ก่อนอื่นต้องสวัสดีทุกคนครับ ผมเป็นน้องใหม่เว็บนี้ ผมไม่รู้จะเล่นตรงไหน เข้าตรงไหนแต่วันนี้ผมอยู่ดีดีก็ไม่ค่อยสบายใจ และรู้สึกปลงกะชีวิตที่เป็นอยู่ครับ ผมไม่รู้หรอกว่าจะมาเขียนบอกทำไม แต่อย่างน้อย พวกคุณๆพี่ๆน้องๆที่อ่านอยู่ อาจจะมีความคิดเห็นที่ดี ที่ผมนึกไม่ถึงในแง่มุมนั้นก็เป็นไปได้
ก่อนอื่น ผมต้องพูดตรงๆว่าผมเป็นเกย์นะครับ แต่ผมก็ไม่ได้ประกาศบอกใคร แต่คิดว่าเพื่อนๆและคนอื่นพอจะรู้หากสนิทกับผมไปสักพักนึงและ แม้ผมเดือนกันยานี้จะครบอายุ24ปี แต่ผมก็ยังไม่เคยมีอะไรกับใคร หรือคบใครในโลกความจริงสักที
ใช่ครับ ผมคุย และมีความคิด ความสัมพันธ์กับคนในเน็ต ก็คือโลกไซเบอร์นั่นเอง
ด้วยความที่ว่าผมเป้นเด็กที่ตั้งใจเรียน และเรียนอยู่ในระดับดีระดับหนึ่ง จึงสอบได้ทุนและมาเรียนต่างประเทศเป้นเวลา6ปีหลังจากเรียนม.ปลายจบ จุดเริ่มต้นก็คือตรงนี้แหละครับ
ผมเริ่มมาเน็ตเป็น และเริ่มเปิดตัวเองมากขึ้นว่ายอมรับตัวเองว่าเราเป้นเกย์ และผมก็คุยกับคนในเน็ตมากมาย ด้วยความที่ว่าผมเป้นคนหน้าตาที่ค่อนข้างดี ก็เลยมีผู้คนมากมายเข้ามาคุยด้วย แรกๆเป็นเอ็มเอสเอ็น และเมื่อไม่กี่ปีมานี้ก็มารู้จักกับแคมฟรอกนี่แหละครับ ผมเล่นมันมาได้3ปีได้แล้วมั้ง แรกๆสนุกตื่นตาตื่นใจกับมันมาก จนถึงตอนนี้ มันได้สร้างความประทับใจและรอยน้ำตาให้ผมได้ เล่นตอนมีที่เรามีกล้องเว็บแคม และในตอนนี้ผมกล้องพัง ไม่มีเว็บแคมเล่น มันเป็นอะไรที่ค่อนข้างตรงกันข้ามมากมาย มันสอนให้ผมรู้ว่า ความจริงใจมันมีในระบบเน็ตแน่นอนไหม ผมเสียแรงกาย แรงใจ เสียน้ำใจ ความจริงใจไปไม่รู้กี่ครั้ง และเหนื่อยมากๆกับการเริ่มต้นใหม่ ในปีหน้านี้ ผมก็จะจบการศึกษาแล้ว และผมก็จะกลับไทย แต่ผมก็ยังโสดและเหงาใจ เหมือนตอนมาต่างประเทศอยู่เหมือนเดิม ผมไม่ได้มาประกาศหาแฟน หรือมาสาธยายตนเอง โฆษณาตนเองหรอกครับ แต่บางทีมันก็สับสน ท้อแท้ เหนื่อยกับชีวิตมากๆ ถึงแม้จะมีเพื่อนบ้างในชีวิตประจำวันมาข้องแวะ แต่ความจริงใจ และจะหาเพื่อนที่ดี เพื่อนแท้สักคนมันยากมากครับ ด้วย งาน การบ้าน หรือเรื่องปัญหาส่วนตัวทางครอบครัวที่ไทย ทั้งปัญหาในในเน็ต มันทำให้ผมได้มาเขียนกระทู้ ระบายอยู่แบบนี้ไงครับ บางทีอาจเขียนสับสนไปบ้าง เพราะผมคิดไรได้ก็พิมพ์ไป หวังว่าคงไม่งงกันนะครับ
