ความคิดเห็นที่ 1 วันที่ 4 พฤษภาคม 2542 ซึ่งคาดการณ์ว่าจะเป็นวันดีของตลาดหุ้น สืบเนื่องมาจากข่าวการปรับอันดับความน่าเชื่อถือของประเทศ จากสถาบันจัดอันดับต่างชาติ 09.00 น.  ณ ห้องค้าหลักทรัพย์ในตึกศูนย์การค้าใหญ่แถวลาดพร้าว   นักค้าหุ้นๆค่อยๆทะยอยออกจากลิฟท์ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มทักทายกันอย่างแจ่มใส พร้อมพนันขันต่อว่า ตลาดวันนี้จะทะลุ 500 จุดหรือไม่ ถ้าทะลุจะลงขันเลี้ยงโต๊ะจีนให้เอิกเกริกมื้อหนึ่ง   อีกเสียงท้วงขึ้น อย่ากระนั้นเลย ขอเป็นแค่เลี้ยงโต๊ะเหลาพออิ่มเก็บทุนไว้ซื้อหุ้นต่อกันดีกว่า 09.30 น.ห้องค้าหลักทรัพย์เริ่มเนืองแน่นด้วยผู้คนหลากตา ทั้งที่เคยเข้ามาประจำและผู้ที่เพิ่งเข้ามา ทุกคนดูเหมือนจะไม่อยากเสียเวลาเจรจาปราศรัยกับใคร ต่างรี่ตรงเข้าไปจับจองโต๊ะพร้อมเปิดดูคอมพิวเตอร์ดูราคาหน้าจอ บางคนถือโอกาสจองคอมพิวเตอร์ถึง 2 เครื่อง เพื่อดูทั้งระดับดัชนีและดูเส้นกราฟเฉลี่ย   เขาหรือเธอจะชักสีหน้าขวางๆอย่างไม่พอใจ เมื่อถูกใครคนหนึ่งขอนั่งใกล้ๆเพื่อร่วมใช้คอมพิวเตอร์ด้วยกัน “เชิญครับ แต่อย่าเปลี่ยนหน้าจอ ผมต้องใช้ดูตลอดเวลา” เจอคำตอบอย่างนี้ ใครล่ะจะกล้าเข้ามาขีดเส้นทางทำมาหากินของอีกฝ่ายได้   ผู้ที่มาทีหลังก็ต้องกระมิดกระเมี้ยนนั่งถอยออกมาดูกระดานตัวเลขแทน หากเป็นผู้หญิงก็คงส่งค้อนไปหนึ่งตลบก่อนจะเดินหน้าคว่ำไปรอนั่งเก้าอี้ตัวอื่นแทน 09.45 น. เสียงโทรศัพท์รัวไม่ขาดสาย เหล่าพนักงานการตลาดคว้าสายพันกันจ้าละหวั่น คำสั่งสั่งซื้อตลอดทุกนาทีทั้งที่ตลาดยังไม่เปิด “ดาวโจนส์ทะลุ 11,000 จุดแล้วครับพี่ ตลาดทั่วเอเชียขึ้นหมดเลย พี่จะเล่นอะไรดี วันนี้” พนักงานหนุ่มส่งเสียงตามสายอย่างกระตือรือร้น พลางนึกถึงคอมมิชชั่นก้อนใหญ่ที่ได้ติดต่อกันมาหลายวันแล้ว ถ้าบวกกับของวันนี้ คงพอจะไปดาวน์รถป้ายแดงใหม่เอี่ยม เย้ยเพื่อนฝูงที่กำลังฝืดเคืองกันเป็นแถวๆ “มู้ดดี้ปรับเกรดความน่าเชื่อถือของเงินฝากกับหนี้ระยะยาวค่ะ หุ้นคงขึ้นต่ออีกสักพัก” ฝ่ายพนักงานสาวก็ไม่ยอมน้อยหน้า รีบรายงานสภาวะตลาดกระทิงให้ลูกค้าฟังด้วยหน้าตาครื้นเครงเกินปกติ 09.55 น. ช่วยด้วยค่ะที่นั่งประจำถูกแย่ง   เปล่า...