ความคิดเห็นที่ 1 ประสบการณ์ไม่มากเท่าไรครับ แต่คิดว่า เรื่องล้มลุกคลุกคลานคงมีกันทุกคน ----------------------------------------------- รอฟังด้วยครับ จากคุณ : pracha_ji - [ วันต่อต้านยาเสพติดโลก 14:52:01 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เชื่อว่าคนที่คิดจะทำธุรกิจของตัวเอง แน่นอนว่าต้องมีความพร้อมในระดับหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของเงินทุน ความรู้ และประสบการณ์ที่จำเป็นในการเริ่มต้นธุรกิจ.. ทีนี้เมื่อมองเห็นธุรกิจที่ตนเองคิดว่ามีอนาคต แล้วคิดจะต่อยอดให้กลายเป็นความจริงขึ้นมา ก็ต้องมีการวางแผนงาน เริ่มตั้งแต่การจัดรูปแบบองค์กรของตัวเอง จะจะทะเบียนแบบไหน ใช้คนเท่าไหร่ เริ่มต้นเราเริ่มทำเล็กๆ อาจจะทำเองเป็นส่วนใหญ่ ให้พี่ๆ น้องๆ นี่แหละมาช่วยๆ กัน พอผ่านไปสักระยะเมื่อเห็นว่ามีโอกาสเติบโต ก็ต้องหาคนมีฝืมือแล้วขอให้เขาเข้ามาช่วยงานของเราครับ สิ่งหนึ่งที่สำคัญคือ อย่าโลภที่จะทำธุรกิจ ไม่ว่าคุณจะทำการค้ากับใครในวงการใดก็ตาม คุณต้องเทใจให้เค้าก่อนเสมอ เมื่อคุณมีความจริงใจให้ผู้อื่น ไม่ว่าจะเป็นผู้ใต้บังคับบัญชา หรือคู่ค้า คุณก็ย่อมจะได้รับความจริงใจกลับมาเช่นกัน ในรูปแบบใดรูปแบบหนึ่ง อย่าไปคาดหวังออเดอร์ที่ยังมาไม่ถึง อย่าไปคาดหวังกับคำมั่นซึ่งยังไม่เป็นจริง มีน้อยเราก็ทำน้อย ค่อยๆ โตก็ได้ไม่ต้องรีบร้อนครับ มีคำพูดบทหนึ่งของคุณตัน ภาสกรนที ที่กล่าวไว้ในหนังสือ ซึ่งมีโอกาสได้อ่านแล้วทึ่งในความคิดของท่านมากครับ ขอคัดสำเนามาฝากเพื่อนๆ นะครับ "ความฝันของคนเรา ต้องยิ่งใหญ่ มองให้ไกล...ความพยายามต้องสูง ที่สำคัญที่สุด ต้องลงมือทำทันที ด้วยความตั้งใจจริง และต้องทำอย่างต่อเนื่อง แต่ต้องเผื่อใจไว้สำหรับความผิดหวัง ที่อาจเกิดขึ้นได้...เพราะชีวิตเป็นสิ่งไม่แน่นอน มีขึ้นได้...ก็ย่อมมีลงได้เหมือนกัน แต่อย่าให้ความผิดหวังนั้นมาบั่นทอนให้ท้อแท้ ถ้าประสบความสำเร็จแล้วอย่างล่มตัว “คนอื่นทำได้ เราก็ต้องทำได้เหมือนกัน" ตัน  ภาสกรนที จากคุณ : แบ่งกัน - [ วันต่อต้านยาเสพติดโลก 17:10:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จะมีธุรกิจ ต้องเริ่มจากไรนึกไม่ออกครับ เอาแบบที่ผมเป็นแล้วกันนะครับ ทุกวันนี้ยังไม่เป็นชิ้นเป็นอันเลย แต่ไม่ได้เป็นลูกจ้างใคร กำลังวิ่งไล่จับโอกาสอยู่ครับ เริ่มจาก        1.ฝันก่อนเลยครับ ว่าชีวิตเราต้องการเอาไรบ้าง ฝันไม่ต้องใหญ่ครับ เอาแค่ออกจากงานแล้วไม่อดตาย หลังจากนั้นก็สร้างความฝันให้ใหญ่ขึ้นอีก (คำเตือนฝันให้ใหญ่ขึ้นถ้ามันถึงที่ฝันแล้วนะครับ)        2.มองสิ่งรอบ ๆ ตัวครับ ว่าทำไมเค้าถึงทำแล้วอยู่ได้ ไม่ต้องมองไกลครับ มองแค่คนขายลูกชิ้นปิ้ง หมูปิ้ง พอมองเข้าใจแล้วก็มองอะไรที่ใหญ่กว่านั้นครับ มองว่าเค้าอย่างนั้นแล้วเค้าได้เงินอย่างไง ประมาณเท่าไร มองซิว่ามีช่องว่างให้เราเค้าไปได้ไหม มองว่ารอบ ๆ ตัวขาดอะไรที่ช่วยเสริมสิ่งรอบตัว มองว่าเราชอบไหม มองว่าแผนกอื่นว่าเค้าทำไรบ้าง ถ้าเราเข้าใจที่เกิดรอบ ๆ ตัวเรา มองอะไรก็เกิดเป็นเงินหมดครับ     3.สิ่งที่เค้าทำเราจะทำได้อย่างไร ได้แก่ ศึกษา ,ลองเป็นลูกจ้างเค้า ,คิดขึ้นมาเองจากช่องว่างของสิ่งรอบตัว ใช้เงินในการทำเท่าไร มองเล็ก ๆ แล้วเข้าใจทุกการทำงาน ดีกว่าใหญ่แล้วไม่รู้รายละเอียด  หรือขาดความรู้     4.เริ่มเมื่อไรดี จากหยิบกระดาษขึ้นมาเขียนรายละเอียดเลยว่าต้องการอะไรบ้าง ต้องเริ่มอย่างไร แล้วหวังอะไรบ้าง     นึกไม่ออกแล้ว ข้าศึกโจมตีไม่ไหวแล้วครับ จากคุณ : famer - [ วันต่อต้านยาเสพติดโลก 18:56:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หลังจากขับไล่ ข้าศึกแล้ว ขอผมเล่าอะไรซักอย่างนะครับ ประสบการณ์ชีวิตผมเผื่อใครจะเอาไปใช้นะครับ       เด็กต่างจังหวัดคนหนึ่งหลังจากจบการศึกษา ปวส.จากบางกอก มุ่งหน้ากลับบ้านเพราะเบื่อกรุงเทพ เมืองที่มีแต่การแข่งขัน กลับมาขี่สามล้อส่งของได้ 1 ปี พบว่าชีวิตตัวเองต้องการอะไรมากกว่านี้ แต่นึกไม่ออกนะครับ ว่าต้องการอะไร วันหนึ่งไปเล่นเน็ตเมื่อประมาณ 7 ปีที่แล้ว ผมบอกกับเจ้าของร้านว่า ให้ผมทำงานได้ไหม เค้าบอกว่าไม่ให้หรอก น้องทำอย่างอื่นได้ดีกว่านี้ (ทำไมพูดแบบนี้หว่า) ผมเลยตัดสินใจว่าจะเปิดร้านเน็ต ผมจะทำอย่างไรดีล่ะ ผมไม่มีเงิน ผมกลับมาบ้านเขียนแผนว่าต้องทำไรบ้าง วันรุ่งขึ้นผมนำหนังสือเก่า ของผมและของน้องมาขายหน้าร้าน ใครมาดูผมก็ถามว่าอยากได้หนังสือแนวไหน อธิบายให้เค้าฟัง หน้าปก 120 ขาย 60 บาท 150 ขาย 70 อันนี้ก็แล้วแต่ท่าทางของเค้าว่า เค้าสนใจมากแค่ไหนยิ่งสนยิ่งแพงครับ ขาย 3 วันได้เงิน 4500 ตัดสินใจเข้ากรุงเทพ           เข้ามาก็อาศัยกับน้องบอกว่าได้งานแล้วจะช่วยออกคนละครึ่ง (ถ้าไม่ได้แล้วจะเอาที่ไหนมาให้)เริ่มจากพิมพ์รับรายงานก่อนเลย เพราะน้องมีคอม งานแรกที่ได้เป้นการพิมพ์งานจากเทป กรรมจริง ๆ ยากซะตั้งแต่งานแรก สรุปว่า ทำไม่ได้ครับ เพราะอาจารย์พูดไทย 4 อังกฎษ 2 ไทยพอได้ครับ แต่อังกฤษกระเด็นออกหูหมด เลยขอบาย ออกไปสมัครงานข้างนอก ไปสมัครที่ไหนก็ต้องมีเงินค้ำประกัน ต้องมีคนค้ำ แล้วจะเอาที่ไหนมาค้ำละครับ ลองกลับมาเปิดคอมพอดี เจอบริษัท import/export ต้องการคนจำนวนมาก พอไปนะครับ มันคือบริษัทจัดหางานครับ มีหลายที่ด้วยเท่าที่ดู เค้าถามว่าอยากได้งานก็ต้องเสียเงิน 2000 บาท ค่าไรครับ ค่าติดต่อ เราก็นึกในใจว่า มันหลอกลวงแน่ ๆ แต่ด้วยความที่อยากจะรู้ว่า เค้าทำอย่างไร ยอมครับ ค่าประสบการณ์ เผื่อเปิดเอง พวกนี้เค้าจะหาคนป้อนเข้าบรษัทที่เค้าหาไว้ ถ้าเก่ง ๆ ได้ชัวครับ แต่พอดีผมไม่เก่ง แถมแต่งตัวไม่เป็น ผูกไทไม่เป็น ต้องไปซื้อกางเกง กับไทอีก เงินผมมีแค่ 4000 กว่านะครับ อยากรู้ต้องลอง พอลองเสร็จเลยรู้ว่า มันเป็นอย่างนี้นี่เอง เลยกลับมาหาใหม่ พอดีมีบริษัทรับสมัครพนักงานขาย เลยโทรไปสมัครดูครับถามว่าพี่เก็บเงินประกันไหมครับ เค้าบอกว่าหักจากเงินเดือน เลยไปลองดู บริษัทอยู่บางบอน ที่พักอยู่บางซื่อตอนแรกก็ไม่รู้หรอก ถามคนข้างทางไปเลย ๆ นั่งรถซะ 4 ต่อ ไปสมัครเข้าก็สัมภาษเรา แต่เรามันใจว่า เราได้ เค้าบอกว่า อีก สองวันโทรไปบอก ขอเงินเดือนเค้า 4000 ครับ เค้าถามว่าทำไมขอน้อยจัง ผมจะไม่มีกินแล้วครับ เท่าไรก็เอาครับ    พอกลับถึงบ้านมองวิ่งตรงเข้าร้านอาหารก่อนเลยครับ มีเอาให้ผมทำบ้างครับ ล้างจานเสร็ฟผมทำได้หมด เค้ารับครับ ไม่อดตายแล้ว พอวันศุกร์เค้าก็โทรมาตอน 4 ทุ่ม ใจคอไม่ดีเลย กลัวไม่ได้งาน ตกลงเค้ารับครับ บอกว่า อีก 5 วันไปทำงานเจอกันที่บริษัท     วันแรกด้วยกลัวจะไปไม่ทัน ออกตั้งแต่ตี 4 ครับ ถึงที่ทำงาน 6.30 โมง ไม่มีใครมาเลย  เริ่มจากแนะนำคนในบริษัทให้รู้จัก เค้ามองรองเท้าผมครับ ผมใส่หุ้มข้อแล้วเอากี่วีสีดำทา เค้าถามว่ามีรองเท้าดีกว่านี้ไหม ผมบอกว่าไม่มีเงินครับพี่ แล้วเงินเดือนออกซื้อเปลี่ยนด้วยนะ      งานของผมคือขายคอมพิวเตอร์ครับ ได้เงินเดือน 6000 แล้วค่าคอมเครื่องละ 100 บาท สองวันแรกผมขายไม่ได้เลย มันยากจริง ๆ คือคอมที่ผมขายเป็นคอมประกอบธรรมดาแล้วเค้าก็เอาสติ๊กเกอร์แบรนด์แปะ แล้วบอกว่าคอมเค้าเป็นคอมแบรนเนม แล้วเค้าก็ให้ใช้ power point ปริ้นขาวดำมาแปะ มีการตวจสอบคุณภาพ ผ่านการqc จากโรงงาน ราคาแพงกว่าคอมประกอบ 2500-3000 บาท พระเจ้าช่วย เค้าบอกว่าให้หยุด 1 วัน ไปหาวิธีการขายมา ผมก็นอนคิดพูดบ้าพูดบอทั้งวัน จนคิดว่าถ้าแกพูดไม่ได้ แกกินน้ำอิ่มแน่ ๆ มันเริ่มคิดออกครับ พอไปทำงาน เจ้านายผมตกใจมาก เอ็งไปทำไรมาวะ ท้องผมสั่งให้พูดครับ ยอดขายเดือนหนึ่งผมขายได้ ประมาณ 40-50 เครื่อง เค้าเริ่มสังเกตุเห็นว่าผมไม่กินข้าวกลางวัน ผมบอกเค้าว่า ผมมีเงินกินแค่ข้าวเย็นเท่านั้นครับ หลังจากนั้นเค้าก็เลี้ยงผมทุกวัน จนถึงสิ้นเดือน พอดีทำงานวันที่ 16 เลยได้เงินพอดี พอเงินเดือนออกก็ซื้อรองเท้า ให้น้องค่าห้องเดือนละ 2000 คำนวนแล้ว เราใช้ได้แต่ ค่ารถกับกินเท่านั้น อีก 1 เดือน เสื้อมีสองตัวกางเกงสองตัว ต้องกลับมาซักทุกวัน ทำได้ 2 เดือนเริ่มมีแล้วครับ ทำไงให้มันงอกล่ะ เวลาลูกค้ามาติดต่อให้ซ่อมคอม หลังเลิกงานก็ไปดูให้เค้า เลิกงานสองทุ่ม ถึงบ้านเที่ยงคืนกว่า เปิดเน็ตเข้า thai2hand.com ว่ามีอะไรที่เราพอจะจับได้ เป็นพวกของมือสองกำไรดีมาก เพราะคนซื้อมองไม่เห็นค่าและบางคนก็ร้อนเงินหรือของเราก็ไม่รู้  มีวันหยุดวันเดียวเอง ทำไรได้ไม่มาก มีเงินเท่าไรกับไปรับซื้อของเก่าตามร้านเน็ต แล้วมาขายอีกที บางร้านขายทั้งร้านคุยกับเค้าไม่ได้เลยคนแถวบ้านจะซื้อคอมก็ซื้อขึ้นคุณมาขาย เงินเรามีแค่ 10-20k เอง เงินงอกมาเร็วมากเลย ทำงาน 11 เดือนได้เงินมา 120kแล้วของอีกนิดหน่อย รวมเงินเดือนด้วยนะครับ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่ใช้ ไม่เที่ยว หาอย่างเดียวครับ จะไปเปิดร้านเน็ตให้ได้ ถึงเวลาที่ผมจะไปเปิดแล้วครับ คนอื่นอาจจะว่าน้อย สำหรับผมเยอะมาก ที่ผ่านมากินไม่เคยอิ่ม นอนไม่อยากจะตื่น ว่าจะได้เงินมา และผมก็ได้เปิดร้านครับ จากคอม 5 เครื่องผมก็ถือว่า ผมทำฝันสำเร็จแล้วครับ แก้ไขเมื่อ 01 ก.ค. 48 02:13:36 แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 48 20:17:02 จากคุณ : famer - [ วันต่อต้านยาเสพติดโลก 20:03:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5 . . จากคุณ : VCM - [ วันต่อต้านยาเสพติดโลก 20:28:31 A:61.90.91.229 X: TicketID:086784 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ^^ รอดูผู้สูงอายุ(กว่า)มาเล่าครับ จากคุณ : ขิงน้อย - [ วันต่อต้านยาเสพติดโลก 20:34:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ประสบการณ์น้อย แต่ขอแชร์เป็นไอเดียละกันครับ.. ตอนที่เริ่มนั้นความพร้อมนี่ไม่เท่าไหร่ครับ อาศัยความกล้า(และบ้า) กล้าคิด กล้าทำ กล้าลุย  เอาเลยครับ คิดใหญ่ไม่คิดเล็ก ..ผลปรากฎว่าเกือบเอาตัวไม่รอดครับ  บาดเจ็บหนัก แต่ก็ทำให้ได้บทเรียนที่ยิ่งใหญ่ พระพุทธองค์ได้ตรัสไว้ว่า "ปัญหาทำให้เกิดปัญญา"  ก็เลยใช้ความคิดแก้วิกฤตให้เป็นโอกาส นั่งทบทวนตัวเอง พร้อมกับใช้สติ ฟังคนรอบข้างให้มากขึ้น ค่อยๆคิด จึงทำให้ถึงบางอ้อว่า .. คิดใหญ่ไม่คิดเล็กน่ะใช่ แต่ต้องเริ่มจากสิ่งเล็กๆก่อน แล้วค่อยไปใหญ่ .. และคิดทุกอย่างบนพื้นฐานความเป็นจริง (พี่แบมสุดสวย ก็เคยกล่าวไว้ในนี้หลายครั้ง) ตอนนี้ชีวิตธุรกิจ หลังจากปรับในแบบที่เราถนัดและคุ้นเคย หาคนมาเสริมในสิ่งที่เราขาด ค่อยๆก้าวอย่างมั่นคง ก็เริ่มโอเคแล้วครับ .. ปล. ผมว่าความพร้อมนี่อยู่ที่ตัวเรามากกว่าครับ ว่าพร้อมที่จะรับมือ รับผิดชอบ และเผชิญกับปัญหาและวิกฤต พร้อมที่จะอดทน พร้อมที่จะเจอสิ่งที่แย่ๆ ได้หนักแค่ไหน อุโมงค์มันยาวนาน บางทีเราก็ไม่รู้ว่าจะเจอแสงสว่างเมื่อไหร่ แต่ถ้าอดทนรอ มันต้องเจอจนได้ครับ.. จากคุณ : JamesBond - [ วันต่อต้านยาเสพติดโลก 23:17:51 ]

ความคิดเห็นที่ 8 งึม ๆ ๆ ทำตามลุงแอ็ดว่า  เจ๊งไปแล้วหนนึงกับร้านเช่าหนังสือ  หนที่สองที่ทำเองกำลังร่อแร่  อืม ๆ ๆ คงมีวันของเราสักวันคะ จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ 27 มิ.ย. 48 01:41:34 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ผมไม่รู้ส่าประสบความสำเร็จไหม พึ่งจะสองเดือนกว่าเอง เดือนแรก คืนทุน เดือนที่สองขยายกิจการ เดือนที่สามว่าจะเริ่มเก็บเงินจริงๆจังๆ ผมยืนอยู่ยนความไม่ประมาท เวลาจะทำอะไร จะประมาณการในแง่ลบไว้เสมอ ประมาณการรายรับขั้นต่ำ รายจ่ายขั้นสูง สภาะวะตลาดขั้นต่ำ ความเสี่ยงขั้นสูง คือจะมองในแง่ร้ายเสมอ ทำให้ผม safe ตัวเองไปได้เยอะ มีบ้างที่เสียดายที่ปล่อยให้โอกาสดีๆ หลุดลอย เพราะไม่กล้าเสี่ยง แต่ก็ดีใจ ที่ทุกวันนี้ ไม่มีหนี้ และไม่มีความเสี่ยง ผมชอบคิดก่อนตัดสินใจเสมอว่า ถ้าพลาด จะเกิดอะไรขึ้น เช่น ของต้นทุนราคา 1000 บาท ราคาตลาด 1500 บาท เราจะมาขาย 1450 บาท แต่ถ้าขายไม่ได้ล่ะ ..sale ทิ้งเลย 1090 บาทเลย หมดไวไหม?? เอ้า หมด ก็ลงมือทำ เร่องขยายร้านเหมือนกัน เคยคิดจะขยายเป็น 2 ห้อง เพราะรองรับลูกค้าไม่ไหว มานั่งคิด สมมุติ เดือนนึง กำไร 1แสน ถ้าขยาย 2 ห้อง ต้องจ้างคนเพิ่ม ความพร้อมเรายังไม่มี รายได้อาจเพิ่มเป็น 1.5 แสน แต่ต้องจ่ายค้าจ้าง ค่าเช่า ค่าไฟเพิ่ม ไหนจะร้านใหญ่เดี๋ยวสรรพากรมากวนอีก หักไปหักมา เราเหนื่อยเพิ่มขึ้น แต่รายได้มันไม่เพิ่มตามตัว ก็ไม่คุ้ม เลยไม่ทำ เวลาคิดจะทำอะไรจะเผื่อ อนาคตไว้มากๆ โดยจะตั้งโจทย์เสมอว่า ถ้าอนาคต มันไม่เป็นไปอย่างที่คิด เรามีแผน 2 ..3..4 รองรับไหม ถ้าไม่มี อย่าทำ คิด จนเป็นนิสัย เหมือนเป็นโรคจิต เวลาขับรถ ชอบจินตนาการว่า ถ้ามีหมาวิ่งตัดหน้า จะทำอย่างไร ถ้ายางแตกที่ความเร็วเท่านี้ รถจะคว่ำไหม คิดเสมอ คิดในแง่ร้ายตลอด ถ้ามันดีก็ถือว่าเป็นกำไร ผมมีคนรู้จักหลายคน ทำธุรกิจ คิดเอาแต่ได้ คือ คิดเอาแต่ว่าตัวจะได้ จะมีกำไร ทำแล้วไม่พลาด ทำแล้วรุ่ง เป็นไปตามที่คิด วาดฝันไว้สวย.... ครึ่งนึงของคนกลุ่มนั้น พลากครับ ทุนจมลงเรื่อยๆ เพราะต้องหาทุนมาทำใหม่ เพราะยอมเจ๊งไม่เป็น ก็ยิ่งไปกันใหญ่ อ้อ ทำธุรกิจต้องยอมเจ๊งนะครับ ถ้าเห็นว่ามันไม่ดี สมัยผมเรียนหนังสือ ผมเคยเปิดร้านนะครับ นั่นแหละกิจการส่วนตัวครั้งแรกในชีวิต ก็หาเงินพอซื้อรถมือสองได้คันนึง ทำงานประจำไปด้วย (ไม่ยอมเรียนครับ บ้าเงินอย่างเดียว) สุดท้ายจะเรียนไม่จบ อีกอย่างร้านที่ทำแข่งกันก็มีมากขึ้น เห็นท่าไม่ดี เซ้งร้านทิ้งไปเลยครับ ทิ้งทุกอย่าง (รถก็ยังผ่อนไม่หมด) ก็เลยได้เรียนจบ ตอนนั้นโดนดอกเบี้ยผ่อนรถไปเกือบแสน อ่วมเหมือนกัน ดีที่ยังไม่ทิ้งงานที่ทำประจำด้วย นี่ก็อีกข้อ คิดจะทำธุรกิจ อย่าคิดว่าจะได้เสมอ แล้วเอาเงินไปซื้อของไม่จำเป็น ทุกวันนี้ตั้งใจว่าจะไม่ผ่อนอะไรอีกเลย ช่วงทำงานบริษัท ก็ยังต้องผ่อนรถ มีโอกาสดีๆ เข้ามาก็ไม่กล้าไขว่คว้า เพราะกลัวว่าจะพลาด แล้วจะผ่อนรถไม่ไหว...นี่แหละ การไม่มีหนี้เป็นลาภอันประเสริฐ ถ้าหนี้มันเกิดก็เหมือนคนไม่มีลาภ สรุปครับ ทำธุรกิจ อย่าคิดว่าตัวจะได้ ให้คิดเรื่องเสียไว้ก่อนเลย เสียอะไรบ้าง เสียเวลา เสียเงิน ขาดทุน เสียคนรัก เสียสุขภาพฯลฯ คิดไว้ให้หมด แล้วมาชั่งใจดูว่าคุ้มไหม ถ้ากล้าเสี่ยงก็ทำ มันจะช่วยคอยเตือนคุณให้อยู่บนความไม่ประมาท ถ้ายังขาดประสงการณ์ คิดการใหญ่ได้ แต่อย่าเพิ่งทำการใหญ่ให้ทำเล็กไปก่อน เป็นเงินเย็นได้ยิ่งดีเพราะพลาดมา จะได้ไม่เจ็บตัว ขนาดผมคิดเผื่อไว้เยอะมาก เดือนแรกเงินหมุนเวียนยังไม่พอเลยครับ ดีที่มี conection หยิบยืมได้ 3 วันจ่ายคืนอะไรทำนองนี้ อีกเรื่องที่สำคัญมาก คือ เครดิต จงรักษาคำพูด รักษาเครดิต และสร้างเครดิตให้เป็น ยามคับขัน เครดิตที่เรามีจะช่วยเราได้ครับ ผมไม่ใช่ผู้ประสบความสำเร็จ ไม่มีประสบการณ์ แค่เดินบนทางไม่ประมาท เท่านั้นครับ ที่สำคัญ อยากรวย ต้องอ่านกระทู้ห้องสีลมบ่อยๆ ครับ คนเก่งๆ ที่นี่มีเยอะ ผมแอบอ่านประจำ ^_^V จากคุณ : หลานยายสุ่ม - [ 27 มิ.ย. 48 10:38:34 A:61.7.143.143 X: TicketID:092859 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ... เข้ามารอดูด แบ่ร แบ่ร จากคุณ : ปลิงไทยก้าวไกลไประดับโลก - [ 27 มิ.ย. 48 10:54:17 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แอบมาฝารักเอาไว้ก่อน ว่างๆ จะมาแจมอีก คารวะ ทุกถ้อยคำที่เต็มไปด้วนการแบ่งปัน จากคุณ : ดอกเหมย(ไม่ใช่คนสวย อิอิ) - [ 27 มิ.ย. 48 11:40:52 A:192.168.1.108 X:202.129.34.34 TicketID:099599 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หา Need ให้เจอก่อนซิครับ  ไม่ว่าทำธุรกิจใดๆ  ถ้าไม่มีความต้องการที่จะซื้อ  จะไปขายแมวที่ไหน        บางท่านอาจจะเริ่มต้นที่ตรง  เอาตัวเองเป็นที่ตั้งว่าตัวเองชอบอะไร  ก็ทำอย่างนั้น  ผมว่าผิด  มันต้องขึ้นอยู่กับสิ่งแวลดล้อม  ทำเลที่ตั้ง  ตลาด  การเติบโตของตลาด         หา Need ให้เจอเป็นอันดับแรกก่อนแล้วค่อยหาดูว่าเรามีปัญญาที่จะ  หาอะไรมาสนอง Need นั้นได้       ลองหา สมุดหน้าเหลืองของเมืองใหญ่ๆอย่างเช่นนิวยอร์ค  โตเกียว  หรือเข้ามาใกล้ๆตัวหน่อย  ฮ่องกง  กัวลาลัมเปอร์  ดูซิ  แล้วเอามาเทียบกับ  สมุดหน้าเหลืองของบ้านตัวเอง  ก็จะเห็นลางๆแล้วว่า  แถวๆบ้านเราขาดอะไรไป จากคุณ : แมว มหาภัย - [ 27 มิ.ย. 48 13:02:43 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตะก่อนศึกษาและสังเกต คนทำธุรกิจในเมืองไทยเราที่ เค้าว่ากันว่า ประสบความสำเร็จ เค้าเริ่มต้นจาก ตัวตนถนัดสิ่งใดก่อนเป็นอันดับแรก และก้อเริ่มลุย OEM เล็กๆของเราเริ่มผุดขึ้นมากมาย จนปัจจุบันคำว่า ประสบความสำเร็จ ยังไม่รู้จะหาดัชนีตัวไหนมาชี้วัดได้ คราวนี้เปลี่ยนลู่วิ่งใหม่ ออกstart จากการศึกษา และสังเกต ประเทศนายหน้าอย่างสิงค์โปร์ ดูสิว่า เราจะทำได้อย่างนั้นได้บ้างไหม ศัพท์คำใหม่ก้อเกิดขึ้นจาก OEM เป็น OUT SOURCE เพราะอยากรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น จากคุณ : อ้อมค่ะ (rampaii) - [ 27 มิ.ย. 48 13:30:40 ]

ความคิดเห็นที่ 14 หากจะให้ได้ผลจริง คงต้องว่ากันเป็นรายตัวเลยแหละครับ สมัยที่เริ่มต้นองค์กรของตัวเอง เพื่อนรักคนหนึ่งเคยมาทำงานด้วย เขาบอกว่า"ผมมีนิสสัยกัดไม่ปล่อย เมื่อมันงับติดแล้วครั้งหนึ่ง" งับทั้งทฤษฎีและภาคปฏิบัติ ซ้ายทีขวาที เวลาแย่ เราก็มองที่ปรึกษา พี่เลี้ยงทีนึง ทำอย่างนี้เรื่อยมา ผมนี่คงเหมือนสุนัขตัวหนึ่ง ในสายตาของเพื่อน...๕๕๕ ผมว่าผมเป็นแมงมุมมากกว่า ทำตาข่ายชักใยแล้วขยุ้มไม่ปล่อย....ใยแห่งมิตรภาพครับ แต่บางครั้งมันก็ยังขยุ้มไว้ไม่อยู่.....เฮ้อ ทั้งลูกค้าและลูกน้อง...สาเหตุหลายๆอย่าง ในยุคเศรษฐกิจบูม๑๐ปีที่แล้ว เรื่องมันยาวครับ... แก้ไขเมื่อ 27 มิ.ย. 48 21:42:14 จากคุณ : ขามเรียง - [ 27 มิ.ย. 48 21:38:04 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เย้ ได้กระทู้ใหม่แล้ว ขอบคุณทุกท่านที่มาให้ความรู้กับน้องๆ จะนั่งอ่านด้วยใจจดจ่อ จากคุณ : :) - [ 27 มิ.ย. 48 21:55:22 A:24.226.44.151 X: TicketID:080273 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แหม...เฮีย sakchai splash ออกมาถล่มตัวตั้งกะทู้แบบนี้  สงสัยต้องให้จอมยุทธมาช่วยกันตอบแล้วล่ะ ข้าน้อยวรยุทธยังด้อยนัก อยู่มาได้หลายปีก็อาศัยดวงพาไป ยังมิกล้าชี้แนะ แก้ไขเมื่อ 27 มิ.ย. 48 23:27:16 จากคุณ : เถ้าแก่น้อย - [ 27 มิ.ย. 48 23:26:57 ]

ความคิดเห็นที่ 17 กินกาแฟยามดึกแล้วหัวสมองคิดไม่ออก... อ้าว เขาไม่ได้ต้องการหัวคิด แต่พี่ศักดิ์ต้องการประสบการณ์ อย่างนั้น ผมมานั่งข้างๆพี่ศักดิ์รอเหล่าจอมยุทธ์มาชี้ทางสว่างด้วยคน... อิอิ... จากคุณ : wbj - [ 28 มิ.ย. 48 00:24:09 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านมาถึงกระทู้ที่ 16 เพิ่งจะรู้ว่า เฮีย   sakchai ตั้งกระทู้ .. T T ' จากคุณ : =[ชงเข้ม]= - [ 28 มิ.ย. 48 06:44:03 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เห็นกระทู้คุณศักดิ์ชัย..อดไม่ได้ที่เข้ามาแจม... สำหรับผมนะครับ..ผมคิดว่า ธุรกิจทุกวันนี้จะเริ่มจากความรู้ 2 ส่วนมาประกอบกัน... ส่วนแรกคือ ความรู้เรื่องเนื้อหาที่จะทำ ซึ่งมั่นใจว่าทำได้ดีกว่าคนอื่น...เช่นจะทำซาละเปา ก็รู้เรื่องการทำซาละเปาว่าทำออกมาจะมีรสชาติดีกว่าคนอื่น...เป็นต้น. ส่วนที่สอง คือ ความรู้เรื่องช่องทางการจำหน่าย(การตลาด) เช่นรู้ว่า กลุ่มลูกค้าคือใคร อยู่ที่ไหน?จะเปิดอย่างไร จึงจะทำให้ได้กลุ่มเป้าหมายนั้นๆ... เมื่อมี 2 ส่วนนี้แล้วจึงหาส่วนอื่นๆมาประกอบ เช่น ส่วนเงินทุน ส่วนบัญชี ส่วนการจัดการบุคคล ฯลฯ ผมจึงคิดว่า หากจะเริ่มทำธุรกิจ จึงเริ่มมาจาก 2 ส่วนบนก่อนอาจจะเป็นส่วนแรก หรือ ส่วนที่สองก่อนก็ได้ เช่น มีทำเลดีๆ(ส่วนที่ 2)อยากจะมีกิจการก็ไปหาเงินทุนมา แล้วไปซื้อแฟรนไซน์(ส่วนที่ 1 )..เท่านี้ก็มีธุรกิจดีๆได้ครับ.... ธุรกิจทุกวันนี้ต้องทำแบบมืออาชีพครับ ถึงจะอยู่รอด ไปได้ ทำแบบลองผิดลองถูก แบบอดีตนั้นไม่มีโอกาศแล้วครับ...คือต้องมีความแม่นโดยเฉพาะเรื่องทำเล...เพราะหากทำเลถูกต้องก็มีชัยชนะไปกว่าครึ่งแล้วครับ.. อันนี้เป็นความคิดผมนะครับ...ท่านใดจะร่วมถกก็ยินดีครับ... จากคุณ : มือเก่า (คนอุบล) - [ 28 มิ.ย. 48 08:06:50 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เข้ามาหาความรู้จากประสบการณ์ของพี่ๆค่ะ จากคุณ : ฤทธิรัตน์ - [ 28 มิ.ย. 48 08:20:05 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ประสบการณ์ผมก็ยังน้อยนะครับ (อายุก็ไม่มากนะ อิ อิ) ตามหัวข้อกระทู้แหละครับ หลายๆ คนอยากที่จะเริ่มต้นธุรกิจเอง สำหรับผมแล้วคิดว่าควรเริ่มศึกษาจากสิ่งเหล่านี้ครับ 1. รู้จักตัวเอง ผมยังไม่พูดถึงเรื่องเงินทุนแต่ให้ควรดูก่อนว่าตัวเองมีความถนัดด้านไหน เชี่ยวชาญด้านไหน และชอบทางด้านไหน ต้องแยกด้วยนะครับ ความถนัดกับความชอบนั้นไม่เหมือนกัน คนบางคนอาจจะไม่มีความถนัดในการทำสิ่งที่ตัวเองชอบก็ได้ ในขณะที่คนบางคนอาจจะทำสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบได้ดีก็ได้เช่นกัน เป็นคนใจเย็นมีความอดทนมากน้อยแค่ไหน หากทำธุรกิจแบบหุ้นส่วนแล้วมีปัญหากับเพื่อนร่วมหุ้นจะสามารถแก้ปัญหาได้โดยราบรื่นปราศจากการทะเลาะกันได้หรือไม่ เมื่อพบตนเองแล้วก็ใช้สิ่งที่มีในตัวเองเป็นจุดแข็ง จุดยืนในการเริ่มต้น ถามตัวเองด้วยว่าชอบลักษณะการทำงานในรูปแบบไหน ชอบติดต่อพบปะผู้คนหรือไม่ ถ้าไม่ชอบ คุณต้องรีบปรับปรุงตัวเองแล้วแหละ เพราะการทำธุรกิจของตัวเองนั้นสิ่งที่จำเป็นคือควรจะต้องกว้างขวางพอสมควร และคุณต้องมีความสามารถในการนำเสนอสินค้าของคุณได้อีกด้วย 2. เมื่อเริ่มรู้จักตนเองแล้วก็เริ่มมองหาสินค้า ในที่นี้ไม่ได้หมายความถึงสินค้าที่จะจัดจำหน่ายอย่างเดียว ยังหมายถึงบริการในรูปแบบอื่นๆ ที่จะนำเสนอด้วยก็ได้ คนส่วนใหญ่เมื่อพูดถึงธุรกิจมักนึกถึงสินค้าเป็นส่วนใหญ่โดยลืมนึกถึงธุรกิจบริการไป - ขายสินค้า: ลงทุนมากกว่าลงแรง - ขายบริการ: ลงแรงมากกว่าลงทุน ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่ว่าจะขายอะไรก็ให้ดูความต้องการของตลาดด้วย หากเป็นสินค้าให้คำนวนความสามารถในการผลิตและจัดจำหน่ายต่อเดือนด้วยเช่นกัน เรื่องต้นทุนผมคงไม่ต้องแนะนำเพราะเรื่องอัตราผลกำไรนั้นขึ้นอยู่กับบุคคลและกลไกของตลาด 3. มีของขายแล้วคุณก็ต้องมองถึงตลาด ว่าคุณจะขายใคร คนกลุ่มไหน ที่ไหน มีช่องทางจัดจำหน่ายยังไง สินค้าของคุณนั้นเป็นสินค้าที่ต้องขายตามเทศกาลหรือเปล่า และจะมีโปรโมชั่นเพื่อส่งเสริมการขายหรือไม่ ถ้ามีต้องทำอย่างไร ในข้อ 2 และ ข้อที่ 3 นี้ ก่อนจะลงมือทำให้ลองเขียนแผนดูก่อนก็ได้ ได้กำหนดงบประมาณและราบรับที่คาดว่าจะได้ถูก ให้คิดถึงความเป็นไปได้และความเป็นไปไม่ได้ให้หลายทางมากที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อที่จะได้หาทางรับมือไว้ล่วงหน้า ถ้าประสบการณ์คุณยังน้อย การเตรียมการและการวางแผนให้มากที่สุดจะช่วยคุณได้มากเวลาที่เกิดปัญหา นี่คือสิ่งหลักๆ ในการเริ่มต้นธุรกิจแต่เมื่อดำเนินไปแล้วคุณก็จะต้องหาปัจจัยหลายๆ อย่างมาเสริมเช่น หาบุคลากรมาช่วยในการทำบัญชี การขยับขยายหาเครื่องจักรมาใช้ในการผลิต ฯลฯ สิ่งเหล่านี้คุณจะเริ่มมองเห็นความต้องการเองเมื่อคุณได้เริ่มทำ อ้อ! ถ้าทำธุรกิจในรูปนิติบุคคลก็อย่าลืมเรื่องทะเบียนต่างๆ ตามกฎหมายด้วยนะครับ ส่วนตัวผมคงพอแนะนำคร่าวๆ ได้เท่านี้ครับ ด้วยความรู้ที่ยังมีอยู่น้อยนิด รอท่านอื่นๆ มาเสริมอีกดีกว่าครับ จากคุณ : คนรู้มาก - [ 28 มิ.ย. 48 09:09:23 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ผมทำตัวเหมือนชาวประมง ที่ไหนมีปลาให้จับ ผมจะไปที่นั่น ที่สำคัญอย่ากลัว คิดจะทำอะไรก็ทำไปเลย ชีวิตคนเราเกิดมาหนเดียว จะกลัวอะไรกันนักกันหนา ล้มละลายมาหลายรอบมาก แต่ผมอุทิศชีวิตให้กับสิ่งที่ผมทำ เริ่มทำธุรกิจใหม่ทุกครั้ง จะมันจะตื่นเต้น สนุก ยิ่งเจ้ง ยิ่งมันส์ ทำไงให้เจ้งได้ อย่าไปคิดให้เป็นเรื่องซีเรียสครับ จงสนุกกับมัน จากคุณ : zencha2547 (zencha2547) - [ 28 มิ.ย. 48 09:11:50 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ผมจั่วหัวไว้ แต่ยังไม่มีเวลาเข้ามาเสวนาด้วย ขอตัวสักระยะหนึ่ง จะเข้ามาร่วมถกประเด็นนี้ด้วยครับ แต่ตอนนี้อยากเชิญพี่ ๆ น้อง ๆ และเพื่อน ๆ ทั้งหลายได้โปรดกรุณาเข้ามาร่วมแจมกันครับ  ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาร่วมแจมครับ จากคุณ : sakchai splash - [ 28 มิ.ย. 48 09:16:16 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เห็นโกพูดถึงเรื่องซาลาเปาแล้วอยากกินซาลาเปาทอด แหนมเนือง ปากหม้อ ก๋วยจั๊บ(ญวน) ขนมเบื้อง(ญวน) ลูกชิ้นปิ้ง หมูสะเต๊ะ แล้วก็เต้าทึงเย็นๆ ผมว่าถ้าสร้างจุดขาย (Point of sales) อย่างการเอาซาลาเปาไปทอดก็แปลกดีน่ะครับขายดีด้วยอร่อยด้วย (คิดแล้วน้ำลายไหล....อิอิ) แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 48 09:55:10 จากคุณ : อ้อม (kanjanapat) - [ 28 มิ.ย. 48 09:24:41 ]

ความคิดเห็นที่ 25 น่าสนใจครับ กำลังดูคำตอบ แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 48 11:42:40 จากคุณ : JK-tom (JK-tom) - [ 28 มิ.ย. 48 11:38:17 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ประสบการณ์ยังน้อยค่ะ(อายุก็ยังไม่เยอะนะ) ขอตามอ่านด้วยคน ... กระทู้ที่แล้วเริ่มตั้งแต่ยังท้องอยู่ กว่าจะปิดกระทู้ ลูกเกือบคว่ำได้ ไม่รู้ว่าคราวนี้จะยาวขนาดไหน ... ยาวเท่าไหร่ก็จะตามอ่านค่ะ จากคุณ : yuihatai (yuihatai) - [ 28 มิ.ย. 48 12:14:51 ]

ความคิดเห็นที่ 27 มาตีตั๋วรออ่านครับ...... จากคุณ : ninebandit - [ 28 มิ.ย. 48 12:16:39 ]

