PANTIP.COM : I9235878 [[ มีเงินล้านแรกตอนอายุเท่าไหร่กันคะ แล้วใช้เวลากี่ปีเอ่ย ]] []

ความคิดเห็นที่ 31

ล้านแรกของผมตอนอายุ 22 ครับ

อืม ผมอยากจะแนะนำแนวทางให้เพื่อนๆนะคับ ว่าเราควรค้นหาตัวเองก่อนว่าเราอยากได้อะไร อยากเป็นอะไร อยากทำอะไร ควรมีการตั้งความหวัง ความฝันเอาไว้ จากนั้นเราก็หาหนทางไปให้ถึงความฝันของเรานั้นให้ได้ จงอย่าใช้ชีวิตอย่างเลื่อนลอยไม่มีจุดหมายปลายทาง ไม่มีความใฝ่ฝัน เพราะจะทำให้ชีวิตเราก้าวไปข้างหน้าได้ช้า แต่ถ้าเรามีจุดหมายปลายทางที่จะไป จะทำให้เรากระตือรือร้นที่จะไปให้ถึงจุดนั้นให้ได้

อย่างของผมนะ ผมตั้งความฝันไว้ตั้งแต่ก่อนเรียนจบอ่ะ ว่าผมจะต้องมีรายได้เดือนละ 1 ล้านบาทให้ได้ ถ้าผมทำได้ ผมจะถือว่าชีวิตนี้ผมประสบความสำเร็จในชีวิตแล้ว และต้องทำให้ได้ก่อนอายุ 30 ด้วย พอผมมีความฝันแล้ว ผมก็หาหนทางที่จะไปให้ถึงให้ได้ ผมก็มองว่า ถ้าผมไปทำงานประจำ เป็นมนุษย์เงินเดือน ผมไม่สามารถที่จะมีรายได้เดือนละ 1 ล้านได้ คนที่มีเงินเดือนๆละ 1 ล้าน ต้องเป็นระดับ CEO หรือเป็นเจ้าของบริษัทเอง ผมเลยคิดว่าผมไม่มีวันที่จะทำงานประจำแน่นอน เพราะไม่ใช่หนทางที่จะไปถึงความฝันของผม แต่ถ้าผมลงทุนทำธุรกิจ โอกาสที่มีรายได้เดือนละ 1 ล้าน สามารถเป็นไปได้ เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็รู้ว่าผมต้องเลือกเดินทางไหน นั่นคือ ทำธุรกิจ และผมก็เลือกธุรกิจที่ผมถนัดมีความรู้เพื่อลดความเสี่ยง...
ผมเริ่มต้นจากลงทุนทำธุรกิจส่วนตัวเมื่อตอนอายุ 21 (จบมาก็ทำธุรกิจเลย) ตอนนั้นต้องใช้เงินลงทุน 7 แสน แต่ที่บ้านผมไม่ใช่คนรวยมาก่อน ผมพ่อกับแม่ผมมีเงินให้แสนเดียว พ่อกับแม่ต้องไปกู้ญาติมาอีก 6 แสน แต่ธุรกิจผมรายได้ดีมาก แค่ 6 เดือนก้อคืนทุนหมดแล้ว ผมคืนพ่อแม่ คืนญาติ อายุ 22 ผมสามารถมีเงินล้านแล้ว แต่ผมคิดไว้ล่วงหน้าแล้ว ว่าผมจะยังไม่ใช้เงิน วางแผนไว้ว่าจะเอาเงินที่ได้มา ไปลงทุนต่อยอดธุรกิจไปเรื่อยๆ ไว้ซักอายุ 30 ปี ค่อยเป็นช่วงที่ผมใช้เงินละกัน รถที่ใช้อยู่ตอนนี้ก็อายุประมาณ 10 ปีได้แล้ว (ใช้ต่อจากคุณพ่อ) พอตอนอายุ 23 (มีรายได้เดือนนึง 1-2 แสนบาท) ผมคิดว่าซักวันนึงผมอาจจะเป็นเจ้าของบริษัท เลยคิดอยากจะหาประสบการณ์การเป็นลูกจ้างดู เผื่อซักวันนึงได้เปิดบริษัท จะได้คุมคนได้ รู้ใจเขาใจเราว่าคนเป็นรู้จ้างรู้สึกอย่างไร กะว่าจะทำซัก 2 ปี เลยตัดสินใจไปทำงานบริษัท (ตอนแรกหางานยากมาก สมัครที่ไหนก็ไม่มีใครเรียก เพราะผมทำธุรกิจส่วนตัว ประวัติการทำงานประจำผมไม่เคยมี เค้าก้อไม่เอา ส่วนธุรกิจส่วนตัวผมก็ยังทำอยู่เรื่อยนะไม่ได้เลิกทำ) ผมก้อได้แต่นั่งมองดูพี่คนนู้น คนนี้ ว่าพี่เค้าอายุ 40 กว่าแล้ว เงินเดือนเค้าคงประมาณ 3-4 หมื่น (ซึ่งก้อถือว่าเยอะสำหรับคนทำงานประจำ) ผมคิดว่าชีวิตผมไม่ใช่แบบนี้แน่นอน ผมทำงานประจำได้ 5 ปี (แห่ะ แบบว่าจะออกตั้งแต่ 2 ปีแรกแล้ว แต่เกรงใจหัวหน้าอ่ะ หัวหน้าใจดี สงสารเค้า) ผมออกจากงานประจำมาตอนอายุ 26 ตัดสินใจออกมาทำธุรกิจส่วนตัวแบบเดิมเต็มตัวดีกว่า (เพราะตอนทำธุรกิจด้วย ทำงานประจำด้วย เหนื่อยมากๆ และก็ไม่ได้ดีซักอย่าง ธุรกิจก็แย่ลง งานประจำก็ไปทำงานสายตลอด โดนพี่ที่ทำงานว่าประจำ ขึ้น Board พนง.มาสายยอดเยี่ยมด้วย แห่ะๆ ยอดเยี่ยมนี่ประชดนะ) ตอนออกมาตอนนั้นรายได้ผมประมาณ 3-4 แสนต่อเดือนแล้ว ภายใน 2 ปีที่ออกมาทำธุรกิจเต็มตัว ผมขยายกิจการจนมีรายได้เป็น 7-8 แสนต่อเดือน (ไม่น่าเสียเวลาไปนั่งทำงานประจำนานเกินไปเลย) ตอนนี้ผมอายุ 31 ปี รายได้ต่อเดือนผมเดือนนึงประมาณ 8-9 แสนบาท (เคยถึงล้านมา 2 เดือน) มีบ้านที่ซื้อเอง 3 หลัง หลังแรก 2 ล้าน ,หลังที่สอง 5.5 ล้าน และหลังที่ 3 พอซื้อมาเสร็จก็ตบแต่งใหม่ทำเป็นหอพักด้วย ลงทุนไป 16 ล้าน (กู้ Bank ไป 4 ล้าน ที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับ จะทำ Re-Finance จากกระทู้ก่อนหน้านี้) ตอนนี้กำลังขยายกิจการเพิ่มอีก คิดว่าถ้าเสร็จ ก็คงถึงเดือนละล้านอย่าที่เคยตั้งความฝันไว้แล้ว แต่ผมไม่หยุดแค่นี้นะ เพราะผมตั้งความฝันต่อไปว่า ซักวันนึง ผมจะต้องทำโครงการบ้านจัดสรรขายให้ได้ ตั้งเป้าไว้ภายในอายุ 40 (เป็นทางที่ผมไม่ถนัดและมีความเสี่ยงสูง แต่พ่อเพื่อนทำอยู่ คิดว่าจะขอคำปรึกษาเค้า) แต่ไม่รู้จะทำได้ไหม เพราะต้องลงทุนระดับ 100 ล้าน ตอนนี้แค่ 10 ล้านก็ยังต้องเก็บเงินเป็นปี

