PANTIP.COM : I7282770 ### นิยายชีวิตคือการเล่นหุ้น ตอนที่ 7/2 (ต่อจากตอนที่ 7 ครับ) [หุ้น]

ความคิดเห็นที่ 2

โรงเรียนแพทย์ที่น้องทินเรียนอยู่ในเขตโรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่ง เท่าที่ผมทราบ นักศึกษาแพทย์จะเรียนทั้งหมด 6 ปี 3 ปีแรกเรียนวิชาพื้นฐาน 3 ปีหลังเรียนของจริง เริ่มรักษาและตรวจคนไข้ เราสองคนเดินเข้ามาในตึกทรงสี่เหลี่ยม ผู้คนมากมายทั้งนักเรียน นักศึกษาและคนไข้เต็มไปหมด เราเดินไปถามประชาสัมพันธ์ ทราบมาว่าการจะตามหานักศึกษาแพทย์ปี 3 นั้นต้องเสาะหาตามห้องเล็กเชอร์ซึ่งอยู่ชั้นบนสุดของตึก

“กูหิวข้าวแล้ว เราหาอะไรกินกันก่อนเถอะ” ลิงชวนผมทานข้าวเที่ยง

โรงอาหารในตัวตึกก็วุ่นวายเช่นเดียวกับส่วนอื่นๆ ของโรงพยาบาล เราสั่งข้าวราดแกงทานกันท่ามกลางคนไข้ หมอ พยาบาลและญาติ

“กูอยากซื้อหุ้นโรงพยาบาลเอกชนมากเลย” ลิงพูดระหว่างทานข้าว

“หุ้นของโรงพยาบาลเอกชน ? ดียังไง ? “ ผมสงสัย

“โรงพยาบาลเป็นสถานที่ที่ใครก็ต้องมา ตอนเกิดแม่ก็มาคลอดมืงในโรงพยาบาล ตอนฉีดวัคซี ตรวจร่างกายประจำเดือนก็ต้องมา ตอนป่วยก็ต้องมา ญาติป่วยเพื่อนป่วยก็ยังต้องมา แก่ตัวมีโรคภัยไข้เจ็บก็ต้องมา ยังไงชีวิตคนเราหนีโรงพยาบาลไม่พ้น “

“โรงพยาบาลเอกชนค่ารักษาแพงจะตาย คนเขาไม่นิยมไปโรงพยาบาลรัฐมากกว่าหรือ”

“ถ้าคนที่มีรายได้เยอะหน่อยเขาไม่เลือกที่จะเข้าโรงพยาบาลของรัฐหรอก บริการช้า แค่จะรอเจอหมอเพื่อให้เขาตรวจร่างกายก็ปาไปครึ่งวันแล้ว คนเยอะ แออัด สกปรกเพราะคนเดินเข้าออกทั้งวัน ไม่ค่อยเป็นระเบียบเพราะคนไข้เยอะ ดูที่นี่เป็นตัวอย่างสิ แค่โรงเรียนแพทย์ยังดูมั่วและวุ่นวายขนาดนี้ นับประสาอะไรกับพวกโรงพยาบาลศูนย์ ”

“อืม..”

“โรงพยาบาลที่มีคนใช้บริการเยอะๆ กำไรหลายล้านเลยนะ” ลิงโม้

“มันทำกำไรได้ขนาดนั้นเลยหรือ !”

“ใช่ อะไรเกี่ยวกับสุขภาพ มักจะมีราคาแพงเสมอ”

เราลงมือทานข้าวกันต่อ ผมคิดในใจ ถ้าผมเป็นโรคร้ายสักโรคหนึ่ง มีภาระค่าใช้จ่ายต่อวันต่อเดือนหลายหมื่น ผมคงสิ้นเนื้อประดาตัวกับการประคับประคองตัวให้มีชีวิตให้รอดโดยมีหนี้สินพอกตามก้นไม่รู้จบ ฉะนั้นผมจำเป็นจะต้องมีอิสรภาพทางการเงินให้เร็วที่สุด ถ้าตราบใดที่ผมต้องทำงานด้วยแรงงานของผมแบบนี้ สักวันหนึ่งผมอาจจะเจอจุดจบของชีวิตทีไม่งดงาม

