PANTIP.COM : I9228672 ธนาคารที่ถูกควบรวม/เปลี่ยนชื่อและหายไปจากความทรงจำในอดีตและอนาคต [การเงิน]

ความคิดเห็นที่ 1

ธนาคารนครธน (ต่อ)

ธนาคารนครธน ก่อตั้งมาเมื่อ ปี 2476 ก็จริง แต่ในความเป็นจริงก็ มีเพียงใบอนุญาตธนาคารเท่านั้นที่มี ค่า ธนาคารเริ่มมีคุณค่าจริงทางธุรกิจ หลังจากนั้นกว่า 40 ปี เมื่อปี 2516 เป็น ต้นมา โดยหวั่งหลี 3 คน ภายใต้การนำของสุวิทย์ หวั่งหลี ( ที่เหลือคือ วรวีร์ และทำนุ) พวกเขาพัฒนาธนาคารยุคใหม่ด้วยการนำ CITI-BANK เข้ามาถือหุ้นและช่วยบริหาร โดยใช้เวลา 7 ปีในการเรียนรู้และรอคอยโอกาสทางธุรกิจ เมื่อธนาคารต่างชาติถอนไป กิจการนี้ก็เข้าตลาดหุ้น คนในตระกูลหวั่งหลี ซึ่งลงเงินกันไม่มากเลยในการพัฒนาธนาคารช่วงแรก ก็ได้รับผลตอบแทนกันอย่างมากมาย และทั่วถึง การรวมตัวของตัวแทนหวั่งหลี 3 คนในการฟื้นฟูธนาคารซึ่งแต่ละคนมาจากหวั่งหลีสายต่างๆ เป็นความ จงใจของ สุวิทย์ หวั่งหลี ที่จะทำให้ตระกูลมีความเป็นปึกแผ่นมากขึ้นในยุคของเขา ซึ่งถือเป็นความสำเร็จ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าตระกูลนี้ก็ค่อนข้างต่างคนต่างอยู่

คนตระกูลหวั่งหลี เริ่มเข้าใจว่าธนาคารเป็นมรดกของบรรพบุรุษ ที่มีค่ามากขึ้น แล้วก็ถูกสร้างด้วยผลประโยชน์ให้มีค่ามากขึ้น ด้วยผลตอบแทนจากการประกอบการที่ดีอย่างต่อเนื่อง

ธนาคารนครธนจึงกลายเป็นศูนย์รวมของตระกูลหวั่งหลีมากที่สุด ที่ถือหุ้นไม่ว่าที่เมืองไทยหรือฮ่องกง ทั้งๆ ที่พวกเขาต่างก็มีธุรกิจแตกต่างกันไป ตั้งแต่ธนาคารยังเป็นเพียงใบอนุญาตใบหนึ่งเท่านั้น

ความสูญเสียธนาคารนครธน ครั้งนี้ ย่อมทำให้คนตระกูลหวั่งหลี สะเทือนใจ บางคนในตระกูลเชื่อว่า คงไม่มีเหตุผลที่เกี่ยวกับเรื่องการสูญเสียความเป็นปึกแผ่นของตระกูล หากด้วยเหตุผลเพียง 2 ประการหนึ่ง-ในฐานะตระกูลเก่าแก่ มีเกียรติประวัติและศักดิ์ศรี ในสังคมธุรกิจ สอง-ผลประโยชน์ทางธุรกิจอย่างเสมอต้นเสมอปลาย กับธนาคาร ซึ่งพวกเขาได้รับผลตอบแทนในช่วง 10 กว่าปีที่ผ่านมาหายไป ในมุมมองที่ต่าง กันไป ส่วนใหญ่ที่ถือว่าเป็นนักลงทุนก็ยังรู้สึกดีกว่าบางคนที่ดำเนินธุรกิจ ด้วยความผูกพันกับธนาคารค่อนข้างมาก

คนที่เสียใจมากที่สุดคนหนึ่งก็หนีไม่พ้น วรวีร์ หวั่งหลี ในฐานะประธานกรรมการบริหารธนาคาร ซึ่งดูเหมือนเขาจะคิดว่า เขาต้องรับผิดชอบโดยตรง

