PANTIP.COM : I10371260 .....................เครียด.......ขอคำแนะนำหน่อยครับ [การเงิน]

ความคิดเห็นที่ 11

ปัญหาหลักผมว่าไอเจ้าหนี้สะสมนี่แหละ ที่มันพอกบานตะเกียงดอกร้อยละ 10 ต่อเดือน !!! ผมว่าต่อปียังแพงเลยนะ
ถ้าบริษัทมหาชน เป็นหนี้เยอะๆสะสมก็จะออกหุ้นกู้ หรือไม่ก็ออกหุ้นเพิ่มทุน ... แต่กิจการเล็กๆ ผมคิดว่าถ้าเป็นไปได้

ทางเลือกที่หนึ่ง น่าจะลองไปคุยกับเจ้าหนี้ก่อน ว่าเราขอลดดอกหน่อยได้ไหม หรือขอผ่อนผันชำระหนี้ หรือขอแก้ปัญหา
ซึ่งเราอาจจะสามารถขอพูดคุยเจรจา ผมเชื่อว่าถ้าเจ้าหนี้มีเมตตาธรรม มนุษยธรรมมากพอ เรื่องพวกนี้คุยกันได้

ทางเลือกที่สอง ถ้าไม่สำเร็จอาจจะลองไปคุยกับ SME BANK หรือธนาคารอะไรที่ปล่อยได้ อาจจะต้องลองคุยดูด้วย
ว่าติดบูโรยังไง กิจการไปได้แค่ไหน จะให้เขาช่วยเหลืออย่างไร อาจจะลองพูดคุยก่อนว่าต้องทำยังไงบ้าง รายละเอียดยังไง

ทางเลือกที่สาม หยิบยืมเงินจากเพื่อน (อันนี้ท่าจะยาก) หรือญาติ ครอบครัว (ถ้ามี) ขอยืมก้อนเพื่อมาปลดหนี้ออก
เพราะดอกเยอะขนาดนี้ผมว่าเดือนนึงได้ไม่คุ้มเสียเอาซะเลย แล้วค่อยๆผ่อนชำระคืนแบบดอกน้อย อาจจะให้ดอกด้วย
แล้วแต่จะคุยจะตกลงกัน ถ้าคิดว่าไว้ใจไม่ได้ ทำสัญญาไปเลย ผมเชื่อว่าคุณคงไม่น่าจะใช่คนหนีหนี้จนทุกคนหวาดกลัว

ทางเลือกที่สี่ เซ้งกิจการ ขายทรัพย์สินทุกอย่างแล้วกลับมาเริ่มต้นใหม่ ทางที่ดีที่สุดในเวลาที่ทุกอย่างดูเหมือนจะไม่รอด
คือการรื้อทุกอย่างออกแล้วเคลียร์ให้สะอาดแล้วค่อยๆเริ่มต้นใหม่ จากครั้งนี้คุณนับ จาก 1 ถึง 10 อาจจะใช้เวลา 1 ปี
แต่ถ้าคุณมีประสบการณ์รู้เทคนิคและวิธีการ การนับ 1 ถึง 10 รอบใหม่ มันจะไม่นานแล้วครับ