ผมรู้จักกับคนในแคมฟรอกคนนึง ที่ทำให้ผมลืมเขาไม่ลง มันเป็นเวลาแรกๆที่ผมรู้จักกับแคมฟรอก และผมก็รู้จักเขานี่แหละครับ เขาเป็นคนที่หน้าตาธรรมดาแต่ด้วยการทำผมกับการแต่งตัวทำให้เขาดูเท่ได้ เขาเรียนศิลปากร เรียนเกี่ยวกับดนตรีครับ เขาเก่งเครื่องดนตรีไทยมาก เขาเป้นหลายๆอย่าง ของจีน หรือ เครือ่งดนตรีต่างชาติ เขาก็เล่นเป็น เล่นเก่ง เ่ล่นเพราะด้วย มันทำให้ผมประทับใจ
ครั้งแรกที่เจอกัน ผมมีกล้องครับ เขาไม่มีกล้อง เขาเป็นคนเข้ามาทักผมก่อน ผมก็คุยไปด้วยธรรมดา ร่าเริง มีความสุขไป ใครมาทักก็ตอบกลับด้วย มาดีตอบดีครับ ส่วนใหญ่ก็คุยกะคนที่เห็นหน้าเห้นตากันในกล้องนั้นแหละครับ แต่คุยด้วยไม่นานก็หายไป ฉาบฉวย แต่กับเขาผมเรียกเขาว่า บ. แล้วกัน ผมชื่อฮ. ครับ ด้วยความที่มีคนเข้ามาคุยมากมายบางทีผมก็ตอบใครไม่ทันไปบ้าง แต่เป็นบางช่วงที่ผมว่าง ก็ทำให้ผมได้ตอบกลับเขาไปครับ เราคุยกันเหมือนสนิทกันมานาน คุยกันถูกปากถูกคอ คุยกันค่อนคืนทั้งที่ผมมีเรียนเช้า ผมก็คุยกันไปได้จนลืมเรือ่งเวลาไปเรื่อย เราคุยสนิท และเข้าใจกัน ผมเป็นคนพูดเปิดเผย และไม่โกหกด้วย เขาเลยประทับใจตรงนี้เราคุยกันแบบนี้อยุ่วันสองวัน และเขาก็กลับมาด้วยการมีกล้องครับ ทำให้ผมได้เห็นหน้าตาเขา ผมมีแอบตกใจ ด้วยว่าเขาเป็นคนที่หน้าตาไม่ขี้เหร่ ซึ่งตอนแรกผมคิดว่าเขาหน้าตาไม่ได้ดีอะไร มันทำให้ผมแปลกใจด้วยนิดนึง ผมเองก็ไม่ได้หน้าตาดีอะไรมาก แต่คงด้วยนิสัยของผมด้วยมั้ง ขณะที่บ.เองก็บอกว่า เขาคุยกะผมเขาก็ประทับใจ เรพาะคนส่วนมากที่มีกล้อง จะไม่ยอมคุยกะใครที่ไม่เห็นหน้าตาและไม่มีกลอ้งแบบเขา ด้วยเหตุนี้เราจึงประทับใจกันทั้งสองฝ่าย
ผมเริ่มมีเบอร์โทรศัพท์เขา และคุยกันผ่าเน็ต หรือเปิดไมโครโฟนคุยกันทุกคืนๆ ถามว่าวันน้ไปทำไรมา เรื่อยเปื่อยเป้นประจำ บอกลเ่าเรื่องราว ปรึกษากัน ผมจึงใส่ความจริงใจและจริงจังไปเต็มๆที่เขา และเขาก็ขอคบกันเป็นแฟน ซึ่งผมก็ตกลงครับ ถึงแม้จะเป็นแค่ในเน็ตแต่ผมก็รักษาสัญญาและคบแต่เขาคนเดียว และในปีนึงผมจะกลับไทยอย่างน้อย 1ครั้งมากสุด2ครั้งต่อปี กลับทีนึงก็นานเดือนหรือสองเดือน ตอนผมกลับไทยครั้งแรก ผมไม่กล้าไปเจอหน้าเขา ผมไม่กล้าไปเจอกลับคนในเน็ตมันทำให้เราไมไ่ด้เจอหน้ากันครับ แต่เราก็ยังคงเหมือนเดิมต่อกัน มีการเล่นเปิดเพลง ร้องเพลงให้กันฟัง ปรึกษาเรื่องราวชีวิต