ความคิดเห็นที่ 1 ไม่เคยลำบากขนาดนี้ครับ แต่ก็ไม่ได้มีเงินฟุ่มเฟือยอะไร ใช้ชีวิตอย่างชนชั้นกลางทั่วไป ให้กำลังใจนะครับ อดทนมาได้ขนาดนี้แล้ว เหลืออีกปีเดียวเองครับ พอจบแล้ว มีงานทำ มีเงินเดือนใช้ ชีวิตก็จะดีขึ้นเยอะครับ ต่อไปที่ต้องห่วงคือ... เลือกคู่ครองที่ดีครับ อย่าไปหาไอ้พวกไม่ดีมาเป็นภาระเรานะครับ ค่อยๆดู ค่อยๆเลือก เอาใจช่วยนะครับ เด็กกตัญญูแบบนี้ ขอให้เจริญๆ รวยๆนะครับ จากคุณ : ทองพญา เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 09:59:10

ความคิดเห็นที่ 2 อย่าเพิ่งท้อนะคะ ลูก  .. อดทนไว้ก่อน .. ความสำเร็จอยู่ ไม่ไกลแล้ว หนูเป็นเด็กดี รักแม่ สงสารแม่  รักเรียน ... รับรองได้ว่า หนูต้องมีอนาคตที่ สดใสแน่    ไม่ต้องไปมองคนที่เค้ามีกว่าเราหรอกลูก คนเราเลือกเกิดไม่ได้  แต่ เลือกที่จะเป็นได้ ....       ตั้งใจเรียน มองไปข้างหน้า ท้องฟ้าที่สดใส รอเรา อยู่  มุ่งมั่นแต่การเรียนเข้าไว้   นึกถึงคำพูดนี้ไว้นะลูก    "  เคยภาคภูมิใจเสมอมาตลอดว่า ก็ยังดีที่ช่วยแบ่งเบาภาระแม่ สงสารแม่ ขายของเล็กๆน้อยๆเอง แล้ววเราอายุตั้งยี่สิบ จะขอเงิน แม่ใช้อยู่หรอ สำหรับเรามันน่าอายมากถึงมากที่สุด เราทำอย่างนั้นไม่ได้ ถึงออกมารับผิด ชอบตัวเอง "   ถ้าป้ามีลูกอย่างนี้ ป้ารักตายเลย .. ภูมิใจในตัวหนูแทนแม่ของหนูมาก จากคุณ : ป้าลายคราม เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 10:01:30

ความคิดเห็นที่ 3   ^^^^^^^^ ถ้าให้กิ๊ฟได้จะให้ป้าลายครามเลยครับ..... ให้ดอกไม้แทนแล้วกัน จากคุณ : ท (ทะลายร่างทะลวงใจ) เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 10:20:54

ความคิดเห็นที่ 4 แบบพี่นี่ไม่รู้จะเรียกว่าลำบากได้ไหมนะ แต่ก็ขอแชร์ด้วยคนละกัน ตอนเรียน ม.6 ธุรกิจที่บ้านล้ม  เครียดมาก  เอนท์ไม่ติด   เงินจะไปสมัครเรียนราชภัฎก็ยังไม่มี พี่เรียนมหาวิทยาลัยเปิด ไม่ได้ไปนั่งเรียนในห้องเรียน ไม่เคยใส่ชุดนักศึกษา   ไม่เคยได้เดินห้าง  ไม่เคยเที่ยวกลางคืน  ไม่มีเพื่อนในวัยเดียวกัน รู้จักพิซซ่า  เคเอฟซี  ซเวนเซ่น ฯลฯ เฉพาะในทีวี ความทรงจำเกี่ยวกับเพื่อน ๆ ที่สนุกสนานหยุดอยู่ที่ชั้นมัธยม ตอนเรียนมหาวิทยาลัยก็ต้องทำมาค้าขายช่วยที่บ้าน แม่พี่ทำกับข้าวถุงละ 10 บาทขาย ช่วงเย็นประมาณว่าเลิกเรียนเลิกงานพี่ต้องเอากับข้าวใส่ตะกร้า แล้วใส่มอเตอร์ไซค์(ยังดีนะที่มีมอเตอร์ไซค์) เอาไปขายตามโรงเรียน  โรงพัก   จากลูกคนมีตังค์เยอะ...เย็นมาก็ไปเล่นกีฬา คุยเล่นกับเพื่อน ใคร ๆ ก็เห็นเราเป็นคุณหนู  เรียนเก่ง  กีฬาเด่น  หน้าตาดี(รึป่าวหว่า)  มีตังค์ (นิดหน่อย) ต้องมาเป็นแบบนี้ถามพี่ว่าลำบากไหม ตอบว่าลำบาก  ลำบากใจ เพราะต้องฝ่าฟันกับสายตาคำพูดคำจาดูถูก ดูแคลน เห็นเราเป็นเด็กที่ไม่ได้เรียนหนังสือ เรียนมหาวิทยาลัยเปิดก็พูดจาถากถางว่าไม่มีทางเรียนจบหรอก ยิ่งไมได้ไปนั่งเรียนยิ่งไม่มีทางจบ  มีแต่คนมองว่าไม่มีทางรอด สุดท้ายก็ต้องมีสามีไปตามระเบียบ (แบบเรียนไปปวดหัวมีผัวดีกว่านั่นแหละ) แต่คุณพ่อคุณแม่เป็นกำลังใจที่ดีที่สุด ใช้คำเยาะเย้ยถากถางมาเป็นแรงผลักดัน พี่เรียนมหาวิทยาลัยเปิดจบภายใน 4 ปี ตามหลักสูตร จบพร้อมกับเพื่อน ๆ คนอื่นที่เรียนมหาวิทยาลัยปิด ชีวิตนักศึกษาแบบพี่คงไม่ต้องถามนะคะว่ามีบัตรเอทีเอ็มหรือเปล่า ไม่ได้กู้ยืมเรียน  ในขณะที่สมัยที่พี่เรียนเป็นรุ่นที่กู้ได้ตังค์เยอะมาก กระเป๋าเสื้อผ้ารองเท้าใหม่ไม่เคยมี  ได้กางเกงยืดตัวละ 49 บาทใส่นี่ก็หรูแล้ว ตั้งแต่จบ ม. 6 ไม่เคยขอเงินพ่อแม่ เพราะก็กินอยู่กับเขาอยู่แล้ว ข้าวของในบ้านต้องเอาไปเปิดท้ายขายของในตลาดนัดอีกต่างหาก แรก ๆ เจอเพื่อนยังรู้สึกอายด้วยซ้ำไป ว่าทำไมต้องเป็นเรานะ ไม่เคยคิดว่าจะครอบครัวตัวเองต้องมาลำบาก ทุกวันนี้ทำงานรับราชการ  ในขณะที่เพื่อนบางคนยังเรียนไม่จบ เงินเดือนข้าราชการถึงแม้จะน้อยแต่ก็แบ่งส่งให้ที่บ้านทุกเดือน ส่วนตัวเราเอาแค่พอกินพอใช้พอเก็บอีกนิดหน่อย มันก็ภูมิใจดีนะคะ  หากเราสามารถฝ่าฟันอุปสรรคมาได้ ชีวิตเราเลือกเกิดไม่ได้แต่เลือกที่จะเป็นได้ พยายามผ่านพ้นมันไปได้ด้วยดีอย่าใช้วิธีลัด เพราะสุดท้ายความภาคภูมิใจมันก็เป็นของเราเองค่ะ สู้ ๆนะ ป.ล. -  ทุกวันนี้ก็มีความสุขดีตามอัตภาพค่ะ มีกินมีใช้สมควรแก่ฐานานุรูป จากคุณ : ทามามิ เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 10:27:58

ความคิดเห็นที่ 5 ใช้คับ ชีวิตเลือกเกิดไม่ได้ แต่อย่าเพิ่งท้อคับ เราต้องสู้อีกเยอะคับ ชีวิต จากคุณ : ห้องเล็กเลขที่99 เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 10:45:04

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นน้องคนเล็ก ใส่ชุดเก่าของพี่ไม่เคยซื้อใหม่ เสื้อนักเรียนมีตัวเดียว กลับบ้านต้องรีบซัก กางเกงฟิตจนเอามือล้วงกระเป๋าหยิบเศษสตางค์ไม่ได้ ขาดปริตามตะเข็บ ถุงเท้ามีถุงเท้าลูกเสือคู่เดียว (ผ้าพันคอ หมวก สลับใส่กับพี่) กระเป๋าไม่มีเอาเชือกผูกหนังสือไปเรียน(หนังสือมีบ้างไม่มีบ้าง) ข้าวขอแบ่งเพื่อนกินเอา ค่าเทอม 250 บาทไม่มีจ่าย นั่งรถเมล์ฟรีไปซื้อขนมร้านส่ง มาแบ่งขายเพื่อนตอนเช้าเอากำไร วันหวยออกต้องรีบวิ่งไปโรงพิมพ์ แย่งรับเรียงเบอร์มาขาย ปิดเทอมนั่งรถเมล์ ไปทำงานโรงพิมพ์ ตั้งแต่ 8 โมงเช้า เลิก 2 ทุ่มครึ่ง ได้เงินวันละ 50 บาท มาให้แม่ แก้ไขเมื่อ 10 พ.ย. 52 11:05:40 จากคุณ : jimmygou เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 11:02:43

ความคิดเห็นที่ 7 เข้ามาให้กำลังใจ และยกย่องในความใฝ่ดีของ คุณจขกท. ความสำเร็จของคุณอยู่เบี้องหน้าอีกไม่ไกลเลยนะคะ อยากเข้ามาแชร์ประสบการ์ณของเราบ้าง เราเรียนจบจาก ม.รามคำแหงค่ะ สมัยที่เรียน เราทำงานและเรียนไปด้วย โดยทำงานเป็นพนักงานขายหน้าร้านของร้านขายอุปกรณ์ไฟฟ้าที่รู้จักกัน โดยตกลงกับพี่เจ้าของร้านว่า ขอไปเรียนอาทิตย์ละ 2 วัน (อัง. กับ พฤ. หรือ พุธ กับ ศ.แล้วแต่ตารางเรียนที่สามารถจัดได้) ที่ร้านฯจะเปิดทุกวัน จ. ถึง ส. 8.00 น. - 20.00 น. วันอาทิตย์ เปิด 8.00 น. - 12.00 น. เราต้องลงวิชาเรียนให้ได้ตามเวลาที่ขอไว้ โดยในวันที่เรียน จะเรียนวิชาแรก 6.30 จนวิชาสุดท้ายของวัน คือ 18.30 ทุกวิชาจะได้พัก 15 นาทีเพื่อย้ายห้องเรียน ไม่เคยกินข้าวเช้าหรือกลางวัน มื้อแรกของวันคือข้าวเย็น (ที่เย็นจริงๆ) ตอน 2 ทุ่ม นานๆจะเจอเพื่อนที เพราะไม่สามารถลงวิชาเรียนเดียวกับเพื่อนได้ ไม่เคยดูหนัง ไม่เคยสังสัรรค์ กลับถึงบ้าน ประมาณ 2 ทุ่ม ต้องอ่านหนังสือถึง ตึสองทุกวัน วันที่ดีใจที่สุดในชีวิต ไม่ใช่วันรับปริญญา แต่เป็นวันที่ประกาศผลสอบวิชาสุดท้าย พอรู้ว่าสอบผ่าน เราเดินยิ้มลงมาจากตึกเรียนคนเดียว (ใครๆคงคิดว่าเป็นบ้าไปแล้ว) ชีวิตอย่างเรา และอย่างคุณ จขกท. มันไม่ง่าย มันยากตรงที่ต้องมีสติ มีสมาธิในการเรียน ในการใช้ชีวิต ต้องคอยเตือนตัวเองตลอดว่า ต้องประหยัด ต้องบังคับใจตนเองไม่ให้เขวไปกับสิ่งเย้ายวนต่างๆ ที่สำคัญ ต้องคอยให้กำลังใจตนเองบ่อยๆ ว่าสิ่งที่เรากำลังปฏิบัติอยู่ต้องได้รับผลตอบแทนที่ดีอย่างแน่นอน รู้ว่ามันยากมาก แต่ผลสำเร็จ เป็นความภาคภูมิใจ ที่ใครก็แย่งไปไม่ได้เลย ขอเป็นกำลังใจ และขอให้ประสบความสำเร็จ เหมือนเราหรือมากกว่าเรา ค่ะ แก้ไขเมื่อ 10 พ.ย. 52 11:11:04 จากคุณ : แพรเขียว เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 11:07:56

ความคิดเห็นที่ 8 สมัยเด็ก ถึงที่บ้านจะมีฐานะไม่ลำบากแต่ก็ไม่ให้เงินใช้ง่ายๆ ทุกคนต้องทำงานแลกถึงจะได้เงินสำหรับซื้ออะไรพิเศษที่ตัวอยากได้  ดิฉันรับจ้างเขียนภาพประกอบตามวารสารรายสัปดาห์อยู่พักใหญ่ จนกระทั่งทางกอง บก จับได้ว่าอายุยังไม่ถึงสิบแปด จริงๆ แล้วตอนนั้นอายุสิบสี่เท่านั้น   ก็เลยเลิกหันมาช่วยคุณแม่ทำอาหารจัดงานเลี้ยง  พอเข้าเรียนระดับปริญญาตรี อาจารย์ที่ปรึกษาเรียกไปทำงานพิเศษ เป็นงานเขียนแบบรับเป็นจ๊อบ ทำไปเรื่อยจนเรียนจบ ตอนนั้นไม่อยากรบกวนที่บ้านมาก เพราะน้องๆ สอบติดคนละที่ ต้องแยกกันไปคนละทาง รายจ่ายเยอะมาก สมัยเรียนไม่เคยฟุ่มเฟือย เดินทางสายกลางคือไม่ซอมซ่อแต่ก็ไม่วิ่งตามสมัยจนเป็นบ้าเป็นหลังเหมือนนักศึกษาสมัยนี้  เคยเย็บกระเป๋าสะพายใช้เองมาแล้ว ทำเครื่องประดับเอง ฯลฯ   ไม่เคยนึกอิจฉาคนอื่นที่เขามั่งมี เพราะระลึกอยู่เสมอว่ามีคนที่ลำบากกว่าเรามากมายนัก   ความที่ต้องทำงานตั้งแต่เด็ก ทำให้รู้ว่าเงินไม่ได้งอกมาง่ายๆ ต้องบริการจัดการให้ดี  สมัยเรียนตอนโน้นมีเงินกินข้าวเดือนละสามร้อย ต้องวางแผนว่าจะซื้ออะไรมั่ง ทำกับข้าวกินเองมาตลอด อย่างหนึ่งที่ติดมาจนเดี๋ยวนี้คือ ดิฉันจะไม่คบหาสนิทชิดเชื้อกับคนประเภทบ้าเปลือก ต้องแต่งตัว ต้องขับรถหรู  ต้องใช้ของแพงๆ เดินห้างหรูๆ กินก๋วยเตี๋ยวข้างทางไม่ได้  ชอบไปช้อปเมืองนอก แต่ในขณะเดียวกันหมุนเงินไม่ทันต้องเอ่ยปากขอยืมคนรอบข้างไปทั่ว แถมต้องทวงแล้วทวงอีกถึงจะได้คืน บางทียังมาตอกเราอีกหาว่าเรางก... เอ๊ะ ก็มันเงินฉัน...  ถ้าจำเป็นก็จะคบห่างๆ  ถือคติว่า มีเพื่อนแท้ๆ น้อยคน แต่พึ่งพาได้ในยามยาก ดีกว่ามีเพื่อนกินเยอะๆ ค่ะ ดีใจที่เห็นคนรุ่นใหม่มีความสำนึกอย่าง จขกท  ในสังคมไทยการจ้างงานนักเรียนไม่ค่อยมีใครสนับสนุน ไม่เหมือนในต่างประเทศที่เด็กๆ ทำงานหาเงินค่าขนมกันตั้งแต่อายุ 12-13 พออายุ 18 ก็ช่วยค่าใช้จ่ายในบ้านได้ หรือจะแยกไปอยู่อิสระก็ได้แล้ว  อย่าน้อยใจในโชควาสนา ใช้จุดนี้เป็นแรงผลักดันให้ตัวเองก้าวไปข้างหน้า  คุณจะประสบความสำเร็จได้ไม่ยาก ขอให้ตั้งมั่นในความดีค่ะ จากคุณ : Lawanwadee เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 11:16:10

ความคิดเห็นที่ 9 เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้นะคะ อีกปีเดียวสู้ขาดใจค่ะ ถ้าเด็กสมัยนี้เป็นแบบ จขกท สักนิดปัญหาหลายๆอย่างคงไม่เกิดขึ้นค่ะ สำหรับพี่ ที่บ้านก็ฐานะปานกลางค่ะ แต่ตอนเรียน มปลาย ก็เริ่มหางานพิเศษทำกู้เรียนด้วย สุดท้ายพอ ม6ก็ไม่ได้ขอเงินที่บ้านให้อีกเลย ทำงานเก็บเงินส่งตัวเองมาตลอดค่ะ ดีที่ค่าเทอมกู้อ่ะค่ะ ตอนนี้ก็จบแล้วรอใช้หนี้อย่างเดียว ที่กู้เพราะพี่ดูแล้วว่าดอกเบี้ยมันถูก ไม่อยากรบกวนที่บ้าน และอีกอย่าง เมื่อก่อนอยู่บ้านที่ ตจว งานพิเศษหายากกว่ากรุงเทพอยู่แล้วค่ะ จขกท เป็นคนประหยัดแบบนี้อนาคตไม่ยากจนหรอกค่ะ จากคุณ : yuyuhaku (kangkakangka) เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 11:39:11

