ความคิดเห็นที่ 1 คำขอขมาและอธิษฐานจิต อธิษฐานหน้าพระพุทธรูป หรือสวดก่อนนอนก็ได้ (นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ 3 จบ) สัพพัง อะปะราธัง ขะมะถะเม ภันเต อุกาสะ ทะวารัตตะเยนะ กะตัง สัพพัง อะปะราธัง ขะมะถะเม ภันเต อุกาสะ ขะมามิ ภันเตฯ หากข้าพเจ้า จงใจหรือประมาทพลาดพลั้ง ล่วงเกิน บิดา-มารดา ครูบาอาจารย์ พระพุทธ พระธรรม พระอรหันต์ทุกพระองค์ พระอริยสงฆ์เจ้า ตลอดจนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย รวมถึงผู้มีพระคุณ และท่านเจ้ากรรมนายเวร จะด้วย กาย วาจา ใจ ก็ดี ขอได้โปรดอโหสิกรรมแก่ข้าพเจ้าด้วย หากข้าพเจ้ามีเจ้าของในตัวติดตามมา ขออนุญาติมีคู่ มีครอบครัวได้เหมือนคนปกติทั่วไป ขอถอนคำอธิษฐาน คำสาบานที่จะติดตามคู่ในอดีต ขอให้ต่างฝ่ายต่างเป็นอิสระต่อกัน ข้าพเจ้าจะประพฤติตนในทางที่ถูก ที่ชอบ ที่ควร ขอบุญบารมี ในอดีตกาลที่ผ่านมาจนถึงปัจจุบัน จงส่งผลให้ข้าพเจ้าและครอบครัว ตลอดจนบริวารที่เกี่ยวข้อง จงเจริญด้วย อายุ วรรณะ สุขะ พละ ลาภ ยศ สุข สรรเสริญ สติปัญญา ปฏิภาณ ธนสารสมบัติ อุปสรรคใดๆ โรคภัยใดๆ ขอให้มลายสิ้นไป ขอให้ข้าพเจ้ามีความสว่างทั้งทางโลก ทางธรรมตั้งแต่บัดนี้ตราบเข้าสู่พระนิพพานเทอญ หากมีผู้ใดเคยสร้างเวรสร้างกรรมกับข้าพเจ้า ไม่ว่าจะชาติใดภพใดก็ตาม ข้าพเจ้ายินดี อโหสิกรรมให้ ขอถอนความพยาบาท ความอาฆาต และคำสาปแช่งในทุกชาติ ทุกภพ ขอให้พ้นนรกภูมิ พบแสงสว่างทั้งทางโลกทางธรรมเทอญ คนเราเกิดมาหลายภพหลายชาติ แต่ละคนมีเจ้ากรรมนายเวรที่แตกต่างกัน การสวดขอขมา เพื่อลดและปลดหนี้กรรมให้น้อยลง” "เพื่อสร้างผลบุญบารมีต่อไป” จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 14:56:56 ]

ความคิดเห็นที่ 2 .." บรรพชาเป็นสามเณร...ช่วยเตี่ยขึ้นจากนรกได้.." บรรพชาเป็นสามเณรล้านนาไทย เขาจะแห่รอบบ้าน ขี่คอแต่งตัวเหมือนเทวดา ว่าบ้านนี้มีชายโสภา ลูกดีมีปัญญา ลูกแก้วลูกขวัญ แห่กันรอบหมู่บ้านของตน เข้ามาวัดแห่มา ญาติวงศ์พงศามากมายเป็นการรับมิ่งชิงขวัญ ว่าลูกแก้วลูกขวัญยังเด็กเล็กนัก มาบรรพชาเป็นสามเณรคนแก่คนเฒ่าก็รับมิ่งชิงขวัญ เชิญบายศรีขึ้นหลัก ดอกไม้นานาชนิดและเอาด้ายสายสิญจน์ มาผูกมือลูกหลานรับมิ่งชิงขวัญ เรียกสามเณรแก้วสามเณรขวัญจะมาดำรงวงศ์ตระกูลเขาต่อไป นี่แหละพ่อแม่ครั้งโบราณรักลูกอย่างนี้ เขาก็ต้องให้ลูกดีตั้งแต่ลูกหัวเท่ากำปั้นเล็กๆ ไม่ใช่มาวิ่งเล่นกันนะพ่อเณร วันนี้เขามาเล่าเองนะ เขามาเป็นเณรเขาดีใจ ยังไม่ทันบวชได้กี่วันเลยเรียบร้อย หลวงพ่อดีใจมากตรงนี้ซิ น่าศรัทธาของประชาชนมาเห็นพ่อเณรพ่อพระเรียบร้อย มีทั้งครูอาจารย์สอนบาลีสร้างความดีในปริยัติ แต่ปฏิบัติไม่มียังไม่ได้ต้องมีทั้งภาควิชาการและภาคปฎิบัติการ ภาคทฤษฎี คือ วิชาการที่เรียนตัวหนังสือ ภาคปฏิบัติการ ก็เรียกว่าปฏิบัติตามตัวหนังสือ ปฏิบัติตามวิชาการภาคทฤษฎีนั่นเอง หลวงพ่อดีใจที่เขาเลี้ยงเพลกันในวันนี้ ถามว่า " หลวงพ่อ! บวชได้กี่วัน "ตอบว่า "เมื่อวานนี้เอง " เขาบอกว่า "โอ้ย! เรียบร้อยดีนี่" พูดเท่านี้หลวงพ่อชื่นใจ ดีใจมาก ได้สามเณรแก้ว สามเณรขวัญ มิ่งขวัญ คือความดี ปัญญา สิริ แปลว่า มิ่งขวัญ เราเกิดสิริแล้ว พ่อเณรมีสิริมิ่งขวัญมงคลที่เราจะสร้างกุศลกันนี่ดีมาก ขอโปรดปฏิบัติตามครูอาจารย์อีกด้วย สามเณรแก้ว คือแก้วสารพัดนึกแก้วเจียระไน เรามาบวชเณรก็มาเจียระไนแก้วให้ใสให้แวววาว เจียระนัยตรงไหน ก็มาฟังวิทยากร มาฟังคณาจารย์ พระครูสังฆรักษ์และพี่เลี้ยงทุกท่าน ก็ช่วยพ่อเณรทำแก้วให้ใสสะอาด เจียระไนให้มันแวบวาบ นี่ลูกแก้ว ลูกขวัญ มิ่งขวัญมงคล หมายความว่า แก้วเจียระไนดีแล้ว ใสสะอาดแวบวาบแก้วเจียระไนราคาแพง พ่อเณรไม่มีขุ่น!ไม่มีฟอง! พระภิกษุก็เช่นเดียวกัน บวชในพระศาสนา ก็คือบวชเรียน บวชปฏิบัติ ไม่ใช่บวชกินกับนอน บวชคอยงาน บวชสังขารเสื่อม แต่บวชด้วยเลื่อมใส ต้องอดทนต่อสู้ มาเจียระไนเช่นเดียวกัน โบราณล้านนาไทยเวลาบวชพระภิษุบรรลุนิติภาวะแล้ว ดีแล้ว รู้แล้ว ไม่ต้องไปแห่ ไม่ต้งอมาให้พรมาก จะเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้ามีเถิดเทิงเทิ้งบ่อง เอานาคขี่คอแล้วเต้นไปเป็นบาป ขอเรียนพระภิกษุนวกะไว้ด้วย เป็นบาปนะ เขตพัทธสีมาเป็นที่เคารพ ทำไมเอาเหล้าไปกิน เอาเทิ้งบ่องไปแห่ แอ่นหน้าแอ่นหลัง ล้อเลียนพระพุทธเจ้าเป็นบาปที่สุด เข้าเขตการเคารพคือเขตพุทธาวาส เป็นที่ประทับของพระพุทธเจ้า ต้องถอดรองเท้า หุบร่ม ต้องห่มผ้าอย่างนี้เป็นการแสดงความเคารพ นี่เราถือเป็นกรณีพิเศษ ถ้าฝ่าฝืนกระทำแสดงว่าไม่เคารพ พระบรมครูศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าขาดการเคารพ ไม่ได้บุญ ไม่ได้ความดีด้วย แค่การเคารพกันยังทำไม่ได้ ไหนเลยล่ะจะไปเรียนวิชาตรงไหน ไม่เคารพครูบาอาจารย์ ไม่เคารพสถานที่ที่เป็นพุทธาวาสเปรียบปฏิมากรรมแทนพระพุทธเจ้า จะเอาคำสั่งสอนตรงไหน มันจะไม่มีศรัทธา พ่อเณรต้องปลูกศรัทธา ปลูกความเชื่อ พอใจอดทน ถึงจะสร้างกุศลในการบวชนี้ได้ ปีที่แล้ว พ่อแม่ของพ่อเณรมานั่งฟังพระ ลูกเณรของเขาเป็นองค์ "ยถาสัพพี" เขาน้ำตาร่วง สะอึกสะอื้นเลย อาตมาถามว่า" โยมป็นอะไรผีเข้าหรือ" เขาบอกว่า "โอ้โฮ ! หลวงพ่อเอ๋ย ฉันไม่รู้เลยว่า ลูกเณรฉันสวด ยถาสัพพี ได้ ฉันตื้นตันใจมาก อย่างนี้ซิพ่อแม่ได้ พลอยได้กับลูก อย่างนี้นะ พ่อเณร พ่อพระ สนใจศรัทธาเชื่อมั่นด้วยตนเอง อดทนต่อสู้ด้วยตนเองแล้ว รับรองโยมพ่อเณรตื้นตันใจ สมัยก่อน พ่อแม่เขาทำบุญจะจ้องดูแต่ลูกเณรของเขาเท่านั้น นี่แหละบวชแทนคุณอันหนึ่ง เห็นผ้าเหลืองขึ้นก็ชื่นใจ ภิกษุนวกะที่รัก พ่อแม่เห็นภิกษุสร้างความดี อุทิศส่วนกุศลให้บิดามารดา โยมพ่อโยมแม่มาก็ชื่นใจ ตรงนี้เป็นผลได้ด้วยการบวช พ่อแม่จะดีใจอย่างลึกซึ้ง จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 15:07:01 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อ 30 ปีก่อน คนข้างวัดอัมพวันเอาลูกบวช พ่อแม่ไม่เคยทำบุญ หาแต่ปลา ดักปลาไหลบ้าง พอลูกบวชเข้าก็จูงพ่อแม่เข้าวัดได้ พ่อแม่ตอนแรกก็เขินไม่เคยตักบาตรก็ได้ตักบาตร ไม่เคยทำบุญก็ได้ทำบุญ ตรงนี้เป็นผลพลอยได้ข้อหนึ่งของพ่อพระ พ่อเณร ลูกเณรลูกพระ พระภิษุนวกะ เราช่วยพ่อแม่ได้มาก ช่วยพาพ่อแม่ให้หายจากตกนรกได้ จะยกตัวอย่างให้สามเณรฟังว่า ช่วยพ่อได้ยังไง อยู่ใต้วัดนี่เองเป็นตัวอย่างเรื่องจริง มีตาแป๊ะแก่คนหนึ่งชื่อ อาฮวด แซ่ตั้ง ไว้หนวดยาวเป็นอากร หนองทำสัมปทานกับรัฐบาล หาปลาอยู่ทางทิศตะวันออกของวัดอัมพวัน เรียกว่าบางชัน เดี๋ยวนี้น้ำแห้งหมดแล้ว และเลี้ยงหมูเป็นร้อยตัว มีลูกชื่อ อาเฮง ยังเล็กนัก อายุ 8-9 ขวบ ต้องไปเก็บผักบุ้งมาเลี้ยงหมู เตี่ยวฮวดก็ไม่อยากทำบุญ ใครมาเรียไรก็ทำสลึงนึง บอกภรรยา จาโบ้ว่าทำสลึงเดียว แต่สมัยก่อนสลึงนึงก็หายากแล้ว พ่อเณรเอ๋ย ก๋วยเตี๋ยวชาม 3 สตางค์ สมัยก่อนข้าวเกวียนละ 20 บาท ทองคำหนักบาทละ 20 บาท พ่อเณรจงตั้งใจฟังนะ อาเฮงยังเด็กเล็กนัก ขี้เกียจไปเก็บผักบุ้งมาเลี้ยงหมู อาเตี่ยฮวดก็บังคับลูก อาตี๋เฮงโตขึ้นอายุ 13-14 ปี คิดเรียนหนังสือจีน หนังสือไทย พูดภาษาจีนได้ อาเฮงหนีไปบวชเณร เพราะขี้เกียจเลี้ยงหมู อาฮวดตามไปว่าเพราะไม่มีศรัทธาเลย บอกว่า "อาเฮงเอ้ย! มาบวชเณรทำมายไปขอข้าวชาวบ้านกิน ข้าวเรามีกินเยอะแยะ สึกเดี๋ยวนี้" แล้วดึงมืออาเฮงตกใต้ถุนไป อาเฮงลุกได้ห่มผ้าแล้วก็วิ่งออกจากวัด หนีออกทางหลังวัด อาฮวดก็บอกกับสมภารว่า "อาสมภารเอ๊ย! อาเฮงกลับมาสึกให้อั๊วนะ อย่าให้มันบวชนะ บวชกินข้าวสุกวัด ข้าวปลาอั๊วมีเยอะแยะ เงินทองอั๊วมีมากหลาย อย่าให้บวชนะ สมภารไม่ดี เอาลูกอั๊วมาบวชได้" สมภารก็พูดว่า " โยมฮวด ก็อาเฮงเขามีศรัทธา เขาท่องหนังสือเก่ง ไช่ว่ามาถึงอาตมาจะบวชให้เมื่อไร เขามาอยู่วัดเป็นเดือนแล้วนะ และอาตมาก็ถามแล้วว่า " หนูพ่อแม่อนุญาตหรือเปล่า " เขาก็ตอบว่า "อนุญาตครับ " อาตมาก็ไม่ทราบนี่ เห็นว่าเด็กมีศรัทธา เด็กตัวนิดเดียวอายุ 14 ขวบ ท่องหนังสือได้หมดภายในไม่กี่วัน แถมสวดมนต์ได้ด้วย เลยอาตมาก็ยืนยันกับอาตี๋เฮงว่า " ถ้าอยากบวชท่องให้ได้หมด " อาเฮงท่องหมดเลย อาเฮงอายุ 14 ปี ท่องเจ็ดตำนานจบ ท่องพิจารณา ยถาปัจจยังจบ พุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ พาหุงมหากาจบ นี่อาฮวดเอ๋ย! อาตมาจึงบวชให้เขา เพราะเขามีศรัทธา เขามีความเชื่อ เขาเลื่อมใสพุทธศาสนาตั้งแต่เป็นเด็กๆ "อาฮวด ให้เขาบวชเถอะ" "ไม่ล่าย ไม่ล่าย ถ้าอาสมภารไม่สึกให้อั๊ว น่าดูนะ วันหน้าอั๊วมาใหม่ เพราะอั๊วจะไปเลี้ยงหมู " อาฮวดก็กลับไปที่บางชัน ไปเลี้ยงหมู อยู่ได้ 7 วัน อาเฮงไม่สึก อาฮวดก็ไปต่อว่าสมภารอีก "อาสมภารเอ๊ย! ลื้อสัญญากับอั๊วว่าจะสึกให้" สมภารก็บอกว่า" เฮ้ย! โยมฮวดเอ๊ย! ก็เขามีศรัทธา ตอนนี้กำลังนั่งกรรมฐาน" อาฮวดก๊บอกว่า "กรรมฐานอะไรฮะ กรรมฐานตรงไหนฮะ" สมภารก็พูดว่า " เออ! พูดกันไม่รู้เรื่อง เตี่ยฮวดกลับไปเถอะ เตี่ยฮวดใจเย็นๆ ขณะนี้พ่อเณรเขาไปนั่งกรรมฐานที่วัดโน้น " "วัดอะไรฮะ อั๊วจะตามไป " สมภารก็ไม่บอก บอกว่าไปวัดๆหนึ่ง ไปนั่งวิปัสสนากรรมฐาน อาฮวดบอกว่า " ฐานอะไรฮะ จะมีกินมีใช้เหรอ ไปเลี้ยงหมูดีกว่านะ ได้เงินดี " สมภารก็นิ่ง ไม่พูด ตาฮวดก็กลับไป ในเวลากาลต่อมา อาเฮงมีอายุบรรลุนิติภาวะ 20 กาลฝน สมภารก็จัดบวชให้ อุปสมบทในพระพุทธศาสนา โดยเรียนวิปัสสนากรรมฐาน อาเฮงเรียนภาษาจีนกลาง พูดจีนได้ พูดไทยได้ พูดลาวได้ พูดแต้จิ๋วได้ พูดฮกเกี้ยนได้ และพูดจีนแคะได้ เขียนหนังสือจีนได้ด้วย เพราะอำนาจกรรมฐานที่อาเฮงไปเรียนมาและก็ไปเรียนดับซินแส อาเฮงเล่าให้หลวงพ่อฟังว่า นี่คุณ เรานั่งกรรมฐานตอนใกล้บวชที่เตี่ยฮวด เตี่ยโยมของผมฆ่าหมูทุกวัน ผมก็ขออุทิศส่วนกุศลให้เตี่ยฮวดเจริญรุ่งเรือง เลิดฆ่าสัตว์ ให้ไปเมืองสวรรค์ให้ได้ บวชบรรพชาแรก เตี่ยฮวดก็มารังควานอีกข้างกุฏิ ขว้างตู้พังหมด เป็นตู้ใส่ผ้าไตร อาฮวดมากับน้องชาย พยายามจะมาฉุดคร่าอาเฮงให้สึก " อาเฮงนี่ลื้อไม่เชื่ออั๊วนะ มาบวชทำไมอีกล่ะ" อาเฮงสึกมิได้ เพราะต้องการช่วยเตี่ย เตี่ยจะไปนรก เลยมายั่งกรรมฐาน มีศรัทธาช่วยเตี่ย ในเวลากาลต่อมาได้ 3 พรรษาเศษ เตี่ยฮวดเป็นลมตาย ไม่ได้ฉีดยา เมื่อก่อนแพทย์หมอหายาก ตายแล้วก็เอาใส่โลง ผูกตราสังมัด มีธูปเทียนใส่มือ มีผ้ากรอง ไม่มียาฉีด มีผ้าขาวคลุมโลงเท่านั้น จะสวด 7 วัน 7 คืน เมื่อสวด เจ็ด คืนแล้วจะเข้าฮวงซุ้ยตามประเพณีจีน ตอนนั้นอาเฮงท่านก็เป็นสมภารแล้ว เป็นสมภาร 4 พรรษา เป็นเจ้าอาวาสวัดฉางปูน ปัจจุบันเรียก วัดพุทธาราม ต.บ้านแป้น อ.พรหมบุรี จ.สิงห์บุรี อาเฮงเล่าให้หลวงพ่อฟังว่า พอสวดถึงคืนที่ 3 ประมาณ 4 ทุ่มเศษ เสียงที่โลงดังกุกกัก กุกกัก เขาก็นึกว่าหนูวิ่ง หลวงตาองค์หนึ่งชื่อว่าหลวงตาพวง เป็นพระหนุ่มบวชไม่กี่พรรษา นั่งสวดเป็นองค์แรก ก็สงสัยเสียงโลงดังกุกๆๆ สวดไป 2 จบแล้ว หลวงตาพวงก็บอกว่า "เอ้ย! เอาตะเกียงมาซิ มันหนูหรืออะไรเข้าไปอยู่ในโลงผี เมื่อเปิดผ้าขาวออก อาฮวดลืมตาแป๋ว พูดไม่ได้ เสียงแหบ แล้วเอาศอกถองโลง เปิดดูแล้วก็ยิ้ม ตาลืม แล้วยังกระแทกโลงอีก ในที่สุดก็ฮือฮาเลิกสวด เอาเตี่ยฮวดออกจากโลง แก้มัดตราสังที่มัดไว้ เอาธูปเทียนออก ถอดเสื้อออกหมด เหงื่อกาฬไหล หยอดน้ำหมดหนึ่งแก้ว อาฮวดเริ่มพูดได้ พูดได้แล้วก็เล่าให้ฟัง คืนนั้นคืนยันรุ่งตลอดแจ้งม่มีใครนอน อาฮวดยังลุกนั่งไม่ได้ ยังนอนอยู่ก็เล่าให้ฟังดังต่อไปนี้ อาอวดเล่าบอกว่า "เออ! อาเฮง เอ้ย! เตี่ยจะเล่าให้ฟังนะ ต้องขอสมาลาโทษให้เตี่ยที่ไปขอให้อาเฮงสึกเป็นบาปจริงๆ เตี่ยสลบไปแล้วก็ไปเมืองนรก มียมบาลซักถาม "อาฮวดเอ้ย! เมื่ออยู่โลกมนุษย์ทำบุญอะไร" เตี่ยฮวดก็บอกว่า " โอ้ย! อั๊วทำบุญไม่เป็นฮะ ทำบุญอาลาย อั๊วไม่ได้ทำ " "นึกให้ดี ลื้อทำบุญอะไร" "อั๊วไม่ได้ทำอาลาย" "ทอดกฐินผ้าป่า หรือเปล่า" "อั๊วไม่ได้ทอดกับเขา เขามาบอกบุญทำสลึงนึง ใครมาบอกก็ทำสลึงนึง บอกกับจาโบ้ไว้ ม่เคยขัดบุญ แต่อั๊วไม่รู้จักบุญ อั๊วเห็นว่าไม่มีประโยชน์อะไรในการทำบุญ" ยมบาลก็ถามต่อไปอีก "อาฮวดต้องทำบุญน่ะ ทำอะไรน่ะ บอกมาหน่อยเถอะน่ะ" อาฮวดก็บอกว่า "ไม่ได้ทำนะ อั๊วไม่ได้ทำ" "อั๊วเลี้ยงหมู และมาอยู่หนอง มีปลาเน่า เอารำมาให้กินก็พอแล้วและขายเป็นสิบตัว ร้อยตัวนะ อั๊วเลี้ยงมากมาย"     "อ๋อ!มีอาชีพ 2 อย่างเท่านั้นหรืออาฮวด ทำบุญอะไรอีก" "ไม่รู้" พรีบ!ทันที ไฟนรกเกิดขึ้น ไฟอบหายใจไม่ออก และอาฮวดไปเจอเพื่อนนายอากรหนองที่ตายไปก่อน อยู่ที่นั่น ไปลงกระทะทองแดง พออาฮวดเห็นควันขึ้นมาก็ร้อง "ไอ้ย่า! อาฮวดหายใจไม่ออกแล้ว" พอได้สักครู่หนึ่งก็สำลักควันแล้วแหงนดูบนอากาศ มีผ้ากาสาวพัสตร์มาพัดโบก ควันหายไปเลย นึกขึ้นได้ "โอ้ย! อายมบาลเอ้ย! อั๊วนึกออกแล้ว อาเฮงมันบวชนะ อั๊วนึกออกแล้ว อั๊วไม่ได้ทำบุญหรอก มันหนีไปบวชเณร อั๊วไปตามมันแล้วมันก็ไปบวชพระ อั๊วก็ไปตามมันอีก มันก็ไม่สึก ตอนนี้มันเป็นสมภารเจ้าวัดแล้ว" "สมภารวัดไหน" ยมบาลถาม "สมภารวัดฉางปูน" แล้วควันก็หายไปแล้ว อาฮวดร้อง "โอ้ย! อาเฮง ช่วยเตี่ย ผ้าเหลืองมันมาโบกอั๊วควันหายไป อั๊วหายใจออกแล้ว อาเฮงเอ้ย! ช่วยเตี่ยได้มากนะ อาเฮงนะ" เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ยมบาลก็พูดต่อไปว่า" อาฮวดเอ้ย! นี่อาเฮงช่วยล่ะ อาเฮงไปศึกษาวิปัสสนากรรมฐานช่วยเตี่ยได้" อาฮวดก็พูดว่า "อั๊วเสียใจ อายมบาลเอ๊ย! อั๊วเสียใจมากๆนะ ไปหาสมภารๆบอกอย่ามายุ่งกับเณรเลย กำลังนั่งกรรมฐาน เป็นบาป โอ๊ย! กรรมฐานนี่ช่วยเตี่ยได้นะ เตี่ยจะต้องนั่งบ้าง อย่าเอาโทษเอากรรมเตี่ยเลย" ยมบาลพูดต่อไปว่า " อาฮวดกลับไปเมืองมนุษย์ใหม่ เพราะอาฮวดถึงคราวตายแล้ว แต่ลูกชายช่วยเตี่ยได้ ให้อายุยืนยาวต่อไป " เป็นเรื่องจริงที่วัดพุทธารามนี่เอง อาเฮงเป็นอาจารย์ของผมเอง เป็นกรรมวาจาจารย์ของผม เลยอาฮวดก็ฟื้นคืนมา ก็เล่าให้ญาติโยมฟฟัง พอได้ 3 วัน ลุกนั่งได้และก็เสียงดัง บอกอาเฮงว่า "อาเฮงลูกเอ๋ย อย่าสึกนะ อย่าสึกเลย ลื้อช่วยอั๊วได้นะ ควันมันมาก อั๊วเห็นผ้าเหลืองลื้อมาโบกให้ควันหาย นึกได้ก็บอกยมบาล เขาขอให้กลับมาอยู่กับลูกชายรักษาอุโบสถศีล รักเตี่ยอย่าสึกนะ" เมื่อก่อนบังคับให้สึก สรุปให้ย่อใจความ อาฮวดก็มาอยู่กับอาเฮงที่วัดพุทธารามรักษาอุโบสถ วันพระกินเจ ไม่กินเนื้อสัตว์ไปตลอด เหตุการณืเปลี่ยนแปรผัน อาเฮงบวชได้ 5 พรรษา เกิดติดพันลูกสาวนายอำเภอพรหมบุรี อยู่ที่บ้านแป้ง อาเฮงจะสึกไปมีครอบครัว คิดแปรผันไปเสียแล้วก็ต้องบอกโยมเตี่ย "โยมเตี่ยอาตมาคิดว่าจะสึกนะ คนที่มาไหว้เตี่ยน่ะเป็นลูกสาวนายอำเภอ อาตมาจะสึกไปแต่งงานกับเขานะและจะไปเมืองจีนนะ" เตี่ยร้องไห้เลย" อาเฮงรักเตี่ยไหม " "ก็เมื่อก่อนเตี่ยมาบอกให้อาตมาสึกไงล่ะ" "รู้แล้ว อย่าถือโทษโกรธเตี่ยเลย ช่วยเตี่ยได้มากนะ อาเฮงนั่งกรรมฐานช่วยเตี่ยขึ้นจากนรกกลับมาใหม่ มารักษาอุโบสถอยู่กับพระลูกชาย นั่งกรรมฐานที่พระลูกชายสอน ทำไมจะหนีเตี่ยเล่าอาเฮง คิดให้ดีนะ จะสึกทิ้งเตี่ยอยู่ในวัดหรือ" ก็ได้ความว่าอาเฮงต้องตัดสินใจไม่สึก สร้างศาลา สร้างโบสถ์วัดพุทธาราม อาตมายังเป็นฆราวาส เอาปี่พาทย์ไปช่วยท่าน พอสร้างศาลาเสร็จสร้างโบสถ์เสร็จ เตี่ยฮวดก็ตาย ได้ทำพลีกรรมมากมาย หลวงตาเฮงก็เจริญกุศลทักษิณานุปทาน ตลอด7 วัน 7 คืน มีศักดิ์ศรี เพราะลูกชายเป็นพระปลัดกิมเฮง เสร็จแล้วก็เอาไว้ในฮวงซุ้ยอยู่หน้าโบสถ์ ยังอยู่เดี๋ยวนี้มีพยานยหลักฐาน ในเวลากาลต่อมา กรรมวาจาจารย์ของหลวงพ่อคือ พระครูถาวรวิริยคุณ พระปลัดกิมเฮงนี่เอง ก่อนที่จะมรณภาพท่านเรียกหลวงพ่อไป ท่านไม่ได้เจ็บท่านบอกว่า "นี่เธอเป็นลูกศิษย์เรา โปรดฝากเรื่องนี้ไว้ด้วย ขอฝากพระสมเด็จองค์ละบาท เมื่อสมัยบวชเณรให้มา 1 แผง เป็นสมเด็จพระพุฒาจารย์วัดระฆังฯ มอบให้ลูกศิษย์ไป และขอสั่งไว้เป็นครั้งสุดท้ายว่า "ถ้าผมมรณภาพถ้าผมมรณภาพ ท่านพระครูจัดการฮวงซุ้ย อย่าเผาไม่ได้เด็ดขาด เอาเตี่ยไว้ทิศบูรพา เอาผมไว้ทิศตะวันตก" เดี๋ยวนี้ผมสร้างไว้เรียบร้อยแล้ว นี่คือพระครูถาวรวิริยคุณ อาจารย์ของผม ถ้อยู่เดี๋ยวนี้ครบอายุ 89 ปี อุปัชฌาย์ของผม ถ้าอยู่เดี๋ยวนี้ 120 ปี ตายหมดแล้ว ขอฝากพ่อเณรไว้ ภิกษุสามเณรโปรดทราบ ปลูกฝังตั้งศรัทธาให้เชื่อมั่นนี่แหละกฎแห่งกรรมมาแล้ว ลูกมาบวชเณร บวชพระ พ่อแม่ไม่อนุญาต แทนคุณบิดามารดาได้แน่ๆ เตี่ยฮวดเป็นตัวอย่างเรื่องจริง หลวงพ่อทราบมาอย่างละเอียดเลย นี่แหละลูกเณรตัวเล็กๆ นั่งกรรมฐาน พ่อแม่น้ำตาร่วงเลย ปิติลูกดี มีปัญญา...... หลวงพ่อ จรัญ ฐิตธฺมโม วัดอัมพวัน อ.พรหมบุรี จ.สิงห์บุรี แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 49 15:20:56 จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 15:17:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 บางที พ่อแม่ตาย ปู่ ย่า ตา ยาย ตาย บางคนบอกไม่ฝันเห็นเลย ไม่มีวี่แววเลย อย่างนี้ก็ทำบุญกันใหญ่ ข้อเท็จจริงไม่ไช่...ถ้าเห็น พ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย ที่ตายไปแล้ว มาวอบๆแวบๆให้เห็นเสมอ " นั่นแหละไม่ดีหรอก เป็นเปรตประจำบ้าน " ด้วยอำนาจโลภะของคนที่ตายห่วงใยสมบัติ ตายแล้วอยู่ที่นั่น ไม่มีทางไปที่อื่นแล้ว เกาะอยู่ที่นั่น ถ้าหมดห่วงหมดใย ไม่มีโลภะผูกใจไว้แต่ประการใด บุญกุศลดลบันดาล ไปสู่สุคติ โลกสวรรค์ เทวสถานได้ทันที ฯ.. พ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย ตาย บริจาคทานชั้นสูง ไม่ต้องใช้เงิน ไปบอกลูกหลานด้วยนะ อย่าไปกู้เงินมาทำศพ อย่านะ บาป บริจาคทานชั้นสูงเลย " เคยเล่นการพนัน เลิก..เคยเที่ยวผู้หญิงยิงเรือ เลิก... เที่ยวเสเพล เลิก...เล่นไพ่หน้าศพเก็บค่าต๋ง นี่บาป คนไปทำบุญ ต้องละบาปได้ คนจะไปสร้างความดี ต้องละชั่วได้ ถ้าละบาปไม่ได้ อย่าไปทำบุญ " ( เตรียมตัวตอนแก่ไม่ทันการณ์ ) หลวงพ่อไปพบสามีภรรยาคู่หนึ่ง ยากจนมาก อายุ 82 และ 76 ปีตามลำดับ อยู่ที่อำเภอน้ำหนาว มีอาชีพปลูกกระหล่ำปลีขาย เมื่อเขาเห็นหลวงพ่อก็รีบเข้ามาหา หลวงพ่อให้เงินไป 1000.