PANTIP.COM : I4616064 มีโจทย์ มาถามหนูขิง []

ความคิดเห็นที่ 50

สวัสดีครับ คุณอาจารย์ปลาครับ คุณหนูขิง และคุณๆทุกๆท่าน ครับ

ผมนะพอร์ทระดับหลัก ล้าน!!!(สตางค์) เชียวนะ
ผมเข้าใจนะ(เป็นการคาดเดานะครับเพราะผมยังไม่เคยเล่นน้อยๆขนาดพวกท่านๆ) พวกท่านๆที่พอร์ทน้อยๆระดับ 100(Mบาท) บ้าง 10(Mบาท)บ้าง จนถึงระดับ 100(Tบาท)บ้าง

ใช่ครับทุกคนอยากรวยกำไรกันทั้งนั้นตัวผมเองก็ด้วยที่เป็นเช่นนั้นเหมือนกัน แต่ท่านๆส่วนใหญ่เล่นกันน้อยสะอย่างนี้ แล้วมันเมื่อไรจะรวยสักทีละครับ คงจะเครียดกันแย่ละสิครับท่าน ผมแค่อยากจะแชร์ประสบการณ์การใช้ชีวิตที่พอร์ทระดับ ล้าน!!!(สตางค์) ที่หลายๆท่านอาจไม่เคยสัมผัส พอร์ทระดับนี้อย่างผม อย่ามาอิจฉาผมนะ ผมเข้าใจนะครับ คนเราโอกาสมันไม่เหมือนกัน

บางท่านอาจจะมีเงินไม่ถึง แต่เชื่อเถอะครับตลาดมีโอกาสให้กับทุกๆท่านเสมอ(แม้ช่วงเวลาในการประสบความสำเร็จอาจไม่เท่ากัน) เล่นๆไปก็อาจจะมีพอร์ทใหญ่ระดับผมเข้าสักวันกันบ้างนะครับผมเอาใจช่วย

บางท่านอาจไม่ได้มีวาสนาเท่าผม ที่มีบ้านบนดอย อย่างผม เมื่อบ่ายวันก่อนก็ดอกกุหลาบแดงสะพรั่งเต็มทุ่งเต็มดอย ชีวิตของผมขายหมูบ้าง ขุนลูกวัว(พันธ์บรือกระ)ไว้ขายบ้าง มีคนดี้ดีเค้าแนะนำผมมาว่า "ฝรั่งชอบ เค้าบอกให้ผมเลี้ยงไว้ไปเถอะพี่ โตเมื่อไร หรั่งมันรับซื้อหมด ซื้อไปเลี้ยงเยอะๆเลยนะพี่รับรองรวยไม่รู้เรื่อง " หลายท่านคงเคยได้ฟังเพลงของ....ใครหน่า....ใครหน่าจำชื่อไม่ได้แฮะ เนื้อเพลงว่า "บ้านบนดอย บ่อมีแสงสี บ่อมีทีวี บ่อมีน้ำปะปา บ่อมีโรงหนัง ....อะไรต่อเนี้ยจำเนื้อไม่ได้แล้ว" บรรยากาศบ้านบนดอยผมอย่างนี้ใช่เลย อากาศดีสดชื่น ไร้แสงสี ไร้อบายมุข ไร้อาหารที่เป็นสารพิษ เงียบสงบไม่ค่อยมีใครมาวุ่นวาย ค่อนข้างเป็นส่วนตัว (สงสัยจะเป็นครอบครัวเดียวในดอยแห่งนี้) มีอยู่ครั้งหนึ่งเมียผมถามผมด้วยความสงสัยของเธอ ด้วยคำถามเหล่านี้ว่า

1.ทำไมเราต้องมาอยู่กันบนดอยแห่งนี้ด้วย ?