ความคิดเห็นที่ 28 มารออ่านเหมือนกันคะ ยังประสบการณ์ต่ำต้อยคะ ขอแอบอ่านไปเรื่อย ๆ นะคะ จากคุณ : สาวเปรี้ยวหัวใจหวาน (channy211) - [ 28 มิ.ย. 48 13:09:37 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ว๊าว!!!...   กระทู้ดีๆ แบบนี้ ต้องเกาะติดครับ... กระทู้ที่แล้ว ว่าดีแล้วนะ... กระทู้นี้ อาจจะดีกว่าอีก... ฝีมือคุณพี่ ศักดิ์ เรา รับประกัน ภาค 2 แน่นอน... ทำเงินอีกมหาศาล...     มุมมองของผมอันนึงนะครับ... คนที่ยังไม่เคยทำธุรกิจเลย... ผมเปรียบเสมือนคนที่ยังว่ายน้ำไม่เป็น... ไม่ว่าคุณจะไปเรียนว่ายน้ำมาจากสำนักไหนที่ไม่ได้โดดลงไปอยู่ในน้ำ... คุณก็ยังคงว่ายน้ำไม่เป็น... แต่... วันใดที่คุณตัดสินใจโดดลงน้ำ... ธรรมชาติจะค่อยๆ สอนคุณให้เข้าใจ... ในที่สุด ทฤษฎีที่เตรียมพร้อมมา...จะค่อยๆ ถูกไขให้เข้าใจ... ประสบการณ์จริง จะทำให้กลับมาอ่าน ทฤษฎี เข้าใจมากขึ้น... เมื่อมีประสบการณ์มากขึ้นอีก... กลับมาอ่านทฤษฎี ก็จะแตกฉานมากขึ้นอีก... ...เรียนทฤษฎีไปจนตาย ก็จะว่ายน้ำไม่เป็น... กว่าคุณจะพยุงตัวในน้ำได้... กว่าคุณจะเริ่มตีมือตีเท้า ซอยวงแขน... กว่าจะเข้าใจท่าฟรีสไตน์... กว่าจะฝึกปรือท่าผีเสื้อ... กว่าจะเป็นท่าต่างๆ... ในขณะที่คนอื่นๆ เขากำลังแข่งโอลิมปิกกัน... ...การตัดสินใจโดดลงน้ำในครั้งแรก... จึงสำคัญยิ่งนัก... การเตรียมพร้อมก่อนโดดก็เป็นสิ่งที่ดี... แต่อย่าจดๆ จ้องๆ นานจนเกินไป... หนทางแห่งความสำเร็จ ยังอีกยาวไกลนัก... ความล้มเหลวเป็นเพื่อนแท้ของความสำเร็จ... เขาสองคนนี้เดินไปเคียงข้างกันเสมอ... ความฝันก็สำคัญ... ลองเช็กฝันของคุณ ด้วยกระทู้นี้ดูนะครับ... http://www.pantip.com/cafe/silom/topic/B3559896/B3559896.html ทฤษฎี เกิดจากประสบการณ์ที่แตกฉานของผู้ที่เขียนขึ้น... ผู้อ่านทฤษฎี จะเข้าใจ และรู้ที่มา ที่ไป...แต่ไม่แตกฉาน ผู้ทำตามทฤษฎี ครั้งแล้วครั้งเล่าจะเข้าใจและแตกฉานได้เร็วกว่าเจ้าของทฤษฎี... ขอบคุณ ท่านผู้เขียนทฤษฎี ทุกๆ ท่านครับ... ที่ได้ลองผิดลองถูก จนได้แนวทางที่ถูกต้องมาให้เราศึกษากัน... จากคุณ : อนาวิน - [ 28 มิ.ย. 48 13:18:41 ]

ความคิดเห็นที่ 30 สวัสดีครับ ขอใช้เวลาพักเที่ยงตอบกระทู้สักหน่อย กำลังเซ็ง ๆ กับตัวเองที่ทำงานไม่คล่องตัว ยิ่งช่วงนี้วัตถุดิบปรับตัวขึ้นราคากันยกใหญ่ เพราะราคาน้ำมันมันพุ่งเอา ๆ จนหน้าจะคว่ำอยู่แล้ว.... ฉะนั้นใครคิดจะเริ่มทำธุรกิจในช่วงนี้ ก็ต้องคิดไตร่ตรองให้รอบคอบสักหน่อย อย่าผลีผลาม เพราะดีไม่ดี จะต้องมานั่งปวดหัวซะเปล่า ๆ ท่องไว้นะครับ เริ่มต้นดี มีชัยไปกว่าครึ่ง บางช่วงต้องคิดเร็ว ก็ต้องเร็ว บางช่วงต้องคิดช้า ก็อย่ารีบร้อน ถ้าไม่รู้ ไม่แน่ใจ ก็มาโพสต์ถามไถ่กันในกระทู้นี้ มีพี่ ๆ น้อง ๆ หลายท่านที่ช่วยได้ ยังไงซะ หลายหัวย่อมดีกว่าหัวเดียวคร้าบ.... อิอิ วันนี้ยังจะไม่ตอบกระทู้หรือถกความคิดกับใคร ขอเสนอมุมมองของตัวเองก่อนก็แล้วกันนะครับว่าถ้าเป็นผม ณ ตอนนี้ ผมคงต้องคิดหนักอยู่สักหน่อย... เถ้าแก่ใคร ๆ ก็อยากเป็นครับ แต่คนในอยากออก คนนอกก็อยากเข้า เชื่อไหมครับว่าผมคุยกับเพื่อน ๆ ที่ทำการค้ากัน ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ทำงานเป็นลูกจ้างมีเงินเหลือ มีเวลาเที่ยว เป็นเถ้าแก่มีแต่เงินหมุน เวลาก็แทบจะไม่มี... ซึ่งผมก็ค่อนข้างจะเห็นด้วยนะครับ ถ้าย้อนเวลาไปได้ ผมก็คงจะดำเนินธุรกิจอีกอย่างหนึ่ง ไม่มานั่งทำงานอย่างนี้แน่ ๆ แม้ผมจะประสบความสำเร็จในระดับหนึ่ง แต่ผมว่ามันก็ยังช้า ไม่ทันอกทันใจอยู่ดี ปัญหาหลัก ๆ ของผมก็คือ "เงินทุน"  ที่จริงแล้วเงินทุนที่ผมมี ผมว่ามันพอเพียงแล้ว แต่ผมดันทะลึ่งเลือกเส้นทางผิดโดยคิดจะเป็นผู้ผลิต เพราะคิดเสมอว่าการค้าถ้าไม่ผลิตเอง เราจะสร้างจุดแตกต่างของสินค้าไม่ได้ แต่มันไม่จริงเสมอไปหรอกครับ ธุรกิจที่เริ่มต้นใหม่ ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากคนที่ไม่มีประสบการณ์เพียงพอ ไม่รู้เรื่องสินค้า ไม่รู้เรื่องตลาด พอโดดมาจับธุรกิจนี้เพียงเพราะแค่เห็นช่องทางและโอกาส มันก็เลยทำให้ผมต้องเปิดศึกรบกับข้าศึกถึง 2 ด้านใหญ่ ๆ นั่นคือ ด้านการผลิต และด้านการตลาด นี่ยังไม่นับด้านบริหาร ซึ่งยังมีปัญหาเรื่องแบ็คออฟฟิสที่ยุ่งเหยิงพอควร ปวดหัวไหมล่ะครับ ช่วงก่อนเริ่มธุรกิจผมก็เดินงานแสดงสินค้าเป็นว่าเล่น สำรวจสินค้าไปหมด ดูรายละเอียดเชิงลึก วิเคราะห์โน่น พิจารณานี่ ในหัวมีแต่ข้อมูลที่จะต้องนำมาขบคิด เพื่อสร้าง "จุดแตกต่าง" ของสินค้าให้ได้  ประสบการณ์ก็น้อย ความรู้ในธุรกิจนี้ก็ยังไม่มาก คิดดูซิครับว่ามันยากขนาดไหน ตอนนั้นผมเองก็เริ่มต้นผลิตภัณฑ์จากแค่เพียง "สบู่" เท่านั้น แต่ใครจะคาดคิดครับว่า ปัจจุบัน ผมไม่ได้มีผลิตภัณฑ์แค่เพียงสบู่เหมือนในยุคเริ่มแรง แต่ความต้องการของตลาดมันได้ฉุดดึงผมไป บังคับให้ผมต้องผลิตผลิตภัณฑ์ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับ Bath & Body รวมถึงผลิตภัณฑ์สปา ตลอดจนเครื่องสำอาง แล้วยังมีสินค้าอื่น ๆ ที่แตกออกไปในไลน์ของอโรมาเทอราปี้อีกหลายอย่าง เช่น เม็ดบีดอโรมาปรับอากาศ ลูกประคบสมุนไพร (แบบไทย) และลูกประคบอโรมาจากเม็ดถั่วที่นำเข้ามาเย็บเอง ใช้ไมโครเวฟให้ความร้อน.... สินค้าใหม่ ๆ ที่แตกไลน์ออกไปพวกนี้ล้วนแต่เป็น "กำดัก" ที่มากำจัดเงินทุนของผม เพราะยิ่งแตกไลน์สินค้ามากเท่าไหร่ เงินยิ่งไปจมในสินค้ามากเท่านั้น.....   ยังครับผมยังไม่เข็ด พอผมมีสินค้ามาก ๆ เข้า วิชามันก็ทำให้ผมร้อนรุ่มครับ อยากทำโน่น อยากทำนี่ แต่หน้าร้านไม่มี จะทำมาขายใคร ออกบูธแสดงสินค้าแต่ละที เงินทั้งนั้นครับ กำไรเท่าไหร่ ก็เอาไปโปะค่าบูธหมดนั่นแหละ สิ่งที่ได้ก็แค่ผลพวงที่ตามมา เช่น ลูกค้าค้าส่ง การโฆษณาประชาสัมพันธ์  แต่มันเหนื่อยมากนะครับกว่าจะฝ่าฟันตรงนั้นมาได้ ยิ่งหัวเดียวกระเทียมลีบอย่างผมด้วยแล้ว ต้องบอกว่าเกือบตายครับ หลังจากนั้นมา ผมก็เริ่มรับจ้างผลิต คิดค้นสินค้าแปลก ๆ ใหม่ ๆ เพื่อให้มันสะดุดตา เตะจมูกแก่ผู้พบเห็น นโยบายผิดพลาดอีกแล้วซิครับ เพราะกำลังเรามันน้อย ไปรับจ้างผลิตต้องแข่งขันกับโรงงานใหญ่ ๆ กำลังเค้าดี มีแรงหนุนเยอะ ต้นทุนการผลิตเค้าต่ำมากกกกก ถ้าขายราคาสูงกว่าเค้า เราก็ขายไม่ออก ต้องกัดฟันขายสินค้าในระดับราคาเดียวกันกับเค้า และส่วนใหญ่ราคาจะต่ำกว่าซะด้วย หน้าใหม่ ๆ ใครจะเชื่อถือล่ะครับ ต้องเอาราคาไปล่อ 555 เจ็บตัวอีกแล้วซิครับนี่ 555 เพื่อน ๆ ก็มาเตือนนะครับว่าทำอย่างนี้ มันจะทำให้ขายลำบากมากขึ้น น่าจะทำสินค้าสำเร็จรูปขึ้นมาขายมากกว่า  อย่าให้ช้อยส์ลูกค้าเลือกมากมายขนาดนั้น ไม่งั้นเราต้องตุนวัตถุดิบตาย....  นั่นซิครับ ตอนนี้ผมถึงได้ยุ่ง ๆ มึน ๆ ต้องหันกลับมาปรับกลยุทธ์อีกสักรอบ  แต่ด้วยความโลภครับ ผมก็เลยยังดันทุรังที่จะรับจ้างผลิตสินค้าในกลุ่มนี้ แล้วมาเน้นการสร้างเครือข่าย สร้างใยแมงมุมขึ้นมา..... ธุรกิจมันจึงเริ่มที่จะขยายได้บ้าง แต่ก็ยังต้องใช้เวลาอยู่ดี.... ที่เล่ามานี้ เพียงอยากจะบอกว่า ธุรกิจมันไม่ได้สร้างกันง่าย ๆ มันต้องใช้ความอดทนสูงมาก เหนื่อยถึงเหนื่อยที่สุด ฉะนั้นถ้าคิดว่าจะเริ่มธุรกิจเพราะต้องการเงิน ก็จงรีบถอนตัวไปเลย แต่คิดว่าอยากมีธุรกิจเพราะต้องการสานฝันล่ะก็ ลงมือได้เลยครับ มาเหนื่อยเป็นเพื่อนกันสักหน่อย เวลาล้มแล้วลุกได้นี่ มันมีความสุขดีเหลือเกินครับ แต่ลุกแล้วมันก็อาจจะสะดุดขาล้มลงอีกได้เช่นกัน  แล้วเค้าทำยังไงกันหนอ ถึงได้ก้าวขึ้นไปใหญ่โต สบาย ๆ อย่างนี้เห็นทีต้องถามโกเสียแล้วล่ะครับ เพราะแอบอิจฉาโกที่วัน ๆ ก็ไปตีกอล์ฟ ไปจีบสาว ๆ แล้วก็นั่งกินข้าวเข้าสังคม.... ผมเอารูปโกไปแปะติดไว้ที่ตู้เย็นแล้ว จะได้เห็นหน้าโกทุกวัน จะต้องเป็นอย่างโกให้ได้สักวันครับ.... ผมสัญญากับตัวเองไว้อย่างนั้น.....  แล้วพบกันใหม่ สวัสดี                                             จากคุณ : sakchai splash - [ 28 มิ.ย. 48 13:23:05 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ถ้าต้องการทำธุรกิจเป็นของตนเอง จากนวัตกรรมใหม่ เชิญเข้าไปดูใน pantip market นะครับ หัวข้อ "ต้องการผู้ร่วมบุกเบิกธุรกิจ ด้วยนวัตกรรมใหม่ - หน้าต่างมือหมุน" จากคุณ : JK-tom (JK-tom) - [ 28 มิ.ย. 48 14:29:49 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ....ออกจะปลื้มที่ถูกคุณศักดิ์ชัยแซว....แต่..จริงๆถ้าใครมานั่งตำแหน่งผมไม่มีความสุขหรอกครับ ยิ่งถ้าเป็นคนคิดมากก็เป็นบ้าไปแล้วครับ..... มีหลายคนถามผมว่า ทำกิจการเครือข่ายแบบนี้ ทำได้ยังไง??ตัวเองก็ไม่ค่อยอยู่ ไปโน้นไปนี่?? ผมบอกอย่างมั่นใจว่า อันแรกก็ต้อง"ทำใจ"ครับ...อันที่สองก็ต้องสร้าง"คน" มือซ้ายมือขวา สร้างขึ้นมา...อันที่สามก็"ระบบ"ครับ...ต้องมีระบบรองรับตรวจสอบได้..ถึงแม้สิ่งเหล่านี้จะไม่สามารถป้องกันการรั่วไหลได้ 100% แต่ก็กันได้ส่วนหนึ่งครับ... อีกอันหนึ่งที่อยากเสริมในการทำธุรกิจ คือ "เพื่อน" ครับ...ผมได้ดีเพราะเพื่อนจริงๆ ....เริ่มต้นคือ เราต้องมีความจริงใจ ซื่อสัตย์ อย่าเห็นแก่ได้เล็กๆน้อยๆ พยายามสร้างเครดิต ความน่าเชื่อถือ ให้กับตัวเอง.......ผมจะถือหลักว่า ถ้าเราดีกับทุกคน เมื่อมีคนที่อยากรู้จักเราพูดเรื่องเราแล้วคนที่พูดถึงเราใน 10 คน มี 8 คนพูดถึงเราว่า เป็นคนดี คนๆนั้นจะคิดเป็นอื่นไม่ได้นอกจากกว่า เราดีน่าคบ......ใครๆก็อยากคบ อยากทำธุรกิจด้วย ดังนั้น ชื่อเสียงนั้นสำคัญ เพราะจะเป็นจุดพิสูจน์ว่า ธุรกิจจะก้าวหน้าหรือไม่ ???ก็ต้องมาจากเครดิต และความซื่อสัตย์ครับ...ยิ่งโลกวันนี้ การจะได้เครดิตนั้นเป็นเรื่องยาก ต้องมีคนรับรองคนหนุนหลัง จึงจะมีเครดิต....ไม่เช่นนั้นเสียเปรียบครับ ทำอะไรก็ต้องเงินสด ทำอะไรก็ต้องจ่าย ยังงี้เสียเปรียบครับ..... ธุรกิจที่เจริญยาก คือ ซื้อสดมาจมแล้วกว่าจะได้ทุนคืน ดอกเบี้ยก็ทบลงไปแล้ว... ส่วนธุรกิจที่กำไรดี คือซื้อเครดิตแล้วมาขายสด กว่าจะจ่ายก็หมุนไปไม่รู้กี่รอบ.... มิตติ้งครั้งแรก อาจารย์เกรียงไกร เอานิยามที่ผมตั้งไปเผยแผ่ว่า.."กำไรสูงสุด คือ สต๊อคต่ำสุด"......อันนี้ถ้าทำธุรกิจแบบหมุนเงินจะเข้าใจครับ... ครับ..ยังมีจุดเล็กๆน้อยๆอีกเยอะที่ผมเจอในชีวิตนักธุรกิจ ว่างๆก็จะเข้ามาแจม ให้กับคุณศักดิ์ชัยเพื่อชดเชยที่ให้สบู่ผมมาลองใช้ก้อนหนึ่ง.... จากคุณ : มือเก่า (คนอุบล) - [ 28 มิ.ย. 48 15:05:18 ]

ความคิดเห็นที่ 33 สำหรับผมแล้ว ตลาดต้องมาก่อน คือไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม ต้องหาคนซื้อให้เจอเป็นอันดับแรก ... เรื่องการผลิต ไม่ใช่ปัญหาถ้ามีทุน มีมากทำมาก มีน้อยทำน้อยแต่พอตัว ทุนไม่พอก็อย่าเพิ่งทำ จากคุณ : David H - [ 28 มิ.ย. 48 15:58:23 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ดีครับที่ได้อ่านประสบการณ์จากหลายๆคน หลายอย่างที่ยืนยันว่า ที่เราทำอยู่ตอนนี้ถูกต้อง  ที่เราตัดสินใจว่าไม่ควรทำบางอย่างถูกต้อง  ประสบการณ์ที่มาบอกเล่าคือลายแทงขุมทรัพย์ที่คนก่อนหน้าเราทำบอกเราไว้ มีหลุมบ่อตรงไหน วิธีหลบหลีกทำอย่างไรบอกหมด   ขอบคุณที่ฝ่าฟันทำลายแทงมาให้ แต่จะไปให้ถึงขุมทรัพย์ต้องไปเอง ตอนนี้ก็กำลังเตรียมตัวว่าจะเดินไปหรือนั่งรถไปดี รอคำแนะนำอยู่ครับ จากคุณ : นนท์ลิขิต - [ 28 มิ.ย. 48 16:18:02 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เราเองก็เพิ่งเริ่มธุรกิจส่วนตัว แถมยังไม่รู้ด้วยว่า ที่เริ่มไปนั้นถูกหรือเปล่า เอาเป็นว่ามาเล่าสู่กันฟังก็แล้วกันนะคะ ว่าทำอะไรและเจออะไร เราเป็นวิศวกร ทำงานบริษัทอยู่เป็นสิบปี ไต่เต้าตั้งแต่เป็นวิศวกรสนามจนขึ้นมาเป็นผู้จัดการฝ่าย อยากจะบอกว่าเชี่ยวชาญ เพราะไปเป็นวิทยากรบรรยายหลายที่ รวมถึงเป็นอาจารย์พิเศษ ร่วมเขียนตำราสำหรับให้นักศึกษาใช้ประกอบการเรียนด้วย งานที่ทำส่วนหนึ่งได้เป็นวิทยานิพนธ์ปริญญาโท (ได้ปริญญาด้วย ได้งานด้วย) และได้รับรางวัลยอดเยี่ยมในการประชุมระดับประเทศของ Mechanical Network แต่อยู่มาวันหนึ่ง เราเบื่องานของเราสุดๆ เบื่อ เบื่อ เบื่อจนแทบไม่อยากทำงานอีกต่อไป ก็เลยลาออก และล้างมือในอ่างทองคำ กะว่าจะไม่ทำงานใน field นี้อีกแล้ว ลาออกมาอยู่เฉยๆ เป็นปี รับงานระยะสั้นเป็น project manager บ้าง แต่ไม่ยอมทำงานเป็นพนักงานบริษัทอีก ต่อมาจึงได้ลงทุนให้กับน้องชาย ทำธุรกิจด้านซอฟต์แวร์ระบบเครือข่าย ความตั้งใจแรกนั้น ไม่ได้เกี่ยวกับงานที่เคยทำมาเลย แต่เมื่อทำไประยะหนึ่ง ปรากฏว่า งานเก่าที่เคยทำ วกกลับเข้ามาหาเราอยู่เรื่อยๆ จนเดี๋ยวนี้ ดูท่าว่า ธุรกิจที่ทำจะต้องไปต่อยอดจากงานเก่าที่เคยทำมาซะแล้ว เพราะว่า - เรารู้จักธุรกิจเดิมนั้น - เรารู้จักตลาดนั้น - เรารู้จักผู้ที่อยู่ในวงการ ทั้งลูกค้าและคู่แข่ง - เรารู้ว่า สิ่งที่เป็นที่ต้องการ แต่ยังไม่มีใครทำ นั้นคืออะไร - เรามีชื่อเสียงเดิมอยู่ ที่ลูกค้า (ก็คนรู้จักในวงการน่ะเอง) พร้อมจะให้งานเราทันที ทำไปทำมา ก็เลยต้องวนกลับมาสู่ธุรกิจที่เรากะว่าจะล้างมือในอ่างทองคำนั่นแล้วเชียว บางทีอาจเป็นอย่างที่ท่านๆ บอกไว้ข้างบน งานที่ถนัดและทำได้ดี อาจไม่ใช่งานที่ชอบ ส่วนงานที่เราชอบดันไม่ถนัดเสียนี่ และอีกข้อนึงคือ ต้องรู้จักตลาด ถ้าเราไปเริ่มงานในธุรกิจที่เราไม่รู้จักมาก่อนเลย กว่าจะได้งานชิ้นแรกมานี่ ช่างยากเย็นแสนเข็ญ แต่ถึงอย่างไร ธุรกิจส่วนตัวของเราก็ถือว่ายังอยู่ในช่วงเริ่มต้นเท่านั้น ยังมีอะไรให้ต้องฟันฝ่าไปอีกเยอะ ยังไม่รู้ว่าจะเจอะเจอกับอุปสรรคอะไรบ้าง จึงยังคงมาเก็บเกี่ยวความรู้ และเตรียมฟิตซ้อมตัวเองให้พร้อมอยู่เสมอ เมื่อถึงเวลาล้ม จะได้ไม่เจ็บตัวมากค่ะ จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 28 มิ.ย. 48 16:45:59 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ขอแจมด้วย จากประสบการณ์ตนเองเลยนะ ทำธุรกิจเล็ก ๆ มา 3 รอบแล้ว เปิด  แล้ว เลิก  เปิดแล้วเปิดอีก ไม่ประสบความสำเร็จสักที   แต่ยังไงก็ใจสู้ มารอบที่ 4 ตอนนี้กำลังต่อสู้ฝ่าฟันให้สำเร็จ  เหนื่อยสาหัสแต่กำลังใจยังดีอยู่  มีความเชื่อไง เชื่อว่าความพยายาม มุ่งมั่น อย่างจริงใจในอาชีพจะทำให้เราสำเร็จได้ ไว้มาแจมใหม่นะ เวลามีน้อย  ขอเป็นสมาชิกกระทู้นี้ด้วยค่ะ จากคุณ : โจโจ้ (jodai) - [ 28 มิ.ย. 48 16:49:40 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ตามอ่านตั้งแต่กระทู้ที่แล้ว....ใช้เวลาอ่านทั้งสิ้น 7 วันไม่รวมวันหยุด.... ยังเป็นพนักงานบริษัทอยู่เลยค่ะ....ไม่มีประสบการณ์อะไร...แต่มาเก็บข้อมูล...สักวันหนึ่ง...จะออกลุยจับปลาด้วยคนค่ะ... ว่าแต่พี่ศักดิ์ชัย...จะรับพนักงานออฟฟิตไปช่วยงานวันเสาร์อาทิตย์สักคนไหมค่ะ....รับรองไม่งอแง...เอ๊ะหรือว่าเอาวันธรรมดา...มีวางบิล...ทำใบเสนอราคา...ก็โทรมาหาจิ้งจอกให้จัดการให้ดีค่ะ...พี่ก็วิ่งงานพี่ไป...จิ้งจอกจัดการพวกเอกสารพวกนี้ให้ดีไหม...แบบว่างานออฟฟิตที่นี่...สบาย ๆ ทำอย่างไงก็ได้..ขอให้งานออกมาเสร็จ...นะค่ะ...แล้วจิ้งจอกเป็นประเภททำเร็ว....เลยมีเวลามากนะค่ะ...กะขอฝึกงานกับคุณพี่ศักดิ์ชัยนะค่ะ....5555555 โปรยซะเลย...แต่เอาจริงนะค่ะ จากคุณ : จิ้งจอกสาวฝึกหัด - [ 28 มิ.ย. 48 18:01:12 ]

ความคิดเห็นที่ 38 มาสะดุดตรงที่เฮียศักดิ์ชัยบอกว่า "ถ้าคิดว่าอยากมีธุรกิจเพราะต้องการสานฝันล่ะก็ ลงมือได้เลย" มันโดนใจผมในตอนนี้มากครับ ตอนนี้รูปแบบการทำงานของผมอยู่ในช่วงเริ่มต้นซึ่งรูปแบบคล้ายๆ กันกับที่เฮียบอกคือทำเองคนเดียวทุกอย่าง ยอมรับครับว่าเหนื่อยมาก รูปแบบการทำงานมันเปลี่ยนไป จากที่เคยซื้อมาขายไป อาศัยกำเช้งก็ไปได้เรื่อยด้วยตัวของมันเอง เปลี่ยนมาเป็นรูปแบบบริษัท (ซึ่งอยู่ในระหว่างเตรียมจดทะเบียน) และคิดจะสร้างสินค้าขึ้นมาสักตัวนึงนี่ มันช่างยากเย็นเหลือเกิน มีอะไรที่ต้องทำและเราไม่เคยเรียนรู้มาก่อน ไม่เคยทำมาก่อนเยอะแยะมากมาย.... แบบนี้ล่ะมั้งที่เค้าเรียกว่า ลูกนกปีกยังไม่แข็ง แต่อยากจะออกจากรัง การสร้างสินค้า 1 ชิ้น ถ้าไม่นับรวมถึงรูปแบบการจดทะเบียนแล้ว ต้องมีอะไรเป็นส่วนประกอบบ้างเพิ่มเติมครับ.... Products 1. ชื่อตราสินค้า แค่นึกชื่อก็ปวดหัวแล้ว (ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้ชื่อแบรนด์เลยครับ) เพราะต้องมีคอนแซ็ปต์ของตัวเอง ต้องไปในทางเดียวกันกับคุณสมบัติของสินค้าด้วย ปัญหาที่พบคือชื่อซ้ำ หรือไม่สามารถนำมาใช้เป็นชื่อตราสินค้าได้ เพราะมีข้อจำกัดมากมาย 2. บรรจุภัณฑ์ชั้นใจ จะใช้ขนาดบรรจุเท่าไหร่ เราก็ต้องดูตลาดอีกครับว่า ขนาดเท่าไหร่ขายดีที่สุด จากที่พูดคุยลูกค้าบอกว่าแบบซองแชมพูที่ 2 ยักษ์ใหญ่เพิ่งผลิตออกมา แต่ขั้นต่ำก็ต้องมี 100,000 ซองขึ้นไป ซึ่งกำลังเรายังไปไม่ถึง ก็ต้องหันมามองบรรจุภัณฑ์รูปแบบอื่นที่มีความเป็นไปได้มากกว่า แล้วเราก็ต้องสืบหาแหล่งวัตถุดิบหรือโรงงานเพื่อต้นทุนที่ลดลง 3. บรรจุภัณฑ์ชั้นนอก จะใช้วัสดุแบบไหน กระดาษอาร์ตมัน หรือกระดาษปอนด์เคลือบยูวี จะพิมพ์กี่สี ทำโฮโรแกรมกันปลอมดีมั๊ย ต้องมีถาดแวคคัมรองอีกชั้นหรือเปล่า ความหนาเท่าไหร่ดี 310 g. พอมั๊ย หรือจะเปลี่ยนแบบไปเลยดีกว่า 4. ฉลากบรรจุภัณฑ์ สำหรับคนที่เริ่มต้นจากงานขายอย่างผมที่เคยชินกับการค้าขายเพียงอย่างเดียว จะไม่สันทัดในด้านการแต่ง wording เลย ก็ต้องไปหาตัวอย่างของแบรนด์อื่นๆ ที่มีคุณสมบัติเหมือนกันมาพัฒนาต่ออีกทีนึง (ซึ่งเพื่อนผมที่เปิดร้านเครื่องสำอางให้มาเกือบ 20 เล่มเพื่อดุเป็นตัวอย่าง) และต้องคิดด้วยว่าจะใช้วัตถุดิบที่ทำฉลากแบบไหน เป็นสติ๊กเกอร์หรือกระดาษ การติดฉลากจะได้แรงงานคนหรือเครื่องจักรดี ถ้าใช้เครื่องจักรต้องทำยังไง จ้างโรงงานทำได้มั๊ย หรือลงทุนซื้อเครื่องมาทำเองคุ้มกว่า หรือไม่เริ่มต้นเราก็ติดเองโดยคนในบ้านนี่แหละ แต่ถ้าสินค้าเราตอบโจทย์ตลาดได้ถูกต้อง เราจะทำอย่างไรเพื่อให้ผลิตทันต่อออเดอร์ (อันนี้ฝันไว้ก่อนครับ) 5.  การบรรจุ  เราจะบรรจุโดยวิธีใด จะชิ้งฟิลม์แบบต่อชิ้นหรือต่อโหลดี บรรจุแพคและกี่ชิ้นดี เพื่อให้สินค้าระบายได้เร็ว บรรจุลังละกี่โหลเพื่อป้องกันความเสียหาย น้ำหนักรวมอยู่ที่เท่าไหร่ ไซส์กล่องควรเป็นเท่าใด จะจัดยังไงให้ดูเหมาะสม ดูเด่นในชั้นวางสินค้าหากเทียบกับยี่ห้ออื่นๆ กล่องชั้นนอกต้องพิมพ์ด้วยหรือไม่ กี่สีดี หรือใช้กล่องเปล่าๆ แล้วปริ้นท์แปะเอาแบบธรรมดาไปก่อน Price ราคาขาย  เราจะกำหนดราคาขายไว้ที่เท่าไหร่ดี โดยเทียบคุณสมบัติและราคาจากคู่แข่งและราคาตลาด และมาวัดกับความต้องการของตัวเองอีกครั้งหนึ่ง ราคาโปรโมชั่นเท่าไหร่ ราคาส่งและราคาปลีกต้องสั่งจำนวนเท่าไหร่ถึงจะได้ในราคาระดับนั้นๆ  เงื่อนไขการชำระบัญชี จะให้ลูกค้ากี่วันถึงจะเหมาะสม สั่งมากให้มากดีหรือเปล่า หรือดูที่ความน่าเชื่อถือดีกว่ากัน Place ข้อนี้สำคัญมาก เพราะสินค้าที่ทำนั้น ช่องทางการกระจายสินค้าแตกต่างจากเดิม ต้องคิดว่าจะใช้ช่องทางใดถึงจะมีประสิทธิภาพสูงสุด และไม่เกินศักยภาพที่เรามีอยู่ Promotion 1. โฆษณา  สินค้าที่ทำจำเป็นต้องมีการโฆษณา แล้วเราจะเลือกใช้สื่อใดดีล่ะครับ สื่อวิทยุ am หรือ fm จะถึงกลุ่มเป้าหมายมากกว่ากัน คุ้มค่ากับเงินที่จ่ายไป หรือลงนิตยสารดารา ละคร หรือหนังสือพิมพ์ดี อาจจะใช้งบไม่สูงมาก แต่ลงถี่ๆ ตำแหน่งการโฆษณาที่เดิมๆ ให้ลูกค้าจดจำได้ - ผลิตสื่อโฆษณา หากเป็นสื่อวิทยุ ก็คงต้องทำสปอตวิทยุ แล้วเราจะไปจ้างใครทำในราคาที่ไม่แพงมาก และจะซื้อสปอตโฆษณาจากคลื่นไหน เวลาเท่าไหร่ ความถี่มากน้อยแค่ไหน สื่อที่ไปถึงนั้นมีสินค้าเราจำหน่ายหรือเปล่า ช่องทางการจำหน่ายเราไปถึงหรือยัง ซึ่งบริษัทใหญ่ๆ เค้าจะมีเอเจนซี่ดูแลให้ แต่เราไม่มี จะต้องเริ่มต้นอย่างไร - ผลิตสื่อโฆษณาสิ่งพิมพ์ ก็คล้ายกันกับสื่อวิทยุ ต้องทำ art work ยังไง ขนาดเท่าไหร่ ลงสื่อไหนดี 2. ส่งเสริมการขาย  จะจัดรายการตอนเปิดตลาดอย่างไรดี  เช่น ซื้อ 1 โหล แถม 1 ชิ้น , จัดชิงโชคโดยทำฉลากใส่ไว้ในกล่องสินค้า (คล้ายกับของโออิชิแจก 1 ล้าน) , ตัดฝากล่องเพื่อเป็นส่วนลดในการซื้อครั้งต่อไป หรือใช้วิธีอื่นๆ -  ตัวอย่างสินค้า  ควรทำขนาดทดลองใช้สำหรับแจกฟรีให้กับผู้ใช้โดยตรง โดยการฝากไว้ที่ยี่ปั๊วดีมั๊ย ยี่ปั๊วจะแอบขายหรือเปล่า ต้องจ้างเด็กไปยืนแจกหรือเราไปยืนแจกเองแถวย่านโรงงานที่ใกล้เคียงกับร้านที่เป็นตัวแทนของเราดี จำนวนของขนาดทดลองควรทำกี่ชิ้น เป็นต้น จากประสบการณ์ทำงานที่ผ่านมา ที่หลงคิดว่ารู้พอตัวแล้ว กลับกลายเป็นเราแทบไม่รู้อะไรเลย เพราะต้องมาเจออะไรที่ไม่คุ้นเคย เพียงแต่มีใจที่รักที่จะทำธุรกิจแนวนี้ ซึ่งทีแรกไม่ได้คิดได้ฝันเลยว่าจะได้ทำ  ในใจมีความฝันรวมทั้งความหวังว่า สินค้าของเราจะเป็นที่นิยมสำหรับกลุ่มตลาดล่างถึงกลาง ที่อยากใช้ของดีและราคาถูก และต้องการทำธุรกิจที่ยั่งยืน สามารถลืมตาอ้าปากได้ ไม่ต้องค้าขายแบบหลบๆ ซ่อนๆ  กลัวอย.จะมาตรวจ หลายคืนที่กว่าจะได้นอนก็ตี 2 ตี 3 เข้าไปแล้ว เพราะนอนไม่หลับ จิตยังปล่อยวางไม่ได้ คิดแต่เรื่องงานอยู่ตลอดเวลา พอคิดได้ก็ลุกขึ้นมาจดไว้ก่อน ระยะนี้ผมผอมลง สิวขึ้น เพราะคิดเรื่องงานมากเกินไป   ยิ่งทำงานไปเรื่อยๆ ก็จะยิ่งเห็นสิ่งที่เรายังคิดไม่ถึงอีกมากมาย เหมือนโต้คลื่นยังไงยังงั้นเลยครับ มีสิ่งหนึ่งที่คิดจะทำ แต่ไม่รู้ว่าหากทำไปแล้วทำให้อิมเมจสินค้ามันดูแปลกๆ หรือไม่ดีหรือเปล่าครับ คือผลิตภัณฑ์ทุกชิ้นจะหักไว้ 5 บาทเพื่อนำไปบริจาคให้การกุศลโดยไม่จำกัดองค์กร เช่น มูลนิธิทหารผ่านศึก บ้านบางแค หรือสถานสงเคราะห์สัตว์พิการ เป็นต้นครับ เพราะเป็นความตั้งใจส่วนตัวอยู่แล้ว แต่อยากให้ผู้อื่นมีส่วนร่วมด้วย ไม่รู้ว่าแนวคิดนี้เป็นยังไงบ้างครับ จากคุณ : แบ่งกัน - [ 28 มิ.ย. 48 20:16:08 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ตอนที่ฉันไปเรียนเป็นผู้ประกอบการใหม่(NEC) สิ่งที่เจอคือ มีแต่คนคิดที่จะสร้างผลิตภัณฑ์ของตัวเองเต็มไปหมดเลย คิดแต่จะผลิตสินค้าขึ้นมาสักชิ้นเพื่อที่จะขาย แล้วปัญหา ที่ตามมาก็คือ การแย่งชิงสนามพื้นที่ขาย ตามห้างสรรพ สินค้า ตามซุปเปอร์มาเก็ต หรือแม้แต่ตามร้านค้าปลีกทั่วไป ทุกคนมีความต้องการที่จะกระจายสินค้าตัวเองให้ได้มาก ที่สุด บางคนหาพื้นที่ลงไม่ได้ก็เปิดร้านของตัวเองขึ้นมา เพื่อขายสินค้าของตัวเองหรือ บางคนเปิดร้านของตัวเอง ขึ้นมาขายแล้ว ขายดี ก็อยากจะขยายไปลงแข่งบนพื้นที่ ในห้างกันเต็มไปหมด เบื้องหน้าที่เห็นของเต็มห้าง หรือว่าสินค้าของเราได้ขึ้นไป วางบนชั้นใน ท๊อป หรือว่า 7-11 เบื้องหลังอาจจะแย่งชิง พื้นที่กันเกือบตายกับคู่แข่ง การบ้านของการเรียนเป็นผู้ประกอบการ ก็คือต้องทำแผน ธุรกิจให้ได้ แผนธุรกิจร้านค้าปลีกของฉัน ถูกส่งเข้าประกวด แล้วก็ได้รับรางวัลชมเชยกลับมา ไม่ใช่ว่าฉันจะเขียนอะไร ดีนักหรอกนะคะ เพียงแต่ว่าไม่มีคู่แข่งเท่านั้นเอง ถ้าฉัน เขียนดีกว่านี้ คงได้รางวัลที่1ไปแล้วล่ะ เพราะไม่มีใครมาแย่ง รางวัลกับฉันเลยอะ คนอื่นๆไปแข่งขันประกวดด้านผลิตภัณฑ์ กับด้านบริการกันเต็มไปหมด รายชื่อผู้ได้รางวัลยาวเป็นสิบ คนเลย แต่ด้านร้านค้าปลีกกลับมีแค่ 2คน คือฉันกับพี่อีกคน คนไทยเปิดร้านค้ากันเยอะนะคะ ทำนิมิมาร์ทกันก็เยอะ แต่กลับไม่คิดพัฒนาร้านของตัวให้สู้กับศูนย์การค้าหรือว่า พวกมินิมาร์ทเฟรนไชน์ต่างชาติ ที่เข้ามาครองตลาดเต็มไปหมด โดยส่วนตัว ฉันอยู่ในตำแหน่งทายาทธธุรกิจ เพราะมีบุญ ไม่ต้องลำบากสร้างให้เหนื่อย แต่มีกรรมคือได้กิจการมาแล้ว มีหน้าที่อย่างเดียว ทำยังไงก็ได้ให้มันอยู่รอดต่อไป อย่า มาตายเพราะน้ำมือเราก็พอ ทำอย่างไรให้มันอยู่ได้ ภายในสภาวะ ที่มี7-11อยู่ตรงข้าม มีท็อปอยู่ข้างๆ มีแม็คโครอยู่ห่างเพียงนั่งรถไป 10 นาทีก็ ถึง มันไม่ง่ายเลยที่จะตีโจทย์ให้แตก สิ่งที่คิดออก ก็คือ ขายอะไรก็ได้ที่มันไม่ชนกับยักษ์ ปล่อย ให้ยักษ์ตีกันเอง แล้วเราไปขายอย่างอื่นดีกว่า แบบไม่เจ็บตัว ดีกว่า ฉันโดดข้ามไลน์สินค้าเลยนะ จากเครื่องเขียนไปสู่ ฮาร์ดแวร์ก่อสร้าง การทำความรู้จักสินค้าแต่ละตัว มันยาก มาก แต่วิธีการขายมันก็หลัการเดียวกัน ไม่ยาก ไม่ใช่ว่า ฉันอยู่ดีๆนึกอยากขายอะไรก็ขาย ฉันได้ทดสอบลองเปลี่ยน สินค้ามาแล้วหลายชนิด แล้วผลก็ออกมาว่า คนแถวนี้มี ความต้องการสินค้าฮาร์ดแวร์ มากกว่าอย่างอื่น เป็นเพราะ ระแวกใกล้เคียงร้านของฉันไม่มีคนขายฮาร์ดแวร์ มันจึงเป็น โอกาสของฉัน ซึ่งถ้าเปลี่ยนทำเล ฉันก็คงต้องมาคิดโจทย์ ใหม่ เพราะสินค้าที่จะขายอาจจะต้องเปลี่ยนหน้าตาไปตาม ทำเลก็ได้ โจทย์ของฉันอีกข้อคือ ฉันมีกลุ่มลูกค้ากลุ่มเดียวที่หนีไปไหน ไม่ได้ เพราะไม่อาจย้ายบ้านหรือย้ายร้านที่พ่อแม่ตั้งขึ้นมา ได้ สิ่งที่ฉันต้องทำก็คือ ทำยังไงถึงจะดึงเงินจากกระเป๋า ลูกค้าคนเดิมให้ได้มากที่สุด ทำให้เขากลับมาซื้อของเรา บ่อยที่สุด ไม่เปลี่ยนใจไปซื้อเจ้าอื่นที่ขายเหมือนกัน ยากนะ แต่คนท้องถิ่นก็คือคนท้องถิ่น ใครจะรู้จักคนท้องถิ่นดีเท่ากับ คนท้องถิ่นด้วยกัน นี่คือสิ่งที่ร้านเฟรนไชน์ทำไม่ได้แต่อยาก ทำให้ได้ คือพยายามกลืนไปกับท้องถิ่น ให้มีส่วนร่วมกับ ท้องถิ่น เพื่อที่จะได้ขายให้กับคนท้องถิ่นได้ นี่เป็นจุดได้เปรียบ ของร้านท้องถิ่น ถึงทำให้ร้านท้องถิ่นไม่โดนยักษ์ทับตาย ตอนที่กรรมการเรียกไปฟรีเซนต์แผนธุรกิจให้ฟัง รุ่นพี่อีกคน เขาขายรองเท้าแต่เขาไม่ลงแข่งในประเภทผลิตภัณฑ์ เพราะ รู้ว่าถ้าแข่งด้านผลิตภัณฑ์เขาจะสุ้คนอื่นไม่ได้ จึงเลือกส่ง ผลงานประกวดภาคการค้าแทน ทำให้ไร้คู่แข่ง ตอนนั้นเขา ขยายกิจการไปแล้ว 4 สาขา ส่วนฉันสาขาเดียวยังเอาตัว ไม่รอดเลย แต่ฉันไม่ได้ขายสินค้าชนิดเดียว ขายมันทุกอย่าง ที่ลูกค้าต้องการ ฉันไม่เน้นที่การขยายสาขา แต่ไปเน้นที่ ความเป็นท้องถิ่น เน้นที่เราสามารถตอบสนองความต้องการ ของลูกค้าได้มากที่สุด ไม่มีบริการที่เป็นมาตราฐานแต่มี ความเป็นกันเองกับลูกค้าทุกคน เพราะรู้จักหมดทุกคน ใครลูกใคร ใครแม่ใคร เมียใครรู้หมด เรียกว่ารู้จักทั้ง ครอบครัวเลย รู้จักบ้านด้วยอยู่ไหน จำได้ด้วยว่ามาซื้ออะไร บางคนเข้ามาไม่ต้องอาปากก็รู้ว่าต้องการอะไร เมื่อก่อนฉันไม่เคยเปิดตำราผู้บริหารหรือว่าการตลาดหรือว่า นักขายเลยนะ เรียกว่าทำงานตามประสบการณ์ พึ่งมารู้ทีหลัง ตอนไปเรียนNEC ว่าประสบการณ์ที่เรามี เขาเขียนเป็นตำรา ใช้เวลาเรียนไม่กี่ชั่วโมงก็หมดแล้ว เรารึ..กว่าจะรู้หมดไปหลายปี จากคุณ : ..ฟ้าใส.. - [ 28 มิ.ย. 48 22:25:57 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion - [ 29 มิ.ย. 48 00:06:49 ]

ความคิดเห็นที่ 42 . . . . จากคุณ : VCM - [ 29 มิ.ย. 48 00:23:25 A:61.90.91.48 X: TicketID:086784 ]

