PANTIP.COM : I3348526 สวดมนต์เป็นนิจ อธิษฐานจิตเป็นประจำ อโหสิกรรมก่อนแล้วค่อยแผ่เมตตา [คลับเพื่ออิสรภาพทางการเงิน]

ความคิดเห็นที่ 2

ก่อนที่เจริญภาวนา ให้ตั้งจิตใจให้เป็นสมาธิ ระลึกถึงเจ้าประคุณสมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต) พรหมรังสี แล้วตั้งนะโม 3 จบ

บทนำ
ปุตตะกาโมละเภปุตตัง, ธะนะกาโมละเภธะนัง, อัตถิกาเยกายะญายะ, เทวานังปิยะตังสุตตะวา
ผู้ปรารถนาบุตร ขอให้ได้บุตรสมความปรารถนา ผู้ปรารถนาทรัพย์ จงได้ทรัพย์สมความปรารถนา และขออัญเชิญเทวดาจงมาร่วมรับรู้อนุโมทนาให้เขาเหล่านั้น จงสำเร็จตามความปรารถนาทุกประการ

เริ่มบทสวดพระคาถาชินบัญชร

ชะยาสะนากะตา พุทธา, เชตะวา มารัง สะวาหะนัง, จะตุสัจจาสะภังระสัง, เย ปิวิงสุ นะราสะภา,
พระพุทธเจ้าทั้งหลาย ผู้ไม่ต้องกระทำชัยอาสน์ ทรงชนะมารพร้อมด้วยเสนามาร ทรงเป็นผู้องอาจ แกล้วกล้าในนรชน ทรงดื่มแล้วซึ่งอมตรส (คือ ความอาจหาญ ความแกล้วกล้า) อันเกิดจากอริยสัจ 4 ประการ

ตัณหังกะราทะโย, พุทธา อัฎฐะวีสะติ นายะกา, สัพเพ ปะติฎฐิตา มัยหัง, มัตถะเก เต มุนิสสะรา,
พระพุทธเจ้า มีพระตัณหังกะระพุทธะ เป็นต้น รวม 28 พระองค์ ผู้เป็นนายก (โลกนายก เป็นผู้นำของโลก) ผู้เป็นใหญ่ในกลุ่มมุนี (ผู้รู้)
พระพุทธเจ้าทุกพระองค์เหล่านั้น โปรดมาสถิตเหนือกระหม่อมของข้าพเจ้า

สีเส ปะติฎฐิโต มัยหัง, พุทโธ ธัมโม ทะวิโลจะเน, สังโฆ ปะติฏฐิโต มัยหัง, อุเร สัพพะคุณากะโร,
พระพุทธเจ้า จงมาสถิตเหนือศีรษะของข้าพเจ้า พระธรรม จงมาสถิตอยู่ที่ดวงตาทั้งสองของข้าพเจ้า พระสงค์ผู้เป็นอากรบ่อเกิดแห่งคุณทั้งปวง จงประดิษฐานที่อกของข้าพเจ้า

หะทะเย เม อะนุรุทโธ, สารีปุตโต จะ ทักขิเณ, โกณฑัญโญ ปิฎฐิภาคัสมิง, โมคคัลลาโน จะ วามะเก,
พระอนุรุท จงประดิษฐานที่ดวงหทัยของข้าพเจ้า, พระสารีบุตร จงประดิษฐาน ณ เบื้องขวาของข้าพเจ้า, พระโกณฑัญญะ จงประดิษฐาน ณ เบื้องหลังของข้าพเจ้า, พระโมคคัลลานะ จงประดิษฐาน ณ เบื้องซ้ายของข้าพเจ้า

ทักขิเณ สะวะเน มัยหัง, อาสุง อานันทะราหุลา, กัสสะโป จะ มะหานาโม, อุภาสุง วามะโสตะเก,
พระอานนท์ และพระราหุล จงอยู่ที่หูเบื้องขวาของข้าพเจ้า, พระกัสสป และพระมหานามะ จงอยู่ที่หูเบื้องซ้ายของข้าพเจ้า,