บาท สามีเล่าให้หลวงพ่อฟังว่า เขาเกิดมาในคระกูลยากจน หาเช้ากินค่ำ เรียนหนังสือ โรงเรียนวัด พออ่านออกเขียนได้ ก็ลาพ่อแม่ออกจากบ้าน แล้วไม่เคยกลับมาหาพ่อแม่เลย และไม่เคยส่งเงินให้พ่อแม่เลย เมื่อตัวเองมีภรรยา มีลูก 7 คน ลูกก็หาเรียนเอง มีงานมีการทำก็แยกย้ายออกไป และไม่เคยกลับมาเยี่ยมเขาและภรรยา หรือส่งวเสียเงินทองเลย กฎแห่งกรรมของตาแก่ ทำให้ตกถึงลูก ลูกไม่เอาเงินมาให้ ไม่เคยช่วยพ่อแม่ นี่ชัดเจนมาก ต้องเตรียมตั้งแต่ต้น ไม่ใช่มาเตรียมตอนแก่ฯ... จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 15:23:00 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ( ไม่ได้เตรียมตัวไว้ ต้องพึ่งตนเอง ) หลวงพ่อไปธุระแถวบางระจัน ก็เลยแวะเยี่ยม โยมหญิงคนหนึ่งเป็นอัมพาต ช่วยตัวเองไม่ได้ เหม็นอุจจาระมาก ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้ทานอะไรเลย สักพักหนึ่งมีรถ BMW วิ่งเข้ามาจอดที่บ้าน ในรถมีคน 5 คน ทั้งหมดขึ้นมาบนบ้าน หลวงพ่อถามว่า หนูเป็นใคร เขาบอกว่าเป็นลูก เรียนปริญญาโทจุฬา จะไปเผาศพญาติของเพื่อนที่อยุธยา เลยแวะมาหาแม่เพื่อจะบอกว่า เดือนหน้าขอเงินสี่หมื่นไปพิมพ์วิทยานิพนธ์ หลวงพ่อบอกว่า ไหนๆมาแล้วช่วยซักผ้าให้แม่หน่อย อุจจาระเต็มไปหมด แม่ยังไม่ได้ทานข้าวเลย นี่แม่ของเธอนะ ถ้าเป็นแม่ของหลวงพ่อจะซักให้เดี๋ยวนี้เลย มีวินัยอนุญาตให้ทำได้ นี่ แม่เธอนะ เธอทำ เธอก็ได้บุญ แต่ลูกสาวบอกว่า " ไม่ได้ค่ะ ต้องรีบไป " แม่ร้องไห้โฮเลย และบอกหลวงพ่อว่า ลูกคนนี้หมดนาไป 4ข5 แปลงแล้ว จะมาเอาอีกแปลงหนึ่ง รถ BMW ก็ยังส่งไม่หมด ..เมื่อย้อนดูตัวม่ ปรากฎว่า ตนเองก็ไม่เคยซักผ้าให้แม่ และแม่ก็เป็นอัมพาตตาย " ไม่เคยปฏิบัติแม่ " เพียงไปเยี่ยมแล้วก็กลับ...พอมาถึงตัวเองก็เป็นอย่างนี้แหละหนอ ไม่ได้เตรียมตัวเลย ไม่เคยเจริญกุศลภาวนา ไม่เคยสวดมนต์ไหว้พระ ไม่เคยปฏิบัติกรรมฐาน แต่ประการใด จึงเป็นดังที่กล่าวมา การเตรียมตัวนี้ต้อง เจริญกุศลภาวนา ถึงจะรู้กฎแห่งกรรม จาการกระทำ ถึงจะแก้ปัญหาชีวิตได้อย่างแน่นอน " ในที่สุด นาก็หมด บ้านก็หมด พ่อแม่ต้องขายเอาเงินแจกลูกไป นี่เป็นกฎแห่งกรรม " เป็นที่น่าเสียใจว่า ความเจริญทางวัตถุ ทำให้คนไทยลืมความเป็นไทยไป ลองหันมุมกลับ มองสิ่งใกล้ตัวที่บางท่านอาจลืมนึกถึง คือ พ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย ผู้สูงอายุ ในปัจจุบันไม่ค่อย จะมีใครระลึกถึง..." เด็กวันนี้ คือผู้ใหญ่ในวันหน้า " ท่านเป็นหนุ่มเป็นสาวในวันนี้ ก็คือผู้ใหญ่ในวันนี้ และจะกลายเป็นผู้สูงอายุในวันหน้าเช่นกัน โปรดสร้างความดีไว้กับลูก ทำถูกไว้ให้กับหลาน " แม้พ่อแม่จะร่ำรวยอย่างไร ลูกต้องมีน้ำใจกับพ่อแม่บ้าง " แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 49 15:26:32 จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 15:23:27 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตามอ่านอยู่ครับ ยาวมาก มาก จากคุณ : Norma - [ วันวิสาขบูชา 15:26:14 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ..30วิธีทำบุญ เพื่อสุขภาพใจและสุขภาพสังคม ทำบุญอย่างไร ถ้าไม่มีเวลาเข้าวัด ถ้าคุณยังมีเวลาหายใจ ก็อย่าห่วงว่าจะไม่มีเวลาทำบุญ เพราะบุญนั้น ทำได้ทุกเวลา และทุกที่ แค่หายใจให้เป็น เช่น รู้จักใช้ลมหายใจสะกดกลั้นความโกรธ หรือคลายความเครียดโดยการหายใจเข้าลึก ๆ หายใจออกช้า ๆ หลาย ๆครั้ง นั่นก็เป็นบุญแล้ว ถ้าทำแล้วสงบเย็น เป็นประโยชน์ ขอให้มั่นใจได้ว่านั่นแหละคือบุญ "บุญ" แปลว่า เครื่องชำระจิตใจให้สะอาดบริสุทธิ์> ทำอะไรก็ตาม ถ้าช่วยลดละความโลภ ความเห็นแก่ตัว และอารมณ์เศร้าหมอง ทำให้จิตใจเอิบอิ่ม ก็ถือว่าเป็นบุญ และจะเป็นบุญยิ่งขึ้นหากเป็นประโยชน์แก่ผู้อื่นด้วยฝึกจิตชำระใจ ไม่ต้องใช้เงินแต่ได้บุญอีกวิธีหนึ่งก็คือ การทำจิตรักษาใจให้เป็นกุศล มีความสงบ ไม่ฟุ้งซ่าน ขุ่นเคือง ขึ้งเครียด ด้วยการ ทำสมาธิ สมาธิไม่ใช่เรื่องลึกลับไกลตัว จดจ่อจิตอยู่กับลมหายใจเข้าและออกอย่างสม่ำเสมอทำ ครั้งละ 15 นาที เช้าและ เย็น หรือเวลาเครียดกับงาน ไม่นานจะเห็นผล ถ้าขยันขึ้น ก็ทำให้นานเท่า ๆ กับเวลาอาบน้ำแปรงฟัน ใช้เวลาชำระกายนานเท่าไหร่ ก็พึงชำระใจนานเท่านั้น ชีวิตจะสมดุลและโปร่ง เบาขึ้น แผ่เมตตาสม่ำเสมอแม้กับคนที่เราโกรธเกลียด รวมทั้งรู้จักให้อภัยเป็นวิธีดับความเร่าร้อนภาย ในใจได้อย่างวิเศษเป็นบุญที่ให้ผลมากกว่าการทำทาน ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม ตั้งใจว่าจะยิ้มทั้งเช้า แม้มีเรื่องกระทบใจก็ยังยิ้ม เป็นการฝึกจิตอีกแบบหนึ่งที่ใคร ๆ ก็ทำได้ ทำแล้วใจสบาย ความอ่อนน้อมถ่อมตนไม่ถือตัวถือตนหรือดูถูกผู้อื่นแม้กับคนที่มีอายุน้อยกว่าฐานะต่ำกว่า หรือ เรียนมาน้อยกว่า เป็นบุญอีกอย่างที่ช่วยให้จิตใจเบาสบาย ผู้คนก็รักใคร่ใครทำความดี ก็ยินดีด้วยไม่อิจฉาหาว่าเด่นกว่าหรือค่อนแคะว่าอยากดังชื่นชม เขาด้วยใจจริง หรือเผื่อแผ่ความดีให้ผู้อื่นได้มีส่วนร่วมหรือได้รับส่วนบุญด้วยไม่หวงไว้กับตัวคนเดียว มีข้อคิดดี ๆ ที่เป็นคติธรรมก็แบ่งปันให้ผู้อื่นได้รับรู้ นี่ก็เป็นบุญเหมือนกันคิดดี คิดชอบ ไม่คิดเข้าข้างตัวแต่คำนึงถึงส่วนรวมหรือความดีงามเป็นหลัก เตือนตัวเสมอว่าถูกใจ ไม่สำคัญเท่ากับถูกต้อง เป็นบุญที่น่าสรรเสริญ ก่อนนอน ลองสำรวจว่า วันนี้เราได้ทำบุญ สร้างความดีอะไรไว้บ้าง ระลึกถึงบุญ เหล่านั้นด้วยความชื่นชมยินดี แล้วน้อมใจอุทิศบุญทั้งหมดให้แก่ผู้อื่นมีญาติมิตร เป็นต้น โดยกล่าวข้อความ ว่า "อิทัง เม ญาตินัง โหตุ สุขิตา โหนตุ ญาตะโย ขอบุญนี้ จงสำเร็จแก่ญาติทั้งหลายของข้าพเจ้า ขอ ญาติทั้งหลายจงเป็นสุข เป็นสุขเถิด" หวังว่าเพื่อน ๆ อ่านแล้ว คงจะได้รับประโยชน์ไม่มากก็น้อยนะคะ แล้วพบกันใหม่เมื่อมีบท ความดี ๆ หรือพุทธธรรมคำสอนที่ดี อ่านแล้วเข้าใจง่าย ไปฝากเพื่อน ๆ ค่ะ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 15:31:30 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เสนียดของความดี อันความดี มีเสนียด ที่ความเด่น มันกลายเป็น จุดยื้อแย่ง แห่งคนหา คนบ้าดี เห็นคนเด่น เป็นเสี้ยนตา คนริษยา มุ่งย่ำยี คนดีเกิน อีกทางหนึ่ง ซึ่งหลีก ไม่ค่อยไหว ยิ่งดีไป ก็ยิ่งมี คนสรรเสริญ มีคนมา กราบไหว้ หรืออัญเชิญ ไม่น่าเพลิน รบกวน ไม่ชวนสบาย เหตุดังนั้น ท่านสอน ให้หลีกหนี พ้นชั่วแล้ว พ้นดี สิ้นทั้งหลาย หรือทำจิต หยุดสนิท ดุจดั่งตาย จากดีชั่ว ทั้งหลาย ได้เยือกเย็น จากหนังสือความหลุดพ้นของท่านพระพุทธทาสภิกขุ จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 15:33:06 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ผลกรรม..ของหลวงพ่อ.. อาตมา มีประสบการณ์เกี่ยวกับกฎแห่งกรรมที่เราจะต้องรับใช้ เมื่อเรามีจิตมีปัญญา เกิด จะรู้กฎแห่งกรรมทันที จาการเจริญกัมมัฏฐาน เวรกรรมตามสนองอาตมา จึงรู้บุญบาป เมื่อก่อนนี้อยู่กับยาย อาตมาไม่สนใจกับพระตลอดกาล เวลาไปวัดหาบของไปที่ทำบุญที่วัด ยายก็ต้องให้เก็บเอาก้อนดินไปด้วยใส่กระบุงไปข้างละ 3 ก้อน ไปถึงวัดแล้วให้โยนไว้ที่มันเป็นบ่อ เป็นหลุมอยู่ในวัด ยายบอกได้บุญ อาตมาบอกว่าคนอื่นเขาไม่หาบดินไปวัดกันหรอก มีบ้านเราบ้านเดียวอายเขาตาย ยายบอกว่าเราไปวัดเหยียบดินติดเท้ามานี่เป็นกรรมนะ เป็นบาป ใช้หนี้สงฆ์ เป็นหนี้สงฆ์มากเป็นบาปเป็นกรรม แต่แกไม่ได้อธิบาย เขาเล่ามาอย่างนี้ก็ทำมาอย่างนี้ ไม่เหมือนคนเดี๋ยวนี้ ว่าไม่บาป บาปได้ยังไงเหยียบแค่ดินนิดเดียว พระก็ถมเอาเองซิ.. นี่คนรุ่นใหม่ เข้าใจอย่างนี้ แต่คนรุ่นเก่าถือนัก ถือเชื่อเข้าไว้มันมีประโยชน์ มันได้กำไรชีวิต คือเชื่อกฎแห่งกรรม อาตมาเป็นเด็กเมื่อมาบวชใหม่ๆ ไปบ้านญาติที่เขาเป็นนักเลง เป็นโจร เป็นเสือ เขากินเหล้ากัน พอเห็นพระมาเขาเก็บแก้วหมดเลย เอาเหล้าแอบเลย ยังกลัวบาปนะ เดี๋ยวนี้ไม่ต้องกินต่อหน้าพระเลยสบายมาก แถมงานศพเล่นไพ่หน้าศพอุทิศส่วนกุศล แล้วพระก็สวดไป ไม่ได้เกรงกลัวต่อบาปกรรมแต่ประการใด เขาว่าบาปกรรมไม่มีแน่นอนเข้าใจอย่างนี้.... ........สร้างกรรม..กินอาหารที่ยายถวายพระ...... ตอนอยู่ที่โรงเรียนมัธยม ยังอยู่กะยาย ยายให้เอาอาหารไปถวายพระ แล้วเราก็เอาไปทานเสียเองทั้งคาว ทั้งหวาน แล้วก็บอกว่าไปถวายสมภาร เดินจากบ้านไปไม่มีรถหรอก เดินไปเป็นระยะทาง 1 กิโลเมตร อาตมาไปก็ไปเจอเพื่อนนักเรียนที่สร้างความดีมาด้วยกัน หนีโรงเรียนกันสะบัด.. เพื่อนบอกว่ายังไม่ได้กินข้าวเลย เราก็นึกเลยว่าจะเอาไปให้พระทำไม เราก็ยังไม่ได้กินเลย พรรคพวก 4-5 คน ด้วยกันก็เห็นด้วย เลยตั้งวงกินกันเสียเลย เรียบร้อยล้างปิ่นโตเสร็จกลับบ้าน ยายถาม ไปวัดเจอสมภารไหมล่ะ บอกยายว่าผมไม่ได้ขึ้นกุฏิหรอก ให้เด็กมันถ่ายปิ่นโตให้แล้วผมก็มา ยายบอกว่าต่อไปนี้ต้องรับพรด้วยนะ รับพรสมภารแล้วก็มาบอกยาย ยายจะได้ชื่นใจแล้วบอกท่านด้วยว่า ยายให้เอาอาหารมาถวาย วันหลังเอาอีกแล้ว ให้ไปอีกก็เจอเพื่อนอีก โรงเรียนปิดก็แบบเดิม กินเสร็จแล้วไปตีผึ้งต่อ ยายถามว่า " เจอสมภารมั๊ย " เจอครับ รับพรเสร็จผมก็มา แท้ๆสมภารดันมาบ้านอยู่บนบ้านเรา มาไม่บอกเราเลย มานั่งตั้งนานแล้ว วันนั้นสมภารไปฉันบ้านใต้ ฉันเสร็จแล้วก็มานั่งคุยกับยาย แวะมาเยี่ยมยาย เราไม่รู้ ไม่บอกเรา เราไม่ทันแหงนดูบนบ้าน สมภารนั่งยิ้ม ยายเป็นคนใจบุญ พระชอบมาเยี่ยม แต่อาตมารำคาญ พอสมภารกลับไปแล้วอาตมาโดนหนัก บอกว่าบาป ถามว่านี่กี่เที่ยวแล้ว เราบอกว่า 2 เที่ยวแล้วครับ...ยายบอกว่า นี่ต้องเป็นเปรต ปากเท่ารูเข็ม กินข้าวไม่ลง เราก็ถามว่าเปรตสูงกว่าต้นตาลมั๊ย ยายบอกว่าไม่เห็นเราไม่เชื่อหรอก ว่าหลอกเราแต่เราไม่พูด เถียงไม่ได้ .........โกงค่าเรือจ้าง......... ในเวลากาลต่อมาไปโรงเรียน ต้องนั่งเรือจ้างข้ามฟากเดือนละ .25 สตางค์ อาตมาโกงค่าเรือจ้าง ไม่ให้ค่าเรือจ้าง กินก๋วยเตี๋ยวผัดไทย แถมเลี้ยงเพื่อนด้วยนะ ก็โกงค่าก๋วยเตี๋ยวเขาอีก ...........ยิงนก-หักคอ-หักขานก........... ในเวลาต่อมา โรงเรียนปิดหลายวันเทอมสุดท้ายแล้ว ครูใหญ่โรงเรียนประชาบาลเขามาขอแรงอาตมา ไปยิงปืน ไปยิงนก เราก็ไม่รู้บุญบาปมันมีจริงอย่างไร สนุกดีก็เอาปืนลูกซองดาวกระจาย 5 นัด บอกกับโยมว่าจะไปติววิชาตอนโรงเรียนปิด อยู่สัก 7 วันจะกลับมา ขอสตางค์สัก 100 แม่ก็ให้ตังค์ไป เราจะเอาปืนไปได้ยังไง...ก็เอาที่นอนไปด้วย เอาเสื่อออกมาเอาปืนไว้ข้างใน เช้ากินข้าวแล้วก็ออกตามทุ่งตามหนองยิงนกเป็ด นกกระสา พอยิงได้จับหักคอใส่ตะข้อง พอนกมันจิก จิกก็ถลกหนังเลย ทรมานเหลือเกิน เราไม่ทราบว่ามันจะบาปกรรมแต่ประการใด ล่วงมาอีกวันหนึ่ง ก็ไปยิงนกกระสาถูกปีกมันหักแล้วมันบินไม่ได้เราก็ขับมัน เหนื่อยมาก แล้วก็จับได้ ทำไง หักขาเลย นกก็ดิ้นร้องไห้ตาย สรุปให้ฟังที่อาตมาทำบาปกรรม... ต่อมาได้มาบวชในพระพุทธศาสนา พ่อแม่ให้บวช โดยไม่ได้เลื่อมใส ไม่ได้คิดว่าจะมาอยู่อย่างนี้ ก่อนที่จะมาบวชก็ไปเรียนหนังสืออยู่ที่กรุงเทพฯ ไปอยู่โรงเรียนหลายโรงเรียน อยู่วัดก็หลายวัด พอเสร็จจากการเรียนหนังสือก็มาบวช กะว่าจะบวชสักพรรษาเดียวท่องเรียนหนังสือให้จนจบหลักสูตร ก็ไปเจริญพระกัมมัฏฐานออกป่าดงพงไพร จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 15:39:17 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ....ใช้หนี้ค่าก๋วยเตี๋ยว.... เริ่มมารักษาการเจ้าอาวาสที่วัดนี้ เมื่อ พ.ศ. 2499 ปี พ.ศ. 2500 ได้รับการแต่งตั้งเป็นเจ้าอาวาสอยู่ที่นี่ ก็เริ่มใช้กรรมมาตามลำดับ โดยที่ว่าในปีต่อมาใช้เรื่องก๋วยเตี๋ยวก่อน เรามานั่งสมาธิของเรา มันก็เกิดไปเข้าญาณวิถีของเขาชื่อว่า นางกลุ่ม นางกลุ่มมีสามีชื่อ ตากิ๊ม เขาไม่รู้ว่าเราโกงก๋วยเตี๋ยวเขา แม่กลุ่มกับ ตากิ๊มเกิดฝันพร้อมกัน ฝันว่าเทวดามาบอกว่า ถ้าต้องการให้ลูกชายหายเกเร แล้วกลับมาเรียนหนังสือล่ะก้อ ให้ไปตามลูกชายมาแล้วให้ไปบวชเณรที่วัดอัมพวัน รับรองแก้ได้แน่ เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว โยมกลุ่มก็เอาลูกมา ตากิ๊มมาด้วย อาตมาก็จำได้คลับคล้ายคลับคลาเดินเข้ามาสามคน บอกว่าจะเอาลูกชายมาฝากบวชเณร อาตมาก็ถามว่า ทำไมไม่บวชที่วัดอื่น โยมกลุ่มก็เลยเล่าให้ฟังว่า ที่พาลูกมานี่เพราะฝันไปว่า เทวดามาบอกว่าให้มาบวชที่นี่ ช่วยรับไว้หน่อย เรานึกแล้วว่าจะต้องได้ใช้หนี้ค่าก๋วยเตี๋ยวเขาแน่ แต่ไม่บอกก็เลยบอกว่าเดี๋ยวจัดการให้ แล้วก็จัดส่งโยมทั้งสองกลับแล้ว ก็จัดแจงโกนหัวเลย เรามีเรือยนต์ลำหนึ่งก็วิ่งไปตามพระอุปปัชฌาย์ ซื้อผ้าไตร ซื้อรองเท้า ซื้อเสื่ออ่อน ซื้อบาตร ซื้อร่ม ทั้งหมด 200 บาท แล้ววิ่งไปหาอุปปัชฌาย์ บอกเอาเด็กมาบวชเณรครับ บวชเสร็จแล้ว ก็กลับมาให้นั่งกัมมัฎฐานเดินจงกรม พอได้ 7 วัน ก็เลยเล่าเรื่องเก่าของอาตมาให้เณรฟัง ว่าอาตมานี่โกงค่าก๋วยเตี๋ยวแม่เจ้า แม่เจ้าก็ไม่รู้ แลเวไดฃอ้ผ้าไตรนี่นะ อะไรต่ออะไร 200 นี่ กระซิบบอกแม่นะ บอกว่าเจ๊ากันไปนะ ไม่ต้องเอามาให้ ถือว่าใช้ค่าก๋วยเตี๋ยวกันไป พอเล่าเสร็จแล้วเณรบอกว่า ผมเกิดศรัทธาเสียแล้ว ก็ตั้งใจปฏิบัติ ต่อมาก็ขอสึกว่าจะไปเรียนหนังสือแล้ว ก็สอบได้ในปีนั้น แล้วไปเป็นทหารอากาศ ต่อมาก็ได้เลื่อนเป็นนายทหารอากาศไปเลย นี่คือใช้หนี้ค่าก๋วยเตี๋ยว ถ้าไม่ได้ใช้ในชาตินี้ ก็ต้องใช้ดอกชาติหน้านะ กฎแห่งกรรมมีจริง แต่กฎแห่งกรรมที่อาตมาประเมินผลและได้ประสบการณ์มารู้ล่วงหน้าได้ เพราะใช้สติระลึกก่อน เป็นตังรู้ล่วงหน้า ตัวสัมปชัญญะ ตัวผลักดัน ทำให้แก้ไขเหตุการณ์ได้ทันเฉพาะหน้า เรียกว่า ตัวสัมปชัญญะ ที่อาตมารู้นี้ก็เนื่องจากว่าเราเจริญสมาธิ เจริญสติอยู่ตลอดเวลา ขอให้ท่านไปพิจารณาด้วยตนเอง ด้วยเจริญกุศลภาวนาไปเรื่อยๆ ไม่จำเป็นต้องมีเวลาว่าง เวลาที่ท่านทำงานก็ภาวนาไป หูได้ยินเสีนฃยงภาวนาไว้ เขียนหนังสือภาวนาไว้ ตั้งสติไว้ตลอดกาล กัมมัฏฐานมีความสำคัญต่อหน้าที่การงาน ในเวลาต่อมา อาตมาก็นั่งเจริญภาวนาโดยไม่ได้ขาด แล้วก็มีการอโหสิกรรม และแผ่เมตตา ขอให้ท่านเอาไปใช้กันทุกท่าน ก่อนที่จะแผ่เมตตาออกไปต้องอโหสิกรรมก่อนนะ ถ้าไม่อโหสิกรรมก่อนท่านจะแผ่ไม่ออก อโหสิกรรมให้ใจสบาย ไม่โกรธใคร ไม่เกลียดใคร ไม่อิจฉาริษยาใคร แผ่เดี๋ยวนั้นถึงเดี๋ยวนั้น แล้วก็มีการรับตอบด้วยนะ อันนั้นมันเป็นของใครของมัน อาตมาจะบอกกรรมวิธีแบบ วิชาการนั้นคงไม่ได้ เพียงแต่แนะแนววิธีปฏิบัติเท่านั้นเอง มันอยู่ในวงแคบของการปฎิบัติ กว้างเข้ามาหาแคบโดยวิธีนี้ ในเวลาต่อมาที่อาตมามาอยู่ที่นี่แล้วก็เจริญภาวนาและแผ่เมตตา แต่ควรจะมีหลักการแผ่เมตตาแล้วก็อโหสิกรรมให้ได้ ที่เราทำวัตรสวดมนต์นั้นมีความหมายมาก กาเยนะวาจา ทั้งกาย วาจาใจ ขออโหสิกรรมต่อคุณพระศรีรัตนตรัย ที่หมิ่นแหม่ต่อคุณพระศรีรัตนตรัยกำหนดอโหสิกรรม แล้วแผ่ต่อไปได้ผลแน่... จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 15:40:52 ]

ความคิดเห็นที่ 11 (.....ใช้หนี้ค่าก๋วยเตี๋ยว.....) เริ่มมารักษาการเจ้าอาวาสที่วัดนี้ เมื่อ พ.ศ. 2499 ปี พ.ศ. 2500 ได้รับการแต่งตั้งเป็นเจ้าอาวาสอยู่ที่นี่ ก็เริ่มใช้กรรมมาตามลำดับ โดยที่ว่าในปีต่อมาใช้เรื่องก๋วยเตี๋ยวก่อน เรามานั่งสมาธิของเรา มันก็เกิดไปเข้าญาณวิถีของเขาชื่อว่า นางกลุ่ม นางกลุ่มมีสามีชื่อ ตากิ๊ม เขาไม่รู้ว่าเราโกงก๋วยเตี๋ยวเขา แม่กลุ่มกับ ตากิ๊มเกิดฝันพร้อมกัน ฝันว่าเทวดามาบอกว่า ถ้าต้องการให้ลูกชายหายเกเร แล้วกลับมาเรียนหนังสือล่ะก้อ ให้ไปตามลูกชายมาแล้วให้ไปบวชเณรที่วัดอัมพวัน รับรองแก้ได้แน่ เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว โยมกลุ่มก็เอาลูกมา ตากิ๊มมาด้วย อาตมาก็จำได้คลับคล้ายคลับคลาเดินเข้ามาสามคน บอกว่าจะเอาลูกชายมาฝากบวชเณร อาตมาก็ถามว่า ทำไมไม่บวชที่วัดอื่น โยมกลุ่มก็เลยเล่าให้ฟังว่า ที่พาลูกมานี่เพราะฝันไปว่า เทวดามาบอกว่าให้มาบวชที่นี่ ช่วยรับไว้หน่อย เรานึกแล้วว่าจะต้องได้ใช้หนี้ค่าก๋วยเตี๋ยวเขาแน่ แต่ไม่บอกก็เลยบอกว่าเดี๋ยวจัดการให้ แล้วก็จัดส่งโยมทั้งสองกลับแล้ว ก็จัดแจงโกนหัวเลย เรามีเรือยนต์ลำหนึ่งก็วิ่งไปตามพระอุปปัชฌาย์ ซื้อผ้าไตร ซื้อรองเท้า ซื้อเสื่ออ่อน ซื้อบาตร ซื้อร่ม ทั้งหมด 200 บาท แล้ววิ่งไปหาอุปปัชฌาย์ บอกเอาเด็กมาบวชเณรครับ บวชเสร็จแล้ว ก็กลับมาให้นั่งกัมมัฎฐานเดินจงกรม พอได้ 7 วัน ก็เลยเล่าเรื่องเก่าของอาตมาให้เณรฟัง ว่าอาตมานี่โกงค่าก๋วยเตี๋ยวแม่เจ้า แม่เจ้าก็ไม่รู้ และใช้หนี้ด้วยผ้าไตรนี่นะ อะไรต่ออะไร 200 นี่ กระซิบบอกแม่นะ บอกว่าเจ๊ากันไปนะ ไม่ต้องเอามาให้ ถือว่าใช้ค่าก๋วยเตี๋ยวกันไป พอเล่าเสร็จแล้วเณรบอกว่า ผมเกิดศรัทธาเสียแล้ว ก็ตั้งใจปฏิบัติ ต่อมาก็ขอสึกว่าจะไปเรียนหนังสือแล้ว ก็สอบได้ในปีนั้น แล้วไปเป็นทหารอากาศ ต่อมาก็ได้เลื่อนเป็นนายทหารอากาศไปเลย นี่คือใช้หนี้ค่าก๋วยเตี๋ยว ถ้าไม่ได้ใช้ในชาตินี้ ก็ต้องใช้ดอกชาติหน้านะ กฎแห่งกรรมมีจริง แต่กฎแห่งกรรมที่อาตมาประเมินผลและได้ประสบการณ์มารู้ล่วงหน้าได้ เพราะใช้สติระลึกก่อน เป็นตังรู้ล่วงหน้า ตัวสัมปชัญญะ ตัวผลักดัน ทำให้แก้ไขเหตุการณ์ได้ทันเฉพาะหน้า เรียกว่า ตัวสัมปชัญญะ ที่อาตมารู้นี้ก็เนื่องจากว่าเราเจริญสมาธิ เจริญสติอยู่ตลอดเวลา ขอให้ท่านไปพิจารณาด้วยตนเอง ด้วยเจริญกุศลภาวนาไปเรื่อยๆ ไม่จำเป็นต้องมีเวลาว่าง เวลาที่ท่านทำงานก็ภาวนาไป หูได้ยินเสีนฃยงภาวนาไว้ เขียนหนังสือภาวนาไว้ ตั้งสติไว้ตลอดกาล กัมมัฏฐานมีความสำคัญต่อหน้าที่การงาน ในเวลาต่อมา อาตมาก็นั่งเจริญภาวนาโดยไม่ได้ขาด แล้วก็มีการอโหสิกรรม และแผ่เมตตา ขอให้ท่านเอาไปใช้กันทุกท่าน ก่อนที่จะแผ่เมตตาออกไปต้องอโหสิกรรมก่อนนะ ถ้าไม่อโหสิกรรมก่อนท่านจะแผ่ไม่ออก อโหสิกรรมให้ใจสบาย ไม่โกรธใคร ไม่เกลียดใคร ไม่อิจฉาริษยาใคร แผ่เดี๋ยวนั้นถึงเดี๋ยวนั้น แล้วก็มีการรับตอบด้วยนะ อันนั้นมันเป็นของใครของมัน อาตมาจะบอกกรรมวิธีแบบ วิชาการนั้นคงไม่ได้ เพียงแต่แนะแนววิธีปฏิบัติเท่านั้นเอง มันอยู่ในวงแคบของการปฎิบัติ กว้างเข้ามาหาแคบโดยวิธีนี้ ในเวลาต่อมาที่อาตมามาอยู่ที่นี่แล้วก็เจริญภาวนาและแผ่เมตตา แต่ควรจะมีหลักการแผ่เมตตาแล้วก็อโหสิกรรมให้ได้ ที่เราทำวัตรสวดมนต์นั้นมีความหมายมาก กาเยนะวาจา ทั้งกาย วาจาใจ ขออโหสิกรรมต่อคุณพระศรีรัตนตรัย ที่หมิ่นแหม่ต่อคุณพระศรีรัตนตรัยกำหนดอโหสิกรรม แล้วแผ่ต่อไปได้ผลแน่... จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 15:45:24 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ........ใช้หนี้ค่าเรือจ้างตาก้อย............ พออาตมาเจริญสมาธิ จิตสงบก็นึกขึ้นมาได้ บอกรีบใช้หนี้ค่าเรือจ้าง นึกไปนึกมาถูกต้องที่เคยโกงเขามา อาตมาก็ไม่ได้ไปบ้านเขานาน จนมาบวชเป็นสมภารเจ้าวัด ก็เอานมไป เอาโอวัลตินไป เอาสตางค์ใส่ซอง 200 บาท ถือราคาก๋วยเตี๋ยวเป็นเกณฑ์ ชื่อตาก้อย แก่แล้ว อาตมาเอาเรือจอด เขาก็ตกใจว่าพระมาทำไม แกเจ็บหนักเป็นอัมพาตจะตายแล้ว ก็เอาสตางค์ไปใส่มือ กระซิบบอกที่หู ว่าโยมก้อย อาตมาตอนเป็นเด็กเคยโกงค่าเรือจ้างโยม เดือนละ 30 สตางค์จำได้มั๊ย แล้วเอานมโอวัลตินมาด้วย บอกลูกสาวว่าชงให้โยมด้วย อโหสินะโยมนะ อาตมาเป็นเด็กรู้เท่าไม่ถึงการณ์ แหมบุญของเราก็เหลือเกินเขาแปลกใจกันว่า พระก็มาหลายวัดแล้ว มีแต่มาบอกบุญ องค์นี้แปลกเอาสตางค์มาให้ วันหลังลูกสาวเอาข้าวสารมาให้ที่วัดเรานี่เรียกว่าบุญงอกได้ คนที่มีจิตดีต้องมีมารต้องใช้หนี้ มีอุปสรรคตลอดเวลากาล คนที่มีความดีต้องมีอุปสรรคแน่นอน ไม่ใช่ดีไปตลอด เราเข้าใจผิดคิดกันว่า เราสร้างกรรมดีเหมือนมีกรรมมาบัง ข้อเท็จจริงก็คือใช้เวรใช้กรรมเป็นความดีแล้ว .........ใช้หนี้ค่าเรือจ้างยายนวม............. อยู่มาอีก 2-3 เดือน อาตมามานั่งสมาธิตั้งสติ นึกต่อกันไปได้ว่า เคยโกงค่าเรือจ้างยังอยู่อีกท่าหนึ่ง ชื่อยายนวม อาตมาก็ไป แกก็จะตายเสียอีกแล้ว ขึ้นไปกระซิบที่หูบอกโยม อาตมาเมื่อเป็นเด็กเคยโกงค่าเรือโยม อาตมามาขออโหสิกรรมอาตมาด้วยนะ เสร็จแล้วก็ให้ 200 บาท พร้อมกับนม โอวัลตินตามเดิม วันหลังเขาทำบุญ 7 วัน ยังเอาสตางค์มาถวายเราอีก ได้มากกว่า 200 อีก พอกลับมาได้ 2 วัน โยมนวมก็ตาย อาตมาก็ได้ใช้หนี้ตลอด นี่มันเป็นบุญเป็นกรรมของเราโดยเฉพาะ เวลาผ่านมา พอดีจะไปเยี่ยมร้านเบ๊เต็กเส็งที่บางประอิน เคยแวะไปกินอาหารบ่อยๆ ต่อมาก็ไม่เอาสตางค์ เพราะทุกครั้งไป อาตมาก็จ่ายสตางค์ เขาบอกว่าตั้งแต่อาตมาไปฉันร้านเขานี่ทำให้ร้านเขาขายดี เลยไม่เอาสตางค์ ก็ชอบพอกันอยู่ด้วย...มาตอนหลังมีคนไปผ่าท้องที่สุขศาลาอนามัย ชั้น 1 บางประอิน ที่ริมน้ำ อาตมาก็ตั้งใจว่าจะไปเยี่ยมเขา พอดีคืนนั้นอาตมาก็แผ่เมตตาอโหสิกรรม สติบอกอีกแล้วว่าจะต้องไปใช้หนี้เต่าที่รับจ้างต้มเต่าตัวละ 1 บาท ให้พวกขี้เมา ปรากฎว่าเต่ามันมีความสามัคคีดิ้นเสียจนหม้อดินแตกหนีเข้ากอไผ่ไปหมด กรรมเหล่านี้เราลืมไปหมดแล้ว สติอันหนึ่งก็บอกว่าระวังพรุ่งนี้อย่าเอาใครไป อาตมาก็เอาคนขับรถปิ๊คอัพ ถ้าไปก็ตายหมดเลย ตายหมดแน่นอน อาตมาก็หาเรื่องเพทุบาย เขาก็โกรธอย่างร้ายแรงว่าไปชวนเขามาแล้ว ก็ไม่เอาเขาไป อาตมาก็บอกกะคนขับรถว่า ไปเยี่ยมเขา นี่เจ้าคอยตั้งเวลาไว้ว่าแค่ 15 นาทีนะ คอยเตือนอาตมาให้รีบกลับด่วน โดยเราก็คิดแล้วถ้าไม่กลับตามเวลา 15 นาทีรถจะคว่ำที่พระนครศรีอยุธยา และเราจะต้องตายเลย ผลสุดท้ายไม่เอาใครไปเลย พอได้ 15 นาทีก็บอกเจ๊ชื่อศรีนวล ร้านเบ๊เต็กเส็ง อาตมาขอลาละ บอกมีธุระ รีบกลับ ขึ้นรถได้ก็บึ่งเลยความเร็วขนาด 120 ก.ม./ชั่วโมง ขับเป็นการใหญ่ถนนเอเชียเพิ่งสร้างเสร็จใหม่ๆ.....ฝนตกฟ้าร้องเป็นการใหญ่ มาถึงอ่างทองฝนก็หยุด ฝนที่อำเภอพรหมฯ มันยังตกอยู่ ถนนมันลื่นตรงโค้งตรงวัดคู รถมาด้วยความเร็วก็หมุนเลย รถเสียหลักพวงมาลัยหลวมหมดเลยคว่ำ 8 รอบ ศีรษะโดนทั้งบนทั้งล่าง ล็อคประตูไว้ จีวรขาด รถบี้ ถลอกปอกเปิดหมด ต้องมาปวดแสบปวดร้อนอยู่เป็นเวลาแรมเดือน อาตมาไม่กล้าไปโรงพยาบาลเพราะอายเขา รถบี้หมดต้องเอาแชลงงัด พวกรถมาจอดดูเป็นแถว ดีว่ารถข้างหน้าไม่สวน ถ้าสวนก็คงตายหมด เสียค่าซ่อม 3-5 หมื่นบาท ปวดแสบปวดร้อนไปทั้งตัวเลย มันถลอกหมด อันนี้ใช้หนี้เต่า แต่ยังใช้ไม่หมด ...............ใช้หนี้หักคอนก......................... ในเวลาต่อมา อาตมาก็นั่งสมาธิ 6 เดือนเศษ ที่จะถึงวาระแห่งความตาย ก็มีนิมิตบอกอาตมาให้ทราบว่า พระเดชพระคุณท่าน วันที่ 14 ตุลาคม 2521 เที่ยงสี่สิบห้า ต้องจากวัด ตายไปใช้หนี้นกที่หักคอ วันที่ 16 ตุลาคมออกพรรษา อาตมาก็มานึกดูว่า เราต้องมาลาเขา ก็ประชุมสงฆ์มอบอัฐบริขาร เสียสละปลงบริขารให้หมด มอบให้องค์อื่น เงินวัดมีเท่าไรมอบให้มัคทายกแล้วองค์ไหนจะเป็นสมภารต่อไปก็มอบ อาตมาก็บอกให้พวกโยมผู้หญิงมานั่งกัมมัฏฐานคนละเดือน พอโยมหญิงกลับแล้ว เอาโยมผู้ชายมานั่งแทน ต่อไปก็จะไม่มีคนสอน จะขอลาแน่นอน วันที่ 14 ตุลาคม นี่มันรู้ล่วงหน้าได้ มันมีประโยชน์มากนะ....ท่านทั้งหลาย ถ้ารู้ล่วงหน้าไม่ได้ลำบากมาก สติตัวนี้เป็นการรวมผลงาน สัมปชัญญะเป็นตัวคำนวณการ นี่สติสัมปชัญญะมันบอกได้ดังนี้ อาตมาก็ขอลาเขาหมดแล้ว แบ่งงานแบ่งภาระหน้าที่แล้ว อาตมาก็คิดว่าตามหลักพระพุทธเจ้าสอนไหนๆเราจะตายแล้วก็ขอลาเขาเสีย แล้วคนที่มาเราก็บอกได้ คนที่ไม่มาจะทำยังไงเขาจึงจะรู้ได้ ก็เจริญกัมมัฎฐานเดินจงกรม นั่งกรรมมัฎฐาน มีโยมท่านหนึ่งชื่อโยม ชาญ กรศรีทิพา ที่รู้จักอาตมาเนื่องจากว่า บริษัทนายสุเมธ เตชะไพบูลย์ คุณ ชาญ กรศรีทิพา เขามีโรงงานน้ำตาลที่สิงห์บุรี เขาก็ฝันว่า รัชกาลที่ 5 ไปเข้าฝันบอกให้เขามาที่วัดนี้ พระบรมฉายาลักษณ์ของท่านที่วัดนี้ เขาก็พูดลักษณะได้ถูกต้องโดยที่ ร.5 เคยเสด็จทางชลมารค สมัย ร.ศ.125 และพระองค์ได้ถวายพระบรมฉายาลักษณ์ตอนพระองค์ขึ้นเสวยราชย์ในวันนั้นท่านสมภารก็อยู่ด้วย คุณ ชาญ พร้อมด้วยคุณ สุเมธ ก็เดินเข้ามา อาตมาก็ไม่รู้จัก บอกโยมมีธุระอะไร เมื่อทั้งสองมาเห็นรูปก็เลยเล่าเรื่องฝันให้ฟัง ก็เลยรู้จักกันเป็นเวลาหลายปี ในเวลาต่อมา อาตมาก็เห็นว่าคนนี้มีประโยชน์ต่อวัด ถ้าหากเราเป็นอะไรไป เราต้องบอกเขาเสียก่อน อันนี้เอาไปใช้ได้เวลาแผ่เมตตา กระแสจิตนี่เป็นพลังงานอันหนึ่ง อาตมาพิสูจน์ได้ เช่นเอาผ้าขาวมากอง แล้วเราเอากระดาษสีมาทับ แล้วเอาพลังงานกระแสแดดหรือไฟฟ้ส่องจะทำให้กระแสนี่ไปติดผ้าขาวได้ เหมือนอย่างแผ่ส่วนกุศล ขอให้ท่านทำจิตดีๆ ติดได้ แต่ก็หาคนทำไม่ได้ง่ายๆนัก ต้องทำจิตใจให้ได้ถึงก่อน แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 49 15:56:53 จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 15:46:05 ]

ความคิดเห็นที่ 13 .....ส่งกระแสจิตลาตายกลายเป็นตัวหนังสือ.... อาตมาก็เริ่มต้นว่าใกล้วันที่ 14 ตุลาคมแล้ว เราก็สวดมนต์ไหว้พระแล้วแผ่เมตตาบอกโยมชาญ ว่าโยมกับอาตมาก็ชอบพอกันมาหลายปีแล้ว อาตมาขอลานะ วันที่ 14 ตุลาคม อาตมาคอหักแน่ ตายอยู่โรงพยาบาลสิงห์บุรี ก็บอกเขาอย่างนั้น ขอลา ในเวลาต่อมา คุณชาญเขาไปทำงานบริษัท ไปนั่งเขียนหนังสือ ไอ้ข้อความที่เราแผ่เมตตาไป ไปติดที่กระดาษเขา ลายมืออาตมาด้วย ตามที่เราแผ่เมตตาตรงกับตัวหนังสือ วิธีการแผ่ส่วนกุศลท่านทั้งหลายจำตำรานี้ไว้ให้ดี สามารถทำเป็นตัวหนังสือได้ติดที่โน่นที่นี่ได้ ครั้งถึงวันที่ 14 ตุลาคม เที่ยงสี่สิบห้านาที อาตมาก็จำเป็นไปประชุมที่วัดกวิศราราม จังหวัดลพบุรี ในวันนั้นด้วย หลวงพ่อธรรมญาณ เจ้าคณะจังหวัดลพบุรี ท่านมีหนังสือมาว่า เขาจะประชุมเจ้าคณะอำเภอกันทั้งหมดที่จังหวัดลพบุรี พอดีวันนั้นนายแพทย์ศิริราชมาเลี้ยงเพลเสร็จ อาตมาก็เตรียมตัว รู้แล้วว่าวันนี้เราไม่ได้กลับวัดแน่นอนตามที่ เรามีสติรู้ล่วงหน้า 6 เดือน ว่าเราต้องใช้หนี้นก จะใช้อย่างไรกันแน่ คงจะไม่ได้กลับ มอบหมายการงานเรียบร้อยแล้วโยมผู้หญิงมานั่งกัมมัฎฐาน 1 เดือนแล้วโยมผู้ชายด้วย มาแทนหลังจากโยมผู้หญิงกลับไปแล้ว โยมผู้ชายจะได้ช่วยกันเอาศพไปไว้วัดเตรียมงานครัวทำนองนี้เป็นต้น... อาตมาก็ลาเขาหมดแล้วก็ขึ้นรถเที่ยงกว่าแล้ว จะตกเที่ยงสามสิบ เปลี่ยนจีวรใหม่หมด เตรียมหนังสือขึ้นรถ คิดว่าไม่ได้กลับ แล้วมีนาวาตรี วาด เกษแก้ว ใส่เสื้อขาวกางเกงขาวก็อาศัยรถไปด้วย ก็คงตายพร้อมกับอาตมา ..ออกจาวัดเลี้ยวขวาเข้าลพบุรี ถึงหลังตลาดปากบาง ตอนนั้นถึงปั๊มน้ำมันรถเขาก็เปิดไฟเลี้ยวขวา...รถตามหลังมา 3 คัน แซงซ้าย รถทัวร์ทันจิตออกจากปั๊มน้ำมัน วิ่งเข้าชนทันที เที่ยงสี่สิบห้าพอดี นาวาตรีวาด เกษ แก้ว ลอยขึ้นหลังรถทัวร์ไปเลย พวกตลาดนึกว่าหนังสือพิมพ์ลอยไปเนื่องจากแกใส่เสื้อขาวกางเกงขาวนี่หลังหัก อาตมาไหล่ชนเหล็กหักไปเลย แล้วกระจกครูดเอาหนังหัวไปอยู่ตรงท้ายทอยหมด หัวขาวเลย คอพับไปหน้าอก หมุนได้เลยเลือดเต็มจมูก กระจกมันบาดอาตมาก็บินไปแบบนก ออกห่างรถไปประมาณ 20 วา แต่เดชะบุญว่ามือดีอยู่มือนึงจับขึ้นมา อาตมาก็ลองคลำว่าเราคอหักไปหรือนี่ ตาไม่สัมผัส หูไม่สัมผัส ตายหมดแล้วทั้งตัว แต่มือดีสติดี แต่กลับไปหายใจได้ที่ท้อง พองหนอ ยุบหนอ ใช้ได้นะ ใครอยากจะรู้ว่าสะดือหายใจได้ลองไปคอหักดูนะ คนขับก็สลบ อาตมายังพูดได้เพราะสติดี อยู่ที่ลิ้นปี่จำไว้ แล้วหายใจทางสะดือได้ ทำไมหายใจได้ นึกถึงในท้องได้ ที่เราอยู่ในท้องแม่กินอาหารทางสะดือแน่นอน หายใจได้ พองหนอ ยุบหนอ ตลอดเวลาเลยได้ตำราเพิ่มขึ้น แต่ต้องทำได้ก่อนนะ ต้องผึกกันให้รู้สติ ตื่นมีสติ หลับมีสติ รู้แน่อาตมาก็พูดว่า " โยมช่วยอุ้มหน่อย ไอ้พวกที่ไปมุงดูกันก็ไม่ยอมอุ้ม หัวเละแต่ยังพูดได้ ที่เข้าใจว่าหัวเละเพราะเพราะหนังไม่มี จนตำรวจทางหลวงมาบอกว่าไม่ตาย ถ้าตำรวจทางหลวงไม่มาเราก็คงจะจมอยู่ตรงนั้น ( กรรมต้มเต่ามาซ้ำ ) พอดีตรงนั้นเขาทำอิฐ เถ้าแก่เขาก็ขับรถมา อาตมามือยังดีอยู่อีกข้างก็เสยคางไว้ มันไม่มีความรู้สึก พอรถแล่นถึงวิทยาลัยเกษตร ได้ยินเสียงแว่วแผ่วมาแต่ไกล เสียงดังนี้ "สมน้ำหน้าๆ ได้ยินมาเรื่อยๆ..เดี๋ยวต้องซ้ำๆ " คอหักแล้วยังไม่สงสารจะมาซ้ำ สักประเดี๋ยวเห็นเต่า พอเห็นเต่าเท่านั้นแหละฝาหม้อน้ำรถอยู่ตรงนั้นหลุดพรวดลวกเอาเราคนเดียว ตายจริงเปียกหมดเลย ไอ้แขนยังดีอยู่ก็ร้อนน่ะซิ แล้วกระเด็นไปถูกคนขับ ไอ้คนที่ประคองอาตมาไป บอกว่าหยุดๆๆ เดี๋ยวคนหลังจะตาย ไอ้เต่ามาซ้ำเราอีก สงสัยใช้หนี้ตอนนั้นยังไม่หมด รถไปถึงโรงพยาบาลน้ำแห้งพอดีหมดพอดีเลย อาตมาก็ขออธิษฐานว่า ข้าพเจ้าขอให้ไปสบาย รู้แล้วเข้าใจแล้ว ขออโหสิกรรมทุกอย่างกับโลกมนุษย์ ในเมื่อข้าพเจ้ายังใช้หนี้ในโลกมนุษย์ไม่หมด ขอให้ข้าพเจ้าไปใช้ในชาติต่อไป ประการที่ 2 ถ้าข้าพเจ้าใช้หนี้ในโลกมนุษย์หมดแล้ว ขอให้ข้าพเจ้าไป ณ บัดนี้ อย่าได้ทรมานต่อไป อธิษฐาน 2 ข้อ วันนั้นพอดี ผู้อำนวยการโรงพยาบาลไม่อยู่ เขาไปบ้านเขาทางวัดเกษ อยู่แต่นายแพทย์ใหญ่ หมอสมหมายก็วิ่งไปจากบ้านรู้ข่าวว่ารถชนอาตมา ก็เอาเข้าห้องฉายเอ๊กซเรย์ เขาพูดกันได้ยินแว่วๆ บอกไม่มีทางหมอใหญ่บอกไม่มีทาง หมอใหญ่บอกใหอาตมานอนตรงๆบนรถ ซึ่งมีลูกล้อเล็กๆ ให้บุรุษพยาบาลเอาเข้าห้องไอ.ซี.ยู.โดยด่วน จัดการเย็บหนังที่มันถลกไปนี่ก่อน อาตมาก็อธิษฐานไปเรื่อยๆ มือดียังมีอยู่อีกมือหนึ่ง นอกนั้นตายหมดแล้ว แต่ยังหายใจได้ที่ท้องพองหนอ ยุบหนอตลอด ก็แบ่งวาระบุรุษพยาบาล 2 คนก็ไสรถเต็มที่ รถก็เกิดตกร่องประตูเหล็ก....โครม!..ล้อพังหมด แพทย์อีกคนบอกตายเสียแล้วกระมังหว่า... เปล่าเลย..คอลั่นกร๊วบเข้าที่เลย คือติดเลย ลืมตาเห็นเลย หายใจไม่ออก พอคอติด ปวดก้นแทบหลุด เลยทำให้ได้ความรู้เพิ่มขึ้นอีก 2 ข้อ ได้ความรู้ยังไง หมายความว่าถูกจุดประสาท คอกับประสาทก้นเป็นเส้นเดียวกัน เข้าไปห้องฉุกเฉิน..เขาก็ดึงหนังมาเย็บ หมอก็สงสัยว่าอาตมาจะเป็นอัมพาตไม่ดีขึ้น บุรุษพยาบาลบอกว่าเป็นเพราะผมนะ ถ้าผมไม่ไสรถตกร่องคอจะต่อติดหรือ กลับมีบุญคุณเสียอีก อาตมาก็นึกว่าเราใช้เวรใช้กรรม ในเวลาต่อมาหมอไม่สามารถจะรักษาได้เพราะมีแรงขาแข็งถีบได้..ได้ทั้งนั้น นางพยาบาลหมอ ก็ให้เราลองบีบมือ หากว่าเราจะไม่มีแรงอันนี้ก็เป็นบุญวาสนา พอรุ่งเช้า คุณชาญมา ถือหนังสือโทรจิตมาด้วย บอกนี่ท่านทำไมต้องเขียนหนังสือมา วันก่อนผมไปพบ ท่านทำไมไม่บอกผม ทำไมต้องเขียนหนังสือฝากเขาไป อาตมาบอกว่าเปล่า ว่าไม่ได้เขียน เขาว่านี่ไงล่ะ ลายมือท่าน!.. ผู้อำนวยการโรงพยาบาลสิงห์บุรีก็ไม่รู้จะทำยังไงก็โทรศัพท์ไปหาผู้อำนวยการโรงพยาบาลเลศสิน อาจารย์เขาคือ หมอประดิษฐ์ ถามว่าหลวงพ่อองค์นี้คอหักแล้วไม่ตายทำไงดี หมอประดิษฐ์บอก ผมก็ไม่เคยเห็นขอให้เอาตัวมาดู รุ่งขึ้นเขาก็มาหามอาตมาขึ้นรถไปโรงพยาบาลเลิศสิน หามไปอาตมาพลิกไม่ได้ ยกแข้งยกขาได้ลุกไม่ได้ก็หามขึ้นไปชั้น 2 หมอประดิษฐ์ก็มาตรวจเอาแพทย์มาวิจัยกันใหญ่ หมอประดิษฐ์ก็บอกขอทำเอง ก็เอาผ้ามาแช่น้ำ มาพันใส่เฝือก 15 นาที อาตมาเดิน ลุกขึ้นได้ ขากลับขึ้นรถกลับจังหวัดสิงห์บุรี มันก็แปลกดี แขกมาเยี่ยมกันมากมาย ต่างจังหวัดมากันเยอะ เขาลือกันว่าอาตมาคอหักไม่ตาย ขนมนมเนยเยอะแยะไปหมด อาตมานึก เวลากินได้ไม่มาเยี่ยม เวลาจะตายจะซื้อมาทำไม รู้ว่ากินไม่ได้ก็เอามาให้กิน คนกินได้ไม่ค่อยให้ พอกลับมาวัดได้อาตมาก็คุยทั้งวัน เพราะมีคนมาเยี่ยมมากมาย หมอประดิษฐ์ก็สั่งมาบอกว่าอย่าให้คุยมาก คุยมากแล้วแผลจะหายช้า ให้ฉันยานอนหลับก็นอนไม่หลับ ฉีดยานอนหลับ ก้ไม่หลับ จนนางพยาบาลว่า หลวงพ่อสู้ยา หมอประดิษฐ์ก็ออกอุบายว่าให้เข้ามาโรงพยาบาลเลิดสินจะถอดเฝือกให้ อาตมาก้ดีใจรีบไป พอไปถึงเขาก็ถอดเฝือกให้จริงๆ พอตัดเฝือกออกก็เลยเป็นลม ครั้นพอพักสักประเดี๋ยว หมอบอกหลวงพ่อเดี๋ยวใส่ใหม่ ผมหลอกท่านมาไม่งั้นท่านไม่มาเลยใส่ใหม่ เพิ่มอีก 4 กิโล พอใส่ได้สัก 15 นาที อ้าปากไม่ออกเป็นฤาษีเลย ......เปรตปากเท่ารูเข็ม........ พอกลับไปถึงสิงห์บุรี เราก็จะแย่อ้าปากไม่ขึ้น ผลสุดท้ายก็หิวน้ำเหลือเกิน กินไม่ได้ต้องหยอดด้วยหลอดกาแฟ ต้องดูด ดูดก็ไม่เข้า เวลาฉันเช้า ก็ใส่เข้าไปข้างๆ เลยมานึกในใจ นึกถึงยายได้ เจ้าต้องเป็นเปรต ปากเท่ารูเข็ม กินอะไรไม่ได้จริงๆตั้ง 50 วัน นอกเหนือจากกินไม่ได้แล้ว พูดไม่ได้ด้วย พออ้าปากมากๆ ไอ้ข้างบนขบแล้วเลือดไหล จะกินอะไรก็ต้องป้อนเรา ต้องมาทรมานเป็นเปรต ก็เลยนึกถึงคำยายว่าต้องเป็นเปรตเพราะไปกินข้าวที่ให้ไปถวายพระ หลังจากที่อาตมากลับจากโรงพยาบาลแล้ว 50 วันเท่านั้น กลับมานึกในใจว่า เราต้องใช้หนี้โลกมนุษย์ ก็เริ่มถมดินรอบวัด ก็เริ่มสร้างหอประชุมนี้เพื่อจะอบรมต่อป ตั้งใจไว้อย่างนั้น ต้องใช้หนี้โลกมนุษย์ด้วยการเผยแผ่พระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า จะไม่ขอสร้างวัตถุต่อไปแล้ว ในที่สุด มีการรับขวัญ โยมก็มาทำบุญกันมาก ในครั้งสุดท้าย นายชาญ กรศรีทิพา กับนายสุเมธ เตชะไพบูลย์ ทั้งสองท่านนี้ก็มาทำบุญรับขวัญให้อาตมา แล้วนำเอากระดาษที่มีตัวหนังสือมาด้วย วันนั้นแกก็พับอย่างดีมา พอทำบุญเสร็จเรียบร้อยอุทิศกุศลเรียบร้อยดีแล้ว แกก็เอากระดาษออกมาว่าจะเอามาอ่านให้ฟัง ปรากฎว่าตัวหนังสือไม่มี มีแต่กระดาษเปล่า เดี๋ยวนี้ก็ยังเก็บใส่กรอบเป็นที่ระลึก แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 49 16:08:44 จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 16:01:45 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ....หญิงสองร่างนางสองชาติ... (พระภาวนาวิสุทธิคุณ) เรื่องมาสร้างกุฎิกัมมัฎฐานโดยหญิงสองร่าง นางสองชาติ อาตมาเคยคิดว่ามันจะมีอย่างไรเรืjองนรกสวรรค์ แต่ก็มีประสบการณ์กับที่วัดเรานี่เอง เมื่อตอนที่อาตมาอยู่ที่วัดนี้ พ.ศ. 2499 พอดี 2500 กุฎิกัมมัฎฐานไม่มีเลย ยังไม่ได้มาเริ่ม เริ่มมาจากที่อื่น สอนกัมมัฎฐานมาเมื่อ 2495 สอนมานาน เมื่อสอนแล้วมาอยู่ที่วัดนี้ มาเป็นเจ้าอาวาส มาประสบการณ์กับหญิงสองร่าง นางสองชาติ จึงได้สร้างกุฎิกัมมัฎฐานต่อเนื่องมาตามลำดับจนบัดนี้ เล่าถึงประวัติ นายปุ่น นางสอิ้ง นายปุ่น บวช 2-3 พรรษา สวดปาติโมกข์ได้รุ่นเก่าแก่นานมาแล้ว แล้วเจริญกัมมัฎฐาน เมื่อสึกแล้วก็มาแต่งงานกับแม่สอิ้ง อยู่ด้วยกันมีลูก 2 คน ตาปุ่นเป็นคนร่ำรวยอยู่ในอำเภอท่าตะโก จังหวัดนครสวรรค์ นายปุ่น นี้จิตใจเป้นมหากุศล สวดมนต์ไหว้พระตลอด แต่นางสอิ้ง ใจบาปหยาบช้า มีร่างกายที่เขียนรูปไว้ นุ่งผ้าโจงกระเบน ใส่เสื้อเตี่ยว มีผมก็ทัดหู มีสร้อยใส่.. ไปบ้านใครต้องลักขโมยตลอดเวลา.....แล้วมาวันหนึ่ง นางสอิ้ง ไปช่วยงานหลานตาปุ่นบวชในพระศาสนา นางสอิ้ง ก็ลักทอง ลักสร้อยแล้วก็บุ้ยใบ้ไปโทษหลานตาปุ่นที่ยากจนกว่า ตีเสียหัวร้างข้างแตก แล้วยัดเยียดให้เป็นคนขโมย แท้จริงตัวเป็นคนขโมยแท้ๆ ไม่มีใครเชื่อว่านาง สอิ้งนี่เป็นคนขโมย เพราะเป็นคนรวย มีจิตใจเป็นอกุศลเป็นอย่างนี้ ทำบาปหยาบช้าเหลือเกิน สวดมนต์ก็ไม่เป็น นางสอิ้ง อ่านหนังสือไม่ออก ตาปุ่นสวดคนเดียวแทน ตาปุ่น เป็นสามีที่ดีของศรีภรรยา ไม่มองภรรยาในแง่ร้ายแต่ประการใด ไม่มีการนินทาลูกเมีย นี่ประการหนึ่ง ประการที่สอง เขานิยมการไปทำไร่ไถนา โฉนดไม่มี ใครอยากจะมีขยันขันแข็งก็ไปถากถางเอาเอง บุกป่า ฝ่าดงพงไพรมีนาอยู่หลายร้อยไร่ เพราะด้วยความขยัน พ่อ แม่ ของเขาทำสืบเนื่องกันมาตามลำดับ มีบ้านทรงไทย 2 หลังแฝด และเรือนหออีกหลังหนึ่ง มีครบทุกรายการ แล้วทุกปีก็ทำนาไป ปลูกโรงนาอยู่กลางทุ่งกลางนา ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เขามีลูกจ้าง 5 คน จ้างมาจากภาคอีสาน คนละ 20 บาท ข้าวคงจะเกวียนละ 40 หรือ 80 จำไม่ได้มันนานแล้ว เวลาไปอยู่โรงนา ตาปุ่น ก็ต้องเฝ้าบ้านอยู่กะแม่ แต่เมียเป็นคนจัดการเสร็จ ไปออกไปโรงนา พอเกี่ยวข้าวเกี่ยวปลาเสร็จแล้ว เมื่อก่อนนี้มีกระแทะ มีเกวียน เวลานวดข้าวเสร็จแล้วก็ต้องใช้สากเอา ใช้ลมกลางทุ่ง เวลาก่อนจะนวดก็ใช้ลูกจ้างไปลักข้าวเขาตามโน่นตามนี่มาใส่ ทุกปีลักข้าวเขามาใส่บาปมาก ไม่มีใครจับได้ เพราะเนื่องจากว่า ตาปุ่น นางสอิ้ง ในหมู่บ้านตำบลนั้น เป็นนายทุนให้แก่คนอื่น อีกหลายนายทุนด้วยกัน สามีก็ไม่ทราบว่าภรรยาเป็นคนขโมย แล้วปีสุดท้ายนางสอิ้งมีทอง 2 เส้น สายสะพาย หนักเส้นละ 8 บาท ปีนั้นกำลังตั้งครรภ์ขึ้นอีก ก็ใจคอหงุดหงิดสังหรณ์ในใจว่าปีนี้โรคภัยไข้เจ็บเบียดเบียน ออกไปทำนาก็มีโรงนาปลูก ไปประจำ จนเกี่ยวข้าว ขายเรียบร้อย นางสอิ้ง เอาทองไปฝังในโรงนา โดยที่คิดอกุศล กลัวลูกจ้างจะลัก อยู่บ้านกลัวไม่ปลอดภัย แล้วก็ใช้วิธีอย่างเดิมให้ลูกจ้างไปลักข้าวอีก ยังไม่ทันจะนวด พอดีเกิดคลอดบุตรตายทั้งกลมคานา ตายแล้ว ตาปุ่นก็จัดงานศพ... นางสอิ้งเล่าว่ารู้ไปหมด นรก 100 ปี เวลาถึงวันโกน วันพระ มีพระมาลัยมาโปรดสั่งสอนในวันพระ แล้วในเมืองนรกเขาให้สวดมนต์ไหว้พระ นางสอิ้งไม่เคยสวดได้เมื่อตอนอยู่ในภพมนุษย์ นางสอิ้งสวดได้หมด ทำวัตรเช้าเย็นพระมสลัยไปโปดเทศน์เรื่องกรรมในโลกของนรกนั้น ในภพนั้น ได้สวดมนต์ไหว้พระเจริญวิปัสสนากัมมัฎฐานเหมือนกันสอนอย่างนั้น กล่าวถึงภพมนุษย์ ตาปุ่นก็คิดถึงลูกเมีย เมื่อนวดข้าวเสร็จเรียบร้อยก็ขายส่วนหนึ่ง อีกส่วนหนึ่งก็ก่อพระเจดีย์ทรายข้าวเปลือกอุทิศส่วนกุศลให้แม่สอิ้งศรีภรรยาของตน พออุทิศส่วนกุศลให้แล้วก็ได้อภัยโทษ นางสอิ้งได้ทำคุณงามความดีสวดมนต์ไหว้พระในเมืองนรก คงจะเป็นยมบาลบอกเหตุการณ์ให้นางสอิ้งฟังว่า สามีของเธอได้เอาข้าวที่ร่วมงานกันเอามาก่อเจดีย์ทรายข้าวเปลือกในวัด และอุทิศส่วนกุศลมาให้เธอ ก็ขอให้อภัยโทษเธอ 20 ปี เหลือ 80 ปี ต่อมานายปุ่นเห็นเรือนหอ คิดถึงภรรยาทุกวัน เมื่อเป็นเช่นนี้ก็ต้องการเอาเรือนหอไปถวายวัด เอาไปลูกกุฎิเป็นทรงไทย ตามลำดับ สมภารเจ้าวัดก็เห็นด้วย นายปุ่นก็สร้างกุฎิ เมื่อเสร็จแล้วก็ฉลองกันใหญ่ มีหมอลำ และมีหนังตลุง 2 อย่าง ฉลองวันไหนรู้หมด ฉลองเสร็จแล้วก็ถวายเป็นการสงฆ์ให้แก่พระสงฆ์ ทุกสารทิศทั้งที่มาจากทิศใดก็ตาม ถวายเป็นสังฆทานอุทิศแด่พระสงฆ์ เรียบร้อยแล้วก็อุทิศส่วนกุศล ให้แก่ภรรยาของตน ก็ด้ลดอภัยโทษอีก 20 ปี เหลือ 60 ปี นายปุ่นก็คิดว่าลูกก็โตแล้ว พ่อจะบวชในพระศาสนา บวชเพื่ออุทิศส่วนกุศลให้ภรรยาของตนต่อไป สึกขาลาเพศแล้วก็แต่งงานใหม่ ก็ได้ปรึกษาสมภารๆก็ว่าไม่ต้องสวดปาติโมกข์หรอก เคยสวดปาติโมกข์ได้ บวชแล้วก็ให้ธุดงควัตรปฏิบัติฉันข้าวเวลาเดียว อยู่ในป่าช้า เจริญวิปัสสนากัมมัฎฐานเป็นการอุทิศส่วนกุศลให้แก่ภรรยาของตนต่อไป ตาปุ่นก็ได้บวชในพระศาสนาอยู่ 1 พรรษา เจริญวิปัสสนากัมมัฎฐานอโหสิกรรม และอุทิศส่วนกุศลให้ภรรยา ก็ไม่ได้ทราบว่าภรรยาไปตกนรก หรือขึ้นสวรรค์ประการใด พอออกพรรษาก็กราบลาสมภารสึกขาลาเพศไป แล้วไปแต่งงานกับภรรยาใหม่ต่อไป เมื่อสึกไปแล้วกุศลผลบุญก็ไปถึงแม่สอิ้งในเมืองนรก ยมบาลก็ให้อภัยโทษอีก 40 ปี บอกว่าสามีของเธอได้บวชในพระศาสนา ได้เจิญวิปัสสนากัมมัฎฐานอุทิศส่วนกุศลมา ขอให้อภัยโทษ 40 ปี เหลือ 20 ปี ให้อภัยไม่ได้ 20 ปีนี้เพราะฌะอมีโทษ หนึ่ง ลักทองแล้วโยนความผิดให้คนอื่น สอง ที่บาปหนัก คือ ลักข้าว ให้อภัยไม่ได้ เธอจะเอาอย่างนี้ไหม ก็เห็นว่าเธอมีคุณงามความดีสวดมนต์ไหว้พระเป็นหัวหน้าในเมืองนรก เจริญกัมมัฎฐานในที่สุด จะให้กลับไปอยู่เมืองมนุษย์ 20 ปี ไปใช้หนี้ผัว และจะต้องไม่กลับมาที่นี่ แต่ให้สัญญานะว่าเจ้าจะต้องรักษาอุโบสถทุกวันพระ ทำได้หรือไม่ ประการที่สอง จะต้องไปสร้างกุฎิกัมมัฎฐานเงิน 1 ขชั่ง ไม่เกินไม่ขาด เพื่ออุทิศส่วนกุศล มิฉะนั้นจะต้องกลับมาเมืองนรกอีก อย่างนี้นางก็รับปาก ก็มาเกิดใกล้บ้านตาปุ่น ประมาณ 2 กิโลกว่าๆ มาเกิดเป็นลูกตาแป๊ะแก่ อยู่คนละตำบล แต่รู้จักกัน แป๊ะแก่ได้ภรรยามา 15 ปี ไม่มีบุตร ภรรยาสาว แต่ผัวก็ 50 กว่าแล้ว แต่เกิดมามีบุตรตอน 15 ปีผ่านไป บุตรนั้นได้แก่นางสอิ้งนั่นเอง นางสอิ้งคนเดิม รูปร่างเหมือนนางยักษ์ขะหมูขี มีไฝฝีขี้แมงวันเม็เบ้อเร่อ แล้วจอนตัดทัด ใบหู ดำปี๋ นุ่งผ้าโจงกระเบน ผอมเกร็ง อาตมารู้เพราะดูรูปที่เขาแต่งงานกับตาปุ่น เมื่อเป็นเช่นนี้ พอ 11 ปีผ่าน ก็รำลึกชาติได้ ว่าเตี่ยหนูนี่ไม่ใช่ลูกนะ ฉันนี้เป็นนางสอิ้งภรรยาตาปุ่น ตำบลโน้น เตี่ยก็ยังไงกัน ก็ไปปรึกษาตำบลโน้น ตำบลนี้ เอาอย่างนี้ให้มันลืมเรื่องเสียว่าจะจริงเท็จยังไงไม่ทราบ ก็เอาไข่หลงรัง ไข่ที่ตายโคม ไข่ข้าวเอามาต้มให้กิน มันก็ไม่ลืม พออายุ 15 ปีแล้ว ให้พาไปบ้านตาปุ่น เตี่ยอดรนทนไม่ได้ก็พาไป อายุ 15 ปีแล้ว รูปร่างสวยขาว เพราะเป็นลูกเจ๊ก แต่วิญญาณของนางสอิ้งคนเดิม พอไปถึงบ้านตาปุ่น ก็ถามว่า "พี่ปุ่นจำฉันได้มั้ย" ตาปุ่นก็อายุ 78 แล้ว "ฉันสอิ้งยังไงเล่า" ตาปุ่นเข้าใจผิดคิดว่าไอ้ตาแป๊ะนี่คงเสี้ยมสอนลูก ให้ว่าป็นนางสอิ้งจะมาเอาสมบัติ เพราะตาปุ่นแกรวย ตาแป๊ะแกไม่ใช่คนรวย พอมีพอใช้ มีอาชีพทางแลกข้าวขายโชห่วย ก็เล่าให้ฟัง ตาปุ่นก็ไม่ยอมรับเชื่อ "พี่ปุ่นจำได้มั้ย ว่าตอนอยู่กับพี่ปุ่นมา ตอนบวชหลาน ฉันนี่เป็นคนลักทอง" "แล้วไปโทษหลาน ข้อเท็จจริงฉันเป็นคนเอา เพิ่งมารู้ความจริงในชาตินี้ " ยังไม่เชื่ออาจเป็นการเสแสร้งแกล้งเล่าก็ได้ เรื่องที่ 2 เล่าต่อไปว่า "พี่ปุ่นตอนที่ฉันออกลูกตายทั้งกลมนั้น ฉันไปตกนรกอยู่ตั้ง 100 ปี พี่ปุ่นเอาข้าวไปถวายวัด ก่อพระเจดีย์ทรายข้าวเปลือก ฉันก็ได้ลอโทษตามลำดับ นอกเหนือจากนั้นก็เอาเรือนหอไปถวายวัด ฉันก็รู้ในวันที่ เท่านั้นได้อุทิศส่วนกุศล ยังมีหมอลำ และหนังตะลุง ในวันนั้น" "เรื่องต่อไป พี่ปุ่นได้บวชในพระศาสนา ฉันก็ได้รับส่วนบุญกุศล ลดโทษไปตามลำดับดังที่กล่าวแล้ว นอกเหนือจากนั้น ที่ฉันมาเกิดใหม่นี้ได้ลดโทษานุโทษมาแล้ว แ 20 ปี ลดไม่ได้ เนื่องจากสร้างบาปลักทอง จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 16:17:50 ]

ความคิดเห็นที่ 15 "เรื่องต่อไป พี่ปุ่นได้บวชในพระศาสนา ฉันก็ได้รับส่วนบุญกุศล ลดโทษไปตามลำดับดังที่กล่าวแล้ว นอกเหนือจากนั้น ที่ฉันมาเกิดใหม่นี้ได้ลดโทษานุโทษมาแล้ว แต่ 20 ปี ลดไม่ได้ เนื่องจากสร้างบาปลักทอง ลักข้าว ให้อภัยโทษไม่ได้ ฉันก็ต้องกลับมาอยู่กับพี่ปุ่นต่อไป แล้วได้สัญญากับทางนรกมาว่า ให้รักษาอุโบสถทุกวันพระ สวดมนต์ไม่ขาดและต้องไปสร้างกุฎิกัมมัฎฐานด้วยเงินหนึ่งชั่ง" ตาปุ่นรับฟังเฉยๆ ยังเชื่อแน่ไม่ได้ แม่สอิ้งในร่างใหม่จึงถามต่อไปว่า "พี่ปุ่น ทองหมั้นของฉันยังอยู่มั้ย" "ทองอะไร" "มีสายสะพาย 2 เส้น เส้นหนักละ 8 บาท" "ตาปุ่นก็นึกไม่ออก ไม่ทราบว่ายังอยู่มั้ย แต่มันไม่มีแล้วบัดนี้ จำความไม่ได้ นางสอิ้งก็เล่าต่อไปว่า"พี่ปุ่นโรงนายังอยู่มั้ย" "โรงนาไม่มีอยู่แล้ว เพราะโรงนาก็แบ่งให้ลูกเก่าหมดแล้ว มีเขยมีสะใภ้ไปหมดแล้ว" นางสอิ้งบอกว่าจำได้เลาๆ "ต้นกระทุ่มมีมั้ย" "ยังอยู่" ก็พากันออกไป ที่นาเดินออกไปที่นาหลายกิโล จ้างเขาขุด ในที่สุดได้สร้อยคืนมา 2 เส้น หนักเส้นละ 8 บาท ตาปุ่นจึงยอมรับว่าเป็นนางสอิ้งจริง ในที่สุดก็ไม่กลับไปอยู่กะเตี่ย อยู่กะตาปุ่นต่อไป แม่สอิ้งก็เล่าความให้อาตมาฟังว่า 3 คนด้วยกัน ภรรยาใหม่ อายุ 72 สามี 78 ก็ปรึกษาปรองดองกันว่า ฉันรับคำมั่นสัญญาจะต้องไปสร้างกุฎกัมมัฎฐานให้ได้ สามคนนี้ก็เดินทางไปหาทางสร้างกุฎิกัมมัฎฐาน เอาสร้อยไปด้วย ไปปากน้ำโพ ลงเรือแดงจากปากน้ำโพ มากรุงเทพฯ แสวงหาว่าที่ไหนมีสำนักกัมมัฎฐาน ก็ให้เทวดาสนใจดลบันดาลสามคนนั้น ก็ลงเรือแดงมาขึ้นที่สิงห์บุรี อาตมาก็มาอยู่ที่วัดนี้ เขาก็ไปถามชาวตลาดว่า ที่ไหนเป็นสำนักวิปัสสนามีมั้ย จังหวัดสิงห์บุรีนี้ เลยพอดีไปเจอเอาญาติของโยมสุ่ม หาบของไปขาย เขาก็เลยเล่าว่า อาตมาได้ย้ายไปเป็นเจ้าอาวาสที่วัดอัมพวันแล้ว ลองเดินทางไปถามดูว่าจะสร้างกุฎิกัมมัฎฐานมั้ย เห็นว่าท่านสอนกัมมัฎฐานมาช้านาน เลยสามคนก็ลงเรือเมล์ต่อจากนั้นก็มาขึ้นที่หน้าวัด ก็เดินเข้ามาหาอาตมาเล่าเหตุการณืให้ฟัง อาตมาก็ตกใจข้อไหนรู้มั้ย....ว่าไปลักข้าว อาตมานี่ตัวลักข้าวมากกว่ายายสอิ้งอีก มันตกใจตอนเป็นเด็กเวลาโรงเรียนปิด อย่าลืมอาตมาไปกับยายเม้าๆเป็นหมอตำแยเก่า ถามว่า"ป้าเก็บข้าวตกได้วันละเท่าไร" "ได้วันละกระผีก" "แล้วเอ็งได้เท่าไร" "ผมได้วันละ 10 กว่าถัง" "เอ็งทำไมเก็บได้มากนัก" "ก็ยายไปเซ่อทำไมที่เป็นฟ่อนนี่ก็ใส่กระสอบเข้าซิ แล้วข้าวที่เขานวดไว้กลางทุ่งก็ใส่กระสอบเลย" นี่ลักอย่างนี้ ลักมากกว่ายายสอิ้งอีก ถ้าหน้าข้าวต้องออกอย่างนี้ ตกใจแต่ไม่พูดอะไร นางสอิ้งมีประโยชน์ที่โบสถ์เก่าเวลาพระทำวัตรเขาเข้าไปด้วย มาค้างหลายคืน โยโส ภควา สวดมนต์ทำวัตรเช้าเย็นได้ทั้งหมดดีกว่าพระ ได้มาจากเมืองนรก ตอนนั้นอายุ 16 ปีแล้ว ตาปุ่น 78 อาตมายังเย้าเลย นี่สอิ้งอยู่กะตาแก่ทำไม ไม่อยู่กะหนุ่มดีกว่าเข้าท่ากว่า เพราะรูปร่างสวย มารยาทดี เปลี่ยนแปลงตามสภาพ ก็แม่สอิ้งได้สร้างกุฎิกัมมัฎฐานข้างโบสถ์เป็นหลังแรก เขาบอกว่าจะสร้างแล้วต้องมีน้ำหล่อไม่ให้มดขึ้น อาตมาก็ทำเป็นน้ำหล่อเดี๋ยวนี้มาแปลงใหม่ สร้างเป็นหลังแรกของวัดนี้ สร้างเสร็จครบ 80 บาทพอดี บ้านทายกชื่อโยมเล็ก สุขสายพงศ์ ปีเดียวกะตาปุ่นอายุ 78 ต้องมาพักบ้านนี้ อาศัยข้าวบ้านนี้ทาน ตอนนั้นโรงครัวไม่มี บ้านอยู่ข้างวัด เริ่มทำกัมมัฎฐานหมดเงิน 80 บาทพอดีไม่เกินไม่ขาด ในเวลาต่อมา พอสร้างเสร็จเขาก็กลับบ้าน กลับไปแล้วอาตมาตามไปดูบ้าน..ทองก็ได้เห็นขอจับดูด้วย หลังจากนั้น ตาปุ่นเริ่มเป็นอัมพาต ต้องป้อนข้าวป้อนน้ำ เช็ดก้น ก็ได้นางสอิ้งปรนนิบัติ เมียใหม่ก็ไม่ได้ทำอะไร อยู่คนละหลัง ก็ปฎิบัติได้อย่างดีมาก ทั้งๆที่สาวกับตาแก่คนนี้ แม่สอิ้งอีก 4ปี ตามสัญญาในเมืองมนุษย์ เมียใหม่ก็ไม่ได้ทำอะไร อยู่คนละหลัง ก็ปฎิบัติได้อย่างดีมาก ทั้งๆที่สาวกะตาแก่คนนี้ แม่สอิ้งอีก 4 ปี ครบ 20 ปี ตามสัญญาในเมืองมนุษย์ อาตมาก็ติดตามผลสรุปแล้ว ได้ความว่าพออายุ 20 ปีพอดี ตาปุ่นยังไม่ตาย เป็นอัมพาต นางสิ้งก็ปฎิบัติเรียบร้อยดีทุกอย่าง พอดีวันนั้นทำกับข้าวไปวัด พอเสร็จแล้ว นางสอิ้งก็ฟุบลงไปตายคาที่ อายุครบ 20 ปีบริบูรณ์ อาตมายังไปเผา เรื่องนี้เป็นความจริง....พอนางสอิ้งตาย ตาปุ่นก็ 80 กว่าปีแล้ว เผานางสอิ้งเรียบร้อยก็ตาปุ่นตาย อีก 2 ปี เมียใหม่ก็ตายหมด บัดนี้บ้านก็แยกย้ายกันไป เมื่อเร็วๆนี้อาตมาไปเทศน์ที่ตำบลท่าตะโก ยังมีคนรับรู้อยู่อีกคนอายุ 91 ปี เจ้าคณะอำเภอเก่า พระครูนิพันธรรมคุต ท่านเป็นเจ้าคุณ ท่านก็มรณภาพไปนานแล้ว เรื่องนี้ชี้ให้เห็นได้ว่า หญิง 2 ร่าง นาง 2 ชาติ บาปกรรมนักหนา แล้วเมืองนรกก็มีการสวดมนต์ไหว้พระ นางสอิ้งก็ถึงแก่ความตายตามสัญญา 20 ปีพอดี วัดนี้ก็ได้กุฎิกัมมัฎฐานของแม่สอิ้ง อาตมาก็กลัวเกรงไปว่าบาปกรรมจะติดพันมา เดี๋ยวจะให้อภัยโทษไม่ได้เลยสร้างกุฎิกัมมัฎฐานเป็นการใหญ่ สร้างเป็นห้องแถวให้ท่านพัก บอกลูกหลานไว้ด้วย ว่าอยากมีปัญญาดีมั้ย ขัดส้วมรับรองปัญญาดีทุกคน ไม่ใช่เรื่องโกหก อาตมาไปซื้อบานประตูหน้าต่างจากกำแพงเพชร ไปเจอเด็กคนหนึ่ง "บอกหลวงพ่อ หลานคนนี้ไม่เอาไหนเลย สอบตกอยู่เรื่อย อยากจะเรียนหนังสือ ทำไงจะมีปัญญา" "บอกว่า มาบวชเณรที่นี่ พอบวชแล้วเณรขัดส้วม บอกผมอยู่ที่บ้านไม่เคยขัด" ตื่น 2 โมงเช้า "ใครหาข้าวให้กิน" บอก " แม่ " ก็ขัดส้วม ขัดไปขัดมาก็รักความสะอาด อยู่มาได้หน่อยสึก แล้วไปเรียนหนังสือต่อ เรียนไปเรียนมากลายเป็นผู้พิพากษา ไปสอบได้ที่หนึ่งเลย ...นี่ขัดส้วม... (จากหนังสืออนุสรณ์..งานพระราชทานเพลิงศพ นางสาววรรณพร สุวรรณทรัพย์) (หน้า 59-63) จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 16:23:43 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ...แม่กาหลง...... ....(พระภาวนาวิสุทธิคุณ)..... อาตมามาอยู่เข้าพรรษาที่วัดอัมพวันนี้ เริ่มต้นตั้งแต่ พ.ศ. 2500 ก่อนหน้านั้นคือเมื่อ พ.ศ. 2599 ก็ไปๆมาๆ ดูแลรักษาการ ดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาสก็มาอยู่ประจำ สมัยก่อนนั้น มีพระภิกษุสงฆ์องค์เณร พรรษาหนึ่งไม่เกิน 15 รูป หรืออย่างมากทีเดียวไม่เกิน 15 รูป เพราะพื้นที่บ้านวัดอัมพวันนั้น บ้านน้อยไม่มากนัก ประชาชนยากจน มีอาชีพทางการทำนาทำสวนเล็กๆน้อยๆ ไม่มีผู้ที่มีเงินมีทองมั่งคั่งสมบูรณ์อันใดนัก และวัดอัมพวันนั้นต่อมาก็มีพระสงฆ์เพิ่มขึ้น พรรษาละ 40 - 50 รูปทุกปีตลอดมา อาตมาคิดว่าต่อไปจะก้าวหน้าได้ต้องหาสัปปายะ บางทีจะมีแขกมาที่วัดก็ต้องไปขอบิณฑบาตอาหารคาวหวาน บ้านเนือบ้านใต้มาเลี้ยงเขา ก็เป็นการลำบากแก่ประชาชนในท้องถิ่นนั้น มาคิดดูต้องสัปปายะทั้ง 4 ให้ครบ วัดนี้จึงเจริญก้าวหน้าได้ กิจกรรมของคณะสงฆ์สมัยนั้นไม่เจริญ เพราะวัดนี้ข้าวของก็มีน้อย เป็นวัดเก่าแก่สมัยกรุงศรีอยธยา เริ่มต้นด้วยอาวาสสัปปายะ อาหารสัปปายะ ต้องหาบุคคลากรสัปปายะ ช่วยเหลือกิจกรรมของคณะสงฆ์ เช่นกรรมการวัด ทายก ทายิกา ช่วยกันทำงาน ประการที่ สี่ ต้องจัดการศึกษาหาความรู้ในพระพุทธศาสนา เพิ่มขึ้นเรียกว่า ธรรมมะสัปปายะ เรียกว่าทั้ง 4 ประการ นี้ ต้องอาศัยเนื่องกัน วัดจึงเจริญได้ มีแขกเหรื่อมาหาสมภารเจ้าวัด หรือมาธุระในวัดนี้ก็ต้องไปขอข้าวแกงบ้านเหนือบ้านใต้มาเลี้ยงทุกครั้ง ก็เป็นการรบกวนชาวบ้านเขา มาคิดถึงดูว่าเหตุการณืวันข้างหน้า วัดอัมพวันจะเจริญก้าวหน้าได้ จะต้องตั้งโรงครัวอาหารเป็นเรื่องสำคัญ บางทีแยกมาวัดไม่มีอาหารให้รับประทาน เพราะเป็นวัดที่อยู่ทุรกันดาร ป่าดงพงไพรมากมาย มีท่าน้ำเรือแล่นไปมาในลำแม่น้ำเจ้าพระยาเป็นต้น วัดอัมพวันอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา การสัญจรไปมาก็ต้องใช้ทางเรือทางเดียว เพราะทางหลังวัดออกไปถนนเอเซียยังไม่มี เป็นป่า และคลองชลประทานก็ยังไม่มีด้วย การส่งน้ำเข้าทุ่งหรือทำเกษตร หรือทำไร่ไถนาก็ยังไม่เจริญ ที่อาตมาอยู่วัดอัมพวันนั้นมีน้ำไหลเข้าทุ่ง ตามหลักโบราณท่านว่าเดือน 11 น้ำนอง เดือน 12 น้ำทรง พอถึงเดือนอ้ายเดือนยี่ น้ำก็รี่ไหลลง ทำนาข้าวหนัก ข้าวกลางแบบโบราณ ประเพณีสืบมา มาตอนหลังก็เจริญขึ้นเป็นลำดับ การตั้งโรงครัวจะทำอย่างไร อาตมาจากวัดพรหมบุรีมา มีปัจจัยส่วนตัวมา 3000บาท มีเท่านั้นเอง ก็มาคิดทบทวนได้ว่าจะต้องหาบ้านสักหลังหนึ่ง จะซื้อไม้ใหม่แล้วนำมาปลูกจะต้องใช้ทุนทรัพย์มากปัจจัยก็ไม่มีกับเขา จะไปเรี่ยไรบ้านเหนือบ้านใต้ ก็รู้สึกแร้นแค้นสำหรับบ้านนั้น หาเงินหาทองมาด้วยความลำบากจริงๆ จะไปเรี่ยไรให้เขามาสร้างโรงครัวซื้อไม้ใหม่ที่ไหนเลยจะทำได้ คิดอย่างนี้แล้ว ก็ตั้งใจจะต้องไปหาซื้อบ้านสักหลังหนึ่ง ที่ราคาย่อมเยาพอจะซื้อได้เท่าที่มีเงินอยู่คือ 3000 บาท คิดอย่างนี้แล้วตั้งแต่จากวัดพรหมบุรีที่ อาตมาสอนกรรมฐานมาตั้งแต่ พ.ศ. 2495 เริ่มสอนกรรมฐานตามลำดับมา จนถึงยุคปัจจุบันทุกวันนี้ นอกเหนือจากนั้นแล้วอาตมาก็ดำเนินงานแสวงหาถามญาติโยม ถามไปก็ยังไม่มีใครจะขาย ก็มีลูกศษย์กรรมฐานจากที่จังหวัดสิงห์บุรี บ้านเตาปูน บ้านนางมอญ บ้านวัดศรีสาคร ก็มีโยมสุ่ม เป็นลูกศิษย์เก่า และมีโยมพิน บำเรอจิต เป็นลูกศิษย์เก่า ที่มาเรียนกรรมฐานจากวัดพรหมบุรี เป็นลูกศิษย์เก่ามาช้านาน ตั้งแต่โยมสุ่มยังอยู่ในวัยสาว มีลูกเล็กๆเด็กแดงตลอดมาจนอายุมากแล้ว และแม่พิน บำเรอจิต ก็มีสามีชื่อผูใหญ่กลีบ เป็นผู้ใหญ่บ้าน อยู่ที่บ้านบางมอญ วัดสว่างอารมณ์ ถามเขาดูว่า "โยมพิน ใครมีบ้านจะขายบ้าง ในราคาย่อมเยา" โยมพินก็บอกว่า "ขอดูก่อน ถ้ามีที่ไหนดิฉันจะมากราบเรียนให้ทราบ" ต่อมาแม่พินก็บอกว่า มีบ้านจะขาย นิมนต์ท่านไปดู เจ้าของอยู่กรุงเทพฯ เป็นนายอำเภอเก่า ร้างไม่มีใครจะอยู่ บ้านอยู่ข้างบ้านดิฉันติดกัน เลยให้แม่พินไปสืบสาวราวเรื่องดู ก็ได้ความออกมาว่า เขาบอกขายราคา 5000 บาท คงจะบอกกันมานานแล้ว ไม่มีคนซื้อ บ้านหลังนี้หาคนซื้อยาก เพราะเหตุใดไม่ทราบ บ้านเครื่องปรุงฝากระดานทรงไทยกลายๆ มีฝากระดานปะกนแบบโบราณสองหลังคู่แฝด มีบันไดขึ้นพร้อม มีรางน้ำอยู่กลาง แม่พินว่าอย่างนั้น เจ้าของเขาอยู่กรุงเทพฯกัน เขาก็มาบอกว่า ถ้าเป็นคนอื่นเขาจะขาย 5000บาท ถ้าท่านต้องการเอาไปวัดอัมพวัน ก็ยินดีจะขายให้ในราคา 3000บาท แม่พินมาส่งขาว อาตมารู้สึกดีใจมาก แหมพอเหมาะกับเงินที่เรามีอยู่ที่ได้ตั้งใจไว้ ก็บอกให้แม่พินตกลง ก่อนตกลงนี้แม่พินบอกว่า " นิมนต์พระเดชพระคุณไปดูก่อน ถ้าชอบใจค่อยซื้อ ไม่ชอบใจก็แล้วไป" อาตมาก็เดินทางไปดูบ้านหลังนี้ โดยอาตมามีเรือยนต์อยู่ลำหนึ่ง ก็ลงเรือยนต์ไป นายท้ายก็ขับเรือไป ถึงบ้านแม่พิน ผู้ใหญ่กลีบ บำเรอจิต สามีของแม่พินก็พาอาตมาไปดู บอก "หลวงพ่อไปดูด้วยกัน" ไปถึงเขาก็เปิดกำแพงที่ปิดกั้นไว้ บ้านนี้ไม่มีใครอยู่ฝุ่นเต็ม หยากไย่เต็ม ผู้ใหญ่กลีบก็บอกให้ขึ้นไปดู อาตมาก็ขึ้นไปดูบ้านหลังนี้ มีกำแพงกั้นเสร็จเรียบร้อย บ้านก็รกรุงรังเพราะขาดคนอยู่รักษา ผู้ใหญ่กลีบก็ไม่ขึ้นไปด้วย อาตมาก็ขึ้นไปแต่ผู้เดียว ขึ้นไปแล้วผู้ใหญ่เขาก็กลับไป เขาบอกว่า "ท่านเข้าไปดูแล้ว นิมนต์มาที่บ้าน เดี๋ยวมาคุยกัน" อาตมาก็ขึ้นไป เรือนหวั่นทันที เรือนหวั่นโคลงไปโคลงมาเหมือนแผ่นดินไหว อาตมาก็มาคิดดู เอ๋ ! ข้างนอกลมก็ไม่พัดเรือน ทำไมหวั่นไปหวั่นมา ขนหัวลุกอาตมาไม่กลัวผี จะว่าผีก็ไม่ใช่ เอ ! ไม่เห็นมีใคร ขนหัวลุกหมด เรือนก็ยังหวั่นอยู่ อาตมาก็ไม่กลัว แต่ก็รีบลงบันไดมาบอก ผู้ใหญ่กลีบ บอกว่า "เอ๋ ! เรือนหลังนี้พิกล ทำไมโยนไปโยนมาได้" ผู้ใหญ่กลีบก็แน่เหลือเกิน บอกว่า "หลวงพ่อ เรือนหลังนี้บางทีมันอยู่เก่า เป็นบ้านไม่มีคนอยู่ ขึ้นไปกระดานอาจโยนไปโยนมาได้ หรือหลวงพ่อจะเป็นลมไปก็ได้" อาตมาก็ขึ้นไปใหม่ ขึ้นไปแล้วมีความรู้สึกขึ้นมาก็แผ่เมตตา เอ๋ ! อะไรกันอย่างนี้ เป็นเรื่องน่าสงสัย แต่ก็ยังไม่ติดใจแต่ประการใด ก็คิดว่ากระดานมันหยอบแหยบๆไม่ได้ตอกตะปู มันอาจจะโยนเวลาเราขึ้นไปก็ได้ หรืออาจเสาเรือนจะขาดก็ได้ คิดได้หลายนัย แต่ก็สงสัยไว้ในใจ ทีนี้ก็ตกลงปลงใจซื้อ ตกลงจะต้องรื้อ แม่พินก็รับอาสาจะจัดการให้ และจะเตรียมหาอาหารการบริโภคให้เสร็จ เอาคนของท่านมาบ้าง และจะขอแรงคนบ้านนั้นรื้อวันเดียวคงเสร็จ ก็ตกลงจะรื้อ ก่อนที่จะรื้อไปนั้น อาตมาก็กล่าวคำพูดออกมา " นี่พี่น้องทุกคนที่อยู่บ้านนี้ เจ้าของบ้านก็ดีนะที่อยู่ที่นี่น่ะมาอยู่ทำไมเล่า ไปอยู่ด้วยกันนะ ไปอยู่วัดอัมพวันไปเจริญวิปัสสนากรรมฐานที่วัดอัมพวันกันดีกว่านะ จะมาหลงอยู่ที่นี่ทำไม อยู่ในอบายเป็นเปรตวิสัยไม่ดีแน่ ช่วยกันรื้อช่วยกันปลูกด้วยนะ อาตมาจะเอาไปปลูกเป็นโรงครัว เพื่อทำอาหารถวายแด่พระภิกษุสงฆ์องค์เณร และช่วยเลี้ยงพุทธศาสนิกชนที่มาวัด ให้ได้รับความสะดวกในการบำเพ็ญกุศลของเขาต่อไป" ก็รู้สึกสงบดี บ้านก็นิ่ง เรือนที่โยนไปโยนมาหยุดทันที ก็เป็นเรื่องประหลาดที่อาตมาประสบมา ผู้ใหญ่กลีบก็หัวเราะ เพราะเขารู้เรื่องดี แต่เขาไม่บอกเรา ว่ามีอะไรที่บ้านหลังนี้ หาคนมาเช่าก็ไม่ค่อยได้ หาคนซื้อก็ไม่ได้ คนจะมาซื้อเขาก็ไม่ต้องการ ว่าเป็นเพราะอะไรเขาก็ไม่ทราบ ก็ยังคลางแคลงยังสงสัย อาตมาก็บอกว่าไปด้วยกัน ช่วยรื้อช่วยปลูกด้วยนะ เสาเป็นเสาไม้จริง เสาไม้แก่น และเรือนรื้อเป็นแบะๆ ได้สดวกดีเป็นเรือนแบบโบราณ ตกลงแล้วอาตมาก็กลับวัดกลับไปจัดแจงทางวัด เอาช่างมาวัดดู จัดแจงขุดหลุมไว้กว้างยาวเท่าไรให้เรียบร้อย และขอแรงเรือลำใหญ่เรือข้าวสมัยเก่า จุข้าวประมาณ 25 เกวียน เพื่อจะไปรื้อเรือนหลังนี้ต่อไป ว่าแล้วก็ถากที่ขุดหลุมไว้คอยท่าเสร็จเรียบร้อย แม่พินก็ช่วยจัดการให้ วันต่อมาก็ไปแต่เช้ามืด ไปถึงบ้านแม่พินก็ไปฉันเช้าที่นั่น แม่พินก็จัดการอาหารการบริโภคให้เรียบร้อย รื้อแต่เช้าเสร็จตอนบ่าย รื้อเรือนเรียบร้อยใส่เรือข้าว เอาเรือโยงกลับมาวัด รุ่งขึ้นเช้าเริ่มปลูกเสร็จในวันเดียว "มันก็เป็นเรื่องอัศจรรย์เหมือนกัน เพราะเราขุดหลุมคอยไว้แล้ว เสากว้างยาวเท่าไรอะไรอย่างนี้ รื้อแล้วก็รื้อกันอย่างดี ไม่มีเสียหายอะไร ก็ปลูกเสร็จภายในวันเดียว" มีญาติโยมพุทธศาสนกชนวัดอัมพวัน เดี๋ยวนี้ยังมีชีวิตอยู่ก็ช่วยกันปลูก ก็เล่าได้ว่าเป็นความจริงปลูกเสร็จในวันเดียว เสร็จเรียบร้อยดีก็ไม่มีใครอยู่เลย ปลูกในป่าทางทิศใต้วัดอัมพวัน เขตวัดทางด้านใต้ อยู่ระหว่างกอไผ่ กอไผ่มีหลายสิบกอ สมัยโน้นก้น่ากลัวอยู่ หาคนไปอยู่ไม่ได้ สำนักชีก็ยังไม่เกิด เพราะไม่มีใครอยู่เลย จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 16:56:33 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ก็เริ่มต้นด้วย คุณป้าหมากดิบ ภรรยาของท่านอดีตปลัดอำเภอ เป็นผู้มีพระคุณต่ออาตมามาก อาตมาก็ไปอาศัยเรีอนหนังสือ พักอยู่บ้านคุณป้า เรียนชั้นมัธยม ที่จังหวัดสิงห์บุรี คุณป้าก็อุปการะ มาหุงข้าวหุงปลาให้รับประทานอาหารไปโรงเรียนได้อย่างดี ในเวลากาลต่อมา อาตมาอุปสมบทแล้ว ก็ไม่เคยเจอคุณป้าเลย ไปพบเป็นชีอยู่ที่อำเภออินทร์บุรี อาตมาก็บอก "แม่ชีป้าหมากดิบ มาอยู่ทำไมที่นี่เล่า" คุณป้าตอบว่า "บวชชี บ้านช่องหมดแล้ว เขาโกงหมด หมดเนื้อหมดตัว หมดแล้ว" นี่อาตมานึกถึงพระคุณที่ได้หุงข้าวให้อาตมาไปโรงเรียนยังไม่ลืมพระคุณอันนี้ ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นญาติพี่น้องกัน แต่เป็นผู้มีอุปการะคุณ จึงบอกคุณป้าไปอยู่ด้วยกันเถอะ อาตมาจะรับเลี้ยงจนกว่าชีวิตจะหาไม่ คุณป้าจึงมาอยู่ จึงได้อยู่เรือนที่ปลูกนี้ อาศัยเฝ้าบ้าง ไปเหนือมาใต้ คุณป้ามีลูกหลานมากจึงไม่ค่อยจะอยู่วัด ในเวลากาลต่อมา พระสงฆ์องค์เจ้ามากขึ้น ก็ต้องทำครัวเลี้ยงหุงข้าววันละกระทะถวายพระที่วัดอัมพวันตลอดมา ก็ยังไม่ทราบว่าอะไรเกิดขึ้น ถึงเวลาญาติโยมก็มาช่วยกันทำครัว ทำครัวแล้วก็กลับบ้าน ไม่มีใครเฝ้าหมู กะปิ หัวหอม กระเทียม ก็เก็บไว้ที่กุฎิโรงครัวนี้ ที่ได้ซื้อมา มีภรรยาภารโรงชื่อ แม่บุญชู สามีชื่อ นาย สงวน ศรีพวงวงษ์ เป็นภารโรง ร.