ผมตอบ "ก็อากาศมันดี สิ่งแวดล้อมดี อาหารดี สงบเงียบไม่วุ่นวาย ทำให้สมอง ความคิด จิตใจ สงบและเกิดสติปัญญาโดยง่าย สมัยก่อนเวลาที่ผ่านมาตอนเราสองคนทำมาหากินอยู่ที่ราบด้วยกัน เราต้องแก่งแย้ง แข่งขัน ช่วงชิงสิ่งต่างๆที่ผู้คนในสังคมว่าดีนักดีหนา มีอนาคตแน่ เพื่อให้ได้มาเป็นของเราให้ได้ ราคาเท่าไรฉันก็สู้ โดยไม่เคยรู้อะไรเลยสนอะไรเลย ว่าใครสร้างใครทำใครผลิตมันใช่ทำอะไร ขอให้มีคนบอกว่ามันสามารถเก็งกำไรได้มีอนาคตราคาขายออกในอนาคตดีแน่ๆ ละพวกเราก็ลุยช้าไปเดียวพลาดอดได้ของ ยกตัวอย่างคอนโดสูงๆ ยิ่งสูงยิ่งแพงยิ่งแรงยิ่งดีสร้างกันได้รวดเร็วมากๆวันเดียวก็เสร็จ(เทคโนโลยีเค้าดีจริงๆ) ยิ่งมีคนแห่ซื้อเต็มภายในวันนั้น เจ้าของเตรียมสร้างคอนโดหลังใหม่ขึ้นมาทันทีในวันถัดไปสูงกว่าคอนโดหลังแรกเสียอีกเพื่อไม่ให้ผู้บริโภคผิดหวัง ผู้คนทั้งหลายในสังคมเห็นความสำเร็จของผู้สร้างจากคอนโดหลังแรกโดยดูจากการเข้าซื้อห้องจนเต็มภายในวันแรกวันเดียว จึงมีคนจำนวนเพิ่มขึ้นตามเข้าแย่งเข้าซื้อกันทำให้ราคาเริ่มสูงขึ้นเลยๆ และผู้สร้างก็ไม่เคยทำให้ผิดหวัง สร้างคอนโดหลังใหม่สูงกว่าหลังเก่าทุกที ทำให้เริ่มมีผู้คนสนใจคอนโดของผู้สร้างผู้นี้มาก แย่งกันซื้อถล่มทลาย ผลจากการแย่ง ราคาเพิ่มขึ้นสูงปรี๊ดไปเร็วกว่าความสูงของคอนโดเสียอีก เริ่มมีข่าวดี้ดีเข้าให้สังคมรับรู้มากทุกวันอาจเป็นรายชั่วโมงเลยประมาณนั้น บางก็ว่าจะควบรวมบริษัทผู้สร้างกับคู่แข่งรายใหญ่ เพื่อที่จะได้ลดcost ค่าก่อสร้าง ลดความเสี่ยงในการดำเนินงาน บางก็มีลือมาว่าจะมีโครงการใหญ่ บางก็ว่า....ดีไปสะหมด แต่ผมดูนะยอดการซื้อห้องของคอนโดหลังๆ เริ่มไม่ค่อยจะเต็ม ราคาก็ไม่ค่อยจะวิ่งแล้ว ในใจผมกับแฟนก็คิดว่าทำไมน้ามีข่าวดีขนาดนี้ห้องในคอนโดมันน่าจะขายได้หมดเหมือนตอนแรกหรือดีกว่าสิ ผมเลยให้แฟนไปตีสนิทกับพวกแม่บ้านบริษัทของผู้สร้างผู้นี้ จึงได้รู้อะไรมากขึ้น ที่แท้ช่วงที่ผ่านมามีพนักงานบริษัทอาศัยสิทธิ์พนักงานซื้อห้องตุนไว้ในราคาที่ถูกกว่าคนทั่วไปเพื่อเก็งกำไร ไม่ใช่อยู่จริง แล้วพอดีเมื่อวานก่อนมีจดหมายเตือนจาก กรมโยธา ว่าโครงสร้างตึกมันไม่ได้มาตรฐาน