ความคิดเห็นที่ 1 ขอเริ่ม จขกท ก่อนครับ จากคุณ : luck me - [ 17 พ.ค. 52 04:39:32 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมไม่จนครับ แต่แค่มีเงินไม่พอใช้ชั่วขณะเท่านั้นเอง ล่าสุดเมื่อเดือนที่แล้ว เอาเงินไปโปะบ้านหมด เหลือเงินติดตัว 400 บาท แต่กอย่างที่เค้าว่ากันแหล่ะครับ คนเราจะเรียนรู้ได้จากความยากลำบากเท่านั้นครับ ตอนรวยๆ ไม่มีอะไรให้ศึกษาหรอกครับ แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 52 06:31:41 จากคุณ : Papiruz - [ 17 พ.ค. 52 06:29:54 ]

ความคิดเห็นที่ 3 รู้สึกแย่สุด (แต่ไม่จน) ก็ตรงเล่นหุ้นปีแรก เล่นเอาเงินสะสมกว่า 4 ปี หมดในเวลาไม่ถึงครึ่งปี จากคุณ : kasimasi - [ 17 พ.ค. 52 06:45:02 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แม่ผมไปค้ำประกันน้า  แล้วน้าล้มละลายครับ แบงค์ยึดที่ดินของพ่อและแม่ที่สะสมไว้หลายปี จนเวลาผ่านไป สุดท้าย แบงค์จะยึดบ้านที่พ่อกับแม่อาศัยมาครึ่งชีวิต ผมจะใช้ชื่อของผมrefinance  แบ้งค์ก็ไม่ปล่อยผ่านเพราะเห็นว่าเป็นนอมินี ผมทยอยขายสมบัติไปเรื่อยๆในเวลาประมาณ2สัปดาห์  ขายกระบะให้เต้นท์รถมือสอง  จำนำทะเบียนมอเตอร์ไซด์   เวนคืนยกเลิกกรมธรรมณ์ประกันชีวิตทั้งหมด   ขายของสะสมทุกอย่าง  ขายนาฬิกาข้อมือorisเรือนแรกในชีวิตที่รักมากได้เงินมาห้าพันกว่าบาท แต่เงินก็ยังไม่พอ ยังขาดอยู่ล้านกว่าๆ สุดท้าย ยืมและกู้ตังค์เพื่อนได้ พอที่จะเจรจาลดหนี้กับแบ้งค์แล้วค่อยให้น้าผ่อนเท่าที่ผ่อนได้ ตอนนี้รู้เลยครับ ว่าเพื่อนคนไหนคือเพื่อนตาย  เพื่อนคนไหนคือเพื่อนธรรมดาหรือแค่คนรู้จัก แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 52 17:38:36 จากคุณ : โซดา โค้ก - [ 17 พ.ค. 52 08:14:00 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จนตลอดก็จะมีจนมากจนน้อย รู้สึกจนสุดๆก็ตอนเรียนจบใหม่ๆ หางานยังไม่ได้ เงินหมด ขอทางบ้านไม่ได้(เพราะเขาก็ไม่มีให้) ยืมเพื่อน ก็ยังไม่ได้งาน มีทองเส้นหนึ่งหนักหนึ่งบาท(เเม่ให้มา) ขายเลย ได้มา3600บาท ต่อชีวิตมาจนถึงทุกวันนี้ ตอนนี้มีทองอยู่2บาทว่าจะเอาไปคืนเเม่อยู่ ^^ จากคุณ : Hana* - [ 17 พ.ค. 52 08:25:39 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่นึกว่าจะมีคนกล้าถามเยี่ยงนี้ ขอบคุณที่ถามและจะตอบด้วยความเต็มใจ จนและยากลำบากที่สุดของผมไปตกทุกข์ในต่างแดนครับ สมัยที่ผมค้าลูกปลาเป็นๆส่งไปมาเลเซีย สมัยนั้นยังไม่มีมือถือ ผมกับลูกน้อง2คน นอนรอเงินค่าขายลูกปลาประมาณ3,000ริงกิต อยู่ที่โรงแรมที่บูกิตเมอร์ตายัม(ก่อนถึงปินัง) ลูกค้าก็ไม่มาซะที จ่ายค่าโรมแรมและค่ากินจนเหลือเงินในกระเป๋า40เ็ซ็นต์(ราวๆ4บาท) เวลา10โมงแล้ว เดี๋ยว11โมงเป็นเวลาเช็คเอ๊าท์ตามระเบียบเขา โทรศัพท์ก็ต้องโทรไปอีกบ้านให้เขาไปตาม ก็เกรงใจเขาเหลือเกิน คำพูดสุดท้ายที่ทางโน้นส่งมาคือ เย็นนี้มาถึงแน่นอน(เมื่อวันแรกที่ติดต่อกัน) นั่งอยู่ที่หน้าต่างโรงแรมมองลงมาเห็นอาบังกำลังฝัดโรตีอยู่หน้าร้านกาแฟ เราสองคนไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า บุหรี่ก็ไม่ได้สูบมาวันกว่าๆแล้ว ซดแต่น้ำร้อนของโรงแรมทั้งวัน เอาไงดี?