ไม่มีใครส่งเสียงร้องฟ้อง ออกมา เพียงแต่ลูกค้าที่เคยมาทุกวันกำลังงงงันจะหาที่นั่งตรงไหนดีเพราะถูกแย่งชิงไปหมด และดูเหมือนพนักงานของบริษัทเองก็ช่วยอะไรไม่ได้ เพราะกำลังพะวงแต่คำสั่งสั่งซื้อหุ้นทางโทรศัพท์   ผู้มาทีหลังต้องรีบกระวีกระวาดช่วยตัวเองเป็นการใหญ่   ตลาดกำลังจะเปิดในไม่ช้า 10.00 น. ตลาดเปิดแล้ว  ตัวเลขในกระดานปรับตัวเขียวพรึบ ดันดัชนีพุ่งพรวดทีเดียว 30 กว่าจุด หลายคนอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า ราคาหุ้นแต่ละตัวเบื้องหน้าคือความจริง ไม่ใช่ความฝันในอดีตครั้งฟองสบู่ลอยล่อง เสียงอุทาน ว้าว...อู้หูดังกระหึ่ม ทุกคนในห้องค้าอยู่ในสภาพลืมตัวชั่วขณะ     ต่อเมื่อดัชนีทะยานขึ้นไปอีกจึงไม่รอช้ารีบจิ้มตัวเลขหน้าจอเป็นการใหญ่ 10.30 น. ดัชนีขึ้นไปต่ออีกสักพัก แล้วหยุดนิ่ง พอให้คนเล่นได้หยุดหายใจชั่วครู่ เสียงบ่นพึมพำว่าน่ากลัวๆได้ยินไปทั่ว “ไม่เคยเจอหุ้นร้อนถึงขนาดนี้เลย” หญิงวัยกลางคนนั่งเฝ้ามองความเคลื่อนไหวบนหน้าจอด้วยสายตาหวาดหวั่น “ดูซิ หุ้นตัวนี้ในกระดานต่างประเทศ สงสัยขึ้นถึง 70 แน่ ไม่น่าเลย ขายไปตอน 40 กว่าบาทเอง” เธอหมายถึงหุ้นของธนาคารพาณิชย์ขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง ที่เพิ่งประสบความสำเร็จจากการเพิ่มทุนด้วยการโรดโชว์ต่างประเทศ พร้อมรับความช่วยเหลือจากกองทุนขั้นที่หนึ่งของรัฐ “หุ้นตัวนี้ไปไม่ถึงไหนหรอก เพราะคนหันมาเล่นตัวที่ถูกกว่า” เธอหมายถึงหุ้นแบงก์ใหญ่ที่มีสัญลักษณ์รูปรวงข้าว 11.00 น. สถานีโทรทัศน์ช่องหนึ่งเตรียมอุปกรณ์เครื่องส่งหน้าห้องค้าหลักทรัพย์ พร้อมจะสัมภาษณ์และสังเกตการณ์บรรยากาศห้องค้าอย่างขมีขมัน ลูกค้าหุ้นหุ่นเถ้าแก่ถูกขัดจังหวะการลงทุนชั่วคราว เมื่อนักข่าวคนหนึ่งขอรบกวนสอบถามความรู้สึก เขาได้แต่หัวเราะฮ่า ฮ่าอย่างอารมณ์ดี “อยากให้ทะลุ 1,000 จุดเร็วๆ” 11.30 น. “เนี่ยดูซิ พี่เพิ่งขายหุ้นตัวนี้ไปได้” อดีตข้าราชการบำนาญวัยเกษียณแต่ดูทันสมัยไปทั้งตัว หันมายิ้มย่องอย่างผ่องแผ้วพร้อมชูนิ้วขึ้นมา 6 นิ้ว หมายถึงผลกำไรที่ได้ถึง  6 หมื่นบาท “เล่นหุ้นตามข่าวแหละดี ไม่ต้องสนใจหรอกเรื่องพื้นฐานตามทฤษฎีทั้งหลาย   ก็ดูซิหุ้นที่พื้นฐานดีๆอย่าง...” เธอเอ่ยถึงบริษัทที่รับสัมปทานผลิตน้ำในเขตตะวันออก “ไปได้ที่ไหน ไม่มีใครเล่นเล้ย” แถมเธอยังกล่าวสำทับให้คนฟังอิจฉานิดๆอีกว่า “ ทำงานทั้งเดือนยังไม่ได้เท่าเล่นหุ้น 2 วันมานี้เอง” ทำเอาคนทำงานใกล้ๆ ต้องกะพริบตาปริบๆและกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ เถอะน่าขอให้มีเงินนั่งกินนอนกินตลอดชาติบ้างเหอะ จะมากวาดซื้อหุ้นให้หมดตลาดเลย 12.00 น. สาวต้อมพนักงานการตลาดส่งเสียงเจื้อยแจ้ว “พี่ หุ้นกำลังขึ้น ซื้อตัวไหนก็ได้กำไรทั้งนั้น อย่ารอช้า” เธอกำลังเชิญชวนลูกค้าที่กำลังพลาดรถไฟขบวนร้อนนี้อย่างขะมักเขม้น “แสนหนึ่งนะพี่ ซื้อแบงก์นะ.