ความคิดเห็นที่ 1 ญี่ปุ่นบุกไทย เมื่อวันที่ 8 ธันวาคม 2484 เป็นวันฉลองรัฐธรรมนูญของคนไทย ญี่ปุ่นยกกองทัพขึ้นบุกไทยที่จังหวัดสมุทรปราการ นครศรีธรรมราช สงขลา ปัตตานี ประจวบคีรีขันธ์และที่อื่นๆ พร้อมกัน ตำรวจ ทหารและยุวชนทหารได้ต่อสู่อย่างเต็มความสามารถแต่ทานกำลังญี่ปุ่นไม่ได้ รัฐบาลจอมพล ป. พิบูลสงคราม สั่งให้ยอมแก่ญี่ปุ่น ญี่ปุ่นยกทัพเข้าไทย และขอให้ไทยร่วมรบเป็นมหามิตร มหาบูรพาเอเชีย ซึ่งไทยจำเป็นต้องอดกลั้นยินยอมสงครามดำเนินมา 2 ปี ความเห็นของรัฐบาลและรัฐมนตรีไม่ลงรอยกันในเรื่องเกี่ยวกับญี่ปุ่น จอมพล ป. พิบูลสงคราม ให้นายปรีดี พนมยงค์ ออกจากตำแหน่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลังไปเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ และย้ายผู้ที่มีความเห็นไม่ตรงกันกับตนไปอยู่ตามที่ต่างๆ บุคคลเหล่านี้จะได้รวมตัวปรึกษากันที่จะทำการต่อต้านขัดขืนญี่ปุ่นเพื่อหวังผลในการพิจารณาจากผู้ชนะสงคราม ซึ่งฝ่ายหลังมีความเห็นว่า ญี่ปุ่นไม่มีทางชนะสงคราม ฝ่ายสัมพันธมิตรจะเป็นผู้ชนะในที่สุดเพื่อเป็นการแสดงให้เห็นว่าคนไทยได้พยายามป้องกันบ้านเมืองและต่อต้านญี่ปุ่นเสมอมา เสรีไทยเกิดขึ้นในประเทศและนอกประเทศ เชอร์ชิลล์ รัฐบุรุษอังกฤษกล่าวว่า "ประเทศที่ไม่ยอมเสียสละเลือดเนื้อป้องกันชาติของตน ไม่สมควรที่จะได้รับเกียรติที่จะดำรงเอกราช" คำกล่าวนี้เป็นสิ่งบอกว่าประเทศไทยนั้นถ้าไม่แสดงออกว่าได้ทำการต่อต้านญี่ปุ่นอย่างชัดแจ้งแล้ว ถ้าเป็นฝ่ายแพ้สงครามจะไม่ได้รับความเห็นใจและจะต้องเป็นประเทศถูกยึดครองไม่ได้รับเอกราชแน่นอน ดังนั้นเอง ขบวนเสรีไทยจึงเกิดขึ้น โดยนายปรีดี พนมยงค์ เป็นหัวหน้าใหญ่ในประเทศ พร้อมด้วยนายทวี บุญเกตุ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการ และคนอื่นๆ อีกหลายคนได้ติดต่อลับๆ กับอังกฤษ และอเมริกา ซึ่งมี ม.ร.ว. เสนีย์ ปราโมช เป็นหัวหน้าเสรีไทยในต่างประเทศทำงานประสานกัน โดยจัดหน่วยเสรีไทยขึ้น 24 แห่ง ภายใต้การฝึกของอังกฤษ 11 หน่วย อเมริกา 13 หน่วย ตั้งขึ้นตามจังหวัดต่างๆ อย่างเป็นความลับ โดยมีนักศึกษานอกประเทศที่ได้รับการฝึกอาวุธแล้วเดินทางเข้าประเทศไทยเพื่อฝึกอาวุธให้แก่พลพรรคใต้ดินเสรีไทยอีกทีหนึ่ง เหตุการณ์ที่เกี่ยวกับโรงเรียนเบ็ญจะมะมหาราช คุณทองอินทร์ ภูริพัฒน์ ซึ่งเป็นครูใหญ่เก่าขณะนั้นเป็น สส.