หลังจากที่ผมตัดสินแล้ว 2 วัน พ่อก็มาเยี่ยมที่เรือนจำพร้อมกับทนายของครอบครัว ซึ่งผมเรียกว่า "อาสมบูรณ์"
ผมรู้สึกแปลกใจ ก่อนหน้านี้เค้ายื่นคำขาดว่าจะไม่ช่วยเหลือใดๆ เพราะเค้าเตือนแล้วว่าถ้าเรื่องถึงขั้นนี้ก็ตัดกันไปเลย
ผมมาถึงห้องเยี่ยมญาติ พ่อมานั่งรออยู่ก่อนแล้ว ผมยกมือสวัสดีทักทายตามปกติ
"แวนเป็นยังไงบ้าง สบายดีมั้ย"
ผมจึงตอบกลับไป สีหน้ายิ้มๆ
"สบายดี แต่คงไม่เหมือนอยู่บ้าน แล้วป๊าล่ะงานยุ่งมั้ย เห็นอาม่าบอกว่าไม่ค่อยสบาย หาหมอรึยัง"
"หายแล้ว ดีขึ้นแล้ว เอ็งโกรธป๊ารึเปล่าที่ไม่ช่วยเอ็งออกมาจากคุก"
ผมตอบกลับไป น้ำตาเริ่มคลอเบ้า
"ไม่หรอกป๊า แวนทำผิดก็ต้องรับผิดชดใช้กรรม ถึงป๊าไม่ช่วย ไม่มาหา ก็สมควรแล้ว เพราะป๊าเตือนแล้ว"
ป๊าทำหน้านิ่งหยุดคิดซักพัก
"ป๊าไม่รู้จะหยุดแวนได้ยังไงเลยต้องให้เป็นไปตามกฎหมาย แต่ป๊าอดไม่ได้ ลูกคนชายคนเดียวนอนอยู่ในคุกจะให้ป๊าอยู่เฉยๆ หรอ"
ผมเสียงสั่น น้ำตาเริ่มไหลออกมาอาบทั้ง 2 แก้ม
"ป๊าไม่ต้องเป็นห่วงแวนนะ แวนอยู่ได้ ถ้าป๊าไม่ว่างก็ไม่ต้องมา ใครมาก็เหมือนกัน แค่มาก็ดีใจแล้ว แวนรู้แล้วว่าคนในบ้านรักเราที่สุด
แวนรู้แล้วสังคมภายนอกมันน่ากลัวและหดหู่แค่ไหน"
ป๊าตอบกลับมา ผมสังเกตว่าตาป๊าเริ่มแดงๆ
"แล้วเวลาก็จะผ่านไป คนก็จะลืมเรื่องไม่ดีๆ ของแวน เค้าจะเห็นแต่เรื่องดีๆ อดทนไว้แล้วเชื่อคนในบ้านนะ คนในบ้านอยากให้แวนเป็นคนดี ไม่เคยคิดร้ายเลยนะ"
ซักพัก "อาสมบูรณ์" ก็เข้ามาถามว่าอยู่สบายมั้ย เป็นยังไงบ้าง ขาดอะไรก็บอก อามีลูกน้อง, เพื่อนที่เป็นผู้คุมอยู่ในนั้น
แต่ผมไม่อยากรบกวนอา จึงไม่ได้บอกอะไร
"เคยกินรึยัง มาม่าน้ำเย็น" อาสมบูรณ์ถาม
ผมก็หัวเราะ
"เคยแล้วครับอา"
มาม่าน้ำเย็น?? งงล่ะสิ คือในคุกเนี่ย จะไม่มีน้ำร้อนนะครับ จะมีให้ตอนเช้าอย่างเดียว และมีจำกัด
ก็จะมีคนเอามาม่าฉีดถุงแล้วเทน้ำใส่ เอาหนังยางมัดแล้วปล่อยให้มันอืดในถุง เทออกมาแล้วใส่เครื่องปรุง คลุกๆๆๆ แล้วกินทั้งเย็นๆ นี่แหละ
ผมมารู้ตอนหลังว่าที่ป๊าไม่สบายเพราะความดันโลหิตสูง เนื่องจากความเครียด นั่งทำงานอยู่ดีๆ เลือดกำเดาก็ไหลเองอยู่บ่อยๆ
"ป๊าครับ แวนขอโทษ แวนจะเป็นคนดี"
....................
เดี๋ยวมาต่อนะครับ พอดีงานยุ่งมากๆ
เมื่อผมติดคุก...เรื่องจริงที่อยากตีแผ่อีกด้านนึงของสังคมที่หลายคนไม่รู้ ภาค2{แตกประเด็นจาก U10092395}
ตอกเสาเข็มรอครับ 
แด่คุณทองพญา 
