ความคิดเห็นที่ 1 sdfdsf จากคุณ : คิดถึงเสมอ - [ 22 ธ.ค. 48 14:31:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แห่ะๆ เป็นไงครับพี่อนาวิน ได้ข้อมูลพอมั๊ยครับ ... ตามที่ตาเอก Webdeejung เสนอมาก็เข้าท่านะครับพี่ จากคุณ : อาจารย์โช๊ะ - [ 22 ธ.ค. 48 17:03:07 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จิ้มโหวตเรียบร้อยแล้วครับพี่ จากคุณ : เงาหัวฉันหาย - [ 22 ธ.ค. 48 20:02:23 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณครับ          โดยส่วนใหญ่ นักเขียนเว็บก็ใช้  600x800 กันทั้งนั้นแหล่ะครับ 99% เลยมั้ง          แต่อยากรู้ข้อมูลที่อ้างอิงได้สักหน่อย เป็นความรู้อ่ะครับ  ปากก็บอกว่า คนส่วนใหญ่ใช้  600x800  แต่ผลโหวตออกมา มันไม่ใช่อ่ะ เลยอยากได้คนโหวตที่เยอะกว่านี้...          แต่ หัวข้อ ไม่มีคนสนใจเลย ให้ตายสิ...  สงสัยต้องตั้งกระทู้ว่า            ความลับของ เต๋า&นัท  ที่คนส่วนใหญ่ ไม่รู้...          แล้วเนื้อในก็บอกไปว่า...          เพื่อนผมชื่อ เต๋า มันใช้หน้าจอ 600x800 ส่วนยัย นัท เธอใช้ 1024x768  แล้วคุณล่ะครับ  ใช้หน้าจอแบบไหนกันบ้าง  และคนส่วนใหญ่ ใช้ขนาดไหนกัน ช่วยโหวตและดูผลโหวตได้ครับ....          แบบนี้อาจจะเวิร์ก ก็ได้นะ จะลองดูไหมล่ะ จากคุณ : อนาวิน - [ 23 ธ.ค. 48 12:54:31 ]

ความคิดเห็นที่ 5 55555555555.... เอาไปลองแล้ว... ได้ผลว่า โดนลบออกไปเลย หุหุ... มีโอกาส เสนอหน้าตาแค่ ไม่ถึง 2 ชั่วโมง... น่าสงสารมันเน๊าะ.... จากคุณ : อนาวิน - [ 23 ธ.ค. 48 15:09:34 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ้าวพี่ ผมยังไม่ได้ไปดูเลย ตกลงพี่ทำกระทู้เต๋า-นัท จริงๆ เหรอเนี่ยะ จากคุณ : อาจารย์โช๊ะ - [ 24 ธ.ค. 48 13:48:13 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ก็จริงอ่ะดิ....          กะว่าจะเอาการตลาดมาเล่นซะหน่อย   ทำยังไงจะให้สะดุดตา ใครอ่านห้วข้อแล้วต้องคลิ๊กเข้ามาดู   ปรากฎว่า คนดูได้ 1 คน สงสัยจะคลิ๊กแจ้งลบ  ทันตาเห็นเลย หุหุ....          หรือจะลองหัวข้อนี้ไหม ไม่เอาคนดังเช่น     ความลับของ อาจารย์โช๊ะ & อนาวิน  ที่คนส่วนใหญ่ ไม่รู้...          พอจะไหวไหมเนี่ย จากคุณ : อนาวิน - [ 24 ธ.ค. 48 15:28:14 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โหพี่ เราไม่มีความลับอะไรกันนะ อย่าพูดอย่างนี้สิ เดี๋ยวเค้าเข้าใจผิดกันหมด (รู้กันแค่สองคนพอนะ เหยียบนะพี่ เหยียบไว้เลย) จากคุณ : อาจารย์โช๊ะ - [ 24 ธ.ค. 48 19:57:48 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สงสัยกระทู้นี้  เอาไว้คุยกัน 2 คนเรา หุหุ  เอาน่า  ยอดการตอบมันจะได้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ หาประเด็นดีๆ มาคุยกันทิ้งไว้ดีไหม... จากคุณ : อนาวิน - [ 25 ธ.ค. 48 14:58:58 ]

ความคิดเห็นที่ 10 800x600 (6 คน)   1024x768 (14 คน)   1152x864 (2 คน)   1280x720 (0 คน)   1280x768 (1 คน)   1280x960 (1 คน)   1280x1024 (2 คน)   อื่นๆ (โปรดระบุ) (1 คน) จำนวนผู้ร่วมโหวตทั้งหมด 27 คน     22.22%   51.85%   7.41%   0.00%   3.70%   3.70%   7.41%   3.70% จากคุณ : อนาวิน - [ 25 ธ.ค. 48 15:00:59 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ข้อคิดจากครูอนุบาลของลูกสาวพี่...          เมื่อ 2 วันก่อน ลูกสาวคนเล็กถือสมุดการบ้านเดินมาหา... ลูกสาวคนเล็กอายุ 5 ขวบ เรียนอนุบาล 1 เด็กน้อยพูดกับพ่อว่า... "ป๊า... หนูรู้นะว่า ไอ้ข้าวฟ่างมันจะต้องระบายสีแบบหลายสี" แล้วเธอก็ชี้ไปที่ภาพที่เธอต้องระบายสี... มันเป็นภาพที่มีลวดลายซ้อนกันหลายภาพ... เธอหมายถึง เพื่อนเธอที่ชื่อข้าวฟ่างต้องระบายสีแต่ละลายด้วยหลายๆสี...          พี่ก็เลยบอกลูกสาวไปว่า  ก็สวยดีนะครับ  หนูก็ทาแบบนั้นสิ... เธอตอบว่า ไม่....  หนูจะระบายสีเดียว.... พี่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก ให้เธอทำตามใจที่เธออยากทำ...          วันรุ่งขึ้นหลังเลิกเรียน  พี่ไปรับลูกที่ห้องเรียน... ก็เลยเรียกเพื่อนที่ชื่อข้าวฟ่างให้เอาสมุดการบ้านมาให้ดู... จริงอย่างที่ลูกสาวบอก ข้าวฟ่างระบายสีแบบนั้นจริงๆ...          พอดีคุณครูเดินมาทักทายพี่ จังหวะที่พี่หันไปพูดกับลูกสาวว่า... "นี่ไง... สวยมากเลย  ทำไมหนูไม่ระบายสีแบบข้าวฟ่างล่ะ"... คุณครูพูดแทรกขึ้นมาเลยว่า... "ของน้องมุกก็สวย  ใครบอกว่าไม่สวย  สวยในแบบของน้องมุกไงคะ"...          แล้วคุณครูก็หันมาต่อว่าพี่ว่า... "คนแต่ละคน  ไม่จำเป็นที่จะต้องทำอะไรให้เหมือนกัน หรือแบบเดียวกัน... แต่ละคนย่อมมีอะไรๆ ที่ไม่เหมือนกัน มีพรสวรรค์ที่แตกต่างกัน... อย่างข้าวฟ่าง  เขาก็มีพรสวรรค์ไปอีกด้าน อย่างเช่น มีความคิดสร้างสรร แต่ละสีที่เขาระบายลงไป เขาไม่ได้ระบายมั่วๆ เขาสามารถจินตนาการณ์ไปได้ว่าทำไมต้องเป็นสีนั้นสีนี้....          ส่วนน้องมุก เขาจะมีหัวไปทาง ตรรกะ เขาจะถนัดไปทางคิดคำนวณตัวเลข... อย่างเวลาเขาระบายสี เขาจะนึกถึงความเป็นจริง ส้มต้องระบาย สีส้มกับเขียวเท่านั้น... เขานึกถึงความเป็นจริง  ต่างจากคนที่มีความคิดสร้างสรร เขาจะไม่ระบายสีตามจริง แต่เขาจะระบายสีต่างๆ มากมาย ตามแต่เขาจะจินตนาการณ์ไป"          พี่ก็เห็นเป็นจริงดังที่ครูท่านพูด แถมครูยังไม่รู้ความจริงบางเรื่อง... พี่ก็เลยสนับสนุนคุณครูไปว่า จริงๆด้วย น้องมุกจะเก่งเลข แล้วพี่ก็หันไปหาน้องมุกแล้วถามคำถามว่า "12+4 เป็นเท่าไรคะ" น้องมุกก็ตอบแทบจะทันทีว่า  16 คุณครูถึงกับอึ้งไปนิดนึง... พี่ก็เลยลองถามคำถามเป็นโจทย์บ้าง... "มีนก 3 ตัว มีหมู 2 ตัว แล้วก็มีไก่อีก 5 ตัว  อยากทราบว่า มีสัตว์ปีกอยู่กี่ตัว"... น้องมุกทำปากขมุบขมิบอยู่กับนิ้วมือของเธอแป็บนึง... แล้วตอบว่า  "8 ตัวค่ะ"   พี่ก็เลยแย้งถามไปว่า ทำไมแค่ 8 ล่ะ ไม่ใช่ 10 เหรอ เธอตอบว่า  ก็หมู มันไม่ใช่สัตว์ปีกน่านา...          แล้วพี่ก็หันไปพูดกับคุณครูว่า  อย่าว่าแต่บวกเลขแค่นี้เลยนะ พี่หันไปหาน้องมุข แล้วถามว่า  2 คูณ 8 เป็นเท่าไร เธอขมุบขมิบพักนึงแล้วตอบว่า 16          สุดท้ายคุณครูสรุปให้ฟังว่า เราต้องอ่านคนให้ออกว่า เขาเก่งเรื่องอะไร  แล้วพัฒนาเขาไปทางนั้น... หลายๆ คน มักจะชี้ไปที่เพื่อนของลูกที่เก่งเรื่องนั้นเรื่องนี้ แล้วตำหนิลูกตัวเอง พร้อมกับบอกให้ทำให้ได้อย่างคนนั้นคนนี้... นั่นคือสิ่งที่ผิด...          ข้อคิดที่พี่ได้ก้คือ.... คนทุกคนในองค์กรของเรา หาให้เจอว่าใครเก่งเรื่องอะไร  และพัฒนาเขาในเรื่องนั้นๆ และเราเองก็เหมือนกัน  เราไม่สามารถเป็นคนเก่งในทุกเรื่อง... วิเคราะห์ตัวเองออกมาให้ได้ว่า ทำอะไรได้ และทำอะไรไม่ได้...          สิ่งที่เราทำไม่ได้ ต้องให้คนที่เก่งเรื่องนั้น มาทำให้ ความสำเร็จจึงจะเกิด  อย่าไปดันทุรังทำเองให้เสียเวลา...          จะสร้างบ้านสวยๆ สักหลัง  เราจะเขียนแบบเอง หรือจะจ้างเขาเขียน          จะเปลี่ยนฟิวที่ขาดเอง  หรือจะโทรเรียกช่างไฟ มาเปลี่ยนให้          จะซ่อมรถเอง  หรือจะส่งไปเข้าอู่ดี...          การจะทำการใหญ่  ก็เลยต้องทำเป็นทีม.... สักวัน เราคงจะมีเพื่อนร่วมทีมที่เก่งๆ หลายๆคน เพื่อจะช่วยกันประกอบเรือและร่วมกันเดินทางไปสู่เกาะมหาสมบัติ... แก้ไขเมื่อ 04 ม.ค. 49 15:27:17 จากคุณ : อนาวิน - [ 25 ธ.ค. 48 15:34:14 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ้อ ผมเข้าใจพี่แล้วครับ ที่พี่ถามผมวันนั้นว่า จะสร้างบ้านสวยๆ สักหลัง เราจะเขียนแบบเอง หรือจะจ้างเขาเขียน * น้องมุกนี่ เก่งจริงๆ น้องโมเดลเนี่ยะ ขวบครึ่งแล้ว ยังท่องสูตรคูณไม่ได้เลย เอ้อ ... * เข้ามาอ่านก่อน เดี๋ยวผมหาเรื่องดีๆ มาให้อ่านมั่งครับ เพื่อเป็นกำลังใจให้คนทำเว็บ ที่มาหาข้อมูล ขนาดหน้าจอทุกคนครับ ... จากคุณ : อาจารย์โช๊ะ - [ 26 ธ.ค. 48 15:00:37 ]

ความคิดเห็นที่ 13 800x600 (7 คน)   1024x768 (14 คน)   1152x864 (2 คน)   1280x720 (0 คน)   1280x768 (1 คน)   1280x960 (1 คน)   1280x1024 (3 คน)   อื่นๆ (โปรดระบุ) (1 คน) จำนวนผู้ร่วมโหวตทั้งหมด 29 คน     24.14%   48.28%   6.90%   0.00%   3.45%   3.45%   10.34%   3.45% จากคุณ : อนาวิน - [ 27 ธ.ค. 48 21:21:05 ]

ความคิดเห็นที่ 14 พี่อนาวินครับ นอกเรื่องแป๊บนะครับ คือว่า ... ผมสังเกตที่ห้องนี้มานานพอควรแล้ว มีคำถามดังนี้ครับ 1. เวลาคนตั้งกระทู้ที่ห้องนี้แล้วเนี่ยะ เค้าจะเข้ามาอ่านคำตอบกันมากน้อยเท่าไหร่ และ มาอ่านกันหลายครั้งรึเปล่า เพราะบางทีจะมีคนตอบในวันอื่นๆ อีก 2. มาอ่านแล้วเค้าได้นำคำตอบจากกระทู้ไปใช้ประโยชน์ได้มากน้อยเพียงใด 3. เมื่ออ่านแล้ว เอาคำตอบที่เป็นประโยชน์ไปใช้ แล้วเค้ามีความรู้สึกอย่างไรกับห้องสีลมนี้ อยากรู้จริงๆ ครับ คราวนี้คงไม่ต้องรบกวนทีมงานสวนสมัครโพล แล้วมั๊งครับ ถกกันตรงนี้ก็ได้เน๊าะ จากคุณ : อาจารย์โช๊ะ - [ 28 ธ.ค. 48 00:17:14 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ในความคิดของพี่นะ 1.ถ้าเป็น Topic ที่น่าสนใจ  คนก็จะเข้ามาอ่าน และถ้า หัวข้อนั้น ได้คำตอบสรุปจบแล้ว คนก็จะไม่เข้ามาอ่านอีก  แต่หัวข้อใด ยังมีแนวคิดใหม่ๆ เรื่อยๆ คนก็จะเข้ามาติดตามเรื่อยๆ  ระยะหลังๆ กระทู้ติด 3 อันดับนั้น มีข้อมูลมาก  แค่อ่านก็กินเวลาไปเยอะแล้ว  จะเห็นว่า จำนวนคนตั้งกระทู้ใหม่ลดน้อยลงกว่าเมื่อก่อนมากๆ 2.คนส่วนใหญ่ อ่านแล้วก็จะเก็บเป็นข้อมูลไว้  เพราะเรื่องที่อ่านนั้นเป็นเรื่องดีมีประโยชน์  แต่ตัวเขาเอง ยังไม่อยู่ในสถานการณ์แบบนั้น  ยังเอาไปใช้ไม่ได้ในตอนนี้  แต่ก็มีบางคนที่เอาไปปรับใช้ได้เลย 3.หลายๆ คนจะรักห้องสีลมมากๆ  บางคนถึงกับเข้าห้องนี้เป็นอย่างแรกก่อนเลย เมื่อเข้าเน็ต          ดังนั้น  การจะตั้งกระทู้แล้วให้คนเข้ามาอ่านกันเยอะๆ ก็ต้องใช้ Topic ที่ดึงดูดความสนใจของคนอ่านเจอให้ได้  อย่าง Topic นัท&เต๋า ไง 55555 จากคุณ : อนาวิน - [ 29 ธ.ค. 48 12:16:49 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อืมมมม........มันเป็นอย่างนี้เอง จากคุณ : ACM (tj_kitisin@hotmail.com) - [ 30 ธ.ค. 48 04:54:21 A:203.209.106.88 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 800x600 (7 คน)   1024x768 (16 คน)   1152x864 (2 คน)   1280x720 (0 คน)   1280x768 (1 คน)   1280x960 (1 คน)   1280x1024 (3 คน)   อื่นๆ (โปรดระบุ) (1 คน) จำนวนผู้ร่วมโหวตทั้งหมด 31 คน     22.58%   51.61%   6.45%   0.00%   3.23%   3.23%   9.68%   3.23% จากคุณ : อนาวิน - [ 30 ธ.ค. 48 10:16:37 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ปีใหม่นี้  ขอให้โลกสงบสุข... จากคุณ : อนาวิน - [ 30 ธ.ค. 48 10:18:13 ]

ความคิดเห็นที่ 19 นางแบบ เต้าฮวยเย็น ฟรุ๊ตสลัดของพี่ หุหุ จากคุณ : อนาวิน - [ 30 ธ.ค. 48 10:33:24 ]