จะกลับก็ไม่ได้ เดินหน้าก็ไม่ได้ เลยหน้าด้านไปขอนอนต่ออีกคืน เขาถามว่ามีอะไรเป็นประกันว่าเราจะจ่ายเขาแน่ ผมถอดนาฬิกา"มิโด้"เก่าๆให้เขาไป และขอเพิ่มเป็นเงินสัก10ริงกิต เขารับนาฬิกาแต่ไม่เพิ่มเงินให้ พอผิดหวังเลยหิวหนักเข้าไปอีก ลงไปถามราคาโรตีแผ่นละ40เ็ซ็นต์ พอดีเป๊ะฉีกแบ่งกันคนละครึ่งกับลูกน้อง รอดไปอีกหลายชม. คืนนั้นทั้งคืนและรุ่งขึ้นอีกวันเต็มๆที่ไม่ได้กินเข้าวเลยสักเม็ด ลูกน้องถึงกับเอาสมุดโทรศัพท์มามวนเป็นบุหรี่สูบแก้เสี้ยน นั่งๆนอนๆรอเสียงโทรศัพท์กลับมาก็เงียบตามเคย โดนโกงแหงๆจากร้อยเป็นพันเปอร์เซ็นต์ จึงหาทางกลับบ้านด้วยการเดินๆๆๆๆๆไปสอบถามหารถบรรทุกที่วิ่งเข้าหาดใหญ่ จะขออาศัยเขาไป คำตอบก็คือให้รอๆๆๆๆ(เขาคงไม่ไว้ใจเราหรอก) หรือวิธีสุดท้ายคือขอนั่งแท๊กซี่ไทยจากปินังกลับหาดใหญ่ถึงบ้านแล้วค่อยจ่าย ปัญหาอยู่ที่ว่าจะหาค่ารถจากที่นี่ไปปินังได้ยังไง?และสมมติว่ามีค่ารถไปถึงปินังแล้ว แท๊กซี่จะยอมหรือไม่?ยังไม่ีรู้ ถ้าไปตกระกำลำบากที่ปินัง มันจะแย่กว่านี้หลายเท่า เพราะที่โน่นไม่มีอะไรให้"หวัง"เลยสักนิด แต่ที่นี่อย่างน้อยก็เป็นที่ที่เรารอเงิน ปรึกษาหารีือกันแล้วตัดสินใจทนอยู่อีกวัน ถ้าไม่สมหวังพรุ่งนี้ไปหาตำรวจให้เขาพาไปที่กงสุลไทย คืนต่อมาเรานอนกันตั้งแต่ทุ่มกว่าๆ พอเคลิ้มๆก็มีเสียงเคาะประตู...ในใจคิดฟุ้งซ่านไปว่า ทางโรงแรมคงพาเจ้าหน้าที่มาสอบถามอะไรแหงๆ เพราะเห็นเรามาอยู่หลายวัน เงินก็ไม่มี คิดไปสะระตะ พอแง้มประตูปรากฏว่าหลงจู๊ยื่นเงินมาให้10ริงกิต บอกว่าเพื่อนผม(ลูกค้า)โทรมาแล้วให้เอาเงินไว้ใช้ก่อน เขาล้มมอไซค์นอนอยู่โรงบาลหลายวันแล้ว เหมือนขึ้นสวรรค์ในทันที เรา2คนแทบจะกระโดดลงทางหน้าต่าง เพื่อไปหาก้วยเตี๋ยวร้อนๆกินให้พุงแตกไปเลย เรื่องความจนเราเจอมาจนชิน แต่เหตุการณ์นี้มันทั้งจนเงินและจนใจแบบคาดไม่ถึงจริงๆ ดีที่เราไม่ฟุ้งซ่าน คิดหาทางสำรองเผื่อไว้ และคิดในแง่ดีตลอดว่า"ต้องได้กลับบ้านๆๆๆ" สุดท้ายเงินก็ได้ครบถ้วนบวกด้วยคำขอโทษและพาไปเลี้ยงข้าวมือใหญ่อีกมื้อ จากคุณ : คนขาดหุ้น - [ 17 พ.ค. 52 09:13:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ความรู้สึกจนสุดๆของผมเกิดขึ้นตอนครั้งแรกที่เข้าโรงจำนำ อ่ะครับ -_-' ยังจำวินาที ที่หัวแม่มือกระทบหมึกดำๆ ได้อยู่  อายเหมือนกัน แต่อย่างน้อยต่อให้อัตคัตแค่ไหนผมก็ไม่เคยยืมเงินเพื่อน เป็นความภูมิใจอย่างหนึ่งของชีวิต -*- จากคุณ : หมาร่าหมาหรอด (C.BUN) - [ 17 พ.