Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
ระบายล้วน ๆ ชีวิตวัยเรียน  

****ตอนนี้ผมเรียนมหาวิทยาลัยของรัฐอยู่ปีสี่แล้วครับ  ตอนนี้ท้อมากกับการใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัย  ก่อนหน้านี้ 4 ปี  ก่อนจะเข้ามหาลัย  ชีวิตเคยมีความสุขมาก  มีเพื่อนฝูงอยู่ด้วยกันเป็นกลุ่มใหญ่  ประมาณ 12 คน    ไปห้องน้ำก็ไปพร้อมกันหมดเลย  ไปทานข้าวที่โรงอาหาร  ก็จะต้องต่อโต๊ะ 2 ตัว  (ตัวเดียวนั่งไม่พอ)  ไปเรียนพิเศษด้วยกัน  ปิดเทอมก็ไปเที่ยวทะเลด้วยกัน  คือช่วงชีวิต ม.4 ม. 5  เป็นช่วงนี้มีความสุขที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้  ตอน ม.6 เพื่อนคนที่มีแฟนก็เริ่มแยกไปอยู่เป็นคู่ ๆ  คนที่ไม่มีแฟนก็รวมเป็นกลุ่มย่อยอีกที  ถึงแม้ระยะหลังจะห่างกันบ้าง  แต่ยังไงพวกเราก็ยังสนิทกัน  ขึ้นมาสอบกรุงเทพฯ ก็พากันมายกแก๊ง ใครไม่ได้สอบ ก็ขึ้นมาเที่ยว มาเป็นเพื่อนกัน......ตั้งแต่ผลสอบออกทุกคนก็แยกย้ายกันไป  ส่วนใหญ่ก็เรียนในกรุงเทพ บ้างส่วนไปเรียนมหาลัยที่นครปฐม  ......ส่วนผมสอบติดม.รัฐ ทางภาคใต้  เลือกเพื่อไว้อยู่อับดับ 3 ดันติดพอดี  ที่บ้านอยากให้มาเรียนที่นี้  จะได้ไม่ไกลบ้าน  เขาไม่อยากให้มากรุงเทพ  ผมเป็นคนเดียวในกลุ่มที่มาเรียนที่นี้  ผมเดินทางมาที่นี้คนเดียวในวันสอบสัมภาส  เป็นการเดินทางไกล ๆ คนเดียวในชีวิต  ลุ้น ๆ ดี ครับ  ไม่รู้จักใครเลย  ผมมาพักโรงแรมที่นี้ 1  คืน  ก่อนจะไปสอบในมหาวิทยาลัย  ตอนเช้าก็ตื่นอาบน้ำแต่งตัวไม่ได้ใส่ชุดนักเรียนเกือบ 2 เดือน  รู้สึกใจหายเหมือนกันที่จะใส่ชุดนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว  ออกจากโรงแรม ก็นั่งตุ๊ก ๆ ไปสอบ  คนเยอะมาก  มหาลัยก็ใหญ่โต  หาตึกจนเหนื่อยกว่าจะเจอ  
            ชีวิตในมหาลัยสัปดาห์แรก  เป็นอะไรที่ตื่นเต้นสำหรับผม  เจอเพื่อนใหม่  สังคมใหม่  จนเกือบลืมเพื่อน ๆ  สมัยมัธยม  เวลาผ่านไปประมาณ 1  เดือน  ผมเริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายกับการกับมีเพื่อนเมทร่วมห้อง  ในห้องอยู่ด้วยกัน 3 คน  ต่างคนต่างที่มา  ก็เข้าใจนะครับ  ปกติผมนอนคนเดียวเลยไม่ชินกับการที่ต้องแชร์ห้องกับใคร  และอีกปัญหาคือเรื่องการเรียน  ผลสอบเทอมแรกออกมาไม่ค่อยดี