 |
ถ้ามีร้านอาหารร้านหนึ่ง บังเอิญเราผ่านไปเจอแล้วแวะเข้าไปลองทานอาหารร้านนั้นดู
ปรากฏว่ารสชาติถูกปาก จนทำให้เราสัญญากับตัวเองว่า วันหลังจะต้องแวะกลับมาทานอีกให้ได้
แต่เราก็แปลกใจว่าทำไมคนในร้านถึงน้อยอย่างนี้นะ? สัปดาห์ต่อมา
เราขับรถผ่านทางเดิม และตั้งใจจะแวะไปทานอาหารร้านอร่อย ปรากฏว่า ร้านอาหารนั้นปิด
หนำซ้ำยังไม่มีป้ายบอกว่าปิดถึงเมื่อไหร่ เมื่อไหร่จะเปิดก็ไม่รู้ สุดท้ายต้องขับรถไปทานร้านอาหารอื่นแทน
ผ่านไปสองวันขับรถผ่านร้านอาหารเจ้าอร่อยร้านนี้ อ้าว! ยังเปิดอยู่นี่ แต่วันนี้เราทานข้าวไปแล้ว เอาไว้โอกาสหน้าจะมาทานให้ได้
วันรุ่งขึ้นเราก็เตรียมท้องของเราไว้รอ และชวนญาติพี่น้องคนสนิทนั่งรถมาด้วยกัน หวังว่าจะพามาอวดร้านอาหารร้านโปรดร้านใหม่ของเราดู
แต่แล้ว ร้านปิด!
เหตุการณ์ แบบนี้เคยเกิดขึ้นจริงกับหลายคนครับ ไม่เฉพาะร้านอาหาร แต่รวมไปถึงคำพูดของคน การทำงาน และแม้กระทั่งการออมเงินอีกด้วย
ย้อนหลังไปเรื่องร้านอาหาร ถ้าคุณเจอเหตุการณ์กับตัวเอง คุณก็คงไม่แปลกใจที่ทำไมในตอนแรกที่เข้ามาทานอาหารในร้านแล้วสังเกตเห็นว่า
คนน้อยผิดปกติ ทั้งๆที่อาหารรสชาติดี นั้นเป็นเพราะมีแต่ขาจรที่บังเอิญแวะผ่านมาอย่างเรา แต่สำหรับคนที่ตั้งใจมาทานร้านนี้โดยเฉพาะ
คงต้องคิดหนักนะครับ จะปิดจะเปิดเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ครั้นเราจะเอาท้องไปฝากไว้กับพ่อครัวร้านนี้ก็คงจะไม่ไหว สัปดาห์หนึ่งไม่รู้จะได้ทานซักมื้อหรือเปล่า
ทำไมบริษัทถึงต้องมีเวลา เปิดปิดทำการ ทำไมไม่เปิดปิดตามใจเจ้าของ ตัวอย่างข้างต้นคงอธิบายได้ในระดับหนึ่งว่า
ความสม่ำเสมอเป็นปัจจัยหนึ่งในการบริหารความคาดหวังของลูกค้าครับ เปิดร้านอาหารให้เป็นเวลา ไม่ว่าจะขยัน หรือขี้เกียจ อย่างน้อยเราก็มีลูกค้าประจำแน่ๆ
ถึงแม้ฝีมือจะไม่อร่อยขั้นเทพ คำพูดของเราก็เหมือนกันครับ พูดออกไป คืนกลับมาไม่ได้ คิดจะพูดก็พูด คิดจะเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาก็เปลี่ยน
แล้วใครที่ไหนจะมาเชื่อใจเราได้อีก ในมุมของชาวพุทธ เราก็มีศีลข้อสี่ “มุสาวาทา เวรมณี สิกฺขาปทํ สมาทิยามิ” ให้ปฏิบัติตามกันอยู่
