนนี้เขา Focus มาที่แจกันรูปทรงแปลกๆ ใบนี้... ผู้ชมที่มองอยู่ ก็คิดกันไปต่างๆ นานา... คงจะประเมิณคุณค่าราคาของมัน.... .....ปี พ.ศ.2530..... แมงมุมน้อยตัวหนึ่ง... กระโดดออกสู่โลกของตัวเอง... เพราะถึงเวลาที่มันจะต้องหาอาหารกินเองแล้ว.... ช่วงนั้นเอง ผมได้ข้อสรุปในใจผมอย่างหนึ่งว่า... ประสบการณ์ การลงมือลุย สำคัญยิ่งนัก... ย้อนกลับไปเมื่อวันที่ผมออกฝึกงานวันแรก... ผมถึงได้รู้ว่า ตำราที่เรียนมา... มันเปรียบเสมือนสมุดหน้าเหลือง... ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยตั้งใจเรียนเลย.. เป้าหมายของผมก็คือ แค่ผ่าน.. ไม่ตก ไม่ซ่อม.... คะแนนทุกวิชาของผมก็ออกมาประมาณว่า คาบเส้น... แถมช่วงออกฝึกงาน... คะแนนผมก็ก้ำกึ่งระหว่าง ได้ออกฝึกงาน.... หรือ ....ต้องเรียนซ้ำชั้น แต่ด้วยความประพฤติที่ดี กอร์ปกับเป็นรองประธานรุ่น... อาจารย์เลยยัดคะแนนพิเศษเข้าไป เพื่อให้ผ่านออกฝึกงานได้... ณ โรงพยาบาลประจำจังหวัด แห่งหนึ่งของประเทศไทย... ผมโชคร้ายสุดๆ ในความคิดตอนนั้น... เมื่อแยกกลุ่มเพื่อนๆ ออกฝึกงานตาม ward ต่างๆ ผมเจอ OPD ก่อนเลย... มันน่ากลัวสำหรับนักเรียนฝึกงานก็ตรงที่... ward อื่นๆ มันไม่ได้ลงลึกเองทุกเรื่อง... ทำตัวเหมือนเป็นผู้ช่วย และก็เรียนรู้ไป... แต่ OPD ไม่ใช่ คุณต้องหยิบคนไข้มา แล้วตรวจรักษา หาโรคให้เจอ พร้อมทั้งจ่ายยา... ผมมีความรู้สึกว่า ผมกำลังเป็นนักสืบ... สืบหาว่า คนๆ นี้ เป็นโรคอะไร... โชคดีว่า ระบบ บางอย่างช่วยชีวิตผมไว้...สมองของผม มึนตื้อไปหมด สาเหตุจาก วิชาการที่ร่ำเรียนติดตัวมา... มันไม่ได้มีอยู่ในสมองของผมเลย... เพราะเมื่อผมตรวจคนไข้เสร็จ... ต้องนำคนไข้เข้าพบ อาจารย์อีกครั้ง อยู่อีกห้องหนึ่งข้างๆ กัน... ผมซักประวัติเสร็จ ก็ให้คนไข้ออกไปรอข้างนอก รอเรียกชื่ออีกครั้ง... ช่วงนี้เอง.... ผมก็เริ่มเปิดสมุดหน้าเหลืองทันที... พยาบาล ที่คอยเรียกคนไข้เข้ามาให้ผมตรวจคนต่อไป.. อดขำไม่ได้... ปกติทั่วๆ ไป เมื่อซักประวัติคนไข้เสร็จ ก็จะจดรายการสั่งยาลงไปใน OPD card เลย... แต่ผมซักประวัติเสร็จ... มาเปิดตำราใหญ่... เพื่อจะจ่ายยาให้ถูก... เพราะต้องนำพาคนไข้ไปให้อาจารย์ตรวจทานความถูกต้องอีกรอบ... บอกตรงๆ ว่า ผมไม่ต่างอะไรกับ คนที่ไม่มีความรู้เรื่องโรคใดๆ เลย... เพียงแต่ รู้วิธีการ และขั้นตอนการดำเนินงาน.... และก็รู้ว่า จะหาข้อมูลที่ต้องการมาจากหนังสือเล่มไหน... แต่ ณ วันที่ผมเปิดคลีนิคส่วนตัว... คนไข้หลั่งไหลมาจากทุกทิศทาง.... บัตรคิว หมดเกลี้ยง เพราะผมมีเวลาตรวจได้แค่จำนวนเท่านั้น... ผิดกลับเพื่อนที่เรียนได้เกียรตินิยมอันดับ 1 แต่คนไข้ ไม่อยากไปหาเขาเลย... เขารักษาคนไข้ด้วยยาครับ.... แต่ผม... ให้ยารักษาโรคของคนไข้... ตัวผมเองจะรักษาคนไข้.... คนไข้จะมาพร้อมกับโรคและสภาพจิตใจ... โรคน่ะ มันรักษาด้วยยาได้... แต่จิตใจ ยาที่จ่าย รักษาไม่ได้.... ที่เขียนมาทั้งหมด เพียงอยากจะบอกว่า.... คุณก็เห็นอยู่แล้วว่า ผมไม่ใช่คนเรียนเก่งเลย... ประสบการณ์จริง ครั้งแล้วครั้งเล่า ที่ก่อให้ผมเกิดความชำนาญการ... จากวันที่ผม ตรวจโรคไม่เป็นเลย ถึงวันที่ คนไข้ล้นหลาม... *****คราวหน้า จะมาเล่าถึงความล้มเหลวในอาชีพแรกของผมนี้.... *****MC จะโยนไมค์ ไปทางอื่นก็ได้นะครับ หากจะได้ประโยชน์ต่อ ผู้อ่านมากกว่า... .........."ความชำนาญการ เกิดจากการกระทำครั้งแล้วครั้งเล่า".......... แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 48 13:15:33 แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 48 12:57:41 จากคุณ : อนาวิน - [ 19 มิ.ย. 48 12:25:42 ]

ความคิดเห็นที่ 129 เมื่ออ่านเรื่องราว...ของหมอ(ขออนุญาตเรียก) ผมคิดถึงน้องชายของผมคนนึง... หมอเมืองพร้าวมากๆครับ ครับหยินหยาง"ทฤษฎีและการปฏิบัติควรสอดคล้องไปด้วยกัน" ว่าแต่ว่า หมอ ไปเป็นแพทย์ฝึกหัดที่โรงพยาบาลชื่ออะไรครับ แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 48 12:43:27 จากคุณ : ขามเรียง - [ 19 มิ.ย. 48 12:37:12 ]

ความคิดเห็นที่ 130 ขอบคุณอนาวิน  เริ่มรู้สึกถึงรสชาติบ้างแล้วครับ.. และยังคงยืนยันถึง ความจำเป็นอย่างยิ่ง ที่จะทำให้เกิดการเรียนรู้การถักทอใย อันเป็นสิ่งยิ่งใหญ่ สำหรับแมงมุมทุก ๆผู้ .. หากดำเนินอยู่ หรือแต่เพียงหวังว่าสักวัน จะก้าวเข้ามาเดินในสายทางแห่งธุรกิจ ได้เรียนรู้ถึงแง่มุมที่หลายหลาก เพิ่มเติมจากสิ่งที่เคยได้ยินมาจากความว่า "สำเร็จ" ยังมีอีกมุมหนึ่งซึ่งแมงมุม นั้น ๆควรจะรู้จักไว้ด้วยเช่นกัน.. ประหนึ่งกับที่มนุษย์ยังค้นหาคำถามเกี่ยวกับ "ชีวิตหลังความตาย" นั่นเอง ด้วยความเคารพ.. จากคุณ : TiTan The Great - [ 19 มิ.ย. 48 13:35:14 ]

ความคิดเห็นที่ 131 เรียกผมว่า อนาวิน เหมือนเดิม ดีที่สุดครับ... ส่วนเรื่องโรงพยาบาลไหนนั้น ผมขอสงวนไว้นะครับ... .....ที่นั่น ผมได้สร้างตำนานรักนักศึกษาฝึกงานเอาไว้ เป็นเรื่องยุ่งๆ ของผู้ชาย 1 คน กับพยาบาลสาวทั้ง 5 คุณขามเรียง เอะใจ.. อะไรบางอย่างไหมครับ... เหมือนเรากำลังคุยกัน 2 คนนะเนี่ย... จากคุณ : อนาวิน - [ 19 มิ.ย. 48 13:36:19 ]