เออ เออ จะดูให้จ้ะ แค่นี้นะ” เธอรีบสรุปเหมือนกับจะรู้ว่าหุ้นธนาคารกำลังจะถูกซื้อเก็บหมดตลาด 12.30 น. ตลาดปิดครึ่งเช้า พร้อมเสียงหายใจโล่งอก “น่าจะแตะ 500 จุดได้สักที ค้างๆเติ่งๆอยู่นั่นแหละ” เสียงชายสูงอายุพูดราวกับตลาดหุ้นเป็นเครื่องจักรอะไรสักอย่างที่สามารถสั่งการได้ “แต่จำนวนซื้อขายตั้งหมื่นกว่าล้าน นี่แค่ภาคเช้าเท่านั้นนะ ไม่เคยเห็นมาเป็นปีๆแล้ว” “ผมว่า ตอนบ่ายต้องชะลอล่ะ ชักไม่ไหว กลัวก้นไหม้” หลายคนทะยอยลงลิฟท์ไป หากผู้คนที่เหลือยังนั่งมองตัวเลขความมหัศจรรย์อย่างไม่เชื่อสายตา อุณหภูมิของตลาดหุ้นค่อยๆลดความร้อนรนลงเพื่อปรับสภาพบรรยากาศให้สมดุลชั่วขณะ แต่จะสงบได้นานแค่ไหน... แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 52 17:26:45 จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 14 มิ.ย. 52 17:05:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 14.00 น. ณ ห้องค้าหลักทรัพย์อีกแห่งย่านงามวงศ์วาน สภาพห้องค้ามีทั้งส่วนที่เป็นคอมพิวเตอร์ให้ลูกค้าไปยืนกดดู แต่ไม่มีเก้าอี้นั่งเพื่อจะได้ไม่ยืนครอบครองนานเกินไป และส่วนที่มีเก้าอี้นั่งสบายเรียงเป็นแถวเกือบร้อยตัว   หากในวันนี้ทุกตัวล้วนมีกระเป๋า เสื้อ แฟ้ม สมุดและสัมภาระสารพัด แสดงความเป็นเจ้าของเต็มไปหมด โดยที่เจ้าตัวยังไม่ได้กลับมานั่งที่ของตน   ตัวเลขในกระดานยังนอนสงบเงียบ ขอพักเหนื่อยหน่อยหลังจากวิ่งพุ่งไม่หยุดตลอดช่วงเช้า เสียงคุยจ้อกแจ้กเริ่มดังเข้ามาจากนอกห้อง สักครู่บรรดาคุณเถ้าแก่ เถ้าแก่เนี้ยว อาซ้อ อาเจ็ก คุณลุง คุณป้า คุณนาย หลากหลายอาชีพก็ปรากฏตัวเข้ามา 14.00 น. ตลาดเปิดอีกครั้ง คราวนี้ผู้คนที่หายไปจากที่นั่งกลับมายึดครองเก้าอี้ตัวเดิม ด้วยหน้าตาแตกต่างกันไปทั้งกังวล ทั้งดีใจ ทั้งตระหนก ทั้งกล้าๆกลัวๆ หญิงสาวบางคนรีบเอามือปิดหน้า เมื่อเห็นตัวเลขในหุ้นที่เพิ่งขายออกเมื่อภาคเช้าขยับสูงขึ้นไปอีก เสียงบ่นพึมพำดังตลอด “ รู้อย่างนี้..” “โธ่ ไม่น่าเลย” “อุตส่าห์เก็บมาตั้งนาน”   “เห็นมั้ย บอกแล้ว ไม่เชื่อ” ประโยคหลังไม่ทราบเปรยกับใคร แต่น่าจะกล่าวกับตัวเองมากกว่า