ในที่สุดวันที่ไม่คาดฝันก็มาถึง...และมันก็สายเกินไปที่จะกลับไปแก้ไขอะไรอีก
|
|
รู้สึกหมดกำลังใจไม่อยากจะทำอะไรแล้ว คนที่เรารัก เขาจากเราไปแล้ว "ด้วยฝีมือของพวกเมาแล้วขับ" เครียด คิดถึง อยากคุย อยากเจอ แต่มันคงสายไปแล้ว ตอนเขายังมีชีวิตอยู่เราแทบไม่เคยบอกรักเขาเลย กดขี่ข่มเหงสารพัด อยากได้อะไรต้องได้ อยากให้เขาทำอะไรให้ก็ต้องทำเดี๋ยวนั้น เขาไม่เคยบ่น แต่เราก็ไม่เคยพอ
อยากจะขอโทษที่ไม่เคยบอกรักเลย
อยากจะขอโทษที่วันก่อนไม่รับโทรศัพท์ เพราะความโมโห
อยากจะขอโทษที่ต้องทำให้เดินกลับบ้านหลายๆกิโลเพราะความเอาแต่ใจ อยากจะขอโทษที่ต้องทำให้อดข้าวเพราะของที่เราอยากได้
อยากจะขอโทษที่เคยนอกใจ ไปแอบคุยกับคนอื่น
แต่ตอนนี้ไม่เหลืออะไรแล้ว อยากจะบอกเธอว่ารักแต่เธอคงไม่รับรู้แล้ว มันสายไปแล้วใช่ไหม ?
วันก่อนที่เขาจะจากไปเราทุบตีเขาสารพัด เหตุเพราะว่าเราอยากทานอาหารญี่ปุ่น พอทานเสร็จปวดท้องอยากกลับบ้าน รถเมล์สายที่ผ่านหน้าบ้านไม่มาซักที เลยขึ้นสายอื่นแล้วไปต่อสองแถว พอถึงหน้าบ้านเรา เขาก็ทำหน้าแปลกๆ แต่เราก็ไม่คิดอะไร บอกเขาว่าถึงบ้านให้โทรมาด้วย ผ่านไปนานมาก กว่าจะโทรมา สุดท้ายรู้ความจริงว่า เขาออกค่าอาหารญี่ปุ่นให้เราจนเงินไม่พอขึ้นรถกลับบ้าน ต้องเดินกลับบ้านระยะทางกว่า 4 กิโล และตอนกลางคืนของคืนนั้นเขาปั่นจักรยานไปร้านข้าวต้มปากซอย นั่งทานข้าวต้มอยู่ แล้วก็มี "เมาแล้วขับ" แหกโค้งชนร้านข้าวต้ม เขาโชคไม่ดีนักและเสียชีวิตที่โรงพยาบาล ก่อนเขาจะหมดลมหายใจเขาฝากบอกทางบ้านเขาว่า เงินในบัญชีเขาเก็บให้เรา ให้เอา atm ไปกดใช้ แต่เราไม่ต้องการ เราต้องการเขากลับมา ทำยังไงดี อ้างว้างเหลือเกิน ทุกคืนต้องคุยกันแต่มาวันนี้ทำไมมันเป็นคืนที่ช่างเหงาเหลือเกิน
ถ้าเป็นไปได้เราจะรอนายมารับเราไปนะ...รักนายที่สุด
| จากคุณ |
:
ว้าเหว่
|
| เขียนเมื่อ |
:
20 ม.ค. 53 00:35:56
A:124.121.224.139 X:
|
|
|
| 