เกสะโต ปิฎฐิภาคัสมิง, สุริโยวะ ปะภังกะโร, นิสินโน สิริสัมปันโน, โสภิโต มุนิปุงคะโว,
พระโสภิตะเถระเป็นจอมแห่งมุนี (ผู้รู้) ผู้สมบูรณ์ด้วยสิริ ผู้กระทำแสงสว่างเหมือนพระอาทิตย์ จงประทับอยู่ที่เบื้องหลัง (ท้ายทอย) ของข้าพเจ้า

กุมาระกัสสะโป เถโร, มะเหสี จิตตะวาทะโก, โส มัยหัง วะทะเน นิจจัง, ปะติฎฐาสิ คุณากะโร,
พระกุมารกัสสปเถระ ผู้แสวงหาคุณอันยิ่งใหญ่ ผู้มีวาทะอันวิจิตรไพเราะ ผู้ทำคุณประโยชน์ จงมาอยู่ที่ริมฝีปากของข้าพเจ้าเป็นนิจ

ปุณโณ อังคุลิมาโล จะ, อุปาลีนันทะสีวะลี, เถรา ปัญจะ อิเม ชาตา, นะลาเต ติละกา มะมะ,
พระปุณณะเถระ พระองคุลิมาลเถระ พระอุปาลีเถระ พระนันทเถระ พระสีวลีเถระ 5 องค์เหล่านี้ จงเป็นเจิม (จุดแต้มที่หน้าผากอย่างคนอินเดีย) ที่หน้าผากของข้าพเจ้า

เสสาสีติ มะหาเถรา, วิชิตา ชินะสาวะกา, เอตาสีติ มะหาเถรา, ชิตะวันโต ชิโนระสา, ชะลันตา สีละเตเชนะ, อังคะมังเคสุ สัณฐิตา,
พระเถระที่เหลือ ซึ่งชนะข้าศึกคือ กิเลสแล้ว ผู้เป็นสาวกของพระชินสัมมาสัมพุทธเจ้า มี 80 รูป ขออัญเชิญพระเถระเหล่านั้น ทั้ง 80 รูป ผู้มีชัยชนะต่อข้าศึกคือ กิเลส (ชนะใจตนเอง)
ผู้เป็นโอรสของพระชินสัมมาสัมพุทธเจ้า จงประดิษฐาน ณ อวัยวะใหญ่น้อยของข้าพเจ้า

ระตะนัง ปุระโต อาสิ, ทักขิเณ เมตตะสุตตะกัง, ธะชัคคัง ปัจฉะโต อาสิ, วาเม อังคุลิมาละกัง,
พระรัตนตรัย จงอยู่เบื้องหน้าของข้าพเจ้า, พระเมตตสูตร จงอยู่เบื้องขวาของข้าพเจ้า, พระธชัคสูตร จงอยู่เบื้องหลังของข้าพเจ้า, พระอังคุลิมาลสูตร จงอยู่เบื้องซ้ายของข้าพเจ้า

ขันธะโมระปะริตตัญจะ, อาฎานาฎิยะสุตตะกัง, อากาเส ฉะทะนัง อาสิ, เสสา ปาการะสัณฐิตา,
พระขันธปริตร จงเป็นผนังกั้นเบื้องบนอากาศของข้าพเจ้า
ส่วนพระธรรมแปดหมื่นสี่พันพระธรรมขันธ์ที่เหลือ จงสถิตอยู่รอบๆ ข้าพเจ้า

ชินาณาวะระสังยุตตา, สัตตัปปาการะลังกะตา, วาตะปิตตาทิสัญชาตา, พาหิรัชฌัตตุปัททะวา,
พระธรรมขันธ์ทั้งหลาย ประกอบด้วย ศีลาทิคุณอันประเสริฐ ซึ่งเป็นอำนาจของพระชินเจ้า จงมาประดับเป็นอลังการเหมือนกำแพง 7 ชั้น ป้องกันจากอุปัทวันตรายทั้งภายนอกและภายใน อันเกิดจากสมุฎฐานคือ ลม และสมุฎฐานคือ ดี เป็นต้น

