ความคิดเห็นที่ 1 ต้องบอกสิครับพี่ ของผมที่บ้านพ่อแม่ผมก็ฐานะมีอันจะกินนะครับลูกหลานตระกูลใหญ่ แต่วิธีสอนลูกเขาเขาไม่คุย ไอ้น้องสาวผมมันไฮโซเรียนจุฬาคบเพื่อนไฮโซเหมือนกัน พี่เชื่อไหมมันขนซื้อรถ เบ็นซ์ บีเอ็ม ใหม่ป้ายแดงไปอวดกับเขาบางทีเดือนสองเดือนเปลี่ยนคันหนึ่ง ทะเลาะกับเพื่อนผู้หญิงด้วยกันวิ่งไปซื้อรถไอ้ยี่ห้อเดียวกับเขาแต่เอารุ่นดีกว่าใหญ่กว่า เอาเป็นว่าเพื่อให้สะใจก็พอเพื่อนเขาก็เห็นเป็นของตลกยุให้ซื้อกันเป็นว่าเล่น ทีนี้ลากยาวมาจนแต่งงานต้องไปแต่งโรงแรมติดแม่น้ำสุดถนนสีลมน่ะครับไปเรียนต่อก็เอาผัวไปเลี้ยงไว้ที่เมืองนอกเล่นๆ อันนี้รวมๆก็หมดเป็นล้านเหมือนกันลากยาวกันมาจนกระทั่งมีร้อยล้านก็หมดร้อยล้านครับ แล้วพอที่สุดไม่มีให้มันมันตัดลูกตัดแม่ได้อีก ทุกวันนี้พวกผม ญาติพี่น้องก็เอาเรื่องนี้เป็นตัวอย่างเป็นคติสอนใจครับในการเลี้ยงลูกเลี้ยงหลาน เรื่องจริงครับ มีจริงประสพมากับตัวเองเลยตัวจริงเสียงจริงครับยืนยันได้เลย ลองพิจารณาดูครับ จากคุณ : ลองดู เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 11:22:44 A:202.139.203.127 X: TicketID:008482

ความคิดเห็นที่ 2 บอกค่ะ ถึงแม้สถานะตอนนี้จะพอมีแรงที่จะส่งเสียลูกให้สูงที่สุดได้ แต่ถึงยังไง การรู้คุณค่าของเงิน ก็ยังเป็นสิ่งจำเป็นที่จะต้องปลูกฝังให้ลูกอยู่ดี จากคุณ : ป้าแมงฯ เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 11:32:04

ความคิดเห็นที่ 3 ถ้าลูกมีหัวคิดใส่ใจพ่อแม่สักนิด ไม่ต้องบอก ลูกก็รู้ด้วยตัวเองคะ ว่าภาวะการเงินในบ้านเป็นยังไง เราเองสมัยเรียนอยากทำอะไร อยากไปเที่ยวไหน อยากได้อะไร ก็ไม่เคยปรึกษาพ่อแม่นะ ทำงานพิเศษ เก็บเงินเองตลอด นอกจากรายเดือนที่ได้จากอา เดือนละ 3000 บาท และเงินกู้ก.ย.ศ. ถ้าไม่เดือดร้อนจริงๆ ไม่เคยขอเงินพ่อแม่เพิ่มเลย จากคุณ : หุบเขาเดียวดาย เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 11:41:07

ความคิดเห็นที่ 4 พ่อเราบอกนะคะ แต่บอกและทำตัวว่า "พ่อจน" (กว่าที่เป็นจริงไปเยอะมาก) เพราะเด็กๆไม่เข้าใจหรอกค่ะว่าอะไรเป็นอะไร พ่อแม่มีเงินมากไหม เด็กไม่รู้หรอกค่ะ   ที่ำพ่อทำแบบนี้ก็เพื่อให้เรารู้คุณค่าของเงิน ไม่กล้าซื้ออะไรเรื่อยเปื่อย คิดว่าพ่อแม่มีเงินแล้วจะทำอะไรก็ได้น่ะค่ะ  จนเรามีเงินเดือนของเราเองเราถึงเพิ่งมาซื้ออะไรตามใจตัวเองบ้าง จากคุณ : Volksrecht เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 11:41:21

ความคิดเห็นที่ 5 บอกเสมอค่ะ  ว่ามีพอให้กิน ให้ใช้ ให้ฟุ่มเฟือยได้บ้างเพื่อครอบครัว (เช่น ไปเที่ยวตจว.ด้วยกัน)  พอมีให้เรียนได้สูงเท่าที่ต้องการ  แต่ใีม่มีมากพอเป็นมรดกให้ลูกๆ สบาย  เพราะฉะนั้น เรียนให้เต็มที่  เรียนจบเมื่อไร ไปทำมาหากินเลี้ยงตัวเองกันนะ พูดคุยกัน บอกเล่ากัน เพื่อความเข้าใจกันค่ะ เวลาลูกอยากได้อะไรๆ (ซึ่งไม่จำเป็น) ตามเพื่อนในสังคม แล้วเราไม่ได้ตามใจ ลูกก็จะเข้าใจค่ะ จากคุณ : premira เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 11:53:38

ความคิดเห็นที่ 6 เข้ามาต่อค่ะ หลานทางฝ่ายสามี เรียนม.เชียงใหม่ มีแฟนเป็นลูกพยาบาล ตอนสอบติดเราก็ดีใจกับหลานด้วย แม่หลานดาวน์รถมอเตอร์ไซค์ใหม่ให้หนึ่งคัน  ขี่ได้สองสามเดือน อยากจะเปลี่ยนเป็นช็อปเปอร์คันเกือบแสน  แม่บอกว่าแม่ไม่มีเงิน เพราะคันนี้ก็ยังผ่อนไม่หมด ผลปรากฏว่าลูกไม่ยอมไปเรียน บอกว่า เขาไปจองรถไว้แล้ว(บ้านเพื่อนขายรถ) ถ้าไม่ซื้อให้จะไม่ไปสอบปลายภาคด้วย พ่อแม่เดือดร้อนกลุ้มใจมาก โทร.มาหาสามีเราบ่อย ๆ  ทำนองปรึกษาแหละค่ะ แต่ไม่รู้ได้เอ่ยปากยืมเงินหรือไม่ เพราะไม่ได้เล่ารายละเอียดให้ฟัง คงกลัวเราจะรู้สึกไม่ดีน่ะค่ะ พี่สะใภ้ไม่ยอมซื้อให้ แต่พี่เขยกลัวลูกฆ่าตัวตาย เลยยอมตามใจลูก พี่เขยบอกพี่สะใภ้ว่า ถ้าไม่ซื้อให้ลูก ถ้าลูกฆ่าตัวตาย เธอจะต้องรับผิดชอบ (เรื่องนี้พี่สะใภ้คุยให้เราฟังค่ะ) ถ้าเป็นเรา เราจะตอกกลับเหมือนกันว่า ถ้าซื้อให้แล้ว ถ้าลูกขี่รถเร็ว แล้วได้รับอุบัติเหตุ เธอจะต้องรับผิดชอบเหมือนกัน เพราะเธอบีบให้ฉันซื้อรถให้ลูก เราได้แต่บอกว่า พี่ต้องเข้มแข็ง ถ้าวันนี้เรายอมเป็นหนี้เพื่อซื้อมอเตอร์ไซค์ให้ลูก  วันหน้าเขาก็ต้องขอรถที่แพงกว่านี้แน่ แต่คำทัดทานของเราคงไม่มีผลอะไร  เพราะในที่สุด เขาก็ยอม   ตอนนี้เราคงทำอะไรไม่ได้ ต่างคนต่างเลี้ยงลูกมาคนละแบบกัน ก็คงได้แต่ดูอยู่ห่าง ๆ แหละค่ะ  แต่เรานำเรื่องนี้ไปเล่าให้ลูกฟังนะ ลูกสาวเรา เข้ามากอดเรา แล้วบอกว่า หนูจะไม่มีวันทำอย่างงั้น หนูจะไม่ทำให้แม่เสียใจ เท่านี้ แม่ก็ปลื้มใจมากแล้วลูกเอ๋ย จากคุณ : เด็กหญิงเอาแต่ใจ (เด็ดชายวุ่นวายเด็กหญิงเอาแต่ใจ) เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 12:01:21

ความคิดเห็นที่ 7 บอกค่ะ  บอกตลอด  แกคงเข้าใจเพราะเห็นๆกันอยู่ว่าแม่ทำงานหนักแค่ไหน   ในแต่ละวัน  หากวันไหนลูกค้าเยอะ  แม่ก็นอนหมดแรงแทบไม่อยากลุกไปอาบน้ำเลย  ได้แต่บอกลูกว่าหากไม่อยากลำบากเหมือนแม่ ก็ต้องตั้งใจเรียน   แม่ไม่มีโอกาสแบบลูกเลยต้องมาเป็นผู้ใช้แรงงานอย่างนี้ จากคุณ : กึมซุน (คนยองกึมชุน) เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 12:08:59

ความคิดเห็นที่ 8 เคยแอบเปิดบัญชีที่บ้านดู มีเงินไม่ถึงพัน แอบตกใจนะครับ เพราะพ่อแม่ไม่เคยบอก แต่มารู้ทีหลัง อันนั้นเป็นบัญชีที่ปิดไปแล้ว จากคุณ : the chubby knight เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 12:10:36

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่เคยถาม ไม่อยากยุ่งครับ ผมบอกพ่อแม่ตั้งแต่เด็กๆว่า มรดกผมไม่เอา จากคุณ : นายอุดม เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 12:20:19

ความคิดเห็นที่ 10 คิดว่าเรื่องนี้ขึ้นอยู่กับการสอน  การให้ขอพ่อแม่มากกว่า ไม่ใช่ลูกขออะไร อยากได้อะไร  แล้วต้องได้  เด็กเขาก็จะชินกับการได้ ต้องสอนเขาตั้งแต่เด็ก  ให้รู้จักคุณค่า  และความจำเป็นของของที่ต้องการ จากคุณ : ชมพรกร เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 12:24:18

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนน้องเมได้ 3.70 แม่น้องเมยังให้ของรางวัลราคาไม่ถึง 3 พันเท่านั้น จากคุณ : ก (FireFox_GTC) เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 13:25:26

ความคิดเห็นที่ 12 เรื่องพวกนี้ต้องสอนกันมาตั้งแต่เด็กเล็กๆ ให้รู้คุณค่าเงิน อยากได้อะไรก็ต้องอดออมหยอดกระปุกไม่ใช่ไปร้องชักดิ้นชักงอตามห้างก็มีให้เห็นกันบ่อยๆ หรือให้รางวัลพอสมควรเมื่อผลการเรียนดี และต้องสอนให้รู้ว่าเงินที่พ่อแม่ได้มามันยากลำบากเพียงใด ถ้ามาสอนหรือบอกกันตอนโตก็ยากที่จะเข้าใจ เพราะวัยรุ่นเพื่อนจะมีอิทธิพลกับชีวิตของเขามากกว่าทุกคนครับ จากคุณ : AAA เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 13:50:45 A:124.121.19.10 X: TicketID:290223

ความคิดเห็นที่ 13 แม่เราบอกเราอยู่ตลอดเวลาเป็นเวลากว่า30  กว่าปีแล้ว จากคุณ : lovepanda เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 13:51:28

ความคิดเห็นที่ 14 ควรจะบอก ไม่งั้นก็อยากได้โน่นนี่ตามเพื่อนไม่จบ จากคุณ : อืม เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 13:56:41 A:124.122.48.76 X: TicketID:140846

ความคิดเห็นที่ 15 ลูกผม 6 ขวบ.... 2 วันก่อนเขาเปิดหนังสือที่มีโฆษณาของเล่น แล้วบอกว่าอยากได้อันนั้นอันนี้...ผมดูราคา...แพงไปนิดนึง.. ก็เลยบอกลูกว่า..พ่อมีแต่เงินค่าเทอม ค่าเสื้อผ้าลูก หากพ่อมีมากๆพ่อจะซื้อให้... เขาบอกว่า..พ่อมีเงินนี่นา... ก็ไปกดเอาในตู้หน้าเซเว่นสิพ่อ...(ตู้เอทีเอ็ม) เล่นเอาทำไรไม่ถูก...ต้องอธิบายกันยกใหญ๋ ก็คงเป็นเพราะเขาเห็นว่าเราเคยกดเงินในตู้แล้วเงินมันก็ออกมา และเราก็ไม่เคยอธิบายที่มาทีไปให้ลูกฟังว่าเงินนั้นอยู่ในตู้เพราะอะไรเราจึงกดได้... เห็นกระทู้นี้แล้ว...ก็เป็นการตอกย้ำให้ผมใส่ใจเรื่องพวกนี้ขึ้นมาอีกครั้งครับ... ขอบคุณครับ... จากคุณ : ข้างบูรพา เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 14:08:24

