ความคิดเห็นที่ 1 เห็นใจในปัญหาของน้องนะครับ แต่อยากจะบอกว่า แม่ก็คือ "พระในบ้าน"  ท่านคือผู้ให้กำเนิดเรามา อุ้มท้องเราตั้ง 9 เดือน อยากกินอะไรก็กิน ไม่ได้ บางคนแพ้ท้องอยู่นานมาก และวันที่เราเกิด ก็คือวันที่แม่เจ็บ มากที่สุดในชีวิต และตอนเราเล็กๆ ท่านต้องตื่นตลอด คอยให้นม ต้องป้อนน้ำ ป้อนข้าว เลี้ยงดูเราให้เติบโตมาทุกวันนี้ พระคุณของ แม่แค่นี้เราก็ตอบแทนไม่หมดแล้วครับ  นอกจากนั้น อย่างน้อยแม่ก็ยังให้เิงนเราใช้เดือนละ 3,000 บาท  ถึงมันจะไม่มาก แต่ก็คงไม่มีใครเอาเงินมาให้เราทุกๆ เดือนได้หรอก ถ้าเค้าคนนั้นไม่ได้รักเรา ดังนั้น ลองคิดดูดีๆ นะครับ  เข้าใจนะครับว่า เรียนปี 3 ปี 4 งานค่อนข้างเยอะ บางทีต้องออก Field ด้วย แต่พี่ก็ยังเชื่อว่า ถ้าเราจัดเวลาดีๆ เราก็ยังสามารถหางาน Part Time ทำได้ และการที่เราสามารถหาเงินได้ด้วยตัวเอง มันน่าภูมิใจนะครับ ซึ่งน้องก็เคยทำมาก่อน คงรู้ดีว่า เงินที่เราได้จากหยาดเหงื่อของเราเอง มันมีค่าแค่ไหน ท่านอาจจะมีเหตุผลของท่านก็ได้ เช่น อยากจะฝึกเราให้สามารถพึ่งตัว เองได้ เลยพูดเปรียบเทียบกับคนอื่นๆ หรือไม่ท่้านก็อาจมีปัญหาอะไร สักอย่างที่เราไม่รู้  เราแน่ใจรึยังว่า "เราทำเต็มที่แล้ว" หากเราทำเต็มที่แล้วจริงๆ  ก็คงต้อง คุยกันกับแม่ครับ ไม่มีอะไรที่จะดีกว่าการพูดคุยกันด้วยเหตุด้วยผล แต่ ต้องไม่ใช่ด้วยอารมณ์นะครับ สุดท้าย ถึงแม้ว่าท่านจะทำอะไรไม่ถูกต้อง ท่านก็ยังเป็นแม่ของเรา  เราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงนี้ไปได้ อย่างน้อยเราก็โชคดีที่แม่ ยังเลี้ยงดูเรา ถ้าเทียบกับคนที่โดนแม่ทิ้งไปตั้งแต่ยังเล็ก เราก็ดีกว่าคน เหล่านั้นตั้งเยอะ  อย่าท้อแท้นะครับ สู้ๆ ครับ เอาใจช่วย ขอให้ผ่านไปได้ ด้วยดีครับผม จากคุณ : Camel's Back เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 04:13:29

ความคิดเห็นที่ 2 ผมไม่ขอเงินที่บ้านใช้สักบาทตั้งแต่อายุ 17 แล้วครับ มาต่างประเทศก็หาเงินมาเอง ไม่ต้องใช้เงินของที่บ้าน แล้วยังส่งเงินกลับไปให้ที่บ้านใช้ด้วย ถึงแม้จะน้อยกว่าน้อง ชาย (เขาส่งรวมแล้วประมาณ 1 ล้านบาท) ตอนนี้ผ่านมา 18 ปีแล้ว ให้เงินคุณพ่อ คุณแม่เดือนละ 15,000 - 18,000 บาท ตอนคุณยายไม่สบายก็ส่งเงินกลับไปสมทบ อีกเกือบ 70,000 บาท (สมัยยังไม่เกษียณคุณพ่อและคุณแม่มีรายได้รวมกันเกิน 1 แสนบาท ต่อเดือน) แล้วยังมีค่าใช้จ่ายอื่นๆ อีก ถ้าจะแต่งงานก็ต้องหาเงินไปสู่ขอเอง นะครับ พ่อกับแม่ไม่ให้เงินช่วยใดๆ ทั้งสิ้น แต่ตอนนี้ยังทำไม่ได้เพราะติดเรื่องแม่น้องเม มีลูกแล้ว ยังบอกพ่อกับแม่ไม่ได้ ใช่ครับ ขนาดนี้ยังทำอะไรตามใจตัวเองไม่ได้เลย เพราะคุณพ่อและคุณแม่จึงทำให้มีวันนี้ ตอนนี้ก็ต้องอยู่ดูแลท่านก่อน ความสุขของ ตัวเอง ต้องเอาไว้ทีหลัง จากคุณ : คนรอคอย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 05:14:58 A:124.157.202.137 X: TicketID:280835