ชีวิตเป็นอะไรที่ไม่แน่นอน แต่การเงินและฐานะเราสร้างมันให้มั่นคงได้

ผมมองไปข้างหน้าแล้วสะดุดตากับใครบางคนที่ผมคิดว่ากำลังตามหาอยู่ ผู้ชายตัวสูง ผอม ใส่แว่นกรอบหน้าๆ มีเค้าหน้าคล้ายกับผู้หญิงเสียงใสที่ผมตามหาอยู่ ผมลุกขึ้นจากโต๊ะทานข้าว รีบเดินตรงไปหาผู้ชายคนนั้นทันที

“น้องทิน ?” ผู้ชายคนนั้นหันหน้ามา ใช่แล้ว เป็นน้องทินจริงๆ ด้วย บางครั้งเราตามหาอะไรสักอย่างทั้งชีวิตยังไม่เจอ แต่พอคราวจะเจอทำไมมันแสนง่ายเหลือเกิน

“...คุณแมว ?”

“สวัสดีครับ“ ผมทักทาย

“สวัสดีครับ พี่แมวมาทำอะไรแถวนี้ มาเยี่ยมใครหรือเปล่า ?”

“เปล่าครับ พี่มาหาทินนี่แหละ”

ผมชวนทินมานั่งร่วมโต๊ะด้วยกัน ลิงเดินไปสั่งกาแฟเย็นมาเพิ่มอีกแก้ว เราแนะนำตัวกันอีกรอบ ทินในชุดกราวสีขาวดูเหมือนหมอยิ่งกว่าตอนที่ผมเจอครั้งแรก

“คราวก่อนผมพบคุณแมวครั้งแรกตอนแม่เสีย ผมต้องขอโทษคุณแมวจริงๆ ที่พูดจาไม่สุภาพด้วย ตอนนั้นผมโกรธและควบคุมสติไม่อยู่ ผมมีเรื่องกังวลใจมากมาย ทั้งเรื่องเรียนและเรื่องแม่”

“พี่เข้าใจครับ ไม่ได้ถือสาอะไร แล้วทินสบายดีไหมครับ ?”

“เรื่องแม่ ผมเริ่มทำใจได้บ้างแล้ว จริงๆ ผมมาย้อนดูคนอื่นที่ผมพบเจอในโรงพยาบาล ผมถือว่าคุณแม่ถือว่าโชคดีกว่าผู้ป่วยในโรงพยาบาลนี้หลายคน หลายคนนอนป่วยโดยไร้ญาติ บางคนสิ้นเนื้อประดาตัวกับค่ารักษาพยาบาล ยังมีคนอีกมากมายที่ทั้งฐานะการเงินแย่และมีโรคร้ายที่รักษาไม่หายต้องบำบัดกันไปตลอดชีวิตเช่น มะเร็ง”

“ ลุงคนนั้นญาติก็ไม่ค่อยมาเยี่ยม แถมเป็นมะเร้งระยะสุดท้ายด้วย” ทินมองไปที่คนไข้อายุแก่รายหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ม้านั่งยาวในชุดผู้ป่วยสีขาว ใบหน้าซูบผอม

“แล้วน้ำเขาเป็นยังไงบ้าง” ผมถามทิน

“หลังจากวันเผาศพ พี่น้ำไปบ้านเพื่อนของเขาที่เขาค้อ แกบอกว่าอยากพักผ่อนและจะหาที่สำหรับปฎิบัติธรรมด้วย”

“บวชชีเลยหรือ ?” ลิงตกใจ

“ไม่ถึงกับบวชชีมั้งครับ คงแค่ปฏิบัติธรรม พี่น้ำบอกว่าทำใจได้แล้ว แต่ผมว่าจริงๆแกยังทำใจไม่ได้หรอก”

“เขาค้อ .... ตรงไหนของเขาค้อหรือครับ ?” ผมถาม

“ผมก็ไม่แน่ใจ แกฝากมือถือไว้ที่ผม แล้วบอกว่าอีกสัก 1 เดือนจะกลับมา คิดว่าพี่น้ำคงอยากอยู่สงบๆสักพัก”

.