เท่านั้นละพวกพนักที่รู้เรื่องรีบไปแอบขายห้องกันราคาถูกๆเลยเพราะยังไงก็กำไรกันมามากแล้ว คนนอกคนอื่นที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวก็มารับซื้อห้องไป จึงเป็นสาเหตุให้ห้องช่วงหลังมีคนซื้อไม่เต็มคอนโด แต่ภายนอกบริษัทผู้คนยังมีความหวังว่าผู้สร้างจะสร้างคอนโดที่สูงกว่าเดิมราคาดีกว่าเดิมอีก และต่อมาอีกไม่นานเหตุกาณ์น่าเศร้าสลดก็เกิดขึ้น คอนโดที่ผู้สร้างไว้ทุกหลังมีผู้คนอาศัยกันอยู่เต็มมันก็พังครืน!!!ลงมาหมดพร้อมๆกัน โดยที่ไม่มีใครคาดคิดว่าเหตุการณ์อันแสนโหดร้ายนี้จะเกิดขึ้นกับพวกเค้า อันเนื่องมาจากโครงสร้างตึกที่ไม่ได้มาตรฐาน สร้างกันเร็วเกินไปปูนยังไม่เซตตัว รากฐานที่ไม่แข็งแรง โกงกินภายใน เล่นข่าวอินไซด์(อันนี้เกี่ยวไหมนะ) จากคอนโดสูงเสียดฟ้าไดพังลงมากลายเป็นกองหิน ที่มองไปรอบๆตัวมีแต่เลือดสีแดงฉานสาดกระจายไปทั่ว มีศพอยู่มากมายจมกองหิน เสียงผู้คนที่ยังพอจะมีลมหายใจ ต่างร้องระงมหาคนอื่นให้เข้ามาช่วยชีวิตเค้าด้วย มาดึงเพวกเค้าออกไปจากกองหินนี้เสียที มันช่างเจ็บปวดทุกข์ทนแสนทรมานเหลือเกินเสียงร้องให้ ดังไปทั่วปนกันกับเสียงร้องโอดโอย ต่างคนต่างอยู่ในสภาวะไม่มีใครสามารถช่วยใครได้ ต่างคนต่างอยากให้ตัวเองรอด ต่างคนต่างนึกถึงสิ่งศักสิทธิ์ที่ตนเองนับถือ ถึงแม้คราวนี้จะต้องตัดแขนตัดขารักษาชีวิตฉันก็ยอม แต่อนิจาโลกแห่งความจริงมันช่างแสนจะโหดร้าย หน่วยงานอิสระแห่งหนึ่งที่ดูแลเกี่ยวกับความปลอดภัย ได้สั่งห้ามโดยติดป้ายเครื่องหมาย อะไรสักอย่างเนี้ย แต่ความหมายคือห้ามผู้คนเข้าไปในบริเวณกองหินเป็นอันขาด เนื่องจากอาจจะมีการพังทรุดตัวต่อได้อีก โดยจากนี้ทางหน่วยงานจะต้องเรียกผู้บริหารมาสอบก่อน โธ่!อนิจาแล้วผู้คนที่ลมหายใจเริ่มจะแผ่วเบาเหล่านั้นเล่าใครจะช่วยพวกเค้า ประกาศนี้ทำให้คนภายนอกได้แต่ยืนดูไม่สามารถเข้าไปช่วยได้แม้ในใจพวกเค้าที่เฝ้าดูจะอยากเข้าไปช่วยคนที่จมกองหินอยู่ โดยไม่เชื่อว่ากองหินมันจะทรุดลงไปได้มากกว่ามากกว่านี้อีก หลังจากเหตุการณ์นั้นผมเศร้ามาก เสียเพื่อนๆไปหลายคน ที่รอดก็งอยเปรี่ย เสียขา และไม่คิดจะกลับมาเก็งกำไรคอนโดอีก ด้วยเหตุนี้พี่จึงพาเมียขึ้นมาอยู่บนดอยดีกว่า