อะเสสา วินะยัง ยันตุ, อะนันตะชินะเตชะสา, วะสะโต เม สะกิจเจนะ, สะทา สัมพุทธะปัญชะเร
โรคที่เหลือทั้งหลาย จงถึงซึ่งการกำจัดไป ด้วยเดชแห่งพระชินสัมมาสัมพุทธเจ้า ผู้มีพระคุณหาที่สิ้นสุดไม่ได้ ตลอดเวลาที่ข้าพเจ้ายังมีกิจภายในกรงเล็บแห่งคุณ มีศีล เป็นต้น แห่งพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น

ชินะปัญชะระมัชฌัมหิ, วิหะรันตัง มะฮีตะเล, สะทา ปาเลนตุ มัง สัพเพ, เต มะหาปุริสาสะภา
ขอพระมหาบุรุษผู้องอาจแกล้วกล้าเหล่านั้น จงเลี้ยงรักษาซึ่งข้าพเจ้า ผู้อยู่บนผืนแผ่นดินในท่ามกลางแห่งกรงเล็บแห่งคุณ มีศีล เป็นต้น แห่งพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น

อิจเจวะมันโต สุคุตโต สุรักโข, ชินานุภาเวนะ ชิตุปัททะโว, ธัมมานุภาเวนะ ชิตาริสังโค, สังฆานุภาเวนะ ชิตันตะราโย, สัธธัมมานุภาวะปาลิโต จะรามิ ชินะปัญชะเรติฯ
เป็นอันว่า ข้าพเจ้ามีการคุ้มครองดีแล้ว มีการรักษาดีแล้ว เป็นผู้มีอุบัติเหตุเภทภัย อันพระชินสัมมาสัมพุทธเจ้ากำจัดแล้ว
ข้าพเจ้าเป็นผู้มีกิเลสเครื่องข้อง (กิเลสเครื่องเกาะเกี่ยว, กิเลสเครื่องผูกพัน, กิเลสเครื่องผูกโยง) อันเป็นเหมือนข้าศึก ถูกอานุภาพพระธรรมกำจัดแล้ว
ข้าพเจ้าเป็นผู้มีอันตราย ถูกอานุภาพพระสงฆ์กำจัดแล้ว
เป็นผู้อันอานุภาพแห่งพระสัทธรรมอภิบาลรักษาแล้วในกรงเล็บแห่งศีลาทิคุณของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ด้วยประการฉะนี้แล

จากคุณ : ซ้อสี่ค่ะ (คิมิเอะ-จัง) - [ 13 มี.ค. 48 08:19:35 ]

ความคิดเห็นที่ 18

บทสวดมนต์ มหาสติปัฏฐานสูตร (พร้อมคำแปล)

..................................

เอกายะโน อะยัง ภิกขะเว มัคโค สัมมะทักขาโต
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ทางนี้เป็นทางไปอันเอก (เป็นที่ไปของบุคคลผู้เดียว เป็นที่ไปแห่งเดียว)

สัตตานัง วิสุทธิยา
เพื่อความบริสุทธิ์ หมดจดของสัตว์ทั้งหลาย

โสกะปะริเทวานัง สะมะติกกะมายะ
เพื่อความก้าวล่วง ซึ่งความโศก และความร่ำไรรำพัน

ทุกขะโทมะนัสสานัง อัตถังคะมายะ
เพื่อความดับไปแห่งทุกข์และโทมนัส (ความเสียใจ ทุกข์ใจ)

ญายัสสะ อธิคะมายะ
เพื่อบรรลุธรรมที่ควรรู้ (ธรรมที่ถูก คือ อริยมรรค)