ผมเองก็ทำธุรกิจเกี่ยวกับ Server ระบบ Network เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์มาตั้งแต่เด็ก เริ่มแรกก็แค่งานทั่วๆไปจิปาถะ
ต่อมาก็เริ่มเขียนโปรแกรมบ้างแบบโปรแกรมง่ายๆเล็กๆน้อยๆ แล้วก็เริ่มเขียนระบบเซอร์เวอร์ วางเซอร์เวอร์ จนตั้งหลัก
มีเซอร์เวอร์เป็นของตัวเอง ผมเป็นคนมีความสนใจหลากหลาย นอกจากเรื่องเงิน เรื่องหุ้น การเงินอะไรพวกนี้แล้ว
ผมก็สนใจเรื่องคอมพิวเตอร์มากพอสมควร มันเป็นความถนัดมาตั้งแต่เด็ก เครื่องคอมพิวเตอร์เครื่องแรกได้มาช่วง ม.1
เครื่องนั้นยังจำได้ว่ามันเป็น AMD ความเร็วประมาณ 700 Mhz เท่านั้นเอง ณ เวลานั้นในหัวมีแต่เรื่องอยากเล่นเกม
ก็มันยังเด็กนี่เนอะ ... หลังจากนั้นก็พัฒนาตัวเองด้วยความชอบของตัวเองมาตลอด เริ่มจากเล็กๆน้อยๆ เก็บเงินมาเรื่อยๆ
แล้วก็ค่อยๆขยายความสามารถตัวเอง โดยส่วนตัวเองผมก็เกิดมาในครอบครัวที่ฐานะปานกลาง-ดี
มีทรัพย์สินก็เยอะพอสมควร แต่โดยความเป็นนิสัยส่วนตัวที่ไม่ค่อยง้อใคร ผมเลยอยากสร้างตัวเองด้วยตัวของผมเอง
จนกระทั่งร่วมงานทำงานเป็นทีมกับคนอื่นในระบบเซอร์เวอร์ของบริษัทที่เคยไปทำ ร่วมกันกับหุ้นส่วนหลายๆคน
ณ เวลานั้นจำได้ว่าแค่อายุ 19-20 ปีนิดๆเท่านั้นเอง อยู่ช่วงมหาลัย แต่ก็ไม่ได้เป็นภาระการเรียนเท่าไหร่

ผลปรากฎคือเจ๊งไม่เป็นท่า ทุกคนดูเหมือนจะเก่งแต่จริงๆแล้วมันกลายเป็นคำว่า "เกี่ยง" โยนงานมาให้ผมหมด
แถมยังเคยผ่านทั้งถูกกด ถูกขี่ ถูกโกง โอ้ยสารพัดมากมาย ช่วงนั้นก็เครียดไปพักนึงเลยเหมือนกัน ก็ไม่รู้ว่าผ่านมาได้ยังไง
แต่จำได้ว่าช่วงนั้นหลังจากเครียดเสร็จ นิสัยผมมันก็เหมือนกับหุ้นปั่นแรงๆ เมื่อมันไปถึงจุดสุดยอด มันก็ทุบลงมาทีเดียวเลย
ผมตัดสินใจทุกอย่างหยุด เคลียร์ทุกอย่างออก จบทุกสิ่ง ในเมื่อปัญหามันเคลียร์ไม่ได้ ก็เลิกมันทุกสิ่งทุกอย่าง
เพราะในเมื่อมันไม่เวิร์ค ผมหยุดทุกอย่าง ไม่สนใจและไม่แคร์อะไรทั้งสิ้น ไม่แคร์เพื่อน ไม่แคร์ทุกอย่าง แคร์ตัวเองเท่านั้น

ผมก็คิดว่ายังไงผมก็ยังทำต่อไป งานนี้ผมถนัด ผมชอบที่จะทำ ผมก็เลยตัดสินใจในเมื่อทำกับคนอื่นแล้วมันแย่ คนอื่นตั้งใจ
ที่จะเอาเปรียบเรา โกงเรา โกงทั้งงาน และโกงทั้งเงิน ก็เลยตัดสินใจทำมันเองซะเลย