ความคิดเห็นที่ 43 แม้จะมีประสบการณ์ และอยู่ในธุรกิจส่วนตัวเวลาไม่น้อย แต่รอดูดความรู้ดีกว่า อิอิอิ .. เออ ... พึ่งนึกขึ้นได้ พี่ศักดิ์ชัยคะ วันที่ 2 - 7 ก.ค. มีงานแสดงสินค้า OTOP ที่ห้างเดอะมอลล์ งามวงศ์วาน MCC HALL ชั้น 4 ค่ะพี่ ไม่แน่ใจว่าพี่ทราบหรือยัง เอาฝากค่ะ แหะๆๆๆ จากคุณ : นักกินหมูกระทะ - [ 29 มิ.ย. 48 04:06:35 ]

ความคิดเห็นที่ 44 อ่านเพลินเลยค่ะ.....แล้วจะติดตามอ่านต่อไป ธุรกิจของพิณ  ก็ยังเด็กยังเล็กอยู่   พอเป็นประสบการณ์เบื้องต้นให้กับคนที่อยากเริ่มธุรกิจ..... พิณรับราชการมา 10 ปีเศษๆ  ระหว่างนั้น ก็ทำงานอดิเรกอย่างนึงมาก่อนลาออก 5 ปี   งานอดิเรกนั้น ทำด้วยความรัก  ความชอบ  และสนุกที่จะทำ  มีลูกน้อง 5-10 คน ตอนแรกไม่ได้มองที่ผลกำไรเลย  เพี่ยงแค่อยากทำ  แต่บังเอิญผลตอบแทนมาก  กำไร 60-70% ความคิดที่จะลาออกจากงานประจำ  มีมาตลอด  แต่จังหวะมันไม่ได้(ไม่มีเงินน่ะค่ะ) พอเก็บเงินได้ระยะนึง   และมีเหตุจำเป็นที่ต้องหยุดงานอดิเรก(จากการเจ็บป่วยหนักที่ต้องนอน รพ. นาน)  ไป 1 ปี พอแข็งแรง เงินเก็บก็มี  ก็เลยทำตามฝันของตัวเอง ลาออกจากงานมาเริ่มสร้างธุรกิจจากงานอดิเรกที่ตัวเองชำนาญอยู่ ทำแผนธุรกิจ  แผนการเงิน  สืบราคา แต่โชคร้าย  พิณได้ข้อมูลไม่จริงมา  ขนาดพิณคลุกคลีอยู่แล้วนะคะเนี่ยยังพลาดเลย   เวลา 1 ปี ที่พิณหยุด  connection   มีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นเยอะ มีผลทำให้เงินทุนเพิ่มขึ้นเกือบ 2 เท่า  กำไรลดลง เหลือไม่ถึง  20% แน่นอน  เงินทุน  ไม่พอ  ทุนหมุนเวียนต่ำ  รายจ่ายสูงกว่าที่ประเมินไว้มาก  ยอดการผลิต  ได้เพียงครึ่งเดียวของแผน   ครึ่งปีแรก  ชักหน้า หงายหลัง  ต้องหยิบยืมระยะสั้น  3 วัน 5 วันจ่ายเช่นกันค่ะ เสียน้ำตาให้กับคนที่เคยหวังพึ่งไปก็ไม่ใช่น้อย  และเสียน้ำตาให้กับคนที่เราไม่เคยคิดว่าจะได้พึ่งไปก็ไม่ใช่น้อยเช่นกัน และแล้ว ประสบการณ์  ปัญหา อุปสรรคทั้งหลาย  ก็ตบซ้าย ตบขวา  ตบหน้า ตบหลัง  ให้พิณเข้าที่เข้าทางได้ในเวลาถัดมา จนถึงตอนนี้  ก็ใช่ว่าจะสำเร็จอะไร   แต่ก็ก้าวหน้าขึ้น  เงินทุน ยังเป็นเรื่องที่ต้องหมุนอยู่  แต่ก็ไม่ได้ยืมใครมานานกว่า 1 ปีแล้ว  ไม่ถึง 2 ปี พิณก็ซื้อรถส่งของเอง  ไม่ต้องจ้างเค้าเดือนละ เป็นหมื่นๆแล้ว และปีใหม่นี้พิณก็จะปลูกโรงงานแล้วค่ะ  ไม่ต้องเช่าเค้าแล้ว ยังเป็นแค่ก้าวเล็กๆของพิณอยู่... มีเพื่อนๆในวงราชการเห็นพิณเหนื่อย ซกๆ  ไม่ได้แต่งหน้าสวย  ไม่ได้แต่งตัวสวยเหมือนตอนทำงานประจำ  ถามว่า  คิดจะกลับมาทำงานอีกมั้ย   ถ้าธุรกิจที่ทำไม่ดีอย่างที่คิด  ยื่นสมัครใหม่ได้นะ  เพราะตำแหน่งที่พิณเคยทำ ยังว่างอยู่ พิณก็บอกว่าไม่ค่ะ แบบสวยๆไป (พิณไม่อยากอธิบาย  กะเพื่อนๆมากว่าเพราะอะไร  เนื่องจากเค้ายังทำงานประจำอยู่) เค้าคงไม่รู้หรอกว่าความสุขใจ   และอิสระภาพ  ต่างกันมากมายแค่ไหน  ถ้าเทียบกับตอนที่ทำงานประจำอยู่ค่ะ แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 48 07:19:22 แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 48 07:11:21 จากคุณ : พิณทองเทียมๆ - [ 29 มิ.ย. 48 07:06:29 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ถ้าผมเดาใจคนอ่านทั้งหมดไม่ผิด คงต้องมีคนที่อยากให้มีใครสักคนสรุปความคิดของเพื่อนๆรวบยอดเป็นสูตร... ผมเองก็เช่นกัน... จากคุณ : wbj - [ 29 มิ.ย. 48 09:20:45 ]

ความคิดเห็นที่ 46 แม้....ทำไมพี่จุงชั่งรู้ใจน้องๆจังเลยครับ ผมว่าเล่มต่อไปของพี่จุงน่าจะสรุปออกมาเป็นสูตรสำเร็จให้น้องๆตาดำๆที่รออ่านได้อ่านบ้างน่ะครับ เอ่....หรือว่าพี่ศักดิ์ชัย จะกรุณาครับผม :-) แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 48 10:07:49 จากคุณ : kanjanapat (kanjanapat) - [ 29 มิ.ย. 48 09:58:43 ]

ความคิดเห็นที่ 47 คห. ที่ 2 และ 38  ขอบคุณนะครับคุณ "แบ่งกัน" ที่หอบเอาความรู้และประสบการณ์มา "แบ่งปัน" ให้เพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ คุณแบ่งกันอายุยังน้อย ทำได้ขนาดนี้ ผมก็นับถือมากแล้วครับ ยิ่งตอนนี้กำลังจะเริ่มธุรกิจตัวใหม่ เห็นเก็บข้อมูลจากสายส่งเยอะแยะไปหมด น่าสนุกดีนะครับ แต่อย่าลืม "สัญชาติญาณ" ของคุณเองนะครับ ข้อมูลเป็นแค่ส่วนประกอบในการตัดสินใจครับ แต่ไม่ใช่คำตอบทั้งหมดที่คุณต้องการ บางคนจะทำสินค้าก็ดูจากตลาดครับว่าเค้าต้องการอะไร อะไรขายดี ใส่บรรจุภัณฑ์ยังไง ราคาเท่าไหร่ สีสันต้องเป็นอย่างไร เรียกว่ามี "ต้นแบบ" ให้ดูเป็นแนวทาง  ซึ่งส่วนใหญ่แล้วก็เป็นการเข้าไปร่วมแชร์ส่วนแบ่งตลาดเดิม ๆ เค็กก้อนใหญ่ ก็จะถูกแบ่งออกไปเรื่อย ๆ ซึ่งคนที่เข้ามาร่วมแบ่งคงไม่ได้มีเราคนเดียวหรอกนะครับ  คงจะมีคนอื่น ๆ อีกหลายสิบหลายร้อยคน  ซึ่งเห็นได้จากสินค้าที่คุณแบ่งกันเอามาโชว์ให้ผมดู  ก๊อปกันระเบิดเทิดเถิง สุดท้ายก็ไม่เหลืออะไร......... สมัยที่ผมทำงานด้านวิเคราะห์อยู่นั้น ผมจะพิจารณาลักษณะธุรกิจด้วยว่าธุรกิจที่จะวิเคราะห์นั้นเป็นธุรกิจที่ต้องอาศัยเงินทุนมากไหม เป็นธุรกิจที่ต้องอาศัยแรงงานมากไหม เป็นธุรกิจที่ต้องอาศัยเทคโนโลยี่เฉพาะทางหรือไม่  หรือเป็นธุรกิจที่ต้องอาศัยความสัมพันธ์ส่วนตัว เป็นต้น ปัจจัยพวกนี้จะตอบผมได้ว่า ในอนาคตหากผลิตภัณฑ์นี้มันโด่งดังขายดีขึ้นมา จะมีคู่แข่งเกิดขึ้นมาได้มากน้อยเพียงใด ถ้ามีคู่แข่งขันเกิดขึ้นมามาก ๆ แล้วมีการตัดราคากัน เราจะทำอย่างไร ? คุณแบ่งกันไปบ้านผมหลายครั้ง คุณแบ่งกันจะเห็นได้อย่างหนึ่งว่า สินค้าผมจะมีความแตกต่างจากสินค้าอื่น ๆ ในท้องตลาด โดยผมจะมีผลิตภัณฑ์ใหม่ ๆ ออกมาเล่นอยู่ตลอด ซึ่งสินค้าพวกนี้บางทีมันก็ขายไม่ได้หรอกนะครับ เพราะผู้บริโภคก็ยังไม่รู้จัก และไม่เคยเห็นมาก่อน แต่สิ่งที่ผมได้นั้นก็คือ "ภาพลักษณ์" ผมต้องการทำให้ใคร ๆ รู้ว่า ไอ้ของใหม่ ๆ ยาก ๆ ผมยังผลิตได้ แล้วไอ้ผลิตภัณฑ์อื่น ๆ ในตลาดน่ะ ทำไมผมจะผลิตไม่ได้ แล้วผมก็สามารถที่จะสร้างจุดขายให้แก่ผลิตภัณฑ์ที่ขายกันดาดดื่นในท้องตลาดอีกด้วย....." วิธีการนี้มันอาจจะใช้เวลามาก กว่าจะทำเงิน แต่ผมก็ชอบ  เพราะผมไม่ชอบเหมือนใคร ไม่ชอบก๊อปของใครมาแบบโต้ง ๆ ละลายใจครับ วกกลับเข้ามาเรื่องการตั้งชื่อ การจัดทำฉลาก การตั้งราคา ทุกอย่างไม่ได้ยาก แต่ก็ไม่ง่าย ทั้งหมดจะถูกกำหนดด้วย "ภาพลักษณ์องค์กร" (Corporate Image) อย่างเดียวเองครับ ถ้าคุณแบ่งกันกำหนดภาพลักษณ์ของตัวเองให้ชัดเจนได้เมื่อไหร่ ทุกอย่างมันก็ตามมาเองครับ เวลาคิดจะออกแบบผลิตภัณฑ์อะไร มีฉลากแบบไหน บรรจุภัณฑ์เป็นอย่างไร อย่ามองแค่สินค้าตัวเดียวที่คิดจะทำนะครับ สินค้ามันคงจะต้องมีหลากหลายตัวหน่อย ทุกอย่างเมื่อวางลงบนชั้นขายของแล้ว มันต้องไปด้วยกันได้หมด ดูมีสกุลรุนชาติเดียวกัน สีสันไปด้วยกัน รูปทรงก็อยู่หมวดหมู่เดียวกันได้ มันถึงจะดูดีครับ พวกบรรจุภัณฑ์ ฉลากต่าง ๆ ที่ใช้นั้น ถ้าเราอยากได้ของดี ๆ มีความแตกต่าง แต่เราคงทำไม่ได้หรอกครับ ทุกอย่างมันติดปริมาณการสั่งซื้อขั้นต่ำหมด  ผมเคยลองทำมาหมดแล้วครับ ลองผิดลองถูก เพราะผมเองก็ไม่ได้มีความรู้ในด้านนั้นมาก่อน แต่ถ้าขืนรอให้เป็นหมด โอกาสผมก็คงจะหดหายและจะกลายเป็นแพลน "นิ่ง" ไปเสียก่อน ผมก็เลยลุย ๆ มาเรื่อย ๆ เรื่องฉลากนี่ทำพิษผมไปไม่น้อยครับ  ซึ่งในระยะหลัง ๆ ผมก็ปรับเปลี่ยนกลยุทธ์ด้านบรรจุภัณฑ์ไปเยอะครับ ประหยัด สวยงาม แม้จะไม่ดูหรูหรา แต่มันก็แฝงไว้ด้วย "ดีไซน์" ไอ้ดีไซน์ตัวนี้แหละครับ มันจะเป็นตัวช่วยสำคัญที่ทำให้คนมีระดับเค้าจับหยิบและซื้อสินค้าของคุณ อย่างไรก็ตามตลาดเป้าหมายของผมกับตลาดเป้าหมายของคุณแบ่งกันมันเป็นตลาดคนละกลุ่ม แต่ผมเชื่อเสมอครับว่า คนระดับล่างก็อยากใช้ของดีมีดีไซน์เช่นกัน เพียงแต่รสนิยมของพวกเค้าอาจจะแตกต่างจากตลาดบน ๆ อยู่บ้าง นั่นคือสิ่งที่คุณแบ่งกันต้องทำการบ้านต่อครับ  ระวังนะครับ อย่าทำเลียนแบบยี่ห้ออื่นมากเกินไป มันจะหาจุดยืนของยี่ห้อเราไม่ได้........ ตลาดเครื่องสำอางที่คุณแบ่งกันกำลังจะเริ่มนั้น มันกำลังเริ่มคึกคักนะครับ ปลายปีเป็นช่วงที่ดีที่สุดที่จะทำตลาด โดยเฉพาะตลาดของสินค้าเกิดใหม่ กำลังซื้อมันเยอะ แล้วเป็นช่วงที่อากาศเย็น ใคร ๆ เค้าก็บำรุงดูแลผิวกันทั้งนั้น ขนาดผู้ชายก็ยังใช้โลชั่น เพราะกลัวผิวแห้งผิวแตก อย่ารำมากนักนะครับ คนดูรอเงกแล้ว จะรบก็รบกันสักที จะได้ไม่เสียเวลา.... (555 มีแซวเล็ก ๆ ครับ) แล้วมาร่วมเสวนากันใหม่นะครับคุณแบ่งกัน  สวัสดีครับ                                             จากคุณ : sakchai splash - [ 29 มิ.ย. 48 10:04:01 ]

ความคิดเห็นที่ 48 คห 3-4 อ่านความคิดเห็นของคุณ famer แล้ว ทำให้คิดถึงแม่ผมครับ  แม่ผมก็ลุย ๆ มาแบบคุณ famer นี่แหละ แล้วท่านก็สอนผมอยู่เสมอ ๆ แต่ผมมันดื้อครับ พอได้ร่ำเรียนหนังสือ ก็คิดว่าตัวเองมีความรู้ ความสามารถ จึงไม่ค่อยเชื่อฟังคำสั่งสอนชี้แนะจากผู้ใหญ่ กว่าจะรู้ซึ้งก็เจ็บตัวไปแล้ว ยิ่งขึ้นหลังเสือแล้ว มันลงยากครับ ยิ่งถ้าเกมส์ยังไม่จบ ผมก็ไม่ยอมลงหรอกครับ กะว่าจะต้องตายกันไปข้างหนึ่ง ผมถึงจะยอม..... ดื้อจริง ๆ เลยนะครับ                     ใครที่เริ่มจะทำธุรกิจ ผมแนะนำให้ไปอ่าน คห. 2-3 ใหม่หลาย ๆ รอบ อ่านให้ดี ๆ เก็บรายละเอียดความคิดให้ได้ การเริ่มต้นธุรกิจนั้นมันไม่ได้ยาก แต่ที่ยากคือจะทำอย่างไรให้ธุรกิจมันเติบโตได้ และสามารถเลี้ยงตัวเราเองได้  คนที่จะเริ่มทำธุรกิจส่วนใหญ่ มักจะมองอะไรที่มันเป็นภาพใหญ่โตเกินความจำเป็น เพราะมัวแต่ไปยึดติดกับภาพพจน์ หน้าตา - - - "เรียนมาขนาดนี้ ถ้าไปขายลูกชิ้นปิ้ง คนเค้าจะได้หัวเราะเยาะกันตายไป" ผมเองก็เป็นนะครับ เมื่อสิบปีก่อนผมก็คิดจะทำรถเข็นขายลูกชิ้นปิ้ง แต่ผมจะทำในลักษณะให้เช่า ขายได้เท่าไหร่ก็มาเคลียร์กัน  แต่ผมติดปัญหาเรื่องสถานที่ครับ ไม่มีที่ให้จอดรถเข็น ก็เลยต้องเลิกไป ทุกวันนี้ผมก็ยังคิดนะครับว่า ไอ้ธุรกิจลูกชิ้นปิ้งนี่ มันสามารถทำเงินได้สบาย ๆ ยิ่งผมรู้แหล่งซื้อลูกชิ้นราคาถูก อร่อย และทำน้ำจิ้มเป็น ผมก็ทำได้แล้ว คิดแล้วอยากจะทำขึ้นมาตะหงิด ๆ ๆ (โลภอีกแล้วซิครับ)                                                     ถ้าย้อนเวลากลับไปได้จริง ๆ ผมอยากจะทำร้านส้มตำครับ เอาแบบเล็ก ๆ แค่พอประทังชีวิตไปก่อน กำไรวันละ 100-200 ก็อยู่ได้แล้วครับ แล้วผมจะค่อย ๆ ขยับขยายโดยอาศัยจังหวะและโอกาสที่มีเข้ามาเป็นระยะ ๆ จากรถเข็น ก็จะเป็นเพิง จากเพิงก็จะเป็นร้านเล็ก ๆ แล้วต่อไปก็จะค่อย ๆ ขยายเมื่อเรามีประสบการณ์และมีกำลังพอ                                                                               ขายของพวกนี้ ไม่ได้ใช้ทุนเยอะแยะอะไรนักหนา แต่สามารถมีรายได้ทุกวัน ที่สำคัญก็คือมีรายได้เป็นเงินสด ทำให้มีเงินหมุนเวียนอยู่ในกระเป๋า ใช้ทุนวันละไม่ถึงพันบาทหรอกครับ แต่ตกเย็นเงินก็จะกลับมาอยู่ในกระเป๋าที่มากกว่า หมุนเวียนไปอย่างนี้  ร้านเล็ก ๆ ก็ใช้คนน้อย ๆ ทำคนเดียวก็ได้ อยากได้แรงงานเพิ่มก็หาง่าย คนอีสานตำส้มตำกันเป็นทั้งนั้น ค่าแรงก็ไม่มาก ไปเหมาเล็กผู้หญิงรุ่น ๆ มา 2-3 คน ตกคนละ 3-4 บาทเค้าก็เอากันแล้ว จริง ๆ นะครับ ไม่ต้องไปฝันใหญ่ ๆ หรอก ทำ ๆ ไป ธุรกิจใหญ่ ๆ มันก็มาจากเล็ก ๆ ทั้งนั้น เริ่มจากส้มตำ คุณอาจจะสบช่องไปขายหูฉลามในอีกไม่กี่ปีก็ได้ จริงไหมครับ                                                                                                                     ผมล่ะนับถือความกล้าหาญของคุณ famer เหลือเกิน ถ้าผมเก่งและกล้าหาญได้สักครึ่งหนึ่งของคุณ ป่านนี้ผมคงจะไปไกลแล้ว ไม่ต้องมานั่งอยู่บนหลังเสืออย่างนี้ ลงไม่ได้ครับ ผมกลัวเสือกัด.... 55   การเริ่มต้นธุรกิจไม่ยาก แต่การรักษาธุรกิจให้เติบโตต่อไปนี่ซิ ยากมาก โดยเฉพาะในภาวะการแข่งขันที่รุนแรงเช่นนี้  แต่ขอให้คุณ famer โชคดีนะครับ ขอเป็นกำลังใจให้ แล้วเข้ามาแนะนำและให้ข้อคิดดี ๆ แก่พวกเราอีกนะครับ...... สวัสดีครับ                                                             จากคุณ : sakchai splash - [ 29 มิ.ย. 48 10:51:46 ]

ความคิดเห็นที่ 49 อืมมมม... อ่านแล้วก็เห็นใจ คนที่ยังกล้าๆ กลัวๆ อยู่... หุหุ .....รู้นะ...คิดอะไรอยู่...... จากคุณ : อนาวิน - [ 29 มิ.ย. 48 11:00:25 ]

ความคิดเห็นที่ 50 คห. 5 อืมม์เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยครับคุณ Jamesbond คิดใหญ่ไม่คิดเล็ก แต่ต้องทำจากเล็ก ๆ ไปสู่ใหญ่ ๆ ใยแมงมุมน่ะเค้าสร้างโครงก่อน ยืดมุมให้ดี แล้วสร้างตรงกลาง ๆ จากเล็ก ๆ ไปสู่ใหญ่ ๆ ยิ่งโครงสร้างใยแมงมุมใหญ่เท่าไหร่ โอกาสที่จะดักจับแมลงมันก็มากขึ้นเท่านั้น ทุกอย่างต้องอาศัยเวลา ความรู้ และประสบการณ์ที่สร้างสมมาครับ สิบปากว่า ไม่เท่าตาเห็น สิบตาเห็นก็ไม่เท่าลงมือทำ  มันต้องลอง ถึงจะรู้ว่ามันเหนื่อยแค่ไหน แต่มันก็สุขใจทุกครั้งที่ทำ....... จริงไหมครับ                                                             จากคุณ : sakchai splash - [ 29 มิ.ย. 48 11:04:52 ]

ความคิดเห็นที่ 51 กระทู้#48 ผมเข้ามาเสริมคุณศักดิ์ชัยให้นะครับ ประเด็น"การยึดติดกับภาพพจน์หน้าตา...."มาตามบัตรเชิญ วันที่ผมลาออกจากห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆในโรงงาน ที่แสนจำเจ ไม่รู้อยู่มาได้อย่างไรตั้งหลายปี เก็บข้าวเก็บของออกมาสู่โลกกว้าง ตำแหน่งขนาดผู้จัดการฝ่ายเทคนิค ฝ่ายออกแบบ ผมทิ้งมัน(อดหวนเสียดาย พะวงว่าตูจะไปรอดหรือเปล่าเนี่ย?) อายุขนาดนั้น๓๕ปีครับ ผมออกมาลงทุนแบบติดลบ๕-๖หมื่นบาทเมื่อวันแรก นำไปซื้อปิคอัพเก่าสิบปีมาคันหนึ่ง ขับไปเจอตำรวจที่สี่แยกสุทธิสาร ไม่เคยทาง งกเงิ่น ตำรวจยศเพียงสิบเอก เขาตะโกนใส่ประชาชนตัวจริง(คือไม่ใช่ผู้แทนฯแบบในสภา)ว่าไอ้โง่  ผมจึงตะโกนกลับไปแรงกว่านั้น ขอไม่บอกว่าตะโกนอย่างไร? เขาโกรธผมมากก็แล้วกัน ขี่มอเตอร์ไซด์ตามผมไป กะจะเล่นผมให้ได้ แต่เรามันมีดีกรี ในที่สุดเขาต้องทำความเคารพและขอโทษผม นี่แหละครับศักดิ์ศรีที่ต้อง...กล้าหาญ ลดตัวลงมาทำธุรกิจ "อยากกระโดดไกลต้องถอยหลังก่อน" "อยากกระโดดสูงต้องย่อตัว" จากคุณ : ขามเรียง - [ 29 มิ.ย. 48 13:14:11 ]

ความคิดเห็นที่ 52 มาตามเก็บประสบการณ์ค่ะ จากคุณ : ว่าน - [ 29 มิ.ย. 48 14:23:02 ]

ความคิดเห็นที่ 53 คารวะคุณ famer เช่นกันค่ะคุณศักดิ์ชัย ทั้งเห็นภาพ และได้กำลังใจ ไม่ใช่เพียงทฤษฎี ผลิตผลกระทู้นี้ อาจช่วยให้แมค้าคนหนึ่งลืมตาดูโลก เอ๊ยยย .. ลืมตาอ้าปากได้ ตอนนี้ขอสะสมความฮึกเหิมและกล้าหาญไปเรื่อยๆ อย่างที่เคยบอกหละว่า ถ้าตัวคนเดียว คงออกไปขายก๋วยเตี๋ยวนานแล้ว กำไรวันละ 4 - 500 ก็คงสุขใจ 7- 8 ปีที่แล้ว เคยกู้เงินมาให้น้องสะใภ้เปิดร้านขายขนมจีนค่ะ จะว่าไปก็คือนายทุน ที่ไม่ได้กำไรเพราะไม่คิดจะเอากำไร แต่เห็นว่าน้องชายที่ทำรับเหมาอยู่กำลังลำบาก สองคนผัวเมียก็ดูแลพ่อเราอยู่ กู้ให้ไป 3 แสน แต่ลงทุนไปประมาณ 2 แสน ได้เพิงสวยๆ 1 เพิงพร้อมสวนหย่อมจัดเอง กลางทุ่งไมยราพ ที่จอดรถเพียบ เพราะข้ามาเดี่ยว ปีแรกกำไรวันละ 2 - 3 พัน แต่จ่ายคืนเรา เดือนละ 2 - 3 พันไม่ว่ากัน ปีที่ 2 - 3 เริ่มมีคนมาขายข้างๆเยอะขึ้น เหมือนมาเปิดทำเลให้เค้าแหละ ก็หลงดีใจ ว่า อาจจะกลายเป็น ย่านขายของอร่อยๆกิน ที่ไหนได้ มาเปิดกันเพียบเลย ขนาดร้านส้มตำไก่ย่าง ที่อยู่ห้องแถวร้านหรูอยู่ตรงข้าม ยังปิดร้านมาเปิดติดๆดัน ขายของคล้ายกันแถมมีให้เลือกเยอะกว่า แม้จะสกปรกกว่า ใส่ผงชูรสเยอะมากกก คนขายกิริยามารยาทแย่มากกกก แต่ ลูกค้าระดับล่างไม่เลือกมาก ตอนหลังก็เหลือแต่ลูกค้าชั้นดีไม่กี่คน และยอดขายลดลง จนเหลือกำไรวันละ 4- 500 บาท เพราะไม่กี่ก้าวจากร้านเรา มีบุฟเฟ่ต์ 39 บาท มีให้เลือก เกือบ 50 อย่าง รวมทั้งขนมจีนด้วย จุดเด่นของร้านคือ น้องสะใภ้ฝีมือดี มีให้เลือกทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นน้ำขนมจีนแบบไหน และมีผักให้เลือกไม่อั้น ร้านสะอาด เพราะเค้าเคยทำรับเหมามาแล้ว ใช้วัสดุเหลือใช้มาตกแต่งร้านให้น่านั่ง ลมพัดเย็นสบาย การจัดการในร้านค่อนข้างดี เป็นระบบไม่วุ่นวาย ทำแบบสบายๆ จนปี 2 ปีนี้ กิจการรับเหมาเริ่มกระเตื้องขึ้นมาอีก ต้องไปดูแลส่วนที่ทำเงินมากกว่า ที่ที่ต้องเช่า ก็ขอคืนจะสร้างตึก เลยปิดมาแล้ว 3 เดือน คิดว่าเป็นประสบการณ์ใกล้ตัวที่พอจะนำมาเป็นบทเรียนได้บ้าง ถ้าจะเปิดต่อ ก็คงต้องหาทำเล และถ้าไปได้ดีก็คงต้องมีที่ทางป็นของตนเอง ถ้าเช่าเอาก็ยังงี้แหละ เค้ามาเอาคืนได้ทุกเมื่อ เพื่อนสนิท ค้าหุ้นขาดทุนนับสิบล้าน หนีมาขายลาดหน้า ไม่น่าเชื่อว่า รถเข็นข้างทางได้กำไร วันละ 2 - 3 หมื่น แต่ไปเริ่มที่ไหนพอขายได้ดี เจ้าของก็เริ่มอยากขายด้วย และตอนหลังก็ทำเองซะเลย แม้จะเป็นรถเข็นริมถนน หน้าบ้านเค้า ถ้าเค้าไม่ยอมก็ลำบากอะนะ เค้าเล่าให้ฟังว่า วันแรกๆที่ต้องมาขายของข้างถนน อายผู้คนที่ไม่รู้จักนะ ยิ่งมาเจอคนรู้จัก ยิ่งอาย ตอนลูกค้าไม่มาจะแอบๆอยู่ข้างเสาไฟฟ้า ถ้าไม่มีลูกค้ามากก็จะอยู่แต่เบื้องหลัง แต่จุดเด่นของเค้าก็คือสูตรดี ไปซื้อสูตรและเรียนมาจากร้านที่เค้ามั่นใจว่าอร่อยแต่ไม่ดังไม่มีชื่อเสียง เรียนทุกอย่างเลย ตั้งแต่หมักหมู ผัดเส้น และขนาดของจานชามที่ใส่ ตอนนี้ก็ยังเร่ร่อนไม่มีร้านเป็นของตนเอง เพราะถ้ามีร้านค่าใช้จ่ายก็สูงขึ้น สู้ไปเปิดทำเลเรื่อยๆ โดยมั่นใจคุณภาพสินค้า ว่าไงๆก็ขายได้แน่ๆหละ ครอบครัวก็เริ่มเบื่อๆ แต่ก็มีกำลังใจตรงที่ อยากซื้ออะไรให้ลูกก็ซื้อได้ ลูกอยากเรียน ดนตรี กีฬา คุมอง ก็ จ่ายได้ไม่อั้น ลูกอยากไปเที่ยวก็ปิดร้านไปเมื่อไหร่ก็ได้ แฟนเค้าก็แยกตัวไปซื้อของสำเพ็งมาขาย แบบช่างเลือกน่ะค่ะ .. ช่างซื้อด้วยมั้ง รู้ว่า อะไรใหม่ตลอด ซื้อมาขายไป ขายตามตลาดนัด ปีเดียว กำไรก็ซื้อ vios ได้แล้ว แต่เค้าเก่งตรง มีกำลังใจมาก หาที่ขายใหม่ๆสินค้าใหม่ๆได้ตลอด ไม่ใช่ประสบการณ์ของตัวเอง (เพราะไม่เคยมี) แต่คงพอกล้อมๆ แกล้ม ในแวดวงได้ใช่ไหมคะ จากคุณ : ป้าเหมย .. เคยสวย - [ 29 มิ.ย. 48 15:52:19 A:192.168.1.104 X:202.129.34.34 TicketID:099599 ]

ความคิดเห็นที่ 54 เคยลองสลัดคราบ ข้าราชการไปช่วยเค้าขายของ ก็รำคาญตัวเองที่เงอะงะ มะงุมมะงาหราอยู่มาก อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้ไม่กล้าเริ่มอะไรด้วยตัวเองละกระมัง ไม่อายหรือมีศักดิ์ศรีอะไร แต่ หงุดหงิดกับร่างกายตัวเองที่ไม่คล่องตัวน่ะค่ะ เฮ้อ .. จากคุณ : ดอกเหมย - [ 29 มิ.ย. 48 15:57:48 A:192.168.1.104 X:202.129.34.34 TicketID:099599 ]

ความคิดเห็นที่ 55               ทุกอย่างต้องลองทำ พอทำบ่อย ๆ แล้วก็จะเกิดทักษะ ถ้าไม่มีไปทำราชการผมก็คงทำไม่ได้หลอก เพราะไม่เคยทำ แต่ถ้าให้ผมไปเป็นจับกัง หรือเดินขายของตามบ้าน ผมทำได้ดีกว่า ต้องอ่านคำแนะนำของพี่ ๆ บ่อย ๆ ครับ แล้วไป ประยุกต์ใช้กับธุรกิจที่เราทำ       เอาตัวหนังสือ ค่อยร้อยเป็นเชือกแล้วเอามาควบคุม ธุรกิจของเรา       แต่ตอนนี้ผม ถูกธุรกิจคุมผมอยู่เลยครับ ไปไหนก็ไม่ได้ อยากคุมได้นะครับ แต่ขาดความรู้กับเงินครับ + กับสมองอันเล็กน้อย                            อันนี้เป้นตอนที่สองนะครับ หลังจากวันนั้นจนถึงวันนี้ ร้านคอมที่ผมเปิดได้ 5 เครื่องก็กลายเป็น 40 กว่าเครื่อง และร้านขายแอสแซสเซอรี่เล็ก ๆ อีกร้าน วันที่ 2 เดือน สค. นี่แหละครับ มันจะเป็นก้าวใหม่ของผม ผมกำลังจะเปิดร้าน minimart  คิดอะไรไว้เยอะมาก ยังสับสนเรื่องภาษีมาก ถ้ามันไปไม่ได้เท่ากับว่า หยาดเหงื่อแรงงานของผมที่ทำมา 6 ปี ต้องหายไปหมด แต่ผมมาจากไม่มีอะไรอยู่แล้ว แล้วที่ผ่านมาผมเหนื่อยอะไร ผมจะพยายามจำไม่ได้ จะได้ไม่เสียดาย เพราะจุดมุ่งมายของผมไม่ได้จะได้เงินเยอะ ผมต้องการแค่สิ่งที่ผมสร้าง ตอบแทนผมตอนแก่ โดยการเลี้ยงผมก็พอ        ผมคิดว่าปีหน้าเศรษกิจคงจะแย่กว่านี้อีกตอนนี้ก็แทบจะแย่แล้วครับ ถ้าเศรษฐกิจปีหน้าแย่อย่างที่ผมคิด ผมคิดว่าผมก็อยู่ได้ ยิ่งที่ผมทำเป็นธุรกิจขนาดเล็กค่าใช้จ่ายน้อยและของที่ผมขายก็เป็นของที่จำเป็นต่อการดำรงชีวิต ยังไงคนก็ต้องซื้อ ไม่งั้นเค้าไม่เปิดกันเยอะหรอก ไม่ว่าจะเป็น bigc lotus ช่วงปี 42-43 ที่เกิดเหตุการฟองสบู่แตก ธุรกิจทุกตัวหยุดและชะลอตัวเกือบทั้งหมด ห้างเซ็นทรัลลาดพร้าวเงีบบทั้งชั้นยกเว้นชั้นใต้ดิน ซึ่งสมัยนั้นมี top อยู่คนเยอะมากเหมือนแจกฟรีเลยครับ เพราะคนมองหาสิ่งที่จำเป็นต้องซื้อเท่านั้น        ที่พูดนี่ให้กำลังใจตัวเองนะครับ ถ้าร้านเสร็จเดียวจะถ่ายรูปมาให้ดู แล้วช่วยกันแนะนำด้วยนะครับ ว่าจะต้องจัดเรียงหรือว่าเปลี่ยนแปลงตรงไหนบ้าง                   แก้ไขเมื่อ 01 ก.ค. 48 01:46:18 แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 48 16:44:35 จากคุณ : famer - [ 29 มิ.ย. 48 16:17:27 ]

ความคิดเห็นที่ 56 จากความคิดเห็นที่ 9 สวัสดีครับหลานยายสุ่ม (คนเก่ง) ต้องวงเล็บต่ออย่างนี้ เพราะเก่งเหลือเกินครับ ข้าน้อยขอคารวะ.... ด้วยใจจริง.... ถ้าผมรู้จักคนหลานยายสุ่มก่อน ก็จะดีนะครับ ผมเป็นคนหนึ่งครับที่ทำผิดพลาดกับนโยบายอะไร ๆ หลายอย่างที่คุณหลานยายสุ่มบอกมา  ใจมันใหญ่ครับ คิดทำอะไร มันต้องใหญ่ไว้ก่อน ยามมีเงิน ไม่ค่อยได้คิดหรอกครับ อยากทำอะไรก็ทำ อยากซื้ออะไรก็ซื้อ ซึ่งมันไม่ถูกหรอกครับ ค้าขายมันต้องใช้เงินหมุน ถ้าหมุนไม่เก่งล่ะก็ ตายกับตายลูกเดียวครับ อย่างที่โกบอกไว้ในความคิดเห็นที่ 32 นั่นแหละครับ ซื้อเงินเชื่อ ขายเงินสด ดีที่สุดครับ ถ้าซื้อเงินสดแล้วต้องมาขายเงินเชื่อตายแน่ ๆ ครับ แต่ก็นั่นแหละครับ พ่อค้าแม่ค้าหน้าใหม่ ๆ ใจไม่ค่อยแข็งหรอกครับ โดนต่อนิดต่อหน่อย ขอเครดิตก็ยอม (อย่างผมเป็นต้น) ขาย ๆ ไป ลูกค้ารวยครับ ใส่มงกุฏเพชร 18 อันมาโชว์ เจอไปแค่รายเดียวก็ย่ำแย่ไปเลยครับ ฉะนั้น อย่ามองแต่ได้ อย่างที่คุณหลานยายสุ่มว่าไว้จริง ๆ เห็นท่าไม่ดี ขอทุนคืนก่อน กำไรขาดทุนนิดหน่อยช่างมัน หนีเอาตัวรอด หอบทุนไปตั้งหลักใหม่ โกเฒ่า (คุณพี่อุบล) ก็พูดไว้อีกเหมือนกันล่ะครับใน คห.ที่ 32 ว่า "กำไรสูงสุด คือ สต๊อคต่ำสุด" มีสต๊อคน้อยเงินก็จมน้อย เอาเงินไปหมุน ๆ ได้ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ สบาย ๆ..... นี่ขนาดรู้นะครับโก ผมยังแบกสต๊อคไว้จนคอจะหักแล้ว แต่นั่นมันเป็นช่วงที่ยังมองธุรกิจไม่แตกไงครับ ใครมีอะไร ผมต้องมีบ้าง เดี๋ยวไม่เท่ห์ ไม่เคยคิดเคยฝันว่า เงินมันจะจม สินค้าใช่ว่าจะขายได้ทุกตัว  บางตัวทำมาเพื่อเอาชื่อเสียง บางตัวทำขึ้นมาเพื่อหวังผลกำไร ถ้าแยกไม่ออก มีหวังตายกับตายครับ เรื่อง "เครดิต" นี่ก็เหมือนกัน ผมเห็นด้วยกับคุณหลานยายสุ่ม และโกเฒ่าล้านเปอร์เซ็นต์ครับ   เครดิตมันเหมือนชื่อเสียงของเรานะครับ เสียเงินเท่าไหร่ก็เสียไป แต่ผมคนหนึ่งล่ะ ที่ไม่ยอมเสียเครดิตเป็นอันขาด  กว่าจะสร้างชื่อเสียงขึ้นมาได้ ต้องอาศัยอะไรต่อมิอะไรตั้งหลายอย่าง  ถ้าเสียเครดิตมันเหมือนกับการทำลายความไว้วางใจที่ผู้อื่นมีให้ เสียแล้วมันเสียเลย กู้เครดิตกลับมายากมากครับ ไม่คุ้มกันหรอก ดังนั้นพยายามรักษาเครดิตที่มีให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ในวงการค้า ถ้ามีเครดิตก็เหมือนกับมีเงินครับ มันจะดีสักแค่ไหนถ้าเราสามารถซื้อสินค้าได้โดยการจ่ายเชื่อ แล้วขายได้เงินสด กำไรแค่ 5% ต่อเดือน ผมก็เอาแล้วครับ 55 (เอ๊ะ โลภไปไหมนี่...) ยังมีประเด็นอีกเยอะเลยนะครับที่ผมได้ประโยชน์จากคุณหลานยายสุ่น ขอบคุณมาก ๆ เลยนะครับ ว่าง ๆ ก็มาแนะนำพวกผมอีกนะครับ.... สุดปิดความคิดเห็นนี้ ต้องขอขอบคุณโกอุบลด้วยนะครับที่ให้เกียรติมาสอนสั่ง ให้ข้อคิดเห็นที่เป็นประโยชน์ ที่จริงอยากจะคุยกับโกยาว ๆ นะครับ อยากเรียนรู้ประสบการณ์จากโก ผมมาเริ่มธุรกิจเอาเมื่อสายครับ อยากจะเดินทางลัด แต่ขวากหนามมันแหลมคมเหลือเกินเลยครับโก  กว่าผมจะไปถึงจุดที่โกยืนอยู่ ณ วันนี้ ผมจะไหวหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ครับ... อิจฉาโกมาก ๆ เลยครับ 555 สวัสดีครับ   จากคุณ : sakchai splash - [ 29 มิ.ย. 48 17:03:44 ]