จังหวัดอุบลราชธานี ก็เป็นผู้หนึ่งที่มีความเห็นเช่นเดียวกับนายปรีดี พนมยงค์ ได้เป็นหัวหน้าเสรีไทยประจำจังหวัดอุบลราชธานี ท่านได้รวบรวมลูกหลานที่สนิทไว้ใจได้ให้เดินทางไปเมืองแคนดี ประเทศอินเดีย เพื่อฝึกอาวุธจากหน่วยพันธมิตร เช่น คุณเสริม บุญสุตม์ คุรดำริ คุรเสวี และพวกรวม 4-5 คน ได้เดินทางไปฝึกอาวุธดังกล่าว เมื่อฝึกแล้วก็เดินทางโดยเครื่องบินมาโดดร่มลงจังหวัดระยองในตอนกลางคืน และได้กระจายกำลังไปฝึกตามค่ายต่างๆ อีกทีหนึ่ง ในการกระโดดนั้น เพื่อนๆ คุณเสริมโดดลงถึงพื้นดินโดยปลอดภัย แต่คุณเสริมโดดลงมาสายเชือกร่มชูชีพเกิดไปพันเข้ากับหางเสือส่วนท้ายของลำตัวเครื่องบินเข้า จึงห้อยโตงเตงอยู่บนอากาศ คุณเสริมได้ควักปืนสั้นที่ติดตัวมายิงขึ้นฟ้า เพื่อให้ทหารนักบินในเครื่องได้ยิน เมื่อนักบินได้ยินเสียงปืนชะโงกหน้าออกมาเห็นเข้าจึงสาวเชือกเอากลับเข้าเครื่องบิน คุณเสริมจึงขอบินกลับมากระโดดลงยังที่เดิมอีก ทางทหารอเมริกันได้บันทึกไว้ว่า เป็นความกล้าหาญพิเศษได้ให้สมญาว่า "เดอะเบรฟบอย" และได้ให้เหรียญกล้าหาญเป็นพิเศษอีกด้วย เมื่อสงครามเลิก คุณเสริม ศิษย์เก่าเบ็ญจะมะมหาราชคนนี้ได้สมรสกับครูกระแสร์ แสนทวีสุข ครูสตรีคนแรกของเบ็ญจะมะมหาราชในเวลาต่อมา ราวๆ เดือนตุลาคม 2486(หรืออย่างไรไม่แน่ใจนัก)ครูโรงเรียนเบ็ญจะมะมหาราช คือ ครูโพธิ์ ขัมภรัตน์ และครูพิชิต วิจิตรกุล ได้หายหน้าหายตาไปโดยไม่ทราบสาเหตุ เมื่อถามไถ่ครูใหญ่ก็ทราบว่าไปราชการลับ ซึ่งความจริงทราบภายหลังว่าทั้งสองคนร่วมกับคุณวิเชียร โคตะสิน และคุณบุญหยด พันธ์เพ็ง ศิษย์เก่าเบ็ญจะมะมหาราชพร้อมกับคนอื่นๆ อีกหลายคนไปทำหน้าที่ลับคือ รับอาวุธที่อังกฤษ และอเมริกาทิ้งลงมาให้หน่วยเสรีไทยในอุบลราชธานีหลายครั้ง อาวุธที่ทิ้งลงมามีดังนี้ • ปืนกลมือทอมสัน ปืนกลมือสะเตน ปืนนำวิถีจอห์นสัน ปืนกลเบาเบรน • ปืนเล็กยาวสปริงฟิลด์ ปืนต่อสู้รถถังบาซูก้า ปืนคาไบน์ ปืนปากกาสติงเกอร์ • ลูกระเบิดติดปลายปืนคาไบน์ ลูกระเบิดมือ ดินระเบิด ที เอ็น ที และสายระเบิดไพรเบอร์คอร์ด นอกจากนี้ยังมีวัตถุระเบิดก่อวินาศกรรมอีกเป็นอันมาก ถ้านำมาบรรทุกเกวียนให้เต็มเพียบจะมากกว่า 12 เล่มเกวียน อีก 2-3 เดือนต่อมา ครูอาจ บัวขาว ครูสุทธิชัย เกตุสิริ และผมได้รับคำสั่งให้ไปค่ายแห่งหนึ่ง โดยมีรถมารับเพื่อไปฝึกอาวุธและทราบว่าฝึกไว้เพื่อเผชิญสถานการณ์การปฏิบัติงานของเสรีไทยในอุบลฯการปฏิบัติงานมี 2 อย่างคือ ฝึกอาวุธให้เกิดความชำนาญ-รวบรวมพลพรรคที่พอไว้วางใจได้ให้มากที่สุดอย่างหนึ่ง อีกอย่างหนึ่งคือ หาข่าว สืบข่าวในลักษณะจารกรรมเท่าที่ทางเบื้องบนต้องการข่าวนั้น ผมกับครูสุทธิชัย อาศัยเล่นดนตรีได้จึงได้รู้จักกับร้อยโททหารญี่ปุ่นที่มีทัศนะตรงกัน จึงเข้าออกในค่ายญี่ปุ่นได้บ้าง บางครั้งปลอมตัวเป็นชาวบ้านหาปลา เพื่อหาโอกาสพบพวกเชลยเพื่อทราบสิ่งที่ต้องการจากเชลยเหล่านั้น ที่สำคัญที่สุดคือ ต้องรักษาความลับ แม้แต่ครอบครัวก็ไม่ทราบว่าไปทำอะไร ที่ไหน บางคราวนานเป็นเดือนจนทางบ้านวิตก มีต่อ- จากคุณ : aftertime เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 53 16:06:25

