เธอไม่โทรหาผม สักพักแล้ว สำหรับคนที่เคยคุยกันทุกวัน และคนที่เคยโทรหาผมวันละหลายครั้งๆ มันทำให้ผมรู้สึกว่า " ยังไม่ชิน"
ผมได้แต่เข้าใจ ว่าเธอไม่ว่าง และผมควรเข้าใจว่าเธอไม่ว่าง
อีกอย่างคือเธอไม่ได้เติมเงินโทรศัพท์
เธอไม่ส่งข้อความหาผมสักพักแล้ว.........
.มันเป็นเรื่องยากที่เราจะเปิดข้อความเก่าๆ ขึ้นมาอ่าน
เรารู้สึกดีและยิ้มไปกับมัน .....
แต่อีกใจนึงเรากลับคิดว่า ทำไม มันไม่ใช่ข้อความที่ส่งมา
เมื่อสองนาทีก่อนกันนะ
เธอเริ่มมีเวลาคุยกับผมน้อยลง เป็นเพราะว่าผมมีงานที่ต้องทำและเธอก็ต้องช่วยพ่อเธอ แต่ผมชอบแอบเอาเวลาว่างงานโทรหาเธอ
ซึ่งก็บ่อยที่เธอจะไม่รับ หรือลืมโทรศัพท์ไว้ที่ไหนสักแห่งในบ้าน
ผมไม่อยากจะคิดว่า " เธอเปลี่ยนไป" แต่ผมก็หยุดความคิดนั้นไม่ได้ มันเป็นเรื่องเศร้าที่เราทำได้เพียงแค่คิด และความคิดนั้นมันก็กัดกร่อนใจเรา เสมอ

....แต่....

เธอ..เคยโทรหาผมทุกวัน วันละหลายครั้ง
เธอ..คอยแบ่งเบา ความเหงา ที่ติดตัวผม มาตลอด
ให้มันเบาบางลง
เธอ...ทำให้ผมเชื่อว่า ผมจะสามารถทำอะไรก็ได้บนโลกใบนี้ เธอ........คอยช่วยเหลือผมในเวลาที่ผมลำบาก
เธอ........เคยเอายากับน้ำมายื่นกึ่งบังคับให้ผมกิน เวลาที่ผมไม่สบาย เธอ.......เคยแปรงฟันให้ผม ( เพราะผมอ้อนเธอ)
เธอ......คอยหั่นผักให้ผมเวลาที่ผมจะทำกับข้าว
เธอ....คอยกอดผม เวลานอน และห่มผ้าให้ผม เวลาที่ผมหนาว
และหอมแก้มผม เวลาที่ผมอยากให้หอม

ผมอยากซื้อรองเท้า อยากซื้อเสื้อผ้าให้เธอใส่ เธอปฏิเสธและให้เหตุผลว่าเปลืองเงิน มันก็จริงของเธอ ผมมันคนจน
ยังต้องทำงาน ยังต้องเอาเงินไปใช้อย่างอื่น
เราได้เรียนรู้กัน ผูกพันกัน จนเธอเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของผม ผมยังคงเก็บข้อความของเธอไว้ในโทรศัพท์
และเปิดออกมาอ่านบ่อยๆ

ผมไม่เคยปล่อยให้จดหมายของเธอ วางไว้บนหัวเตียงนานๆ
เพราะผมจำเป็นต้องหยิบมันขึ้นมาอ่านก่อนนอนทุกครั้ง ...

ช่วงเวลาที่ผมได้อยู่กับเธอ
กินข้าว เล่นเกมส์ ดูหนัง ทำกับข้าว ขายของ
มันก็ไม่ใช่ว่าจะมีแต่ความสุขเสมอไป บางทีเราก็เถียงกัน งอนกัน ส่วนใหญ่ผมจะเป็นฝ่ายน้อยใจเธอ
จะว่าไปผมว่าการที่คนรักกันทะเลาะกันบ้าง ก็น่าจะ
ทำให้เราเข้าใจกันมากขึ้น ต่างคนก็ต่างที่มา เติบโตมาแตกต่าง
มาเจอกันอีกทีก็ตอนที่โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว
มันก็ต้องมีสักเรื่องนอกเหนือไปจากหัวใจ ที่ไม่ตรงกันบ้าง
ผมเข้าใจ และผมก็เลือกแล้ว ที่จะรักเธอ