ความคิดเห็นที่ 20 มีอยู่ช่วงหนึ่ง  ร้านอาหารดังๆ ในเมืองโคราช จะมีโลโก้ ข้างบนนั้นไปติดเพื่อ โฆษณา เต้าฮวยเย็นฟรุ๊ตสลัด ที่พี่ทำส่งร้านเหล่านั้น  ขายดีมาก เหนื่อยดี   แต่ไม่ชอบ ก็เลยเลิกไปเฉยๆ ซะงั้น รูปนี้อันนี้ เอามาฝาก ACM เผื่อจะได้แต่งงานไวไว... แก้ไขเมื่อ 04 ม.ค. 49 15:29:16 แก้ไขเมื่อ 30 ธ.ค. 48 10:38:06 จากคุณ : อนาวิน - [ 30 ธ.ค. 48 10:36:26 ]

ความคิดเห็นที่ 21 สาธุ๊....................... จากคุณ : plawan131 - [ 30 ธ.ค. 48 10:40:27 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อ้าว... น้องวรรณ คนสวย  ไปไงมาไงเนี่ย.. ของให้น้องวรรณ สวยวันสวยคืนยิ่งๆ ขึ้นไปนะคร๊าบบบบบบบบบบ จากคุณ : อนาวิน - [ วันสิ้นปี 08:50:56 ]

ความคิดเห็นที่ 23 35 ท่านแล้วนะ อ.โช๊ะ น้องรัก 800x600 (7 คน)   1024x768 (20 คน)   1152x864 (2 คน)   1280x720 (0 คน)   1280x768 (1 คน)   1280x960 (1 คน)   1280x1024 (3 คน)   อื่นๆ (โปรดระบุ) (1 คน) จำนวนผู้ร่วมโหวตทั้งหมด 35 คน     20.00%   57.14%   5.71%   0.00%   2.86%   2.86%   8.57%   2.86% ส่วนรูปนี้  เอามาฝากน้องชายจ้า จากคุณ : อนาวิน - [ 4 ม.ค. 49 06:50:45 ]

ความคิดเห็นที่ 24 1152*864 ครับ  แต่วันดีคืนดี  กลัวงานเสร็จเร็ว  ก็เล่นมันซะหน่อย จากคุณ : kazama - [ 4 ม.ค. 49 13:08:55 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณ ทุกท่านที่ ทยอยเข้ามาโหวตให้นะครับ ว่าความละเอียดหน้าจอ ท่านใช้ขนาดไหน และตอนนี้ก็  37  ทานแล้วครับ คะแนนโหวตก็เป็นดังนี้ 800x600 (7 คน)   1024x768 (20 คน)   1152x864 (3 คน)   1280x720 (0 คน)   1280x768 (1 คน)   1280x960 (1 คน)   1280x1024 (4 คน)   อื่นๆ (โปรดระบุ) (1 คน) จำนวนผู้ร่วมโหวตทั้งหมด 37 คน     18.92%   54.05%   8.11%   0.00%   2.70%   2.70%   10.81%   2.70% จากคุณ : อนาวิน - [ 4 ม.ค. 49 14:50:47 ]

ความคิดเห็นที่ 26 โห คุณ  kazama  ขยันเรียงจริงๆเลยนะนั่น... ว่าแต่ เจ้าตัวน้อยนี่... โพสท่าเก่งตั้งแต่เล็กเลยนะครับ แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 49 09:56:56 แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 49 09:07:40 [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : อนาวิน - [ 4 ม.ค. 49 14:55:29 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เมื่อสองวันก่อน ลูกสาวคนโตไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ อยู่ๆ ก็ถามขึ้นมาว่า... ทำไมตอนประถม ผู้หญิงจะเรียนเก่งกว่าผู้ชาย แต่พอขึ้นมัธยม ผู้ชายจึงเรียนเก่งกว่าผู้หญิง แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 49 10:04:41 แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 49 09:09:29 จากคุณ : อนาวิน - [ 4 ม.ค. 49 14:57:00 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ผมไม่รู้ว่าจะตอบว่าอย่างไรดี เพราะข้อมูลก็ไม่มี ก็เลยตอบเขาไปว่า อาจเพราะผู้หญิงส่วนใหญ่ ไม่ชอบความสลับซับซ้อนมั้ง... เพราะยิ่งเรียนสูงขึ้น วิชาการมันก็ซับซ้อนมากยิ่งขึ้น... ............ แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 49 10:09:15 แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 49 09:10:17 จากคุณ : อนาวิน - [ 4 ม.ค. 49 14:58:15 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ***ลบข้อความออกดีกว่านะครับ แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 49 09:10:44 จากคุณ : อนาวิน - [ 4 ม.ค. 49 15:03:51 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ***ลบข้อความออกดีกว่านะครับ แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 49 09:11:07 จากคุณ : อนาวิน - [ 4 ม.ค. 49 15:05:50 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ***ลบข้อความออกดีกว่านะครับ แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 49 09:11:31 จากคุณ : อนาวิน - [ 4 ม.ค. 49 15:15:38 ]

ความคิดเห็นที่ 32 http://truehits.net/graph/allgraph.php จากคุณ : cyberaddict - [ 4 ม.ค. 49 21:55:25 A:61.91.149.233 X: TicketID:106466 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ต้องขอบคุณ คุณ cyberaddict ที่ได้นำลิ้งค์ กราฟเกี่ยวกับเรื่องนี้มาให้ครับ...          อืมมมมม  แนวโน้ม 800x600 ค่อยๆ ลดน้อยลงไปเรื่อยๆ.... แสดงว่า คนที่ตอบว่า 800x600 มีมากที่สุดนี่ ยังไม่ได้ update ข้อมูลใหม่นี่เอง จากคุณ : อนาวิน - [ 5 ม.ค. 49 09:19:09 ]

ความคิดเห็นที่ 34 41 ท่านแล้วครับ   800x600 (8 คน)   1024x768 (23 คน)   1152x864 (3 คน)   1280x720 (0 คน)   1280x768 (1 คน)   1280x960 (1 คน)   1280x1024 (4 คน)   อื่นๆ (โปรดระบุ) (1 คน) จำนวนผู้ร่วมโหวตทั้งหมด 41 คน     19.51%   56.10%   7.32%   0.00%   2.44%   2.44%   9.76%   2.44% จากคุณ : อนาวิน - [ 5 ม.ค. 49 09:39:12 ]

ความคิดเห็นที่ 35 อืม โดยมากมีแต่รูปสาววัยขบเผาะเนอะ จากคุณ : ดาราวิปลาส - [ 5 ม.ค. 49 10:10:17 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ^ ^ เรื่องอมยิ้มไม่ต้องกลัวค่ะ ห้องสวนลุมเค้าก็โพสท์รูปผู้หญิง ขาว สวย หมวย X กันประจำ (โปรดสังเกตุ X ตัวใหญ่ 555 ) ก็เห็นคนโพสท์ยังอยู่ดีมีสุขค่ะ จากคุณ : ตะล๊อกต๊อกแต๊ก - [ 5 ม.ค. 49 10:16:35 ]

ความคิดเห็นที่ 37 46 ท่านแล้ว....   800x600 (8 คน)   1024x768 (28 คน)   1152x864 (3 คน)   1280x720 (0 คน)   1280x768 (1 คน)   1280x960 (1 คน)   1280x1024 (4 คน)   อื่นๆ (โปรดระบุ) (1 คน) จำนวนผู้ร่วมโหวตทั้งหมด 46 คน     17.39%   60.87%   6.52%   0.00%   2.17%   2.17%   8.70%   2.17% จากคุณ : อนาวิน - [ 5 ม.ค. 49 14:34:45 ]

ความคิดเห็นที่ 38 มีพระราชาอยู่เมืองหนึ่ง ปกครองราษฎรให้อยู่เย็นเป็นสุข สงบมาโดยตลอด เมื่อบ้านเมืองสงบสุข พระราชาก็รู้สึกเบื่อๆ ที่ไม่มีอะไรทำ พระราชามีราชธิดาแสนสวย  ร่ำลือไปทั่วแคว้นแดนต่างๆ องค์ชายน้อยใหญ่ ต่างก็หมายปองราชธิดาองค์นี้กันทั้งนั้น จากคุณ : อนาวิน - [ 5 ม.ค. 49 14:42:33 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เก่งจังเลยพี่ เอาจนได้นะ 46 คนละ หาข้อมูลเพิ่มอีกซัก 999,954 คนนะครับ จะได้ชัวร์ ชัวร์ จากคุณ : อาจารย์โช๊ะ - [ 5 ม.ค. 49 19:17:02 ]

ความคิดเห็นที่ 40 คนไทย ยังไงก็ไม่ทิ้งกันหรอกครับ  48 คนแล้ว...   800x600 (8 คน)   1024x768 (30 คน)   1152x864 (3 คน)   1280x720 (0 คน)   1280x768 (1 คน)   1280x960 (1 คน)   1280x1024 (4 คน)   อื่นๆ (โปรดระบุ) (1 คน) จำนวนผู้ร่วมโหวตทั้งหมด 48 คน     16.67%   62.50%   6.25%   0.00%   2.08%   2.08%   8.33%   2.08% จากคุณ : อนาวิน - [ 5 ม.ค. 49 20:10:48 ]

ความคิดเห็นที่ 41 พระราชาเอง ก็อยากได้องค์ชายที่มีความสามารถที่สุด ถึงแม้ยังไม่ถึงเวลาที่จะทรงให้อภิเสกก็ตาม พระราชาก็ให้อำมาตรส่งเทียบเชิญไปยังเมืองต่างๆ เพื่อนเชิญองค์ชายน้อยใหญ่ ให้มาร่วมพบปะกัน พระราชาเองก็หวังที่จะใช้ช่วงเวลานั้น หมายตาองค์ชายไว้ จากคุณ : อนาวิน - [ 5 ม.ค. 49 20:15:42 ]

ความคิดเห็นที่ 42 หลังจากองค์ชายจากเมืองน้อยใหญ่ มาพร้อมเพรียงกันหมดทุกพระองค์แล้ว... พระราชาก็ทรงประกาศว่า วันพรุ่งนี้จะออกประพาสป่า และให้องค์ชายทุกพระองค์ทรงติดตามไปด้วย เหล่าองค์ชายต่างตื่นเต้นเป็นการใหญ่ เพราะเดาใจพระราชาไว้ว่า คงจะต้องให้มีการแข่งขันอะไรบางอย่าง อย่างแน่นอน... แก้ไขเมื่อ 21 ม.ค. 49 10:03:35 จากคุณ : อนาวิน - [ 5 ม.ค. 49 20:20:06 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ณ ป่าเขาลำเนาไพรห่างไกลเมืองฝั่งตะวันออก ขบวนประพาสป่าของพระราชากับเหล่าองค์ชายทั้งหลาย ก็เคลื่อนขบวนมาถึงบึงใหญ่แห่งหนึ่ง ด้วยความตกใจจากขบวนของพระราชา ทำให้ฝูงห่านในบึง ต่างส่งเสียงร้องเอะอะโวยวายเป็นการใหญ่... พระราชาได้ยินเสียงห่านดังแบบนั้น ก็เกิดความคิดที่จะลองภูมิเหล่าองค์ชายทั้งหลาย... จึงทรงถามออกมาว่า... "ใครตอบได้บ้างว่า  เหตุใดห่านจึงร้องเสียงดังกว่า เป็ดไก่หลายเท่านัก" แก้ไขเมื่อ 21 ม.ค. 49 10:05:27 จากคุณ : อนาวิน - [ 5 ม.ค. 49 20:28:33 ]

ความคิดเห็นที่ 44 เหล่าองค์ชายทั้งหลาย ต่างยกมือกันเพื่อขอตอบคำถาม เพื่อทำคะแนนให้ตนเอง  เพราะพระราชธิดาเองก็ทรงกำลังตั้งใจฟังคำตอบอยู่เช่นกัน... พระราชาทรงชี้ไปที่องค์ชายที่อยู่ด้านหน้าสุด... องค์ชายรีบตอบด้วยความมั่นใจในทันทีว่า "เพราะห่านมันมีคอยาวกว่า เป็ดและไก่พะยะค่ะ  จึงทำให้มันส่งเสียงได้ดังกว่า"... พระราชาพยักหน้าเห็นด้วย  พร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า "มีท่านใด  มีความเห็นแตกต่างจากคำตอบนี้บ้างไหม" ทุกคนต่างส่ายหน้า เพื่อแสดงว่าต่างก็คิดเช่นเดียวกับองค์ชายองค์ที่ตอบนั้น... ขณะเดียวกันนั้นเอง ทหารก็ควบคุมตัวหนุ่มน้อยชาวนาคนหนึ่งเข้ามาพอดี พระราชาจึงถามทหารไปว่า เกิดอะไรขึ้น ทหารรายงานว่า เห็นชายคนนี้มายืนทำลับๆ ล่อๆ อยู่ตรงต้นไม้ต้นโน้น กระหม่อมเกรงจะมาทำมิดีมิร้าย จึงนำตัวมาให้ท่านสอบสวนพะยะค่ะ จากคุณ : อนาวิน - [ 5 ม.ค. 49 20:46:16 ]

ความคิดเห็นที่ 45 พระราชาจึงถามชายหนุ่มไปว่า "เจ้าเป็นใคร มาจากไหน และมาทำอะไรที่นี่" หนุ่มน้อยชาวนาตอบด้วยเสียงตะกุกตะกักว่า "ข้าพเจ้าเป็นชาวนาบ้านนอก หากินอยู่บริเวณนี้ทุกวัน วันนี้เห็นมีคนมากมาย ก็เลยเข้ามาดูขอรับ" พระราชายังไม่เชื่อเลยทีเดียวนัก จึงทรงสั่งให้ควบคุมตัวเอาไว้ก่อน... ก่อนที่ทหารจะพาตัวออกไป พระราชาทรงนึกสนุก อยากรู้ว่าชาวนาบ้านนอก จะมีปัญญาตอบคำถามเหมือนเหล่าองค์ชายได้หรือไม่... ก็เลยทรงถามออกมาว่า... "เดี๋ยวก่อน  ไหนเจ้าลองตอบคำถามข้าสิว่า ทำไม ห่าน จึงส่งเสียงดังกว่าเป็ดและไก่หลายเท่านัก" จากคุณ : อนาวิน - [ 5 ม.ค. 49 20:55:02 ]

ความคิดเห็นที่ 46 อ้าว คุณอนาวินหายไปไหนแล้วเนี่ย แล้วตกลงชาวนาตอบพระราชาว่ายังไงล่ะ รออ่านอยู่นะคะ จากคุณ : Noknoi - [ 5 ม.ค. 49 23:22:14 ]

ความคิดเห็นที่ 47 โหวตไปแล้วนะ .. มาเพราะรูปแท้ ๆ    อิอิ .. ..... จากคุณ : ส.สัตยา - [ 5 ม.ค. 49 23:47:24 ]

ความคิดเห็นที่ 48 รอฟังนิทานต่อค่ะ จากคุณ : ตะล๊อกต๊อกแต๊ก - [ 6 ม.ค. 49 00:47:22 ]

ความคิดเห็นที่ 49 มาแล้วครับ... กลับมาเล่านิทานอิงการบริหารธุรกิจต่อเพื่อแลกคะแนนโหวตครับ... ส่วนรูป ถือเป็นของแถมมาในซองขนม.. มันก็แปลกดีนะครับ.. เด็กๆ หลายๆคน ซื้อขนมเพราะอยากได้ของแถม... บางคน ไม่กินขนมด้วยซ้ำ... แต่หากทำของเล่นแบบเดียวกันกับของแถมมาขาย กลับขายไม่ออกซะงั้น...หุหุ ตอนนี้ก็ได้คนโหวตให้  51 คนแล้ว ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาอันมีค่าของท่านนะครับ.....   800x600 (9 คน)   1024x768 (32 คน)   1152x864 (3 คน)   1280x720 (0 คน)   1280x768 (1 คน)   1280x960 (1 คน)   1280x1024 (4 คน)   อื่นๆ (โปรดระบุ) (1 คน) จำนวนผู้ร่วมโหวตทั้งหมด 51 คน     17.65%   62.75%   5.88%   0.00%   1.96%   1.96%   7.84%   1.96% จากคุณ : อนาวิน - [ 6 ม.ค. 49 11:16:33 ]