ค. 52 10:14:13 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนนี้รู้เลยครับ ว่าเพื่อนคนไหนคือเพื่อนตาย  เพื่อนคนไหนคือเพื่อนธรรมดาหรือแค่คนรู้จัก จากคุณ : โซดา โค้ก   ................................................................................. เห็นด้วยกับคุณโซดา โค้ก   ช่วงปี 2540 ผมตกงาน มีหนี้บัตรเครดิตและหนี้คอนโด เงินออมไม่มี หางานทำยาก ต้องไปหางานทำตปท.  ได้พบคนๆหนึ่งที่ให้ที่อยู่ ให้ขนมปังและกาแฟร้อนๆทุกเช้า เขาชื่อ L.J.  Hanz เพื่อนแท้ในยามยากของผม ตอนนี้ผมกลับมาอยู่เมืองไทย ทุกครั้งที่ไปวัดก็จะทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เขาเสมอ จากคุณ : sc2007 - [ 17 พ.ค. 52 10:30:01 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จากที่อ่านๆมา พอสรุปได้ดังนี้นะครับ 1. เป็นหนี้ให้น้อยที่สุด .... ถ้าหนี้นั้นไม่มีส่วนให้ generate รายได้ขึ้นมาใหม่ได้ เช่นไปซื้อ ทีวี lcd หรือ plasma รุ่นใหม่ ไม่ได้ช่วยให้เราหารายได้เพิ่มขึ้น 2. พึงระลึกถึงคนที่เรารักมากๆ ไม่ว่าจะเป็น พ่อ แม่ ภรรยา สามี ลูก หรือ ตัวเอง ถ้าเรามีคนที่เรารักมากๆ และเรานึกถึงเขาว่าสิ่งที่เราทำอยู่ทุกวันนี้เราทำเพื่ออะไร หรือเพื่อใคร (แม้แต่ทำเพื่อตัวเอง) เพื่อให้หลุดพ้นจาก ความยากลำบากที่เราประสบ 3. ทุกสิ่งมีเวลา และ วาระของมันครับ ไม่มีใครจะดีตลอดไป หรือ ลำบากตลอดไป ถึงแม้วันนี้คุณจะมีเงินใช้อย่างสบายมือ แต่คุณก้อควรระวังเรื่องสุขภาพ 4. คนที่มีบุญคุณกับคุณ ควรตอบแทนเค้าให้มากที่สุด ส่วนใครที่ร้ายกับคุณก้ออย่าไปสนใจ ลืมๆมันไปซะ เพราะ เค้าจะทำให้เราเสียเวลาอันมีค่าของเราที่จะทำเรื่องดีอื่นๆครับ จากคุณ : view2306 - [ 17 พ.ค. 52 10:44:01 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ชีวิตผมเกิดมาก้อเป็นลูกเจ้าของโรงงานทำกระป๋องแล้ว...มีคนงานในโรงงานหลายร้อยคน ธุรกิจถือว่าไปได้ดีเพราะว่าพ่อผมเป็นคนขยัน ประหยัด ขนาดเป็นเถ้าแก่ ก้อยังไปซ่อมเครื่องปั๊มเหล็ก..จนนิ้วโป้งโดนปั๊มไปด้วย แต่สิ่งที่เป็นปมด้อยสำหรับผมคือแม่ผมเป็นภรรยาน้อย ทำให้ลูกแม่ใหญ่ไม่ชอบผมและพี่สาว แม่ผมเป็นคนเก่งไม่อยู่นิ่งพยายามหาอะไรทำที่มันได้ตังส์ ส่วนใหญ่จะไม่ค่อยสำเร็จ ทำอะไรก้อเจ๊งไปหมดแต่เค้าก้อสู้ไม่เคยอยู่เฉยๆถึงแม้ธุรกิจที่ทำจะไม่สำเร็จ...ชีวิตผมเหมือนจะดี แต่ธุรกิจก้อไปได้ไม่ราบรื่นเมื่อพ่อของผมเริ่มเป็นอัมพาต เส้นเลือดในสมองตีบ โรงงานเลยให้พี่คนโตเป็นคนดูแล จากนั้นธุรกิจก้อเริ่มแย่ลงไปเลยๆ เพราะพี่ชายคนโตเอาแต่ใช้เงิน ตื่นสาย ขึ้เกียจ ทำงานไม่จิงจัง สุดท้ายก้อต้องขายโรงงานเพราะแบกรับภาระแบงค์ไม่ไหว ต้องย้ายไปทำโรงงานที่เล็กกว่า จากที่16ไร่ เหลือแค่3ไร่ แล้วยังไกลออกจากที่เจริญเพิ่มขึ้น...