พอดีเมื่อวันหยุดที่ผ่านมา
ผมนึกไปถึงคำพูดของคุณหมอท่านหนึ่ง
ซึ่งผมจำชื่อท่านไม่ได้
คุณหมอได้พูดในรายการข่าวยามเช้า ทางช่องทีพีบีเอส
ถึงเรื่องเด็กติดเกมว่า
มีตัวชี้วัดอยู่ ๓ ระดับคือ
ชอบ เหมือนกับเราชอบดูหนัง ชอบฟังเพลง ชอบเตะฟุตบอล ชอบฯลฯ
ถือเรื่องปกติของชีวิต
คลั่ง จากที่เคยชอบโน้น ชอบนี้
ก็กลายมาเป็นชอบอยู่อย่างเดียว
เริ่มเข้าโซนอันตรายที่ต้องจับตาเฝ้าระวัง
ติด ระดับความคลั่ง ที่เป็นอันตราย
ในขั้นต้องได้รับการเยียวยาโดยด่วนที่สุด
เพราะการใช้ชีวิตประจำวันเริ่มเสียไป
เช่น เสียการเรียน เสียการงาน ไม่หลับไม่นอน ข้าวปลาอาหารไม่กิน ฯลฯ
ลองเปรียบกับผู้เดินทางแสวงหาเงินในตลาดหุ้น
เราๆท่านๆ เป็๋นนักลงทุนในระดับไหน
ชอบหุ้น
ชอบดูหุ้น แต่ก็ชอบอย่างอื่นด้วยเช่นกัน
ถ้าชอบดูเวบภาพสามขีด ก็จะคลิ๊กกลับไปกลับมา
ระหว่างเวบภาพสามขีดกับเวบดูราคาหุ้น เป็นต้น
คลั่งหุ้น
นั่งจ้องจอคอม ดูราคาหุ้น ดูบทวิเคราะห์ ดูกราฟ ดูราคาทอง ดูราคาน้ำมัน ดูดาวน์โจร ดูๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จนนอนไม่เป็นเวลา กินอาหารไม่เป็นเวลา แม้แต่เวบภาพสามขีดก็ไม่ดู
ติดหุ้น
ติดหุ้น ตีความหมายได้เป็นสองมาตรฐานยอดฮิต
ไม่ว่าจะเป็นมาตรฐานของการดำเนินชีวิตประจำ หรือมาตรฐานของมูลค่าพอร์ต
ล้วนเป็นระดับความร้ายแรงที่จะต้องเยียวยาโดยด่วนที่สุด
ติดหุ้นตามมาตรฐานของการดำเนินชีวิต
ก็ได้แก่ ให้ความสนใจแต่เรื่องหุ้น จนเลิกสนใจกิจกรรมอื่นๆของชีวิต
อาการออกด้วยการ
กินไม่เป็นเวลา เวลากินก็จะเลือกกินแต่อาหาร ที่หาได้ง่ายและกินได้ง่ายที่สุด
นอนไม่เป็นเวลา หรือบางทีก็ไม่นอนเลย เพื่อตามดูข้อมูลหุ้น
ไม่สนใจจะพูดอะไรกับคนรอบข้าง นอกจากจะพูดเรื่องหุ้นเท่านั้น
ไม่ว่าจะไปไหน ก็นึกถึงแต่ราคาหุ้นที่ตัวเองมีส่วนได้ส่วนเสีย
ส่วนติดหุ้น ตามมาตรฐานของมูลค่าพอร์ต
อันนี้คงไม่ต้องอธิบายเพิ่ม
ภาษาผู้เดินทางแสวงหาเงินทุกคน เรียกมันว่า "ติดดอย"
ติดดอยในมาตรฐานนี้
จะออกอาการจากเบาไปหาหนักเช่น
มีหุ้นบางตัวติดดอย
พอหุ้นบางตัวติดดอย ขั้นร้ายแรงขึ้นไปอีกก็คือ
พอร์ตหุ้นติดดอย
ถ้าสองมาตรฐานว่าด้วยการ "ติดหุ้น"
เกิด ซุปเปอรฺเนกาถีบ คอนเวอร์เจ๊ง
ผู้ติดหุ้น มีโอกาสที่จะกลายพันธ์จาก
ผู้เดินทางแสวงหาเงิน
ไปเป็นผู้เดินทางแสวงหาความทุกข์ใส่ตัวเองโดยไม่มีใครบังคับ
"ถือได้ว่า ชีวิตได้กลายเป็นขาลงอย่างสมบูรณ์แบบ"
ถ้าติดหุ้นแบบสองมาตรฐานขัดกัน ยังถือว่าเป็นโพซิถีบ ไดเวอร์เจ๊ง
สุขภาพกาย สุขภาพใจแย่ แต่พอร์ตหุ้นไม่ติดดอย
"ถือได้ว่า ชีวิตยังมีโอกาสแก้ตัว ด้วยการปรับปรุงการดำเนินชีวิตให้ดีขึ้น"
เช่น กินให้เป็นเวลา ดูหุ้นให้เป็นเวลา นอนให้เป็นเวลา
หัดคุยเรื่องอื่นๆกับคนรอบข้างบ้าง ฯลฯ
ชีวิตก็จะค่อยๆ อัพเกรดกลับไปสู่ระดับ "ชอบหุ้น" ได้ในที่สุด
เออ ดูๆไปชีวิตของผู้เดินทางแสวงหาเงินในตลาดหุ้น
เมื่อมองไปให้ที่สุดแล้ว เรามักจะเลือกลิขิตตัวเราเอง
ราคาหุ้น หรือตลาดหุ้นไม่ได้เป็นตัวลิขิตชีวิตเราหรอก
อย่าไปโทษมันเลย
ข้าพเจ้าได้แง่คิด
จากน้องกระปี๋เรือด่วนที่เจอเมื่อเช้านี้
ดูๆตามปัจจัยพื้นฐานแล้ว เธอแค่ชอบผู้ชาย
ไม่ถึงขั้น คลั่งผู้ชาย หรือติดผู้ชาย
ไม่เชื่อก็ดูเสื้อยืดที่เธอใส่ก็ได้
แล้วผู้เดินทางแสวงหาเงินในตลาดหุ้น ในห้องสินธร
คิดว่า ตัวเองอยู่ในขั้นตัวชี้วัดอันไหน ?????
แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 52 11:46:03
แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 52 11:30:48
แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 52 11:26:42
แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 52 11:20:06
แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 52 10:42:33
แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 52 10:38:41
๙ แล้ว ๐ ๐ แล้ว ๙ เมื่อไรจึงถือว่าผู้เดินทางแสวงหาเงิน ได้เดินเข้าสู่โซนอันตรายของชีวิต
