ความคิดเห็นที่ 1 ไม่ค่อยมีคนรู้ประวัติชีวิตผมเยอะนัก เหตุเพราะส่วนใหญ่ผมไม่ค่อยเล่าให้ใครฟัง (ถ้าไม่มีใครถาม) วันนี้ผมมาเล่าให้ชาวสินธรฟัง ซึ่งอาจจะเป็นเรื่องเศร้ามากทีเดียว แต่เชื่อเถอะว่าคนเราจะเติบโตขึ้นมาเป็นอย่างไร ก็ขึ้นอยู่กับตัวเองมากกว่า 80% ครอบครัวอาจจะมีส่วน ... แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด เรื่องมันเศร้านะ แต่น่าจะเพราะถูกกำหนดมาอย่างนั้น วันที่ 6 พฤษภาคม 2531 คือวันที่ผมเกิด ... น่าแปลกใจอยู่ไม่น้อยเกี่ยวกับตัวเลข หากดูวันเกิดผม ผมเกิดวันศุกร์ ซึ่งหากเรานับตามวันแล้ว วันศุกร์อยู่ลำดับที่ 6 ของวันทั้ง 7 อีกทั้งเกิดวันที่ 6 ตามจันทรคติวันเกิดคือ แรม 6 ค่ำ เดือน 6 อีกต่างหาก วันที่ผมเกิดตามคำบอกเล่าของคุณย่าท่านเล่าให้ฟังว่า แม่ผมรู้สึกเจ็บท้องประมาณสี่ทุ่มกว่า คืนนั้นฝนตกหนักมาก และมีฟ้าร้องเสียงดังอย่างรุนแรงน่ากลัว ทั้งลมพายุพัดโหมกระหน่ำอย่างรุนแรง และไฟฟ้าดับทั่วหมู่บ้าน ความมืดมิดถึงที่สุดในเวลานั้นคือเวลาที่ผมเกิด จากนั้นคุณย่าผมจึงรีบวิ่งออกไปข้างนอกกลางสายฝนทันที เพื่อหารถพาไปส่งที่โรงพยาบาล “มันช่างเป็นค่ำคืนที่น่ากลัว เป็นคืนที่มืดไปหมดทุกอย่าง มีแต่เสียงฟ้าร้อง เสียงดังมาก มันน่ากลัวมากจริงๆ แต่ในความมืดมน มันก็มีแสงสว่างเสมอ” ไฟหน้ารถคันหนึ่งวิ่งผ่านมาตามถนน คุณย่าผมถึงขนาดเอาชีวิตเป็นเดิมพัน วิ่งไปขวางที่หน้ารถแล้วขอร้องแกมบังคับคนขับว่าช่วยพาคนเจ็บท้องไปส่งโรงพยาบาลที โชคดีที่เป็นรถแทกซี่และไม่มีผู้โดยสาร หลังจากนั้นผมจึงเกิดที่โรงพยาบาลภูมิพลอดุลยเดช เวลาเกือบเที่ยงคืนของวันที่ 6 พฤษภาคม 2531 (ภาพ : ขณะผมอายุขวบกว่าๆ ใส่ชุดแม้วยืนเกาะประตู ยังไม่สามารถยืนหรือเดินได้ด้วยตัวเอง ภาพนี้ถ่ายโดยคุณป้าซึ่งเลี้ยงดูผมมาตั้งแต่เกิด และรักผมเหมือนลูกแท้ๆ) จากคุณ : venezier เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 02:21:23

ความคิดเห็นที่ 2 ตั้งแต่ผมเกิดมา ผมก็มีเวลาอยู่กับพ่อแม่อย่างพร้อมหน้าพร้อมตาแค่ไม่นาน จนกระทั่งพวกเขาหย่าร้างกันไปตั้งแต่ผมอายุขวบกว่าๆ และผมเติบโตมาในบ้านครอบครัวฝั่งพ่อ ซึ่งมีป้า และย่า เป็นผู้เลี้ยงดูเรื่อยมา อ่านไม่ผิด ฟังไม่ผิด ผมเกิดมาโดยที่ไม่ได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์พร้อมตั้งแต่เกิด หลังจากนั้นเป็นต้นมา ผมน่าจะเคยเจอแม่ไม่กี่ครั้ง ครั้งล่าสุดคือเมื่อ 3 ปีที่แล้ว เดือนนึงโทรคุยกันแค่ครั้งสองครั้ง ครั้งละไม่น่าจะเกิน 10 นาที สถานะตอนนี้ระหว่างผมกับแม่ ด้วยความห่างเหิน รู้สึกเหมือนคนแปลกหน้ากันมากกว่า แต่ความเป็นแม่ลูก ยังไงมันก็อยู่ในสายเลือด เมื่ออายุ 12 ปี คุณพ่อผมก็เสียชีวิต โดยอุบัติเหตุ เป็นค่ำคืนที่น่ากลัวมาก ตามเหตุการณ์คือฝนตกหนักมากในคืนนั้นเหมือนคืนที่ผมเกิด และคุณพ่อประสบอุบัติเหตุทางรถจักรยานยนต์ ... เด็กชายคนนี้ กำพร้าพ่อทันทีตอนอายุ 12 ขวบ ก่อนการเปิดภาคเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 1 แค่ 4 วัน ยังไม่ทันได้เห็นชุดนักเรียนใหม่ของผมเสียด้วยซ้ำ ... ผมสอบติดในลำดับที่ 68 ของจำนวนนักเรียนเข้าสอบในย่านบางเขนหลายพันคน “โรงเรียนมัธยมสาธิตวัดพระศรีมหาธาตุ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร” ทุกวันนี้ของผม มันเริ่มต้นจากที่นั่น ผมเข้าใจสัจธรรมของชีวิตตั้งแต่เด็ก เข้าใจว่าคนเรามันเกิดแก่เจ็บตายกันทั้งหมด มันไม่มีอะไรจีรังยั่งยืน เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เป็นสิ่งธรรมดา ตั้งแต่โตขึ้นมาผมจึงไม่ยึดติดกับอะไรมาโดยตลอด ปล่อยวางและทำให้ตัวเองมีความสุข ผมเห็นพ่อผมเสียชีวิตตอนอายุ 39 จึงรู้ว่าชีวิตคนเราสั้นมาก อยากทำอะไร ทำไปเถอะ กล้าทำและรีบทำ ผลจะเป็นยังไง เดี๋ยวค่อยว่ากัน มีเรื่องเล่าอีกเรื่องที่ผมอยากเล่าให้ฟัง ... ช่วงที่ผมไปพักขณะหลบหนีน้ำท่วม มีเด็กอยู่บ้านหนึ่ง พ่อแม่แยกทาง พ่อไปมีเมียน้อย แม่ก็ไม่ค่อยได้เจอ (แต่ได้เจอสองสามเดือนครั้ง) ... ช่างเหมือนชีวิตผมจริงๆ แต่เด็กคนนั้นดูเหมือนเป็นเด็กเก็บกด เก็บตัว ไม่สุงสิง ไม่คุยอะไรกับใคร ไม่ออกไปเที่ยวไหน ชีวิตดูเหมือนจะไม่มีความสุข สิ่งที่น้องคนนั้นอยากได้คือพ่อและแม่ อยากให้พ่อแม่จริงๆไปประชุมผู้ปกครอง อยากมีพ่อและแม่เคียงข้าง ทุกอย่างที่เขามีในวันนี้ก็นับว่าสุขสบาย เพราะบ้านที่เลี้ยงดูก็มีฐานะค่อนข้างร่ำรวย เรียกว่าอยู่บ้านสบายอย่างคุณชาย แต่ชีวิตก็ไม่มีความสุข และมักพูดเสมอว่าเงินทองแม้มากมาย แต่มันก็ทดแทน “พ่อและแม่มิได้” น้องเอ๋ย ถ้าน้องอ่านบทความของพี่ พี่ก็อยากจะบอกน้องว่า โลกนี้ไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบหรอก พี่เองอยู่ในชะตากรรมเดียวกับน้องแต่หนักกว่านั้นมาก พ่อพี่เองก็เสียไปตั้งแต่พี่อายุ 12 แม่พี่เองก็ได้แค่โทรคุยกัน ในขณะที่น้องยังมีโอกาสได้เจอหน้ากันบ้าง ของพี่สักสามสี่ปีจะได้เจอกันที อย่างมากแค่โทรคุย แต่น้องเชื่อเถอะ ชีวิตคนเราถ้าว่ากันตามความเชื่อทางศาสนา เขาก็จะบอกกันว่า มันถูกกำหนดมาแล้ว พระเจ้าจะเอาสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของเราไป เพื่อให้เราได้โอกาสที่ดีและยิ่งใหญ่มากกว่านั้นเป็นการทดแทน ... ถ้าหากเปรียบว่าชีวิตของผมนั้นเหมือนหุ้น ... คงเป็นหุ้น IPO ที่แย่ที่สุด เพราะถูก “ทิ้ง” ทุกราคาตั้งแต่เกิด ... เป็นหนึ่งในหุ้นที่ราคาต่ำที่สุด และไม่มีคนสนใจลงทุนสักเท่าไหร่ (ภาพ : สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปรินายก เป็นองค์ประทานในงานพระราชทานเพลิงศพคุณพ่อของผม) จากคุณ : venezier เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 02:22:11

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากคุณพ่อผมเสียชีวิตลง ผมก็เป็นเด็กคนหนึ่งที่เติบโตมาโดยความเป็นปกติ ผมคงโชคดีมากๆที่ผมได้อยู่ในโรงเรียนที่สังคมและสิ่งแวดล้อมนับว่าดีมาก ไม่ค่อยเจอเด็กเกเรแบบในละครอะไรในทีวีที่ล้อว่าลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่อะไรแบบนั้น (ถ้าเจอจะตบมัน) แต่ก็แปลกที่ในกลุ่มเพื่อนผมพ่อแม่หย่าร้างกันซะก็เยอะ พ่อตายแม่ตายก็แยะ ดังนั้นผมจึงไม่รู้สึกว่าเป็นปมด้อยอะไรมากมาย ณ โรงเรียนนี้ คือจุดเริ่มต้นของความเป็นนักลงทุน ตอนเด็กผมอยากเป็นนักบิน อยากทำงานเกี่ยวกับเครื่องบิน อาจจะเป็นโรค “Flight Mania” เลยก็ว่าได้ คือรักและชอบเครื่องบินมาก แค่ได้ยินเสียงเครื่องยนต์โดยไม่มองเครื่องบินผมก็รู้แล้วว่าเป็นเครื่องรุ่นไหนของบริษัทอะไรผลิต มันคงเป็นเพราะความทุ่มเทในสิ่งที่เราชอบทำให้เราได้รู้ทุกเรื่อง ตั้งแต่รายละเอียดเล็กน้อยจนถึงเรื่องประวัติศาสตร์ของอากาศยาน ผมสนใจหมด ถือว่าทุกรายละเอียดเป็นเรื่องสำคัญ ผมเติบโตมาเหมือนเด็กทั่วไป เรียน เล่น ไปตามประสา นอนหลับในห้องเรียนเป็นเรื่องปกติ ลอกการบ้านเพื่อนเป็นเรื่องที่ทำประจำ ส่วนลอกข้อสอบเพื่อนก็มีบ้างไม่มากไม่น้อย ... เป็นประสบการณ์วัยเด็กเหมือนคนทั่วไป และที่สำคัญคือชอบหนีเรียนไปเดินเที่ยวฝั่งมหาลัย ... เพราะที่นั่นมีตลาดนัด ที่อุดมไปด้วยขนมและของกินมากมาย วันหนึ่งผมเดินไปฝั่งมหาวิทยาลัย มีป้ายติดเอาไว้ว่า “เปิดขายหุ้นสหกรณ์” ผมเดินเข้าไปในสหกรณ์มหาวิทยาลัยทันที เป็นสหกรณ์ร้านค้า ไม่ใช่สหกรณ์ออมทรัพย์ ดังนั้นรายได้จึงมาจากการซื้อขายของในมหาวิทยาลัย ในเวลานั้นผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหุ้นคืออะไรกันแน่ แต่ก็เดินกลับออกมาจากสหกรณ์ด้วยหุ้นจำนวน 4 หุ้น หุ้นละ 25 บาท เวลาผ่านไป 3 เดือน มีการประชุมผู้ถือหุ้น ทันทีที่ผมไปประชุมผู้ถือหุ้น ได้เบี้ยประชุมทันที 100 บาท และหลังจากประชุมเสร็จมีการจ่ายปันผล ซึ่งได้ปันผลกว่า 50 บาท ... เวลานั้นเงินร้อยบาทของผมก็ไม่ใช่เงินเยอะแยะอะไรหรอก ค่าขนมของผมใน 1 วันเท่านั้นเอง แต่ความน่าภูมิใจมันอยู่ที่มันเป็นเงินที่เป็นรายได้เป็นครั้งแรก เป็นการลงทุนที่น่าประทับใจมากที่สุดเท่าที่เคยมีมา ผมยังจำความรู้สึกวันนั้นได้ดีว่ามันรู้สึกเปี่ยมสุขมากขนาดไหน ที่เห็นเงินของเรามันเติบโตได้ นับแต่นั้นเป็นต้นมา ผมจึงศึกษาเรื่องหุ้นมาโดยตลอด แต่สมัยผมอยู่ ม.2 อายุก็คง 13 ปี เวลานั้นคือปี 2544 ต้มยำกุ้งพึ่งจะถูกยำเละ ดัชนีดิ่งเหว ผมเปิดดูกราฟดัชนีก็อยู่แถว 200-300 เป็นอันว่าต้มยำกุ้งก็สุกได้ที่พอดี ถ้าผมซื้อหุ้นเอาไว้ตั้งแต่วันที่ผมศึกษาเรื่องหุ้นในช่วงนั้น ป่านนี้ผมคงร่ำรวยไปแล้วแน่ๆ ... ผมยังคงช้าเกินไป ลองไปเปิดดูหุ้น SCC ปูนซีเมนต์ไทย ราคาช่วงนั้นอยู่ที่ 30-40 บาทเอง (เทียบพาร์ 1 บาท) ดังนั้นถ้าผมถือมาจนถึงวันนี้ น่าจะได้กำไรราว 10 เท่า แต่มันก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดีที่จะซื้อตอนนั้น สื่อที่จะศึกษานับว่าหาได้ยากมาก ผมต้องอาศัยตำราจากพี่ๆที่เรียนเศรษฐศาสตร์ (ระดับมหาวิทยาลัย) มานั่งอ่าน เข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง อะไรเข้าใจก็อ่านไป อะไรไม่เข้าใจก็ข้ามไปก่อน สื่อจะให้หาอ่าน ไม่มีเยอะแบบสมัยนี้ อินเตอร์เนตแม้ว่ามี แต่แหล่งข้อมูลในอินเตอร์เนตยังไม่มาก มันยังไม่ใช่ยุคบูมของอินเตอร์เนตเมืองไทย อย่าว่าแต่หนังสือหุ้นสอนเรื่องหุ้นดีๆ ยิ่งหนังสือหุ้นเป็นการ์ตูนอ่านง่ายๆแบบการ์ตูนหนูเม่า ก็พึ่งจะมีเมื่อสองสามปีนี้นี่เอง แต่ก็ใช้ความขยันเข้าสู้ อ่านมันไปทั้งอย่างงั้น ไม่เข้าใจก็ช่างมันเอาไว้ก่อน อ่านตรงที่เราเข้าใจก่อนแล้วให้ความรู้ค่อยๆซึมซับ และเราจะเก่งเอง นับแต่นั้นมา สิ่งที่ผมเรียนรู้ สิ่งที่ผมรู้มา จากความยากลำบาก ผมสอนและบอกคนอื่นในสิ่งที่เขาสงสัยเสมอ ผมไม่ใช่คนหวงวิชา หวงความรู้ บางเรื่องที่คนถาม เป็นเรื่องเดียวกันกับช่วงที่ผมสงสัยตอนยังเป็นเด็ก แต่เมื่อเขาถามแล้วเขาได้รับคำตอบทันที ในขณะที่ข้อมูลบางอย่างที่ผมกว่าจะรู้และเข้าใจอาจต้องใช้เวลานานเป็นเดือน ... เขาใช้เวลาแค่ 10 นาที ฟังผมอธิบาย เขาก็จะรู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร ... หวังว่าในอนาคตคนที่ฟังผมอธิบายอะไร คงจะเห็นคุณค่าของข้อมูลของผมมากยิ่งขึ้น ผมไม่เคยชินกับการไปนั่งเรียนอะไรนานๆ ไม่ว่าจะเรียนในชั้นเรียนหรือเรียนเรื่องหุ้นก็ตาม ผมเคยลองพิสูจน์ดูแล้วว่าระหว่างผมอ่านและศึกษาด้วยตัวเองแล้วค่อยไปถามผู้รู้ตรงที่ผมไม่ค่อยเข้าใจ กับไปนั่งให้ครูสอน อะไรได้ผลมากกว่ากัน ผลคือ ผมศึกษาเองได้ดีมากกว่ามีคนสอน ... ผมเป็นคนหัวรั้นและดื้อ ไม่ชอบให้ใครเอาอะไรมายัดๆๆเข้าไปในหัว ผมชอบลองผิดลองถูกเองมากกว่า ... มันตื่นเต้นมากกว่านั้นเยอะ และทำให้เราจำได้ง่ายขึ้นด้วย ในช่วง ม.ปลายเรียนสายศิลป์ญี่ปุ่น เหตุเพราะต้องการหนีวิชาคณิตศาสตร์ที่ผมมองว่าเป็นหนึ่งในวิชาที่ “ไร้ประโยชน์” มากที่สุด รวมถึงวิชาที่จะต้องมีสูตร การคำนวณ อะไรที่ซับซ้อนทั้งหลาย ผมไม่รู้ว่าจะเรียนมันไปทำไม ในขณะที่เมื่อโตไปก็ไม่มีวันได้ใช้ ... ผมเห็นคุณค่าของ “เวลา” ใช้ในสิ่งที่เกิดประโยชน์ต่อตัวเองมากที่สุด อย่าเอาเวลาไปทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ต้องการ นึกแล้วก็อยากปฏิรูปการศึกษาไทย เพราะการศึกษาไทยสอนให้เรารู้ทุกอย่าง แต่ไม่ได้ดีสักอย่าง ... เราไม่ใช่ระบบการพัฒนาคนให้เป็น “Professional” แต่ดูเหมือนเรามีระบบการศึกษาเพื่อให้นักเรียนเป็น “เป็ด” ว่ายน้ำได้แต่ไม่เก่ง, บินได้แต่ไม่นาน, เดินได้แต่ไม่แข็ง ผมคิดว่าโลกในยุคสมัยต่อๆไป คนไทยจะไม่เก่ง เพราะเราขาดความเป็นมืออาชีพหรือผู้รู้ลึกและรู้จริงในศาสตร์ และแก่นแท้ของสาขาวิชาหรืออาชีพเหล่านั้น ... ซึ่งสิ่งเหล่านี้ต้องได้รับการปลูกฝัง ควบคู่กับความชอบมาตั้งแต่เด็ก และได้รับการส่งเสริมให้เขาเป็น “สุดยอด” ในสาขานั้นๆ แต่ทุกวันนี้เหมือนมันจับฉ่าย นักเรียนไทยเรียนหนักเป็นอันดับทอปของโลก ... คนไทยมีการศึกษาดีขึ้น ทุกคนดูเหมือนการศึกษาสูงขึ้น แต่ประเทศไทยดูเหมือนยังดูตกต่ำลง คงไปโทษการเมืองไทยอย่างเดียวก็ไม่ได้ เพราะนี่คือภาระและความรับผิดชอบของคนไทยทุกคน มาต่อเรื่องการศึกษาของผม ... ผมถนัดมากในวิชาทางภาษา โดยเฉพาะภาษาอังกฤษเรียนมากถึง 6-7 คาบต่อสัปดาห์ และภาษาญี่ปุ่นอีก 6-7 คาบต่อสัปดาห์เช่นกัน ... ในเวลานั้นเพื่อนร่วมชั้นทุกคนทราบดีว่าในห้องไม่มีใครเก่งภาษาอังกฤษไปมากกว่าผม ทุกครั้งที่อาจารย์ถามคำถามผมจะยกมือตอบเป็นคนแรกและตอบได้ถูกต้อง ภาษาอังกฤษเป็นวิชาที่ผมมองว่ามีประโยชน์ต่อการดำรงชีวิตผมเป็นอย่างมากในอนาคต ผมจึงตั้งใจเรียนมากเป็นพิเศษในชั้นเรียน แต่ผมมองว่ามันยังไม่พอ และผมก็ศึกษาเพิ่มเติมที่ British Council เพื่อให้ทักษะทางภาษามันยิ่งดีมากขึ้น ไม่มีการเรียนทางภาษาอะไรจะดีไปกว่าการเรียนกับเจ้าของภาษาอีกแล้ว สำคัญคือต้องหมั่นฝึกซ้อมและใช้มันทุกวันด้วย เดี๋ยวก็จะเก่งไปเอง ทุกวันนี้ผมต้องนั่งฟังเจ๊ มาร์กาเรต แบรนเนน (พิธีกร In Business ช่อง Bloomberg) ทุกวัน ต้องนั่งอ่านข่าวดูข่าวทั้งสำนักข่าวต่างประเทศ ข่าวไทย อยู่ตลอดเวลา ผมชอบฟัง และชอบดู การเปลี่ยนแปลงของโลก ทั้งในแง่ดีและร้าย มันทำให้เราเห็นว่าโลกเรามีการเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา ช่วงที่ผมมีความสุขมากคือมัธยม มันเป็นช่วงเวลาที่ผมได้ลองทำสิ่งใหม่ๆอยู่ตลอดเวลา และเป็นช่วงเวลาที่ผมรุ่งเรืองจากชื่อเสียง (ในโรงเรียน) รุ่นน้องทุกคนรู้จักผม ทุกคนจำผมได้ ในเวลานั้นผมเป็นเหมือน Celebrity ในโรงเรียน ทุกการเคลื่อนไหวนับเป็นสิ่งสำคัญของคนทุกคน ซึ่งรวมถึงการเป็นคฑากร โรงเรียนถึง 3 สมัย ทั้งในงานกีฬาคณะสีสัมพันธ์ และงานกีฬาสาธิตสัมพันธ์ ซึ่งใครได้เป็นถือว่าเป็นอะไรที่ “โก้” มากๆ ช่วงมัธยมปลายมีวิชาตามหลักสูตรใหม่เพิ่มเข้ามา คือวิชาพื้นฐานการประกอบธุรกิจขนาดกลางและขนาดย่อม (SME) เป็นอีกวิชาที่ผมได้ระดับ “ทอป” ของระดับชั้น ดีพอๆกับวิชาภาษาอังกฤษ เพราะวิชานี้เองทำให้ผมได้ทำธุรกิจของจริงแล้วพบทั้งความสำเร็จและล้มเหลวมาแล้ว รวมถึงผมได้ไปแข่งขันตอบปัญหาเศรษฐศาสตร์ระดับโรงเรียน ซึ่งเป็นตัวแทนของโรงเรียนในการไปแข่งขันตอบปัญหาเศรษฐศาสตร์ ร่วมกับโรงเรียนอื่นๆอีกหลายสิบโรง ซึ่งแต่ละโรงเรียน ก็เป็นแนวหน้าของประเทศทั้งนั้น แต่ตกรอบสุดท้ายและได้รางวัลชมเชยกลับมา มันเป็นความรู้สึกที่เสียดายมากครั้งหนึ่งของชีวิต แต่ก็อย่างว่า ... ผมแทบไม่ได้ศึกษาประวัติศาสตร์การเงินเลยก่อนไปแข่งขัน คำถามที่ผมตกรอบสุดท้ายคือ Economic มีรากศัพท์มาจากภาษาอะไร ... ผมตอบไปว่าภาษาละติน ซึ่งผิด ทั้งที่จริงมาจากภาษากรีก ... จำไปจนตาย ช่วงเวลานั้นนับว่าเป็นเสมือน “The Star” แห่งสาธิตพระนคร ชื่อเสียง เกียรติยศ รุ่งเรืองอย่างไม่น่าเชื่อ ... หลายๆคนที่อ่านอาจจะบอกว่าชีวิตดูเหมือนเป็นคนเก่งจัง ดูท่าน่าจะเรียนเก่ง ... เปล่าเลยครับ เกรดเฉลี่ยผมก็อยู่ในระดับ 3 กว่าๆเท่านั้น เหตุเพราะแม้ว่าผมจะมีวิชาที่ผมเก่งและได้เกรด 4 มาอย่างง่ายดาย แต่ผมก็ติด “ศูนย์” วิชาคณิตศาสตร์ต้องไปตามแก้ รวมถึงเกรด 1 พละศึกษาที่ผมเป็นคนไม่ชอบออกกำลังกายจะให้ไปตีเทนนิส ไปรำกระบี่กระบอง ไปอยู่กลางแจ้งแดดจัดๆ ไม่เอาด้วยหรอก ส่วนวิชาอื่นๆเช่นวิทยาศาสตร์ก็อย่างงั้นๆ สังคมก็พอโอเค ดังนั้นเกรดเฉลี่ยก็เลยออกมาดู “เฉยๆ” งานสำคัญที่ผมต้องไปร่วมเป็นประจำทุกปีคืองาน “พิธีไหว้ครู” ผมค่อนข้างมีความผูกพันธ์กับโรงเรียนของผมมาก และการนัดหมายกิจกรรมทุกปีผมจะบุ๊คกิจกรรมนี้เอาไว้ตลอด ไม่ว่าจะเจรจาธุรกิจสำคัญหรือป่วยหนักขนาดไหน ผมก็ต้องไปให้ได้ ดังนั้นตั้งแต่ผมจบมาจากโรงเรียน ผมไม่เคยขาดไปไหว้ครูเลยแม้แต่ปีเดียว ... ผมให้ความสำคัญกับการตอบแทนบุญคุณของผู้มีพระคุณมากครับ (ภาพ : ผม กับอาจารย์คนโปรด ในงานไหว้ครูปี 53 ปัจจุบันอาจารย์ท่านนี้เป็นผู้อำนวยการโรงเรียนครับ) จากคุณ : venezier เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 02:23:04