แต่ปกติผมไม่ใช่คนที่เรียนเก่งอะไรอยู่แล้ว  เลยไม่ได้ซีเรียสอะไร  และที่บ้านก็ไม่ว่าอะไร  ไม่เคยถามเรื่องเกรด  แค่บอกว่าให้เรียนจบก็พอแล้ว เกรดได้เท่าไหร่แม่ไม่ว่าอะไร  คือ พ่อกับแม่ผมไม่เคยข้อดูผลการเรียนผมตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมแล้ว  คือไม่ใช่ว่าไม่สนใจ  แต่เขาไว้ใจครับ  เพราะว่าถึงเรียนไม่เก่งแต่ก็ไม่เคยมีปัญหาเรื่องการเรียน            
                เวลาล่วงเลยมาจนผ่านปีสอง  ผลการเรียนเริ่มดีขึ้นนะครับ  เพราะว่ามาเรียนวิชาภาคแล้ว  ก็พอเรียนได้  คะแนนก็ดีขึ้น  จนขึ้นปี  3 เทอม 2   รู้ว่าเริ่มเรียนไม่ไหวแล้วครับ  มันค่อนข้างหนัก  รู้สึกว่าหัวไม่ค่อยรับแล้วครับ  (ที่ผมเรียนอยู่เป็นสายวิทย์)  ตอนอยู่ปี 2  มีความคิดว่าจะซิวไปเรียนกรุงเทพเหมือนกัน  แต่พอเรียนได้ก็ทน ๆ ไป  กลัวพ่อกับแม่ว่าด้วยครับ  พอปี 3  ซิวก็คงไม่ไหวแล้ว  คงเสียเวลา เสียเงิน และพ่อกับแม่คงเสียความรู้สึกมาก  ผมไม่อยากให้เขาผิดหวัง  ตอนนี้ผมเรียนอยู่ปี 4 เทอม  1  แล้วครับ  ถู ๆ ไถ ๆ จนขึ้นปี 4 มาได้  เกรดตอนนี้ก็ติด first pro อยู่  มีจดหมายส่งไปที่บ้านตอน summer ปี 3  ช่วงที่ผมขึ้นไปฝึกงานที่กรุงเทพ   ช่วงที่ผมฝึกงานอยู่แม่ไม่เคยโทรไปถามเลยเรื่องจดหมาย  รอจดผมฝึกงานเสร็จกลับมาบ้านถึงคุยกัน  น้องก็บอกว่าแม่ตกอกตกใจใหญ่โต  ผมเลยไปคุยกับแม่  ก็เคลียจบกันไป  (**ช่วงที่ไปฝึกงานกรุงเทพ  ผมได้กลับมาใช้ชีวิตกับเพื่อน ๆ สมัยมัธยมอีกครั้งครับ  มันเป็น  3  เดือนที่มีความสุขมาก ๆ  มันเหมือนกับหลุดพ้นมาจากมหาลัย  พวกเรามาเช่าดอนโดพักด้วยกัน 5-6 คน  ตอนเช้าต่างคนต่างไปทำงาน  กลับมาตอนค่ำ  ก็นั่งกินข้าว ดูทีวีด้วยกัน   เล่นไผ่  และก็หลับ!!!  มันเหนื่อยครับ  ทำงานไม่เท่าไหร่  แต่นั่งรถเมล์มีหลับบนรถตอนกลับทุกวันครับ   เสาร์อาทิตย์  ก็เที่ยวกับตลอดไม่เคยอยู่ห้อง   เฮ้อ!!  พิมพ์ไปเล้าไป  ในช่วงฝึกงานแล้วมีความสุขครับ  ส่วนเรื่อง  การฝึกงานก็ไปได้ดีมาก ๆ  ครับ  ผมค่อนข้างสนิทกับคนเร็ว  จึงสนิทกับพี่ ๆ ที่บริษัท  เวลาทำงานเลยไม่ต้องเกรงอะไร**)
