แค่อยากระบายความสับสนเท่านั้นเอง
|
|
ขอโทษนะคะ ตอนนี้รู้สึกอยากระบายมากๆเลย
ชีวิตดิฉันก็คงเหมือนคนต่างจังหวัดทั่วไป
ที่พยายามเข้ามาหาความเจริญให้กับตัวเองในเมืองกรุง
พยายามสอบเข้ามาเรียน มาทำงาน ดิ้นรนปากกัดตีนถีบ
และมาทำตามความฝันที่หวังไว้ตั้งแต่เด็ก
โดยหลายครั้งลืม ไปว่ามีใครรออยู่ที่บ้าน
มีความรักแบบหนุ่มสาว บางครั้งก็คิดถึงเฉพาะคนรัก
จนลืม ใครที่อยู่เบื้องหลัง
ร้องไห้กับเรื่องบ้าบอ เรื่องความรัก
เสียน้ำตาไปกับการกระทำที่ไม่ได้สาระเท่าใดนัก
ช่วงปีที่ผ่านมา จนถึงวันนี้ หลายอย่างเปลี่ยนไปมากขึ้น
คนทางบ้านเริ่มป่วยทั้งทางใจและทางกายมากขึ้น
เราเองได้กลับไปช่วยบางครั้ง
แม้จะเหนื่อยและเพลียก็คิดในใจว่า
พ่อแม่เราเหนื่อยกว่าเป็นล้านเท่า ท่านยังทำให้เราได้ไม่รู้จักหยุดเลย
แม้กระทั่งกินข้าวก็ยังไม่มีเวลากิน
ต้องสลับกันกินเพื่อให้การทำมาหากินอยู่รอด
เราทำให้แค่นี้ยังเป็นแค่เศษเสี้ยว
ยิ่งตอนนี้พ่อแม่ยิ่งอยากให้เรากลับไปอยู่กับท่านเพราะท่านอยากพักแล้ว
แต่เรารั้นที่จะอยู่ที่ เมืองกรุง จนบัดนี้
นอกจากเรื่องทางบ้านแล้ว เรื่องงาน และเงินก็เป็นปัญหาใหญ่
ตอนนี้ ตกงาน ไม่รู้จะได้รับการตอบรับตอนไหน
เราว่าเราพยายามพอสมควรแล้วนะ แต่มันก็ยังไม่ไปไหน
เราส่งข้อมูลเป็นร้อยๆบริษัท แต่ก็ยังไม่เข้าที่ซะที
ซึ่งก็รวมทั้งปัญหาจากที่ทำงานเก่า เรื่องเจ้านายที่ไม่จ่ายค่าชดเชย
เรื่องมันไปถึงหน่วยราชการแล้วล่ะ แต่เจ้าหน้าที่ก็บอกว่า
อย่าคิดว่าลูกจ้างจะชนะได้ตลอดนะ
ซึ่งมันบั่นทอนกำลังใจเรามากเลย
หลายๆเรื่องข้างบนนี้ ความรู้สึกกังวล สับสน
โดดเดี่ยวมันอยู่ในใจตลอดเวลา ทำให้เราคิดว่า
เราจะเอาเงินที่ไหนจ่ายค่าห้อง ค่ากิน
เราจะทำตามความฝันได้ไหม
อนาคตดูริบหรี่มาก
วันนี้ คนรักเรา จริงๆเราก็ไม่ทราบหรอกนะว่า
ความรักจริงๆจากเค้าจะมีรึเปล่า
เค้าพูดบางคำ ซึ่งมันเป็นคำธรรมดา ๆคำนึง
แต่เราก็ร้องไห้เสียใจมาก
เค้าพูดว่า หาอะไรกินเองคนเดียวแล้วกัน
เค้าคงไม่รู้หรอกว่า คำนี้มันกะเทาะหัวใจเราอย่างมาก
เรารู้สึกว่า เราโดดเดี่ยวจริงๆ ร้องไห้มากมาย
นั่งเขียนไดอารี่ ถึงความรู้สึกต่างๆ
ซึ่งมันทำให้เราระลึกถึงใครบ้างคนขึ้นมาได้ว่า
เค้าคือคนที่จะช่วยเหลือเราเสมอ
และหน้าสุดท้ายของไดอารี่เราเขียนว่า
เมื่อเธอต้องกินข้าวคนเดียว เพราะเธอปล่อยให้แม่เธอกินข้าวคนเดียว
เมื่อเธอร้องไห้คนเดียว เพราะเธอปล่อยให้แม่เธอร้องไห้อยู่ที่บ้านคนเดียว
เมื่อเธอเดินคนเดียว เพราะแม่เธอยังคงนั่งเปล่าเปลี่ยวอยู่ที่บ้านคนเดียว
เมื่อเธอพูดคนเดียว เพราะแม่เธอพร่ำหาลูกอย่างโดดเดี่ยวเช่นกัน
เมื่อเธอต้องทำทุกอย่างคนเดียว เพราะเธอปล่อยให้ท่าน
สู้คนเดียว
เสียใจคนเดียว
มองท้องฟ้าคนเดียว
ทำกับข้าวคนเดียว
นั่งมองกับข้าวคนเดียว
เจ็บตัวรวมทั้งเจ็บหัวใจ อยู่คนเดียว
ขอโทษที่เขียนยาวนะคะ เรายังรู้สึกเศร้าลึกๆอยู่เลย
เพราะมีอะไรหลายอย่างที่ต้องตัดสินใจ
ขอบคุณที่อ่านนะคะ
| จากคุณ |
:
LONGBridge  
|
| เขียนเมื่อ |
:
12 มิ.ย. 53 02:17:48
|
|
|
| 