ความคิดเห็นที่ 132 อ่ะ... สวัสดีครับคุณ TiTan The Great รสชาติ กำลังจะร้อนแรงแล้วครับ.... ใครจะคิดล่ะว่า เรื่องทั้งหมด กำลังจะดำเนินไปได้ด้วยดีแบบนี้..... มันจะมีวันที่ผมสะดุดขาตัวเองหกล้ม.... และที่สำคัญ... การหกล้มครั้งนี้.. มันไม่น่าให้อภัยตัวเองเลยจริงๆ.... วันหนึ่ง.... ผมได้รู้จักกันเพื่อนใหม่... จากการแนะนำของเพื่อนเก่า... เราเริ่มถูกคอกัน... และวันสำคัญของการเปลี่ยนแปลงชีวิตก็มาถึง... ผมเริ่มเรียนรู้ถึงการเล่น สนุ๊กเกอร์... ปีนั้น ต๋อง ศิษย์ฉ่อย กำลังร้อนแรง... และผมเองก็เริ่มร้อนแรง... จากการเริ่มติดการพนันเล็กๆน้อยๆ... สุดท้าย ผมก็ติดการพนันจนถอนตัวไม่ขึ้น... สาเหตุก็มาจาก... เสียเงินไปเยอะแยะมากๆ... เงินเก็บจากหยาดเหงื่อแรงงาน หมดเกลี้ยง (จริงๆ ไม่ใช่เงินเก็บหรอกครับ... มันเป็นเงินที่ใช้ไม่หมดต่างหาก... กิจการ คลีนิคของผมรุ่งจริงๆ... ใช้จ่ายเงินจนเต็มที่แล้ว... ยังเหลือเงินที่ใช้ไม่หมดอีกตั้ง 80%) ฝีมือคู่คี่...+...การต้องการเป็นผู้ชนะ และความต้องการ.... เอาเงินตั้งมากมายของตรูคืนมา.... ความคิดตอนนั้นก็คือ... เงินตั้งขนาดนี้ รายได้จากคลีกนิค อีกกี่ปี จึงจะเท่า มีทางเดียวที่จะได้เงินที่สูญเสียไปคืนมา คือ.... เล่นเดิมพันหนักๆ เป็นเรื่องธรรมดาที่ผมได้พบเจอกับตัวเอง... คนที่ติดการพนัน...สามารถทำได้ทุกอย่าง... เพียงเพื่อสนองความต้องการของเขา... ผมเริ่มทิ้งคลีนิค... ตรวจรักษาคนไข้ เพื่อให้ได้เงินเอาไปต่อเงินคืนมา... รีบตรวจ รีบปิดคลีนิค... ถ้าเงินยังไม่หมด... คลีนิคก็ไม่ถูกเปิด... โชคดีที่ ไม่ได้ทำให้งานราชการเสียหาย... แต่ก็มาทำงานด้วยสภาพที่ อดหลับอดนอนมาทั้งคืน... ความคิดช่วงนั้นคือ... อยากมีเวลาไปเล่นเอาเงินคืนมากๆ.. เลยว่าจ้างเพื่อนมาตรวจรักษาโรคแทนที่คลีนิค... กำไร หารสอง... เขาทำงานบนชื่อเสียงของคลีนิคเรา... ผมได้รับการยืนยันอีกรอบ เกี่ยวกับ key success ของคลีนิค... ยาตัวเดียวกัน... คนไข้คนเดียวกัน... OPD Card ก็มีระบุไว้ แต่เพื่อนผมเขารักษาคนไข้ไม่หาย... เพราะเขารักษาคนไข้ด้วยยา..... ในที่สุด คลีนิคก็ซบเซา... ตัวผมเองก็อยู่ในสภาพที่ดูไม่ได้เลย... ผีการพนันนี่มันร้ายกาจจริงๆ.... เล่นซะผมล้มเหลว..แถมหนี้สินรุงรัง... ....ความล้มเหลวครั้งนี้... ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องการบริหารจัดการธุรกิจเลย แต่เป็นการบริหารจัดการชีวิต.... คราวหน้าจะมาบอกว่า... อะไร ทำให้ผมสามารถถอนตัวเองออกมาได้ จากการติดการพนันอย่างงอมแงม... และมันก็เป็นธรรมชาติอีกอย่างหนึ่งที่ผม ค้นเจอด้วยตัวเอง และทำไมผมจึงลาออกจากราชการ และหันหลังให้แบบไม่คิดจะกลับไปหาอีกเลย... จากคุณ : อนาวิน - [ 19 มิ.ย. 48 14:49:59 ]

ความคิดเห็นที่ 133 สำหรับภาคโหมโรง .. ที่เห็นได้ถึงความจริงใจมาก  ๆ หากเพื่อน ๆคิดว่าพอจะหาประโยชน์ได้ จากความตั้งใจที่จะให้มีประโยชน์ทั้งจากท่านเจ้าของกระทู้ และเพื่อนทุก ๆท่านที่ได้ร่วมกันแสดงความเห็นไว้ในกระทู้นี้ ในห้วงนี้ ..ก็คงต้องเน้นให้แก่ คุณอนาวินที่ยินดีมอบสิ่งดี ๆ ให้กับทุกคน ไม่บ่อยนักหรอกในสังคมนี้ ที่จะมีใครสักคนพูด บอกอะไรให้เราได้รู้ตรง ๆ อย่างไม่มีสิ่งเร้น และ นี่ก็เป็นอีกโอกาสหนึ่งเช่นกัน   โดยส่วนตัว คงจะขอให้เพื่อน ๆ ที่ได้อ่าน ช่วยกันออกความเห็นสำหรับการเล่าเรื่อง ถึงวิธีถักทอสายใยแห่งแมงมุม นี้เพื่อ เป็นสิ่งที่บอกว่า พวกเรายังอยู่กับ เขา.. หากยังเห็นประโยชน์ ก็แล้วกัน อย่างน้อยก็แมงมุมตัวนี้อีกหนึ่งแหละ ที่ยังเฝ้ารอ เรื่องเล่า .. ด้วยความเคารพเพื่อน ๆทุกคน จากคุณ : TiTan The Great - [ 19 มิ.ย. 48 23:04:30 ]

ความคิดเห็นที่ 134 ยังนั่งอ่านอยู่คะ ทีแรกว่า จะแทรก จนกว่าคุณอนาวินจะเล่าจบ เพราะเหรงว่าจะทำให้จังหวะเสีย แต่เห็นมี ติง อยู่ เล็กๆว่า เหมือนคุยกันสองคน เลยต้องแวบมาบอกว่า ที่นั่งคนดูเห็มเหมือนเดิมคะ แต่เนื้องเรื่องเร้าใจ เลยฟังอย่างเงียบเชียบ (จะไม่แทรกจนกว่าจะจบตอน หรือประกาศช่วงเบรคนะคะ) จากคุณ : :) - [ 20 มิ.ย. 48 00:39:20 A:24.226.44.151 X: TicketID:080273 ]

ความคิดเห็นที่ 135 ผมต้องเรียนตรงๆ ว่า เรื่องที่ผมเล่าให้ฟังนี้ แม้แต่ พ่อแม่ คนในครอบครัวผม ยังไม่รู้เลยครับ... ผมรักษาภาพพจน์ผมได้ดีมากๆ... ตอนที่ติดการพนันงอมแงมนั้น ผมก็ไปเล่นที่จังหวัด ๆ หนึ่ง ที่ไม่มใครรู้จักผม... คนรอบข้างผมที่ผ่านๆ มา ไม่มีใครรู้เลยแม้แต่นิด... การได้เห็นว่ามีคนอ่านอยู่บ้างนี่ มันก็ช่วยให้คนเล่าเรื่อง ได้มีกำลังใจที่จะเล่าต่อเหมือนกันนะครับ... เรื่องแย่ๆ ของตัวเอง ไม่ค่อยมีใครอยากเปิดเผยหรอกครับ จากคุณ : อนาวิน - [ 20 มิ.ย. 48 09:17:54 ]