ความคิดเห็นที่ 50 มาฟังนิทานอิงการบริหารธุรกิจกันต่อครับ ถึงไหนแล้วล่ะเมื่อคืนนี้... อ้อ.... พระราชาทรงถามหนุ่มน้อยชาวนาว่า "เดี๋ยวก่อน  ไหนเจ้าลองตอบคำถามข้าสิว่า ทำไม ห่าน จึงส่งเสียงดังกว่าเป็ดและไก่หลายเท่านัก" ชาวนาตอบคำถามด้วยความสัตย์ซื่อว่า "มันเป็นธรรมชาติพระเจ้าค่า" เหล่าองค์ชายทั้งหลายได้ยินคำตอบแบบกำปั้นทุบดินของชาวนาก็พากันหัวเราะกันยกใหญ่... พร้องทั้งนึกสมเพศชาวนาที่หามีปัญญาไม่ พระราชาจึงตรัสว่า... "เจ้าคงไม่รู้เหตุผลที่แท้จริงเพราะมันจำเป็นต้องใช้สติปัญญา ข้าจะบอกให้เจ้ารู้ก็ได้ว่า  องค์ชายทุกพระองค์ ทรงให้เหตุผลว่า เป็นเพราะคอห่านยาวกว่าคอสัตว์อื่นๆ จึงทำให้ส่งเสียงได้ดังกว่า..." หนุ่มน้อยชาวนาได้ฟังพระราชาตรัสก็ทรงตอบกลับไปว่า "มันเป็นธรรมชาติจริงๆ พระเจ้าค่ะ" พระราชาได้ฟังดังนั้น  ก็ยังคงคิดว่า ชาวนาคงโง่ถึงขนาดฟังเหตุผลแล้วก็ยังไม่เข้าใจ... แต่ก็ทรงเปิดโอกาสให้ชาวนา  ทรงตรัสถามว่า "ทำไมเจ้าจึงคิดว่ามันเป็นธรรมชาติล่ะ" จากคุณ : อนาวิน - [ 6 ม.ค. 49 11:29:09 ]

ความคิดเห็นที่ 51 คุณ ส.สัตยา ครับ... ผมรออ่านตอนที่ 5 ของคุณอยู่นะครับ ของแท้และของดี ต้องเรื่องของคุณ ส.สัตยา นะครับ ของผมนี่ ถือเป็นโฆษณาขั้นเวลา.. คิคิ น้อง ตะล๊อกต๊อกแต๊ก ครับ ขอบคุณที่เกาะติดสถานการณ์ไม่ห่างเลยนะครับ หุหุ แต่ระวัง นายดอกไม้ หึงเอานะครับ.... คุณ Noknoi ครับ ต้องขอโทษจริงๆ ครับ  เมื่อคืนต้องปลีกตัวไปดูลูกๆ ครับ ผมอยู่กับลูกสาวอีก 2 คน  10 ขวบกับ 5 ขวบครับ ส่วนแม่ของเขา  ทำงานอยู่ไกลกันน่ะครับ กลับเสาร์-อาทิตย์  ผมจึงต้องทำหน้าที่ทั้งพ่อ แม่ เพื่อน ให้กับลูกๆ น่ะครับ  อาจจะเล่าๆ หายๆ ก็ต้องขออภัยด้วยครับ... ตอนกลางวันก็ต้องทำงาน ปลีกวิเวก เอ้ย... ปลีกตัวมาพิมพ์ได้นิดหน่อยครับ ถือว่าเป็นน้ำจิ้ม เวลาคุณแวะเข้ามาในพันทิพ ก็แล้วกันครับ จากคุณ : อนาวิน - [ 6 ม.ค. 49 11:42:54 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ชาวนาจึงตอบกลับไปว่า "ท่านพระราชาทรงเคยได้ยินอึ่งอ่างร้องไหมพระเจ้าค่ะ อึ่งอ่าง มันมีคอสั้นเพียงนิดเดียว  แต่ทำไม มันจึงสามารถส่งเสียงร้องได้ดังกว่าสัตว์อื่นๆ ล่ะพระเจ้าค่ะ" พระราชาได้ฟังดังนั้น ก็ถึงกับอึ้งกิมกี่ไปเลย เหล่าองค์ชายทั้งหลายต่างก็เสียหน้าไปตามๆ กัน พระราชาจึงหันเห สถานการณ์เพื่อกลบเกลื่อนเรื่องที่ผ่านมา บังเอิญหันไปเห็นป่าไผ่  ซึ่งมีหน่อไม้มากมายที่โผล่พ้นดินขึ้นมา พระองค์ก็เลยตรัสถามออกไปว่า "ใครรู้บ้างว่า  ทำไม หน่อไม้จึงงอกดันดินที่แข็งๆ ขึ้นมาได้" จากคุณ : อนาวิน - [ 6 ม.ค. 49 11:53:02 ]

ความคิดเห็นที่ 53 เหล่าองค์ชายทั้งหลาย  ต่างก็แย่งกันยกมือเพื่อตอบคำถามทำคะแนนกัน... พระราชาทรงชี้มือไปที่องค์ชายองค์หนึ่ง องค์ชายองค์นั้น รีบตอบอย่างมั่นอกมั่นใจเต็มที่ว่า "เพราะหน่อไม้มันมีปลายแหลม   มันจึงสามารถดันดินแข็งๆ โผล่ขึ้นมาได้พะยะค่ะ" พระราชาได้ฟังคำตอบก็พยักหน้าชื่นชมในความหลักแหลมขององค์ชายองค์นี้.. "มีใครคิดเห็นเป็นอย่างอื่นไหม..." พระราชาตรัสถาม เงียบกริบ... เพราะองค์ชายทุกองค์ ทรงคิดแบบนี้ทั้งสิ้น ด้วยความรู้สึกอยากเอาชนะหนุ่มน้อยชาวนา พระราชาจึงตรัสถามไปว่า "แล้วเจ้าล่ะ  เจ้าชาวนา  มีคำตอบเป็นอย่างอื่นไหม" จากคุณ : อนาวิน - [ 6 ม.ค. 49 12:05:16 ]

ความคิดเห็นที่ 54 เอาล่ะสิ คราวนี้ พระเอกสุดหล่อ พอๆ กับผม จะตอบว่ายังไงนะ อยากรู้จังเลย... งั้นมาฟังกันต่อดีไหมครับ... แต่อ๊ะ... 12.08 แล้ว ได้เวลาอาหารกลางวันแล้วสิ หุหุ... แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ  พอดีวันนี้ผมงดอาหารเที่ยง... งั้นเล่าต่อก็แล้วกันครับ "มันเป็นธรรมชาติ พะยะค่ะ" หนุ่มน้อยชาวนาตอบ เล่นเอาทุกคนเงียบคิดกันยกใหญ่เลยคราวนี้ ต่างกับคราวก่อนที่ได้ยินคำตอบนี้แล้วพากันหัวเราะเยาะ ธรรมชาติอีกแล้ว  เราจะหน้าแตกอีกไหมนี่... พระราชาจึงตรัสถามออกไปว่า "ทำไมล่ะ  เจ้ามีเหตุผลอย่างไรหรือ?" จากคุณ : อนาวิน - [ 6 ม.ค. 49 12:14:06 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ต่อเลยจ้า ... [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : อาจารย์โช๊ะ - [ 6 ม.ค. 49 12:20:00 ]

ความคิดเห็นที่ 56 องค์หญิงซึ่งนั่งฟังนิ่งๆ อยู่เนิ่นนาน ให้ความสนใจหนุ่มน้อยชาวนามากยิ่งขึ้น ทรงใจจดใจจ่อรอฟังคำตอบจากเขาอย่างตั้งใจ เป็นครั้งแรกที่ไอ้หนุ่มลูกทุ่งได้เห็นพระพักตร์ของพระราชธิดาชัดๆ... หัวใจของเขาเต้นแรงเป็นกลองเพล ร่างกายวู๊บวาบไปหมด ตั้งแต่เกิดมาเป็นผู้เป็นคน  ยังไม่เคยเห็นใครสวยงามขนาดนี้มาก่อนเลย... "ว่าไงล่ะ เจ้าหนุ่มชาวนา  หาเหตุผลไม่ได้ล่ะสิคราวนี้" พระราชาตรัสถามขึ้น "มันเป็นธรรมชาติจริงๆ พระเจ้าข้า" <==เดี๋ยวก็ พะยะค่ะ เดี๋ยวก็ พระเจ้าข้า ที่ถูก ต้องใช้ยังไงหว่า... ชาวนาตอบกลับไป พร้อมกับอธิบายต่อว่า "พระราชาลองดูตรงนั้นสิพะยะค่ะ" พร้อมกับชี้มือไปที่โคนต้นไม้ใกล้ๆ กับป่าไผ่นั่นเอง "เห็ดต้นนั้น  ปลายมันก็ไม่ได้แหลมอย่ากับหน่อไม้ แต่มันก็สามารถโผล่พ้นดินขึ้นมาได้พะยะค่ะ" องค์ชายทั้งหลาย ต่างก็พากันเสียหน้าไปตามๆกัน ส่วนพระราชาเองกลับรู้สึกชื่นชมไอ้หนุ่มชาวนาขึ้นมาแล้วสิ "เจ้านี่  ไม่ธรรมดาเลยนะ  นี่หากว่าเจ้าเป็นหนึ่งในองค์ชายเหล่านี้ เจ้าคงได้คะแนนไปเยอะเลยทีเดียว เสียดายที่เจ้าเป็นแค่ชาวนา  ไม่คู่ควรกับราชธิดาของเรา" จากคุณ : อนาวิน - [ 6 ม.ค. 49 12:44:40 ]

ความคิดเห็นที่ 57 อ้าว... น้องโช๊ะ... ส่งรูปเข้าประกวดด้วยเหรอนี่ ว่าแต่.. น้องเขา ส่งสัญลักษณ์หัวใจ กับส่งจูบให้กำลังใจพี่ใช่ป่ะ... หุหุ มาเข้าเรื่องกันต่อ..... ขอสรุปข้อคิดช่วงแรกนี้ก่อนละกัน "สิ่งที่เราเห็น อาจไม่เป็นอย่างที่เราคิด" เมื่อสมมุติฐานผิด  การทดลองก็ออกมาผิด การจะตัดสินว่าอะไรเป็นอะไร จึงไม่ควรดูแค่รูปลักษณ์ภายนอก.. คนรวยใช่จะมีความสุขเสมอไป และคนจนใช่จะมีแต่ความทุกข์เสมอไป แต่ก็เป็นเรื่องธรรมชาติ เช่นกัน ที่คนส่วนใหญ่ จะตัดสินคนที่รูปลักษณ์ภายนอก การจะติดต่อธุรกิจกับบุคคลอื่น ความประทับใจเมื่อแรกพบ  จึงเป็นเรื่องสำคัญ... จากคุณ : อนาวิน - [ 6 ม.ค. 49 12:56:29 ]

ความคิดเห็นที่ 58 แล้วชาวนาก็บอกว่า "ผมเป็นเจ้าชายปลอมตัวมา" ใช่ป่ะครับ พี่อนาวิน จากคุณ : Culture - [ 6 ม.ค. 49 13:04:26 ]

ความคิดเห็นที่ 59 กลับมาเข้าเรื่องนิทานกันต่อ... ในเวลาเดียวกันนั้นเอง เหล่านางใน นางสนม ซังกึม ทั้งหลาย ต่างส่งเสียงวี๊ดว๊าย  บ้างก็ส่งเสียงกริ๊ด ด้วยความตกใจ ที่พื้นตรงนั้นเอง มีหนูนาตัวหนึ่ง วิ่งทะเล่อละล่าเข้าไปหากลุ่มสุภาพสตรีเหล่านั้น... เสี้ยววินาทีนั้นเอง... ทหารที่อยู่ใกล้ๆ ตรงนั้น ก็ใช้ท่อนไม้ ฟาดลงไปที่ตัวหนู...  ตายคาที่สิครับงานนี้  จะเหลืออะไรล่ะ... อ่ะแน่.....  เอาหนูเข้ามาเกี่ยวข้อง... ต้องมีอะไรแน่ๆ.. และต้องเกี่ยวข้องระหว่าง พระราชา กับ ไอ้หนุ่มชาวนา แหงๆ <== อ่านว่า แหง แหง  ไม่ใช่ แหง แหง (หอ งอ แอ = แหง ไม่ใช่  หอ แอ แห   แห งอ = แหง) ถูกต้องนะคร๊าบบบบบบบบบบ.... (นึกถึงเสียงคุณปัญญานะครับ) แล้วมันจะเกี่ยวยังไง  มาฟังกันต่อเลย... ไม่กักไว้วันหลังหรอกน่า.. หุหุ จากคุณ : อนาวิน - [ 6 ม.ค. 49 13:09:11 ]

ความคิดเห็นที่ 60 แล้วชาวนาก็บอกว่า "ผมเป็นเจ้าชายปลอมตัวมา" ใช่ป่ะครับ พี่อนาวิน จากคุณ : Culture ตอบ.... ไม่ใช่ครับ  เขาเป็นชาวนาจริงๆ... หลังจากทุกอย่างสงบลง หนูนาโชคร้ายก็ตายไปซะแล้ว ก็ถึงเวลากลับวังของพระราชาและเหล่าองค์ชายทั้งหลาย เพื่อร่วมงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้... เป็นเพราะกามเทพ แผงศรใส่พระธิดาหรือประการใดมิทราบได้... แต่พระธิดา เกิดความรู้สึกพึงพอใจในตัวหนุ่มน้อยชาวนาเข้าแล้วสิ... หนุ่มน้อยชาวนาก็เช่นเดียวกัน... แต่ด้วยความต่ำต้อยของตน.. ก็ได้แต่หักห้ามใจตัวเองไว้เงียบๆ... ก่อนพระราชาจะเดินทางกลับ  ได้ตรัสกับหนุ่มชาวนาว่า... "เอาอย่างนี้ เจ้าหนุ่มชาวนา  ในฐานะที่เจ้าสามารถ ให้เหตุผลกับคำถามของเรา  ทำให้พวกเราเข้าใจ ธรรมชาติมากขึ้น" พระราชาหยุดตรัส และหันไปมองทางพระธิดาของพระองค์... แล้วก็หันมาตรัสต่อว่า "อีก 1 ปีข้างหน้า  อายุของพระธิดาของเรา จะถึงเวลา อภิเสกสมรส  และอีก 1 ปีข้างหน้า เราจึงจะคัดเลือกตัวราชบุตรเขยอีกครั้งว่าจะเป็นผู้ใด เมื่อเจ้าสามารถชนะองค์ชายทั้งหลายได้ในวันนี้ เราก็จะให้โอกาสเจ้า" พระราชาหยุดคิดนิดหนึ่ง  แล้วตรัสต่อว่า "เพื่อให้เกิดความคู่ควรกับธิดาของเรา ซึ่งจะต้องอภิเสกกับองค์ชายเท่านั้น เมื่อเจ้าเลือกเกิดไม่ได้  จึงไม่ได้เกิดเป็นองค์ชาย แต่เราก็จะให้โอกาสเจ้า  โดยเจ้ามีเวลา 1 ปี เจ้าจงสร้างตัวเองให้ร่ำรวยขึ้นมาให้ได้ โดยให้รวยที่สุดของประชาชนในเมืองของเรา" "แต่มีเงื่อนไขว่า...  เจ้าต้องสร้างความร่ำรวยขึ้นมาจาก ทุนที่เราจะให้แก่เจ้าในวันนี้... และทุนที่เราจะให้แก่เจ้าก็คือ... หนูตายหนึ่งตัว  ตัวนั้น" พระราชาชี้ไปที่หนูนาที่นอนตายแอ้งแม้งอยู่ตรงหน้าทหารที่ตีมัน ทหารรีบหยิบหนูตายเข้ามาส่งให้หนุ่มน้อยชาวนาอย่ารู้ใจพระราชา... หนุ่มน้อยชาวนาหยิบหางหนูปล่อยให้ตัวหนูห้อยโตงเตงไว้   พร้อมกับการจากไปของขบวนพระราชา... รวมทั้งพระราชธิดาที่แสนจะสวย ต่อให้เทวี ที่อยู่บนฟ้า ต่อให้สีดา ก็ยังเป็นสอง ต่อให้ ไซซี ที่โลกยกย่อง ก็ยังสวยไม่เท่าพระธิดาเลย.... หนุ่มน้อยชาวนายกหนูขึ้นมามองดู พร้อมกับคิดในใจว่า... "สร้างตัว จากหนูตายหนึ่งตัว..." จากคุณ : อนาวิน - [ 6 ม.ค. 49 13:56:49 ]

ความคิดเห็นที่ 61 ไม่ต้องกด รีเฟรช กันแล้วครับ ช่วงนี้เอาไว้แค่นี้ก่อน  ขอตัวทำงานสักหน่อย... ไว้เจอกันรอบดึกนะครับ... เฮ้อ.... กลุ้มใจแทนเจ้าหนุ่มชาวนาจริงจริ๊งงงงงง เลย... แต่ที่กลุ้มยิ่งกว่า..... ตูจะเขียนให้มันรวยล้นฟ้ากว่าประชาชีคนอื่นๆ ได้อย่างไรฟระ... จากหนูตายหนึ่งตัวเสียด้วย... สงสัยต้องส่งไอ้หนุ่มชาวนาไปเรียน MBA ซะแล้วสิ แต่ก็ไม่ได้ เพราะมันมีเวลาแค่หนึ่งปี เรียน MBA เพิ่งได้ครึ่งทางเอง... อย่าลืมมาลุ้นเอาใจช่วยนายอนาวิน เอ้ย... หนุ่มน้อยชาวนาคนซื่อกันนะครับ "คนเราเลือกเกิดไม่ได้...  แต่เลือกที่จะเป็นได้" จากคุณ : อนาวิน - [ 6 ม.ค. 49 14:05:13 ]