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนปี 40 ที่บ้านพี่ล้ม ทำให้ส่งผลให้ส่งผลกับพี่ในช่วงเรียน  ปวช และมหาวิทยาลัยด้วย สมัยนั้นนะคะ พี่ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยตลอด แทบว่า ชีวิตช่วงนั้นไม่ค่อยได้พักเลย นอนวันละ ไม่ถึง 4 ชั่วโมง ( ตอนนี้ก็ยังคงเป็นแบบนั้นอยู่ ฮา) พี่นะคะ ทำงานหลังเลิกเรียนทุกวันพอเลิกเรียนช่วงบ่าย ก็ต้องรีบๆ นั่งรถไป ออฟฟิต บางวันมีงานพิเศษที่ ไบเทคอีกก็ไปทำ ช่วง 3 ทุ่ม ถึงตี1 ตี2 พี่ก็ไปนะ เช้ามาก็ต้องตื่นมาเรียนตั้งแต่ 6 โมงเช้า นี่คือสมัยเรียน ปวช. จะเป็นแบบนี้ วนไปเวียนมาอยู่เรื่อยๆจนจบ พอเข้ามหาวิทยาลัย ก็สบายหน่อยไม่ได้ไปเข้าเรียน ก็ทำงานได้เต็มที่ บางวันใกล้สิ้นเดือน เงินหมดซะละ โอยย จะไม่ได้หมดได้ยังไงหละคะ ก็ค่าเช่าหอ ก็ปาเข้าไปเดือนละเกือบ 4 พันเข้าไปละ ไหนจะค่าโน่น ค่านี้ ก็แทบจะไม่เหลือ พี่จำได้ว่าวันนั้นเป็นวันอาทิตย์ อีกวันก็จะได้เงินแล้ว พี่เหลือเงินอยู่ บาท ไม่กล้าโทรหาพ่อและพี่สาว กลัวเขาเป็นห่วง ตอนนั้นพี่หิวมาก เดินๆๆ 4 บาทซื้ออะไรได้บ้างหละเนี่ย เดินๆๆเจอเงิน 1 บาท โหยดีใจมากๆๆค่ะน้องขา เอาไปซื้อมาม่าทันที รอดไป ก็ลำบากมากๆค่ะ แต่ตอนนี้เรียนจบ แล้ว ที่บ้านก็ดีขึ้นมากๆ ตอนนี้พี่โอเคมากๆๆกับชีวิต เพราะถ้าพี่ไม่เคยลำบาก วันนี้พี่คงไม่มุมานะ ขนาดนี้ ยังไงเป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆนะคะ จากคุณ : aom (nu_oomsin) เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 11:45:54

ความคิดเห็นที่ 11 อย่าท้อนะคะ  ความทุกข์ความลำบากมานไม่อยู่กับเราตลอดไป เราทำวันนี้ให้ดีก็จะต้องมีพรุ่งนี้ที่ดีกว่า  เมื่อคุณไปถึงวันพรุ่งนี้แล้วหันกลับมามองข้างหลัง คุณจะพบกับความภาคภูมิใจ  คนที่ประสพผลสำเร็จโดยผ่านอดีตอันขมขื่น  น่านับถือและภาคภูมิใจมากว่าค่ะ จากคุณ : pimas เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 11:46:04

ความคิดเห็นที่ 12   ชอบกระทู้แบบนี้จัง จากคุณ : อยากเก่งเหมือนเตี่ย เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 12:07:09

ความคิดเห็นที่ 13   ไม่รู้ว่า ลำบากเท่าน้องไหม ?นะ แต่พี่คิดว่า มันก็ไม่ได้ลำบากอะไร (เป็นความภูมิใจ เสียด้วยซ้ำ) แต่ก็อยากแลก เปลี่ยนประสบการณ์ เผื่อน้องจะมีกำลังใจขึ้นบ้าง ตอนแรกเลย พี่ สอบตรงโครงการช้างเผือก มหาวิทยาลัยแถว ๆท่าพระจันทร์ติด ตอนปีหนึ่ง ต้องไปเรียนที่รังสิต น่ะ ในตอนแรกเหมือนจะได้ทุนนะ แต่ด้วยเงื่อนไขที่ไม่เข้าใจกัน อย่างไรก็ไม่ทราบ ปรากฏว่า พี่เนี่ยต้องเรียนด้วยทุนตัวเอง เทอมแรกก็ไม่มีปัญหา แม่กัดฟันหาเงินจ่ายค่าเทอมให้ ก็โขอยู่ล่ะ หมื่นกว่าบาทบ้านนอก มันก็ไม่น้อยนะ แล้วก็มาฝากพี่อยู่กับคนรู้จักแถวรังสิต อยู่บ้านเขาเนี่ยต้องทำทุกอย่างเลยนะ งานบ้านทุกอย่าง กลับจากเลิกเรียนมาก็ต้องไปช่วยเขาขายของที่สี่มุมเมือง แลกกับที่อยู่ที่กิน แม่ส่งให้พี่ใช้เดือน 3000 อ่ะ(เยอะนะ กว่าแม่จะหาได้) พี่เองก็ไม่ใช่เด็กกิจกรรมหรอก แต่การเรียนหนังสือ มันไม่ใช่แค่"กินข้าว เรียน กลับ" สักหน่อย ค่ากิจกรรม ค่าสังคม มากมาย สงสารแม่มาก ก็พยายามตั้งใจเรียน แล้วก็ เขียมสุดๆ จนเข้าเทอม 2 ยายพี่ป่วยเป็นมะเร็ง ที่บ้านมีแค่แม่คนเดียวหาเลี้ยง ไหนจะค่ารักษายาย ไหนจะค่าเทอมพี่ รู้เลยว่าแม่ไม่ไหวแน่ ๆ พี่ตัดสินใจออกจากมหาลัย โดยที่ไม่บอกแม่สักคำ แค่บอกยังว่าเรียนอยู่นะ แล้วก็ทำงานไปด้วย ไม่ต้องส่งเงินมาแล้ว (ตอนนี้ย้าย ออกมาอยู่กับเพื่อนเก่า ห้องนึงอยู่กัน 8 คน หารกันตกคนละ 300 บาท) ออกมาทำงานร้านเบเกอรี่ อาศัยกินขนมในร้านตอนโล๊ะสต๊อคตอนเย็นแทนข้าว ส่วนนึงแบ่งไปให้แม่รักษายาย ส่วนนึงเก็บไว้สำหรับเรียนต่อ ปีต่อมาพี่ก็เอ็นฯใหม่ มาเรียนแถวบางเขน (ค่าเทอมถูกลงมาครึ่งนึง) ก็อาศัยทำงานเล็กๆน้อยๆ รับจ้างอาจารย์ รุ่นพี่เก็บข้อมูลวิจัย เสื้อผ้า หน้าผม ไม่สนใจเลยนะ ใครจะว่าเชยยังไงก็ช่าง เพราะมันคือน้ำพักน้ำแรงของเราไง ไปเที่ยว ดูหนัง ร้องคาราโอเกะ ทำกิจกรรม เลี่ยงมันทุกอย่าง ไม่มีตังค์นิ ทำไง มือถืออ่ะไม่มีหรอก เป็นคนสุดท้ายของรุ่นเลยมั้งที่ยังไม่มีปัญญาซื้อมือถือ จนวันเรียนจบ (แถมไม่รับปริญญาอีกตังหาก หาตังค์ไม่ทัน) นั่นก็เป็นเหตุผลให้เรามีเพื่อนน้อย และ เชยเฉิ่ม ตอนนี้ พี่จบแล้ว จ้า มีงานทำที่มั่นคง เงินเดือนอาจไม่ได้มากมายเพราะพี่ไม่ได้เรียนคณะที่ลงทุนสูง (เข้าใจๆ) แล้วยังไง?? เพื่อนเก่าพี่สมัยเรียนมหาลัย อ่ะ เป็นทั้งประธานภาค เพื่อนแยะ ขากิจกรรม เกรดก็หรูกว่าพี่อีกนะ ตอนนี้ยังตกงานอยู่เลย 3 ปีแล้วมั้งที่จบมา เกาะพ่อ แม่กินไปวัน ๆ ส่วนพี่เอง ปีหน้าก็จบโท แระ .... อ้อ เรื่องอด มื้อ กินมื้อ นี้ ธรรมดามากค่ะ น้องขา เชื่อไม่ ว่าช่วงถือศีลอดอ่ะ พี่เนียนไม่กินข้าวกับเพื่อนที่เป็นอิสลาม บอกว่า เห็นแกอดแล้วชั้นไม่กล้ากินว่ะ (แต่ที่แท้แล้ว ...... กรอบบบบ) นึกย้อนไป มันก็กำไรของชีวิตนะ พอผ่านมันมาได้ ชีวิตก็ไม่มีอะไรให้หวาดกลัวววว .... สู้ ๆ จ๊ะ ...... จากคุณ : ku เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 12:33:54 A:119.160.218.196 X: TicketID:241226

ความคิดเห็นที่ 14 ลองดูชีวิตดิฉันสิคะ เข้ามากรุงเทพ ปี 31 แม่ให้เงินติดตัวมา 10 บาท!!! มาทำงานบ้านเป็นคนรับใช้ เงินเดือน 600 ส่งให้แม่เดือนละ 500 ทำมาซักระยะ พี่เขยก็ได้ฝากงานให้ที่บริษัทจิวเวลรี่ ได้เงินเดือน 1800 โหย เยอะมั่กๆ ในความรู้สึกตอนนั้น เนื่องจากเจ้านายถูกชะตา + ความขยันทำงาน + ความอดทน ก็ได้ปรับเงินเดือนขึ้นเรื่อยๆ จนได้เงินเดือน 8000 กว่าบาท ทำอยู่ประมาณ 5 ปีได้ ระหว่างนั้นก็ไปสมัครเรียน กศน ม.3 แต่เพราะไม่รู้เรื่องระบบการเรียน กว่าจะจบก็ใช้เวลา 2 ปี จากนั้นก็ลงเรียนต่อ ม.6 คราวนี้ ใช้เวลา 1 เทอม ก็สอบผ่านมาได้ หลังจากนั้นดิฉันก็ไปสอบเอ็นทรานซ์!!! (ช่างกล้าเน๊อะ) ปีแรกแห้ว เพราะไม่ได้จริงจังอะไร อ่านหนังสือบ้าง ไม่อ่านบ้าง ปีต่อมาขยันอ่าน + ทำข้อสอบย้อนหลัง 10 ปี โดยที่ไม่ได้เรียนพิเศษอะไรเลย (เพราะไม่มีเงินเรียนนั่นเอง) ผลออกมาก็สามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่งในกรุงเทพได้สำเร็จ แต่...ปัญหาอยู่ที่ ดิฉันจะเอาเงินที่ไหนมาเรียน???? เพราะต้องเรียนเต็มเวลา พ่อแม่ไม่ต้องพูดถึง เพราะดิฉันต้องเป็นคนหาเงินส่งให้ท่านแทน โชคยังดี ที่ปีนั้นเป็นปีแรก ที่มีกองทุนกยศ แต่นั่นก็ช่วยแก้ปัญหาได้เพียงเปราะหนึ่ง เพราะเงินที่ได้มาจาก กยศ ก็ยังคงไม่พอค่าใช้จ่ายอยู่ดี โชคยังดีที่เจ้านายเก่า ท่านเสนอให้ไปทำงาน โดยวันไหนเรียนเช้า ก็ไปทำบ่าย วันไหนเรียนบ่ายก็ไปทำงานช่วงเช้า โดยจ่ายค่าจ้าง ชม. 50 บาท วันเสาร์ก็ได้ทำเต็มวัน เลยทำให้พอมีเงินมาเป็น ค่ากิน ค่ารถ ค่าที่พัก ฯลฯ ช่วงนั้นดิฉันลำบากมากๆ ต้องวิ่งไปเรียน เลิกเรียนต้องวิ่งไปทำงาน เพื่อนๆ ก็เขม่น เพราะเวลาทำงานกลุ่ม บางครั้งก็ไม่ได้อยู่ช่วย เห็นสายตาเพื่อนบางคน ก็อดเจ็บปวดไม่ได้ แต่...มันก็จำเป็น เพราะดิฉันไม่มีใครส่งเสียเลย เพื่อนบางคนก็ดูถูกดิฉัน เพราะอายุก็มากกว่าพวกเขา 2-3 ปี หาว่าเป็นเด็กซิ่ว แถมดูยากจนอีกต่างหาก แต่ดันหยิ่ง...ไม่ยอมคน...ก็คนมันแก่แล้วนี่นา สุดท้ายดิฉันก็สามารถเรียนจบได้ภายใน 4 ปี รับปริญญาปี 2000 พอดิบพอดี วันนี้ดิฉันทำงานเป็นเลขาในบริษัทแห่งหนึ่ง เจ้านายเป็นต่างชาติ ได้เงินเดือน 30K สำหรับดิฉันก็พอใช้อยู่นะคะ มีเงินเก็บนิดหน่อย มีบ้านเดี่ยวในเมือง 1 หลัง ราคาหลายอยู่ (ส่วนนี้ต้องยกความดีความชอบให้สามี) มีลูกสาวหนึ่งคน น่ารัก มากกกก ส่งเงินให้แม่ทุกเดือน เดือนละ ไม่ต่ำกว่า 3 พันบาท ส่งคืน กยศ ทุกเดือน เดือนละ 3 พัน พี่น้องลำบากก็หยิบยื่นให้ได้บ้าง ดิฉันต้องขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ทั้งเรื่องดีและเรื่องร้ายๆ เพราะมันทำให้เรา "อึด" ค่ะ ทุกวันนี้ ดิฉันยังระลึกถึงและขอบคุณทุกๆ คน ที่เมตตา โดยเฉพาะเจ้านายเก่า ท่านมีบุญคุณกับดิฉันมาก สั่งสอนทุกอย่าง สอนให้เป็นคนละเอียดรอบคอบต่อทุกสิ่ง ขอบคุณความยากจน ที่ทำให้ดิฉันรู้จักการแบ่งปัน ขอบคุณสามีที่แสนดี ที่อุตส่าห์เลือกดิฉันมาเป็นภรรยา ทั้งๆ ที่เขาสามารถเลือกคนที่ดีกว่านี้มากๆๆๆๆ ได้ (แต่บางครั้งก็ปากร๊าย ร้าย นะที่รัก...) ขอบคุณลูกสาวที่เป็นกำลังใจ ขอบคุณพ่อแม่ที่ให้ชีวิต ทุกวันนี้ท่านภูมิใจในตัวลูกคนนี้มากเลยค่ะ ขอให้เจ้าของกระทู้อดทน และยืนหยัดในสิ่งที่ดีงามนะคะ ลองเปรียบเทียบชีวิตเราดู พี่ก็ลำบากไม่น้อยไปกว่าน้องเลย ที่สำคัญอย่าแลกศักดิ์ศรีและความภาคภูมิใจในตัวเองกับเงิน อย่าทำทุกอย่างเพื่อเงินนะคะ จะเป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : pimplus (pimplus) เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 12:43:22

ความคิดเห็นที่ 15 อยากให้กิฟความเห็นที่ 13 นะคะ ให้ไม่ได้เอาดอกไม้นี่ไปแทนละกันเนอะ จากคุณ : ทามามิ เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 13:18:52

ความคิดเห็นที่ 16 ข้าวห่อน้ำพริก ไปกินโรงเรียน จากคุณ : นายโอ้นโต้น เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 13:39:52

ความคิดเห็นที่ 17 สู้ต่อไปครับ อีกไม่นานเกินรอคุณต้องประสบความสำเร็จในชีวิตแน่ๆ เพราะคุณเป็นคนไฝ่ดี จากคุณ : loving1 เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 14:02:45