ความคิดเห็นที่ 2 การฝึกอาวุธแก่พลพรรค พลพรรคที่ได้รับการฝึกอาวุธ จะได้รับการคัดเลือกจากผู้บังคับบัญชา ส่วนใหญ่เป็นครูประชาบาล ซึ่งมีความรู้ความเข้าใจสภาพสถานการณ์ของบ้านเมืองดี นอกจากครูซึ่งต้องทำตามคำสั่งแผนกศึกษาธิการแล้ว ก็มีกำนัน ผู้ใหญ่บ้าน ที่เห็นว่าซื่อสัตย์และไว้วางใจได้ เมื่อฝึกให้รุ่นหนึ่งแล้วก็ฝึกอีกรุ่นต่อๆ ไป โดยสับเปลี่ยนค่ายฝึกใหม่ไปเรื่อยๆ ไม่ซ้ำกัน การฝึกมีความลำบากตามสมควร เพราะต้องหลบๆ ซ่อนๆ และผู้รับการฝึกก็เป็นครู ไม่เคยได้เรียนรู้ด้านอาวุธมาก่อน และอาวุธกมีแต่ของจริงไม่มีของปลอม ฉะนั้นจึงต้องระมัดระวังอย่างมาก เพราะอาจเกิดอุบัติเหตุขึ้นได้ ครูพิชิต วิจิตรกุล เล่าให้ผมฟังว่า อาศัยแนะนำที่ส่งมาพร้อมของอ่านและปฏิบัติ แต่บางครั้งก็เกินเลยไป เช่น การฝึกยิงลูกระเบิดคาไบน์ที่ใช้สวมปืนคาไบน์ เขากำหนดว่าเวลาใช้ให้ตั้งปืนวางพานท้ายกับพื้นดิน 45 องศา สวมระเบิดเข้ากับปลายปืนใช้ลูกปืนชนิดหัวจีบยิง ระเบิดจะโด่งขึ้นไปและตกลงมาตามขีดที่กำหนด แต่วันนั้นครูวิชิตกับพวกตั้งปืน 60 องศา แถมเอาเนคไทผูกหาง เพื่อจะได้ดูเวลามันขึ้นสูงๆ ครั้นพอยิงขึ้นไป ระเบิดไม่ไปตามที่กะ แต่ขึ้นไปดด่งบนศรีษะแล้วดิ่งลงมา จึงพากันตาลีตาเหลือกหลบระเบิดกันวุ่น ผมเองก็เคยเจอคือ ยิงระเบิดจากปืนบาซูก้า การยิงใช้คนประทับคนหนึ่งเอาตัวปืนพาดไหล่ คนใส่ลูกที่ท้ายปืนคนหนึ่งจะเป็นผู้เอาสายไฟไปเกาะที่ปุ่มซึ่งโยงมาจากไกปืน เมื่อใส่เสร็จก็ตบหลังคนประทับให้ลั่นไก แต่วันั้นคนใส่สายไฟคงมือสั่น สายไฟสายหนึ่งหลุด คนยิงจึงบอกให้ใส่ใหม่ แต่ปากระบอกปืนเอนลงและมือยังเหนี่ยวไกอยู่พอใส่สายไฟ ระเบิดก็ทำงานวิ่งพรวดออกจากตัวปืน ตกลงข้างหน้าราว 10 เมตร แล้วไถลวิ่งไปอีกชนคันนาระเบิด พวกผมหน้าซีดตกใจกันแทบตาย ญี่ปุ่นพบค่ายเสรีไทยที่บ้านสวนวัว หน่วยของผมได้แก่ คุณการุณ เก่งระดมยิง ที่เดินทางเข้าไทยโดยทางเท้า โดยเข้ามาทางเมืองคุนมิง ประเทศจีน เป็นผู้ฝึกสอนอาวุธและเป็นหัวหน้าค่ายไปในตัว เป็นทั้งผู้ส่งข่าวรับข่าวจากค่ายอังกฤษ อเมริกาอีกด้วย เช้าวันนั้น จำวันที่ไม่ได้ เราอบรมการใช้อาวุธที่ค่ายบ้านสวนวัว อำเภอม่วงสามสิบ ขณะที่ผมกำลังลุกขึ้นเพราะจะสว่างอยู่แล้ว ก็มีพลพรรคคนหนึ่งในหน่วยผมวิ่งหน้าเริดเข้ามาบอกว่า "ผู้หมวดๆ ญี่ปุ่นมา" (ผมทำหน้าที่เป็นผู้บังคับหมวดกองร้อยที่ 2 และเป็นทั้งเสนารักษ์และหัวหน้ากองทะเบียนสรรพาวุธด้วย) ผมสั่งให้รีบไปบอกคุณการุณ พร้อมกับจับปืนด้อมมองญี่ปุ่นซึ่งมีอยู่ 8 คนกำลังมองดูค่ายของเรา ผมกระซิบบอกลูกพรรคให้อยู่นิ่งๆ สักครู่เห็นครูทองอิน วีสเพ็ญ ออกมาจากค่ายใหญ่มาพูดภาษาอังกฤษกับญี่ปุ่น เมื่อญี่ปุ่นกลับไป ผมเห็นเขาเขียนอะไรลงในกระดาษ คงจะเป็นที่ตั้งค่ายของเราก็ได้ ตั้งรับญี่ปุ่น เมื่อญี่ปุ่นกลับไปแล้ว คุณการุณสั่งประชุมด่วน ถามว่า "ใครสอนปืนเบรน" พรรคพวกมองมาที่ผม คุณการุณสั่งต่อว่า "เทอด คุณเอาปืนเบาเบรน กับพวก 3 คนไปตั้งรับญี่ปุ่นที่ค่ายเก่าใกล้หมู่บ้าน ถ้าเห็นญี่ปุ่นมาทางนี้ให้ยิงทันที พวกคุณ 4 คนอาจตายหมด ทางนี้ผมจะวางระเบิดไว้ ผมจะฟังเสียงปืน มีศิษย์เก่า 1 คนและนักเรียน 2 คนสมัครไปกับผม เอาปืนกลเบรนยกพาดไหล่พร้อมแม็กกาซีน 2 อัน ปืนเอ็มทรีคู่มือพร้อมแม็กอีก 7 กระบอก ทั้งสามคนเอาปืนคู่มือไปด้วย เราเดินอย่างรีบเร่งมาถึงค่ายเก่า จึงทำหลุมเพลาะเอาปืนวางคอยเวลาให้ญี่ปุ่นมา เห็นคนใส่เสื้อดำแบกคันไถเดินออกมา ตาลายเห็นเป็นญี่ปุ่น มือสอดเข้าโกร่งไก พรรคพวกบอกว่า "ชาวบ้านออกมาไถนาหรอกผู้หมวด" เกือบไปแล้วไหมล่ะ รอดตัวไปคอยอยู่จนกระทั่งเกือบเที่ยงจึงเห็นคนขี่ม้ามาจากทางค่ายบอกว่า มีคำสั่งให้กลับได้ เหมือนตายแล้วเกิดใหม่ ส่วนทางค่ายก็สั่งให้พลพรรคแยกกันกลับ แล้วนำอาวุธรวบรวมใส่เกวียนเดินทางไปยังที่จะเป็นค่ายใหม่ต่อไป จากคุณ : aftertime เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 53 16:10:22