เขาเล่นดนตรีให้ผมฟัง ผมร้องเพลงคาราโอเกะให้เขาฟัง ตามประสาเรื่องราวพอเขาใกล้จบ เขาก็รับงานจ็อบเล็กๆเป้นนักดนตรีที่สวนลุมไนท์ตอนสุดสัปดาห์ และเป็นครูพิเศษสอนเปียโนให้กับเด็กประถม มันจึงทำให้บางเวลาเราเจอกันน้อยลงครับ ด้วยความที่เขาฐานะการเงินสภาพคล่องไม่ดีด้วย ทำให้เขาต้องออกงานจากจ๊อบเดิม มาหางานที่แน่นอนทำ ผมจึงบอกว่า โอเค ก็ดี เรพาะตอนนี้ก็จบออกมาใหม่ยังหางานหลักๆทำไม่ได้ ทำไรได้ พอจะช่วยพี่เขา(คนให้เงินเขาใช้จ่าย)ได้บ้าง
และเขาก็เงียบหายไปประมาณหนึ่งสัปดาห์ กลับมาอีกที เขามาบอกทำงานแล้ว เขาบอกไปทำซาวน่า ตอนนั้นในใจผมทั้งโกรธทั้งหึง แต่ก็อดทนแล้วแกล้งถามต่อว่า ได้ทิฟได้เงินพิเศาบ้างไหม เขาบอก ได้ ถ้ามีคนออฟไปข้างนอก ถึงตอนนี้ผมก็ระเบิดความโกรธออกมา ผมรับไม่ได้หากคนรักไปมีอะไรกับคนอื่น ผมโทษตัวเองว่าช่วยไรเขาไม่ได้เลยจนเขาต้องไปทำงานแบบนี้ ผมโกรธเขางอนเขา และไม่ติดต่อเขาไปเป็นเดือนๆ เขาง้อตลอด แต่ผมก็ใจแข้งง ต้องรอเวลาให้ผมใจออนก่อน จึงเปิดใจอีกครั้ง ช่วงที่ผ่านมา ตอนไม่คุยกะเขา ผมก็คุยกะคนอื่นไปบ้าง มีคบกันชั่วคราวเลิกไปบ้าง มันไม่มีไรแน่นอนกะพวกขาจรที่เขามา ผมก็ไม่ได้ใส่ใจไรกะพวกนี้มากหรอกครับ และเขาก็กลับมา เขาบอกเขาออกจากงานหลังจากที่ผมโกรธและไม่ให้ทำงานพวกนี้อีก และผมใจอ่อน กลับมาคบกะผมใหม่ เราสัญญากันจะมีกันแค่สองคนแน่นอน ระหว่างที่ผมเล่นไป ผมก็เจอผู้คนมากมาย ทั้งน่ารัก ใส เท่ หลายรูปแบบ แต่ก็ยังว่าในเน็ตหาอะไรจริงใจยาก ก็คุยๆพอสนุกไปวันๆ จนรู้จักคนหนึ่ง ชื่ออ. อ.เข้ามาคุยกะผมสักระยะเวลาใหญ่มาจีบ มาคุยมาตื้ออยู่สักพัก ผมบอกไปว่าผมมีแฟนแล้ว ชื่อบ. เขาก็บอก เขาก็รู้จักบ. และเขาก็เคยเจอตัวเป็นๆและด้วย บอกลักษณะ ภูมิหลัง ประวัติของบ. ได้ถูก และเขาก็เล่ามานัดเจอกันไปมีไรกัน ไปที่บ้านบ. ซึ่งบ.เองก็บอกว่าคบกะผมอยู่ ดังนั้น เมื่อระยะเวลาตอนแรกที่อ.เขาเข้ามาหาผม เขาก็รู้จักกะบ.อยุ่แล้วแล้วอ.เขาก็ชอบผมและรักผมแล้วด้วยเช่นกัน อ.บอกว่า เรามาเป็นครอบครัว มาเป็นแฟนกัน3คน ครอบครัว3คนของเราและบ.เองก็อนุญาต ถึงจุดนี้ ผมเสียใจมาก เสียใจมากๆ คิดว่า ไอ้อ.นี่มันเลวมาก เป็นคนไม่รู้จักพอ ส่วนบ.เองก็ทำไมทำกันแบบนี้ บ.