ความคิดเห็นที่ 4 หลายคนมาถามผมว่าผมอ่านหนังสือหุ้นอะไรหรือมีหนังสือหุ้นดีๆแนะนำมั้ย ... คำตอบคือผมแทบไม่เคยอ่านหนังสือหุ้นเลย ผมศึกษาเองจากตำราเรียนทั่วไปในมหาวิทยาลัย (ส่วนหนึ่ง) กับอีกส่วนก็ต้องนั่งอ่านเอาที่เป็นหนังสือต่างประเทศ หรือหาจากสื่ออื่นๆเอา หนังสือที่ผมซื้อมาอ่านเป็นเรื่องหุ้นมีสองเล่มคือ “ตีแตก” ของ ดร.นิเวศน์ กับ “เล่นหุ้นออนไลน์ไม่ยาก” ที่เป็นการ์ตูน ตีแตกผมซื้อเพราะเห็นหลายๆคนแนะนำมาว่าดี แต่ผมคิดว่าผมคงไม่ใช่ VI แบบ ดร.นิเวศน์ ... ผมรู้ตัวเองว่าไม่เหมาะกับการเป็น VI ผมชอบเก็งกำไร อาจจะมีเก็งกำไรตั้งแต่ระยะสั้น กลาง ยาว สุดท้ายผมก็จะขายมัน ผมไม่เคยยึดติดกับหุ้นอะไรเป็นสำคัญ ผมชอบประเด็นของหุ้นและการเคลื่อนไหวตามสิ่งที่ผมคาดการณ์ การวางกลยุทธ์ ถ้ามันเป็นไปตามที่ผมวางหมากเอาไว้ และเป็นไปตามที่ผมคิด ผมจะรู้สึกสนุกกับมันมาก ผมคงพูดไม่ได้ว่าดูแต่มูลค่าของหุ้นโดยไม่สนใจราคา เพราะสำหรับผมแล้วราคาหุ้นถือเป็นเรื่องที่ผมมองว่ามันสำคัญมากในการพิจารณาซื้อขาย ถ้าผมรู้ว่าตลาดมันแปลกพิกล หรือมีแนวโน้มจะหดตัว หรือเศรษฐกิจไปไม่ไหว ผมจะขายและลดพอร์ทอย่างจริงจัง เพื่อเก็บกำไร เก็บเงินแล้วรอหุ้นตกหนักๆขึ้นรอบใหม่ ไม่เหมือนคนที่เป็น VI ที่โดยมากเชื่อในผลประกอบการ เชื่อในบริษัท และมักจะซื้อหุ้นเรื่อยๆ ลงก็ซื้อเพิ่ม อะไรแบบนั้น ผมชอบขายๆออกไปให้มันหมดๆถือเงินสดแล้วค่อยซื้อใหม่ สำคัญคือผมชอบเล่นรอบใหญ่ กินกำไรคำใหญ่ๆเยอะๆ และไม่ชอบการเล่นสวิงไปสวิงมา แบบเดย์เทรด ผมว่ามันเป็นอะไรที่ทำให้ผมเกิดความผิดพลาดได้ง่าย คนส่วนใหญ่ที่ยังลงทุนแล้วไม่ค่อยได้กำไร หรือต้องขาดทุนหนักๆ เท่าที่ผมคิดได้มีสองเหตุผลคือ “โลภ” (เล่นหุ้นปั่นไม่คัท, ติดดอยหุ้นเน่าไม่คัท, เชื่อพื้นฐานแบบผิดๆ, เชื่อข่าวลือมากกว่าข้อเท็จจริง ฯลฯ) กับอีกประการคือยังไม่รู้ว่าตัวเอง “เป็นนักลงทุนประเภทไหนกันแน่” เห็นเขาว่าเป็น VI แล้วรวยกันเยอะ คงไม่จริง ประการแรกเพราะต้นทุนหุ้นแต่ละคนไม่เหมือนกัน, และอีกประการคือต้นทุนทางความคิด วิเคราะห์หุ้นแตกต่างกัน ดังนั้นทำในสิ่งที่ถนัด ไม่ต้องทำตามคนอื่น ลงทุน “สไตล์” ของตัวเอง แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว มัวแต่ดูคนอื่นเชิดชูระบบคนนั้นดี คนนี้เยี่ยม เชื่อเถอะครับ เราจะไปไหนได้ไม่ไกล ตราบใดที่เรายังไม่ทำอะไรที่เป็นแนวทางที่แท้จริงของตัวเอง ส่วนหนังสือเล่นหุ้นออนไลน์ไม่ยากซื้อมาก็เพราะมันเป็นการ์ตูน ดูสวยงามน่ารักดี และเมื่อเร็วๆนี้ก็พึ่งไปซื้อการ์ตูนของหนูเม่ามาด้วย หนังสือหุ้นเล่มที่สาม โดยมากแล้วผมชอบหนังสือประเภทที่อ่านง่ายและสนุก ดูมี Creative ไม่ชอบอะไรที่ยิ่งอ่านยิ่งปวดหัว ถึงแม้ว่าเรายิ่งรู้เรื่องหุ้นมาก ก็ใช่ว่าเราจะลงทุนไม่ผิดพลาดเลยเสียเมื่อไหร่กัน (ภาพ : ผม และน้องสาวที่สนิทกัน /ลูกพี่ลูกน้อง) จากคุณ : venezier เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 02:24:43

ความคิดเห็นที่ 5 แนวทางการลงทุนของผมเป็นแบบไหนกันแน่? หลักๆคือเก็งกำไรครับ มีบ้างที่จะถือหุ้นลงทุนในระยะยาวแบบไม่คิดจะขายเลย โดยมากแล้วจะถอนเป็นใบหุ้นออกมา ไม่เช่นนั้นแล้วเห็นมันอยู่ในพอร์ทผมคงวิตกจนทำให้จิตวิทยาพาสั่งให้ขาย ดังนั้นหุ้นระยะยาวของผมจะออกมาเป็นกระดาษซะส่วนมาก การคัดเลือกหุ้นของผมไม่ว่าจะระยะสั้นหรือระยะยาว ก็ใช้หลักการง่ายๆเหมือนกันคือ “มองเห็นโอกาสแล้วคว้าไว้” แตกต่างกันแค่โอกาสที่ผมคิดว่าจะมานั้น จะมาในระยะสั้น ระยะกลาง หรือระยะยาวมากกว่ากัน ก็จัดสรรไปว่าหุ้นตัวนี้ควรจะถือระยะเท่านั้น หุ้นตัวนั้นถือระยะเท่านี้ ถ้าหุ้นระยะยาวผมก็มักจะไม่ขายไม่คัท เพราะหุ้นที่เลือกต้องมั่นใจแล้วว่าส่วนหนึ่งมันจะไม่ล้มหายตายจากไปง่ายๆ แต่ถ้าหุ้นระยะสั้นอาจจะมีบ้างที่ต้อง “เดิมพัน” กับอะไรบางสิ่งบางอย่าง โดยมากแล้วผมไม่ได้สนใจ P/E P/BV หรือ Yield สักเท่าไหร่ เพราะถ้าบริษัทมันมีโอกาสเติบโตได้ มันจะไปเอง ผมสนใจถึงการดำเนินงานและโอกาสทางธุรกิจเป็นสำคัญ เทคนิคคอลผมพอรู้บ้างนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ศึกษาอย่างจริงจัง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะว่าเราต้องทำตามคำสั่งของเครื่องมือ ซึ่งไม่ใช่แนวผมซึ่งเป็นคนประเภทชอบคาดการณ์สถานการณ์ และคิดนอกกรอบ ผมไม่ค่อยเชื่อกราฟสักเท่าไหร่เมื่อเทียบกับเชื่อความคิดตัวเองแล้ว ผมให้น้ำหนักไปทางเชื่อความคิดตัวเองมากกว่า แต่คนรอบข้างผมที่เก่งๆเรื่องเทคนิคคอลก็เยอะพอสมควร ซึ่งนั่นทำให้เราได้แลกเปลี่ยนผลประโยชน์ระหว่างกัน ในขณะที่ผมหาหุ้นโดยปัจจัยพื้นฐาน หรือกลยุทธ์การลงทุน เพื่อนผมจะคอยหาช่วงจังหวะเข้าออกโดยเทคนิคคอล นั่นแปลว่าเราทำงานกันแบบกองทุน มีจังหวะเข้าออกและมีประเด็นของหุ้นที่ต้องติดตาม มีการคัดเลือกหุ้นโดยความ “น่าจะเป็น” และใช้เทคนิคคอลเป็นส่วนประกอบสำคัญในการหาจังหวะซื้อขาย ... เขียนไปอ่านมา ฟังดูเหมือนง่าย แต่บ่อยครั้งที่ปัจจัยพื้นฐานสนับสนุนแต่เทคนิคคอลไม่สนับสนุน ก็ต้องปรับกลยุทธ์การลงทุนใหม่ ให้มีความยืดหยุ่นมากกว่าเดิม การลงทุน การเก็งกำไร ยากกว่าที่คิดมากครับ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้ ... มันต้องฝึกคิด ฝึกทำ ฝึกปฏิบัติ ฝึกทุกวัน แล้วจะเก่งเอง จากคุณ : venezier เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 02:25:20