นิพพานัสสะ สัจฉิกิริยายะ
เพื่อกระทำพระนิพพานให้แจ้ง

ยะทิทัง จัตตาโร สะติปัฏฐานา
ทางนี้ คือ สติปัฏฐาน (ธรรมเป็นที่ตั้งแห่งสติ) มี 4 อย่าง

กะตะเม จัตตาโรฯ
ก็สติปัฏฐาน 4 อย่างนั้น คืออะไรบ้าง

อิธะ ภิกขะเว ภิกขุ กาเย กายานุปัสสี วิหะระติ
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อมพิจารณาเห็นกายในกายเนือง ๆ อยู่

อาตาปี สัมปะชาโน สติมา
มีความเพียรเผากิเลสให้เร่าร้อน มีสัมปชัญญะ คือ ความรู้สึกตัว มีสติ คือ ความระลึกได้

วิเนยยะ โลเก อะภิชฌาโทมะนัสสัง
พึงนำอภิชฌา คือ ความยินดี และโทมนัส คือ ความยินร้าย ในโลกเสียให้พินาศ

เวทะนาสุ เวทะนานุปัสสี วิหะระติ
เธอย่อมพิจารณาเห็นเวทนาในเวทนาเนือง ๆ อยู่

อาตาปี สัมปะชาโน สติมา
มีความเพียรเผากิเลสให้เร่าร้อน มีสัมปชัญญะ คือ ความรู้สึกตัว มีสติ คือ ความระลึกได้

วิเนยยะ โลเก อะภิชฌาโทมะนัสสัง
พึงนำอภิชฌา คือ ความยินดี และโทมนัส คือ ความยินร้าย ในโลกเสียให้พินาศ

จิตเต จิตตานุปัสสี วิหะระติ
เธอย่อมพิจารณาเห็นจิตในจิตเนือง ๆ อยู่

อาตาปี สัมปะชาโน สติมา
มีความเพียรเผากิเลสให้เร่าร้อน มีสัมปชัญญะ คือ ความรู้สึกตัว มีสติ คือ ความระลึกได้

วิเนยยะ โลเก อะภิชฌาโทมะนัสสัง
พึงนำอภิชฌา คือ ความยินดี และโทมนัส คือ ความยินร้าย ในโลกเสียให้พินาศ

ธัมเมสุ ธัมมานุปัสสี วิหะระติ
เธอย่อมพิจารณาเห็นธรรมในธรรมเนือง ๆ อยู่

อาตาปี สัมปะชาโน สติมา
มีความเพียรเผากิเลสให้เร่าร้อน มีสัมปชัญญะ คือ ความรู้สึกตัว มีสติ คือ ความระลึกได้

วิเนยยะ โลเก อะภิชฌาโทมะนัสสัง
พึงนำอภิชฌา คือ ความยินดี และโทมนัส คือ ความยินร้าย ในโลกเสียให้พินาศ

* กะถัญจะ ภิกขุ กาเย กายานุปัสสี วิหะระติ
ภิกษุย่อมพิจารณา เห็นกายในกายเนือง ๆ อยู่เป็นอย่างไรเล่า

อิธะ ภิกขุ อัชฌัตตัง วา กาเย กายานุปัสสี วิหะระติ
ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อมพิจารณาเห็นกายในกาย อันเป็นภายในบ้าง

พะหิทธา วา กาเย กายานุปัสสี วิหะระติ
ย่อมพิจารณาเห็นกายในกาย อันเป็นภายนอกบ้าง

อัชฌัตตะพะหิทธา วา กาเย กายานุปัสสี วิหะระติ
ย่อมพิจารณาเห็นกายในกาย ทั้งภายในภายนอกบ้าง

สะมุทะยะธัมมานุปัสสี วา กายัสมิง วิหะระติ
ย่อมพิจารณาเห็นธรรม คือความเกิดขึ้นในกายบ้าง

วะยะธัมมานุปัสสี วา กายัสมิง วิหะระติ
ย่อมพิจารณาเห็นธรรม คือความเสื่อมไปในกายบ้าง