ความคิดเห็นที่ 57 คห. 12 คุณแมว มหาภัยครับ โห...... เขียนมาสั้น ๆ แต่มันทำยากชะมัดเลยนะครับนี่.....   ไอ้ "Needs" ที่จะต้องหาน่ะ ถ้าหากันได้ง่าย ๆ ก็ดีซิครับ   แต่พวกผมปัญญายังน้อยครับท่านอาจารย์ แค่จะเริ่มต้นทำอะไร ยังต้องมาตั้งกระทู้ถามกันเป็นว่าเล่นอย่างนี้  ถ้าหาเก่ง ๆ อย่างอาจารย์แมวก็ดีซิครับ คงรวยไปนานแล้ว..... 55  ถ้าอาจารย์แมวว่างเมื่อไหร่ ข้าน้อยขอคารวะเรียนเชิญให้ช่วยมาสอนสั่งวิธีการให้หน่อยนะครับ ถือว่าช่วย ๆ กันนะครับท่าน...                                                       จากคุณ : sakchai splash - [ 29 มิ.ย. 48 17:37:12 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ข้ามมา คห. 19 ของโกเลยดีกว่า เอาใจโกหน่อย เผื่อโกจะเมตตาสอนสั่งวิทยายุทธให้ผมสักสองสามกระบวนท่า สิ่งที่โกสั่งสอนมาก็ถูกครับโก แต่ในทางปฏิบัติแล้วมันไม่ได้ง่ายเลยนะครับ โดยเฉพาะกับคนที่เพิ่งเริ่มต้นและไม่มีประสบการณ์มาก่อน  ไอ้เรื่องความรู้น่ะ เรียนกันให้ตาย แต่ถ้าไม่เคยลงมือ มันก็ยากเอาการอยู่นะครับ อย่างส่วนแรกที่โกว่า "เนื้อหา" นั้น ตอนเริ่มทำเค้าก็ว่าเค้าเจ๋งกันทั้งนั้นแหละครับโก แต่เราอร่อยของเราอยู่คนเดียวหรือเปล่านี่ มันน่าคิดครับ ดังนั้นสูตรดีสูตรอร่อยผมว่ายังไม่ใช่คำตอบสุดท้ายนะครับ แต่ต้องเป็นสูตรที่มหาชนบอกว่าอร่อย ไม่งั้นตายแน่ ๆ ครับ โกว่าไหม เมื่อเช้านี้ผมก็ยังคุยอยู่กับคุณพิม เจ้าแม่เรื่องอาหารห้องจัตุจักรอยู่เลยครับโก คุณพิมบอกว่าเพิ่งไปทานข้าวหมูแดงแถวบ้านมา เป็นสูตรข้าวหมูแดงจากนครปฐม (มันก็โฆษณาอย่างนี้กันทุกเจ้าแหละ) แต่เจ้านี้เด็ดกว่าครับ โฆษณาว่าถ้าไม่อร่อย ก็ไม่มาขายให้เมื่อยหรอก ขายดีอยู่หรอกครับ แต่คุณพิมว่ากระเดือกไปสองสามคำ ก็ลาแล้ว คงกินเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย....  ผมถึงอยากบอกว่า "ดวง" ก็มีส่วนอยู่นา.... 555 ส่วนที่สองเรื่องช่องทางการจัดจำหน่ายนะโก ทำเลดี ๆ มันแพงมาก เราเพิ่งเตาะแตะ ขืนทุ่มทุนเข้าไป เกิดไม่เป็นไปตามแผนที่วางไว้ สามวันม้วนเสื่อกลับบ้านแน่  ของอย่างนี้ใจถึงไม่ได้หรอกครับ ผมถึงอยากให้เริ่มต้นก็ทำเล็ก ๆ ไปก่อน อย่ายึดติดกับศักดิ์ศรีและภาพลักษณ์เกินไปนัก ฝึกฝีมือ ฝึกความชำนาญให้คล่องแคล่วก่อน พอมือไม้มันเข้าทีเข้าทาง จะไปฟาดฟันกับใคร มันก็ค่อยยังชั่วไงครับ ไม่เงอะง่ะให้ใครเค้าตีแทงได้  ทำธุรกิจกะจะเอาวันเดียวรวย คงไม่มีหรอกครับ ต้องค่อย ๆ ไต่เต้าเอา มันจะมั่นคงดีครับ เรื่องแฟรนไชส์นั้น ผมไม่เอาด้วยหรอกนะครับโก ค่าโน่นค่านี่ยุบยับไปหมด มันง่ายก็จริง แต่กำไรมันก็น้อยลงตาม ผมยอมเหนื่อยอีกนิด สร้างธุรกิจของตัวเองดีกว่าครับ สมัยนี้จะเรียนทำอาหาร หรือเรียนโน่นเรียนนี่ มันง่าย ๆ ครับ ไม่เสียเวลามากมายอะไร หัดทำบ่อย ๆ ก็เก่งเองครับ ไอ้ไปหวังพึ่งพิงคนอื่น อตร. อันตรายครับ แต่คนอื่นอาจจะชอบ เพราะมันไม่เหนื่อยก็ไม่ว่ากัน ลางเนื้อชอบลางยา ครับโก ดีใจมากเลยครับที่โกให้เกียรติมาเสวนาในกระทู้นี้ ว่าง ๆ เรียนเชิญอีกนะครับโก ผมชอบความคิดเห็นของโกใน คห. 32 มาก ๆ เลยครับ แต่กว่าผมจะได้เคล็ดวิชาจากโกมาเยอะ ๆ ผมก็ต้องเสียสบู่ไปอีกหลายก้อนซิครับนี่ 555 (แซวเล่นครับ) แล้วสบู่ผมใช้ดีไหมครับโก... อยากให้โกช่วยคอมเม้นท์ให้ด้วย เชื่อสายตาของโกมาก ๆ ครับ                                   จากคุณ : sakchai splash - [ 29 มิ.ย. 48 19:11:32 ]

ความคิดเห็นที่ 59 สวัสดีครับ โก เฮียศักดิ์ชัยและเพื่อนๆ พี่ๆ ทุกท่าน ปกติก่อนที่ผมจะคิดเริ่มธุรกิจอะไรสักอย่างก็จะเริ่มเก็บข้อมูลในตลาดที่เราจะลงไปรบให้ละเอียดถี่ถ้วนก่อนทุกครั้ง เพื่อศึกษาความผิดพลาดของผลิตภัณฑ์ยี่ห้อใดๆ โดยศึกษาว่า...เพราะอะไร ทำไม ถึงมีปัญหาเกิดขึ้น และวิธีแก้ไขที่ดีที่สุดอยู่ตรงไหน และจากข้อมูลที่ได้มาจากยี่ปั๊วรายใหญ่และรายย่อยก็ไม่เหมือนกันครับ เพราะพฤติกรรมของร้านแตกต่างกัน นิสัยในการขาย การสั่งซื้อก็ย่อมแตกต่างกันด้วย ตลาดที่เห็นเป็นตลาดที่ใหญ่และกว้าง..กว่าตลาดเดิมที่ผมทำอยู่ ถึงแม้จำนวนร้านค้าจะเท่าเดิม แต่พฤติกรรมการซื้อและจำนวนการใช้แตกต่างกันครับ ยกตัวอย่างเช่น ไม้จิ้มฟัน 1 กระปุกใช้กันทั้งบ้าน แต่ถ้าเป็นพวกเครื่องสำอาง น้อยบ้านที่จะใช้รวมกัน และจากที่ถามจากเพื่อนๆ ญาติๆ ใกล้ตัว เกือบทุกคนจะมีครีมของตัวเอง ไม่มีใครมาใช้รวมกันเลยครับ ทุกวันนี้ผมส่งไม้จิ้มฟันให้ยี่ปั๊วเฉพาะในเขตกรุงเทพฯ รอบนอกและสำเพ็งบางร้าน โดยเฉลี่ย 18,000 - 20,000 ซอง/เดือน เพราะเป็นสินค้าที่ขายได้ง่ายมีอยู่ทั่วไป ร้านเครื่องครัวก็มี ร้านกิฟท์ช็อปก็ขายกัน ความแตกต่างอยู่ที่วัตถุดิบเพียงอย่างเดียว (การแพกกิ้งเหมือนๆ กัน) ในตลาดล่างจะมีอยู่ 2 เกรดครับ คือแบบไม่อบ และแบบอบฆ่าเชื้อ ซึ่งแบบอบฆ่าเชื้อต้นทุนจะสูงกว่าเกือบ 40% ซึ่งผมผลิตไม้เกรดนี้ส่งตลาดล่างอยู่ยี่ห้อเดียว นอกนั้นเป็นไม้แบบไม่อบอีก 4 ยี่ห้อ และปลายไม้ของคนอื่นจะไม่แหลม เส้นผ่าศูนย์กลางจะใหญ่เท่าไม้หมูสะเต๊ะเลย (2.2 -2.5 มิล) ปลายไม้จะทู่ๆ สีไม้จะดำๆ หน่อย แต่ราคาขายของคู่แข่งจะถูกกว่าผมเยอะมาก แต่ผมไม่สนใจเรื่องการดัมพ์ราคา เพราะสินค้าผมไม่มีใครในตลาดที่ทำได้เหมือน ซึ่งผมก็ยึดแนวทางขายของดีในราคาที่ตลาดรับได้มาโดยตลอดตั้งแต่เริ่มงานมาถึงวันนี้ ช่วงแรกรายใหญ่เจ้าเดิมในตลาดก็ถล่มผมน่าดูครับ ท้อใจก็หลายครั้ง แต่พอเวลาผ่านๆ ไป ลูกค้าเกิดการรับรู้ได้จากการใช้สินค้าของเรา สินค้าก็จะพาตัวมันเองไปได้โดยที่เราไม่จำเป็นต้องทำอะไรกับมันมากมาย และลูกค้าในสำเพ็งที่เคยแนะให้เราไปทำไม้เกรดล่างเพื่อลุยกับเค้า เพราะเห็นว่าราคาสูงขายยาก ขายไม่ได้ มาวันนี้ก็กลับกลายเป็นว่าอย่าไปทำราคาถูกๆ นะ ใช้แล้วฟันห่างหมด ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ นะ อย่าลดเกรดลงมา เพราะมีภัตตาคารมาซื้อเป็นประจำหลายรายแล้ว แต่เนื่องจากเครื่องสำอางเป็นสินค้าที่ละเอียดอ่อนมากๆ ต้องเข้าใจในพฤติกรรมและตัวสินค้ามากๆ  ซึ่งผมก็ยังคงยึดหลักแนวทางการทำงานเหมือนเดิมครับ กล่าวคือใช้ของเกรดคุณภาพ แต่ทำราคาที่ตลาดรับได้ สินค้าที่ผมเคยเอาไปให้เฮียดูนั้น ประมาณ 80% ใส่สารต้องห้ามทั้งนั้น ไม่กล้าลงชื่อผู้ผลิต ที่อยู่ หรือไม่ก็ลงที่อยู่ปลอม ไม่สามารถติดต่อได้หากสินค้ามีปัญหา การค้าแบบนี้ผมไม่นิยมครับ ต่อให้ขายดีขนาดไหนก็ตาม เพราะมันไม่ยั่งยืน แต่ผมเริ่มธุรกิจด้านนี้จากศูนย์ เพราะไม่มีความรู้ด้านนี้แม้แต่นิดเดียว ขนาดครีมยังไม่ทาเลย จึงต้องศึกษาหาข้อมูลให้มากเท่าที่จะมากได้ เหมือนกับตอนที่ผมทำธุรกิจไม้ใหม่ๆ นั่นแหละครับ และจากข้อมูลที่ได้มาผมมองว่าสินค้าเครื่องสำอางที่ผมคิดจะทำอยู่นั้น ในตลาดมันมีช่องว่างอยู่เยอะครับ ทุกวันนี้คนทำออกมาเยอะมากๆ ซึ่งผมก็ได้ยินอยู่เกือบทุกวันจากลูกค้า แต่ถามว่าแล้วที่ออกสินค้ามากันเยอะๆ นี่ ล้มหายตายไปจากตลาดเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่กันแล้ว ตลาดทุกวันนี้หืดขึ้นคอครับ เดี๋ยวนี้ใครมามีเงินก็จับธุรกิจโน้นธุรกิจนี้ เห็นว่าพอมีกำไรก็เอาแล้ว แต่ไม่ทุ่มเทมันก็หมดได้เหมือนกันครับ จะแปลกใจไหมครับหากผมจะบอกว่า ตลาดล่างครีมยี่ห้อที่ขายดีที่สุด คำตอบที่ได้อันดับแรกกลับไม่ใช่แบรนด์ใหญ่ๆ ดังๆ ที่โฆษณากันอย่างหนักในเวลานี้ เพราะการตลาดเราไม่สามารถกะเกณฑ์อะไรได้ตามที่เราเห็น ผมถึงต้องมาคิดทำการบ้านอย่างหนักไงครับ ว่าสาเหตุมาจากอะไร....  เคยมีคนก็อปทั้งยี่ห้อ บรรจุภัณฑ์ ของตลาดล่างครับ แต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าเค้าทำกันอย่างนั้นเพื่ออะไร เพราะผลิตไปแล้วก็ไม่รู้ว่ากล้าไปสู้หน้าลูกค้าได้อย่างไร เอาของปลอมของสินค้าที่ผิดกฎหมายมาเสนอขาย นึกแล้วตลกครับ สินค้าที่เริ่มทำจะมี 4 สูตรครับ ตอนนี้ผมได้ตัววัตถุดิบ บรรจุภัณฑ์ และกล่องบรรจุแล้ว รอแต่การจดชื่อเครื่องหมายการค้าในเดือนหน้า เพราะไม่อยากเสียภาษีกลางปีครับ มันเสียเวลายุ่งยากไป เลยจดพร้อมกันเดือน 7 เลยจะดีกว่าครับ โชคดีที่เคยทำวงการพรีเมี่ยมเลยพอจะรู้จักโรงงานอยู่บ้าง โวลุ่มจึงไม่เป็นปัญหาสักเท่าไหร่ แต่ต้องยอมรับราคาได้เช่นกัน ปริมาณวัตถุดิบ บรรจุภัณฑ์ และกล่องบรรจุ ผมสั่งเท่ากันหมดพอดีครับ ดีไซน์และคุณภาพของกล่องบรรจุภัณฑ์ไม่แพ้แบรนด์ดังๆ ผลิตและขายเป็นเป็นครั้งๆ ไป ไม่ต้องสต๊อกสินค้าหลักๆ เลยครับ เชื่อว่าถ้าออกมาเป็นรูปร่างแล้วสามารถวางในห้างได้สบาย (ถ้ามีโอกาสนะ ขอฝันไปก่อนละกันครับ) สำหรับเรื่องเลียนแบบนี่ ผมได้แนวคิดจากเฮียนี่แหละครับ copy & development  อิอิ ก๊อปตรงที่การเลือกชนิดสูตรที่จะมาทำตลาด แต่ผมจะเพิ่มคุณค่าบางอย่างเพิ่มเติมลงไปอีก เพื่อให้ได้คุณสมบัติที่ดีขึ้น คิดว่าใกล้จะได้ข้อสรุปเกี่ยวกับตัวสินค้าในเร็ววันนี้แล้วครับ รวมถึงรูปลักษณ์ของบรรจุภัณฑ์ด้วย ไม่มีใครดูแล้วเหมือนกันกับยี่ห้ออื่นๆ แน่นอนครับ จะว่าไปแล้วเฮียศักดิ์ชัยเป็นคนแรกที่จุดประกายให้ผมคิดที่จะทำเครื่องสำอางขายเป็นคนแรกเลยนะครับนี่  ถ้าผมไม่ได้ไปอ่านกระทู้ otop และไม่ได้ไปพบกับเฮียที่บูธ ผมก็ยังขายสินค้าเดิมๆ ในวงการเดิมๆ อยู่แน่เลยครับ เพราะทีแรกผมอยากหาแหล่งผลิตสบู่ O.E.M ที่ถูกและดีเพื่อมาขายในตลาดที่มีอยู่ แต่ก็ได้แนวคิดจากเฮียให้ทำพวก skin care แทน เพราะอัตราการเติบโตในการทำสูงกว่ามาก หากสินค้าเรียบร้อยแล้ว จะทำตัวอย่างสำหรับแจกประมาณ 4,000-5,000 ชิ้น อาจจะฝากให้ลูกค้าแจกส่วนหนึ่ง แล้วไปแจกเองตามย่านโรงงานนิคมต่างๆ เองส่วนหนึ่งครับ จากคุณ : แบ่งกัน - [ 30 มิ.ย. 48 00:38:31 ]

ความคิดเห็นที่ 60 เข้ามาเก็บข้อมูล แต่ละท่านประสบการณ์สูง................ ทั้งนั้น ขอบคุณคะ ว่าแต่มีใครพอจะมีประสบการณ์ธุรกิจแนวบริการให้คำปรึกษาเทคนิคเฉพาะบ้างคะ แนวที่อยากทำน่าจะเป็นแนวๆนี้คะ เลยอยากรู้ว่าต้องเตรียมตัวยังไงบ้าง ขอบคุณล่วงหน้าเลยคะ จากคุณ : :) - [ 30 มิ.ย. 48 03:46:16 A:24.226.44.151 X: TicketID:080273 ]

ความคิดเห็นที่ 61 ปกติผมเป็นคนตื่นประมาณ ตี 5 วันนี้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาดูนาฬิกา..อ้าว..พึ่ง ตี 3 กว่าๆ เอง วันนี้ตื่นเร็วเพราะคุณศุกดิ์ชัยจุดธูปเรียกนี่เอง... ขอแจงเรื่อง คห 19 นะครับว่า ผมแค่เรียนว่า การจะเริ่มธุรกิจในความคิดของผมนั้น อาจจะมีปัจจัยที่จะเริ่มหลายข้อ แค่จริงๆที่สำคัญมี 2 ข้อ คือ เนื้อหา และ ช่องทาง ซึ่งจะต้องรู้จริง และถ้ารู้ตัวใดตัวหนึ่งก็ต้องหาอีก ตัวหนึ่งมาประกอบ เช่น ตอนนี้คุณแบ่งกันกำลังหาเนื้อหาของ สกินแคร์ พอได้ครึมที่ดีแล้วมั่นใจแล้ว ต่อไปก็หาช่องทางจัดจำหน่าบ ในทางกลับกัน เกิดคุณแบ่งกัน รู้จักฝ่ายจัดซื้อ 7-11 ก็เลยมาหาสกินแคร์ไปขาย ก็ได้ครับ..เพราะฉะนั้น ถ้าเรารู้อันใดอันหนึ่งก็ต้องไปหามืออาชีพอีกดอันหนึ่งมาช่วยครับ... แล้วผมก็ยกตัวอย่างว่า ถ้าไม่รู้เรื่องเนื้อหาแต่มีเงินก็ไปซื้อแฟรนไซน์ก็ได้....แต่เหมือนคุณ ศักดิ์ชัยว่าครับ คือ เราก็ได้ส่วนแบ่งน้อย และที่สำคัญระบบแฟรนไซน์บ้านเราขาดความรับผิดชอบ บางทีซื้อมาได้ไม่นานบริษัทแม่ก็ม้วนเสื่อแล้ว...เราก็เลยเคว้ง และต้องวิ่งซกๆอยู่คนเดียว ไม่นานเราก็ต้องเลิกครับ... ขอเพิ่มเติมคำที่ผมว่า"..สต๊อคต่ำสุด คือ กำไรสูงสุด.."นิดหนึ่งครับ เดียวไม่เข้าใจจะถามว่า อ้าว..สต๊อคน้อยมันจะกำไรสูงสุดอย่างไร?? อันนี้พอดีอาจารย์เกรียงไกร เห็นผมสอนลูกน้องเลยเอาไปคุยให้คนอื่นฟัง...คำว่าสต๊อคต่ำสุด หมายถึงมีสต๊อคที่พอจำหน่ายนะครับ หากเราบริหารสต็อคดีทุนเราก็ไม่จมในสต็อค และอีกอย่างสต็อคเยอะๆยังทำให้สินค้าไม่ใหม่ไม่สดใสและเสียง่ายครับ... คุณศักดิ์ชัย ชมผมเกินไป..จนมีคนหลังไมค์?มาถามว่า ขอโทษ พี่ทำธุรกิจอะไร??จริงๆ ผมก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรมากมาย ธุรกิจก็แค่ประทังตัวไปเรื่อยๆ เพียงแต่ว่า ผมยึดหลักธรรมะหลายข้อ มาช่วยไม่ให้เครียด และอาจจะเป็นเพราะว่า ผมมีบุญเรื่องบริวาร คือ มีคนทำงานแทน ตัวเองเลยสบายหน่อย...แต่กว่าจะมาถึงวันนี้ ผมก็ทำงานหนัก ไม่น้อยคนหนึ่ง....ตอนนี้ผมก็อายุมากแล้ว วันๆนอกจากหาความสุขกับการตีกอล์ฟก็มีแต่เอาเรื่องเก่าๆมาเล่าลูกน้องฟัง ถ้าคุณศักดิ์ชัย ไม่เบื่อผมก็ยินดีมาเล่าให้ฟังเท่าที่เวลาอำนวยครับ... ยิ่งสมัยโน้นไม่มีเน็ตให้มาเรียนลัดแบบนี้หรอกครับ...ต้องขวนขวายเอง อาศัยเห็นนั่นมาเห็นโน่นมาก็จับมาลองผิดลองถูก เอาตรงที่ตัวเองคิดว่า สิ่งนี้ทำแล้วลูกค้าชอบก็ทำ สิ่งนี้ลูกค้าไม่ชอบก็ไม่ทำ เอาง่ายๆผมไม่ชอบคุยกะคนเคี้ยวหมากฝรั่ง ผมจะห้ามลูกน้องเคี้ยวหมากฝรั่งเวลาทำงาน ... มีคำกล่าวคำหนึ่งของฝรั่งที่ผมรู้สึกว่าดี คือ..RETAIL IS A DETAIL...คือ ค้าปลีกเป็นเรื่องของรายละเอียดนะครับ ถ้าคุณจะทำค้าปลีกก็ต้องจับรายละเอียดให้มาก ทำงานค้าปลีกจะทำแบบผ่านไปวันๆสู้เค้าไม่ได้หรอกครับ ต้องตื่นตัวตลอดเวลา ทุกๆวันต้องเดินดูว่า เอ่ มีอะไรให้เราแก้ไขปรับปรุงไม๊?? เพื่อให้ใหม่ให้ทันสมัยตลอดเวลา เช่น หุ่นที่ใส่เสื้อผ้า ผมก็จะบอกเด็กให้เปลี่ยนทุกวัน..เสื้อที่ตั้งที่เซลล์ก็ย้ายทุกวัน ไม่ใช่ลูกค้าเข้ามาก็เจอแต่ของเดิมๆ... คนที่จะประสพความสำเร็จ นอกจาก ขยัน ใฝ่รู้ ที่สำคัญต้องมี มนุษยสัมพันธ์ดีด้วย คุยได้ทุกเรื่อง(แบบฟังคนอื่นด้วย เห็นพ้องกะคนอื่น ไม่ใช่ฉันรู้อยู่คนเดียว ใครจะอยากคุยด้วย) เราจึงต้องอ่อนน้อมถ่อมตนตลอดเวลา เราไม่รู้หรอกว่า คนนี้ทำอะไรบ้าง จะมีผลต่อเราในอนาคตแค่ไหน??.....เพราะโอกาศดีๆไม่ได้มาเองหรอกครับมากับคนทั้งนั้น...ยกอีกตัวอย่างครับ..ปีที่แล้วผมพาภรรยาไปเที่ยวยุโรป ในคณะทัวร์ก็มีแม่ลูก 4 คนไปด้วยหลังจากคุยกัน 2-3 วันคุณแม่ก็บอกว่า ทำธุรกิจคือมีห้องเช่าอยู่ที่จัตุจักร 800 ห้องผมก็ตื่นเต้นนิดๆแต่ตัวเองไม่ได้สนใจอยากเช่าห้องที่จัตุจักรเลยไม่เก็บนามบัตรไว้..ไม่งั้นเอามาแนะนำให้น้องๆในห้องนี้ได้รู้จัก... สบู่คุณศักดิ์ชัยใช้ได้เลย หอมดีและติดตัวนาน เวลาใช้ได้ขัดผิวไปด้วย แต่....ผมอาบน้ำอย่างน้อยวันละ 2 ครั้งก็เลยได้ขัดผิวบ่อยเกินไป คุณศักดิ์ชัยทำแบบธรรมดาด้วยรึป่าวครับ ไม่ต้องมีตัวขัดผิว...จะได้ไปอุดหนุนเวลาไป กท คราวหน้า... และเอางี้นะ...เจอกันคราวหน้า ผมจะนัดคนหนึ่งไปคุยด้วย เผื่อจะเป็นโอกาศของคุณศักดิ์ชัย.... จากคุณ : มือเก่า (คนอุบล) - [ 30 มิ.ย. 48 04:34:42 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ขัอความ 61 มีบางคำไปตรงกับคำที่ล๊อคลบอัตโนมัติ เลยถูกลบ ทำให้เกิด ข้อความ 62-63 แต่เมื่อเวบมาสเตอร์ส่งข้อความ 61 มาคืนให้ ผมก็เลยลบ 62-63 ไปและขอขอบคุณ เวบมาสเตอร์ พันทิพย์ ที่เป็นธุระกู้ข้อความมาให้ครับ..... แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 48 23:10:59 แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 48 14:32:42 แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 48 04:56:33 จากคุณ : มือเก่า (คนอุบล) - [ 30 มิ.ย. 48 04:55:33 ]

ความคิดเห็นที่ 63 แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 48 14:33:53 แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 48 07:01:33 จากคุณ : มือเก่า (คนอุบล) - [ 30 มิ.ย. 48 06:59:59 ]

ความคิดเห็นที่ 64 หวัดดีครับโก หวัดดีคุณแบ่งกัน และเพื่อน ๆ ทุกคน ยุ่ง ๆ อยู่น่ะครับ มีเรื่องปวดหัวนิดหน่อย เพราะส่งงานไม่ทันในวันศุกร์นี้ มันเป็นงานแฮนด์เมดที่เอาสบู่มาผสมแป้งแล้วปั้นเป็นดอกไม้เล้ก ๆ ซึ่งฝึกเด็กยากมาก กว่าจะได้สักคน เหนื่อยสายตัวแทบขาด ผมรับงานมา 12,000 ดอกนี่ส่งมอบไปได้แค่ 6,000 ดอกได้ ที่เหลือจะต้องส่งวันที่ 30 มิย. ก็คือวันนี้ แต่เมื่อคืนโทรไปเช็คยอด เพราะคุยกันตั้งแต่ 2 สัปดาห์ก่อนแล้วว่ากำหนดส่งวันสิ้นเดือน คำนวณการผลิตไว้อย่างแม่นยำ ก็เลยเบาใจ ไหนได้คนปั้นเค้าเครียดครับ เค้าว่างานฝีมือต้องค่อย ๆ ปั้น ถ้าเร่ง ๆ อย่างนี้ เค้าเครียด ปั้นไม่ได้ ก็เลยพาลไม่ได้ปั้นเลย มีที่ปั้นอยู่แล้วเพียง 300 ดอก โอย... ตาย ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ แล้วเค้าก็ไม่บอกตั้งแต่แรกที่โทรคุยกัน อาทิตย์ที่แล้วผมก็โทรไป เค้าก็รับปาก ค่ะ ๆ ๆ ๆ ๆ ไม่นึกไม่ฝันว่าจะโดนเด็กหักหลังอย่างแรง ผมตัดสินค้าขึ้นค่าแรงให้เค้าอีกเท่าตัว เพื่อให้งานคลอดออกมาให้ได้ แล้วก็จะไม่ส่งงานให้เค้าทำอีก เสียดายเวลาที่อุตส่าห์ไปสอนไปฝึกให้ ต้องหากลุ่มใหม่อีกแล้ว เบื่อนิสัยคนไทยจังครับ ไม่มีความรับผิดชอบเลย อยู่ ๆ ต้องมาขาดทุนอีกแล้ว เพื่อรักษาเครดิต ชื่อเสียง และความไว้วางใจจากลูกค้า นี่ก็ยังกังวลอยู่ นอนไม่หลับเลยครับ เมื่อคืนก็นั่งปั้นสบู่จนนิ้วแข็ง เครียดจริง ๆ เลยครับ ขอตอบกระทู้เบา ๆ ให้คุณยิ้ม คห. 60 (ก็ไม่มีชื่อ ไม่มีเสียง ไม่รู้จะเรียกว่าอะไร เห็นสัญลักษณ์ยิ้ม ๆ ก็ชื่อยิ้มไปเลยก็แล้วกันนะครับ) การเป็นที่ปรึกษามันก็ไม่ได้ยากเย็นอะไร แต่มันก็ไม่ได้ง่ายเหมือนกัน คุณจะไปให้คำปรึกษาเค้า คุณควรจะต้องรู้มากกว่าเค้า เก่งกว่าเค้า ไม่งั้นเค้าก็จะไม่เชื่อถือ ซึ่งวิชาความรู้บางประเภทอาจจะเป็นความรู้เฉพาะด้าน ซึ่งคุณอาจจะร่ำเรียนมา ฝึกฝนมา เช่น การให้คำปรึกษาเกี่ยวกับการจัดโครงสร้างทางการเงิน การให้คำปรึกษาเกี่ยวกับการนำบริษัทเข้าจดทะเบียนกับตลาดหลักทรัพย์ การให้คำปรึกษาในการควบกิจการ การให้คำปรึกษาในด้านการผลิต การลดต้นทุน การปรับผังโรงงาน ระบบ ISO 5ส การให้คำปรึกษาเกี่ยวกับระบบปัญชีการเงิน การตลาด เยอะมาก ๆ หรือแม้แต่ การให้บริการวินิจฉัยปัญหาของบริษัท มันหลากหลายมากครับ งานให้บริการด้านที่ปรึกษานี้มันไม่ได้มีอยู่แต่ในตำรา  คุณจะต้องเรียนรู้จากงานที่ทำ จากคนเก่า ๆ ต้องแก้โจทย์แก้ปัญหาบ่อย ๆ มันถึงจะเก่งครับ  ถ้าชอบก็โอเคครับ แต่ผมว่ามันเหนื่อย เหนื่อยกับการหาลูกค้าใหม่ ๆ ไปเรื่อย ๆ ไม่เหมือนการขายสินค้า แต่ก็นั่นแหละ ความรู้พวกนี้มันก็มีประโยชน์ที่จะช่วยให้คุณมีมุมมองที่กว้างไกลครับ สวัสดี                                                               จากคุณ : sakchai splash - [ 30 มิ.ย. 48 10:19:43 ]

ความคิดเห็นที่ 65 พี่sakchai ครับ  .. ผมไม่เก่งขนาดนั้นหรอกครับ อาศัยพี่แบมคอยให้คำปรึกษา(พร้อมคำด่า)ที่ดีน่ะครับ .. จากคุณ : JamesBond - [ 30 มิ.ย. 48 13:14:20 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ทำธุรกิจของตนเองมาเกือบปีแล้ว ยังหาออเดอร์ไม่ได้เลย มีแต่ติดต่อมาให้ทำตัวอย่าง แล้วก็จากไป ฮือ....ฮือ ๆๆ ทำไงดี กระเป๋าใกล้แห้งแล้ว มีแต่กำลังใจฮึดสู้ !!! อันที่จริงก็รู้อยู่ว่าไม่ง่ายเลยที่จะทำธุรกิจ ใครมีประสบการณ์ช่วยเล่าให้ฟังบ้างได้ไหมว่า กว่าธุรกิจท่านจะเริ่มดำเนินการเลี้ยงตัวเองได้ใช้เวลานานแค่ไหน ช่วยเล่าเป็นวิทยาทานหน่อยนะ please please please จากคุณ : jodai (jodai) - [ 30 มิ.ย. 48 16:19:41 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ผมไม่ทำงานสายการผลิต เลยไม่รู้ว่ามันจะเป็นอย่างไร เพราะผมไม่มีเวลาดูแล ตอนนี้ผมก็ทำงานกินเงินเดือนครับ แต่ก็มีรายได้จากธุรกิจบ้างเล็กน้อยเป็นเงินปันผล ซึ่งเกิดจากธุรกิจที่จัดตั้งขึ้น และ ได้โอนให้กับน้องสาวเรียบร้อยแล้ว... ซึ่งก่อนจะลงมือทำ จริงๆคิดหลายตลบเลยครับ ตั้งแต่เงินลงทุน ประมาณการรายได้ค่าใช้จ่าย คำนวนดูแล้ว 3 ปีคืนทุน เอาวุ๊ยเป็นไงเป็นกัน บังเอิญได้มาอีก 1 ลูกค้า ก็เลยคืนทุนเร็วกว่าปกติ จะบอกว่า มันเป็นธุรกิจที่ไม่ต้องหาลูกค้า แต่มีลูกค้าอยุ่เป็นประจำ อย่างมากที่สุดจะอยู่กับเรา 7-8 ปี น้อยที่สุด ก็ 1 ปี แต่รายได้รับแค่ 8 เดือนต่อปี เป็นธุรกิจที่พออยุ่ได้ มีกำไร ต้องลงทุน+ลงแรงนิดหน่อยครับ แต่ตอนนี้ให้น้องไปหมดแล้ว กินแต่บุญเก่าแล้วครับ... อิอิ... สิ่งทีจะบอก คือ ถ้าคุณทำธุรกิจที่จะต้องไปหาลูกค้าใหม่เสมอๆ คุณจะไม่มีเวลาพัฒนาธุรกิจของคุณ ยิ่งคุณทำคนเดียวด้วยคุณจะเด่นหรือ จะสามารถทุ่มได้เพียงด้านเดียวในช่วงเวลาเดียวเท่านั้น ระหว่างการผลิต กับ ลูกค้า... สิ่งต่อมาคือ ถ้าคุณไม่มีเวลา แต่คุณกำลังหาธุรกิจที่จะทำ ควรจะมองหาธุรกิจที่มีลูกค้าประจำตายตัว จะดีกว่า อย่างเช่น สมาชิก เป็นต้น ถ้าคุณสามารถหาคนมาช่วยงานคุณได้ คุณควรจะหาคนที่มีความสามารถที่คุณไม่มี และ ศึกษาเรียนรู้จากเขา แต่ไม่ใช่ให้เขาถ่ายทอดมาทั้งหมด เพียงให้เขาบอกในสิ่งที่คุณควรรู้เพื่อจะได้เอาไว้ควบคุมเขา ไม่ใช่ทำงานแทนเขา... การสอนงานเป็นสิ่งที่สำคัญ แต่การสอนจริยธรรมทางด้านการทำงานก็สำคัญ ดังนั้น ต้องสอนควบคู่กัน คนเก่งแต่ไม่มีคุณธรรมก็ไม่ใช่คนที่เก่งจริง... มันเป็นภาพลวง สักวันหางของเขาจะต้องโผล่แน่นอน... บางครั้งลูกน้องดื้อสอนงานก็ไม่ยอมทำตาม ก็ต้องตัดหางปล่อยวัด แต่บางที ดื้อแล้วยังไปสอนผิดๆให้กับคนอื่นอีก ยิ่งทำให้ระบบงานเสียยิ่งขึ้น อาจจะต้องแขวนคอ หรือให้ออกไปเลย... ธุรกิจจะอยู่ได้ด้วยกำไร หากขายลดราคาจะทำให้กำไรลดลง ควรจะหาทางเพิ่มมูลค่า หรือ ทำการตลาดเพื่อให้ได้ราคาที่มีกำไรพอสมควรที่จะสามารถอยู่ แต่ถ้าคิดที่จะทำสงครามราคา คุณต้องแน่ใจว่าคุณจะอยู่รอดคุณค่อยไปทำ แต่ผมว่า จะต้องเจ็บตัวกันเป็นแถวๆ เงินทุนหาย กำไรหด... จากคุณ : Wiboon Joong (wbj) - [ 30 มิ.ย. 48 20:27:22 ]

ความคิดเห็นที่ 68 เรียนพี่ศักดิ์ชัย และชาวสีลม ผมไม่ได้มีเจตนาจะคุยโม้โอ้อวด หรือทำให้ใครหมั่นใส้แต่ประการใด ดังที่ผมได้กล่าวแล้วว่า ผมมิใช่ผู้ประบความสำเร็จ เพียงแค่นำประสบการณ์ส่วนหนึ่งมาเล่าให้ฟัง เท่านั้น (เผื่อจะมีคนแนะนำ ติเตียน) ประสบการณ์ในธุรกิจของตัวเองนั้น ก็มีไม่มากนัก อย่างไรเสียก็ต้องมากราบขอโทษด้วยที่สำนวน การถ่ายทอด อาจดูเป็นการอวดเก่ง อวดรู้ ซึ่งเจตนามิได้เป็นอย่างนั้นจริงๆ ด้วยอายุ กำลังจะย่าง 26 ประสบการณ์ทางธุรกิจ น้อยนิด ประสบการณ์ทางด้านสังคม ยิ่งน้อยไปใหญ่ ทำให้ คำพูดบางคำ อาจทำให้ใครๆ หมั่นใส้ ผมขอน้อมรับและขอโทษ มา ณ ที่นี้ด้วยครับ อย่าถือสาเด็กเลยครับ ด้วยความเคารพ จากคุณ : หลานยายสุ่ม - [ 30 มิ.ย. 48 23:49:53 A:61.7.130.12 X: TicketID:092859 ]

ความคิดเห็นที่ 69 มาขออนุญาติเรียนรู้ด้วยคนนะคะ ^^ จากคุณ : @ - ENYA - @ - [ 30 มิ.ย. 48 23:51:49 ]

ความคิดเห็นที่ 70 แซวคุณศักดิ์ชัย  ถึงขนาดปั้นดอกไม้เองแล้วรึนี่.....โอ้....  ปัญหาเรื่องแรงงานนั่นแหละนะ..... พิณว่าช่องว่างของงานปั้นมีมากมายมหาศาลจริงๆนะ....พิณกำลังแทรกเข้าไปในช่องว่างตรงนี้ค่ะ    งานสวยทุกชิ้น  เสร็จตามเวลา  ได้งานตามสเป็ก  ราคายุติธรรม  พัฒนาแบบได้ตามที่ต้องการ พิณกำลังลองเป็น ซับฯ  ที่มีคุณสมบัติเช่นนั้นอยู่ค่ะ  ลองอยู่ 1 บริษัท  ดูท่าทางจะไปได้ดี    นี่อีก 3 วันก็จะส่งงานแล้วค่ะ  เสร็จก่อนกำหนดไป 2 วัน  เค้าก็มาดูงานอยู่เรื่อยๆ คิดว่าเป็นที่พอใจนะคะ....แต่ก็มีเรื่องที่ต้องปรับปรุงอีกมาก... งานยากค่ะ  แต่ก็ทำได้   ที่สำคัญ กำไรที่ได้ต่อพนักงาน 1 คนเพิ่มขึ้น 3 เท่าค่ะ.... เรื่องที่คุณคนอุบลฯ   ขอเรียกโก ตามคุณศักดิ์ชัยนะคะสต๊อกสูงสุดคือกำไรต่ำสุด  นี่เป็นเรื่องจริงที่พิณเจอมาเลยค่ะ   แต่ของพิณนี่ สต๊อกสูงสุดคือขาดทุนน่ะค่ะ... ปีที่แล้วพิณ สต๊อกประมาณ  1 แสนชิ้น  เพื่อเอาไว้ขายในช่วงไฮท์ซีซั่น( อีก 4-5 เดือน )  แล้วกลายเป็นของคุณภาพไม่ดี  สีซีด เสียทรง  ดูแล้วขาดความเป็นของใหม่เอี่ยมอ่อง.....กลายเป็นของเหลือทิ้ง   เอามาคัดเลือก  ซ่อมแซมได้เพียงครึ่งเดียว    พิณขาดทุนไป  แหะๆ...ประมาณ  2 แสนกว่าบาทค่ะ....ไม่นับต้นทุนเพิ่มที่เป็นค่าซ่อมแซมด้วยนะ  แล้วยังเสียลูกค้ารายใหญ่ไปอีก 2 ราย ซึ่งประมาณค่ามิได้เข็ดเลยค่ะ  บทเรียนราคาแพง ปีนี้เรื่องสต๊อก ก็เลยวางแผนได้ดีขึ้น  รับมือกับโลว์ซีซั่นได้   การันตีรายได้ของพนักงาน  อยู่ที่ 150 บาท  (ที่นี่ ขั้นต่ำ 138 บาท)  ของโรงงานพิณ  ช่วงงานเยอะ  เค้าจะได้กัน ประมาณ 200-400 บาทต่อวัน  ของสต๊อกหมุนเวียนไม่เกิน สัปดาห์ละ 5000 ชิ้น(จริงๆแล้วเพียง 1000-2000 ชิ้นเท่านั้น)   สินค้าไม่ให้ค้างนานเกิน 1 เดือนค่ะ   และวางแผนเรื่องงานที่จะล้นมือในช่วงไฮท์ซีซั่นไว้แล้ว  รอดูผลค่ะ..... ถ้ามีเวลา  รบกวนโก  ช่วยถ่ายทอดเรื่องราวต่างๆ  ให้น้องๆหลานๆ  เป็นความรู้ด้วยค่ะ   ท่านอื่นๆ ก็เช่นกันนะคะ  ไม่ว่าจะเป็นคุณแบ่งกัน  คุณหลานยายสุ่ม  และทุกท่านเลย โดยเฉพาะ คุณwbj  เป็นประโยชน์มากๆเลยค่ะ จะรออ่านด้วยคนนะคะ แก้ไขเมื่อ 01 ก.ค. 48 07:23:24 จากคุณ : พิณทองเทียมๆ - [ 1 ก.ค. 48 07:11:47 ]

ความคิดเห็นที่ 71 มาดูด้วยครับ จากคุณ : เป็บซี่ - [ 1 ก.ค. 48 08:42:31 A:221.128.113.67 X: TicketID:013243 ]

ความคิดเห็นที่ 72 ติดตามต่อ... เหมือนติดหนังกำลังภายในเลยครับ... ขอบคุณทุกตัวละครเลย.... จากคุณ : อนาวิน - [ 1 ก.ค. 48 09:37:33 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ขอบคุณคะ คุณ sakchai ที่คิดถึงงานที่ปรึกษาก่อนงานที่เจอกับลูกค้าโดยตรงก็เพราะ สายงานที่มองๆอยู่ ตอนนี้มีคนเริ่มไปเยอะแล้ว ทั้งรายเล็กรายน้อย และรายใหญ่ แต่ตามแผนส่วนตัวของตัวเอง มันต้องรออีกนานกว่าจะได้เริ่ม ขืนลงไปอยู่ในสนามเดียวกัน จะลำบาก เพราะตลาดยังแคบมาก แต่ถึงเวลาจริงคงต้องประเมินใหม่อีกที ตอนนี้เก็บเกี่ยวความรู้ไปก่อน แล้วจากที่มอง ถ้าจะเล่นในเชิงเทคนิคจริงๆ พอจะสู้ไหว เปลี่ยนให้คู่แข่งในอนาคตกลายเป็นลูกค้าไปซะ น่าจะเวิร์ค ที่สำคัญ ต้นทุนน้อยกว่ากันแยะ แต่ก็อย่างที่คุณ sakchai แนะนำแหละคะ ต้องหาประสบการณ์ เรียนรู้การแก้ปัญหาของจริงเสียก่อน อีกนานคะ กว่าจะปีกกล้าขาแข็ง แต่เรื่อง เหนื่อยกับการหาลูกค้าใหม่ ๆ ไปเรื่อย ๆ นี่ ไม่ได้นึกถึงจริงๆคะ จะจดไว้เลยคะ เก็บไว้เป็นโจทย์ข้อใหญ่ ก่อนลงมือจริงคะ --------------------------------------------------------- ขอบคุณ คุณ Wiboon และคุณพิณ ด้วยคะ ที่เล่าเรื่องการบริหารบุคคล และบริหารสต๊อก ให้ฟัง เรื่องพวกนี้เป็นทั้งศาสตร์และศิลป์จริงๆนะคะ รู้แต่ทฤษฎี พูดได้ ทำไม่ได้ ที่เล่าให้ฟังนี่ ช่วยลดเวลาในการย่อยให้มันเข้าไปในหัวได้จริงๆนะคะ ขอบคุณอีกทีคะ จากคุณ : :) - [ 1 ก.ค. 48 11:03:03 A:24.226.44.151 X: TicketID:080273 ]