ความคิดเห็นที่ 6 กรณีหนึ่งที่ผมคิดว่าเป็นการลงทุนที่เยี่ยมยอดที่สุดเท่าที่ผมเคยตัดสินใจมาคือบริษัท Apple บริษัทที่ทุกคนรู้จักกันดีที่ผลิตอุปกรณ์เช่น ไอโฟน ไอแพท ไอพอท ไอแมค การเปิดบัญชีใช้เวลานานกว่า 1 เดือน ซึ่งผมเปิดกับบริษัทหลักทรัพย์ที่เพื่อนเป็นมาร์เกตติ้ง เพื่อนแนะนำว่าบริษัทเปิดพอร์ทต่างประเทศได้ ผมไม่ลังเลที่จะรีบเปิดทันทีและซื้อหุ้น Apple ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ความสนใจในบริษัท Apple เกิดขึ้นในช่วงเดือนมิถุนายน 2010 ผมเห็นงานเปิดตัวของ iPhone4 แล้วรู้สึกตราตรึงประทับใจ และด้วยความที่ตัวเองทำงานเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ เทคโนโลยี เมื่อเราเห็นผลิตภัณฑ์นี้ปุ๊บ บอกได้ทันทีว่ามันต้องติดตลาดและเป็นสุดยอดสินค้าขายดีแห่งทศวรรษแน่ๆ ในเวลานั้นคิดแค่นี้แต่ไม่ได้คิดจะซื้อหุ้นสักเท่าไหร่ สุดท้ายแล้วพอได้คุยกับเพื่อนระหว่างทานข้าวและเพื่อนบอกว่าเปิดได้ มีให้ซื้อได้ เท่านั้นแหละผมจึงตัดสินใจว่าต้องซื้อแน่ๆ จึงจัดสรรเงินทุนให้รวดเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เพราะในขณะนั้นตลาดหุ้นไทยช่วงปี 2010 ก็เป็นขาขึ้นอย่างเต็มตัวผมจึงต้องโยกเงินส่วนหนึ่งออกเพื่อเอาไปซื้อหุ้น Apple จำนวนเพียงแค่ 100 หุ้น ที่ราคาหุ้นละ 250 ดอลลาร์ รวมเป็นเงินกว่า 25,000 ดอลลาร์สหรัฐ คิดเป็นเงินไทยก็เจ็ดแสนกว่าบาท รวมค่าธรรมเนียมต่างๆแล้วก็เกือบแปดแสน เพราะค่าธรรมเนียมซื้อขายหุ้นต่างประเทศเราจะเจอค่าใช้จ่ายยุบยิบมาก แค่ฝากเงินก็เสียค่าธรรมเนียม !!! การตัดสินใจครั้งนั้นนับว่าเป็นอีกครั้งที่ผมมองว่าโชคดีที่คว้าโอกาสเอาไว้ เพราะหลังจากนั้นตลาดหุ้นไทยก็ไซด์เวย์ไม่เป็นท่า ตลาดหุ้นโลกก็กระสับกระส่าย กระอักกระอ่วนจากพิษ “กรีซ” จนเละเทะไปตามๆกัน ยกเว้นหุ้น Apple ที่ค่อยๆวิ่งขึ้นมาเรื่อยๆ iPhone4 มีดีอย่างไร? มีดีตรงที่มันมีคุณสมบัติที่สุดยอดในหลายๆประการ ไม่ว่าจะกล้องที่คมชัด หน้าจอแบบ Retina Display แอพที่สุดยอดและน่าประทับใจ ดูหนัง ฟังเพลง อ่านข่าว ซื้อขายหุ้น ... มันทำได้แทบทุกอย่างเท่าที่โทรศัพท์สมควรทำได้ และมันทำได้ทุกอย่างเท่าที่ผมต้องการในโทรศัพท์ 1 เครื่อง ในราคาที่เหมาะสมเมื่อเทียบกับคุณภาพ ผมเชื่อว่าไอโฟน4 จะเป็นผลิตภัณฑ์ที่เชิดหน้าชูตาให้กับ Apple อย่างดีเยี่ยม จากนั้นเป็นต้นมาผมสัญญากับตัวเองว่าผมจะเดิมพันกันสตีฟจอบส์  เพราะช่วงนั้นที่ผมซื้อ ข่าวสตีฟ จอบส์ป่วยกำลังแรง และส่งผลให้หุ้นดิ่งลงพอดี เป็นเหตุให้ผม “เก็บ” หุ้นได้ในราคาที่ถูกลง และผมเดิมพันเอาไว้ว่าผมจะขายหุ้นทิ้งทันทีที่จอบส์ตาย แต่ ณ วันนี้ผมก็ยังไม่ได้ขาย เพราะคิดว่าบริษัทเองยังมีอัตราเติบโตอย่างก้าวหน้าต่อไปจากผลิตภัณฑ์เทคโนโลยี ... ผมผิดคำสัญญาของตัวเอง ... ผมก็ยังรำลึกถึงจอบส์ และใส่บาตรอุทิศส่วนกุศลให้จอบส์อยู่เสมอ แม้ว่าชีวิตนี้ยังไม่เคยเจอหน้าเจอตัวจริงกันเลยก็ตาม ปัจจุบันราคาหุ้นอยู่ที่ 500 เหรียญ ผลตอบแทนการลงทุนหุ้น Apple 1 ปี 4 เดือน อยู่ที่ 100% ครับ ฉลองวาเลนไทน์ปี 55 ด้วยการที่หุ้นพุ่งทะลุ 500 เหรียญขึ้นมาเป็นวันแรก (คืนวันที่ 14 ของไทย กลางวันวันที่ 13 ของสหรัฐ) แม้ว่าจะเป็นหุ้นจำนวนน้อยๆ เงินจำนวนไม่มาก ไม่ได้ทำให้รวยเป็นพันเป็นหมื่นล้านแบบคนอื่นๆเขา ไม่ใช่หุ้นห้าเด้งสิบเด้งยี่สิบเด้ง แต่ผมก็ภูมิใจกับการซื้อหุ้นโดยใช้ เซ้นส์ทางด้านการประกอบอาชีพตัวเองมาเป็นส่วนหลักในการตัดสินใจครั้งนั้น เงินเจ็ดแสนสำหรับผมก็ไม่ใช่เงินน้อยๆเลยนะครับ ถอยรถญี่ปุ่นป้ายแดงได้ตั้งคันนึง บางครั้งคัดเลือกหุ้นซื้อหุ้น ไม่ต้องดูอะไรมากมาย ถ้ามันมีโอกาสจะเติบโตดีได้ก็ต้องคว้ามันไว้ มัวแต่นั่งดูอะไรย้อนหลังเยอะแยะผมว่ายิ่งดูจะยิ่งสับสน โอกาสมาไวและไปไวกว่าที่คิด ไม่ใช่ว่าปัจจัยพื้นฐานและสัญญาณเทคนิคไม่สำคัญ แต่มันสำคัญที่เราตัดสินใจเชื่อในสิ่งที่ชี้นำอย่างไหนมากกว่ากัน  โอกาสดีๆแบบนี้ อาจจะเจอหลายๆปีครั้งนึง หรือทั้งชั่วชีวิตอาจจะมีโอกาสดีๆแบบนี้แค่ครั้งเดียวก็ได้ หลายๆคนบอกว่าแหมมาพูดตอนนี้มันคงจะง่ายไปมั้ง ได้กำไรสองเท่าแล้วมาพูดตอนหุ้นมันขึ้นมาแล้ว ... ถ้าใครอยู่ในห้องสินธรนานๆแล้วอ่านกระทู้บ่อยๆ คงจะเคยเห็นอยู่บ้างว่าผมเคยบอกว่าซื้อหุ้น Apple เก็บเอาไว้ตั้งนานนนนนนมากแล้ว แล้วก็พร่ำบอกมาตลอดอยู่เสมอว่ามันดี ... แต่ก็อย่างว่า ผมไม่ใช่คนดี มีเครดิตอะไร ใครเขาจะมาเชื่อล่ะ จริงมั้ย? สังคมไทยเชิดชูคนออกทีวี มากกว่าบุคคลโนเนมอยู่แล้วครับ คลิปวิดีโอเพียงแค่อันเดียว อาจจะมีค่ามากกว่าข้อมูลเป็นพันๆหมื่นๆหน้าก็ได้ครับ จากคุณ : venezier เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 02:26:12

ความคิดเห็นที่ 7 การเดิมพันกับบริษัทใดบริษัทหนึ่ง ไม่ใช่เพียงแค่ผลประกอบการที่เป็นเรื่องสำคัญ ผมยังมองไปถึงศักยภาพของผู้บริหารว่าเค้าเป็นใคร มีความคิดหรือความกล้าตัดสินใจมากน้อยแค่ไหน หลักทำธุรกิจเป็นอย่างไร มีไอเดียหรือความคิดต่อยอดมากน้อยขนาดไหน เก่งหรือไม่เก่งยังไง วิกฤตบริษัทแล้วทำให้เอาตัวรอดได้หรือเปล่า การศึกษาหรือแบคกราวด์ผมไม่ค่อยสนใจดู ผมสนใจคนมีฝีมือมากกว่าคนเรียนสูง เพราะการศึกษาเกิดจากความเพียร แค่คุณขยันคุณก็เรียนจบ แต่ประสบการณ์การบริหารงานมันต่างจากนั้นมาก ถ้าพลาดแม้แต่นิดเดียวก็คือพัง ... แต่ถ้าเรียนพลาดสอบตก ก็สอบซ่อมใหม่ หรืออย่างมากก็แค่ลงเรียนใหม่ ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น การตลาดที่ยิ่งใหญ่โดยใช้งบประมาณการตลาดมหาศาล เพื่อโปรโมทสินค้า หรือทำให้สินค้าเป็นที่นิยม คือสิ่งที่เป็นการตลาดระดับพื้นฐาน “ที่ใครๆก็ทำได้” ขอแค่เงินกับบริษัทโฆษณาเก่งๆก็พอ แต่การตลาดของ Apple คือสิ่งที่ต่างกันออกไป มันมีการใส่จิตวิญญาณลงไปในผลิตภัณฑ์ ในขณะที่เหล่าสาวกต่างรอคอยผลิตภัณฑ์ พร้อมกระตุ้นด้วยการใช้ข่าวลือ ข่าวจริง ข่าวเท็จ ใส่ผสมลงไป อาจจะมาจากบริษัทเอง หรือจากสำนักข่าวตรงนั้นผมไม่ทราบ แต่ที่แน่ๆคือ Apple ใช้งบประมาณในการโฆษณาหรือโปรโมทผลิตภัณฑ์น้อยมาก เพราะส่วนใหญ่แค่ข่าวที่ส่งผ่านกันในอินเตอร์เนตก็นับว่าเป็นการกระตุ้นความอยากในตัวมนุษย์ได้ดีมากพออยู่แล้ว บริษัทที่ผมชอบคือบริษัทแบบนี้แหละ บริษัทที่กอบโกยรายได้ให้ได้มากที่สุด ในขณะที่รายจ่ายมีน้อยมาก สำคัญคือถ้าเป็นบริษัทที่ไม่มีหนี้ แต่มีสินทรัพย์มากมาย ส่วนผู้ถือหุ้นที่เป็นมูลค่าของหุ้นมันก็จะยิ่งเป็นตัวเร่งให้ราคาถูกผลักดันขึ้นไป ใครจะไปรู้ สิ้นปีนี้ Apple อาจจะมีราคาหุ้นอยู่ที่ 1,000 เหรียญก็ได้ ... ผลิตภัณฑ์ที่ผมชอบที่สุดของ Apple คือ iPhone และผมยังคิดว่าเป็นไปได้ยากที่จะมีบริษัทอะไรทำโทรศัพท์ สมาร์ทโฟนที่เหนือชั้นมากกว่านี้ เจ๋งกว่านี้ และสุดยอดไปกว่านี้ บริษัทส่วนมากทำได้แค่การก๊อปปี้ ในขณะที่ Apple เป็นผู้คิดค้นมันออกมา ... จริงอยู่ว่า Apple เองก็เคยมีเรื่องการลอกเลียนอยู่ไม่น้อยในอดีต แต่สำหรับการมองหุ้นแล้ว อนาคตถือเป็นเรื่องสำคัญมากที่สุด หากถามว่า facetime ใน iPhone4 มันดียังไง? ลองคุณมีใครสักคนที่อยู่ไกลๆไม่ค่อยได้เจอกัน แล้วคุณจะรู้ว่า facetime มันสำคัญต่อคุณและคนที่คุณรักมากแค่ไหน Facetime เป็นฟังก์ชั่นที่ผมใช้งานน้อยที่สุด แต่ผมก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้ใช้มัน จากคุณ : venezier เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 02:26:46

ความคิดเห็นที่ 8 หลังจากผมศึกษาหุ้นมาตั้งแต่ ม.2 เป็นต้นมา ซึ่งคงจะบอกว่าเรื่องหุ้นอย่างเดียวคงไม่ได้ มีทั้งการเงิน การธนาคาร เศรษฐศาสตร์ การคลัง แต่ข้อมูลและการเรียนรู้เหล่านั้นของผมก็อยู่แค่ในระดับ “Basic” ไม่ได้ถือว่าเก่งกาจอะไร คงจะไปสู้คนที่เรียนในสาขานี้มาหรือทำงานที่แบงค์ชาติ ธนาคารใหญ่ๆคงไม่ได้ แต่ข้อมูลเหล่านี้ผมก็มองว่าสำคัญมาก เพราะมันทำให้เราได้เห็นทั้งภาพกว้างๆ และภาพในเชิงลึก ช่วงที่ผมศึกษาเรื่องหุ้น มันเป็นไปไม่ได้ที่ผมจะเปิดพอร์ทเอง เพราะประการแรกคืออายุยังไม่ถึง และอีกประการคือคงไม่มีใครเป็นนอมินีเปิดพอร์ทให้แน่ๆ ดังนั้นช่วงเวลานั้นผมจึงได้แต่ศึกษาเรื่อยมา ซื้อขายหุ้นด้วยพอร์ทกระดาษ ลองดูซิว่าถ้าเราซื้อหุ้นตัวนี้ แล้วเป็นยังไง สรุปคือเจ๊ง ... ถ้าเป็นเงินจริงๆผมคงสูญไปมาก หุ้นแต่ละตัวที่ผมเลือกคือเล่นตามข่าว แต่การเล่นตามข่าวคือไปซื้อขายเมื่อข่าวออกมาแล้ว แล้วมันจะไปได้กำไรได้ยังไง ในเมื่อหุ้นมันขึ้นมาก่อนแล้วเหตุผลมันตามมาทีหลัง การศึกษาเรื่องหุ้นโดยใช้ระยะเวลานาน และสั่งสมประสบการณ์ทีละเล็ก ทีละน้อยไปเรื่อย ทำให้ผมรู้ว่าถ้าจะซื้อหุ้น ซื้อตอนไม่มีข่าวน่าจะดีที่สุด ช่วงที่มันยังนิ่ง ไม่มีคนสนใจ ถือทนๆ แล้วเดี๋ยวข่าวมันมา มันจะไปเอง ดังนั้นส่วนหนึ่งหุ้นที่ผมจะเข้าไปเก็งกำไร จึงมักเป็นหุ้นที่นิ่งสนิท แต่ต้องเป็นหุ้นพื้นฐานดีๆ ที่ยังอยู่ในภาวะคนทิ้งหุ้นกันหมดแล้ว คนเลิกสนใจกัน ผมจึงกลับไปซื้อด้วยความหวังว่า มันน่าจะดีขึ้น ผมเปิดพอร์ททันทีตอนอายุ 20 (6 พฤษภาคม 2008) คงทราบดีนะครับว่าหลังจากผมเปิดพอร์ทแล้วอะไรจะเกิดขึ้น ... ดัชนีในปี 2008 ขึ้นไป Peak และทำนิวไฮในเดือน พฤษภาคมพอดี จากนั้นจนถึงสิ้นปี ทั้งพิษซัพไพรม์ และความขัดแย้งทางการเมืองไทย ทำให้หุ้นไทยเละไม่เป็นท่า ... ดีที่ว่าในพอร์ทผมตอนนั้นเงินยังลงไปน้อยมาก ส่วนหนึ่งเพราะธุรกิจกำลังไปได้ดี และเงินผมมักจะอยู่ในธุรกิจ ซึ่งประจวบเหมาะพอดีกับช่วงที่ดัชนีกลับมาฟื้นตัวช่วงต้นปี 2009 ปีที่ผมค่อนข้างอู้ฟู่จากเงินของการทำธุรกิจมากพอสมควร และนำเงินมาซื้อหุ้นถูกในตลาดหุ้นได้อยู่บ้าง หลังจากนั้นตลาดก็ยิงยาวขึ้นมาทำให้ผลตอบแทนพอร์ทลงทุนเพิ่มขึ้นไม่มาก ไม่น้อย หุ้นที่หมดข่าวร้ายไปแล้วและนิ่ง ไม่ไหวติง รอวันข่าวดีมาใหม่ นั่นแหละครับสไตล์การลงทุน ผมไม่ใช่คนรีบร้อนประเภทรีบรวยเอาคืนนี้พรุ่งนี้ ผมคิดว่าการรอคอยจังหวะและเวลาเป็นเรื่องสำคัญ บางครั้งก็ต้องรอให้หุ้นมันตกลงมาเพื่อให้เรารับหุ้น บางครั้งเราก็ต้องรอให้หุ้นมันจะขึ้น ทุกจังหวะคือการรอคอย แต่ผมไม่ได้กังวลเรื่องตลาดหุ้นเท่าไหร่ ซื้อหุ้นก็ซื้อๆไปเก็บไปเรื่อยๆ (หุ้นนิ่ง) ส่วนใหญ่ผมจะใช้เวลาอยู่กับธุรกิจเสียมากกว่า และช่วงนี้มี “SinthornVista” ให้ดูแลอีกด้วย เวลาแต่ละวันจึงไม่ได้มีเวลาว่างมากขนาดไปดูจอหุ้นตลอด อีกทั้งผมยังเป็นคนชอบค้าขาย โดยเฉพาะงาน Gems & Jewelry Fair ซึ่งจัดเป็นประจำทุกปี ปีละ 2 ครั้ง โดยมากมีเครื่องประดับราคาถูกๆมาขายเยอะ ไม่ว่าจะเป็นงานทองเหลือง งานเครื่องเงิน ทองคำ อัญมณี รวมถึงเครื่องประดับถูกๆที่เป็นเครื่องประดับใส่เล่น ตัวเรือนเงินแต่เพชรสวิส (เพชรสังเคราะห์) ซึ่งสวยงามและดูดีแต่ราคาถูกมาก โดยมากเป็นงานของโรงงานที่เหลือจากการปั๊มและขายส่งต่างประเทศเยอะๆ ซื้อเอามาขายในเนต ได้ผลกำไรงามทุกครั้ง แต่ของก็ต้องเลือก บางอย่างไม่ใช่ว่าคนจะซื้อ มันต้องเป็นของที่ดูดีจริงๆ ... นี่คือเหตุผลที่ผมชอบทำการค้าขายมากกว่าเล่นหุ้น ... มันตื่นเต้นทุกครั้งที่เราได้เงินและเราเสียเงิน บ่อยครั้งที่เครื่องประดับผมซื้อมาแล้วขายไม่ได้ หรือไม่ก็ต้องขาดทุนไป เพราะบางครั้งเราใช้สไตล์เราที่เราเห็นว่าสวย แต่มันไม่ใช่สไตล์ของคนส่วนใหญ่ที่พวกเขาเห็นว่ามันสวย ทำธุรกิจมันเสี่ยง ... แต่มันส์ !!! Opportunities is in the air – โอกาส อยู่ในอากาศ จากคุณ : venezier เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 02:27:28