ประกอบกับว่าโดยส่วนตัวเป็นคนสนใจเรื่องเงินเรื่องธุรกิจ เรื่องหุ้นอะไรพวกนี้เป็นทุนเดิม ผมเลยเอาไอเดียของบริษัทมหาชน
มาใช้กับตัวเอง โดยการ "ออกหุ้นกู้" อัตราดอกเบี้ยร้อยละ 8 ต่อปี ให้กับครอบครัวและคนสนิทผม ว่าผมอยากทำ
กิจการเนตเวิร์ค แต่ตอนนี้ทุนผมหมดไปกับบริษัทเก่าหมดแล้ว ณ เวลานั้นผมเหลือเงินอยู่แค่ไม่กี่หมื่นบาท
แต่ผมก็คิดว่าถ้าผมอยู่เฉยๆ ใช้ไปยังไงมันต้องหมด ผมก็ออกหุ้นไปเลยให้ครอบครัว เขาก็เห็นดีเห็นงามด้วย
ซึ่งผมก็ใช้วิธีการของบริษัทนี่แหละมาใช้กับตัวเอง ออกใบหุ้นอะไรครบถ้วนกระบวนความ

พอผมได้เงินก้อนมาจากการออกหุ้นกู้แล้ว ผมก็เริ่มกิจการซื้อเครื่องเซอร์เวอร์ ณ เวลานั้นสิ่งที่ผมต้องการมีเพียงแค่ว่า
อยากจะเปิดโฮสติ้งให้เช่าสำหรับพื้นที่เว็บไซต์อะไรพวกนี้เท่านั้น ไม่ได้คิดมากไปกว่านี้ ก็จัดการซื้อมาวางเสร็จสรรพ
โดยส่วนตัวผมจะให้เวลาทดลองความสำเร็จประมาณ 3-4 เดือน ถ้ามันไปไม่รอดผมก็จะเลิก หรืออาจจะคิดแผนใหม่
ปรากฎว่าโฮสติ้งไปไม่รอด 3 เดือนผ่านไปลูกค้าไม่มีเลย "ย้ำว่าไม่มีเลย" ณ เวลานั้นผมก็รู้สึกแย่แล้วหละว่ามันไม่มีเลย
เครื่องมันก็วิ่งไปตัวเปล่าๆ ประเด็นคือเราสู้กับคนอื่นเขาไม่ได้ คนอื่นเค้าทั้งพื้นที่เยอะกว่าราคาถูกกว่า เพราะเขาเปิดเยอะ
เขาจึงลดทุนได้ เราด้วยความที่ว่าทุนสูงค่าใช้จ่ายสูงมันเลยต้องบีบตัวเองให้ต้องทำแพคเกจราคาแพงกว่าชาวบ้านเขา

โชคชะตามาถึงวันหนึ่งเมื่อบริษัทที่เคยไปทำแล้วถูกทั้งเอาเปรียบสารพัด ... เริ่มร่อแร่มองไม่เห็นทิศทาง
ผมจึงตัดสินใจเข้าเทคโอเวอร์ทันที ไม่รู้ด้วยอารมณ์ผีบ้าอะไรถึงได้บ้าทำได้ขนาดนั้น มันเหมือนมีไอเดียในหัวว่าถ้าเรามีอะไร
ที่มากยิ่งขึ้น สามารถทำได้มากขึ้น ขยับขยายได้มากขึ้น เราก็จะได้เปรียบมากขึ้น แถมด้วยว่าการขายบริษัทครั้งนี้
มันเป็นการขายทรัพย์สินออกมา และราคาถูกมาก ผมจึงรู้สึกว่าเป็นการลงทุนที่ "น่าจะ" คุ้มค่า

ณ ตอนนั้นผมขายสินทรัพย์ทุกอย่างที่ตัวเองมีที่เคยเก็บเอาไว้เป็นสมบัติ เมื่อก่อนบ้าสะสมพลอยมาก
พลอยเม็ดสวยๆ น้ำงามๆที่งาน Gems & Jewelry Fair ซื้อมาไว้เยอะ ก็ขายออกไปจนหมด โดยส่วนตัวนิสัย
ผมชอบมีของสะสมแบบที่มันแปลงมูลค่าเป็นเงินได้ แต่ขายออกไปยังไงก็ได้เงินไม่ครบ จนต้องเพิ่มทุนอีกจนได้
ทำไงได้ เงินไม่มี ออกหุ้นกู้ !!! ณ ตอนนั้นเริ่มโดนบ่นแล้วหละว่าเงินที่ได้ไปมันหมดแล้วเหรอ มันยังไงมันอะไรอู้ย
เต็มไปหมด คำถามคำตอบ จนทุกคนส่ายหัว แต่ก็เอาเงินมาจนได้ = =" ไม่รู้ไปหลอกล่ออิท่าไหน แหะๆ