ความคิดเห็นที่ 62 อ้อ... ใครที่ยังไม่ได้โหวตข้อมูลให้ผม รบกวนสละเวลาให้สักนิดนะครับ ที่นี่เลย http://www.pantip.com/cafe/silom/topic/B3927329/B3927329.html#1 ขอบคุณครับ จากคุณ : อนาวิน - [ 6 ม.ค. 49 14:11:10 ]

ความคิดเห็นที่ 63 53 คนแล้ว เย้เย้เย้...   800x600 (10 คน)   1024x768 (33 คน)   1152x864 (3 คน)   1280x720 (0 คน)   1280x768 (1 คน)   1280x960 (1 คน)   1280x1024 (4 คน)   อื่นๆ (โปรดระบุ) (1 คน) จำนวนผู้ร่วมโหวตทั้งหมด 53 คน     18.87%   62.26%   5.66%   0.00%   1.89%   1.89%   7.55%   1.89% จากคุณ : อนาวิน - [ 6 ม.ค. 49 14:14:46 ]

ความคิดเห็นที่ 64 สำหรับคนดูไม่เป็นว่า ดูความละเอียดหน้าจออย่างไร วิธีดู  ทำแบบนี้ครับ 1.คลิ๊กขวาที่พื้นที่ว่างๆหน้า Desktop 2.เลือก Propreties 3.คลิ๊กเลือกที่ Settings 4.แล้วก็ดูได้แล้วครับ ว่าใช้ขนาดเท่าไรอยู่ ตรงข้างใต้คำว่า Screen Resolution จากคุณ : อนาวิน - [ 6 ม.ค. 49 14:25:08 ]

ความคิดเห็นที่ 65 อดใจรอไม่ไหวซะแล้วสิครับพี่ ว่าแต่ชาวนาผู้น่าสงสารนามว่าอนาวินผู้นั้น จะทำอย่างไรต่อไป กลับมาจากงานตอนดึก ถ้าไม่เล่าต่อนะ น่าดู ... ทำเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ให้เป็นไปได้อย่างอนาวินแล้ว ไซร้จะช่วยพ่อหนุ่มชาวนาคนนี้ไม่ได้ สู้ต่อไปนะ โอกาสยังมี แถมมีทุนอีกตั้ง 1 ตัว จะคอยเป็นกำลังใจให้จ้ะ ตอนนี้ติดยิ่งกว่าละครช่อง 7 อีก กระทู้นี้ ... จากคุณ : อาจารย์โช๊ะ - [ 6 ม.ค. 49 15:26:42 ]

ความคิดเห็นที่ 66 เข้ามาทักทายนะค่ะ คุณ อนาวิท นามแฝงคุณ กับอาจารย์โช๊ะ เนี้ย นะจะสับ กับ นะค่ะ ดู อาจารย์ นะจะเป็นพี่ มากกว่า จากชื่อ หุ หุ แหม่ เหลือเชื่อนะเนี้ยว่าคุณ จะเลี้ยงลูกด้วย ลูก 2 อีกต่างหาก ยังไม่พอนะ รูปที่โพสท์ เยอะมากเนี้ยะ นึกว่า ธุรกิจที่เคยทำไป จะมี โมเดลลิ่ง อยู่ด้วย หรือว่ามีค่ะ  เข้ามาแซวค่ะ จากคุณ : ยังยิ้ม...ทั้งน้ำตา - [ 6 ม.ค. 49 19:34:02 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ว๊าว!...  57 ท่านแล้ว หุหุ... ค่อยๆเพิ่มวันละนิดวันละหน่อย พอได้มีกำลังใจมานั่งพิมพ์นิทาน หุหุ เอ๊ะ!!!... หรือว่า มารอดูรูปมากกว่าเนี่ย...   800x600 (10 คน)   1024x768 (36 คน)   1152x864 (3 คน)   1280x720 (0 คน)   1280x768 (2 คน)   1280x960 (1 คน)   1280x1024 (4 คน)   อื่นๆ (โปรดระบุ) (1 คน) จำนวนผู้ร่วมโหวตทั้งหมด 57 คน     17.54%   63.16%   5.26%   0.00%   3.51%   1.75%   7.02%   1.75% จากคุณ : อนาวิน - [ 6 ม.ค. 49 23:32:25 ]

ความคิดเห็นที่ 68 มาฟังนิทานกันต่อ.... หนุ่มน้อยชาวนาถือหนูตัวนั้นเดินไปตามทางเพื่อจะกลับบ้าน... แต่ในสมองก็ครุ่นคิดอย่างหนัก... จะทำอย่างไรดีกับหนูตัวนี้นะ... เกิดมาก็ไม่เคยทำการค้ากับเขาสักที วันวันมีแต่ ทำไร่ไถนา เลี้ยงวัวเลี้ยงควาย หรือไม่ก็ออกไปหาปูหาปลาเอามากินกัน... หากกลับบ้านก่อนแล้วเข้าเมืองในวันรุ่งขึ้น หนูนี้อาจจะเน่าก็เป็นได้ เอาวะ  เพื่อองค์หญิงที่เป็นดั่งดวงใจ วันนี้เราจะไม่กลับบ้าน แต่จะตรงเข้าเมืองพร้อมกับทุนที่พระราชาให้มานี้ เป็นไงเป็นกันสิน่า... แล้วค่อยกลับบ้านทีหลังก็ยังได้... ว่าแล้วไอ้หนุ่มลูกทุ่งก็เปลี่ยนเส้นทางเดิน เพื่อตรงเข้าสู่ตัวเมือง..... จากคุณ : อนาวิน - [ 6 ม.ค. 49 23:39:14 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ขอบคุณครับคุณยังยิ้ม...ทั้งน้ำตา ที่แวะมาทัก มาแซวกัน เป็นเรื่องจริงครับ ที่พี่อนาวินเนี่ยะ แก่แล้ว ชอบเล่านิทานก่อนนอนให้ลูกฟัง เลยมีเรื่องเล่าเยอะหน่ะครับ ว่าแต่ว่า ก่อนนอนคืนนี้ไม่รู้ว่าพี่เค้าจะมาเล่าต่อรึเปล่า ไม่งั้นผมนอนไม่หลับแน่ๆ คืนนี้ จากคุณ : อาจารย์โช๊ะ - [ 6 ม.ค. 49 23:48:50 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ระหว่างทาง  เขาได้เจอชายชราคนหนึ่งกำลังหาบฟืนงกๆ เงิ่นๆ ... "คุณตา คุณตา..."   หนุ่มชาวนาเรียก "ตาจะหาบฟืนไปไหนเหรอครับ..." "ข้าจะเอาฟืนเข้าไปขายในเมือง... แล้วเอ็งล่ะ จะไปไหนเร๊อะ" ชายชราเป็นฝ่ายถามบ้าง "ฉันก็จะเข้าไปในเมืองเหมือนกันจ้าตา"  ชายหนุ่มตอบ "เจ้าจะไปธุระอะไรหรือ..."  ชายชราถาม "ฉันจะไปทำมาค้าขายให้ร่ำรวยกว่าประชาชนคนไหนๆ ในเมืองจ้าตา..." ชายชราหยุดเดิน  แล้วหันมามองดูชายหนุ่มด้วยสีหน้าประหลาดใจ... "ไปสร้างความร่ำรวยด้วยตัวเปล่าๆ นี่น่ะเหรอวะ..." ชายชราอดที่จะถามไม่ได้... "เปล่าจ้าตา  ฉันมีหนูมาด้วยหนึ่งตัวจ้า..."  ชายหนุ่มตอบด้วยใบหน้าใสซื่อ... "แล้วไอ้หนูนี่  มันจะช่วยให้เจ้าร่ำรวยยังงั้นรึ..."  ชายชราถามอีก "ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน..." ว่าแล้วชายหนุ่มก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ชายชราฟัง... หลังจากฟังจบ  ชายชราก็นิ่งเงียบ พูดอะไรไม่ออก... ชายหนุ่มเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ควรจะช่วยตาหาบฟืนดีกว่า ตาจะได้เดินสบายๆ เข้าเมือง "มานี่ตา...  ฉันหาบฟืนให้ตาเอง  ไหนๆ เราก็จะไปทางเดียวกันแล้ว" พูดจบ ชายหนุ่มก็รีบเอื้อมมือไปยกเอาหาบฟืนจากบ่าชายชรา "ขอบใจเอ็งมากเลยว่ะ... วันนี้ข้าโชคดีแท้ๆ เลยที่เจอเอ็ง แต่ข้าก็ไม่รู้จะช่วยเอ็งยังไงจริงๆ... ข้าขนฟืนจากป่าเข้าไปขายในเมืองมาก็ตั้งหลายปี ข้าก็ยังไม่เห็นจะรวยเลย  นี่เอ็งมีหนูตายแค่ตัวเดียว แล้วเอ็งจะรวยได้ยังไงวะ..." "ไม่เป็นไรจ้าตา... ฉันจะลองดูให้ถึงที่สุดก็แล้วกัน" ชายหนุ่มกับชายชรา คุยกันไปตลอดทางอย่างถูกคอ จนมาถึงประตูเมือง...  ก่อนจะเข้าประตูเมือง ชายชราได้เอ่ยกับชายหนุ่มว่า... "มีสิ่งหนึ่งที่ข้าพอจะช่วยเจ้าได้  ก็คือ  คำแนะนำ... การที่เจ้าจะยิ่งใหญ่จากดินขึ้นไปเป็นดาวนี่ เจ้าจงอ่อนน้อมถ่อมตนให้มากๆ... ความอ่อนน้อมถ่อมตน  จะเป็นบันใดขึ้นสู่ที่สูงให้แก่เจ้า ส่วนไอ้หนูตายตัวนั้น  ข้าก็จนปัญญาจริงๆ ว่าจะให้เจ้าเอาไปขายให้ใคร..." ขาย!!... ชายหนุ่มปิ๊งไอเดียร์ขึ้นมาทันที ทีแรกก็ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร... พอชายชราพูดถึงเรื่องขาย... ทำให้เขารู้แล้วว่า.... จะต้องเอาหนูตัวนี้ไปเร่ขาย... จากคุณ : อนาวิน - [ 7 ม.ค. 49 00:04:50 ]

ความคิดเห็นที่ 71 แค่นี้เหรอครับพี่คืนนี้ แหม ไม่คุ้มที่รอมาทั้งวันเลย กดรีเฟรช .... จากคุณ : อาจารย์โช๊ะ - [ 7 ม.ค. 49 00:34:34 ]

ความคิดเห็นที่ 72 หลังจากหาบฟืนไปส่งชายชราที่ตลาดสดแล้ว ชายหนุ่มก็กล่าวอำลาชายชราคนนั้น เพื่อเดินเร่ขายหนูตัวนั้นต่อไป ไม่ว่าจะเจอใคร เขาก็จะร้องถามขายหนู พร้อมกับยกหนูให้ดูไปด้วย... ถ้ากลุ่มที่เจอเป็นหญิง  เสียงกรี๊ดกร๊าด ดังจนแสบแก้วหูเลยเชียวล่ะ... เดินถามมาจนเหนื่อย  ก็ไม่เห็นมีใครมีทีท่าว่าจะซื้อเลยสักคน แล้วนี่มันจะขายได้ไหมเนี่ย..... หลังจากเดินจนรอบตลาดแล้ว  ก็ไม่มีใครซื้อ เขาจึงตัดสินใจเดินออกจากตลาด เพื่อไปเดินขายตามบ้านผู้คน... ตั้งแต่เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ เขาก็เพิ่งจะเคยเข้าเมืองก็หนนี้แหล่ะครั้งแรก.. ความอลังการ  ความตื่นตาตื่นใจ  สีสรรของเสื้อผ้า ความากมายของผู้คน  สร้างความตื่นเต้นเร้าใจให้กับเขา ทำให้เขาไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย... ยิ่งเห็นสิ่งของแปลกๆ ก็ยิ่งทำให้เขาประหลาดใจ+ทึ่ง อย่างก้อนเหล็กยาวๆ รีๆ ประมาณมือจับได้พอดี ที่เขาเห็นใครๆ เอาไว้แนบหู แล้วก็พูดคุยคนเดียว อย่างกับคนบ้า  บางคนก็เดินพูด  บางคนก็นั่งพูด จนมีคนบอกเขาว่า  นั่นน่ะ เขาเรียกว่าโทรศัพท์มือถือ คนบ้านนอกอย่างเขา  อย่าว่าแต่โทรศัพท์มือถือเลย โค้กกระป๋อง เขาก็ยังไม่เคยเห็นสักกะที ถ้าไม่มีไอ้หนูตัวนี้  ชาตินี้เขาจะมีโอกาสมาเห็นอะไรๆ แบบนี้ไหมนะ... แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 49 00:46:03 จากคุณ : อนาวิน - [ 7 ม.ค. 49 00:44:27 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ในขณะที่เดินเพลิดเพลินชมกรุง  ดูเทคโนโลยีสมัยใหม่เพลินๆ เขาก็ได้ยินเสียงใครคนหนึ่งเรียก... "ไอ้หนุ่ม... ไอ้หนุ่ม..." เขาหันไปมองตามทิศทางของต้นเสียง ก็เจอชายวัยกลางคน พุงพลุ้ย ยืนอยู่หน้าบ้าน "เอ็งหิ้วหนูจะเอาไปทิ้งถังขยะเหรอวะนั่น..." ชายวัยกลางคนถามขึ้น "เปล่าจ้า... ฉันกำลังเดินเร่ขายหนูตัวนี้อยู่จ้าลุง..." ชายหนุ่มตอบ "บ่ะ... เอ็งนี่  ท่าจะบ้าว่ะ... ข้าเคยเห็นแต่ใครๆเขาเอาหนูตายไปทิ้งขยะ แต่เอ็งกลับเอามาขาย  แล้วใครเขาจะซื้อวะ..." "ไม่รู้เหมือนกันลุง... อาจจะมีสักคนที่เขาอยากจะซื้อก็ได้จ้า"   ชายหนุ่มตอบด้วยความซื่อ "เอางี้ก็แล้วกัน...  ข้าซื้อไปให้แมวข้ากินก็ได้ แต่ข้าให้แค่บาทเดียวนะ  เกินกว่านั้น ข้าไม่ซื้อหรอกว่ะ..." ชายหนุ่มดีใจจนออกนอกหน้า... "บาทเดียวก็บาทเดียวจ้าลุง..." ว่าพลางก็ยื่นหนูส่งให้ชายวัยกลางคนทันที หลังจากรับเงินเหรียญบาทมาหนึ่งเหรียญ เขาก็ริงโรจน์เป็นที่สุด... ดีใจที่สามารถขายหนูได้จริงๆ... แบบนี้สิ เขาเรียกว่า ความพยายามอยู่ที่ไหน   ความพยายามอยู่ที่นั่น... เอ๊ย!!!!... ไม่ใช่... ความพยายามอยู่ที่ไหน  ความสำเร็จอยู่ที่นั่น... "จากหนูตายหนึ่งตัว  กลายมาเป็นเงินหนึ่งบาท แล้วเราจะทำยังไงต่อล่ะทีนี้  ถึงจะทำให้เรารวยได้" จากคุณ : อนาวิน - [ 7 ม.ค. 49 00:47:37 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ง่า หายไปอีกแล้ว มารอฟังต่อค่ะ จากคุณ : Noknoi - [ 7 ม.ค. 49 01:01:08 ]

ความคิดเห็นที่ 75 เฮ้อ.... จบไปอีกตอนแล้ว...  พรุ่งนี้มาว่ากันต่อ... ใจเย็นๆ อาจารย์โช๊ะ... แบบว่าเขียนสดๆอ่ะครับ  พิมพ์ไปคิดไป เลยช้าสักนิด แต่เรื่องทั้งหมดอ่ะ ยังไม่ถึงท่อนที่คิดเองเลย เอาเรื่องที่เคยฟังๆ มา มาผูกต่อๆกันไปก่อน ถ้าเบื่อ... ไม่อยากฟังแล้วก็บอกด้วยนะครับ จะได้หยุดเล่าอ่ะ...  หุหุ  เกรงใจอยู่เหมือนกันนะเนี่ย... สวัสดีครับ คุณยังยิ้มทั้งน้ำตา... ที่เชียงใหม่ยังหนาวอยู่ไหมครับ... ขอบคุณที่แวะเข้ามาทักทายครับ นี่ถ้าคุณอยู่ใกล้ๆ ผมคงต้องชวนคุณมาช่วยเลี้ยงลูกแล้วล่ะครับ ลูกสาวทั้งสองเลย... ไม่มีความสามารถสร้างลูกชายอ่ะครับ... ด้วนแน่ๆ นามสกุลผมเนี่ย... เพิ่งจะมาเปลี่ยนเป็นนามสกุลนี้ ตอนรุ่นผมนี่เอง เมื่อก่อนใช้แซ่... ยังดีที่พี่ชาย 2 คน มีลูกชายกัน... นามสกุลนี้จึงยังพอจะเพิ่มจำนวนขึ้นมาได้... แต่สายของผมนี่  ด้วนแล้วชัวร์ๆ...   นอกเสียจาก ลูกสาวจะไม่ยอมแต่งงาน... อ้อ... คุณได้เข้าไปดูเรทติ้งบทความของคุณบ้างไหมครับ คนเข้าไปอ่านจะแตะที่ 1,000 คนอยู่แล้วนะครับ และมีคอมเม้นถึงคุณด้วย... http://www.anavin.net/experience/ 01.04 น. แล้ว  ขอตัวไปนอนก่อนนะครับ พรุ่งนี้วันพระ...  จะไปทำบุญที่วัดแต่เช้าอ่ะครับ... จากคุณ : อนาวิน - [ 7 ม.ค. 49 01:05:54 ]