ความคิดเห็นที่ 18 เอาชีวิตสามีได้ไหม  เป็นเด็กนอก แต่ใครจะรู้บ้างว่าอยู่ที่นั้นทุกข์แค่ไหน  พ่อมีเมียน้อยแถมหลงเมียน้อยมาก  ส่วนแม่ทนไม่ได้เลยไปอยู่กับฝรั่งที่เมืองนอก  ตอนอยู่ไทยนี่มัธยมขับบีเอ็มไปเรียน เที่ยว ใช้เงินเก่งมากๆ เหมือนเรียกร้องความสนใจจากพ่อ แต่ก็ไม่สำเร็จ สุดท้ายทนเมียน้อยพ่อไม่ไหวเพราะชอบตีและใส่ร้ายอยู่เรื่อย  เลยเดินเรื่องไปนอกเอง ตอนไปพ่อจ่ายเงินให้ แต่ไปถึงไม่เคยให้เงินอีกเลย  ไปอยู่กับแม่ก็เจอฝรั่งเอาเนื้อบดสำหรับหมาให้กิน ดูถูกสารพัด ทนไม่ได้เลยกอดคอกับแม่ขับรถออกมาย้ายไปขออยู่กับคนไทยที่รู้จักกันที่ต่างเมือง ตอนไปแทบไม่มีเงินติดตัวเลย  ต้องไปขอทำงานร้านอาหาร  ล้างห้องน้ำ  ช่วยกันเก็บเงินกับแม่เช่าห้องพักเค้าอยู่  ใช้น้ำร้อนก็ไม่ได้เพราะเปลืองเงินมาก ต้องอาบน้ำเย็นจัดๆ   เก็บเงินจนสามารถซื้อบ้านที่เมืองนอกได้เอง  กลับมาเมืองไทยใครไม่รู้ก็นึกว่าชีวิตเด็กนอกสบาย แต่สามีนี่สู้ด้วยลำแข้งตัวเองมาตลอดจนสามารถเรียนจบมหาลัยอันดับหนึ่งของรัฐทั้งที่ทำงานไปด้วย  และหาเงินซื้อบ้านให้ตัวเองกับแม่อยู่ได้ ส่วนตัวพี่เองตอนเด็กไม่ได้ลำบากอะไร  แต่ที่บ้านไม่ฟุ่มเฟือย  เรียกได้ว่าฐานะค่อนข้างดี แต่เงินที่ได้แทบจะเรียกได้ว่าน้อยกว่าเพื่อนทุกคนในรุ่นเลย  ก็อยู่มาได้เพราะไปกินข้าวในมหาลัยทุกมื้อ เหล้าไม่กิน เที่ยวกลางคืนก็ไม่เคย  วันหยุดก็ไปเดินตลาดนัดต้นไม้ หรือร้านหนังสือ  ห้างนี่แทบไม่ได้ไป   เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ  สักวันหนูมองกลับไปข้างหลังจะรู้สึกภูมิใจในตัวเองที่สามารถเดินมาถึงจุดที่ดีกว่าวันนั้นได้ จากคุณ : มะลิวัน เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 14:18:42

ความคิดเห็นที่ 19 แต่ละคน สุดยอดเลยครับ นับถือมากๆ จากคุณ : ทองพญา เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 14:49:52

ความคิดเห็นที่ 20 เข้ามาอ่านกระทู้นี้แล้ว...มีความรู้สึกดีจังเลยค่ะ ทั้งเรื่องราวของเจ้าของกระทู้... และความคิดเห็น ของทุกท่านที่นำมาเล่าสู่กันฟัง.. ทนอีกนิดนะลูก  ทนอีกไม่นาน  ความสำเร็จจะต้องเป็นของหนูแน่นอน เด็กที่รู้จักคิด  ขยัน  อดทน  รู้จักค่าของเงิน.... มีความกตัญญู  เป็นที่ตั้ง  ย่อมได้ดีทุกคนค่ะ... คุณแม่ของหนู  โชคดีมากนะคะ   ที่มีลูกอย่างหนู.. ทนอีกนิด  อย่าเพิ่งท้อนะคะ........... จากคุณ : ป้าพัด เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 15:01:43

ความคิดเห็นที่ 21 เข้ามาอ่านแล้วก็ดีใจค่ะ ภูมิใจแทนคนเป็นพ่อ-แม่ จะดีจะชั่วอยู่ที่ตัวเรา จริงๆ จากคุณ : K.Panisa เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 15:33:48

ความคิดเห็นที่ 22   ถ้าเราไม่เจอความทุกข์มาก่อน เราก็จะไม่ทราบได้ว่า ความสุขเป็นอย่างไร ลองเปรียบเทียบของพี่ดูนะ ตอนใกล้จบ ม.6 ที่ รร.มีสอบฟรี โควต้า เข้า มช.ค่าสอบ 200 บาท พี่ยังไม่มีเงินไปสอบเลย เอ็น ไม่ต้องพูดถึง จบ ม.6 ต้องช่วยที่บ้านทำนาอยู่ 3-4 เดือน ที่ จ.พะเยา เข้ามา กทม.อาศัยอยู่วัดประยุรวงศาวาส สะพานพุทธ กับพี่ชายที่เป็นพระ ลงเรียนราม.เอาเทอม 2/29 แล้วก็ไปสมัครเป็นบ๋อยโรงแรม ทำงานกะกลางคืน กลางวันอ่านหนังสือ ว่างก็ไปเรียน ทำงานเองส่งตัวเองเรียน พอเรียนจบเงินรับปริญญายังไม่เลย พี่ก็เลยไม่รับ ทำงานขายตั๋วเครืองบิน เจ้านายบ่นว่า ภาษาไม่ดี พี่ลงเรียน เอยูเอ อยู่สองปี และบอกตัวเองว่า เราจะต้องไปเรียนต่างประเทศให้ได้ เก็บเงินได้แสนกว่า พี่ทำเรื่องไปเรียนต่อที่ ออสเตรเลียอยู่สองปี จนสามารถทะเลาะกับฝรั่งได้ และก็กลับมาเมืองไทย เมื่อ 2542 ทำงานจนถึงปัจจุบัน พี่เคยไปเรียนราม มีตัง 5 บาท ค่าเรือข้ามฟาก 50 ตังค์ ค่ารถเมล์ 2 บาท(ปี 30)ขากลับค่ารถ 2 บาท ค่าเรือ 50 ตังค์ ทั้งวันไม่ต้องกินข้าว น้ำก๊อกอย่างเดียว กลัมมากินข้าวที่วัดเอาตอนเย็น คิดเสียว่า อยากมีสุข ต้องทุกข์ลงทุนก่อน อยากเป็นก้อนทีละน้อยค่อยสะสม และคิดเสมอว่า มันต้องมีวันของเรา เพราะฉะนั้น เราจะต้องต่อสู้ ดิ้นรน อดทน และฟันฝ่า จึงจะได้มาซึ่งความสำเร็จแห่งชีวิต เป็นกำลังใจให้ครับ นกแล แก้ไขเมื่อ 10 พ.ย. 52 16:27:37 จากคุณ : วิหคชำเรือง เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 16:16:51

ความคิดเห็นที่ 23 เรากู้เงินเรียนและทำงาน เอง ไม่ได้ใช้เงินพ่อแม่เลย จากคุณ : CherryBlossom669 เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 16:47:46

ความคิดเห็นที่ 24 จริงๆ กว่าพี่ จะได้ดี วันนี้พี่ก็ลำบากเหมือนกันค่ะน้อง ตอนเรียน ประถม พี่ หางานทำ พิเศษ ทุกปิดเทอม ตั้งแต่ ป .4   ไปนั่งคัด ผัก ส่งนอก ทั้งพริก ทั้งกระเทียม ตกรายวันละ 150 ผู้ใหญ่ได้ 250  บาท  แต่เค้าไม่ได้มีงานให้ทำทุกวัน ไปรับเรียงเบอร์ มาขายทุกวัน หวยออกวันที่ 1 และ 16 ของเดือน   ขายของ ร้านของชำ ตอนป 6 ได้เดือนละ 600 บาท ไปทำ สคส ปีใหม่ ส่งความสุขให้ผู้อื่น วันละ 100 บาท นั่งจนปวดหลัง งานไม่ได้มีทุกวันเฉพาะ ปีใหม่ เท่านั้น แบบสอบถาม ตามห้าง ถามคนที่เดินไปมา วันละ200 พี่ทำงาน กว่า 20 กว่างานแล้วถ้าบอกแล้วจะตกใจ คิดดูสิ พี่เป็นคนกรุงเทพ  นะ ยังไม่เคยคิดเลยเราลำบากขนาดนี้ แต่นี่คือเรื่องจริง และพี่ดีใจทุกครั้งที่สามารถหาเงินเองได้ มาซื้อหนังสือ ชุดนักเรียน และจ่ายค่าเทอม   เรียนมัธยม ก็ไปเป็นเด็กเสริฟ ร้านสุกี้ ล้างจานร้านอาหาร เงินเดือน 1200   ขายของในห้าง แผนกร้านค้าที่เช่าในห้าง เงินเดือน 1500 เรียกว่าทำทุกงาน ที่เป็นเงิน เลยก็ว่าได้ ทุกปิดเทอม จุดหันเห ที่ดีขึ้น สมัย 10-12 ปีที่แล้ว ตอน ม5. เทอมปลาย พี่ไปสมัคร พีอาร์เชียร์เบียร์ ร้านอาหาร  16.00-22.00 น เงินเดือน 8000 บาท เชียร์เครื่องดื่ม พวก บาคาดี้ ถ้าในผับ 19.00-24.00  น ดีใจมาก ได้เงินเดือนเยอะ ซื้อทอง ให้แม่(สมัยก่อนทองถูก) และ หาเงินเรียน มหาลัยเอง เป็นพริตตี้ อีเว้นท์ เล็กใหญ่ทำหมด เชียร์กาแฟในห้าง คาร์ฟรู ให้คนอื่นชิมก็ ทำค่ะ   ในโรงแรม ไปเป็นพีอาร์ ก็ทำค่ะ อยู่ที่ใจเราเท่านั้นสู้หรือเปล่า อย่าท้อแค่นั้นเองค่ะ โตมาหน่อย มีทุนเปิดร้านเสื้อผ้าเอง ที่แฟชั่นมอลล์ ขายเสื้อผ้า กางเกง สมัยรายได้ต่อเดือน หลักหลายหมื่นเหมือนกัน หน้าห้างเมเจอร์ พี่ยังไปรอคิวจับฉลากขายเสื้อเลยสมัยก่อน เลิกเรียน มหาลัยก็ไป ขายตอนเย็น เพราะมหาลัยพี่อยู่แถวนั้น จนจบมหาลัย  มีรถที่ซื้อเงินสด 2 คัน (ตอนนี้ขายไปคันแล้ว ใช้ไม่ไหว) บางทีการเริ่มต้น อะไรที่เร็ว ผลดีที่ได้คือเราโตเร็ว วางแผนอนาคตได้เร็ว และสร้างฐานะได้เร็ว น้อง ต้องมองในแง่บวกอย่างนี้นะค่ะ ลืมบอกไป คุณพ่อกับคุณแม่พี่ เลิกกันต้งแต่พี่ อายุ 3 ขวบ คุณแม่ต้องเลี้ยงลูก 3 คน  และคุณแม่พี่มีลูก ช้าค่ะ มีพี่ตอนคุณแม่ 39-40 ปี พี่เลยอยากช่วยเค้า ได้เร็วค่ะ คุณแม่ไม่เคยบังคับนะค่ะ อยากทำเอง แต่น้องชายพี่ เค้าไม่เคยทำงานพิเศษนะค่ะ เค้าขี้อาย อายุห่างกันแค่ปีเดียว จากคุณ : onlycat เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 17:14:47

ความคิดเห็นที่ 25   ถ้าการเรียนเราทำให้พ่อแม่ลำบากด้วย ไม่ใช่แค่ตัวเรา กู้เงินเรียนดีกว่าครับ ผมก็กู้เรียน ทำงานมาก็ใช้เพราะไม่อยากให้พ่อแม่ลำบากครับ จากคุณ : นักศึกษา กยศ. เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 18:04:42 A:172.16.90.72 X:203.209.31.225 TicketID:240596

ความคิดเห็นที่ 26 สู้ๆนะครับ  อีกนิดเดียวจบแล้วก็จะสบายครับ  ตอนเรียนผมไม่ลำบากมาก  ฐานะทางบ้านก็ปานกลาง  แต่เรียนป. ตรี  ใช้เวลากว่าจะจบก็ 9 ปีกว่าแน่ะครับ  ตอนนั้นเครียดมากๆเลย  พจบแล้วชีวิตก็เป็นอิสระดีขึ้นกว่าตอนเรียนเยอะมากๆครับ จากคุณ : LimitBreak เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 20:27:16

ความคิดเห็นที่ 27 ก่อนอื่นขอชื่นชม จขกท ก่อนนะคะ ว่าคุณเก่งเเละเข้มเเข็งมากๆ เชื่อว่าคุณเเม่ต้องภูมิใจในตัวคุณมากมายเเน่นอนค่ะ ถึงตัวเราจะไม่ได้ลำบากอย่าง จขกท เเต่เราจะชื่นชมคนที่ อดทน ช่วยเหลือตัวเอง ไม่งอมืองอเท้า เเบบคุณค่ะ เราเชื่อว่าสังคมยังต้องการคนเเบบ จขกท อีกมากนะคะ วันนี้คุณจงภูมิใจนะ ที่สามารถชนะใจตัวเอง ทำได้ถึงขนาดนี้ ไม่ต้องนึกท้อเเท้โชคชะตาหรอกค่ะ เมื่อเราเลือกเกิดไม่ได้ เเต่เราเลือกทางเดินชีวิตได้นี่คะ อย่างน้อยวันข้างหน้าถ้าคุณเรียนจบ มีงานดีๆ ทำ เเล้วลองมองย้อนกลับมา ณ วันนี้ เวลานี้ คุณจะภูมิใจเเละยิ้มได้อย่างเต็มภาคภูมิกับสิ่งที่คุณกำลังทำเเละเป็นอยู่ ส่วนคนอื่นๆ สิ่งที่มี ที่เป็น ก็เเค่ของนอกกาย สักวันก็ต้องเสีย พัง ไปตามกาลเวลา เเต่ความรู้ที่ จขกท เเละความสำเร็จที่กำลังจะได้มาในอีกไม่ช้า จะเป็นสิ่งที่ติดตัวคุณ ไม่หัก ไม่พัง เเถมจะยังทำให้คุณก้าวหน้าไปได้เเน่ๆ ค่ะ เเค่วันนี้คุณต้องสู้ อย่าท้อ เข้มเเข็งไว้ เเล้วความสำเร็จจะเดินเข้ามาหาคุณเอง โอกาสมีไว้ให้กับคนไม่ยอมเเพ้เท่านั้นค่ะ เพราะฉะนั้นคุณต้องสู้ๆ นะคะ คุณเดินมาถูกทางเเล้ว เเค่อย่าท้อ ล้มได้เเต่อย่าถอย ก็ใช้ได้เเล้วค่ะ สู้ๆ น๊า เเก้ไขคำผิดค่ะ แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 52 14:50:23 จากคุณ : หนูน้ำนะคะ (แฟนฉันเป็นลิง) เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 22:26:13

ความคิดเห็นที่ 28 ลองฟังเรื่องของสามีเราบ้างไหมคะ สามีเราเป็นลูกคนโตในบ้านที่มีลูกทั้งหมด 5 คน ตอนเด็กๆได้เรียนหนังสือปกติจนถึงชั้นประถม ไม่ลำบากอะไร พอขึ้นชั้นมศ.1 (เป็นรุ่นสุดท้ายของการเรียนแบบมศ.) สามีเราสอบเข้ารร.รัฐไม่ได้ คุณยายเขาเลยประกาศิต ให้เด็กคนนึงเลิกเรียน แล้วออกไปหางานทำ เพื่อนำเงินมาเลี้ยงน้อง และครอบครัว สามีเราต้องออกไปทำงานเป็นลูกจ้างร้านเพชรของคนที่รู้จักกันกับครอบครัว ได้เงินมาก็จะเอาไปให้ที่บ้านหมด เก็บไว้นิดหน่อยเพื่อเรียนต่อศึกษาผู้ใหญ่ เมื่อเก็บเงินได้บ้าง ก็ขอเถ้าแก่ไปเรียน  เถ้าแก่ให้ไปเรียนนะคะ แต่ไม่ให้กลับมานอนที่ร้าน เพราะมันเสี่ยงที่จะเปิดร้านตอนกลางคืน เขาเลยต้องไปนอนที่ร้านขายแอนทีคของเถ้าแก่ ซึ่งก็ต้องไปช่วยเขาขายของด้วย เขาเคยเล่าให้ฟังว่า เวลาเช็ดกระจก ก็จะมองเห็นเด็กไปเรียนหนังสือตอนเช้า เขาจะคิดเสมอว่า ทำไมเขาไม่ได้เรียนหนังสือ ทำไมต้องมาทำงาน พอเรียนจนจบศึกษาผู้ใหญ่ ก็ไปลงเรียนรามไว้ ตอนเรียนรามก็หาเงินเรียนเอง โดยการทำโรงงานทอผ้า พอปีต่อมา เขาเอนท์ติด ได้เข้าไปเรียน ขอเงินค่าเทอมพ่อแม่เพียงปีเดียวค่ะ ปีที่เหลือทำงานเป็นเจ้าหน้าที่เอนทรานซ์ ได้เงินมาเป็นค่าเทอมจนจบ จบมาทำงาน ทุกบาททุกสตางค์ให้ที่บ้านหมด เงินของสามีเรานี่ ส่งน้องชายเป็นหมอฟัน อีกคนเป็นหมอ ส่วนตัวเองไม่มีเงินเก็บเลย มาเรียนต่อป.โทก็ขอทุนนะคะ ได้เดือนละ 3,000 โดยต้องทำเกรดให้ถึง 3.3 ซึ่งเขาก็ทำได้จนเรียนจบค่ะ ตอนเจอกับเรานี่ไม่มีอะไรเลยนะคะ เงินเก็บไม่มี รถเก่ามาก อายุกว่า 15 ปี ซื้อมามือ 2 เริ่มมีเงินจริงๆก็ตอนคบกันได้สัก 2 ปี ตอนที่น้องชายคนสุดท้ายเรียนจบเป็นหมอแล้ว เรานับถือสามีเรามากเลยค่ะ เรื่องความอดทนและเสียสละ จขกท.ก็อดทนมากๆนะคะ ความเป็นคนดีของจขกท.จะทำให้มีแต่เรื่องดีๆผ่านเข้ามาในชีวิตค่ะ จากคุณ : yhumo เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 00:21:14