ในภาวะกระทิงของตลาด ใครจะฟังใครเล่า 15.00 น. หุ้นหลายตัวพุ่งชนเพดานอย่างคาดไม่ถึง และไม่กี่นาทีต่อมา เสียงปรบมือก็ดังกึกก้อง ดัชนีทะลุระดับ 500 จุดได้ “โอ้โฮ เป็นไปได้อย่างไง ตรง 460-490 กลวงไปหมดเลย” “นี่นี่ ข่าวร้อนๆ ข้างบนบอกให้รีบเทขายหุ้นแบงก์กับไฟแน็นซ์เสีย” ข้างบนไหนอีกเล่า หลายคนตาโต คนพูดตอบอึกอัก “ก้อ..ข้างบนนั่นแหละ” เลยไม่รู้ว่าเป็นใคร สงสัยอ้ายโม่งตัวไหนที่อยากจะเจ้าตลาดตอนช่วงเทขายราคาต่ำลงมา แต่ยิ่งกังวลหุ้นธนาคารใหญ่ก็กระเถิบสูงขึ้นไปอีก 15.30 น. ใครบางคนในตลาดดูเหมือนจะพยายามหันเหความสนใจจากกระดานดัชนี สู่หนังสือที่กำลังอ่าน แต่ฝืนไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ได้ยินเสียงเฮอีก เมื่อหุ้นยอดนิยมอีกหลายตัวชนเพดานไปเกือบหมด “ดูซิคะ ขนลุกไปหมดแล้ว หุ้นอะไรไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ขึ้นวันเดียว 50 กว่าจุด” สาวหุ้นอีกนางรับโทรศัพท์เสียงร้อนรน   “ลูกขาลูก วันนี้อยากกินอะไรดี แม่รวยมาสามหมื่นกว่าบาท” 16.00 น. “หมูไม่กลัวน้ำร้อนเข้ามาเลยครับ” เสียงพนักงานการตลาดหนุ่มเชื้อชวนกระฉับกระเฉง เมื่อมีหุ้นสุดฮิตอีกตัวปล่อยลงตลาด ทั้งที่เป็นหุ้นไม่มีปัจจัยพื้นฐานอะไรที่บ่งบอกน่าลงทุนเลย แต่นั่นแหละเหล่านักลงทุนก็แห่วิ่งซื้อดั่งหนึ่งเหมือนแมลงติดปีก พร้อมจะโผและถลาได้ทุกเมื่อ ได้ผล..ดัชนีของหุ้นไร้ปัจจัยขยับขึ้นทันที 16.15 น. ณ วินาทีนี้ไม่มีใครนั่งติดเก้าอี้ได้อีกแล้ว ทุกคนลุกขึ้นยืนมองหน้ากระดานเรียงราย หากเราอยู่ในห้องค้าหลักทรัพย์ ณ เวลานั้น จะเห็นสีหน้าของความละโมบ โกรธตัวเองที่ตัดสินใจช้าไป เร็วไป ไม่ตัดสินใจ  ความเสียดาย อยากได้คืนอีก ไม่กล้าขาย ไม่กล้าซื้อ และความกังวลสารพัดที่ปรากฏในหน่วยตา ไม่มีใครผลิรอยยิ้มทั้งๆที่เพิ่งได้รับส่วนต่างจากผลกำไร ที่ไม่ต้องลงแรงอะไรเลย 16.20 น. อีกสิบนาที อุณหภูมิความร้อนค่อยลดลง ดัชนีหุ้นเริ่มมอบตัวเหลือ 500 ต้นๆ เพิ่มขึ้น 46 จุด เสียงแว่วๆว่า อาจจะมีการต่อเวลาตลาดปิดจากสี่โมงครึ่งไปถึงห้าโมงเย็น เนื่องจากจำนวนหุ้นที่ซื้อขายยังหลั่งไหลเข้ามาไม่หยุด “อย่าเล่นตลกน่า แค่นี้หัวใจก็จะวายอยู่แล้ว” 16.30 น. ตลาดปิด ไม่มีการต่อเวลาอย่างที่คิด   พนักงานการตลาดหนุ่มรีบวิ่งไปที่เครื่องพิมพ์ สั่งพริ้นท์เอกสารการซื้อขายของหุ้นวันนี้ให้แก่ลูกค้าที่ยืนล้อมหน้าล้อมหลัง