ความคิดเห็นที่ 3 คุณแม่ จขกท มีอะไรฝังใจในอดีตหรือเปล่าคะ......... ประเภทว่า ชีวิตท่านต้องต่อสู้....ทำงานตอนเด็ก...แล้วได้มาเป็นเจ้าของร้าน ทอง...ท่านจึงอยากสอน จขกทให้รู้จัก....ค่าของเงิน แล้วที่ จขกท ไปเรียนที่ กทม คุณแม่เห็นด้วยหรือปล่าวคะ....พี่ว่า ท่านอาจจะ ไม่เห็นด้วยไม่งั้นท่านคงไม่ให้เงินใช้แค่เดือนละ 3000 (น้อยมากเมื่อเทียบกับค่า ครองชีพในปัจจุบันและอยู่ใน กทม)หรอกค่ะ ท่านคง...บีบคุณทางอ้อมอยากให้ จขกท กลับไปช่วยกิจการที่บ้านหรือปล่าว เพียงแต่ท่าน ไม่พูด ไม่อธิบายให้ คุณเข้าใจก็ได้ คือท่านอยากให้คุณเข้าใจเอง....ผู้ใหญ่ส่วนใหญ่จะไม่อธิบาย...จะบอกแค่ว่า ข้าอาบน้ำร้อนมาก่อนเอ็ง อืมมม.พยายามมองท่านในแง่ดีค่ะ ไม่มีแม่คนไหนไม่รักลูกนะคะ.... แล้วเหตุการณ์ต่างๆๆในตอนนี้ ที่ จขกท ประสบอยู่มันจะมีค่ามากมาย มหาศาล... เมื่อ จขกท ได้แยกตัวออกมาใช้ชีวิตคนเดียวหรือเมื่อ จขกท มีครอบ ครัว แล้วคุณจะนึกถึงคำสอนของท่าน.... ยกตัวอย่าง ดิฉันเมื่อเด็กๆๆ เวลามีหนังกลางแปลง อยากไปดูมาก แม่ดิฉันจะ ยอมให้ไปดูก็ต่อเมื่อให้เอาข้าวโพดคั่ว(ป๊อบคอนสมัยนี้ค่ะ)ไปขายด้วย นึกภาพตามนะคะ....เด็กหญิงอายุประมาณ10ขวบเข็นรถเข็นเดินเป็นกิโล ไป ขายของต้องก่อเตาถ่านเพื่อคั่วข้าวโพด(แบบใช้มือเขย่าค่ะ)บางงาน ขายไม่ได้ สักบาท...แต่เมื่อมีหนังกลางแปลงก็ไปทุกงาน...เพราะอยากดูหนัง ช่วงเรียน ม1 เริ่มหางานทำ...ปิดเทอมไปเป็นลูกจ้างเค้า อีกหลายอย่าง....แต่ ก่อนก็เกลียดแม่แบบที่คุณเป็นนี่แหละพอเดี๋ยวนี้ เห็นคุณค่ากับวิชาที่แม่สอน วิชาแบบนี้ในโรงเรียนไม่มีสอนนะคะ  คุณต้องใช้ความอดทนค่ะแล้ววันหนึ่ง... คุณจะรู้ว่าสิ่งที่คุณแม่ทำกับคุณมันมีค่ากว่าสิ่งใดๆๆ เอาใจช่วยค่ะ สู้ๆๆๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 53 05:19:31 จากคุณ : 18 นะไม่ใช่อายุแต่เป็นมงกุฏ เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 05:16:22