ความคิดเห็นที่ 9 ผมรู้จักกับพันทิปได้ยังไง? ผมยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่ารู้จักพันทิปและห้องสินธรได้ยังไง ... แต่ที่แน่ๆคืออยู่ในห้องสินธรมานานพอสมควรแล้วหละ “171332” คือเลขที่สมาชิก และชื่อ user venezier สมัครมาตั้งแต่ 24 ก.ย. 2547 สิริอายุได้ 7 ปี ปีนี้ก็ปีที่ 8 สาเหตุที่ใช้ user ว่า venezier เพราะว่าเมืองเวนิส (Venice) ในประเทศอิตาลี เป็นเมืองและประเทศที่ผมชอบมากที่สุด (แม้จะหนี้สูงก็เหอะ ก็ชอบอ่ะ) และชื่อ user ของผมในเว็บบอร์ดอื่นๆจะเปลี่ยนชื่อไปตามเมืองต่างๆในอิตาลี ไม่ว่าจะเป็น Roma, Torino, Napoli, Ferrara, Palermo ดังนั้นหากเห็น user venezier ที่เว็บบอร์ดอื่น ไม่ใช่ผมนะครับ venezier สำหรับผมมี user เดียวที่พันทิปเท่านั้น ส่วนชื่อเล่นในชีวิตจริงผมหลายคนอาจจะสับสนว่าแท้จริงแล้วชื่อเล่นผมคือชื่ออะไรกันแน่? ผมเป็นคนที่มีชื่อเล่นเยอะมาก ซึ่งก็เป็นชื่อที่คนอื่นๆตั้งให้ทั้งนั้น เหตุเพราะผมชอบให้คนอื่นตั้งชื่อเล่นให้ผม และให้เรียกผมอย่างที่เค้าอยากจะเรียก ในทางครอบครัว ผมถูกตั้งชื่อเล่นแรกว่า “เบิร์ด” แต่ชื่อนี้แค่เรียกกันแป๊บๆแล้วก็เลิกใช้ไป เหตุเพราะช่วงที่ผมเกิดพี่เบิร์ด ธงชัย กำลังดังมากกกกก ฮิต ฮอท เป็นที๊สุด ! ดังนั้นเมื่อเรียกชื่อนี้ ถึงกับแหกปากร้องไห้ไม่หยุด คุณย่าเลยเปลี่ยนเอาใหม่ ชื่อนี้มันร้องไม่หยุด สงสัยจะไม่ได้การ นึกแล้วก็ขำ “อิคิว” เณรน้อยเจ้าปัญญา จากการ์ตูนที่ฉายบ่อยทางช่องสามเป็นชื่อเรียกขานลำดับที่สองที่คุณย่าผมตั้งให้ ด้วยคิดว่าหลานน่าจะเป็นเณรน้อยเจ้าปัญญาที่มีความเฉลียวฉลาด ... แต่ในทางกลับกัน อิคิวในภาษาญี่ปุ่นนั้นแปลว่า “สงบ” หรือ “เงียบ” ซึ่งก็น่าแปลกที่คุณย่าเล่าต่อว่าหลังจากที่เปลี่ยนไปเรียกอิคิว ผมก็เงียบและสงบลง เลิกแหกปากแบบพี่เบิร์ดเลย เหอๆ จากนั้นเมื่อโตขึ้น ชื่อเล่นประหลาดๆงี้เพียบ มีไม่รู้ตั้งกี่สิบชื่อ แต่ชื่อที่เรียกกันฮิตๆเยอะๆก็ตั้งแต่ เฟิร์ส จริงๆความตั้งใจแรกของเพื่อนตั้งใจให้ชื่อ “เฟลิท” จากคำว่า Flirt แปลว่าจีบ เพราะจีบเก่งสมัยเรียน ไปๆมาๆกลายเป็น First ที่แปลว่าที่หนึ่งซะงั้น ... แล้วก็ แจ๊ส ปัจจุบันเป็นชื่อที่ชาว SinthornVista เรียก เพราะผมตั้งชื่อเล่นนี้เอาไว้ใน App Line สำหรับคุยกับกลุ่มเพื่อนๆ เพราะกลุ่มเพื่อนๆเราชอบฟังดนตรีไม่เหมือนกัน แต่ละคนจึงมีชื่อเรียกไปตามแนวดนตรี คนหนึ่งชื่อร็อค คนหนึ่งชื่อแดนซ์ อีกคนก็ชื่อแจ๊ส (ผมเอง) แล้วก็ชื่อ “คลาส” (ย่อมาจากคลาสสิค) แล้วก็เพื่อนผู้หญิงชื่อป๊อบ ส่วนคนต่อมาก็เรกเก้ ส่วนเพื่อนผู้หญิงอีกคนชื่อซาวด์ (ซาวด์แทรค) เราเป็นกลุ่มที่ชอบฟังดนตรี แต่ไปกันคนละแนว สุดท้ายคือเราก็มารวมกันได้แชร์ๆกันฟังเพลง สนุกดีครับ ดังนั้นชื่อแจ๊สจึงเป็นชื่อที่ชาว SinthornVista รู้จักกับผมโดยบังเอิญและเรียกผมเหมือนเพื่อนกลุ่มดนตรีเรื่อยมา นอกนั้นก็มีชื่อที่เรียกตามฐานะหรือวัยวุฒิเช่น เสี่ย เฮีย ซ้อ เจ๊ พี่ คุณชาย ชายใหญ่ โอ้ยยยยยยเยอะแยะมาก แต่เรียกอะไรผมก็ขานรับหมดนะครับ แนวคิดของเพื่อนกลุ่มดนตรีของผม คือแนวคิดสำคัญที่ผมใส่ใจทำใน SinthornVista คือทุกคนมีความแตกต่างในการคัดเลือกหุ้น การลงทุน หรือประสบการณ์ ดังนั้นมันน่าจะดีกว่าถ้าเราเปิดโอกาสให้พวกเขามีสังคมร่วมกัน สังคมที่เป็นความแตกต่าง แต่ไม่แตกแยก สังคมที่เราร่วมกันแชร์ไอเดียของแต่ละคนลงไป และร่วมกันค้นหาสิ่งแปลกใหม่ในการลงทุน สิ่งสำคัญในการทำแบบนี้คือจะทำให้มันเกิดได้ ก็ต้องมีคนเริ่มทำ และพอทำมันเป็นกลุ่มแล้ว เมื่อสมาชิกเริ่มแลกเปลี่ยนเรียนรู้ และรู้จักกัน ระบบของมันจะค่อยๆไปเอง สมาชิกเขาจะเข้ามาคุยกันเอง เราแค่เริ่ม และกระตุ้นให้มันเกิดขึ้นอย่างจริงจัง เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว ก็ไม่ต้องไปทำอะไรมากมาย ปล่อยให้กลุ่มได้เดินหน้าด้วยตัวของพวกเขาเอง ชีวิต เปรียบเสมือนการเล่นเปียโน คีย์สีขาวเปรียบเสมือนความสุข ส่วนคีย์สีดำเปรียบเสมือนความทุกข์ แต่จงจำไว้ว่าทั้งคีย์สีดำ และสีขาว ต่างก็เป็นตัวช่วยทำให้เกิดเสียงเพลงขึ้นมา ลองหลับตาลงแล้วค่อยๆฟัง Etude Op 10 No 4 ของ Chopin ดู ว่าในเพลงนี้มีกี่อารมณ์ จากคุณ : venezier เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 02:28:29

ความคิดเห็นที่ 10 ผมแอบแปลกใจอยู่เล็กน้อย พักนี้มีคนอยากมีอิสรภาพทางการเงิน อยากลาออกจากงาน อยากเป็นนักลงทุน ในขณะที่ผมสนุกกับการทำงานและเต็มที่กับการทำงานทุกครั้งด้วยความสนุกสนาน อาจจะเป็นเพราะว่า - พวกเขาที่คิดอย่างนี้อาจจะเหนื่อยกับงานมากเกินไป - ทุ่มเทกับงานแล้วไม่ได้ผลตอบรับที่ดีมากพอ - โดนกรอกหูเรื่องอิสรภาพทางการเงินบ่อยจนเกิดอาการไซโค - คิดว่ามันง่ายเลยอยากจะลองดู - ฯลฯ หรืออาจจะเป็นเพราะว่าผมทำงานที่ผมรักและผมสร้างมันขึ้นมาเอง ผมเลยรู้สึกว่างานทุกวันนี้คือ “ความรับผิดชอบ” มันคือสิ่งที่ผม “ต้องทำ” ไม่ใช่สิ่งที่ผมนึกอยากทำก็ทำไม่อยากก็ไม่ทำ ผมไม่ใช่คนที่ปรารถนาอยากจะมีอิสรภาพทางการเงิน ผมคิดว่าการหาเงินไปเรื่อยๆมันทำให้ชีวิตเร้าใจมากกว่า และยิ่งโดยเฉพาะกับการที่เรามีความคิดสร้างสรรค์ และต้องการทำสิ่งแปลกใหม่ เปลี่ยนแปลงการทำอะไรบ้าง เช่น เปลี่ยนรูปแบบงาน เปลี่ยนโครงสร้างองค์กร เปลี่ยนแผนผังงาน เปลี่ยนเวอร์ชั่นคอมพิวเตอร์ หรือแม้แต่การเปลี่ยนที่นั่งของคนทุกคนในสำนักงาน การเปลี่ยนมันทำให้เกิดการกระตุ้นอย่างหนึ่งในชีวิตมนุษย์ และกับคนรอบข้าง หากเรา และที่ทำงานของเรายังทำอะไรเดิมๆไปเรื่อยๆ สุดท้ายมันก็เบื่อ สำคัญคือเราต้องเปลี่ยนแปลง มีอะไรร่วมกันมากขึ้น และใช้พลังของเรากระตุ้นให้ทุกคนรู้สึกสนุกกับการเปลี่ยนแปลง ... นี่คือแบบอย่างของผู้นำที่ดีที่ผมไม่ได้ร่ำเรียนมาจากที่ไหน แต่ผมคิดว่าการเปลี่ยนแปลงมันสร้างพลังบางอย่างจากคนหนึ่งไปสู่อีกคนหนึ่งได้อย่างดีเยี่ยม หลายๆท่านคงรู้ว่าผมเองก็มีบริษัทเล็กๆของตัวเอง เป็นบริษัทเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์และเซอร์เวอร์ ผมไม่เคยโปรโมทบริษัท ไม่เคยมีพนักงานการตลาด ไม่ต้องการแคมเปญหรือการโฆษณาใดๆ เพราะผมเชื่อว่าสิ่งที่ทำที่เป็นงาน หากมีคุณภาพจริง เดี๋ยวปากคนจะบอกต่อมาให้เราเอง ซึ่งก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เพราะทุกวันนี้มีลูกค้ารอคิวเข้าใช้บริการเยอะมาก แม้ว่าทุกวันนี้จะเพิ่มชั้นวางเข้ามาอีก 2 ชั้นใหญ่ๆ แต่เครื่องก็ลงเต็มทุกครั้ง และเพราะอะไรถึงทำให้เราเป็นอย่างนั้นได้? ผมเชื่อว่าการทำธุรกิจไม่ใช่การต่อยอด สร้างฝัน หรือเดิมพันกับความท้าทาย แต่มันคือการ “แก้ไขปัญหา” เพราะปัญหาจะเกิดขึ้นกับเราตลอดเวลา ไม่ว่าจะปัญหาเดิมๆ หรือปัญหาใหม่ๆ เราต้องรับมือและแก้ไขปัญหาให้ได้ โดยเฉพาะกับเรื่องคอมพิวเตอร์ สัญญาณที่ให้บริการต้องเสถียรและมีคุณภาพจริงๆ ไฟดับก็ต้องมีไฟสำรอง หากสำรองไม่ทันต้องรีบแจ้งปิดระบบกับลูกค้าทุกคนภายในระยะเวลาอันจำกัด และหากเครื่องใดมีปัญหาต้องทราบปัญหาภายใน 1 ชั่วโมงและแก้ปัญหาให้แล้วเสร็จภายใน 12 ชั่วโมง หากทำไม่ได้ บริษัทก็ต้องให้บริการฟรีแก่ลูกค้าเป็นการชดเชยเป็น 2 เท่าของเวลาที่ลูกค้าเสีย ทุกวินาทีเป็นเงินเป็นทองจริงๆ ทำธุรกิจ ยากกว่าเล่นหุ้นมาก แต่ก็สนุกเร้าใจและตื่นเต้นมากกว่าเช่นกัน การทำธุรกิจไม่มีการทำธุรกรรมขายชอร์ต ไม่มีการเปิดสัญญาชอร์ตเพื่อป้องกันความเสี่ยงแบบหุ้น และสำคัญคือไม่มีการคัทลอส ถ้าเราซื้อเซอร์เวอร์มา ในขณะที่เราไม่มีลูกค้า สิ่งที่เราต้องเสียคือทั้งค่าเสื่อมสภาพ ค่าใช้จ่ายไฟฟ้า หรือพื้นที่การให้บริการ ดังนั้นมันแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่เราจะขอขายเซอร์เวอร์คืนแล้วรอตอนราคาตกค่อยซื้อกลับมาได้ มันเสี่ยงกว่าการเล่นหุ้นเยอะ และมันเดิมพันด้วยทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่เว้นแม้แต่พนักงาน แต่ถ้าลงทุนในหุ้น เราแค่มีการวางแผน ผิดทางคัท ถูกทาง Let’s Profit Run พอใจกำไรก็ขาย ก็แค่นั้น ... สิ่งหนึ่งที่ผมเฝ้าบอกกับพนักงานทั้งหมด 12 ชีวิตที่นี่คือการทำงาน เป็นการทำงานแบบทีม ทุกคนต้องทำร่วมกันห้ามเกี่ยงงาน สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ “เมื่อโทรศัพท์ดังทุกครั้ง ต้องมีคนรับเสมอ” เช่นกันกับ SinthornVista ครับ เมื่อมีคำถามทุกครั้ง คำถามนั้นต้องได้รับคำตอบ ไม่ว่าจะคำถามจากสิบคน ร้อยคน หรือพันคน ผมก็ต้องตอบทั้งหมด ไม่มีการค้างปัญหา ไม่มีการทำให้คาใจ ณ วันนี้บริษัทของผมก็ยังคงเป็นบริษัทเล็กๆ แต่ก็คิดว่าจะให้มันเล็กอย่างนั้นต่อไป ไม่คิดจะขยายใหญ่หรือทำให้มันใหญ่โตอลังการ ผมพอใจที่บริษัทเล็กๆของผม ผมดูแลทุกคนได้หมด ดูแลพนักงานได้ รู้ว่าใครมีครอบครัวยังไง มีภาระแบบไหน มีลูกกี่คนมีเมียกี่คน ชอบกินไม่ชอบกินอะไร และดูแลลูกค้าได้ ลูกค้าคนนี้เรื่องมาก ลูกค้าคนนี้ชอบเยิ่นเย้อ ลูกค้าคนนี้ขี้ออดอ้อนมัวแต่ขอต่อราคา ลูกค้าคนนั้นนิสัยไม่ค่อยดี รู้แม้กระทั่งลูกค้าคนไหนหล่อไม่หล่อ มันแตกต่างกับบริษัทใหญ่ๆก็ตรงที่พอบริษัทใหญ่ขึ้น ศักยภาพการแก้ไขปัญหาจะน้อยลง ดูเหมือนพนักงานเองก็ไม่ได้ใส่ใจในจิตวิญญาณการบริหารงานหรือแก้ปัญหาได้สักเท่าไหร่ ซึ่งนั่นขัดกับหลักการดำเนินธุรกิจที่ดีที่ต้องใส่ใจและเข้าถึงทุกปัญหาให้ได้ แก้ไขปัญหาและเอาใจเขามาใส่ใจเรา ... ลูกค้าไม่ใช่พระเจ้าสำหรับผม แต่พวกเขาคือคนที่ผมต้องดูแลเพราะเขาไว้ใจที่ได้ทำงานร่วมกันกับผม ... เพราะในเครื่องของลูกค้า มันไม่ได้มีแค่ไฟล์อะไรนิดๆหน่อยๆ แต่ข้างในมีทั้งเรื่องบัญชี จำนวนลูกค้า หุ้นส่วน ข้อมูลบริษัท และข้อมูลสำคัญมากมาย ที่ผมต้องดูแลเท่าที่จะเป็นไปได้ ทั้งเรื่องลับ เรื่องไม่ลับ ข้อมูลทุกอย่างอยู่ในนั้น ความปลอดภัยของเขาคือการทำงานของเรา ไม่ใช่แค่ต้องทำงานให้เร็ว แต่ทุกอย่างต้องมีคุณภาพ นี่คือความแตกต่างของผู้บริหารบริษัทเล็กและบริษัทใหญ่การใส่ใจในรายละเอียดจะทำได้น้อยลง ในขณะที่ผู้บริหารบริษัทใหญ่ๆ ปัญหาที่เจอจะเป็นปัญหาเชิงโครงสร้าง องค์กร และเรื่องเงินซะมาก ซึ่งกลายเป็นเพิกเฉยต่อสิ่งสำคัญที่สุดคือลูกค้าของบริษัทที่จะให้บริการด้วยความพึงพอใจ แค่รายละเอียดเล็กๆ แต่เราทำให้มันเป็นจุดเด่นของการให้บริการได้ แต่ถึงอย่างไรผมก็ต้องยอมรับว่าบริษัทของผมเมื่อถึงเวลาอันสมควร ผมก็อาจจะต้องเลิกกิจการ เหตุผลเพราะอะไร? สงครามธุรกิจมันหนักจริงๆ เดี๋ยวนี้บริษัทใหญ่ๆเองก็เริ่มลงมาเล่นตลาดเล็กกับเราด้วย แข่งขันตัดราคากัน ของเราอาจจะแพงกว่าบริษัทอื่นๆ แต่เราเน้นคุณภาพมากกว่า แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันอาจจะใกล้ถึงเวลาที่จะต้องเตรียมตัวรับศึกหนักที่ต้องถาโถมเข้ามา ซึ่งอาจจะทำให้เราตายไปเลยก็ได้ ประสบการณ์เกือบเจ๊งของผมเกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้วช่วงมหาอุทกภัย บริษัทของผมขาดสภาพคล่องอย่างรุนแรงมาก ในขณะที่รายรับแทบจะไม่มี รายจ่ายยังคงที่ เงินทุนหมุนเวียนขาดเนื่องจากบริษัทส่วนใหญ่ที่เป็นลูกค้าปิดทำการ เราขาดรายได้ทันที บริษัทบางแห่งก็ไม่จ่ายเอาซะดื้อๆ แต่นั่นเราก็ผ่านมาได้แบบฉิวเฉียดด้วยความช่วยเหลือของ ประสบการณ์เกือบเจ๊งของผมสอนว่า สติสำคัญที่สุด และวางแผนแก้ปัญหาอย่างเป็นขั้นเป็นตอน สร้างกลยุทธ์การดำเนินธุรกิจให้ได้เหมือนกลยุทธ์การลงทุน แล้วทุกอย่างจะค่อยๆคลี่คลายไปเอง เรื่องร้ายๆมันไม่อยู่กับเราตลอดไปหรอก แต่ก็อย่าคิดว่ามันจะไม่กลับมาหาเราอีก (ภาพ : ผมกับท่านประธาน Korea War Bereaved Families Association – KWBFA สมาคมทหารผ่านศึกเกาหลีนั่นแหละ/ เนื่องในงานรำลึกสงครามเกาหลีแก่ทหารไทย และงานเลี้ยงแสดงความขอบคุณแก่ครอบครัวทหารผ่านศึกเกาหลีโดยรัฐบาลเกาหลีเป็นผู้เลี้ยงขอบคุณ ส่วนใหญ่เป็นทายาทมาครับ เพราะคนที่ผ่านศึกมาโดยมาก ... ไปหมดแล้ว) จากคุณ : venezier เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 02:32:20