ช่วงนั้นที่ดินบูมแม่ผมก้อซื้อขายที่จนพอมีตังส์ ก้อส่งผมไปเรียนออสเตรเลีย 4 ปี แต่พอเศรษฐกิจแย่ลง บวกกับพ่อผมก้อแย่ลงมากเช่นกัน แม่ผมก้อต้องหาเงินด้วยการเล่นการพนันเพื่อมารักษาพ่อและส่งผมเรียนด้วย (ผมไม่รู้มารู้ที่หลัง) ช่วงนั้นแม่ผมบินไป มาเก๊า เช้ากลับเย็น(สมัยนั้นยังไม่มีบ่อนที่ประเทศเพื่อนบ้านเรา) เพื่อที่จะเอาเงินมารักษาพ่อที่กำลังป่วย พ่อผมป่วยอยู่10กว่าปี หมดเงินรักษาไปหลายล้านบาท พอผมกลับมาจากออสเตรเลียซักพัก พ่อผมก้อเสีย ช่วงนี้ผมได้แยกออกมาจากครอบครัวแม่ใหญ่แล้ว โรงงานที่มีอยู่ก้อโดยแบงค์ยึดแล้ว ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปหมด ผมไปทำงานบริษัทอยู่พักนึงแล้วแม่ผมก้อไปกู้เงินให้ไปเลี้ยงกุ้งน้ำกร่อย ธุรกิจก้อเจ๊งอีก หมดเงินไปเป็นล้าน หนี้สินมีมากมาย จากที่เคยขับรถ BMW ต้อนนี้มีขับแค่รถ Big M ช่วงนั้นพี่สาวผมทำเหล็กเก่า ผมก้อซื้อรถโตโยต้าเก่าๆคันละไม่กี่หมื่น มาวิ่งเก็บนั้งร้านเก่า แบบเหล็กเก่าตามร้านของเก่ามาให้พี่สาว ผมจำได้แม่นเลยเวลาผมไปซื้อของตามร้านของเก่า ผมถามราคาตัวนี้ เจ้าของร้านก้อจะบอกว่าราคาเท่านี้ จะซื้อก้อซื้อไม่ซื้อก้อไม่ต้องซื้อ ผมไม่มีสิทธ์โกรธเลยเพราะผมอยากได้ของเค้า เพราะมันทำกำไรให้กับผม...ผมถือว่าเป็นคนขยันเพราะผมมีความทรงจำว่าพ่อผมเป็นคนขยัน...ผมเริ่มเช่าที่แล้วรับซื้อของมาวางขายหน้าร้าน...ผมทั้งซื้อของเองและไปส่งลูกค้าเองทุกวัน...ใครเรียกให้ไปเอาของผมก้อไปไม่เคยเกี่ยงว่าจะน้อยหรือจะมาก จะดึกหรือจะเช้า ขอให้เรียกมาผมก้อไปทุกครั้งเพราะนั้นคือสิ่งที่ทำกำไรให้กับผม...กิจการผมค่อยๆโตอย่างเป็นขั้นบันได จนทุกวันนี้ชีวิตผมถือว่าอยู่ได้อย่างสบายในช่วงที่เศรษฐกิจตกต่ำสุดๆ..ผมไม่ต้องไปเก็บของตามร้านของเก่าแล้ว มีคนมาส่งให้ถึงที่ร้านแล้วก้อวางขายหน้าร้าน ผมไม่ต้องให้ไฟแนนซ์มาตามยึดรถแล้วเพราะผมผ่อนรถหมดทุกคันแล้ว...ผมไม่ต้องเช่าที่คนอื่นอีกแล้ว เพราะผมใช้หยาดเงื่อผมซื้อมันมา... ชีวิตคนมันมีขึ้นมีลง...เงินทอง ทรัพย์สิน ความสุขที่มีอยู่อาจจะไม่ยั่งยืนถ้าเราประมาท...ถ้าทุกคนไม่หมดหวังในชีวิตถึงแม้เราจะเคยรวยมากแล้ววันนึงเกิดจน จนไม่มีข้าวสารจะกรอกหม้อแล้วเราไม่ท้อในชีวิตวันนึงโอกาสจะมาหาเราเอง...ผมอยากจะบอกว่าโอกาสของคนชีวิตนึงมาไม่กี่ครั้งหรอกครับ บางคนอาจจะสิบครั้ง ยี่สิบครั้ง หรือบางคนอาจจะไม่มีเลย...ถ้าโอกาสนั้นมาถึงจงจับมันไว้ให้มั่นแล้วประคับประคองมัน ดูแลมันอย่างดีที่สุดเพราะนั้นอาจเป็นโอกาสสุดท้ายที่จะทำชีวิตเราให้ดีขึ้นก้อได้....ขอบคุณครับ จากคุณ : bubeboyd - [ 17 พ.