ความคิดเห็นที่ 4 ผมว่า   คุณ  จขกท.   น่านับถือเอามากๆเลยนะครับ    ผม แม้จะทำงานมาเยอะ แต่ชีวิต ไม่ต้องฟั่นฝ่า อะไรถึงปานนั้น       เป็นกำลังใจให้อีกแรงครับ จากคุณ : กยิราเจ กยิราเถนัง เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 05:31:01

ความคิดเห็นที่ 5 ตอบพี่ๆนะครับ คุณแม่อยากให้ทำกิจการที่บ้านต่อ เพราะตอนนี้พี่ชายอีกสองคน ไปมีลูกมีเมียกันหมดแล้ว (โดยที่พี่ชายไปหากิจการทำของตัวเอง เขาบอกว่าไม่อยากทำกับคุณแม่หนะครับ) ส่วนเรื่องเรียน กทม. ผมอยากมาเองครับเพราะอยู่ที่นั้นผม เรียนตามใจแม่ทุกอย่างเลย ปวช.ผมก็เรียนบัญชี ทั้งๆที่เกลียดเลขมาก กว่าจะจบได้ก็ยากเย็นแสนเข็ญ ตอนนี้มาเรียนในสิ่งที่ผมรัก ท่านก็จะให้ผมออก มาเรียนปี1บริหารธุรกิจ ท่านอยากให้ผมเปิดโรงงานพลาสติก  ผมปรึกษากับพี่ชาย พี่ชายผมตอบว่า นี่ละคือเหตุผลที่เขาไม่อยากอยู่กับคุณแม่ ตอนนี้คุณแม่ก็อยู่กับคุณพ่อ แต่คุณพ่อท่านบอกว่าอยากทำอะไรก็ทำ เข้าใจผม ท่านวางแผนให้ผมไว้ว่า ตรีเรียนนิเทศไม่เป็นไร แต่ต้องจบโทบริหาร จบแล้วก็มาทำโรงงาน แล้วไปเรียนต่อเอก ส่วนเรื่องกิจการ ยอมรับครับตอนแรกที่ผมเด็กๆ คุณพ่อผมขับวินมอเตอร์ไซต์ แต่คุณแม่รับราชการทหารนะครับ ท่านคงจะลำบากอยากให้ผมสบาย ผมก็ว่าท่านพยายามบีบให้ผมกลับไปเรียนที่เชียงใหม่ใกล้ๆท่านหนะครับ แต่โชคดีตรงที่ว่าผมเอาตัวรอดใน เมืองกรุงเทพได้ โชคดีที่ได้กู้เรียน ไม่อย่างนั้นคุณแม่ไม่ส่งผมแย่แน่นอนเลย จากคุณ : ห้อยโหนตีลังกา (ห้อยโหนตีลังกา) เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 06:11:10

ความคิดเห็นที่ 6 ให้สัญญากับท่านซิครับว่าอีก ๒ ปีคุณกลับไปแน่ ๆ บอกท่านไปว่าคุณเสียดายทุนที่ได้มาซึ่งกว่าจะได้ทุนมายากลำบากอีกไม่กี่ปีก็จบแล้ว จบแล้วจะมานอนตักแม่ทุกวันเลย อ้อน ๆ เข้าไว้ครับแล้วคุณแม่จะใจอ่อนเองครับ จากคุณ : ผ่านมา-ผ่านไป เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 06:17:20 A:59.189.245.34 X:218.186.10.240 TicketID:282558