ความคิดเห็นที่ 3 โศกนาฏกรรมที่บ้านพนา ที่ค่ายบ้านพนาตอนนั้นโรงเรียนปิดเทอมแล้ว เราจึงเข้าอยู่อาศัยที่โรงเรียนเป็นที่ฝึกอาวุธ มีนักเรียนโรงเรียนเบ็ญจะมะมหาราชกลุ่มหนึ่งซึ่งทราบพฤติกรรมของงานเสรีไทย เต็มใจเข้าฝึกอาวุธด้วยได้เดินทางมาที่บ้านพนา ปกติการฝึกจะมอบให้แต่ละคนที่ถนัดอาวุธอะไรเป็นผู้ฝึกชนิดนั้น ตอนสายของวันนั้นผมจำไม่ได้ว่าวันที่เท่าไร คุณเล็ก ขัมภรัตน์ ญาติครูโพธิ์ ขัมภรัตน์ เป็นผู้ฝึกสอนปืนกลจอห์นสัน ปืนส่องวิถีสำหรับยิงกลางคืนหาวิถีกระสุน ปืนนี้เป็นปืนอังกฤษ คอปืนเจาะรูลายตลอดเราเรียกมันว่า "บักคอลาย" แม็กกาซีนโค้งติดทางด้านซ้ายตัวปืน เวลายิงต้องเอาแม็กพาดแขนซ้าย กระสุน 20 นัด ทาสีแดงที่หัวกระสุนสลับสีดำทุก 5 นัด เพื่อเป็นเครื่องหมายว่า กระสุนสีแดงจะมีฟอสฟอรัส เวลายิงกลางคืนจะเห็นวิถีปืน เหมาะในการยิงเครื่องบินมาก ขณะนั้นใต้ถุนโรงเรียนมีผู้อบรมนั่งอยู่ในห้องเรียนราว 30 คน ทุกคนนั่งหันหน้าไปทางทิศใต้ ปากกระบอกปืนหันไปทางทิศตะวันตกและปืนวางไว้บนโต๊ะครู คุณเล็กยืนอยู่ทางทิศตะวันออกติดพานท้ายปืน หันหน้าไปทางทิศเหนือ มีคุณเสริญ ผู้ช่วยคุณเล็กยืนอยู่ข้างหลัง คุณเล็กอธิบายว่า "ขณะนี้ปืนขึ้นลำแล้ว ถ้าเหนี่ยวไกจะลั่นทันที" ผมและคณะอยู่ชั้นบนของโรงเรียน กำลังฟังรายงานจากลูกน้องที่ไปทำข่าวว่า ขณะนี้ญี่ปุ่นมุ่งเข้าตัวจังหวัดมาก มีกองร้อยทหารม้ากองหนึ่งพักอยู่ที่ถนน เราปรึกษากันว่าจะเข้าโจมตีหรือไม่ แต่มีคำสั่งก่อนหน้านี้แล้วว่าไม่ให้โจมตีญี่ปุ่น จนกว่าจะได้รับคำสั่ง เสียงปืนใต้ถุนโรงเรียนรัวเป็นข้าวตอกแตก ผมเห็นผิดสังเกตเพราะการยิงปืนกลจะไม่รัวแบบนี้ จึงรีบวิ่งลงไปดู ภาพที่เห็นเสรีไทยที่นั่งฟังคุณเล็กสอน แตกอลหม่านเพราะปืนที่วางอยู่บนโต๊ะ เกิดลั่นเอง แล้วตกจากโต๊ะลงไปพื้นดินส่ายปากกระบอกเองไปทางทิศเหนือมาตะวันออกลอดขาคุณเล็กและคุณเสริญ ซึ่งยืนตะลึงมาสงบโดยหันปากกระบอกไปทางทิศใต้โดยไม่มีใครไปเหนี่ยวไก ปืนจะเต้นฉับๆ ไปเองโดยอัตโนมัติ มีผู้ถูกปืนตายคาที่ 4 คนและค่อยๆ ตายไปอีก 4 คน รวมเป็น 8 คน สาหัส 4 คน ไม่สาหัส 4 คน คนที่ตายส่วนมากจะหลบลงใต้โต๊ะติดพื้นดินซึ่งเป็นวิถีกระสุน คุณเล็กและคุณเสริญบอกว่า ปืนบนโต๊ะลั่นเองและตกลงจากโต๊ะหมุน 3 มุมฉากโดยไม่มีใครไปเหนี่ยวไก ค่ายแตกอีกครั้งหนึ่ง เราจัดการหีบศพฝังคนตายทั้ง 8 ศพ ซึ่งมีนักเรียนโรงเรียนเบ็ญจะมะมหาราช 4 คน ครูประชาบาล 4 คน ในจำนวนนี้เป็นศิษย์เก่าทั้งหมดเดินทางไปที่อำเภอตระการพืชผล ต่อมาผมและครูอาจ บัวขาว ได้รับคำสั่งให้ติดตามอาวุธที่อำเภอตระการฯ ไปที่ค่ายบ้านขามค่ายเก่าอีกแห่งหนึ่งโดยด่วน ต้องวิ่งกันแทบตับแตกอีกครั้งหนึ่ง ส่วนคนป่วยเราทำแคร่หามส่งโรงพยาบาลในจังหวัด เสร็จสงครามเราขุดเอาศพมาทำการฌาปนกิจศฟทั้ง 8 ศพอีกทีหนึ่ง ที่วัดศรีทอง (วัดศรีอุบลรัตนาราม) คุณเล็กโกนหัวบวชต่อหน้าศพเป็นการอุทิศส่วนกุศลให้ผู้ตาย ญี่ปุนยอมแพ้ ต้นปี 2488 ราวๆ เดือนกุมภาพันธ์ ญี่ปุ่นคงจะรู้ว่าไทยคิดไม่ซื่อได้ระดมทหารจากทางเหนือลงมารวมกันในจังหวัดมีที่ท่าจะยึดหรืออย่างใดอย่างหนึ่ง ขณะนั้นโรงเรียนกำลังปิดเทอม ญี่ปุ่นขนทหารเข้ามาพักที่โรงเรียนเบ็ญจะมะมหาราชจำนวนมาก เห็นมีขุดหลุมในบริเวณโรงเรียน บางทีจุดไฟโขมง บางแห่งคึกคัก เหมือนเตรียมรับมือกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น วันที่ 6 สิงหาคม 2488 อเมริกาทิ้งระเบิดปรมาณูที่ฮิโรชิมาเป็นลูกแรก วันที่ 9 สิงหาคม 2488 อเมริกาทิ้งระเบิดปรมาณูที่นางาซากิเป็นลูกที่ 2 วันที่ 14 สิงหาคม 2488 ญี่ปุ่นยอมแพ้โดยไม่มีเงื่อนไข ผลแห่งสงคราม ผู้แพ้ย่อมหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง ญี่ปุ่นถูกยึดครองและเสียหนี้สงครามที่ตนก่อเป็นเงินมหาศาล แต่ประเทศไทยไม่ได้ถูกยึดครองและไม่ต้องใช้หนี้สงครามแต่อย่างใด เหตุเพราะแสดงให้โลกทราบว่า เรายอมเป็นมิตรญี่ปุ่นเพราะเลี่ยงไม่ได้ แต่เราก็ต่อต้านญี่ปุ่นเป็นการลับๆ พร้อมจะทำการหักล้างญี่ปุ่นร่วมกับสัมพันธมิตรได้ทุกเวลา จึงทำให้เราพ้นจากปากเหยี่ยวปากกามาได้ บทสรุป เพื่อแสดงว่าเรามีเสรีไทยจริง และอาวุธที่ได้รับเราไปใช้ในทางกิจการจริงๆ ดังนั้นราวเดือนสิงหาคม-กันยายน 2488 เสรีไทยทั้งประเทศนับรวมกันกว่า 8,000 คน ได้เดินทางไปสวนสนามที่กรุงเทพฯ พร้อมด้วยอาวุธต่างๆ ที่เราได้รับการฝึก ท่ามกลางความแปลกใจตื่นใจของคนในกรุงเทพฯ เพราะไม่เห็นและไม่ทราบว่า เบื้องหลังนั้นไทยเราได้ทำอะไรแค่ไหนในสงครามนี้ เสรีไทยย่อมเป็นสิ่งสำคัญในการแสดงออกนี้ และสำหรับชาวอุบลราชธานีก็เห็นและเข้าใจในเหตุการณ์ที่เราได้กระทำมา นี่คือความเกี่ยวข้องของเสรีไทยกับเบ็ญจะมะมหาราช จากคุณ : aftertime เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 53 16:16:06