ความคิดเห็นที่ 76 อนุโมทนาบุญด้วยครับ ทำบุญแล้วอย่าลืมมาเล่าต่อนะครับ คุณยังยิ้มทั้งน้ำตาครับ อยู่เชียงใหม่เหรอครับ ว่างๆ ไปจิบกาแฟด้วยกันนะครับ ผมเข้าเชียงใหม่บ่อยๆ จากคุณ : อาจารย์โช๊ะ - [ 7 ม.ค. 49 01:21:19 ]

ความคิดเห็นที่ 77 555 ดูเพลิน เฮ้ย อ่านเพลิน จนลืมโหวดเลย ไปโหวดก่อนนะ จากคุณ : บิ๊กเปา - [ 7 ม.ค. 49 09:33:41 ]

ความคิดเห็นที่ 78 โอ้ ว๊าว!!!... ได้รับความอนุเคราะห์กันเป็นอย่างดี วันนี้ก็  66  ท่านแล้ว  ขอบพระคุณมากๆ ครับ...   800x600 (11 คน)   1024x768 (43 คน)   1152x864 (3 คน)   1280x720 (0 คน)   1280x768 (2 คน)   1280x960 (1 คน)   1280x1024 (5 คน)   อื่นๆ (โปรดระบุ) (1 คน) จำนวนผู้ร่วมโหวตทั้งหมด 66 คน     16.67%   65.15%   4.55%   0.00%   3.03%   1.52%   7.58%   1.52% [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : อนาวิน - [ 8 ม.ค. 49 10:24:14 ]

ความคิดเห็นที่ 79 เมื่อวาน มีกิจกรรมเยอะแยะมากมาย ตกเย็นก็งานเลี้ยงรุ่นสมัยมัธยม เลยไม่ได้มาเล่าต่อ แต่หลายๆท่านก็คงไม่ได้เข้ามาอ่านเช่นกัน หุหุ ..... ขอบคุณ คุณนกน้อย กับคุณเปาด้วยนะครับ อาจารย์โช๊ะนี่ แฟนพันแท้จริงๆเลย หุหุ มาอ่านกันต่อว่า  จากเงิน 1 บาท จะเป็นเศรษฐีได้หรือไม่... [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : อนาวิน - [ 8 ม.ค. 49 10:31:36 ]

ความคิดเห็นที่ 80 "เถ้าแก่ เก้าแก่..." เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นอยู่ข้างๆเขา "วันนี้จะซื้ออะไรบ้างล่ะครับ..." ชายคนที่ซื้อหนูเขาไปนั่นเองคือเถ้าแก่ เขาทักทายปราศัยชายคนนั้นเป็นอย่างดี ไอ้หนุ่มชาวนายืนดูจนชายคนนั้นจากไป ความสงสัยทำให้เขาถามเถ้าแก่ออกไปว่า "เถ้าแก่ครับ...  ผู้ชายคนนั้น  เขาซื้อของไปทำไมตั้งเยอะแยะครับ..." "เขาซื้อเอาไปขายน่ะสิ...  ร้านอั๊วเป็นร้านขายส่ง   คนขายของส่วนใหญ่ก็จะมาซื้อของที่นี่แหล่ะ" ถึงแม้เขาจะไม่เคยเป็นพ่อค้า แต่ฟังเท่านั้นเขาก็พอจะเดาออกแล้วว่า คนมาซื้อของที่นี่  แล้วก็เอาไปขายต่ออีกที "แล้ว... หนึ่งบาทของผมนี่  จะซื้ออะไรเถ้าแก่ได้บ้างครับ" เขาถามขึ้น เถ้าแก่มองหน้าเขาพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก แล้วตอบไปว่า "ไม่รู้จะซื้ออะไรได้บ้างนะ หนึ่งบาทเนี่ย... เอาอันนี้ไปก็แล้วกัน..." พูดจบเถ้าแก่ก็หยิบน้ำตาลปึกที่อยู่ข้างๆ ส่งมาให้หนุ่มน้อยชาวนา  2  ก้อน... เขารับเอามาพร้อมกับจ่ายเงินหนึ่งบาทนั้นให้เถ้าแก่คืนไป แล้วก็เดินจากมา... จากคุณ : อนาวิน - [ 8 ม.ค. 49 10:47:49 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ถือเดินไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าจะเอาไปขายให้ใครเหมือนกัน จนมาถึงหน้าโรงงานแห่งหนึ่ง คนกำลังเลิกงานพอดี เขารีบคลี่น้ำตาลปึกออกจากห่อ แล้วถามขายให้ผู้คนทันที คนแล้วคนเล่า  ไม่มีใครซื้อเขาเลย จนเขาเดินมาถึงรถเข็นขายของคันหนึ่ง เขาหยุดยืนพักอยู่ข้างๆ   คนงานหยุดซื้อของจากรถเข็นคันนี้เรื่อยๆ ในรถเข็นมีของหลายสิ่งหลายอย่างให้เลือกซื้อดี ดูแล้วน่าสนใจ  ผิดกับเขาที่ถือห่อน้ำตาลปึกสองก้อน ดูแล้วมันไม่น่าซื้อซะเลย... พอแม่ค้าว่าง  เขาจึงเดินเข้าไปทักทายด้วยความอ่อนน้อม ด้วยจิตใจที่งดงามของเขา  ด้วยมารยาทที่ดี ทำให้เขาสามารถได้มิตรไมตรีจากแม่ค้าคนนั้น เขาขอแม่ค้าวางน้ำตาลปึกของเขาเพื่อขายด้วย แม่ค้าก็ยินดีให้วางได้... ขณะที่รอขายของ เขาก็ซักถามพูดคุยกับแม่ค้าไปเรื่อยเปื่อย แต่สิ่งหนึ่งที่เขาได้รู้จากแม่ค้าก็คือ... แม่ค้าคนนี้ ขายของแบบนี้มา 10 ปีแล้ว กำไรที่ได้ ก็พออยู่ได้ไปเดือนชนเดือน จะให้ร่ำรวยนั้นเป็นไปไม่ได้หรอก "แล้วป้าไม่คิดจะไปทำอย่างอื่นที่ให้รวยได้เหรอครับ..." เขาถามขึ้น "ก็เพราะไม่รู้จะไปทำอะไรน่ะสิ... ที่ทำได้ก็ที่เห็นนี่แหล่ะ เกิดไปทำอย่างอื่นแล้วไม่ได้อย่างที่คิดจะทำอย่างไรล่ะ จะเอาเงินที่ไหนซื้อข้าว เอาเงินที่ไหนเลี้ยงลูก ป้าไม่กล้าเสี่ยงหรอก..." เขาได้ฟังแม่ค้าบอกดังนั้น ก็เข้าใจทันทีเลยว่า เหตุใด  คนที่อยากรวยหลายๆคน จึงไม่รวย เพราะความเสี่ยงนี่เอง... "แม่ค้า.. น้ำตาลปึกนี่  ขายยังไงคะ..." เสียงคนงานสาวคนหนึ่งดังขึ้น ดึงเขาออกมาจากความคิด "อันละบาทจ้าหนู  เหลือแค่สองอันเอง  หนูจะเอาหมดเลยไหม" คุณแม่ค้าถามกลับ "เอาสองอันเลยก็ได้ค่ะ...  จริงๆแล้ว  หนูอยากดื่มน้ำอ้อยมากกว่า แต่ไม่เห็นมีใครเอามาขายเลย" หลังจากสาวโรงงานเดินจากไปแล้ว "โห... ป้า  ไอ้น้ำตาลปึกนี่มันขายได้ก้อนละหนึ่งบาทเลยเหรอ" หนุ่มน้อยชาวนาถามขึ้น "เขาก็ขายก้อนละบาทกันทั้งนั้นแหล่ะ...   อ้าวนี่เอ็งเอามาขาย เอ็งไม่รู้เหรอว่าเขาขายก้อนละเท่าไร" "ไม่รู้ครับ..." เขาทำหน้าอายๆ เขารับเงิน 2 บาทจากแม่ค้า  สักพักก็ขอลากลับบ้าน ตอนนี้เขามีเงิน  2  บาทแล้ว... จากคุณ : อนาวิน - [ 8 ม.ค. 49 11:43:11 ]

ความคิดเห็นที่ 82 ระหว่างที่จะเดินทางกลับบ้านนอก เขาก็คิดขึ้นมาได้ว่า ไม่รู้จะกลับไปทำไม พ่อแม่ของเขาก็ไม่มี  เขาอยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่เด็ก บ้านของเขาก็หามีไม่  อาศัยหลับนอนศาลาเก็บศพเก่าๆ ที่เขาเลิกใช้กันไปแล้ว  ข้าวของก็แทปไม่มีอะไรเลย อีกอย่าง  ระยะทางก็ไกลโขเอาการอยู่ทีเดียว และที่สำคัญ  เขาจะต้องสร้างตัวให้ร่ำรวยภายใน 1 ปี เวลาของเขามีน้อยเหลือเกิน เท้าไวเท่าความคิด... เขาเปลี่ยนเส้นทางทันที  มุ่งหน้าสู่บ้านของเถ้าแก่ เพราะไม่รู้จะไปทางไหน  ที่พอนึกได้ก็บ้านของเถ้าแก่คนเดียวเท่านั้น... ไม่นานนัก เขาก็ยืนอยู่หน้าบ้านเถ้าแก่ เขารู้สึกลังเล เก้ๆ กังๆ  ไม่รู้จะเข้าไปดีหรือไม่ ตัดสินใจอยู่นานทีเดียว ที่สุดก็ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวที่จะเข้าไปขอพึงพิงเถ้าแก่ "อ้าว... พ่อหนุ่ม... มาซื้ออะไรอีกเหรอ  ร้านอั๊วจะปิดแล้วนะ" เถ้าแก่ทักขึ้นเมื่อเห็นหนุ่มน้อยชาวนาเดินเข้ามาหา เขายกมือไหว้อย่างนอบน้อม  พร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า "หวัดดีอีกครั้งครับเถ้าแก่...  พอดีผมขายน้ำตาลปึกหมดแล้ว ได้เงินมาสองบาทแน่ะครับ" ไม่รู้จะบอกยังไงที่จะขอพักอยู่ที่นี่สักคืน ก็เลยพูดเฉไฉไปเรื่องอื่นแทน... "แล้วนี่ ลื้อจะมาซื้อเอาไปขายอีกเร๊อะ..." เถ้าแก่ถามขึ้น "เปล่าครับ  พอดีบ้านผมอยู่บ้านนอก  ห่างจากที่นี่ไกลมากๆ ผมเลยตั้งใจว่าจะมาขออาศัยพักกับเถ้าแก่สักคืน ผมทำงานแลกก็ได้นะครับ" เถ้าแก่นิ่งคิดอยู่อึดใจใหญ่ๆ ไม่ค่อยจะไว้ใจเขาสักเท่าไร แล้วก็ตัดสินใจตอบไปว่า "เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน  เดี๋ยวลื้อไปนอนที่โรงปลาทูของอั๊ว คืนนี้เขานึ่งปลาทูกัน ลื้อก็ช่วยงานเขาเท่าที่ทำได้ก็แล้วกัน" พูดจบเถ้าแก่ก็หันไปหาลูกน้องคนหนึ่งพร้อมกับสั่งว่า "อาโยเอ้ย  ตอนลื้อจะกลับไปโรงปลาทู  พาอ้ายหนุ่มคนนี้ไปด้วยนะ ให้อีช่วยงานลื้ออะไรก็ได้  แล้วหาที่หลับที่นอนให้อีด้วยล่ะ" คนงานชื่อโย รับคำเสร็จก็ทำงานต่อ ไม่ต้องรอให้ใครบอก หนุ่มน้อยชาวนาก็กุลีกุจอ ช่วยงานอย่างแข็งขัน... หลังจากปิดร้านเสร็จ  เพื่อนใหม่ชื่อโย ก็พาเขาไปยังโรงปลาทู... จากคุณ : อนาวิน - [ 8 ม.ค. 49 12:23:54 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ขอบคุณที่ ทักทาย แต่  นะ คุณ อนาวิท เล่นซะ.......... ตอบไม่ได้เลยอะ .......แต่สำหรับบทความทำไมมีคนอ่าน เยอะจัง เป็นไปได้อย่างไร เหลือเชื่อ ค่ะ ถ้า วันไหนว่าง จะเข้าไปเขียน ต่อให้นะค่ะ และก็ อาจารย์โช๊ะ ขอบคุณเหมือนกันค่ะ ที่ทักทาย ค่ะ ถ้าว่างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นะค่ะ จะไปจิบ กาแฟ ด้วย  แต่ที่ แน้ๆๆๆๆ  โมเดลลิ่ง ชัวน์ ๆๆๆๆๆๆ หุ หุ แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 49 17:42:22 จากคุณ : ยังยิ้ม...ทั้งน้ำตา - [ 8 ม.ค. 49 17:28:51 ]

ความคิดเห็นที่ 84 รออ่านชาวนาต่อครับ จากคุณ : Culture (Culture) - [ 9 ม.ค. 49 13:16:44 ]

ความคิดเห็นที่ 85 ตอนนี้เริ่มเป็นพ่อค้าแล้วใช่ป่ะครับ รออ่านอยู่อย่างใจจด ใจจ่อ จากคุณ : อาจารย์โช๊ะ - [ 9 ม.ค. 49 14:05:23 ]

ความคิดเห็นที่ 86 อ่อ... ยังมีคนอ่านอยู่ งั้นก็เขียนต่อ... เขียนไปเรื่อยๆ จนไม่มีคนอ่าน หุหุ... เมื่อคืนที่ผ่านมา  หนุ่มน้อยชาวนาก็ได้รู้จักอาชีพอีกอาชีพ นั่นก็คือ  ลูกจ้าง  ก็จากการพูดคุยกะนายโยเพื่อนใหม่นี่แหล่ะ... โยทำงานอยู่กับเถ้าแก่มาแล้ว 3 ปี หนุ่มน้อยชาวนาก็ได้รู้อีกว่า  ถ้าเขาทำอย่างโย อย่าว่าแต่ 1 ปีเลย  ตลอดชีวิตก็ไม่สามารถรวยได้ หลังจากกินข้าวกินปลากันเสร็จเรียบร้อย โยก็พาหนุ่มหน้อยชาวนาไปยังร้านเถ้าแก่เพื่อเตรียมเปิดร้านแต่เช้า... ตอนกลางวัน โยต้องมาช่วยเถ้าแก่ที่ร้าน ตอนกลางคืน ต้องนึ่งปลาทูตอน ตี 2 ถึงตี 4 เขาจะได้นอน 2 ช่วง คือ หลังจากเก็บร้านเสร็จแล้ว กลับโรงงานปลาทูก็อาบน้ำกินข้าวนอน และมาตื่นตอน ตี 2- ตี 4 นึ่งปลาทูเสร็จเขาก็กินข้าวเช้าและมาเปิดร้านให้เถ้าแก่ เขาถามโยว่า  ไม่อากทำงานอย่างอื่นหรือ โยบอกเขาว่า  ความรู้น้อย  ไม่รู้จะไปทำอะไร ก็เลยต้องำงานอยู่กับเถ้าแก่แบบนี้แหล่ะ... คำตอบของโยทำให้หนุ่มน้อยชาวนานึกถึงแม่ค้าขายของหน้าโรงงาน... และอีกคนที่เขานึกถึงคือ  หลาวพี่เปี้ยก พระที่เขารู้จัก เขาเคยถามหลวงพี่ว่า หลวงพี่เคยคิดอยากจะสึกไหม หลวงพี่เปี้ยกบอกเขาว่า  คิดหลายครั้งเหมือนกัน แต่ถ้าสึกออกไปแล้ว ก็ไม่รู้จะไปทำมาหากินอะไร.. จากคุณ : อนาวิน - [ 9 ม.ค. 49 20:36:51 ]