เขาเป็นควีนนะครับ แต่เขาจะเป็นอะไร ผมก็ไม่แคร์หรอก ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเอวเป็นคิงหรือควีน แต่ผมอยู่กะคนที่ผมรัก แล้ว เรื่องเซ็กส์ไม่สำคัญผมจึงไม่ได้แคร์จุดนี้แต่ขอมีกันแค่สองคนพอ แต่ถึงยังไงก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ต้องไปถามกับตัวเองถึงจะแน่ใจ จน บ.มาออน เขาบอกใช่ รู้จักกัน ตอนนี้ผมโกรธเขามาก โกรธมากกว่าครั้งแรกครับ ผมให้อภัยเขาไม่ได้ ผมบล็อค ดีลีตเขาไป หักห้ามใจตัวเองทั้งที่ทิ้งความผูกพันธ์ไม่ลง ผมโกรธเขาเป็นเวลาประมาณเกือบปี และคิดว่าผมจะรู้สึกยังไงถ้าเขามาทัก มาขอโทษอีกครั้ง ผมจึงเพิ่มเมลล์เขา และคุยกันในเอ้มเอสเอ้น ผมยังคงจำเมลลเขาได้ แม้ว่าจะลบไปแล้ว เขาเป้นอย่างที่ผมคิด เขามาขอโทษ ผมยังใจแข็ง พูดหักหาญน้ำใจเขาต่างๆนานๆ จนเขาค่อยๆดูเหมือนห่างไกลออกไป แต่ใจผมก็ยังคิดถึง โหยหาเขา อยากกลับมาคุยกันเสมอ ก็เขาเป้นคนแรกของผมนี่ครับ จนถึงตอนนี้ ระยะเวลาทั้งหมด ผ่านมากว่าปีหรือปีกว่าๆได้แล้ว ผมคบกะคนมากมาย แต่ก็ช่วงระยะเวลาสั้นๆ ผมคิดว่าจะเจอคนที่คบ รักกันได้จริงๆ แต่ก็ไม่ใช่ ผมตัดสินใจไปเจอหน้าคนที่คุยกันผ่านเน็ตตอนกลับไทย แต่ก็ไม่มีไรกัน ทำให้ความผูกพันธ์มันจืดจางหรือเปล่าไม่รู้ เลยทำให้ต้องเลิกลากันไปทุกคน ผมผ่านคนมาเยอะ ทั้งส่งภาพมาให้ถึงจีน ทั้งโทรฯคุยกันดึกดื่น ไม่รู้กี่คน แต่ก็ต้องมีอันเลิกลาไป ผมจำชื่อพวกนั้นได้แต่ไม่ทุกคน แต่คนที่สำคัญกะผมมากที่สุด ก็คือ บ. ถ้าผมยังคบกะเขาตอนนั้น ถ้าผมยอมรับได้ และเขาสามารถเปลี่ยนจุดตรงนั้นของเขาได้ ป่านนี้ผมคงจะมีความสุขมากกว่านี้ ตอนนี้ผมคบใคร ก็มีแต่ความหวาดระแวง ไม่ค่อยจะเชื่อใจใครง่าย คอยสงสัยอยุ่เสมอ และพอเลิกกันก็คอยตอกย้ำความคิดของผมไปอีก และทุกครั้ง ผมก็คิดถึง บ.เสมอ ยังคิดว่าเขาทำอะไรอยุ่เป็นยังไงตลอด ผมหาคนที่จะใช่กว่า หาคนที่จะเข้ากันได้มาเสมอแต่ที่ผ่านมาตลอดนั้นทำให้ผมเชื่อใจใครยากขึ้น ผมกลัวว่า ไอ้สิ่งเหล่านี้ส่งกระทบต่อผมในโลกความจริง ตอนนี้ผมยังไม่มีคนคบ ผมจะกลายเป็นคนนิสัยแย่ นิสัยเสีย
ผมกลัวจะรักใครอีกไม่ได้ หรือรักใครไม่เป็น
ให้ความรักใครไม่เป็น
ผมควรจะทำยังไงครับ
และผมเป็นคนอย่างไร มีจุดไหนต้องแก้ครับ
จากคุณ :
ไชน่าบอยซ์
- [
30 พ.ค. 52 00:45:38
A:221.239.199.199 X:
]
เกย์ทำให้ผมเป็นแบบนี้ แล้วผมจะทำไงต่อไปดี