อยากให้เพื่อนๆมองอะไรไปให้ไกล อย่ามองแค่ใกล้ๆ แล้วเวลาทำอะไร ก็ให้คิดใหญ่เข้าไว้ อย่าคิดเล็ก เพราะมันทำให้เราก้าวหน้าช้า และก็อย่ามองแต่ในแง่ลบ เพราะจะเป็นการบั่นทอนกำลังใจเราเปล่าๆ อย่างเช่นตอนที่ผมตัดสินใจจะซื้อบ้านหลังที่ 3 (ราคาจิงๆ 11 ล้าน ตบแต่งอีก 5 ล้าน) พ่อผมคุยกับผมว่า "จะเอาจริงๆเหรอ ถ้าเอาไปนี่ เป็นหนี้ Bank 10 ล้านเลยนะ" ผมก็บอกไปว่า "ป๊าอย่ามองแบบนั้นสิครับ ให้ป๊ามองว่ามันเป็นการเก็บเงิน (เพราะต้องกู้ Bank มาส่วนนึง) อีกสิบปีข้างหน้าเราจะมีเงิน 10 ล้านนะครั้บป๊า" พอพ่อผมได้ฟัง ก็ไม่เถียงเลย วันต่อไปทำสัญญาจองด้วยกันทันทีโดยไม่ลังเล
อันนี้เป็นตัวอย่างให้สำหรับคนที่คิดจะทำธุรกิจส่วนตัวแต่กลัวนู่นกลัวนี่นะครับ ซื้อบ้านหลังเดิม แต่มองต่างมุมกัน มุมนึงทำให้เราหมดกำลังใจ ทำให้เราไม่กล้าที่จะซื้อ แต่อีกมุมนึงทำให้เรารู้สึกตื่นเต้น มีกำลังใจ อยากซื้อขึ้นมาทันที

พ่อผมชอบบอกกับผมว่าให้พอได้แล้ว ทำนู่นนี่เยอะเกินไปแล้ว แต่สำหรับผม การที่ผมหยุดนิ่งอยู่กับที่ไม่ทำอะไรเลย มันเป็นการถอยหลังลงคลองเรื่อยๆ เพราะในขณะที่เราหยุด แต่คนอื่นเค้าไม่ได้หยุดด้วย ถ้าเปรียบเทียบกับคนอื่น ก็เท่ากับว่าเราถอยหลังไปเรื่อยๆ....

ทุกวันนี้พ่อกับแม่ผมไม่ต้องทำงานอะไร คอยเก็บเงินให้ผมอย่างเดียว :) :)

ปล. ยาวไปนิด แบบว่าอยากถ่ายทอดประสบการณ์ให้ฟัง เผื่อจะเป็นประโยชน์กับเพื่อนๆบ้างคับ ถ้าตอบเกินคำถามของ จขกท. ทำให้รกกระทู้ ก็ขออภัยด้วยครับ
แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 53 18:52:39
แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 53 18:37:37
แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 53 18:36:55

จากคุณ : ปาปารัสซี่

เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 53 18:34:39