ความคิดเห็นที่ 16 เป็นกระทู้ที่ดีจริงๆค่ะ ว่างมากๆ เด๋วเรามาตอบ อยากคุยทีเดียวเรื่องแบบนี้ เป็นประโยขน์มากนะคะ เราว่า จากคุณ : หวัดดีจ้ะ..ฉิงฉิง เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 14:10:00

ความคิดเห็นที่ 17 บอกค่ะ...ปลูกฝังกันตั้งแต่เล็กเลยทีเดียว เมื่อตอนเค้ายังเล็กเวลาเดินเข้าห้างจะบอกเค้าทั้ง2คนว่าเลือกขนมอะไรก็ได้ตามใจชอบแต่ได้คนละ1ชิ้นเพราะแม่ต้องเอาเงินไว้ซื้อนมให้ลูกกินหรือว่าหนูจะไม่กินนม.... ลูกไม่เคยร้องอ้อนเรียกร้องอย่างอื่นเลยค่ะ ทั้ง2คนลูกชายปีนี้ขึ้นปี4เรียนอยู่บางพระชลบุรีรวมค่าหอแล้วประมาณเดือนละ8000 ลูกสาวขึ้นปี3เรียนอยู่ม.ใน กทม ประมาณเดือนละ6000ค่าคอนโดเราจ่ายผ่านธนาคาร ลูกไม่เคยเรียกร้อง ค่าโทรศัพท์ ค่าเน็ต ค่าเสื้อผ้า นานๆจะให้พิเศษค่ะเช่นวันเกิดปีใหม่ หรือว่าไปด้วยกันก้จะซื้อให้ บอกลูกชายว่าถ้าไม่ช่วยประหยัด น้องไม่จบนะ บอกลูกสาวว่า ถ้าไม่ช่วยประหยัดพี่ไม่จบนะ เค้าก็สามัคคีกันดี... ช่วงที่ลูกสาวเรียน ม.ต้น 1 2 3  หกเทอม12วิชาได้เกรด4 ทุกวิชา ไม่เคยให้รางวัลค่ะ ช่วงนี้ลูกลงซัมเมอร์ อาทิตย์ก่อนพ่อของลูกส่งเงินให้1500 ลูกสาวโทรมาถามว่า แม่พ่อมีปัญหาเรื่องเงินหรือป่าวเพราะส่งเงินให้หนูเท่านี้ พ่อไม่เคยส่งเท่านี้เราน้ำตาจะไหล...บอกลูกว่า ไม่มีอะไร หนูก็ใช้ไป หมดแล้วบอกแม่ แม่มี... ดีใจที่ลูกคิดเป็นค่ะ .เข้ามาเพิ่มเติมค่ะ แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 54 14:18:55 จากคุณ : 18 นะไม่ใช่อายุแต่เป็นมงกุฏ เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 14:14:20

ความคิดเห็นที่ 18 คห.11    ช็อปเปอร์คันเกือบแสน ที่หลานได้   หลานตอบแทนพ่อแม่ด้วยอะไรรู้มั้ยคะ  ด้วยเกรดค่ะ เทอมแรก 1.5   เทอมที่สอง 1.7  เฉลี่ยสองเทอม 1.6 ค่ะ เส้นตาย 1.5  ไม่งั้นโดนรีไทร์ ได้ยินแล้วน้ำตาจะไหล แทนพี่เขยกับพี่สะใภ้เลย แก้ไขเมื่อ 07 เม.ย. 54 09:27:56 จากคุณ : เด็กหญิงเอาแต่ใจ (เด็ดชายวุ่นวายเด็กหญิงเอาแต่ใจ) เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 14:30:55

ความคิดเห็นที่ 19 1.6 ได้ช๊อบเปอร์... เป็นโชคของผม...โรงเรียนลูกยังคิดเป็นร้อยละอยู่...เอิ๊กๆๆๆ... บอกเขาว่า...หากได้คะแนนมากขึ้นกว่าเทอมก่อน... อนุญาตให้กินนมใส่ขวดได้ 1 มื้อ (เฉพาะในมื้อเย็นก่อนเข้านอน)...จนกว่าจะจบ ป. 1 เจ้านายตัวน้อยของผม...มีความมุ่งมั่นขึ้นมานิดนึง... จากที่ต้องคอยกำชับเรื่องอ่านหนังสือมากๆก่อนสอบ...ก็ไม่ต้องบอก.. เพราะคงรำคาญแม่มาก...เรื่องห้ามกินนมใส่ขวดนี่..ทำได้แฮะ... เอาสมุดพกมาให้ดู..แล้วบอกว่าพ่อห้ามผิดสัญญา... เขาดีใจมากได้กินนมใส่ขวดต่ออีกหน่อยในบางมื้อ.... ผมรึครับ...ปลอบใจเมียว่าใส่ขวดใส่แก้ว..น้ำนมก็คงเป็นน้ำนมแหละ... อย่าให้พ่อผิดสัญญากับลูกเลย...เอิ๊กๆๆๆ จากคุณ : ข้างบูรพา เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 14:52:23

ความคิดเห็นที่ 20 ครอบครัวของเรา แม่เราบอกเราตั้งแต่เด็กค่ะ แม่จะบอกให้รับรู้ถึงสถานภาพของเราว่าเป็นยังไง ท่านบอกว่า เราเป็นครอบครัวที่เพิ่งมาปักหลักที่นี่(ที่จังหวัดที่อยู่) เราไม่ได้ร่ำรวย แม่กู้เงินอันนั้นอันนี้ ต้องส่งบ้านเท่านี้ กี่ปี ท่านบอกหมดน่ะค่ะใบเสร็จ ใบฝากตังค์ค่าบ้าน เราเห็นตั้งแต่เด็กแล้ว สลิปเงินเดือน ที่หักค่านู่นที่เหลือเน้นๆที่พ่อกับแม่เราจะได้รับ เราก็เห็นค่ะ บางเดือนนะ เราเห็นยอดเงินที่แม่กับพ่อได้รับมันน้อย แล้วยังต้องมาให้เงินเป็นรายอาทิตย์กับเราตอนเราเรียนมัธยม เรายังคิดเลยว่า เงินเท่านี้ แบ่งให้เราเท่าีนี้ แล้วพ่อกับแม่จะพอใช้มั้ย ดีนะที่เรา ได้รับรู้อะไรแบบนั้น มันทำให้เรารู้จักประมานตนเอง ถึงแม้ตอนที่เราเป็นเด็กอาจทำได้แค่รับฟัง แต่เราจำได้และระลึกได้อยู่เสมอ ว่าควรใช้จ่ายยังไงน่ะค่ะ จากคุณ : หิ่งห้อยดาวพฤหัส เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 14:54:09

ความคิดเห็นที่ 21 ลูกสาวเรียน ม.เกษตร บางเขนค่ะเทอมนี้ได้ 2.9 พ่อของลูกบอกว่า ถ้าจะต่อโทเกรดต้องไม่ต่ำกว่า 2.7 ค่ะ คุยเรื่องเงินอีกนิด...ลูกถามว่าพ่อมีปัญหาเรื่องเงินหรือป่าวเพราะลงทะเบียนหนูแพงด้วย(ซัมเมอร์)เราบอกไม่มีปัญหาหนูก็เรียนไป เมื่อวานเราแกล้งบอกลูกว่า ตอนนี้พ่อเงินช๊อตนะ ลูกตกใจ...แล้วถามว่า แม่พ่อจะเป็นแบบนี้อีกนานมั้ย...เราบอกไม่นานหรอกเดี๋ยวโบนัสก็ออกแล้ว(กฟผ) บอกลูกไปแล้วก็สงสาร เมื่อเช้าเลยไปโอนเงินพิเศษให้เค้า(วันเกิด)555สมน้ำหน้าตัวเอง จากคุณ : 18 นะไม่ใช่อายุแต่เป็นมงกุฏ เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 15:01:02

ความคิดเห็นที่ 22 เรื่องการบริหารเงินในชีวิตประจำวัน...ในโรงเรียนไม่มีวิชานี้สอนค่ะ ต้องเริ่มจากพ่อและแม่ จากคุณ : 18 นะไม่ใช่อายุแต่เป็นมงกุฏ เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 15:13:05

ความคิดเห็นที่ 23 เรื่องแบบนี้ โทษเด็กไม่ได้หรอกครับ มีพ่อแม่สักกี่คน ที่คอยนั่งอยู่กับลูก แล้ว สอนลูก เวลา พวกไฮโซ และ ดารา ทำตัวรวย โชว์สินค้าแบรน์แนมประดับตัว ไม่กี่สัปดาห์ก่อน ก็มีดารา สาว รักอมตะ ใส่ชุดออกงาน จากปารีส ชุดหนึ่งราคา สองล้าน นักข่าวบันเทิง ทุกที่ แทบจะทำข่าว "เธอ" มีนักข่าว คนไหน บ้าง ที่จะถามเธอว่า ทำไมต้องใส่แพงขนาดนี้บ้างไหม ดารา ทุกราย แทบจะ แชต บีบี ให้สัมภาษณ์ ก็ บีบี กับคนนั้น บีบีกับคนนี้ แล้ว เด็ก มันจะได้ตัวอย่างที่ดีจากที่ไหน ดารา หลายคน ที่ทำตัวเค็ม ประหยัด มาก แต่ ประหยัด แต่กับรายจ่าย ที่ซื้อของ กับคนในประเทศ ต่อ ได้ ต่อ ดี กะอีแค่ ผลไม้ "ไทย" แต่พอ ต้อง ไปจ่าย ค่า นาฬิกา เครื่องประดับ แบรนด์ ไม่กล้า ต่อ แฮะ ทั้งๆที่ ราคา นาฬิกา เรือนนั้น ซื้อ ผลไม้ "ไทย" ได้เป็น พันๆ กิโล ยิ่ง พวก ครึ่งดารา ครึ่งไฮโซ ทำอาชีพ ดารา เพื่อให้ตัวเอง ดัง..................... ยิ่ง เห็น คนอื่น เป็นเบี้ย เป็นหมาก ต่ำ กว่า ทาสในเรือนเบี้ย แล้ว ทีวี ปล่อยให้ ดารา ไฮโซ พวกนี้ เป็นตัวอย่าง เด็กๆ รุ่นใหม่ได้ไง โทษ ใครละ ทีนี้ จากคุณ : มารฟ้า เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 15:26:18 A:58.9.158.169 X: TicketID:288407

ความคิดเห็นที่ 24 พ่อแม่ทำเพื่อลูกได้เสมอ ผมเองยังรู้สึกผิดมาก แต่ก่อนเกมออนไลน์ขอเงินแม่เป็นว่าเล่น แต่ปัจจุบันมีงานทำ ขอตอบแทนพ่อแม่มั่ง แค่นั้นพอแล้ว ถึงแม้ผมจะรู้ตัวช้า แต่ก็ดีกว่าคนที่ไม่รู้ตัวเองเลย จากคุณ : Sauce เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 16:30:34