ความคิดเห็นที่ 29 อ่านแต่ละความเห็นสุด ๆ เลย... ผมไม่ลำบากขนาดนั้นอ่ะ..ตอนเรียนพ่อให้เดือนละสามพัน จ่ายค่าหอ (พร้อมอาหารเย็น และ ค่าซักรีด) เกือบสองพัน เหลือเดือนละพันนิด ๆ ก็จ่ายค่ารถเมล์สาย 97  กับข้าวเช้า เที่ยง... ส่วนใหญ่ก็มาม่าตามสูตร.. อยากได้อะไรพิเศษก็ทำงานเอา..ตอนเรียนก็ทำหลายอย่าง ไปเป็น Lab boy สอนพิเศษ สารพัด.. จากคุณ : Level II เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 06:56:12

ความคิดเห็นที่ 30 ตอนปี 3-4 ด้วยความนิสัยไม่ดีของตนเอง  ที่เอาเงินค่าเทอมมาใช้จ่ายเรื่องต่าง ๆ จนหมด  ทีนี้พอจะจ่ายค่าเทอมก็หมุนหาเงินมาจ่ายไม่ทัน   (เป็นความนิสัยไม่ดี  ที่เป็นบ่อเกิดให้เกิดความเปลี่ยนแปลงครับ) ทำให้ผมต้องหาเงิน  ขายของตามตลาดนัด  และขายอย่างเดียวไม่พอ  ต้องขยันไปหาขายหลาย ๆ ที่  ขายเสื้อผ้าซึ่งต้องจัดเรียง  โหย...เหนื่อยชิปครับ  และผมไม่มีรถด้วย  ต้องขนพวกเสื้อผ้าที่จะขาย และราวเหล็กขึ้นรถเมล์  บางทีขากลับถ้าขายดีก็ขึ้นแท๊กซี่  อิอิ   บางครั้งไปขายตามมหาลัยก็ฝากหอเพื่อน   พอขายไปขายมา  รู้สึกว่า  เอ่อ...ดีว่ะ  ได้เงินใช้   ใจจริงไม่ได้ขยันอยากจะทำหรอกครับ  แต่สถานการณ์มันบีบบังคับ เวลาไปขายของ  ก็จะมีแต่คนและเพื่อน ๆ ก็ทักว่าขยันจัง  เหอะๆ  แต่ผมอ่ะรู้ตัวเองอยู่ว่า  "มันจำเป็นต้องทำ"   "ถ้าจนตรอกแล้วเราได้สู้  เราจะภูมิใจมากครับ  ที่เราสามารถผ่านจุดนั้นมาได้" จากคุณ : คนไม่พิเศษ "ซาคุ" เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 08:17:09

ความคิดเห็นที่ 31 อิอิ มาไล่แจกกิ๊ฟในกระทู้ชาวบ้านซะงั้น เจ๋งๆทุกคนเลย จากคุณ : ทองพญา เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 10:13:02

ความคิดเห็นที่ 32 เห็นใจจริง ๆ ได้แต่ส่งกำลังใจให้ ทางที่จะทำได้คือคงต้องทำงานพิเศษควบคู่ไปด้วย อาจจะเรียนได้ช้าหน่อยแต่ถ้าน้องตั้งใจ น้องต้องเรียนจบได้แน่นอนค่ะ สมัยพี่เรียน พ่อแม่ฐานะปานกลางแต่อยู่ในช่วงสร้างตัว พ่อลาออกจากงานมาทำกิจการส่วนตัว มีหนี้สินพอสมควร แถมมีพี่น้อง 4 คน รายจ่ายเยอะพ่อแม่ต้องประหยัดทุกทางเท่าที่ทำได้ ค่าเทอมและค่ากินอยู่เนี่ยพ่อแม่ให้ได้นะคะ แต่ต้องสอบเรียนของรัฐนะ ถ้าสอบไม่ได้ก็คือไม่ได้เรียน สมัยเรียนตรี แม่ให้เงินสองพันบาท ไว้ลงทะเบียนกับซื้อหนังสือและเสื้อผ้า ได้เท่านี้จริง ๆ ที่เหลือต้องหาเอาเอง จริง ๆ มันก็พอนะ ค่าลงทะเบียนไม่ถึงสองพันหรอก แต่ไม่พอสำหรับหนังสือและเสื้อผ้า เรื่องหนังสือก็ไปขอพี่รหัส แก้ปัญหาไป ส่วนเรื่องเสื้อผ้ากระเป๋า ก็ไปทำงานพิเศษ สมัยก่อนงานพิเศษคือขายของตามห้าง คิดว่าสมัยนี้มันคงมีเยอะกว่าเมื่อ 20 ปีก่อนนะ แถมการเดินทางก็สะดวกกว่าด้วย พี่แจกใบปลิว ขายเสื้อผ้านักเรียน รับทำบัญชี รับคีย์ข้อมูลเข้าระบบ เรียกว่าใครมีงานก็ไปทำ สุดท้ายแล้ว เราก็ภูมิใจในสิ่งที่เราทำนะ แม่พี่เองยังพูดถึงบ่อย ๆ ภูมิใจในตัวพี่ จนขณะนี้พี่มีอาชีพเลี้ยงตัวเองได้ เลี้ยงแม่ได้ และยังเป็นที่พึ่งพาของพี่น้องด้วย ขอให้น้องอดทนนะ ความพยายามของน้องในวันนี้ จะเป็นรางวัลชีวิตในวันหน้านะคะ ขอให้นอ้งประสบความสำเร็จตลอดไปด้วย เอาใจช่วยค่ะ แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 52 10:53:50 จากคุณ : มนอุ๊งอิ๊ง เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 10:42:34

ความคิดเห็นที่ 33 ตอนผมไปเรียนราม ปี 1 อยู่ห้องรวมกัน 4 คน เคยทำอีท่าไหนไม่รู้ 4คนเหลือตัง 15 บาท เลยไปซื้อมาม่ามาต้ม 2 ซองเหลืออีก 5 บาทซื้อข้าวเปล่า แล้วเอาข้าวมาผสมกับมาม่ารอให้อืดแล้วตักแบ่งกัน รสชาติพอไปได้ครับแต่มันทำให้รักกันมากขึ้น ตอให้มีน้อยแต่ก็ไม่มีใครต้องอด จากคุณ : bigcy เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 11:49:45

ความคิดเห็นที่ 34   พยายามตัดความคิดน้อยอกน้อยใจออกไปให้ได้ครับ พอนึกออกกับความรู้สึก ที่เห็นเพื่อนๆ มีความแตกต่างไปจากตัวของน้องมาก ตรงนี้มันเกิดมาจากจุดแรกคือ เดาว่าน้องต้องเป็นผู้หญิง ดูจากที่บอกว่า กระเป๋า และรองเท้า เพราะ 2 สิ่งนี้ หากเป็นผู้ชาย ก็มักจะมองข้ามมันไปก่อน และ 2 สิ่งนี้ มันเป็นสิ่งของที่ นต. มักจะต้องโชว์หรืออวดกันประจำๆ สิ่งของแบบนี้ มันเป็นแค่ค่านิยม คนใส่ก็แค่อยากให้มีคนมอง พอรู้ว่ามีคนมอง ตัวเองก็จะรู้สึกภาคภูมิใจเล็กๆ น้อยๆ กันไป  น้องไม่ค่อยซื้อใหม่ มันไม่มีใครมานึกในใจหรอกว่า "ทำไมยายนี้เชยจัง" มันไม่มีใครมาคิดกับของน้องหรอกครับ เพียงแต่ตัวเราเอง มักจะนึกคิดไปเอง เพราะเห็นใครๆ มีแต่ของใหม่ๆ ฐานะ ของ นศ. แต่ละคน ก็ย่อมไม่เหมือนกัน เพียงแต่น้องอย่าไปหลงระเริงกับสิ่งที่ผิดๆ แล้วกัน ถึงแม้ แม่ของน้องจะค้าขายแบบเช้ากินค่ำก็ตามเถอะ ตราบใดที่เรายังเป็นคนที่สุจริต ก็อยากให้พึงพอใจกับสิ่งนี้ ดูๆ แล้วน้องหดหู่ และน้อยใจมากกว่า สิ่งที่น้องต้องเดินไปเรียน ตรงนี้มันยังอีกประเด็น แต่ในแง่ของวัตถุสิ่งของ ใช่มันก็จำเป็นในจุดนึง หากสิ่งของอันนั้นๆ มันชำรุด    แต่ถ้าตัวน้องคิดจะซื้อตามเพื่อนๆ แต่ตัวเองก็ขัดสนตรงเงิน ก็พยายามยอมรับตัวเองให้ได้ พยายามอย่าน้อยใจ อีกหน่อยน้องเรียนจบมา หางานทำมีเงินเดือน ตรงนั้น ก็ค่อยว่ากันอีกที ปัจจุบันนี้ น้องก็ต้องเรียนให้มันบรรลุก่อนให้ได้ แม่น้องเค้าก็อยากให้น้องได้ดิบได้ดี ไม่อยากให้น้องไปลำบากเช่นเค้า ก็เลยอยากให้น้องมองในจุดแบบนี้ก่อน  เพราะสิ่งที่น้องกลุ้ม มันเป็นแค่เพียงความคิดและความรู้สึกเท่านั้น ที่รู้ว่าตัวเองหาซื้อ กระเป๋า รองเท้า ได้ไม่เหมือนเพื่อนๆ ผมพอจำได้ ช่วงที่โทรฯ มือถือ เพิ่งจะเริ่มมีกล้อง สาวๆ ตามมหาลัย ขอให้ฉันมีให้ได้ก่อนเถอะ ไม่มีเดี่ยวอายเค้า  น้องเชื่อไหมครับ ปัจจุบันนี้ ผมอายุ 40 นิดๆ มือถือของผม กล้อง บลูทูช ยังมะมีเลย ,ไม่ใช่ว่าไม่มีเงินซื้อนะ แต่ผมรู้สึกว่า ผมเฉยๆ กับสิ่งแบบนี้ ไปกินเหล้า สังสรรค์กันเป็นกลุ่มๆ ทุกคนส่งบลูทูชกันว่าเล่น ผมก็ยังมะมีความน้อยใจตรงนี้เลย  ทุกสิ่งทุกอย่างมันอยู่ในความคิดครับ   บางทีนะครับ คนที่มีอะไรๆ มากกว่าผม เดี่ยวเปลี่ยนมือถือเป็นว่าเล่น ปรากฏว่ามากินเหล้าด้วยกัน สังสรรค์กัน บางคนก็บอกว่า "เฮ้ย กูไม่ค่อยมีเงินนะเฟ้ย ไงเลี้ยงกูก่อน"  คนประเภทอวดข้าวอวดของ แต่เงินติดตัวแทบบ่อมี แบบนี้มันก็ใช่เรื่อง หากน้องลดความแคร์กับสิ่งของแบบนี้ไปได้นะครับ น้องจะชนะใจตัวเองมากกว่า เพื่อนๆ นะครับ และเป็นกำลังใจช่วยให้น้องผ่านความรู้สึกแบบนี้ไปให้ได้นะครับ จากคุณ : wat&pp เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 11:53:31

ความคิดเห็นที่ 35 ขอเป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : famebelive เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 13:09:15

ความคิดเห็นที่ 36 สู้ ๆ นะครับ ยังมีคนลำบากแบบนี้อีกเยอะ แต่เราต้องผ่านมันไปให้ได้ จากคุณ : pakeclub เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 13:25:15

ความคิดเห็นที่ 37 จำได้ว่าตอนเรียน รับจ้างแจกใบปลิว..เป็นเด็กเสริฟ.........ทำวิจัย....งานที่ใดมีไม่เกี่ยวหน้าตา..พี่ข๋าหนูขอทำ.......เคยเดินจนจากผิวขาว กลายเป็นคนดำได้เลย....แต่ทำงานสนุกมาก.....อยากกลับไปเป็นเด็กอีกจัง...ถึงจะได้เงินน้อยแต่ได้อะไรเยอะที่สุดในชีวิตค่ะ สู้ต่อไป......คุณมีโอกาส หาประสบการณ์นอกเหนือจากการเรียนแล้วค่ะ.ท้อได้แต่อย่าถอยนะคะ........ จากคุณ : แม่หมาทั้ง4 เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 13:55:48

ความคิดเห็นที่ 38 ได้อ่านเรื่องทำนองนี้แล้ว คิดถึงสภาพตัวเองในครั้งนั้น ไม่ต่างจากท่านที่เล่านี้เท่าไร น้ำตาไหลทุกที ขอให้ต่อสู้ ต่อไป และขอให้โชดดีผ่านพ้นไปให้ได้ จากคุณ : NiyomC เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 14:12:29

ความคิดเห็นที่ 39 มองไปข้างหน้าซิ เมื่อสำเร็จแล้วเราจะเป็นอย่างไร พี่ก็เคยเป้นแบบน้องตอนเรียนเหมือนกัน ค้นทั้งห้องมี 3 บาทค่ารถเมล์ ไม่มีข้าวกิน อดทนเท่านั้น เราจะสำเร็จ แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 52 14:26:22 จากคุณ : ข้าวสีแสด เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 14:25:50

ความคิดเห็นที่ 40   ลองเล่าบ้างดีกว่า ถือเสียว่าเป็นการรื้อฟื้นความทรงจำในอดีต บ้านผมเป็นครอบครัวใหญ่ มีพี่น้องทั้งหมด 10 คน พ่อทำงานรับจ้างทั่วไปทุกอย่าง แม่เลี้ยงลูกอย่างเดียว เมื่อผมเรียนจบประถม 6 ก็ตรงกับช่วงที่แม่เสียชีวิตพอดี ในช่วงประถมไม่ได้ลำบากอะไรมากมาย เวลาไปโรงเรียนก็เดินกันไป ระยะทางประมาณ 6 กม. ไปกลับก็วันละ 12 กม. แต่ว่าเดินกันไปเป็นกลุ่มหลายๆ คน ได้เงินไปโรงเรียน วันละ 2 บาท (ช่วง ปี พ.ศ. 2530 ) กินข้าว 2 บาท หมดบางวันก็กินขนมตอนเช้า ตังไม่พอที่จะกินข้าวตอนเที่ยงก็อด ในตอนนั้นก็เลยเป็นโรคขาดสารอาหาร หลังจากจบ ป.6 ก็ไปอยู่กับลูกพี่ลูกน้องที่อีกจังหวัดนึง เพื่อไปเรียนต่อในระดับ ม.ต้น ที่โน่น เขาเปิดร้านขายอาหาร เราจะต้องตื่นตั้งแต่เช้า ประมาณ ตี5 เพื่อออกมาตักน้ำจากบ่อแล้วหาบไป ใส่โอ่ง ต้องกวาดขยะ ต้องเตรียมผักเพื่อใช้ในการทำอาหาร ต้องจัดโต๊ะ เก้าอี้ เมื่อถึงเวลา 7.45 น. ก็เข้าไปอาบน้ำแล้วเดินไป รร. (ไม่ไกล มาก ข้ามถนนก็ถึง รร.เลย) พอพักเที่ยงก็กลับมาเสริฟ อาหารให้กับลูกค้า ช่วยเก็บแก้ว เก็บจาน กินข้าว แล้วก็กลับไปเรียน ช่วงเย็นก็จะกลับมาล้างจาน ล้างแก้ว ซึ่งเยอะมากๆ แบบเด็กตัวเล็ก ๆ อายุ 12-13 ทำคนเดียวนะ ในช่วงนี้ไม่ได้เงินไป รร.เลย เพราะว่ากลับมากินข้าวที่บ้าน และได้ทุนด้วยเทอมละ 800 แต่ไม่เคยได้ใช้โดนยึดหมด เมื่อเรียนจบ ม.3 ก็กลับมาอยู่ที่บ้านเดิมกับพ่อ ก็สอบเข้าเทคนิค มาเรียนช่วงนี้ก็ยังลำบาก ต้องกรีดยางตั้งแต่ เที่ยงคืน เสร็จ ประมาณ 6โมงเช้า กลับ ไปอาบน้ำ แต่งตัวไป รร . บางวันไป รร. เศษขี้ยางยังติดอยู่ตามตัวเลย กรีดยางไป เรียนไป จนจบ ป.ตรี ก็ได้ทำงาน ทีนี้เมื่อได้ทำงานก็ทำให้เราเห็นคุณค่าของเงินได้มาก็เก็บไม่ค่อยอยากจ่าย กลายเป็นคนงกไปเลย แต่ไม่ลืมที่จะดูแลพ่อ และผู้มีพระคุณ นะครับ จะบอกให้ จากคุณ : เหนื่อยนะจะบอกให้ (Mr_kane) เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 14:40:31

ความคิดเห็นที่ 41 มาม่า..1 ห่อ คน 4 คน กะทะ 1 ใบ ตะเกียบ 4 คู่ น้ำปลา 1 ขวด อีกสัปดาห์เงินถึงมา ...เพื่อน...กรูรักมรึง...ครับ จากคุณ : ผ่านมาแจม (ไผ่แผ่วพริ้ว) เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 15:04:37