ความคิดเห็นที่ 136 ผมอยากขยายความสักนิด... เผื่อเป็นไกด์ให้นำไปประยุกค์ใช้ครับ... เรื่องของการเข้าใจธรรมชาติ... เมื่อคนเราเจ็บป่วย... นอกจากร่างกายที่ป่วยแล้ว มันยังส่งผลให้จิตใจเขาป่วยไปด้วย... แต่หมอส่วนใหญ่จะรักษาแต่โรค... ไม่ได้รักษาจิตใจที่พลอยป่วยไปตามโรคด้วย... ซัก ๆ ๆ ๆ อาการ เสร็จแล้วก็เขียนใบสั่งยา ส่งให้พยาบาล.. เรื่องของจิตวิทยานี่... บางครั้ง แค่อาการปวดหัว... จ่ายยาให้กินยังไง ๆ ก็ไม่หาย แต่ถ้าเรารักษาทางจิตใจคนไข้... บางครั้งผมฉีดน้ำกลั่นเฉยๆ ยังหายเลยครับ... ธรรมชาติของคนป่วยอีกอย่างก็คือ... กินยาปุ๊บ.... อยากให้อาการดีขึ้นปั๊บ ธรรมชาติของการรักษาโรคก็คือ... ค่อยๆ กินยาไป อาการจะค่อยๆ ดีขึ้นเรื่อยๆ ใน 3 วัน... ความต้องการของคนไข้ กับความเป็นจริงของการรักษา... ไม่ตรงกัน  คุณจะแก้ไขยังไง... เรามักจะเห็นเรื่องนี้กันบ่อยๆ... คนไข้กินยาจากที่ใดที่หนึ่งแล้วอาการยังไม่ดีขึ้น... คนไข้กังวลใจว่า คงไม่ถูกกับยาที่ได้มา... คนไข้มาหาผมที่คลีนิค... มาแบบนี้เสร็จผมทุกราย... และไม่เคยคิดจะไปฝากผีฝากไข้ที่ไหนอีกเลย... ถ้าคนไข้กินยามาแล้ว 2 วัน คุณว่าผมจะยิ้มแค่ไหน... ผมก็ให้คนไข้หยุดกินยาเก่านั้นเสีย... แล้วจัดยาของผมให้ไป.... ยาที่จัดให้ไป ก็ไอ้ยาตัวเดียวกันกะอันเก่านั่นแหล่ะครับ.. เพียงแต่ สีและลักษณะแตกต่าง... ธรรมชาติของยารักษาโรค 3 วัน คนไข้กินยามาแล้ว 2 วัน... พอรับยาผมไปกิน มันก็เป็นวันที่ 3... ...."โอ้โฮ... ยาหมอนี่ ดีจริงๆเลย กินวันเดียว หายแล้ว"... คุณๆ ครับ... คลีนิคอ่ะ... เขารักษาแต่โรคง่ายๆ ครับ... ไม่มีใครเขาเสี่ยงเอาชื่อเสียงไปฝากไว้กับโรคยากๆ หรอกครับ... ถ้าคนไข้ เป็นโรคยากๆ มา หมอก็จะบอกให้ไปโรงพยาบาล.. เนื่องจากเครื่องมือไม่เพียงพอ... ดังนั้น โรคที่รักษากัน มันจึงเป็นโรคพื้นๆ... ยาที่รักษา.. มันก็ไม่มีอะไรในกอไผ่ทางการผลิตแล้ว... เทคโนโลยี มันตามทันกันหมดแล้ว... อาการแบบนี้ ก็รักษาด้วย ยานี้+ยานั้นและก็ยาตัวนี้... การจะมัดใจคนไข้ไว้ให้อยู่หมัด มันเลยมาขึ้นอยู่กับ จิตวิทยา... แค่ Para ตัวเดียว ผมยังมีตั้ง 7-8 แบบเลย ผมรู้ว่าคนไข้กินยา 3 วัน อาการจึงจะดีขึ้น หรือไม่ก็หายป่วย... ผมรู้ว่าคนไข้กินยาแล้วอยากให้อาการหายโดยเร็ว... พอผมตรวจคนไข้เสร็จ...จะนัดคนไข้มาตรวจซ้ำอีก 2 วัน ..."ทานยาสักสองวัน แล้วกลับมาให้ผมตรวจอีกครั้งนะครับ" ..."ผมอยากตรวจให้มั่นใจว่า อาการของคุณหายขาดแล้ว" ผมยอมเหนื่อยเพิ่มขึ้น ดีกว่าเสียลูกค้าไปให้ที่อื่น... วันที่คนไข้มาตรวจซ้ำ... ร้อยทั้งร้อย ยังไม่หายขาด... ผมจะเช็กดูสภาวะทางจิต... ถ้าคนไข้มั่นใจในตัวยาเก่านั้น ผมก็จะให้กลับบ้านพร้อมกับกินยาตัวเก่าจนครบโดส... ถ้าคนไข้สภาวะทางจิตไม่ค่อยมั่นใจ... หรืออาการไม่ดีขึ้น ผมก็จะเปลี่ยนยาให้ใหม่... ก็ไอ้ยาตัวเดิมนั่นแหล่ะครับ แต่เปลี่ยนสีเปลี่ยนรูปแบบ... คนไข้ก็จะกินยาต่อเป็นวันที่ 3 และ 4... ยังไงๆ โรคก็หายครับ... ก็ผมไม่ได้รักษาโรคร้ายแรงเรื้อรังนี่นา... เป็นการสร้างเงื่อนไขให้กับคนไข้อีกทางด้วยว่า .....กินยาตัวนี้แล้วถูก... ผมจะบันทึกไว้ที่ OPD Card ว่า... Para wy wy ก็คือ.. สีขาวเหลือง  ไม่ใช่ยาตระกูลใหม่อะไรหรอกครับ พอคราวหน้า คนไข้ป่วยมา ถ้าเป็นอาการเดิม ผมก็จ่ายยาตัวนี้ให้ไปอีก คนไข้ก็จะมั่นใจว่า... คราวที่แล้ว กินตัวนี้แหล่ะ หาย... จิตใจแห่งความเชื่อมั่น ทำให้เม็ดเลือดขาวฮึกเหิมขึ้นได้นะครับ... ผมจะมัดคนไข้ไว้ทุกวิถีทาง บนพื้นฐานของธรรมชาติ... สิ่งที่ผมทำ ไม่ได้เลวร้ายอะไรเลยนะครับ ผมรักษาเขาให้หายป่วย โดยที่เขาไม่ต้องไปเสียเงินหลายๆครั้ง... ประหยัดทั้งเงินและเวลาของเขา... ผมใช้จิตวิทยา รักษาสภาวะจิตของเขา... แต่มีหลายๆ หมอ ใช้ยาอันตราย รักษาสภาวะทางจิต... เขารู้ว่า คนไข้กินยาปุ๊บ ก็อยากให้อาการดีขึ้นปั๊บ... ...ยาพวกสเตอลอย บวกเพิ่มเข้าไป... อาการต่างๆ จะหยุดไปชั่วขณะ... เหมือนกับหายทันตาเห็น... แล้วค่อยให้ยาที่รักษาจริงๆ เข้าไปทำงาน ผมจะไม่ใช้วิธีนี้เลย นอกจากจำเป็นถึงที่สุด... เพราะมันมีผลข้างเคียงกับคนไข้มาก... พวกยาลูกกลอนรักษาสารพัดโรค ชอบใส่นักแล... โปรดระมัดระวัง.. เขียนมาเสียยืดยาว... เพื่อประโยชน์ต่างๆ ของคนอ่านทั้งนั้นแหล่ะครับ... เอาไปประยุกค์ใช้กับธุรกิจ... เอาไปประยุกค์ใช้กับชีวิต... หวังว่าคงเข้าใจธรรมชาติ เพื่อการไปหาหมอครั้งต่อไปด้วยนะครับ... จากคุณ : อนาวิน - [ 20 มิ.ย. 48 09:45:26 ]