ความคิดเห็นที่ 25 คนบางคน ก็รักลูกเหลือเกิน รักลูกในทางที่ผิด จนเด็กเสียนิสัย ... ขออนุญาตเอาเรื่องของแม่บ้านที่ร้านมาแจมถึงการรักลูกในทางที่ผิดๆ แม่บ้านมีลูกสาว 1 คน อายุไม่น่าจะเกิน 18 แกรักสุดสวาทขาดใจ เด็กก็ตัวขาวๆ อวบนิดๆ น่าเจี๊ย ผมนึกในใจว่า ไม่น่ารอด ไม่เรียนหนังสือด้วย 1. เมื่อประมาณ ต้นปีที่แล้ว แม่บ้านมายืมตังค์ผม 10,000 บาท บอกจะเอาไปไถ่ที่นา ถ้าผมไม่ช่วยก็ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร (เบื่อมุขนี้มาก -- แต่ได้ผล) โอเค ได้เงินผมไป 2. ประมาณเดือนสิงหาคม ปีที่แล้ว ขณะที่ยังผ่อนหนี้เก่าไม่หมด (ผมหักเดือนละ 1 พัน) เดินหน้าจ่อยมาหาผมบอกว่า ลูกสาวคลอดหลานให้แล้ว (ท้องเมื่อไหร่ว่ะ) ขอยืมเงินผมอีก 6,000 บาท ไปเอาลูกกับหลานออกจากรพ. ถ้าผมไม่ช่วยก็ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร (เบื่อมุขนี้มาก -- แต่ได้ผล) โอเค ได้เงินผมไป อ่อ แกบอกด้วยว่า พ่อเด็กมันไม่สนใจอะไร ก็คงจะตามประสาวัยรุ่น ฮอร์โมนแรง 3. ลูกออกจากรพ.ได้ไม่เท่าไหร่ เห็นขี่ฟีโน่คันใหม่เอี่ยมมาที่ร้านโดยมีป้าแม่บ้านอุ้มหลานซ้อนท้าย หน้าบานมีความสุขกันทุกคน แอบสืบได้ความว่า ลูกมันอ้อนอยากได้รถมอไซด์ กลัวน้อยหน้าเพื่อน ป้าแกก็บ้าซื้อให้ ได้หลานมาแล้วคน ยังหามอไซด์ให้อีก 4. หลังจากนั้นเห็นลูกสาวแกใช้มือถือใหม่เอี่ยม ดูท่าจะราคาไม่เบา สืบได้ความว่า แกไปผ่อนให้เพราะลูกสาวอยากได้ ผ่อนแบบรายวันเลยนะ ราคาเกินหมื่น 5. เมื่ออาทิตย์ก่อนมาเบิกตังค์ผมอีก บอกไม่มีเงินจะกินข้าว ถ้าผมไม่ช่วยก็ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร (เบื่อมุขนี้มาก -- แต่คราวนี้ไม่ได้ผล) ผมเลยสวนไปว่า ถ้าคิดจะซื้อนั่นโน้นนี่ตลอดเวลาเพื่อเอาใจลูก แล้วมาบอกกับผมว่าไม่มีจะกิน ผมก็จะปล่อยให้ป้าอดตาย ป้าเอาใจลูกป้าตลอด แล้วจะมาโยนภาระปากท้องของป้ากับคนในบ้านป้าไว้ที่ผมเนี่ยนะ no no no ผมพูดไปแบบนั้นเลย ดูท่าแกก็เคืองๆที่โดนตอกซะหน้าหงาย นี่คือตัวอย่างของการรักลูกในทางที่ผิด และลูกสาวก็จะเกาะแม่กินไปจนตาย ส่วนหลานนั้นผมก็ไม่อยากจะคิด ยายเป็นแบบนั้น แม่เป็นแบบนั้น เฮ้อ ... จากคุณ : ทองพญา เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 17:13:38

ความคิดเห็นที่ 26 ไม่ต้องมีใครมาคอยบอก ไม่ต้องมีพ่อแม่มาย้ำ ก็พอจะรู้ว่าฐานะทางบ้านเป็นอย่างไร แค่เราใส่ใจเท่านั้นเองค่ะ (รับรู้ได้จากการกระทำ) จากคุณ : พายุพัดผงทราย (พายุพัดผงทราย) เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 19:20:52

ความคิดเห็นที่ 27 เรารู้เองค่ะ แต่แม่ก็บอกด้วย จากคุณ : kitten in the kitchen เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 19:50:43

ความคิดเห็นที่ 28 ถ้าลุงรักลูกสาวมากๆ ลุงก็พลาดแล้ว พลาดตรงที่ทำร้ายลูกสาวทางอ้อม ลุงพูดแบบซื่อๆ แต่ลูกสาวลุงในสายตาคนอื่นดูแย่มากๆ แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 54 20:49:27 จากคุณ : ตะแบกบานแล้วร่วง เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 20:44:54

ความคิดเห็นที่ 29 ถามว่าบอกไหม ตอนนี้คงยังไม่บอกหรอกค่ะ แต่ก็สอนเรื่องค่าของเงิน เพราะลูกสาวเล็กอยู่กำลังจะ อ3 ค่ะ ตั้งแต่เล็กๆ เราก็จำไม่ได้ว่าพ่อกับแม่สอนเรามาแบบไหน แต่ไม่เคยรู้สึกว่าขาด ไม่อิจฉาคนอื่นๆ ว่าไปแล้วไม่ค่อยสนใจเรื่องฐานะด้วยว่า รวยหรือจน (ตอนเราเป็นเด็กคิดงี้จริงๆนะคะ แปลกดีเหมือนกัน) อยากกินได้กิน อยากเที่ยวได้เที่ยว ออ แต่ก็พอรู้ว่าคนมีเงินมากๆๆๆ เป็นแบบไหน พ่อบอกว่าคนมีเงินมากๆ ส่วนมากเค้าค้าขาย ส่วนบ้านเราก็รับราชการกันค่ะ พอมาถึงเราสอนลูกเราบ้าง เราว่าสมัยนี้ยากมาก เพราะสังคมมันเปลี่ยนไป เป็นวัตถุนิยมเพิ่มมากขึ้นมากๆ เด็กเล็กๆ นี่ใช้ของแบรนด์เนมแล้วเช่น พวกซานริโอ้ คิตตี้ การ์ตูนญี่ปุ่นคิขุแบบนี้ แต่เราไม่ได้ให้ลูกยึดติดนะคะ ว่าของใช้ทุกอย่างต้องมียี่ห้อ แต่ก็ซื้อให้แกใช้บ้างชิ้นสองชิ้นที่ราคาถูกและใช้ได้ทุกวัน คือ จานข้าว ช้อน ส้อม แบบนี้ค่ะ เวลาไป รร ก็จะมีเด็ก (ถึงจะอนุบาลก็เหอะ)เอาของยี่ห้อมาอวดกัน กลับมาบ้านลูกสาวเราก็ร่ำร้องอยากจะได้บ้าง ต้องอธิบายกันนานสองนานทีเดียวถึงเรื่องความจำเป็น เราบอกเค้านะคะ ว่าถ้าจำเป็นต้องใช้ เราก็ซื้อหามาให้ได้ แต่ถ้าซื้อมาทิ้งขว้าง ใช้หนสองหนเบื่อ หรือเล่นแล้วไม่รักษาของนี่ หนเดียวแล้วจะไม่ได้อีกไม่ว่าจะของถูกหรือแพง แต่ทุกครั้งก็จะบอกค่ะ ว่าต้องใช้เงินจำนวนแค่ไหนไปซื้อหามาให้แก พ่อกับแม่ต้องทำงานหาเงินมากๆ เอาไว้ให้หนูเรียนหนังสือ กินข้าว ซื้อขนม ไปเที่ยว อะไรแบบนี้ ลูกเราเค้าก็เห็นสามีกับเรา ทำงานค่ะ พาไปออฟฟิสด้วย เอางานกลับมาทำที่บ้านด้วย จนพักนึง แกบอกไม่อยากมีเงินมากๆ แล้วให้พ่อกับแม่หยุดทำงานแล้วมานอนเป็นเพื่อนแก กล่อมแกนอน แต่เราไม่ค่อยนิยม เอาเงินซื้อของมาล่อเป็นรางวัลเวลาแกทำอะไรดีๆ หรือประสบความสำเร็จนะคะ รู้สึกเหมือนว่าเป็นการติดสินบน เป็นแรงจูงใจที่แกต้องทำอะไรตอบแทนเพื่อแลกกับสิ่งของ คือง่ายๆ เราซื้อแบบไม่มีเทศกาลหรือเวลาแกทำอะไรดีๆ เลย นึกอยากจะพาแกไปซื้อก็ไป ที่ซื้อบ่อยๆคือ หนังสือค่ะ ชอบมากเลือกได้นาน ได้หลายเล่ม แต่ก็บอกแกว่าให้ได้เดือนละเท่าไหร่ๆ แต่ถ้าไปแล้วเจออะไรที่น่าซื้อก็แอบซื้อมาก่อนค่ะ แล้วค่อยๆ ทยอยให้แกอ่าน แบบนี้ เราก็รู้สึกว่า ลูกเราไม่ได้ขาดอะไร แกก็มีอะไรใหม่ๆ มาเรื่อยๆ แต่แกเก็บรักษาของดีค่ะ เพราะเคยอาละวาดออกฤทธิ์เดช ทำของเล่นพังเพราะปาลงพื้น เราลงโทษแกไปห้ามเล่นของเล่นทุกอย่าง 7 วัน แล้วไม่เคยซื้อของเล่นแบบเดิมให้อีกเลย ที่ตั้งใจจะสอนก็คือให้แกทำอะไรตามสมควรแก่ฐานะค่ะ เราไม่ตามใจ ไม่ฟุ้งเฟ้อ แต่ก็ลงทุนเปิดโอกาสให้แกหลายๆ อย่างเท่าที่ครอบครัวเราจะทำได้ จนถึงทุกวันนี้ แกไม่เคยรังเกียจในการใช้เสื้อผ้าต่อจากลูกพี่ลูกน้องผู้หญิง ติดจะชอบด้วยซ้ำไป เพราะแกบอกว่าแม่จะได้มีเงินเหลือพาแกไปเที่ยว 55 แต่แกเป็นเด็กช่างถามค่ะ ครอบครัวญาติๆกัน เลี้ยงลูกอีกแบบ เสื้อผ้ามือสองของพี่น้องไม่ใช้เลย เราเคยให้เสื้อผ้าลูกสาวเรากับเค้าไปเพราะลูกเค้าเล็กกว่า เค้าก็ไม่เคยใส่เลยค่ะ (ทั้งๆที่ของเราใหม่และดีมากๆเลย) ให้ไปหนเดียวก็ไม่ให้อีกแล้ว ไปเที่ยวต่างประเทศตั้งแต่ 2 ขวบ เพราะแม่จะได้เอาลูกมาคุยอวดกับคนอื่นๆ ตอนเอาลูกขึ้นเครื่องก็จะแอบป้ายยานอนหลับลูก อะไรแบบนี้ ลูกเราพอเห็น น้องเค้าไม่อยู่ก็จะถาม น้องไปไหน ไปเที่ยวต่างประเทศเหรอคะ แล้วเมื่อไหร่ หนูจะได้ไปบ้าง แบบนี้ เราก็โหยย ปวดหัวอีกรอบ กว่าจะบอกให้เข้าใจได้ถึงการเดินทาง แต่เราบอกแกไว้ค่ะ ว่าโตพอที่จะดูแลตัวเองได้พอสมควรเมื่อไหร่ จะพาไปเที่ยวสวนสนุก ไม่งั้นไปก็เล่นอะไรไม่ได้ ถ่ายรูปอย่างเดียว ไม่สนุกเลย แกถามซักประมาณเดือนนึงค่ะ กว่าจะเลิกถาม 55 ตอนนี้ก็รอเวลาโตอย่างเดียว ให้ถึงเกณฑ์อายุที่เรากับสามีตั้งไว้ถึงจะพาเดินทางไกล แต่ก็ว่าจะหัดพาแกขึ้นเครื่องบินในประเทศแล้วเหมือนกันค่ะ เพราะพาไปวิ่งเล่นที่สุวรรณภูมิตั้งแต่เล็กๆ แล้ว หนังสือการเตรียมตัวเดินทางทางเครื่องบินก็อ่านแล้ว จำขั้นตอนได้หมด ก็รอหาเวลาว่างๆ ไปค่ะ แต่ก่อนไปก็บอกกล่าว ว่าไปเพราะแกโตแล้ว เปิดโอกาสให้เดินทางหลายแบบ เพราะรถไฟก็พาไปเที่ยวมาแล้ว ที่หัวลำโพงแหละค่ะ เหงื่อซกมากๆ สงสารแต่ก็ต้องให้แกรู้จักการใช้ชีวิตทุกรูปแบบ แต่ทุกครั้ง จะสอนเสมอ ว่าให้เก็บเงินที่หามาให้มากกว่าการใช้จ่าย แบบนี้จะไม่เืดือดร้อน มีข้าวกินทุกมื้อ มีบ้านอยู่สบายๆ มีเงินเรียนหนังสือ ตอนนี้แกมีกระปุกออมสินเรียงรายอยู่ใต้โต๊ะเยอะมาก เต็มทุกอันเลยด้วย คอยเก็บเศษเหรียญมาหยอดตลอด จะพาไปฝากที่ธนาคารก็ไม่ยอม อยากเห็นมันกองเยอะๆ อยู่แบบนั้นอ่ะค่ะ เราก็ไม่รู้นะคะว่าทำแบบนี้ ดีแล้วหรือยัง แต่จนถึงทุกวันนี้ ลูกสาวก็ไม่ได้สนใจว่า ใ:-)หรือใครจน คิดเรื่องเล่นทั้งวัน ออกกำลังกาย อะไรแบบนี้ ตามประสาเด็กแหละค่ะ แต่เรื่องเรียนไม่มีปัญหาเลย ก็เบาใจไปได้ส่วนนึง ยังไม่เคยให้รางวัลแกเรื่องเรียนดี ไม่อยากให้แกตั้งใจเรียนเพราะมีสินบน แต่ถึงเวลาปิดเทอมก็พาไปเที่ยวนานๆค่ะ ถ้าแกรู้จักวิธีหาเงิน รู้จักวิธีเก็บเงิน รู้จักวิธีจ่ายเงิน รู้จักแบ่งปันแก่คนที่ด้อยโอกาสกว่า เอาตัวรอดในสังคมได้ ถึงวันนั้นแกคงรู้ได้ด้วยตัวเองค่ะ ว่าแก "มี" หรือ "ไม่มี" โดยที่ไม่ได้มาสนใจว่า พ่อแม่จะมีหรือไม่ edit: พิมพ์ผิดค่ะ แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 54 23:21:33 จากคุณ : หวัดดีจ้ะ..ฉิงฉิง เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 23:14:17