ความคิดเห็นที่ 7 ผมหาเงินเรียนเองตั้งแต่  แล้วครับ หลายๆ ครั้งที่เงินไม่พอใช้แต่เวลาเงินออกก็ต้องให้แม่ ไม่งั้นแม่จะอารมณ์เสียบ่อยๆ อย่างตอนนี้อีกสามวันเงินออก ผมเหลือเงินอยู่  น้ำรถก็หมด ยังไม่รู้จะเอาไงดี แต่แม่ไม่มารับรู้หรอกว่าลูกตัวเองจะไม่มีกิน แต่แม่ก็คือแม่ นี่คือสิ่งที่สืบทอดมายาวนาน ฉะนั้น แม่ไม่มีความผิดครับ ถ้าจะผิด ผิดที่เราเองที่ไม่สามารถที่จะตอบสนองความต้องการแม่ได้หมดทุกอย่าง ตอนผมจบ ปวช พ่อแม่ไม่ให้เรียนต่อ ผมดั้นด้นหาเงินเรียนเอง จนจบ พอจะต่อ ป.ตรี บอกจะกู้เงินเรียนก็โดนด่า หาว่าสร้างหนี้ตั้งแต่ยังไม่จบ แต่ตัวเองไม่ส่ง พอคนมาถามว่าทำไมลูกไม่เรียนต่อก็ตอบว่า ลูกมันไม่เรียน ซะอย่างงั้น หลายๆ ครั้ง หลายๆ หนที่ท่านทำผมเจ็บช้ำน้ำใจ จนต้องแอบร้องไห้ แต่ ท่านไม่ผิด ท่านคือ แม่ ก่อนจะคลอดผม ท่านเจ็บปางตาย ท่านทำแค่นี้กับผม จิ๊บๆ จงก้มหน้ารับสิ่งที่จะตามมาต่อไป เพราะ แม่ ก็คืแ แม่ ในสังคมไทย เสมอไป จากคุณ : คุณชายทหารไทย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 07:32:34

ความคิดเห็นที่ 8 พวกคุณยังดี ที่พ่อแม่ไห้พูดไห้ว่า จากคุณ : ชัย (lakdee) เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 08:31:44

ความคิดเห็นที่ 9 ขอให้แม่ลูกเข้าใจกันเร็วๆ นะคะ และขอให้คุณยึดมั่น เรียนให้จบเร็วๆ ค่ะ จุดมุ่งหมายคือให้จบก่อนนะคะ จากคุณ : WANAJAA เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 09:01:28

ความคิดเห็นที่ 10 ท่านรัก และเป็นห่วงอนาคตของลูกหลาน จึงเพียร พร่ำ ว่ากล่าวตักเตือน แม้จะแสน เหนื่อยกาย เหนื่อยใจก็ตาม เพียงแต่วิธีการ เนื้อหา ที่ใช้สื่อสารอาจไม่ตรงใจผู้รับ ขอให้ตระหนักว่า ท่านทำด้วยรัก และเป็นห่วง จากคุณ : มาคบบัณฑิต (มาคบบัณฑิต) เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 11:18:55

ความคิดเห็นที่ 11 ในฐานะคนเป็นแม่อ่านชื่อกระทู้แล้วสะอึกอยากร้องไห้ แต่ไม่เป็นไรคุณยังโชคดี ที่คุณแม่คุณไม่เบื่อคุณซะตั้งแต่คุณยังเล็ก คุณช่วยตัวเองไม่ได้คุณแม่ต้องอุ้มคุณตั้ง2ปี กว่าที่คุณจะเดิน ได้คุณแม่ต้องอาบน้ำให้คุณวันละสองครั้งเช้าเย็น ต้องทำกับข้าววันละสามมื้อป้อนคุณหลายเดือนเพราะคุณไม่มีฟันเคี้ยว ต้องพาคุณหัด ตั้งไข่คุณล้มแม่ก็ต้องอุ้ม.........แล้วโอ๋คุณ เพื่อที่คุณจะได้มีกำลังเรี่ยวแรงหัดเดินต่อไป........................ เวลาคุณไม่สบาย (ซึ่งบ่อยมาก)......แม่ก็จะเฝ้าเช็ดตัวเพราะกลัวลูกจะชักเดี๋ยวสมองจะเสีย............. พอคุณพูดอ้อแอ้แม่ก็จะดีใจ เฝ้าสอนคำต่างๆให้คุณ............... พอคุณเรียกแม่เรีียกพ่อได้ ก็จะเป็นคำที่แสนไพเราะมากสำหรับคุณแม่ เฝ้าเพียรให้ลูกพูด ซ้ำแล้วซ้ำอีก ไม่เบื่อหน่าย พอคุณพูดเ้ป็นประโยคได้คุณก็จะเป็นคำถามมากมาย โน่นไร นี่ ไร แม่ก็ตอบถึงจะแม้เหนื่อยจะเบื่อ ก็ตอบด้วยความรักความเอ็นดู เพื่อให้ลูกรู้ความเร็วๆ นี่ แค่น้ำจิ้มนะ เพราะพิมพืต่อไม่ได้น้ำตามันกลบตา  ...........โอ้ลูกหนอลูก.............ไว้คุณ เป็นพ่อคนเมื่อไหร่  แล้วคุณจะไม่เบื่อแม่คุณเลย        ............. แต่สำหรับบางคนมันสายเกินไป......... จากคุณ : ป้านิด (Luktaharn) เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 11:52:03