ความคิดเห็นที่ 137 เครื่องบิน บินได้... ยานอาวกาศ ไปจนถึงดวงดาวต่างๆ ได้... .....ฯลฯ..... ล้วนแล้วแต่ เป็นเรื่องธรรมชาติทั้งสิ้น... ไม่มีอะไรฝืนธรรมชาติไปได้.... พุทธศาสนาล่มสลาย... ท่ามกลางความลับทางธรรมชาติ ถูกค้นพบมากขึ้นเรื่อยๆ... เพราะความลับเหล่านั้น... มันไม่ใช่หนทางพ้นทุกข์... เฮ้อ... มันลึกซึ้นจนเกินกว่าจะอธิบาย ด้วยตัวหนังสือไม่กี่บรรทัด..... เอาเป็นว่า หาธรรมชาติในสิ่งที่คุณทำอยู่ให้เจอ... โดยเฉพาะ ธรรมชาติทางด้านความคิดและจิตใจ... ทั้งของคุณเอง และคนรอบข้าง.... ทำความเข้าใจกับมันให้ได้... ธรรมชาติในสิ่งที่เรามองไม่เห็นนี่แหล่ะ มันเรื่องยาก... หลักวิชาการบอกว่า  ปวดหัว ==> Para พอเอาไปใช้งานจริง ใช้ไม่ได้ผลกับทุกคน... .....เม็ดแป้งธรรมดา กับบางคน ยังแก้อาการปวดหัวได้เลย..... พอจะมองเห็นถึงความลึกลับซับซ้อน ของ ธรรมชาติที่ไม่เป็นรูปธรรมบ้างไหมครับ... การบริหารจัดการมันจึงยาก... ไม่ใช่ทฤษฎีใช้ไม่ได้.... แต่คุณต้องเอามาประยุกค์ใช้ให้เป็น... อย่างที่คุณ WBJ จำแนกให้ดู คน 8 กลุ่มนั่นแหล่ะครับ องค์กรใหญ่ๆ มันต้องแตกรายละเอียดลงไปแบบนั้นเลยนะครับ... พระพุทธองค์ ทรงสอนไว้ว่า... .....เพราะสิ่งนี้มี... จึงมีสิ่งนี้.... ...ท่านไม่เคยสอนให้เชื่ออะไรง่ายๆ... ...แต่สอนให้อยู่บนหลักของเหตุและผล... สันทิฏฐิโก...เป็นสิ่งที่ผู้ศึกษาและปฏิบัติพึงเห็นได้ด้วยตนเอง อะกาลิโก...ไม่จำกัดกาล เอหิปัสสิโก...มาพิสูจน์เองเถิด โอปะนะยิโก...ควรน้อมเข้ามาใส่ตัว(เคล็ดลับหนึ่งที่ทำให้เข้าใจธรรมชาติของเรื่องนั้นๆ) ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหิ...รู้ได้เฉพาะตน(มันเลยอธิบายให้ใครๆ เข้าใจตามได้ยาก...) .....ดังนั้น... มันก็เลยดูเหมือนว่า... อะไรๆ ก็จะเป็นเคล็ดลับ... เคล็ดลับมหาเศรษฐี.....เคล็ดลับการเอาชนะใจคน... เคล็ดลับการบริหารลูกน้อง...ฯลฯ... เมื่อยังไม่ถึงเวลาเข้าใจ.... สอนให้ตายก็ไม่เข้าใจ... พอถึงเวลาจะเข้าใจ...แค่เดินสะดุดหิน ดันเข้าใจกระจ่างแจ้งเฉยลย... มันก็เลยเป็นเรื่องธรรมดาอีกแหล่ะ ที่เราๆ จะเคยพบเห็นเหตุการณ์แบบนี้ ใครบางคน ตื่นเต้นมาเล่าให้เราฟังถึงความเข้าใจอะไรบางอย่าง เหมือนเพิ่งจะค้นพบเคล็ดลับครั้งแรก... แต่ไอ้เรื่องนั้นอ่ะ เราบอกมันเกือบตายตั้งหลายครั้งหลายหนแล้วววววว.... บางครั้ง เราจึงต้องส่งคนของเราไปให้คนอื่นสอนให้ ทั้งๆที่เราก็รู้ว่าจะสอนเรื่องนั้นกับเขาอย่างไร... จากคุณ : อนาวิน - [ 20 มิ.ย. 48 10:47:08 ]

ความคิดเห็นที่ 138 อ่านแล้ว ขอบอกนะค่ะ ช่วงแรก งง  แล้วก็งง คือ อาจจะเป็นเพราะ เป็นทฤษฎี ไป นิด หนึ่ง ก็เลย ต้องอาจ แบบ พยายามให้เข้าใจ ความหมาย และ ก็ตีความหมาย ของผู้เขียน ว่าพยายามสื่อ อะไร เพื่อ ให้ ดัดแปลง เข้ากับ สถานการณ์จริง ที่ต้องเผชิญ จน ถึงบางอ้อ ค่ะ   ***********ขอบคุณนะค่ะ************ สำหรับความรู้ ของ ท่านอาจารย์ และ ผู้เข้าร่วมเสวนา ทั้งหลาย ได้ความรู้มาก **แต่ อาจจะเป็นเพราะ เหมือนที่มีข้อความข้างต้น ว่าคนมีหลายประเภท****** **แต่ก็คงมีประเภท ที่อ่านทฤษฎีที่ไร เป็นต้อง เกิดแรงผลัดดัน ออก ทุกครั้ง*** ** เหมือนเรา เรียนหนังสือ เมื่อถึงวิชาที่เป็นทฤษฎีเมื่อไร ไม่อยากเรียนเลย*** **** แต่ก็ ต้องเรียน ภาษาวิชาการเป็นภาษาที่สื่อต้องการสอน ******* และผู้เรียนก็ต้องพยายามเข้าใจมากกว่าต้องสืบเสาะ วิเคราะห์ ที่มา ที่ไป และคำถามต่างๆๆ *** **(ความคิดเห็นส่วนตัวนะค่ะ) แต่เป็นที่แน่นอนว่า ย่อมเกิดความรู้แน่นอนค่ะ** ******เริ่มออกนอกเรื่องมาก  อยากจะถามว่า ******** เมื่อใดที่แมงมุมชักใย เป็นกิ่งก้านสาขาแล้ว ดำเนินการขยายจนแผ่รัศมีกว้าง  แล้วถ้าเจอ อุปสรรค ที่มาทำให้พัง(สมมุติ เหมือน เอาไม้กวาดมากวาดยักใยออกนะค่ะ) -*แล้วแมงมุงก็ต้องพยายามสร้างรังใหม่ เริ่มต้นใหม่ ทุกอย่าง ******** *********อย่างรู้ว่า แท้ที่จริงแล้ว แมงมุง ยังคงจะสร้างที่เดิม ****** ***หรือ หาที่ใหม่ (เปลี่ยนอาชีพ ที่ทำมาหากินไปเลยประมาณนั้นค่ะ) *****หรือ หยุดสักพัก เพื่อ สร้างใหม่ หรือ ถอยไปตั้งหลัก ********หรือ แมงมุมจะกลับไปคิดว่า ฉันควรทำอย่างไร ในการสร้าง ***********หรือ การชักใย ครั้งใหม่ จะต้องไม่เจอ กับอุปสรรค เดิมๆๆ อีก แล้วถ้า ส่วนมากแมงมุง **หรือผู้คน ที่ล้มแล้วลุก เริ่มต้น ใหม่ ครั้งแรก ที่พังครืน ลง คิดกันอย่างไร ค่ะ ******ว่าไม่เอาแล้ว หรือ หาใหม่ ******** **หรือ ยังงัยก็ยังเล็งอยู่ที่ธุรกิจเดิม แต่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับ จุดแข็ง จุดอ่อน โอกาส อุปสรรค *** ****แล้วก็ยังพยายามที่จะดำเนินธุรกิจเดิม ต่อ ไป ********* ***หรือ หาตัวเองก่อน ว่ามีความสามารถจริงๆๆ คือ อะไร  หรือ หรือ และก็ หรือ  คือ อาจ จะมีคำถามเยอะค่ะ ***ว่า อะไร ทำไม แล้วอย่างไร ต่อค่ะ  ช่วยตอบทีนะค่ะ  **** **อาจจะเหมือนคนที่ไม่รู้อะไรเลย  ต้องเพราะอยากรู้ เลย ลองเข้ามาถามนะค่ะ* และก็สุดท้าย โหวต ให้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 20 มิ.ย. 48 11:32:18 จากคุณ : ยังยิ้ม...ทั้งน้ำตา - [ 20 มิ.ย. 48 11:24:03 ]

ความคิดเห็นที่ 139 มาอ่านเหมือนกันครับ             จากคุณ : sakchai splash - [ 20 มิ.ย. 48 16:08:59 ]

ความคิดเห็นที่ 140 การแต่งปรุง ในวิถีต้น แห่งใย เริ่มสุกอุ่น .. ถือเป็นยา หากป่วยเจ็บ บรรเทาโรคกาย เรียนรู้โรคชีวิต เห็นประเสริฐ ถักใยแห่งชีวิต ของแมงมุมคุณหมอต่อเถอะ .. ยังรอเห็นอยู่ อีกคนหนึ่ง จากคุณ : blackcoco - [ 20 มิ.ย. 48 17:55:27 ]

ความคิดเห็นที่ 141 คุณอนาวินครับ คนทั้ง 8 แบบนั้น มาจากพี่ขามเรียงครับ... ผมเพียงยกขึ้นมาแยกให้เห็นเท่านั้นครับ... ผมเห็นด้วยกับคุณอนาวินนะครับ เรื่องธรรมชาติ ซึ่งการค้นหาธรรมชาตินั้น ไม่ใช่ว่าทุกคนจะเข้าใจได้ในครั้งเดียว บางคนเก่ง สามารถมองเห็นธรรมชาติเพียงสายตาส่ายไปเห็น แต่บางคน กลับต้องเรียนรุ้อย่างมาก ต้องพยายามอย่างมาก กว่าจะได้เห็นเรื่องธรรมชาติง่ายๆสักเรื่องหนึ่ง ดังนั้น ผมว่า เรื่องการมองว่าเป็นธรรมชาติก็เป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนมากๆเช่นกัน... ผมชอบที่คุณอนาวินรักษาคนไข้ครับ เพราะอย่างแม่ยายผมก็ต้องเจอคุณหมออย่างคุณอนาวินถึงจะหาย จริงๆเขาไม่ได้เป็นอะไรเลย แต่หมอนัดให้มาตรวจวัดเลือดบ่อยๆ ทำให้เขาพยายามลดความอ้วนเพราะเขากลัวว่าน้ำหนักจะสูงเกิน มันเป็นจิตวิทยาที่ได้ผลจริงๆ... แต่ถ้าลูกหลานบอกว่า อย่ากินนั่นอย่ากินนี่ หรือ พยายามให้ลดน้ำหนักเพราะว่า เข่ารับน้ำหนักไม่ได้แล้ว ให้พูดเข้าไปเถอะ คุณแม่ยายก็ทำตรงข้ามทุกอย่าง ก็เลยต้องพึ่งจิตวิทยาของคุณหมอนะครับ... จากคุณ : wbj - [ 20 มิ.ย. 48 19:14:03 ]