ความคิดเห็นที่ 30 ตอนผมเด็กๆ  แม่ไม่เคยบอกครับว่าไม่มีเงิน    แต่ความจริงมันฟ้องเอง เราต้องช่วยกันและแบ่งกันทุกอย่าง    ส่วนมารุ่นลูก ผมสอนเขาให้รู้จักค่าของเงิน ความจำเป็นของเงิน วิธีหาเงินที่ถูกต้อง    นอกเหนือจากสิ่งที่พ่อแม่ต้องจัดหาให้ อะไรที่เขาอยากได้ จะให้เขาหาซื้อเอง    โดยการหาทางเก็บเงินเอาเอง ที่บ้านเอง ผมจะจ้างเขาทำงาน นอกเหนือจากงานที่    เขาต้องรับผิดชอบเป็นหน้าที่ประจำ  ของขวัญจะให้ตามโอกาสอันควรเท่านั้น    และที่พูดบ่อยๆมาก คือเรื่องการเรียน ย้ำให้เขาฟังบ่อยๆ ว่าเขาไม่ได้เรียนเพื่อพ่อแม่    แต่เรียนเพื่อตนเอง เพื่อเป็นทุนในการดำเนินชีวิตในอนาคตของเขา    เรื่องฐานะการเงินของครอบครัว ก็ไม่ถึงขนาดที่จะต้องเอาสมุดบัญชีมาให้ดู    หรือแจกแจงเรื่องหนี้สิน ( ซึ่งบังเอิญไม่มีแล้ว) แต่จะเน้นย้ำเรื่องการใช้เงินอย่าง    ประหยัด สอนเรื่องความคุ้มค่าของสินค้าที่ซื้อมาเทียบกับเงินที่จ่ายไป  ซื้อเพราะ   จำเป็นต้องใช้ หรือซื้อเพราะอยากได้อยากมีเท่านั้น จากคุณ : ว่าวปักเป้า เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 23:52:26

ความคิดเห็นที่ 31 ตอนเด็กๆ โตมากับแม่ที่เลี้ยงลูกคนเดียวค่ะ เห็นหมดว่าเงินเดือนเค้าเหลือเท่าไหร่ ติดลบเท่่าไหร่ ยืมใครเท่าไหร่ เราจะคิดหมดเลยว่าใช้เท่านี้ๆ แม่จะเดือดร้อนหรือเปล่า เรียนมัธยมได้วันละยี่สิบค่ะ วันไหนไม่มี เดินกลับมากินข้าวที่บ้าน เรียนมหาวิทยาลัย ก็กู้ กยศนะคะ เค้าก็ให้ประมาณ5500 รวมค่าหอ ก็ไม่เคยขออะไรเพิ่มเลย รีบเรียนรีบจบค่ะ ตอนนี้ก็ตั้งใจว่า ถ้ามีโอกาสจะตอบแทนเค้ามากกว่านี้ค่ะ จากคุณ : puy_naka63 เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 07:22:05

ความคิดเห็นที่ 32 ลูกเราเรียน ป.3 ไปโรงเรียนให้ไปวันละ 30 บาทเป็นค่าขนม ข้าวกินที่โรงเรียน เพราะจ่ายค่าข้าวกลางวันโรงเรียนไปแล้ว เค้าบอกว่าเพื่อนได้ค่าขนมวันละ 100 บาท เราก็บอกว่าเงิน 30 บาท หนูซื้อขนมอะไรบ้าง เค้าก็บอกซื้อไส้กรอก หรือไม่ก็นักเกต ถุงละ 15 บาท บางวันซื้อน้ำอัดลมกินเพิ่มแก้วละ 5 บาท เราก็บอกแค่นี้ก็พอแล้วนี่ค่ะ เค้าก็เข้าใจค่ะ แล้วเราก็คอยบอกว่าค่าเทอมของเค้าแพงมาก ๆ พ่อแม่ต้องหาเงินส่งค่าเทอมหนูก่อน เงินทองหามาด้วยความยากลำบากนะค่ะ หนูต้องตั้งใจเรียนมาก ๆ จากคุณ : แม่มดน้อย (boontarika) เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 08:55:50

ความคิดเห็นที่ 33 พ่อแม่เราบอกค่ะ มีทรัพย์สินเท่าไหร่อะไรยังไงบอกหมด มีเงินในบัญชีเท่าไหร่ หนี้สินเท่าไหร่ พ่อแม่หามาได้เดือนเท่าไหร่บอกหมด แล้วก็ให้เราคิดเอาเองว่าอยากจะใช้เงินแบบไหน ในเมื่อครอบครัวเรามีเงินให้ใช้เดือนเท่านี้ อนาคตอยากจะเรียนอะไร ที่ไหนก็คิดเอาเอง จะออกแนวช่วยกันวางแผนมากกว่า เวลาจะซื้อของอะไรหรือใครจะไปลงทุนทำอะไร เช่นซื้อรถซื้อที่ดินเก็จะมาคุยกัน ว่าคุ้มมั้ย แล้วเราก็โชคดีอยู่อย่างที่พ่อแม่ไม่เคยให้ของอะไรเกินตัวเลย สอบได้ที่ 1 ทุกเทอมก็ไม่เคยได้ของขวัญอะไรไม่เคยได้รางวัล สอบเอ็นท์ติดสอบใบขับขี่ได้ อย่างมากก็พาไปกินข้าวนอกบ้าน ไม่เคยได้ของอะไรที่สื่อว่าเป็นรางวัลให้เราเลย วันเกิดก็ไม่เคยได้ของอะไรที่พิเศษ ถ้าเค้าจะซื้อของอะไรให้ก็จะต้องเห็นว่าจำเป็นจริงๆ เราก็เลยไม่เคยคิดว่าการที่เราสอบได้คะแนนดี เราต้องได้รางวัลอะไร คิดแค่ว่าเราทำดีผลที่ได้ไม่ใช่ตกที่ใคร มันก็ตกอยู่ที่ตัวเราเองนี่แหละ จากคุณ : ขวดโหลใส่ลูกอม เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 11:42:39

ความคิดเห็นที่ 34 อ่านกระทู้นี้แล้วเจ็บจี๊ดที่ใจเลย เพราะดิฉันเพิ่งตั้งกระทู้ตามหาน้องชาย ลูกของน้าสาวที่ห้อง ต่างแดนไปไม่นานนี้  บ้านดิฉันจัดอยู่ในฐานะจะเรียกว่าจนเลยก็ได้ แต่ก็ยังไม่ถึงกับว่าอด อาจจะไม่ถึงกับอิ่มมากมาย น้องชายคนนี้อายุน้อยกว่าดิฉันประมาณสี่ถึงห้าปี น้าสาวก็ สุขภาพออดๆ แอดๆ มีลูกชายสามคน ก็เลี้ยงได้แต่คนนี้คนเดียว  แต่น้องชายนี่ เรียนหนังสือ ก็จะเรียนโรงเรียนที่คนมีตังค์เรียน จบมอหก ก็เรียนต่อมหาลัย อย่างดิฉันหาเงินเรียนเอง เลี้ยงตัวเองตั้งแต่อยู่ มอสี่ จบมอหก มาก็เอาตัวรอดได้ เลี้ยงดูคนอื่นได้อีกมากมาย คือถ้าเรามีเงิน เรียนให้จบด็อกเตอร์เลยก็ได้ แต่ถ้าไม่มี จบอะไร ก็หาเลี้ยงตัวเองได้ แต่อย่างที่ จขกท ถามไว้ น้าสาวไม่อธิบายกับลูกชายว่าตัวเองไหวไม๊ อยากเรียนทำงาน ก่อนแล้วเรียนไปด้วยดีไม๊ คือถ้าเด็กมีจิตสำนึก เค้าไม่สร้างความลำบากให้พ่อแม่หรอก น้าสาวอีกคนมาบอกให้ดิฉันช่วยส่ง เลยบอกว่า ไม่สนับสนุนให้เรียน แล้วดิฉันก็รับผิดชอบ เลี้ยงยายอยู่ ไม่ช่วย แต่ก็เหมือนช่วย เพราะช่วยน้าสาวตลอด ตอนนี้น้องคนนี้ อายุ สามสิบกว่าแล้ว ตั้งแต่เรียนจบมา ไม่เคยให้เงินแม่ น้า ที่ส่งเสียมา ไม่ส่งเงินกู้ ที่กู้มาเรียน น้าคนที่ค้ำต้องส่งทุกเดือน สามปีที่แล้วดิฉันให้ยืมเงินไปเยอรมัน ไปแล้วพอได้แฟน ก็หายตัว ไปเลย ดิฉันโทรตามเจอเมื่อเดือนที่แล้ว  ตอนนี้ปิดโทรศัพท์หนีไปแล้ว ทิ้งหนี้สิน กับแม่ที่ เป็นโรคร้าย ไม่มีวันรักษาได้ ไปเริงร่าอยู่ตามเฟสบุ้ค เรื่องที่เกิดขึ้นนี่ก็เพราะ แม่ไม่ให้ลูกรับความเป็นจริงในชีวิต ถ้าเราจนก็ต้องให้ลูกลำบาก มั่ง ไม่ใช่ไปส่งเสริมให้ลืมตัว บวกกับความไม่มีจิตสำนึกของเด็ก ไม่อยากรับผิดชอบอะไร ตัวดิฉันเองก็มีลูก เราอยากให้ลูกอยู่ดีกินดี มีทุกอย่างเป็นธรรมดา แต่ก็ต้องดูฐานะตัวเอง ด้วย  แต่ดิฉันดูแล้ว อย่างลุงคนที่ จขกท เล่ามา คนรอบข้างดิฉันนี่เป็นกันทั้งนั้นค่ะ กู้เงินซื้อมือถือ  โน้ตบุ้ค ซื้อรถให้ลูกขับ  แม่หน้าดำ แบกหนี้สิน เห็นหน้าก็รู้ว่าไม่มีความ สุข คงเป็นค่านิยมไปแล้วค่ะ ใครๆก็ทำกัน พิมพ์ตกค่ะ แก้ไขเมื่อ 06 เม.ย. 54 17:21:30 จากคุณ : กาหยี่ เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 17:19:57