สะมุทะยะวะยะธัมมานุปัสสี วา กายัสมิง วิหะระติ
ย่อมพิจารณาเห็นธรรม คือทั้งความเกิดขึ้นทั้งความเสื่อมไปในกายบ้าง

อัตถิ กาโยติ วา ปะนัสสะ สะติปัจจุปัฏฐิตา โหติ
ก็หรือการระลึกว่ากายมีอยู่ เข้าไปตั้งอยู่เฉพาะหน้าแก่เธอนั้น

ยาวะเทวะ ญาณะมัตตายะ ปะฏิสสะติมัตตายะ
แต่เพียงสักว่าเป็นที่ให้เกิดความหยั่งรู้ (ญาณ) แต่เพียงสักว่าเป็นที่อาศัยระลึก (สติ) เท่านั้น

อะนิสสิโต จะ วิหะระติ นะ จะ กิญจิ โลเก อุปาทิยะติ
ที่แท้แล้วตัณหาและทิฏฐิย่อมไม่อาจอาศัยเกิดที่ใจของเธอได้ เธอย่อมไม่ยึดถืออะไร ๆ ในโลกด้วย

เอวัง โข ภิกขุ กาเย กายานุปัสสี วิหะระติ
ดูกร ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นกายในกายเนือง ๆ อยู่ เป็นดังนี้

* กะถัญจะ ภิกขุ เวทนาสุ เวทะนานุปัสสี วิหะระติ
ภิกษุย่อมพิจารณา เห็นเวทนาในเวทนาเนือง ๆ อยู่เป็นอย่างไรเล่า

อิธะ ภิกขุ อัชฌัตตัง วา เวทนาสุ เวทะนานุปัสสี วิหะระติ
ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อมพิจารณาเห็นเวทนาในเวทนา อันเป็นภายในบ้าง

พะหิทธา วา เวทนาสุ เวทะนานุปัสสี วิหะระติ
ย่อมพิจารณาเห็นเวทนาในเวทนาอันเป็นภายนอกบ้าง

อัชฌัตตะพะหิทธา วา เวทนาสุ เวทะนานุปัสสี วิหะระติ
ย่อมพิจารณาเห็นเวทนาในเวทนา ทั้งภายในภายนอกบ้าง

สะมุทะยะธัมมานุปัสสี วา เวทะนาสุ วิหะระติ
ย่อมพิจารณาเห็นธรรม คือความเกิดขึ้นของเวทนา (ความรู้สึก) บ้าง

วะยะธัมมานุปัสสี วา เวทนาสุ วิหะระติ
ย่อมพิจารณาเห็นธรรม คือความเสื่อมไปของเวทนา (ความรู้สึก) บ้าง

สะมุทะยะวะยะธัมมานุปัสสี วา เวทนาสุ วิหะระติ
ย่อมพิจารณาเห็นธรรม คือทั้งความเกิดขึ้นทั้งความเสื่อมไปของเวทนาบ้าง

อัตถิ เวทะนาติ วา ปะนัสสะ สะติปัจจุปัฏฐิตา โหติ
ก็หรือการระลึกว่า ความรู้สึก (เวทนา) มีอยู่ เข้าไปตั้งอยู่เฉพาะหน้าแก่เธอนั้น

ยาวะเทวะ ญาณะมัตตายะ ปะฏิสสะติมัตตายะ
แต่เพียงสักว่าเป็นที่ให้เกิดความหยั่งรู้ (ญาณ) แต่เพียงสักว่าเป็นที่อาศัยระลึก (สติ) เท่านั้น

อะนิสสิโต จะ วิหะระติ นะ จะ กิญจิ โลเก อุปาทิยะติ
ที่แท้แล้วตัณหาและทิฏฐิย่อมไม่อาจอาศัยเกิดที่ใจของเธอได้ เธอย่อมไม่ยึดถืออะไร ๆ ในโลกด้วย

เอวัง โข ภิกขุ เวทนาสุ เวทะนานุปัสสี วิหะระติ
ดูกร ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นเวทนาในเวทนาเนือง ๆ อยู่ เป็นดังนี้