ความคิดเห็นที่ 42 แชร์ประสบการณ์ของผมมั่งนะครับ ชีวิตผมสมัยเด็กก็ค่อนข้างลำบากครับ แม่เป็นครู พ่อเป็นชาวนา พ่อกับแม่ไม่ค่อยได้เลี้ยงผมครับ ส่วนมากจะฝากคนนั้นคนโน้นเลี้ยงบ้างหรือมีคนมารับไปเลี้ยงบ้างเพราะพ่อกับแม่ต้องออกไปทำงาน จำได้เลยว่าพอโตมาหน่อยกลับมาจากโรงเรียนหิวข้าวมาก ๆ ผมก็ถือจานวิ่งไปขอข้าวบ้านลุง ๆ ป้า ๆ หรือบ้านคนรู้จักบ้าง เอามาคลุกน้ำปลากับน้ำตาลกิน อาหารที่ดีที่สุดสมัยเด็กผมก็คงเป็นไข่ดาวหวานที่พ่อผมทำให้กินครับ(ทอดไข่ดาวพอใกล้สุกแล้วก็เอาน้ำตาลใส่เข้าไปให้มันหวาน ๆ  จำได้เลยว่าวันไหนได้กินจะอร่อยมาก ๆ เพราะแม่ไม่ว่างต้องนั่งรถไปสอนที่โรงเรียนกันดาร ๆ ) วันไหนเป็นวันหยุดผมจะไปอยู่ที่บ้านเพื่อน ๆ ที่เค้าค่อนข้างมีฐานะไปนั่งดูเค้าเล่นเกมส์(น่าจะเครื่อง famicom นะที่เค้าใส่ตลับเล่นอะ) ได้แต่นั่งดูเพราะเค้าไม่ให้เล่นและก็ไม่กล้าเล่นของเค้าด้วยเพราะกลัวทำของเค้าพัง    พอโตมาแม่ก็ย้ายมาสอนโรงเรียนใกล้ ๆ บ้านก็ดีหน่อยก็มีกินตามอัตภาพครับเพราะถึงแม้แม่จะมีเงินเดือนข้าราชการครูแต่ก็ไม่พอครับเพราะเอาเงินมาสร้างบ้าน + ขอไม้จากญาติ ๆ มาสร้างบ้าน ซึ่งในสมัยนั้นรวม ๆ หมดไปประมาณ 50000 บาทได้(แต่ถือว่าเยอะมากสำหรับค่าเงินสมัยนั้น) แถมมีคนพยายามมาขอซื้อบ้าน + กับที่นาของพ่อกับแม่ผม ถ้าจำไม่ผิดเค้าให้ราคารวมที่นาประมาณ 60000 บาท มาทุกวันจนผมถามเค้าเลยครับว่าน้ามาทำอะไรเหรอครับมาทุกวันเลย แต่พ่อกับแม่ผมก็ไม่ขายเพราะเค้าบอกว่าจะเก็บบ้านไว้ให้น้องผม ส่วนผมเค้าจะให้ที่    ผ่าน ม.ต้น จบ ม.ปลาย เข้ามหาวิทยาลัยผมได้ืทุนของ มหาวิทยาลัยแถว ๆ สามย่าน ตอนแรกได้อยู่หอของมหาวิทยาลัยแต่ผมเห็นแล้วว่ายังไงก็แพงกว่าการอยู่วัด เลยตัดสินใจไปอยู่วัดครับ(กุฏิที่ผมอยู่ส่วนใหญ่เป็นคนจังหวัดเดียวกับผมครับ พอดีจะมีคนออก 1 คน ผมเลยไม่รอช้า เพราะคำนวณค่าใช้จ่ายที่เ็ก็บเดือนละ 300 บาทแล้วถือว่าคุ้มกว่าอยู่หอ แถมมีข้าวให้กินด้วย วันไหนว่าง ๆ ไปเดินเป็นเด็กวัดถือย่าม พระท่านก็ให้เงินจากที่ได้จากคนมาทำบุญบ้าง) ตอนเรียนปี 1 จะทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟในร้านฟาสฟูดส์แต่แม่ไม่ยอมให้ทำครับ แถมโดนดุอีกด้วย ก็เลยอาศัยว่าเรียนอย่างเดียวครับ แม่ให้เงินใช้เดือนละ 3000 บาทถ้าไม่พอขอได้ แต่ผมไม่เคยขอครับแถมมีเงินเก็บด้วย    ทุกวันนี้เรียนจบมา มีครอบครัวแล้วครับ พอมองย้อนไปข้างหลังผมรู้สึกภูมิใจในตัวเองนะครับว่าที่มาเป็นได้ถึงวันนี้ บุญคุณของพ่อกับแม่ที่ผมชดใช้ยังไงก็ไม่มีวันหมด (แต่มีอยู่ครั้งนึงที่ผมรู้สึกตื้นตันใจมากครับ คือการบวชทดแทนคุณ ผมบวชหลังจากรับปริญญาเสร็จครับ คือบวชหลังจากรับปริญญาได้ 2 วัน ซึ่งผมไม่รู้หรอกครับว่าพ่อกับแม่ร้องไห้ในตอนที่ผมกำลังทำขวัญนาค มารู้ทีหลังตอนน้องสาวผมเล่าให้ฟังครับ น้ำตาผมไหลเลยทีเดียวครับ) ตอนนี้ผมกำลังจะมีหลานให้ท่านแล้วครับได้ลูกวัวตัวผู้ แต่ตอนนี้ทางฝั่งปู่กะตาแย่งกันเลี้ยงอยู่ครับ แต่ดู ๆ แล้วฝั่งตายายจะได้เลี้ยงครับ อิอิ    ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้ท่าน จขกท. สู้ ๆ นะครับ วันนี้อาจจะเหนื่อย แต่เชื่อสิเมื่อเราอดทนและสู้กับมัน ซักวันเราจะได้ดีครับ ฝากข้อคิดนะครับ 1. อย่าไปใส่ใจคำคนที่ดูถูกเราครับ ให้เอาคำที่คนดูถูกเรานะมาพัฒนาตนเองครับ และทำให้ดี ให้เค้าเห็นครับว่า " ไม่ล้มข้ามได้ แต่คนล้มอย่าข้าม " (เพราะครอบครัวผมโดนมาเยอะครับ ได้ยินได้เห็นมาตั้งแต่เด็ก แต่พ่อกับแม่ผมสอนให้ทนแล้วพิสูจน์ให้เค้าเห็นครับว่าเราก็ทำได้ มีได้ อาจต้องใช้เวลาแต่เราต้องอดทนแล้วสู้ ทุกวันนี้ครอบครัวผมมีอันจะกินดีกว่าพวกที่เคยดูถูกด้วยซ้ำแต่ครอบคัรวผมก็ไม่ได้อวดรวยหรือข่มใครครับ 2. อย่าเป็นวัวลืมตีนครับ จำไว้ว่าปกติคุณเคยทำอย่างไรในอดีตก็ขอให้ทำมันต่อไปไม่ว่าคุณจะใหญ่โตมีหน้าที่การงานดีขนาดไหนก็ตาม 3. อย่าโทษสังคมครับ เพราะเราเลือกได้ครับว่าสิ่งไหนดีสิ่งไหนไม่ดี ตัวอย่างก็มีให้เห็น ผมคบมาแล้วกับทุกแบบครับทั้งติดยา แว๊น ฯลฯ เรามีเค้าเป็นเพื่อนได้ครับ แต่ไม่จำเป็นต้องเอามาเป็นแบบอย่าง อยากรู้ได้แต่ให้มีขีดจำกัด หรือไม่ให้เกินขอบเขต (ผมเคยลองมาเกือบหมดแล้วครับสิ่งเสพติด และการพนัน แต่ผมมองว่ามันไม่ดีอะไรก็แค่ลองให้รู้ก็พอครับไม่จำเป็นต้องให้มันมาครอบงำ แต่ปัจจุบันผมก็ดื่มเหล้านะครับแต่จะเป็นในกรณีกินกับเพื่อน ๆ หรืองานเทศกาลต่าง ๆ ) จากคุณ : Hell_fire เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 15:26:12

ความคิดเห็นที่ 43 กลับมาดูอีกที เป็นกระทู้แนะนำแล้ว ดีใจมากค่ะ มีกำลังใจขึ้นเยอะ ขอบคุณนักสู้ผู้ยิ่งใหญ่ทุกๆ คน ที่มาแชร์ประสบการณ์และทำให้เรามีสติมากขึ้น เราจะอดทน ให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ เคยอ่านมาในคู่สร้างคู่สม เขากล่าวไว้ว่า การทำดีอย่าไปคิดว่าจะต้องได้ดี แต่ให้ทำดี เพราะมันคือสิ่งดี จากคุณ : <NaturaL M> เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 17:38:19

ความคิดเห็นที่ 44 ทู้นี้เปลืองกี๊ฟจริงๆ ^ ^ ยกนิ้วชมทุกคนเลยครับ จากคุณ : cmuboy เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 08:17:52

ความคิดเห็นที่ 45 ชื่นชมในความกตัญญูและความอดทนพยายามของคุณมากๆค่ะ ส่วนตัวเราเอง ไม่ค่อยได้ลำบากคะ ถ้าจะลำบาก ก็จะมีแค่เพราะใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายบ้าง พ่อให้เงินใช้เดือนนึง อาจจะช้อปหมดตั้งแต่สัปดาห์แรกๆ  แหะๆ ที่เล่าไม่ใช่อะไร แต่เพราะพ่อเราเคยลำบากมาก่อนตอนเค้าเรียน  อาจจะลำบากมากกว่าคุณในวันนี้ด้วยซ้ำ  (ก็มันเมื่อก่อนนี่เนอะ) แต่พ่อก็อดทน พยายาม  จนทุกคนในครอบครัวสบาย   ย่าเรา จากเป็นแม่ค้าขายปลาธรรมดา ปู่ก็เคยขับสามล้อ  ทุกวันนี้ย่าไปไหนนั่งเครื่องตลอด  มีทุกอย่างพร้อม เชื่อว่าวันนึงคุณต้องทำได้สำเร็จคะ วันนึงจะเป็นวันของคุณ  ..  ฟ้าไม่ใจร้ายกับคนดีๆหรอก เรามั่นใจ .. ว่าวันข้างหน้า คุณจะทำให้คุณแม่ของคุณมีความสุขทางกายได้นอกเหนือจากความสุขทางใจที่ท่านกำลังได้รับเพราะความขยันของคุณในตอนนี้ สู้ๆนะคะ  ..  วันข้างหน้าลูกของคุณต้องภูมิใจในตัวคุณ เหมือนที่เราภูมิใจในตัวพ่อเราแน่นอน ^^ จากคุณ : เจ็บแล้วจำคือคน !!! เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 09:22:27

ความคิดเห็นที่ 46   เข้ามาเป็นกำลังใจให้อีกคนครับ จากคุณ : ballon_one (nattawutball) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 12:38:52

ความคิดเห็นที่ 47   ขอเล่าบ้างนะคะ เราได้โควต้าเข้าเรียนที่ีมหิดล พ่อกับแม่ไม่มีเงินให้เราลงทะเบียน พ่อมีอาชีพรับจ้าง แม่เป็นแม่บ้าน บ้านก็เช่าเค้าอยู่ ยังมีน้องที่กำลังเรียนชั้นประถมและม.ต้น อีก2คน เราต้องขอเงินอามาก่อน พอได้เข้าเรียนแล้วปี1ต้องอยู่หอที่ศาลายา ช่วงย้ายของเข้าหอ เราขนของเท่าที่จำเป็นขึ้นรถเมล์แถวบ้านมาต่อรถตู้เข้าศาลายาคนเดียว แอบเห็นคนอื่นมีพ่อ-แม่ขับรถมาส่ง แต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าพ่อต้องทำงาน แม่ต้องดูแลน้อง มาเองก็ได้ หลังจากนั้นเราก็กู้กยศ และหารายได้พิเศษจากการสอนเด็กๆ ช่วงก่อนที่จะได้เงินกยศ เราได้เงินใช้อาทิตย์ละ 300-500 รวมทุกอย่างแล้วในชีวิต ค่าข้าว ค่าถ่ายเอกสาร เสื้อผ้า เครื่องประดับแทบไม่เคยซื้อ เดินเล่นดูเอาเพลินๆที่ตลาดนัดในม.ไม่จำเป็นไม่ไปไหน เลิกเรียนกลับหอ ถ้ามีสอนก็ไปสอน ที่ม.มีทุนอะไรขอหมด ได้บ้างไม่ได้บ้างส่วนใหญ่ก็ได้นะ เวลาจะกลับบ้านบางทีต้องเดินมาหน้าม.นั่งรถเมล์ลงพาต้า ชีวิตตอนนั้นเป็นเด็กหอสมบูรณ์แบบ ตั้งแต่เทอม2 ไม่ได้ขอเงินที่บ้านใช้อีกเลย ช่วงที่มีรายได้พิเศษเราก็แบ่งให้ที่บ้านบ้างมากน้อยก็ว่ากันไป มาถึงตอนนี้อยากจะบอกว่าเราได้อะไรจากชีวิตตอนนั้นเยอะมากๆ มันทำให้เรารู้จักคุณค่าของเงิน รู้จักประหยัดอดออม อดทน เราสามารถเอาประสบการณ์ตอนนั้นมาสอนตัวเองได้ ตอนนี้เราก็ได้ในสิ่งที่ตอนเด็กๆเราคิดไว้แล้วก็คือให้พ่อ-แม่ น้องๆอยู่สบายๆมีบ้าน มีรถ มีครอบครัวที่ดี ซึ่งตอนเป็นเด็กเรามองว่าเป็นเรื่องไกลตัวมากๆ เราจะมีปัญญามั้ย พอเราทำได้เราคิดว่าส่วนหนึ่งมันก็มาจากชีวิตช่วงนั้นเหมือนกันคะ จากคุณ : aoy.mu เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 14:51:59

ความคิดเห็นที่ 48 อยากโพสต์เล่าบ้างครับ สมัยจบม.6 สอบเอนทรานส์เข้ามหาลัย ผมสอบติดเภสัชที่ม.สงขลานครินทร์ หาดใหญ่ ตอนนั้นดีใจมาก แต่แล้วก็ได้ทราบข่าวร้ายว่า พ่อของผมได้ไปค้ำประกันเงินให้กับลูกศิษย์แล้วลูกศิษย์เบี้ยวหนีหนี้ ที่นี้เจ้าหนี้ก็เลยมาตามไล่บี้กับพ่อผมแทน มูลค่าเงินอาจจะดูไม่มากแค่หกแสนบาท แต่เมื่อ 20 ปีมาแล้วมันมีค่ามากครับ แล้วพี่ชายผมก็กำลังเรียนป.ตรีที่ลาดกระบังอยู่ด้วยคนนึง ผมมาคิดดูแล้ว ถ้าผมเรียนมหาลัยปิดอีกคนนึง ครอบครัวผม พ่อแม่ผมต้องหนักแน่ๆ สมัยเรียนม.ปลาย ผมก็ต่อยมวยไทยหาเงินใช้เองตั้งแต่ม. 4 ผมคิดว่าตราบใดที่เรายังมีสมอง มีสองมือ เราน่าจะพอหาเลี้ยงตัวเองได้ ผมเลือกที่จะปาดน้ำตา สละสิทธิ์เรียนเภสัชแล้วมุ่งหน้ามาที่รามคำแหง วันที่ผมมาสมัครเรียนที่นี่แม่ผมมาด้วย ผมบอกกับแม่ผมว่า ในตอนที่เรียนราม ผมอาจจะไม่มีเงินให้แม่ แต่ผมจะไม่รบกวนเงินของแม่ ผมจะหาเงินใช้ด้วยตัวผมเอง ตั้งแต่วันนั้น ผมทำงานสารพัด ทั้งเป็นเด็กเสิร์ฟร้านอาหาร รับจ้างขึ้นคัทเอาท์เปลี่ยนป้ายโฆษณา ร้านเชสเตอร์กริลล์ ดันกิ้นโดนัท ขับมอเตอร์ไซค์ส่งของ เข็นผักที่ตลาดบางกะปิ แจกแผ่นพับใบปลิว หุ้นกับเพื่อนขายโรตี ขายเสื้อผ้า สอนว่ายน้ำ ผู้ช่วยโค้ชเทควนโด้ ขี่มอเตอร์ไซค์วิน คนเชียร์แขกอาบอบนวด และอื่นๆอีกมากมายจำไม่ได้ทั้งหมด ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพื่อเอาเงินที่ได้มาส่งเสียตัวเองเรียนที่รามคำแหง กลางคืนผมทำงาน กลางวันผมต้องฝืนลุกไปเรียนทุกวันเพราะคณะที่ผมเรียนจะต้องทำแล็บเข้าแล็บด้วย ไม่เข้าหรือขาดแล็บก็ไม่มีสิทธิ์สอบ บางเวลาที่ไม่มีเงินจริงๆก็ต้องหยุดเรียนไปเพื่อหาเงินเก็บเงินซักก้อนเพื่อที่จะกลับมาเรียนใหม่ในเทอมหน้า วิชาคณะผมถ้าไม่ผ่านตัวแรกก็ไม่มีสิทธิลงทะเบียนในตัวที่สูงกว่า บางเวลาผมไม่มีงานหรือหางานไม่ได้ ก็ต้องซื้อถั่วเขียวมาต้มน้ำตาลกินเป็นอาทิตย์ กินจนผมผิวหนังตกสะเก็ดเพราะขาดสารอาหารก็มี พริกป่นที่เขาให้มากับก๋วยเตี๋ยวก็เก็บเอาไว้ละลายกับน้ำปลาบีบมะนาวลงไปคลุกกับข้าวกิน ก็ทนล้มลุกคลุกคลานอย่างนี้มาทั้งหมด 6 ปีจนจบ คุ้มค่ามากครับ ผมภาคภูมิใจในปริญญาใบนี้มาก รวมทั้งปริญญาจากมสธ.ที่ผมเรียนควบพร้อมๆกับเรียนรามที่จบหลังจากรามอีกปีครึ่งต่อมาด้วยครับ หลังจากจบป.ตรีมาได้ ผมคิดว่านี่คือช่วงเวลาที่วิกฤติที่สุดแล้วในชีวิตผม จากนี้ไป อุปสรรคจะหนักขนาดไหน ผมเชื่อว่าผมสามารถฟันฝ่าไปได้แน่ๆ หลังจากจบป.ตรีจากรามแล้ว ผมยังได้ป.ตรีอีกสามใบจากมสธ. ประกาศนียบัตรระดับเชี่ยวชาญเทียบเท่าป.โทจากเดนมาร์ค ป.โทจากมหิดล แล้วตอนนี้ผมได้ทุนกระทรวงวิทย์มาเรียนต่อป.เอกทางด้านชีววิทยาโครงสร้างอยู่ที่ญี่ปุ่นครับ ผมสำนึกอยู่เสมอว่าที่ผมมาเรียนที่ญี่ปุ่นได้นั้น ผมมาได้จากภาษีอากรของคนทั้งแผ่นดินที่สนับสนุนและส่งเสริมให้ผมได้มีโอกาสมาศึกษาหาความรู้ที่ต่างประเทศ ผมขอสัญญาว่าผมจะตั้งใจเรียน และรู้คุณค่าของเงินที่พวกท่านได้มอบให้ และจะตั้งใจเรียนให้จบกลับมาไวๆ เพื่อที่จะได้กลับมาถ่ายทอดประสบการณ์ความรู้ การทำวิจัย รวมทั้งการใช้ชีวิตให้กับลูกศิษย์ของผมต่อไปในอนาคตครับ อยากให้กำลังใจเจ้าของกระทู้ครับ โอกาสและความสำเร็จ จะอยู่ในมือของคนที่กล้าจะไขว่คว้ามันเสมอครับ สู้สู้ครับ แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 23:51:34 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 16:06:30 จากคุณ : กุ้งบก เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 16:03:42