ความคิดเห็นที่ 142 ขอแยกประเด็นของ คุณยังยิ้มทั้งน้ำตา นะครับ (เขียนลักษณะนี้ ดูเหมือนจะดีนะครับ แต่อ่านยากจัง) ผมบอกตามตรงว่า ผมเองเป็นคนที่กลัวความล้มเหลวมากๆ มากเสียจนต้องหาทางป้องกัน หรือ ต้องมั่นใจจริงๆว่ามันจะไม่ล้มเหลวถึงจะลงมือ ธุรกิจแรก ก็เริ่มจากการที่มีลูกค้าก่อนด้วยซ้ำ มันเป็นธุรกิจที่ดีมากๆ ดีจนน้องสาวอยากที่จะเปิดเอง ผมก็ยกให้ครับ ให้เขาไปเปิดใหม่ได้เลย ส่วนที่เก่านั้นมันคืนทุน และยังได้กำไรมาสม่ำเสมอด้วย... เมื่อผมไม่จำเป็นต้องใส่ใจกับรังเก่า เพราะ น้องสาวเขารับไปดูแล และ จะขยายรังเอง ผมก็ได้ผลบุญของรังแรกบ้างเท่านั้น และ ตอนที่ยังไม่ได้สร้างรังใหม่ ก็หากินไปพลางๆก่อน ถามว่า ผมจะสร้างรังแบบเก่า ที่เก่าหรือ ไม่หละ ผมจะสร้างรังใหม่ ที่เป็นแนวทางของผมเอง ประสบการณ์จากที่เก่า ทำให้เรารู้ว่า เงินทองไม่เข้าใครออกใคร ทุกคนอยากได้ อยากมีทั้งนั้น จนบางคนอาจจะทำในสิ่งที่คิดว่าดีที่สุดสำหรับตนเอง แต่ไม่ได้ดีสำหรับคนอื่น... นั่นเป็นธรรมชาติของมนุษย์เช่นกัน... การสร้างรังใหม่ ไม่ว่าจะถูกไม้กวาดปัดไป หรือ จะทิ้งไปเองนั้น สิ่งสำคัญอยู่ที่แมงมุมว่า เข้าใจตัวเอง ความต้องการของตัวเอง และ ความสามารถของตนเองมากเพียงใด แล้วต้องมองว่า ตัวเองกับสิ่งที่จะทำต่อไปนั้น สนับสนุนเกื้อกูลกันมากน้องเพียงใด มันเป็นการจับคู่ทางธรรมชาติที่จะต้องลงตัวให้มากที่สุดเท่านั้น... สมมุติว่า แมงมุมรู้ว่า มันทำงานลักษณะนี้แล้วไม่รุ่ง อันเนื่องจากนิสัยส่วนตัวไม่ได้สนับสนุนการทำงานอย่างนี้เลย มันยังดื้อดึงที่จะทำไหม ถ้ายังจะทำ ก็ต้องฝืนตัวเองให้ทำในสิ่งที่ไม่ใช่ธรรมชาติของตัวเอง แล้วจะฝืนได้นานเท่าไหร่ เหมือนกับหาแฟนเลยครับ หากเราต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง เพื่อให้แฟนพึงพอใจในเบื้องต้น เราเองนะ จะยอมรับตัวเองในรูปแบบที่เปลี่ยนแปลงไปมากน้อยเพียงใด อยากให้แฟนรัก ก็เลิกเที่ยวกับเพื่อนมาอยู่กับแฟน เลิกทานเหล้า เลิกสูบบุหรี่ โดยจุดมุ่งหมายคือ เลิกเพื่อให้แฟนพึงพอใจ แต่ไม่ได้เลิกเพราะต้องการที่จะเลิกอย่างแท้จริง สักวันเมื่อเกิดความไม่พึงพอใจกับแฟน ก็จะเอาเรื่องเหล่านี้ ขึ้นมาเป็นข้ออ้างว่า นี่ต้องปรับอย่างโน้นอย่างนี้ เพื่อเธอ...ฯลฯ ผลสรุปแล้ว ความต้องการธรรมชาติของตนเองก็จะปรากฎขึ้น และ จะเดินหันหลังให้กับความพยายามที่จะเปลี่ยนแปลงเพื่อคนอื่นที่ผ่านมา ถ้าคิดวกกลับมาเรื่องนิสัยกับการทำงาน ก็เช่นกัน หากต้องฝืนเพื่อต้องทำอย่างนั้น อย่างนี้ อย่าไปฝืนเลยดีกว่าครับ เพราะสักวัน หากเราทนไม่ได้กับการเปลี่ยนแปลงไปของชีวิตแล้ว เราจะหันหลังให้กับสิ่งที่เราทุ่มเทไป โดยเสียเวลาและเงินทองอย่างเปล่าประโยชน์ นั่นคือ สิ่งที่พวกเราๆ ท่านๆ กำลังพยายามสื่อให้เห็นว่า ธรรมชาติ ไม่ว่าของเรา ของสิ่งแวดล้อม ของระบบ หรือ ของแมงมุม ล้วนแล้วแต่สร้างสิ่งที่เหมาะสมให้กับตนเอง โดยไม่ได้เปลี่ยนแปลงตัวเองให้มากเกินไป ทั้งนั้นครับ... ถ้าคนที่ไม่ชอบตื่นเช้า จะไปทำงานที่ต้องเข้าทำงานเช้าๆ เขาจะต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองมากขนาดไหน แล้วเขาจะกลับมาเป้นคนที่มาสายเหมือนเดิมหรือ ไม่ นั่นเป็นธรรมชาติของเขาเลยครับ คนไม่ชอบตื่นเช้า ส่วนใหญ่ชอบนอนดึก งานที่เขาทำควรจำสนับสนุนการนอนดึกของเขาด้วย  แต่ในทางกลับกัน คนที่ชอบตื่นเช้า ก็จะเป็นคนที่นอนเร็ว จะมาทำงานเร็ว ซึ่งถ้าเขาไปเป็นอาจารย์ในโรงเรียน ที่ต้องมีลักษณะอย่างนี้ ถึงจะสามารถเข้ากันได้ดี เห็นไม๊ครับว่าทุกคนย่อมมีจุดเด่นจุดด้อยที่แตกต่างกัน งานที่จะรองรับ หรือ ธุรกิจที่จะรองรับนั้น ก็จะแตกต่างกันไปด้วย จะบอกว่า ให้ใครแนะนำธุรกิจที่น่าทำ ถามว่า ถ้าแนะนำไปแล้ว เขาจะทำได้หรือ การให้คำปรึกษาต่างๆ จึงต้องขึ้นอยู่กับ ผู้ขอคำปรึกษา มากกว่า ความรู้ความสามารถของคนให้คำปรึกษาเสียอีก...  ดังนั้น ผู้ให้คำปรึกษาที่อยากพบ อยากคุยด้วยนั้น นั่นหมายถึง เขากำลังต้องการดูว่า คนขอคำปรึกษาเป็นคนเช่นใด คิดอย่างไร เพื่อจะได้หาสิ่งที่เหมาะกับคนขอคำปรึกษาได้อย่างถูกต้อง... เหมือนคุณหมออนาวิน ที่จะต้องศึกษาคนไข้ก่อนว่า คนไข้ต้องการอะไร สภาพจิตใจเป็นอย่างไร ชอบหรือไม่ชอบยาที่ให้มากน้อยเพียงใด ทำให้คุณอนาวินประสบความสำเร็จใจการทำกิจการครับ... คนที่กล้าได้กล้าเสียโดยไม่ยั้งคิดให้รอบคอบก่อน ส่วนใหญ่มักล้มก่อนจะยืนผงาด... แต่คนที่คิดรอบคอบก็อาจจะยืนผงาดได้ แต่ย่อมเป็นไปอย่างช้าๆ ไม่ได้หวือหวา มากนัก แต่ทั้งหมด ประสบการณ์ของแต่ละบุคคล จะส่งเสริม หรือ หักล้าง สิ่งแวดล้อมนั้น ย่อมขึ้นอยู่กับนิสัย และ ธรรมชาติของแต่ละบุคคลครับ... จากคุณ : Wiboon Joong (wbj) - [ 20 มิ.ย. 48 19:45:34 ]