* กะถัญจะ ภิกขุ จิตเต จิตตานุปัสสี วิหะระติ
ภิกษุย่อมพิจารณา เห็นจิตในจิตเนือง ๆ อยู่เป็นอย่างไรเล่า

อิธะ ภิกขุ อัชฌัตตัง วา จิตเต จิตตานุปัสสี วิหะระติ
ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อมพิจารณาเห็นจิตในจิต อันเป็นภายในบ้าง

พะหิทธา วา จิตเต จิตตานุปัสสี วิหะระติ
ย่อมพิจารณาเห็นจิตในจิตอันเป็นภายนอกบ้าง

อัชฌัตตะพะหิทธา วา จิตเต จิตตานุปัสสี วิหะระติ
ย่อมพิจารณาเห็นจิตในจิต ทั้งภายในภายนอกบ้าง

สะมุทะยะธัมมานุปัสสี วา จิตัสมิง วิหะระติ
ย่อมพิจารณาเห็นธรรม คือความเกิดขึ้นในจิตบ้าง

วะยะธัมมานุปัสสี วา จิตัสมิง วิหะระติ
ย่อมพิจารณาเห็นธรรม คือความเสื่อม-ดับไปของจิตบ้าง

สะมุทะยะวะยะธัมมานุปัสสี วา จิตัสมิง วิหะระติ
ย่อมพิจารณาเห็นธรรม คือทั้งความเกิดขึ้นและความดับไปของเวทนาบ้าง

อัตถิ จิตตันติ วา ปะนัสสะ สะติปัจจุปัฏฐิตา โหติ
ก็หรือสติการระลึกว่าจิตมีอยู่ เข้าไปตั้งอยู่เฉพาะหน้าแก่เธอนั้น

ยาวะเทวะ ญาณะมัตตายะ ปะฏิสสะติมัตตายะ
แต่เพียงสักว่าเป็นที่ให้เกิดความหยั่งรู้ (ญาณ) แต่เพียงสักว่าเป็นที่อาศัยระลึก (สติ) เท่านั้น

อะนิสสิโต จะ วิหะระติ นะ จะ กิญจิ โลเก อุปาทิยะติ
ที่แท้แล้วตัณหาและทิฏฐิย่อมไม่อาจอาศัยเกิดที่ใจของเธอได้ เธอย่อมไม่ยึดถืออะไร ๆ ในโลกด้วย

เอวัง โข ภิกขุ จิเต จิตตานุปัสสี วิหะระติ
ดูกร ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นจิตในจิตเนือง ๆ อยู่ เป็นดังนี้

* กะถัญจะ ภิกขุ ธัมเมสุ ธัมมานุปัสสี วิหะระติ
ภิกษุย่อมพิจารณา เห็นธรรมในธรรมเนือง ๆ อยู่เป็นอย่างไรเล่า

อิธะ ภิกขุ อัชฌัตตัง วา ธัมเมสุ ธัมมานุปัสสี วิหะระติ
ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อมพิจารณาเห็นธรรมในธรรม อันเป็นภายในบ้าง

พะหิทธา วา ธัมเมสุ ธัมมานุปัสสี วิหะระติ
ย่อมพิจารณาเห็นธรรมในธรรม อันเป็นภายนอกบ้าง

อัชฌัตตะพะหิทธา วา ธัมเมสุ ธัมมานุปัสสี วิหะระติ
ย่อมพิจารณาเห็นธรรมในธรรม อันเป็นทั้งภายในทั้งภายนอกบ้าง

สะมุทะยะธัมมานุปัสสี วา ธัมเมสุ วิหะระติ
ย่อมพิจารณาเห็นธรรม คือความเกิดขึ้นของธรรมบ้าง

วะยะธัมมานุปัสสี วา ธัมเมสุ วิหะระติ
ย่อมพิจารณาเห็นธรรม คือความเสื่อม-ดับไปของธรรมบ้าง