ความคิดเห็นที่ 74                                                                                                     สวัสดีครับพี่พิณ โก และเพื่อน ๆ ทุกท่าน   แย่เลยครับนี่ ต้องนั่งปั้นดอกไม้ให้เสร็จภายในวันพฤหัสนี้ครับ เพื่อให้ลูกค้าทันใช้ ไม่งั้นก็เสียลูกค้าไปแน่ ๆ (แต่นี่ก็เหมือนกับเสียไปแล้วนะครับ..) ยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะทำให้ได้ทันตามกำหนดหรือเปล่า ขาดอีกไม่เยอะเท่าไหร่แล้ว แค่ห้าพันกว่าดอกเองครับ......                                                                                                 ที่จริงผมก็คิดแบบที่โกและพี่พิณคิดนั่นแหละครับ อยากทำงานแค่ส่วนเดียว ผลิตก็ผลิตไป  ขายก็ขายไป  เมื่อวานนั่งปรับแผนกับเพื่อน ก็จะเริ่มคุยกับลูกค้าไปเลยว่า  เค้าจะสินค้าเดือนละเท่าไหร่  เราจะได้กำหนดกำลังการผลิตเราได้ถูก ผมจะเปลี่ยนลูกค้าประจำ ให้เป็นลูกค้าถาวร โดยกำหนดเป้าการสั่งซื้อสินค้าต่อเดือน โดยยอมเฉือนราคาส่งลงอีกนิด เพื่อผูกมิตรกับลูกค้าไว้ครับ                                                                                         เรื่องการตลาดยังเป็นปัญหากับผมมาก แต่ยังไม่เท่ากับปัญหาเรื่องระบบงานครับ  ผมยังคงเป็นเซ็นเตอร์อยู่ ยังไม่สามารถกระจายงานออกไปจากตัวได้ ไม่มีตัวตายตัวแทน ไม่มีคนที่ไว้ใจได้จริง ๆ สักคน เหนื่อยครับ  แต่ผมก็เริ่มที่จะต้องจัดการกับปัญหาตรงนี้  ไม่งั้นผมจะโตไปกว่านี้ก็ไม่ได้  วัยรุ่นใจร้อน 555   ผมมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง ก็ผลิตสบู่เหมือนกันครับ เรียนมาด้วยกัน แต่เค้ายังมีงานไม่มากนัก เค้าก้เลยมาเสนอรับจ้างผลิตให้แบบที่ที่พิณทำนั่นแหละ บวกลบคูณหารออกมาแล้ว ยังถูกกว่าที่ผมทำเองอีกนะ ซึ่งเค้าบอกว่าเค้ามีแรงงานแฝงอยู่  ยังไงซะเค้าก็ต้องจ้างแรงงานพวกนี้อยู่แล้ว ไม่งั้นเค้าก็ทำงานไม่ได้ เค้าก็เลยเอาแรงงานส่วนนี้มาทำให้ผม ถือว่าช่วย ๆ กันไป ที่เค้าไม่คิดแพง เพราะถ้าคิดแพง ผมก็ทำเอง เค้าก็ไม่มีคนมาช่วยจ่ายค่าแรงให้  ทำแบบนี้ก็เหมือนแค่ขอกินค่าแรง ผมก็สบาย เค้าก็มี่รายได้เข้า win-win ด้วยกันทั้งสองฝ่ายครับ..... แต่สิ่งที่ผมกังวลก็คือ ถ้าเค้ายืนได้เมื่อไหร่ เค้าอาจจะขอขึ้นราคา เพราะเค้ามีทางเลือกมากขึ้นแล้ว ส่วนนี้ ผมก็ต้องเตรียมการณ์ไว้บ้าง ไม่งั้นผมก็ตายเหมือนกัน  ตอนนี้เทคนิคต่าง ๆ ผมก็สอนให้เค้าหมด ไม่ได้คิดมาก คิดว่าความสัมพันธ์ที่ดี อาจจะช่วยเชื่อมกาวใจระหว่างกันให้แนบแน่น ปัญหาที่กลัวจะได้ไม่เกิดขึ้นไงครับ                                                     คห. 68 คุณหลานยายสุ่มครับ  อย่าคิดมากขนาดนั้นครับ เท่าที่อ่าน ๆ ดู ผมไม่เห็นว่าคุณจะพูดจาโอ้อวดตรงไหน ผมกลับชื่นชมคุณมากนะครับ  ยิ่งคุณบอกว่าคุณอายุแค่ 26 แต่คุณทำได้ขนาดนี้แล้ว ใคร ๆ ก็ต้องอิจฉากันทั้งนั้น แต่เพื่อน ๆ ในห้องสีลมนี่ เค้าไม่ได้มีจิตใจริษยาครับ อิจฉาและชื่นชมเท่านั้น  อย่าคิดมากเลยครับ การที่คุณหลานยายสุ่มกรุณามาร่วมแจม ให้ข้อคิดดี ๆ แก่พวกเรา  เราต้องขอบคุณมากกว่านะครับ  ถ้าจะถือสา ก็จะถือสาตรงที่คุณหลานยายสุ่มไม่ยอมมาเล่าเคล็ดลับและมุมมองดี ๆ ให้เราอีกต่างหากล่ะครับ ก่อนผ่านไป แวะทักทายสมาชิกหลาย ๆ ท่านก่อนก็แล้วกัน เริ่มกันที่ คห 1 คุณ prach_ji อยากฟังเรื่องล้มลุกคลุกคลานของคุณครับ จะได้นำมาเป็นบทเรียน ร่วมแชร์ประสบการณ์  อยากรู้ว่าเมื่อล้มแล้ว คุณทำยังไง  อะไรที่ทำให้ล้มในแต่ละครั้งครับ มาแจมกันหน่อยเถอะ.... คห 5 คุณ VCM ไม่มีอะไรมาเล่าบ้างหรือครับ เห็นแวะมา...... อย่างเดียวตลอด    คห. 6 คุณขิงน้อย  อย่าพูดอย่างนั้น.... เดี๋ยวจะไม่มีคนเข้ามาแจม เพราะทุกคนกลัวจะเป็นผู้สฮงอายุกันทั้งนั้นนะคร้าบ..... //คห 8 กุยแกก็แวะเข้ามาเล่าได้นะ ตอนนี้รอดแล้วนี่นา มีคนมาร่วมแชร์ค่าเช่า...... มาเล่าให้ฟังหน่อยซิครับ //คห 10 คุณปลิง.... จะอ้วนขนาดไหนนะครับนี่ เห็นเข้าไป "ดูด" เกือบทุกกระทู้เลยนะครับ     คห 16 คุณเถ้าแก่น้อยครับ ไม่ยอมเผยเคล็ดวิชาบ้างเลยนะครับ 555 อย่างนี้เรียกว่าเอาเปรียบนา..... งัดประสบการณ์มาเล่าให้ฟังหน่อย อยากรู้ครับว่าเถ้าแก่ทำอะไรบ้าง และบริหารจัดการอย่างไร ไปล่ะครับ ไปปั้นดอกไม้ต่อ.... จากคุณ : sakchai splash - [ 1 ก.ค. 48 11:05:56 ]

ความคิดเห็นที่ 75 ขอบคุณทุกความเห็นครับ อ่านแล้วได้ความรู้จริงๆ ขนาดอ่านผ่านๆ นะครับ เด๋วต้องรีบไปทำงานต่อ คุณ sakchai น่าจะเจอปัญหาคล้ายๆ ผม คือ ยังไม่สามารถกระจายงานออกไปจากตัวได้ ผมเคยขอคำปรึกษาพี่วิบูลย์ครั้งหนึ่งแล้ว ยิ่งพี่วิบูลย์บอก ..สามารถทุ่มได้เพียงด้านเดียวในช่วงเวลาเดียวเท่านั้น ระหว่างการผลิต กับ ลูกค้า...ผมสะดุ้งเลย ผมเน้นการผลิต เลิกหาลูกค้ามาสามปีแล้ว โชคดีที่อยู่มาได้ถึงตอนนี้ วันก่อนผมเห็นข่าวเบนคิวซื้อซีเมนส์ ธุรกิจเล็กซื้อธุรกิจใหญ่ ผมคิดเล่นๆ ว่าผมมีลูกค้าในมือ แต่ขาดระบบงาน ถ้าผมซื้อธุรกิจที่เขามีระบบงานอยู่แล้วแต่ไม่มีตลาด ก็น่าจะเป็นทางลัดได้ (แต่จะมีคนขายและผมจะมีตังค์ซื้อหรือเปล่านี่สิ ผมไม่ชอบหุ้นกับใครด้วย จะให้จ่ายเป็นหุ้นแบบเบนคิวคง... อะนะ) คุณศักดิ์ชัยเคยมองประเด็นนี้ไหมครับ ซื้อธุรกิจที่แข็งแกร่งในด้านที่เราอ่อน เราจะได้ไปลุยในจุดของเราได้เต็มที่ จากคุณ : พ่อโปรเจ็กต์ - [ 1 ก.ค. 48 12:02:40 ]

ความคิดเห็นที่ 76 สวัสดีค่ะ พี่ ๆ ทุกคน เห็นกระทู้นี้ตั้งมาก็เกือบอาทิตย์ นั่งอ่านไปด้วย ทำงานไปด้วยตั้งนานกว่าจะหมด ได้ความรู้ดีจริง ๆ ค่ะ พี่ศักดิ์ชัย วันนี้เป็นไงบ้างค่ะ คุยกับพี่แล้วดูเหมือนว่าพี่จะเหนื่อยและเครียดมาก ๆ ถ้ามีอะไรให้ช่วยบอกได้เสมอค่ะ ยินดีทำให้ คราวหน้าจะเอายาขยันไปฝากค่ะ จะได้มีแรงกายแรงใจทำงานต่อไปได้(เหมือนสโลแกนโฆษณาอะไรสักอย่างเลย) สำหรับพี่พิณไม่ได้โทรไปหา นี่กำลังเวิร์คงานพี่อยู่นะค่ะแล้วเดี๋ยวจะส่งเมล์รูปตัวอย่างคุยหน่อยนะค่ะ รออ่านบทต่อไปอยู่นะคะ จากคุณ : oran_mango (oran_mango) - [ 1 ก.ค. 48 13:40:14 ]

ความคิดเห็นที่ 77 กระทู้ที่แล้วกว่าจะอ่านจบแทบตาย  เข้ามาอ่านตอนมัน 700 กว่า คห. แล้ว  แต่ก็พยายามอ่านจนจบก่อนที่กระทู้ตกไป  ใช้เวลาไปนานพอสมควรยังกะอ่านหนังสือจบไปเล่ม   ก็แสดงความเห็นไม่ทัน  มาคุยที่นี่ล่ะกัน(พอเห็น 40 –50 คห. รู้สึกว่าอ่านแป๊บเดียว) ก่อนอื่นเลยก็นับถือความสามารถรอบด้านของพี่ศักดิ์ชัยจริงๆ  สุดยอด  ทำได้ทุกอย่างไม้จิ้มฟันยันสบู่  เอ้ย  เรือ(ส่งออก)รบ   คำแนะนำผมคงไม่ต่างจากคนอื่นหรอกครับเรื่องหาคนมาช่วยงาน   พี่คงเคยได้ยินคำนี้ “ เถ้าแก่ต้องสอนหลงจู๊ ”  ถึงบอกว่าหาคนที่ไว้ใจได้ยากมากแต่ถ้าหาได้ก็เหมือนได้เพชรเลยนะคับ   ผมเชื่อว่าระหว่างที่พี่ทำงานอยู่คนเดียวเนี่ยทำให้เสียโอกาสดีๆ ที่ทำให้เติบโตแบบก้าวกระโดดได้หลายต่อหลายครั้ง ผมก็แนะนำตัวมั่งคับ  เพิ่งจบมา 2 ปี  เรื่องฝันว่าอยากมีกิจการส่วนตัวอันนี้แน่นอน  ฝันมาตั้งแต่ก่อนจบ  อาจเพราะโชคดีที่ได้อ่านพ่อรวยสอนลูกตอนอยู่ปี 3  ทำให้คิดเรื่องความก้าวหน้าในชีวิตทั้งที่ก่อนหน้านั้นไม่เคยคิดเลย   ส่วนเรื่องมะนาวผงที่ว่าเป็นความคิดของอาจารย์ท่านหนึ่งที่มหาลัยพระจอมเกล้าธนบุรี   อาจารย์ที่ปรึกษาผมเองคับตอนที่อยู่ปี 4   ตอนจะจบยังเคยคิดที่จะทำมะนาวกับเพื่อนเลยคับ แต่ไม่ได้ทำเพราะไม่มีทุนก็เลยมาทำงานบริษัทก่อน   จากตอนนี้ถ้าให้ผมมองย้อนกลับเมื่อ 2 ปีที่แล้วรู้สึกโชคดีที่ไม่ได้ทำมะนาวทันทีที่เรียนจบ เพราะเห็นได้ชัดเจนเลยว่าตอนนั้นความรู้ไม่เพียงพอที่จะทำได้  มีแค่ความรู้แค่การผลิตอย่างเดียว  แต่มะนาวก็เป็นเรื่องที่ยังคิดจะทำอยู่แต่ก่อนลงมือคงต้องคำนวณต้นทุน กำไรให้ดีก่อน ถ้าโอเคผมก็คงชวนเพื่อนคนเดิมลงมือ สำหรับอยากมีธุรกิจควรคิดอย่างไร   คำตอบคงคล้ายๆ คนอื่นคิดให้รอบคอบและ “ลงมือทำ”    สำหรับผมวิธีที่จะเข้าสู่ตลาดได้ง่ายที่สุดคือ “สิ่งที่ไม่เคยมีมาก่อน“  ฟังดูเหมือนยากแต่คำนี้ผมจำมาจากคำพูดของ คุณตัน โออิชิ   ในประเทศไทยก็มีร้านอาหารญี่ปุ่นอยู่มากมาย  แต่สิ่งที่ไม่มีคือ “ร้านอาหารญี่ปุ่นแบบบุฟเฟ่”   และสิ่งนี้ที่ทำให้เขาสร้างแบรนด์ขึ้นมาจนเป็นเอกลักษณ์  ทั้งๆที่ตอนนี้เขาบอกว่ารายได้หลักของโออิชิไม่ใช่อาหารญี่ปุ่น แต่เป็นชาเขียว   สิ่งที่ไม่เคยมีมาก่อนมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง  จะมองเห็นได้ต้องอาศัยความรู้  ประสบการณ์ของแต่ละคน   ตอนนี้หงุดหงิดหัวหน้าต่างประเทศอยู่(ไม่อยากบอกว่าจากประเทศไหน)ปัญญาอ่อนมาก  คนเก่าๆออกมาจะหมดแผนกอยู่แล้วรับเด็กใหม่มาเป็นสิบ(สงสารรุ่นน้องที่เข้ามาใหม่ซวยจริงๆ)  ตอนนี้ออกมาก็ไม่ค่อยพร้อมเรื่องเงินทุน  กับความรู้ในงานด้านอื่นอีกนิดหน่อยเสียดายเหมือนกัน    กะว่าจะออกสักต้นปีหน้าจะได้เก็บตังค์อีกสักแสน เฮ้อ แต่ขี้เกียจเจอมันแล้ว  คงต้องลงมือลุยก่อนเวลาที่ตั้งใจไว้ เขียนไปเซฟไป 2 - 3 วัน ไปจะ 80 คห.แล้วแฮะ จากคุณ : Y (yoyolandk) - [ 1 ก.ค. 48 14:32:28 ]

ความคิดเห็นที่ 78 ขอบคุณนะคะ จากคุณ : อ่านจนเพลิน (MiracleInYourHeart) - [ 1 ก.ค. 48 16:52:33 ]

ความคิดเห็นที่ 79 ผมเอาสรุปชุดแรกมาก่อนครับ เป็นโมเดลการผลิต และ สต๊อกสินค้า... จริงๆจะเอาข้อมูลที่รวบรวมมาลงให้ แต่คิดว่า ถ้าลงทีเดียวผมว่า ผมอธิบายไม่ทัน ก็เลยค่อยๆเอามาลงทีละอันครับว่า ห้องสีลม มีมุมมองทางด้านธุรกิจอย่างไร โดยใช้ความคิดเห็นที่มีในนี้ มาเป็นตัวสร้างโมเดลนะครับ โมเดลอื่นๆ คงต้องรอหน่อย ขอขัดเกลาก่อน... ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : Wiboon Joong (wbj) - [ 1 ก.ค. 48 17:51:13 ]

ความคิดเห็นที่ 80 สวัสดีอีกรอบครับ เฮ้อ....  ค่อนข้างจะอารมณ์เสียกับเพื่อนนิดหน่อย ทำไมหมู่นี้ถึงได้มีเรื่องกับเพื่อนบ่อยจังครับ วัยรุ่นเซ็งจริง ๆ มีอย่างที่ไหน สังสินค้าไว้ ไม่เอาก็ไม่บอก ไอ้เราก็เห็นว่าเพื่อน มัดจงมัดจำไม่อยากจะเก็บให้เสียอารมณ์    พอสินค้าจะส่งมอบ บอกไม่เอาเฉยเลย เพราะเศรษฐกิจไม่ดี  ยอดขายฝืดลง อยากรอดูที่ท่าเดือนนี้เดือนหน้าก่อน  เซ็งดีไหมล่ะ ผมไม่ได้ห่วงเรื่องขายไม่ได้หรอกครับ แต่เงินที่ต้องหมุนมันไปจมกับสินค้า ซึ่งทำให้เราไม่คล่องตัว ยิ่งช่วงปลายปี เรายิ่งต้องการเงินทุนหมุนเวียนมาก แต่เพื่อนหนอเพื่อน  คบกันไม่ได้จริง ๆ เลยนะนี่  ทุกท่านกรุณาจำไว้เป็นบทเรียนเลยนะครับ ค้าขายเก็บได้เก็บก่อน อย่าได้รี ๆ รอ ๆ เพราะคำว่า "เพื่อน" เค้าเป็นเพื่อนเรา แต่บางครั้ง เราก็ไม่ใช่เพื่อนเค้าหรอกนะครับ....    เล่นเอาเครียดไปเลยนะนี่  แต่ไม่เป็นไร เอามาขายปลีกแบบถูกหน่อยก็ได้ ถือว่าผลิตมาจัดโปรโมชั่นก็แล้วกัน คห. 75 คุณพ่อโปรเจกต์ครับ วิธีการที่บอกมันก็น่าคิดอยู่หรอกนะครับ แต่กิจการที่เค้าจะขายนี่ ส่วนใหญ่เค้าจะขาย over price เพราะถือว่าเค้าได้สร้างระบบมาระยะหนึ่งแล้ว มันก็คงต้องวิเคราะห์ดูว่าคุ้มไหม แล้วบริษัทขนาดนี้ เราจะไปขอทำดิวดิลีเจ้นท์ ก็คงจะไม่ได้ เสี่ยงอยู่นะครับ คห. 77 คุณ Yoyolandk  ไอ้ทฤษฎีนี่มันก็คงเป็นอย่างนั้นแหละครับ แต่ปัญหาของผมนั้น คือผมมีกำลังเพียงคนเดียว ไม่ได้มีญาติพี่น้องที่พอจะไว้ใจได้มาช่วยดูด้วย ทำให้การทำงานมันค่อนข้างจะลำบากอยู่ครับ  โดยส่วนใหญ่แล้ว คนที่จะทำธุรกิจส่วนตัว เค้าจะมีคนข้างกายไว้คอยช่วยเหลือกันบ้าง อย่างน้อย ๆ ก็เอาไว้ปรับทุกข์ก็ยังดี แต่นี่ผมคนเดียวล้วน ๆ ครับ วันหนึ่ง ๆ มีแค่ 24 ชม. แต่ผมต้องทำทุกอย่าง มันก็เลยไปกันใหญ่ ที่จริง ถ้าจะมีเงินทุน ปัญหาพวกนี้ก็พอจะคลี่คลายได้ง่ายหรอกครับ เพราะเอาเงินจ้างก็ได้ แต่กำลังเรายังน้อย รายได้ ค่าใช้จ่ายมันต้องแมทช์กันบ้าง ไม่งั้นก็แย่อยู่นะครับ ช่วงนี้เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อครับ มันคงต้องหยุดคิดทบทวนดูกลยุทธ์การค้าให้เหมาะสม ยิ่งมาเจอภาวะน้ำมันแพง แรงงานและวัตถุดิบพร้อมใจกันปรับราคา หน้าก็เลยมืดไปนิด  แต่ไม่เป็นไรครับ ลุยมาถึงแค่นี้แล้ว มันต้องลองให้ถึงที่สุดครับ  ผมไม่กลัวล้มหรอกครับ ยังพอมีปัญญาทำอะไรอย่างอื่นได้อีกตั้งแยะ เพียงแต่ผมเลือกมาทางนี้แล้ว คงต้องลุยต่อไปก่อน    ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป  ผมจะจดจำรสชาติของชีวิตช่วงนี้ไว้ครับ  ถ้าเราทำสำเร็จ ก็อยากจะย้อนกลับมานึกทบทวนดู    ชีวิตไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเสมอไปหรอกนะครับท่าน  ไม่ลองก็ไม่รู้  ผิดพลาดก็ยังดีกว่าไม่ได้เริ่มลงมือทำ สวัสดีครับ   จากคุณ : sakchai splash - [ 1 ก.ค. 48 17:51:45 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ย่อใหม่แล้ว... จากคุณ : wbj - [ 1 ก.ค. 48 17:52:18 ]

ความคิดเห็นที่ 82 จากภาพทางด้านซ้าย คือการซื้อวัตถุดิบมาเพื่อการผลิต ดังนั้น หากสต๊อกวัตถุดิบมีจำนวนมาก จะทำให้เกิดการรั้งของธุรกิจเกิดขึ้น ทำนองเดียวกันกับสต๊อกสินค้า... หากมีระบบการจัดซื้อดีๆ จะทำให้ต้นทุนการผลิตลดลง... ซึ่งหากมีระบบการขายดีๆ ก็จะทำให้รายได้เพิ่มขึ้น ซึ่งไม่ว่าจะทำทางข้างใด ก็จะทำให้กำไรเพิ่มมากขึ้น... ในส่วนกลางที่ผมทำเป็นรูปคนนั้น เจ้าของกิจการหรือหัวหน้างานมีส่วนที่จะผลักดันทิศทางการผลิตหรือธุรกิจ ให้ดำเนินได้ดีขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน คนทำงานส่วนใหญ่ จะเป็นคนที่ฉุดรั้งธุรกิจ ต้องมีการควบคุมให้ดี ไม่อย่างนั้น ธุรกิจจะเกิดปัญหา สรุปแล้ว ถ้าทำให้ด้านบนดีอย่างเดียว ก็จะทำให้มีแรงฉุดธุรกิจได้ดีขึ้น ถ้าลดด้านล่างให้เกิดปัญหา หรือ ทำให้มันน้อยลง จะทำให้มีแรงผลักได้มากขึ้น ด้านซ้ายทำให้ค่าใช้จ่ายลด ด้านขวาทำให้มีรายได้เพิ่ม ซึ่งถ้ามองในมุมทุกๆด้าน จะทำให้ธุรกิจสามารถวิ่งได้เร็ว และ ไกลกว่าคนที่มองเพียงด้านใดด้านหนึ่ง... จากคุณ : Wiboon Joong (wbj) - [ 1 ก.ค. 48 18:00:18 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ตามติดมาตั้งแต่กระทู้ที่แล้วค่ะ  นับถือความคิดเห็นของทุกๆท่าน  โดยเฉพาะคุณศักดิ์ชัยที่ไม่หวงความรู้เลย  นับถือ ๆ คือไม่ค่อยได้พบจากคนที่เพิ่งเคยคุยกันครั้งแรกน่ะค่ะ  จะคอยอ่านต่อไปนะคะ จากคุณ : ทองกวาวสีน้ำเงิน (ทองกวาวสีน้ำเงิน) - [ 1 ก.ค. 48 20:47:16 ]

ความคิดเห็นที่ 84 เท่าที่อ่านมา ก็รู้สึกอิจฉาหลาย ๆท่าน ที่สลัดพนักงานประจำมาเป็นเจ้าของธุรกิจ ถึงมันไม่ใหญ่โตมากมาย แต่ก็คงทำให้หลายๆท่านมีความสุขกับงานที่ตัวเองรักนะคะ         อยากจะถามคุณพี่ sakchai หน่ะค่ะว่า เคยอ่านกระทู้หนึ่งที่ถามเกี่ยวกับเรื่องเทียน และมีคนมาขอความรู้จากคุณพี่มากมาย รวมทั้งตัวหนูด้วย แต่หนูไปหลังไมค์ค่ะ ตัวคุณพี่ก็แจ้งมาว่าไม่สะดวกให้รายละเอียดแล้ว ถ้าจะให้หรือจะตอบก็จะเป็นกระทู้ของตัวคุณพี่เองค่ะ  งั้นหนูเรียนถามตรงนี้เลยนะคะว่า  (เพราะคุณพี่เป็นเจ้าของกระทู้แล้ว)  ตอนนี้มีที่อยู่แถวนานา ลูกค้าส่วนใหญ่จะเป็นคนต่างชาติซะเยอะ  ถ้าจะซื้อเทียนแบบขายส่งมาขายที่มีตามท้องตลาดทั่วไป เช่น สำเพ็ง หรือ จตุจักร จะดีไหมคะ ตอนนี้ก็ลองหัดทำเทียนอยู่บ้าง แต่ยังไม่เชี่ยวชาญเลย  อยากจะขอคำแนะนำจากคุณพี่ หน่ะค่ะ ขอบคุณมากนะคะ จากคุณ : กะทิ (thijung) - [ 1 ก.ค. 48 21:43:55 ]

ความคิดเห็นที่ 85 มีความเห็นกันมายาวเหยียด  อย่าหาว่ากวนนะ ที่ผมมองประเด็นแตกต่างจากคนอื่นออกไปเลย  คือผมมองว่าถ้ามีเพื่อนๆที่รู้สึกเบื่อการทำงานประจำอย่างที่ว่า  เลยต้องการขอคำแนะนำว่าจะทำธุรกิจส่วนตัวจะทำอย่างไร  แต่ผมว่าคนที่เบื่อ...งานประจำ  กับคนที่อยาก...ทำธุรกิจ  นั้นต่างกันครับ  การเบื่องานประจำหรือเบื่อการเป็นลูกจ้าง  ไม่ได้หมายความว่าจะเหมาะกับการเป็นเจ้าของกิจการ   จุดเริ่มต้นของคนที่จะทำธุรกิจน่าจะเกิดจากการตอบคำถามตนเองว่า....อยากจะทำธุรกิจ การอยากทำอะไรบางอย่างเพราะอยากทำ  กับการทำเพราะไม่อยากทำอีกอย่าง  มันคนละเรื่องกัน  ผมมีเพื่อนที่ทำงานที่ไหนก็เบื่อทุกที่  หรือมีน้องๆที่เพิ่งทำงานได้ไม่ถึงปี ก็บอกว่าเบื่อ  อยากทำกิจการของตัวเอง!!!!! ที่ร่ายมาตั้งยาว  มิไช่อะไร  ถ้าถามผม  ผมไม่อยากให้คำแนะนำเรื่องการทำธุรกิจกับคนที่ผมยังไม่แน่ใจว่า  เขามุ่งมั่นเรื่องการทำธุรกิจเพียงพอหรือเปล่า  เพราะท่านที่เคยทำมาก่อนแล้ว  ก็คงรู้ว่าการทำธุรกิจต้องฝ่าฟันอะไรบ้าง  ฉะนั้น  ถ้าไม่ชัดเจน  ใจไม่มุ่งมั่น  แค่เบื่องาน  ผมว่ายาก ผมเคยเห็นคนที่อยากและตั้งใจว่าจะต้องทำธุรกิจของตัวเองแน่ๆ  ตอนทำงานประจำอยู่  ผมก็ไม่เห็นเขาจะเบื่อหน่ายอะไร  เพระเขาวางเป้าหมายไว้ชัดเจน  และรู้ว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่  เพราะเขาต้องเรียนรู้สิ่งสำคัญบางอย่าง  ทุกอย่างเป็นไปตามแผน  ทุกวันนี้เขาออกมาทำเต็มตัว  และกิจการก็ก้าวหน้าไปด้วยดี ผมอยากให้คำแนะนำสำหรับคนที่เบื่องาน  และอยากออกมาทำกิจการของตัวเองว่า  ก่อนอื่นต้องชัดเจนในเป้าหมายของตัวเองก่อนครับว่า  อะไรเหมาะกับเรา  โลกนี้ไม่ได้มีแค่ 2 ทางเลือก แค่งานประจำ หรือทำธุรกิจ  ยังมีอาชีพอีกเยอะที่อาจเป็นทางเลือกที่เหมาะสมครับ จากคุณ : Jimmy Walker - [ 1 ก.ค. 48 21:54:35 ]

ความคิดเห็นที่ 86 สวัสดีทุกท่าน    ช่วงนี้มึนไปหมดเลยค่ะ เพราะกำลังอยู่ในช่วงคิดหลายอย่าง( thinking & create )ปัญหามีหลายอย่าง อย่างแรก การเงิน ส่วนนี้ฮัสแบน รับผิดชอบไปคิด แต่หลัก ๆ คือ ค่าเช่าร้านใน เจเจ สูงมากจนกำไรขาดหายไปและก้อไม่กล้าลงทุนเซ้งแผง เอง เพราะความเบี่ยงเบนก้อสูงมาก แต่ถ้าถามว่า การตลาดไม่ใช่ตลาด ทำงานดีไหม ตอบว่าดีค่ะ เพราะ เจเจเป็นตลาดที่มีตัวแปรของตลาดทำงานดีเยี่ยม เว้นแต่ผู้ขายเองจะทำตัวอย่างไรถึงจะอยู่ให้รอด ในภาวะค่าเช่าสูง อันนี้มันถือเป็นอุปสรรค ที่หาทางแก้ไม่ได้ด้วย เพราะเราก้อขายสินค้าหัตถกรรมด้วยใจรัก มีความมุ่งหวังว่าอยู่เมืองไทย จะขายอะไรให้โลก เราจะขายฝีมือให้โลก หันหน้าไปมองเพื่อนร่วมตลาดด้วยใจรัก เค้าก้อขายกันหมดแล้ว จะกลับไปตั้งหลักเป็นผลิตเอง พอจะทำได้ แต่พอนึกภาพเส้นสายน้ำ เราจะเป็นผู้ผลิตอย่างไรให้ลงทุนน้อยที่สุด เพราะจากที่ผ่านมาเราเป็นผู้ผลิตที่ลงทุนจากสร้างโรงงานเองเลย saveค่าแรงโดนดึงป้าๆ มาร่วมแชร์ค่าแรง ดึงเป็นกลุ่มOTOPประสบความสำเร็จ แต่ถึงมีออเดอร์แสนชิ้น/1เดือน ทำไม่ได้  กำไรต่อชิ้นไม่ถึง 30% เลยรับออเดอร์ 100 ชิ้น/ 3วันดีกว่า กำไร 80% เราไม่เหนื่อย ป้าไม่เหนื่อยมีเวลากลับบ้านไปทำอาหารให้สามีกะลูกๆอีก ลืมบอกค่ะ เราผลิตเทียนดอกไม้ ก้อนไม่ค่อยถนัดค่ะ( อ่ะอ่ะ เราขี้เหนียวอ่ะพาราฟินจากจีนแพงเนอะเด่วค่าขนส่งกินหมดเลยไม่อยากรับแบบก้อนน่ะจ่ะ เพราะกว่าจะไปถึงเชียงใหม่โน้น ค่าขนส่งหลายต่อเหลือเกิน)แต่ก้อทำจ้างเทเทียน หน้างามๆเรียบๆให้เจ้าประจำอยู่จ้า แต่เราซื้อพาราฟินจากในเชียงใหม่นั่นแหละแพงหน่อยแต่ saveส่วนหนึ่ง ช่วงนี้เทียนดอกไม้ออเดอร์ลดลง ค่ะ มีหลายเจ้ามาบ่นหน้าร้านทุกอาทิตย์เลย แต่เรามีผลกระทบน้อยเพราะรับผลิตน้อยๆอยู่แล้วค่ะ ดังนั้นปัญหาข้อสองคือ จะวางแผนอย่างไรให้พวกป้าๆอยู่ได้ เราอยู่ได้ ด้วย บางคนบอกว่า ตัดไปเลยพวกป้าเพราะ เราจะได้สบายขึ้น แต่แรงงานที่ดีบางทีก้อสำคัญถึงแม้ว่าพฤติกรรมการทำงานของพวกป้าๆ จะหยุดในวันสำคัญทางศาสนา ทั้งหลายแหลก้อตาม ปัญหาข้อสาม จะผลิตอะไรดี เพราะถึงบางคนบอกว่าซื้อมาขายดีกว่า out sourceดีกว่า แต่ประสบการณ์บอกว่า ซื้อมาก้อดี แค่กำหนดสเปค มีเงินก้อจ่าย สบายดี แต่ลูกค้าอยากได้ของตัวอย่าง ลูกค้าอยากได้สีนั้น ส่งเวลานั้นนะ ใช้เวลาทำกี่วันนะไปรับที่ไหน ให้คนอื่นทำแค่นั้น งานออกมาระบาดเต็มตลาด  นั่นสิจะขายอะไร ตลาดส่งออกมีฮัสแบน ช่วยกระจายได้แต่ จะกระจายอย่างไรให้คุ้มเที่ยว ปัญหาข้อสี่ วันก่อนดูหนังทางยูบีซี เค้าบอกว่า อายุคนเรามันสั้นนัก อยากทำอะไรก้อควรรีบทำ นึกถึงท่านพุทธทาสภิกขุ แต่จำคำสอนไม่ได้ มีใครจำได้มั๊งค่ะ จากคุณ : Aom Ka (rampaii) - [ 1 ก.ค. 48 22:16:42 ]

ความคิดเห็นที่ 87 ขอขอบคุณพี่จุงมากๆ ครับ สำหรับภาพโมเดลการผลิต และ สต๊อกสินค้า ผมปริ้นท์ออกมาติดไว้ที่ออฟฟิศ ไว้คอยเตือนตัวเอง ในเรื่องความคิดอ่าน การวิเคราะห์ผมเองยังอ่อนอยู่มากๆ ครับ จึงพยายามขวนขวายหาหนังสือหรือบทความดีๆ มาอ่าน ขอบคุณมากครับ จากคุณ : แบ่งกัน - [ 1 ก.ค. 48 23:24:12 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ครับ..ยังงั้นเรามาคุยเรื่องสต็อค( STOCK )กันเถอะ .. สต็อค คือ สินค้าที่เอาไว้เตรียมขาย หรือ วัตถุดิบรอการผลิต....เรามาคุยเรื่องสต็อคเตรียมขายนะครับ...กับคำถามว่า..สต็อคเท่าไหร่ถึงจะพอดี??? เพราะหากสต็อคน้อยเกินไปก็ทำให้ยอดขายน้อยเสียโอกาสการขายและเสียลูกค้าไปเลย...แต่ถ้าสต็อคมากไปก็จะเกิดผลเสีย คือ จมทุน สินค้าเสียหาย เก่า หมดสมัย และเป็นถาระในการเก็บ.. ดังนั้นสต็อคที่พอดี( OPTIMUM STOCK )ควรขึ้นกับข้อใดบ้าง...ผมคิดว่าควรจะ.. 1. ขั้นต่ำคือมีจำนวนที่ทำให้มีสินค้าครบชนิดที่ลูกค้าต้องการและเป็นตัวให้ลูกค้าได้เปรียบเทียบกับตัวอื่นๆ เช่น ถ้าขายเทียนหอมก็น่าจะมีครบกลิ่นและครบไซน์ แต่ขนาดที่ขายน้อยก็ไม่ควรมีเยอะซึ่งจะขึ้นกับพิ้นที่การจัดโชว์ด้วย นั่นคือ สต็อคที่พอเพียงควรจัดโชว์ได้ดูดีด้วย.. 2. ระยะเวลาการจัดส่ง อันนี้เป็นตัวสำคัญอย่างยิ่งเพราะจะเป็นตัวกำหนดว่า เราต้องมีสต็อคกี่เท่าของยอดขาย ในอดีตที่การขนส่งไม่ดีนัก คนที่อยู่ต่างจังหวัดจะต้องมีสต็อคอย่างน้อย 2 เท่าของยอดขายเพราะกว่าสินค้าจะมาถึง บางคนมีสต็อคถึง 10 เท่าก็มีซึ่งทำให้เกิดปัญหาติดตามมามากมาย..ทำให้เกิดระบบค้าปลีกสมัยใหม่ที่ต้องอาศัยศูนย์กระจายสินค้า หรือที่เราเรียกว่า ลอจิสติค ก็เพื่อลดปัญหาตรงนี้ ช่วงต่อไปผมมีเวลาอาจจะเข้ามาอธิบายเรื่อง ลอจิสติค.. 3. อายุสินค้า..สินค้าทุกชนิดต่างมีอายุ..เพราะถ้ามีเยอะ ก็ทำให้สินค้าหมดอายุ และที่สำคัญถึงจะไม่หมดอายุ ก็มีรสชาติ สีสัน ต่างไป สู้สินค้าที่มาใหม่ๆไม่ได้... 4. เงินทุน อันนี้เหมือนเป็นปัญหาใหญ่ แต่จริงๆถ้าเอาระบบ ลอจิสติคมาใช้ จะทำให้ปัญหานี้ลดลงมาก.. 5. ช่วงระยะเวลาการขาย( TIMING)  ปกติ ช่วงขายดีก็จะมีสต็อคมากกว่า ช่วงขายไม่ดี..แต่ที่เห็นผิดพลาดบ่อยๆคือ ช่วงขายไม่ดีมักจะมีสต็อคน้อยเกินไป.. ดังนั้นการสต็อคสินค้าจึงเป็นเรื่องสำคัญมากเพราะนอกจากจะเกี่ยวกับยอดขายแล้ว ยังเกี่ยวกับการสร้างอิมเมจให้กับลูกค้าคือ ร้านที่มี สินค้ามากๆๆจะทำให้ลูกค้าอยากไปมากกว่า... จากคุณ : มือเก่า (คนอุบล) - [ 2 ก.ค. 48 07:47:07 ]

ความคิดเห็นที่ 90 ยุทศาส...หากผมจะไม่เขียนแบบเดิม...ยุทธศาสตร์ ผมจะประหยัดพลังงานให้ชาติได้คุ้มกับการเสียอารมณ์ของคุณนักอนุรักษ์ภาษาหรือเปล่าครับเนี่ย?...คุณศักดิ์ชัย กลับเข้าบทกระทู้ ที่ตั้งโจทย์ไว้... หากผมเป็นคุณศักดิ์ชัย(สมมุติ)... ผมจะเริ่มแผนกลยุทธ์ เขียนแผนธุรกิจให้เติบโตแบบเมื่อสำเร็จแล้วจะเหนื่อยน้อยลง...ดังนี้ เป้าหมาย๑."เปิดบ้านสบู่ ให้นักท่องเที่ยวต่างประเทศเข้ามาเยี่ยมชม และซื้อติดมือกลับบ้าน"************ ทำไมต้องเป็น"...บ้าน..."ทำไมไม่เป็นร้าน? ตอบ เพราะว่ามันเหมาะกับบรรยากาศ OTOP(SMEs)ครับ โมเดลนี้ผมได้มาจาก การเดินทางไปท่องเที่ยวสายทางรอบทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ผ่านฝรั่งเศส จำได้ว่าสิบกว่าปีมาแล้ว รถบัสนำคณะพวกเราลงไปแวะบ้านหลังเล็กหลังหนึ่ง ไกด์บอกว่าจะพาไปดูกระบวนการทำสบู่หอมกลิ่นกุหลาบแท้สายพันธุ์ฝรั่งเศส สนุกครับ...มันเป็นSMEs-โอทอปของชาวฝรั่งเศสจริงๆ แล้วทว่า...นักช้อปปิ้งสยามมืออาชีพ(ขึ้นชื่ออยู่แล้ว)ต่างอดซื้อและขนกลับมาฝากคนรอบข้างไม่ได้ กระเป๋าฉีกตามเคย ในรายละเอียด...ใครมีไอเดียเสริมเสนอแนะบ้าง?เชิญครับ จากคุณ : ขามเรียง - [ 2 ก.ค. 48 11:21:29 ]

ความคิดเห็นที่ 91     คห. 79 ขอบคุณเสี่ยจุงนะครับ ที่มาร่วมแจมและนำเสนอโมเดลมาให้ ทำให้นึกถึงสมัยเรียนเรื่องแผนกลยุทธ์เลยนะครับ อิอิ จริง ๆ นะครับ ตอนนี้ผมต้องกลับมาคิดเรื่อง "แผน" มากขึ้น ทุกวันนี้ที่เหนื่อยเพราะมันไม่มีเวลาคิด มันได้แต่ทำ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เพราะงานมันรัดตัวจนไม่มีเวลาที่จะหยุดคิดทบทวน เรียนก็เรียนมานะครับว่าให้คิด 80 แล้วมันจะทำแค่ 20                                         คห. 88 โกครับ เรื่องสต๊อคนี่สำคัญมากเลยจริง ๆ นะครับ ถ้าใครบริหารจัดการเก่ง ๆ รับรองได้เลยครับว่าสบาย ยิ่งถ้านำเอาระบบ supply chain มาใช้ สามารถนำระบบ JIT มาใช้ด้วยล่ะก็ ยิ่งสบาย ๆ ใหญ่ แต่ผมก็ยังทำไม่ได้มากครับ ที่ทำได้ก็คือ ผมจะทำสต็อคไว้ส่วนหนึ่งเท่านั้นเพื่อไม่ให้เสียโอกาส หากลูกค้าต้องการสินค้า ส่วนที่เหลือผมอาจจะส่งมอบให้อีกที แต่ค่าใช้จ่ายในการขนส่งก็สูงขึ้น แต่ผมก็ว่าคุ้มกว่าจะต้องแบกสตอคเยอะ ๆ ครับ คห. 83 คุณทองกวาวสีน้ำเงิน... ขอบคุณมากครับสำหรับคำชม  ยิ่งให้ก็ยิ่งได้ครับ  ผมได้รับมิตรภาพและน้ำใจงาม ๆ ตลอดจนความรู้และประสบการณ์ดี ๆ จากพี่ ๆ เพื่อน ๆ น้อง ๆ ในห้องสีลมนี้เยอะมากครับ  ผมไม่เคยรู้สึกเลยนะครับว่าผมกำลังคบหาอยู่กับเพื่อนในโลกไซเบอร์  เพราะเรารู้จักกันจริง ๆ คุยกันจริง ๆ ครับ แม้แต่แฟนคลับอย่างคุณจี๊ดที่อยู่นิวยอร์ค มันกลายเป็นมิตรภาพที่ยิ่งใหญ่มาก ๆ เลยครับ คห 84 สวัสดีครับคุณกะทิ ขอโทษทีนะครับที่ไม่ได้ตอบเรื่องเทียน พอดีตอนนั้นมันเบื่อ ๆ เพราะโดน "คนว่า" น่ะครับ เลยเซ็งไปพัก ไม่อยากตอบปัญหาให้ใครอีก   เรื่องตลาดเทียนนั้น อ่าน ๆ ดูประสบการณ์จากของพี่พิณและคุณอ้อม ก็น่าจะรู้นะครับว่าการแข่งขันมันรุนแรงมากแค่ไหน ยิ่งตอนนี้น้ำมันหอมระเหย และน้ำหอมพากันขึ้นราคา ต้นทุนสูงขึ้น แต่ราคาขายปรับขึ้นไม่ได้ มาร์จินก็เหลือน้อยลง เหนื่อยอยู่นะครับ นอกจากนี้ตลาดตรงแถวนานานั้น จะมีพวกแอฟริกาอาศัยอยู่มาก เทียนหอมไม่ใช่สินค้าที่พวกเค้าซื้อหากันเลยนะครับ ดูให้ดี ๆ แต่ถ้าหวังจะขายเป็นของขวัญของที่ระลึกให้กับพวกฝรั่งที่เดิน ๆ เที่ยวอยู่ก็คงพอจะทำได้ แต่มันอยู่ที่ทำเลและการจัดแต่งร้านของคุณด้วยน่ะครับ ลองเดิน ๆ อยู่ของที่วางขายในละแวกนั้นสักสองสามวันก่อนดีไหมครับ ว่าเค้าขายอะไรกันอยู่ ขายสินค้าที่ขายได้ ผมว่าน่าจะดีกว่านะครับ คห. 90 คุณขามเรียงครับ ไอเดียนี้ก็เคยคิดครับ เคยอยากทำพวกสมุนไพรสดขายด้วยซ้ำ แต่ปัญหามันเยอะครับ ง่าย ๆ ถ้าจะเปิดบ้านสบู่ มันต้องมีสถานที่ที่เป็นแมกเน็ทพอควร ที่จริงผมก็เคยคุยกับเพื่อนซึ่งคุมสถานที่ท่องเที่ยวอยู่ในแถบนครปฐม ซึ่งเป็นโรงแรมและมีการแสดงด้วย แต่ไป ๆ มามา ผมก็ไม่ได้ทำ ด้วยปัญหาหลาย ๆ ด้านครับ อย่างไรก็ตาม ผมว่าผมจะลองไปคุยโครงการนี้กับเพื่อนดูอีกสักครั้ง เพราะมันก็มีความเป็นไปได้สูง สถานที่ก็อำนวย คอนเซ็ปทต์ก็ได้ ขอบคุณนะครับที่จุดประกายให้อีกครั้งหนึ่ง จากคุณ : sakchai splash - [ 2 ก.ค. 48 12:34:27 ]