อีกคนหนึ่ง สุจินต์ หวั่งหลี ประธานกลุ่มสาธรธานี เจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ ธุรกิจของเขาแม้จะไม่เกี่ยวข้องกับธนาคารโดยตรงมากนัก แต่ความผูกพันทางอ้อมที่ว่าด้วย "เครดิต" และ "ความมั่นคง" ซึ่งจำเป็นอย่างมากในธุรกิจของเขาไม่ เพียงเวลานี้ หรือเวลาไหน

ดังนั้นเขาทั้งสองจึงกลายเป็นคนที่ใช้ความพยายามอย่างยิ่ง ในการรักษาธนาคารแห่งนี้เอาไว้ตราบจนนาทีสุดท้าย

พวกตระกูลหวั่งหลี มีวิถีของตนเองที่แตกต่างกันออกไปมานานแล้ว

ส่วนใหญ่พวกเขามีที่ดิน กระจัดกระจายทั้งในเมืองและชานเมือง กลุ่มที่มิใช่พูลผล ก็ดำเนินธุรกิจอย่างเงียบๆ เกี่ยวกับที่ดินและการลงทุนในกิจการต่างๆ โดยที่ส่วนใหญ่พวกเขาไม่ได้เข้ามาบริหารโดยตรง ปัจจุบันพวกเขาก็ยังรักษาที่ดินอันเป็นมรดกเก่าแก่นี้ไว้ได้เป็นส่วนใหญ่ นอกจากความคิดดั้งเดิมที่สืบทอดกันมาในเรื่องไม่ยอมขายที่ดินนั้นแล้ว ก็ยังมาจากสาเหตุว่าในยามยากลำบากจริงๆ ในช่วงที่ผ่านมา ที่ดินก็ไม่สามารถจะขายได้เช่นกัน

กลุ่มพูลผลเป็นกลุ่มที่สร้างขึ้นจากทองพูล ภรรยาม่ายของตันซิวเม้ง ซึ่งเสียชีวิต (เรื่องราวนี้ผมเคยเขียนมาหลายครั้ง แต่ข้อมูลครั้งแรกมาจาก "ผู้จัดการ" ฉบับเดือนธันวาคม 2529) มีธุรกิจที่ลงหลักปักฐานแล้ว ได้แก่ กิจการอุตสาหกรรมเกษตร เช่นน้ำมันพืช แป้งมันสำปะหลัง วุ้นเส้น เป็นต้น ธุรกิจเหล่านี้ก็พอจะดำเนินไปได้ในยามเศรษฐกิจ เช่นนี้ ธุรกิจเหล่านี้สร้างขึ้นมาก่อนหน้าการฟื้นฟูธนาคารนครธนด้วยซ้ำ การมีหรือไม่มีธนาคารนครธน ก็ไม่มีผลต่อการเจริญเติบโตของธุรกิจเหล่านี้

กลุ่มพูลผลได้รับผลกระทบโดยตรง ก็คือการปิดกิจการอย่างถาวรของบริษัทเงินทุนหลักทรัพย์พูลพิพัฒน์ เมื่อปลายปี 2540 แม้ว่าไม่ได้สูญเสียเงินมากมายนัก แต่ก็นำมาซึ่งการสูญเสียความมั่นใจไประดับหนึ่ง ดังนั้นเมื่อกิจการพูลผลมีปัญหาทางการเงิน พวกเขาก็พร้อมจะขายหุ้นธนาคารนครธนบางส่วนในนามบริษัทออกไปได้เช่นกัน ซึ่งไม่เพียงหุ้นธนาคารนครธนเท่านั้น หุ้นในกิจการอื่นๆ พวกเขาก็ขายไปด้วย แม้แต่หุ้นธนาคารกสิกรไทย และความจริงอีกข้อหนึ่ง ก็คือคนในตระกูลบางคนไม่มีความเชื่อมั่นต่อการฟื้นฟู และแก้ปัญหาเศรษฐกิจของรัฐบาล ดังนั้นการขายหุ้นที่พวกเขาถือกันมานานในธนาคารเก่าแก่ของเขา ก็ย่อมเป็นสิ่งที่ไม่มีใครห้ามได้ ซึ่งมันคนละเรื่องกับการ ขายหุ้นด้วยข้อมูลภายใน (ปกติมีหลักฐานบางอย่างจากการสอบสวน บ่งชี้ถึงการขายหุ้นที่ไม่ถูกต้องตามกฎหมายระดับใดระดับหนึ่ง แล้วจึงเป็นข่าว มิใช่การทึกทัก มีข่าวออกไปก่อนว่ามีการขายหุ้นแล้ว สงสัยอาจจะเป็นการใช้ข้อมูลภายใน จึงเริ่มต้นกระบวนการสอบสวน ซึ่งเป็นตรรกะที่ไม่เอาไหน ของวงการข่าวสารของไทยเสมอมา)