ความคิดเห็นที่ 11 ผมอาจจะดูเหมือนเป็นคนที่เติบโตไวมาก ดูเหมือนแก่ และโตเกินอายุ ... ณ ตอนนี้อายุ 23 ปี (กำลังจะ 24 ปี เดือน พฤษภาคมนี้) หลายๆคนคาดการณ์ว่าอายุผมคงเกิน 30-40 ปีไปแล้ว (เคยทำโพลของ SinthornVista ช้ำใจมาก) อันที่จริงไม่ใช่ครั้งแรกที่มีคนพูดแบบนี้ คำพูดแบบนี้ผมได้ยินครั้งแรกตอน ม.4 ม.5 ช่วงวิชาธุรกิจ SME นี่แหละ ซึ่งผมสามารถทำข้อสอบ ข้อเขียนได้เสร็จในระยะเวลาไม่นาน เสร็จก่อนคนอื่น และได้คะแนนทอปของระดับชั้น คำพูดครั้งนั้นอาจารย์พูดชมผมว่า “เก่งได้เกินอายุจริงๆ” หลังจากนั้นคำพูดชมทำนองนี้ก็มีเรื่อยมา ทุกครั้งที่คนอ่านบทความผมแล้วมาทราบว่าตัวจริงๆอายุ 23 ปี ถึงกับตกใจตกเก้าอี้กันยกใหญ่ บ้างก็ว่าล้อเล่น บ้างก็ว่าโกหก ... สุดท้ายพวกเขาก็จะยังไม่เชื่อจนกว่าจะได้เจอกันตัวจริงๆ (เจอตัวจริงยังหาว่าเอาบัตรประชาชนปลอมมาให้ดูอีก เป็นงั้นไป) ผมชอบการทำอะไรแบบผู้ใหญ่ที่มีจิตสำนึกและความรับผิดชอบ คนเราต้องเติบโตในเรื่องของอายุและสภาพร่างกายอยู่แล้วตามปกติ แต่สมองของเราต้องโตตามไปด้วย ไม่ใช่อายุเยอะแต่ยังทำตัวเป็นเด็กประถม แบบนั้นคงไม่ถูกต้องสักเท่าไหร่ ตั้งแต่เด็กจนโต ผมเรียนรู้มาตลอดว่าอยากจะได้อะไรผมต้องหาเอาเอง ผมไม่มีพ่อแม่คอยมาให้เงินตามใจ ครอบครัวฐานะปานกลางรายได้เดือนนึงมันก็พอแค่ค่าใช้จ่าย ดังนั้นอยากจะขยับฐานะตัวเองก็ต้องพยายามให้มาก และสิ่งที่ผมชอบคือความก้าวหน้าและการเติบโต ผมชอบการที่ได้ดูบริษัทผมเติบโตเรื่อยๆ ผมรักที่จะเห็น SinthornVista มีคนให้เครดิต ให้ความเชื่อถือกับเรา ผมชอบที่บทความผมออกไปแต่ละครั้งได้รับผลตอบรับที่ดีเยี่ยม นั่นคือความสุขที่ผมได้เห็นผลงานของตัวเอง “เติบโต” บทความทุกบทความผมใส่ทั้งความรู้ ชีวิต และจิตวิญญาณลงไป ผมทำเองทั้งหมด แต่แน่นอนว่าข้อมูลบางอย่างผมก็ต้องเอามาจากที่อื่น แต่โดยมากแล้วข้อมูลที่ผมได้มาก็มีแค่นิดๆหน่อยๆ ต้องเอามาผสมกับแหล่งอื่นๆเข้าไปอีกมากมาย บางครั้งก็ต้องหาเอาเอง ซึ่งบทความบางบทความ ใช้เวลาทำแค่ไม่กี่ชั่วโมง ถ้าเรามีข้อมูลอยู่แล้ว แต่บางบทความที่ต้องอาศัยข้อมูลมากๆ และเทคนิคเชิงลึกในการหาข้อมูล เราก็ต้องใช้ระยะเวลายาวนาน งานเขียน ไม่ใช่อะไรที่ง่าย ไม่ใช่ทุกคนที่ทำได้ บางครั้งมันอยู่ที่การเล่นคำ ใช้คำ และใส่วิญญาณ ตัวตนของเราลงไปในงานเขียน ทำไมงานเขียนที่เป็นเนื้อหาทางการเงิน “จ๋า” ถึงมักไม่ได้รับการตอบสนองที่ดีเท่าที่ควร? นั่นเป็นเพราะพวกเขาเขียนสิ่งที่เขาเข้าใจ ไม่ใช่เขียนเพื่อให้คนอ่าน “เข้าใจ” นักการเงินหลายๆคนผมเห็นพวกเขามีข้อมูลที่ดีมาก แต่ผมอ่านแล้วก็ งงๆ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะพวกเขาการศึกษา “สูงเกินไป” และมักใช้คำศัพท์ยากๆที่ใครอ่านแล้วก็ต้อง งง ถ้าไม่ได้เรียนไฟแนนซ์มา ในขณะเดียวกันงานเขียนของพวกเขานั้นเป็นการสื่อสารทางตัวอักษร ไม่ใช่ภาพ ดังนั้นยิ่งอ่านก็จะยิ่ง งง และไม่เกิดการคิดตาม สุดท้ายคนอ่านก็มักจะปิดไปแล้วก็พูดกับหนังสือเล่มนั้นด้วยเสียงอันเศร้าสร้อยว่า “พอเถอะ” ผมเคยอ่านงานวิจัยชิ้นหนึ่ง ผมไม่แน่ใจว่าที่ไหน มันนานมากแล้ว แต่ในงานวิจัยนั้นระบุว่า สมองของมนุษย์ไม่ได้ใช้ความจำเป็นระบบคำหรืออักษร แต่ใช้ระบบ “รูปภาพ” สมองมนุษย์จำ “รูปภาพ” ไม่ได้จำ “คำศัพท์” นับแต่นั้นมาเวลาเขียนบทความ ทำไมคนถึงเข้าใจง่าย? ไม่ใช่เพราะผมแปะรูปภาพ แต่เพราะผมให้ผู้อ่านจินตนาการตาม ... เสมือนอ่านแล้ว กำลังนั่งคุยกับผม ไม่ได้อ่านบทความจากคอมพิวเตอร์ ลองไปอ่านดูบทความผมดีๆ แล้วจะเห็นว่าผมมักจะมีการยกตัวอย่าง “สมมติว่า”, “ลองคิดดูว่า”, “ลองจินตนาการดู”, “ลองคิดให้ดี” ให้ผู้อ่านเกิดจินตนาการตาม และพวกเขาจะเข้าใจได้เอง แม้แต่คนที่ไม่เข้าใจเรื่องการเงิน อ่านแล้วก็มักจะ “อ๋ออออ” เข้าใจได้ง่ายๆ ... นี่คือเคล็ดลับในงานเขียนของผม ที่ทำให้ผมได้รับความนิยมอยู่พอสมควร อ้อ ไม่ใช่เฉพาะเรื่องเงินนะ ก่อนหน้าที่ผมจะมาเขียนบทความเรื่องเงิน ทุกท่านคงไม่รู้ว่าผมเคยเขียนบทความเกี่ยวกับเกมออนไลน์มาแล้วด้วย มีเว็บไซต์ และได้รับผลตอบรับที่ดีเยี่ยมมากๆ แต่ในความสำเร็จก็มีความล้มเหลว บทความหลายๆบทความที่ผมเคยออกแทบไม่มีคนอ่านเสียด้วยซ้ำ บางบทความก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า ก่อนหน้านี้ผมเองก็สงสัยทำไมเวลามีคนเขียนหนังสือเขียนบทความ ดูเหมือนเขาเขียนความสำเร็จ ความองอาจ ความสามารถ ไม่ค่อยเขียนความล้มเหลวหรือเรื่องแย่ๆเท่าไหร่ แต่พอโตขึ้นและทำอะไรมากๆเข้า เมื่อมาอยู่จุดหนึ่งที่ต้องเป็นผู้ถ่ายทอด ... ผมกลับจำเรื่องราวแย่ๆหรือความล้มเหลวของตัวเองไม่ได้มากนัก ทั้งๆที่จริงมีเรื่องแบบนี้อยู่เยอะและบ่อยครั้งมาก น่าจะเป็นเพราะคนที่มาถึงจุดจุดหนึ่งที่อยากบอกเล่าประสบการณ์ หรือคนที่ประสบความสำเร็จ มีลักษณะเหมือนๆกันคือ ผ่านเรื่องร้ายๆแล้วก็ลืมเรื่องร้ายๆไป ไม่ได้ใส่ใจหรือจดจำเรื่องแย่ๆในอดีต พยายามลืมเรื่องร้ายๆแล้วผ่านพ้นมันไปให้ได้ คงเป็นเพราะพวกเขา และผมเชื่อว่า เรื่องร้ายๆมันก็มาแล้วมันก็ไป อย่าให้สิ่งเลวร้ายในอดีตมาบั่นทอนจิตใจและศักยภาพในการทำงาน หลายๆคนคงจะยังไม่รู้ว่าสาเหตุที่แท้จริงของบทความเรื่อง “รวยกระจุกจนกระจาย” ที่ผมเขียนไปเมื่อไม่นาน และผมตัดสินใจ “ลบ” กระทู้นั้นออก แท้จริงแล้วประเด็นเรื่องบุคคลที่สามเป็นเรื่องเล็กกระจิ๋วเดียว ไม่ได้เป็นประเด็นให้ผมต้องลบกระทู้ แต่มันเป็นข้ออ้างที่ผมอยากขอลบกระทู้เองเพราะค่อนข้างเสียความรู้สึกกับการนำเสนอบทความนั้นออกไป ... มันแสดงให้ผมเห็นถึงการที่ สังคมไทยที่เป็นสังคมแห่งความเอื้อเฟื้อ มันได้หายไปแล้วจริงๆ ... นั่นแหละครับ บทความที่เป็นหนึ่งในความล้มเหลวอย่างร้ายแรงครั้งหนึ่งในชีวิตของผม ผมขอโทษครับ ที่ผมลบกระทู้นั้นออกไป (ภาพ : ทุกๆงานเขียนที่ผมเขียนไปและมีคำชม คำขอบคุณ และกำลังใจ หลายๆคนคงจะไม่รู้ว่าผมเซฟข้อความทุกคน ทุกคำ เก็บเอาไว้ทุกครั้ง เพื่อเอาไว้ระลึกเสมอว่า มีคนกำลังรอคอยบทความเราอยู่ และมันสร้างพลังให้ผมทุกครั้งก่อนที่จะเริ่มลงนิ้วไปบนคีย์บอร์ดเพื่อเริ่มพิมพ์บทความออกมา) จากคุณ : venezier เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 02:32:54

ความคิดเห็นที่ 12 ทำไมต้อง SinthornVista? เว็บไซต์ http://www.sinthornvista.com แฟนเพจ http://www.facebook.com/SinthornVista ช่วงแรกผมไม่ได้คิดจะตั้ง SinthornVista หรอก แต่คิดว่าบทความที่ตัวเองเขียนชักจะเริ่มมากไป และอยากทำบทความสวยๆ ที่มีหลายๆรูปภาพประกอบ ท่านคงทราบดีกระทู้ในพันทิปแปะรูปได้แค่ 1 ข้อความ/รูป ถ้าจะแปะซัก 10 รูปในหัวข้อ (ย่อย) มิต้องมีความเห็นไปเป็นร้อยเลยรึ? รวมถึงบทความเก่าๆก็ต้องเก็บสะสมเอาไว้ ดังนั้นการทำเว็บจึงเหมาะสมที่สุด อีกทั้งตัวเองก็ใช่ว่าจะไม่เป็นในเรื่องพวกนี้ซะเมื่อไหร่ ... นี่มันของถนัดชัดๆ เลยจัดเปิดเว็บ เปิดเพจ เปิดมันซะให้หมด ตอนแรกผมก็นึกไม่ออกว่าจะต้องตั้งชื่อว่าอะไรดี แต่เพราะตัวเองให้ความสำคัญกับการกำเนิดมาในห้องสินธร และมีคนจำนวนมากให้ความเชื่อถือ ผมจึงคิดว่าจะต้องมีคำว่า สินธรประกอบกัน ในขณะที่จะตั้งแค่สินธรมันก็จะดูเด๋อด๋าเหมือนเว็บบอร์ดของพันทิปเฉยๆ เลยหาคำเติมเข้าไป โดยมีเงื่อนไขว่าอยากได้อะไรที่มีตัว V เหมือนชื่อ venezier ของผม สรุปจึงได้คำว่า “Vista” รวมกันเป็น “SinthornVista” ซึ่งแปลว่า มุมมองของห้องสินธร ช่วงแรกอยากทำให้มีความโดดเด่นที่ทุกคนต้องให้ความสำคัญกับเว็บนี้ อยากทำให้เป็นเว็บที่เป็นมุมมองของรายย่อย หรือ มุมมองของคนทุกคนในห้องสินธร คล้ายๆจัดอันดับเครดิตเรตติ้ง แต่มีมุมมองโดยรายย่อยไม่ใช่นักวิเคราะห์ ลองนึกดูแล้วกันว่าทำไมรายย่อยส่วนใหญ่ถึงเสียเปรียบ ในขณะที่รายใหญ่ที่ร่ำรวยหุ้นก็มีแค่หยิบมือ? นั่นเพราะรายย่อยเองก็คือรายย่อย ย่อยยับ ย่อยสลาย เพราะเราเป็นเพียงแค่เครื่องมือของรายใหญ่เท่านั้นเอง เค้าดาวน์เกรดเราก็แห่กันขาย ทั้งรายใหญ่ขายรายย่อยก็ขาย ในขณะที่พอเค้าอัพเกรดเราก็ซื้อๆๆๆๆ ลากหุ้นให้เค้า ในขณะที่โบรคเกอร์ก็เชียร์ซื้อตัวนั้นขายหุ้นตัวนี้ ว่าตัวนั้นพื้นฐานดี ตัวนี้พื้นฐานเยี่ยม เชียร์ซื้อๆๆๆ เชียร์ขายๆๆๆ สุดท้าย เม่าติดดอยตรึม เราก็อยากจะทำบ้างให้ 1 คน มี 1 เสียง แต่ก็จะดูว่าเป็นสมาชิกจริงหรือไม่ ไม่ใช่แค่สมัครมาเชียร์ๆ สร้างกระแสเรตติ้งแบบนี้เราก็ไม่เอา เน้นที่คุณภาพจริงๆ แต่ในทางปฏิบัติทำไม่ได้ เพราะรู้สึกว่าการแนะนำซื้อขายต้องเป็นผู้ที่มีใบอนุญาตอะไรมากมายทั้งหลายนั่นแหละ ต้องมี CISA CFA ซีนั่นซีนี่ ต้องมีใบนั้นใบนี้ แล้วคนที่มีใบอนุญาตเหล่านี้สุดท้ายเขาทำงานอะไรหละ ? ก็กองทุน หรือบริษัทหลักทรัพย์ทั้งนั้น ครั้นจะให้ผมไปอดตาหลับขับตานอนสอบให้ได้ใบอนุญาต คงใช่เรื่อง และไม่ใช่แค่สอบวันเดียวได้ แต่ต้องมีอบรมกัน สอบกันเป็นปีๆ แล้วยังต้องต่อใบอนุญาต สุดแสนจะยุ่งยาก เมื่อสอบแล้วก็ไม่ได้เอาไปใช้ในชีวิตประจำวัน ไม่ได้ไปทำงานกับบริษัทหลักทรัพย์ ... แล้วจะไปสอบไปเรียนมาทำเกลืออะไรกัน = =” ดังนั้นสิ่งที่เราทำได้อย่างมากแค่หาข้อมูลมาเตือนกัน ทำได้แค่นั้นจริงๆ ผมเป็นคนหนึ่งที่มี Creative เป็นเจ้าแห่งไอเดีย และความคิด เมื่อผมกล้าคิดแล้ว โดยมากผมก็กล้าลองทำ ลองดูว่ามันจะเวิร์คไม่เวิร์ค ลองดูว่าทำแล้วผลตอบรับดีหรือแย่แค่ไหน ลองทำดูก่อน ไม่ว่าจะการเขียนบทความ การทำห้องแชท การมี้ตติ้งเจอกันตัวเป็นๆกับชาว SinthornVista ครั้งแรก และเร็วๆนี้จะเป็นการ “เขียนหนังสือ” ทุกคนต้องมีครั้งแรกเสมอ ครั้งแรก ... เป็นธรรมดา มันอาจจะมีทุกความรู้สึกกลัว ทั้งร้อนกาย ทั้งอุ่นใจ ทั้งเจ็บ เกร็ง ตื่นเต้น หัวใจเต้นแรง เสียวๆ วูบวาบๆ และในความรู้สึกเหล่านั้นอาจจะมีความสุขในเวลาเดียวกัน สุดท้ายเมื่อทำสำเร็จ มันก็จะถึง “จุดสุดยอด” When was the last time you did something for the first time? Keep discovering !!! จากคุณ : venezier เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 02:33:50