ค. 52 10:52:13 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ผมเคยจน จนมากๆอยู่คืนหนึ่ง ตอนผมไปเรียนที่ต่างประเทศ มีอยู่คืนหนึ่งผมตังหมดแล้วก็หิวมากๆด้วย หิวโซจนต้องไปขอเศษเนื้อไก่ทอดติดกระดูกของเพื่อนชาวอินโดนีเซียที่กินเหลือแล้ว คืนนั้นแหละที่ผมรู้สึกว่าผมจนที่สุดแล้ว จากคุณ : Colossus - [ 17 พ.ค. 52 11:17:46 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เคยตกงานและเดินหางานทำจนไม่มีเงินเหลือสักบาท เดินจากอนุสาวรีย์ไปหมอชิต แล้วเดินอ้อมกลับทางดินแดง แวะขอข้าวที่วัดกิน ปี 40 ยังจำได้ จากคุณ : pisake - [ 17 พ.ค. 52 12:10:01 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จำได้แต่ตอนเด็กๆ ตอนเช้ามีแค่ไข่ต้มฟองนึงกิน ตอนเย็นมีแค่มาม่าซองนึงกิน พ่อต้องไปขอยืมเงินพระมา500บาท ซื้อข้าวให้กิน  จำได้แค่นั้นคะ จากคุณ : PluMMy - [ 17 พ.ค. 52 12:51:15 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่รู้สึกว่าจน เพราะมันชิน ตั้งแต่เด็ก คนไม่ค่อยมี เกิดมาไม่พร้อม มันชินกับความเหนื่อย ความมีน้อย ไม่มีเงินเก็บ(ต้องช่วยดูแลแม่และน้อง) มันชินกับการมีน้อย ใช้น้อย มีความสุขแบบนั้น ไม่มีสิทธิเลือกอะไรมากนัก กินง่าย อยู่ง่าย ไม่เคยคิดว่าจะดีขึ้น เพราะหนทางมันมองไม่เห็น ทำงานหนัก ส่งน้องเรียน ดูแลแม่ ไม่รู้ว่ามันเป็นบุญที่เราทำกับครอบครัวรึเปล่ารึเปล่า อายุ25ตัดสินใจออกจากงาน ลาออกจากชีวิตลูกจ้าง เลือกทางเดินใหม่ด้วยตัวเอง ค้าขายก๊อกแก๊ก ผ่านไปหลายปี ก็มีขึ้นมา มีรถ มีบ้าน  มีของเล่นแพงๆ มีกิจการเล็กๆ นั่งทำงานในห้องแอร์ ไม่ลำบากเช่นแต่ก่อน สรุปว่า คงเป็นเพราะเราทำเพื่อครอบครัว ชีวิตเราจึงดีขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ เวรกรรมน่าจะมีจริง จากคุณ : อมยิ้มไม่หวาน - [ 17 พ.ค. 52 14:44:35 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เคยจนสุดๆ ช่วงที่ยังเรียนอยู่แล้วทำธุรกิจขายตรงชื่อดังเจ้าหนึ่งด้วยครับ เอาเงินที่โกหกพ่อว่าจะซื้อ note book ไปซื้ออาหารเสริม เครื่องสำอางค์มาลองใช้ กะว่าจะเอาไปโปรโมตสินค้า สุดท้ายก็ไม่มีอะไรดีขึ้น หน้าตาที่ลองใช้เครื่องสำอางค์ก็ดูไม่ดี ตังค์ของพ่อก็หมด ตังค์กินข้าวก็หมด จะโทรไปขอพ่อก็กลัวพ่อรู้ เพราะ note book ก็ไม่ได้ซื้อ แล้วพ่อก็ชักหน้าไม่ถึงหลัง แล้วพอโทรไปหาพ่อจริงๆ พ่อบอกว่าเงินในบ้านไม่พอใช้ ถ้ายังไม่ได้ซื้อ note book ก็เอาเงินตรงนั้นไปใช้ก่อน จนปัญญาเลยครับ ต้องขอยืมเงินเพื่อนที่ไม่เห็นด้วยกับการทำขายตรงจนเราทะเลาะไม่พูดกับมันเป็นเดือน เพื่อนมันก็ให้ครับ ให้ทุกเดือนด้วย(ปัจจุบันนี้รักมันมาก) สักพักผมก็เลิกทำขายตรง เพราะเจ๊ง ขายของไม่ออก ตังค์ที่ลงทุนไว้ก็ไม่ได้คืน  ทุกวันนี้รับราชการอยู่ และเพิ่งเข้าใจว่่าี่พ่อได้ปูทางไว้ให้เราดีแล้วโดยไม่จำเป็นต้องไปทำขายตรงให้เมื่อยหัวใจ แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 52 15:39:29 จากคุณ : arpeggio - [ 17 พ.