ความคิดเห็นที่ 143 คุณวิบูลย์ อธิบายได้ดีมากๆ เลยครับ... นิสัยเบื้องลึกของผมแล้ว เป็นนักพนัน... ผมจึงมักกระโดดลงไปลุยกับธุรกิจ ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เตรียมการให้ดีที่สุด... เพียงแต่ประเมิณดู ด้วยระยะเวลาหนึ่ง จนมั่นใจว่า.. ดีแน่ๆ ก็ลงมือลุยเลย ...พร้อมกับหัวใจที่รอรับปัญหา เพราะปัญหาต้องมีแน่นอน จากทุกการทำงาน... หลังจากผ่าน 3 อาชีพไปแล้ว ผมจึงค้นพบตัวเองว่า ต้องการอะไรแน่... ทั้งๆ ที่รู้ว่า ธรรมชาติของธุรกิจที่ผ่านมานั้น จะประสบความสำเร็จได้อย่างไร... แต่ผมก็ ทิ้งมันไป... เพื่อเป้าหมายสูงสุดของผม... ปี 2540 (อาชีพที่ 4) ความเจ็บปวดจากการล้มเหลว ถึงขนาด ล้มละลายทางความเป็นจริง (ไม่ได้ถูกฟ้องล้มละลายทางกฏหมาย) ทั้งชีวิต ไม่มีอะไรเหลือ... หนีสินล้นพ้นตัว... ครอบครัวล่มสลาย... เหลือแต่ตัว+เท้าเปล่าๆ กับหนี้สินมากมาย ผมยังลุกขึ้นสู้... สู้ไปบนความยากแค้นแสนสาหัส... ทุนไม่มี... หนี้รุมเร้า... ครอบครัวแตก... แต่ก็แปลก... ผมไม่คิดแม้แต่นิดว่า จะกลับไปหาอาชีพเดิมๆ ที่ผ่านมา... ทั้งๆ ที่ผมสามารถทำมันได้ดีมากๆ...  เพียงเพราะมันไม่ใช่ทางที่ผมต้องการ... ผมกลับชอบที่จะเริ่มต้นอะไรที่ใหม่ๆ... เป็นนิสัยที่ช่างไม่เจียมตัวเองเอาซะเลย... ผมต้องมีชีวิตให้อยู่รอด... เพื่อวันที่โอกาสมาถึง... วันที่ความฝันจะเป็นจริง ธุรกิจต่อๆ มา... จึงเกิดขึ้นเพื่อประทังชีวิต... ท่ามกลางภาวะวิกฤติของประเทศ เปลี่ยนธุรกิจอีกถึง 6 อย่าง... ทุกครั้งที่เปลี่ยนไม่ใช่หนีปัญหา... แต่พอจะอ่านเกมส์ทะลุแล้วว่าจะทำให้มันสำเร็จได้อย่างไร... แต่ก็ต้องตัดใจทิ้งมันไป.... เพราะมันไม่ใช่ธุรกิจเป้าหมายจริงๆ ของเรา... เข้ามาเพื่อเรียนรู้เท่านั้น... เพราะมันสำคัญต่อ ธุรกิจในฝัน... ประสบการณ์จากสิ่งเหล่านั้น.... มันสำคัญมากๆ.... และมันไม่มีสอนในมหาลัย... จากวันนั้น ถึงวันนี้... ชีวิตเริ่มดีขึ้น... เส้นทางที่ก้าวเดิน เริ่มเข้าสู่ทางสายฝัน ผมมีธุรกิจในฝันอยู่ตัวหนึ่ง... แต่โอกาสมันยังมาไม่ถึง... แต่ผมก็ยังอดทนรอคอย.... ความล้มเหลวที่ผ่านมา ทำให้ผมแข็งแกร่ง... ทำให้ผมได้เรียนรู้... ณ วันนี้ ครอบครัวกลับมาเป็นครอบครัว... ชีวิตเริ่มเดินได้ราบรื่น... เดินไปพร้อมๆกับ บาดแผลบางอย่าง... เยียวยาไม่ได้... ก้าวทุกๆ ก้าว.... อยู่บนถนนที่ช่วยส่งเสริมเส้นทางแห่งฝัน... .........สักวัน..... ฝันนั้นจะเป็นจริง...... ถึงตรงนี้จึงทำให้เข้าใจในคำพูดของผู้ใหญ่ในอดีตกาล ....."เงินทองมันเกลื่อนเต็มท้องถนน... แต่อั๊วะไม่มีมือไม้ไปเก็บเกี่ยวเอา"..... คำตอบแด่คุณ... ยังยิ้มทั้งน้ำตา..... ก็คือ..... แมงมุมตัวนี้ ไม่กลับไปสร้างรังที่เดิม... เพียงเพราะรังที่ผ่านๆ มา... ยังไม่ใช่รังในรูปแบบที่มันต้องการ... แต่ต้องการไปเรียนรู้หรือฝึกปรือวิทยายุทธ... เมื่อครบ 12 ขบวนท่า... ข้าจะไปต่อกรกับฝัน..... แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 48 12:31:51 จากคุณ : อนาวิน - [ 21 มิ.ย. 48 12:13:02 ]

ความคิดเห็นที่ 144 คุณอนาวินยังอ่านกระทู้ไม่ละเอียดกระมัง คุณวิบูลย์เลยต้องออกมาบอกว่าคนทั้ง๘แบบ หรือแมงมุม ทั้ง๘ขานั้นมีที่มาที่ไปอย่างไร? กระทู้#138 ลองยกประเด็นคำถามที่ชัดเจนหน่อยสิครับ จะได้เสนอแนะแนวทางที่อยากจะทำธุรกิจและบริหารจัดการได้ถูกต้อง ขณะนี้กระทู้ของเรามีทั้งคลีนิครักษาคนและคลีนิคให้คำปรึกษาธุรกิจและการบริหารจัดการองค์กรแล้ว...เชิญครับ จากคุณ : ขามเรียง - [ 21 มิ.ย. 48 13:37:03 ]

ความคิดเห็นที่ 145 สวัสดีตอนเที่ยง ครับ พี่ขามเรียง คุณอนาวิน พี่จุง พี่ศักดิชัย และเพื่อนๆ ครับ หลังจากผ่าน Lecture เริ่ม เข้าชั่วโมง Lab แล้วนะครับ...  ieie ชอบวิธีธรรมชาติบำบัด หรือจะเรียกว่า พุทธบำบัด ดีครับคุณอนาวิน ... ล้มแล้วลุก ลุกแล้วล้ม ล้มอีกก็ลุกได้อีก ... แต่ทุกครั้งที่ล้มก็เกิดวงจรเรียนรู้เพื่อลุก โดยไม่ต้องพึ่ง ไวอากร้า ... ^_^ จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 21 มิ.ย. 48 14:19:46 ]

ความคิดเห็นที่ 146 ได้อ่านเรื่องราวของคุณอนาวิน ... แล้วทำให้นึกไปถึง การนัดทานข้าวกับเพื่อนห้องสีลม เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา ... พบเพื่อนทุกครั้ง ก็จะมีสิ่งดีๆ มาแชร์กัน... การเรียนรู้ ... สำคัญมากก็ได้จากสายใย สายสัมพันธ์ เครือข่าย เหล่าบรรดาเพื่อนพ้องน้องพี่ทั้งหลายนี่แหละครับ ทั้งในโลกความจริงหรือโลกเสมือนจริง เช่น ณ ที่แห่งนี้... นึกย้อนกลับไป วันที่ เป็นเด็กบ้านนอก เข้ากรุง...เพื่อมาเรียนมหา'ลัย... ลงรถไฟที่หัวลำโพง ยังไม่รู้เลยครับ นอกจากสาย 21 แล้วมีรถเมล์สายไหน ไปจุฬาฯ ได้อีก แต่ ... ระยะเวลาเพียง 4 ปี ในรั้วมหาลัย... มีสิ่งต่างๆให้เรียนรู้มากมาย...ลองผิดลองถูก... หากพิจารณาประสบการณ์ในเชิงธุรกิจ ปี 2 ... เริ่มจากแอมเวย์  ประกันชีวิต ปี 3-4 ... ขายใบจองรถยนต์ นายหน้าที่ดิน เล่นหุ้น (ช่วงนั้นฟองสบู่ยังไม่แตก) ธุรกิจซื้อมาขายไป... ช่วงปี 4 เข้าอบรม นักลงทุนรุ่นเยาว์ ของ IFCT ภูมิใจที่จะบอกว่า ผมสามารถมี... เงิน 1 ล้านบาทแรก... ได้ก่อนที่จะสำเร็จการศึกษา ปริญญาตรี  แต่... เงิน 1 ล้านบาทแรก  ก็หมดไป เมื่อสำเร็จการศึกษาในระดับ ปริญญาตรี  แล้ว ?... จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 21 มิ.ย. 48 14:46:49 ]