ความคิดเห็นที่ 87 ที่บ้านเถ้าแก่ หลังจากช่วยนายโยกับคนงานอื่นๆ จัดร้านเสร็จแล้ว หนุ่มน้อยชาวนา ก็รอโอกาสให้เถ้าแก่ว่าง "เถ้าแก่ครับ...  เถ้าแก่รวยที่สุดในเมืองนี้หรือเปล่าครับ" หนุ่มน้อยชาวนาถาม เถ้าแก่อึ้งไปเล็กน้อย  แล้วตอบว่า "ไม่หรอก.. อั๊วก็แค่พอมีทรัพย์สินเงินทองบ้างเท้านั้นแหล่ะ มีคนรวยกว่าอั๊วอีกตั้งเยอะแยะ... ลื้อถามไปทำไมวะ" หนุ่มน้อยชาวนาจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้เถ้าแก่ฟัง "โอ้โห... ให้รวยที่สุดในเมืองภายในหนึ่งปีนี่นะ... มันเป็นไปแทบไม่ได้เลยล่ะ... ข้าทำมาหากินมาเกือบทั้งชีวติ ก็เพิ่งจะพอมีบ้างเท่าที่เห็นนี่แหล่ะ... ข้าว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอก  ลื้อเลิกคิดซะเถอะว่ะ..." "ผมตั้งใจแล้วครับ  ขอทำให้ถึงที่สุดก็แล้วกันครับ เมื่อวานวันเดียว จากไม่มีอะไรเลย ผมยังหาเงินได้ตั้งสองบาทแล้วครับ..." เถ้าแก่หัวเราะ หึหึ.. ด้วยความเอ็นดู.... "แล้วใ:-)ที่สุดในเมืองนี้หรือครับ..." ชายหนุ่มถาม "อืมมมมมม.... ข้าว่า น่าจะเป็นเศรษฐีไม้เท้าทองคำว่ะ เห็นแกสร้างตึกสูงล้ำ  เสียดฟ้าแทงเมฆ นั่งคิดคำนวณตัวเลข  ทุกค่ำทุกเช้า  คิดจะเอากำไร มีที่ดินตั้งหมื่นแสนไร่  รถยนต์มากมาย ยิ่งกว่าร้านขายรถยนต์ บริวาร วิ่งกันสับสน  แกเลี้ยงผู้คน  แทนฝูงวัวควาย..." "เถ้าแก่แนะนำทางหน่อยสิครับ...  ผมจะไปหาเขา" ชายหนุ่มถามพร้อมกับทำหน้าตาจริงจัง "เขาจะให้แกพบเหรอวะ... เวลาเขาเป็นเงินเป็นทอง" "ไม่เป็นไรครับ... บอกทางผมเถอะครับ ผมจะเสี่ยงดวงเอาเอง" เห็นแววตามุ่งมั่นของหนุ่มน้อยชาวนาแล้ว เถ้าแก่ก็เลยบอกทางให้... จากคุณ : อนาวิน - [ 9 ม.ค. 49 20:56:16 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ที่หน้าคฤหาสสวยหรู  ใหญ่โตมโหราฬ หนุ่มน้อยชาวนาถูกกันอยู่ที่หน้าป้อมยาม รปภ.เองก็คิดหนัก  อย่าว่าแต่จะให้เข้าไปพบท่านเศรษฐีเลย จะโทรเข้าไปบอกเขาก็ยังไม่กล้าด้วยซ้ำ... กลัวโดนไล่ออกจากงาน โทษฐานเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องรายงานเข้าไป... กรี๊งงงงง.... กริ๊งงงงงงง เสียงโทรศัพท์ในป้อมยามดังขึ้น รปภ.รีบเข้าไปรับสายอย่างรวดเร็ว คนสนิทของท่านเศรษฐีโทรมาบอก รปภ. ว่า จะมีแขกมาหาท่านเศรษฐี ให้อนุญาตเขา  เข้ามาได้... รปภ.วางหูโทรศัพท์เสร็จ  ก็ออกมายืนงงๆ อยู่ด้านหน้า พร้อมกับจ้องมองดูหนุ่มน้อยชาวนาสักครู่... "ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าคุณเป็นคนที่ท่านเศรษฐีรอพบอยู่ เห็นแต่งตัวมอซอแบบนี้... ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ งั้น เชิญเข้าไปได้เลยครับ..." จากคุณ : อนาวิน - [ 9 ม.ค. 49 21:12:16 ]

ความคิดเห็นที่ 89 "คุณ วรเทพ หรือเปล่าครับ..."   คนสนิทของท่านเศรษฐี มองมาทางหนุ่มน้อยชาวนาพร้อมกับถามคำถามขึ้น... "เปล่าครับ..."  หนุ่มน้อยชาวนาตอบ "อ้าว... แล้วนี่ใครปล่อยให้คุณเข้ามาล่ะนี่" "ก็...  คนที่อยู่หน้าประตู  บอกผมว่า  ท่านเศรษฐีรอพบผมอยู่น่ะครับ   ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าท่านรู้ได้อย่างไรว่าผมจะมาขอพบท่าน" "ท่านรอพบคุณ วรเทพ อยู่  ไม่ได้รอพบคุณ" "ถ้าอย่างนั้น  ผมขอพบท่านเศรษฐีหน่อยจะได้ไหมครับ" "ไม่ได้หรอก... ถ้าไม่ได้นัดไว้  ก็ให้พบไม่ได้" คนสนิทยืนยันแข็งขันที่จะไม่ให้เข้าพบ "ขอให้ผมได้พบท่านเศรษฐีหน่อยเถอะครับ... นะครับ" หนุ่มน้อยชาวนาพยายามวิงวอน "ไม่ได้จริงๆ ครับ...  ผมทำตามหน้าที่น่ะครับ ถ้าไม่ได้นัดไว้  ผมให้เข้าพบท่านไม่ได้จริงๆ..." คนสนิทยังคงยืนกรานเสียงแข็ง "มีอะไรกันเหรอ..."  ชายสูงอายุ  ท่าทางภูมิฐานเอ่ยขึ้น คนสนิทท่านเศรษฐี ท่าทีเปลี่ยนไปเป็นนอบน้อม เอ่ยขึ้นว่า "ผู้ชายคนนี้  เขาพยายามจะขอเข้าพบท่านให้ได้น่ะครับ ผมเห็นว่าไม่ได้นัดท่านไว้  ก็เลยกำลังจะให้กลับออกไปครับ" คนสนิทรีบเดินเข้ามาหาหนุ่มน้อยชาวนาเพื่อจะรีบพาออกไป "อืมมมม..  เดี๋ยวก่อน..." ท่านเศรษฐีเอ่ยขึ้น "เธอเป็นใคร  มาจากไหนล่ะ พ่อหนุ่ม" ท่าทางท่านเศรษฐีเป็นคนใจดีกว่าที่คิดซะอีก ชายหนุ่มรีบเล่าเรื่องทั้งหมดให้เศรษฐีฟังทันที "เอางี้ก็แล้วกัน  เดี๋ยวเธอตามคนสนิทของฉัน ไปรอฉันที่ห้องรับแขกทางโน้นก่อนนะ อีกสักครู่  คุณ วรเทพ จะมาคุยธุระกับฉัน เสร็จแล้ว ฉันจะไปคุยกับเธอ..." กล่าวจบ ท่านเศรษฐีก็หันไปหาคนสนิท และสั่งให้จัดเตรียมของว่างมาต้อนรับหนุ่มน้อยชาวนาด้วย จากคุณ : อนาวิน - [ 9 ม.ค. 49 21:41:37 ]

ความคิดเห็นที่ 90 ที่ห้องรับแขก  หลังจากหนุ่มน้อยชาวนานั่งรออยู่เกือบชั่วโมง ท่านเศรษฐีก็เดินเข้ามาหาเขา "เธอกล้ามากเลยนะ  ที่มาขอพบฉัน" เศรษฐีเอ่ยขึ้น หลังจากนั่งลงที่เก้าอี้แล้ว... หนุ่มน้อยชาวนารู้สึกงงเล็กน้อย  ทำไมกะอีแค่มาขอพบท่านเศรษฐี มันต้องใช้ความกล้ากันเชียวหรือ...  นี่แสดงว่า ใครๆ ต่างก็ไม่กล้ามาขอพบท่านเศรษฐีแน่ๆ เลย ดีนะที่เราไม่ได้คิดอะไรมาก  อยากมาหาก็มาเลย "ขอบพระคุณท่าน  ที่ให้โอกาสผมครับ" ชายหนุ่มยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม "ไม่เป็นไร... เห็นครั้งแรก  ฉันก็รู้สึกถูกชะตากับเธอแล้วล่ะ ยิ่งพอได้ฟังเรื่องที่เธอเล่า  ฉันก็ยิ่งสนใจ" เศรษฐีหยุดคิดนิดหนึ่ง "ที่เธอมาหาฉัน  เธอคิดว่าจะมาทำไมเหรอ" "ผมนอนคิดมาทั้งคืนแล้ว  ไม่มีทางไหนเลย ที่ผมจะรวยขึ้นมาได้  ในระยะเวลาเพียงหนึ่งปี นอกเสียจาก..."  ชายหนุ่มนิ่งไป... "เธอคงกำลังหมายถึง  นอกเสียจากมีเคล็ดลับ  ใช่ไหมล่ะ" เศรษฐีเอ่ยขึ้น "ใช่แล้วครับ...  มันจะต้องมีเคล็ดลับอะไรแน่ๆ ที่ทำให้คนบางคนรวยขึ้นมาได้  และผมก็ไม่มีเวลา ที่จะค้นหามัน  ผมเลยตั้งใจมาความกรุณาจากท่าน เพื่อแนะนำเคล็ดลับนั้นให้ผมบ้างครับ..." "5555... เธอนี่ใจถึงจริงๆเลย  แบบนี้ฉันชอบ" เศรษฐีหัวเราะออกมาดังๆ พร้อมกับเอ่ยชมเชยเขา "ดีเหมือนกัน  ฉันจะได้มีโอกาสทดสอบเคล็ดลับของฉัน ฉันใช้เวลาทั้งชีวิต  เพื่อสร้างความร่ำรวย จนฉันได้ล่วงรู้ความลับหลายข้อ ที่ทำให้คนบางคนรวยได้และคนบางคนรวยไม่ได้" ชายหนุ่มได้ฟังดังนั้น  ถึงกับดีใจสุดขีด   เพียงเพราะความคิดแค่อยากมาพูดคุยกับท่านเศรษฐี ไม่ได้คราดหวังอะไรมากนัก  แต่สิ่งที่เขาได้จากการตัดสินใจครั้งนี้ กลับนำมาซึ่งสิ่งที่ยิ่งใหญ่มหาศาลกับชีวิตของเขานัก "เราจะมาดูกันซิว่า...  ในเวลาหนึ่งปี  เธอ กับ เคล็ดลับของฉัน  จะไปได้ถึงไหนกัน"... เศรษฐี  เอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกตื่นเต้นปนความมั่นใจ "ท่านบอกมาได้เลยครับ... ผมยินดีทำตามทุกอย่าง" ชายหนุ่มกล่าวตอบท่านเศรษฐี ด้วยหัวใจมุ่มมั่นเช่นกัน จากคุณ : อนาวิน - [ 9 ม.ค. 49 22:11:01 ]

ความคิดเห็นที่ 91 โอ้โห.... การจะร่ำรวยนี่  มันต้องมีเคล็ดลับกันด้วยเหรอนี่ แล้วไอ้เคล็ดลับนั้น  มันมีอะไรบ้างนะ ชักอยากรู้ซะแล้วสิ... หุหุ พรุ่งนี้  เราค่อยๆ มีฟังเคล็ดลับของท่านเศรษฐีกันครับ... จากคุณ : อนาวิน - [ 9 ม.ค. 49 22:18:50 ]

ความคิดเห็นที่ 92 โอ๊ว!!!... ว๊าว!!!... 71 ท่านแล้วครับ  อีกไม่นานก็จะครบ 100 คะแนนแล้ว ได้แต่ขอบอกว่า  ขอบคุณ... ขอบคุณ...   800x600 (11 คน)   1024x768 (50 คน)   1152x864 (3 คน)   1280x720 (0 คน)   1280x768 (2 คน)   1280x960 (1 คน)   1280x1024 (6 คน)   อื่นๆ (โปรดระบุ) (1 คน) จำนวนผู้ร่วมโหวตทั้งหมด 74 คน     14.86%   67.57%   4.05%   0.00%   2.70%   1.35%   8.11%   1.35% ท่านใด ยังไม่ได้โหวตความละเอียดหน้าจอ  สละเวลากันสักนิดนะครับ  ที่ลิ้งค์นี้เลย... http://www.pantip.com/cafe/silom/topic/B3927329/B3927329.html ขอบพระคุณครับผมมมมมมมมมม.... จากคุณ : อนาวิน - [ 9 ม.ค. 49 22:22:41 ]

ความคิดเห็นที่ 93 เข้ามาอ่านรอบดึกครับ ^^ จากคุณ : Culture - [ 10 ม.ค. 49 02:29:21 ]

ความคิดเห็นที่ 94 มาโหวตให้แล้ว ไหนอ่ะนิทาน จะอ่านต่อ จากคุณ : Canossa - [ 10 ม.ค. 49 13:30:07 ]

ความคิดเห็นที่ 95 อ่านถึงนี่แล้วครับ .... ไม่ธรรมดาเลยนี่กระทู้นี้ ... ถึงว่าทำไมเป็นกระทู้แนะนำ กะอีแค่การใช้หน้าจอ มันมิน่าจเกี่ยวกันเลยซักนิด จากคุณ : อาจารย์โช๊ะ - [ 10 ม.ค. 49 14:50:22 ]

ความคิดเห็นที่ 96 "เอาล่ะ..."ท่านเศรษฐีไม้เท้าทองคำเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ "ก่อนจะเริ่มลงมือทำอะไร เราจะต้องมาเสียเวลาเรียนรู้อะไรบางอย่างกันก่อน... ซึ่งมันเป็นความสำคัญต่อความสำเร็จของเธออย่างมากเลยทีเดียว..." ชายหนุ่มตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อโดยไม่ได้เอ่ยปากอะไรออกมา "เธอรู้ไหมว่า ทำไมคนบางคนจึงรวย และทำไมคนอีกบางคนจึงไม่รวย" เศรษฐีถามขึ้น... "ตอนอยู่บ้านนอก ผมไม่รู้ครับ แต่หลังจากผมเข้าเมืองมา ผมรู้อยู่ข้อหนึ่งคือ" ชายหนุ่มนึกไปถึงแม่ค้าขายของ เจ้าโยลูกจ้าง และหลวงพี่เปี๊ยกอยู่ในใจ... "เพราะเขาไม่รู้ว่าจะไปทำอะไรดีกว่าที่เขาทำอยู่ครับ" ชายหนุ่มตอบอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก "ถูกต้อง..."เศรษฐีตอบด้วยเสียงดังและมั่นคง "แต่สิ่งที่เธอตอบมานั้น มันมีสาเหตุ..." เศรษฐีหยุดเว้นช่วงนิดหนึ่ง "แล้วทำไมเธอจึงไม่ทำไร่ไถนาอยู่บ้านนอกล่ะ ตอนนี้" "ก็... ผมต้องรวยที่สุดในเมืองนี้ภายในหนึ่งปี นี่ครับ" ชายหนุ่มตอบ "แล้วเธอรู้หรือยังว่าจะทำอะไรจึงจะรวยได้" เศรษฐีถามขึ้นอีก ชายหนุ่มนิ่งไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะตอบมาว่า "ยังเลยครับ..." "แล้วทำไมเธอจึงเลิกทำนาก่อนที่จะเจอวิธีที่รวยล่ะ ทำไมจึงไม่ทำนาไปแล้วก็หาหนทางไปด้วย" "เพราะผมมีเวลาไม่มากนี่ครับ" "แสดงว่าคนอื่นๆ เขาคิดว่าเขามีเวลามากล่ะสิ จึงค่อยๆ หาไปเรื่อยๆ ไม่เร่งรีบ" "คงเป็นแบบนั้นมั้งครับ..." ชายหนุ่มตอบแบบไม่มั่นใจนัก "งั้นเธอจงตั้งใจฟังเรื่องที่ฉันกำลังจะบอกต่อไปนี้ให้ดีๆ.." เศรษฐีจ้องเข้าไปที่ดวงตาของชายหนุ่ม... จากคุณ : อนาวิน - [ 11 ม.ค. 49 09:39:11 ]

ความคิดเห็นที่ 97 อึ้ย ... อย่าบอกว่าค้างไว้แค่นี้นะครับ เคืองเลยนะเนี่ยะ รึว่าพักโฆษณา จากคุณ : อาจารย์โช๊ะ - [ 11 ม.ค. 49 10:04:02 ]

