Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  
 


... อย่าทิ้งผมไปนะครับ ... vote  

    เมื่อวานเป็นวันแรกที่ผมเข้าไปที่ร้านหลังจากนอนอยู่บ้านถึง สองวันในช่วงหยุดยาวของเทศกาลเข้าพรรษา ผมตื่นแต่เช้ามารีดเสื้อกับกางเกง สำหรับใส่ไปทำงาน อาบน้ำอาบท่าเสร็จผมก็ขี่มอไซด์ไปตลาดหาซื้อกับข้าวและผลไม้มาทิ้งไว้ให้แม่ตามที่ท่านสั่ง หาข้าวให้น้องหมาสุดที่รักของผม เก็บจานชามที่ล้างแล้วคว่่ำไว้ตั้งแต่เมื่อคืนขึ้นชั้น รดน้ำต้นไม้หลังบ้าน แล้วก็ไม่ลืมที่จะหิ้วถุงกับข้าวของตัวเองขึ้นรถเก๋งคู่ใจของผม ใกล้แปดโมงแล้ว ผมต้องรีบบึ่งไปที่ร้านแล้วหล่ะ

    ทั้งหมดข้างบนนั่นเป็นกิจวัตรที่ผมต้องทำเป็นประจำทุกวันก่อนออกจากบ้าน คุณแม่ผมมีทั้งโรคความดันสูง โรคไต โรคเบาหวาน โลหิตจาง ทำให้ท่านไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงจะออกไปไหนมาได้หลายเดือนแล้ว จากเมื่อก่อนที่ชอบออกจากบ้านทุกเย็น เดินไปที่ตลาดนัดหน้าหมู่บ้านเพื่อเลือกซื้อของกระจุกกระจิกรวมถึงของกินตามประสาผู้หญิง ก็ต้องแกร่วอยู่กับบ้านทั้งวัน แล้วก็จะเป็นผมที่ขี่มอไซด์ไปตลาดทุกเช้าเพื่อหาซื้ออาหารมาทิ้งไว้ให้ท่านที่บ้าน

    คุณพ่อผมเองนั้น ท่านไม่ชอบชีวิตที่กรุงเทพเลย หลังเกษียณท่านจึงเลือกที่จะไปใช้ชีวิตที่ต่างจังหวัดอันเป็นสถานที่เกิดของท่าน ในขณะที่คุณแม่ผมเองก็ชอบความสะดวกสบายในเมืองมากกว่า ท่านจึงเลือกที่จะอยู่กับผมที่กรุงเทพนี่ เมื่อก่อน ผมจะต้องขับรถพาคุณแม่ไปเยี่ยมคุณพ่อเดือนละครั้ง แต่หลังๆนี่คุณพ่อเป็นฝ่ายนั่งรถไฟมาหาเราที่กรุงเทพมากกว่า ค่าที่คุณแม่เองก็ไม่แข็งแรงพอจะนั่งรถไกลๆได้เหมือนเมื่อก่อน

    พี่ชายผมเองนั้นก็ได้แต่งงานมีครอบครัวและแยกบ้านออกไป ส่วนน้องชายก็ทำงานอยู่ต่างจังหวัด ด้วยเหตุนี้หน้าที่ในการดูแลแม่จึงเป็นของผม ซึ่งผมเองก็ออกจะเต็มอกเต็มใจกับหน้าที่นี้ ถึงกระนั้นก็ตาม บ่อยครั้งผมจะแอบเบื่อๆเซ็งๆในใจตามประสาผู้ชาย

    ผมถึงร้านเกือบจะเก้าโมงแล้ว ยังไม่ทันที่ผมจะเดินเข้าร้านดีนัก โทรศัพท์ก็ดัง ผมเดาในใจเลยว่าต้องเป็นคุณแม่ผมที่โทรมา

    นั่นไง… ทำไมนะ ซื้อหวยไม่เคยถูก

    “หวัดดีครับแม่”
    “ทองเหรอลูก”
    “ครับ”
    “ถึงร้านรึยัง”
    “เพิ่งถึงครับ”
    “วันนี้แม่เป็นไรไม่รู้ลูก เหมือนจะอ้วกเลย คลื่นไส้มาก กินอะไรไม่ได้เลย”
    “อืม…. ครับ” ผมไม่รู้จะตอบยังไงดี เฮ้อ อีกแล้วเหรอ วันนี้กินไม่ได้เหรอ ป่วยจริงรึเปล่าก็ไม่รู้
    …
    “งั้นแม่ต้องพักผ่อนเยอะๆนะครับ งีบซักพักก่อนก็ได้”
    “จ้ะๆ งั้นแค่นี้นะ”
    “ครับ หวัดดีครับ”

    แล้วผมก็ลุยทำงานใหญ่เลยครับ ไม่ได้เข้ามาสองวัน มีอะไรหลายอย่างไม่ถูกที่ถูกทาง พวกเด็กๆนี่ถ้าไม่ค่อยกำกับก็ไม่ได้อย่างใจ แต่อืม… ยอดขายสองวันที่ผ่านมาก็ดีมากๆเลยนะ เอาเถอะ งั้นก็ใจเย็นๆหน่อย ไว้ค่อยเรียกผู้จัดการมาคุย

