ก่อนอื่นต้องออกตัว หรือทำความเข้าใจกับสิ่งที่กำลังจะเล่าให้ฟังต่อไปนี้ว่า นำไปใช้ได้เพียงแนวคิด ( เอ๊ะ คุ้น ๆ ไหมน่ะคำนี้ อิอิ ) เพราะการบ่มเพาะมนุษย์นี้ ต้องเกี่ยวข้องกับการสืบสันดานเดิม ( ไม่หยาบนะ ไม่หยาบ ) สิ่งแวดล้อม ทั้งผู้คน จังหวะโอกาส สิ่งสุดท้ายคือ กรรมเดิม ที่มีติดตัวกันมา
พื้นฐานเดิมนั้น เป็นครอบครัวคนจีน พ่อแม่เป็นครู ฐานปานกลาง อยู่โรงงิ้วและโรงหนัง ( คือฉายหนังสลับกับเล่นงิ้ว ) ปลายถนนเยาวราช แถววังบูรพา ใกล้โรงหนังคิงส์ โรงหนังควีนส์ และโรงหนังแกรนด์ มีพี่น้อง 7 คนเป็นคนกลาง ( wednesday child นะคะ เห็นไหมเป็นเด็กมีปัญหาแต่เกิดเลย ) คือคนที่ 4 ซึ่งก็เป็นคนผิดแปลก พี่ ๆ น้อง ๆ คือแฮ้วว แต่เล็ก แม่กับพ่อ ก็เอือมระอามาก บ่นอยู่เรื่อย ๆ ว่าไม่รู้เอานิสัยนี้มาจากไหน ญาติพี่น้องก็พูดเข้าหูบ่อย ๆ ว่า สงสัยเก็บมาจากถังขยะ ( สมัยก่อนใช้คำนี้กันมากกับเด็ก ๆ ที่ชอบถามว่า เขาเกิดมาได้อย่างงัย แต่กรณีนี้ ก็ประมาณว่า เขาไม่เลี้ยง ก็เลยมาทิ้งไว้ที่กองขยะ )
เคยถามอาปา (พ่อ) ว่า แล้วจะเอาไปคืนที่กองขยะอย่างเก่าไหม อาปาบอกว่า
เราตัวใหญ่เกินถังแล้วนี่เรา แต่อย่าซนอีกนะ อาปา จะหาถังขยะใบใหญ่พอใส่ตัวหนูได้ ก็จะเอาไปทิ้งจริง ๆ คราวนี้ ทิ้งไกล ๆ เลย ไม่เอาแล้ว ซนนักเราน่ะ
วันหนึ่ง รถขยะมาจอดหน้าบ้าน ดญ ช่า หันไปมองอาปา พลางคิดว่า อันนี้ถือว่าเป็นถังขยะอันใหญ่ได้หรือเปล่าหนอ อาปาก็สบตาด้วยทันที แต่ไม่ทันจะพูดอะไร ดญ ก็วิ่งหนีสุดชีวิต จนพ้นสายตาคนเป็นพ่อ ได้ยินเพียงเสียงหัวเราะตามหลังมา..
ได้บทนี้ ดญ ช่า ก็เลิกซนไปพักใหญ่ แต่ด้วยความที่เป็นคนอยู่นิ่งได้ไม่เกิน 2 นาที เห็นเด็กแจกใบปลิวหน้าโรงหนัง ( อย่างที่กล่าวข้างต้น แถวบ้านโรงหนัง โรงงิ้ว เยอะ ) ซึ่งสมัยนั้น เวลาโฆษณา
หนังเรื่องใหม่ ก็จะแจกใบปลิว ซึ่งจะพิมพ์ใส่กระดาษสีหลากหลายประมาณใหญ่กว่า A4 นิดนึง แล้วเดินเร็ว ๆ แจกคนเดินผ่าน หรือไม่ก็โยนเข้าร้านค้า ที่อยู่ริมถนนทั่ว ๆ ไป
ดูแล้วน่าสนุกแฮ่ะ แต่ทำไมคนที่วิ่งแจกใบปลิว ไม่ใส่รองเท้าล่ะ ง่ามนิ้วเท้าดำเพราะเยียบน้ำท่อ และ เล็บยาว สกปรก น่าสงสาร ทันใดนั้น เท้าก็ก้าวยาวไปหา พูดไปโดยลืมว่าแม่ไม่ให้พูดกับคนแปลกหน้าโดยเฉพาะกับคน...