และเหตุผลก็ไม่ใช่เพื่อให้คนอื่นมาไว้ใจเราเพียงอย่างเดียว จริงๆแล้วเหตุผลหลักก็เพื่อให้เราไว้ใจตัวเอง
สำหรับผม ถ้าเราอยากจะมีเงินเก็บ สิ่งที่เราต้องเริ่มคงไม่แตกต่างกับการเปิดบริษัท การเปิดร้านอาหาร หรือการใช้คำพูด ครับ นั้นก็คือ
เริ่มต้นที่ความสม่ำเสมอ เริ่มต้นที่วินัย และมีความตั้งใจไว้แต่แรกไปเลยว่าเราจะต้องเก็บเงินเท่าไหร่ต่อเดือน ต่อปี
เพราะหากไม่ทำอย่างนั้น เงินเดือนออกมา ได้รายได้อะไรมา นึกจะจ่ายก็จ่าย ถึงเวลาจะเก็บมักจะไม่เหลือให้เก็บนะครับ (เหมือนร้านอาหาร สุดท้ายลูกค้าหายหมด)
ปัญหาที่สำคัญที่สุดที่คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีเงินเก็บ หรือเก็บเงินได้น้อยกว่าเป้าหมายที่ตั้งใจไว้ก็คือ
“เราใช้ก่อน เหลือเท่าไหร่ค่อยเก็บ แทนที่จะเก็บก่อน เหลือเท่าไหร่ค่อยใช้” เพราะเราขาดความสม่ำเสมอ
ขาดวินัยในการออม แยกการออมเงินออกจากชีวิตประจำวัน คิดว่ามันเป็นส่วนเกิน ไม่ได้คิดว่าการออมเงินเป็นสิ่งจำเป็น เวลาที่ตั้งใจจะปฏิบัติธรรมก็เหมือนกัน
คนส่วนใหญ่ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ รอให้ตัวเองมีเวลาแล้วค่อยหวนคิดถึงการปฏิบัติธรรม แต่เวลาผ่านไป ก็ไม่เห็นจะมีเวลาให้ปฏิบัติซักที ชีวิตกลับยิ่งยุ่งวุ่นวายขึ้นเสียด้วยซ้ำ
สาเหตุที่เป็นอย่างนี้ ก็เพราะเราแยกการปฏิบัติธรรมออกจากชีวิตประจำวัน พอถึงเวลาที่คิดได้ว่าจำเป็นขึ้นมา ไม่เคยได้สะสมอะไรกับเขามาก่อน ตอนนั้นก็ไม่ทันการเอาเสียแล้ว
เหตุผลที่ทำให้เราไม่มีเงินออมนั้นมีมาก มาย แต่เหตุผลที่เราต้องมีเงินออมนั้นมีแค่เพียงอย่างเดียว ก็คือ อนาคตข้างหน้า อะไรก็ไม่แน่นอน
ปัญหาแรกที่คนส่วนใหญ่มักพูดออกมาเพื่อบอกว่าไม่มีเงินออมก็คือ รายได้น้อยเกินไป ผมแนะนำให้เริ่มต้นออมเงินเป็นสัดส่วนร้อยละต่อรายได้ของเราครับ
ด้วยวิธีนี้ เมื่อเรามีรายได้เพิ่มขึ้นเราก็จะมีเงินออมเพิ่มขึ้นโดยอัตโนมัติ สมมติเริ่มต้นทำงานใหม่ๆที่เงินเดือน ๑๕,๐๐๐ บาท
ตั้งใจไปเลยครับว่าจะแบ่งเงินมา ๑๐ เปอร์เซ็นต์เพื่อออมไว้ทุกเดือน เราก็จะมีเงินเก็บทุกเดือน เดือนละ ๑,๕๐๐ บาท ผ่านไป ๓ ปี เงินเดือนขึ้นไปอยู่ที่ ๒๐,๐๐๐ บาท