โมเดลการสร้างอาณาจักรธุร กิจ ยึดถือธนาคารเป็นแกนกลางในการขยายธุรกิจออกไป เช่น โสภณ- พ นิช และเตชะไพบูลย์ ไม่ได้เกิดกับ หวั่งหลี เพราะธนาคารแห่งนี้ดำเนินกิจการธนาคารอย่างมืออาชีพ และเติบโตอย่างช้าๆ เสมอมา โมเดลที่ว่านั้น เกิดขึ้นในช่วงปี 2500-2520 โดยตระกูลธุรกิจเหล่านั้น ขยายฐานจากธนาคารสู่ธุรกิจอื่นๆ ด้วยการสนับสนุนทางการเงิน ทั้งเงินกู้ และถือหุ้นในกิจการที่พวกเขาเป็นเจ้าของ การขยายตัวทางธุรกิจใหม่ๆ ซึ่งมีการแข่งขันน้อย จึงได้รับผลตอบแทนคืนมาอย่างดีทีเดียว ทั้งสองส่วน ส่วนของตระกูลเองซึ่งเป็นผู้ถือหุ้นทั้งของกิจการธนาคารและ เครือข่าย สุดท้ายผลสะท้อนกลับมาสู่ธนาคารด้วยการขยายตัวของสินทรัพย์ดำเนินไปอย่างรวด เร็ว

ช่วงเวลานั้นธนาคารนครธน เพิ่งเริ่มตื่นและอยู่ภายใต้การบริหารของ CITIBANK

ธนาคารนครธน จึงกลายเป็นธนาคารขนาดเล็ก เมื่อเข้ามีส่วนร่วมSyndicate Loans ในกิจการใหญ่ไม่กี่แห่งในช่วงหลังๆ ก็ทำให้สัดส่วนหนี้สิน มีน้ำหนักอย่างมาก ยิ่งการจัดการโครงสร้างก็จะเริ่มจากเจ้าหนี้สัดส่วนมาก ธนาคารนครธนจึงกลาย เป็นเจ้าหนี้ที่ได้รับความสนใจน้อยลง กลายเป็นจุดอ่อนเปราะของธนาคารเล็ก ในขณะลูกหนี้มีขนาดใหญ่ขึ้น

"หากเราไม่เก่ง เราก็ไม่ต้องบริหาร การทำธนาคารยุคใหม่ยากมากปล่อยให้มืออาชีพคนเก่งๆ เขาดูจะดีกว่า เราอยู่เฉยๆ ในฐานะนักลงทุนดีกว่า" นี่คือความเห็นล่าสุดของตระกูลธุรกิจ ซึ่งล่ำซำอาวุโสคนหนึ่งกล่าวไว้ในวงใน อันเป็นความเข้าใจที่มองการณ์ไปข้างหน้า ก่อนวิกฤติ การณ์นี้บ้างแล้ว สำหรับบางคนในตระกูลธุรกิจ คนในตระกูลหวั่งหลี ยอมรับว่าการบริหารธนาคารนครธน ที่มีวรวีร์ เป็นประธานกรรมการบริหาร และทำนุ เป็นกรรมการผู้จัดการใหญ่ ไม่ใช่โครงสร้างบริหารองค์กรที่ดี เช่น ในช่วงสุวิทย์ยังเป็นหัวหน้าทีม ซึ่งสามารถประสานความสามารถที่แตกต่างเป็นพลังงานการบริหารอย่างมี ประสิทธิภาพ ทั้งวรวีร์ และทำนุ มีประสบการณ์ต่างกันและที่สำคัญมีความคิดเห็นไม่ค่อยจะลงรอยกันเสมอๆ แม้คนในตระกูลจะไม่ได้ประเมินว่า นี่คือสาเหตุของความล่มสลายของธนาคารเอกชนเแห่งนี้ แต่ก็คงมีส่วนไม่มากก็น้อย