ความคิดเห็นที่ 4 คุณตาผมแต่งเพลงด้วยครับ มีคนไปอัพยูทูปด้วย ใครน้อ ดีจัง จากคุณ : aftertime เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 53 16:18:21

ความคิดเห็นที่ 5 เพลงนี้ก็ใช่ครับ จากคุณ : aftertime เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 53 16:19:17

ความคิดเห็นที่ 6 เพลงนี้ด้วย... จากคุณ : aftertime เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 53 16:22:35

ความคิดเห็นที่ 7 ท่านยังมีภาพเขียนที่พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติอีกหลายภาพ รวมถึงบทประพันธ์อีกมากมายและยังมี....ยังมี.....ยังมี....... เฮ้อออ อยากเก่งเหมือนตา   ขอบคุณครับ ที่ปล่อยให้ผมเวิ่นเว้อ จากคุณ : aftertime เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 53 16:26:51

ความคิดเห็นที่ 8 ถ้าผมมีอำนาจในบ้านเมืองนี้ ผมจะเนรมิตรให้มีพิพิธภัณฑ์เยอะๆ มีให้มันทุกจังหวัดเลยยิ่งดี เพื่อบอกเล่ารากเหง้าในอดีตของเรา เพราะมันมีวันวาน...มันถึงได้มีวันนี้ แม้หลายคนจะค่อนขอดว่า ไทยเรา "ตีสองหน้า" ในสงครามครั้งนั้น แต่หากการตีสองหน้านั้นเป้นการทำให้ชาติเรารอด ผมพนันว่าจะชาติไหนๆหากอยู่ในสถานการณ์เดียวกันก็ต้องทำเช่นกันครับ ไทยเราได้รับผลกระทบ เพราะเรายอมให้ญี่ปุ่นใช้ประเทศเป็นทางผ่าน แต่ในขณะเดียวกันเรามีกลุ่มเสรีไทย ที่แอบติดต่อฝ่ายสัมพันธมิตรเอาไว้ก่อนแล้ว และเล่นบทต่อต้านญี่ปุ่นในแบบลับๆครับ ญี่ปุ่นต้องการใช้ไทยเป็นเส้นทางผ่านไปยึดพม่า จึงได้วางรางรถไฟซึ่งทำให้มีสะพานข้ามแม่น้ำแคว หลงเหลือเป็นอนุสรณ์มาจนถึงทุกวันนี้ครับ จวบจนอเมริกาและเพื่อนๆสัมพันธมิตร ต่างเห็นตรงกันว่าต้องใช้ "ยาแรง" กับญี่ปุ่น และได้ตัดสินใจที่จะทิ้งระเบิดปรมาณู เพื่อบีบให้ญี่ปุ่นประกาศยอมแพ้สงคราม อเมริกาเตรียมปรมาณูไว้สองลูกครับ คือ little boy  และ fat man แต่ little boy ได้ถูกทิ้งลงไปก่อนเป็นลูกแรก ฝูงบินอเมริกันได้กางปีกเข้าไปที่น่านฟ้าญี่ปุ่น และทิ้งเจ้า little boy ลงไปที่เมืองฮิโรชิม่า ในวันที่ 6 สิงหาคม 1945 ครับ เครื่องบินลำที่บรรทุกเจ้า little boy ไปนั้น คือเครื่อง B-29-45-MO หมายเลข 44-86292 ทะเบียน 82 ของฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 393  บินออกมาจากเกาะมาเรียน่า กัปตันของเครื่องบินลำนี้คือ Colonel Paul W. Tibbets, Jr. เขาเพิ่งเสียชีวิตลงด้วยโรคชราในปี 2007 ด้วยอายุ 92 ปีครับ และเครื่อง B-29 ที่เขาขับไปทิ้งระเบิดที่ฮิโรชิม่า มั น มี ชื่ อ ว่ า   "enola gay"    ค รั บ และได้กลายมาเป็นชื่อเพลงแนวเทคโนป๊อบสุดฮิตในยุค 90 อีก 3 วันต่อมาก็ตามมาด้วยเจ้าระเบิด fat man ที่ถูกปล่อยลงไปที่เมืองนางาซากิ..และญี่ปุ่นแพ้สงคราม ไม่แน่ว่าหากเราไม่มีเสรีไทยแล้ว พลันที่สิ้นเสียงระเบืดที่นางาซากิ เราเองก็อาจจะแย่ไม่น้อยไปกว่าญี่ปุ่น เพราะอาจต้องตกอยู่ในฐานะผู้แพ้สงครามครับ กระทู้ดีๆที่คุณ aftertime เอามาเล่าแบบนี้ มันทำอะไรไม่ได้นอกจาจะต้อง โ ห วต สถานเดียวครับ จากคุณ : ตุ้ม แม็คคาร์ทนี่ย์ (Toom McCartney) เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 53 16:39:52

ความคิดเห็นที่ 9 โอ๊ย....  ขอบคุณคุณตุ้มมากครับ จากคุณ : aftertime เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 53 16:49:05

ความคิดเห็นที่ 10 โหวตไป ครับ จากคุณ : ลูกหมีเขี้ยวยาวเขาโง้ง เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 53 17:58:58

ความคิดเห็นที่ 11 แหม่...คราวที่แล้วทำไมเราไม่คุยกันเรื่องนี้นะ รับรองคุยกันยาวเชียวอาฟ จากคุณ : แสนเชิง เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 53 18:28:21

ความคิดเห็นที่ 12 คุณลูกหมีขอบคุณครับ คราวหน้าก็ได้ป๋าแสน เอิ๊กกก จากคุณ : aftertime เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 53 19:04:24