ถึงมันจะมีอย่างอื่นนอกเหนือไปจากความสุขเจือปนมา
ผมก็ยังรู้สึกดีทุกครั้ง ที่อยู่กับเธอ
เธอจะรู้มั้ย ถึงเธอจะยืนอยู่ตรงหน้าผมแค่นี้ ผมยังคิดถึงเธอเลย

ผมเป็นคนขี้เหงา ตอนเด็กๆ ก็เป็นเด็กขี้เหงา
แต่พยายามเก็บความเหงา ตัวเองไว้
และหาลักษณะอื่น มาห่อหุ้มตัวเอง
ผมรู้ว่าผมต้องการผู้หญิงแบบไหน
ผมรู้ว่าผมต้องการใครสักคน ที่จะคอยยิ้มให้ผม
เวลาที่ผมเศร้า
ใครสักคน ที่จะคอยกอดผม เวลานอน
ใครสักคนที่จะมาเปลี่ยนคืนวันที่ว่างเปล่า ให้มันมีสีสัน
ถึงแม้ว่าสีสันนั้นจะหมายถึง การที่ชีวิต ผมยุ่งขึ้น
แต่มันก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย ไม่ใช่เหรอ ?
ผมอยู่คนเดียวมานาน นานแสนนาน นานตราบเท่าที่ผมจะเกิดมา การที่มีใครสักคนเข้ามาในชีวิตคุณและ

ทำให้คุณยิ้มได้ ทำให้คุณรู้สึกไม่เดียวดายอีกต่อไป
นั่นเป็นเรื่องที่ดีนะ ผมสัมผัสสิ่งดีดี นั้นแล้ว แต่ปัญหาคือ
ถ้าผมสัมผัสมันมากเกินไป มันก็อาจจทำให้ผมกลับไปเป็นคนเดิม อย่างที่เคยเป็นมาได้ยากขึ้น
ผมหมายถึง ไอ้คนขี้เหงา ที่มันชอบอ่านหนังสือ
และเกลียดไฟในบ้านสีตกอย่างแรง นั่นล่ะผม

ผมเติบโตมาแบบเหงาๆ ผมไม่รู้จะบอกเธออย่างไร
ว่าผมเป็นคนแบบนี้ บางทีเธออาจจะรู้ แล้วก็ได้
เห็นใจผมเถอะ ผมแค่ยังไม่ชิน ยังไม่ชินกับการไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเธอ แค่ยังไม่ชินกับการไม่ได้อ่านข้อความของเธอ
ยังไม่ชินกับการที่ต้องคิดถึงใครสักคนมากๆ

ผมยอมรับว่าเคยมีเรื่องที่ทำให้เธอเบื่อ ผมรู้สึกว่าเธอเบื่อนะ
มันก็ไม่มีอะไรหรอก แค่ผม พูด คล้ายๆ กับที่ผม เขียน เนี่ยแหละ ผมพูดไปหลายครั้งมาก แต่ผมก็ไม่รู้ว่าเธอเข้าใจมั้ย

ผมแค่ยังไม่ชิน .... แต่ไม่ได้หมายความว่าผมไม่เข้าใจ เธอ

ผมเคยบอกเธอไปว่า

ต่างคนต่างมีอะไรต้องไปทำ
แต่ยังไงก็อย่าให้รักเรามันน้อยลงไปนะ

ไม่มีวันไหนที่ผมไม่คิดถึงเธอ

ใครก็ได้ เอาแฟนผมคนเดิมกลับมาที

อุปสรรคทั้งหลาย เข้าใจนะ
ว่าอยาก ทดสอบ อยากพิสูจน์ อยากวัด
ค่าของความรัก อยากรู้ว่าเราจะอดทนกับมันได้มั้ย

แต่อย่าเพิ่งมาตอนนี้ได้มั้ย

อุปสรรคไม่เคยถามผม ไม่เคยถามใคร
นึกจะมาก็มา แต่เวลาไป ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไปแฮะ

ผมเกลียดอุปสรรคมาก
ทั้งอุปสรรคในใจผม และอุปสรรคในใจเธอ

ผมจะรอดูว่า ความรักของผม จะผ่านพ้นมันไปได้มั้ย ?



ผมคิดถึงเธอมาก .....

ผมไม่รู้จะเขียนอะไรแล้ว ..