    เสียงโทรศัพท์ดังอีกครั้ง ใกล้จะสิบเอ็ดโมงแล้ว ใครโทรมานะ

    อีกแล้วเหรอ… ผมเหลือบตาดูหน้าจอมือถือก่อนกดสายรับ เป็นอะไรอีกหล่ะ
    “ครับแม่”
    “คลื่นไส้มากเลย เบลอๆยังไงก็ไม่รู้” แม่ผมพูดเสียงแผ่ว
    “อืม… ครับ” ผมจะปลอบยังไงดีนะ
    “แม่เวียนหัวมากเลย…” แม่พูดต่อ
    “ครับ แล้วกินอะไรยัง”
    “เมื่อเช้ากินนมไปกล่องนึง อ้วกออกมาหมดเลย ไปห้องน้ำเกือบไม่ทัน” แม่ว่าต่อ
    “เหรอครับ…” ผมเริ่มตกใจเหมือนกัน “งั้นแม่นอนพักเยอะๆนะครับ”
    “จ้ะๆ”

    อืม… ทำไมผมคุ้นๆอาการนี้จังนะ แต่ผมนึกไม่ออก นึกยังไงก็นึกไม่ออก ปีนี้คุณแม่เข้าโรงพยาบาลบ่อยมาก นอกเหนือจากที่ต้องไปหาหมอทุกอาทิตย์แล้ว แม่ยังต้องนอนโรงพยาบาลถึงสองครั้ง จากอาการความดันขึ้นสูงเมื่อตอนต้นปีจนทำให้วูบในห้องนอนจนแขนหัก และอีกครั้งจากอาการไตวายเฉียบพลันเมื่อสองเดือนที่แล้ว

    ผมพยายามเคลียร์บัญชีที่ผมดองไว้ตั้งแต่เมื่อวันศุกร์ที่แล้ว รายละเอียดงานพวกนี้มันเยอะจริงๆ ผมง่วนทำงานจนลืมเรื่องของแม่ไปเสียสนิท

    ใกล้บ่ายสองแล้ว แม่ผมโทรมาอีกครั้ง…
    “ทอง… แม่กินข้าวไม่ได้เลย” เสียงแม่อ่อนลงๆ
    “กินข้าวไม่ได้ แล้วมะละกอ กับองุ่นในตู้เย็นกินไปรึยังครับ กินผลไม้หน่อยจะได้มีแรง” ผมไม่รู้จะหาทางออกยังไง
    “กินแล้วลูก… อ้วกออกมาหมดเลย”
    “เหรอครับ…” ผมเริ่มใจไม่ดีแฮะ ทำไมผมคุ้นกับอาการพวกนี้ของแม่จัง แต่ผมนึกไม่ออกเลย
    “แม่นอนพักนะครับ” ผมพูดได้แค่นั้นจริงๆ
    “จ้ะๆ แม่เวียนหัว เบลอไปหมดเลย”

    ผมชักร้อนใจยังไงก็ไม่รู้ อยากจะกลับบ้านไปดูแม่แล้ว แต่ก็นั่นแหล่ะ งานอีกหลายอย่างรออยู่ อีกอย่าง ผมนัดเด็กในร้านประชุมตอนห้าโมงเย็น จะให้เลิกนัดคงไม่ไหว เดี๋ยวประชุมเสร็จผมรีบกลับละกัน

    เสียงโทรศัพท์ดังอีกครั้งตอนใกล้ๆจะห้าโมง เฮ้อ คงจะแม่อีกตามเคย ผมนึกบ่นในใจ
    “ครับแม่…” โอย อะไรนักหนา ผมคิด
    “แม่อ้วกออกมาอีกแล้ว เมื่อกี้ฝืนกินข้าวไปได้นิดเดียว ออกมาหมดเลย” เสียงแม่อ่อนแรงมาก คงจะเพลียจริงๆ
    “เหรอครับ…” ผมนึกเสียใจที่ไปค่อนแคะแม่เมื่อกี้… แม่ครับ… ผมขอโทษ
    “เวียนหัวมากเลยทอง…”
    “งั้นแม่ต้องนอนพักเยอะๆนะครับ” ไปๆมาๆ ผมก็พูดประโยคเดิม เหมือนกับที่แม่พูดประโยคเดิมๆ
    “กลับค่ำมั๊ยลูก” น้ำเสียงแม่มีความหวัง
    “คงช้าหน่อยครับ แต่ไม่ค่ำมาก นัดลูกน้องประชุมตอนห้าโมงเย็นครับ”
    “จ้ะๆ งั้นแม่นอนพักก่อนนะ” เสียงแม่ไม่ดีเลย
    “ครับ แล้วทองจะรีบกลับนะครับ”

    ผมกดวางสายแล้วก็นึกเหนื่อยหน่ายในใจ ผมไม่รู้จะปลอบท่านยังไงดี นี่ป่วยจริงหรืออยากจะอ้อนผมนี่ ผมเองก็งานรัดตัวนะ จะโทรหากันทั้งวันแบบนี้เหรอ

    แต่อีกใจผมก็ชักจะห่วงแม่จริงๆ อาการพวกนี้ทำไมมันถึงได้คุ้นนัก แต่ผมกลับนึกไม่ออกซะนี่...

จากคุณ : ทองพญา
เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 22:42:52




[ต้องการแตกประเด็นจากกระทู้เดิมคลิกที่นี่] [กติกามารยาท] [Help & FAQ] 
 
ความคิดเห็น :
  PANTIP Toys
จัดรูปแบบ :
ไฟล์ประกอบ :
  Help
ชื่อ :
 

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com