|
ความคิดเห็นที่ 23 |
มาละค่ะ...สะดุ้งเฮือก!!ตื่นมาก่อนเวลาที่ตั้งปลุกไว้ซะอีก นอนไม่ค่อยหลับเลย..หลับตาก็เห็นแต่หน้าแฟนกับลูก
คุณอินจัด .. ใช่ค่ะ! มันเจ็บปวดมากนะคะ กับคำด่า,ดูถูกจากคนที่เรารัก เราเองก็อยากจะอาฆาตหรือโกรธ,เกลียดอะไรเค้าบ้างเหมือนกันนะคะ แต่ธรรมชาติของเรามันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกิดแล้วล่ะค่ะ เราไม่เคยเกลียดหรืออาฆาตใคร อย่างมากก็แค่โกรธ,ไม่ชอบ เราคิดว่าอาฆาตกันไปก็ไม่รู้จักจบจักสิ้นซะที..ปล่อยให้กรรมตามสนองไปดีกว่าค่ะ ถึงจะช้าไปหน่อย แต่ก็ไม่เป็นไรค่ะ เพราะถ้าโดนเมื่อไหร่...จุกแน่!!
คุณหมูน้อยซ่าส์ .. เราไม่เคยรังเกียจรังงอนหรือไม่อยากรับฟังความเห็นที่แม้จะเป็นของคนอายุน้อยกว่าเลยค่ะ เพราะบางทีคนอายุน้อยกว่าเราก็คิดอะไรได้ดีกว่าเราด้วยซ้ำ...ยินดีมากค่ะ
เราไม่เคยกลัวว่าเค้าจะมาเป็นภาระหรือกลัวว่าตัวเองจะต้องถูกใครนินทาเลยค่ะ แต่ที่เราห่วงคือ"จิตใจของลูกเรา"ค่ะ..จิตใจของเด็กเค้าอ่อนไหวและบอบบางมากนะคะ คุณลองนึกถึงภาพที่ลูกเราวิ่งไปหาแล้วขอให้พ่อเค้าอุ้ม แต่พ่อเค้าทำกิริยาเย็นชาหรือพูดจาแ_กดันใส่เค้าสิคะ ไหนจะงานวันพ่ออีก..เพื่อนคนอื่นมีพ่อไปงานโรงเรียน แล้วลูกเราล่ะคะ?? ลูกคงอยากจะกราบพ่อแล้วก็บอกว่า"หนูรักพ่อนะคะ" แต่พ่อเค้าไม่เคยยอมรับว่าเป็นลูก เวลาไปเที่ยวกัน..ลูกเห็นภาพครอบครัวที่มีพ่อแม่ลูก แล้วพ่อเค้าล่ะคะ..ทำไมพ่อเค้าถึงไม่มากับเค้าแบบนี้บ้าง แล้วก็อะไรอีกหลายๆอย่างแหละค่ะ.. เราก็เป็นเด็กที่โตขึ้นมาแบบ(เหมือน)ไม่มีพ่อ..เราเข้าใจความรู้สึกนั้นดีเลยค่ะ
ที่เราไม่ป้องกันก็เพราะว่าเรา"ตั้งใจจะมี"ค่ะ..เราไม่เคยคิดจะเอาลูกออกเลย เพราะเราเคยคุยกับแฟนไว้แล้วว่าจะปล่อยให้ท้องนะ ถึงยังเรียนอยู่ก็ไม่เป็นไร..เรามั่นใจว่าเราเลี้ยงเค้าได้ แฟนเรากับเราตั้งใจจะแต่งงานกันปลายปีนี้น่ะค่ะ..พอเราเรียนเก็บตัวที่ค้างอยู่เพราะไม่สบายเสร็จปุ๊บ! ก็แต่งกันเลย ที่จริงเราต้องเรียนจบตั้งแต่ปีที่แล้วแล้วล่ะค่ะ(รหัส48) พอดีติดที่เราซิ่วมาปีนึง พอซิ่วมา(รหัส49)ก็ไม่สบายตอนปี 3 เทอม 2 อีก เลยต้องเรียนกันยาวเลยค่ะ
เราเข้าใจค่ะว่ามันจะต้องเป็นตราบาปติดตัวเราไปตลอดชีวิตอยู่แล้ว เราก็ไม่ได้รู้สึกดีซักนิดเลยนะคะที่ต้องฆ่าลูกตัวเองทั้งที่เฝ้ารอเค้ามาตลอดน่ะค่ะ เราก็ตั้งใจว่าจะทำสังฆทานให้เค้าทุกเดือนค่ะ..เมื่อคืนก็บอกแฟนไปแล้วว่า"ทำบุญเผื่อลูกด้วยนะ"
คุณjobchan .. ผิดกฎหมายจริงหรอคะ O_o' เราไม่เคยรู้เลย แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้วล่ะค่ะ ส่วนที่คุณว่าเรามานั้น..เราอยากให้คุณคิดกลับกันนะคะ ถ้าคุณคือเราที่เป็นผู้หญิง และต้องเจอสถานการณ์เดียวกันทุกอย่าง ย้ำ!!ทุกอย่าง คุณคงจะเห็นใจเพศหญิงมากกว่านีแหละค่ะ.. ยังไงคุณก็คงไม่มีวันเข้าใจ..จิตใจของผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องเสียทั้งแฟน(สามี)และลูกไปในเวลาไล่เลี่ยกันได้หรอกค่ะ ไหนจะต้องถูกตราหน้าจากครอบครัวแฟนว่าเรามีคนอื่น..ทั้งๆที่เราไม่เคยมีด้วยซ้ำ
เราไม่ได้เห็นแก่ตัวเองหรือนึกถึงแต่แฟนนะคะ และก็ไม่เคยอายที่จะสู้เพื่อลูกด้วย.. แต่คุณลืมไปรึเปล่าคะ ว่าเรายังมีพ่อกับแม่ที่อยากเห็นเราใส่ชุดครุยรับปริญญาเร็วๆ ก่อนที่เราจะมีลูก,มีครอบครัวไป แค่ตอนนี้เราก็รู้สึกว่าเราถ่วงเวลา(โดยไม่ตั้งใจ)มาเยอะเกินไปแล้วค่ะ
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับคำอวยพรเล็กๆน้อยๆนะคะ ถ้าเราพิมพ์อะไรถึงคุณแรงไปก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีตอนนี้สภาพจิตใจเราย่ำแย่มากๆเลยน่ะค่ะ
ขอนอนต่ออีกหน่อยนะคะ..ตาจะปิดแล้ววววว ตื่นแล้วจะรีบมาต่อให้ไวเลยค่ะ
จากคุณ |
:
cherbie
|
เขียนเมื่อ |
:
12 เม.ย. 53 14:51:32
|
|
|
|
|