ความคิดเห็นที่ 35 ป๊า ม้า เราบอกอ่ะ แต่บอกไม่หมด ชอบบอกให้จนกว่าปกติประมาณ 30% ทุกที ทำให้ลูก ๆ ต้องใช้ตังค์กันประหยัดมากกกกก ขนาดว่าใครอยากจัดวันเกิด จะต้องให้ขายของเอาเงินมาจัดวันเกิดตัวเอง ว่าแล้วแม่ก็ไปซื้อ เฉาก๊วย เยลลี่ ขนมมาให้นั่งขายหน้าบ้าน เอาตังค์มาซื้อเค้กจัดวันเกิด  จำได้ขึ้นใจมากเลย จากคุณ : saturn_eyes เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 17:23:32

ความคิดเห็นที่ 36 สมัยก่อนตอนเรียนอยู่..กำลังนั่งกินข้าวด้วยกันอยู่กับที่บ้าน.. ด้วยความที่เราชอบกินปลาทู..มื้อนั้นมีปลาทู..จ๊กปลาทูไปครึ่งตัว โดนแม่เอามือตบช้อนกระเด็น..บอกว่าเหลือไว้ให้น้องกินบ้าง..(กินแต่ปลาทู) โตมาอีกหน่อย..จำได้ว่าซื้อไก่ย่างมาจากข้างนอก..กะว่ามื้อนี้อร่อย กลับมาถึงบ้าน แม่เอาไก่ย่างไปเก็บไว้ในตู้เย็นเฉย..บอกไว้กินพรุ่งนี้ วันนี้กับข้าวเยอะแล้ว..เราได้แต่ตาละห้อย..ก็อยากกินไก่ย่างนี่หว่า.. จากคุณ : ครั้งหนึ่งเราเคยรักกัน เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 18:11:46

ความคิดเห็นที่ 37 แม่เราบอกเหมือนกันค่ะ เป็นหนี้อะไรเท่าไหร่ รายได้ประมาณเท่าไหร่ แต่เราในฐานะลูก เราคิดเสมอว่าเงินพ่อแม่ไม่ใช่เงินเรา เวลาเราจะใช้เงินไม่จำเป็นจิงๆเราก็ไม่ขอ อยากได้อะไรเราก็เก็บจากค่าขนมเอา เพราะถึงจะรายได้เยอะพอควร แต่มันได้ปีละครั้ง(บ้านทำไร่) ดังนั้นใช้เยอะ ปีหน้าเกิดแล้งมา ของราคาต่ำ จะแย่ ก็เข้าใจและก็ไม่เคยขอเงินแม่สุรุ่ยสุร่ายเลย นอกจากอะไรที่จำเป็นจิงๆ พ่อแม่มีหรือจน คิดว่าลูกทุกคนรู้นะคะ ว่าพ่อแม่ตัวเองมีรายได้เท่าไหร่ เรียนหนังสือมาคงไม่โง่นัก(แต่บางคนเรียนไปก็มีสมองน้อยลง) เพียงแต่ไม่ใส่ใจ ไม่สนใจ คิดว่าตัวเองอยากได้ พ่อแม่ต้องซื้อให้ ต้องหาให้ได้ ครอบครัวจนๆเห็นมาเยอะค่ะ บางทีก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงให้ลูกใช้เงินกันเยอะแยะเกินตัวกันนักเสื้อผ้าหน้าผม ของไฮเทคนี่เพียบ บ้านเรามีเงินกว่า ยังดูเทียบไม่ติดเลย แต่ไปไหนคนก็เกรงใจเพราะพ่อแม่เรามีตังค์(แต่เราไม่เคยโอ้อวดนะ) บางทีก็คิดว่าที่เค้าใช้เงินกันเก่งๆ เพราะกลบปมด้อยเรื่องฐานะบ้านตัวเองกันหรือเปล่า ไม่แน่ใจเหมือนกัน จากคุณ : mnoppy12 เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 18:47:16

ความคิดเห็นที่ 38 เท่าที่จำได้ พ่อกับแม่ไม่เคยบอกเราค่ะ แล้วเราก็นิสัยไม่ดี เห็นพี่ชายได้ของเล่นแพงๆ ก้ร้องงอแงจะเอาบ้าง ไม่ได้ก็งอนไม่คุยด้วย.. พอโตอีกหน่อย เราก็รู้ได้เองว่าบางครั้งเงินที่เค้าให้เราไปโรงเรียน ค่าเทอม เค้าต้องบากหน้าเอาของที่มีไปจำนำ จนไม่มีของให้จำนำแล้ว ก็ไปขอยืมคนอื่นอีก พออยู่ปวช. ทุกปิดเทอมใหญ่เราก็จะไปทำงานค่ะ โดยที่บ้านเค้าไม่เห็นด้วยที่จะไปทำ กลัวเหนื่อย กลัวอันตราย สารพัด แต่เราสงสารเค้าอ่ะ จำได้ว่าเงินก้อนแรกที่ได้คือ 4,500 (สมัย 10 กว่าปีที่แล้ว) ให้แม่หมด แม่ก็บอกว่าเก็บไว้เถอะลูก อยากได้อะไรก็ไปซื้อ แต่ ณ ตอนนั้นไม่มีของล่อตาล่อใจเหมือนสมัยนี้หรอกค่ะ  ยังเด็กไม่รู้จะซื้ออะไร พอมาทำงานเอง ใช้ชีวิตเองถึงได้รู้ว่าพ่อแม่กว่าจะเลี้ยงเราขนาดนี้คงเหนื่อยมากๆๆๆ คงเหนื่อย ท้อแท้ ร้องไห้เหมือนที่เราเป็น เรื่องมีลูกนี่คุยกับแฟนไว้แล้วว่า พ่อแม่ชั้นต้องอยู่สบายก่อน ไม่งั้นอย่าหวัง ไม่อยากให้เค้าลำบากและรู้สึกเหมือนเราตอนเด็กๆ ถ้าคิดได้ก็ดี แต่ถ้าไม่จะกลายเป็นปัญหาสังคมปล่าวๆ จากคุณ : ++หมูกรอบทอดกระเทียมพริกไท++ เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 20:10:54

ความคิดเห็นที่ 39 มันก็ขึ้นอยู่กับตัวเด็ก แล้วก็ครอบครัวด้วย อีกอย่าง สภาพแวดล้อมสังคมของตัวเด็กด้วยแหละครับ จากคุณ : บราวนี่ชีสเค้กท็อปปิ้งวิคครีม เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 22:37:45

ความคิดเห็นที่ 40 เราก็สอนลูกเสมอค่ะ เรื่องการใช้จ่ายเงินและฐานะของครอบครัว จากคุณ : jena_naam เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 23:10:36

ความคิดเห็นที่ 41 ตอบในฐานะ ลูก รู้ฐานะการเงินของพ่อแม่ตลอดครับ เลยทำให้รู้ว่า ผมต้องขยันและรู้จักอดทน และอดออม จากคุณ : cheychai เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 02:27:06

ความคิดเห็นที่ 42 พ่อกับแม่ไม่เคยบอกเลย แต่เราชอบแอบเปิดกระเป๋าเงิน ดูว่ามีเท่าไหร่ดู สลิปกดเงินว่าเหลือเท่าไหร่ แอบดูสลิปเงินเดือน ดูหนี้ที่ไปกู้มาว่าเหลือเท่าไหร่แล้ว ทำให้พอจะรู้สถานะทางการเงินของครอบครัวอยู่พอสมควร ทำให้เราไม่ค่อยขออะไรเท่าไหร่ เกรงใจพ่อกับแม่ ทุกครั้งที่เริ่มอยากได้โน่นได้นี่ จะต้องไปแอบเปิดกระเป๋า บัญชีดูตลอด ความอยากได้จะลดลงตลอด ^^ จากคุณ : โลกด้านที่หันหลังให้ดวงอาทิตย์ เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 02:31:46

ความคิดเห็นที่ 43 ที่บ้านไม่ได้บอกคะ อาจเป็นเพราะจำได้ว่า ตอนเด็กๆลำบากและมี คิดได้เองด้วย และถามๆพ่อกับแม่บ้าง ว่าเงินเดือนเท่าไหร่ หนี้เท่าไหร่ ถามตอนประมาณ มัธยมคะ  ตอนประถมนั้นยังเด็กอยู่จำอะไรไม่ได้ ตอนนี้เรียนมหาลัยแล้ว เห็นเพื่อนใช้ของใหม่ๆ แพงๆ ก็มีอยากได้บ้างแต่ก็รู้ว่ส สิ้นเปลืองเลยไม่ขอ ก็ที่บ้านก็มีให้รางวัลลบ้างเวลาเรียนดี สอบมหาลัยได้อะไรแบบนี้คะ ปล.คิดว่า ควรปลูกฝังเด็กๆนะคะ เพราะถ้าเด็กคิดได้ ก็ไม่จำเป็นต้องสอนอะไรมาก แต่ลองพูดคุยดู กันไว้ดีกว่าแก้ จากคุณ : นภฝัน เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 03:26:49

ความคิดเห็นที่ 44 ปลูกฝังแต่เด็กคะ รถไอติมมา อมแล้วดูด อมแล้วดูด อมๆดูดๆแล้วอม ลูกสาววัย 2 ขวบ ก็บอกว่า ติมๆๆ เราก็บอกคำเดียวค่ะ ไม่มีตังค์ลูก แม่ไม่มีตังค์ จากนั้นมา เราก็บอกเค้าแบบนี้ เค้าก็เข้าใจ นะคะ ไม่ร้องงอแงอยากได้ แต่มอง เด็กคนอื่นซื้อ มองไอติมเค้าตาปริบๆ 5555 จากคุณ : คุณแม่จอมโหด เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 06:27:18 A:61.90.12.224 X: TicketID:309498

ความคิดเห็นที่ 45 ไม่มีลูกค่ะ แต่ขอแบ่งปันประสบการณ์จากพ่อแม่เรา เราเกิดมาในครอบครัวข้าราชการชั้นผู้น้อย พ่อทำงานต่างจว. ส่วนใหญ่อยู่กับแม่ แม่ลำบากให้เห็น ให้เราช่วยทำขนมไปขายที่ทำงาน ปักผ้าและอะไรต่อมิอะไรเอง ที่แสดงให้เห็นว่าประหยัด แม่ไม่เคยพูดตรง ๆ แต่การกระทำแบบนี้ ลูกก็รู้ค่ะ เราเรียน รร.สาธิตย่านมาบุญครอง หากตามเพื่อน... แม่แย่แน่ ๆ ค่ะ ยังพูดกับน้องเลยว่า ถ้าเราไม่ถูกเลี้ยงมาแบบนี้ เราอาจเสียคนกันไปแล้วก้อได้ คิดว่า ตัวอย่างจากพ่อแม่ เด็กก็เรียนรู้แล้วค่ะ ในทางกลับกัน หากได้แต่พูด แต่การกระทำไม่ใช่ เด็กก็ไม่รับรู้หรอกค่ะ จากคุณ : ptira เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 07:01:01

ความคิดเห็นที่ 46 ไม่เคยบอกว่ามีหนี้เท่าไหร่ เพราะไม่มี บอกแต่ว่ามีเงินเก็บให้ลูกเท่าไหร่แล้ว มีทรัพย์สินอะไรบ้าง สอนให้ดูแลเงินทองให้เป็น ที่คุยกันทุกวัน คือ ว่าจะหาเงินมาได้อีกเท่าไหร่ วิธีไหน และทำอย่างไรกับเงินที่หามาได้ คุยกับเค้าตั้งแต่เค้าจำความได้ จนตอนนี้สิบกว่าขวบ เวลาเราถาม เค้าก้อตอบได้พร้อมคำแนะนำ แสดงว่า ค่อยๆซึมซับ วิธีคิด วิธีการทำการค้า จนไม่ได้รู้สึกว่าเป็นเรื่องแปลกที่ต้องคุยกันทุกวัน และไม่ได้รู้สึกว่าเป็นการสอน ตอนนี้มั่นใจว่า ถ้าเราเปนไรไป ทรัพยสินที่มีให้ และ ความคิดที่ปลูกฝัง จะทำให้เค้ามีกินได้สบายไปตลอดชาติ จากคุณ : นักการตลก แสนหวาน (Dr. Will) เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 07:03:14

ความคิดเห็นที่ 47 บอกไปก็เท่านั้นถ้าพ่อแม่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยให้ลูกเห็น จากคุณ : Hank-junk เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 09:05:37