จากคุณ : kennyG - [ 3 ธ.ค. 51 15:05:08 ]

ความคิดเห็นที่ 39

กว่าผมจะทิ้งงานมาร่วมโต๊ะได้ แขกทั้งสามคนของผมก็ทานข้าวกันไปครึ่งทางแล้ว

“สวัสดีครับ คุณ เกรียงไกร” ผมทักทาย

“สวัสดีครับ คุณแมว”

คุณเกรียงไกรที่ผมเห็นเป็นชายสูงอายุ ราว 50-60 ปี ผมดำแซมด้วยสีขาวประปราย ใส่แว่นตาใหญ่ ใบหน้ากลม รูปร่างสมส่วน ไม่อ้วน ไม่ผอม แสดงถึงการดูแลสุขภาพและร่างกายเป็นอย่างดี

“อาหารถูกปากไหมครับ” ผมเอ่ยถาม

“อร่อยมากครับ จากที่ผมชิมอาหารทุกอย่างบนโต๊ะ ผมกล้ารับประกันเลยว่าคุณแมวเป็นมืออาชีพตัวจริง”

“ชมผมเกินไปแล้วครับ มันก็แค่อาหารพื้นๆ ต้มข่าไก่ ปลานึ่ง ผัดผัก กับน้ำพริก ทั่วไปเท่านั้นเองครับ”

“อาหารที่ทำให้อร่อยยากที่สุดคืออาหารพื้นๆ นั่นเอง เพราะเป็นอาหารที่เราทุกคนทานกันบ่อย หาทานไม่ยาก อย่างผมแก่เกือบจะ 60 ปีแล้ว ทานต้มข่าไก่กับปลานึ่งมะนาวแบบนี้มาไม่รู้กี่ร้อยกี่พันครั้ง ฉะนั้นการทำอาหารพวกนี้ให้อร่อยจึงเป็นเรื่องยาก คำว่ามืออาชีพมันไม่ได้เกินฝีมือคุณแมวแม้แต่น้อย”

“คุณเกรียงไกรอย่าชมมันเยอะครับ เดี๋ยวมันอิ่ม ฮา ฮา ฮา” ลิงแซว

“ขอบคุณสำหรับคำชมนะครับ”

“โอกาสหน้าผมคงได้แวะมาอีกแน่นอน” ชายสูงอายุพูดต่อ

“คุณเกรียงไกร แม้อายุจะเยอะแล้ว แต่ดูแข็งแรงไม่แพ้หนุ่มๆ เลยนะครับ” ผมหาเรื่องชมแขกบ้าง

“ผมออกกำลังกายสม่ำเสมอ ทานอาหารที่มีประโยชน์ คนเราแก่ตัวมากขึ้นมันต้องดูแลสุขภาพมากๆ ยามว่างผมชอบเดินป่าเดินเขาเสมอ ภูกระดึง ทีลอซู ดอยหลวงเชียงดาว ผมเข้าก๊วนกับนักศึกษามหาวิทยาลัยไปเที่ยวด้วยประจำ”

“ดอยหลวงเชียงดาวผมคงไปครั้งเดียวพอ ทีเดียวเข็ดเลยครับ” เล๊งบอก

“แต่มันสวยมาก ถึงเหนื่อยหน่อยแต่พอได้ขึ้นไปเห็นวิวมันหายเหนื่อยนะครับ หมอเล๊ง”

“จะว่าไปแล้ว เศรษฐกิจไม่ดีแบบนี้ผมอยากปิดร้านทำฟันไปเที่ยวเหมือนกัน” เล๊งบ่น

“อายุยังน้อย ขยันทำงานไปก่อนดีแล้วครับ” คุณเกรียงไกรบอก

“ว่าแต่ คุณเกรียงไกร ทุกวันนี้ยังเล่นหุ้นอยู่ไหมครับ ?” ลิงเปิดประเด็น

“น้อยมากครับ ผมถือไว้ไม่กี่ตัว ตัวละไม่กี่บาท ผมอายุเยอะแล้วขี้เกียจมานั่งเดาดัชนีเหมือนเมื่อก่อน ผมไม่ค่อยได้ลงทุนอะไรเป็นเรื่องเป็นราวแล้วช่วงนี้ ส่วนมากเอาใส่ธนาคารเป็นฝากประจำมากกว่า”