ความคิดเห็นที่ 13 หลานอาฟ ไม่สงสัยแล้วว่าหลานอาฟ ได้เลือดศิลปินและเลือดของคนมี อุดมการณ์มาจากใคร เป็นความภาคภูมิใจมากค่ะ ที่ได้เป็นเลือดเนื้อเชื้อไข ของบรรพบุรุษที่มีบุญคุณต่อประเทศชาติ ปล. เพลงแว่วเสียงขลุ่ย คุณตาเป็นคนแต่งแล้วใตรเป็นคนร้องคะ เพราะดีจัง ได้ยินเพลงนีแล้ว อยากฟังเพลงเดือนเพีญขี้นมาจับใจเลยค่ะ จากคุณ : ป้าลายคราม เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 53 19:39:55

ความคิดเห็นที่ 14 อ้าววว...#11 พี่แสนชอบเรื่องแบบนี้เหมือนกันเหรอ ผมไม่เห็นว่าพี่จะคุยเลย เห็นไปถึงก็รินเอาๆ ขอโทษที่คืนนั้นไม่ได้ดูแลนะครับ เพราะหลังส่งพี่แสนขึ้นแท็กซี่แล้ว ผมก็จบค่ำคืนนั้นด้วยความเมามายเช่นกัน จากคุณ : ตุ้ม แม็คคาร์ทนี่ย์ (Toom McCartney) เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 53 20:16:56

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณมากค่ะ ที่แบ่งปัน ความรุ้แถมทำให้รู้ถึงบรรพบุรุษ เฮียอาฟ ด้วย สร้าง ประโยชน์ แก่ประเทศ และมีส่วนช่วยปกป้องประเทศ แถมท่านมีความสามารถนะค่ะ ทั้งแต่งเพลง เขียนบทประพันธ์ ด้วย จากคุณ : onlycat เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 53 20:42:43

ความคิดเห็นที่ 16 ง่ะ...ป้าตุ๋ยครับ คำว่ามีบุญคุณต่อประเทศชาตินี่ คงไม่มีใครกล้ารับหรอกครับ เพราะทุกครั้งที่ผมฟังท่านเล่านี่ ท่านเห็นว่า มันเป็นการทำหน้าที่และแทนคุณแผ่นดินน่ะครับ คุณพ่อของคุณตา(อำมาตย์เอกพระยาปทุมเทพภักดี อ่วม บุณยรัตพันธุ์) และก่อนหน้าคุณทวดอ่วม ก็เป็นข้าแผ่นดินมาตลอดครับ ผมล่ะภูมิใจชะมัด มีคนเอาเรื่องของคุณปู่ของคุณตามาลงพันทิปซะด้วยสิ http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/04/K4323386/K4323386.html เพลงที่คุณตาแต่งนี่เยอะครับ แต่งร่วมกับท่านอื่นก็เยอะ ที่ผมคุ้นหน้าก็ท่านพยงค์ มุกดา ครูเอื้อ ครูเบนจามินและอีกหลายๆท่าน ส่วนจะมีใครเอาไปร้องบ้างนั้น จนด้วยเกล้าจริงๆครับ อ้่อ..  เห็นมีคุณธานินทร์ อินทรเทพเอาไปร้องทั้งชุดก็มีครับ ผมเอามาทำเป็นโฟล์คเสียหลายเพลงเชียว 55555 จากคุณ : aftertime เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 53 21:36:03

ความคิดเห็นที่ 17 คุณตุ้ม ป๋าแสนแกคออ่อนครับ งี้แหล่ะแก่แล้ว วันหลังรับนิมนต์ผมหน่อยนะครับ(ฮา) จากคุณ : aftertime เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 53 21:38:32

ความคิดเห็นที่ 18 ดีป่ะแคท วันหลังใครจะด่าเฮีย จะได้ไล่บรรพบุรุษง่ายๆหน่อยไง เอิ๊กกก จากคุณ : aftertime เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 53 21:40:37

ความคิดเห็นที่ 19 ยังไงเสีย ก็ต้องกราบขอโทษพี่น้องที่หลุดเข้ามาในกระทู้นี้นะครับ จริงๆแล้วแค่จะโม้ว่า เลือดไทยของผมก็ขุ่นคลั่กไม่แพ้ใคร(อย่ามาซี้ซั๊วด่ากรูนะเฟ้ย เรื่องรักชาติกู้ชาติอะไรเนี่ย ฮา..) ก็เลยไปค้นๆประวัติคุณตาเพิ่มเติมดู(จะเอามาบลั๊ฟชาวบ้านเค้านั่นแหล่ะ) แต่ไหง๋ตอบไปตอบมา กลายเป็นอวยเง่าของตัวเองไปเสียนี่ ให้อภัยผมสักกระทู้เถอะนะครับ   เขียนไปค้นมา พาลคิดถึงคุณตาท่าน  เลยไหลไปเรื่อย... ขอบคุณครับ จากคุณ : aftertime เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 53 21:52:46

ความคิดเห็นที่ 20 ขอ สำเนา ไปอ่านนะคะ ขอบคุณมากค่ะ ^____________^ จากคุณ : *PHINGKAN* เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 53 22:41:56

ความคิดเห็นที่ 21 โหวตครับ ทุกคนจะได้เห็นชัดๆ มาร่วมอ่าน และรำลึก ถึง ผู้กล้า......... จากคุณ : aumpaump12 เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 02:56:14

ความคิดเห็นที่ 22 . . . เข้ามาชื่นชมค่ะ ... จากคุณ : ซี้ซิ้มมาม๊าอาเค้ง เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 08:47:29