ความคิดเห็นที่ 48 กระทู้ดีค่ะ อ่านแล้วนึกถึงตัวเอง แม่เราสอนให้ประหยัด ให้รู้จักทำงานเก็บออม แล้วตัวอย่างก็มีให้ดู ก็พ่อแม่นั่นแหละประหยัดอดออม จากที่ไม่มีสมบัติอะไร ก็กลายมาเป็นมีบ้านมีที่ดิน พอมาถึงรุ่นเรา ลูกเรายังไม่เต็ม 6 ขวบดี แต่เราพยายามสอน อย่างแรกคือให้เค้ารักษาของ ของเล่นซื้อให้ได้ แต่เล่นแล้วต้องเก็บ ถ้าไม่เก็บ เราจะยกของเล่นให้เด็กลูกแม่บ้าน เค้าก็เข้าใจ เก็บของเป็นระเบียบ เวลาซื้อของ ก็ต้องให้เข้าใจ แม่มีเงินจำกัดซื้อได้อย่างเดียว อยากได้อะไร เลือกที่จำเป็นเท่านั้น ไม่งั้นแม่ไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม ค่ารักษาพยายาม ค่านมนะ เค้าเข้าใจนะคะ รับรู้ว่าเรื่องเรียนสำคัญกว่าของเล่น เรื่องแบบนี้ต้องปลูกฝังกันตั้งแต่เล็ก ๆ ไม่ใช่แค่เรื่องการใช้จ่ายตามฐานะ แต่ควรจะรวมไปถึงการไม่เอารัดเอาเปรียบคนอื่นหรืออยากมีอยากได้ในสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเองด้วย จากคุณ : มนอุ๊งอิ๊ง เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 09:18:16

ความคิดเห็นที่ 49 หัวข้อคุณทำผมนึกถึงอดีต  ขอเล่าให้ฟัง เปลี่ยนบรรยากาศละกันนะครับ บ้านผม พวกผมในฐานะลูกๆ ไม่เคยถามเลยครับ เคยถามครั้งเดียว ตอน 10 กว่าขวบ (แค่อยากรู้ว่าพ่อมีเงินพอจะซื้อ ZOIDS รุ่น เดสซาเรอร์ เป็นของขวัญวันเกิดหรือเปล่า?) พ่อบอกมีประมาณ ล้านนิดๆ ในธนาคาร (20 ปีที่แล้ว ถือว่า พอมีพอกิน ละนะ) จนกระทั้งโตมา ก็เรียนโรงเรียนชั้นนำ อันดับ 1 ในตอนนั้น ........... จนกระทั่งเริ่มรู้สึกได้เองว่า บ้านเราจนลงๆๆๆ ตอน เรียน ม. 5 ม.6 ซึ่งตรงนี้ พ่อผมเป็นสุดยอดคุณพ่อ ปัญหา เรื่องแบบนี้มาทำให้ลูกกังวลเลย เพราะตอนนั้น เอนทรานส์กันทั้งคู่ด้วย และที่ที่เราพี่น้องเลือกเรียน มันคือ  ม.เอกชน ที่ค่อนข้างแพง และคณะที่เลือกก็ใช้เงินเยอะ   ด้วยการที่เราไม่รู้ จึงเลือกเอนทรานส์  ตามที่เราอยากเรียน ระหว่างที่จะสอบ เราทราบฐานะ ทางบ้านเราจากการแอบฟัง พ่อแม่คุยกัน เราสองคนไม่ได้คุยอะไรกัน หลังจากนั้น พี่ เสียใจ เก็บตัว อยู่คนเดียว   ส่วนผมก็อึ้งๆไป ต้องเข้าใจนะ คนฐานะพอมีพอกิน ใช้ชีวิต สบายๆ จู่ๆ ก็วูบ ลงมา มันก็ปรับตัวยากอ่ะนะ หลังจากนั้น เราเอนฯ ติดทั้งคู่  แม้จะไม่ได้ที่ 1 (ภูมิใจมาก) ซึ่งเรามารู้กันทีหลังว่า ต่างคนต่างเปลี่ยน อันดับ 1 เป็น จุฬา และ เกษตร  เพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย ของครอบครัว แต่ดันได้ที่ 2 ทั้งคู่ ซึ่งก้เป็น ที่ที่เรา กะว่าจะเข้า ผมกับพี่ ไม่ได้ปรึกษากันเลย เราสละ อันดับ 2 mี่เราเอนฯติด แล้ว ไปสมัครสอบ ม. ราชภัฎฯ แห่งนึง ซึ่งก็นะ สอบติดทั้งคู่ นี่เป็นการตัดสินใจของเรา สองพี่น้อง โดยไม่ต้องปรึกษากันเลย เราเรียนที่ไหนก็ได้ อยู่ที่ใจของเราอยากจะเรียนไหม? ทุกวันนี้ผมก็ยังอยากเรียนเพิ่มเติม เพียงแต่มันไม่มีเวลามากพอเรียนเท่านั้นเอง ถ้าผมมีครอบครัวเมื่อไหร่ จะปลูกฝังเขาไว้ครับ ให้รับรู้บ้างแต่ไม่บ่อยจะดีกว่า เพราะผมก็ไม่มั่นใจว่าลูกผมจะคิดได้เอง เหมือนผมกับพี่ผมหรือไม่ ? ครอบครัวคนเราเนี่ย ผมว่าถ้าเตรียมใจพร้อมๆนะครับ ก็ฝ่าฟันได้หมดละ ถ้าครอบครัวคุณกำลัง ดำดิ่ง ละก้ การบอกแต่เนิ่นๆ กับ มาบอกตอน คนกำลังมายึดเงินทองข้าวของ น่ะ อย่างหลังผมว่า ครอบครัวจะล่มสลายได้มากกว่าแบบแรกนะครับ บอกกล่าวกันก่อน คนในครอบครัวมีเวลาทำใจ ติดสินใจอะไรได้ จะดีกว่าครับ จากคุณ : เจ้าหญิงน้อยแห่งอันดามัน เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 09:54:31

ความคิดเห็นที่ 50 พ่อแม่ผม พยายามสอนตั้งแต่เด็กว่าเราจนนะลูก... (พูดจนเกินความเป็นจริงไปมาก...) ทำให้ผมไม่เคยขอซื้อเกม ไม่อ่านหนังสือการ์ตูนเลย มาอ่านการ์ตูนครั้งแรกก็ม.ปลายโน่น... ก็ยังสงสัยตั้งแต่เด็ก ว่าทำไมพ่อแม่ไม่มีเงิน ทำไมส่งผมเรียนโรงเรียนเอกชนฝรั่ง ที่เพื่อนๆ มีแต่นามสกุลดังๆ มีรถหลายล้านพร้อมคนขับรถมารับส่ง พอโตมา จบปริญญาตรี เป็นผู้ใหญ่พอ พ่อแม่ก็เปิดเผยฐานะการเงิน เออ... ก็ไม่ได้จนนี่หว่า ออกจะฐานะปานกลางไปค่อนข้างดีด้วยซ้ำ เคยแอบน้อยใจว่า เราอดทนลำบากทำไมตั้งแต่เด็กเนี่ย... อยากมีเครื่องซุปเปอร์ เครื่องเพลย์ อยากเล่นเกมตู้แลกเหรียญครั้งละเป็นร้อยๆ บ้าง ผมไม่เคยเล่นเลยนะ เพราะคิดว่าพ่อแม่ไม่มีเงิน แต่อีกมุมนึง ผมก็ได้คิดว่า "ไม่เห็นต้องมีของพวกนี้ ผมก็โตมาได้่นี่หว่า" ตอนนี้เวลาอยากได้โน่นได้นี่ ก็จะตัดกิเลสได้ว่า... มันไม่จำเป็นหรอก คนอื่นมีแต่เราไม่มีก็ไม่เห็นตาย มันเป็นกิเลส เป็นส่วนเกินของชีวิตเฉยๆ ไม่ลำบากก็ซื้อได้ แต่ไม่ซื้อจะดีกว่า..... ขอบคุณพ่อกับแม่ครับ จากคุณ : เด็กสร้างบ้าน คนสร้างภาพ เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 10:48:40

ความคิดเห็นที่ 51 พ่อแม่เราบอกเสมอนะคะว่าทุกวันนี้ครอบครัวมีหนี้สินเท่าไหร่ และเรารู้มาตลอดว่าครอบครัวไม่ได้รวย ถึงมีจะฐานะปานกลางก็เถอะ เราจึงเป็นคนที่ใช้จ่ายอย่างประหยัดตลอดมา เราเคยเห็นมาแล้วกับครอบครัวที่พ่อแม่ไม่ได้สอนให้ลูกมาร่วมรับรู้ถึงค่าใช้จ่ายใดๆในบ้าน คนพวกนั้นใช้จ่ายเงินเป็นกระดาษ ไปเดินเล่นด้วยกันเขาจะซื้ออะไรโดยไม่คิดเลย เพราะรู้ว่าพ่อแม่จะหาเงินมาให้เขาเสมอ แต่ฝ่ายพ่อแม่ของเด็กเหล่านั้นเอง ที่เราต้องเห็นทุกวันว่าเขาลำบากขนาดไหน เดี๋ยวลูกก็โทรมาขอเงิน เดียวก็ต้องรีบวิ่งหาเงินโอนให้ลูก และที่เห็นอีกอย่างคือพ่อแม่ที่กลัวว่าลูกจะน้อยหน้าคนอื่น ถึงต้องกู้หนี้ยืมสินก็จะหาเงินมาซื้ออะไรแพงๆให้ลูกได้ทัดเทียมเพื่อน เป็นการสอนที่ผิด แทนที่จะสอนให้ลูกเชื่อมั่นในตัวเอง มีเงินเท่าไหร่ก็ใช้เท่านั้น ไม่จำเป็นต้องหาวัตถุมาประดับกายเพื่อให้ตัวเองยืนเชิดหน้าอยู่ได้ในสังคม คนเหล่านี้น่าสงสาร เพราะเมื่อวันหนึ่งที่เขาไม่มีเงินเขาจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง เพราะความเชื่อมั่นพวกเขาอยู่ที่วัตถุปรุงแต่งต่างๆ ไม่ใช่ตัวของเขาเอง จากคุณ : เสียงจากบ้านนา เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 11:16:48

ความคิดเห็นที่ 52 ถ้าเป็นกรณีของผมนั้น คุณพ่อคุณแม่ส่งเสียเรียนหนังสือถึง ม.6 หลังจากนั้นต่อมา อีก 17 ปี (ถึงปัจจุบัน) ไม่ได้พึ่งพาเงินของพ่อกับแม่อีกเลยครับ มีแต่ส่งเงินกลับมา ให้พวกท่านได้ใช้จ่ายด้วย ของต่างๆ ที่ใช้ก็หามาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเองทั้งนั้น ข้อมูลด้านการเงินก็มีบ้าง เช่น - มีที่ดินตรงนี้ ให้เขาเช่าทำร้านอาหารนะ - มีคอนโดที่นี่ ให้เขาเช่ารายเดือน - มีสวนผลไม้ อยู่ตรงนี้ ฯลฯ แก้ไขเมื่อ 07 เม.ย. 54 11:20:21 จากคุณ : FireFox_GTC เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 11:18:21