สาธรธานี กลุ่มธุรกิจที่สร้างปรากฏการณ์ใหม่ให้กับตระกูลหวั่งหลี แม้ว่า ปัจจุบันจะมีหนี้สินมากมาย และไม่อาจจะถือว่าเป็นธุรกิจของตระกูลโดยตรง แต่ก็ต้องยอมรับความจริงว่าจุดเริ่มต้นมาจากธนาคาร นครธนและหวั่งหลี

สุจินต์ หวั่งหลี เป็นเจ้าของไอเดียเริ่มแรกในการสร้างอาคารสูงเป็นที่รวมของกิจการตระกู ลหวั่งหลี โดยที่ตั้งของโครงการสาธรธานี เดิมเป็นบ้านของสุวิทย์ สุกิจ ศุภชัย พี่น้องหวั่งหลีรุ่นโต รวมเนื้อที่ 6 ไร่เศษ ที่ดินตรงนี้ในขณะนั้นราคาตารางวาละเกือบแสนบาท คิดเป็นเงินลงทุน บริษัทสาธรธานีก่อตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 21 ธันวาคม 2525 ด้วยทุนจดทะเบียน 40 ล้านบาท ตระกูลหวั่งหลีถือหุ้นมากที่สุดซึ่งไม่ต้องลงเงิน ที่เหลือเป็นธนาคารกสิกรไทย ธนาคารนครธน บริษัทเงินทุนหลักทรัพย์ทิสโก้ และกลุ่มไมเนอร์กรุ๊ป ซึ่งถือเป็นโครงสร้าง ผู้ถือหุ้นแบบใหม่ได้เริ่มต้นขึ้น

โครงการอสังหาริมทรัพย์แห่งนี้จึงประสบความสำเร็จตั้งแต่อยู่ในพิมพ์เขียว เลยทีเดียว

อีกเกือบ 10 ปีถัดมา สาธร ธานี จึงโลดแล่นด้วยวิธีการดำเนินงานแบบใหม่ ภายใต้การเติบโตและโอกาสจากตลาดทุน ด้วยการเข้าตลาดหุ้นทางลัด การสร้างพันธมิตรใหม่ที่กว้างออกไป โดยเฉพาะกลุ่มที่โลดโผนในตลาดทุนไทย ไม่ว่าจะเป็น เอกธนกิจ ยูนิเวสต์ ฯลฯ ด้วยการลงทุนขนาดใหญ่ การเพิ่มทุนหลายครั้ง สัดส่วนของตระกูลหวั่งหลี จึงลดลงไปด้วย

สาธรธานีจึงกลายเป็นธุรกิจพัฒนาอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่รายหนึ่งของเมืองไทย แต่ความใหญ่กับการเติบโตอย่างเร่งรีบในช่วง 5 ปีมานี้ ทำให้แรงต้านทานวิกฤติการณ์ไม่เข้มแข็งนัก

วันนี้สาธรธานีกำลังใช้ความพยายามอย่างยิ่งในการฟื้นฟูกิจการ แต่ภาระดังกล่าวนั้นมิได้เป็นของตระกูลหวั่งหลี หากเป็นของสุจินต์ หวั่งหลี เพียงคนเดียวในฐานะผู้บริหารสูงสุด

ขณะเดียวกัน วิกฤติการณ์สาธรธานี ก็ถือว่าไม่ใช่แรงเสริมซ้ำเติมวิกฤติการณ์ตระกูลหวั่งหลีให้มากขึ้นเท่าใด นัก เพราะสาธรธานีวันนี้เป็นกิจการที่มีผู้ถือหุ้นมากมาย มีพันธมิตรธุรกิจมากมาย มีบุคลิกเฉพาะที่แตกต่างกันไป แม้ว่าจะเป็นกิจการที่เริ่มต้นจากตระกูลหวั่งหลีก็ตาม

โมเดลสาธรธานี กำลังจะกลายเป็นโมเดลใหม่ของการพัฒนาธุรกิจไปอีกขั้น จากธุรกิจครอบครัว