“เสียดายฉายา คุณเกรียงไกร นักเก็งกำไรใจเสือ จริงๆผมว่าตอนนี้ทั้งความสามารถและประสบการณ์คุณเกรียงไกรต้องมากกว่าทุกคนในตลาดหุ้น ถ้ายังเล่นหุ้นอยู่น่าจะยิ่งรวยมหาศาลนะครับ”

“นั่นสิครับ ฝึกฝนฝีมือมาตั้งนาน ไม่น่าเลิกเล่นเลย”

“มันก็เป็นสิ่งที่ผมสนใจอยู่ช่วงหนึ่งเท่านั้น ตอนนี้มันก็เหมือนผมหมดความสนใจไปแล้ว และผมก็ไม่มั่นใจด้วยว่าจะทำเงินได้เยอะเหมือนสมัยก่อนหรือเปล่า”

“เพราะช่วงนี้ดัชนีมันตก การเมืองผันผวน เศรษฐกิจโลกถดถอยด้วยใช่ไหมครับ ?” เล๊งถาม

“มันก็ไม่ใช่เหตุผลที่ผมถอนตัวออกจากตลาดหุ้นอยู่ดี ผมออกมาเพราะอยากเลิกเฉยๆ ผมสนใจการเดินป่า ถ่ายรูปและทำอาหารมากกว่า” คุณเกรียงไกรยิ้มมาที่ผม

“ให้แมวมันสอนคุณเกรียงไกรทำอาหาร แล้วคุณเกรียงไกรสอนมันให้เล่นหุ้นเก่งๆ แลกกันได้ไหมครับ ฮา ฮา ฮา” ลิงถาม

“ได้เลยครับ แต่เจ๊งมาผมไม่รับผิดชอบนะ”

“ฮา ฮา ฮา” พวกเราสามคนหัวเราะ

“ทำไมเขาถึงให้ฉายาว่า นักเก็งกำไรใจเสือละครับ” เล๊งถาม

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉายานี้มันมาได้ยังไง คงเพราะตลอดช่วง 30 ปีที่ผมเล่นหุ้น ผมขาดทุนจนเกือบหมดตัวอยู่หลายครั้ง แล้วก็พยายามฮึดสู้ทำกำไรสลับไปสลับมาเรื่อยๆ เขาน่าจะเรียกผมว่า นักเก็งกำไรใจควายมากกว่า เพราะเจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือควาย”

“ฮา ฮา งั้นสอนผมให้เป็นควายสักตัวได้ไหมครับ “ ลิงถามอย่างสนุกสนาน

“ผมเพิ่งเริ่มมีชื่อเสียงจริงๆ ก็ช่วง 10 ปีให้หลังนี้เอง ช่วงก่อนหน้านั้นผมไม่ค่อยเป็นที่รู้จัก เชื่อไหมครับ10 ปีที่ผ่านมา ไม่มีวันไหนที่ผู้คนจะไม่ถามถึงกลยุทธการเล่นหุ้นหรือแนะนำวิธีเก็งกำไรจากผมเลย รัฐมนตรีบางท่านเชื้อเชิญผมถึงบ้าน ชวนกินข้าว ชวนตีกอล์ฟ เพื่อจะถามวิธีการเล่นหุ้นจากผมประจำ แต่ผมอยากจะบอกว่าของแบบนี้สอนยาก ถึงผมสอนไปก็ใช่จะทำได้กันทุกคน”

“งั้นเอาง่ายๆ ก็ได้ครับ เช่นถ้าจะเล่นหุ้นช่วงนี้ จะต้องทำยังไง” ลิงถามอย่างสนอกสนใจ

“วิธีการเล่นหุ้นของผม ผมจะมองหุ้นเสมือนเป็นสิ่งของ”

“สิ่งของ ?”

“ใช่ครับ ผมเล่นหุ้นเก็งกำไร ผมต้องมองให้ออกว่า เมื่อซื้อมาแล้วตอนขายต้องได้กำไร แค่นั้นเอง”

“แค่นั้น ?”