ความคิดเห็นที่ 13 เมื่อเร็วๆนี้ Apple ได้เปิดตัว iBooks2 และการทำงานระบบใหม่ของ iBook บน iPad (รวมถึงโปรแกรมเขียนหนังสือ iBooks Author) นั่นเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ผมอยากทำ คือเขียนหนังสือโดยให้มีการเคลื่อนไหวแบบ Interactive เช่น การแสดงกราฟผลประกอบการรายไตรมาส จากเดิมที่เราต้องแปะภาพเป็นแผ่นลงไปทีละแผ่นว่าแต่ละไตรมาสเป็นยังไง ผลประกอบการแบบไหนเท่าไหร่ ตอนนี้มันจะเป็นแค่การคลิก 1 ครั้ง และสามารถเลื่อนดูเป็นแบบเคลื่อนไหวได้ ซึ่งจะแสดงผลได้อย่างสวยงาม และใช้นิ้วจิ้มแค่ไม่กี่ครั้งข้อมูลทั้งหมดก็กองอยู่ตรงหน้า แตกต่างจากเดิมที่เราอาจจะเจอการวิเคราะห์เป็นแผ่นๆไม่รู้ตั้งกี่สิบแผ่น รวมถึงชาร์ตแบบต่างๆ และการนำเสนอทางการเงินเช่นการใส่คลิปวิดีโอลงไป ลองนึกดูว่าถ้าอ่านหนังสือตอนวิกฤตซัพไพรม์ พร้อมกับใส่วิดีโอให้ดูภาพข่าวตอนประกาศล้มละลายของลีห์แมน บราเธอร์ส มันจะเป็นการแสดงให้ถึง “ภาพ” ที่ชัดเจนของเหตุการณ์มากขนาดไหน ซึ่งมันจะทำให้เราได้รู้ถึงปรากฎการณ์ในครั้งนั้นด้วยว่าความน่าสะพรึงกลัวของวิกฤตเศรษฐกิจ และการล้มละลายที่เป็นหายนะครั้งหนึ่งของการเงินโลก มันน่ากลัวมากเท่าไร ... บางครั้งอ่านแค่ตัวหนังสือ มันไม่สัมผัสถึง “ความรู้สึก” และน้ำเสียงที่ “สั่นเครือ” ของนักข่าวหรือผู้ถ่ายทอดเหตุการณ์หรอกครับ แต่ข้อจำกัดของการอยากทำหนังสือในสไตล์ iBook ที่มีการเคลื่อนไหว มันมีข้อจำกัดที่ผู้ใช้งานต้องมี “iPad” เท่านั้น เพราะแม้ว่าการเขียนหนังสือจะเขียนและเซฟออกมาเป็นไฟล์สกุลไหนก็ได้ เช่น PDF แต่ถ้าจะให้สามารถเล่นลูกเล่นภาพเคลื่อนไหวได้ ต้องใช้ iPad และใช้ไฟล์นามสกุลที่รองรับกันเท่านั้น และจากการดูข้อมูลทางสถิติผู้เข้าใช้งาน SinthornVista ก็ยังระบุว่ามีผู้ใช้งานด้วย iPad แค่ 1 ใน 10 เท่านั้น หากมีการขยายมากขึ้น คนใช้ iPad มากขึ้น แน่นอนว่าโปรเจคนี้ผมจะเอาออกมาทำแน่ๆ เห็นมั้ยล่ะว่าผมน่ะเป็นคนที่มีความอยากที่ไม่สิ้นสุดจริงๆ ... และมันรู้สึกตื่นเต้นมากเลยนะถ้าเราได้ทำออกมาเป็นรูปเป็นร่าง โดยหนังสืออิเลคทรอนิกส์แบบแท้ๆเล่มนั้นเป็นผลงานที่กำเนิดจาก 1 สมองและ 2 มือ ของเราจริงๆ จากคุณ : venezier เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 02:35:02

ความคิดเห็นที่ 14 ท้ายที่สุด การทำสิ่งต่างๆของผม มันขึ้นอยู่กับ “ความอยาก” อยากจะทำ อยากจะลองดู อยากจะได้ทำบ้าง และที่สำคัญคือ อยากเห็นคนรอบข้างที่อยู่รอบตัวผม มีรอยยิ้มที่มีความสุข เช่นเดียวกับบทความนี้ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผลจะออกมาเป็นยังไง จะเป็นกระทู้พลีชีพที่ฆ่าตัวผมตายไปเอง หรือเป็นกระทู้ที่สร้างความฮือฮามหัศจรรย์ให้กับห้องสินธร ณ เวลาที่ผมเขียนคือเวลา 01.10 ของวันที่ 19 ก.พ. ผมยังมีเวลาคิดอีก 24 ชั่วโมงว่าผมจะเอามันออกมาเผยแพร่ดีมั้ย ... สุดท้าย ณ ตอนนี้ ผมเอามันออกเผยแพร่จริงๆ ผมเชื่อในความสร้างสรรค์ ผมเชื่อในคุณภาพและผลงานที่เรานำเสนอ แม้มันไม่ได้เงิน แต่มันก็คุ้มค่าที่เราจะได้รับการตอบรับดีๆจากคนอ่าน ... ผมสนุกที่ได้ทำมัน ความสำคัญของผลงานคือคุณภาพไม่ใช่จำนวน เช่นกันกับการดำเนินธุรกิจ เราไม่ได้คาดหวังว่าต้องมีลูกค้าเยอะๆมากๆ แต่ขอแค่ลูกค้ารู้สึกอยากอยู่กับเราตลอดไปก็พอ ... สิ่งสำคัญที่สุดของธุรกิจแท้จริงแล้วไม่ใช่ Brand แต่เป็น Loyalty ต่างหาก เว็บไซต์ http://www.sinthornvista.com แฟนเพจ http://www.facebook.com/SinthornVista จากคนๆหนึ่งที่ไม่ใช่คนเก่ง เซียน หรือเทพอะไร แค่คนธรรมดาๆที่ยังต้องมีพลาด มีคัทลอส มีการตัดสินใจลงทุนผิดบ้างเป็นบางครั้งคราว ขอบคุณที่รักกัน ขอบคุณที่เชื่อใจกัน ขอบคุณที่เราทุกคนได้รู้จักกัน ขอบคุณสินธร และเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ สมาชิกทุกๆคน ที่ทำให้ผมได้มีวันนี้ สวัสดีครับ จากคุณ : venezier เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 02:35:44

ความคิดเห็นที่ 15 บอกได้คำเดียว เยี่ยม ครับ จากคุณ : nongnolf เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 02:43:56

ความคิดเห็นที่ 16 ผมไม่ได้เป็นขาประจำห้องนี้ ไม่ได้เป็นแฟน SinthornVista อะไรด้วย แต่หลงเข้ามาอ่านแล้ว น้องน่านับถือมากครับ เด็กกว่าพี่ไม่กี่ปีเอง แต่ความคิดโตกว่าอีก เจ๋งมาก เป็นกำลังใจให้ และเชื่อแน่ว่า อนาคตจะต้องสดใสแน่นอน จากคุณ : จานทองแท้ เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 02:49:17

ความคิดเห็นที่ 17 ใครมีข้อสงสัยอะไรที่ผมอาจจะเขียนไปแล้วสงสัย หรืออยากถามคำถามอะไรอื่นๆ ที่อยากรู้ ก็ถามได้นะครับ ตอบให้ทุกๆคำถาม (ถ้าตอบได้นะ) และขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจและคำชมครับ ^^ จากคุณ : venezier เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 02:54:14

ความคิดเห็นที่ 18 ความคิดนายหล่อมาก  ชื่นชมคนเก่งและทำสิ่งดีๆแก่คนรอบข้างครับ จากคุณ : funny56 เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 03:16:03

ความคิดเห็นที่ 19 ผมก็นึกว่าคุณ venezier นี่ 30++ ไปแล้วนะเนี่ย จากคุณ : ชาเขียว เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 03:18:38

ความคิดเห็นที่ 20 เข้ามาชื่นชมครับ  ผมก็ว่าน่าจะ 30+ไปแล้วนะ อย่างต่ำ ตกใจแฮะ  เป็นคนที่เขียนเก่งมากครับ อ่านเพลิน ชื่นชมๆ แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 55 03:50:28 จากคุณ : nomadzii เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 03:48:13

ความคิดเห็นที่ 21 ผมชอบแนวคิดที่เป็นผู้ใหญ่เกินตัว  มุมมองสวยๆ อ่านแล้วไม่เบื่อครับ มีผลงานมาแบ่งปันเรื่อยๆนะ  ถ้ามีเวลา แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 55 14:09:28 จากคุณ : THE FINAL 2 เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 06:52:25

ความคิดเห็นที่ 22 เป็นกำลังใจให้น้องนะครับ สู้ๆๆ จากคุณ : gopop06 เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 07:07:25

ความคิดเห็นที่ 23 ความคิดและหัวใจคุณหล่อมาก เห็นล๊อคอินก็รู้ว่ามาจากอะไร เราก็ชอบอิตาลีมาก          ไม่ต้องบินให้สูงอย่างใครเขา จงบินเอาเท่าที่เราจะบินไหว ท่าที่บินไม่จำเป็นต้องเหมือนใคร แค่บินไปให้ถึงฝันเท่านั้นพอ... จากคุณ : Little by little (มองได้..แต่อย่าชอบ) เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 07:22:28

ความคิดเห็นที่ 24 จริงๆผมกับคุณ venezier มีอะไรคล้ายกันหลายอย่างนะ - ถนัดสายศิลป์แต่สนใจหุ้นและธุรกิจ เคยขึ้นตอบปัญหาเป็นตัวแทนโรงเรียน - มีธุรกิจเล็กๆและใส่ใจกับรายละเอียดของพนักงาน ( ธุรกิจไม่ได้ขับเคลื่อนด้วยตัวเลขแต่ด้วยคน ) - บางครั้งก็ซื้อหุ้นแบบเอาใจตัวเองคือชอบผลิตภัณท์เขาก็ซื้อหุ้นมันเลย ( เรื่องนี้น่าเจ็บใจตอนต้นปี 2010 ผมตั้งใจซื้อหุ้น Macdonald's กะ hedging กับการผันผวนของตลาดและดอลล่าห์อ่อนแต่ดันเลือกไปลงทุนโลหะเงินแทน หุ้น Mac ขึ้นมาตลอดแต่โลหะเงินขึ้นแล้วลงจนต่ำกว่าทุนอีก..เซ็ง อุตส่าห์คัดจนเหลือแค่ 2 choices แล้วดันกาผิด > <" ) ที่แตกต่างก็คงเป็นเรื่องพื้นฐานความอบอุ่นของครอบครัว,รสนิยมทางเพศกับจริยธรรมนี่แหละ ( ผมค่อนข้างจะสปอยตัวเองมากไปหน่อย ) จากคุณ : everandever เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 07:33:55

ความคิดเห็นที่ 25 เก่งมากค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : ker yi (ker yi) เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 07:37:25

ความคิดเห็นที่ 26 เล่นตามบทตัวละครที่เราเลือกเถอะ แม้จะเฟอะฟะในสายตาคนอื่น แต่เราชื่นใจกับการที่อยู่กับมัน จงมีความสุขกับสิ่งที่ทำนะครับ ปล.แอปกับกู๋ท่าทางจะเปิดศึกกันแน่ เพราะสุดท้าย 2สายก็ต้องมาปะทะกัน PVPคราวนี้เลือกให้ดีละ จากคุณ : ฮะ ว่าไงนะ เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 07:50:10

ความคิดเห็นที่ 27 ทุกวันนี้ผมยังงงตัวเองอยุ่เลยว่าจบเศรษฐศาสตร์มาได้ยังไง ? ตอนป.1 ผมเป็นนักเรียนคนเดียวในโรงเรียนที่ได้เกรด 1 ในวิชาคณิตศาสตร์ !!! (เนื่องจากโรงเรียนเป็นโรงเรียนชายล้วน ) ตอนมหาลัยผมได้จิตวิทยาเกรด A+, ประวัติศาสตร์ A+, สังคมศาสตร์ A+ แต่ดันเลือกเรียนสายศิลป์ไม่ได้เพราะที่อเมริกาจะเรียนสายศิลป์ได้ต้องมีภาษาที่สาม ไอ้ภาษาไทยเรามันก็ดันไม่ควอริฟายเลยต้องดันตัวเองไปเข้าเศรษฐศาสตร์ ซึ่งจริงๆเกรดด้านคณิตผมก้ไม่ผ่านนะแต่ดันเขียนจดหมายดีทุกมหาลัยเขาเลยรับ พอเข้าไปเรียนก็เกือบตายดีที่เราได้ A ไอ้พวกวิชาเหล่านั้นเลยดุลย์กับเกรด C ในวิชาเศรษฐคำนวณไปได้เลยจบ คิดๆดู.....ถ้าไม่ได้ถูกส่งไปเรียนเมืองนอกเราคงได้ศึกษาสิ่งที่เราสนใจ ป่านนี้อาจได้ไปทำงานในสิ่งที่เราถนัดมากกว่านี้ก็เป็นได้ T  T เพ้อรำพัน... จากคุณ : everandever เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 07:50:11

ความคิดเห็นที่ 28 อย่างอื่นไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ เป็นคนเก่งทางความคิดนะครับ ทั้งคุณ venezier และคุณ everandever จากคุณ : attach43 เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 07:55:02

ความคิดเห็นที่ 29 สู้ๆ นะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : WEME เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 07:55:50

ความคิดเห็นที่ 30 เจตคติดีมากครับ จากคุณ : 2pigs เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 08:00:38

ความคิดเห็นที่ 31 เป้าหมายชัดเจน จากคุณ : รัตนาธิเบต เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 08:32:55

ความคิดเห็นที่ 32 นับถือ จากคุณ : i_am_nong_mai เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 08:52:57

ความคิดเห็นที่ 33 ขอเป็นกำลังใจให้นะคะสำหรับความมุ่งมั่นและเผื่อแผ่ เป็นประโยชน์แก่ผู้อื่น อายุยังน้อยแต่มีความสามารถมากกว่าผู้สูงวัย อีกหลายท่าน ขอชื่นชมนะคะ จากคุณ : sasieto (sasieto) เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 09:08:07

ความคิดเห็นที่ 34 อายุยังน้อย อนาคตไปได้อีกไกลเลยครับ (เข้าใจว่าเกิน 30 ไปแล้วนะเนี่ย) สุดยอดครับ จากคุณ : wormonline เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 09:12:49

ความคิดเห็นที่ 35 ยกนิ้ว กดไลท์ครับ ^ ^ จากคุณ : BBQ_Pork เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 09:30:50

ความคิดเห็นที่ 36 จริงใจมีที่มาและที่ไป ผมชอบคนที่มาจากครอบครัวไม่สมบูรณ์ แต่ดันตัวเองให้ได้ดี อนาคตท่านจะไปไกลมากครับ มากกว่าผมที่ไม่มีอะไรให้ต้องดิ้นรนในชีวิต ชื่นชอบความคิดและความตั้งใจครับ และจะติดตามผลงานและเป็นแฟนคลับ จากคุณ : ขอลงชื่อเป็นแฟนคลับ (montelukas) เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 09:36:05

ความคิดเห็นที่ 37 คุณVenezierหนุ่มกว่าผมอีกอ่ะ แอร๊ยยย >< .-_-. จากคุณ : Jun Asawa เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 09:46:27

ความคิดเห็นที่ 38 เยี่ยมคะ จากคุณ : เด็กดื้อผู้น่ารัก เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 10:03:28

ความคิดเห็นที่ 39 เก่งอ่ะ.. จากคุณ : ทำตาเยิ้มมมม (จุ๊กกุ๊กจัง) เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 10:23:35

ความคิดเห็นที่ 40 ชอบอ่านครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : ประชาชนคนเดินดิน เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 10:33:21

ความคิดเห็นที่ 41 ขอบคุณครับ ตัวจริงสูงจังเลยครับ จากคุณ : หลับคาจอ เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 10:48:24

ความคิดเห็นที่ 42 รุ่นน้องโรงเรียนนี่เอง พี่รุ่น 41 อคับะ ตอนนั้นยังไม่มี ญี่ปุ่นเลย แต่วันก่อนแวะไปโรงเรียนมา เห็นมีอาจารย์ญี่ปุ่นแท้ๆ ประจำอยู่เลยนี่ครับ ชื่อ อ.มิยาบิ อะไรนี่แหละ !!! มะช่ายแระ เพิ่งรู้ว่าเป็นรุ่นน้อง รร. นะเนี่ยยยยยยยย แจ๋วๆๆ คับ กดไลค์ล้านที กร๊ากๆๆๆ จากคุณ : ปล่อยผม เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 10:55:33

