ความคิดเห็นที่ 1 อันเป็นช่วงเดือนพ ย 43 ตอนที่กานต์ตายแล้ว เพื่อนเค้าเป็นคนเอามาโพสเป็นไดอารีอ่ะ น้ำตาไหล คุณคงจำเรื่องของกานต์ได้นะ ที่ผมมาโพสต์ไว้ว่าเค้ากำลังจะตายในอีก 21 วัน ในวันที่21 พวกเราพร้อมกับพ่อแม่ของมัน อยู่กับมันทั้งวันด้วยความรู้สึกที่ว่ามันจะไม่เดียวดาย แต่แล้ววันที่21 ก็ผ่านไปพร้อมน้ำตาของทุกคน พวกเราดีใจแต่ยังไม่วางใจนักยังคงมาเฝ้ามัน2-3วันเมื่อเห็นว่ามันไม่เป็นไรจึงเบาใจ........ วันที่30 ตุลาคม 2546 เวลา18.25นาที ผมได้รับโทรศัพย์จากพ่อกานต์ว่า"กานต์ไปแล้วนะลูก" ผมถามพ่อว่ากานต์ไปไหน พ่อไม่ตอบ เท่านั้น ผมก็รู้แล้วว่าเวลาของเพื่อนผมหมดลงแล้ว ผมรีบขับรถมาที่ร.พทันที เพื่อมองหน้าเพื่อนรักของผมเป็นครั้งสุดท้าย บอกกับตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้ เมื่อไปถึงห้องภาพแรกที่เห็น มันทำให้ผมถึงกับทรุด ภาพของกานต์นอนคลุมทั้งตัว โผล่มือออกมาแม่กานต์จับมือแล้วบอกว่าแม่ไม่ให้ไป แม่พร่ำพูดอยู่อย่างนั้น จนผมเริ่มชาทั้งตัว ผมเดินไปเปิดผ้ามือสั่น แล้วภาพที่ผมเห็นก็ทำให้ผมร้องไห้จนได้ ผมไม่อายใครแล้วทั้งนั้น ผมบอกกานต์ว่าโชคดีนะเพื่อน แล้วเดินออกมาพร้อมสมุดบันทึกมันซึ่งผมอยากให้คุณได้อ่าน ************************************************************ 12 ส.ค 45 วันนี้วันแม่ แต่ไม่มีอะไรจะให้ กลับมาถึงบ้านเลยทำสาคูไส้หมู ที่เพิ่งไปเรียนมาทำให้แม่กินโดยไม่บอกว่าทำเอง เห็นแม่ชมว่าซื้อมาจากไหนอร่อยดีทำไส้ไม่กลัวขาดทุน แค่นี้ก็ชื่นห้วใจน้อยๆของลูกอย่างเราแล้ว เออเมื่อเช้าไปเรียน OB เจออาจารย์ถามว่าใกล้จบแล้วนิอีกปีนึง หยุดคิดแล้วก็มองตัวเองจะจบแล้วเหรอจะได้ทำงาน จะเป็นเสาหลักของครอบครัวแล้ว ดีใจจัง 8 พ.ย 45 วันนี้มีเรื่องมากวนใจเราอีกแล้ว เราไปทำงานหลังเลิกเรียนตามปกติ จากนั้นก็มีเพื่อนจากมหาลัยเข้ามาทัก เราก็คุยด้วยดีๆ เพื่อนผู้หญิงของเพื่อนเราก็ถามว่า ไม่มีตังแล้วทำไมไม่เรียนรามคะ เสียใจจังที่ถามเราอย่างงี้ ทำไมเค้าไม่คิดก่อนพูดนะ ถึงเราไม่มีเงินแต่เรามีสมอง มีความสามารถ มีความทะเยอทะยาน และที่สำคัญมีความฝัน เราทำงานเรียนเราก็ภูมิใจของเรา เพราะฉะนั้นอย่ามาทำลายคุณค่า(ที่มีอยู่น้อย)ในตัวเราอีกเลย 1 ม.