ความคิดเห็นที่ 49 ตอน ม ต้น ผมมีปัญหาครอบครัว ชุดตั้งแต่ ป 6 ใส่ จน ม 5 ดีที่ว่า ตอน ป 6 อ้วนมาก พอเจอปัญหา น้ำหนักลด จาก 65 กก ( 10ขวบ) เหลือ 49 กก - 57 กก ( ช่วง 12 - 18ขวบ) เสื้อผ้าใส่ของเดิมหมด ตอนเช้ารับจ้างเข็นผักผลไม้ในตลาด กลางวัน รับ ส่งน้ำถัง 20 ลิตร ตกเย็น  ไปเข็นผักในตลาดต่อ เสื้อผ้า อย่าได้ของดี เพระาจะเปรอะยางผลไม้ และอื่นๆ จนดำทุกตัว พอเข้า ม ปลาย เจอข้อหา ขโมยของ ทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำ คนเลยไม่กล้าจ้าง (โขมยตัวจริงเจอจับได้ อีก 8 เดือนถัดมา) ไม่มีเงินเรียน  ม 5 เลยต้องไปอาสาทำงานเสริฟอาหาร ล้างจาน ที่ไกลบ้านไปอีก เก็บเงินทิปไว้กิน เงินค่าแรงเอาไว้จ่ายค่าเ่ล่าเรียน หนังสือไม่ซื้อของที่โรงเรียนเอามาขาย ขอรายชื่อหนังสือ แล้วไปคุ้ยกองหนังสือเรียนใช้แล้ว ที่ตลาดหนังสือสนามหลวงเก่า หนังสือราคา 22 บาท ผมจะซื้อได้ราว 8-9 บาท สมุด ซื้อของโรงเรียน ปกแ็ข็ง 15 บาท ปกอ่อน 10 ผมซื้อ 10 บาท กับ 3 เล่ม 10 ทนไปจนจบ 6 เกรด ไม่ต้องพูดถึง 1 กว่าๆ   พอเข้า มหาวิทยาลัย (เรียนรามฯ) พ่อมาเสียพอดี เหลือตัวคนเดียวโดดๆ สมบัติต่างๆ เจอ โกงไปเกือบหมด พร้อมคำดูถูกจากคนรอบข้างว่าไม่รอดๆ มาทำงานร้านอาหาร ร้านเดิมไม่ไหวไม่มีเวลาไปสอบ เลย สมัครทำงานร้านอาหารตอนกลางคืน เปิด 19.00 - 07.00 (สมัยนั้น ยังไม่มีกำหนดเวลาปิด) ช่วยในครัว ล้างจาน เสริฟอาการ ซัดกะแขกเมาๆ โบกรถ แล้วแต่เขาจะใช้ให้ทำ หยุดบ้างก็อาสาไป ทำกุ้ภัย ได้ค่าแรงเล็กๆน้อยๆ เหมือนเดิม เงินทิป ไว้กิน เงินวีค เอาเปน ค่าใช้จ่าย ค่าเล่าเรียน ไม่เที่ยวกลางคืน ดูหนังบ้าง ไม่กินเหล้าไม่สูบบุหรี่ จนเถ้าแก่ไว้ใจให้เปนคนเก็บเงิน ค่อยสบายขึ้นบ้าง กลางวันไปสอบ ไปเรียนบ้าง กระท่อนกระเเท่น 6 ปี จบ เกรด 2 กว่า ปัจจุบันได้ทุนเรียนต่อ MBA เพิ่งจบเมื่อต้นปี เกรด 3.5 + ชีิวิตกำลังเริ่มต้นอีกครั้ง ครับ ยากจะบอก จขกท ว่า ชีิวิต ที่ว่าลำบากนั้น อยุ่ที่เรามองมันอย่างไร ถ้าทำเฉยกับมัน ตั้งหน้าตั้งตา ทำหน้าที่ของเราไป ให้ดีที่สุด ไม่หลงไปกับสิ่งเร้ารอบตัว ผมว่า เราผ่านได้ครับ   ถามว่าเคยท้อไหม กับ ชะตา ตอบว่าเคย   บางครั้ง นั่งร้องไห้คนเดียวไม่ให้ใครเห็น   ร้องให้พอ เอาหน้าอัดกับหมอนเก่าๆ ร้องไห้เต็มที่ ร้องเสร็จ  ก็ ลุกขึ้นยืนสุ้กับปัญหาอีกครั้ง เตือนตัวเองเสมอว่า เราไม่รวยไม่ฉลาดอย่างใครเขา เราเลือกที่จะเกิดมาไม่ได้ ให้เท่ากับคนอื่นเขา แต่เราเลือกที่จะเป้นอะไรก้ได้   เราไม่ฉลาดเท่าใครเขา แต่เราสามารถพยายามให้มากกว่า คนอื่นเขาได้ครับ สู้ครับ น้อง มันต้องมีวันของเราบ้างครับ แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 18:42:48 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 18:40:20 จากคุณ : Wastrel เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 18:39:01

ความคิดเห็นที่ 50 เอาเพลงเพราะๆ มาให้กำลังใจจขกท. ค่ะ http://www.imeem.com/sweetsong/music/ukBi3lSn// จากคุณ : เค้กผลไม้ เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 16:49:45

ความคิดเห็นที่ 51 เข้ามาดูอีกครั้ง.. กะว่าจะมาให้กำลังใจเจ้าของกระทู้อีก..แต่ผมเองกลับได้รับกำลังใจจากเพื่อน ๆ พี่น้อง ลุงป้าน้าอาทั้งหลาย เพียบเลย... ขอบคุณจริง ๆครับ ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา.. จากคุณ : Level II เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 23:08:41

ความคิดเห็นที่ 52 สามีเราก็ผ่านการหล่อหลอมจากเตาเผาอันรุนแรงจนเป็นเหล็กแกร่งเช่นนี้เหมือนกันค่ะ เขาต้องปั่นจักรยานกว่า30กิโลเมตรไปกลับเพื่อไปเรียนหนังสือ พ่อแม่ทำนา นาก็ไม่ได้ผล วันหยุดต้องมาช่วยเกี่ยวข้าว ตัดอ้อย หาเงินส่งตัวเองเรียน น้องสาวก็ต้องออกจากโรงเรียนเพราะแม่ไม่มีเงินส่ง จนจบ ม.6 ทั้งๆที่เป็นคนเรียนเก่ง แต่ก็ไม่ได้ไปสอบที่ไหน เพราะไม่มีเงิน รีบเข้ากรุงเทพ มาสมัครงานเป็นยาม ทำอยู่ 2ปี พ่อขอร้องให้สอบตำรวจ ก็ไปกัน 2 คน พ่อลูก  ไปสอบนักเรียนพลตำรวจ ปรากฏว่า สอบติดค่ะ ... ลุงๆพอรู้ว่าหลานสอบติดถึงกับร้องไห้ดีใจ เรียนพลตำรวจอยู่ 1ปี จบมาก็ไป สอบโรงเรียนนายร้อยตำรวจ ก็สอบติดค่ะ เป็น นรต. อยู่ 4 ปี ตอนนี้จบมา หลายปีแล้วค่ะ ความภาคภูมืใจที่สุดของเขาคือการได้รับพระราชทานกระบี่ จากพระหัตรของในหลวงค่ะ  .... เราขยายรูปนี้เป็นบานใหญ่มาก ... เขายังดูแลพ่อแม่และครอบครัวเป็นอย่างดี ทุก3เดือน เขาจะกลับไปหาแม่ของเขา (เราอยู่คนละจังหวัดกับพ่อแม่ค่ะ) เขายังเป็นพ่อที่ดีกับลูกและเป็นสามีที่ดีของฉัน สิ่งเหล่านี้ได้มาจากการที่เขาผ่านเรื่องราวต่างๆมามากมาย ทำให้เขาเป็นคนมีความอดทน และรับผิดชอบต่อทุกสิ่งที่เขาทำ จงอดทนและรอสิ่งดีๆที่กำลังจะมา จากคุณ : ทะเลกับแสงจันทร์ เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 00:01:37

ความคิดเห็นที่ 53   เข้ามาให้กำลังใจค่ะ ลำบากวันนี้จะสบายวันหน้า อย่าไปน้อยใจเห็นเพื่อนใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย พวกนั้นอาจไม่มีความสุขเท่าเราก็ได้ คนที่มีเงินมากมายใช่ว่าจะมีความสุข ขออวยพรให้เรียนจบไวไว ได้งานดีดี ทำนะจ๊ะ จากคุณ : นึกไม่ออก เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 00:02:29 A:125.27.132.116 X: TicketID:217515

ความคิดเห็นที่ 54 ใช้ชีวิตไม่ลำบากค่ะ แต่พยายามลดความต้องการของตัวเองลง เลือกเรียนมหาลัยราม เพราะค่าเทอมถูก ช่วยแบ่งเบาภาระของทางบ้าน แล้วก็ไม่ได้ช๊อปปิ้งอะไร เสื้อผ้าใส่เดิมๆแทบตลอด ใส่เป็นปีๆค่ะ เครื่องสำอางค์ซื้อปีละครั้ง เครื่องประดับก็ใช้ของถูกๆ กระเป๋ายังไงก็ได้ ไม่เคยตามแฟชั่นอะไร สงสารตาน่ะ ส่งเราเรียนอย่างเดียวก็หนักแล้ว เราดันเป็นโรคบ่อยด้วย ตาก็ส่งเสียค่ารักษาให้เรา หมดกับเราเป็นล้านแล้วมั้ง  ถ้าชีวิตเราไม่ได้ตา เราก็คงจะลำบากมากๆ ไม่ก็อาจจะตายไปแล้วก็ได้ เพราะไม่ได้รับการรักษาที่ดีน่ะ   30 บาท ไม่ได้ช่วยอะไรเลย สำหรับโรคใหญ่ๆ พยายามที่จะประหยัดโดยใช้บัตรทองแล้ว แต่ผลที่ได้ก็มีแต่ยื้อโรคไป ให้ทรมาน ไม่ยอมส่งตัวซักที ยื้อจนสุดท้ายไม่ไหวล่ะ ต้องขอเข้า รพ.รัฐ จ่ายเงินเองน่ะ ถึงจะหาย เราอาจจะโชคไม่ดีที่ไม่ได้มีโชคถึงขนาดจะได้รับบริการที่ดีจากบัตรทองมั้ง จากคุณ : ขี้เหงา...เอาแต่ใจ เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 00:03:06

ความคิดเห็นที่ 55 เจ้าของกระทู้เรียนปีเดียวกะผมเลยครับ เหลืออีกปีเหมือนกัน ชีวิตผมก็ถือว่าลำบากเหมือนกันนะครับ ไม่ถึงกะอดมือกินมื้อ แต่เวลาอยากได้อารายแล้วไม่ค่อยได้อะครับ คนเราก็ต้องมีความอยาดได้บ้างอะนะครับ บางครั้งมันก็เป็นสิ่งที่จำเป็นนะครับ ไม่ใช่ของไร้สาระ แต่ก็ทำใจครับ อีกปีก็จบแล้วครับ สู้ๆ เหมือนกันครับ จากคุณ : เด็กโยธา (ballcivil) เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 00:09:27

ความคิดเห็นที่ 56 เป็นกำลังใจให้ทุก ๆ คนค่ะ จากคุณ : madam_ozzy เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 03:39:12

ความคิดเห็นที่ 57 เสียน้ำตามากมาย เป็นกำลังใจให้ จขกท ความลำบากไม่ใช่คุณคนเดียว ยังมีอีกหลายล้านคนที่ลำบากกว่าคุณ ลองมองไปที่คนที่อาศัยอยู่ใต้สะพาน อย่าไปมองคนที่อยู่บนยอดตึกสูง ชีวิตคนเราเกิดมาก็ต้องสู้แล้ว ตอนที่ไปเมืองไทย ได้เจอเรื่องประทับใจหลายอย่าง ตอนไปซื้อของในห้าง มีเด็กนักเรียนมาทำแบบสอบถาม ลูกสาวที่ไปด้วย ยืนตอบแบบสอบถามนานเกือบยี่สิบนาที ป้าก็รอนานเดินไปเดินมาหลายรอบยังไม่เสร็จ พอเขาตอบแบบสอบถามเสร็จ เราก็ถามว่า ทำไมใช้เวลานานนัก เขาก็บอกว่า เขาสงสารน้องคนนั้น เพราะนึกถึงตัวเองตอนเป็นนักศึกษา ก็ทำงานแบบนี้ นึกถึงใจเขาใจเรา ลูกตอบมาทำให้เราเพิ่งรู้ว่า ลูกก็ไปทำงานพิเศษ ทั้งๆที่ก็ไม่ได้ลำบากอะไร แต่ลูกเขาบอกว่าอยากทำงาน ไม่อยากขอเงินแม่ ช่วงที่เขาเรียน เขาทำงานหารายได้ด้วยตัวเองหลายอย่าง ไม่ว่าจะตั้งโต๊ะขายขนมปังปิ้ง กับชานม ขายเสื้อผ้าทางเน็ต ขายของมือสอง ที่นำเรื่องลูกมาเล่า ไม่ใช่จะโอ้อวดว่าลูกดี แต่อยากให้จขกท ลองเปลี่ยนความคิด อย่ามัวมานั่งสงสารตัวเอง ว่าเราต่ำต้อย ไม่มีทรัพย์สินเงินทอง ยากลำบากกว่าใคร เรื่องเสื้อผ้า กระเป๋ารองเท้า เป็นแค่เปลือกที่คนเรานำมาสวมครอบไว้ แต่สิ่งที่แท้จริง ก็คือตัวเรา คนทุกคนมีศักดิ์ศรี และเลือกที่จะทำดีได้ การศึกษาหาความรู้จะเป็นอาภรณ์ประดับตัวเราอย่างวิเศษ ขอให้จขกท มีความเข้มแข็ง อดทน และความสำเร็จก็จะมาหาเราในไม่ช้า เป็นกำลังใจให้ แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 52 07:10:59 จากคุณ : พนอจัน เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 07:08:21

ความคิดเห็นที่ 58 มาเป็นกำลังใจให้นักสู้ชีวิตทุกท่าน ชีวิตแบบนี้ คือชีวิตที่มีคุณค่า ที่เกิดมา จากคุณ : กาแฟรสเสน่หา เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 08:07:47