และในที่สุดผมก็จัดการเรื่องงานนี้จนเสร็จ ณ ตอนแรกผมแค่อยากจะมีเครื่องเซอร์เวอร์ให้เช่าโฮสติ้ง แต่ ณ วันนี้
ผมเป็นผู้ให้คนอื่นเช่าเองซะงั้น สิ่งที่ตอนแรกต้องมีคือเครื่องเซอร์เวอร์เครื่องเดียว แต่ตอนนี้ของบริษัทผมน่าจะเป็นสิบ
และยังมีของลูกค้าอีกเป็นร้อย ที่มาเช่า มาวางเอาไว้ ความสำเร็จของคนล้วนมีที่มา กว่าจะมาวันนี้ผมก็ล้มหลายรอบ
แต่ดีหน่อยล้มแล้วไม่เจ็บเท่าไหร่ และผมเองดูเหมือนจะเป็นคนที่ประสบความสำเร็จไวมากกว่าคนในวัยเดียวกัน

เพื่อนผม ณ ตอนนี้บางคนยังเรียนไม่จบ บางคนพึ่งจบ บางคนมีงานทำแล้ว บางคนยังหางานไม่ได้ บางคนตกงาน
แต่วันนี้ผมเป็นเจ้าของกิจการ แม้ไม่ใช่กิจการขนาดใหญ่โตแบบทุกคนรู้จัก แต่ทุกวันนี้มันก็พอให้ผมมีเงินใช้ไม่ขาดมือ
ปีนี้ผมอายุ 23 เวลาผ่านมา 1 ปีกว่าๆกับบริษัทนี้ (เกือบสองปี) แต่ดูเหมือนผ่านมาไม่นาน ข้อดีของธุรกิจออนไลน์คือ
มันเติบโตไวมาก ไวแบบคุณไม่คาดคิด เมื่อลูกค้าจาก 1 กลายเป็น 2 เป็น 4 เป็น 8 ถ้าเราบริการดีจริง
มันจะขยายเติบโตไปไวมาก งานแบบนี้การบริการลูกค้าเป็นเรื่องสำคัญ

กฎสำคัญของผมก็คือ โทรศัพท์ดังทุกครั้งต้องมีคนรับ ลูกค้ามีปัญหาต้องหาสาเหตุให้พบภายใน 1 ชั่วโมง
เมื่อทราบสาเหตุแล้วต้องรายงานให้ลูกค้าทราบ และต้องแก้ไขให้เสร็จภายใน 12 ชั่วโมง (หรือตามความสาหัสของปัญหา)
ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยความรวดเร็ว งานของเราแข่งกับเวลา ยิ่งช่วง 18.00 - 24.00 ห้ามมีปัญหา ถ้ามีต้องเร่งแก้
ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นลูกค้าองค์กร ผมเลยไม่จำเป็นต้องหาลูกค้าแบบผู้ใช้ทั่วไป ธุรกิจที่ดีคือธุรกิจที่เราสามารถบริหารลูกค้าได้
ไม่ใช่ให้ลูกค้าชี้นิ้วทำตัวเสมอพระเจ้า แต่ในการบริหารลูกค้านั้นต้องให้บริการที่ดีที่สุดที่เราจะสามารถให้ได้