ความคิดเห็นที่ 53 เดิมที สมัยทำงานใหม่ๆ รายได้เยอะ ดิฉันใช้ร่ายสุรุ่ยสุร่ายมากค่ะ พอเริ่มศึกษาการลงทุน และ หัดลงทุน ก็เปลี่ยนเป็นคนประหยัดขึ้น รู้ค่าของเงินมากขึ้น พอเริ่มมีครอบครัว ก็ทำประกัน และ ประหยัดเพื่อลูกค่ะ ตอนลูกยังเล็กๆ เค้ายังไม่เข้าใจ ดิฉันก็ไม่ได้พูดอะไรค่ะ โดยปกติ เป็นคนใช้จ่ายอย่างระวัง ไม่ฟุ้งเฟ้อเรื่องเทคโนโลยีอยู่ก่อนแล้ว จะมีบ้างก็ใช้จ่ายเยอะเรื่องอาหารที่กินของแพง และเรื่องพาลูกเที่ยว ลูกชอบทานอาหารที่อร่อย ตามแบบฉบับของเค้า กินสเต้ก กินฟูจิ ดิฉันตามใจลูกค่ะ เพราะ อาหารที่เค้าทานได้ ก็จะอยากให้เค้าทานเยอะๆ เมื่อไหร่ที่เค้าอยากกิน ก็ไปค่ะ จนบัตรเนี่ย ได้ส่วนลด 10% มาตั้งแต่ปีก่อน จนเมื่อดิฉันเจอปัญหาการเงิน ก็ไปทานน้อยลง แต่ก็ยังทานบ้าง จากเดือนละ 4-5 ครั้ง เหลือเดือนละครั้ง และดิฉันกับสามี เราก็ไปทิศทางเดียวกัน คือ ค่อยๆ บอกลูกไปค่ะ จนตอนนี้ เค้าก็แค่ป 1 ป 2 แต่เค้าเข้าใจนะคะ เวลาแม่กับพ่อบอกว่า เราจะต้องประหยัด เพื่อเก็บเงินไว้ใช้ในการเรียนของลูก และ อื่นๆ ลูกสาวจะรู้หมดค่ะ ว่า ปีนึง เค้ามีค่าใช้จ่ายอะไร ค่าเทอมเท่าไหร่ ประกันเท่าไหร่ เสื้อผ้า เงินไป รร เงินสะสมของเค้าเองที่ญาติๆ ให้ หุ้นเค้ามีเท่าไหร่ ดิฉันค่อยๆ คุยกับเค้า และ สอนเค้าค่ะ เริ่มสอนเรื่องเงินฝาก และ การลงทุนไปด้วย เด็กวัยแค่นี้ ก็จะเข้าใจอะไรไม่มากก็จริง เค้าคงไม่รู้หรอกว่า เงิน 18000 ค่าประกันของเค้านั้น มันมากแค่ไหน เค้าก็พูดตามเรา ว่า หมื่นแปด ต้องค่อยๆ สอน และ รอให้เค้าโตค่ะ แต่ด้วยการสอน ดิฉันมั่นใจว่าลูกจะไม่โตไปเป็นคนฟุ่มเฟือย ฟุ้งเฟ้ออย่างแน่นอนค่ะ เพราะตัวดิฉันเองก็ซื้อเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า น้อยมาก ไม่รู้จะมีมากไปทำไมค่ะ แล้วยิ่งเห็นค่าใช้จ่ายรายเดือนซึ่งสูงมาก เนื่องจากมีภาระประกันที่ค่อนข้างเยอะ (เกินไป อันนี้จะเก็บไว้สอนลูก เมื่อเค้าโตกว่านี้ค่ะ) อีกอย่างตอนนี้ดิฉันหารายได้พิเศษ ลูกสาวก็จะเห็นว่า แม่ต้องใช้เวลาในการทำสินค้า กว่าจะได้ 10-20 บาท เค้าก็ช่วยด้วยค่ะ เวลาเค้าจะใช้เงิน เค้าจะถามเสมอว่าแพงไหมแม่ ซื้อดีไหม ฝึกให้เค้าคิด และ ยังยั้งชั่งใจค่ะ ว่าอะไรควรซื้อ ไม่ควรซื้อ แต่ไม่จำกัดจำเขี่ยนะคะ ค่อยๆ สอน กลัวเค้าไม่มีความสุข หากเราจะกำหนดอะไรมากไปน่ะค่ะ สรุปคือ ดิฉันว่า เราพ่อแม่ ควรจะสอนลูกและปลูกฝังเรื่องการประหยัด อดออม และ การลงทุน ไปเรื่อยๆ ค่ะ โลกเราสมัยนี้ อาหารน้อยลง ทรัพยากรน้อยลง อะไรๆ ก็แพง ค่าครองชีพสูง ถ้าเค้าไม่มีภูมิต้านทานเรื่องความอยากได้ อยากมี โตไป เค้าจะแย่ค่ะ จากคุณ : Dreams Catcher เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 11:21:28

ความคิดเห็นที่ 54 ผมเคยเล่าเรื่องวันสิ้นโลกให้น้องเมฟัง (แม่น้องเมก็ฟังอยู่ด้วย เพราะเธอไม่ได้ดู บ้าน แม่น้องเมดูหนังกันไม่บ่อยเลยครับ เพราะเวลาไม่ค่อยมี) บอกว่าในหนังถ้าจะขึ้น ark ต้องจ่ายเงินคนละ 1 พันล้านยูโร หรือประมาณ 50,000 ล้านบาท น้องเมบอกว่าแบบนี้ ที่บ้านน้องเมคงซื้อตั๋วได้มากที่สุดแค่ใบเดียว และต้องขาย "unit" ผลิตภัณฑ์ให้ได้ สัก yy,yyy units เพราะขาย unit หนึ่งจะได้กำไรประมาณ x,xxx,xxx บาท จากที่น้อง- เมเคยเห็นตัวเลขในบัญชีการเงิน ท้ายที่สุดกลายเป็นการอภิปรายกันว่า แล้วจะให้ใคร ไปดี น้องเมบอกว่าให้คุณตาไปเพราะคุณตาเป็นคนขาย unit ได้ ส่วนน้องเมจะอยู่กับ แม่น้องเม ให้น้องเมไปคนเดียวก็ไม่ไป แก้ไขเมื่อ 07 เม.ย. 54 12:06:50 จากคุณ : FireFox_GTC เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 12:05:04

ความคิดเห็นที่ 55 เมื่อก่อนผมต้องเก็บเงินซื้อหนังสือการ์ตูนรายสัปดาห์เอง ไม่เคยลำบากเงินพ่อแม่ แต่เดี๋ยวนี้เห็นหลานร้องไห้ งอแงให้พ่อ(เพื่อน)ซื้อให้ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ซื้อ เพราะเขาอธิบาย+กฎนับสาม เลยเห็นผลในทันที.... จากคุณ : 879 (Soboi) เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 12:11:07

ความคิดเห็นที่ 56 897(Soboi) รีบ ๆ เข้ามาอธิบาย กฏนับสามเลยนะคะ รออยู่ เผื่อยืมเอาไปใช้มั่งค่ะ จากคุณ : เด็กหญิงเอาแต่ใจ (เด็ดชายวุ่นวายเด็กหญิงเอาแต่ใจ) เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 12:27:23

ความคิดเห็นที่ 57 มีเรื่องเล่าเหมือนกัน ครอบครัวหนึ่งอยู่กันพ่อแม่ลูก พ่อแม่ไม่เคยบอกลูกว่ามีหนี้สิน จนลูกเรียนจบ ทำงาน ก็ยังไม่เคยรู้ พอมาวันนึงบ้านแตก เนื่องจากเจ้าหนี้มาทวง ลูกจึงได้รับรู้ และค่อย ๆ ผ่อนหนี้กับแบงก์แทนพ่อแม่ คือถ้าลูกรู้เร็วกว่านี้ จะสามารถช่วยผ่อน ช่วยชำระหนี้ได้เร็วกว่านี้ ได้พ่อแม่ปิดบัง ทำให้เกิดผลเสีย มากกว่าผลดี เราเห็นด้วยว่า ควรที่จะต้องบอกให้ลูกทราบถึงฐานะทางบ้านบ้าง เด็กบางคน ไม่รู้ คิดว่าพ่อแม่มี แต่หารู้ไม่ ว่าเค้าต้องไปกู้หนี้ยืมสินมา เด็กบางคน คิดได้ ก็จะช่วยพ่อแม่ ประหยัด ใช้หนี้ เด็กบางคน คิดไม่ได้ จมไม่ลง ก็จะอยู่ในโลกแห่งความจริงไม่ได้อีกต่อไป จากคุณ : rain&ant เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 17:12:24

ความคิดเห็นที่ 58 เข้ามาอ่านศึกษา ค่ะ ถ้ามีลูก แล้วอยุ่ในภาวะลำบากก็จะค่อยๆสอนลูกค่ะ แต่คงไม่บอกทั้งหมด คนเป็นพ่อแม่ คงไม่อยากให้ลูกมารับปัญหาทั้งหมดไว้ ค่อยๆบอก และสอนในสิ่งที่ควรมี ให้สมกับวัยเค้าก็พอค่ะ จากคุณ : onlycat เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 17:35:48

