 |
สาธุ ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,ขอให้ชีวิตดีขึ้นกว่านี้อีกเถอะ
เหนื่อยจังเลย ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วไปทำเวรกรรมไรไว้ ชีวิตถึงได้เป็นอย่างนี้
ขอระบายนิดนึงนะคะ คนที่ได้อ่านแล้วอย่าเครียดตามล่ะ ไม่ดีนะ
ตอนนี้ครอบครัวเกิดเหตุการณ์แปลกๆ (ไม่รู้ว่ากว่าจะพิมพ์เสร็จจะหมดทิชชู่ไปกี่แผ่น)
มันเริ่มตั้งแต่อาการเจ็บป่วยของพ่อ ซึ่งเราไม่เคยคิดว่าพ่อจะเป็นโรคที่ร้ายแรงขนาดนี้ คือพ่อเป็นมะเร็งปอดค่ะ อยู่ในอาการที่เซลล์มะเร็งเริ่มแพร่กระจาย ส่งผลให้ตอนนี้พ่อปวดขามากอยู่ตลอดเวลาเนื่องจากเซลล์มะเร็งที่เบียดกระดูก แต่ทุกวันนี้พ่อยังเข้าใจว่าตัวเองเป็นโรคข้อเข่าเสื่อมบ้าง โรคกระดูกบ้าง ซึ่งหมอบอกว่าโอกาสหายไม่มี มีแต่ทำยังงัยให้อยู่กะเราได้นานๆ พ่อเริ่มที่จะเดินไม่ได้มาตั้งแต่เดือนกุมภาพันธ์ ณ ปัจจุบันนี้ขาพ่อลีบ เล็กลงมากๆ พร้อมทั้งผอมลงอย่างเห็นได้ชัด ตัวเราเองยังคงต้องทำงาน มีแต่แม่คนเดียวที่คอยดูแลพ่อ พร้อมทั้งขายอาหารตามสั่งและขายของชำไปด้วย จนกว่าเราเลิกงานแล้วจึงมาช่วยขาย
เมื่อไม่กี่วันมานี้ เหตุการณ์ไม่ดีก็เกิดขึ้นกับที่บ้านอีก แม่เกิดอุบัติเหตุคือขวดน้ำอัดลมที่นำมาแช่ตู้เย็นเกิดระเบิด เศษแก้วกระเด็นใส่ตา ทำให้ตาซ้ายกระจกตาแตก ประสาทตาขาด ม่านตาขาด ต้องทำการผ่าตัด และหมอบอกว่าโอกาสที่จะกลับมามองเห็นแบบชัดร้อยเปอร์เซนต์คงไม่มี ปัจจุบันยังคงพักรักษาตัวอยู่ที่ ร.พ. ราชวิถี ซึ่งหมอยังคงต้องรอดูอาการและต้องทำการฉีดยากันบาดทะยักให้ครบ ยังให้กลับบ้านไม่ได้
ก่อนหน้าที่จะเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น แม่ทำกับข้าวให้พ่อกิน แต่พ่อไม่กินแต่กลับนั่งมองขาตัวเองแล้วร้องไห้ แม่ก็ได้แต่นั่งปลอบ (อันนี้แม่เล่าให้ฟังภายหลังจากเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น) ภายหลังจากเกิดเหตุการณ์นี้กับแม่ พ่อเป็นคนโทรตามเราให้รีบกลับมา ยังนั่งทำงานไม่ถึงชั่วโมงก็ต้องรีบนั่งแทกซี่กลับมา
ทุกวันนี้จำเป็นต้องลางานมาเพื่อดูแลพ่อกับแม่คือ จะต้องดูแลอาหารให้พ่อทั้งมื้อเช้าและกลางวันเนื่องจากพ่อเดินไม่ไหว ทำงานบ้านรวมถึงเปิดร้านให้เสร็จ จนช่วงประมาณบ่ายก็ต้องเข้าโรงพยาบาลเพื่อดูแลแม่อีก แล้วต้องรีบกลับมาบ้านเพื่อทำอาหารเย็นให้พ่อทาน แล้วก็เปิดร้านขายของต่อ ซึงเราจะปิดร้านประมาณห้าทุ่มถึงเที่ยงคืน
หลายคนคงจะงงว่าไม่มีคนช่วยหรือ ? ทำไมทำอยู่คนเดียว ?
มีน้องชายค่ะ เป็นทหารเกณฑ์ แต่ ณ ปัจจุบันมีเมียแล้ว น้องอายุน้อยกว่าเราสองปี น้องได้ฝึกเสร็จและลามาช่วงสงกรานต์แต่ปัจจุบันไม่กลับไปเป็นทหารอีก (หนีทหารนั่นเอง) เค้าให้เหตุผลวาไม่อยากไปแล้วเนื่องจากเป็นห่วงพ่อ อยากดูแลพ่อ แต่เชื่อมั๊ยว่าทุกวันนี้เค้าหายไปอยู่ที่บ้านเมียเค้า ไม่เคยมาดูแลพ่อเลย บอกให้กลับไปทหารก็ไม่ยอมไป แม้กระทั่งเกิดเหตุกับแม่เค้าก็มาแค่ครั้งเดียวแล้วก็ไม่มาอีกเลย ไม่เคยเข้าบ้านมาช่วยขายของ หรือคอยดูแลพ่อ หาอาหารให้เค้า วันที่เกิดเหตุกับแม่ครั้งแรก เค้ามากับเมียเค้าโดยที่เดินเถียงกันมาตลอดทาง เนื่องจากคิดว่าเมียเค้าคงไม่อยากมามั๊ง
ไม่เข้าใจ ครอบครัวเราดีกะเค้ามาก เค้าเคยมาช่วยขายของที่บ้าน ตอนที่น้องไปเป็นทหารใหม่ๆ กว่าจะตื่นประมาณสิบโมง สิบเอ็ดโมง แม่ไม่เคยว่าคิดว่าตอนช่วยขายของคงจะเม้มเงินไปเยอะเหมือนกัน ที่เรายอมให้อยู่บ้านเพราะเราต้องทำงานอยากหาคนช่วยแบ่งเบาภาระแม่บ้าง
ทุกวันนี้ไม่คิดว่าเค้าจะใจดำขนาดนี้ คิดเสมอว่าทำไมแม่เลี้ยงเค้ามายี่สิบกว่าปีไม่เคยมีความหมายกะเค้าเลยเหรอ เลี้ยงมาจนตัวโตจนกระทั่งสามารถกอดคนอื่นได้ โดยทุกวันนี้ไม่มีแม้แต่จะมาดูแม่ หรือกอดแม่
ทุกวันนี้ยอมรับว่าท้อมาก แต่ไม่เคยยอมแพ้
เราจะต้องผ่านมันไปให้ได้นะ ป๊านะ แม่นะ
ลูกคนนี้จะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด
ลูกเชื่อว่าฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ
ลูกจะทำให้ดีที่สุด
จากคุณ :
เล็กยำไม่งอก 
- [
9 พ.ค. 52 21:54:14
]
|
|
|
|
|
|