ร.วัดอัมพวัน ก็ขอแรงเมียภารโรงมาช่วยทำครัว เลี้ยงพระสงฆ์องค์เณรที่วัดตลอดมา ญาติบ้านเหนือบ้านใต้พุทธศาสนิกชนก็มาช่วยกันที่โรงครัวนี้ เย็นก็กลับบ้านหมด ไม่มีใครเฝ้า แต่เดชะบุญกุศลของไม่หายตลอดมา วันหนึ่งแม่บุญชู เวลากลับบ้านก็หอบหอมกระเทียมไปบ้าง หมูเหลือ ปลาเหลือ จากทำถวายพระก็เอาไป หอมกระเทียมก็เอาไป อาตมาก็ไม่รู้เรื่อง ไม่มีความเข้ามใจในเรื่องนี้ ไม่เคยไปดูโรงครัวเลย วันหนึ่งเกิดอัศจรรย์ดลบันดาล ผีเข้าแม่บุญชู เขาว่าอย่างนั้น มาตามหลวงพ่อ ผีเข้าเมียภารโรงตอนประมาณบ่ายๆ คนไปดูกันมากมาย ก็ปรากฎว่า ผีชื่อ แม่กาหลง มาเข้าแล้วก็บอกว่า พวกที่ไปช่วยทำครัวว่า " "น้อยไป พวกเรานี่บาปกรรมเหลือเกินนะนี่ เราบาปมาแล้วต้องเป็นเปรตอยู่ที่บ้านหลังนี้มา เรามากับบ้านหลังนี้ " คนเขาก็ถามว่า "เอ้า ! มาทำไมเล่า ผีเข้ามาอยู่กุฎิหลังนี้ได้อย่างไร " คนผีเข้าก็บอกว่า "เออ ! พวกเองไม่ต้องมายุ่ง เพราะท่านเชิญเรามา หลวงพ่อวัดอัมพวันเชิญเรามา ให้มานั่งเจริญวิปัสสนาที่วัดนี้เราก็ตามมา และช่วยท่านดูแลโรงครัวด้วย เราดูไม่ได้เลย ดูมาหลายวันแล้ว พวกเราทำครัวแล้วก็เม้มของวัด เอากะปิ หอมกระเทียมติดไปบ้าน เอาปลาติดไปบ้านทุกวัน เราทนดูอยู่ไม่ได้ จึงมาบอกเล่าเจ้า อย่าเอาไปนะจะเป็นเปรต เราเคยเป็นเปรตในบ้านหลังนี้มาแล้ว เราต้องตายแล้ววิญยาณก็จะอยู่เป็นเปรต เพราะเราได้ผลกรรม ของเปรตผูกใจ อำนาจของโลภะ โทสะ โมหะ มักเกิดขึ้นในจิตผูกพัน สามีของเราเจ้าชู้มาก ชอบเที่ยวผู้หญิงยิงเรือมากหน้าหลายตา ตลอดจนเหตุการณ์เบื้องหน้าที่เราเฝ้าอยู่ที่บ้านนี้ เป็นบ้านของนายอำเภอสามีของเราก็เจ้าชู้ ตอนที่ข้าพเจ้าจะตาย วิญญาณออกจากร่างไป ข้าพเจ้ามีอำนาจโลภะห่วงใยสมบัติ ห่วงใยสามีของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าตายแล้ว วิญญาณจึงต้องอยู่ที่นี่ คือเรือนหลังนี้ ก็เป้นเปรต แต่เราก็โชคดีเหลือเกิน ท่านซื้อบ้านหลังนี้มา ท่านก็บอกกับเราว่า ""อย่ามาอยู่บ้านหลังนี้เลย อย่ามาเฝ้าอยู่นี้เลยเปรตเอ๋ย" ท่านก็พูดเองอย่างนั้น แต่เราได้รับทราบ แต่ท่านก็ไม่ทราบว่าเรานั่งอยู่ใกล้ๆท่านที่บ้านหลังนั้นนั่นเอง เลยเราก็ตามบ้านนี้มา ช่วยท่านรื้อช่วยปลูกเสร็จ ถามทุกคนดูนี่เราเป็นเปรต ท่านทั้งหลายอย่าเป็นเปรตอย่างเราเลย มานั่งเจริญกรรมฐานกันเถิด" เขาว่าอย่างนั้น ก็ได้ความว่าชื่อ "กาหลง" อาตมาก็ไม่ทราบเลยว่า คนที่อยู่หลังนี้ที่ตายไปแล้ว ชื่อ แม่กาหลง เพราะยังไม่มีใครบอก แม่พินก็ไม่เคยบอก เลยก็ได้ความก็บันทึกไว้ พระท่านนิมนต์ไปพูดกับผี อาตมาบอกไม่ไปหรอก ให้เขาพูกันเอง พวกที่มาทำครัวกลัวมาก ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีใครเอาพวกกะปิ หอมกระเทียมไปเลย เพราะมีผีเปรตติดบ้านมาและผีแม่กาหลงบอกกับแม่ครัวว่า "พวกเรานะมาทำครัวกันเฉยๆ น่าจะนั่งสวดมนต์ไหว้พระเจริญกรรมฐานบ้าง ไม่มีเลย ทำแต่ครัวอย่างเดียว เจ้าก็ได้แต่ครัวไป กจกรรมทางพระพุทธศาสนาทางวัดไม่มีเลย นี่ไม่สามารถจะปิดประตูอบายได้ " อันนี้เป็นคำพูดของผีที่มาเข้าแม่บุญชู เวลากาลก็ล่วงเลยมา วันพระ เวลาสอนกรรมฐาน แม่พินกับผู้ใหญ่กลีบก็เอาเรือโยงมา พอนั่งกรรมฐานแล้ว อาตมาก็ถามขึ้นว่า "โยมพิน เจ้าของบ้านนี้ ชื่อ กาหลง จริงไหม ผีจริงไหม" โยมพิน หัวเราะก้ากเลย "มีเจ้าค่ะ อยู่ที่บ้านนั่นเป็นไข้ตาย กาฬขึ้นผุดกาย แต่ฉันไม่ได้บอกท่านเองแหละ เดี๋ยวท่านจะไม่ซื้อบ้าน บ้านนี้เป็นอย่างไร เห็นคนเขาไม่ซื้อกัน" เวลากาลต่อมา แม่กาหลงก็แสดงอภินิหารเรื่อยๆ มีคนมานั่งกรรมฐาน แกก็มานั่งด้วย แสดงภาพออกมาเป็นรูปธรรม เป็นรูปเห็นชัดแล้วพูดได้ด้วย อันนี้มีคนเห็นกันหลายคนหลายอย่าง แต่อาตมาจะไม่ขอกล่าว ณ ที่นี้โดยละเอียด ก็มีแม่ฉาบ แม่เขียว บ้านโคกล้วง ที่เขาทำบุญวัดดาวดึงส์ แม่ฉาบทำบุญวัดดาวดึงส์ แม่เขียวทำบุญวัดราชประสิทธ์ มีหลักฐานยืนยัน แม่ฉาบแม่เขียวก็มาช่วยงานที่วัดนี้ มานั่งเจริญกรรมฐานก็ให้ไปพักบนศาลา เพราะว่าที่สำนักแม่ชียังไม่มี ยังไม่ได้ต่อเติม เสริมสร้างแต่อย่างใด ถึงเวลามีคนมาปลุกให้ทำกรรมฐาน ให้หุงข้าว ตอนนั้นต้องหุงทานเอง เพราะยังไม่มีสำนักชีที่จะบริการแต่ประการใด ก็ออกมาเป็นรูปร่างหน้าตา รูปร่างสวย ผิวเนื้อละเอียดคมขำ ตามลักษณะนั้นทุกประการ ไฝฝีขี้แมลงวันครบถ้วนทุกประการ พูดจาเพราะ และมาให้เจริญกรรมฐาน และสามารถแนะแนวกรรมฐานได้ เป็นเรื่องแปลกเพราะแม่เขียวไม่กลัวผี แม่ฉาบก็ไม่กลัวผีด้วย บัดนี้แม่ฉาบสิ้นชีวิตไปแล้ว แต่แม่เขียวยังอยู่ ถามดูได้เหมือนกัน และก็แสดงอภินิหารหลายอย่าง และจิตได้เข้าสู่จุดมุ่งหมายของการเจริญกรรมฐาน อามตมาขอยืนยันว่า ผีก็เจริญกรรมฐานได้ ไม่จำต้องเป็นคน คนยังไม่สนใจ แต่ผีสนใจก็เป็นที่น่าอนุโมทนาก็เจริญวิปัสสนากรรมฐาน จิตมุ่งมาดปรารถนาเข้าสู่ภาวะ กลับกลายจากเปรตกลายเป็นเทพธิดาได้ ไม่มีการปฏิสนธิในครรภ์แต่ประการใด เป็นอภินิหารของโอปปปาติกะ ที่สร้างคุณงามความดี เกิดเป็นเทวดาก็ได้ เกิดเป็นเทพก็ได้ เป็นได้หลายอย่างโดยอภินิหารของบุญกุศลที่ตนได้สร้างมา นี่เป็นเรื่องราวพัฒนาจิตของแม่กาหลง จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 17:02:17 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ผีก็ไปมาลาไหว้ด้วย วันหนึ่งแม่กาหลงมาลา มันเป็นเรื่งออัศจรรย์ มาลาว่าอย่างไร บอกว่า "หลวงพ่อเจ้าขา ดิฉันขอลาไปบ้านสักสองวัน " "ลาไปทำไมล่ะกาหลง" "ญาติตาย" "เอ๊ะ ! เราเป็นอะไรล่ะ ญาติตายไปทำไม เรามาเป็นกายแบบนี้ และวิญญาณแบบนี้ ไม่น่าจะไปยุ่งกับเขาเหล่านั้น" แม่กาหลงตอบว่า "ดิฉันต้องไปดูญาติ ต้องไปช่วยเขาสักสองวัน แล้วจะกลับมา " อาตมายังนึกขำ ผีมันก็ดี อุตสาห์ไปช่วยงานได้ มันก็เป็นเรื่องแปลกที่เชื่อยาก ถ้าไม่เห็นประสบการณ์ด้วยตนเอง ต่อมา 2 วัน แม่กาหลงก็กลับมา ก็กราบอาตมา บอกว่า "ดิฉันกลับมาแล้วเจ้าค่ะหลวงพ่อ ไปช่วยงานเขาเรียบร้อยแล้ว" อาตมายังหัวเราะต่อไป อะไรกัน ผีอะไรช่วยงานได้ ก็ยังไม่แน่ใจ ลงไปว่าจริงหรือไม่ ในวันต่อมา ก็ถามแม่พินว่า " นี่โยม ถามจริงๆเถอะ ญาติกาหลงมีไหม เขาบอกมาลาอาตมา ไปช่วยงาน เขาว่าญาติเขาตาย มีจริงหรือไม่ประการใด" แม่พินตอบทันทีว่า "มีเจ้าค่ะ หลานแม่กาหลงเขา 2 คน พายเรือข้ามฟาก เรือร่มเลยกอดคอกันตายทั้งสองคน" อาตมาบอก "เออ! จริงของแม่กาหลง แล้วจัดเสร็จเรียบร้อยดี แม่กาหลงก็กลับมา นี่ท่านทั้งหลายเอ๋ย ชี้ให้เห็นได้ชัดว่า เขาไม่ได้เป็นปีศาจแต่ประการใดแล้วตอนนั้น เขาก็มีอภินิหารของบุญกุศล คนเรานี่กลับเป็นเปรตเป็นเทพได้ เป็นเทวดาก็ได้ ไม่ต้องปฏิสนธิในครรภ์มารดา กลับกลายได้ทันทีโดยวิธีนี้ แม่พินก็ยืนยันเลยว่าหลานของเขาตาย เรือร่มตายทั้งสองคน ก็เป็นความจริงขึ้นมา โดยที่แม่กาหลงเป็นผู้บอกได้อย่างดีด้วย ก็รู้สึกว่าการพิสูจน์นี่พิสูจน์ยาก เพราะคนเราไม่พสูจน์ด้วยตนเอง ไม่ได้เจริญกรรมฐาน จนลึกซึ้งในรสพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า จึงว่าวิญญาณไม่มี ผีไม่มี อย่างนี้เป็นต้น ถ้าคนไหนไปเจอด้วยตนเองแล้วจะว่าจริง เพราะเห็นด้วยตนเอง พิสูจน์ด้วยตนเอง ถ้าเราไม่เคยเจอผี เจอวิญญาณ เจอเทพ เจอโอปปาติกะประการใด ก็ว่าไม่จริง ก็ตรงกันอย่างนี้ คนไหนประสบมา คนไหนพบมาก็เรียกว่ามีจริง เพราะตนเห็นด้วยตนเอง และประสบด้วยตนเอง ทำนองนี้เป็นต้น ............จบภาคแรก........... จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 17:03:49 ]

ความคิดเห็นที่ 19 .....แม่กาหลง.........(ภาคสอง) จะกล่าวถึงแม่กาหลงก็มีวิธีการ และอภินิหารหลายอย่างที่วัดอัมพวันตลอดมา มีหลักฐานมีบุคคลเป็นพยาน และมีที่มาของแม่กาหลง บ้านแม่เขายังอยู่ด้วยที่ใต้วัดสว่างอารมณ์ มาจนบัดนี้ แต่ก็เป็นเรื่องอภินิหารของวิญญาณ เป็รอภินิหารของบุญกุศลของคนที่มาสร้าง เป็นเปรตแล้วก็ไม่ใช่เป็นเปรตต่อไปเพราะอำนาจจิต อำนาจของโลภะกลายเป็นเปรต อำนาจโทสะลงนรกไปตามขั้นตอน อำนาจโมหะมีอยู่กับท่านผู้ใด รับรองวิญญาณแตกดับทำลายขันธ์ ก็ต้องไปเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานทันที อันนี้เป็นความจริง ตามหลักพระพุทธศาสนาที่เราเข้ามาพิสูจน์ได้โดยไม่ยากนัก ส่วนใหญ่ชาวพุทธไม่ค่อยชอบพิสูจน์ ไม่ชอบสร้างความดีกัน จิตตฺเต สงฺกิลิฎเฐ ทุคฺคติ ปาติกงฺขา จิตเศร้าหมองไปนรก จิตผ่องผ่องใสไปสวรรค์ ง่ายๆอย่างนี้ บางทีจิตหมองเศร้า ใจเศร้าหมองคือกิเลส ก็ได้แก่ โลภะ โทสะ โมหะ ถ้าหากเป็นหญิงใจเคียดแค้นกับสามี อาฆาตผูกพยาบาท ตายไปต้องเป็นผีดิบ จะไปกินเลือดของผู้ชายเรียกว่าผีดิบ ตายไปแล้วไปฝังแล้วไม่เน่า ขนงอกได้ คิ้วงอกได้ เล็บงอกได้ทำนองนี้ ถ้างอกยาวตามกำหนดของมันจะขึ้นออกมา ไปกินเลือดของพวกผู้ชาย ผู้หญิงไม่ทำ อย่างนี้เรียกว่าผีดิบ พิสูจน์ได้โดยไม่ยากนัก แต่เราจะทำลายผีดิบก็ต้องเอาไปเผาเสีย ไม่ใช่ของดิบของดี ไม่ใช่ว่าคนตายไม่เน่าเล็บงอกได้ ขนคิ้วงอกได้ ผมงอกได้ ก็เป็นผู้วิเศษไม่ใช่แน่ เรียกว่าผีดิบส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิง ส่วนผู้ชายอาตมาไม่เคยพบ เคยพบแล้วในป่าเป็นแต่พวกผู้หญิง เคียดแค้นกับสามี เวลาจะตาย โกรธ จิตลงนรกเป็นผีดิบก่อนอื่นใดทังสิ้น มีความหมายมาก ขอเจริญพรญาติพี่น้องทั้งหลาย ได้รับทราบโดยทั่วกันนี่แหละแม่กาหลงมีเหตุและผลตั้งแต่ต้นมาจนบัดนี้ เดี๋ยวนี้ก็ยังมีหลักฐานอยู่ที่วัดอัมพวัน พิสูจน์ได้โดยไม่ยากนัก บางทีพ่อแม่ตาย ปู่ย่าตายายตาย บางคนบอกไม่ฝันเห็นเลย ไม่มีวี่แววเลย อย่างนี้ก็ต้องทำบุญกันใหญ่ ข้อเท็จจริงไม่ใช่ ถ้าเห็นพ่อแม่ปู่ย่าตายายที่ตายไปแล้ว มาเห็นวอบๆแวบๆ มาเห็นอยู่เสมอ นั่นแหละไม่ดีหรอก เป็นเปรตประจำบ้าน ด้วยอำนาจโลภะของคนที่ตาย ห่วงใยลูกหลาน ห่วงใยทรัพย์สมบัติ ตายแล้วอยู่ที่นั่น ไม่มีทางไปที่อื่นแล้ว เกาะอยู่ที่นั่น ถ้าหมดห่วงหมดใยไม่มีอำนาจโลภะผูกใจไว้แต่ประการใด บุญกุศลดลบันดาลไปสู่สุคติโลกสวรรค์ เทวสถานได้ทันที แต่ถ้าจิตยังเกาะเกี่ยวอยู่ ห่วงใยด้วยอำนาจของโลภะ จะห่วงสามีก็ตามห่วงใยภรรยาก็ตาม ห่วงลูกก็ตาม ห่วงหลานก็ตาม ห่วงทรัพย์สมบัติก็ตาม ตายแล้วก็ต้องเป็นปู่โสมเฝ้าทรัพย์ อำนาจของตนที่มีอยู่ในจิตใจ อันนี้แน่นอนที่สุด พระพุทธเจ้าจึงสอนให้กำหนดเสีย ตั้งสติ มีโลภะผูกใจอยู่ที่ไหนก็ตั้งสติไว้ กำหนดการเจริญสติปัฎฐานสี่เป็นทางดีที่สุด ไม่มีอะไรดีกว่านี้แล้ว อาตมาประสบกับปัญญหาเหล่านี้มามากมาย จิตคนเราเปลี่ยนได้ ในเมื่อมีสติ ไม่จำต้องกล่าวเฉพาะมนุษย์คนธรรมดาเท่านั้น วิญญาณแตกดับทำลายขันธ์ของมันแล้ว ยังไปสร้างความดีของมันได้ เช่นเปรตแม่กาหลง เป็นต้น พวกผีเปรต เทวดาก็ตาม ยังต้องมาฟังธรรมพระพุทธเจ้า ที่มีความสนใจ เทวดาทั้งหลายก็มาชุมนุมกันฟังธรรมเทศนา เหมือนพระพุทธเจ้าเทศนาแก้ปัญหาเทวดาฉะนั้น อันนี้ก็มีสิทธิ์มาฟังกันได้ทั้งนั้น ถ้าภูติผีปีศาจ ราชทูติมีศรัทธา ก็สามารถฟังคำสอนพระพุทธเจ้าได้ สามารถสร้างความดีได้ ไม่จำต้องกล่าวว่ามนุษย์ธรรมดาหรือคนธรรมดา ผีปีศาจ ราชทูตที่เราแผ่เมตตาไป อุทิศส่วนกุศลไป ก็รับได้ ก็ด้วยอำนาจบุญกุสล เปรตหมดเวรหมดกรรมก็สร้างกุศลได้ สามารถกุศลดลบันดาลเกิดป็นเทพได้ เกิดเป็นโอปปาติกะ หรือผู้ที่มีกายทิพย์ มีทิพยอำนาจของบุญกุศล เรียกว่ากายทิพย์ ประจักษ์ขีดสำหรับบุคคลผู้มีความเข้าใจ และลึกซึ้งใจติดต่อกันได้โดยทางวิญญาณ ติดต่อกันได้โดยตรงโอปปาติกะ ไม่ใช่เรื่องเหลวไหลแต่ประการใด จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 17:08:32 ]

ความคิดเห็นที่ 20 แต่พระพุทธเจ้าสอนอย่างเดียวคือ ต้องการให้พ้นทุกข์ ต้องการไม่ให้ติดอยู่ ไม่ต้องการให้ข้องอยู่ เหมือนผีเจ้าเข้าทรงแต่ประการใด ก็เป็นเรื่องจริง ผีเข้าทรงเป็นเรื่องจริง แต่พระพุทธเจ้าสอนว่าไม่ควรจะข้องอยู่ ไม่ควรไปติดอยู่ในผีเจ้าเข้าทรง เสียเวลาทำงาน เสียเวลากิจการ อย่าไปเชื่อผีสางนางโกง อย่าไปเชื่อผีเจ้าเข้าทรง จงเชื่อเหตุผลแล้วหาที่พึ่ง ไม่ใช่ผีกับเจ้าเป็นที่พึ่งของเรา รัตนตรัยเป็นที่พึ่งทางใจ เป็นที่ยึดเหนี่ยวของเราต่อไป คืออย่างไร หมายความว่า พึ่งตัวเองสอนตัวเองนี่แหละรัตนตรัยเป็นที่พึ่งได้ สามารถเป็นเกราะเพชรป้องกันตัวได้ อันตรายจะไม่เกิดขึ้น ถ้าเรามีรัตนตรัย ไม่เอาผีกับเจ้ามาเป็นที่พึ่งเสียแล้ว ทุกวันนี้มีความหมายมาก แต่ผีก็หาที่พึ่ง ไม่จำต้องกล่าวว่าคนธรรมดา และเราก็ไปเอาผีมาเป็นที่พึ่ง ผีต้องพึ่งธรรมะ คือ คำสอนพระพุทธเจ้า ปฎิบัติธรรมก็เป็นได้สมส่วนระควรกัน แต่ก็มีอีกข้อหนึ่ง ผีก็ช่วยงานได้ ผีช่วยงานได้อย่างไร วันหนึ่งจำวันที่ไม่ได้ มีข้าราชการเจ้าหน้าที่ตรวจเงินแผ่นดิน มาตรวจเงินแผ่นดินตามจังหวัดอำเภอต่างๆ มาพักวัดอัมพวัน อาตมาเชิญชวนเขาให้พักวัดอัมพวัน เช้ารับประทานอะไรก่อนแล้วไปตรวจราชการตามหน้าที่ แล้วกลับมาพักที่วัดตอนเย็น ไม่จำต้องพักโรงแรม กลางคืนก็สนทนาธรรม ให้คติกรรมฐานก็ดีกว่าไปพักโรงแรม โดยเฉพาะเจ้าหน้าที่ตรวจเงินแผ่นดินก็มา มีชายเป็นผู้ขับรถ นอกเหนือจากนั้นเป็นหญิง ข้าราชการผู้หญิงตรวจเงินแผ่นดินมาพักที่วัดอัมพวัน อาตมาก็จัดกุฏิพิเศษเป็นที่พักสำหรับวิทยากร ที่มาอบรมที่วัดอัมพวัน ว่างการอบรมก็ให้พักที่กุฏินั้น เข้าออกตรวจเย็นกลับ พอดีวันนั้นเป็นวันธรรมสวนะ เป็นวันพระ อาตมาจะต้องเข้าไปในโรงอุโบสถสอนกรรมฐานทุกวันพระไม่ขาด และลงปาฏิโมกข์ตามปักษ์ของทางพระพุทธศาสนา พอดีเจ้าหน้าที่เขากลับมาเย้นใกล้จะมึด อาตมายังอยู่ในอุโบสถ มึดค่ำนึกว่าเด็กของเรายังอยู่ เด็กที่ทำครัวทำอาหารเลี้ยงแขกทั่วไป พอดีเขาเกิดมีอะไรกันที่สิงห์บุรี มีดนตรีหรือมีอะไรจำไม่ได้ ไม่ทราบเด็กก็หนีไปเที่ยวหมด ไม่มีใครอยู่เลย เจ้าหน้าที่ตรวจเงินแผ่นดินก็มาพัก ก็นึกว่ารับประทานอาหารเด็กเราควรจะหาให้ต้อนรับเขาบริการอย่างดี อาตมาออกจากโสถ์ดึกไป ก็มาดูเด็กของเรา ไม่มีใครอยู่เลย อีกคนหนึ่งบอกว่า หลวงพ่อเขาหนีไปดูมหรสพหมดแล้ว ทางจังหวัดสิงห์บุรีเขามีงานกัน ก็ไม่ทราบว่ามีงานอะไร อาตมาก็บ่น เขาบอกว่าญาติพี่น้องเรามาพักแรมกันที่วัดคงจะอดอาหาร จะมีใครทำเลี้ยงเขาหรือเปล่าไม่ทราบ แต่ข้าราชการเจ้าหน้าที่ที่พักวัดก็กลับบอกว่า "หลวงพ่อไม่ต้องห่วงเขาเลี้ยงอย่างดีเลย อาหารอร่อยมากวันนี้น่ะ" เจ้าหน้าที่บางคนยังไม่เคยมา ที่มาใหม่ก็มารวมกัน ไม่ทราบห้องน้ำอยู่ที่ไหน ก็มีคนบริการเปิดไฟ เปิดห้องน้ำให้เสร็จ รู้สึกว่าเขาดีใจ ว่าทางลูกศิษย์วัดอัมพวันบริการดีเหลือเกิน ตลอดกระทั่งอาหารคาวหวาน น้ำร้อนน้ำชากาแฟบอก "หลวงพ่อไม่ต้องห่วง เขาเลี้ยงหนูเรียบร้อยแล้ว" เจ้าหน้าที่ตรวจเงินแผ่นดินเป็นหญิงเขาบอก บริการดีตลอดไม่ต้องห่วง แต่แล้วสอบถามดูเด็กไม่อยู่สักคนเดียว ไม่รู้ว่าใครบริการ จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 17:10:21 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อาตมาถามข้าราชการที่มาพัก "ขอเจริญพรใครมาเลี้ยงคุณ มีอะไรบ้าง " เขาบอก "ยำเล็กยำใหญ่ แหม ! อาหารอร่อย มีกาแฟ โอวัลติร มีหลายอย่างเจ้าค่ะ" เอ๊! อาตมาก็นึกสงสัยว่าเด็กเราไม่อยู่ใครมาเลี้ยง ถามเขาว่า "ใครมาเลี้ยงคุณหรือ" เขาตอบว่า " รูปร่างสวย เป็นผู้หญิงผมยาว ลักษณะดำขำ เอาอาหารให้ดิฉันรับประทานกัน และมีกาแฟเรียบร้อย เขาก็ยิ้มตลอดรายการ เขาบอกไม่ต้องห่วง ยินดีต้อนรับ เพราะเป็นแขกของหลวงพ่อที่วัดนี้ มาไม่ให้อดอยากปากแห้ง ขาดตกบกพร่องประการใดให้อภัยด้วย" เขาก็กลับพูดอย่างนี้ กฌไม่ทราบว่าใคร อาตมาออกจากโบสถ์ ก็ดึกแล้ว เป็นเวลา 4 ทุ่มเศษ ก็รอเด็กกลับมาจะถามดู จะไล่เรียงดู จะทำโทษว่าไปไหนไม่ลา มาไม่ไหว้ รอจนดึกถึงตี 1 แท้ที่จริงเด็กเข้าข้างๆ ทางหน้าวัด เราหลงดูทางหลังวัด ว่ารถมาอย่างไร เลยเด็กก็เข้าหน้าวัดนอนเสียเรียบร้อย เราก็บ่นคืนยังรุ่ง แพ้เด็กๆมีเชาวน์ฉลาดสูงกว่า ก็เข้ามาข้างๆเสีย ที่บ่นไปนั่นมันก็ไม่เข้าท่า ตอนเช้าเจ้าหน้าที่ที่พักแรมก็สงสัย ว่าหลวงพ่อบ่นทำไม เราก็รับประทานอิ่มแล้ว ทำไมบ่นเด็กว่าไม่ดูแลก็สงสัย ตอนเช้าก็ขอเด็กมาดูซิว่ามีใครบ้าง จะเป็นคนนั้นหรือไม่ประการใด ตอนเช้าก็มาดู เจ้าหน้าทีตรวจเงินแผ่นดินบอก" เอ๊ะ ! ไม่มีเลย ที่บริการเมื่อวาน ไม่ใพวกนี้เลยนะ " บอกพวกไหน มีเท่านี้เอง มี 4-5 คนเท่านี้ เขาบอก" เป็นคนสวย ผมยาว คิ้วโก่ง ดำขำ และยิ้มตลอดเวลา และบอกเชิญรับประทานให้อิ่มนะคะ ดิฉันบริการช่วยหลวงพ่อ พี่น้องที่มาพักไม่ต้องตกใจ มีอะไรเรียกร้องได้เจ้าค่ะ" อันนี้เป็นเรื่องแปลกน่าอัศจรรย์ หลังจากนั้นเวลากาลผ่านมา เจ้าหน้าที่ที่มาพัก ไม่เคยมาอีกเลยจนทุกวันนี้ หายหน้าไปเลย ก็ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใด เขาก็ส่ายหน้าไปตามๆกัน บอก เอ๊ ! ไม่ใช่ลูกศิษย์หลวงพ่อเลยนะ ขอดูตัวแล้ว ไม่มีใครแม้แต่คนเดียว ไม่มีเหมือนเลย แล้วเขาก็ลากลับไปตั้งแต่วันนั้นจนบัดนี้ไม่เคยกลับมาอีกเลย ก็โดนกันหลายรายอย่างนี้น่ะ อันนี้จะค้นเดาเอาเห็นจะไม่ยาก ส่วนใหญ่แม่กาหลงไปบริการหลายแห่ง นี่แหละชี้ให้เห็นได้ชัด และเขาก็เล่าอีกอย่างหนึ่ง ก่อนจะมาบริการได้กลิ่นหอมดอกไม้ หอมดอกมะลิ คล้ายดอกกุหลาบ อะไรทำนองนี้ แล้วก็โผล่ออกมา อันนี้เห็นกันหลายราย อาตมาขอจบรายการไว้แต่เพียงนี้ ขอความสุขสวัสดีจงมีแก่ท่านโดยทั่วหน้ากัน.. จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 17:11:47 ]