ความคิดเห็นที่ 92 โชคดีจังที่สินค้าเราไม่จำเป็นต้องทำสต๊อก เพราะมันไม่มีรูปร่าง มันคือซอฟต์แวร์ ทำครั้งเดียว สามารถ duplicate กี่ครั้งก็ได้ ไป implement ให้ลูกค้า ก็ปรับแต่งนิดหน่อยตามความต้องการ วันนี้ไปคุยกับลูกค้า เลยได้ไอเดีย+ช่องทางสำหรับงานใหม่ๆ มาอีก มีความรู้สึกว่า การทำธุรกิจ นอกจากจะมี 4P (Product, Price, Place, Promotion) ซึ่งตอนหลังเห็นว่ากลายเป็น 4C (Customer, Cost, Convenience, Communication) บางทีจะต้องมี C ที่ 5 คือ Connection ด้วยละมังคะ จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 2 ก.ค. 48 19:55:05 ]

ความคิดเห็นที่ 93 โอย ตาลายจริงๆ เอาเป็นว่ามาขอตอบกระทู้บ้างละกันครับ สำหรัผมประสบการณ์อะไรก็ยังไม่ค่อยมีนักหรอกครับ อายุพึ่ง 16 เอง คิดเอาไว้ว่าอยากจะมีเครื่องซักผ้าซักเครื่องนึงแล้วทำตู้หยอดเหรียญ แล้ววางเอาไว้ที่อาพาทเม้นของที่บ้าน ตอนนี้เก็บสตางค์ได้ 4 พันกว่าบาทเอง แต่คิดว่าจะขอยืมแม่ก่อน แล้วค่อยไช้คืนทีหลัง เพราะคิดว่าเอาเงินไปลงตรงนี้ดีกว่าปล่อยไห้เงินอยู่เฉยๆใช้ไปเรื่อยๆก็หมด แล้วอีกอย่างทำตรงนี้ไม่ต้องดูแลอะไรมาก สิ้นเดือนก็ไปไขตู้เอาเงินเหรียญไปแลกร้านแถวบ้าน คิดว่าเดือนนึงน่าจะมีเงินเข้ากระเป๋าประมาณ พันบาท ก็โอเคนะครับ เครื่องซักผ้าไม่ได้ไช้ครั้งเดียวแล้วทิ้งซักที หนึ่งปีคืนทุนก็สบายๆอยู่แล้ว ไม่ได้รีบร้อนอะไร บวกกับตอนนี้เก็บสตางค์จากเงินเดือนที่แม่ไห้ไปในตัว วันละ 10บาทบ้าง20บ้างเก็บไปเรื่อยๆเพื่มตู้ไปอีกซัก 2 ตู้ 3 ตู้  ขยายไปเรื่อยๆ ถ้าถึงจุดที่ว่าอิ่มตัวเมื่อไหร่ก็พอ แล้วเอาเงินไปลงตรงอีกต่อไปเรื่อยๆ แต่ตอนนี้ยังเป็นแค่ความฝันอยู่เลย เฮ้ออ คงต้องเก็บตังต่อไป สู้โว้ยยย จากคุณ : กังซี - [ 3 ก.ค. 48 10:50:27 ]

ความคิดเห็นที่ 94 ชอบใจน้อง กังซี ...หุหุ... อายุ 16 เห็นเขาพยายามเก็บเงินค่าขนมไปลงทุนใน แรคนาร๊อก กานนน.... แต่น้องเริ่มมองธุรกิจแล้ว... เอาใจช่วยนะครับ... ######################### การวางแผนทางด้านเงินทุน... ผมให้ความสำคัญมาก... ครั้งหนึ่ง... ตอนทำธุรกิจที่ 4 ในชีวิตธุรกิจตัวผมเอง... ธุรกิจเกิดขึ้นบนความเสียง... เพราะเงินทุนสำรองน้อย... กอร์ปกับไม่มีแผนธุรกิจ.... เมื่อวันที่ธุรกิจต้องการเงินทุนสำรองมาหมุน(ผมคิดว่า ทุกธุรกิจจะต้องเจอภาวะนี้)... เดือนทั้งเดือน... ในหัวสมองมีแต่เงินหมุน เงินหมุน.... เมื่อหาเงินมาแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้... เวลาก็ล่วงเลยไปเกือบทั้งเดือน... เวลาที่จะหาตลาด-หาลูกค้า.. จึงถูกละเลยไป... มันก็ส่งผลให้รายรับหดหายไปอีก.... ปัญหาเฉพาะหน้าในเดือนถัดมาก็เริ่มขึ้นอีก... โดยที่ความก้าวหน้าของธุรกิจไม่ต้องพูดถึง... ไม่ต้องบอก ทุกท่านก็คงทำนายออก... เมื่อถึงวันที่หาเงินมาแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไม่ได้.... บวกกับ ยอดขายก็ไม่ได้มาฉุดกระชากธุรกิจ... ธุรกิจมันก็ต้องตายลงไป.... พร้อมทั้งหนี้สินพะรุงพะรัง.... คิดดีๆ นะครับ... กว่าจะใช้หนี้หมดในขณะที่ไม่มีงาน.... และกว่าจะมีทุนมาเริ่มต้นใหม่อีก..... นี่เป็นตัวอย่างหนึ่งของผมเอง... จากการไม่มีแผนธุรกิจ... และประมาณการเงินลงทุนผิดพลาด... แผนธุรกิจ จึงสำคัญสำคัญมากๆ โอกาสหน้าจะมาว่าให้ฟังใหม่ครับ... จากคุณ : อนาวิน - [ 3 ก.ค. 48 17:07:32 ]

ความคิดเห็นที่ 95 ถึงน้องกังซีที่จะมีเครื่องซักผ้าหยอดเหรียญ   ขอแนะนำรายละเอียดเล็กน้อยเพราะผมก็ทำร้านอยู่เหมือนกัน   เนื่องจากต้องการรายได้ที่มากกว่างานประจำเพิ่มขึ้นเพื่อเก็บทุนได้เร็วขึ้นก่อนทำธุรกิจอะไรสักอย่าง   ตอนเรียนมหาลัยก็ใช้บ่อยๆ เพราะขี้เกียจซักเอง ก็คิดว่าไม่มีอะไรแต่พอมาทำเองจริงๆ มันมีรายละเอียดหรือปัญหาอยู่ก็อ่านไว้รับมือกับปัญหาที่อาจเกิดขึ้นนะครับ  แต่ละข้อเป็นเรื่องของผมเอง อาจไม่เกี่ยวข้องกับคนที่จะเริ่มต้นครับ 1.เครื่องซักผ้าต้องสะอาดอยู่สม่ำเสมอ  จุดที่ทำความสะอาดหลักๆ มี 2 จุด คือช่องใส่ผงซักฟอก กับ ถุงที่ไว้กรองเศษผ้า 1 สัปดาห์ควรทำความสะอาดอย่างน้อย 3 ครั้ง(จริงๆ ควรทุกวัน) ทำความสะอาดจุดอื่นๆ อาทิตย์ละครั้งก็พอ 2.เครื่องซักผ้าควรล้างถังซักโดยการถอดออกมาอย่างน้อยที่สุด 6 เดือนครั้ง(จากคนอื่นบอกมา) แต่ที่ทำอยู่ 3 - 4 เดือนครั้ง ค่าใช้จ่ายถ้าจ้างต่อครั้งประมาณ 500 บาท แต่ผมทำอุปกรณ์ถอดล้างเอง(พ่อผมเป็นคนทำอุปกรณ์ถอดเครื่อง ผมติดงานประจำอยู่ไม่มีเวลาช่วยทำ)เลยไม่มีค่าใช้จ่ายในการจ้างคนมาล้างเครื่องส่วนนี้ 3.ผมเจอปัญหาที่ต้องถอดถังซักออกมาบ่อยเหมือนกัน(ปัญหาหลักคือเครื่องสกปรกแล้วทำให้น้ำเข้าแล้วไม่ยอมตัด กับ โครงลวดชุดชั้นในเข้าไปอยู่ระหว่างถังนอกกับถังใน) แต่ผมไม่มีค่าใช้จ่ายในการเรียกช่างเพราะถอดถังได้เอง เรียกช่าง 1 ครั้ง 500 - 600 บาท ผมเปิดร้านจนถึงตอนนี้น่าจะถอดถังเองได้ 20 กว่าครั้งแล้ว(เวลาถอด ถอดกับพ่อผมครับ ถอดคนเดียวไม่ได้ต้องช่วยกันจับ) 4.เรื่องแรงดันน้ำ  ถ้ามีเครื่องซักผ้าหลายเครื่องมันจะเเย่งน้ำกันตอนช่วงน้ำเข้าเครื่อง  มีโอกาสทำให้เครื่องทำงานผิดปกติ หรือไม่จบขั้นตอนได้   5.เผื่อใจเรื่องอะไหล่ด้วยครับ เคยมีเครื่องนึงบอร์ดเสีย 1000 กว่าบาทเซ็งเลยกว่าจะซักเอาตังค์คืนได้ 50 ครั้ง  และค่าอะไหล่อื่นๆอีก 6.เรียกช่างมาครั้งนึงมาซ่อมตู้หยอดเหรียญเครื่องอบผ้าค่ามา 600 ไม่รวมอะไหล่ ยังดีอยู่ในประกันเลยอะไหล่ฟรี 7.ระวังน้ำท่วม  เช็คท่อน้ำทิ้งเรื่อยๆ ถ้ามีขี้โคลนเยอะก็โกยทิ้งบ้าง(น้ำท่วมผมเจอมา 4- 5 ครั้ง จากท่อน้ำทิ้ง 1 ครั้ง  มีใครไม่รู้มาถอดสายน้ำทิ้งออก 1 ครั้ง พลาสติกข้อต่อข้างล่างเครื่องอีก 2- 3 ครั้ง ตอนแรกพลาสติกร้าวก็แก้แบบชั่วคราวทำให้ท่วมหลายที ต่อมาซื้ออะไหล่มาเปลี่ยนเอง) 8.เรื่องแลกเหรียญ  ผมโชคดีที่มีร้านใกล้ๆ ช่วยแลกเหรียญให้   9.เรื่องกินเหรียญ  ตอนผมอยู่ที่ร้านแต่ละเครื่องไม่แสดงอาการเลย พอลับหลังกินบ้างบางครั้ง  เดี๋ยวลูกค้าไม่พอใจผมก็ทำกระดาษแผ่นนึงให้บันทึกว่ากินเหรียญไปเท่าไหร่ เครื่องไหนแล้วผมก็คืนเงินให้ 10.ร้านเครื่องซักผ้าส่วนมากต้องเสียค่าเช่า ค่าน้ำ ค่าไฟ  ถ้าน้องมีที่วางโดยไม่ต้องเสียค่าเช่าก็ถือว่าลดค่าใช้จ่ายได้มาก  ผมมีค่าใช้จ่ายอีกอย่างคือค่าเดินทาง  ร้านดันอยู่ซะไกล บ้านกับร้านอยู่กันคนละฝั่งของกรุงเทพเลย ตอนแรกที่มีร้านเคยท้อเพราะเจอปัญหาสารพัดเข้ามา ทั้งๆที่คิดแค่ว่าเครื่องหยอดเหรียญไม่น่าจะมีปัญหาอะไร  ตอนนี้ปัญหาอะไรมาก็เฉยๆ รู้วิธีแก้(เกือบหมดแล้ว)  ก็ยังถือร้านนี้อยู่รายได้อยู่ในเกณฑ์คงที่ขึ้นลงเล็กน้อย  แต่ถ้าร้านซักรีดข้างๆ เกิดขยันรายได้เดือนนั้นก็น้อยลงอีกหน่อย  รู้สึกโชคดีที่ได้ทำร้านเครื่องซักผ้าเพราะทำให้ได้ความรู้อะไรอีกหลายอย่าง ดีกว่าหยุดจากงานประจำอยู่กับบ้านเฉยๆ  ตอนนี้ก็ถือร้านไว้เก็บตังค์ได้เรื่อยๆ ทุกเดือน ถ้าออกมาทำธุรกิจเมื่อไหร่ก็เซ้งร้านได้ทุนมาอีกก้อน จากคุณ : Y (yoyolandk) - [ 4 ก.ค. 48 09:37:28 ]

ความคิดเห็นที่ 96 ขอบคุณมากครับ เมื่อวันอาทิตที่ผ่านมาก็ได้ไปดูเครื่องกับแม่มาแล้ว เอาโบชัวมาดูว่ามียี่ห้ออะไรน่าสนใจบ้างก็เห็น อยู่สองสามยี่ห้อ เรื่องที่ๆผมจะเอาไปวางมันเป็นอาร์พาทเม้นของแม่ผมนะครับ มันเป็นซอยเข้าไปในนั้นมีอาพาท เม้นอีก 2 หลัง เครื่องซักผ้าในซอยนั้นมันก็มีอยู่2เครื่องเลยคิดว่าอาพาทเม้น3หลังมีเครื่องสองเครื่องน่าจะเอามา เติมไห้เต็ม วันอาทิตหลังจากไปดูเครื่องกลับมาก็ไปหาลุงไปนั่งคุยกับเค้า ลุงเค้าบอกว่าตอนนี้เครื่องนึงจะได้เงิน ประมาณ 3500-4000 บาท (เกินคาดครับ) แล้วถ้าผมเอามาเติมยอดคงไม่ตกลง เพราะอาพาทเม้นพึ่งเปิดใหม่คนที่ เข้ามาก็พึ่งเข้ามาใหม่ ขอบคุณมากครับ ผมคิดว่าถ้าเครื่องพังมาก็ไม่น่าจะหนังหนาสาหัสมากไช่มั้ยครับ เพราะเราดูแลอยู่ตลอดเวลา แต่ ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าพังมาจริงๆญาติผมเป็นช่างเยอะไปขอร้องไห้เค้ามาช่วยก็คงจะได้ อาศัยว่าเป็นเด็กเค้าคง จะเห็นใจละน่า อิอิ ยังไงก็ขอขอบคุณอีกครั้งครับ แก้ไขเมื่อ 04 ก.ค. 48 11:09:32 จากคุณ : กังซี - [ 4 ก.ค. 48 11:07:06 ]

ความคิดเห็นที่ 97 เห็นด้วยกับ คห 85 เรื่องความคิดอยากออกมาทำธุรกิจเองทุกคนอยากเป็นเช่นนั้นกันหมด แต่ความสามารถมีกันแค่ไหน ความมุ่งมั่น ความเป็นผู้นำ อะไรต่อมีอะไรทำให้ความฝันของแต่ละคน ไปไม่ถึงจุดหมายกันก็เยอะ คห 88 มีประโยชน์มากเลยค่ะ ช่วยทบทวนความรู้เดิม ๆ ไม่งั้นลืมคืนอาจารย์ไปหมด :-) จากคุณ : โจโจ้ Jodai (jodai) - [ 4 ก.ค. 48 18:50:21 ]

ความคิดเห็นที่ 98 ด้วยความเคารพ ข้าน้อยขอคารวะเหล่าจอมยุทธทั้งหลาย อย่ากระนั้นเลย วันนี้ผมอ่านเจอแบบทดสอบอันนึง เลยนึกถึงกระทู้นี้ขึ้นมา เลยอยากเอามาฝากให้กับน้องๆ ที่อยากจะเริ่มธุรกิจ และรุ่นพี่ๆ ที่อาจจะทำงานหนักจนอาจจะลืมหลักการ ที่เคยได้เล่าเรียนได้ยึดถือกันมา ตัวผมเองก็ยังไม่มีประสบการณ์อะไรมากพอที่จะเป็นแง่คิดได้ งั้นจะขอเริ่มที่ได้อ่านมาเลยล่ะกันครับ แบบทดสอบคุณลักษณะของการเป็นผู้ประกอบธุรกิจ (อ่านแล้วลองให้คะแนนในแต่ละคุณลักษณะดูครับ ว่าเรามีจุดแข็งและจุดอ่อนในด้านไหน) 1. ความสามารถในการติดต่อ           2. ความสามารถในการจูงใจผู้อื่น 3. ความสามารถในการจัดองค์กร 4. ความรับผิดชอบ 5. ความสามารถในการปรับตัว 6. ความสามารถในการตัดสินใจ 7. มีแรงกระตุ้นตนเอง 8. สูขภาพที่ดี 9. มนุษยสัมพันธ์ที่ดี 10. มีความคิดริเริ่ม 11. ความสนใจในตนเอง 12. การเปิดใจ และยอมรับฟังความคิดเห็นผู้อื่น 13. ความรอบคอบ 14. ความสามารถในการวางแผน 15. ความมั่นคงทางจิตใจ 16. ความเชื่อมั่นในตนเอง 17. การมีสติปัญญาที่ดี 18. ความสนใจในการขาย 20. การฉวยโอกาสทางธุรกิจ                                                      ด้วยรักและเคารพและคิดถึงเสมอ                                                                    อัทธ์ครับ จากคุณ : อัทธ์ - [ 4 ก.ค. 48 21:59:09 ]

ความคิดเห็นที่ 99 สวัสดีครับ ขออภัยนะครับ ช่วงนี้งานเยอะจัด เครียดจัด ขอเวลาจัดการกับงานตัวเองก่อนนะครับ ไม่มีเวล่ำเวลามาตอบกระทู้ครับ ขอไหว้วานจอมยุทธ์ทั้งหลาย ได้โปรดช่วยเข้ามาหน่อยนะครับ แล้วจะกลับมาใหม่ เมื่อมีเวลาครับ   สวัสดี จากคุณ : sakchai splash - [ 5 ก.ค. 48 00:40:45 ]

ความคิดเห็นที่ 100 มาเก็บข้อมูลครับ เรียนยังไม่จบเลย จากคุณ : คนหัวฟู - [ 5 ก.ค. 48 12:43:01 ]

ความคิดเห็นที่ 102 มาช้าไปหน่อย ค่ะ แต่ก็ยังดีกว่าไม่มา...ก่อนอื่นต้องขอบคุณ sakchai splash มากๆๆ ค่ะ ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา ทำให้ไดความรู้มากมาย ค่ะ .และอยากเห็นดอกไม้ที่ sakchai splash ปั้น จังเลย ค่ะ เก่งจริงๆเป็นผุ้ชาย แต่ปั้นดอกไม้ขายด้วย ..ส่วนดิฉันเองตอนนี้อยู่ที่อเมริกา ก็อยากจะหาธุรกิจทำอยู่ ค่ะ....ใครมีไอเดียดีๆ ช่วยแนะนำบ้างซิ ค่ะ.... จากคุณ : สายรุ้ง... - [ 5 ก.ค. 48 19:27:18 A:64.136.162.97 X:64.136.164.35 TicketID:102363 ]

ความคิดเห็นที่ 103 สวัสดีครับ เครียด ๆ ๆ จนปวดท้องแล้วครับ หัวหมุน ไปหมดแล้ว  เฮ้อ พนักงานลาออกอีกแล้ว.. เซ็งจัง งานท่วมหัวเอาตัวไม่รอดครับท่าน ดอกไม้ปั้นไม่ยากหรอกครับ ง่าย ๆ แต่มันเสี่ยเวลา ผมยังปั้นได้ช้าครับ ไม่ชำนาญมาก สมาธิไม่ค่อยดี งานพวกนี้ต้องมีสมาธิครับ ตอนนี้ผมสมาธิแตกครับ ขออวดผลงานหน่อยเหอะ.... สติแตกแล้วครับ จากคุณ : sakchai splash - [ 5 ก.ค. 48 19:47:34 ]

ความคิดเห็นที่ 104 หลังจากรวบรวมข้อมูลถึงกระทู้ที่ 96 ความคิดหนึ่งก็วิ่งแวปขึ้นมาว่า เจ้าของกิจการ ต้องมีจิตใจบางอย่างที่จะนำพาธุรกิจ หรือ สร้างธุรกิจของตนให้ก้าวหน้าขึ้น และก็เอาความคิดเห็นของเพื่อนๆ มารวบรวมไว้เป็น "จิตใจของเจ้าของกิจการ" มันอาจจะไม่ดีเท่าไหร่นัก ก็รอให้เพื่อนๆ มาออกความคิดเห็นกันต่อนะครับ ส่วนเนื้อหาใครที่แนะนำเกี่ยวกับจิตใจของเจ้าของกิจการรูปแบบนี้ คงต้องรบกวนอ่านกระทู้ด้านบนครับ ผมแค่รวบรวมมาให้เท่านั้น... จากคุณ : Wiboon Joong (wbj) - [ 5 ก.ค. 48 21:58:05 ]

ความคิดเห็นที่ 105 อฺธิบายคร่าวๆครับ... จิตใจของเจ้าของธุรกิจ มีความสำคัญต่อการดำเนินธุรกิจ และ การจัดตั้งธุรกิจอย่างมาก เช่นกัน จากความคิดเห็นของเพื่อนๆที่เป็นเจ้าของกิจการที่ให้ความคิดเห็นมารวมรวมได้ว่า เจ้าของกิจการควรจะมี จิตใจที่ ซื่อสัตย์ และ จริงใจ เพราะความซื่อสัตย์นั้นจะทำให้เรามีเครดิตหรือความน่าเชื่อถือ จิตใจที่หนักแน่น และ อดทน จะทำให้การดำเนินกิจการนั้นสามารถผ่านอุปสรรคต่างๆได้ ใจสู้ และ ต่อสู้เพื่อความสำเร็จ เป็นหนึ่งในความสามารถเฉพาะตัวที่จะทำให้สามารถทำในสิ่งที่ยากๆให้สำเร็จลงได้ มีความพยายาม ขยัน และ มุ่งมัน เป็นสิ่งที่ส่งเสริมให้เจ้าของกิจการ สามารถทำในสิ่งที่ต้องการทำให้สำเร็จ และ สามารถขยายกิจการต่างๆได้มากขึ้น มีแรงจูงใจ ไม่ว่าทางใดทางหนึ่ง จะทำให้เจ้าของกิจการสามารถสร้าง หรือ จัดตั้งกิจการขึ้นมาได้ การจะเป็นเจ้าของกิจการนั้น ควรมีจิตใจการนึกคิดการกระทำที่เหนือกว่าคนธรรมดา แต่ เรื่องเหล่านี้ สามารถฝึกกันได้ ซึ่งอาจจะเปลี่ยนตัวคุณให้เหมาะกับการเป็นเจ้าของกิจการมากขึ้น ลองดูครับว่า คุณขาดเรื่องใดกันบ้าง หรือมีเรื่องอื่นๆ เสริมก็ช่วยเสริมให้ด้วยนะครับ... จากคุณ : Wiboon Joong (wbj) - [ 5 ก.ค. 48 22:08:16 ]

ความคิดเห็นที่ 106 แวะมาเชียร์ เฮีย ๆ เจ้ ๆ ทั้งหลาย ไม่มีประสบการณ์ทางธุรกิจมาแชร์เท่าไหร่ครับ หัวมันมึนไปหมด ไม่รู้งานมันเยอะ หรือ เวลามันน้อยลงก็ไม่ทราบได้ แต่ที่รู้ว่า จากนี้ไปอีกไม่นาน เราคงต้อง ทำธุรกิจแบบฝืด ๆ เป็นแน่ น้ำมันขึ้น เศรษฐกิจกำลังเดินลง รัฐบาลเริ่มไม่สนใจผู้คนรากหญ้า ข้าวของขึ้นราคา สินค้าขายยาก พนักงานก็เรียกร้องเงินเพิ่ม รถติดเหมือนเดิม คนจะเริ่มเห็นแก่ตัวขึ้นเพราะคงต้องเอ็นดูตัวเอง ก่อนเอ็นดูคนอื่น (เช่นเรื่องเพื่อนของพี่ศักดิ์ชัยเป็นต้น) เจ้าของธุรกิจทั้งหลาย คงปวดหัวไปอีกนานครับ เฮ้อ... จากคุณ : FishLover - [ 5 ก.ค. 48 22:42:40 ]

ความคิดเห็นที่ 107 ดอกไม้ที่คุณsakchai splash ปั้นสวยดีจังค่ะ...แหมถ้าอยู่ที่ไทย นะ จะไปปั้นให้ คุรฟรีๆ เลยนะ เนี่ย เพราะดิฉันก็ชอบงานปั้น ค่ะ อยู่ที่นี่ปั้นดอกไม้ต่างหูขายได้ บ้าง ก็ขายเพื่อนๆแฟน ค่ะ....อย่างไร ก็เอาใจช่วยให้ ปัยหาทั้งหลายผ่านไปได้ด้วยดี นะ ค่ะ...อ๋อ ดิฉันมีน้องเค้าอยู่ไทยปั้นดอกไม้ได้ ....คุณsakchai splash สนใจมั๊ย ค่ะ ให้เค้ารับงานเหมาไปทำ น่าจะดี นะ ... จากคุณ : สายรุ้ง... - [ 6 ก.ค. 48 01:04:54 A:64.136.162.149 X:64.136.164.35 TicketID:102363 ]

ความคิดเห็นที่ 108 หลักสั้นๆง่ายๆ อีกอย่างหนึ่ง "ที่ไหนมีปัญหาที่นั่นมีโอกาส" จากคุณ : เข้ามาเจือก - [ 6 ก.ค. 48 19:41:25 A:203.155.9.138 X: TicketID:067481 ]

ความคิดเห็นที่ 109 งึม ๆ ๆ ไปตามหาโจโฉดีกว่า จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ 7 ก.ค. 48 01:44:07 ]

ความคิดเห็นที่ 110 . . จากคุณ : VCM - [ 7 ก.ค. 48 10:07:21 A:61.90.88.86 X: TicketID:086784 ]

ความคิดเห็นที่ 111 เปิดใจให้กว้าง เพื่อเปิดโอกาสให้ตนเอง รับฟังความคิดเห็นรอบข้าง แต่ต้องไม่สูญเสียจุดยืนของตัวเอง มีมุมมองใหม่ๆ กล้าตัดสินใจโดยผ่านการไตร่ตรองและศึกษา แต่อย่าคิดมากจนระแวงและเริ่มลังเล nice4sweet7@hotmail.com จากคุณ : takihikari - [ 7 ก.ค. 48 15:01:54 ]

ความคิดเห็นที่ 112 เห็นคุณศักดิ์ชัยทำงาน(จริงๆ) แล้วปวดหัวแทนค่ะ  ถ้ามีคนมาช่วยแบ่งเบางานบางอย่างที่ไม่ต้องใช้มือขนาดคุณศักดิ์ชัย  ก็จะมีเวลาคิดผลิตภัณฑ์ใหม่ๆสวยๆได้อีกเยอะเลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 48 12:48:53 จากคุณ : ทองกวาวสีน้ำเงิน (ทองกวาวสีน้ำเงิน) - [ 8 ก.ค. 48 12:48:06 ]

ความคิดเห็นที่ 113 ก็ได้คนมาแล้ว  ออกไปแล้วนี่คะ -_-' จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ 8 ก.ค. 48 17:25:53 ]

ความคิดเห็นที่ 114 โอย...... ปวดหัว ๆ ช่วยด้วย ๆ เซ็ง ๆ ครับ ทำไมคนงานดี ๆ หายากจังครับ มีแต่พวกต้องการ เงินเดือนเยอะ ๆ งานน้อย ๆ รับใหม่มาราย สัมภาษณ์ ต่อรองเงินเดือนเรียบร้อย ผมก็ให้เต็มที่แล้วนะ ยังโทร ศัพท์มาต่อรองขอขึ้นเงินเดือนอีก ทั้ง ๆ ที่ตกลงกัน ไปแล้ว แล้วบอกว่าที่อื่นให้มากกว่าตั้งพัน ต่อมสมอง แตกเลยครับ  เลยตัดใจบอกให้ไปทำที่อื่นก็แล้วกัน ผมให้ได้แค่นี้เอง....  อ้าว... กลายเป็นว่า ไม่มีที่อื่นให้ หรอก แต่เป็นที่เก่าที่เคยทำก่อนจะตกงานมา   เฮ้อ... ไม่ไหว ๆ มาโก่งค่าตัว ทำนิสัยอย่างนี้ แม้จะลำบาก อยากได้คนช่วย ก็ไม่เอาครับ ปัญหามันจะตามมา ยอมเหนื่อย ยอมเครียดอย่างนี้ดีกว่า ใกล้จะบ้าแล้วครับ จากคุณ : sakchai splash - [ 9 ก.ค. 48 09:28:27 ]

ความคิดเห็นที่ 115 - -" จากคุณ : ขิงน้อย - [ 9 ก.ค. 48 16:12:11 ]

ความคิดเห็นที่ 116 สวัสดีค่ะ เข้าใจว่าคุณ Sakchai น่าจะยุ่งมากจริง ๆ ถ้าเริ่มธุรกิจที่มีรายละเอียด (เพราะส่วนหนึ่งเป็นงาน hand made ซึ่งจะควบคุมด้านการผลิต และคุณภาพได้ลำบาก) โดยต้องทำทุกอย่างด้วยตัวคนเดียว ตั้งแต่ทำตลาด พบลูกค้า ควบคุมการผลิต จนกระทั่งถึงขั้นลงมือทำการผลิตเองแล้วด้วย เท่าที่เคยอ่านมา order ก็เข้ามาไม่น้อยด้วยนี่คะ ถ้าไม่สามารถหาคนมาช่วยแบ่งเบา หรือกระจายงานออกจากตัวคุณได้เนี่ย อาจจะกลายเป็นปัญหาในระยะยาวได้นะคะ เรื่องของการหาคนมาช่วยทำงานเป็นเรื่องละเอียดอ่อน อย่างแรก คนแต่ละคนมีความสามารถในการเรียนรู้และความถนัดที่แตกต่างกัน คนสอนงานก็ต้องพิจารณาด้วยว่าคนที่เรียนงานจากเราได้มากไหน และด้วยความเร็วเท่าไหร่ ยิ่งถ้าคนสอนงานเป็นคนที่สามารถเรียนรู้อะไรได้เร็วด้วยแล้ว อาจจะต้องระวังในจุดนี้นะคะ เพราะบางครั้งเราอาจไปเพิ่มความกดดันให้กับคนที่เรียนงานจากเรา ซึ่งจะทำให้เค้าเกร็งและรับสิ่งที่เราสอนได้ช้าลง หรือไม่อาจจะไม่กล้าถามในสิ่งที่เค้าไม่รู้ ส่วนตัว เคยสังเกตจากการเรียนว่า เพื่อนที่เรียนเก่งบางคน ไม่ได้เป็นติวเตอร์ที่เก่ง เนื่องจากเค้าคิดเร็ว ทำเร็ว และเข้าใจเร็ว ในขณะที่เพื่อนบางคนอาจจะเรียนเก่งน้อยกว่า แต่มีเทคนิคในการถ่ายทอดที่ดี ทำให้คนเข้าใจตามเค้าได้ง่าย ต้องหาคนแบบนี้แหละค่ะ ไปเอาความรู้จากเพื่อนที่เรียนเก่ง ๆ แล้วมาถ่ายทอดอีกต่อหนึ่ง การหาหลงจู๊ที่ดีเป็นเรื่องยาก แต่หลงจู๊ก็ไม่ได้เกิดขึ้นในวันเดียวนะคะ แล้วหลงจู๊เค้าก็ไม่ได้อยู่กับนายเพราะเรื่องของผลประโยชน์อย่างเดียว แต่ต้องเป็นความเคารพ ความผูกพันกันด้วย เรียกว่าต้องซื้อใจ เหมือนที่โก (ขอเรียกตามคุณ Sakchai อีกคน) บอกว่าการมีบริวารที่ดีเป็นเรื่องสำคัญ (แต่คงไม่ใช่เพราะโชคดีอย่างเดียวใช่มั้ยคะโก ถึงได้มีบริวารดี ๆ) สอนงาน สอนคน เป็นเรื่องยากค่ะ เพราะเราไม่สามารถจัดการทุกอย่างได้ เหมือนกับที่เราจัดการตัวเอง แล้วหลายครั้งเราอาจรู้สึกว่าทำเองดีกว่า และเร็วกว่า แถมไม่ต้องเสียเวลามาตรวจทานอีกรอบด้วย แต่ถ้าเราไม่ยอมเสียเวลาในการสร้างคน (ปวดหัวและหงุดหงิด แน่นอน) เราก็จะไม่มีคนค่ะ และถ้าเรามีแต่เรา เราก็จะไปไม่ถึงไหน ลองพิจารณาดูนะคะว่างานไหนที่มันต้องเป็นคุณ และงานไหนไม่ต้องเป็นคุณก็ได้ ปล่อยได้ เสี่ยงได้ และปริมาณแค่ไหน ที่คุณเอาอยู่จริง ๆ ที่เคยเห็นมีคนทำงานอยู่สามแบบค่ะ (แบบกว้าง ๆ นะคะ) 1. ไฟแรง เรียนรู้เร็ว รักความก้าวหน้า; เป็นแบบที่ใคร ๆ ก็อยากจ้าง เพราะไม่เหนื่อยมากในการสอนงาน ทำงานมีประสิทธิภาพ และยังช่วยในการพัฒนาระบบงานได้ แต่คนแบบนี้ คือคนที่จะหาทางก้าวต่อไปเรื่อย ๆ ค่ะ เพราะฉะนั้นวันหนึ่ง เค้าก็จะมีทางของเค้า ให้เดินต่อไป ไม่ว่าคุณจะสนับสนุนหรือไม่ ก็เค้าเป็นคนมีทางเลือก 2. ไฟปานกลาง เรียนรู้ปานกลาง ทำงานไปวัน ๆ; ยังเรียนรู้ และปรับตัวได้ค่ะ ไม่รุนแรง รวดเร็ว เหมือนกลุ่มแรก และต้องการการดูแลมากกว่า แต่ก็ยังพอมีแรงในการเรียนรู้และพัฒนาตัวเอง ถ้ามีโอกาสที่ดีกว่าก็คงไป ถ้าไม่มีก็อยู่ แต่อาจจะอยู่ได้นานพอสมควร เพราะโอกาสมีจำกัด 3. หมดไฟ และจะไม่ไปไหนอีกแล้ว; ก็ทำงานได้ บอกให้ทำอะไร ก็จะทำไปอย่างนั้น ไม่คิด ไม่สงสัย ไม่ไต่ถาม ใช้ง่าย แต่จะหวังอะไรมากไปกว่านั้นก็คงไม่ได้ ข้อดีคือ อาจจะไม่ได้คิดไปไหนตอบโจทย์ได้ในเรื่องของความต่อเนื่อง และจะตั้งใจทำงานเพราะงานคือความมั่นคงสุดท้ายของเค้า คงต้องดูนะคะ ว่าคุณอยากได้คนแบบไหน ไว้ตรงไหน ในปริมาณเท่าไหร่ และตอนไหน แต่อย่างที่คุณ wbj บอก เรื่องของการสอนจริยธรรมคู่ไปกับการสอนงานเป็นเรื่องสำคัญมาก ๆ อันตรายที่จะได้คนเก่งแต่ไม่ใช่คนดีไว้ใกล้ตัวค่ะ (เรื่องนี้เป็นศิลปะที่ยากจริง ๆ ค่ะ ใครมีเทคนิคไหมคะ) ถือว่ามาแชร์ข้อมูลกันนะคะ กลัวเอามะพร้าวห้าวมาขายสวนจริง ๆ จากคุณ : sharing - [ 9 ก.ค. 48 22:23:00 ]

ความคิดเห็นที่ 117 มีเรื่องอีกนิดหน่อยค่ะ แต่แยก post เพราะมันไม่ต่อเนื่องกับเรื่องเเรก ต้องขอชื่นชมน้องกังซีด้วยคน เริ่มคิดทำอะไรตั้งแต่อายุยังน้อย ลุยเลยน้อง ไม่ต้องกลัว ถ้าเตรียมพร้อมสำหรับปัญหาแล้ว เลวร้ายที่สุดคือเราขาดทุน (ในเรื่องของเงินลงทุน) แต่ว่าเครื่องซักผ้าน้องยังเอาไปใช้ หรือไปขายต่อได้ ที่สำคัญคือน้องได้ประสบการณ์ตรง ได้ฝึกการคิด การวางแผน และแก้ปัญหาในสถานการณ์จริง ๆ อันนี้ไม่มีคำว่าขาดทุนแน่นอน เราควรเรียนรู้จากนอกตำราด้วยค่ะ เห็นมั้ยว่ายังมีคนใจดี (คุณ Y yoyolandk) post บอกข้อมูลการทำร้านให้ด้วย เรียกว่าได้เรียนลัด สำหรับคุณ :) เรื่องงานเกี่ยวกับการให้คำปรึกษานะคะ นี่เลยต้อง รู้ลึก รู้จริง ให้คำปรึกษาที่แก้ปัญหาได้จริง ไม่ใช่แค่เป็นทฤษฏีที่เอามาประยุกต์ไม่ได้ ต้องรับรู้และทำความเข้าใจกับสถานการณ์และปัญหาของที่ที่เราให้คำปรึกษาได้รวดเร็วและถูกต้องนะคะ การพยากรณ์สถานการณ์ในอนาคตได้แม่นยำก็สำคัญ (ฟังดูเหมือน Superman/ Wonder Woman ไหมคะ) แล้วก็อย่าลืมสร้างเครดิตให้กับตัวเอง ยิ่งถ้าอายูยังน้อย ปัญหาที่ต้องเจอคือทำไมลูกค้าที่อายุมากกว่า และมีประสบการณ์มากกว่าจะต้องมาฟังเรา (e.g. เพราะเรามีความเชี่ยวชาญพิเศษในเรื่องใด เรื่องหนึ่ง, เพราะเราเห็นในสิ่งที่เค้าคุ้นเคยและมองข้ามไป หรือเพราะเรามีข้อมูลมากกว่า) หลายครั้งที่ต้องถูกทดสอบว่ารู้จริงหรือเปล่า ก็ต้องเอาตัวรอดให้ได้นะคะ แถมหลาย ๆ งานยังเป็นแบบ one off คือเรามีโอกาสทำงานกับคนบางคนแค่ครั้งเดียว ถ้าเราพลาด นั่นคือภาพที่เค้าจะจำเราไปตลอดนะคะ เราไม่มีโอกาสแก้ตัวเหมือนกับคนที่ทำงานด้วยกันเป็นประจำ ที่เราอาจทำผิดวันนี้ แล้วแก้ตัวใหม่กับเค้าในวันพรุ่งนี้ได้ ต้องหาความรู้เพิ่มเติมตลอดด้วยนะคะ เพราะคงไม่มีใครอยากจ้างที่ปรึกษาที่ตอบเค้าว่า ไม่รู้ ... แล้วเมื่อไหร่ที่คุณไม่รู้ หรือรู้ช้ากว่าคนอื่น คุณก็จะหลุดจากตลาดค่ะ แค่ความรู้ในเรื่องของตำราไม่พอ แต่คุณจะต้องรู้เรื่องของกระแสด้วย แต่เป็นสาขางานที่น่าสนใจมาก ๆ นะคะ เพราะตัวคุณก็จะได้เรียนรู้อะไรมากเหมือนกัน ได้เจอคนหลายแบบ ได้เรียนรู้ทั้งจากคนและจากงาน เป็นการเปิดโลกที่ดี เวลาได้คุยกับคนเก่ง ๆ ที ก็ โหย ... ถือว่าเป็นโชคของเราค่ะ ที่ได้แลกเปลี่ยนความรู้กัน เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะคะ จากคุณ : sharing - [ 9 ก.ค. 48 22:48:27 ]

ความคิดเห็นที่ 119 อืม  คุณแชริ่งนั่นสนใจดีคะ  กุยแกคงเป็นลูกจ้างแบบข้อ 1 กับ 2 ปนกันคะ ฮือ ๆ ๆ ขอไปเป็นลูกจ้างเฮียศักดิ์เค้า  เค้าไม่ยอมอีกแนะ  ฮือ ๆ ๆ ๆ  T-T  เค้ามาหาว่ากุยแกขึ้นค่าตัวแหละ  เค้าเลยไม่ยอมจ้าง  ฮือ ๆ ๆ จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ 10 ก.ค. 48 04:28:50 ]

ความคิดเห็นที่ 120 เหนื่อยถึงเหนื่อยที่สุดเลยครับ  หัวปั่นไปหมดแล้ว อยากให้วันหนึ่ง ๆ มีมากกว่า 24 ชั่วโมงเลยจริง ๆ เพราะผมมีแค่หนึ่งสมองกับอีกสองมือเท่านั้น ทำงานคนเดียว มันไม่มีทางทำได้ทันหรอกครับ เพื่อน ๆ หลายคนเค้าว่าผมตั้งมาตรฐานไว้สูง คนเรามั้นต้องค่อย ๆ หัดกันไป จะหวังผลเลิศจากทุกคนมันเป็นไปไม่ได้ การที่ผมคิดเร็ว ทำเร็ว มันทำให้คนที่ทำงานด้วยไม่ค่อยกล้าตัดสินใจ เพราะผมจะบ่น แต่ที่จริงแล้ว ผมจะบ่นเฉพาะครั้งแรกเท่านั้น ผมชอบให้คนตัดสินใจครับ ให้ทำงานโดยไม่ต้องมานั่งสั่งกันทุกวัน แต่มันก็หาไม่ได้ เอ.. เคยหาได้ครับ แต่เค้าออกไปเพราะเค้ากลับพม่าครับ  แปลกไหมครับ เค้าอ่านแทบไม่ออก เขียนแทบไม่ได้ แต่ทำงานดีมาก ทำสารพัด ไม่เคยบ่น ทำงานดีกว่าคนเรียนจบสูง ๆ แต่เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่ออีกต่างหาก เวลาสอนงานให้คน ผมจะบอกให้เค้าคิดถึงมุมมองของเถ้าแก่ว่าเป็นอย่างไร อย่าไปคิดแค่ทำงานไปวัน ๆ ทุกอย่างต้องคำนวณต้นทุนให้ออก ไม่งั้นก็เจ๊ง แต่น้อยคนครับที่จะเข้าใจ  มีลูกค้าอยู่คนที่ตอนนี้ไปค้าขาย เค้าบอกเลยว่า เมื่อก่อนเค้าไม่เคยเข้าใจ แต่พอมาค้าขายเอง ตอนนี้รู้ซึ้งเลยครับ ที่จริงผมเป็นคนสอนงานเก่งนะครับ อธิบายได้ละเอียด สอนให้คิดตามไปเรื่อย ๆ แล้วไปคิดพัฒนาต่อเองได้ แต่คนสมัยนี้ไม่ค่อยยอมคิดครับ ชอบให้บอกว่าต้องทำอะไรบ้าง แล้วก็ทำอยู่อย่างนั้น ไม่คิด ไม่พัฒนา เด็กสมัยนี้ส่วนใหญ๋เวลาสมัครงาน ขอเงินเดือนเยอะ ๆ ครับ แล้วก็ต้องบอกเลยว่าจะให้ทำอะไรบ้าง ถ้างานเยอะ เค้าก็ไม่สู้ครับ บอกว่ากลัวเครียด  แต่ไม่ใช่ว่าเด็กดี ๆ จะไม่มี เพราะเด็กดี ๆ ก็มีเยอะครับ เคยมีลูกน้องคนจบด้านภาษามาจากศิลปากร ทำงานเก่งมาก มีหัวธุรกิจดีเลยเชียวแหละครับ ซึ่งผมก็ปรับเงินเดือนให้เค้ามากกว่าคนอื่น ๆ เมื่อพ้นทดลองงาน เฮ้อ.. เครียด ๆ ครับ ไปทำงานต่อดีกว่า ไม่งั้นไม่เสร็จแน่ เซ็ง ๆ จัง ไม่มีงานก็เหนื่อย มีงานก็เหนื่อย เหนื่อยจริง ๆ ครับ     จากคุณ : sakchai splash - [ 10 ก.ค. 48 11:17:08 ]