ความคิดเห็นที่ 43 เป็นการอ่านประวัติคนที่สนุกเหมือนอ่านนิยาย คงต้องขออนุญาตแชร์ให้ลูกศิษย์ด้วยนะครับ ความคิด ความอ่าน ประสบการณ์เกินตัวจริง ๆ ครับ ผมอายุ สี่สิบกว่าปี เพิ่งจะเริ่มอ่าน ศึกษาเรื่องหุ้น แต่ก็ลงทุนให้ลูกในรูปหุ้นไปแล้ว โดยเอาเงินออมเขาไปซื้อ LTF ในนามของแม่เขา พูดให้เขาฟังทุกวันว่า ออมเสร็จต้องลงทุน แต่ก่อนก็ถูกสอนให้แต่ออม ออม และไม่ได้พูดต่อว่าเอาไปทำอะไร คิดได้อย่างเดียว ว่าเอาไปฝากกินดอก น้อยครั้ง หรือโอกาส คนต่างจังหวัดจะได้รับรู้เรื่องการลงทุน แต่ผมก็เล่าให้ลูกศิษย์ฟังเท่าที่พอพอรู้เรื่อง ขอบคุณที่แบ่งปัน ผมจะนำมันไปเล่าให้ลูกศิษย์ได้ศึกษาอีกครั้ง ขอบคุณมาก มากครับ จากคุณ : ครูตู้ เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 11:02:20

ความคิดเห็นที่ 44 Re#42 คุณปล่อยผม สวัสดีครับรุ่นพี่ !!! ผมรุ่น 47 ... เราคงไม่ทันกัน เพราะพี่คงจบไปก่อน 2 ปี ตอนผมอยู่ ม.1 แหะๆ อาจารย์ญี่ปุ่นตอนนี้ชื่อมิชิโยะครับ ไม่ใช่มิยาบินะ = =" เหอๆ สายสัมพันธ์ปีนี้อาจจะได้เจอกันครับ ^^ จากคุณ : venezier เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 11:05:50

ความคิดเห็นที่ 45 Re#43 คุณครูตู้ ยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้ร่วมถ่ายทอดประสบการณ์ครับ ^^ หวังว่าจะเป็นประโยชน์ไม่มากก็น้อยครับ จากคุณ : venezier เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 11:06:31

ความคิดเห็นที่ 46 ถ้าไม่มีรูปมายืนยัน ก็คงไม่เชื่อว่าอายุจะน้อยขนาดนั้น (ถ้าดูจากผลงาน ที่ถ่ายทอดให้ชาวสินธรรับรู้) เยี่ยมครับ จากคุณ : ริชแมน เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 11:10:31

ความคิดเห็นที่ 47 ซู๊ด.ดด ยอ...ดด อะไรทำให้คน คนหนึ่งเก่งได้มากขนาดนี้ ที่อายุยังน้อย ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องราวส่วนตัวขอรับ. จากคุณ : teeranet เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 11:31:58

ความคิดเห็นที่ 48 โหวตกับแจกกิฟท์ใแก่อน รอตามอ่านทีหลังครับ จากคุณ : endophine เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 12:22:16

ความคิดเห็นที่ 49 เก่งจัง อายุเท่าผมเลย ผมยังเทียบท่านไม่ติดเลย ขอแสดงความนับถือครับ :) จากคุณ : ThE-TriP เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 13:01:31

ความคิดเห็นที่ 50 เสียดายนะ  Sense ด้านธุรกิจผมไม่เคยได้เปิดเลยอ่ะ -*- ป่านนี้ยังเป็นมนุษย์เงินเดือนอยู่เลย จากคุณ : Bazophil เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 13:09:45

ความคิดเห็นที่ 51 ขอบคุณค่ะ ที่เขียนให้อ่าน อ่านแล้วรู้สึกว่า งานที่ทำอยู่เหนื่อยยน้อยลง มีกำลังใจทำงานมากขึ้น ... อยากจะบอกนิดนึงว่า ... อยากมีอิสรภาพทางการเงิน เพราะ ตอนนี้พุทรากำลังทำในสิ่ง "ควรทำ" แต่อนาคตวางแผนไว้ว่าจะทำสิ่งที่ "อยากทำจริงๆ" จากคุณ : แค่ก้อนหินที่อยากบินได้ เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 13:13:38

ความคิดเห็นที่ 52 อ่านถึงตอนนี้แล้วอึ้งค่ะ คุณ venezier มีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่จังเลย ><" ปูลู พี่เว่อร์ก็ ไม่ถึงสามสิบเหมือนคุณ venezier เหรอคะ ไม่น่าเชื่อออออ แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 55 13:33:55 จากคุณ : Chompuly เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 13:19:19

ความคิดเห็นที่ 53 ยังไม่ได้อ่านเลย แค่แวะมาให้กีบก่อน. แล้วจะค่อยๆ อ่านค่ะ จากคุณ : T_Nida เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 13:44:10

ความคิดเห็นที่ 54 ติดตามอ่าน บทความของคุณมาพอสมควรค่ะ วันไหนล๊อกอินเข้ามาก็ได้เม้นต์ วันไหนขี้เกียจล๊อกอิน ก็เข้ามาอ่าน...และจากไปเงียบๆ (ขอโทษด้วยนะ) นึกว่าคนเขียน อายุ 30 กลางๆ ซะอีก  ไม่ได้คิดว่าคนเขียนแก่อะไรมากมาย เพราะ "ภาษาเขียน" ในแต่ละบทความ ค่อนข้าง "ทันสมัย และ ออกแนว วัยรุ่น"  แต่ไม่คาดคิดว่าจะอายุน้อยขนาดนี้ (เก่งจัง นับถือ) บทความที่ทำให้เรารู้จักคุณ บทความแรกคือ "สวิสฟรังก์" อ่านแล้วประทับใจมาก มากถึงมากที่สุด ทำให้ต้อง ค้นหาบทความอื่นๆของคุณมาอ่านเพิ่ม บทความของคุณส่วนใหญ่ อ่านแล้ว สนุก ลุ่มลึก มีชีวิตชีวา เนื้อหาอัดแน่น เร้าใจน่าติดตาม แม้จะยาวแต่ก็แฝงไปด้วยความน่าสนใจต่อเนื่องกันจนจบ ไม่ใช่ทุกคนจะสามารถเขียนตรึงอารมณ์ผู้อ่านได้ขนาดนี้ คุณเป็นคนเก่งและมีฝีมือมากค่ะ  ในหลายๆครั้งเราก็กลับมาอ่านบทความของคุณซ้ำๆไปมาหลายๆรอบ เพราะต้องการเก็บรายละเอียดเนื้อหาและเป็นความชอบส่วนตัวจริงๆ ยินดีที่ได้รู้จักตัวจริงของคุณ ผ่านบทความนี้ค่ะ เราก็ออกไปทางแนวเก็งกำไรซะเหมือนกัน ขี้เกียจจะสาธยาย ยาวๆ เน๊อะ ว่าทำไม ชอบเก็งกำไร เราจะติดตามอ่านงานของคุณต่อๆไปค่ะ แต่เข้ามาแอบอ่านไม่ได้เมนต์อย่าว่ากันนะ  วันนี้จัดเต็ม Keep discovering ไปด้วยกันค่ะ จากคุณ : bscza เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 13:47:25

ความคิดเห็นที่ 55 ยอดเยี่ยมมากครับ... แม้ไม่ค่อยได้ติดตามข้อเขียนเท่าไหร่.... แต่ ประวัติ และแนวคิด สุดยอดจริงๆ ครับ... :) จากคุณ : maxtao เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 13:48:06

ความคิดเห็นที่ 56 คุณน้องเด็กกว่าพี่ประมาณ 10 ปี แต่พี่ขอคารวะคุณน้องทั้งในแง่ความคิด วิสัยทัศน์ และความตั้งใจที่ดีค่ะ  สู้ๆ นะคะ จากคุณ : เอริ...จัง เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 13:51:37

ความคิดเห็นที่ 57 ติดตามบทความของคุณมาระยะหนึ่งแล้ว ถ้าเห็นชื่อกระทู้ไหน ก็จะเข้าไปอ่าน ชื่นชมเป็นการส่วนตัว นึกไม่ถึงว่าคุณจะอายุน้อยกว่าลูกไปปีนึง อนาคตไปไกลแน่ จากคุณ : nidlp เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 14:12:53

ความคิดเห็นที่ 58 คุณเยี่ยมจริงๆ ครับ ผมจะเก็บกระทุ้นี้ไว้สอนลูกผมในอนาคต ผมยังไม่มีลูก แต่กำลังอยากมี ตอนนี้เริ่มทำธุรกิจ มาได้สามเดือน เข้าใจเลยว่า ยากกว่าเล่นหุ้นมาก แต่สนุกสุดๆ ทำได้ไม่มีเบื่อ ยกเว้นตอนไม่มีลูกค้า แหะๆ มาเป็นกำลังใจให้เขียนอะไรดีๆ แบบนี้มาเรื่อยๆ ครับ ผมว่าคุณเป็นนักเขียนออกหนังสือได้แน่นอนครับ จากคุณ : รักทุกคน (Astromantic) เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 15:00:53

ความคิดเห็นที่ 59 อ่านจบด้วยความรวดเร็ว ตั้งแต่เข้ามาในห้องสินธร รู้สึกทึ่ง กับเด็กรุ่นใหม่ ที่ให้ความสนใจกับการลงทุน จนมีความเป็นมืออาชีพ ก็เลยให้ลูกชายค่อยๆ ศึกษา จะให้เขาใช่้เงินที่เก็บไว้มาลงทุน เมื่ออายุครบ 20 ปีในอีกไม่กี่เดือน จะให้ไปเปิดพอร์ตเอง มองย้อนมาดูตัวเอง. ตอนอายุเท่านั้น ทำงานแล้วยังขอค่าขนมพ่อ กับแม่เพิ่ม ไปเที่ยวกับแฟนก็ไม่ต้องจ่าย แต่เงินไม่ยักกะมีเก็บแฮะ ขอนับถือความคิดค่ะ ว่าเป็นผู้ใหญ่เกินตัวจริง ๆ น่าจะได้เป็นเยาวชนตัวอย่างด้วยนะ จากคุณ : T_Nida เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 15:00:54

ความคิดเห็นที่ 60 อายุกายไม่เท่าอายุประสบการณ์ครับ จากคุณ : Godgate เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 15:50:31

ความคิดเห็นที่ 61 สุดยอดมากอ่ะ นับถือมาก ^^ จากคุณ : CreaM-Zoda เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 16:36:03

ความคิดเห็นที่ 62 สะดุดหน้าเด็กใน คห.7 มาก เหมือนกับหลานชายพี่มาก จนคิดว่าเป็นคนเดียวกัน จากคุณ : tanasa เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 16:48:57

ความคิดเห็นที่ 63 อายุน้อยกว่าพี่หลายปีเลยค่ะ แต่สมองของน้องและความคิดของน้องvenezier ล้ำกว่าพี่แยะค่ะ  (อายตัวเองเลยนะเนี่ย) จากคุณ : กาหยู เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 16:49:20

ความคิดเห็นที่ 64 สิ่งที่เรามีมามากกว่าคุณคือ..อายุ ส่วนความคิดของเรานั้น..น้อยกว่าเห็นๆ (อย่าไปบอกใครเชียว) จากคุณ : เด็กดื้อผู้น่ารัก เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 17:14:56

ความคิดเห็นที่ 65 น้องเบีร์ดเก่งมาก ขอให้ประสบความสำเร็จยิ่งๆขึ้นไปในอนาคตนะครับ พี่ก็ศิษย์ พม.เหมือนกัน รุ่น42 ปล.#42คุณปล่อยผม ชื่อไรเหรอ  PMมาบอกก็ได้นะครับ ผมเจอกับรุ่น41บ่อย เพื่อจะได้แลกเปลี่ยนความเห็นกัน จากคุณ : Mr Diesel เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 17:15:26

ความคิดเห็นที่ 66 ผมจำชื่อคุณได้แม่น เพราะคุณเป็นคนแรกที่ตอบกระทู้Banpuผม แบบมีความรู้ มีเหตุมีผล เก่งมากครับ เมื่อ20กว่าปีที่แล้ว ตอนอายุเท่าคุณ ทำงา่นกินเงินเดือน5ปี ผมไม่เคยได้จับเงินแสน อนาคตคุณรุ่งแน่ ถ้่าไม่หลงตนไปซะก่อน แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 55 17:24:20 จากคุณ : kem เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 17:20:34

ความคิดเห็นที่ 67 อ๊ะ คุณ venezier อายุ 23 หรือคะ เท่าเราเลย  แต่เราพึ่งทำงานเป็นปีแรก  พึ่งเริ่มเก็บเงิน  พึ่งศึกษาเรื่องการลงทุนเอง คุณ venezier โตเร็วมากๆเลยอะ จากคุณ : โยธิกาหน้าหนาว เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 17:35:45

ความคิดเห็นที่ 68 เก่งเกินอายุจริงๆ ป.ล.รูปตอนเด็กๆน่ารักมากค่ะ^^ จากคุณ : พจมารร้าย เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 17:39:33

ความคิดเห็นที่ 69 ขอบคุณทุกกำลังใจและคำชมครับ ขอบคุณจริงๆ ^^ ปล. คห.66 เรื่องหลงตนนั้นพยายามยับยั้งตัวเองอยู่เรื่อยๆ พยายามพัฒนาและต่อยอดตัวเองตลอด รวมถึงบางครั้งพยายามเตือนสติตัวเองอยู่บ่อยๆ ขอบคุณที่เตือนกันครับ ^^ จากคุณ : venezier เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 19:05:15

ความคิดเห็นที่ 70 ตอนผมอายุเท่าคุณ ผมยังเอาแต่เที่ยวเอาแต่เมาอยู่เลย ตอนนี้สามสิบกว่าเพิ่งจะมาเริ่มหัดลงทุน เหมือนว่าจะสายแต่ตัวเองคิดว่ายังไม่สาย ยังงัยก็ติดตามเป็น Fan Page ใน Facebook ต่อไปครับ จากคุณ : misthematrix เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 19:34:59

ความคิดเห็นที่ 71 ถ้าผมสนใจการลงทุนตั้งแต่เรียนจบป่านนี่คงผ่านมาหลายดอยแล้ว ตอนนั้นคิดแต่จะทำงาน อยากได้เงินเดือนเยอะๆ อยากได้เงินเดือนขึ้นเยอะๆ ตอนนี้อยากแค่มีคนจ่ายเงินเดือนทุกเดือนพอ อย่างอื่นไม่สน เช้าทำงานเย็นกลับบ้านสิ้นเดือนรับเงิน long weekend เที่ยว แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 55 20:32:43 จากคุณ : เขียนบน android app pantipcafe (ohlalla) เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 20:27:27

ความคิดเห็นที่ 72 เยี่ยมจริง ๆ  สินธรวิสต้า  ดูสนุกดีครับ จากคุณ : จอนฟอน เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 20:43:58

ความคิดเห็นที่ 73 ขอบคุณครับที่นำประวัติมาเล่าสู่กันฟัง อ่านแล้วสร้างแรงบันดาลใจได้ดีมากครับ จากคุณ : ลงทุนด้วยใจ เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 20:46:01

ความคิดเห็นที่ 74 ซู๊ดดดยอดดดด  เก่งจัง เยี่ยมเลย ขอคาราวะ จากคุณ : รวยรุ่งเรือง เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 21:00:04

ความคิดเห็นที่ 75 เยี่ยม!! ปล.แอบคิดว่า 30++ เหมือนกัน ^^ จากคุณ : env42_tay เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 21:33:36

ความคิดเห็นที่ 76 เป็นกำลังใจให้น้อง แจ้สสสสสส จากคุณ : ก้ามปูจอมพลัง เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 22:11:16

ความคิดเห็นที่ 77     จากคุณ : พุงลุย เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 22:24:21

ความคิดเห็นที่ 78 จากใจนะ นายเก่งเกินอายุว่ะ จากคุณ : GARMANIC เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 22:27:37

ความคิดเห็นที่ 79   เค้าจบตัดต่อยีนส์แบคทีเรีย  เเต่ทำงานด้านโรงไฟฟ้ามาไกลจนไม่มี เพื่อนสมัยเรียนทำงานลักษณะเดียวกัน  อิอิ หนังสือที่ชอบอ่านมากตอนเด็กๆ คือ who move my cheese? สู้ๆ  เก่งมากเลย  จากคุณ : Worthog เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 22:37:33

ความคิดเห็นที่ 80 เก่งเกินอายุจริงๆนะ สุดยอดมากๆชื่นชมมานานแล้ว ขอบคุณสำหรับบทความดีๆทุกๆข้อความ เป็นประโยชน์กับหลายๆคนมาก จะคอยติดตามผลงานตลอดๆๆนะ จากคุณ : เขียนบน iPhone (ข้าวตังหน้าตั้ง) เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 23:12:00

ความคิดเห็นที่ 81 ชื่นชมครับ คนรุ่นใหม่ ที่มีคุณภาพ จากคุณ : earth tone เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 00:10:09

ความคิดเห็นที่ 82 เก่งมาก เยี่ยม หลานชายอายุเท่านี้ แนะนำให้เค้าึศึกษาแนวทางการลงทุนในหุ้นอยู่ จะให้เค้าได้อ่านแนวคิดดีๆของคุณvenezier คุ่ะ ความสามารถและความคิดเกินอายุจริงๆ จากคุณ : ม๋ามี๋ลูกพรุน เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 01:05:19