ค 46 ปีใหม่แต่คนเดิม ฝันเดิมๆ ยังขี่รถเมย์ไป ม. ยังพาตังส์วันละ70บาท ยังกลับมากินข้าวที่บ้านตอนเย็น ยังพาหมา... ไอ้ขี้งอนไปวิ่ง แต่มีสิ่งหนึ่งที่ต่างจากวันเดิมๆคือเราเอาเงินเดือนที่ได้จากทำงานซื้อพิซซ่าให้พ่อแม่ ไอ้ขี้งอนกิน เห็นบ่นอยากกินตั้งนาน ภูมิใจจังบอกแม่ว่าปีนี้เอาพิซซ่าไปก่อนนะ ปีหน้าทำงานแล้ว จะพาไปกินอาหารทะเลที่ชะอำ แม่บอกว่าสงสารลูก ต้องทำงานเลี้ยงแม่ ชะอำมันไกลไปเอาเป็น 13 เหรียญแทนแล้วกัน โหแม่เรา.... 24 ม.ค46 นั่งรถกลับบ้านรถติดมาก แต่ปกติของที่นี่ ข้างทางมีอะไรให้ดูเยอะแยะ แต่สิ่งนึงที่สะกิดใจเรา เราเห็นน้องๆวัยรุ่น รวมกลุ่มกันเดินห้าง ซื้อของ เดินเล่น อิจฉาจังกับชีวิตเด็ก หากเทียบกันแล้วเราก็อายุไล่เลี่ยกับเค้า แต่ทำไม่เราถึงไม่มีชีวิตอย่างนั้นบ้าง เราอยากไปดูหนังกับเพื่อนให้บ่อยขึ้น อยู่ทำกิจกรรมกัน พูดคุยกันให้มาก ไอ้เอกมันบ่นเสมอว่ากูมีเพื่อนก็เหมือนไม่มี มันบอกว่าถ้ามันเป็นลูกเรามันเป็นเด็กขาดความอบอุ่นไปนานแล้ว ฮึ ถึงเราจะไม่มีเวลาให้แต่ยังไงไอ้เอก มันก็เป็นเพื่อนรักคนเดียวของเรา เราว่าถ้าเราไม่อยู่แล้ว เราก็ไว้ใจที่จะฝากพ่อแม่ ไว้กับมันนี่แหละ 14 ก.พ.46 วันวาเลนไทน์ เราเอาดอกไม้ให้จ๋า 1 ดอก ให้เอก 1 ดอก(หน้าวัว) ไอ้เอก เอาตุ๊กตากระบือมาให้ 1 ตัวดีใจจังเพื่อนรักชมว่าเราขยันอดทน... อ่านข่าววัยรุ่นช่วงนี้เค้าคิดอะไรของเค้านะ เค้าเคยคิดถึงพ่อแม่ คิดถึงตัวเองบ้างไหม เรารู้ว่าสิ่งที่เค้าทำเป็นสิ่งที่เค้าพอใจ เค้าคิดเอง ตัดสินใจเองได้แล้ว แต่ก็น่าจะคิดถึงคนที่รัก เป็นห่วงเค้าบ้างนะ เค้าเสียใจ แต่คนที่รักเค้าเสียใจเป็นสองเท่าเพราะบวกความรักความห่วงใยไปด้วย แต่เราจะไปทำอะไรได้ตัวเราเองยังเอาไม่รอด จะไปแนะนำสั่งสอนใครเค้า 3 .มี.ค46 พักนี้ปวดหัวบ่อยจังไม่รู้เป็นไรไม่ได้บอกแม่ และขี้เกียจไปหาหมอไม่มีเวลาด้วย(ข้ออ้าง) เรารู้สึกว่าเรายังมีอะไร ที่อยากทำอีกตั้งเยอะแนะ 24 ชั่วโมงน้อยไปสำหรับเรา เราอยากเรียนเทคอนโด อยากสอบโทอิก อยากไปการบินไทย อยากขูดหินปูน อยากเรียนทำอาหารญี่ปุ่น อยากเรียนแฟรช อยากเรียนคอม เฮ้อ ใครมีเวลาเหลือๆเอามาให้เรายืมหน่อยสิ จะใช้ให้คุ้มเชียว เพื่อนเราคนนึงเป็นผู้หญิง เราเห็นเค้าไม่เห็นทำอะไรเลย ตื่นนอน 11 โมง เรียน2คาบ กลับห้องนอนตื่นอีกที ทุ่มนึงกินข้าว ดูทีวี นอน เป็นอย่างงี้ตลอด น่าเสียดายเวลาแทนเค้านะ ทุกคนได้เวลาเป็นทุนเท่ากัน แล้วแต่ใครบริหารให้มีกำไรแก่ชีวิตมากกว่ากัน 18 พ.