ด้วยความตั้งใจที่จะออมเงินเป็นสัดส่วนร้อยละต่อรายได้ จะทำให้เรามีเงินเก็บเพิ่มขึ้นเป็นเดือนละ ๒,๐๐๐ บาท ซึ่งต่างจากบางคนที่อาจตั้งใจออมเงินด้วยจำนวนตัวเลขคงที่
พอเงินเดือนเพิ่มขึ้น หรือรายได้เพิ่มขึ้น แต่กลับออมเงินในจำนวนที่เท่าเดิม นี่คือวินัยข้อที่หนึ่ง
วินัยข้อที่ สองก็คือ เมื่อออมเงินแล้ว กันเงินไว้แล้ว แนะนำให้สร้างวินัยให้ตัวเองด้วยการตั้งใจว่าจะไม่ถอนออกมาใช้หากไม่ฉุกเฉิน จริงๆ
แต่ไม่ใช่แบบ ไปเดินห้างแล้วเจอป้าย “Sale” เงินในกระเป๋าไม่พอ ฉุกเฉินมากๆ จำเป็นต้องถอนเงินที่ออมไว้ออกมาใช้ก่อน อันนี้ก็เกินไปนะครับ
ถูกกิเลสหลอกแล้วไม่รู้ตัว ไม่ดีๆ ด้วยการสร้างวินัยให้กับตัวเองแค่สอง ข้อ คือ ตั้งใจเก็บออมสม่ำเสมอ และไม่นำเงินออกมาใช้หากไม่ฉุกเฉินจริงๆ
ผมเชื่อว่า เงินเก็บในบัญชีของเราจะเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง และผลลัพธ์ที่ได้ทางอ้อมก็คือ เราจะเปลี่ยนรูปแบบการใช้ชีวิตแบบเดิมๆทีละเล็กทีละน้อย นั้น
ก็เป็นเพราะ เมื่อเรามีสัจจะกับตัวเอง ความมั่นใจในตัวเองก็จะเพิ่มขึ้น มีเหตุผลกับชีวิตมากขึ้น ทุกข์น้อยลงแน่ๆ เพราะไม่ต้องกลุ้มใจเรื่องเงินๆทองๆในอนาคต
สุขมากขึ้นทันตา เมื่อเรามาเดินอยู่บนเส้นทางที่ไม่ประมาท แต่สำหรับผม เรื่องเงินน่ะผลทางอ้อมครับ ใจที่เป็นสุขต่างหาก ที่เป็นผลทางตรง
จากคุณ : Lean_Man
หมายเหตุ ขออนุญาต จขกท จัดช่อง เว้นวรรค ใหม่ เพราะ ตาลาย ครับ
เพิ่มเติม นิด
สัจธรรม ข้อหนึ่ง ของ มนุษย์ เงินเดือน เดือนไหน เงินเดือน ออกวัน ศุกร์ เดือนนั้น จะต้อง กิน แกลบเร็วกว่าปกติ
เงินเดือน เป็น รายรับที่ไม่เคยพอ สังเกตุดูซิ แรกๆ เมื่อเริ่มทำงาน เริ่ม เจ็ดแปดพัน ก็ไม่พอ ผ่านมา ซักพัก เปลี่ยนงาน
ได้เพิ่ม เป็น หมื่อนห้า ถึง สองหมื่น ก็ ไม่ พออยู่ดี สรุป ว่า ความอยาก ของ คน มัน อยู่เหนือ สิ่งอื่นใด
ถ้ารู้จัก ยับยั้งชั่งใจ มีวินัย ในตัวเอง ผมพยายาม พร่ำบอก คนรุ่นหลังๆ ทุก คน ที่ สามารถบอกได้
ว่า ชีวิตมันผ่านไปเร็ว นัก อะไรๆ ก็ เกิดขึ้นได้ ต้องรู้จักเก็บออม ไว้บ้าง อย่าหลง ระเริง กับ แสงสี มายา นัก
| จากคุณ |
:
otto   
|
| เขียนเมื่อ |
:
16 ก.พ. 54 13:38:13
|
|
|
|
|
จะก้าวข้ามความจน ต้องเริ่มต้นที่วินัย ??