“ใช่ครับ ซื้อมาขายไป บางครั้งผมแทบไม่สนใจด้วยซ้ำว่าหุ้นตัวนั้นกำไร ขาดทุน ติดหนี้ หรือเน่าแค่ไหน ขอแค่ผมซื้อมาแล้วขายออกไปได้ด้วยราคาที่แพงกว่าเดิม ผมก็พอใจ”

“ฟังแล้วดูเหมือนง่ายนะครับ”

“มันมีเรื่องของจิตวิทยามาเกี่ยวข้องด้วย”

“ยังไงครับ ?”

“ผมยกตัวอย่างกับเปรียบเทียบกับพระเครื่อง จำสมัยที่จาตุคามรามเทพ ฮิตติดตลาดไหมครับ”

“ผมเองก็เช่ามาหลายองค์ ฮา ฮา ฮา” ลิงบอก

“ช่วงนั้นกระแสมันแรงมาก มีทั้งเสื้อสกรีน รูปถ่าย รายการสารคดี ที่นครฯก็มีการเปิดเส้นทางบินเพิ่ม วัดแต่ละวัดปั๊มพระเครื่องชนิดนี้กันทั่วบ้านทั่วเมือง ทำใต้ทะเล บนเขา บนฟ้า พระที่ปลุกเสกทั้งอม ทั้งต้ม ทั้งเฉือดตัวเองเพื่อทำให้พระเครื่องชนิดนี้ศักดิ์สิทธิ์และแปลกประหลาด ใครที่ไม่ได้สนใจพระเครื่องมาก่อนต่างก็เริ่มสนใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ต้องหามาบูชาสักกองค์สององค์ ฝากเพื่อน พี่ น้อง และญาติ ราคาบูชาตอนนั้น องค์ใหม่ๆเพิ่งออกจากแท่นพิมพ์ก็เริ่มที่ 500 – 2,000 บ. ส่วนที่ดังๆ หรือรุ่นแรกๆ ล้านหนึ่งก็ไม่ยอมขาย จตุคามโด่งดังได้ก็เพราะความเชื่อของคน ข่าว และกระแส”

“ผมอยากจะชี้ให้เห็นว่า เรื่องของความเชื่อมั่น การสร้างคุณค่า และข่าวเป็นสิ่งที่สำคัญที่จะทำให้มีการซื้อและขายอย่างต่อเนื่อง ทุกคนพร้อมจะเข้ามาเล่นหุ้นถ้ารู้สึกว่าอนาคตมันสดใส แต่พอความเชื่อมั่นหมดลง ไม่ว่าจะเป็นจาตุคามรุ่นไหนให้ฟรีก็ไม่มีคนเอา เช่นเดียวกับหุ้น ถ้ามีข่าวร้ายมาสักอย่างเช่น บริษัทมีแนวโน้มขาดทุนจากการก่อการร้ายในทะเลคาริเบี้ยน คนก็พร้อมจะขายหุ้นของบริษัทนั้นทิ้งเพราะความรู้สึกว่าราคามันจะต้องตก ทั้งๆที่เรายังไม่ทราบผลกระทบที่ชัดเจนเลยด้วยซ้ำไป ส่วนหุ้นที่มีราคาแพงลิบลิ่วก็ล้วนมาจากความเชื่อมั่นทั้งสิ้น”

“ส่วนตัวผม ผมจะจับความรู้สึกของคนในตลาดหุ้น ดูแนวโน้มการซื้อขาย หรือพูดง่ายๆ ว่าต้องอ่านใจคนให้ออก ว่าคนที่เราซื้อขายด้วยเขาคิดอะไร เขาจะซื้อขายตอนไหน เขาหยุดไล่ราคากันตอนไหน เพราะยังไงๆ คนที่เราทำการซื้อขายด้วยก็คือทุกๆ คนในตลาดหุ้นนั่นเอง”

“ฟังแล้วไม่ง่ายเลยครับ” ลิงบอก

“ผมเองก็จนปัญญาจะอธิบายให้เป็นรูปธรรม เพราะสิ่งที่ผมทำมันเป็นนามธรรม” คุณเกรียงไกรยิ้ม

.

จากคุณ : kennyG - [ 4 ธ.ค. 51 13:59:42 ]