ณ วันนี้ก็ให้บริการกับหลายๆเว็บไซต์ที่มีชื่อเสียง และหลายๆองค์กรที่น่าจะเป็นที่รู้จัก มีตั้งแต่เขียนโปรแกรม ออกแบบเว็บ
เขียนเว็บ ทำบลอค ทำอะไรนู้นนี่นั่นเกี่ยวกับธุรกิจออนไลน์ทั้งหมด ทั้งองค์กรมี 12 คน (รวมผม)
ทุกวันนี้ทำงานกันอย่างมีความสุขมาก ผมก็มีความสุข คนอื่นๆก็ดูมีความสุขดี (สังเกตจากไม่มีการบ่นหรือความเต็มใจทำงาน)

คนส่วนใหญ่คิดว่าผมลูกคนมีตังอยากทำอะไรก็ได้ จริงๆแล้วไม่ใช่ ณ ตอนนี้ผมก็แค่จ่ายดอกหุ้นกู้ไปแล้ว ส่วนหุ้นกู้ที่ออกไป
ผมก็ใช้กระบวนการเล่นแร่แปรธาตุ ให้เป็นหุ้นกู้แปลงสภาพซะ ณ ตอนนี้ก็เลยกลายเป็นหุ้นสามัญ แต่ในอนาคตอันใกล้
หลังจากผมเคลียร์ทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องเงินที่มันพันกันยุ่งเหยิงเสร็จ ผมคงจะทำเทนเดอร์ออฟเฟอร์ (นี่ ! แหร่มมั้ยละ)

แต่โดยส่วนตัวผมคิดว่ากิจการร้านเนตถ้าจะให้มันอยู่รอดได้ มันต้องเป็นประเภทเกมออนไลน์ เนตคาเฟ่เดี๋ยวนี้เป็นไปได้ยาก
ความต้องการเริ่มน้อยลง อินเตอร์เนตหาใช้ได้ง่าย มีไวไฟทั่วทั้งกรุงเทพ คนส่วนใหญ่มีคอมพิวเตอร์ ใช้มือถือเล่นก็ได้
ถ้าจะให้อยู่กันได้จริงๆต้องเป็นเกมออนไลน์ แบบที่คนเล่นแล้วติดหนึบ ผมจะยกตัวอย่างร้านเพื่อนผมให้ฟังนะ

ร้านเพื่อนผมอยู่แถว ม.เกษตร ติดกับ ม.เกษตรเลยนั่นแหละ เปิดให้เล่นแต่เกมออนไลน์ มีสารพัดทุกเกม ตั้งแต่เกม
ของค่ายเกมปกติ หรือจะเป็นเกมของเซิฟเถื่อนมีหมด เกมไหนคนเล่นถูกใจติดใจมันลงให้หมดได้ทุกเกม
ลูกค้าส่วนใหญ่ก็นักเรียน และนิสิต ม.เกษตรนั่นแหละ เรื่องทำเลนี่ก็สำคัญ อยู่ใกล้สถานศึกษาจะดีมากๆ ลูกค้าตรึม
แล้วส่วนใหญ่จะเล่นกันแบบเหมาจ่าย คือเล่นมันทั้งวันทั้งคืน นอนกันอยู่ในร้าน กินกันในร้าน อาการคนติดเกมเหมือนติดยา
คือไม่ได้เล่นจะลงแดงตาย เล่นก็ต้องเล่นตลอด และอารมณ์การเล่นเกมถ้าให้สนุกต้องเล่นกันหลายๆคนในร้าน
มันจะมีเสียงแบบว่าเอะอะเอ็ดตะโร ร่วมมือ ร่วมทีมกันอะไรเยอะแยะ วันนึงรายได้เยอะมากๆ เวลาลูกค้าจะกินข้าว
ไม่ต้องไปกินที่ร้าน ร้านแถวนั้นทำดีลเอาไว้เลย ทำอาหารส่งร้านเนต ลูกค้าสั่ง แล้วเจ้าของร้านก็มี ว. เรียกร้านอาหาร
อาหารก็มาส่ง คืออำนวยความสะดวกลูกค้าเต็มที่ เพราะเหมือนลูกค้า VIP ถ้าคุณไม่เชื่อ ไปดูได้เลยแถว ม.เกษตร
จะด้านไหนก็ตามแต่ อารมณ์เดียวกันหมด แล้วก็มีเยอะซะด้วย ร้านก็แน่นตลอด ปัญหาคือมันเอะอะวุ่นวายมากเสียงดัง
แต่ถ้าคุณทำใจได้เพื่อแลกกับเงิน งานนี้ถือว่าคุ้มค่า เพราะลูกค้าระยะยาวเยอะ เล่นกันนาน อาจจะเจอปัญหาครอบครัวบ้าง
เช่นพ่อแม่มาตาม มาจิกกันถึงหน้าร้านโอ้ สารพัด ก็สนุกสนานกันไปคนละแบบ แต่ชีวิตมันต้องสู้ครับ