ค.46 เหนื่อยกับชีวิต เมื่อไหร่เราจะได้หยุดพักบ้าง เราเหนื่อยกับการทำทุกอย่างให้ดีขึ้น แต่เหมือนมันกลับเลวร้ายลง เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่เราร้องไห้ ธกศ.แจ้งมาว่าให้ไปชำระหนี้ ในขณะที่ที่บ้านไม่มีเงิน แม้แต่รักษาโรคปวดหัวของเรา แล้วยังโรคเก่าของพ่อกำเริบอีก เรานั่งร้องไห้ในห้อง แม่ทำกับข้าวอยู่ข้างนอก พ่อนอนอยู่ ถึงเวลาเช็ดน้ำตาแล้วออกไปทำงานแล้วล่ะ หากเราไม่ตายเสียก่อน เราจะเอาชนะโชคชะตาให้ได้...คอยดู 4 ก.ค.46 เอกมาที่บ้านถามว่าทำไมไม่ไปเรียน ไม่รู้จะตอบว่าไง เรียนพิเศษจีนก็โดดมา2วันแล้ว ปวดหัวจนบอกไม่ถูก น้ำตาไหลเลย เป็นอะไรหนักหนา ทำไมไม่หยุดจองเวรเราและครอบครัวเราเสียที จะให้เราตายไปก่อนเหรอถึงจะพอใจ แม่ถามว่าเป็นอะไรไม่ไปเรียนเราต้องโกหกแม่ว่า ไม่มีเรียน เฮ้อ ทำบาปอีกแล้ว 16 ก.ค.46 เมื่อคืนฝันว่าตัวเองตาย เห็นภาพงานศพตัวเอง เห็นตัวเองนั่งอยู่ข้างแม่แต่แม่ไม่สนใจ เอาแต่ร้องไห้ เห็นเพื่อนๆยืนคุยกันเราเข้าไปคุย ไม่มีใครคุยกับเราเลย อึดอัดจังการไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้น่ะ ตื่นมาภาพยังชัดเจนทำไม่มันเหมือนจริงขนาดนี้ ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเลย เราบอกแม่ว่าเราอยากให้พ่อแม่แก่ตาย ก่อนที่เราจะตาย เพราะเราไม่อยากทิ้งท่านไป ไม่มีเราคงลำบากกันน่าดู 12 ส.ค46 วันแม่อีกแล้วช่วงนี้เรารู้สึกรักพ่อแม่ มากกว่าเมื่อก่อนไม่รู้ทำไม เราไม่อยากจากไปไหนไกล กลัวจะไม่ได้กลับมา ไร้สาระจริง พ่อเคยพูดว่าพ่อขอโทษ ที่ทำให้เราต้องเกิดมาลำบาก ไม่สบายเหมือนลูกคนอื่น เราไม่โทษพ่อกับแม่เลย เราภูมิใจด้วยซ้ำที่เกิดมาเป็นลูกท่าน ถ้าไม่มีท่านก็ไม่มีเรา และถ้าเราไปเกิดเป็นลูกคนอื่น เราก็จะไม่เป็นคนดีในสายตาคนอื่น อย่างเช่นทุกวันนี้ เราจะทำให้พ่อกับแม่ภูมิใจที่มีเราให้ได้ เฮ้ย ปวดหัว พอก่อนนะ 18 ก.