ค. 52 15:31:03 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ข้าน้อยจนสุดตอนไหนแน๊ ตอนโดนเพื่อนทิ้งหนี้ค้ำประกันอันสุดโหดให้หลายแบงค์มังเนี่ย ข้าน้อยเป็นข้าราชการจนๆแต่ขยันทำมาหากินนะ จบ ป.โทสายวิทยาศาสตร์ขายประกันเอไอเอตะแรกนะ ต่อมาขายแหวนเพชรค่ะ วงหลายหมื่นถึงแสนจริงๆราคานี้น้อยมาก เป็นเพชรขนาดเล็กๆเองรับจากร้านเพชร แล้วก็มาขายของผ่อน เอาน่าขายไม้จิ้มฟันยันเรือรบเอาผ้าห่มผ้านวมทีละหลายร้อยผืน ไปลงให้เพื่อนเขาขายต่อ  ต่อมาก็ไปซื้อที่ดินที่ขายทอดตลาด จากสำนักบังคับคดีแล้วก็เอามาขายต่อรู้สึกจะถูกโฉลกกะที่ดิน อายุยังน้อยยี่สิบต้นๆมีที่ดินหลายแปลงในตัวจังหวัดทำร้านหนังสือ เช่าไปด้วยปลูกบ้านเก็บไม้ไปด้วยมีบ้านสามหลังตอนนั้น ต่อมาเจ๊งไม่เป็นท่าเพราะไปค้ำประกันเพื่อนสามแห่ง ธนาคารไทยพาณิชย์ ธนาคารเอเชีย ธนาคารกรุงไทยใช้หนี้ ค้ำประกันบานตะไทขายที่ไปสามแปลงตอนนั้นไม่กี่ปีมานี้ และขายบ้านไปหนึ่งหลังเพื่อนแสนดีหายเข้ากลีบเมฆไปเลย แต่เราไม่ท้อด้วยเราอายุยังน้อยเลยมีกำลังต่อสู้เรื่องพวกนี้อ่ะ ตอนนี้แสนสุขสบายหลุดพ้นหนี้หมดและที่มาเล่นหุ้นเพราะ อยากเล่นเอาสนุกจริงๆไม่ได้หวังเงินมากมายเพราะที่บ้าน ก็สุขสบายหมดแล้วไม่มีภาระเป็นโสดและมีความสุขกับการ ใช้ชีวิตมากๆเล่นไปวันๆทำงานไปด้วย  ติดจะบ๊องส์ๆไปด้วยซ้ำ มีบ้านเดี่ยวสองชั้นด้วยน้ำพักน้ำแรงตนเองมีที่ดินราคาหลายกะตังค์ ข้าพเจ้าจับงานพร้อมๆกันหลายอย่างมาก ขายประเภทเสื้อผ้า ผ่อนให้คนทำงานโรงงานใกล้บ้านก็มีแต่กำไรสองเท่าอ่ะ ข้าพเจ้าพบว่าขายอุปกรณ์ไฟฟ้าทำรายได้ได้ดีที่สุดเพราะ กำไรสองเท่าราคาอุปกรณ์ไฟฟ้าที่ซื้อราคาส่งกะเอามา จำหน่ายราคากำไรมากมายเลยล่ะไม่เชื่อลองค้าพวกนี้ดู และร้านขายยาอีก กำไรยาต่อเม็ดเกือบสองเท่าของราคาส่ง เลยให้คติแก่ตนเองในการต่อสู้ชีวิตที่ว่า ชีวิตไม่สายที่จะเริ่มต้น  เพราะเราผ่านมรสุมมามากมายอายุ21-22เราก็เจอ มรสุมแรกเริ่มต้นของชีวิตแต่ไม่เคยท้อ แต่ข้อเสียข้าพเจ้าค่อนข้างอินกับเรื่องการเมืองก็ไปโพสมากมาย ในห้องราชดำเนิน เลยมีความขัดแย้งเกิดขึ้นเพราะเราจะบอกว่า เราไม่มีสี แต่เขาก็จะบอกว่าพวกเป็นกลางเห็นแก่ตัวพยายาม ยัดเยียดสีให้เรา ข้าน้อยก็ค่อนข้างดุไปว่าเขามากมายเหมือนกันแฮะ โพสไปมาไหงมีโทรลึกลับมาหาข้าน้อยสองสามวันอ่ะ เลยคืนล๊อกอินเลยไม่เล่นมันแล้วไม่แฟร๋เลย ข้าน้อยก็เลยบ้าๆบ๊องส์ตามห้องสินธร และก็ลาตามระเบียบ ตั้งหน้าตั้งตาทำงานดีกว่าตามประสาข้าราชการจนๆต่อๆไป มีแอบเล่นหุ้นนี่แหละ แต่ก็ไม่เสียราชการอ่ะ จริงกลัวห้องสินธรเค้ารังเกียจเหมือนกันเพราะข้าราชการ งี้เป็นอาชีพที่จนมากเลยนะเนี่ย แต่อาศัยเราทำมาหากินหลายอย่าง แต่เราก็รักที่จะเป็น ข้าของแผ่นดินกันต่อไป เรื่องการต่อสู้ชีวิตของข้าน้อย ก็มีด้วยประการฉะนี้แล จากคุณ : รอตะวัน - [ 17 พ.ค. 52 18:44:56 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอแอบเข้ามาคลายเครียดนะครับ เมื่อก่อนในชีวิตผมช่วงนึง ไม่มีเงินครับ ผมทานข้าววันละ มื้อ เนื่องจากไม่มีเงินครับ และไม่มีที่ซื้อของทานแถวนั้นด้วยครับ แรกๆ ตอนกลางคืนผมจะหิวมาก เพราะผมจะทานตอนเช้าประมาณ 9 โมงครับ แต่ผมต้องตื่นตั้งแต่ ประมาณ ตี 3 ครึ่ง เพื่อมาทำงานครับ ถ้าวันไหนไม่ตื่นมาทำงานหรือตื่นสายเกินตี 4 เจ้านายผมจะไม่อนุญาตทานข้าวของวันนั้นได้เลยครับ ผมจะกล้าตื่นสายได้ไงละครับ ข้าว 1 มื้อ ที่สุดแสนจะรอคอย แหม แถมมีตัวอย่างให้เห็นด้วยครับ รุ้นพี่ผมบางคนทาน 2 วันมื้อ บางคน 3 วันมื้อ  ผมเคยเจอมากสุด 4 วันมื้อ โอ้วแทบไม่น่าเชื่อสิครับ แต่มันมีจริงๆนะครับ  ท่านทาน  4 วันมื้อ ผมเห็นกับตา เจ้านายผมจะอนุญาตให้ผมทานข้าวได้มื้อเดียวครับ ผมก็ต้องทำตามครับ เพราะท่าน เป็น เจ้านายผม หลังจากสักบ่าย 4 ไป ผมจะเริ่มหิวแล้ว แต่เราก็ต้องทนครับ ต้องทานน้ำเปล่าครับ แล้วเลิกคิดเรื่องกินไปได้เลย ไม่งั้นสนุกครับตอนกลางคืน อาหารที่ผมได้รับประทานเข้าไป ผมเลือกไม่ได้ครับ เพราะผมไม่มีเงิน ผมต้องทานตามมีตามเกิดครับ ถึงมีเงินก็มีไม่พอที่จะ  ซื้อทานเองได้ครับ หลายคน คงอยากรู้ว่าผมทำงานอะไร ตื่นมาครับ ผมต้อง ปัด กวาด เช็ดถู ตามสถานที่เจ้านายมอบหมายไว้ครับ ผมต้องเดินไปเดินมา ครับ เราก็ไม่รู้ว่าเจ้านายเรา ให้เราเดินไปเดินมาเพื่ออะไร หลังจากนั้น ท่านก็จะให้เรานั่งนิ่งๆครับ วันนึงท่านเจ้านายจะให้เรานั่งนิ่งๆ ประมาณ 2-3 ชั่วโมง ท่านให้การศึกษาแค่สั้นๆครับ  ให้ศึกษาที่เราเอง ไม่ต้องไปศึกษาที่อื่น จะผิดจะถูก ก็อยู่ที่ตัวเราเท่านั้น จะจนหรือรวยก็อยู่ที่ตัวเราเท่านั้น จะสุขจะทุกข์ก็อยู่ที่ตัวเราเท่านั้น พูดมาตั้งนาน  สรุปเมื่อก่อนผมเคยบวชครับ ท่านเจ้านายผม คือ ท่านเจ้าอาวาสครับ วัดนี้ชื่อวัดป่าศรีถาวรนิมิตครับ มีดีครับ ผมขอเอาชีวิตเดิมพัน แต่มีดีอย่างไร ผมไม่กล้าบอกครับ กลัวจะเป็นการรบกวนท่าน  ท่านจะละสังขารปีหน้าครับถ้าจำไม่ผิด ใกล้ ๆ หลวงพ่อปากแดงครับ จ.นครนายก อย่าเครียดกันนะก๊าบบบ ลองแวะดูคลายเครียดนะ http://www.taklong.com/pictpost/s-pi.php?No=100936 จากคุณ : ขงน้อย (8owmp) - [ 17 พ.ค. 52 21:17:10 ]

ความคิดเห็นที่ 18 นั่งรถไฟเข้ากรุงเทพฯ มีเงินติดตัว 9 บาท กินกับเพื่อน อยู่บ้านอาจารย์ (บุญคุณอาจารย์ท่วมหัว คนดีแต่อายุสั้น) ทุกวันนี้ถือว่าไม่รวย เพราะยังต้องสะสมทรัพย์สิน แต่พร้อมจะให้ทรัพย์สินเพื่อประโยชน์แก่คนอื่นเสมอ จากคุณ : แม่น้ำน้อย - [ 18 พ.