กลับมาในเวลาปัจจุบัน   ตอนนี้ผมกำลังพักจากการทำโปรเจคอยู่ครับ  เลยมานั่งพิมพ์เล่าเรื่องตัวเอง  (ที่ไม่มีใครอยากอ่าน)  ตอนนี้เครียดมากครับ  มันมืดๆ ตันๆ ครับ พึ่งรู้สึกถึงคำว่ามืด 8 ด้าน  มันต้องใช้ความพยายามทำ ฝืนทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ   มันเป็นอะไรที่แย่มาก  อธิบายไม่ถูกเหมือนกันครับ  แต่ความรู้สึกตอนนี้ท้อใจมาก  เบื่อหน่ายการเรียน  เบื่อสังคมที่นี้  รู้สึกว่าไม่เหมาะกับผมเลย  เพื่อนฝูงที่คบกันที่นี้  ก็คบกันแบบผิวเผินนะครับ   ผิดกับที่คาดไว้  เหมือนที่เคยเห็นใน TV  ว่าชีวิตมหาลัยน่าจะสนุก  ทุกอย่างผิดคาด  รู้สึกว่าเสียเวลาไป 4 ปีเต็ม ๆ  ตอนนี้บอกตามตรงครับว่าไฟมอดสนิทแล้วครับ  ไม่อยากรับรู้อะไรเลย  ตอนนี้หวังว่าขอให้ผ่านพ้นเทอมนี้ไปได้ก็คงสบายขึ้นล่ะครับ  อีก  2  เดือน  เท่านั้น  เทอมหน้าคงไม่มีอะไรแล้วก็คงเก็บวิชาที่เหลือ ๆ  ก็จบแล้วครับ  มันมาติดอยู่เทอมนี้ล่ะครับ  ผมเกรงว่าจะไม่ผ่านโปรเจค  ถ้าไม่ผ่านจริง ๆ คงต้องทำโปรเจคใหม่ส่ง  ตอนปี 5 มันน่าอายจัง  ตัวผมคงไม่เท่าไร  แต่พ่อแม่คงจะผิดหวังมาก  ช่วงนี้เขาก็คุยแต่เรื่องงาน  เรื่องเรียนจบ  ผมก็ยิ่งเครียด  ผมไม่รู้จะหันหน้าไปคุยกับใครครับ  คุยกับพ่อแม่ก็ไม่ได้  กับเพื่อนก็ไม่อยากเอาเรื่องแบบนี้ไปคุยด้วย    ในชีวิตจริงเวลาผมมีปัญหาก็จะจัดการด้วยตัวเอง  ไม่ปรึกษาใคร  คือผมเป็นคนไม่ค่อยอยากให้ใครมารับรู้ปัญหาของตัวเอง   แต่วันนี้ยังไงขอมาระบายในพันทิพย์หน่อยนะครับ  คงไม่รบกวนมากไปน่ะครับ  พิมพ์มากไปหน่อย  ทำให้ไม่น่าอ่าน   คือบางครั้งอยู่คนเดียวนาน ๆ ก็เหงาเหมือนกัน  (ผมออกมาอยู่แมนชั่นคนเดียวตั้งแต่ปี  2  แล้วครับ)    
****อนาคตที่คาดหวังไว้ตอนนี้แค่อยากเรียนให้จบ  มีงานทำ  มีเดือนเงินพอใช้ไม่ต้องมากมายอะไร  แล้วมีเวลาว่างเสาร์ อาทิตย์ ได้ขับรถเที่ยวต่างจังหวัด ไปถ่ายรูป และได้กลับไปอยู่กับครอบครัว กับเพื่อนฝูง  ขอแค่นี้ก็มีพอแล้วครับ

แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 52 16:32:44

แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 52 08:40:25

แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 52 23:39:35

แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 52 23:37:37

จากคุณ : เทพพระจันทร์
เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 52 23:33:00

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com