ความคิดเห็นที่ 22 พระในบ้าน มีคุณนายคนหนึ่ง ..ใจบุญสุนทาน ตักบาตรทุกเช้า ตักบาตรเสร็จ..ก็แต่งสำรับกับข้าว อย่างบรรจงประณีต.. เพื่อเอาไปถวาย ..ท่านเจ้าประคุณสมเด็จ ผู้เป็นเจ้าอาวาสด้วยความเคารพนับถือ.. ในจริยวัตรของท่าน และชอบฟังท่านคุย .เล่าเรื่องต่างๆ เรียกว่า .ตักบาตรเสร็จ คุณนายต้องมาวัด ทุกวัน ถวายอาหารเสร็จ ก็คุยกับพระสมเด็จ วันหนึ่ง หลังจากคุณนายกลับแล้ว พระหนุ่มรูปหนึ่ง ซึ่งเป็นศิษย์ก้นกุฏิของสมเด็จ เข้าไปกราบเรียนว่า คุณนายคนนี้ ใจบุญสุนทานจริงๆ . แต่เคยได้ยินว่า เป็นคนใจแคบ เหลือแม่อยู่คนเดียว..ปล่อยให้อดๆ..อยากๆ ไม่เอาใจใส่ ..ปล่อยให้อยู่ห้องแคบๆ หลังบ้าน ส่วนตัวเองและลูกๆ.. อยู่ตึกใหญ่โต สะดวกสบาย . เวลาพูดจากับแม่ ก็ฟังไม่ได้..หยาบคาย .ขู่ตะคอก กระแทกกระทั้น ผิดกับตอนมาคุยกับสมเด็จที่วัดชนิดหน้ามือ..เป็นหลังมือ แม่ จะออกมาเดินเล่นหน้าบ้าน..ก็ไม่ได้ ไม่ยอม ให้ออก มีแม่แก่ หลงๆลืมๆ..สติไม่สมประกอบ..อายเขา มีคนเขาเล่าให้ฟัง หลายรายแล้ว เท็จจริงอย่างไร .ไม่ทราบได้ สมเด็จ .นั่งฟังเฉย ไม่พูดว่าอะไร วันหนึ่งมีกิจนิมนต์ ไปทำบุญบ้านขากลับ .เดินผ่านหน้าบ้านคุณนาย ท่านก็แวะบ้านคุณนายก่อน คุณนายดีใจมาก ที่สมเด็จมาเยี่ยมถึงบ้าน..ถือเป็นมงคลอย่างสูง ที่พระขั้นสมเด็จ มาเยี่ยมบ้าน จึงเรียกลูกหลาน มากราบเท้าท่าน เป็นการใหญ่.. แล้วก็คุยกันเรื่องต่างๆ ..มากมาย.. ในตอนหนึ่ง สมเด็จท่าน ถามคุณนายว่า..พระในบ้าน มีไหม มีเจ้าค่ะ พระในบ้าน..มี หลายองค์ เป็นพระเก่า ๆ ทั้งนั้น สมัยสุโขทัยก็มี เชียงแสนก็มี อาราธนาท่านสมเด็จ .ขึ้นไปดูข้างบน .. สมเด็จท่าน .เฉย .แล้ว ถามต่อว่าได้ทราบข่าวว่า คุณนายมีแม่อีกคน .เดี๋ยวนี้อยู่เสียที่ไหน ?คุณนายสะอึก เสียวแปลบเข้าไปในหัวใจ จะตอบตามตรง ก็กลัวว่า..สมเด็จจะเดินไปดู เห็นสภาพความเป็นอยู่ของแม่ แล้วท่านจะติเตียน..อึกๆ อักๆ อยู่ครู่หนึ่ง .แล้ว จึงตอบว่า ..ตอนนี้ท่านไม่อยู่เจ้าค่ะ .ออกไปเยี่ยมญาติ อีกนานจึงจะกลับ สมเด็จท่านนั่งนิ่ง อยู่สักครู่ .แล้วจึงลากลับ คุณนายก็ยังคงไปวัด เป็นปกติ วันหนึ่ง .สมเด็จ .ท่านเห็นว่า..วันนี้ คุณนายยิ้มแย้มแจ่มใส พูดจาร่าเริง อารมณ์ดีหลังการทำบุญทำทาน สมเด็จจึงถามว่า พระในบ้านของโยม .โยมดูแลเรียบร้อยแล้วหรือยัง ? เรียบร้อยเจ้าค่ะ .ดิฉันจุดธูปเทียน ถวายอาหาร .บูชาเสร็จแล้ว จึงมาที่วัด ท่านไม่ต้องเป็นห่วง . อาตมา..ไม่ได้หมายถึง พระพุทธรูป พระในบ้านทีอาตมาถามถึงนี่ เป็นพระที่ยังมีลมหายใจ .คือ แม่พระ .ผู้มีพระคุณสูงสุดแก่โยม แม่..ให้ชีวิตเรามา โดยเอาชีวิตตัวเองเขาแลก เลี้ยงดูเรามา..ตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย .จนได้ดิบได้ดี ทุกวันนี้ แม่เหน็ดเหนื่อย .ทุกข์ทรมาน แสนสาหัส แม่ ทนหิว เพื่อให้ลูกอิ่ม . แม่ ทนหนาว..เพื่อให้ลูกอุ่น แม่..ไม่เคยนอน..ถ้าลูกของแม่ ยังไม่หลับ ยามลูกเจ็บป่วย ..ร้องไห้หัวใจแม่ก็เจ็บปวด และร้องไห้พร้อมกับลูกด้วย .. แม่อยากเอาความเจ็บปวดทั้งหมด ของลูก มาไว้ที่แม่ ถ้าทำได้ แม่ ยอมตายเพื่อลูกได้ . พระคุณของแม่นี้ ..ใหญ่หลวงเกินกว่าจะคณานับ ..เราต้องตอบแทนบุญคุณท่านบ้างน่ะ โยม .เอาตาดู หูใส่ .เอาใจใส่ท่านบ้าง .ไม่ใช้ปล่อยให้ท่าน อดๆ อยากๆ เจ็บไข้ได้ป่วย .ก็ดูแลท่านบ้าง . อาตมาได้ข่าวว่า .คุณโยมเหลือแม่อยู่คนเดียว และ ไม่ค่อยสนใจความเป็นอยู่ของท่่าน . ปล่อยให้อยู่ในห้องแคบๆ อดๆ อยาก ๆไม่สงสารท่านบ้างหรือ .โยม .? โยมจัดอาหารมาถวายพระได้ทุกวัน .แต่พระในบ้านอีกองค์ ..โยมไม่เคยจัดให้ . และตอนที่โยมจัดมาให้อาตมา ..สังเกตดู .โยมจัดมาให้อย่างดี ..ประณีตบรรจง แต่ก่อน ..อาตมา ไม่รู้ว่า อะไรเป็นอะไร ก็ฉันของโยมตามปกติ . แต่ตอนนี้ บอกตรงๆ เลยว่า กลืนไม่ค่อยลง มาหลายวันแล้ว .. อาตมาเป็นพระในวัด ไม่ควรเอาเปรียบพระในบ้าน .ของโยมเกินไป . ถ้าพระในบ้าน ยังอด พระในวัด ก็ กลืนไม่ลง การทำบุญให้ได้บุญมานะโยม เลี้ยงพ่อแม่ ให้อิ่มหนำสำราญเสียก่อน แล้วจึงถวายพระ คุณนาย .ไม่พูดอะไร . นั่งน้ำตาไหล . ลูกๆที่รักทุกคน ได้ดูแลพระในบ้านของลูกๆ แล้วหรือยัง ? ถึงแม้ว่า จะเพียงเล็กน้อย .ก็ยังดี . บางคน .. กว่าจะรู้ พ่อแม่เป็นพระในบ้านผู้ประเสริฐ ก็สายเสียแล้ว คือ..รู้เมื่อท่านทั้งสอง ..ไม่มีตัวตนอยู่ในโลกนี้แล้ว .... จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 17:21:45 ]

ความคิดเห็นที่ 23 fwd mail ...เรื่องของคนอังกฤษ ที่เป็นคนไทยมากกว่าคนไทย.... fwd mail มันเป็นความคิดของคนอังกฤษคนนึง ที่การศึกษาดี ฐานะดี แต่ปฎิเสธลัทธิทุนนิยม คือความคิดเค้าขวางโลก(ส่วนใหญ่)นะ แต่เป็นคนที่น่าอิจฉามากๆ แล้วที่ชอบที่สุดตรงที่เค้าพูดว่า "ตามคำสอนของในหลวง พระองค์ท่านบอกมา ๒๗ ปีถึงเศรษฐกิจพอเพียง แต่คนไทยก็ไม่รู้จักพอเพียง เอาอย่างเดียว ถึงยกมือไหว้ในหลวง แต่เวลาดำรงชีวิต ไม่ได้ทำตามในหลวง ก็ในหลวงบอกไว้แล้วว่า ไม่จำเป็นที่จะต้องเป็นเสือ ขอให้มีอยู่มีกินไว้ก่อน ถ้าทุกคนเริ่มคิดจริงๆ ถึงสิ่งที่ในหลวงพูด เราน่าจะช่วยให้ประเทศไทยอยู่ได้ เพราะความคิด ของในหลวง เรื่องเศรษฐกิจพอเพียง ต้องอาศัย พลังแผ่นดิน ทำได้เฉพาะประเทศไทยนะ เศรษฐกิจพอเพียง ที่อื่นทำไม่ได้หรอก เพราะเขาไม่มีที่ดิน ไม่มีทรัพยากรธรรมชาติเยอะ เหมือนประเทศไทย " กับอีกตอนที่เค้า้พูดว่า "จุดอ่อนจุดแข็งของคนไทย ผมคิดว่าคนไทยส่วนมากยังไม่เข้าใจระบบทุนนิยม เห็นฝรั่งที่ไหน ก็คิดว่ารวยไปหมด เก่งไปหมด คิดว่าการพัฒนา ในระบบทุนนิยมจะทำให้ทุกคนมีเงิน ไม่เข้าใจว่าประเทศที่พัฒนาระบบทุนนิยม นานแล้ว เช่น อังกฤษ สหรัฐ มีปัญหาเยอะมาก แต่คนไทยก็คิดว่า เมืองนอก ดีกว่า อันนี้จุดอ่อนครับ คือคนไทยสนใจเมืองนอก ไม่ได้สนใจ ประเทศไทย ผมเป็นฝรั่ง คุณเลยนั่งฟังผม ถ้าผมเป็นชาวบ้าน คุณจะไม่สนใจผม อันนี้เป็นจุดอ่อนนะ แต่จุดแข็งคือ ชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ แผ่นดินประเทศไทย อุดมสมบูรณ์มากๆ ที่ดินเยอะมาก น้ำเยอะมาก แสงแดดเยอะมาก ทำเกษตรอยู่รอดแน่ เป็นพลังแผ่นดิน ใครๆ ก็อยากได้ประเทศไทย ผมก็ได้ถึง ๖ ไร่ " นะ... อ่านแล้วก็หน้าชาเลยเหมือนกันแหละ ยังไงถ้าใครพอมีเวลาว่างก็ลองอ่านดูหน่อยแล้วกัน นับถือจริงๆเลยกับคนไทยคนนี้ ชีวิตกับธรรมะ วิธีคิดไม่ธรรมดาของมาร์ติน วีลเลอร์ " แม้เติบโตจากระบบทุนนิยม แต่แนวคิดกลับแปลกแยกอย่างสิ้นเชิง แม้เป็นชาวอังกฤษ แต่มุมมอง "ความเป็นไทย"กลับเฉียบคมยิ่ง ๑๒ ปีในเมืองไทย หล่อหลอมฝรั่งคนนี้เป็นคนไทย เกือบสมบูรณ์ กว่าคนไทยอีกหลายคน....." ประวัติ ชื่อ Martin Wheeler อายุ ๔๒ ปี เป็นชาวอังกฤษ เมือง Bllackpool ปริญญาตรีเกียรตินิยม ภาษาละติน จาก London University ภรรยา นางรจนา วีลเลอร์ ชาวขอนแก่น บุตร ๓ คน ๑. ด.ช.อิริค วีลเลอร์ (Eric Wheeler) อายุ ๘ ขวบ ๒. ด.ญ.แอนนี่ วีลเลอร์ (Anne Wheeler) อายุ ๖ ขวบ ๓. ด.ช.ดิเรก วีลเลอร์ (Derek Wheeler) อายุ ๖ เดือน ผมเป็นชาวอังกฤษ เกิดในครอบครัวที่ฐานะดีพอสมควร พ่อจบปริญญาเอก เป็นผู้จัดการบริษัทเกี่ยวกับสารเคมี ยาฆ่าแมลง มีลูกน้อง ๒๐,๐๐๐กว่าคน แม่จบปริญญาตรี เป็นครูสอนเปียโนกับไวโอลิน ผมจบปริญญาตรี เกียรตินิยมอันดับหนึ่งภาษาละติน ครั้งแรกเรียนที่มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ ปีที่ ๓ ผมย้ายไปเรียน มหาวิทยาลัยลอนดอน และจบที่นั่น ผมไม่ชอบเคมบริดจ์ เพราะเป็น แบบโบราณ อังกฤษเป็นประเทศเก่าแก่มาก สมัยโบราณเป็นระบบศักดินา มีขุนนาง และ ชาวบ้านเป็นขี้ข้า ทุกวันนี้แม้ยกเลิกระบบนั้นแล้ว แต่ที่เคมบริดจ์ยังเจอวัฒนธรรม แบบขุนนาง เป็นสังคมเล็กๆ ผ่านมา ๒๐๐-๓๐๐ ปีแล้ว แต่ไม่รับรู้อะไร ไม่เข้าใจชาวบ้าน เขาคิดแต่เรื่อง สังคมเล็กๆ ของเขาในกลุ่มคนชั้นสูง เป็นพวกหอคอยงาช้าง ที่ผมเรียนได้คะแนนดี เพราะพ่อแม่ของผม บังคับให้เรียนหนังสือ ส่งเสริมให้เรียนตั้งแต่อายุ ๒ ขวบครึ่ง สอบไปเรื่อยๆ เพิ่มไอ.คิว. ให้สูงที่สุด เท่าที่จะทำได้ ผมเรียนสูงจนได้เกียรตินิยม เพราะพ่อแม่มีเงินช่วย ไม่เกี่ยวกับความฉลาดเฉพาะตัว ปฏิวัติค่านิยมเก่า ผมไม่ค่อยสนใจเรื่องเงิน ไม่อยากมีรถยนต์ ไม่อยากมีบ้านใหญ่ อยากมีบ้านเล็กๆ อยากมี ครอบครัวเล็กๆ ที่มีความสุข ไม่สนใจเรื่องวัตถุ ผมอยากอยู่แบบง่ายๆ เมื่อก่อน ไม่รู้เขาเรียกว่าอะไร แต่ตอนนี้รู้ว่า เขาเรียกมักน้อย สันโดษ ที่อังกฤษเขาว่าผมบ้า เป็นเด็กนิสัยเสีย เพราะพ่อแม่ส่งให้เรียนหนังสือ แต่ไม่เอาความรู้ไปหาเงิน เขาหาว่า เด็กที่ไม่คิดทำงานนั้น นิสัยเสีย หลังจากเรียนจบแล้ว ผมก็เอาปริญญาให้พ่อแม่ตามที่ท่านอยากได้ แล้วผมก็ไปทำงานก่อสร้าง แบกอิฐแบกปูนอยู่ ๑๐ ปี ช่วงนั้นชาวบ้านบอกว่า ผมบ้าแน่ครับ แต่เป็นเรื่องที่ผมอยากเรียนรู้ชีวิต อยากรู้จักตัวเอง ว่ามีความสามารถมากน้อยเพียงใด มีความอดทนมั้ย ทำในสิ่งที่เราไม่น่าจะทำได้มั้ย ท้าทายตัวเองบ้าง อยากผ่านชีวิตที่ลำบากบ้าง ผมอยู่ในสังคมของคนมีเงิน เขาจะพูดถึงแต่เรื่องเงิน คุณมีรถยี่ห้ออะไรบ้าง? มี่กี่คัน? คุณมีบ้านใหญ่ขนาดไหน? ลูกของคุณเรียนที่ไหน? เอาลูกมาแข่งขันกัน จบจากที่ไหนบ้าง? จบจากเคมบริดจ์ดีกว่าจบจากมหาวิทยาลัยลอนดอน แต่ผมกลับคิดว่า ชีวิตน่าจะมีอะไร มากกว่านั้น ช่วงนั้นผมไม่รู้ว่าชีวิตคืออะไร แต่ที่รู้แน่ๆ คือไม่ใช่เงิน ไม่ใช่บ้าน ไม่ใช่ปริญญา ต้องมีสิ่งอื่น ซึ่งผมไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน ผมก็เลยมาลองแบกอิฐ แบกของหนักไว้ก่อน เดินแบกอิฐไปมา วันละสาม-สี่พันเที่ยว มันอิสระ เรามีเวลาคิด ได้รู้จักคนอื่น และได้สร้างความเข้มแข็ง ให้ร่างกาย แล้วจิตใจเราก็เข้มแข็งขึ้นด้วย ชาวบ้านธรรมดาที่อังกฤษนั้น จริงๆ เขาลำบากกว่าคนไทยมาก เป็นสิ่งสำคัญที่สุดที่ผมได้เห็น ชีวิตของชาวบ้านที่อังกฤษแย่มาก คนที่นั่น ๖๐% ไม่มีบ้าน ถ้าเป็นชาวบ้านธรรมดา จะไม่ได้เป็น เจ้าของบ้าน ต้องไปเช่าบ้านจากเจ้านายตลอดชีวิต ๙๘%ไม่มีใครมีที่ทำกิน แล้วก็อยู่ในเมือง เป็นขี้ข้าเขาหมด แม้แต่เป็นผู้จัดการก็เป็นขี้ข้าด้วย เพราะไม่มีใครพึ่งตนเอง ไม่มีใครมีที่ทำกิน จะไปทำอะไร ช่วยตัวเองก็ไม่ได้ จะไปสุขอะไรก็ไม่ได้ ต้องไปหาเงิน ชีวิตอยู่กับเงินอย่างเดียว เงินเยอะ ก็มีคุณภาพชีวิตที่ดี ได้เงินน้อยคุณภาพชีวิตก็ไม่ค่อยสูงเท่าไหร่ พ่อแม่และผม ถามว่าชีวิตของพ่อมีความสุขมั้ย? ผมคิดว่าไม่ ผมคิดว่าพ่ออยากได้บางสิ่งบางอย่าง เขาได้เงินเดือน เยอะมาก ได้รับบำเหน็จบำนาญ เป็นที่เคารพนับถือของชาวบ้านในชุมชน มีตำแหน่ง มีเกียรติยศอะไรอีกเยอะแยะ แต่ผมคิดว่าพ่อไม่มีความสุข เพราะว่าวันจันทร์ ถึงวันศุกร์ไปทำงานที่โรงงาน ตกเย็นไปประชุมอีก กลับบ้านสามทุ่มสี่ทุ่ม ไม่ได้เจอเมียเจอลูก วันเสาร์อาทิตย์พ่อก็ปวดหัว อยากพักผ่อน พ่ออยากอยู่คนเดียว ไม่ให้ใครรบกวน พ่อมีเมีย และลูกสามคน แต่พ่อไม่ค่อยได้เห็นลูกเห็นเมีย สมัยที่ผมอายุสิบสามขวบ ผมไม่ได้คุยกับพ่อ แม้แต่คำเดียวเกือบปีครึ่ง เห็นเมื่อไหร่ก็เจอพ่อปวดหัวตลอด คิดหนัก อาชีพของพ่อ ต้องใช้สมองมาก ผมว่ามันเป็นกรรมพันธุ์ด้วย ผมก็ปวดหัวบ่อยเหมือนกัน (หัวเราะ) ชอบคิดมาก ตอนนี้หายแล้ว แม่เข้าใจผม แต่ไม่เห็นด้วยที่ผมมาเมืองไทย แม่เสียชีวิต ผมได้มรดกนิดๆ หน่อยๆ มีเวลาที่จะไปเที่ยว ผมเคยวางแผนไว้ในใจว่าจะเที่ยว ๑ ปี จะไปในประเทศ ที่ผมไม่เคยไปมาก่อน เช่น ไทย ลาว เขมร พม่า มาเลย์ เวียดนาม อินโด ออสเตรเลีย คิดว่าจะไปออสเตรเลียเพราะเป็นประเทศเปิด ไม่ค่อยมีกฎระเบียบ เหมือนอังกฤษ แต่ก็ยังไม่ได้ไปตามแผนที่วางไว้ ประเทศแรกที่ผมมาคือประเทศไทย ผมไม่ใช่ครูฝรั่ง สมัยก่อนผมนิสัยเสีย ชอบกินเหล้า ชอบเที่ยว ชอบสนุก เงินที่ผมเก็บไว้ ๑ ปี ภายใน ๒ เดือนใช้หมดเลย ไม่มีเงินกลับบ้าน ผมอยู่ประเทศไทย ตั้งแต่ปี ๒๕๓๕ ผมอยู่กรุงเทพฯ ไม่มีเงิน แม้แต่บาทเดียว ไปหางานทำ อาชีพอย่างเดียวที่เราทำได้ คือเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ จริงๆแล้ว ผมไม่ได้เป็นครูหรอก ผมสอนไม่เป็น แต่คนไทยเห็นฝรั่ง จะบอกว่าฝรั่งทุกคน เป็นครูสอนภาษา ซึ่งมันไม่จริง ฝรั่งส่วนมากไม่ได้เป็นครู ที่กรุงเทพฯ เขาจ้างผมให้เป็นครู เอาเสื้อผ้าดีๆ เนคไทดีๆให้ใส่ เขาบอกว่า คุณเป็นครูนะ แล้วเขาก็ส่งผมเข้าห้องเรียนเลย ความจริงฝรั่งที่เขาเรียกครูนั้น ไม่มีใครเคยสอนหนังสือ แม้แต่คนเดียว และบางครั้ง ก็ไม่ใช่คนอังกฤษด้วย มีคนหนึ่งเป็นชาวฝรั่งเศส พูดภาษาอังกฤษผมฟังไม่รู้เรื่อง แม้แต่คำเดียว คนไทยก็แปลกดีเหมือนกัน เขาให้เงินเดือนผมเดือนละ ๓ หมื่นบาท ไปนั่งเฉยๆ ผมก็ละอายใจ ไม่อยากรับ ผมคิดมาก ปวดหัวทั้งวันทั้งคืน เพราะถ้าเราทำงานอะไรในชีวิต เราต้องได้ผล สมมุติมีคนมาจ้างเรา ๑๐๐ บาทแบกอิฐ ผมจะรับแน่เพราะว่า ผมแบกอิฐแผ่นนั้น จากโน่นไปที่นู่น ผมทำได้แน่ครับ แล้ว ผมก็จะเอาเงินของคุณไป แต่เวลาผมเป็นครูสอนภาษา มันไม่ได้ผลหรอก ผมสอนไม่เป็นเอาเงินให้ผมเฉยๆ ผมก็รู้สึกว่า ไม่น่าจะเอา ผมไม่ได้ทำ ประโยชน์อะไร คุ้มค่าเงินนะ จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 17:35:37 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เงินไม่ทำให้ผมมีความสุข ผมมีอุดมการณ์เล็กๆ ตั้งแต่อายุยังน้อยๆ ๑. ถ้าเราทำงานอะไร ต้องทำในสิ่งที่เรามีความสุข ๒.จะไม่ทำงานที่ต้องผูกเนคไท ๓.จะไม่มีกระเป๋าเอกสารเพราะว่าเหมือนสังคมของพ่อแม่ผม เขาจะทำงานแบบนั้น ทุกคนมีเสื้อนอก มีรถยนต์ มีเอกสาร แต่เขาไม่ค่อยมีความสุขหรอก ผมเอาสิ่งนี้ มาเป็นสัญลักษณ์ แห่งการทำงานที่ไม่มีความสุข มีช่วงเดียวเท่านั้นที่ผมทรยศต่อชีวิตตัวเองคือ ช่วงที่ผมเป็นครูอยู่ที่กรุงเทพฯ ผมต้องผูกเนคไท ผมทำในสิ่งที่ผมเกลียดที่สุดเลย เพื่อเงินอย่างเดียว ทำอยู่ประมาณ ๑๑ เดือน ชีวิตไม่มีความสุข เหมือนอยู่ที่อังกฤษ คือทำงานอะไรก็ได้ ขอให้มีเงิน แต่ไม่มีความสุข แล้วก็เอาเงินไปใช้ในสิ่งที่ไม่ถูกต้องไปเที่ยว ไปกินเหล้า ไปสูบบุหรี่ ยาเสพติดทุกชนิดผมเอาหมด ตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม แม้แต่อยู่กรุงเทพฯ ก็ยังทำอยู่ ถึงได้เงินเยอะ แต่ไม่รู้ว่า จะเอาไปทำอะไร เพราะเงินไม่ช่วยให้เรามีความสุข หันเหชีวิตสู่แนวทางที่วาดหวังไว้ ผมเจอภรรยา เธอมาจากจังหวัดขอนแก่นอยู่กรุงเทพฯ ไม่นานก็มีลูก ผมเริ่มคิดหนัก แต่ก่อน อยู่คนเดียวไม่มีปัญหา มีความสุขหรือไม่มีก็คนเดียว ไม่ยากหรอก เมื่อมีเมียมีลูก มันต้อง รับผิดชอบผู้อื่นด้วยจะไปนั่งกินเหล้าเฉยๆ ไม่ได้หรอก คิดว่าทำอย่างไร ให้เมียกับลูกอยู่ได้ ผมรู้แน่ๆ ถ้าผมอยู่ในสังคมเมือง และทำงานแบบนี้ ผมจะเป็นคนแย่มาก จะกินเหล้า สูบบุหรี่ ติดยา เที่ยวอย่างเดียว จึงตัดสินใจตัดตัวเองออกจากสังคมเมืองไปอยู่บ้านนอก แฟนผม มาจากหมู่บ้านเล็กๆ ในจังหวัดขอนแก่น ช่วงปีใหม่ผมไปเที่ยวบ้านของแม่ยายเห็นว่า เป็นธรรมชาติดี ต้องเข้าใจว่าคนอังกฤษอยู่บ้านนอกไม่ได้เพราะชนบทมีพื้นที่นิดเดียว พวกขุนนางยึดหมด คนยากจน จึงอยู่ชนบทไม่ได้ ต้องไปอยู่ในเมืองที่สกปรก แออัด คนอังกฤษที่ยังรวยไม่ถึงขั้น เช่นพ่อของผม มีเงินเยอะ แต่ก็ยังรวยไม่ถึงขั้น เพราะยังอยู่ในเมือง วัดจากคนที่อยู่ กลางเมืองใหญ่ๆ จะเป็นคนจนที่สุด ที่อยู่ชานเมือง จะเป็นพวกครู ข้าราชการ อะไรแบบนั้น เป็นผู้จัดการ ก็ยังอยู่ในเมือง ส่วนคนที่จะได้อยู่บ้านนอก จะต้องเป็นคนรวยถึงขั้นจริงๆ เป็นพวกขุนนางใหญ่โต มันเป็นเรื่องแปลก ผมมาอยู่ที่ขอนแก่น เห็นแต่ละคน มีที่ดินเยอะมาก ชาวบ้านธรรมดา คนเดียวมีถึง ๕๐ ไร่ ๒๐๐ กว่าไร่ก็มี พ่อแม่ผมมีแค่ ครึ่งไร่เท่านั้นเอง แต่อยู่บ้านนอกที่นี่ โอ้โฮ..มีเยอะมาก สะอาดด้วย อากาศก็ดี ตอนแรกได้กลิ่น ผมก็ว่ากลิ่นอะไร อ๋อ มันกลิ่นธรรมชาติ ผมไม่เคยดมมาก่อน โอ้สุดยอดเลยบ้านนอก คนอื่นว่าฝรั่งมันบ้า เพราะเขาไม่คิดว่า ทำไมฝรั่งอยากไปอยู่บ้านนอก เขาคิดว่าฝรั่งมีแต่คนรวย ฝรั่งไม่มีคนยากจน เขาไม่รู้จริงๆ ว่าฝรั่งส่วนมากลำบาก บ้านก็ไม่มี ที่ดินก็ไม่มี เป็นขี้ข้าเขาหมด ลูกก็ไม่มีอนาคต ปัญหาของระบบทุนนิยมคือเรื่องเงิน เงินถูกจำกัดเป็นก้อนเล็กๆ คนรวยกวาดเงินไปเยอะ จนเหลือนิดเดียว มันแบ่งกันไม่ลงตัว ทำให้มีคนจนเยอะ ถ้ามีคนรวย ๑ คน จะมีคนจน เป็นร้อยเลย ระบบทุนนิยมจึงอยู่ได้ ปัญหาของคนยากจนคือ ทำยังไง จะมีชีวิตที่ดี เราจะหลุดพ้น จากความยากจนได้ ต้องหาสิ่งที่ไม่ใช่เงิน อันนี้เป็นจุดเด่นของประเทศไทย ชาวบ้านธรรมดา อาจจะไม่มีเงินเยอะ แต่เขาสามารถจะหาหลายสิ่งหลายอย่าง ที่มีคุณค่า มากกว่าเงินตั้งเยอะ แค่อยากหาคำตอบให้ชีวิต ผมตกลงกับแฟนว่าเราจะไปอยู่บ้านนอก ผมจะไม่รับจ้างสอนภาษาอังกฤษ เขาก็ตกลง แต่ปัญหาคือ ผมทำเกษตรไม่เป็น ช่วงแรกก็ลำบาก ต้องกลับมาแบกอิฐเหมือนเดิม วันละร้อยยี่สิบบาท โอ้โฮ. ..เหนื่อย เพราะที่อังกฤษ ถึงจะแดดร้อน แต่อากาศเย็น เดินไม่ได้ ต้องวิ่ง ก็อุ่นได้ แต่ขอนแก่นช่วงนั้น เป็นเดือน ๔ อากาศร้อนมาก ๔๐ กว่าองศา บางครั้ง ผมเป็นลม เขาเอาน้ำมาสาด โอ๊ย.! ฝรั่งมันบ้า ทำไม ไม่กลับบ้าน คิดผิดหรือเปล่า ทำไมต้อง มาลำบากขนาดนี้ เขาคิดว่า ผมเป็นฆาตกร ไปฆ่าคนที่อังกฤษ แล้วกลับบ้านไม่ได้ หนีคดีมา ความจริงไม่ใช่ ผมก็แค่อยากหาคำตอบในชีวิต บางเรื่องเท่านั้น อยากหาความสุข ที่เป็นแบบ ยั่งยืนสักหน่อย บางครั้งก็คิดหนีไปที่อื่นเหมือนกัน แต่ผมไม่รู้ว่า ถ้าอยู่ที่นี่ไม่ได้จะไปอยู่ที่ไหน คิดว่า เราต้องหาคำตอบให้ได้ ปัญหาอาจจะอยู่ที่ตัวของผมเอง แต่ในภาพรวมที่นี่ดี สิ่งแวดล้อมดี สะอาด ถ้าเรามีลูก เราอยากให้ลูกของเราอยู่ในที่สะอาด อาหารธรรมชาติฟรีๆ ก็มีเยอะมาก ในภาคอีสาน เห็ดแดง หน่อไม้ ไข่มดแดง ดอกกระเจียว ผักอีหรอก แมงคับแมงคาม ขี้กะปอมเยอะ แต่บางคนก็ไม่กินนะ บางคนก็กิน ซึ่งมันดีมากเพราะว่า ๑.สะอาด อาหารธรรมชาติ ไม่มีใครไปใส่ปุ๋ยเคมี ๒.