2.แล้วทำไมพี่ต้องขายทีวี เอาเงินไปซื้อลูกวัว(พันธ์บรือกระ) มาเลี้ยงด้วยแล้วน้องจะเอาที่ไหน มาดูเจ้าสาวบ้านไร่ละ พี่นะพี่ ทำกันได้

ผมตอบ น้องฟังสิ่งที่พี่จะพูดให้ดีๆนะ พี่นะหวังดีนะ น้องรู้ไหมเดียวเนี้ยข้อมูลข่าวสารที่มากไปมันเชื่อถือได้บ้างไม่ได้บ้าง มาจากแหล่งไหนก้อไม่รู้ นักวิเคราะห์ผู้เชี่ยวชาญมากมายต่างให้ข้อมูลจนหัวพี่จะระเบิดแล้ว น้องรู้ไหม ละครก็มีแต่น้ำเน่าน้ำเน่า น้องดูมากๆสมองมันจะกลวงหมดแล้ว!รู้ไหม(ผมแกล้งทำเสียงขึงขังเพื่อเหตุผลจะได้ดูจริงจัง)พี่ว่าทางที่ดีเราขายมันไปนะดีแล้ว(ความจริงวันนั้นเงินมันไม่พอซื้อลูกวัวจริงๆ เลยมองหาของในบ้านที่หยิบฉวยง่ายๆพอได้ราคาไปขายก่อน) นี่น้องรู้ไหม!! อาชีพอย่างพวกเรานะ จะมารับรู้ข่าวสารมั่วๆ มันไม่ได้นะ เดียวมันจะสับสนกับข่าวล่วงข่าวเท็จ เกิดเราจับข่าวเท็จมาเป็นประเด็นเข้าข้างตัวเองเล่า อาชีพเราจะเป็นอย่างไร(เสียงหนักกว่าตอนแรกอีกแถมใส่อารมณ์ไปด้วย เพื่อให้ดูเป็นคนมีเหตุผลจริงจังกับงาน เครียดกับชีวิต) เธอมองหน้าผมด้วยน้ำตาที่ไหลอาบหน้า ดวงตาแดงกร่ำ น้ำตายังไหลไม่หยุด พร้อมกับพูดว่า แล้วเจ้าสาวบ้านไร่ของน้องละมันจะอวสานแล้วนะ พี่นะใจดำใจดำเหมือนพ่อเลี้ยงสรันเลย ไม่คิดถึงใจน้องบ้าง ผู้ชายบนโลกนี้ใจดำทุกคนเลย

3.น้องมีคำถามสุดท้ายจะถามนะพี่(ถามไปน้ำหูน้ำตาไหลขี้มูกโปร่งไปด้วย) แล้วเมื่อไรพวกเราจะลงจากดอยเสียทีละพี่จ๋า จะได้ไปทำมาหากินเหมือนคนในที่ราบบ้าง

ผมตอบ
ก็จนกว่า ณ.ที่นี้ได้ให้ความหมายอย่างรู้ซึ้งของเงินตรา
เงินนั้นเป็นเพียงภาพมายา หามีค่าไม่บนดอยแห่งนี้(หรือบนเกาะ) เราไม่รู้จะใช้เงินไปซื้ออะไรได้ ณ.ที่แห่งนี้จะสอนให้เรารู้อย่างชัดเจนขึ้นว่าเวลาที่ผ่านอะไรคือสิ่งที่มีค่า อะไรคือสิ่งที่ไร้ค่า อะไรคือมูลค่า อะไรคือราคา อะไรคือสินทรัพย์ อะไรคือภาพลวงตา เมื่อเข้าใจแล้วก็ลงจากดอย(ออกจากเกาะ)ไปเผชิญความวุ่นวายแข่งขันแย่งชิงกันในสังคม แต่ไปคราวนี้ด้วยจิตใจที่สงบนิ่งและดวงตาที่ชัดใส เห็นอะไรชัดเจนยิ่งขึ้น

โชคดีนะครับทุกคน ขอบคุณที่อ่านเรื่องผมโม้จนจบ ถ้าไม่ชอบต้องขอโทษไว้ด้วยนะครับไม่อยากให้เครียดกัน (ที่พูดมาล้วนแต่จินตนาการณ์ อย่าเชื่อนะครับ ผมชอบเพ้อเจ้อไปเรื่อยๆวันๆ โลกนี้มีแต่เรื่องลวงสะเป็นส่วนใหญ่ แต่พอร์ทของผมนะระดับ ล้าน!!!(สตางค์ )จริงๆนะ)
แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 49 00:33:06

จากคุณ : ช้างทมิฬ - [ 13 ส.ค. 49 00:24:55 ]