ย.46 ปวดหัวมากอยากไปหาหมอ จะได้รู้สักทีว่าเป็นอะไร แต่ไม่มีเงิน เราไม่อยากให้ที่บ้านลำบากเพราะเราอีก ถ้าเราเป็นอะไรไปจนถึงขั้นต้องเลือก ระหว่างตายกับพิการ เราขอตายดีกว่า อย่างน้อยเราจะได้ไม่รู้สึกว่าทำให้พ่อแม่เดือดร้อน เป็นภาระกับท่านอีก อีกไม่กี่เดือนก็จะรับปริญญาแล้ว อยากไปถ่ายรูปชุดครุยเก็บไว้ แต่เงินเดือนยังไม่ออกรอไปก่อน คิดแล้วมีความสุขอุตส่าห์เรียนมาตั้งนาน เหนื่อยด้วย รู้สึกภูมิใจตัวเองที่สุดก็ตอนนี้แหละ เอกบอกว่าปีที่แล้วมีรุ่นพี่คนนึงตายก่อนรับปริญญา 4 วัน เศร้านะ ถ้าเป็นเราเราจะทำไงเนี๊ยะ ไม่อยากคิดเลย ยังไงเราคงไม่โชคร้ายซ้ำซ้อนขนาดนั้นหรอกนะ แต่อะไรก็ไม่แน่นอน สักวันเรื่องเรื่องนี้อาจเกิดกับเราก็ได้...เฮ้อ ****************************************** ในขณะที่ผมโพสต์อยู่เพื่อนรักของผม ก็คงเหลือแต่กระดูกที่อยู่ในโกฏิ ไม่น่าเชื่อว่ากานต์ คนตัวสูง ผิวขาว ผมดำ ที่ผมเคยรู้จักจะเหลือเพียงแค่กระดูกให้เก็บไว้ ทั้งหมดนี้เป็นแค่เรื่องราวส่วนนึง ในบันทึกของกานต์ที่ผมได้คัดลอกมาทุกตัวอักษร ผมเองไม่เคยรู้มาก่อน ว่ามันจะเจอเรื่องราวมากมายขนาดนี้ หลังจากวันที่มันสลบจนเข้าโรงพยาบาล มันก็ไม่ได้เขียนอีกเลย ผมอยากจะบอกมันว่าผมรักมัน และภูมิใจที่มันมาเป็นเพื่อน ผมจะจดจำมันไปตลอดชีวิต และก็ขอขอบคุณเพื่อนๆ ด้วยที่ให้กำลัง ผมเชื่อว่าส่วนนึงที่ทำให้มันอยู่มาได้ต่อถึง 9วันก็เพราะกำลังใจจากเพื่อนๆ ขอบคุณแทนมันนะครับ ถึงแม้วันนี้จะไม่มีกานต์แต่ผมคิดว่ามันด้วยคงจะดีใจ ที่อย่างน้อยเรื่องของมันจะ ทำให้คุณหยุดคิดถึงตัวเองสัก นาทีแล้วตอบคำถามตัวเองว่า สิ่งที่คุณต้องการคืออะไร บางทีพรุ่งนี้ของคุณอาจดีกว่าวันนี้ก็ได้... จากคุณ : แคนนอน - [ 28 ก.พ. 48 00:07:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ชีวิต.. คนเรา ช่างสั้นนัก ขอแสดงความเสียใจต่อครอบครัวและเพื่อนๆของเจ้าของเรื่องด้วย ขอบคุณที่นำเรื่องราวมาถ่ายทอดครับ อ่านแล้วก็ได้คิดอะไรอีกหลายอย่าง จากคุณ : NoMoneyMan - [ 28 ก.พ. 48 01:46:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณมากๆค่ะ ขอให้เจ้าของเรื่องราวจงไปสู่สุขติ อย่ากังวลใดๆในภพโลก จากคุณ : Eternalise - [ 28 ก.พ. 48 11:54:26 ]