ความคิดเห็นที่ 12 อย่ารอให้ถึงเวลาที่คุณจะเสียใจ  แล้วค่อยมานึกถึงช่วงเวลานี้เลยครับ บางคนสามารถเลี้ยงดูตัวเองได้ตั้งแต่ยังเล็ก  แต่สิ่งที่พวกเขาเหล่านั้นต้องการก็เป็นสิ่งที่จขกท.มี แต่มันก็ต่างกันตรงที่จขกท.มี แต่ไม่ค่อยใส่ใจในคุณค่ามัน ถ้าสิ่งสำคัญของชีวิตเรา คือการมีฐานะที่มั่นคง มีกินมีใช้แล้ว  ถ้าคิดกันแบบนี้นะครับ สักวันก็จะต้องนึกเสียใจแน่ๆครับ เมื่อมีสิ่งที่ควรดูแล ก็ควรดูแลครับ ต้องขอโทษจขกท.และคนอื่นๆที่เป็นแบบจขกท.ด้วย แต่ผมไม่เห็นใจท่าน มากกว่าเห็นใจคนเป็นพ่อเป็นแม่หรอกครับ ถ้าม่านลองนึกดูว่าท่านมีวันนี้ได้เพราะใคร  คนคนนั้นไม่เคยเบื่อท่านอย่างที่คห.11ว่าไว้ แต่ท่านกับเริ่มเบื่อท่านแล้ว  สักวันท่านจะคิดได้...แต่ผมไม่แน่ใจว่าจะเป็นวันที่สายไปไหมครับ จากคุณ : I_am_y (I_am_y) เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 12:26:39

ความคิดเห็นที่ 13 ในฐานะ ที่เป็นแม่ .. อีกคน ตัวพี่เอง อยากให้ลูก เรียนสูงๆ อยากให้ลูกหัดทำงานบ้าง อยากให้ทำงานพิเศษ  อยากให้ลูกทำแบบน้อง เพราะว่าพี่ไม่มีอะไรให้ลูก เหมือน แม่ของน้อง ในทางกลับกัน แม่ของน้อง มีทุกอย่าง มีพร้อม และท่านอาจจะรักในสิ่งที่สร้างมา เมือลูกชาย อีก 2 คนไม่เอา น้องคือคนเดียวที่ท่าน หวังว่าจะรับในสิ่งที่ท่านสร้างมา แม่ คือ แม่ คะ สิ่งที่ท่านทำ เพราะรัก และห่วงเรา ถึงแม้บางครั้งอาจทำให้เรา เบื่อ หงุดหงิด แต่ .... สิ่งที่ท่านทำ ทั้งหมด คือ  "รัก" แล้วเป็น " รัก " ที่จริงใจ  ที่น้องไม่อาจหาได้จากใครๆ ได้อีก ค่อยๆพูดกับคุณแม่นะคะ ว่าสิ่งที่เราชอบคืออะไร แล้วก็อย่าทิ้ง สิ่งที่คุณแม่ให้  ถึงแม้ว่ามันอาจจะเหนื่อย แต่พอถึงวันนั้น น้องจะภูมิใจตัวเอง แล้วไม่ทำให้แม่ เสียใจด้วยค่ะ เป็นกำลังใจให้น้องนะคะ สู้ๆๆ จากคุณ : ~นู๋อ้อนจัง~ เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 12:29:07

ความคิดเห็นที่ 14 อย่าเบื่อเลยนะ ลองคิดดูนะถ้าคุณไม่มีแม่แล้วจะเป็นอย่างไร แม่เหมือนพระในบ้าน นะ ถ้าคุณไปเบื่อ หรือเกลียด หรือด่า หรือตะคอก หรือเถียง ท่าน คุณจะไม่มีวันเจริญรุ่งเรืองหรอกนะ แล้วอีกอย่างในเรื่องความรัก คุณจะพบกับความผิดหวังนะ กลับไปกอดแม่ ถ้าบ่นมาก ไปกอดหอมแก้มท่านเลย ถามด้วยว่า แม่เหนื่อยไหม????? พูดทุกวัน ไม่เบื่อบ้างเหรอ จากคุณ : วสันต์ (wasanakv) เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 13:10:10