สะมุทะยะวะยะธัมมานุปัสสี วา ธัมเมสุ วิหะระติ
ย่อมพิจารณาเห็นธรรม คือทั้งความเกิดขึ้น ทั้งความเสื่อม-ดับไปของธรรมบ้าง

อัตถิ ธัมมาติ วา ปะนัสสะ สะติปัจจุปัฏฐิตา โหติ
ก็หรือสติการระลึกว่าธรรมมีอยู่ เข้าไปตั้งอยู่เฉพาะหน้าแก่เธอนั้น

ยาวะเทวะ ญาณะมัตตายะ ปะฏิสสะติมัตตายะ
แต่เพียงสักว่าเป็นที่ให้เกิดความหยั่งรู้ (ญาณ) แต่เพียงสักว่าเป็นที่อาศัยระลึก (สติ) เท่านั้น

อะนิสสิโต จะ วิหะระติ นะ จะ กิญจิ โลเก อุปาทิยะติ
ที่แท้แล้วตัณหาและทิฏฐิย่อมไม่อาจอาศัยเกิดที่ใจของเธอได้ เธอย่อมไม่ยึดถืออะไร ๆ ในโลกด้วย

เอวัง โข ภิกขุ ธัมเมสุ ธัมมานุปัสสี วิหะระติ
ดูกร ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นธรรมในธรรมเนือง ๆ อยู่ เป็นดังนี้

* อะยัง โข เตนะ ภะคะวะตา ชานะตา ปัสสะตา อะระหะตาสัมมาสัมพุทเธนะ
อันนี้ พระผู้มีพระภาคเจ้าผู้รู้ ผู้เป็นอรหันต์สัมมาสัมพุทธเจ้า ได้ตรัสไว้ว่า

เอกายะโน มัคโค สัมมะทักขาโต
ดูกร ภิกษุทั้งหลาย ทางนี้เป็นทางสายเดียว เป็นทางไปอันเอก

สัตตานัง วิสุทธิยา
เพื่อความบริสุทธิ์หมดจด ของสัตว์ทั้งหลาย

โสกะปะริเทวานัง สะมะติกกะมายะ
เพื่อความก้าวล่วงเสีย ซึ่งความโศกและความร่ำไรรำพัน

ทุกขะโทมะนัสสานัง อัตถังคะมายะ
เพื่อความดับไปแห่งทุกข์และโทมนัส (เสียใจ)

ญายัสสะ อะธิคะมายะ
เพื่อบรรลุธรรมที่ควรรู้ (อริยมรรค-อริยผล)

นิพพานัสสะ สัจฉิกิริยายะ
เพื่อกระทำพระนิพพานให้แจ้ง

ยะทิทัง จัตตาโร สะติปัฏฐานาติ
ทางนี้คือ สติปัฏฐาน 4 (ฐานที่ตั้งแห่งการระลึกรู้ คือ สติ มี 4 อย่าง)

* เอกายะนัง ชาติชะยันตะทัสสี
พระพุทธเจ้าผู้ทรงมีปกติเห็นที่สุดแห่งการเวียนเกิดเวียนตาย

มัคคัง ปะชานาติ หิตานุกัมปิ
ผู้ทรงมีความอนุเคราะห์เกื้อกูล ทรงรู้แจ้งชัดทางอันเอกที่มุ่งสู่ความพ้นทุกข์

เอเตนะ มัคเคนะ ตะริงสุ ปุพเพ
พระพุทธเจ้าทั้งหลายในปางก่อน ก็ทรงข้ามพ้นห้วงทุกข์ไปแล้วด้วยทางนี้

ตะริสสะเร เจวะ ตะรันติ โจฆันติ
ต่อไปในอนาคต และแม้ปัจจุบันนี้ก็ทรงข้ามพ้นห้วงทุกข์ไปด้วยทางนี้เช่นกัน.

.....................................

บทนี้คุณpattarav เป็นผู้พิมพ์

จากคุณ : ไร้แก่นสาร - [ 17 มี.ค. 48 13:06:05 ]