จากนี้ไป ธุรกิจตระกูลหวั่งหลี อย่างเข้มข้นไม่มีแล้ว มีแต่ธุรกิจของผู้ประกอบการนามสกุลหวั่งหลีแยกย้ายไปทำตามเป้าหมายของแต่ละ คน ตามความสามารถของแต่ละคน แต่ ละกลุ่ม อย่างอิสระ เรื่องราวของธุรกิจตระกูลหวั่งหลีในวันนี้ ก็คล้ายๆ กับตระกูลธุรกิจเก่าแก่โดยทั่วไป และนี่คือพัฒนาการล่าสุดของ "กลุ่มทุน" ไทย หลังวิกฤติการณ์สังคมไทยครั้งใหญ่ครั้งนี้

ที่มา นิตยสารผู้จัดการ สิงหาคม 2542

จากคุณ : CuSO45H2O

เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 53 15:39:42

ความคิดเห็นที่ 4

ธนาคารศรีนคร (BMB) ของตระกูลเตชะไพบูลย์ ---> ควบรวมกับธนาคารนครหลวงไทย

ตั้งแต่วันที่ 1 เมษายนเป็นต้นมา ชื่อของธนาคารศรีนคร ได้หายไปจากสารบบของธนาคารพาณิชย์ไทย จากการตัดสินใจของทางการ โดยกระทรวงการคลัง และธนาคารแห่งประเทศไทย ให้ยุบไปรวมกับธนาคารนครหลวงไทย เพื่อเป็นการแก้ไขปัญหาของระบบธนาคารพาณิชย์ให้เสร็จสิ้นลงไป เพราะตั้งแต่เริ่มเกิดวิกฤติทางการเงินเมื่อเกือบ 5 ปีก่อน ในระบบธนาคารพาณิชย์ ยังเหลืออยู่อีกเพียง 2 แห่งคือ ศรีนคร และนครหลวงไทยเท่านั้น ที่ยังมีปัญหาอยู่

ปฏิบัติการยุบรวมธนาคารพาณิชย์ทั้ง 2 แห่ง กระทำอย่างรวบรัด และรวดเร็ว เพราะเพียงการแถลงข่าวของ ม.ร.ว.ปรีดิยาธร เทวกุล ผู้ว่าแบงก์ชาติ ในช่วงบ่ายวันศุกร์ที่ 29 มีนาคม ถัดมาอีก 2 วัน ทรัพย์สิน และบุคลากรของธนาคารศรีนคร ก็ถูกเปลี่ยนมือ ให้เป็นของธนาคารนครหลวงไทย โดยทันที

รูปแบบการแก้ปัญหาสถาบันการเงิน โดยเฉพาะธนาคารพาณิชย์ โดยการยุบรวมธนาคารที่มีปัญหา ไปรวมกับธนาคารที่มีฐานะดีกว่า ดูเหมือนจะเป็นสูตรสำเร็จของทางการไทย เพราะตั้งแต่ระบบธนาคารพาณิชย์เริ่มประสบกับปัญหาครั้งแรกๆ เมื่อหลายสิบปีก่อน ก็ได้ใช้รูปแบบนี้มาตลอดเป็นส่วนใหญ่

มีการยุบธนาคารมณฑล ไปรวมกับธนาคารเกษตร ก่อนที่จะมาเป็นธนาคารกรุงไทย

เมื่อธนาคารเอเซียทรัสต์มีปัญหาถูกทางการยึดมาเป็นธนาคารสยาม หลังดำเนินกิจการมาได้ไม่นาน ก็ถูกสั่งยุบให้ไปรวมกับธนาคารกรุงไทย ที่มีฐานะดีกว่า

หลังวิกฤติการเงินปี 2540 มีการยุบรวมสถาบันการเงินหลายแห่ง เช่น ธนาคารมหานคร ถูกยุบรวมไปอยู่กับธนาคารกรุงไทย ธนาคารสหธนาคาร ยุบรวมกับบริษัทเงินทุน 4-5 แห่ง เป็นธนาคารไทยธนาคาร และธนาคารแหลมทอง ยุบไปรวมกับธนาคารรัตนสิน

เป็นหลักการเดียวกัน แต่อาจจะแตกต่างกันในรายละเอียด และกระบวนการทางบัญชี

สำหรับกรณีของธนาคารนครหลวงไทย และธนาคารศรีนครนั้น ก่อนจะถึงกระบวนการยุบรวมในครั้งนี้ทางการพยายามหาทางแก้ปัญหาแล้วหลายวิธี ทั้งการเร่ขาย ซึ่งก็เคยมีผู้ลงทุนให้ความสนใจ โดยเฉพาะธนาคารศรีนคร เคยมีการตกลงเบื้องต้นกับธนาคารฮ่องกงและเซี่ยงไฮ้แล้ว แต่ในที่สุดก็ไม่สามารถเจรจาในข้อสรุปได้