บ่นยาวมากเหนื่อยๆ ไม่รู้ จขกท. จะอ่านไหมเนี่ย = ="

จากคุณ : venezier

เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 02:53:40

ความคิดเห็นที่ 20

ขออนุญาตร่วมแจมนะครับ

ว่ากันด้วยเรื่อง Pitfall (ที่ผมคิดเอง)

1 ธุรกิจร้านเนทนี้มันอิ่มตัวมานานแล้ว นอกจากคุณจะมีนวัตกรรมทางบริการใหม่ๆทีจะฉีกตัวเองไม่เป็นคู่แข่งกับคนอื่นๆ ลองหาตัวตนของคุณเองครับ ผมเชื่อว่าถ้าครั้งหนึ่งคุณเคยได้ทำงานกับบริษัทเอกชนได้ คุณน่าจะมีดีมากกว่ามาเปิดร้านแข่งกับเด็กๆแบบนี้ ที่นับวันมันจะตัดกันที่ราคาที่ลดลงและสเปคเครื่องที่สูงขึ้นแถมคอมพ์เป็นอะไรที่ต้องเปลี่ยนบ่อย เก่าปุ๊บลูกค้าไม่เข้า ธรรมชาติคนเข้าร้านเนท คือ คอมพ์ดีสุด เกมส์แรงสุด ในขณะที่ราคาถูดสุด ลูกค้าที่เข้ามาในร้าน คือไม่มีคอมพ์ที่บ้าน แปลว่าเป็นกลุ่มที่ไม่ affordable อย่าไปยุ่งครับ ผมเคยคิดทำตั้งแต่สมัยที่ตอนนั้นๆ ร้านเนทมีแต่ในโรงแรม ราคาชั่วโมงละ 120 บาท (เมื่อซักสิบปีก่อน)ขณะที่ดูท่าที ดูการเซทอัพ ศึกษาอยู่ปีนึงเห็นราคาลดลงมาเรื่อย เลิกคิดเลยครับ แล้วยังนึกย้อนกลับไปว่า โชคดีที่ไม่คิดทำ ไม่งั้น เป็นหมอผ่าตัดสมองอยู่ดีๆ ต้องลงมาแข่งกับใครและอะไรก็ไม่รู้ในเรื่องที่ไม่ได้เป็นตัวตนของเรา เอาเวลาไป benchmark กับวงเราดีกว่า