ค. 52 06:51:23 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เคยจน ทุกวันนี้ก็ยังไม่รวย แต่ดีกว่าเมื่อก่อน แต่ไม่เคยอดนะ เพราะแม่ขายอาหาร กินของเหลือจากที่ขาย พ่อเป็นกรรมกรใช้แรงงาน ค่าแรงวันละ 100 บาท กินกระทิงแดงวันละ 3 ขวด กินเหล้าเมากลับมาทุกวัน จะเอาเงินที่ไหนมาให้ครอบครัว... เริ่มทำงาน ตั้งแต่ปิดเทอม ม.2 อายุ 13 ปี ไปทำงาน รง. นั่งปิดฝาจุกยาแก้ไข้เด็กตรางู  จนมือพอง ได้วันละ 39-40 บาท ทำตลอดปิดเทอม ได้เงินมาพันกว่าบาท ดีใจมาก เอามาจ่ายค่าเทอมได้พี่ชาย กับซื้อรองเท้าผ้าใบ (เราได้ทุนเรียนดีอยู่แล้ว ไม่ต้องจ่ายค่าเทอม) เรียนจบแค่ ม.3 เพราะแม่ให้ออกมาช่วยทำงาน (ครูที่ รร.ขอทุนเตรียมพัฒน์ให้ แต่แม่ไม่ยอม) ก็เรียนศึกษาผู้ใหญ่เอา ทำงานโรงงานชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์ไปด้วย(เรียนกลางวัน ทำงานกลางคืน) จบแล้วต่อมหาลัยเปิดอีก 3 ปี จบ ทำงานมามากมายทั้งพาร์ทไทม์ ฟูลไทม์ สุดท้ายก็ทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือน บ.ยักษ์ใหญ่ของไทย ส่วนตัวคิดว่าพอใจกับชีวิตเท่านี้แล้ว ... จริงๆถ้าดิ้นรนมากกว่านี้คงได้ดีกว่านี้ แต่มันเหนื่อยมากๆกับชีวิตที่ผ่านมา ขออยู่แบบธรรมดาบ้าง... แก้ไขเมื่อ 18 พ.ค. 52 13:33:16 จากคุณ : แสนซนคนกวนโอ๊ย - [ 18 พ.ค. 52 10:00:19 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ตอนสมัยที่ผมปิดเทอมปีสาม มีอยู่ช่วงนึง ที่ผมรับงานถ่ายรูปเอาไว้ แต่ทว่ากล้องตัวเก่งดันมาเจ๊งเอาสองอาทิตย์ก่อนถึงวันงาน แล้วตอนนั้นพึ่งเอาเงินซื้อกองทุนไป เหลือสภาพคล่องติดตัวแค่สองหมื่น ซึ่งก็พอแค่ซื้อกล้องมือสองรุ่นเดียวกันเท่านั้น เพราะถ้าซ่อมก็ใช้เวลาเกือบเดือน แถมค่าซ่อมก็ประมาณ70%ของกล้องมือสอง และถ้าไม่ซื้อตอนนี้ ของมือสองล๊อตใหม่ราคาเท่านี้จะเข้ามาอีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ สรุปว่าผมเลือกที่จะรักษาเครดิตของตนเอง เพราะทางฝั่งผู้จ้างก็ เลื่อนวันไม่ได้ และจองตัวผมมานานแล้ว เลยกัดฟันซื้อกล้องใหม่ แล้วเรื่องซ่อมค่อยว่ากัน และไม่ได้ขอเงินพ่อแม่เพิ่มเพราะอาจจะด้วยทิฐิ ที่ว่านี่คือธุรกิจของเราเอง เราต้องรับผิดชอบสิ่งไม่คาดฝันที่เกิดต่อชีวิตเราด้วยตนเอง สุดท้ายสองอาทิตย์นั้น ผมมีเงินประทังชีวิตวันละสิบกว่าบาท กินข้าวเช้าและเย็นที่บ้าน กลางวันกินได้แต่ข้าวไข่เจียว บางวันก็ต้องตักข้าวเปล่าจากบ้านไป แล้วขอซื้อได้แต่ไข่เจียว แล้วต้องเดินไปกลับ ที่ฝึกงานประมาณวันละ6-7กิโลเพื่อไม่ต้องเสียค่ารถ เรื่องนี้มองย้อนกลับไปอาจไม่ได้รู้สึกว่าตนเองลำบากมาก แต่ตอนนั้นที่ชีวิตขาดสภาพคล่องและต้องประหยัดสุดๆนั้น เป็นสิ่งที่เตือนใจผมเสมอมาทุกวันนี้ว่า ชีวิตที่บีบคั้นไม่มีทางเลือกนั้นมันช่างขมขื่น แต่ถ้าเพื่อการพิสูจน์ตนเองและรับผิดชอบต่องานที่ต้องทำ ก็ต้องผ่านมันไปให้ได้ แก้ไขเมื่อ 20 พ.ค. 52 23:14:35 จากคุณ : EncodeO - [ 20 พ.ค. 52 23:10:59 ]