ความคิดเห็นที่ 147 ตอบคุณ ขามเรียง นะค่ะ คำถามจริงๆๆ ก็คือ 1.  อยากรู้ว่าแล้วแท้ที่จริง นักธุรกิจ หรือผู้คนที่คิดที่จะทำธุรกิจเนี้ย แน่นอน ว่าต้องผ่านประสบการณ์หลาย ๆ อย่างมา คิด อย่างไร ต่อการ พยายาม สร้างความสำเร็จให้กับธุรกิจ 2.  และถ้าเขาทั้งหลาย เจอกับเหตุการณ์ที่ทำให้ ล้มทั้งระบบ โดยไม่ได้ตั้งใจก็ตาม เขาเหล่าทำอย่างไร -เริ่มธุรกิจเดิม ทันที เพราะรู้ จุดแข็ง จุดอ่อน โอกาส อุปสรรค -หาธุรกิจใหม่ - ตั้งหลัก ก่อน หาตัวเอง คือต้อง การ ทราบความคิดเห็นว่า *** จุดแรก ณ ครั้งแรก ที่ล้ม หรือเลิก  คิดอย่างไรกัน**และ เริ่มต้นทำอย่างไรกัน(เหมือนแมงมุม ที่รังเสียหายจนไม่อาจซ่อมได้ และต้องเริ่มต้นทำรังใหม่ จะเริ่มทำที่เดิม หรือ ยังไม่ทำ หรือ หาที่ใหม่)*** ************************ แต่คุณ wbj และคุณ อนาวิท ก็ได้ตอบมาแล้วนะค่ะ ทำให้เห็นว่า คนทุกคน อย่างไรก็ตาม ต้องมีทางออกของชีวิต ขึ้นอยู่กับว่า ทางออกที่เดินเข้าไปหา นั้นใช่ทางออกจริงๆๆที่เราต้องการหรือเปล่า  เท่านั้น เองค่ะ และขอเสริมนิดหนึ่ง นะค่ะ เผอิญได้อ่านมา มีประโยค หนึ่ง เขาเขียนได้ดีมาก เรื่องเข็มทิศ นะค่ะ คือ "กลับไปที่จุดเริ่มต้นของความสำเร็จ คือ การฝึกใจให้มีคุณภาพ รู้ทันความรู้สึกนึกคิด รู้ว่ากำลังทำอะไร เพื่ออะไร อย่างไร มีผลต่อคุณภาพชีวิตที่ดีของเราอย่างไร ทำทุกอย่าง อย่างรู้จริง" ************************* "ปัจจุบันมีหนังสือหลายเล่มที่พูดถึงการบริหาร รายรับ รายจ่าย ทรัพย์สิน หนี้สิน การลงทุน การออม การดูแลงบการเงินของตัวเอง ที่เราสามารถหาอ่านได้ทั่วไป แต่สิ่งสำคัญก็คือ ไม่ว่าเราจะลงทุนอะไร เราจะต้องมั่นใจว่า เรารู้จัก รัก เข้าใจ สิ่งนั้นจริงๆ สามารถมองมันได้ทะลุ  รอบด้าน เหมือนแก้วใสๆ ในมือ จะพลิกซ้าย พลิกขวาอย่างไรก็ทำได้ด้วยตัวของเราเอง โดยไม่ได้หวังยืมจมูกคนอื่นหายใจ  ลองคิดถึงสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดว่า เรารับมือกับมันอย่างไร เพราะในชีวิตจริง มันสามารถพลิกผันเลวร้ายกว่าที่เราคิดไว้เสมอ คนที่สามารถพลิกมันกลับมาได้ดีเท่านั้น คือคนที่อยู่รอด ความสำเร็จในชีวิต ไม่ได้มาด้วยการจับฉลาก แต่ด้วยความรู้จริง ทำจริง ทำให้ถูก ดี ให้ถึงดีเท่านั้น" เลยทำให้ตอนนี้ตัวเอง กำลัง กลับมาคิด อยู่ ....และสุดท้ายก็เหมือนที่คุณอนาวิท ว่านะค่ะ ต้องรู้ธรรมชาติ ขอบคุณสำหรับคำตอบนะค่ะ จากคุณ : ยังยิ้ม...ทั้งน้ำตา (ยังยิ้ม...ทั้งน้ำตา) - [ 21 มิ.ย. 48 14:52:42 ]

ความคิดเห็นที่ 148 ไม่ต้อง งง ครับ  1 ล้านบาท แรกของผม หายไปไหน? เมื่อจบปริญญาตรี ... ตอนนั้น ... จบใหม่ไฟแรง ประสบการณ์พอมี ... ความรู้พอได้ ...(อ้าวก็อบรม นักลงทุนรุ่นเยาว์มาแล้วนิ๊ ... ) เปิดบริษัท โลด ... ระดมหุ้น...จองชื่อ จดทะเบียนบริษัทฯ ติดต่อสินค้า ตลอดจนงานขาย งานต่างๆเหล่านี้พวกเราผู้ร่วมก่อตั้งช่วยๆกันทำเอง ทุกอย่าง (ก็เพื่อนๆจาก นักลงทุนรุ่นเยาว์+เพื่อนร่วมรุ่น จุฬาฯ) แน่นอน หนึ่งในผู้เริ่มก่อตั้งนั้นต้องมี "หนุ่ม" เพื่อนรัก...(จาก#103... ที่กำลังจะเปิดร้านขายยา สาขา 3  ieie ...) สุดท้าย ... เจ๊ง ครับ ... ง่ายๆเลย พวกเรายังรุ่นเยาว์กันเกินปายยยยยย ไม่มีใครกล้าเสี่ยงมาลุยเต็มตัว ประมาณว่าทุกคนมีงานประจำทำกัน .... ในที่สุดก็เลยบรรลุวัตถุประสงค์ ได้ประสบการณ์  (แต่อดตังค์) ...^_^ แต่นี่ไม่เท่าไหร่ ... หมดไปแค่หลักแสน หมดไปอีกนิดหน่อย ก็ กับการเล่นหุ้น ... ฟองสบู่แตกโพล๊ะ  หุ้น ลงแบบฉุดไม่อยู่ .... แต่แน่นอน เสือปืนไว อย่างเรา เจ็บตัวไม่มาก ... แต่ที่หมดตังค์ ล้านบาทแรก ... ก็เพราะไปเล่นที่ดิน จากนายหน้าธรรมดาๆ  ... กระโดดมาจับที่ดินเอง ประมาณอยากรวยเร็ว... ซื้อมาขายไป แปลงแรกก็ได้เรื่องเลย ... ซื้อปุ๊บ ฟองสบู่แตกปั๊บ ไอ้ที่ดินที่ซื้อมา  ดั๊น ขายไม่ยอมไป  ^_^ จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 21 มิ.ย. 48 15:07:46 ]

ความคิดเห็นที่ 149 ฟองสบู่แตกโพล๊ะ ... ตั้งหลักก่อนดีกว่า ... เจียมเนื้อเจียมตัว ทำงานประจำ เป็นมนุษย์เงินเดือนแบบสงบเสงี่ยมไปสักพัก แต่ก็แอบเหล่ตา มองไปรอบๆ ... ก็เขาว่ากันว่าในวิกฤต มีโอกาส นี่นา ... ในที่สุดโอกาสก็มาถึง ... เมื่อมั่นใจแล้วกระโจน เข้าสู่ธุรกิจ ยา ... คุณอนาวิน คงจะทราบดี ... ว่าช่วงนั้นมีการ เปลี่ยนบัญชี ยา จะมีผลกับยาที่อยู่ใน ED List กับ นอก ED List ก็เพราะเพื่อนอีกนั่นแหละ ... ไม่ว่า เพื่อนหมอ เพื่อนเภสัช เพื่อนดีเทลยา ... ต้องขอขอบคุณมา ณ ที่นี้ เพราะฉนั้น .... แชร์ เลยครับ ธุรกิจยา เป็นธุรกิจ ที่น่าสนใจ ... (รายละเอียดไม่บอกนะ มันยาวมากกกกกกก) จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 21 มิ.ย. 48 15:20:22 ]

ความคิดเห็นที่ 151 หายสงสัยแล้วละค่ะว่าทำไมกระทู้นี้ถึงยาวนัก ......... ......... ขอบคุณทุกท่านสำหรับความรู้สำเร็จรูป ......... ......... ยังรออ่านต่ออยู่นะคะ จากคุณ : yuihatai (yuihatai) - [ 21 มิ.ย. 48 15:53:02 ]