ความคิดเห็นที่ 15 เข้าใจ จขกท นะครับ แม่ จขกท ก็คงอยากให้ลูกเป็นในสิ่งที่เค้าคิดว่าดีที่สุดในความคิด แล้วผิเอิญว่า ความคิดคุณกับ แม่คุณ ดันไม่ตรงกัน ก็เลยทำให้ปานปลายไปกันใหญ่ ยังไงก็ขอให้อดทนฟันฝ่าไปให้ได้นะครับ ซักวันคงต้องหลุดพ้น จากคุณ : เนจิ แห่ง โคโนหะ เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 13:11:00

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณพี่ๆมากนะครับ จากคุณ : ห้อยโหนตีลังกา เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 22:29:44

ความคิดเห็นที่ 17 เป็นกำลังใจให้ค่ะ อันนี้เป็นวิธีที่เราใช้อยู่  ทำได้บ้างไม่ได้บ้าง ทำจิตใจให้สบาย อย่าพูดจาอะไรกับท่านด้วยอารมณ์ เดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้น ลองดูนะ   สู้ๆ นะคะ จากคุณ : nUiIzAwOo เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 23:35:03

ความคิดเห็นที่ 18 อย่าว่าท่านเลยครับ... ก่อนอื่นต้องเข้าใจก่อนว่าท่านหวังดี แม้ความหวังดีของท่าน...จะคือความกดดันของเราเองก็ตาม... ยังไงๆ..ก็ต้องเอาให้จบให้ได้นะครับ.... จากคุณ : พิงค์วู เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 53 05:17:26

ความคิดเห็นที่ 19 นับถือเจ้าของกระทู้ครับที่มีความสามารถ แต่รู้สึกเห็นใจที่ได้รับเงินจากแม่น้อยไป ทั้งที่แม่มีฐานะดี เงินที่แม่ให้เดือนละ 3,000 บาท ไม่พอใช้หรอกครับ ไหนจะค่าอยู่ค่ากินค่ารถ ถึงจะประหยัดกินข้าวเพียงวันละมื้อ มันก็ไม่น่าจะพอใช้เลย  อ่านแล้วแปลกใจทำไมแม่ถึงให้เงินน้อยนัก  จะเอาเงินมากดดันเพื่อให้ลูกเลิกเรียนเป็นเรื่องไม่ถูกครับ  เพราะถ้าเผื่อลูกหาเงินไม่ได้อดหยากมากๆแล้วไปทำในสิ่งที่ผิดกฎหมายจะทำยังไง อ่านแล้วคิดถึงแม่ไก่เลี้ยงลูกหลายตัว ถ้าคุ้ยเขี่ยเจออาหารแม่จะร้องกุ๊กๆเรียกลูกมากิน บางวันหาตัวหนองได้แม่จะทั้งคาบทั้งวาง ร้องเรียกลูก  ขณะที่คาบน้ำลายแม่ก็ไหลหยดเป็นทาง  เพราะหิวและอยากกิน แต่แม่ก็ไม่ยอมกลืน ร้องจนลูกวิ่งมาคาบจากแม่ไป แม่ไก่ถึงค่อยยอม จากคุณ : บุญถิ่น เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 53 07:45:32

ความคิดเห็นที่ 20 แม่แบบนี้เราก็เบื่อนะ ไม่คิดถึงอนาคตเลย เอาแต่ปัจจุบัน เรียนให้จบหางานทำเองค่ะ เราไม่ค่อยอะไรกับพ่อแม่มาก เพราะพ่อแม่เราดีกว่านี้อ่ะ ไม่บังคับ เกลียดพ่อแม่ที่ชอบบังคับลูก เราเคยได้ยินคนหนึ่งพูด ว่าพ่อแม่ มีบุญคุณจริงหรือ ที่ให้ลูกเกิดมา แล้ว ถามลูกบ้างหรือเปล่า ว่าลูกอยากเกิดมาไหม จากคุณ : nong_ao เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 53 11:10:59