ความคิดเห็นที่ 83 อ่านจบแล้ว ขออัพเกรด จากหนุ่มเวเนเซียร์ ให้เป็น "เสี่ยแจ๊ส"  ครับ เรื่องคนทักหน้าแก่เกินวัย ลองเพิ่มน้ำหนักตัวซักสิบกิโลกรัม พอหน้าอิ่ม  มันก็จะดูเด็กลงไปเอง ! แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 55 07:44:01 แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 55 07:43:22 จากคุณ : endophine เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 07:41:12

ความคิดเห็นที่ 84 คนเราทุกๆ คน ต่างก็มี ข้อดีและข้อเสีย ในตัวเองที่แตกต่างกันไป ซึ่งผมก็เป็นคนนึง ที่มีข้อเสียในตัวอยู่อย่างหนึ่ง คือ เป็นคนไม่ชอบอ่านอะไรมากๆ เห็นตัวหนังสือเยอะๆ นี่ยิ่งไม่ชอบเลย และหลายๆ ครั้งที่ยังไม่ได้แม้แต่จะเริ่มอ่าน ก็มองข้ามมองผ่านไป แต่แปลกที่ครั้งนี้ผมกลับนั่งอ่านทั้ง 14 ความคิดเห็นแบบรวดเดียวจบ โดยไม่ใช่เป็นการอดทนอ่าน หรือมีใครมาบังคับ นั่นเป็นเพราะเนื้อหาของ คุณ มันน่าสนใจ เมื่อได้อ่านไปทีละช่วงเวลาที่คุณเล่า ผมก็จะคิดเปรียบเทียบไปเสมอว่า ในช่วงเวลาชีวิตของเราช่วงนั้น ผมทำอะไรอยู่ ซึ่งเมื่อคิดดูแล้วก็บอกได้ว่าเทียบไม่ได้เลยกับคุณ ขอบคุณมากๆ สำหรับการแบ่งปัน ครั้งนี้ จากคุณ : naiae-th เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 09:17:08

ความคิดเห็นที่ 85 เก่งมากครับขอช่ืนชม ว่ามีมุมมองและความคิดเป็นผู้ใหญ่มาก ผมอายุเท่านี้ผมยังเท่ียวอยู่เลยครับ จากคุณ : ตาลหนุ่ม เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 09:36:05

ความคิดเห็นที่ 86 ดีใจที่ได้เห็นหน้าตาตัวจริงวันนี้ครับ ขอบคุณสำหรับข้อมูลดีๆที่เคยได้รับมาด้วยนะครับ จากคุณ : Joe_worrarit เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 10:30:22

ความคิดเห็นที่ 87 อืม..อายุน้อยกว่าที่คิดไว้..มากกกกก 555 ขอบคุณสำหรับสาระความรู้ดี ๆ ที่เอามาฝากกันค่ะ จากคุณ : Llodanihc เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 14:50:34

ความคิดเห็นที่ 88 ขอชื่นชมในความพยายาม ความสามารถครับ ถ้าคนไทยมีความคิด ตั้งแต่อายุเท่านี้ และพยายามอย่างมีเหตุผล เมืองไทยต้องน่าอยู่ ทุกวันนี้คนไทยส่วนมากงมงาย ประเภทไม่เชื่ออย่าลบหลู่ แผงหนังสือตามต่างจังหวัดหนังสือพระ หนังสือพิศดาร ตำราใบ้หวย ปาไปครึ่งแผง เหลือที่อีกครึ่งให้นิตยาสารภาพเซ็กซี่กับไทยรัฐ สะท้อนได้ดีว่าระดับไหน หนังสือดีๆไม่มีตามตลาด ตามชุมชน เซียนเปิดโต๊ะใบ้หวยยืนมุงกันร่วมยี่สิบคนกระดาษปากกาพร้อม จดทุกตัวเลขอย่างตั้งใจ เห็นแล้วกลุ้ม นอกเรื่องไปเยอะแค่อยากบอกว่าน้องเจ๋งครับ จากคุณ : fullday เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 19:16:54

ความคิดเห็นที่ 89 ไม่หล่อ แต่มีเสน่ห์ครับ ต่อสาวๆนะครับ ไม่ใช่ผม 555 จากคุณ : เหมง เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 20:24:29

ความคิดเห็นที่ 90 อายุน้อยกว่าผมเป็นรอบ ผมเพิ่งจะมาศึกษาเรื่องหุ้นเมื่อปีที่แล้วนี่เอง ใกล้จะพบแล้วว่าตัวเองต้องใช้กลยุทธ์แบบไหนหลังจากเดินทางผ่านมาหลายดอย เป็นชาวสวนบ้าง เป็นพ่อค้าเขียงหมูบ้าง แอบไปเล่นปั่นแปะบ้าง น้องเยี่ยมจริง ๆ สู้ ๆ ครับ จากคุณ : natureZ เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 20:34:22

ความคิดเห็นที่ 91 สุดยอดเลยครับ  นายแน่มาก จากคุณ : หมึกขุด เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 20:34:50

ความคิดเห็นที่ 92 เข้ามาชื่นชมอีกคนค่ะ อายุแค่นี้มีความคิดที่ดีมากค่ะ   อยากเห็นคนไทยเป็นอย่างนี้เยอะ จังค่ะ จากคุณ : เงาสามสี เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 21:19:24

ความคิดเห็นที่ 93 เกิด 2531 รึป่าว,,,เราเกิด 2531 เราอยาก,,,มีแนวคิดที่ดีและ "เป็นตัวของตัวเอง" แบบนายมาก นาย คือ ไอด้อลในการลงทุนของเราเลย จากคุณ : Nat_YFS2011 เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 21:27:56

ความคิดเห็นที่ 94 มาร์ค ซัคเคอร์เบิร์ก เมืองไทยดีๆนี่เอง เด็กหนุ่ม อนาคตไกล มองการณ์ไกลได้เฉียบ!!! จากคุณ : Sosweet เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 21:44:19

ความคิดเห็นที่ 95 ว่าแต่พี่เวอร์จะไม่โชว์รูปโปรไฟล์ให้ยลโฉมบ้างหรอคะ รออยู่ค่ะ จากคุณ : Sosweet เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 21:47:32

ความคิดเห็นที่ 96 กระทู้พลีชีพ   ตอนเห็นหัวข้อก็สะดุดตา พอได้อ่านก็สะดุดใจ  ตรงประเด็นสั้นๆๆ เป็นกระทู้ที่อ่านแล้ว ประหยัดเวลาในการค้นหาตัวเอง เป็นทางลัดที่ถูกสร้างด้วยใจ มาตรฐานจิตที่เจริญ อาจจะเป็นสิ่งที่เราแสวงหา แต่ยังไม่ใครเขียนได้ใจแบบนี้ ตั้งแต่เด็ก เรียน เรียน สิ่งที่เห็น ประสบการณ์ที่สัมผัส ความสำเร็จอันน่าภาคภูมิใจ  ความคลาดเคลื่อนที่เป็นบทเรียน ขอชื่นชม  และขอบคุณมากๆๆ ที่เอาบทบาทหนึ่งของนักเล่นหุ้น มาเล่าสู่กันฟัง   VENEZIER คุณคือพญาอินทรีของความคิดอ่าน นักปฏิบัติ นกที่แข็งแรง สง่างาม บินสูง  แนะนำพวกเราเหล่าเม่าให้รู้จักการบินให้สูง มองให้ไกล จบกระทู้นี้  การบินของเหล่าเม่าก็จะมีทิศทาง มีเป้าหมาย ไม่บินสะเปะสะปะ   ต้านลมแรง หลบพายุ ปีกเม่าของพวกเราได้พัฒนาแล้วจาก  VENEZIER ด้วยจิตคารวะอย่างสูง จากคุณ : ติดตาม เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 21:47:35

ความคิดเห็นที่ 97 วันนี้ต้องเรียกน้อง venezier อย่างเต็มปากแล้วค่ะ เพิ่งทราบอายุจริงๆ อย่างแรกต้องขอบคุณที่เขียนประวัติส่วนตัวให้อ่าน น้องเป็นเด็กที่มีความคิดดีตั้งแต่ต้น พี่ประทับใจที่น้องบอกว่าไปซื้อหุ้นสหกรณ์แล้วหล่ะค่ะ ปกติถ้าพี่เห็นกระทู้ของน้อง พี่จะเข้ามาอ่านทันที เพราะน้องจะเขียนการวิเคราะห์ได้ดีมากๆ เขียนได้น่าติดตาม ไม่น่าเบื่อ และเข้าใจได้ง่ายด้วย และจะติดตามผลงานต่อๆไปนะคะ จากคุณ : yuisan เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 21:52:54

ความคิดเห็นที่ 98 อยากบอกว่าคุณเป็นคนเขียนกระทู้ที่เราชอบมาก จะว่ามากที่สุดในสินธรเลยก็ว่าได้ ทั้งสาระ วิธีการนำเสนอ และทัศนคติ มาเขียนบ่อยๆนะคะ ปล.เรามีจุดร่วมอย่างนึงแหละ พี่ก็จบเอกญี่ปุ่นค่ะ แต่เริ่มเรียนช้ากว่า จากคุณ : EcoSlowLife เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 21:53:12

ความคิดเห็นที่ 99 ขอบคุณสำหรับการพลีชีพ เป็นกระทู้ที่มีประโยชน์มากๆ ขอมอบเหรียญกล้าหาญแก่ผู้กล้าขอรับ จากคุณ : vippy เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 22:27:04

ความคิดเห็นที่ 100 นับถือ... แนวคิด แนวหุ้น แนวทางการทำงาน.....  สุดยอด   จากคุณ : มดพัทยา เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 22:38:15

ความคิดเห็นที่ 101 เข้ามาดูคนเก่ง .                                                                                                                   . จากคุณ : ศรัทธาดาวน์_7 เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 22:51:51

ความคิดเห็นที่ 102 สิ่งที่เห็นได้ชัดก็คือ คุณ venezier มีหัวใจที่เด็ดเดี่ยวมาก เพราะไม่เคยเอาปัญหามาเป็นปมด้อยให้เสียเวลาในชีวิตเลย...พี่ชื่นชมจริงๆ ครับ จากคุณ : หัวใจข้างซ้าย พวงมาลัยข้างขวา เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 13:18:57

ความคิดเห็นที่ 103 อายุเท่านี้แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว น้องแน่มากครับ ถ้าเขียนพวก ebook ทำ kindle version ด้วยนะครับ ผมชอบอ่าน kindle มากกว่า แต่บางทีก็อ่านบน iPad โดยใช้ app kindle ว่าแต่จขกทตั้งใจจะซื้อหุ้น Facebook หรือเปล่าครับ จากคุณ : Freedom and Justice เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 13:45:38

ความคิดเห็นที่ 104 Re#103 คุณ Freedom and Justice สำหรับกรณี facebook นั้นผมคิดว่าไม่ซื้อครับ เหตุผลเพราะ 1. facebook เป็นสังคมออนไลน์ โซเชียลมีเดีย กระแสเหล่านี้เดี๋ยวมาแล้วก็เดี๋ยวไป แต่ก็แน่นอนว่า facebook นั้น เกาะติดกับสังคมพอสมควรและเข้าถึงผู้คนมาก ไม่ใช่แค่ผิวเผินหรือฉาบฉวย ดังนั้นโอกาสที่จะมีการเปลี่ยนแปลงความนิยมนั้น มีโอกาสเกิดได้ยากก็จริง แต่ก็ใช่ว่าจะเกิดไม่ได้ อย่างที่เคยเกิดกับ Hi5 มาก่อน 2. การระดมทุนที่มากเกินไปกับธุรกิจเว็บไซต์ เคยเกิดขึ้นมาแล้วกับช่วง .Com Bubble เมื่อปี 2000 ซึ่งมีการให้ราคาสูง มีการระดมทุนมาก การให้เป้าหมายสูง การสร้างความคาดหวัง (พูดง่ายๆปั่นหุ้น) สุดท้ายเมื่อผลประกอบการออกมาต่ำกว่าที่คาด หรือไม่น่าประทับใจ (เช่นระดมทุน 1,000 ล้าน ได้กำไร 2-3 ปีแค่ 10 ล้าน) พังแน่ๆครับ 3. มาร์ค เคยบอกก่อนหน้านี้ว่าจะยังไม่เอา facebook เข้าตลาดหุ้นและยังไม่คิดจะทำอย่างนั้น แต่ทำไมถึงกลับลำ? ซึ่งกลายเป็นมาร์คจะออกระดมทุนในตลาดหุ้น พร้อมทั้งระดมทุน 5,000 ล้านเหรียญ มากเป็นประวัติศาสตร์ หรือประมาณ 150,000 ล้านบาท ถือว่าเยอะมาก มากพอที่จะสร้างตึกสูงเกือบร้อยชั้นได้เลย ถ้าให้ผมเดาแล้วคงจะมีการพูดคุย ว่า facebook ควรเข้าตลาดหุ้นในเวลานี้ เพราะเป็นช่วงที่ facebook กำลัง "Peak" ถ้าไม่เอาเข้าตอนนี้ จะไปเอาเข้าตอนไหน ... การเอาธุรกิจเข้าตลาดหุ้นเป็นเรื่องของ Timing เข้ามาเกี่ยวข้อง ต้องเอาเข้าตอนกำลังดีๆ ทั้งธุรกิจเองต้องดีและตลาดหุ้นเองก็ต้องดีด้วย จึงมีแรงซื้อเกิดมากขึ้น 4. ในระยะแรกผมเชื่อว่าหลังจาก IPO และเข้าตลาดแล้ว น่าจะมีแรงเก็งกำไรขึ้นมามาก และทำให้ราคาหุ้นดีดตัวขึ้นไปแรง จะเล่นเก็งกำไรก็พอได้ เพราะไงก็น่าจะขึ้นหลัง IPO แต่หลังจากนั้นเมื่อผลประกอบการออกผมเชื่อว่ามันจะผิดความคาดหมาย สุดท้าย facebook ก็จะกลายเป็น facebook bubble ด้วยธุรกิจ facebook เองพึ่งพารายได้จากโฆษณา ผมว่ามันไม่น่าจะได้อะไรมากมายขนาดให้บริษัทมีรายได้มหาศาลจนเป็นที่จับตาตรึงใจได้ 5. facebook ไม่มีผลิตภัณฑ์ ไม่ใช่อุตสาหกรรม ซึ่งนั่น ผมไม่ชอบ มันมีแค่หน้าเว็บ และมันไม่สามารถประเมิณเป็นสินทรัพย์ได้ สำหรับสินทรัพย์อื่นๆก็พวกอาคาร คอมพิวเตอร์ เซอร์เวอร์ ของพวกนี้มีการเสื่อมราคาลงทุกวัน คุณภาพด้อยลงเรื่อยๆ ดังนั้นมันไม่ใช่สินทรัพย์ที่น่าสนใจ เมื่อเทียบกับ Apple ที่รายนั้นหนี้สินแทบจะเป็นศูนย์ แต่มีเงินสดมากพอๆกับรัฐบาลสหรัฐ แม้เงินสดจะเจอปัญหาเงินเฟ้อ แต่อย่างไรมันก็เป็นเงินสดและสามารถชำระหนี้ได้ตามกฎหมาย สุดท้ายมันก็แค่มุมมองผมนะครับ ถ้าซื้อ facebook คงซื้อเก็งกำไร แต่คงไม่กะว่าจะถือยาวๆหลายๆปี ธุรกิจพวกนี้เวลาเปลี่ยนมือ เปลี่ยนกระแสกัน เปลี่ยนแค่ข้ามคืนเองนะครับ ... จากคุณ : venezier เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 15:15:03

ความคิดเห็นที่ 105 เก่งจังเลยครับ ชอบอ่านบทความวิเคราะห์ของคุณนะครับ ขอให้ประสบความสำเร็จในเส้นทางลงทุนครับ ปล. อยากเห็นกระทู้แบบนี้ของคุณ มิ่งกลิ้ง กับ คุณ again with love บ้างจัง ^^" จากคุณ : NutzGuru เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 19:44:40

ความคิดเห็นที่ 106 นอกจากข้อมูล ความรู้ผ่านบทความดีๆ แล้ว คุณยังแสดงให้เห็นถึง ความมีน้ำใจ และความจริงใจ ซึ่งเป็นของหายาก ขอบคุณมากครับ จากคุณ : northin เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 21:09:47

ความคิดเห็นที่ 107 สุดยอดเลยค่ะ หนูเป็นรุ่นน้องพี่นะคะ พ.ม.54 ที่เข้ามาอ่านประวัติพี่ได้เพราะมีญาติกันเค้าติดตามกระทู้พี่มานานแล้ว พอเห็นว่าเป็นศิษย์จากที่เดียวกันเลยมาถามหนูถึงได้รู้ว่าเป็นพี่ เคยเห็นพี่บ่อยๆตอนวันไหว้ครูหลายครั้งแล้ว(พี่สูงมากเลยเด่น)555 จากที่อ่านมาพี่สุดยอดเลยค่ะ เป็นไอดอลของหนูเลยนะเนี่ย >w< ขอบคุณประสบการณ์ดีๆนะคะ จากคุณ : jubjangdora เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 21:38:24

ความคิดเห็นที่ 108 วันนี้ตลาด เล่นไม่ได้....   set ตบหัวทิ่ม..   ..ไม่มีอะไรทำ .....ก็..กด ขาย  n- park  ที่ สามตังค์...มันซะเลย... จากคุณ : นาย หุ้น n-park (prince-npark) เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 22:17:42

ความคิดเห็นที่ 109 วันนี้ตลาด เล่นไม่ได้....   set ตบหัวทิ่ม..   ..ไม่มีอะไรทำ .....ก็..กด ขาย  n- park  ที่ สามตังค์...มันซะเลย.. จากคุณ : นาย หุ้น n-park (prince-npark) เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 22:18:22

ความคิดเห็นที่ 110 นั่งอ่านอยู่เกือบครึ่งชม. ..(ตอนแรกว่าจะอ่านผ่านๆ) โปรไฟล์น่าสนใจมากๆฮะ ขอชื่นชมเลย .. เป็นคนรุ่นใหม่ที่มีคุณภาพจริงๆ .. ขอคารวะสิบจอก จากคุณ : Duckcovery เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 22:50:35