กระบวนการแก้ปัญหาล่าสุด คือการให้ธนาคารทั้ง 2 แห่ง โอนหนี้ที่ไม่ก่อให้เกิดรายได้ไปไว้ยังบริษัทบริหารสินทรัพย์เพชรบุรี ทำให้ขนาดของธนาคารทั้ง 2 แห่งเป็นธนาคารที่มีแต่สินทรัพย์ดี แต่ลดขนาดลงมาเหลือสินทรัพย์เพียงแห่งละประมาณ 60,000 ล้านบาท ก่อนที่เปิดทางให้กองทุนบำเหน็จบำนาญข้าราชการ (กบข.) เข้ามาถือหุ้นใหญ่ แห่งละ 51% แต่ถึงที่สุด ทางการก็ไม่สามารถให้ความมั่นใจถึงการรับประกันความเสียหายในภายหลังให้กับ กบข.ได้ การตกลงเข้าถือหุ้นใหญ่ของ กบข.ครั้งนี้จึงไม่ประสบผลสำเร็จ

การตัดสินใจยุบรวมธนาคารทั้ง 2 แห่ง จึงจำเป็นต้องทำก่อนวันที่ 30 มีนาคม ซึ่งเป็นวันที่เอ็มโอยูที่กองทุนฟื้นฟูและพัฒนาระบบสถาบันการเงิน ในฐานะผู้ถือหุ้นใหญ่ของทั้ง 2 ธนาคาร กับ กบข.จะหมดอายุลง

สำหรับกระบวนการยุบรวม ธนาคารศรีนคร กับธนาคารนครหลวงไทยในครั้งนี้ แบ่งออกเป็น 3 ขั้นตอน

ขั้นตอนแรกวันที่ 1 เมษายน ธนาคารศรีนครจะโอนสินทรัพย์ หนี้สิน และภาระผูกพันทั้งหมด ในราคาตามบัญชี ณ วันที่ 31 มีนาคม ให้ธนาคารนครหลวงไทย รวมทั้งเปลี่ยนสาขาและสำนักงานทั้งหมด เป็นสาขาและสำนักงานธนาคารนครหลวงไทย พนักงานทั้งหมดของธนาคารศรีนครจะรวมเป็นพนักงานธนาคารนครหลวงไทย และปฏิบัติงานทุกอย่างตามปกติ ณ สาขา หรือสำนักงานเดิม แต่ใช้ชื่อพนักงานธนาคารนครหลวงไทย และ ปฏิบัติทุกอย่างตามปกติ ณ สาขาหรือสำนักงานเดิม แต่ใช้ชื่อธนาคารนครหลวงไทยในการดำเนินธุรกิจ

ขั้นตอนที่สอง เป็นการดำเนินการเชื่อมโยงหรือรวมระบบการปฏิบัติงานต่างๆ ของธนาคารทั้งสองเข้าด้วยกัน เช่น ระบบโอนเงิน ระบบชำระเงิน ระบบบัตรเครดิต และระบบบัญชีหรือข้อมูล จนสามารถทยอยรวมกันเป็นระบบธนาคารเดียวกันได้อย่างสมบูรณ์ ซึ่งคาดว่ากระบวนการนี้ต้องใช้เวลาประมาณ 6 เดือน ถึง 1 ปี

ขั้นตอนที่สาม เป็นการปรับปรุงนโยบายและกลยุทธ์ของการดำเนินธุรกิจ รวมทั้งปรับปรุงภาพลักษณ์ใหม่ของธนาคาร ซึ่งขั้นตอนนี้สามารถเตรียมการควบคู่ไปได้ทันทีในขณะนี้ เพื่อให้พร้อมที่จะปฏิบัติได้ทันทีเมื่อรวมระบบต่างๆ