เราช่วยแจกด้วยนะ ขอเยอะ ๆ แล้วต้องเดินไปตรงไหนบ้าง
ก็วิ่งและโยนไปเรื่อย ๆ แหละ จะได้หมดเร็ว ๆ
พูดสะบัด ๆ ไม่มองหน้า โยนใส่มือให้ปึกนึง แล้วก็วิ่งแจกต่อไป...
ดญ ช่า ไม่ประสบความสำเร็จในคราวแรก เพราะหน้าตาอาจจะจิ้มลิ้มเกิน ผู้แกะสองข้าง ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย เวลาแจกก็ยิ้มไปเรื่อย ๆ ( เหมือนนางงาม จริง ๆ แล้วประมาณว่ากลัวชาวบ้านว่าเอา ) คนเขาไม่รับใบปลิวเราเลย เวลาเข้าตามร้านค้า ก็เอาไปวางไว้บนโต๊ะอย่างดี แต่เขาก็ไล่
ไป ๆ ไอ้หนู ไม่เอา ไม่เอา อย่าเอากระดาษมาทิ้งแถวนี้ เลอะเทอะ
อืมมม.. เกิดความคิดปิ๊ง และแล้วก็หันหลังกลับเข้าบ้านไปแปลงร่าง เปลี่ยนเสื้อตัวโทรมที่สุดที่มีอยู่ รองเท้าถอดสะบัดทิ้ง เดินไปย่ำท่อน้ำ เหม็น ๆ หลังบ้าน พอให้ง่ามนิ้วมีรอยขี้ท่อสกปรก ฉวยปึกใบปลิว วิ่งออกหน้าบ้านไป ได้ยินเสียงอามาเรียกจากไกลๆ
จะไปไหนอีกแล้ว ทำไมไม่ใส่รองเท้า กลับมานี่ ... ดูซิ เฮอออ
ไปแล้ว ดญ ช่า ไปโน้นแล้ว วิ่ง ไปเอาใบปลิวยัดใส่มือ คนเดินผ่าน โยนใส่ร้านค้า ไม่ต้องสนว่า จะหล่นอยู่แถวไหน ไม่ต้องเก็บให้เขา วิ่งไป....โยนไป อุ้ย สนุก
และแล้วก็เดินไปชน ผู้หญิงคนหนึ่งเข้า
อ้าว ช่านี่ ทำไรเนี่ยะแถวนี้ โอ้ยย มานี่ มานี่ แล้ว วิ่งออกนอกถนน แบบนี้เด๋วก็รถชนตาย ha หรอก
อาอี๊ ที่อยู่ข้างบ้านนั่นเอง ดญ ช่า ตัวบาง โดนหิ้วแขนลอย ย ย ย ..ไปถึงบ้าน อาอี๊เล่าให้อามาฟัง ผลลัพธ์ก็คือ หลังจากโดนไม้ขัดหม้อ เหวี่ยงไปที่น่องเล็ก ๆ 3 ที ทำให้เกิดแนวรับ เอ๊ยย ไม่ใช่ แนวรอยไม้แดง ๆ 3 รอยแล้ว อามายังเอาหินก้อนเล็ก ๆ ขีดใส่พื้นซีเมนต์หน้าบ้านเป็นเส้นวงกลม
ยืนคาบไม้บรรทัด ตรงนี้นะ ไม่ให้ไปไหนเกินวงนี้ ถ้าออกไปอีก ที่นี้จะฟ้องให้อาปาตีเอง
ทุกคนที่บ้านรู้ว่า ถ้าอาปาได้ลงมือตีเองละก้อ โหยย...ขนลุก
แต่ตอนนี้ความเจ็บที่น่อง ไม่เท่าความอายที่เพื่อนบ้านเด็ก ๆ มาล้อ แย้วว ๆ แลบลิ้น ปลิ้นตาใส่ ประมาณว่าสมน้ำหน้า ๆ โดนแม่ตี โถ อามานะ อามา เข้าใจลงโทษให้ได้อายจริง ๆ ให้ยืนหน้าบ้าน นอกจากตากแดดแล้วยังโดนไอ้เพื่อนตัวเล็กข้างบ้านมาเย้ยย ถากถางซะอีก เจ็บใจจริง ๆ
จากคุณ :
ชราร่า 
- [
5 พ.ย. 49 16:58:50
]
ถึงแม่มือใหม่ จากแม่มือมันส์ ( การสืบสันดาน 1)