ความคิดเห็นที่ 59 กำลังบ่นกับเพื่อนเมื่อกี๊อยู่เลยครับ ว่าทำไมชั้นลำบากยังงี้ มาเจอจขกท.ผมก็รู้สึกตัวเองสบายขึ้นเยอะเลย ผมไม่เคยลำบากมาจนกระทั่งจบมหาวิทยาลัยครับ เลือกที่จะมาลำบากเองที่เมืองนอก มาตามหาฝันที่วาดไว้ตั้งแต่ 8 ขวบ คุณพ่อขายนาเท่าที่มี เพราะเห็นว่าลูกพูดมาเป็น สิบๆปี ว่าจะไปญี่ปุ่น ในที่สุดก็ได้มา....พอมาแล้วอะไรๆก็ไม่ได้อย่างที่คิด ฝันที่วางไว้มันเป็นไปแทบจะไม่ได้ เพราะมันต้องใช้เงินมากมาย มาญี่ปุ่นแบบคนไม่รวย ทำงานมากกว่าเวลาเรียน วันหยุดบางที ทำข้ามวันข้ามคืน เพราะวันที่จะต้องจ่ายค่าเทอมมันก็ใกล้มาทุกทีๆ ทางบ้านนั้น เงินไม่มีอยู่แล้ว ถ้าเราหาไม่ได้ ยังไงก็ต้องกลับ ไม่ใช่ว่าไม่อยากกลับ แต่ในเมื่อพ่อขายที่ดินที่สำคัญส่งให้มาได้แล้ว จะกลับไปเพียงแค่เอาภาษาไปทำมาหากิน ก็คงได้ แต่ความฝันก็คงยังจะเป็นความฝันต่อไป เกิดมา ไม่เคยง่วงแล้วไม่ได้นอน ไม่เคยหิวแล้วไม่ได้กิน ไม่เคยเหนื่อยแล้วต้องทำงานต่อ อันนี้ ผมเลือกเอง ...ช่วยไม่ได้ ก็ต้องมุ่งหน้าไปตามทางที่ตั้งใจไว้ต่อไป จขกท.และคห.อื่นๆนั้น น่าจะลำบากกว่ามาก แต่ยังไงก็....ขอให้สู้ๆครับ ในสิ่งเหล่านั้น มันก็จะมีสิ่งดีๆแฝงอยู่ อย่างน้อย...ก็ทำให้รู้ว่า ยังมีเพื่อนๆที่พันทิปร่วมเดินทางแห่งความลำบากไปด้วยกันนะครับ (หรือไม่ลำบาก แต่เข้ามาให้กำลังใจก็ดีเลิศแล้วครับ) จากคุณ : teddyblooh เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 09:03:26

ความคิดเห็นที่ 60 มาเป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้นะคะ อยากจะเล่า ชีวิตของเพื่อนที่เรารู้จักคนหนึ่ง เพื่อนคนนี้เป็นคนใต้ เขาเล่าให้ฟังว่า ตัวเขาเองนั้น เป็นเด็กกำพร้าตอนอายุ 5 ขวบ ไม่มีญาติพี่น้อง ต้องเร่ร่อนเป็นเด็กนอนข้างถนนไม่มีบ้านอยู่ เขาก็จะมีกลุ่มเพื่อนที่เป็นเด็กเร่ร่อนด้วยกันอยู่กลุ่มหนึ่ง การดำรงชีวิตของเขากับเพื่อนคือ ลักเล็กขโมยน้อย ขอทาน วิ่งราว แต่ถ้าช่วงไหนพวกเขาอดมากๆเขาก็จะไปสมัครงาน ทำพอได้เงินก้อนหนึ่ง ก็ลาออก แล้วใช้ชีวิต เร่ร่อนต่อไป ไม่มีแก่นสาร พออายุมากขึ้น  การขโมยของ ก็มีขนาดใหญ่ขึ้นและเสี่ยงขึ้น มีอยู่วันหนึ่งเขากับเพื่อนๆ ได้ไปที่แพปลา เพื่อขโมยปลาที่ชาวประมงจับมารอขายที่แพ่ปลา ซึ่งพวกเขาก็ทำแบบนี้มาอย่างสม่ำเสมอ และมักจะถูกไล่ยิงจากเจ้าของเป็นประจำ จนเมื่อเขา13 ปี เขาก็คิดได้ว่า ถ้าเขายังทำแบบนี้ต่อไป สักวันหนึ่งเขาจะกลายเป็นโจรเต็มตัว เพราะไม่มีการศึกษา พอที่จะหาเลี้ยงชีพได้ พอดวงตาเห็นธรรมดังนั้น เขาก็แยกจากกลุ่มเพื่อน และไปทำงานที่โรงงาน ทำซี่อิ้ว ซึ่งต้องตื่นแต่ตี4-5 พักนอนอาศัย อยู่ในรง และขณะเดียวกันหาหนังสือมาหัดอ่าน เรียนด้วยตนเอง และสอบเทียบ จนสุดท้ายเขาก็ได้เข้ามาเรียน ที่ราม และทำงานไปด้วย และจบภายใน 4 ปี หลังจากทำงานได้สักพัก ณ ทุกวันนี้เขาเป็นเจ้าของ บริษัท และประสบความสำเร็จในชีวิต และมีครอบครัวที่อบอุ่น ส่วนพวกเพื่อนของเขานั้น ตอนหลังมา ก็กลายเป็นโจร เที่ยวไปปล้นสะดม และถูกตำรวจยิงตาย ไปเกือบหมด ชีวิตเจ้าของกระทู้ยังดีกว่าคนอื่นๆอีกมาก ได้ไปเรียนเมืองนอก อย่าเปรียบเทียบชีวิตตัวเองกับคนที่เขามีกว่าเรา เพราะจะทำให้เราน้อยใจ อยากจะให้เจ้าของกระทู้ ระลึกอย่างหนึ่งว่า การที่นึกสงสารตัวเอง จะทำให้จิตใจเราอ่อนแอ การคิดเปรียบเทียบ กับคนอื่น จะทำให้เกิดความน้อยใจ อยากเห็นคนอื่น อารมย์ ความน้อยใจ จะพัฒนาตัวมัน กลายเป็นอิจฉา จากอิจฉา ก็จะเกลียด จิตใจก็จะหมกมุ่น อยู่กับสิ่งนี้ ไม่อยากจะให้เจ้าของกระทู้ ดูถูกตัวเอง และ ทำร้ายจิตใจตัวเองแบบนี้ ให้สงสาร จิตใจ ของเราบ้าง มันบอบบาง และอ่อนแอ เป็นธรรมชาติอยู่แล้ว อย่าไปซ้ำเติมมัน ด้วยอารมย์ ที่พัดไปพัดมาเหมือนลม เราต้องถนอม จิตใจก็เราไว้ยิ่งกว่าชีวิต เพราะถ้าเราเสียใจ ใจเราเสียหาย และว จะซ่อมแซมอยาก และ เหมือนสูญสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง เสียอวัยวะ เพื่อรักษาชีวิต เสียชีวิต เพื่อรักษาจิตใจ อีกปีเดียว เท่านั้น ความลำบากที่เป็นอยู่ ก็จะเป็นเพียงอดีต จากสุภาสิตจีน งานเลี้ยงใดๆย่อมมีวันเลิกลา ถ้าพูดตามศาสนาพุทธ ทุกสิ่งในโลกล้วนอนิจจัง ไม่มีอะไร อยู่คงที่ เช่นเวลาเหมือนกัน มันผ่านไป แล้วมันก็ผ่านไป เราต้องปล่อยให้มันผ่านไป อย่าไปเอา เรื่องเก่า ที่ผ่านมา มาคิด ทำให้เสียกำลังใจ เราควรจะคิดว่า ทุกวันนี้มันก็จะเป็นอดีต ไป ในวันข้างหน้า อารมย์ ความรู้สึก ของเรา เหมือนลม พัดมา แล้วก็พัดไป ทุกสิ่งทุกอย่างมี เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ ดับไป สิ่งที่ผ่านไปแล้วถือว่าดับไปแล้ว ถ้าเราเอามาคิด เหมือน คืนชีวิตให้มันใหม่ มันก็จะวนเวียน เกิดขึ้น(เอามาคิดใหม่) ตั้งอยู่(อารมย์ ความคิดเสียใจ น้อยใจ) แล้ว ดับไป(เลิกคิด), เกิดขึ้น(เอามาคิดใหม่) ตั้งอยู่(อารมย์ ความคิดเสียใจ น้อยใจ) แล้ว ดับไป(เลิกคิด) ขอให้อยู่กับปัจุบัน ขอให้อยู่กับอนาคต ที่กำลังจะมาถึงในวันข้างหน้า คิดถึงแต่อดีตเท่าว่าคุณกำลังทำร้ายตัวเอง ถ้าคุณยอมรับ สิ่งหรือปัจจัย ข้างนอก ก็เหมือนคุณ เปิดประตู้รับ ศัตรู เข้าบ้าน ไม่มีใครทำร้ายจิตใจตัวเองได้เท่ากับตัวเรา สิ่งที่เราจะฟันฝ่า ไปได้นั้น เราต้องมีอุดมคติในการใช้ชีวิตของเราเอง อุดมคติ จะเป็นเหมือนเข็มทิศ ที่จะทำให้เราเดินทางไปตามจุดหมายปลายทางได้อย่างถูกต้อง จงทุ่มเท และบากปัน อย่างกล้วยไม้สีเงินช่วยหมาจรจัด กล้วยไม้สีเงิน ทำจากอุดมคติ ไม่หวังเงินทอง ทำด้วยใจ การช่วยหมา แต่ละ case กล้วยไม้สีเงินจะตั้งเป้าก่อนว่า หมาตัวนี้จะี้ต้องช่วยให้ได้ และเอาเ้่ป้าหมายเป็น..จุด ที่กล้วยไม้จะต้องเดินไปให้ถึง ความยากลำบาก อุปสรรค ในการทำงานเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ไม่ใช้เรื่องใหญ่ บางที่ต้องคลานเข้าไปในซอกใต้ตึกที่สู่งแค่40 cm ้เพื่อช่วยลูกหมาที่ยังไม่ลืมตา จนมุดต่อไปไม่ได้ เพื่อนๆบอกว่า ปล่อย แต่ กล้วยไม้สีเงิน มีเป้าหมายในใจแล้วว่าต้อง ช่วยให้ได้ ยังมีกำลังใจอยู่ ไม่ถอดใจ จึงได้ใช้ไม้ยาวๆเขี่ยง จนได้ลูกหมาออกมาจนได้ ถ้าเชื่อตามเพื่อนลูกหมาอายุ อาทิต์ืกว่าที่ยังไม่อย่านมนี้คงต้องอดนมตายใต้ตึกแล้ว จะช่วยทุมเท เต็มที่ และเ้ป้่าหมาคือ ต้องช่วยให้สำเร็จ การทุ่มเท เราย่อมไม่ได้นึกถึงว่าเราจะลำบากขนาดไหน แต่เรานึกถึงความสำเร็จที่อยู่ข้างหน้าเรา กล้วยไม้สีเงินคิดว่า ว่าอะไรทั้งหมดในโลกนี้ ไม่มีอะไรที่สำคัญไปกว่า คำว่ากำลังใจ ไม่ว่าจะจนหรือรวย คนป่วย คนแข็งแรงที่สุด ถ้าขาดกำลังใจ ก็ไม่สามารถที่จะมีชีวิตอยู่ได้ อยากให้คุณ เจ้าของกระทู้ หมั่นสร้างกำลังใจให้กับตัวเอง ความลำบาก ความยากจน ความพิการ ความเจ็บป่วย ไม่ใช้สิ่งที่จะเอามาใช้บั่นทอนจิตใจตัวเอง คนที่จะประสบความสำเร็จ ได้ 1.ตั้งเ้ป้่าหมาย 2.ทุมเท และ บากบัน ไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรค แน่แนอน ไม่มีเงินก็ต้องทุ่มเท กำลังกาย กำลังใจ 3.หมั่นสร้างกำลังใจให้กับตัวเอง แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 52 12:35:16 แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 52 12:32:40 แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 52 12:22:27 แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 52 11:49:15 แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 52 11:43:04 แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 52 11:42:06 แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 52 11:38:06 จากคุณ : กล้วยไม้สีเงิน เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 11:29:36

ความคิดเห็นที่ 61   ยังดีที่มีโอกาสได้เรียนหนังสือ คนงานแถวที่ผมอยู่ จบ ม 3 ก็ต้องทำงานแบกหามแล้ว ไม่ทำงานก็ไม่มีข้าวกิน นี่คือโลกปัจจุบัน ที่เราคิดว่า เด็กต้องเรียนหนังสือ จริงแล้วมีอีกเพียบที่ยังไม่มีโอกาสได้เรียน และสิ่งที่น่ากลัวกว่าก็คือ เขาจะเป็นชนชั้นไหนในสังคม ในเมื่อ ไม่มีใครอบรมแนะนำสั่งสอนเขาเลย จมอยู่แต่กับสังคมแบบนั้นตลอดชีวิต ไม่มีคนนำทางในสิ่งดีๆให้ ตามบ้านนอก ไปดูเลยน้อง เทียบกับ กทม ชีวิตยิ่งกว่าหน้ามือกับหลังตรีนอีก จากคุณ : จริงๆ เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 14:39:26 A:119.31.97.210 X: TicketID:038237

ความคิดเห็นที่ 62   ผมตอนเรียน ก้อลำบากนิดหน่อย มีตังค์ใช้เดือนล่ะ 3000 บาท เฉลี่ยวันล่ะ 100 บาท บางเดือนมี 31 วัน ก็ไม่ถึง 100 ก็ทนใช้ไป ไปเที่ยวไหนก็ไม่ได้ จะมีแฟนก็ไม่ได้ เพราะไม่มีปัญญาเลี้ยงจริงๆ ต้องพยายามอยู่คนเดียวเพื่อให้มีตังค์พอเลี้ยงตัวเอง เพราะรายจ่ายเรามีหลายอย่าง มีทั้งค่าเดินทาง ค่ากิน ค่าเอกสารการเรียน 100 บาทต่อวัน สำหรับยุคนี้ ไม่พอจริงๆครับ จากคุณ : tottui เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 16:30:34

ความคิดเห็นที่ 63   ถ้ามีแฟนแบบจขกท.นี้ ดีใจตายเลย รู้จักคุณค่าของเงินดีจัง นึกถึงแฟนผมแล้วก็แอบเซ็ง เงินจะไม่พอกินทุกมือละ แต่ก็ยังซื้อของอยู่นั่นแหละ เฮ้อ จากคุณ : เฮ้อ เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 16:47:39 A:118.172.48.111 X: TicketID:143684