ภายหลังการยุบธนาคารศรีนครไปรวมกับธนาคารนคร หลวงไทยแล้ว จะทำให้ธนาคารนครหลวงไทยใหม่เป็นธนาคารพาณิชย์ขนาดใหญ่อันดับที่ 5 ของประเทศ โดยมีขนาดสินทรัพย์ รวม 489,300 ล้านบาท เงินกองทุน รวม 22,900 ล้านบาท (เป็น ของธนาคารศรีนคร 9,800 ล้านบาท และนครหลวงไทย 13,100 ล้านบาท) เงินฝาก 4.36 แสนล้านบาท สินเชื่อ ก่อนหักสำรอง 1.34 แสนล้าน หลังหักสำรอง 1.2 แสนล้านบาท เงินกองทุนต่อสินทรัพย์ตามมาตรฐานบีไอเอส 16.21%

โดยมูลค่าตามบัญชีของธนาคารทั้งสอง ณ สิ้นเดือน มีนาคม 2545 ธนาคารนครหลวงไทย 17 บาทเศษ ธนาคารศรีนคร 10.80 บาท

จำนวนพนักงานของธนาคารนครหลวงไทยใหม่จะมีทั้งสิ้น 7,500 คน เป็นของธนาคารนครหลวงไทยเดิม 4,000 คน และธนาคารศรีนคร 3,500 คน

"การยุบรวมทั้ง 2 ธนาคารครั้งนี้ เพื่อเพิ่มโอกาสในการขยายธุรกิจ" ม.ร.ว.ปรีดิยาธรได้ให้เหตุผลกับที่ประชุมผู้จัดการธนาคารศรีนคร เพื่อลดกระแสกดดันที่ว่าอาจต้องมีการปรับลดพนักงานลงในภายหลัง เพราะจำนวนพนักงานที่มีการประเมินไว้ ควรมีเพียง 5,000 คน

การขยายธุรกิจตามมุมมองของ ม.ร.ว.ปรีดิยาธร คือเพื่อให้ธนาคารมีขนาดที่ใหญ่ขึ้น โอกาสการปล่อยสินเชื่อเพื่อแข่งขันกับธนาคารที่ใหญ่กว่าสามารถทำได้โดยง่าย เพราะหากปล่อยให้ทั้ง 2 ธนาคารทำธุรกิจต่อไป โดยมีฐานธุรกิจขนาดเล็ก ย่อมเป็นการเสียเปรียบกับธนาคารพาณิชย์อื่นๆ ซึ่งเป็นคู่แข่ง

อย่างไรก็ตาม มีการประเมินตามมาภายหลังว่านอกจากการเพิ่มโอกาสในการขยายธุรกิจแล้ว การยุบรวมธนาคารศรีนคร กับธนาคารนครหลวงไทยเข้าด้วยกัน ยังมีผลให้อำนาจการต่อรองของทางการ ในการที่จะขายกิจการของธนาคารนครหลวงไทยใหม่ มีมากขึ้น โดยเฉพาะการต่อรองทางด้านราคา เพราะการขายธนาคารขนาดใหญ่เพียงแห่งเดียว น่าจะได้ราคาดีกว่าการซอยย่อยขายธนาคารขนาดเล็ก 2 แห่ง ซึ่งทางการเคยมีประสบการณ์มาแล้วจากการถูกกดราคาอย่างมากในช่วง 2 ปีก่อนหน้านี้

มีการคาดการณ์ว่ากระบวนการยุบรวมทั้ง 2 ธนาคารเข้าด้วยกัน จะต้องใช้ระยะเวลาประมาณ 1 ปี ซึ่งเมื่อถึงเวลานั้น สภาพเศรษฐกิจ และบรรยากาศการลงทุนของประเทศไทยน่าจะดีขึ้นกว่าปัจจุบัน สิ่งที่ทางการตัดสินใจทำครั้งนี้ นอกจากจะเป็นการลดกระแสกดดันจากพนักงาน และกระแสการเมืองแล้ว ยังเป็นการตัดสินใจที่เล็งผลทางธุรกิจเข้าไปด้วย

คนที่มีอำนาจในการตัดสินใจ ซึ่งจะมองเห็นช่องทางเช่นนี้ ถ้าไม่ใช่คนที่เคยมีพื้นฐานมาจากการเป็นนักธุรกิจแล้ว คงมองไม่เห็น

นิตยสารผู้จัดการ พฤษภาคม 2545

จากคุณ : CuSO45H2O

เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 53 15:51:18