ไม่ได้ซื้อ ไม่ได้ใช้เงิน ขอให้ขยันเดินไปเก็บ สมัยก่อน ที่อังกฤษ ผมจะเดินแบกอิฐทั้งวัน เมื่อได้เงินแล้ว ก็เอาเงินเกือบทั้งหมดไปซื้ออาหารในร้าน ฝรั่งส่วนมาก ทำงานหนักทุกวัน แต่เงินที่เขาได้ มันเพียงพอที่จะซื้ออาหารกินเท่านั้น ไม่มีเงินเหลือ ฝากธนาคาร นิยามความรวยกับความจน มันเป็นเรื่องแปลกนะที่ประเทศไทย คนยากจนมีหนี้สินเยอะ ที่อังกฤษมีแต่คนรวย ที่มีหนี้สิน คนจนไม่มีหนี้ เพราะเขาไม่ให้คนจนยืมเงิน เนื่องจากกลัวจะไม่มีปัญญาใช้คืน จึงไม่มีสิทธิ์ มีหนี้สิน แต่คนรวยยืมเงินได้ คำว่ารวยกับคำว่าจน มันคืออะไรกันแน่ ? ที่ขอนแก่นเขาว่าผมบ้าบ้าง ฝรั่งยากจนบ้าง ฝรั่งตกอับบ้าง ฝรั่งขี้นก ฝรั่งไม่มีเงิน แต่ผมบอกว่า ไม่ใช่ ผมรวยนะ เขาถามว่ารวยได้ยังไง ผมบอกว่า ๑. ผมมีบ้าน ผมทำบ้านเล็กๆ เป็นกระท่อมน้อยๆ เอาหญ้ามามุงหลังคา ชาวบ้านเรียกว่า เถียงนา ไม่ใช่บ้านหรอก ผมบอกว่าใช่ มันบ้านของผม ไม่ใช่บ้านเจ้านาย ราคาหนึ่งหมื่นสองพันบาท อยู่ได้ครับ มันกันแดดกันฝนได้ แค่นั้นผมก็รวยแล้ว ๒. มีที่ดิน แค่ ๖ ไร่เท่านั้นเอง ที่นั่นเขาบอกว่ากระจอก มีนิดเดียว แต่สำหรับฝรั่ง มันเยอะมาก จริงๆ ผมคิดว่า มันเป็นเรื่องสำคัญ เป็นพื้นฐานของชีวิต เราต้องมีที่อยู่อาศัยเป็นของเรา ไม่ใช่ของเจ้านาย เพราะว่าถ้ามันเป็นของเจ้านาย เราต้องไปหาเงินให้เขา ถ้าเราไม่มีเงิน เขาก็ไล่เราออก เราไม่มีที่อยู่นะ เพราะฉะนั้น ต้องมีบ้านเป็นของตัวเองไว้ก่อน ซึ่งผมก็มีบ้าน คิดว่าลูกของผม จะต้องมีบ้านแน่ๆ ด้วย เรื่องเกษตรผมทำไม่เก่ง แต่ที่ทำได้ง่ายคือ ปลูกต้นไม้ ไม้ประดู่ ไม้สะเดา ไม้ยาง ปลูกไว้ให้ลูกสร้างบ้าน ประเทศไทยอุดมสมบูรณ์ ต้นไม้โตเร็วมาก แค่ ๒๕-๓๐ ปี ตัดได้แล้ว ไม่เหมือนอังกฤษ ๒๐๐ ปีได้เท่านี้เอง เพราะอากาศเย็น เป็นเรื่องแปลก ที่คนไทยจะบ่น โอ๊ย..มันร้อนๆ ผมว่ากลับเป็นเรื่องดี แสงแดดเยอะ จะทำการเกษตรได้ ตลอดเวลา ๑ ปี ทำได้ทุกวัน แต่คนไทยจะบ่นร้อนๆ ไม่เอาๆ อยากเป็นคนผิวขาวดีกว่า แต่คนอังกฤษ เขาถือคนผิวขาวเป็นคนจน เพราะว่าไม่มีปัญญา จะไปเมืองนอก ซึ่งกลับกันเลย แม้แต่พ่อของผม เขาก็ยังมีเครื่องอาบแดดเพื่อให้ผิวเป็นสีแทน ให้ดูเป็นแบบคนมีสตางค์ แต่คนไทย กลับอยากมีผิวขาว จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 17:41:00 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ผมมีลูก ๓ คน ชาย ๒ หญิง ๑ สิ่งสำคัญที่สุด ๒ เรื่องในชีวิตของเรา คือ ๑.ต้องมีบ้าน เป็นของตัวเองให้ได้ จึงจะถือว่า ชีวิตประสบความสำเร็จ ๒.ต้องมีงานทำทุกวัน ไม่ได้จำกัดว่า ต้องเป็นงานอะไร แต่ขอให้ มีงานทำทุกวัน ชีวิตจึงจะไม่สูญเปล่า วิธีเดียวที่รับประกันได้ว่า ลูกมีงานทำ คือการมีที่ทำกินให้เขา และเราต้องช่วยให้เขาทำเป็น ผมคิดว่าคนชนบทจริงๆใครมีที่ดินทำกินแล้วจะไม่ตกงาน เว้นแต่คนขี้เกียจ ซึ่งบางคนมีที่ดินเยอะ แต่ไม่ยอมทำ ถ้าเราสั่งสอน ให้ลูกรู้จักทำมาหากิน เขาก็ไม่ตกงาน ผมถือว่างานที่อิสระ และมีประโยชน์ มากที่สุด คืองานเกษตรซึ่งช่วยให้เรากินอิ่มทุกวัน คนอังกฤษกินไม่อิ่มเยอะมากนะ ผมไม่อยากให้ลูกของผมอดอาหาร อยากให้ลูกกินอิ่มในลักษณะที่ส่งเสริมสุขภาพด้วย กินอาหาร ที่ไม่มีสารพิษ กินอาหารแบบเรียบง่ายก็ได้ แต่อิ่มทุกวัน เมื่อมีบ้าน มีงาน มีอาหาร ลูกของผม ก็จะรวยที่สุด ผมอยากให้ลูกอยู่บ้านนอก เพราะว่าสะอาด จ้างเท่าไหร่ ก็ไม่อยาก ให้ไปอยู่ ในเมืองหรอกเพราะสกปรก แออัด สำคัญที่สุดคือเรื่องของสังคม ผมไม่อยากให้ลูกไปอยู่ในเมือง เพราะว่า คนเมืองเห็นแก่ตัว วิ่งไปหาเงินอย่างเดียว แข่งขันกันเยอะ เดี๋ยวก็ฆ่ากัน ด่ากันทุกวัน ไม่สงบ อยากให้ลูกอยู่บ้านนอก เขาจะได้สิ่งที่หายากที่สุดในโลก คนอีสานบ้านนอกเป็นคนดีมากนะ มีน้ำใจ รู้จักช่วยเหลือคนอื่น เอื้ออาทรกัน เกื้อกูลกัน แบ่งปันกัน ไม่แข่งขันกัน ความเป็นชุมชนเป็นสิ่งที่หายากนะ ถ้าเราไปอยู่ในเมือง จะอยู่แบบ ของใครของมัน บ้านคนละหลัง ครอบครัวคนละหลัง ไม่รู้จักกัน ถ้าเราอยู่ในชุมชนเล็กๆ เราก็ช่วยเหลือกันได้ คุยกันได้ แบ่งปันกันได้ ในที่สุดเราก็จะเป็นคนมีน้ำใจได้ ลูกของผมเขาเป็นคนมีน้ำใจ เขาอาจจะไม่มีเงิน ไม่ได้เรียนหนังสือสูงๆ แต่เขาจะมี สิ่งที่ดีกว่า นั้นเยอะ คือเขาจะมีที่อยู่อาศัย มีชุมชนที่ดี ไม่มียาเสพติดไม่มีการพนัน ไม่มีอาชญากรรม มันน่าอยู่ ขอให้เราอยู่ในชุมชนที่เป็นแบบนั้น มันก็ดีนะ ไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องเป็นห่วง ลูกก็จะเป็นคนดี ไม่ติดยา ไม่ขี้ขโมย ไม่เล่นไพ่ มีน้ำใจและรู้จักช่วยเหลือคนอื่นลูกผมเรียน หนังสือไม่เก่ง ปีนี้เขาได้คะแนนเป็นอันดับที่ ๑๙ ในห้องของเขา มีนักเรียน ๓๙ คน มันเดินสายกลาง พอดีเลย (หัวเราะ) แต่ผมไม่ได้สนใจเรื่องอันดับคะแนนหรอก ครูเขาเขียนถึงอุปนิสัยของลูกว่า เป็นคนที่มีน้ำใจ ชอบช่วยเหลือคนอื่น ซึ่งผมไม่ได้สอนแบบนั้น ฝรั่งส่วนมากจะเห็นแก่ตัว ผมเคยอยู่ ในสังคม อย่างนั้นมาก่อน มันเปลี่ยนยากครับ ผมจึงไม่ได้สอนให้ลูกเป็นคนมีน้ำใจ แต่มันเป็นที่ชุมชน เป็นวิถีชีวิต ของคนอีสาน ที่เริ่มซึมเข้าไปในกระดูกของเขา ทำให้ลูกอายุแค่ ๘ ขวบเป็น คนมีน้ำใจ ผมถือว่าสุดยอดแล้ว ผมภูมิใจในตัวของลูกมากๆ เรื่องเรียนไม่สำคัญหรอก สำคัญที่สุดนั้น เป็นความมีน้ำใจถ้าเขาสามารถรักษาสิ่งนี้ไว้ตลอดชีวิต ผมคิดว่า เขาคงมีความสุขแน่ วิเคราะห์เจาะลึกอีสานบ้านเฮา ผมเคยบังคับลูกชายคนแรก ตอนอายุประมาณ ๓ ขวบ จับมานั่งสอนภาษาอังกฤษ เขาก็ร้องไห้ ๆ ไม่เอาๆๆ ผมก็คิดว่า เอ๊ะ..เราน่าจะเลิกทรมานเด็ก ปล่อยให้เขามีความสุข ตั้งแต่วันนั้น ผมบอก จะไม่สอนเขาอีก แต่ถ้าอยากเรียนมาบอกผม จะสอนให้ ตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้ เขายังไม่บอกผมเลย ผมก็มาคิดว่า จะให้ลูกเรียนภาษาอังกฤษเพื่ออะไร ในหมู่บ้าน ของผมมี ๕๐ ครอบครัว ทุกคนพูดอีสานอย่างเดียว แม้แต่ผมก็ยังพูด แล้วจะให้เขาเรียนภาษาอังกฤษ เพื่ออะไร? สมมุติว่าลูกของผมอยากอยู่ในหมู่บ้านนี้ตลอดชีวิต ภาษาอังกฤษก็จะเป็นความรู้ที่ไม่เป็นประโยชน์อะไรทั้งสิ้น ผมเคยเรียกว่า มันเป็นวิชาขี้ข้า เอาไว้รับจ้างเฉยๆ เอาไปหาเงิน คนที่มีความรู้ ภาษาอังกฤษ จะเอาอันนี้แลกกับเงินอย่างเดียว เขาไม่ได้เรียนเพื่อชีวิตของเขา เขาอยากเอาเงิน ไปทำงานสูงๆ หน่อย ปัญหาของคนอีสานมีมากในเรื่องของการศึกษา คนอีสานส่วนมากไม่อยากให้ลูกเป็นคนอีสาน ไม่อยากให้ลูกเป็นคนบ้านนอก ไม่อยากให้ลูกพูดภาษาอีสาน อยากให้พูดไทย ชาวบ้านส่วนมาก คิดอยากให้ลูกได้ดีในชีวิต คิดว่าสิ่งที่ดีในชีวิตของลูกคือ ๑.ไม่ได้พูดอีสาน พูดแต่ภาษาไทย ๒. พูดภาษาอังกฤษด้วย ๓. เล่นคอมพิวเตอร์ได้ ๔.ไปอยู่ในเมือง ๕.ไปรับจ้างเขา ๖. ไปสร้าง หนี้สิน ไปซื้อบ้านหลังเล็กๆ ราคา ๒ ล้าน ๓ ล้านบาท เขาคิดว่า อย่างนี้ลูกของเขาได้ดี ซึ่งผมไม่เห็นด้วย ผมก็อยากให้ลูกของผมได้ดีเหมือนกัน แต่ภาษาอังกฤษ ไม่ใช่ปัจจัย ที่จะช่วยให้เขาได้ชีวิตที่ดี อาจจะเอาไปแลกเงินในบางช่วงได้ แต่ผมหวังว่า ลูกของผม จะมีความคิด สูงกว่านั้น ชีวิตน่าจะมีไว้เพื่อหาสิ่งที่ไม่ใช่เงิน ถ้าเขาเรียนรู้ เพื่ออยาก จะหาเงิน อย่างเดียวก็น่าเสียใจนะเพราะความรู้เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด แต่การเรียนรู้เป็นสิ่งที่เราต้องทำทุกวันตลอดชีวิต เราหยุดเรียนรู้ไม่ได้ แต่เราไม่น่าจะเรียน เพื่อเอาความรู้ เอาปริญญา ไปแลกกับเงิน ทำให้ความรู้ไม่มีคุณค่า จุดอ่อนจุดแข็งของคนไทย ผมคิดว่าคนไทยส่วนมากยังไม่เข้าใจระบบทุนนิยม เห็นฝรั่งที่ไหน ก็คิดว่ารวยไปหมด เก่งไปหมด คิดว่าการพัฒนา ในระบบทุนนิยมจะทำให้ทุกคนมีเงิน ไม่เข้าใจว่าประเทศที่พัฒนาระบบทุนนิยม นานแล้ว เช่น อังกฤษ สหรัฐ มีปัญหาเยอะมาก แต่คนไทยก็คิดว่า เมืองนอก ดีกว่า อันนี้จุดอ่อนครับ คือคนไทยสนใจเมืองนอก ไม่ได้สนใจ ประเทศไทย ผมเป็นฝรั่ง คุณเลยนั่งฟังผม ถ้าผมเป็นชาวบ้าน คุณจะไม่สนใจผม อันนี้เป็นจุดอ่อนนะ แต่จุดแข็งคือ ชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ แผ่นดินประเทศไทย อุดมสมบูรณ์มากๆ ที่ดินเยอะมาก น้ำเยอะมาก แสงแดดเยอะมาก ทำเกษตรอยู่รอดแน่ เป็นพลังแผ่นดิน ใครๆ ก็อยากได้ประเทศไทย ผมก็ได้ถึง ๖ ไร่ คนไทยโชคดีมากๆ ที่ได้ในหลวง เป็นผู้นำ พระองค์ท่านเป็นคนที่ทำงานหนักมาก เพื่อช่วยให้คนคิดได้ ช่วยให้คนอยู่ได้ จะหากษัตริย์ในประเทศอื่น ไม่ค่อยมีแบบนี้ ปัญหาคือคนไทยส่วนมากนับถือในหลวง แต่ไม่ยอมปฏิบัติ ตามคำสอนของในหลวง พระองค์ท่านบอกมา ๒๗ ปีถึงเศรษฐกิจพอเพียง แต่คนไทยก็ไม่รู้จักพอเพียง เอาอย่างเดียว ถึงยกมือไหว้ในหลวง แต่เวลาดำรงชีวิต ไม่ได้ทำตามในหลวง ก็ในหลวงบอกไว้แล้วว่า ไม่จำเป็นที่จะต้องเป็นเสือ ขอให้มีอยู่มีกินไว้ก่อน ถ้าทุกคนเริ่มคิดจริงๆ ถึงสิ่งที่ในหลวงพูด เราน่าจะช่วยให้ประเทศไทยอยู่ได้ เพราะความคิด ของในหลวง เรื่องเศรษฐกิจพอเพียง ต้องอาศัย พลังแผ่นดิน ทำได้เฉพาะประเทศไทยนะ เศรษฐกิจพอเพียง ที่อื่นทำไม่ได้หรอก เพราะเขาไม่มีที่ดิน ไม่มีทรัพยากรธรรมชาติเยอะ เหมือนประเทศไทย พวกคุณโชคดีที่ได้แผ่นดินดีๆ ได้ผู้นำที่ดีด้วย และเรื่องที่ ๓ เรื่องศาสนา ผมคิดว่าศาสนาพุทธ มีความสำคัญมากๆ สำหรับคนไทย ไม่ใช่แค่นับถือไหว้พระ แค่นั้นไม่พอ แต่อยู่ที่การปฏิบัติ ด้วยนะ มักน้อย สันโดษ พอเพียง ธรรมะคือธรรมชาติ เป็นเรื่องง่ายๆ พึ่งตนเองก็ได้ ปรัชญาของ ศาสนาพุทธ ทำได้นะ แต่คนไทยจำนวนน้อยที่เข้าใจ จริงๆ แล้วศาสนาพุทธ เป็นศาสนาที่ออกแบบให้เหมาะสม สำหรับคนบ้านนอก ให้ใช้ชีวิตร่วมกับ ธรรมชาติ โดยไม่ทำลาย ไม่เอาเปรียบ แต่ให้เราเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ อยากบอกอะไรคนไทย คุณโชคดีมากๆ ที่เกิดในประเทศไทยที่อุดมสมบูรณ์ ไม่ต้องไปรบกับใคร ไม่ต้องไปเอาน้ำมัน จากใคร ไม่ต้องไปเบียดเบียนคนอื่น ประเทศไทยอยู่ได้ กินอิ่ม มีเหลือแจกด้วย อย่าไปคิด เรื่องเงินอะไรมาก อย่าลดคุณค่าความเป็นไทยของตัวเองลง คนไทยส่วนมาก นิสัยดีจริงๆ คนไทยมีน้ำใจ หายากนะ คนไทยมีพระเจ้าอยู่หัวมีแผ่นดินที่อุดมสมบูรณ์ มีศาสนาพุทธ ที่ดีมาก ทั้ง ๓ อย่างนี้พยายามรักษาเอาไว้ให้ได้ ชีวิตที่ไม่ทะเยอทะยานเกินไป คือชีวิต ที่มีคุณภาพ ชาวบ้านทุกคนทำได้ ผมเองถึงยังทำไม่สำเร็จ แต่มั่นใจว่าจะทำได้แน่ในอนาคต ถ้าผมทำได้ คนอื่นก็คงทำได้ง่ายกว่าผมเยอะ ทุกอย่างอยู่ที่เรา ถ้าเราไม่อยากได้อะไร มากเกินไป ในชีวิต ชีวิตมันก็ง่าย พยายามทำให้ชีวิตมันง่ายขึ้น อย่าให้มันสับสน อย่าให้มันลำบาก พยายามรักษา สิ่งแบบนี้ให้ดี และอย่าเชื่อฝรั่งมากเกินไป.......... จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 17:50:17 ]

ความคิดเห็นที่ 26 .....รวมอานิสงส์ทำบุญ สำคัญที่ควรรู้ไว้ ...... Date: Tue, 23 Nov 2004 19:42:59 +0700 รวมอานิสงส์ทำบุญสำคัญที่ควรรู้ไว้ อานิสงส์10ข้อของการไม่กินเนื้อสัตว์ 1.เป็นที่รักของบรรดาเทพ พรหม ตลอดจนมนุษย์และสัตว์ทั้งหลาย 2.จิตอันเป็นมหาเมตตาย่อมบังเกิดขึ้น 3.สามารถตัดขาดความอาฆาต ดับอารมณ์เxxx้ยมโหดเครียดแค้นในใจลงได้ 4.ปราศจากโรคภัยร้ายแรงมาเบียดเบียนร่างกาย 5.มีอายุมั่นขวัญยืน 6.ได้รับการปกป้องคุ้มครองจากเทพทั้งปวง 7.ยามหลับนิมิตเห็นแต่สิ่งที่ดีงามเป็นสิริมงคล 8.ย่อมระงับการจองเวร สลายความอาฆาตแค้นซึ่งกันและกัน 9.สามารถดำรงอยู่ในกระแสพระนิพพาน ไม่พลัดหลงตกลงสูอบายภูมิ 10.ทันทีที่ละสังขารจากโลกนี้ จิตจะมุ่งสู่สุคติภพ อานิสงส์การจัดสร้างพระพุทธรูปหรือสิ่งพิมพ์อันเกี่ยวกับพระธรรมคำสอนเป็นกุศลดังนี้ 1.หน้าที่การงานจะเจริญรุ่งเรือง ได้ลาภ ยศ สรรเสริญตามปรารถนา 2.เจ้ากรรมนายเวรจะอโหสิกรรม หนี้กรรมในอดีตจะคลี่คลาย 3.สุขภาพแข็งแรง สติปัญญาแจ่มใส ปัญหาชีวิตคลี่คลาย 4.เป็นปัจจัยสู่พระนิพพานในภพต่อๆไป 5.สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครอง โพยภัยอันตรายผ่อนหนักเป็นเบา 6.จิตใจสงบ ปล่อยวางได้ง่าย มองเห็นสัจธรรมแห่งชีวิต 7.เป็นที่รักที่เมตตามหานิยมของมวลมนุษย์มวลสัตว์และเหล่าเทวดา 8.ทำมาค้าขึ้น ไม่อับจน การเงินไม่ขาดสายไม่ขาดมือ 9.โรคภัยของตนเอง ของพ่อแม่ และของคนใกล้ชิดจะเบาบางและรักษาหาย 10.ตอบแทนพระคุณของพ่อแม่ได้เต็มที่ เป็นเนื้อนาบุญอย่างเอนกทุกชาติของผู้สร้างที่เกิดจะได้ฟังธรรมจากพระอริยเจ้า ปัญญาในธรรมแก่กล้าสามารถได้อภิญญาหก สำเร็จโพธิญาณ อานิสงส์การบวชพระ บวชชีพรามณ์(บวชชั่วคราวเพื่อสร้างบุญ,อุทิศให้พ่อแม่เจ้ากรรมนายเวร) 1.หน้าที่การงานจะเจริญรุ่งเรือง ได้ลาภ ยศ สรรเสริญตามปรารถนา 2.เจ้ากรรมนายเวรจะอโหสิกรรม หนี้กรรมในอดีตจะคลี่คลาย 3.สุขภาพแข็งแรง สติปัญญาแจ่มใส ปัญหาชีวิตคลี่คลาย 4.เป็นปัจจัยสู่พระนิพพานในภพต่อๆไป 5.สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครอง โพยภัยอันตรายผ่อนหนักเป็นเบา 6.จิตใจสงบ ปล่อยวางได้ง่าย มองเห็นสัจธรรมแห่งชีวิต 7.เป็นที่รักที่เมตตามหานิยมของมวลมนุษย์มวลสัตว์และเหล่าเทวดา 8.ทำมาค้าขึ้น ไม่อับจน การเงินไม่ขาดสายไม่ขาดมือ 9.โรคภัยของตนเอง ของพ่อแม่ และของคนใกล้ชิดจะเบาบางและรักษาหาย 10.ตอบแทนพระคุณของพ่อแม่ได้เต็มที่ สำหรับผู้ที่บวชไม่ได้เพราะติดภาระกิจต่างๆ ก็สามารถได้รับอานิสงส์เหล่านี้ได้ด้วยการสร้างคนให้ได้บวชสนับสนุนส่งเสริมอาสาจัดการให้คนได้บวช มาสร้างบุญบารมีกันเถอะ 1.นั่งสมาธิอย่างน้อยวันละ15นาที(หรือเดินจงกรมก็ได้) อานิสงส์---เพื่อสติปัญญาที่เฉลียวฉลาดขึ้นทั้งภพนี้และภพหน้า เพื่อจิตใจที่สว่างผ่อนปรนจากกิเลส ปล่อยวางได้ง่ายจิตจะรู้วิธีแก้ปัญหาชีวิตโดยอัตโนมัติ ชีวิตจะเจริญรุ่งเรืองไม่มีวันอับจน ผิวพรรณผ่องใส สุขภาพกายและจิตแข็งแรง เจ้ากรรมนายเวรและญาติมิตรที่ล่วงลับจะได้บุญกุศล 2.สวดมนต์ด้วยพระคาถาต่างๆอย่างน้อยวันละครั้งก่อนนอน อานิสงส์---เพื่อให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครอง ชีวิตหน้าที่การงานเจริญก้าวหน้า เงินทองไหลมาเทมา แคล้วคลาดจากอุปสรรคทั้งปวง จิตจะเป็นสมาธิได้เร็ว แนะนำพระคาถาพาหุงมหากา,พระคาถาชินบัญชร, พระคาถายอดพระกัณฑ์ไตรปิฎก เป็นต้นเมื่อสวดเสร็จต้องแผ่เมตตาทุกครั้ง 3.ถวายยารักษาโรคให้วัด,ออกเงินค่ารักษาให้พระตามโรงพยาบาลสงฆ์ อานิสงส์---ก่อให้เกิดสุขภาพร่มเย็นทั้งครอบครัว โรคที่ไม่หายจะทุเลาสุขภาพ ฃกายจิตแข็งแรง อายุยืนทั้งภพนี้และภพหน้า ถ้าป่วยก็จะไม่ขาดแคลนการรักษา 4.ทำบุญตักบาตรทุกเช้า อานิสงส์---ได้ช่วยเหลือศาสนาต่อไปทั้งภพนี้และภพหน้า ไม่ขาดแคลนอาหารตายไปไม่หิวโหย อยู่ในภพที่ไม่ขาดแคลน ข้าวปลาอาหารอุดมสมบูรณ์ 5.ทำหนังสือหรือสื่อต่างๆเกี่ยวกับธรรมะแจกฟรีแก่ผู้คนเป็นธรรมทาน อานิสงส์---เพราะธรรมทานชนะการให้ทานทั้งปวง ผู้ให้ธรรมจึงสว่างไปด้วยลาถยศสรรเสริญ ปัญญา และบุญบารมีอย่างท่วมท้น เจ้ากรรมนายเวรอโหสิกรรมให้ชีวิตจะเจริญรุ่งเรืองอย่างไม่คาดฝัน 6.สร้างพระถวายวัด อานิสงส์---ผ่อนปรนหนี้กรรมให้บางเบา ให้ชีวิตเจริญรุ่งเรือง สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครอง แคล้วคลาดจากอุปสรรคทั้งปวง ครอบครัวเป็นสุข ได้เกิดมาอยู่ในร่มโพธิ์ของพุทธศาสนาตลอดไป 7.แบ่งเวลาชีวิตไปบวชชีพรามณ์หรือบวชพระอย่างน้อย9วันขึ้นไป อานิสงส์---ได้ตอบแทนคุณพ่อแม่อย่างเต็มที่ ผ่อนปรนหนี้กรรมอุทิศผลบุญให้ญาติมิตรและเจ้ากรรมนายเวร สร้างปัจจัยไปสู่นิพพานในภพต่อๆไป ได้เกิดมาอยู่ในร่มโพธิ์ของพุทธศาสนาจิตเป็นกุศล 8.บริจาคเลือดหรือร่างกาย อานิสงส์---ผิวพรรณผ่องใส สุขภาพแข็งแรง ช่วยต่ออายุ ต่อไปจะมีผู้คอยช่วยเหลือไม่ให้ตกทุกข์ได้ยาก เทพยดาปกปักรักษา ได้เกิดมามีร่างกายที่งดงามในภพหน้า ส่วนภพนี้ก็จะมีราศีผุดผ่อง 9.ปล่อยปลาที่ซื้อมาจากตลาดรวมทั้งปล่อยสัตว์ไถ่ชีวิตสัตว์ต่างๆ อานิสงส์---ช่วยต่ออายุ ขจัดอุปสรรคในชีวิตชดใช้หนี้กรรมให้เจ้ากรรมนายเวรที่เคยกินเข้าไป ให้ทำมาค้าขึ้นหน้าที่การงานคล่องตัวไม่ติดขัด ชีวิตที่ผิดหวังจะค่อยๆฟื้นคืนสภาพที่สดใสเป็นอิสระ 10.ให้ทุนการศึกษา,บริจาคหนังสือหรือสื่อการเรียนต่างๆ,อาสาสอนหนังสือ อานิสงส์---ทำให้มีสติปัญญาดี ในภพต่อๆไปจะฉลาดเฉลียวมีปัญญา ได้มีโอกาสศึกษาเล่าเรียนอย่างรอบรู้ สติปัญญาสมบูรณ์พร้อม 11.ให้เงินขอทาน,ให้เงินคนที่เดือดร้อน(ไม่ใช่การให้ยืม) อานิสงส์---ทำให้เกิดลาภไม่ขาดสายทั้งภพนี้และภพหน้า ไม่ตกทุกข์ได้ยาก เกิดมาชาติหน้าจะร่ำรวยและไม่มีหนี้สิน ความยากจนในชาตินี้จะทุเลาลงจะได้เงินทองกลับมาอย่างไม่คาดฝัน 12.รักษาศีล5หรือศีล8 อานิสงส์---ไม่ต้องไปเกิดเป็นเปรตหรือสัตว์นรก ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ผู้ประเสริฐครบบริบูรณ์ ชีวิตเจริญรุ่งเรือง กรรมเวรจะไม่ถ่าโถม ภัยอันตรายไม่ย่างกราย เทวดานางฟ้าปกปักรักษา ทั้ง12ข้อนี้เป็นเพียงตัวอย่างบุญที่ยกขึ้นมาเพื่อแสดงให้เห็นถึงอานิสงส์ที่ท่าน พึงจะได้รับ จงเร่งทำบุญเสียแต่วันนี้ เพราะเมื่อท่านล่วงลับ ท่านไม่สามารถสร้างบุญได้อีกจนกว่าจะได้เกิด หากท่านไม่มีบุญมาหนุนนำ แรงกรรมอาจดึงให้ท่านไปสู่ภพเดรัจฉาน ภพเปรต ภพสัตว์นรกที่ไม่อาจสร้างบุญสร้างกุศลได้ ต่อให้ญาติโยมทำบุญอุทิศให้ก็อาจไม่ได้รับบุญ ดังนั้นท่านจงพึ่งตนเองด้วยการสร้างสมบุญบารมีซึ่งเป็นทรัพย์สินที่ท่าน จะนำติดตัวไปได้ทุกภพทุกชาติเสียแต่วันนี้ด้วยเทอญ จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 17:54:42 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ......พระเครื่องประจำวันเกิด ...... วันอาทิตย์ สิทธิการิยะ ท่านว่าคนเกิดวันอาทิตย์นั้นเป็นคนมีความมาดมั่น มุ่งมั่นในงาน มีความว่องไว แต่มักฉุนเฉียวง่าย การตัดสินใจมักขาดความยั้งคิด โบราณจารย์ท่านจึงให้พระพุทธปางถวายเนตรเป็นพระประจำวันเกิด เนื่องจากปางถวายเนตร เป็นปางยืนพิจารณาธรรมอันปิติ ในท่าสำรวม หมายถึงการกระทำอย่างมีสติ ดังนั้นเมื่อดาวอาทิตย์ เป็นตำแหน่งลักขณาที่มีอำนาจอยู่ในตัว พระเครื่องที่ผู้เกิดวันอาทิตย์ควรอาราธนาเพื่อความเป็นศิริมงคลนั้น ควรจะเป็นพระพิมพ์ที่ผ่านความร้อนจากไฟ เนื่องจากจะช่วยหนุนธาตุประจำตัว และโดยเฉพาะอย่างยิ่งควรเป็นพระปางมารวิชัย เนื่องจากเป็นพระพิมพ์ ที่พระพุทธเจ้าทรงเอาชนะพญามาร เนื่องจากเจ้าชะตาผู้เกิดวันอาทิตย์ เป็นผู้ที่มีความมุ่งมั่นตั้งใจประกอบอาชีพ จึงมักมีศัตรูหรือ อริ พระเครื่องที่เหมาะสำหรับผู้ที่เกิดวันอาทิตย์ได้แก่ พระรอด ลำพูน , พระดง ลำพูน , พระขุนแผน กรุวัดบ้านกร่าง จังหวัดสุพรรณบุรี , พระหลวงพ่อโต กรุบางกระทิง พิมพ์มารวิชัย , พระกริ่งคลองตะเคียน อยุธยา , พระกรุวัดตะไกร อยุธยา , พระกรุขรัวอีโต้ วัดเลียบ กทม. ฯลฯ สรุป สำหรับคนที่เกิดวันอาทิตย์ พระคู่กายควรจะเป็น พระนั่งศิลปแบบนั่งมารวิชัย เป็นดีที่สุด วันจันทร์ สิทธิการิยะ ท่านว่าคนที่เกิดวันจันทร์ เป็นคนมีเสน่ห์ เป็นที่รักแก่บุคคลทั้งหลาย โกรธง่ายหายเร็ว ทำการสิ่งใดมักละเอียด เหมาะสำหรับงานด้านศิลปะวิทยา แต่เป็นผู้ใจน้อย อ่อนไหว ทำให้ขาดอำนาจและวาสนา โบราณจารย์จึงให้พระปางห้ามญาติเป็นพระประจำวันจันทร์ เพราะดาวจันทร์ความคิดสับสน ปางนี้จึงเหมือนเตือนเจ้าชะตา ผู้ที่กำเนิดในตำแหน่งลัขณาดาวจันทร์นี้ ดุจพระพุทธองค์ห้ามญาติทั้งสองฝ่ายแย่งน้ำซึ่งกันและกัน เมื่อวันจันทร์เป็นวันที่มีเสน่ห์ แต่ขาดซึ่งอำนาจและวาสนา พระเครื่องที่เหมาะสำหรับ ผู้ที่เกิดวันจันทร์ ควรจะเป็นตระกูล พระยอดขุนพล เนื้อพระทำด้วยตะกั่วแก่ ดีบุก ปรอท (ชินเงิน) ตะกั่วเดือน ( ตะกั่วสนิมแดง) พระในชุดนี้ โบราณจารย์ท่านถือว่า เสริมบารมีในอำนาจยิ่งนัก พระเครื่องที่เหมาะสำหรับผู้ที่เกิดวันจันทร์ ได้แก่ พระในตระกูลเนื้อชิน อาทิเช่น พระร่วงหลังรางปืน จังหวัดสุโขทัย , พระร่วงหลังลายน้ำ จังหวัดลพบุรี , พระเชตุพน จังหวัดสุโขทัย , พระพิจิตรข้างเม็ดกรุเขาพนมเพลิง , พระกรุวัดราชบูรณะจังหวัดอยุธยา ฯลฯ สรุป สำหรับท่านที่เกิดวันจันทร์ พระคู่กายควรจะเป็น พระยอดขุนพล พระกรุต่างๆ เป็นดีที่สุด วันอังคาร สิทธิการิยะ ท่านว่าเป็นคนมุทะลุดุดัน มักเจ้าอารมณ์โมโหร้าย โกรธเคืองขุ่นอันตราย แต่เป็นคนรักจริง เอาจริงเอาจังต่อสิ่งที่ตนเองกระทำ โบราณจารย์ ท่านจึงให้พระปางไสยาสน์ เป็นพระปางประจำวันเกิด เพราะพระพุทธเจ้าไสยาสน์นั้นหมายถึงตอนที่พระพุทธองค์ท่านเสด็จดับขันธ์ปรินิพพาน คำว่านิพพาน เป็นว่า เย็น ดังนั้นเมื่อผู้ที่เกิดวันอังคารมีอารมณ์ร้อน จึงควรมีพระประจำวันคือ พระนอนเย็นอนุสติ เตือนใจให้รู้จักความเยือกเย็น ส่วนพระเครื่องที่เหมาะสำหรับผู้ที่เกิดวันอังคาร นั้นควรเป็นพระผงพุทธคุณ เนื่องจากเป็นพระที่มิได้ผ่านความร้อน อีกทั้งพุทธานุภาพ ขององค์พระ จะช่วยให้จิตใจเยือกเย็น เป็นสมาธิ สามารถบรรเทาธาตุโทสะจริต แห่งฤกษ์ชะตาวันเกิดได้ พระเครื่องที่เหมาะสมสำหรับผู้ที่เกิดวันอังคารได้แก่ พระผงในตระกูลสมเด็จ อาทิเช่น พระสมเด็จวัดระฆัง , พระสมเด็จวัดบางขุนพรหม , พระสมเด็จวัดเกศไชโย รวมถึงพระผงคณาจารย์ต่างๆ เช่น พระปิสันธ์วัดระฆัง พระวัดสามปลื้ม พระวัดท้ายตลาด พระวัดพลับ พระผงวัดปากน้ำ ภาษีเจริญ ฯลฯ สรุป สำหรับคนที่เกิดวันอังคาร พระคู่กายควรจะเป็นพระเนื้อผงต่างๆ เป็นดีที่สุด วันพุธ สิทธิการิยะ คนที่เกิดวันพุธแยกเป็นสองนัย กล่าวคือ พุธกลางวันอย่างหนึ่ง พุธกลางคืนอย่างหนึ่ง พุธกลางวันนั้น ท่านว่าเป็นคนมีฝีปากกล้า ค้าขายคล่องแคล่ว เดินทางเก่ง ติดต่อสื่อสารกับผู้ใดมักได้ลาภเสมอ แต่มักทำคุณคนไม่ขึ้น ทำดีสิ่งใด มักไม่มีใครเห็น โบราณจารย์ท่านจึงได้ให้พระปางอุ้มบาตร เป็นพระประจำวันเกิดในวันพุธกลางวัน หมายถึงการบิณฑบาตร โปรดสัตว์ โดยมิได้เห็นแก่พระราชามหากษัตริย์หรือขอทานยาจก แม้ผู้ใดปรารถนาในกุศล ท่านโปรดเท่าเทียมกัน จึงเป็นอนุสติ แก่เจ้าชะตาผู้เกิดในวันพุธกลางวัน ว่าแม้ทำความดี มิมีได้เห็น ก็ไม่ต้องใส่ใจ พุธกลางคืนนั้น ท่านว่า เป็นคนลึกลับมีความรู้ความสามารถในสิ่งที่คนทั่วไปไม่สามารถ มักจะมีลางสังหรณ์ทราบการณ์ล่วงหน้า แต่มักไม่ค่อยมีคนเข้าใจเวลามีปัญหา โบราณจารย์ท่านจึงให้พระปางป่าเลไลย์เป็นอณุสติ เนื่องจากพระปางนี้ เป็นปางที่พระพุทธเจ้าทรงเบื่อหน่ายพระสาวกที่ขัดแย้งกัน พระพุทธองค์จึงทรงเสด็จไปเพียงลำพัง ณ ป่าเลไลย์ มีช้างป่ามาถวายกล้วย และ ลิงมาถวายน้ำผึ้ง ฯลฯ สำหรับพระเครื่องที่เหมาะสำหรับผู้ที่เกิดวันพุธกลางวันนั้น เนื่องจากวันพุธเป็นฤกษ์แห่งการทำกิน พระเครื่องที่เหมาะสมนั้นควรเป็นพระประเภทลีลา หรือปางลีลาเสด็จกลับจากดาวดึงส์ มีความหมายแห่งความก้าวหน้า อาทิเช่น พระกำแพงเพชรลีลา พิมพ์ต่างๆ เช่น ลีลาเม็ดขนุน , ลีลาพลูจีบ , ลีลากลีบจำปา , ลีลาเมืองสวรรค์ ชัยนาท ลีลายี่สิบห้าพระพุทธศตวรรษ พุทธมณฑล ฯลฯ สำหรับพระเครื่องที่เหมาะสำหรับผู้ที่เกิดวันพุธกลางคืนนั้น เนื่องจากลักษณะวันนั้น ผู้ที่เกิดวันพุธกลางคืนมักมีสัมผัสพิเศษ และมีลางสังหรณ์มากกว่าวันอื่น ดังนั้น นอกจากพระเครื่องพระพิมพ์ที่อาราธนาแล้วควรจะมีเครื่องราง เสริมดวงได้ป้องกันอาถรรพ์ต่างๆ ซึ่งคนที่เกิดในวันนี้ สัมผัสได้ง่าย ตัวอย่างเครื่องรางที่ควรพกพา เช่น ราหูอมจันทร์ หลวงพ่อน้อย วัดศรีษะทอง , ตะกรุดคณาจารย์ต่างๆ , ลูกอมผงพุทธคุณ ฯลฯ สรุป สำหรับท่านที่เกิดวันพุธกลางวัน พระคู่กายคือ พระยืนปางลีลาต่างๆ สำหรับท่านที่เกิดวันพุธกลางคืน พระคู่กายคือ พวกเครื่องรางแบบต่างๆ จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 17:57:54 ]

ความคิดเห็นที่ 28 วันพฤหัสบดี สิทธิการิยะ คนที่เกิดวันพฤหัสฯนั้นท่านว่า เป็นคนมีปัญญาชาญฉลาด มีความยุติธรรมเที่ยงตรง มีความรู้กว้างขวาง ชอบเรียนรู้ ใจเอื้อเฟื้อ แต่เป็นคนไม่ยอมคน ไม่ฉ้อฉลจนเป็นคนสังคมแคบ ด้วยความที่เป็น ผู้มีความรู้มีปัญญา โบราณจารย์จึงให้พระปางสมาธิเป็นพระประจำวันเกิด เนื่องจากหมายถึงการเจริญสมาธิอันหมายถึงปัญญา สำหรับพระเครื่องที่เหมาะสมกับผู้ที่เกิดวันพฤหัสฯนั้น เนื่องจาก เป็นผู้ที่มีปัญญา มีความรู้กว้างขวาง พระพิมพ์ที่ช่วยเสริมดวงวาสนานั้น โบราณท่านว่า พระปางเปิดโลก ท่านถือว่าเป็นพระแห่งปัญญา เหมาะสำหรับผู้ที่เกิดวันนี้เป็นที่สุด พระพิมพ์นี่นี้ ที่มีชื่อเสียงอาทิเช่น กรุเตาเรียง จ.สุโขทัย พระร่วงเปิดโลกพิมพ์เม็ดทองหลาง จ.กำแพงเพชร ฯลฯ สรุป สำหรับท่านที่เกิดวันพฤหัสฯ พระคู่กายคือพระยืนปางเปิดโลกเป็นดีที่สุด วันศุกร์ สิทธิการิยะ คนที่เกิดวันศุกร์นั้นท่านว่าเป็นคนราคะจริตสูง เป็นคนหลงในสิ่งสวยงาม ชอบของสวยของงาม ทำงานประณีต โบราณจารย์ ท่านจึงให้พระปางรำพึง เป็นอณุสติเตือน ปางรำพึงนั้น ตามพุทธประวัติเป็นปางที่พระพุทธองค์ พิจารณาธรรมสังเวช หมายถึง อสุภกรรมฐาน ด้วยเหตุนี้ ผู้ที่เกิดวันศุกร์จึงควรมีพระปางรำพึงไว้เป็นอณุสติไว้ ไม่ให้หลง สำหรับพระเครื่องที่เหมาะสมกับผู้ที่เกิดวันศุกร์นั้น จึงควรเป็นพระปิตตาภควัมปติ เพื่อเป็นลักษณะอณุสติเตือนใจ มิให้หลงในสิ่งต่างๆ และเสริมดวงโชคลาภวาสนา จะไหลมาอย่างที่คาดไม่ถึง พระพิมพ์ปิตตาภควัมปติที่มีชื่อเสียงอาทิ เช่น พระภควัมปติ ของหลวงพ่อแก้ว จ.ชลบุรี พระภควัมปติของหลวงปู่เอี่ยม วัดสะพานสูง จ.นนทบุรี ฯลฯ สรุป สำหรับท่านที่เกิดวันศุกร์ พระคู่กาย ควรจะเป็นพระปิตตา มหาอุตม แบบต่างๆ เป็นดีที่สุด วันเสาร์ สิทธิการิยะ ท่านที่เกิดวันเสาร์ ท่านว่าเป็นคนจริงจังกับชีวิต พูดจริงทำจริง ภายนอกดูดุดันแต่ภายในใจเป็ฯคนใจอ่อน แต่เป็นคนที่หาคนทำร้ายได้ยากยิ่ง เนื่องจากตำแหน่งลักขณาดาวนี้ดวงแข็ง > โบราณจารย์ถือว่า คนเกิดวันเสาร์นั้นดวงแข็งไม่มีผู้ใดทำร้ายได้ จึงถือเอาพระปางนาคปรกเป็นพระประจำวันเกิด เนื่องจากหมายถึง พระยามุจรินทร์นาคราช มาแผ่พังพาฬป้องกันภยันตรายต่างๆแก่พระพุทธองค์ สำหรับพระเครื่องที่เหมาะสมสำหรับผู้ที่เกิดในวันเสาร์ เนื่องจากดาวเสาร์ เป็นคนจริงจังเคร่งเครียด พระพิมพ์ที่เสริมดวงของผู้ที่เกิดวันนี้นั้นควรจะเป็น พระที่ทำจากว่านอันเป็นคุณลักษณะที่เย็นและบริสุทธิ์จากธรรมชาติ อาทิเช่น พระว่านหลวงปู่ทวด วัดช้างไห้ ปัตตานี , พระกำแพงว่านหน้ากอง หน้าเงิน พระว่านจำปาศักดิ์ ประเทศลาว , พระมหาว่านขาว มหาว่านดำ สำนักเขาฮ้อ พัทลุง ฯลฯ สรุป สำหรับท่านที่เกิดวันเสาร์ พระคู่กายควรเป็น พระเนื้อว่าน เป็นดีที่สุด จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 17:59:28 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ราศีเมษ ราศีเมษ เจตจำนงค์คงความคิด ด้วยจริตโทสะแกร่งแรงหนักหนา อันความโกรธนั้นเหมือนไฟโหมพัดมา โบราณว่าทำใจเย็นเช่นวารี อันพระพิมพ์ที่สวมคล้องต้องโฉลก ไร้เรื่องโศกโศกาพาสุขศรี ต้องสร้างจากเนื้อผง ทรงทวี และต้องมีซุ้มครอบแก้วแววประธาน เช่นสมเด็จมากมาย หลากหลายวัด สารพัดพิมพ์นิยมชมสถาน อาราธนาพาชื่อรื่นสราญย์ ไม่แผ้วพาลกาลวิโยคไร้โศกเอย ราศีเมถุน อีกเมถุน คุ้นเคยว่าเชยชิด รูปสนิทคนแนบแน่นแสนสับสน ดาวดวงนี้มีตำนานว่าธาตุลม ว่าชื่นชมรูปสวยรวยปัญญา ต้องคล้องพระปิตตามหาอุตม์ จะได้หยุดหูเบาเขลาหนักหนา ปิดจริตปิดกายคล้ายมารยา องค์ท่านพาให้พ้นทุกข์เสริมสุขใจ ราศีกรกฏ กรกฏ ธาตุน้ำชำนาญนัก ล้วนประจักษ์เงินทองไม่ผ่องใส ดาวดวงนี้เก็บเงินทองไม่ก้องไกล เนื่องจากไม่ประมาณการงานพอตัว จักต้องคล้องพระพิมพ์ที่เสริมทรัพย์ ตามตำรับโบราณกล่าวว่าเจ้าสัว อีกพระสังกัจจายน์หมายติดตัว สิ่งที่ชั่วไม่สามารถผ่านพบพา ราศีสิงห์ อันว่าสิงห์ นั้นโบราณท่านขานรับ ให้สดับ ธาตุไฟในเวหา ให้ร้อนรุ่มสุมทรวงดวงกายา จำต้องหาของดีที่ดับไฟ อันพระพิมพ์ที่สมควรจะสวมคล้อง ควรจะต้องเป็นพิมพ์นางอัชฌาสัย พิษณุโลก กำแพง แรงเหลือใจ เพราะท่านให้เมตตาพาเย็นทรวง ราศีกันย์ อีก กันย์ นี้เป็นราศีที่ใจอ่อน จิตรอนรอนพลิ้วไหวไปแดนทรวง ไม่หนักแน่นเหมือนแผ่นดินหินทั้งปวง หาสิ่งถ่วงดวงจิตใจให้พอดี โบราณว่าพระดีที่น่าคล้อง ควรจะต้องสร้างจากชิน-ดินสุกศรี ในตระกูล ยอดขุนพล สนทวี ล้วนแต่มีคุณต่อท่านสำคัญจริง ราศีตุลย์ ราศีตุลย์ เดือนตุลา พาใจคิด ท่านว่าจิตใจแน่นหนาดั่งแข้งสิงห์ ทำการงานล้วนตั้งใจทำสิ่งจริง ใครจะชิงชังอย่างไรไม่ต้องการ อันพระพิมพ์ที่ควรจะคู่บุญ จะช่วยหนุนบารมีศรีตระหว่าน ควรจะเป็นพระกำแพงแรงต้องการ ขนานนามมีเราไว้แล้วไม่จน ราศีพิจิก อันพิจิกแมงป่องส่องดวงเนตร พึงสังเกตชะตานี้มีสับสน เดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ร้ายหลายระคน แต่อดทนเป็นเลิศแต่เกิดมา บารมีพระพุทธคู่ควรนั้น สิวลี ถวัลย์ควรสรรหา อีก พระแก้ว คู่เมืองปฏิมา สมจรรยาคล้องไว้ใส่มงคล ราศีธนู อันธนูทำงานมักผลาญเปลี่ยน ไม่ชอบเวียนสาระวนโกลาหน เพราะทำกิจไม่สนิทกับนายตน เพราะเป็นคนชอบเหตุผลปนประมาณ ราศีนี้ควรมีพระสามพี่น้อง บุญประคองครรชิตคิดสนาน ของลำพูนมีสร้างปางบันดาล ล้วนกล่าวขานมาประสบพบตัวตน ราศีมังกร อันมกรชอบคนึงถึงจริต ว่าชอบคิดแบกโลกโฉลกผล อีกชอบคิดแง่ร้ายแก่กายตน ต้องผจญความคิดผิดผันแปร จำต้องหาพระอุ้มบาตรเข้ามาคล้อง เพื่อประคองชะตาตนพ้นกระแส จะวัดไหนกรุใดก็ได้แล มงคลแก่ตัวท่านนิรันดร ....ราศีกุมภ์ ราศีกุมภ์ พุ่มโชคโฉลกศรี เหมือน นทีในคณโฑโล่ห์อักษร จิตใจกว้างอย่างวารีมีสังกร ประภาภรณ์ค่อยระวังดั่งใจตน อย่าไว้ใจผู้ใกล้ให้สนิท จะพาลผิดการงานรำคาญผล อันพระเครื่องควรคู่แก่ตัวตน เถลิงผลควรกราบกำราบไป คือพระรูปราชามหากษัตริย์ จักรพรรดิ์พระองค์ใดใส่เฉิดฉาย บารมีพระองค์ท่านพลันเสริมกาย ให้ผ่อนคลายไพรีล้างบางอับจน ราศีมีน ราศีมีนปลาคู่ดูสดชื่น ชะตารื่นราบเรียบเปรียบฉงน เมื่อต้นดีปลายร้ายสายสากล พามงคลประกอบนำฉ่ำหทัย ทั้งพระกริ่งพระชัยวัฒน์ทัศนา แสนโสภางามส่องปล้องไฉน ราศีนี้ควรมีคล้องป้องกันภัย ถูกโฉลกไฉไลสดใสเอย จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 18:01:52 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ....ปริศนาธรรมจากพระพุทธรูป... พระพุทธรูปเป็นตัวแทนของพระพุทธเจ้า ชาวพุทธให้ความเคารพศรัทธามากบางแห่งก็มีชื่อเรียกเฉพาะ เช่น หลวงพ่อพุทธโสธร วัดโสธรวราราม จังหวัดฉะเชิงเทราหรือ พระพุทธชินราชวัดพระศรีรัตนมหาธาตุ จังหวัดพิษณุโลกเป็นต้น ความขลังและความศักดิ์สิทธิ์ของพระพุทธรูปแต่ละองค์นั้น มีตำนานเล่าขานกันมามากบ้างน้อยบ้างสุดแท้แต่ความศรัทธาของชาวบ้าน แต่สิ่งที่เหมือนกันของรูปเปรียบหรือตัวแทนของพระพุทธเจ้านี้ ที่สังเกตเห็นได้มีอยู่ด้วย กัน 3 ประการ คือ 1. พระเศียรแหลม มีคำถามว่า ทำไมพระพุทธรูปจึงมีพระเศียรแหลมในเมื่อพระพุทธเจ้าของเราก็เป็นมนุษย์ ที่เป็นเช่นนี้เพราะเขาสร้างพระพุทธรูปเพื่อให้คิดเป็นปริศนาธรรม พระเศียรที่แหลมนั้น หมายถึง สติปัญญาที่เฉียบแหลมในการดำเนินชีวิต สอนให้ชาวพุทธแก้ปัญหาต่างๆ ด้วยสติปัญญาไม่ใช่ใช้อารมณ์ หากใช้ปัญญาคิดพิจารณาไตร่ตรองให้รอบคอบเสียก่อน แล้วจึงทำความผิดพลาดเกิดขึ้น น้อย หรือไม่เกิดขึ้นเลย 2. พระกรรณยาน หรือหูยาน เป็นปริศนาธรรมให้ชาวพุทธเป็นคนหูหนัก คือมีจิตใจหนักแน่นมั่นคงนั่นเอง ไม่เชื่ออะไรง่ายๆแต่คิดพิจารณาไตร่ตรองด้วยสติปัญญาอันแยบคาย แล้วจึงเชื่อในฐานที่เป็น ชาวพุทธก็ต้องเชื่อในกฎแห่งกรรม ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว บุคคลหว่านพืชเช่นใดย่อมได้รับผลเช่นนั้น เชื่อว่าไม่มีอะไรทำให้ใครเป็นอะไรๆทั้งนั้นแต่ตัวเราเองนั่นแหละทำให้เราเป็นสุขเป็นทุกข์ คนเราจะดีจะชั่วจะเสื่อมจะเจริญไม่ได้ขึ้นอยู่กับอำนาจภายนอก หรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ แต่ขึ้นอยู่กับการทำการพูดการคิดของตนเองนี้เป็นการเชื่อตามหลักของพระพุทธศาสนา ....3. พระเนตรมองต่ำ พระพุทธรูปที่สร้างโดยทั่วไปจะมีพระเนตรมองลงที่พระวรกายของพระองค์ อย่างในพระอุโบสถของวัดทั่วไป จะนั่งมองดูพระวรกายไม่ได้มองดูหน้าต่าง หรือมองดูประตูพระอุโบสถว่าจะมีใครเข้ามาไหว้บ้างนี้เป็นปริศนาธรรม สอนให้มองตนเองพิจารณาตนเองตักเตือนแก้ไขตนเองไม่ใช่คอยจับผิดผู้อื่น ซึ่งตามปกติของคนแล้วมักจะมองเห็นความผิดพลาดของบุคคลอื่น แต่ลืมมองของตนเองทำให้สูญเสียเวลาและโอกาสในการปรับปรุงพัฒนาตนเอง ใครเล่าจะตักเตือนตัวเราได้ดีกว่าตัวเราเองจึงมีพุทธพจน์ตรัสให้เตือนตนเองว่า "อตฺตนา โจทยตฺตาน" = จงเตือนตนด้วยตนเอง จงเตือนตนของตนให้พ้นผิด ตนเตือนจิตตนได้ใครจะเหมือน ตนเตือนตนเตือนไม่ได้ใครจะเตือน ตนแชเชือนรีบเตือนตนให้พ้นภัย ที่กล่าวมาทั้ง 3 ประการนั้นเป็นการสอนโดยใช้ปริศนาธรรม จากพระพุทธรูปเป็นสื่อการสอนใจตนเอง ดังนั้น ชาวพุทธเมื่อมีปัญหาอะไรแก้ไขไม่ได้คิดไม่ตกก็เข้าวัดเสียบ้าง นั่งประนมมือตรงหน้าพระพุทธรูป หรือถ้าที่บ้านมีพระพุทธรูป> ก็นั่งประนมมือต่อหน้าพระพุทธรูป ที่บ้านนั่นแหละ ค่อยๆเพ่งพินิจที่พระพักตร์ของพระพุทธเจ้า ก่อนที่จะกราบ จะมองเห็นพระเศียรแหลม สอนใจตนว่า "อย่าแก้ปัญหาด้วยอารมณ์นะใจเย็นๆ ปัญหาต่างๆ ที่เกิดขึ้นในโลกนี้ไม่มีอะไรแก้ไขไม่ได้ ค่อยๆ คิด ค่อยๆแก้ด้วยสติปัญญาที่เฉียบแหลม เหมือนพระพุทธเจ้าของเราที่พระองค์ใช้สติปัญญาในการแก้ไขปัญหา" เห็นพระกรรณยานก็บอกตนเองว่า "สุขุมเยือกเย็นมีเหตุผลเข้าไว้ อย่าปล่อยใจตามอารมณ์หรือหุนหันพลันแล่น เดี๋ยวจะผิดพลาดได้ ต้องมีจิตใจหนักแน่นมั่นคง เชื่อในสิ่งที่มีเหตุผล" เห็นสายพระเนตรที่มองต่ำก็บอกตนเองว่า "มองตนเองบ้างนะ อย่าไปมองคนอื่นมากนักเลยเดี๋ยวจะไม่สบายใจ และอาจมีปัญหาได้ การมองตนเองบ่อยๆ จะได้พิจารณาตนเองปรับปรุงตนเอง และแก้ไขตนเองให้ดีขึ้น" จากนั้นก็ค่อยกราบ พระพุทธรูปด้วยสติปัญญาและจิตใจที่ชื่นบาน นี้เรียกว่า "ยิ่งกราบยิ่งฉลาด" สมกับเป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน ที่แท้จริง จากคุณ : สุเกียง - [ วันวิสาขบูชา 18:03:55 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ขอบคุณครับพี่สุเกียง เอาบทความดีๆๆมาให้อ่านกันอีกแล้ว จากคุณ : Myth&Miracle - [ วันวิสาขบูชา 19:00:19 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ชอบเรื่อง "...เรื่องของคนอังกฤษ ที่เป็นคนไทยมากกว่าคนไทย...." มากเลยครับ ผมเคยฟังในวิทยุ วันนี้ได้อ่านเต็มๆ ... ขอบคุณมากครับพี่สุเกียง จากคุณ : roadtrip - [ วันวิสาขบูชา 20:00:29 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ขอบพระคุณครับ จากคุณ : Gunner_Noy_Skywalker_5 - [ วันวิสาขบูชา 21:50:09 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ขอบพรคุณค่ะ คุณพี่ เด๋วรูดเก็บไว้อ่านดีก่า จากคุณ : โสมรัศมี - [ วันวิสาขบูชา 22:55:58 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ขอบคุณ คุณสุเกียงมากครับ จากคุณ : ธราธิป - [ วันวิสาขบูชา 23:29:22 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ขอบคุณมากครับ พี่สุเกียง จากคุณ : aeaw - [ วันวิสาขบูชา 23:34:19 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ขอบคุณครับ แม้จะอ่านได้เพียงบางบท จิตใจกลับชุ่มชื่นอย่างประหลาด จากคุณ : ทองกวาว - [ 13 พ.ค. 49 15:14:48 ]

ความคิดเห็นที่ 38 สวัสดีค่ะ คุณ ทองกวาว คุณ ป้าน่ารัก คุณ ธราธิป คุณ เอี๋ยว คุณ Gunner_Noy_Skywalker_5 คุณ roadtrip คุณ Myth&Miracle และเพื่อนๆ ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ เมื่อคืนพอตั้งกระทู้เสร็จ ไปเวียนเทียนที่ท้องสนามหลวง โชคดีที่ฝนโปรยไม่กี่หยด เหมือนน้ำพุทธมนต์ที่ฟ้าท่านพรมมาให้ประชาชนที่ไปสักการะองค์พระบรมสารีริกธาตุ คนแน่นมากๆ ดีใจที่ได้พาแม่ไปเวียนเทียน 3 รอบ เอาเทียน 2เล่มใหญ่ไปจุด ลมแรงก็ไม่ดับ ทางวัดได้อัญเชิญพระบรมสารีริกธาตุเสด็จมาที่ท้องสนามหลวง ให้ประชาชนได้สักการะถือว่าเป็นนิมิตมงคลกับทุกๆคนที่ได้ไปในครั้งนี้ อิ่มเอิบและปลื้มปิติมากๆ ชอบค่ะ เขาจัดทีไรก็ชวนแม่ไป แม้จะอุ้ยอ้ายทั้งคู่แต่ก็ฉุดๆกันไหว บางทีหนุ่มๆสาวๆที่ไม่รู้จักกัน ยังช่วยออกแรงฉุดให้ลุกขึ้นจนสำเร็จ ฮาๆๆทุกคนน่ารักมากๆเลยค่ะ ขอให้เพื่อนๆจงมีแต่ความสุขความเจริญทุกๆเว็บบอร์ดค่ะ แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 49 16:05:32 แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 49 16:03:29 จากคุณ : สุเกียง - [ 13 พ.ค. 49 15:53:44 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ขอบคุณมากครับ จากคุณ : รพินทรนารถ - [ 13 พ.ค. 49 19:24:34 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เยี่ยมมากเลยครับ ขอบคุณสำหรับบทความดี ๆ จากคุณ : Jan-o - [ 15 พ.ค. 49 15:42:10 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ขอบคุณ คุณ รพินทรนารถ คุณ Jan-o ค่ะ จากคุณ : สุเกียง - [ 16 พ.ค. 49 15:03:22 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ดิฉันและเพื่อนๆก็ชอบไปทำสังฆทานที่ต่างจังหวัดค่ะ จะจัดสังฆทานกันเอง ถ้ามีเวลาก็จะกระจายรายได้ให้ต่างจังหวัด โดยไปซื้อของที่นั่น อยากเพิ่มเติมเครื่องสังฆทานสักนิดค่ะ ว่าที่โกนหนวด(อย่างดี) เพราะว่าแบบใช้แล้วทิ้งเวลาโกนน่าจะเจ็บ ที่ตัดเล็บ น้ำยาล้างห้องน้ำ(เลือกยี่ห้อหน่อยนะคะ บางยี่ห้ออแรงมากจะกัดมือค่ะ และยากันยุงสมุนไพร ดิฉันว่าสิ่งเหล่านี้ หลายท่านลืมนึกถึง พระท่านได้ใช้จริงๆค่ะ จากคุณ : แอ๊ด (addpim) - [ 18 พ.ค. 49 12:05:43 ]