ความคิดเห็นที่ 64 แวะมาให้กำลังใจน้องเจ้าของกระทู้นะคะขอให้อดทนอีกปีเดียวก็สำเร็จการศึกษาแล้วเชื่อว่าน้องต้องทำได้และประสบกับความสำเร็จในอนาคตค่ะ สำหรับตนเองนั้นมาจากครอบที่มีรฐานะปานกลาง แต่เห็นพ่อและแม่ตื่นเช้านอนดึกทำงานพิเศษเพิ่มเพื่อลูกเลยทำให้ตนเองเริ่มอยู่นิ่งเฉยไม่ได้เพราะสงสารพ่อกับแม่  เริ่่มหางานพิเศษทำตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมพับถุงกระดาษไปส่งแม่ค้าขายกล้วยทอด สมัยนั้น พับ 100 ใบได้ตังค์ 1 บาท แต่ก็ไม่ย่อท้ิอค่ะ นั่งพับไปเรื่อยๆ จนพ่อสงสารลูก ช่วงปิดเทอมก็จะช่วยงานทางบ้านเข้าสวน เลี้ยงวัว  จับจอบมาตั้งแต่เด็กๆ ชีวิตวัยเด็กไม่มีโอกาสได้ออกไปเล่นสนุกกับเพื่อนๆเลย เลิกเรียนก็กลับบ้าน เสารือาทิตย์ช่วยงานทางบ้าน ปิดเทอมหางานพิเศษทำ ช่วงเรียน ม.ต้นมีช่วงหนึ่งที่ทางบ้านประสบปัญหาการเงิน ซึ่งขณะนั้นตนเองเรียนอยู่โรงเรียนประจำ ตั้งแต่ปัญหาทางบ้านตอนนั้นไม่เคยซื้อขนมทานเลยค่ะ ทานแต่อาหารที่โรงเรียนจัดไว้ให้ ช่วงที่หิวจัดๆจะดื่มแต่น้ำ เอาให้มันอิ่มท้อง ในขณะที่เพื่อนๆซื้อขนมทานได้ตามใจชอบ แต่ก้ไม่ได้น้อยใจอะไรค่ะ เพราะเข้าใจสภาพครอบครัวของตนเองเลยประหยัดเต็มที่ ช่วง ม.ปลายย้ายมาเรียนโรงเรียนในกรุ่งเทพ หางานพิเศษทำโดยการช่วยงานสหกรณ์ของโรงเรียนและกินอยู่ประหยัดมาๆ เพื่อเอาเงินไปจ่ายค่าเรียนพิเศษโดยไม่ขอทางบ้านเพิ่ม สมัยนั้นมีสอบเทียบก็สมัครไป เพื่อลดภาระค่าใช้จ่ายการเรียนในโรงเรียนจะได้เข้ามหาวิทยาลัยเร็วขึ้น  ตอนเรียน ม.ปลายในกรุงเทพ  ไม่เคยไปเที่ยวสวนสนุก ไม่เคยเข้าโรงหนัง   ตอนเรียนมหาวิทยาลัยระดับปริญญาตรีหางานพิเศษทำเช่นเดิมโดยการสอนหนังสือ เสาร์อาทิตย์จะใช้เวลากับการสอนพิเศษทั้งหมด โชคดีที่ไปสอนแล้วเกิดการบอกข่าวจากผู้ปกครองเด็กปากต่อปากทำให้ต้องไปสอนหลายบ้านทำให้มีรายได้เพิ่มขึ้น และผู้ปกครองเด้กก้ดีมากๆ คือทุกครอบครัวก้เอ็นดูและให้ความช่วยเหลือเต็มที่ บางครอบครัวถึงขนาดออกปากชักชวนให้ไปอยู่ที่บ้านเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเสียค่าหอพัก ประกอบกับได้ทุนอาหารกลางวันของทางมหาวิทยาลัย ทำให้ประหยัดค่าใช้จ่ายไปได้อีก เข้ามาเรียนที่กรุงเทพตั้งแต่ ม.4 เข้าโรงหนังในกรุงเทพครั้งแรกตอนอยู่ปี 4 เพราะเพื่อนชวนมาตั้งแต่ปีหนึ่งถึงปี 3 การเรียนมหาวิทยาลัยมา 4 ปี ไม่เคยดูทีวี ไม่มีตู้เย็น ไม่มีคอมพิวเตอร์ pager มือถือใช้  ใช้ตู้โทรศัพท์สาธารณะเป็นสื่อกลางในการติดต่อกับผู้อื่นเสมอ ตอนเรียนโทค่าเทอมและค่าใช้จ่ายในการเรียนไม่ได้ขอจากทางบ้านเลย รับผิดชอบเองทั้งหมดโดยการทำงานสอนพิเศษและสมัครเป็นผู้ช่วยสอนและผู้ช่วยวิจัยของทางมหาวิทยาลัย แต่ยังคงรบกวนทางบ้านเรื่องค่ากินอยู่รายเดือนอยุ่ เป็นนักล่าทุนตัวยงมีทุนอะไรมาลองสมัครหมดผลสุดท้ายก็ได้มาหนึ่งทนซึ่งก็ช่วยลดภาระทางบ้านไปได้ ชีวิตส่วนตัวเหมือนเดิมคือ ไม่เคยดูทีวีเพราะไม่มีทีวี ไม่มีตู้เย็น ไม่มีคอมพิวเตอร์ pager มือถือใช้  ติดตามข่าวสารโดยการอ่านหนังสือพิมพืเวลาไปทานข้าวร้านหน้าหอพัก จนกระทั่งจบโท จบโทได้งานทำมีเงินเดือนใช้ชีวิตเริ่มดีขึ้นเก้บเงินได้ก่อนใหญ่แบ่งให้ทางบ้าน ก่อนนำเงินบางส่วนมาต่างประเทศเพื่อเรียนต่อ ป.เอก ตามที่ตั้งใจไว้  การเดินทางมาเรียนเอกต่างประเทศไม่ได้ใช้เงินทางบ้านแม้แต่บาทเดียว ชีวิตเรียนเอกช่วงแรกได้ทุนเฉพาะค่าเทอม ปัญหาที่ตามมาคือค่าใช้จ่ายค่ากินอยู่ ทุกๆวันหลัง 5 โมงเย็นต้องไปเป็นคนทำความสะอาดทำหน้าที่เก็บขยะประมาณ 100 ถังต่อวัน จันทร์ถึงศุกร์ ดูดฝุ่น  office ใหญ่ 3 ชั้น ปัดโต๊ะ พนักงานทำความสะอาด 90% เป้นผู้ชาย เพราะงานหนักมาก ไม่ค่อยมีผู้หญิงทำ แต่ตนเองนั้นทำเพราะต้องทน กลับถึงบ้านก็เกือบเที่ยงคืนแทบทุกวัน วันรุ่งขึ้นตื่นเช้าไปมหาวิทยาลัย เป็นชีวิตที่รันทดพอสมควร ทำไปประมาณพักใหญ่อาจารย์ที่ปรึกษาเรียกไปคุยเมื่ออาจารย์ทราบปัญหาอาจารย์ดำเนินเรื่องจัดสรรเงินทุนเพิ่มเรื่องค่าใช้จ่ายกับค่ากินอยู่ให้ ตอนนั้นดีใจและประทับใจในตัวอาจารย์ที่ปรึกษามาก จึงเลิกทำงานและทุ่มเททั้งใจและกายให้กับการเรียนสร้างผลงานเท่าที่ความสามารถจะทำได้ จนกระทั่งจบเอก ทำเรื่องพาครอบครัวพ่อแม่และน้องเดินทางมาต่างประเทศ ซึ่งเป์นการเดินทางมาต่างประเทศครั้งแรกของพ่อแม่และน้องเพื่อมาร่วมงานรับปริญญาของตนเอง วันนั้นขณะอยู่บนเวทีเห็นหน้าพ่อและแม่ซึ่งอาจารย์ผู้เป็นระดับผู้บริหารของมหาวิทยาลัยอีกท่านทราบข่าวว่าพ่อแม่ของเตนเองจะมา จึงดำเนินเรื่องที่นั่ง VIP ให้พ่อกับแม่โดยเฉพาะได้นั่งแถวสองจากด้านหน้าสุด  ตอนที่นั่งอยู่บนเวทีเห็นหน้าพ่อกับแม่เห็นรอยยิ้มของท่านทั้งสอง น้ำตาเอ่อเลยค่ะ โดยเฉพาะผู้เป็นพ่อท่านก็เอามือปาดน้ำตาเช่นกัน ปัจจุบันชีวิตตนเองสบายกว่าเดิมเยอะ แต่ก็ยังไม่สุร่ายสุร่ายยังคงรู้จักกินรู้จักใช้ เติมเต็มสิ่งที่ตนเองขาดหายไปบ้างในวัยเด็กแต่เติมเต็มอย่างพอประมาณ อยากบอกน้องว่าอย่าท้อใจเลยนะคะ แต่ขอให้สู้และอดทนทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด อย่าเสียเวลาไปเปรียบเทียบตนเองกับคนอื่นที่เขาสบายกว่าเรา  จนทำให้ตนเองนั้นต้องมาเสียกำลังใจไปค่ะ กระเป๋าสวยๆ ก็เป็นเพียงแค่เปลือกข้างนอก ยังมีคนอีกมากมายที่อดอยากที่ ลำบาก ที่ไร้โอกาสแม้แต่จะมีกระเป่าถูกๆสักใบ  สู้ๆค่ะ แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 52 18:42:30 จากคุณ : jinjung เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 16:55:34

ความคิดเห็นที่ 65   เพื่อนผมตอนเรียน บางวันถึงขนาดกินน้ำแทนข้าว ตอนนี้เป็นนักบริหารรวยเป็นร้อยล้าน สู้ต่อไปครับ จากคุณ : มรกตแดง เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 18:41:42 A:58.64.71.102 X: TicketID:124468

ความคิดเห็นที่ 66 เข้ามาอ่านประสบการณ์ของพี่ทุกคนแล้วได้ข้อคิดหลายอย่างเลยค่ะ ขอบคุณทุกคนที่แบ่งปันประสบการณ์+คำแนะนำที่มีประโยชน์ให้อ่านนะคะ เป็นกำลังใจให้ทุกคนค่า >_<! จากคุณ : คุณหนูลูกน้ำ~ เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 20:40:29

ความคิดเห็นที่ 67 อ่านแล้วมีกำลังใจขึ้นมากเลย จากคุณ : นินจาน้อย เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 20:57:15

ความคิดเห็นที่ 68 แชร์ด้วย ตอนเด็กแรกเกิดถึงประถมหก สบายมาก พอจบประถมหก พ่อกับแม่เลิกกัน เราอยู่กับพ่อ  พ่อพาไปอยู่กับแม่เลี้ยงซึ่งมีลูกสาว เรากับแม่เลี้ยงและลูกสาวเค้าไม่ถูกกัน ทะเลาะกันเหมือนในละครน้ำเน่า พ่อส่งเราไปอยู่กับน้าที่จังหวัดอื่น พอเรียนจบม.สาม พ่อเสีย เลยต้องอยู่กับน้า พอจบปวส. น้าให้ไปหางานทำเพราะว่าไม่มีตังค์ส่งเรียนแล้ว เราเข้ากทม.ไปทำงานเป็นพนักงานทำความสะอาดห้องพักโรงแรม เพื่อเอาเงินมาส่งตัวเองเรียนมหาลัยฯ ถีบตัวเองจนจบมหาลัยฯ งานก็ขยับจากพนักงานทำความสะอาด มาเป็นจัดเลี้ยง พอเรียนจบเอาวุฒิไปยื่นเพิ่ม ก็ได้ย้ายไปทำงานเป็นฝ่ายขาย พอทำงานขายก็เห็นว่าภาษาอังกฤษสำคัญ ก็ไปเรียนเพิ่ม พอพูดภาษาได้ ก็ย้ายงานไปเป็นเลขาฯ  ทำไปทำมาบริษัทเจ้ง (ซวยจัง) ก็ออกมาทำงานจัดซื้อบริษัท  ทำไปทำมา ได้สามีญี่ปุ่น ลาออกมามีลูกมีสามี สบายใจเอยยยยยยยยย จากคุณ : คุณนายปลาดิบ เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 21:37:07

ความคิดเห็นที่ 69 ตามลิงค์ที่คุณน้าพนอจันไปแปะไว้ที่ห้อง@Japanมาค่ะ เทให้ทั้งกิฟท์ ทั้งหัวใจ กะทุกคนที่ไม่ท้อแท้ ที่ยังพยายามต่อสู้เพื่อสิ่งดีๆวันข้างหน้า เราอ่านความเห็นหลายๆความเห็นไปก้อบอกตรงๆว่าน้ำตาซึมเลย น้ำตาร่วงเลยก้อได้อ่ะ เพราะเราก้อคนนึงที่เคยพบความลำบากสาหัสสมัยเรียนเหมือนกัน ร้องไห้ทุกวันเป็นเดือนๆก้อเคย บ้านเราไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน แต่ก้อไม่ได้รวยกระทั่งจะส่งลูกเรียนเมืองนอกได้สบายๆ แต่เพราะความดื้อของเรา ความดันทุรัง มีฝันแล้วก้ออยากทำฝันให้เป็นจริงให้ได้ โดยไม่ฟังคำแย้ง ไม่รอหาทุน อยากไปก้อจะไปเดี๋ยวนั้น เลยได้ตายเอาดาบหน้าจริงๆ ตอนเรียนโท เราเหนื่อยสายตัวแทบขาด เพราะหาเงินเองสำหรับทุกอย่าง ทั้งค่ากินค่าเรียนค่าอยู่ แต่เราก้อรับผิดชอบการตัดสินใจตัวเอง เมื่อมาตกระกำลำบากแล้ว ก้อไม่เคยซักครั้งที่จะบ่นให้พ่อแม่ฟัง เพราะรู้ว่าท่านต้องเดือดเนื้อร้อนใจ หาทางช่วยเหลือ มีปัญหาอะไรเราก้อต้องเก็บไว้คนเดียว อดทนคนเดียว แต่ละครั้งที่โทรหาแม่ก้อจะเล่าแต่เรื่องดีๆ ให้แม่มีความสุข ทั้งที่ความจริงแล้ว แรงจะถือหูโทรศัพท์แทบจะไม่เหลือเลย พอได้เรียนเอกก้อเริ่มสบายขึ้นหาทุนได้มากขึ้น หางานได้มากขึ้น แต่เนื้อหางาน ปริมาณงานที่ต้องทำในแต่ละวัน ปริมาณปัญหาที่ต้องแก้ในแต่ละวัน ปริมาณคนที่ต้องเกี่ยวข้อง ต้องคอยช่วยเหลือในแต่ละวัน ทำให้เราเหนื่อยใจเป็นที่สุด ไม่เคยได้แค่นั่งเรียนสบายๆรับผิดชอบแต่ตัวเองเหมือนคนที่เค้าได้ทุนมา หรือพ่อแม่ส่งมาเรียนหรอกค่ะ เล่าละเอียดก้อคงยาวมาก แต่ทุกครั้งที่นึกถึงมัน เรามีความสุขทุกครั้ง เพราะเราอดทนผ่านมันไปได้ ไม่ล้มไปซะก่อน ทุกครั้งที่ท้อแท้ เริ่มอิจฉาคนอื่นที่กำลังสบาย เราก้อมีอันได้บังเอิญพบเจอคนที่เดือดร้อนกว่าเราซะทุกครั้ง ทำให้คิดว่า เรายังลำบากได้อีกมาก 555 ชีวิตเราวันนี้ถือว่าสบายขึ้นมากๆ มีหน้าที่การงานดีๆทำ มีรายได้ดีพอสมควร แต่ก้อไม่เคยลืมชีวิตที่ลำบาก มันทำให้เราเป็นคนไม่กลัวอะไรเลย เผชิญปัญหาได้ทุกสถานการณ์ ไม่กลัวความเหนื่อยยาก ไม่ชอบอยู่นิ่งๆเฉยๆ ขวนขวายหาความรู้ให้ตัวเองตลอดเวลา แล้วก้อไม่เคยหลงทาง ไม่เคยสูญเสียเป้าหมายในชีวิต ดีแล้วที่ จขกท ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา เพราะจะได้มีกำลังใจ เวลาที่ได้อ่านเรื่องราวของคนอื่นๆที่ร่วมชะตากรรมเดียวกัน สู้ๆนะคะ ประสบการณ์ชีวิตที่คุณกำลังสะสมตอนนี้ มีคุณค่าต่อจิตใจมากๆค่ะ เลิกสนใจกับชีวิตอื่นๆรอบข้างไปเถอะค่ะ ใครจะเป็นอย่างไร นั่นมันชีวิตเขา เราอยู่กับชีวิตเรา ทำในสิ่งที่ถูกต้องและต้องทำให้ดีที่สุด เดินไปข้างหน้าอย่างมั่นใจ อย่ายึดติดกับวัตถุ จำไว้แค้ว่าสิ่งที่พยายามมาแทบตายและต้องให้ได้มันมา คือปริญญานี้เท่านั้นค่ะ เป็นกำลังใจให้อีกหนึ่งคนนะคะ ^^ จากคุณ : enjoymiracle เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 11:38:29

ความคิดเห็นที่ 70 เข้ามาอีกรอบ อยากให้กิฟท์ อีกหลายความเห็น แต่กิฟท์ หมดซะแล้ว อยากให้กำลังใจ ทุกคนอีกครั้ง ค่ะ จากคุณ : onlycat เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 14:45:10

ความคิดเห็นที่ 71   มาเป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : หนูตั้งแข็งแรง เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 02:06:28

ความคิดเห็นที่ 72 อดทนนะคะ ผ่านความลำบากไปได้ แล้วจะรู้ว่าสุขแค่ไหน กำไรชีวิตค่ะ จากคุณ : หมวยน้อยร้อยชั่ง เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 10:57:38

ความคิดเห็นที่ 73 ผมขอชมเชย จขกท. ในการที่เป็นเด็กรุ่นใหม่ แต่ ไม่อิงไปกับกระแสใหม่ คุณต้องภูมิใจในตัวเองนะว่า หากคุณ "มองลงไป" ยังมีอีกหลายคนที่ "แย่ หรือด้อยโอกาส" กว่าคุณอีกหลายเท่า เราต้องไม่เปรียบตัวเราซึ่งมี "สถานะภาพ" ระดับหนึ่ง กับ คนอื่นที่มีสถานะภาพสูงกว่า ดั่งเช่นภาษิตที่ว่า " เห็นช้างขี้ อย่าขี้ตามช้าง " คำ ๆ นี้ยังใช้ได้ ตามที่ "พ่อหลวง" ท่านให้พึงระลึกถึงเรื่อง "เศรษฐกิจพอเพียง" ตั้งหน้าตั้งตาขยันเรียนไปเถิดครับ เมื่อจบจากการศึกษาที่เราเอาไปเลี้ยงชีพได้ และเมื่อเราได้ประกอบสัมมาชีพที่เราชอบและถนัด ความสุขต่าง ๆ จะตามมาเอง สุขแรกคือ สุขของพ่อแม่ที่อุตส่าห์สงเสียให้เราได้ร่ำเรียนจนจบ สุขสองคือ เราจะไปต้องพึ่งพาเงินทองพ่อแม่ในการยังชีพ สุขสามคือ ได้ทำงานตามที่เราต้องการ สุขสี่คือ  ได้ส่งเสียให้พ่อแม่ตามอัตตภาพ เมื่อเราได้สุขข้างต้นมาแล้ว เราจะยิ่งมีสุขเพิ่มอีกเมื่อได้เก็บอดออมจากส่วนเหลือในการทำงาน อย่าไปฟุ้งเฟ้อกับ "วัตถุ" ที่หลายคนอ้างว่า "มีไว้เพื่อเข้าสังคม" เลย เพราะ " มันไม่ตายหรอกหากเราขาดวัตถุนั้น ๆ " ถ้ายึดถือปฎิบัติได้อย่าง "พอเพียง" ผมว่าเราจะไม่มีคำว่า "ท้อ" ผุดขึ้นในสมองแน่ เป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : ลุงแก่ (skavee) เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 14:02:14

ความคิดเห็นที่ 74   สู้ๆนะครับ เป็นกำลังใจให้ทุกคน ความลำบากมันไม่อยู่กับคนขยัน นานหลอกครับ จากคุณ : mommam master เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 11:19:31 A:192.168.2.155 X:202.57.142.178

ความคิดเห็นที่ 75 ขอเข้ามาให้กำลังใจ จขกท. และอีกหลาย ๆ ท่าน ที่สู้ชีวิตค่ะ อดทนนะค่ะ ความสำเร็จ รออยู่ข้างหน้าค่ะ จากคุณ : Invisible Angel เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 52 00:35:46