ในหัวของเขามีแต่ตัวเลขหมุนติ้วของจำนวนสั่งซื้อขายพันๆราย แต่นั่นแหละคือโอกาสทองของช่วงชีวิตโบรกเกอร์ ซึ่งถึงเวลาได้สูดกลิ่นอายความมั่นคงของชีวิตเสียที หลังจากที่นั่งซึมเซามาตลอดสองสามปีที่ผ่านมา ต่อให้กี่คำสั่งซื้อขายวิ่งไล่เข้ามาก็พร้อมที่จะปฏิบัติตามอย่างถวายชีวิต เพราะค่าธรรมเนียมที่ได้ในวันนี้นั่นหมายถึงความอยู่รอดของอีกหลายชีวิตเช่นเขา 17.00 น.  "เจอกันวันพฤหัสนะครับ” เสียงทักทายอำลาหลังตลาดปิด แผงไฟในกระดานเริ่มดับทีละแผงๆพร้อมคอมพิวเตอร์ ที่ถูกใช้งานหนักมาตลอดวัน   บรรยากาศห้องค้าหลักทรัพย์กลับสู่ความสงบในอุณหภูมิปกติ   ไอร้อนระอุยังจางๆในความมืดสลัว เมฆดำเริ่มก่อตัวแต่ไกล คืนเดียวกันนั้นเอง ฝนได้ตกลงมาตั้งแต่หัวค่ำจนยันสว่าง ตกหนักราวกับจะดับความร้อนรุ่มของอุณหภูมิตลาดหุ้นเมื่อภาคกลางวันให้หมดสิ้น เพื่อให้ตลาดได้เย็นลงก่อนจะถูกจุดอุณหภูมิใหม่ในวันเปิดตลาดอีกครั้ง ก่อนจะหลับใหลไปกับเสียงฝนเซ็งแซ่ ในสำนึกห้วงสุดท้ายของผู้สังเกตการณ์เห็นแต่ตัวเลขกะพริบของดัชนีพร่างพรางจนมึนไปหมด และก็ยังอุตส่าห์ได้ยินเสียงกระซิบแผ่วๆจากที่ไหนสักแห่งว่า . เศรษฐกิจพอเพียง  เศรษฐกิจพอเพียง..... แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 52 17:22:55 จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 14 มิ.ย. 52 17:13:36 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณมากเลยค่ะ จากคุณ : RoseTiara - [ 14 มิ.ย. 52 17:41:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณครับ ปล.  ลุ้นว่าจะมีหักมุมซะอีก  อิ อิ จากคุณ : Pixzz - [ 14 มิ.ย. 52 17:48:30 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ติดตามอ่านบทความอยู่นะคะ จากคนรักหนังสือเหมือนกัน จากคุณ : RoseTiara - [ 14 มิ.ย. 52 17:53:46 ]

ความคิดเห็นที่ 6 นี่แหละครับ เจ้าของบทความตัวจริง  ยินดีครับที่นำกลับมาเผยแพร่อีกครั้ง จากคุณ : เย่หยงเทียน - [ 14 มิ.ย. 52 19:00:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆๆ จากคุณ : into - [ 14 มิ.ย. 52 19:20:53 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ว๊าว สุดยอด เขียนได้เห็นภาพมากเลยค่ะ จากคุณ : LoveIsColorBlind - [ 14 มิ.ย. 52 19:32:47 ]

ความคิดเห็นที่ 9 รอหักมุมอยู่นะคับเนี่ย จากคุณ : LBB1 - [ 14 มิ.ย. 52 21:10:53 ]