2 การกู้เงินนอกระบบ ตอนคุณคิดทำร้านและหาแหล่งเงิน คุณเอาต้นทุนทุกอย่างมาคิดหรือเปล่า โดยมากคนทำการค้าโดยเฉพาะค้าปลีกหน้าร้านแบบนี้ สิ่งหนึ่งที่ชอบลืมคิดไป คือลืมเอาตัวเอง ที่เป็นต้นทุนที่มีค่าที่สุดมาคิด ตอนหาจุดคุ้มทุนหา break event คุณตั้งเงินเดือนตัวเองเข้าไปใน expense หรือเปล่า ผมเชื่อว่าถ้าคุณตั้ง expense ได้ครบ ดอกเบี้ยมหาโหดแบบนี้ คงไม่ cover ธุรกิจคุณ คุณคงไม่ตัดสินใจทำ ผมเคยนึกคึกคะนองเปิดคลีนิคเล่นๆนอกเวลางาน ไม่ได้กู้อะไรที่ไหน เงินตัวเอง เอาค่าร้าน ค่ายา ค่าคนช่วย จิปาถะมาลบกับ revenue ยังได้เกือบแสนกว่า แต่พอเอาค่าตัวเรามาคิด บวกเวลาที่เสียไป บวกโอกาสบางอย่างที่เราเสียและอาจจะเสียไป เปิดคุ้มทุนเสร็จ ผมเลิกเลยครับ มันไม่ใช่เรา ปล่อยให้คนที่เค้าต้องทำๆกันแข่งกันดีกว่า

3 ถ้าจะแนะนำในตอนนี้ ถ้าคุณไม่ยึดติดกับร้านคุณ ไม่มีเหตุผลทางใจอื่นๆ ขายมันทิ้งเหอะครับ (ขายคุณสันทัด ใน ค.ห. 7 ก็ได้ 555+ ล้อเล่นนะครับ แต่อยากให้ขายได้จริง) ถ้าคุณต้องอุ้มดอกเบี้ยขนาดนี้

ตอนนี้คุณคงเริ่มรู้สึกแล้วว่า hardware ต่างๆที่คุณซื้อมาน่ะ คุณซื้อมาอย่างเกินราคา คุณก็ควรขายมันอย่างมีราคา รถที่คุณเสียไปน่ะ ถ้ามันเก่าและเป็นภาระในการซ่อม ก็อย่าไปเสียดายมัน ตัวมันเองก็ไม่ generate income อย่างที่คุณว่า ชีวิตคนเริ่มต้นจากเดินครับ ไม่ใช้เหยียบคันเร่งรถ และธรรมชาติพวกหนี้นอกระบบมันจะมีอย่างนึงคือ พวกนี้อยู่กับเรื่องแบบนี้มานาน มันจะรู้ว่าสุดท้ายหลายรายใช้หนี้มันไม่ครบ มันก็แค่จะเอาให้มากที่สุด อย่าไปกลัว ต่อให้มีพวก ขรก.สีหนุนหลัง เดี๋ยวนี้พวก ขรก. จะรู้ดีว่าโลกมันเปลี่ยน ไม่มีใครกล้าเอาคอมาพาดกับเรื่องแบบนี้ นอกจากจะไปข่มได้กับตาสีตาสา คุยและเคลียร์กับมันไปเลย จะให้เท่านี้เท่านั้น ตอนนี้คุณจิตตก คนพวกนี้จะรู้ว่า ใครก็ตามที่เดินเข้าไปหามัน จิตตกทุกคน อย่าไปกลัวมันครับ คุณจะไม่ตายเพราะไม่ใช้หนี้มันครบ แต่คุณจะสาหัสกว่าถ้าคุณต้องใช้ทุกอย่างที่คุณมีตอนนี้เพื่อหามาใช้หนี้รวมดอกมันให้ครบ

ผมคะเนจากสิ่งที่คุณคิด คุณทำ ผมว่า อายุคุณไม่มาก คงจะไม่เกิน 35 ยังมีเวลาเหลือเยอะครับ ใช้เวลาที่เหลือคิดใหม่ครับ ตอนผม 30-35 ผมก็แกว่งครับ เพิ่งจะเข้าเลขสี่ได้ เริ่มนิ่งขึ้น และเริ่มมองอะไรในมิติอื่นนอกจากเอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง มีความสุขขึ้นครับ

โชคดีนะครับ

จากคุณ : สอง มาตรฐาน

เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 07:47:53