ความคิดเห็นที่ 5 |
แผลในใจยากที่จะลืม
เมื่อครั้งที่มาทำงานระยองใหม่ๆ ได้พบอุ้ย(พัชราภา)เพื่อนหญิงสมัยเรียนภาควิศวกรรมเกษตรลาดกระบัง
แต่คนที่บริษัทเรียกว่าอุ๋ย แต่ฉันไม่ได้ใส่ใจชื่อที่เปลี่ยนไปของเขาหรอก เพราะมันไม่มีความหมายเท่าสิ่งที่ค้างคาในใจของฉัน แต่คำพูดที่ อุ้ยบอกว่า แต่เราไม่เคยรู้สึกผิดอะไรเลยนะ โตๆกันแล้วเราลืมเรื่องนั้นไปหมดแล้ว
ทำไมยังเอามาพูดอีก แถมนี่ยังอยู่ในรถบริษัทด้วย เราไม่อยากพูดถึงมันขอให้เรื่องนี้มันจบๆไปเถอะ
ราวกับว่าอุ้ยกลัว ที่ใครๆจะได้ยินสิ่งที่เราคุยกัน แล้วเธอก็ไม่ยอมคุยต่อ ...
ใช่สิสำหรับเธอมันคงเหมือนเรื่องที่ผ่านไปเรื่องหนึ่ง และกับฉันแล้วมันยากที่จะลืมแม้ว่าจะพยายามสักแค่ไหน แทนที่เราจะคุยกันและกลับมาเป็นเพื่อนกัน เพียงแค่คำขอโทษ หรือการแสดงความเข้าใจเล็กน้อย มันคงจะไม่เป็นแบบนี้ หลังจากนั้นแม้ว่าเราทำงานที่เดียวกันแต่ฉันไม่เคยพูดกับอุ้ยหรืออุ๋ยอีกเลย
ลาดกระบังปี1
ในตอนแรกฉันและเชงเพื่อนในภาควิศวกรรมเกษตรลาดกระบังยังสนิทกันอยู่ เนื่องจากเชงเป็นเพื่อนในกลุ่มสนิทคนเดียวที่เรียนภาคเดียวกันกับฉัน เราจึงเดินทางไปเข้าชั้นเรียนพร้อมกันเสมอ จนเพื่อนๆคนอื่นต่างเข้าใจเราผิดว่าเราชอบกัน เมื่อมีคนแซวฉันจะปฏิเสธเสมอ แต่เชงไม่เคยปฏิเสธเลย
ในช่วงเวลานั้นไม่มีใครรู้เลยว่าฉันเคยมีแฟนสมัยเรียนม.สุรนารี เพราะฉันไม่เคยเล่าให้ใครฟังมันเป็นเรื่องเศร้าที่สุดที่ฉันไม่อยากจะบอกใคร แต่สามเดือนก่อนหน้าซัมเมอร์นี่เองที่เขากลับมาคุยกับฉันอีกครั้ง และมาหาฉันที่ลาดกระบัง ฉันรู้สึกดีใจมากเพราะฉันยังรักเขาเสมอ
แก้ไขเมื่อ 09 ธ.ค. 52 03:32:56
| จากคุณ |
:
คืนจันทร์พันดาว 
|
| เขียนเมื่อ |
:
6 ธ.ค. 52 17:16:30
|
|
|
|