ความคิดเห็นที่ 98 "สิ่งแรกที่สุดเลยก็คือ... ความฝัน"  เศรษฐีพูดอย่างตั้งใจ "ต่างคนก็ต่างมีความฝันของใครของมัน บางคนก็อยากมีชีวิตที่พออยู่พอกินก็พอแล้ว บางคนก็อยากใช้ชีวิตสงบสบาย ท่ามกลางสวน บางคนก็ขอให้มีงานทำ มีครอบครัวที่อบอุ่นก็พอแล้ว และบางคนก็อยากร่ำรวยมหาศาล..." เศรษฐีมองหน้าชายหนุ่ม  ก่อนจะพูดต่อว่า "ไม่ว่าจะเป็นอะไร  นั่นมันก็เป็นความฝันของใครของมัน คนที่ไม่ได้ฝันว่าจะร่ำรวย  เขาก็ไม่ได้เดินบนถนนที่จะนำพาให้เขาร่ำรวย... แต่พวกเขาก็ยังเดินอยู่บนเส้นทางของพวกเขา รวมทั้งเดินไปด้วยความสุขใจที่ ความฝันเป็นจริง" ชายหนุ่มยังคงตั้งใจฟังอย่างใจจดจ่อเช่นเดิม "ความสุขที่เกิดจากความรู้จักพอของพวกเขา เป็นความสุขที่น่าอิจฉา  ถึงแม้ว่าจะเหนื่อยกาย แต่จิตใจก็สบาย  แต่ก็จะมีบางคนที่อยู่อย่างพอเพียงไม่เป็น ไม่รู้จักประมาณตนเอง  ชีวิตก็จะเดือดร้อน หาเงินมาได้ก็เป็นค่าผ่อนโน่นผ่อนนี่ ค่าดอกเบี้ยค่าอะไรต่อมิอะไร ทั้งๆที่วัตถุนิยมเหล่านั้น  มันไม่ใช่สิ่งที่จำเป็นในการยังชีพเลย แต่มันจำเป็นสำหรับหน้าตา...  แล้วก็พากันนำเงินที่จะได้ในอนาคต เอามาใช้ในปัจจุบัน  ถึงแม้จะต้องเสียดอกเบี้ยก็ยอม เขาจะมีความสุขกว่านี้  หากมีสิ่งเหล่านั้น  ตามความเป็นจริง ตามการประมาณตนเองว่าตอนนี้เขาควรจะมีอะไรได้บ้างแล้ว" เศรษฐีหยุดนิดหนึ่ง  ก่อนจะพูดต่อไปว่า "เธอไม่จำเป็นต้องเชื่อฉันก็ได้นะ  เพราะนี่มันเป็นความคิดของฉันเอง ซึ่งมันอาจจะผิดก็ได้" "ผมอยากฟังต่อครับ"  ชายหนุ่มพยักหน้ารับทราบ "หลายๆ คนจึงอยู่อย่างไม่มีความสุข  ทั้งๆที่เขาสามารถมีความสุขได้..." เศรษฐีพูดต่อ "เรามาดูอีกกลุ่มหนึ่งคือ   กลุ่มที่มีความฝันว่าอยากรวย แต่ก็ไม่สามารถที่จะรวยได้... หลายๆ คนในกลุ่มนี้  เกิดจากการวางแผนผิด รู้ก็ทั้งรู้ว่า  การจะรวยได้ จำเป็นจะต้องเอาเงินไปต่อเงิน ลำพังเพียงแค่การใช้แรงกายแลกเงินตรามานั้น มันไม่สามารถทำให้ร่ำรวยได้หรอก ทุกคนเกิดมาก็มี  24 ชั่วโมงเท่ากันหมด คนที่รวยได้  เขาไม่ได้มีเวลามากกว่าคนอื่นเลย แต่เขาสามารถบริหารเงินและเวลาของเขาได้ดีกว่าคนอื่น" "แล้วทำไมคนที่ไม่รวย  เขาจึงไม่ทำในแบบที่จะทำให้รวยล่ะครับ" ชายหนุ่มสงสัย... "เขาไม่สามารถเอาชนะใจตัวเองได้ เขาไม่สามารถเอาชนะสิ่งที่มายั่วยวนเขาได้" เษรษฐีตอบ "อะไรหรือครับ คือสิ่งที่มายั่วยวน"  ชายหนุ่มถาม "ก็พวกวัตถุนิยมนั่นแหล่ะ ทำงานหาเงินมาได้  เหลือจากหักค่าใช้จ่ายแล้ว มันเหลือพอที่จะผ่อนรถได้  เขาก็เอาไปผ่อนรถ เอาไปผ่อนบ้าน  บางคนก็ใช้จ่ายแบบสุรุ่ยสุร่ายก็มี" ชายหนุ่มทำหน้างงนิดๆ "บางครั้งวางแผนผิด ไม่ได้เผื่อเหตุสุดวิสัยไว้ เมื่อถึงคราวเหตุสุดวิสัยขึ้นมา  ก็ต้องสร้างหนี้สินเพิ่มขึ้นอีก เวลาที่พอมีเหลือ  ก็ต้องเอาไปสร้างเงินขึ้นมาอีก ในที่สุดก็จะติดกับดักอยู่ตรงนั้น เงินที่หามาได้ก็หมดไปกับรายจ่ายที่ตนเองสร้างขึ้น เวลาที่จะใช้หาเงินเพิ่มก็หมด เงินที่ควรจะนำมาต่อเงินก็หมด และที่หมดไปเลยก็คือ  โอกาสที่จะร่ำรวย" "เพราะจะไม่ทำงานก็ไม่ได้  เพราะต้องมีเงิน"  ชายหนุ่มกล่าวเสริม "ใช่..  และที่สำคัญ  ตกงานก็ไม่ได้   เพราะเอาเงินในอนาคตมาใช้หมดแล้ว คนเหล่านี้จึงกอดงานเขาไว้แน่น   หมดโอกาสที่จะไปทำอะไรได้อีกเลย" เศรษฐีหยุดจิบน้ำ แล้วก็พูดต่อว่า "มันก็แปลกดีนะ... คนสมัยฉันนี่  ส่วนใหญ่จะเก็บเงินที่ได้มาในวันนี้ เอาไว้ใช้ในอนาคต แต่คนสมัยนี้  กลับเอาเงินที่จะได้ในอนาคต เอามาใช้ในวันนี้...  หลายๆ ชีวิต จึงเหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้าย คนเหล่านี่น่าสงสารยิงกว่าคนกลุ่มแรกที่ฉันบอกอีก เพราะในจิตใจลึกๆ ของพวกเขานั้น มีความฝันว่าอยากร่ำรวย คิดดูสิว่าคนเหล่านี้จะทุกข์ใจขนาดไหน   อยากจะรวย  แต่ก็ทำอะไรไม่ได้  เพราะติดอยู่ในกับดักเสียแล้ว" "ผมโชคดีจังที่สามารถตกงานได้... ไม่ต้องมีเงื่อนไขของหนี้สินมาบีบเร้า" ชายหนุ่มนึกเปรียบเทียบกับตัวเขาเอง "ใช่... มันทำให้เธอยังมีโอกาสที่จะร่ำรวยอยู่" เศรษฐีพูดสนับสนุนเขา "โอกาสก็ไม่มีเพราะเวลาหมดไปกับการใช้แรงงานแล้ว แถมเงินที่จะเอาไปต่อเงินก็ไม่มีอีก..." ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น "ผมยังไม่เข้าใจเรื่อง  เอาเงินไปต่อเงินครับ" ชายหนุ่มเป็นฝ่ายถามขึ้นมา จากคุณ : อนาวิน - [ 11 ม.ค. 49 11:53:16 ]

ความคิดเห็นที่ 99 น้อง Gift นี่  น่ารักดีนะครับ... อ.โช๊ะ พอดีมีธุระด่วนเข้ามา ไว้จะเข้ามาต่อให้จบตอนนะครับ เมื่อวานก็ไม่ได้มาเขียน  วันนี้ก็มีธุระด่วน... ยอดผู้มีความกรุณา  79 ท่านแล้ว  ขอบคุณครับ   800x600 (12 คน)   1024x768 (53 คน)   1152x864 (4 คน)   1280x720 (0 คน)   1280x768 (2 คน)   1280x960 (1 คน)   1280x1024 (6 คน)   อื่นๆ (โปรดระบุ) (1 คน) จำนวนผู้ร่วมโหวตทั้งหมด 79 คน     15.19%   67.09%   5.06%   0.00%   2.53%   1.27%   7.59%   1.27% ส่วนท่านที่ยังไม่ได้กรุณา  รบกวนเวลาหน่อยนะครับที่ลิ้งค์ข้างล่างเลย http://www.pantip.com/cafe/silom/topic/B3927329/B3927329.html#1 [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : อนาวิน - [ 11 ม.ค. 49 12:00:01 ]

ความคิดเห็นที่ 100 Gift ไหนล่ะครับเนี่ยะ ม่ายรู้จักอ่ะ จากคุณ : อาจารย์โช๊ะ - [ 11 ม.ค. 49 13:06:25 ]

ความคิดเห็นที่ 101 ^ ^ คิดว่า gift  คห. 98 ค่ะ จากคุณ : น้องเกี๊ยะ555 (ตะล๊อกต๊อกแต๊ก) - [ 11 ม.ค. 49 22:32:59 ]

ความคิดเห็นที่ 102 อ้อ....ครับ ขอบคุณครับ คิดตั้งนานว่ากิ๊ฟไหนว๊า.... ถ้าไม่ได้น้องเกี๊ยะ คู่แฝดน้องกิ๊ฟ มาเฉลยหล่ะก็ อืม ... นอนไม่หลับเลย จากคุณ : อาจารย์โช๊ะ - [ 12 ม.ค. 49 00:34:15 ]

ความคิดเห็นที่ 103 :) จากคุณ : จอม - [ 12 ม.ค. 49 17:42:20 ]

ความคิดเห็นที่ 104 ได้รับความอนุเคราะห์จาก 85 ท่านแล้วนะครับตอนนี้ ว่าแต่ว่า พี่อนาวิน เมื่อไหร่จะมาเล่าเรื่องชาวนาต่อหล่ะครับ กดรีเฟรชจนปุ่ม F5 พังไปแล้วนะ ...   800x600 (14 คน)   1024x768 (57 คน)   1152x864 (4 คน)   1280x720 (0 คน)   1280x768 (2 คน)   1280x960 (1 คน)   1280x1024 (6 คน)   อื่นๆ (โปรดระบุ) (1 คน) จำนวนผู้ร่วมโหวตทั้งหมด 85 คน     16.47%   67.06%   4.71%   0.00%   2.35%   1.18%   7.06%   1.18% ส่วนท่านที่ยังไม่ได้กรุณา  รบกวนเวลาหน่อยนะครับที่ลิ้งค์ข้างล่างเลย http://www.pantip.com/cafe/silom/topic/B3927329/B3927329.html#1 จากคุณ : อาจารย์โช๊ะ - [ 13 ม.ค. 49 16:15:50 ]

ความคิดเห็นที่ 105 กลับมาแล้วครับ.. หายไป 2 วัน  มีภาระกิจเร่งด่วนน่ะครับ คราดว่า วันจันทร์นี้ ก็จะเปิดบริษัทร่วมทุน อีก 1 บริษัท ตอนนี้อยู่ในช่วงดำเนินการจดทะเบียนบริษัทอยู่ ก็เลยยุ่งๆ นิดหน่อยครับ แต่ยังไงๆ  ก็จะดันหนุ่มน้อยชาวนาให้เป็นมหาเศรษฐีให้จบอย่างแน่นอนครับ... ไม่ชอบทำอะไรให้ค้างๆ คาๆ  ทำอะไรก็อยากทำให้เสร็จ เสร็จแล้วก็สบายใจและภูมิใจ ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องเพียงเล็กน้อยก็ตาม... "หัดมีความสุขกับเรื่องเล็กๆ แล้วทุกวันของผมก็จะมีความสุข" มาติดตามนิทานกันต่อครับ... จากคุณ : อนาวิน - [ 13 ม.ค. 49 23:04:51 ]

ความคิดเห็นที่ 106 "เรื่องเอาเงินไปต่อเงิน  เอาไว้ฉันจะอธิบายให้ฟังทีหลัง" เศรษฐีหันไปพูดกับชายหนุ่ม "ที่ฉันเล่ามาทั้งหมด  มันยังมีอีกหลายเรื่อง  ที่เป็นกับดัก ทำให้คนที่อยากรวย  รวยไม่ได้  ฉันจึงอยากให้เธอเข้าใจ เกี่ยวกับกับดักบนเส้นทางสู่ความร่ำรวย... แม้แต่ การพนัน หรือ สาวงาม หรือ ความสุขส่วนตัว ก็เป็นตัวทำให้คนล้มเหลวมามากต่อมากนัก เพราะ... นำเงินออกไปใช้นอกระบบกับเรื่องพวกนั้น" เศรษฐีหยุดเพื่อมองดูว่า ชายหนุ่มตามเขาทันหรือไม่ "ผมจะเชื่อท่านทุกอย่างเลยครับ  ขอให้บอก ขอให้แนะนำผมได้ทุกเรื่องครับ" ชายหนุ่มกล่าวกับเศรษฐีด้วยหัวใจมุ่งมั่นและทุ่มเท "เธอโชคดีที่ไม่ได้เรียนจบสูงๆ  โชคดีที่เป็นคนจน" เศรษฐีเอ่ยขึ้น "ทำไมถึงโชคดีล่ะครับ"  ชายหนุ่มสงสัย "หลายๆ คนที่เรียนจบสูงๆ มา  มักจะเป็นน้ำที่เต็มแก้ว หลายๆ คนที่เกิดมารวย  มักจะไม่ติดดิน เรื่องหน้าตาในสังคม อีกอย่างที่เป็นอุปสรรค" เศรษฐีอธิบาย ชายหนุ่มพยักหน้า  ทั้งๆที่ไม่เข้าใจความหมายสักนิด "เอาเป็นว่า  เธอรู้แล้วว่า  มีกับดักต่างๆ บนเส้นทางมากมาย ที่จะคอยกันเธอไม่ให้ประสบความสำเร็จ  ดังนั้น  ให้เธอมีสติตลอดเวลา ฉันจะให้แค่คำปรึกษาแก่เธอ อย่างเดียว นอกนั้นเธอต้องทำด้วยตัวของเธอเอง..." เศรษฐีมองเข้าไปที่ดวงตาชายหนุ่มแล้วพูดต่อ "ตอนนี้เธอมีเงินอยู่เท่าไรนะ" "สองบาทครับ"  ชายหนุ่มตอบ "อืมมมม...  เธอเริ่มต้นจากเงินสองบาทของเธอต่อไป แต่ฉันจะแนะนำบางอย่างให้" "อะไรหรือครับ"  ชายหนุ่มสงสัย "ทุกวัน  เธอต้องมีรายจ่ายประจำวัน  ไม่ว่าจะเป็นค่าอาหาร ค่าข้าวของเครื่องใช้...  เธอจงหาวิธีให้มีเงินมาจ่ายสิ่งเหล่านั้น โดยที่เธอไม่ต้องทำอะไรให้ได้..." "มีเงินโดยไม่ต้องทำอะไร... มันจะเป็นไปได้อย่างไรครับ" "เริ่มต้นก็คงต้องทำอะไรๆ นั่นแหล่ะ  แล้วเมื่อถึงเวลาหนึ่ง ก็หยุดทำ  แต่ยังได้เงินอยู่... ส่วนจะทำอย่างไรนั้น เธอต้องมองหาวิธีเอาเอง...  โอกาสมีเสมอในท้องถนน เธอจงหาโอกาสนั้นให้เจอ..."  เศรษฐีตอบคำถาม "อีกอย่าง... ฉันให้ที่พักเธอที่นี่  เพราะเราจะต้องคุยกันบ่อยๆ" เศรษฐีตบไหล่ชายหนุ่มเบาๆ อย่างเอ็นดู จากคุณ : อนาวิน - [ 13 ม.ค. 49 23:30:02 ]