ความคิดเห็นที่ 121 หากลดบางอย่างให้น้อยลง คุณจะได้หลายสิ่งกลับมามากขึ้น a.. ลดความโกรธให้น้อยลง ...ผมได้สติกลับมามากขึ้น b.. ลดค่าใช้จ่ายให้น้อยลง ...ผมได้เงินเก็บมากขึ้น c.. ลดความคิดที่จะหาคนที่ถูกน้อยลง....ผมได้คำตอบสำหรับทำเรื่องที่ถูกต้องมากขึ้น d.. ลดการพูดให้น้อยลง ...ผมทำหลายอย่างได้มากขึ้น e.. คิดถึงคนที่ผมรักให้น้อยลง ...ผมเข้าใจคนที่ผมรักได้มากขึ้น f.. รักตัวผมเองให้น้อยลง ...คนอื่นรักผมมากขึ้น g.. พูดให้ร้ายคนอื่นให้น้อยลง ...มีคนพูดถึงผมในแง่ดีมากขึ้น h.. แสดงความฉลาดให้น้อยลง ...ผมได้ความรู้เพิ่มมากขึ้น i.. ออกนอกบ้านให้น้อยลง ...ผมได้ความอบอุ่นในครอบครัวมากขึ้น j.. นอนให้น้อยลง ...ผมทำหลายอย่างได้มากขึ้น k.. คิดเรื่องเครียดให้น้อยลง ...ผมยิ้มได้มากขึ้น l.. ลดความอายให้น้อยลง ...ผมได้ความกล้ามากขึ้น m.. ดูละครให้น้อยลง ...ผมอ่านหนังสือได้มากขึ้น n.. ผมวิ่งให้ช้าลง ...ผมมองเห็นคนข้างหลังมากขึ้น o.. เชื่อให้น้อยลง ...ผมมองเห็นอะไรได้มากขึ้น p.. ลดทิฐิให้น้อยลง ...ผมรู้จักอภัยมากขึ้น q.. กระโดดให้น้อยลง ...ผมเดินได้มั่นคงมากขึ้น r.. กินให้น้อยลง ...ผมอิ่มได้มากขึ้น s.. ก้มหน้าให้น้อยลง ...ผมมองเห็นได้ไกลขึ้น t.. พักเหนื่อยให้น้อยลง ...ผมรู้จักความสบายมากขึ้น u.. เห็นแก่ตัวให้น้อยลง ...มีคนรอดชีวิตมากขึ้น v.. แบกของหนักให้น้อยลง ...ชีวิตผมเบามากขึ้น w.. ทะเลาะกับเด็กให้น้อยลง ...ผมโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น x.. ทะเลาะกับผู้ใหญ่ให้น้อยลง ...ผมได้รับการเอ็นดูมากขึ้น y.. เป่าลมออกให้น้อยลง ...ผมสูดลมเข้าได้มากขึ้น z.. แอบฟังให้น้อยลง ...ผมได้ยินอะไรมากขึ้น // จากคุณ : แบ่งกัน - [ 11 ก.ค. 48 00:50:30 ]

ความคิดเห็นที่ 122 ไม่มีผู้ใดกล้าดูแคลนกิ่งไม้ในมือจอมยุทธ์ ไม่มีผู้ใดครั่นคร้ามกระบี่วิเศษในมือเด็กน้อยไร้เดียงสา จากคุณ : แบ่งกัน - [ 11 ก.ค. 48 00:53:37 ]

ความคิดเห็นที่ 123 การจูงใจในการทำงาน คนที่ทำอะไรถูกต้องจะได้รับการยอมรับนับถือ จากคนวงกว้างมากกว่าคนที่ทำถูกใจ เพราะความถูกต้องนั้นสามารถพิสูจน์ได้ สามารถยืนกรานได้ กับคนหลาย ๆ คน แต่ถูกใจนั้น มุ่งสนองอารมณ์เฉพาะบุคคลเท่านั้น คนที่กระตือรือร้น เอาการเอางาน กระฉับกระเฉงว่องไว มักได้รับความร่วมมือด้วยดีจากผู้อื่น ที่เป็นเช่นนี้เพราะ ความกระตือรือร้นนั่นเอง เป็นแม่เหล็กดึงดูดคนให้หันมาร่วมมือและให้ความเชื่อถือ รวมทั้งส่งผลให้เกิดบรรยากาศแห่งความสำเร็จด้วย บรรยากาศที่เลว จะยิ่งฉุดรั้งการทำงานให้ตกต่ำลงไปด้วย บรรยากาศการทำงานที่ดี ผลงานจะออกมาดีเองโดยอัตโนมัติ พลตรีหลวงวิจิตรวาทการกล่าวว่า “การที่คนอื่นสูงกว่าเราได้ ไม่ใช่เพราะเขาสูงกว่าเราจริง ๆ แต่เป็นเพราะเราคุกเข่าให้ตัวของเราเตี้ยลงเอง ถ้าเรามีกำลังใจที่จะยืนตั้งตัวตรงเหมือนเขา เราก็จะสูงเท่าเขา” เหมือนมีนิทานเปรียบเทียบไว้ว่า ห่านไม่พอใจคอกของตัวเองว่ามีหญ้าไม่เขียวสด มองไปอีกฟากหนึ่งแล้วเห็นว่า หญ้าที่ทุ่งโน้นเขียวกว่า พอเดินไปถึงทุ่งโน้นจริง ๆ สีเขียวที่มองเห็นจากที่ไกลนั้น ที่แท้ก็เป็น ภาพลวงตา หลวงพ่อปัญญานันทะภิกขุ สอนว่า “คนที่รักงานจะไม่พูดถึงอุปสรรค คนที่เห็นว่ามีแต่อุปสรรคในงาน คนนั้นไม่รักงาน” การทำงานร่วมกัน ก็อยู่ตรงที่ รู้จักเอาวัตถุประสงค์ของงานเป็นหลัก ไม่ใช่เอาเรื่องของ ใจชอบหรือใจไม่ชอบเป็นเกณฑ์ คนเราจะเชื่อ จะคล้อยตามในเรื่องใด เขาย่อมมีแนวโน้มจะทำตามมากว่า ถ้าหากคำพูดหรือเหตุผลนั้น ชี้ให้เห็นถึงประโยชน์ของตัวเขาเอง ที่จริง งานอาสา ที่เกื้อกูลผู้อื่น ที่ช่วยเหลืองานส่วนรวมของบริษัท โดยที่งานตนเองไม่เสียหายนั้น ล้วนเป็นที่ต้องการ ไม่ว่าหน่วยงานไหน ความเป็นจริงก็คือ ไม่มีงานไหนเลย ที่อยู่ ๆ ก็จะมีคนมาร่วมไม้ร่วมมือมากมาย ความร่วมมือที่เกิดขึ้น เป็นผลแห่งการออกเหงื่อออกแรง ของคนจำนวนน้อย ในระยะเริ่มต้นทั้งนั้น กฎความสำเร็จข้อหนึ่ง คือ การค้นพบตนเอง จากประสบการณ์ทั้งของผู้อื่น และของตนเองนั้นได้พบว่า เราต้องยอมรับในสิ่งที่เราทำได้ไม่ดี ยอมรับสิ่งที่ใจไม่ชอบและทนไม่ได้ ไม่มีเหตุอะไรที่จะไปบังคับตนเองอยู่กับสิ่งที่ไม่ชอบหรือทำได้ไม่ดี เพียงเพราะเหตุที่สิ่งนั้นให้ผลตอบแทนดี หรือว่างานนั้นทำให้เพื่อนพอใจ จากคุณ : แบ่งกัน - [ 11 ก.ค. 48 00:54:06 ]

ความคิดเห็นที่ 124 ท่านควรจะพยายาม ทุ่มเทตัวของท่านเองลงไปในงานของท่าน จนกระทั่งวันหนึ่ง ซึ่งท่านก็ไม่รู้แน่ว่าวันไหน ท่านได้กลายเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับงานของท่านไปเสียแล้ว ทำงานให้สำเร็จสักอย่างหนึ่ง ทำได้เช่นนี้ กำลังใจจะมาเป็นกอง มันจะช่วยเพิ่มพลังใจให้แก่ตัวเราเอง โดยอัตโนมัติ มันจะขจัดความเหนื่อยหน่ายซึมเซาให้ละลายหายไป มันจะก่อให้เกิดพลังสร้างสรรค์สิ่งใหม่ ๆ ขึ้นอีกมาก ขอแต่ให้มีความมุ่งมั่น ที่จะทำให้สำเร็จลงสักอย่างหนึ่ง นักประพันธ์อังกฤษคนหนึ่งชื่อ โจห์น รัสกิน กล่าวว่า “พึงมองดูลักษณะที่ดีและแข็งแรง อันมีอยู่ในบุคคลที่เข้ามาใกล้ท่าน จงยกย่องชมเชยปิติยินดีด้วย และถ้าท่านสามารถทำได้ จงพยายามเอาอย่าง เมื่อเป็นเช่นนี้ ลักษณะที่ไม่ดีของท่านจะหลุดไปจากท่าน เหมือนใบไม้แห้งที่ร่วงหล่นไปเมื่อถึงกาละ” จุดสำคัญอยู่ตรงที่ มีจุดตั้งต้น ขอให้ได้ตั้งต้นเสียก่อน เงื่อนไขอื่น ๆ ค่อย ๆ สร้างขึ้นมารองรับตามมา ถ้าไม่มีจุดตั้งต้น มันก็ไม่อาจมีการต่อเนื่องได้ พอตั้งต้นขึ้นมาได้แล้ว สิ่งต่อเนื่องมันจะตามมาเองในภายหลัง อุปสรรคสำคัญอย่างหนึ่งในความเฉื่อยเนือยของลูกน้อง ก็อยู่ตรงที่ เจ้านายมุ่งไปสู่ข้ออ่อนปลีกย่อยของลูกน้อง มากกว่าเนื้อหาของงาน ทุกคนมีความพร้อมที่จะทำงาน หากสิ่งแวดล้อมอำนวยให้ ขอแต่ให้งานนั้นไปกันได้กับคน ๆ นั้น ให้กำลังใจ ให้ความเอาใจใส่ใกล้ชิด งานก็ดำเนินไปได้ ข้ออ้างในเรื่องพรสวรรค์นั้น เขาเลิกพูดกันไปแล้ว สิ่งที่สำคัญกว่า คือ สิ่งที่เรียกว่า พรแสวง ควรถือหลักความเป็นจริงที่ว่า “ไม่มีใครเกิดมาเพื่อที่จะเป็นอะไร มีแต่ว่า เมื่อเป็นอะไรแล้ว จะทำงานนั้นให้ดีได้อย่างไร”        การมีกัลยาณมิตร คือ มีเพื่อนดีก็เป็นทุน การได้รับการยอมรับนับถือจากบุคคลอื่น นั่นคือทุน คุณธรรมก็เป็น ทุน ความรับผิดชอบ ความเชื่อมั่นในตนเอง สิ่งเหล่านี้เป็น ทุนได้ทั้งนั้น ดังนั้น ทุน จึงมีความหมาย กว้างกว่าตัวเงินมากมายนัก ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีการเปลี่ยนแปลง ไม่มีสิ่งใดหยุดอยู่กับที่ ไม่ว่าบุคคลหรือวัตถุ ปัญหาอยู่ที่ว่า จะคิดและทำให้สอดคล้องกับการเปลี่ยนแปลงอย่างไร นักต่อสู้ที่แท้ ย่อมไม่กลัวการเปลี่ยนแปลง ตรงกันข้าม ต้องกล้าตัดสินใจ ต้องนำหรือเข้าร่วมการเปลี่ยนแปลงนั้นอย่างเอาการเอางาน จึงจะกลายเป็นความสำเร็จได้ จากคุณ : แบ่งกัน - [ 11 ก.ค. 48 00:54:51 ]

ความคิดเห็นที่ 125 นักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จทั้งหลาย มักเป็นคนก้าวล้ำนำหน้าคนอื่นอยู่เสมอ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในการทำงาน และการฝึกฝนตนเอง ถ้าทำงานสำเร็จ เขาย่อมได้รับผลก่อน ถ้างานล้มเหลว เขาย่อมได้รับบทเรียนก่อน ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ การเป็นกองหน้าในการทำงาน ได้ทำให้เขาเก็บรับบทเรียน สามารถพัฒนาความคิดความอ่าน ปรับปรุงความสามารถของตนเอง กลายเป็นบุคลิกภาพที่พึงปรารถนาขององค์การ ฝรั่งเขียนไว้ประโยคหนึ่งว่า “ขีดจำกัดของข้าพเจ้าคือฟากฟ้า” คำ ๆ นี้สะท้อนให้เห็นว่า พลังของคนนั้น สามารถจะดั้นด้นไปได้ไกล และไกลจนไม่อาจรู้ได้ว่า จุดสุดท้ายอยู่ตรงไหน คำ ๆ นี้ก่อแรงบันดาลใจใหญ่หลวงว่า ความคิดสร้างสรรค์ของมนุษย์ไม่มีจุดสุดท้าย คำ ๆ นี้จะสร้างสรรค์สิ่งใหม่ได้อีกนับแสนนับล้านอย่าง คำ ๆ นี้ก่อให้เกิดจินตนาการที่กว้างไกลและลุ่มลึก คำ ๆ นี้จะทำให้ความคิดฝันกลายเป็นความจริงขึ้นมาได้ คำ ๆ นี้ทำให้มนุษย์สามารถสร้างคุณูปการ ที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกรขึ้นได้ในอนาคต โลกไม่ได้ให้สิ่งต่าง ๆ ตามใจใครปรารถนา โลกจะให้สิ่งต่าง ๆ แก่ผู้สมควรได้รับเท่านั้น ถูกแล้ว ทุกคนมีสิทธิที่จะฝัน มีสิทธิที่จะตั้งจิตปรารถนา แต่จะเรียกร้องเอาด้วยจิตใจแต่เพียงอย่างเดียวไม่ได้ หากต้องลงมือคิดและปฏิบัติจึงจะเป็นผล ข้อสำคัญ สิ่งที่เราคิดฝัน จะต้องเริ่มต้นจากความเป็นจริง ถ้าเสียงของเราแหบแห้ง อย่าคิดหวังเป็นนักร้อง ถ้าอยากรวย ซื้อหวยอย่างเดียวไม่พอ ต้องทำงานหนักด้วย ถ้าอยากเป็นผู้รับ ต้องเป็นผู้ให้เสียก่อน ดังที่มีคนกล่าวว่า “เมื่อเราต้องการทะเล ย่อมจะต้องยอมรับเสียงคลื่นลม เมื่อเราอยากได้น้ำฝน ต้องยอมให้มีฟ้าแลบฟ้าผ่า” นี่คือกฎความเป็นจริงของธรรมชาติ ที่มีค่ามากต่อทุกชีวิต นักจิตวิทยาบอกว่า “แท้ที่จริงแล้ว คนเรามีกำลังมากเกินกว่าที่ตัวเราจะนึกถึงเสียอีก มันเป็นแหล่งความเข้มแข็ง ที่ใช้ไม่รู้จักหมด ที่มันไม่ถูกนำออกมาใช้ ก็เพราะ เราไม่ค่อยจะผลักดันให้มันออกไปพ้นจาก ประตูแห่งความเหน็ดเหนื่อยนั่นเอง” มาดามคูรี่ นักวิทยาศาสตร์โลกผู้ค้นพบธาตุเรเดียม ได้กล่าวถ้อยคำไว้ว่า “ชีวิตไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับคนเรา เราต้องทำงาน และเหนือกว่านั้น เราต้องมีความเชื่อถือตัวเราเอง เราจะต้องเชื่อว่า คนแต่ละคนสามารถที่จะทำอะไรบางอย่างได้ เป็นอย่างดี และดังนั้น เมื่อเราได้ค้นพบว่า อะไรบางอย่างของเรานั้นคืออะไรแล้ว เราจะต้องมุมานะทำต่อไปจนกว่าจะสำเร็จ” อุปสรรคนั่นเอง ที่สร้างคน ขวากหนามนั้นเอง ที่หล่อหลอมคนให้แข็งแกร่ง หนทางที่ยากลำบากนั้นเอง ที่ทำให้คนทรหดอดทน คลื่นร้ายและลมแรงต่างหาก ที่ทำให้คนเต็มคน เห็นด้วยไหมครับว่า “ว่าวขึ้นสู่ที่สูงได้เพราะต้านลม คนขึ้นสู่ที่สูงได้เพราะสู้อุปสรรค” จากคุณ : แบ่งกัน - [ 11 ก.ค. 48 00:55:32 ]

ความคิดเห็นที่ 126 ความไม่รับผิดชอบ ไม่มีใครขอร้องให้ทำ แต่เป็นเรื่องการทำกันขึ้นมาเอง และมักจะแฝงอยู่ ในทุกขั้นตอนของการทำงาน มีคนจำนวนไม่น้อยทีเดียว ที่พอใจจะทำอยู่แค่สิ่งที่ได้ทำอยู่เดิม เมื่อเผชิญปัญหา ก็ไม่ยอมหาทางออกใดอื่นที่สามารถจะทำได้ คนทำงานเป็น จึงต้องศึกษา สภาพความเป็นจริงของสิ่งต่าง ๆ เสียก่อน มิฉะนั้นจะเข้าทำนองที่เรียกว่า “ไปฆ่าเสือด้วยมือเปล่า ลุยน้ำโดยไม่รู้ความตื้นลึก” เฉื่อยเนือยเดี๋ยวนี้ ก็กระปรี้กระเปร่าเดี๋ยวนี้ได้ ซึมเซาเดี๋ยวนี้ ก็สดชื่นเดี๋ยวนี้ได้ เหนื่อยหน่ายเดี๋ยวนี้ ก็กระฉับกระเฉงเดี๋ยวนี้ได้ โดยไม่ต้องใช้ยาปลุกประสาทใด ๆ ทั้งสิ้น ปมปัญหาอยู่ทีใจเราเอง ผู้รู้สอนว่า ให้ “ทำเป็น” หรือพูดอีกอย่างหนึ่งคือ “แสร้งทำ” จงทำเป็นกระตือรือร้น แล้วจะกระตือรือร้นไปเอง คนที่จดจำอะไรได้มาก ก็อยู่ตรงนี้เอง อยู่ที่ความตั้งใจ เมื่อมีสิ่งที่ควรสนใจ มากระทบประสาทและหู เขาจะดู ไม่เพียงแต่เห็น เขาจะฟัง ไม่เพียงแต่ได้ยิน จากคุณ : แบ่งกัน - [ 11 ก.ค. 48 00:56:38 ]

ความคิดเห็นที่ 127 จากข้อความข้างต้นนั้น ผมนำมาจากหนังสือของคุณประสาร มฤคพิทักษ์ ชื่อหนังสือ "คำบันดาลใจ" ส่วนหนึ่ง... และบางส่วนได้จดมาจากกำแพงวัด และหนังสือเล่มอื่นๆ ซึ่งจำไม่ได้แล้ว เห็นว่ามีประโยชน์ เผื่อจะเป็นกำลังใจให้กับเพื่อนๆ พี่ๆ ห้องสีลมนี้ครับ จากคุณ : แบ่งกัน - [ 11 ก.ค. 48 01:01:00 ]

ความคิดเห็นที่ 128 พูดถึงเรื่องลูกน้องนะครับ.......พอดีเมื่อวันก่อนผมปฐมนิเทศน์ พนักงานใหม่ก็เลยเอามาเล่าให้ฟังครับ.. หัวข้อ “ทำงานเพื่ออะไร??” ผมถามพนักงานว่า... เราทำงานเพื่ออะไร?? แน่นอนครับ คำตอบก็มีมากมาย เช่น เพื่อมีรายได้ เพื่อหาประสบการณ์ เพื่อความก้าวหน้า เพื่อแบ่งเบาภาระครอบครัว ฯลฯ ผมบอกพวกเขาว่า...ก่อนที่จะตอบว่า เราทำงานเพื่ออะไร นั้น เราต้องดูก่อนว่า เป้าหมายในการทำงานของเราคืออะไร? เพราะผมเชื่อว่า เป้าหมายเป็นสิ่งสำคัญ เหมือนเข็มทิศในการเดินเรือ ถ้าเราขาดเป้าหมาย นอกจากทำให้เราเสียเวลาแล้ว บางทีเราก็ไปไม่ถึงสิ่งที่เราหวังอย่างแน่นอน เช่น บ่อยครั้งที่เราเดินออกจากบ้านโดยไม่มีเป้าหมาย เราก็เดินแบบไร้จุดหมายนั่นเอง... เป้าหมายจึงเป็นสิ่งที่เราต้องตั้งไว้และไปให้ถึง...ผมถามพวกเค้าว่า อะไรคือ เป้าหมายของเรา แน่นอนครับ หลายๆคนตอบเช่น มีเงินเดือนมากๆ มีครอบครัวดีๆ มีเพื่อนดีๆ มีงานดีๆทำ ปมบอกไม่ใช่ เป้าหมายของเราทุกคน คือ..ความสุข และการอยู่อย่างมีศักดิ์ศรี... คงไม่มีใครปฏิเสธว่า ทุกคนต้องการความสุข ความสุขจากการมีสิ่งที่ตนขอบ มีบ้านอยู่ มีเพื่อนดี ทำงานในองค์กรดีๆ และสำคัญกว่านั้นทุกคนต่างก็ต้องการศักดิ์ศรีในสังคม คือเป็นที่ยอมรับนั่นเอง.. แต่เราจะมี 2 สิ่งนั้นได้อย่างไร??? ผมบอกเขาว่า มันอยู่ที่ตัวคุณเอง นั่นคือคุณต้องสร้างด้วยตัวคุณเอง อยากมีงานดีก็ต้องทำงานดี อยากมีเพื่อนดีก็ต้องดีกับเพื่อน อยากมีเงินเพื่อซื้อสิ่งที่ตนเองอยากได้ ก็ต้องขยัน เก็บเงินอดออม ฯลฯ สุดท้ายคำตอบ คือ ต้องพัฒนาตนเอง..... พัฒนาตนเอง ให้เก่งขึ้น ทั้งปัญญาและจิตใจ ซึ่งสิ่งเหล่านี้ เราจะได้จากการทำงาน เราทำงานเราต้องมุ่งมั่นเพื่อเอาชนะงาน ทำให้งานออกมาดี เมื่อเราสนใจที่จะเอาชนะงาน สนใจที่จะทำให้คนรอบข้างรักใคร่ สิ่งที่เราได้คือ ความก้าวหน้าในงานและ ความรักจากเพื่อนร่วมงาน.. ดังนั้น การทำงานจึงต้องมีเป้าหมาย เป้าหมายเพื่อ พัฒนาตัวเอง ให้มีความรู้ มีทักษะ มีความขยันอดทน และที่สำคัญคือ การมีน้ำใจต่อเพื่อนร่วมงาน.. หากทุกคนมีเป้าหมายเช่นนี้ และพยายามไปถึงเป้าหมายนั้น แน่นอนครับ...วันหนึ่งเขาผู้นั้นจะต้องประสพความสำเร็จในชีวิต....อย่างแน่นอน. ดังนั้นการมีเป้าหมายในการทำงาน ว่าจะพัฒนาตัวเอง เพื่อ ความก้าวหน้าและการอยู่กับคนอื่น จึงเป็นเรื่องสำคัญ ไม่ใช่แค่ ทำงานให้เสร็จไปวันๆ หรือทำงานเพื่อหวังแค่เงินเดือนขึ้น เท่านั้น.. ผมมาให้กำลังใจ คุณศักดิ์ชัย ครับ..การฝึกเด็ก การสร้างคนทำงาน เป็นหน้าที่ ที่เหน็ดเหนื่อยครับ..แต่เราต้องไม่หมดกำลังใจครับ เพราะ มีคนแบบคุณศักดิ์ชัย นี่แหละ สังคมจึงพัฒนาไปได้... ผมบอกลูกน้องเสมอๆว่า “งานคือ ชีวิต”ไม่มีงานก็ไม่มีชีวิต ชีวิตที่ดีจึงมาจากการทำงานเท่านั้น...และคุณจะมีงานดีไม่ได้ ถ้าคุณไม่มุมานะในการทำงานครับ.... จากคุณ : มือเก่า (คนอุบล) - [ 11 ก.ค. 48 06:45:56 ]

ความคิดเห็นที่ 129 อยากแสดงความคิดเห็นต่อจากคุณศักดิ์ชัย คหที่120ครับ ที่จริงผมก็มีปัญหาคล้ายๆกันครับ  คือ อยากจะหาคนมาเป็นพาร์ทเนอร์ทางธุรกิจ  หรือจ้างคนดีๆมาทำงาน  แต่หาไม่เคยเจอครับ  บางคนขาดตรงนี้  ขาดตรงนั้น  โดยเฉพาะเรื่องวิธี  หรือความจริงจังกระตือรือร้นในการทำงาน  แต่มาถามตัวเองว่าทำไมเราถึงไม่เคยเจอคนดีๆเลยนะ  สุดท้ายผมมาเกิดไอเดียว่า  มันต้องมีอะไรผิดพลาดสักอย่าง  ไม่ใช่พวกเขาหรอกที่ผิดพลาด  เราเองต่างหากที่ผิดพลาด  อะไรก็ตามที่เรารู้ตัวหรือไม่ ผมมานึกดูว่า  ทำไมคนที่ประสบความสำเร็จเขาถึงทำงานกันได้  เขาทำอย่างไรจึงประสบความสำเร็จ - เขาสามารถทำให้คนไม่มีประสิทธิภาพ  กลายเป็นคนมีประสิทธิภาพ - เขารู้ว่าจะหาคนมีประสิทธิภาพจากไหน ? ลูกจ้างไม่ได้ผิดหรอกครับ  โลกก็ไม่ได้ผิด  เราต่างหากที่ผิด  และไม่เข้าใจโลก  การที่เราคิดว่าเราทำถูกทุกอย่างแล้ว ทำไมผลถึงยังไม่ดีขึ้น  แสดงว่าอาจจะเป็นเพราะปัจจัยอื่นๆที่ไม่สามารถควบคุมได้  เช่นโชคชะตา  ซึ่งแท้ที่จริงอาจจะเป็นเพราะความรู้ของเรายังมองไม่ออกว่าเราผิดพลาดอะไร   การหาคำตอบไม่เจอ  ไม่ได้แปลว่าไม่มีคำตอบ  ผมเคยประสบปัญหาและคิดว่าเราทำถูกทุกอย่างทำไมถึงผลยังออกมาไม่ดีอย่างที่คิด  เลยไปโทษดวง ฮวงจุ้ย  สิ่งที่อยู่เหนือการควบคุม  เพื่อจะได้มีคำตอบ... เวลาผ่านไป  ประสบการณ์มากขึ้น  กลับมาเห็นข้อบกพร่องที่เราไม่เคยเห็น  มันอยู่ตรงนั้นแท้ๆ  แต่เราไม่เห็น   ทุกวันนี้ผมจะยึดหลักว่า  คนที่ประสบความสำเร็จเขาทำงานกันอย่างไร  บางที่เขาก็ได้โจทย์ข้อเดียวกับเรา  อยู่ในสังคมเดียวกับเรา  ทำไมเขาถึงทำได้  เขาต้องรู้คำตอบบางอย่างที่เราไม่รู้เป็นแน่แท้ ผมว่าลองดูใหม่ครับ  หาคนถูกที่หรือยัง(หาปลาทูในแม่น้ำ  ยังงัย คงไม่เจอหรอกครับ)  สอนคนถูกหลักจิตวิทยาหรือเปล่า ผมได้ประสบการณ์บางส่วนจากการสอนพิเศษหลักสูตรใหม่ที่มหา'ลัยแห่งนึง  พอสอนจบเทอม  เอางานนศ.มาดู  มีงานนศ.ที่สอนโดยอาจารย์อีกท่านนึง  งานออกมาเจ๋งมาก  เหมือนมืออาชีพ  ในขณะที่คนอื่นงานธรรมดาจนถึงคุณภาพต่ำ  ผมเลยได้ข้อคิดว่า  คุณภาพของงานนศ. ส่วนนึงก็อยู่ที่คุณภาพของอาจารย์และการประเมินความสามารถ(อาจารย์อื่นทุกคนคิดว่า  งานระดับมืออาชีพต้องใช้เวลาฝึกหลายปี  ไม่มีทางที่จะทำได้ดีภายใน 1 เทอม คือเราไม่คาดหวังว่างานจะดีตั้งแต่แรก) คุณภาพของผู้นำดูได้จากคุณภาพของผู้ตาม ถ้าเราไม่คาดหวังว่าจะได้ผลงานดีจากคนงานตั้งแต่แรก (ทัศนคติลึกๆ) โอกาสที่จะได้งานดีๆ  ก็แทบไม่มีเลยครับ แต่ผมก็ไม่ได้สรุปนะว่าต้องทำอย่างไร  เพียงแต่เสนอประเด็นว่าการที่ผลคำตอบออกมาไม่ถูกนั้น  แสดงว่ายังทำวิธีทำไม่ถูกต้องมากกว่าการตอบว่า โจทย์ข้อนี้ ไม่สามารถทำได้ครับ จากคุณ : Jimmy Walker - [ 11 ก.ค. 48 12:44:45 ]

ความคิดเห็นที่ 130 อ่านของคุณแบ่งกันแล้วก็ยังงง   บางตอนบอกว่าให้ยอมรับในสิ่งที่เราทำได้ไม่ดี(น่าจะแปลว่าสิ่งที่ไม่มีพรสวรรค์)  แต่อีกตอนบอกว่าข้ออ้างเรื่องพรสวรรค์เขาเลิกพูดกันแล้ว  แต่ให้ใช้พรแสวงแทน ยังงัยกันครับ อยากเสนอความเห็นเรื่องนี้ด้วย  แต่ไม่รู้จะตอบยังงัย  งงประเด็น จากคุณ : Jimmy Walker - [ 11 ก.ค. 48 12:52:39 ]

ความคิดเห็นที่ 131 ชอบ ชอบ คห 129....เราเห็นด้วยเลย เราเองก็เจอปัญหาลูกจ้างทำงานไม่ได้ดั่งใจ ในใจก็นึกโทษแต่พวกเด็ก ๆ ว่ามาบริษัทเหมือนมาหาเพื่อนคุย มาเปิดเน็ตบริษัทใช้คุย ใช้หาข้อมูลโน่นนี่ที่ไม่เกี่ยวกับงานเลย วันเวลาผ่านเลยเราได้แต่บ่น ๆ ๆ ๆ จนรู้สึกเบื่อตัวเองเหมือนจ้างเค้ามา แต่ในที่สุดก็ต้องทำเองเกือบทุกอย่าง....จนเราเริ่มมานั่งคิดใหม่ทำยังไงไม่ให้ตัวเองตกอยู่ในสภาพนี้ ..... เราเริ่มใช้วิธีการใหม่ คุยกันบ่อยขึ้น (เอาเฉพาะงาน) ไล่ตามงานเป็นเรื่อง ๆ อะไรไม่เสร็จ ทำไมไม่เสร็จ พร้อมให้คำแนะนำไปแก้ไขใหม่ เค้าเรียงด่าไปยิ้มไป....ตอนนี้เราเริ่มใจเย็นลงเพราะเด็กจะรู้แล้วเราจะตามงานเค้าแบบมีระยะเวลาให้ ไม่เหมือนแต่ก่อนที่ตามมันทุกวัน บ่นทุกวัน เค้ามีกรอบเวลาที่เรามอบหมายให้เป็นตัวกำหนด...ยังไม่ได้ผลดีเลิศแต่อย่างน้อยเค้าก็สนใจทำงานมากขึ้นเพราะจะไม่ได้ยินเสียงตามงานทุกวัน ทุกระยะ แต่จะเป็นเมื่อถึงกำหนดเวลาที่มอบหมายให้ เราพยายามที่จะสอนให้เค้าทำงานด้วยตัวเองไม่ใช่รอคำสั่งอย่างเดียว การสอนคนให้เก่งไม่ใช่เรื่องที่ทำได้ในเวลาอันสั้น แต่ต้องคอยติดตามเป็นพี่เลี้ยงช่วงที่เค้ายังไม่เข้าใจการทำงานเป็นระบบ...เราเองก็เหนื่อยแต่พยายามอดทนสร้างคน ...เฮ้อ! หวังว่าที่เราพยายามอยู่คงไม่สูญเปล่า :-) จากคุณ : jodai (jodai) - [ 11 ก.ค. 48 15:19:22 ]

ความคิดเห็นที่ 132 Model ที่ 3 ความสามารถของเจ้าของกิจการที่ควรจะมี... จากคุณ : wbj - [ 11 ก.ค. 48 18:03:01 ]

ความคิดเห็นที่ 133 ขอเรียนคุณ Jimmy Walker ไว้ก่อนครับว่า จากข้อความที่ผมโพสต์นั้นผมคัดลอกมาจากหนังสือของคุณประสารเกือบทั้งหมดครับ " กฎความสำเร็จข้อหนึ่ง คือ การค้นพบตนเอง จากประสบการณ์ทั้งของผู้อื่น และของตนเองนั้นได้พบว่า เราต้องยอมรับในสิ่งที่เราทำได้ไม่ดี ยอมรับสิ่งที่ใจไม่ชอบและทนไม่ได้ ไม่มีเหตุอะไรที่จะไปบังคับตนเองอยู่กับสิ่งที่ไม่ชอบหรือทำได้ไม่ดี เพียงเพราะเหตุที่สิ่งนั้นให้ผลตอบแทนดี หรือว่างานนั้นทำให้เพื่อนพอใจ " " ข้ออ้างในเรื่องพรสวรรค์นั้น เขาเลิกพูดกันไปแล้ว สิ่งที่สำคัญกว่า คือ สิ่งที่เรียกว่า พรแสวง ควรถือหลักความเป็นจริงที่ว่า “ไม่มีใครเกิดมาเพื่อที่จะเป็นอะไร มีแต่ว่า เมื่อเป็นอะไรแล้ว จะทำงานนั้นให้ดีได้อย่างไร " สำหรับตอนที่บอกว่าเราต้องยอมรับในสิ่งที่เราทำได้ไม่ดีนั้น ผมเข้าใจว่าผู้เขียนสื่อให้เราคิดและยอมรับในความสามารถของตัวเอง ในสิ่งที่เรามี เราเป็น คือการค้นพบตนเองครับ สำหรับตอนที่ว่า...ข้ออ้างในเรื่องพรสวรรค์นั้นเขาเลิกพูดกันไปแล้ว.. ส่วนตัวผมเห็นว่าคนเราทุกคนฝึกกันได้ ไม่มีใครเป็นงานมาตั้งแต่เกิด มันอยู่ที่ความเพียร พยามยามของแต่ละบุคคลครับ บางคนฝึกแล้วเป็น บางคนไม่เป็น แต่ทว่าหากเราได้พยายมอย่างเต็มความสามารถของเราแล้ว พบว่าผลงานออกมายังไม่ดีจริงๆ เราควรจะยอมรับโดยกลับไปอ่านที่ข้อความประโยคแรกครับ แต่พอมาอ่านประโยคที่สอง (ที่น่าจะยกมาอ่านก่อนในบรรทัดแรกๆ) คิดว่าน่าจะเข้าใจได้ง่ายขึ้นกว่านะ มีใครคิดเหมือนผมบ้างหรือเปล่าครับ จากคุณ : แบ่งกัน - [ 11 ก.ค. 48 18:43:17 ]

ความคิดเห็นที่ 134 งึม ๆ ๆ มาแปะว่า  ฉานอ่านถึงตรงนี้นะยะ  ฮุ ๆ ๆ อยากโพสรุปแต่กลัวกระทู้เค้าโหลดช้าคะ  อย่าดีกว่า จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ 12 ก.ค. 48 00:50:19 ]

ความคิดเห็นที่ 135 คุณศักดิ์ชัยไม่เข้ามา กระทู้เงียบเหงาไปเลยค่ะ ขอเสียงหน่อย จากคุณ : jodai (jodai) - [ 12 ก.ค. 48 15:31:01 ]

ความคิดเห็นที่ 136 ขอต่อความเห็นคุณแบ่งกันครับ  เรื่องพรสวรรค์กับพรแสวง ที่ว่าผมอยากแสดงความเห็นเรื่องนี้คือ ผมได้อ่านมาจากหนังสือชื่อ "First Break All The Rule" หรือ ชื่อไทยว่า "ฝ่ากฎเพื่อผลสำเร็จ"  โดยเนื้อหาหนังสือเล่มนี้เกิดจากการวิจัยของสถาบันองค์การ Gallup ในอเมริกา  โดยแบ่งกลุ่มผู้จัดการระดับต่างๆจำนวนมาก(จำไม่ได้ว่าหลายร้อยหรือหลายพันคน)  ตามระดับประสิทธิผลของส่วนที่พวกเขารับผิดชอบ  และสัมภาษณ์ถึงวิธีการทำงานของพวกเขา หนังสือเล่มนี้สรุปถึงปัจจัยการทำงานของผู้จัดการที่มีประสิทธิผลชั้นยอด  ว่ากลุ่มนี้เมื่อเทียบกับกลุ่มที่มีประสิทธิผลระดับกลางหรือระดับต่ำ  พวกผู้จัดการชั้นยอดเหล่านี้จะทำงานต่างไปจากความคิดอุดมคติของคนทั่วไป (ถึงชื่อหนังสือ Break all the rule งัย)  เช่น พวกนี้จะคัดเลือกคนอย่างดีมาตั้งแต่แรก  และให้สัมภาษณ์ว่าลูกน้องชั้นยอดของพวกเขา  จะเป็นพวกมีพรสวรรค์  พวกเขารู้ว่าจะคัดเลือกคนอย่างไรแล้วจะได้คนเก่งๆ  และผู้จัดการก็จะให้เวลากับคนเก่งๆมากกว่าคนอื่นๆ  ซึ่งแตกต่างจากความคิดอุดมคติทั่วไปที่บอกว่าต้องให้เวลากับลูกน้องเท่าๆกัน  หรือให้เวลากับคนที่ทำงานช้า  เพื่อเทรนให้มากหน่อย  แต่ผู้จัดการชั้นยอดเชื่อว่าลูกน้องเก่งๆ  ต้องการเวลาและความสนใจจากเจ้านายมาก  ถ้าเจ้านายให้เวลากับคนอื่นๆมากกว่า  ประสิทธิภาพของเขาจะลดลง (คนเก่งๆก็ต้องการให้เจ้านายให้ความสำคัญมากๆ) เนื้หาโดยสรุปก็คือ  ในสมองคนเราเหมือนมีเส้นทางหลายสายพาดอยู่  บางเส้นใหญ่ บางเส้นเล็ก  พรสวรรค์นั้นเหมือนทางด่วนในสมอง  ป้อนอะไรไปก็เรียนรู้เร็ว  เพราะมันคือธรรมชาติของเขา  และหนังสือยังเสนอว่าทุกอาชีพต้องการพรสวรรค์แม้กระทั่ง พนักงานระดับล่าง เช่น พนักงานทำความสะอาด  ก็จะบางคนทำได้ดีกว่าบางคน  ผมมานึกดูแล้วมันก็เหมือนกับสิ่งที่เราถูกสอนมาในวิชาบริหาร คือ Put the right man on the right job. แต่ก่อนที่เราจะ Put คนอื่น เราควรจะ Put ตัวเองเสียก่อน  แต่โลกเรามันก็มีสิ่งล่อใจอยู่อย่างหนึ่งคือ  ความสำเร็จในรูปแบบของตำแหน่งหน้าที่ๆสูงขึ้น  ฐานะการเงินหรืออาชีพที่คนยอมรับมากกกว่า  ดังตัวอย่างในหนังสือถึงคนที่เก่งกาจในงานขายจนทำยอดได้สูงสุดและได้รับตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายขาย  แต่งานขายกับงานผู้จัดการนั้นต่างกัน(งานผุ้จัดการต้องเก่งเรื่องจัดการและเป็นผู้นำ) สุดท้ายชายคนนั้นก็ตกต่ำและต้องออกจากงานไป  โดยที่ไม่มีใครทราบว่ามันเกิดอะไรขึ้น  หรืออีกตัวอย่างหนึ่งของนักข่าวชั้นยอดที่ทำข่าวสงครามในตะวันออกกลางได้ดีเยี่ยม จนได้รับตำแหน่งเป็นระดับหัวหน้าและเพิ่มเงินเดือน  แต่ต้องไปประจำอยู่ที่สำนักงานใหญ่ที่นิวยอร์ก  สุดท้ายชายคนนี้ก็ตกต่ำอีกครับ  เพราะเขาต้องดูแลข่าวทุกประเภท  รวมทั้งข่าวเศรษฐกิจ(ที่เขาไม่มีความถนัดเลย) แต่ที่กล่าวมาไม่ใช่ไม่ให้ความสำคัญกับพรแสวงนะครับ  เพียงแต่ประเด็นคือ  คนที่จะประสบความสำเร็จในระดับสุดยอดในอาชีพต่างๆ  คือคนที่มีพรสวรรค์ประกอบด้วยอย่างมาก  ผมว่าพรสวรรค์มันเปรียบเหมือนตัวคูณนะครับ  พรแสวงเหมือนตัวตั้ง  คนสองคนมีพรแสวงเท่ากับ3เท่ากัน  แต่คนนึงมีพรสวรรค์ 2 อีกคนนึง 3  ผลจะออกมาต่างกันอย่างมากตามระดับพรสวรรค์  หรือเหมือนอย่างคนหลงทาง  ยิ่งเดินเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งไกลออกจากเป้าหมายมากขึ้นเท่านั้น ทักษะเป็นสิ่งที่เรียนรู้กันได้  แน่พรสวรรค์นั้นอยู่ในสมอง เรียนรู้ไม่ได้ครับ ถ้ามีคนสนใจประเด็นนี้  มีเวลาผมจะมาแสดงความเห็นกันต่อครับ  อยากทราบความเห็นคุณแบ่งกันด้วยครับ จากคุณ : Jimmy Walker - [ 13 ก.ค. 48 18:19:48 ]