ความคิดเห็นที่ 23 ลงชื่อ...... จากคุณ : ว่าวปักเป้า เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 09:26:55

ความคิดเห็นที่ 24 ปกติจะเข้ามาอ่านซะส่วนมาก วันนี้ขอลงชื่อค่ะ ชื่นชมค่ะ คุณตาของคุณ aftertime ยอดเยี่ยมไปเลยค่ะ จากคุณ : ขาหมูแก้มป่อง เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 11:38:36

ความคิดเห็นที่ 25 อืม ผมเคยไปทำงานที่อุบลนะ คุณอาฟ เคยจะไปปรับปรุงโรงเรียนเบญฯ นี้ด้วย เพราะของเก่า ชำรุดทรุดโทรมมาก   ได้เห็นตัวแบบอาคาร เป็นภูมิปัญญาคนรุ่นก่อนโดยแท้ ไม่มีตะปูเลยซักตัว  ใช้วิธีเข้าลิ่มแบบโบราณ ผมเคยได้งบมาสิบล้าน จะปรับปรุง เชิญบรรดาศิษย์เก่าในสมาคมมาร่วมออกความคิดเห็น ปรากฎว่า ตอนให้ออกความคิดเห็น ไม่คัดค้าน แต่พอจะลงมือปรับปรุง  มีม็อบมาคัดค้านซะงั้น เลยไม่ได้ทำอะไรเลย ต้องปล่อยไว้ยังงั้น นี่ก็ยังไม่รู้เลยว่า โดนเผาไปเมื่อตอนพฤษภา หรือเปล่า จากคุณ : ลูกหมีเขี้ยวยาวเขาโง้ง เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 11:44:38

ความคิดเห็นที่ 26 ว้าวๆๆๆๆ จากคุณ : อีกฝั่งฟากของเวลา เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 19:22:03

ความคิดเห็นที่ 27 อ่า...  คุณลูกหมีครับ ผมก็ไม่ค่อยทราบเรื่องที่อุบลเท่าไหร่นักครับ เหตุด้วยอยู่บ้านคุณตาที่กรุงเทพ เคยไปอุบลไม่บ่อยนัก แต่งานก่อสร้างก็เกี่ยวพันกับผมอยู่ ฟังคุณลูกหมีแล้ว ผมชักอยากจะเห็นซะแล้วสิ ใช่รูปอาคารที่คุณตาผมสเกตมั๊ยครับ เพราะผมเห็นว่าที่รูปมีข้อความกำกับว่าเป็นอาคารเรียน ขอบคุณที่เล่าให้ฟังครับ จากคุณ : aftertime เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 19:31:34

ความคิดเห็นที่ 28 คุณตาเราก็เป็นเสรีไทยค่ะ แต่ท่านเสียไปนานแล้วล่ะ เพิ่งเคยได้รู้เรื่องเสรีไทยอย่างละเอียดขนาดนี้ เพราะสมัยที่คุณตายังอยู่เราก็เด็กมาก ท่านเล่าอะไรให้ฟังเราก็ไม่รู้เรื่องหรอก ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่านี้มากๆนะคะ จากคุณ : เสียงจากบ้านนา เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 15:36:52

ความคิดเห็นที่ 29 ได้ความรู้มากมาย...แม้จะเข้ามาอ่านช้า.. จากคุณ : freebird365 เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 53 09:09:00

ความคิดเห็นที่ 30   ---ดีครับ...ผมเป็นคนอุบลและแอบภูมิใจในเสรีไทยทุกท่าน...พ่อผมเป็นทหารในสงครามโลกครั้งที่สองพอดี...และเหลือรอดมาคนเดียว...แต่พ่อไม่เคยได้อะไรตอบแทน...นอกจากความภูมิใจ จากคุณ : กำนันเปล่ง เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 53 10:01:18 A:124.121.132.20 X: TicketID:280778

ความคิดเห็นที่ 31 มาโหวตให้ลูกหลานวีระชนไทยครับ จากคุณ : the chubby knight เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 53 16:18:30

ความคิดเห็นที่ 32 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 53 21:11:18

ความคิดเห็นที่ 33   ทราบค่ะว่าไทยเรามีขบวนการเสรีไทย ที่ทำการต่อต้านญี่ปุ่นแบบลับๆ แต่ไม่ละเอียดลึกขนาดนี้ค่ะ เป็นความรู้ดีค่ะ เคยพูดเรื่องสงครามโลกครั้ง ที่2กับสามี[เป็นคนญี่ปุ่น]คุณคิดยังไงที่ประเทศคุณไปรุกรานประเทศอื่น สามีบอกว่าในยุคของสงครามมันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ค่ะแล้วคนญี่ปุ่นก็ไม่ค่อยรู้ด้วยว่าไทยเรามีขบวนการ เสรีไทย ขอบคุณกะทู้ดีๆแบบนี้ค่ะ จากคุณ : jimmi1972 เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 53 20:27:28 A:60.46.182.243 X: TicketID:273033

ความคิดเห็นที่ 34 . จากคุณ : Jennifer Lowclass เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 53 07:57:51

ความคิดเห็นที่ 35 เข้ามาอ่านแถมด้วยโหวตและกิ๊ฟ น่าชื่นชมมากค่ะ จากคุณ : sentmind เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 53 13:18:46