ความคิดเห็นที่ 107 เช้าวันรุ่งขึ้น  หนุ่มน้อยชาวนามุ่งสู่บ้านเถ้าแก่ ทันที "อ้าว.. เมื่อคืนไปนอนที่ไหนล่ะ  ไม่เห็นกลับมาเลย" เถ้าแก่ถามขึ้น เมื่อเห็นหน้าชายหนุ่ม ยืนยิ้มแป้นอยู่ที่หน้าร้าน "ผมค้างคืนที่บ้านท่านเศรษฐีที่เถ้าแก่แนะนำให้นั่นแหล่ะครับ" ชายหนุ่มตอบ "โอ้โห... นี่เขาให้ลื้อเข้าพบด้วยเหรอวะ..." "โชคดีน่ะครับ  ยามเข้าใจผิด คิดว่าผมคือคนที่ท่านเศรษฐีรอพบอยู่" ชายหนุ่มเล่าเรื่องตางๆ ให้เถ้าแก่ฟัง "แล้ววันนี้มีแผนการอะไรบ้างล่ะ"  เถ้าแก่ถามขึ้น "ผมจะมาถามเถ้าแก่ว่า  จะหาน้ำอ้อยได้ที่ไหน  เพื่อจะเอาไปขายที่หน้าโรงงาน"... "จะเอาน้ำอ้อยไปขายหน้าโรงงาน...  ก็เข้าท่าดีนะ" เถ้าแก่หยุดพูด แล้วหันไปเขียนอะไรบางอย่างในสมุดฉีก เสร็จแล้วก็ฉีกกระดาษนั้น ส่งให้ชายหนุ่ม "นี่แผนที่ไปโรงงานน้ำตาลปึกที่เขาส่งของให้อั๊ว เขาคั้นนำอ้อยเพื่อทำน้ำตาลขายน่ะ" "ขอบคุณครับ"  ชายหนุ่มรับแผนที่แล้วกล่าวอำลาเถ้าแก่ จากคุณ : อนาวิน - [ 14 ม.ค. 49 00:02:06 ]

ความคิดเห็นที่ 108 ที่หน้าโรงงานนำตาลเล็กๆ  ตามแผนที่ที่เถ้าแก่ให้มา ชายหนุ่มยืนลังเลอู่ด้านนอกสักพักหนึ่งแล้ว "จริงๆแล้ว  หนูอยากดื่มน้ำอ้อยมากกว่า  แต่ไม่เห็นมีใครเอามาขายเลย"... เสียงของสาวโรงงานคนที่ซื้อน้ำตาลปึกสองก้อนของเขา ดังก้องขึ้นมาในหู "เมื่อมีคนอยากซื้อ  เราก็ต้องขายได้แน่ๆ   และคงมีอีกหลายคนอยากดื่มน้ำอ้อยเหมือนสาวโรงงานคนนั้นแน่ๆ" เขาคิดในใจพร้อมกับตัดสินใจเดินเข้าไปในโรงงานทันที "มีธุระอะไรหรือเปล่าพ่อหนุ่ม"  เสียงหญิงวัยกลางคนเอ่ยถาม "ผมอยากจะมาขอซื้อน้ำอ้อยเอาไปขายหน่อยครับ" ชายหนุ่มตอบ "จะเอาเยอะไหมล่ะ"  หญิงคนนั้นถามต่อ "ผมมีเงินติดตัวแค่สองบาทเองครับ"  ชายหนุ่มตอบ "ผมเลยตั้งใจว่าจะทำงานแลกกับน้ำอ้อยคุณป้า ได้ไหมครับ" หญิงคนนั้นนิ่งคิดสักครู่หนึ่ง  และตอบไปว่า "ก็ได้  เธอทำหน้าที่รีดน้ำอ้อยก็แล้วกัน  เดี๋ยวจะสอนให้ ส่วนค่าแรง  ป้าให้วันละ  80 บาท กินข้าวกับป้า  ตกลงไหมล่ะ" "ตกลงครับ..."  หนุ่มน้อยชาวนาตกลงด้วยความยินดี หลังจากเรียนรู้วีธีรีดน้ำอ้อยแล้ว  หนุ่มน้อยชาวนาก็ไม่รอช้า ตั้งหน้าตั้งตาทำงานอย่างเอาจริงเอาจัง เมื่อถึงเวลาพักทานอาหารเที่ยง  เขาก็รีบทานรีบเสร็จ แล้วมาทำงานต่อทันที... จนถึงเย็น ใกล้เวลาที่โรงงานจะเลิก "ป้าครับ  ผมจะเอาน้ำอ้อยไปขายหน้าโรงงานตอนโรงงานเลิกน่ะครับ ตอนนี้ใกล้เวลาโรงงานจะเลิกแล้วครับ" หญิงวัยกลางคนมองไปที่กองอ้อยที่ชายหนุ่มรีดเอาน้ำ แกก็ต้องตกใจ  เมื่อกองอ้อยหมดไปแล้ว   ปกติ แกต้องรีดจนถึงค่ำเลยทีเดียว "เออ  อ้อยก็หมดแล้ว  งานเอ็งก็เสร็จแล้วนี่... ป้าส่งน้ำอ้อยให้เอ็งราคาขวดละเจ็ดบาทนะ ค่าแรงเอ็งแปดสิบบาท  ก็ได้สิบเอ็ดขวดบวกกับเงินอีกสามบาท แต่เอ็งเอาการเอางานแบบนี้  ข้าแถมให้เอ็งเป็นสิบห้าขวดก็แล้วกัน..." "ขอบคุณมากเลยครับป้า"  ชายหนุ่มยกมือขึ้นไหว้หญิงคนนั้น พร้อมกับรับเงินสามบาทที่หญิงคนนั้นยื่นให้ "ผมอยากขอยืมกระติกน้ำแข็งของป้าอันนั้นได้ไหมครับ" ชายหนุ่มชี้ไปที่กระติกน้ำแข็งที่ใช้ใส่น้ำกินในโรงงานของป้า "เอ็งจะเอาไปทำไมล่ะ"  ป้าถามขึ้น "ผมจะเอาไว้แช่น้ำอ้อยในน้ำแข็ง  มันจะได้เย็นๆ เวลาขายครับ" "แล้วเอ็งจะเอามาคืนป้าตอนไหนล่ะ" "ตอนค่ำๆ ครับ ก่อนผมจะกลับบ้าน...  ป้าให้ผมยืมได้ไหมครับ" "เอ้า... ให้ยืมก็ให้ยืม  แต่พรุ่งนี้เอ็งต้องมาช่วยป้าทำงานอีกนะ" "ตกลงครับ"  ชายหนุ่มรับคำ  แล้วรีบขนน้ำอ้อยใส่ลงในกระติก เพื่อจะได้ไปให้ทันเวลาเลิกงานของโรงงาน ระหว่างทาง  เขาแวะซื้อน้ำแข็งเกร็ดด้วยเงินห้าบาท ซึ่งเป็นเงินเก่าของเขาสองบาท  กับเงินส่วนเกินที่ป้าโรงงานน้ำตาลให้มา... จากคุณ : อนาวิน - [ 14 ม.ค. 49 00:47:49 ]

ความคิดเห็นที่ 109 หนุ่มน้อยชาวนามาถึงหน้าโรงงานพอดีกับเวลาเลิกงานพอดี เขารีบเดินตรงดิ่งไปหารถเข็นขายของ ของป้าที่เคยช่วยเขาขายน้ำตาลปึก... "สวัสสดีครับป้า"  ชายหนุ่มทักทายพร้อมยกมือไหว้อย่างนอบน้อม "เออ.... หวัดดีจ้า...  วันนี้เอาอะไรมาขายล่ะ" "น้ำอ้อยแช่เย็นจ้าป้า... เมื่อวานก่อน  จำได้ว่า มีสาวโรงงานบ่นอยากกิน แต่ไม่มีใครเอามาขาย" ชายหนุ่มตอบ  ว่าแล้วเขาก็เปิดกระติกน้ำแข็งและจัดเรียงน้ำอ้อยทันที... "ป้า.... เขาขายกันขวดละกี่บาทจ๊ะ"  ชายหนุ่มถาม "เอาอีกแล้วเอ็งนี่...  ไม่รู้ราคาของที่จะขายอีกแล้ว เขาขายกันขวดละสิบบาท" ป้าตอบพร้อมกับหัวเราะเบาๆ เพียงอึดใจเดียว  เขาก็ขายน้ำอ้อยหมดซะแล้ว ได้เงินทั้งหมด  150  บาท  ชายหนุ่มดีใจมากๆ เมื่อเช้าเขามีเงินสองบาทเอง  พอตกเย็น เขามีเงินอยู่ในกระเป๋าถึง  150  บาทแล้ว ชายหนุ่มรีบลาป้าขายของกลับทันที หลังจากเอากระติกน้ำแข็งไปคืนป้าที่โรงงานน้ำตาลแล้ว เขาก็รีบตรงไปยังคฤหาสถ์ของเศรษฐีไม้ท้าวทองคำทันที เขาตื่นเต้นมากๆ  อยากรีบกลับไปเล่าให้ท่านเศรษฐีฟังเร็วๆ... จากคุณ : อนาวิน - [ 14 ม.ค. 49 01:05:39 ]

ความคิดเห็นที่ 110 ตี 1 ซะแล้ว... ขอตัวไปนอนหลับฝันดีก่อนนะครับ... พรุ่งนี้วันเด็ก  ต้องพาเจ้าตัวเล็กๆ สองคนไปเที่ยว แล้วจะกลับมาเล่านิทานต่อนะครับ บายยยยยยย.... ฝันดี...... จากคุณ : อนาวิน - [ 14 ม.ค. 49 01:11:45 ]

ความคิดเห็นที่ 111 แหม เห็นหายไปหลายวันนึกว่าจะไม่มาเล่าต่อซะแล้วค่ะ รอฟังอยู่เรื่อย ๆ นะคะ จากคุณ : Noknoi - [ 14 ม.ค. 49 20:47:18 ]

ความคิดเห็นที่ 112 ตี 1 ซะแล้ว... ขอตัวไปนอนหลับฝันดีก่อนนะครับ... พรุ่งนี้วันเด็ก  ต้องพาเจ้าตัวเล็กๆ สองคนไปเที่ยว แล้วจะกลับมาเล่านิทานต่อนะครับ บายยยยยยย.... ฝันดี...... ตอนแรกนึกว่าเศรษฐีที่ขาวนาไปนอนด้วยพูดซะอีก จากคุณ : อาจารย์โช๊ะ - [ 16 ม.ค. 49 10:24:40 ]

ความคิดเห็นที่ 113 กระทู้นี้ มั่วมากเลยครับ โหวตหน้าจอ โพสรูป เล่านิทาน ทำไปเพื่ออะไรครับ? ถ้าอยากได้ข้อมูลการใช้หน้าจอ ไปดูจาก truehits ก็ได้ครับ เขารวบรวมไว้จากเว็บในเครือข่ายที่ติด truehits ซึ่งก็มีทั่วประเทศไทย ไม่ต้องเสียเวลาโหวตหรอก ถ้ากระทู้นี้ เป็นกระทู้เล่านิทานอย่างเดียว จะมีประโยชน์มากครับ จากคุณ : oppertunity - [ 16 ม.ค. 49 17:19:01 ]

ความคิดเห็นที่ 114 คุณ Noknoi กับ อาจารย์โช๊ะ สองคนนี้ แฟนพันแท้ หนุ่มน้อยชาวนาเลยนะครับนี่ ติดตามอย่างไม่ลดละ หุหุ... อย่างน้อยๆ ที่สุดก็ได้ความเพลิดเพลินล่ะครับ... คุณ oppertunity ครับ  ผมก็ว่า มันมั่วอย่างที่คุณว่านั่นแหล่ะครับ... ไม่ได้มีเจตนาให้เป็นแบบนี้หรอกครับ มันค่อยๆ พัฒนาเป็นไปของมันเองน่ะครับ ก็เลยตามเลย... ขอขอบพระคุณ ท่านที่โหวตให้เรื่อยๆ มากๆเลยครับ ผมชอบที่จะได้ข้อมูลที่สดๆ แบบนี้ ถึงวินาทีนี้ก็  94 ท่านแล้ว  ขอบคุณจริงๆ เก็บไว้เติมความเชื่อมั่นเวลาเปรียบเทียบกับข้อมูลจากที่อื่น   800x600 (14 คน)   1024x768 (66 คน)   1152x864 (4 คน)   1280x720 (0 คน)   1280x768 (2 คน)   1280x960 (1 คน)   1280x1024 (6 คน)   อื่นๆ (โปรดระบุ) (1 คน) จำนวนผู้ร่วมโหวตทั้งหมด 94 คน     14.89%   70.21%   4.26%   0.00%   2.13%   1.06%   6.38%   1.06% จากคุณ : อนาวิน - [ 16 ม.ค. 49 20:54:08 ]

ความคิดเห็นที่ 115 ที่บ้านเศรษฐีไม้เท้าทองคำ... หนุ่มน้อยชาวนานำน้ำอ้อยสดใส่แก้วเดินไปให้เศรษฐี หลังจากที่แจกจ่ายอีก 4 ขวดให้กับ รปภ.หน้าประตู กับคนในบ้านไปแล้ว... "วันนี้ผมได้เงินทั้งหมด  150  บาทเชียวนะครับ แต่ผมแบ่งซื้อน้ำอ้อยมา 5 ขวดเพื่อให้กับคนอื่นๆ ในบ้านด้วย ความจริงผมก็อยากซื้อมามากกว่านี้หรอกครับ แต่ผมต้องเก็บเงินไว้เป็นทุนอยู่" "เธอทำถูกต้องแล้วล่ะ... แบ่ง 10% ของรายได้  เพื่อทำประโยชน์แก่ผู้อื่น" เศรษฐีดื่มน้ำอ้อยสดจนหมดแก้ว... "แต่ผมยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร   ที่จะหยุดทำงานแล้วยังคงได้เงินอยู่   อย่างที่ท่านบอกผมเมื่อคืนนี้  มันทำได้จริงๆ เหรอครับ" ชายหนุ่มทำสีหน้างงๆ... "มีสิ  ถ้าเธอสังเกตุดีๆ บวกกับความคิดอีกสักนิด เธอก็จะเจอวิธีที่ฉันพูดถึง..." เศรษฐีพูดพร้อมกับยิ้มอย่างอารมณ์ดี "ท่านจะไม่บอกผมให้ชัดเจนเลยหรือครับ" "แต่ละคน  จะไม่มีวิธีการที่แน่นอนถูกต้อง ขึ้นอยู่กับคนๆ นั้น  ฉันก็จะทำอีกอย่างหนึ่ง เธอก็จะทำในแบบของเธอ  คนอื่นก็จะทำในแบบของเขา แต่  ทุกแบบที่ทำ อยู่บนพื้นฐานเดียวกันคือ   หยุดทำ แต่ยังมีรายได้เข้ามาอยู่... ดังนั้น  เธอต้องหาให้เจอด้วยตัวของเธอเอง" จากคุณ : อนาวิน - [ 16 ม.ค. 49 21:09:23 ]

ความคิดเห็นที่ 116 เย็นของวันรุ่งขึ้น  ที่หน้าโรงงาน หนุ่มน้อยชาวนานำน้ำอ้อยสดมาขายมากกว่าเมื่อวาน เนื่องจากได้ค่าแรงจากการคั้นน้ำอ้อย   รวมกับเงินที่ขายได้เมื่อวาน   ทำให้เขามีน้ำอ้อยมาขายถึง  35  ขวด ใช้เวลาไม่นาน  เขาก็ขายหมด  แสดงว่า ถ้ามีมากกว่านี้ เขาก็ขายหมดเช่นกัน  ความต้องการซื้อยังมีมากกว่าสินค้าที่เขานำมาขาย... เขาทำแบบนี้อยู่ 7 วัน เขาก็มีเงินสดหมุนเวียน 5,000 กว่าบาทแล้ว... และเย็นวันที่ 7 นี้เอง "มีโรงงานที่ใหญ่กว่านี้อีกนะ  เอ็งรู้หรือเปล่า" ป้าขายของถามหนุ่มน้อยชาวนา "ไม่รู้จ้าป้า...  แล้วมันอู่ตรงไหนล่ะครับ" ชาวนาถามขึ้นด้วยความสนใจ หลังจากป้าอธิบายทางไปโรงงานที่ใหญ่กว่านั้นให้ชายหนุ่มแล้ว ชายหนุ่มก็เอ่ยขึ้น "ฉันสั่งเขาทำตู้แช่แบบกระจกมาอันหนึ่ง ฉันเห็นร้านขายตู้ปลาเขากำลังทำตู้ปลา ก็เลยลองถามเขาให้ทำเป็นตู้แช่ให้ฉัน พรุ่งนี้ เขาให้ไปเอาได้..." ชายหนุ่มหยุดนิดหนึ่ง ก่อนพูดต่อว่า "ถ้าฉันเอาตู้แช่กระจกนี้มาลงและฝากป้าขายให้นี่ จะได้ไหมล่ะ...  ฉันส่งของให้ป้า  8  บาท" "อ้าว... แล้วเอ็งไม่ขายแล้วเหรอ  เห็นขายดีออก" ป้าขายของสงสัย "ฉันก็จะไปขายอีกโรงงานไงป้า" หนุ่มน้อยชาวนาตอบพร้อมกับรอยยิ้ม "ทำไมจะไม่ได้ล่ะวะ... ขายดีแบบนี้ แค่ตั้งเฉยๆ ข้าก็ได้กำไรวันละเป็นพันแล้ว" ป้าขายของยิ้มร่าออกมา จากคุณ : อนาวิน - [ 16 ม.ค. 49 21:33:55 ]