ความคิดเห็นที่ 137 สำหรับเรื่องพรสวรรค์นั้น คิดว่าน่าจะอาศัยอยู่ใน DNA ตั้งแต่เราเกิดมา วันก่อนอ่านข่าวเจอเด็ก 4 ขวบ พูดและอ่านภาษาไทย-อังกฤษได้คล่อง พูดได้เป็นคำๆ แบบนี้ต้องยอมรับครับว่าเป็นพรสวรรค์ของเจ้าตัว พอเอาเรื่องนี้มาคุยกับลูกค้าผมเค้าบอกว่าตอนมาเกิดไม่ได้ดื่มน้ำลืมชาติ เลยทำให้ความรู้ติดตัวตามมาด้วย (ว่าไปนั่นเลย -_-' ) อีกสิ่งหนึ่งคืองานศิลปะ เป็นสิ่งที่ผมเชื่อว่าเป็นพรสวรรค์ อย่างผมเคยพยายามวาดรูปด้วยสีน้ำมาหลายครั้ง แต่ดูไม่จืดเลย ช่วงม.ต้น เก็บเงินมาซื้อพวกอุปกรณ์ต่างๆ มาละเลงตามที่เราอยากทำมัน คิดว่าเราก็ทำได้เหมือนกัน ป้ายๆ แต้มมันลงไป เดี๋ยวก็ art เอง เห็นคนอื่นทำเหมือนมั่วๆ แล้วก็ออกมาสวยงาม แต่มันไม่ใช่ครับ สิ่งเหล่านี้การเรียนรู้เป็นเพียงพื้นฐาน แต่ต่อจากนั้นคือพรวรรค์ล้วนๆ ครับ ( เช่นผลงานของอาจารย์เฉลิมชัย โฆษิตพิพัฒน์ เรียกว่า born to be ได้หรือเปล่าครับ ) และหากจะเปรียบเรื่องพรแสวงกับเครื่องสำอางแล้ว ก็คงเปรียบได้ว่า พรแสวงเป็นเบส พรสวรรค์เป็นตัวแอคทีฟ ครับ จากข้อมูลที่คุณ Jimmy Walker ให้มานั้น เห็นด้วยครับ เพราะที่ทำงานเก่าผู้จัดการเคยสอนผมว่า ให้ลองสังเกตดู ปกติเวลาพี่ให้งานน้องๆ มักจะให้งานคนที่มีความสารถมากกว่าคนอื่นๆ ทั้งที่งานตัวเค้าเองก็ล้นมืออยู่แล้ว เพราะอะไร ทำไมไม่กระจายงานให้คนอื่นเท่าๆ กัน พี่เค้าบอกว่าปกติคนที่มีความรับผิดชอบต่องานของตนเองนั้น ต่อให้งานเยอะมากแค่ไหน ลำบากมากเพียงใด เค้าก็จะจัดการให้ลุล่วงไปได้ด้วยดี และเมื่อสิ่งเหล่านี้ผ่านสายตาเพื่อนร่วมงานในระดับเดียวกัน มันก็จะทำให้เกิดการยอมรับในการเป็นผู้นำ และยอมรับในความสามารถ หากวันใดวันหนึ่งต้องมีการคัดเลือกผู้นำขึ้นสักคนหนึ่ง ความลำบากใจในการเลือกแทบจะไม่มีเลย  (เรื่องที่ผมบอกมานี่มันอาจจะไม่เกี่ยวกับเรื่องพรสวรรค์เท่าไหร่นะครับ จะเกี่ยวกับเรื่องความซื่อสัตย์ต่อตนเอง และความรับผิดชอบซะมากกว่า แต่อยากเล่าสู่กันฟังครับ) แต่ว่าหากเราอ่านประวัติบุคคลที่ประสบความสำเร็จทางธุรกิจหลายๆ ท่าน จะเห็นได้ว่าเริ่มธุรกิจจากศูนย์ จากที่ไม่มีอะไรแล้วก็ฝึกฝนการทำงานโดยไม่เลือกงาน กล้ารับผิดชอบ และตัดสินใจชิ้นงานที่สำคัญมากขึ้นเรื่อยๆ จนเป็นที่ยอมรับในสังคม เป็นทุนส่วนตัวทางสังคม ผมอยากจะเรียกว่าเค้ามีพรสวรรค์ในการมองธุรกิจ และพรแสวงจากการมุมานะ ทุ่มเทการทำงานจนประสบความสำเร็จครับ จากคุณ : แบ่งกัน - [ 13 ก.ค. 48 22:12:49 ]

ความคิดเห็นที่ 138 แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 48 12:46:18 แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 48 12:45:53 จากคุณ : wbj - [ 14 ก.ค. 48 12:45:30 ]

ความคิดเห็นที่ 139 สำหรับผมนะครับ.......... ผมคิดว่า พรสวรรค์นั้นมีน้อยมากประมาณ 0.001 % ผมคิดว่า คนที่เป้นอัจฉริยะมาตั้งแต่เกิดนั้นอาจจะมี แต่ น้อยคน อาจจะ 1 ในล้าน แต่ คนที่สร้างโลกมาถึงวันนี้ ไม่ว่า จะเป็น สองพี่น้องตระกูลไรท์ โทมัส เอดิสัน หรือแม้แต่ บิล เกต์ คนเหล่านี้ ล้วนแต่สร้างมาจาก พรแสวง ทั้งสิ้น... เพียงแต่คนเหล่านี้ "คิดเป็น" และมุมานะพยายาม แม้จะล้มแล้วล้มอีก ก็ลุกขึ้นต่อสู้ สู้เพื่อให้ถึงจุดหมายที่คิดว่า ใช่....... ความสำเร็จของคน จึงมาจาก การเห็น แล้วเอามาคิด แล้วก็ลงมือทำอย่างมุ่งมั่น..จนกระทั้งประสบความสำเร็จ... ดังนั้นคนที่ประสบความสำเร็จ จริงๆแล้ว เค้าไม่มี พรสวรรค์ หรอกครับ เพียงแต่ เขาเหล่านั้นถูกสร้างให้มองสิ่งรอบตัวให้เกิดการพัฒนา มองแล้วเห็นจุดที่จะพ้ฒนาได้ แล้วก็ลงมือทำ เขาจึงสามารถ สร้างสิ่งใหม่ๆขึ้นในโลก.... หลายๆคนกว่าจะประสบความสำเร็จ เขาอาจใช้เวลาหลายปี หลายสิบปี แต่เขาไม่ท้อถอยต่างหาก...ผมจึงเชื่อในความสามารถของมนุษย์ ว่า คนทุกคนสามารถ เรียนรู้ได้ เก่งได้ ขอเพียงมีความพยายาม และ อดทน ต่อความยากลำบาก........... ผมคิดแบบนี้นะครับ.... จากคุณ : มือเก่า (คนอุบล) - [ 14 ก.ค. 48 13:32:58 ]

ความคิดเห็นที่ 140 ผมว่าคนที่มีพรสวรรค์จะเก่งกว่า ไปได้ไกลและถึงเป้าหมายได้เร็วกว่า.. แต่คนที่ไม่ท้อถอยก็จะไปถึงที่หมายได้ไม่แพ้กันแม้ว่าจะด้อยและช้ากว่า ถ้าเราใช้ปัจจัยเดี่ยวๆ(พรสวรรค์อย่างเดียว)มาพิจจารณา ผลก็เป็นอย่างที่ว่ามาแหละครับ.. แต่เมื่อเราค่อยๆเพิ่มปัจจัยอื่นๆเข้าไปทีละอย่าง ผลที่ได้คงเปลี่ยนไป...เช่น ความอดทนสู้ไม่ถอยกัดไม่ปล่อย การเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ อารมณ์ขัน ระยะเวลาในการทำงาน ฯลฯ ซึ่งอาจเรียกว่าเป็นพรสวรรค์ที่แตกต่างกัน.. ผมว่าโอกาสต่างหากละครับ ที่เป็นตัววัดความสำเร็จของคนในทุกยุคทุกสมัย.. การฝึกฝน การจัดการ การเตรียมให้พร้อมในทุกๆด้านเป็นสิ่งที่เราควรทำเพื่อว่าเมื่อโอกาสมาถึง เราจะได้คว้าไว้ได้ทัน...และเมื่อประสพความสำเร็จแล้วก็อย่าลืมสร้างโอกาสใหคนอื่นๆด้วยก็แล้วกันครับ...(เหมือนอย่างคนในสีลมนี้...สร้างโอกาสให้คนได้เรียนรู้..ยอดเยี่ยมจริงๆ) ช่วงนี้รู้สึกจะเงียบๆเหงาๆไป..นะครับ หายไปไหนกันหมด...สงสัยจะประหยัดไฟกันรึเปล่าเนี่ย...งึมๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : นนท์ลิขิต (นนท์ลิขิต) - [ 14 ก.ค. 48 17:15:03 ]

ความคิดเห็นที่ 141 พรสวรรค์ มาจากไหน ? เป็นสิ่งที่น่าคิดมานะครับ ที่คนพอคนเก่ง เรียนรู้เร็ว คนอื่นก็บอกว่าคนนั้นมีพรสวรรค์ หรือ เป็นคนที่สามารถทำงานประดิษฐ์ แบบละเอียดได้อย่างปรานีต ก็บอกเขาว่าเขามีพรสวรรค์ หรือ บางคนที่คิดได้อย่างเป็นระบบได้อย่างเยี่ยมยอด ก็บอกว่าเขามีพรสวรรค์ หรือ อย่างบิลเกตต์ ก็บอกว่าเขามีพรสวรรค์ มันน่าแปลกนะครับ ที่คนเก่งๆ หลายๆคน กลับบอกว่า นี่เป็นพรสวรรค์ แต่พรสวรรค์ที่แต่ละคนมีก็ไม่เหมือนกันด้วยสิ... เคยสงสัยไม๊ครับว่าทำไม... ? ผมชื่นชมคนที่สามารถไม่ทานเหล้า ไม่สูบบุหรี่ คนเหล่านี้เขาก็มีพรสวรรค์ที่จะไม่เอาตัวเองไปติดกับสิ่งที่จะทำอันตรายต่อสุขภาพ แต่นี่ทุกคนกลับบอกว่า เขาควบคุมตัวเองได้ดี ไม่ใช่พรสวรรค์ ผมชื่นชมคนที่สามารถอธิบายสิ่งยากๆ ให้เป็นสิ่งง่ายๆได้ พวกเขามีพรสวรรค์ทางด้านการสื่อสารจริงๆ แต่บางคนก็จะบอกว่า เขาก็ต้องสามารถทำได้สิเพราะเขาอาจจะเป็นครู เป็นอาจารย์มาก่อน... แล้ว สิ่งที่เขาเรียกว่า พรสวรรค์ของคนบางคน ก็แตกต่างจากคนอีกหลายคน หรือ เหมือนกับคนอีกหลายคนเช่นกัน แล้วจะเอาบรรทัดฐานอย่างไรมาวัด... ผมสังเกตุเห็นว่า คนที่จะยกย่องใครว่ามีพรสวรรค์ ก็เพราะว่า คนๆนั้นไม่สามารถทำอย่างที่เขาทำได้ หรือ ถึงแม้นทำอย่างที่เขาทำได้ก็ทำได้ไม่ดีเท่า หรือ ไม่รวดเร็วเท่า ก็จะยกย่องผู้ที่ทำได้ดีว่า เขามีพรสวรรค์ทางด้านนั้น ด้านนี้ แต่แท้ที่จริง เขาไม่สามารถบอกได้หรอกว่า ทำไม คนนี้ถึงทำได้ดีกว่าเรา... หรือ คนนั้นทำไมทำได้ดีกว่าคนนี้... จากการสังเกตุคนเก่งๆ และ คนที่ผมใกล้ชิด ที่เขามีความสามารถเหนือคนอื่นๆนั้น ผมว่า พวกเขาก็เป็นเพียงคนธรรมดา ไม่แตกต่างอะไรจากเราๆท่านๆกันเลย... ดังนั้น พรสวรรค์ ผมไม่คิดว่ามันมาจากสวรรค์จริงๆ หรอกครับ มันต้องมีองค์ประกอบอย่างอื่นที่ทำให้คนบางคนแตกต่างจากคนบางคนอย่างมาก ทางด้านใดด้านหนึ่ง มีเด็กแถวบ้านที่เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เขาถูกแม่บังคับให้ทำงานบ้าน นั่งเย็บผ้าเป็นเวลานานๆ ไม่เพียงเท่านั้น เขายังต้องสอยผ้า ทำงานเล็กๆน้อยๆ โดยต้องใช้เวลานานๆ เสมอๆ เมื่อเธอโตขึ้นมา เธอได้รับรางวัลชนะเลิศดอกไม้ประดิษฐ์ เป็นสิ่งที่ทางบ้านของเขาภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก ทุกคนบอกเขาว่า ดอกไม้ที่เขาทำช่างปราณีต เรียบร้อย เหมือนของจริงมากๆ เก็บรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ ไม่มีตกหล่น... เขาช่างมีพรสวรรค์ทางด้านนี้จริงๆ ถ้าผมไม่รู้จักน้องคนนี้มาก่อน ผมก็ต้องเชื่อมั่นว่าเขามีพรสวรรค์ทางด้านนี้ แต่เราเห็นกันตั้งแต่เด็กๆ ดังนั้น ผมเห็นชีวิตเขาเปลี่ยนแปลงไปเป็นขั้น เป็นตอน มีการฝีกและอบรมอย่างหนักจากแม่ของเธอ ทั้งความละเอียด ทั้งความสะอาด ยิ่งเธอก็ชอบที่จะทำอะไรนานๆ และ ประดิษฐ์ประดอยด้วย ผมไม่แปลกใจเลยที่เธอสามารถชนะเลิศทางด้านนี้... ผมเชื่อมั่นว่า พรสวรรค์ของเธอนั้น มาจากการฝีกฝนจากคุณแม่ของเธอ เป็นตัวบ่มเพราะนิสัยบางประการที่เหมาะกับการทำงานทางด้านศิลปะ อีกทั้งเธอก็ชอบทางนี้ด้วยมันก็เลยเป็นสิ่งที่สนับสนุนซึ่งกันและกัน เมื่อมีโอกาสอันเหมาะเธอก็ได้แสดงความสามารถที่เธอได้สะสมมานั้น แสดงออกมาจนคนทั่วไปยอมรับ... ถ้าคุณได้อ่านชีวะประวัติของคนที่คุณชื่นชอบ และ มีรายละเอียดของชีวิตของเขาแล้ว คุณจะเห็นว่า คนทุกคนที่ประสบความสำเร็จทางด้านใดๆนั้น ได้ถูกสิ่งแวดล้อมในตอนก่อนที่เขาประสบความสำเร็จ หล่อหลอมให้เขามีนิสัย หรือ ความคิดความอ่านเป็นไปในแนวทางที่เขาจะสำเร็จทั้งนั้น นักกีฬาที่เก่งๆ ก็มักได้ตัวอย่างจากพ่อ จากแม่มาก่อน ได้เห็นตั้งแต่เด็กๆ ได้ฝีกฝน และ อยากที่จะเป็นอย่านั้น ทำให้เขามุ่งมั่นที่จะทำ ฝีกหนักเพื่อจะได้ประสบความสำเร็จกันทั้งนั้น... สิ่งที่ผมเล่ามานี้เป็นสิ่งที่ผมได้รับจากการสังเกตุคนรอบข้าง และ ได้รับรู้จากการอ่านประวัติของคนที่ผมชื่นชอบ ทำให้ผมเชื่อมั่นว่า พรสวรรค์ มาจากการหล่อหลอมของชีวิตตั้งแต่วัยเยาว์ จนถึงปัจจุบัน ว่าเขาผ่านประสบการณ์ทางด้านใด ว่าเขาผ่านสิ่งแวดล้อมทางด้านใดมา แล้ว เขาสามารถเก็บสิ่งเหล่านี้เอามาเป็นนิสัยที่ดี รวมทั้งเป็นข้อมูลและ การกระทำที่เหมาะกับสิ่งที่เขาทำอยู่ มันก็จะฉายแววของพรสวรรค์ขึ้นให้เห็นครับ... ผมกำลังทดลองจากลูกน้อยของผมเช่นกันว่า การให้ การส้รางในสิ่งที่เหมาะกับเขา ผลักให้เขาสามารถใช้ความสามารถตามที่เขาชอบได้อย่างเต็มที่ แล้วผมจะดูว่า เขาจะมีพรสวรรค์ทางด้านที่เขาชอบตั้งแต่เยาว์วัยหรือไม่ คงต้องมาดูกันตอนที่เขาเติบใหญ่แล้วครับ... แล้วใครจะอยู่รอผลการทดลองของผมไม๊เอ่ย.... จากคุณ : Wiboon Joong (wbj) - [ 14 ก.ค. 48 19:07:39 ]

ความคิดเห็นที่ 142 เห็นด้วยกับเฮียจุงครับ พรสวรรค์คือสิ่งที่ทุกคนมี  แต่ไม่เหมือนกัน  ซึ่งน่าจะเกิดจากหลายๆปัจจัย  เช่นพันธุกรรม(จากพ่อแม่)  ความบังเอิญของพันธุกรรม(ที่เราไม่สามารถกำหนดได้ว่าจะให้ลูกเกิดมาเป็นอย่างไร-ท่านที่มีลูกหลายคนอาจสังเกตว่าเลี้ยงลูกมาแบบเดียวกันทุกอย่างทำไมนิสัยไม่เหมือนก้น)  สิ่งแวดล้อม(ทั้งที่บ้านและที่อื่นๆที่ไม่สามารถควบคุมได้)  การเลี้ยงดู ฯลฯ ทำให้เราแตกต่างกัน ผมอยากจะยกตัวอย่างรายการยามเช้า ที่มีผู้หญิงสี่คนมาคุยจ้อกันหลังจากรายการวิเคราะห์ข่าว  เราจะเห็นว่ามีพิธีกรอยู่คนหนึ่งที่ตอนนี้โด่งดังจากการจ้อของเธอนี่แหละ  เธอทำได้อย่างดีตามคอนเซ็ปของรายการมาตั้งแต่เริ่มแรกแบบไม่ต้องพยายามเลย(ซึ่งเธอคงไม่มีเวลาไปฝึกจ้อมาก่อน)  ในขณะที่อีกสามคนพยายามไปพัฒนาฝีมือการจ้ออย่างไรก็ไม่สามารถทำได้อย่างลื่นไหลเท่า  การจ้อเป็นธรรมชาติ(พรสวรรค์)ของเธอ....... ผมสังเกตดูว่า คนที่ได้ทำงานที่ตนเองมีพรสวรรค์จะประสบความสำเร็จตั้งแต่เริ่มแรกหรืออายุยังน้อย  ในขณะที่คนที่ใช้พรแสวงอย่างเดียวจะประสบความสำเร็จเมื่ออายุมากกว่า  น่าแปลกที่บางคนอายุแค่ 30-40 ก็ประสบความสำเร็จมากกว่าที่บางคนทำตลอดชีวิต(ทั้งๆที่ก็เริ่มจากศูนย์เหมือนกัน) ในบางเวทีของการแข่งขัน  เราอาจเจอคนที่ทำงานหนักสุดๆ  เพื่อให้ได้ชัยชนะ  คนที่อย่างไรเสียเราก็ไม่มีวันชนะเขาในด้านความพยายาม  หรืออย่างมากก็แค่เสมอ(เพราะเราไม่สามารถไปบังคับให้เขามาทำงานน้อยลงได้)  ฉะนั้นวิธีเดียวที่จะชนะได้ก็ต้องอยู่ทีปัจจัยอื่นที่ไม่ใช่ด้านความพยายาม  และเป็นด้านที่คู่ต่อสู้ไม่อาจตอบโต้ได้  ด้านนั้นคือพรสวรรค์ ถ้าเราเลือกเวทีที่รู้อยู่ว่าเรามีจุดแข็งที่คู่ต่อสู้ไม่อาจตอบโต้ได้(ด้านพรสวรรค์)  แล้วใส่ความพยายามเข้าไปอีก  อย่างนี้จึงมีโอกาสชนะ ผมเพิ่งอาจหนังสือเล่มหนึ่งที่พูดถึงเรื่องความสำเร็จว่าแท้ที่จริงแล้วมันคือนิสัยนั่นเอง  และผมมาคิดดูก็เห็นว่าจริง  เพราะที่ผมเห็นบางคนทำบางอย่างถูกต้องโดยสัญชาติญาณของเขา  ไม่ต้องอ่านตำราของใคร  ไม่ต้องอ่านทฤษฎีใดๆ  แต่เขาทำถูกอย่างที่เราต้องใช้เวลาศึกษาหาอ่านเป็นแรมปี   ผู้ประสบความสำเร็จหลายๆคนไม่ได้หนังสือวิธีประสบความสำเร็จ  แต่พวกเขาก็ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย  เช่น ริชาร์ด แบรนสัน, บิล ไฮเนกี้, บิล เกตส์, ไทเกอร์ วูด  ฯลฯ  สิ่งที่แยกได้อย่างชัดเจนระหว่างผู้ที่ใช้พรสวรรค์บวกพรแสวง  กับคนที่ใช้พรแสวงอย่างเดียว  คืออายุครับ  ผู้ที่มีได้ทำงานตรงตามพรสวรรค์ของตนจะประสบความสำเร็จตั้งแต่แรกๆที่เริ่มทำ  และจะประสบความสำเร็จไปตลอดชั่วชีวิต  แม้จะมีล้มเหลวบ้าง ก็เป็นเพียงความล้มเหลวเล็กน้อย การทำอะไรแล้วประสบความสำเร็จเป็นสิ่งที่น่าชื่นใจ  ผมจึงไม่อยากให้ใครหลงไปตามกระแสของเงิน  ว่าการประสบความสำเร็จคือการทำธุรกิจเพียงอย่างเดียว  การประสบความสำเร็จคือการที่คุณไปได้ไกลกว่าคนส่วนใหญ่ในอาชีพเดียวกัน  การลงแข่งในกีฬาที่ไม่ถนัดคือหายนะ  หรืออย่างน้อยอาจเหนื่อยมากอย่างไม่จำเป็น  แถมถ้าเหนื่อยแล้วไม่มีวันชนะยิ่งเป็นเรื่องเศร้าครับ ผมเคยอ่านมาว่า "ความล้มเหลว คือสิ่งที่พระเจ้าบอกเป็นนัยว่า เจ้ากำลังมาผิดทาง" จากคุณ : Jimmy Walker - [ 14 ก.ค. 48 23:04:05 ]

ความคิดเห็นที่ 143 เชื่อว่าพรสวรรค์และพรแสวงเป็นส่วนประกอบของกันและกันค่ะ พรสวรรค์เป็นสิ่งที่ทุกคนมีมาตั้งแต่เกิด (อย่างน้อยเราก็เชื่อกันว่า พรสวรรค์เป็นเรื่องของการ built-in) หรืออาจเรียกได้ว่าพวกมีทุน ทุกคนมีพรสวรรค์ค่ะ ไม่ต้องไปเปรียบเทียบว่าเราทำอะไรได้ดีกว่าใคร เพื่อหาพรสวรรค์ของตัวเองนะคะ แต่เทียบกับตัวเราเองว่าเรามีความถนัดเรื่องไหน สนใจและทำอะไรได้ดี นั่นคือพรสวรรค์ของเราค่ะ ส่วนตัวคิดว่าการหาพรสวรรค์หรือความถนัดของตัวให้เจอสำคัญกว่าการไปมองหาคนที่มีพรสวรรค์มากกว่าเรา แต่ก็เหมือนกับการทำธุรกิจนั่นแหละค่ะ คนที่มีทุนแต่ไม่รู้จักเอามาใช้ให้มันออกดอกออกผล ทุนมันก็หมดค่าไปได้ มันก็เลยต้องมีพรแสวงเข้ามาด้วย เป็นพรแสวงผลค่ะ เราอยากได้อะไร เราก็ต้องลงมือทำ เพื่อให้ได้ในสิ่งที่หวัง ถ้าพรสวรรค์กับสิ่งที่เราแสวงมันไปในทางเดียวกัน เราก็คงประสบความสำเร็จได้เร็ว แต่ถ้าเราไม่มีพรสวรรค์ในสิ่งที่เราแสวง เราก็ต้องพร้อมที่จะเหนื่อยมากกว่าคนอื่นเพื่อที่จะได้ผลอย่างเดียวกัน โอกาสก็เป็นเรื่องสำคัญมาก ๆ ค่ะ คงเคยได้ยินที่เค้าว่ากันว่าเก่งอย่างเดียวไม่พอ ต้องเฮงด้วย นอกจากโอกาสจะทำให้คนได้พัฒนาพรสวรรค์หรือฝึกฝนพรแสวงแล้ว ยังทำให้ใครอีกหลายคน ได้ค้นพบพรสวรรค์ที่ซ่อนอยู่ของตัวเองด้วย หลายครั้งที่ได้ยินคนพูดว่า เค้าไม่เคยคิดว่าเค้าจะทำอะไรแบบนี้ได้ จนกระทั่งได้มีโอกาสลองทำ มันจะดีกว่าไหมคะ ถ้าเรารู้จักตัวเองว่าชอบอะไร มีความถนัดด้านไหน แล้วสร้างโอกาสให้กับตัวเอง เอาตัวเองไปอยู่ในที่ที่เหมาะกับการเติบโตของตัวเราเอง เพราะเราจะมีโอกาสทำ และสร้างได้มากกว่าคนอื่น ในขณะที่คนที่เป็นนาย คงต้องมองให้ออกว่าคนที่ทำงานกับเราคนไหนมีพรสวรรค์ในเรื่องไหน (ทั้งที่เจ้าตัวเค้ารู้แล้ว และก็ที่คนอื่นมองออกก่อน) แล้วก็ต้องมองให้ออกเหมือนกันว่าคนไหนกำลังแสวงหาอะไร เพื่อที่จะได้ส่งเสริมกันได้ถูก (win-win เลยนะคะนี่) สำหรับคนที่รู้สึกว่าไม่มีพรสวรรค์ในสิ่งที่กำลังแสวง หากมีโอกาสบวกกับความเพียร ก็สามารถประสบความสำเร็จได้ด้วยพรแสวงของตัวเองค่ะ อาจจะได้เปรียบกว่าในเรื่องของความเข้าใจในความพยายาม การเห็นคุณค่าในสิ่งที่ได้รับ และการดูแลรักษาสิ่งที่ได้มาด้วยซ้ำ เราอาจจะเห็นหลาย ๆ คนที่มีความสามารถแล้วคิดว่าเค้าเป็นคนมีพรสวรรค์ แต่เราไม่ได้เห็นนะคะว่าเค้าใช้เวลามากแค่ไหน ในการสร้างสิ่งที่คนเรียกว่าพรสวรรค์ขึ้นมา ส่วนใหญ่เราไม่เห็นตอนเค้าแสวงหรอกค่ะ เราเห็นกันแต่ตอนที่เค้าถึงสวรรค์แล้ว ลองการทดลองครั้งสุดท้ายของเอดิสันไม่สำเร็จ เราจะได้รู้มั้ยคะว่าเค้าทำการทดลองแสวงผลมากี่พันครั้ง แต่เอดิสันเค้าไม่ได้เรียกการทดลองที่ไม่ประสบความสำเร็จของเค้าว่าความล้มเหลวนะคะ เค้าเรียกว่ามันเป็นกระบวนการที่นำมาสู่ความสำเร็จค่ะ พรสวรรค์เป็นสิ่งที่ดีค่ะ แล้วพรแสวงก็เป็นเครื่องช่วยให้คนเราไม่ต้องถูกจำกัดไว้ด้วยการมี หรือไม่มีพรสวรรค์ เพราะฉะนั้นก็อย่าให้ตัวเราถูกจำกัดด้วยคำว่าทำไม่ได้ หรือไม่ได้ทำนะคะ จากคุณ : sharing - [ 15 ก.ค. 48 02:23:31 ]

ความคิดเห็นที่ 144 เป็นห่วงสำหรับเถ้าแก่มือใหม่ที่คิดจะทำกิจการช่วงนี้ ปีนี้เศรษฐกิจแย่มากกก เหนื่อย เครียด (เรื่องเงินหมุน) ขนาดเราทำการค้ามากกว่า 10 ปี ไม่มีปีไหนที่ทำธุรกิจการค้าแล้วเหนื่อยใจเท่าปีนี้เลย จริงมั๊ยค่ะคุณศักดิ์ชัย อยากสอบถามดูด้วยว่าเพื่อนๆ คนไหนที่ช่วงนี้ทำธุรกิจอะไรดีค่ะ ตอนนี้ได้แต่ประคองตัวไม่ให้ขาดทุนเป็นใช้ได้ อาศัยกินบุญเก่า(ลูกค้าประจำ&ถาวร)ที่ทำไว้เยอะ ก็พออยู่ได้แต่เห็นเถ้าแก่ใหม่ๆช่วง 1-2 ปีที่ผ่านมา หายหน้าไปจากวงการกันเยอะ ใจหายเหมือนกัน ยังไงต้องขอความรู้จากคุณศักดิ์ชัยและผู้รู้ช่วยๆกันแนะด้วยค่ะ จากคุณ : แม่แหม่ม - [ 17 ก.ค. 48 01:51:22 ]

ความคิดเห็นที่ 145 ธรุกิจนี่ก็แปลกเนอะ... จากคุณ : wbj - [ 18 ก.ค. 48 21:19:34 ]

ความคิดเห็นที่ 146 สวัสดีครับ หายหน้าไปนาน สติแตกไปแล้วครับท่าน ช่วงนี้ต้องขออภัยครับ ไม่มีเวลาเลยครับ ต้องขอสางงานตัวเองก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวจะไปไม่รอดครับ ปัญหาเรื่อง "คน" ทำเอาท้อเหมือนกัน แต่ทำไงได้ล่ะครับ ปัญหามีไว้แก้ ก็คงต้องแก้กันไป  ขอเวลาอีกสักหน่อย จะมาร่วมแจมต่อนะครับ จากคุณ : sakchai splash - [ 19 ก.ค. 48 00:08:01 ]

ความคิดเห็นที่ 147 อ่านมาถึงกระทู้พูดปัญหาเรื่องคนนี้แล้ว.....ผมนึกไปถึงพุทธตำนานเกี่ยวกับโคตัวนึงได้ยังไงกันเนี่ย... ชื่อโคนันทวิศาล  ไม่เห็นเกี่ยวกันเลยกับเรื่องนี้ นึกอะไรดีๆได้แล้วค่อยมาเยี่ยมใหม่...ไปมั่งครับ จากคุณ : ขามเรียง - [ 20 ก.ค. 48 22:05:17 ]

ความคิดเห็นที่ 149 อืม เห็นหลายคนออกมาแสดงความคิดแล้ว ก็ขอแสดงความคิดเห็นแล้ว ก็ขอแสดงด้วยละกันนะครับ   ถ้าจะเริ่มมีกิจการของตัวเอง ต้องถามก่อนเลยว่า มีทุนอยู่เท่าไร  สำคัญอย่างแรก อดทนมากพอไหม สำคัญอย่างที่สอง เข้าใจบัญชีหรือยัง อย่างที่สาม โดยเฉพาะถ้าทำธุรกิจขายสินค้าต้องทำเข้าใจเป็นอย่างมาก เงินการลงทุนครั้งแรกเท่าไร ธุรกิจจะเริ่มต้นจากไหน เป็นไปได้สมควรเป็นบ้านหรือที่เราเสียค่าใช้จ่ายน้อยที่สุด ตรงนี้ขอเน้นเลย เพราะถ้าเสียค่าใช้จ่าย สูงแล้วนั้น อาจกระอักเลือดได้ เพราะธุรกิจช่วงแรกต้องจ่ายลูกเดียว สำคัญอย่างที่สาม กระแสเงินสดจะมาจากไหน เป็นไปได้ ถ้าใครมีงานทำ อย่าลาออก ทำช่วงเวลาหลังเลิกงาน หรือถ้าไม่มีเวลาค่อยๆเริ่มทำเล็กๆน้อย ไม่งั้นจะทำให้เราสะดุดเรื่องเงินเป็นอย่างมาก ส่วนถ้าใครมีกิจการเก่าอยู่แล้ว นั้นยังพอเลี้ยงตัวเองได้ อย่าทิ้งมันให้มันเลี้ยงตัวเองและเราไปก่อน  พอหลังจากนั้นถ้าธุรกิจเราเดินได้มีเงิน สดหมุนเวียนเข้ามาทุกวันสัก 1 ปีแล้วค่อยลาออกจากงานหรือเลิกกิจการยังไม่สายครับ แนะนำจากประสบการณ์จริง จากคุณ : tarnold (Tarnold) - [ วันเข้าพรรษา 16:43:21 ]

ความคิดเห็นที่ 150 ผมค่อนข้างติดใจโฆษณาของคุณตัน โออิชิเรื่องใหม่นี้นิดนึง ตรงที่มาขอขอบคุณด้วยตัวเองนี้แร่ะหุๆ คนจีนหรือคนที่ทำมาค้าขายส่วนใหญ่จะนึกในใจว่า (มาขอบคุณที่พวกเราทำให้ตัวคุณเองรวยขึ้นเรอะ)หากชาวบ้านพูดกันก็คงจะใช้สรรพนามไม่สุภาพเท่าที่ผมใช้หรอกนะอิอิ จากคุณ : Moonzonezturn - [ 23 ก.ค. 48 20:42:40 ]

ความคิดเห็นที่ 151 แง่บ ๆ ๆ พี่ศักดิ์ไม่มาโพสกระทู้เงียบจางงงงงงงง.... จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ 23 ก.ค. 48 20:44:31 ]

ความคิดเห็นที่ 152 ขอแบ่งปันประสบการณ์ตรงของตนเองมั้งนะครับ ตอนเรียนจบก็ได้เปิดร้านเทปเล็กๆ จริงๆ ควรเรียกว่าแผงเทปมากกว่า เริ่มแรกคือคิดจากว่าตรงป้ายรถเมล์จุดนี้ไม่มีแผงเทป และร้านเทปน่าจะไปได้เป็นสิ่งที่ซื้อง่ายระหว่างรอรถเมล์ ปรากฏขายดีครับถือว่าใช้ได้เพราะเราตีโจทย์ออกตั้งแต่ตอนแรกว่าจุดนั้นต้องการอะไรยังขาดอะไร ขณะนั้นก็ได้กำไรหักค่าใช้จ่ายประมาณสามหมื่นสี่หมื่นได้เมื่อห้า หกปีที่แล้ว จากนั้นผมก็เริ่มทำธุรกิจมือถือเนื่องจากมองว่าธุรกิจนี้กำลังไปได้สวยและที่สำคัญคือเรื่องของทำเล และก็โอกาสที่มีมาพอดีจึงลงมือทำในทันทีโดยที่ขณะนั้นไม่มีความรู้อะไรเกี่ยวกับมือถือ หมายถึงที่ร้านที่เราจะไปรับมือถือ ที่ซื้อของต่างๆ ที่จะมาขายแต่รอไม่ได้โอกาสมาแล้วเราต้องรีบคว้าไว้ แต่เนื่องจากมีญาติที่ทำด้วยรู้อยู่บ้างแต่เราเหมือนทำเองทั้งหมดมากกว่าในตอนนั้น ผมจะมองตลาดไว้ล่วงหน้าพอสมควรว่าธุรกิจนั้นไปได้ไหม โดยดูจากรายรับและก็ทำการประเมินล่วงหน้าว่ายังหน้าทำไหม พอร้านเทปทำได้สามปีผมก็เลิกแต่เปลี่ยนมาทำร้านมือถือซึ่งความจริงถ้าผมเปลี่ยนตั้งแต่ตอนที่คิดได้ตั้งนานแล้วจะดีกว่านี้มากซึ่งผมมองออกมาตั้งนานแล้วแต่เนื่องจากตัวเองต้องมาเมืองนอกอยู่บ่อยๆ จึงทำให้ต้องชะลอไปเพราะผมดูจากกำไรแล้วมันลดลงเรื่อยๆ แทบคนหันไปซื้อ mp 3 กันมากขึ้นซึ่งทำให้ผมคิดที่จะเลิกทำประกอบกับร้านมือถือไปได้ดี ผมทำร้านมาสามปีทำเงินได้หลายล้านครับไม่น่าเชื่อเหมือนกัน ผมว่าที่ผมทำได้กำไรมากเนื่องจากต้นทุนต่ำผมไม่ได้ทำอยู่มาบุญครองทำอยู่ข้างนอกทำให้ค่าเช่าต่ำ ร้านก็ไม่ได้ตกแต่งอะไรมากออกจะโทรมด้วยเนื่องจากมีคนทำมาก่อนกว่าจะปรับปรุงร้านผมทำมาตั้งปีกว่าสองปี แต่ที่ทำก็ไม่ได้ช่วยยอดขายอะไรได้เลยนอกจากทำให้ร้านเราดูดีขึ้นเท่านั้น และช่วงนั้นก็เริ่มเป็นขาลงของธุรกิจด้วย -สรุปคือตีโจทย์ให้แตกว่าจุดนั้นทำเลนั้นควรทำอะไรและถ้าดูแล้วเริ่มไปไม่ได้ควรรีบเปลี่ยนทันทีนี้ถ้าผมเปลี่ยนจากร้านเทปมาทำมือถือแต่แรกจะต้องขายได้ดีกว่านี้แน่ๆ ขนาดทำช่วงทีมือถือเริ่มเป็นขาลงแล้วผมยังได้กำไรเดือนนึงห้าหมื่นกว่า ทั้งที่ขายอยู่ที่ป้ายรถเมล์ ที่กำไรมากเนื่องจากต้นทุนค่าเช่าร้านต่ำมากทำให้เราเก็บได้เต็มๆ -ปรับกลยุทธ์ให้ทันสำหรับผมอยากที่จะขยายกิจการแต่ก็ไม่ได้ทำขยายได้แค่สองร้านและรู้สึกว่าตนเองนั้นถอยหลังลงเรื่อยๆ เพราะเหตุที่เราตัดสินใจไม่เด็ดขาดว่าจะทำธุรกิจไปข้างหน้า หรือจะไปเมืองนอกดีถ้าตัดสินใจเด็ดขาดธุรกิจน่าจะไปได้ไกลกว่านี้ -ทำอะไรควรทำให้เต็มที่ไม่ควรปล่อยวาง จากประสบการณ์ส่วนตัวผมปล่อยมากเกินไปทำให้ร้านรั่วไหลมากทั้งร้านเทปและมือถือ สำหรับร้านเทปพอกำไรไม่ดีผมก็ไม่สนใจซึ่งผิดเนื่องมาจากมือถือกำลังกำไรดีมากๆ และมือถือก็เช่นกันตอนนี้ผมอยู่นอกปรากฎร้านเริ่มจะไปไม่ได้แล้ว นี่คือข้อเสียของผมในการทำธุรกิจขอให้เพื่อนๆ อย่าเอาอย่างนะครับ ดีว่าผมได้กำไรมามากนี่อายุก็สามสิบแล้ว คิดว่ากลับไปก็ต้องไปเริ่มใหม่หมดก็ต้องมานั่งคิดเหมือนกระทู้ว่าจะต้องคิดอย่างไรดี แก้ไขเมื่อ 25 ก.ค. 48 01:51:42 จากคุณ : sunAus (sunAus) - [ 24 ก.ค. 48 14:32:14 ]

ความคิดเห็นที่ 153 ขอความกรุณาครับ http://www.pantip.com/cafe/rajdumnern/topic/P3623898/P3623898.html จากคุณ : Hypoentropic - [ 25 ก.ค. 48 13:32:47 ]

ความคิดเห็นที่ 154 ช่วงนี้ No Idea เหมือนกันหายไปนาน สมองตื้อๆ งานเยอะปัญหาแยะ มาให้กำลังใจพี่ศักดิ์ต่อไปเหมือนเดิมแล้วกันค่า จากคุณ : นักกินหมูกระทะ - [ 26 ก.ค. 48 01:30:09 ]

ความคิดเห็นที่ 155 ขอบคุณความรู้ที่มาแบ่งปันให้ค่ะ มาให้กำลังใจทุกท่าน และคุณศักดิ์ชัย ด้วยค่ะ จากคุณ : ข้าวมดริ้น - [ 26 ก.ค. 48 13:07:59 ]

ความคิดเห็นที่ 156 เห็นด้วยอีกแล้ว กับคห 149....ตอนนี้กำลังปวดหัวกับเรื่องกระแสเงินสดมาก ๆ กิจการเดินมากว่า 10 เดือนแล้ว รายได้ยังไม่เข้าเลย มีออเดอร์เล็ก ๆ ไม่กี่พันบาท เลี้ยง 3-4 ชีวิต เหนื่อยมาก ๆ พยายามหลายทางเหมือนกัน เป็นช่วงที่ต้องหาจุดยืนของสินค้าให้ได้ เรามั่นใจในตัวเองและความที่คิดว่าใช้เวลาทุ่มให้กับบริษัทนี้ มันต้องเกิดซิ เฮ้อ ยังไม่เกิดแต่ตัวเราเองกำลังจะตายแล้ว สิ้นเดือนทีเรางี้กระอักทุกที หมุนเงินจนหัวปั่น หาเงินมาจ่ายลูกน้อง จ่ายค่าใช้จ่ายจิปาถะ รายได้ไม่มี แต่ภาษียังคงต้องปฏิบัติตามกฎ มีค่าใช้จ่ายจุกจิกกวนใจจังเลย ใครที่เคยเริ่มธุรกิจแบบเริ่มต้นเองและฝ่าฟันจนประสบผลสำเร็จ ยืนอยู่ได้ในทุกวันนี้ ช่วยให้กำลังใจเราหน่อยเถอะ ตอนนี้ท้อแท้ แต่ลึก ๆ ก็ยังหวังว่าเราจะไปถึงฝันนะ ช่วยเราด้วย!!!! จากคุณ : jojo'jodai (jodai) - [ 26 ก.ค. 48 14:36:03 ]

ความคิดเห็นที่ 157 ทำไมมีแต่คนคิดจะผลิตสินค้า สินค้า แล้วก็สินค้า ทำไมไม่ค่อยมีใครคิดจะขาย "บริการ" บ้าง ขายแต่บริการอย่างเดียวเลย ไม่ต้องมีสินค้าไว้สต๊อกให้ลดเงินลดทอง ไม่ต้องเหนื่อย ใช้ความรู้ที่ร่ำเรียนมาให้เต็มที่ หรือ คิดที่จะขาย "สินค้า" เป็นตัวนำ  แล้ว ใช้ "บริการหลังการขาย" เป็นตัวผูกลูกค้าไว้ ขายสินค้าครั้งเดียว ได้บริการกันไปตลอดอายุสินค้า อย่างงี้ก็น่าจะมีข้าวเลี้ยงท้องได้ในทุกๆ เดือน (ได้ความคิดนี้มาจากอดีตเซลล์แมนคนนึง ตอนนี้เป็นเจ้าของบริษัทเองแล้ว) จากคุณ : yrlove - [ 26 ก.ค. 48 19:20:51 ]

ความคิดเห็นที่ 158 #กระทู้๑๕๖ อยากได้กำลังใจ จะได้เพียงช่วงเดียวครับ รีบหาหมอ(ที่ปรึกษา)ทางคลีนิกธุรกิจโดยเร็ว เป็นผู้ที่ไว้วางใจได้สักคนหรือไปที่กรมส่งเสริมฯหรือสถาบันเอสเอ็มอีส์ ของกระทรวงอุตสาหกรรม น่าจะมีหมอทางกิจการที่คุณทำ ช่วยวิเคราะห์อาการหมดแรงของคุณมาจากสาเหตุอะไร หมอต้องรู้สภาพละเอียดครับ แล้วจะรักษาได้ ขออวยพรให้ได้หมอเก่งและดีครับ จากคุณ : ขามเรียง - [ 26 ก.ค. 48 23:23:21 ]