ความคิดเห็นที่ 152 ที่เราจะต้องสร้างรังที่เดิม เพราะรู้แน่ๆว่าที่เดิมปลอดภัยและหาอาหารได้ ถึงแม้จะมีพื้นที่ในการทำรังน้อยและมีอุปสรรคบางอย่าง แต่ก็ทำให้มีชีวิตผ่านมาได้จนถึงทุกวันนี้ หากความต้องการของเรามีเท่านี้ก็ไม่ต้องหาที่ทำรังใหม่    แต่ความต้องการของคน หลากหลายและซับซ้อนกว่าแมงมุมมากมายนัก อาหารที่ใช้ประทังชีวิตของคน ต้องใช้ใย 2 ชุด เพื่อดักจับอาหารที่เลี้ยงร่างกายชุดหนึ่ง และใช้เลี้ยงจิตใจให้มีกำลังวังชาอีกชุดหนึ่ง     การสร้างรังแรกที่ใช้จับอาหารเลี้ยงร่างกายอาจยากง่ายต่างกัน  คนบางคนก็อาจลืมที่จะสร้างสายใยอีกชุดหนึ่งที่จะดักจับอาหารทางจิตใจ เพราะอาจจะมัวสาระวนอยู่กับรังชุดแรก ที่สร้างไม่เสร็จสักที จนวันหนึ่งเกิดความต้องการอาหารทางจิตใจแล้ว รังที่ 2 ยังไม่ได้สร้างและไม่สามารถดักจับอาหารได้เลย ถึงวันนั้นเรียวแรงที่จะอดทนต่อความหิวโหย อาจลดน้อยลงจนถึงขั้นวิกฤตได้         ดังนั้น ความสมดุลของการสร้างรังจึงควรจะต้องทำและควรทำอย่างไร ก็ต้องศึกษากันให้จงดี ที่แห่งนี้คงมีคำตอบให้นะครับ         ยังติดตามอ่านอยู่อย่างต่อเนื่องตลอดครับ จากคุณ : นนท์ลิขิต (นนท์ลิขิต) - [ 21 มิ.ย. 48 16:24:56 ]

ความคิดเห็นที่ 153 ผมเข้ามาต่อให้จบ ที่ทิ้งประเด็นไว้... เรื่องที่บอกว่า ธรรมชาติอะไรบางอย่าง ที่ทำให้ผม ถอนตัวจากการติดการพนันได้... ที่ผมถอนตัวไม่ขึ้นจากการเล่นการพนันเพราะ ผมต้องการ .......เอาเงินของตรูคืนมา...... อยากได้มันกลับคืนมาให้เร็วๆ....เหมือนกับที่เสียมันไปอย่างรวดเร็ว.... เงินตั้งขนาดนั้น ต้องใช้เวลาเก็บตั้งกี่ปี.... ความคิดตอนนั้นคือ มีทางเดียวคือ ต้องเล่น เล่น และก็เล่น... ปลายปี 2535... ผมได้ข่าวว่า... มีหมอชื่อ xxx yyy เป็นแขกปราศัยรับเชิญ ของการจัดประชุมเพื่อเปิดโอกาสทางธุรกิจ แอมเวย์... ผมถูกใครหลายๆ คนชักชวนให้ลองทำ เกือบตลอดเวลา... ผมเกลียดไอ้คนพวกนี้มากๆ.... คงเหมือนหลายๆ คนที่กำลังเกลียดอยู่ในขณะนี้... ผมอ่านดูชื่อแขกปราศัยรับเชิญคนนั้น... มันเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันกับผมนี่หว่า.... ที่สำคัญ... แก๊งเดียวกันด้วย.... ผมไปดักรอเจอมันที่โรงแรมแห่งนั้น.... ไปเอง... ไปคนเดียว... ไม่รู้จักใครๆ เลย... ผมยืนฟังเพื่อนผมปราศัยจนจบ.... ผมทึ่งมากครับ... ทึ่งที่จากเพื่อนผม... คนที่พูดไม่เก่งเอามากๆ.... เป็นประเภท พวกที่กลัวดอกพิกุลร่วงออกจากปาก...ประมาณนั้น... แต่วันนี้ สิ่งที่ผมเห็น... มันพูดได้ดีมากๆ จริงๆ... เสียงผู้คนปรบมือรับ เป็นช่วงๆ ตลอดการปราศัย... ทึ่ง+ทึ่ง+ทึ่ง.... เพื่อนเขาเหลือบเห็นผม.... หลังจากลงจากเวทีเขารีบตรงรี่เข้ามาหา... ...ฯลฯ..... สุดท้าย... ผมก็ได้ฟังแผนการขายและการตลาด...อย่างตั้งใจ... เพื่อนให้เทปและเอกสาร 2-3 อย่าง และแยกย้ายกันกลับ... พร้อมกับคำปฏิเสธของผมว่า...ขอคิดดูก่อน... ผมกลับมาคิดดูก่อนจริงๆ ครับ....คำพูดของมันที่ว่า.... ...หาคนเห็นด้วยกับเมิง 6 คน เมิงว่าเมิงจะหาไม่ได้เชียวเหรอวะ???... ...แล้วเมิงก็ช่วยเขาสร้างองค์กร จนเขาเป็น DD แค่นี้เมิงก็เป็นเพชรแล้ว... ในใจของผมคิดว่า... อย่าว่าแต่แค่ 6 คนเลย... 20 คนผมก็หาได้... งั้นก็ มงกุฎฑูต นี่หว่า.... รายได้ไม่ต่ำกว่าเดือนละ 7 หลัก... เป้าหมายมงกุฎฑูต นี่แหล่ะครับ... ที่ทำให้ผมเลิกคิดที่จะไปเล่นการพนันเพื่อเอาเงินคืนมาอีกเลย... เวลาว่างทั้งหมดของผม... เอามาทุ่มเพื่อเป้าหมายนี้..... ....ผมต้องขอบคุณ แอมเวย์ ที่ฉุดกระชากผมออกมาจากหลุมมืด... ผมวิ่งสู้ฟัดอยู่ 2 ปี ก็ตัดสินใจลาออกจากราชการ... ล้มลุกคลุกคลานต่ออีก 3 ปี ก็ตัดสินใจหยุดทำ!!!... ท่ามกลางความงุนงงของมนุษย์แอมเวย์... ..........??????????.......... .....ผมเดินออกมาทั้งๆ ที่มั่นใจว่าผมเป็นมงกุฎฑูตได้..... .....เหมือนกับที่เดินจากมาทั้งๆ ที่มั่นใจว่า... ผมทำคลีนิคหรือโรงพยาบาลให้ประสบความสำเร็จได้ ใครจะคิดจะวิจารไปยังไง....ผมไม่สน.... .....ผมกำลังคิดอะไรในใจของผมบางอย่าง..... 5 ปีในแอมเวย์... ผมได้รู้ธรรมชาติอะไรต่อมิอะไรมากมายหลายอย่าง... แต่ไม่ได้อธิบายอะไรให้ฟัง.... เพราะต้องการสรุปจบให้สั้นๆ... ไขข้อสงสัยที่ผมทิ้งไว้ก่อนหน้านั้น... เรื่องติดการพนัน... ขอเบรคไว้เท่านี้..... เผื่อเวทีนี้ อยากจะส่งไมค์ไปให้ท่านอื่นบ้าง.... จากคุณ : อนาวิน - [ 21 มิ.ย. 48 17:41:25 ]

ความคิดเห็นที่ 154 อยากรู้จังคะ ว่า 5 ปี ได้รู้ธรรมชาติอะไรหรือค่ะ ถือว่าเป็น วิทยทาน แล้วกันนะค่ะ   ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ จากคุณ : ยังยิ้ม...ทั้งน้ำตา - [ 21 มิ.ย. 48 17:58:29 ]

ความคิดเห็นที่ 155 และอยากธุรกิจ ยา นะค่ะ ยาวไม่เป็นไร ค่ะ พร้อมที่จะอ่านค่ะ จากคุณ : ยังยิ้ม...ทั้งน้ำตา - [ 21 มิ.ย. 48 18:01:13 ]

ความคิดเห็นที่ 156 ยินดีด้วยนะครับ สำหรับ การได้มีโอกาสสัมผัส แอมเวย์ และสามารถเก็บเกี่ยวสิ่งดีๆ จากแอมเวย์ ได้ เช่นเดียวกัน ครับ ผมหยุดทำแอมเวย์ ตอนผมเป็นมรกต... เหตุผลที่หยุด... คงไม่อธิบายนะครับ... เพราะเป็นการหยุดพร้อมกับความรู้สึกดีๆที่มีให้แอมเวย์ ทุกวันนี้ผมเชื่อว่า งานขายตรงสุจริตทุกงานเป็นงานที่ดี ... สำคัญคือคนที่ทำธุรกิจขายตรง สุจริตกับงานหรือเปล่า ? จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 21 มิ.ย. 48 18:02:53 ]