ความคิดเห็นที่ 59 อ่านดูเผื่อเป็นประโยชน์ไม่มากก็น้อยครับ บาป ๑๔ ประการของมารดาบิดา ว.วชิรเมธี ๒๙ มกราคม ๒๕๕๒ กาฐมัณฑุ, เนปาล พ่อแม่บางคน (๑)    ทำร้ายลูกด้วยการรักเขามากเกินไป ผลก็คือเกิดภาวะรักจนหลง ลูกของตนถูกทุกอย่าง ลูกของตนดีกว่าคนอื่นเสมอ อันส่งผลให้ลูกกลายเป็นคนมีอัตตาสูง เชื่อมั่นตนเองในทางที่ผิด ชอบดูถูกคน เป็นตัวปัญหา แต่ไม่ยอมรับว่าตนเป็นคนสร้างปัญหา พ่อแม่บางคน (๒)    ทำร้ายลูกด้วยการตามใจเขามากเกินไป ผลก็คือพ่อแม่กลายเป็นข้าช่วงใช้ของลูก ส่วนลูกกลายเป็น “ลูกบังเกิดเกล้า” ที่พ่อแม่ต้องยอมให้เขาทุกอย่าง  ที่หนักกว่านั้นก็คือ ถ้าพ่อแม่ไม่ยอมตามที่ลูกต้องการลูกบางคนก็ถึงขั้นทุบตีทำร้ายพ่อแม่ พ่อแม่บางคน (๓)    ทำร้ายลูกด้วยการไม่กล้าห้ามปรามสั่งสอนเมื่อลูกทำผิด ทำเลว ทำบาป  ผลก็คือ ลูกสูญเสียสามัญสำนึก แยกแยะถูกผิดดีชั่วไม่เป็น มองไม่เห็นเส้นแบ่งทางจริยธรรมว่า ดีเป็นอย่างไร ชั่วเป็นอย่างไร จึงกลายเป็นนักเลงอันธพาล  ระรานคนเขาไปทั่ว พ่อแม่บางคน (๔)    ทำร้ายลูกด้วยการให้เงินลูกเพียงอย่างเดียว  ผลก็คือ  ลูกไม่รู้จักคุณค่าของเงิน  ไม่เห็นคุณค่าของผู้ที่หา/และให้เงิน  ยิ่งได้เงินมาก  ยิ่งผลาญเงินเก่ง  มีเงินเท่าไหร่ก็ไม่พอใช้  และทั้งๆที่ใช้จ่ายเงินสูง  แต่กลับมีคุณภาพชีวิตต่ำ พ่อแม่บางคน (๕)    ทำร้ายลูกด้วยการไม่ยอมให้ลูกเรียนรู้ที่จะพึ่งตนเอง เกรงว่าหากให้ลูกทำอะไรด้วยตนเองแล้วเขาจะลำบาก ผลก็คือเมื่อโตขึ้นลูกกลายเป็นลูกแหง่ที่พึ่งตนเองไม่ได้ ทำอะไรด้วยตนเองไม่เป็น ยิ่งเติบโตยิ่งเป็นตัวปัญหาของสถาบันครอบครัว พ่อแม่บางคน (๖)    ทำร้ายลูกด้วยการไม่ยอมส่งเสริมให้ลูกได้รับการศึกษาที่ดี มัวแต่สนใจลงทุนในการทำธุรกิจเป็นร้อยเป็นพันล้าน แต่ไม่รู้จักลงทุนในการสร้างลูกให้เป็นปัญญาชน ผลก็คือลูกเติบโตแต่ตัว แต่ทว่ามีสติปัญญาที่ต่ำต้อย ขาดทักษะการคิด การใช้เหตุผล การทำงาน การเข้าสังคม เขาไม่เพียงแต่ไม่สามารถร่วมเป็นสมาชิกที่ดีของสังคมเท่านั้นแต่ยังสร้างปัญหาให้สังคมอีกต่างหาก พ่อแม่บางคน (๗)    ทำร้ายลูกด้วยการทำแต่งานสังคมสงเคราะห์นอกบ้าน โดยลืมไปว่าคนที่ตนต้องสงเคราะห์ก่อนดูแลก่อนต้องให้ความรักก่อนก็คือลูก ผลก็คือแม้จะกลายเป็นนักสังคมสงเคราะห์ที่ประสบความสำเร็จนอกบ้าน สังคมสรรเสริญ แต่กลับเป็นพ่อแม่ที่ล้มเหลวในบ้าน และลูกกลายเป็นเด็กที่ขาดความรัก ความอบอุ่น  ไม่พร้อมจะแบ่งปันความรักและความอบอุ่นให้ใคร พ่อแม่บางคน (๘)    ทำร้ายลูกด้วยการไม่รู้จักยกย่องชมเชยลูกเมื่อเขาประสบความสำเร็จในการเรียน ในการทำงาน หรือในการทำกิจกรรมใดๆก็ตาม ผลก็คือลูกกลายเป็นคนใจคอคับแคบ ยกย่องชมเชยใครไม่เป็น เมื่อเห็นคนอื่นได้ดีมีความสำเร็จ เขาจึงเป็นนักอิจฉาริษยาตัวฉกาจ ที่จ้องแต่จะหาทางทำลายคุณงามความดีของคนอื่น พ่อแม่บางคน (๙)    ทำร้ายลูกด้วยการไม่รู้จักสอนเขาให้รู้จักบาปบุญคุณโทษ  ผลก็คือ  เมื่อโตขึ้น  เขาจึงพร้อมผละหนีพ่อแม่ไปอย่างไม่รู้สึกผิด  ไม่เห็นความจำเป็นว่า  การเป็นลูกที่ดีนั้น  จะต้องกตัญญูกตเวทีต่อพ่อแม่ของตนอย่างไร พ่อแม่บางคน (๑๐)    ทำร้ายลูกด้วยการไม่สอนลูกให้รู้จักการบำเพ็ญตนเป็นผู้ให้ ผลก็คือเมื่อโตขึ้นเขาจึงกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจ คิดแต่จะกอบโกย คิดถึงแต่ประโยชน์ส่วนตัวจนมองไม่เห็นหัวคนอื่น แทนที่จะถือหลัก “ยิ่งรวยยิ่งให้ ยิ่งได้ยิ่งแบ่ง”กลับถือหลัก “ยิ่งรวยยิ่งคอร์รัปชั่น ยิ่งแบ่งปันยิ่งสูญเสียเปล่า” พ่อแม่บางคน (๑๑)    ทำร้ายลูกด้วยการไม่ยอมให้ลูกรู้จักตัดสินใจด้วยตนเอง  ผลก็คือ  ลูกกลายเป็นคนขาดความเชื่อมั่นในตนเอง  ไม่กล้าคิด  ไม่กล้าพูด  ไม่กล้าทำอะไร  ส่งผลให้ไร้ภาวะผู้นำ  ต้องเดินตามคนอื่นโดยดุษฎี พ่อแม่บางคน (๑๒)    ทำร้ายลูกด้วยการไม่สอนให้ลูกรู้จักสมบัติของผู้ดี ผลก็คือเขากลายเป็นคนหยาบกระด้างทั้งทางกาย ทางใจ ใจคอโหดหินทมิฬชาติ ขาดความสุภาพอ่อนน้อม ขาดสัมมาคาราวะ ไม่รู้จักกาลเทศะ ไม่รู้จักประมาณตน ครองตน ครองงานไม่เป็น ไม่เห็นคุณค่าของระเบียบประเพณี กฎหมาย จรรยาจารีตของสังคม  ไม่เคารพในศักดิ์ศรีแห่งความเป็นคนดีของเพื่อนมนุษย์ พ่อแม่บางคน (๑๓)    ทำร้ายลูกด้วยการไม่แนะนำให้ลูกรู้จักคบเพื่อนที่เป็นกัลยาณมิตร (เพื่อนแท้) ผลก็คือรอบกายของเขาจึงมีแต่บาปมิตร (เพื่อนเทียม) คอยประจบสอพลอ คอยหลอกล่อให้ทำความเลวทรามต่ำช้า ติดสุรา ยาเสพติด นำพาชีวิตไปในทางเสียหาย ตกอยู่ใต้วังวนของอบายมุข สนุกสนาน ไม่สนใจหาแก่นสารให้กับชีวิต พ่อแม่บางคน (๑๔)    ทำร้ายลูกด้วยการไม่รู้จักสร้างสภาพแวดล้อมให้ลูกเป็นคนรักการอ่าน รักการเขียน รักการเรียนรู้ รักการเดินทาง ปล่อยให้เขาศึกษาหาความรู้ด้วยตัวเองไปตามยถากรรม ผลก็คือเขากลายเป็นคนหูตาคับแคบ ขาดความรู้พื้นฐาน ขาดความรู้รอบตัว ขาดความกระตือรือร้น ไม่มีแรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์ การคิด พูด ทำ ไม่เฉลียวฉลาดปราดเปรื่อง ขาดความแหลมคม ตามไม่ทันโลก ตกข่าว เป็นคนว่างเปล่าทางความรู้ (รอบตัว) ความคิด จิตใจ และไม่มีรสนิยมอย่างอารยชน จากคุณ : thaiMBA เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 17:48:03

ความคิดเห็นที่ 60 สำหรับเราบอกลูกสาวเราเสมอว่า ทุกวันนี้แม่ต้องทำงาน เราถึงมีเงินมาใช้เรียนหนังสือได้ ซื้อของกินได้ จ่ายค่าน้ำค่าไฟ ทุกอย่างได้ แม่ไม่ได้มีเงินมากมาย ดังนั้น ลูกต้องช่วยแม่ประหยัด ลูกอยู่ อ.หนึ่ง  เค้าจะรู้จักคำว่า แพงแล้ว เงินที่เค้าเคยจับคือ ห้าบาท สำหรับซื้อ ไอติม เค้าคิดว่ามันมากแล้ว เค้านับเลขเป็นแล้ว รู้ค่าของตัวเลขเลยรู้ว่า ตัวเลขยิ่งมาก แสดงว่ายิ่งแพงมาก เคยพาไปซื้อของ เห็นเสื้อเจ้าหญิง  เห็นแล้วก็อยากได้ แต่ก็หันมาถามแม่ว่า แม่ว่า แพงไหม สายตาเราก็คิดว่า แพงไปหน่อย แต่ถ้าเค้าอยากได้ เราก็จ่ายได้ เลยบอกว่า แม่ว่า ค่อนข้างแพงนะ สิ่งที่บอกกลับมาคือ  "เหรอ:-)ั้นไม่เอาดีกว่า หนูก็มีเสื้อเจ้าหญิงหลายตัวแล้ว ไม่เอาดีกว่านะแม่ " จบ แม่ไม่ต้องเสียเงินซื้อ อีกครั้ง เห็นเพื่อน ใส่นาฬิกามารร. กลับมาบอกแม่ว่า (เด็ก แค่ อ.หนึ่งนะ ) แม่หนูอยากได้นาฬิกามัง  เราเลยถามว่า "หนูอยากได้ หนูดูเวลาเป็นหรือยัง " เค้าก็บอกว่า "ก็หนูอยากได้ เพราะเพื่อนเค้ายังมีเลย " เราเลย หันมาคุยเลย "ต้นหอม (ชื่อลูกเรา) ถ้าหนูอยากได้ ทุกอย่างที่เพื่อนมี  หนูก็รู้ว่าแม่ต้องทำงานเราถึงมีเงินไปเรียนหนังสือได้  ถ้าหนูอยากได้ทุกอย่างแบบนี้ ถ้าแม่หาไม่ได้ หนูคิดสิว่า เราจะทำยังไงดี" ลูกสาวเรา หยุดคิด แล้วก็หันมาตอบว่า " งั้นไม่เอาดีกว่านะแม่ เก็บตังค์ไว้ก่อนไว้ให้หนูเรียนหนังสือดีกว่า" "หนูไม่อยากได้แล้วจริงๆนะ " "ไม่เอาหรอกแม่ หนูว่ามันน่าจะแพง ไม่เอา " หุๆๆ สุดท้าย เราก็ซื้อนาฬิกาคิตตี้ให้ หลังจากนั้น อีกหลายเดือน เพราะว่าเป็นวันเกิดเค้าเท่านั้นเอง แต่ซื้อมา เธอ ก็ใส่ไปรร.อยู่สักอาทิตย์หลังจากนั้น ก็เก็บใส่กล่องลืมไปแล้ว เรื่องการประหยัด เราสอนลูกเราตลอดเวลา เดินออกจากห้องต้องปิดไฟ ปิดพัดลมให้หมด จะขึ้นข้างบน ก็ต้องดูว่า ข้างล่างปิดไฟหมดหรือยัง ไม่รู้สินะ เราว่าการสอนให้ลูกรู้จักการประหยัด เราว่าเป็นสอนให้เด็กรู้จักการใช้ชีวิตอย่างไม่ประมาทด้วย เพราะว่าเราไม่รู้ว่า วันนี้เรายังโอเค ให้หลายๆอย่างที่เค้าอยากได้ แต่ถ้าวันหนึ่งเกิดอะไรขึ้นมาเราให้ไม่ได้ ลูกเราจะรับมือ หรือเตรียมชีวิตเค้าได้ยังไง จากคุณ : วีทีอาร์ เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 19:44:13

ความคิดเห็นที่ 61 เห็นกระทู้นี้แล้วสะอึกเลย เราแก่กว่าลูกลุงคนนั้นแค่ปีเดียว กำลังจะขึ้นปีสี่พอดี พ่อแม่เราก็ฐานะยากจน เพราะความผิดพลาดจากการทำธุรกิจ พ่อเราอายุหกสิบกว่า แม่ก็ห้าสิบกว่าๆ เราเป็นลูกคนเดียวที่ได้รับการตามใจมาตั้งแต่เด็ก เพราะตอนเด็กๆที่บ้านทำธุรกิจ เราต้องอยู่กับพี่เลี้ยงตลอด เราไม่ได้มาจากครอบครัวสมบูรณ์เพอร์เฟคอะไร ไม่ใช่ลูกที่ดีเท่าไหร่ แต่ก็ไม่เคยเป็นลูกที่เลวเลย ยอมรับว่าขี้เกียจ การตื่นเช้าเป็นเรื่องยากมากสำหรับเรา เราเป็นคนไม่ยอมคน เถียงสุดๆ(แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว) ถ้าไม่ผิดไม่ยอมเด็ดขาด เรียนมหาลัยมาจะขึ้นปีสี่ พึ่งได้ซื้อโน๊ตบุ๊คเองตอนปี3 ใช้โทรศัพท์เครื่องละไม่ถึงพัน จะว่าสมถะก็ไม่เชิง พ่อเคยถามว่ามีบีบีแล้วดียังไง เราก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าชีวิตทุกวันนี้ เราไม่ค่อยจะมีเวลาว่างมากซักเท่าไหร่ กลัวว่าไอ้บีบีกับไอโฟนเนี่ย ถ้าซื้อมามันจะมาดึงเวลาไปจากเราอีก แต่เราว่าเราคิดเป็นนะ เชื่อไหมว่าเราแทบไม่ต้องขอเงินจากที่บ้านเลย ตั้งแต่เรียนอยู่ปี2 เราใช้เงินจากพ่อกับแม่น้อยมาก เราอยู่ในคณะและมหาลัยที่มีแต่ลูกคนรวยจริงๆ มองไปเห็นกระเป๋าลองชอมเป็นเรื่องปกติ เพื่อนขับรถมาเรียนกันแทบทุกคน มีหลายคนที่พกทั้งบีบีและไอโฟน เราไม่เคยอิจฉาเพื่อนเลยจริงๆ ตอนนั้นเราทำงาน แต่ก็ไม่หนักมากเพราะเป็นฟรีแลนซ์ แล้วก็หาขายนู่นขายนี่บ้างเรื่อยเปื่อย ทุกวันนี้ใช้เงินที่กู้เรียนได้เดือนละ2พันกว่าบาท (ก่อนกู้ก็อายเหมือนกันแหละ เพื่อนเราก็เข้าใจว่าบ้านเรารวย คือธุรกิจที่บ้านเราทำมันเหมือนจะรวยไง แต่สภาพเศรษฐกิจตอนนี้และก่อนหน้านี้มันแย่มากๆ) แม่เราต้องไปเป็นแม่ค้าขายไก่ปิ้งริมถนน เรานี่เป็นเด็กที่จะเรียกว่าไงดีล่ะคะ คืออยู่หมู่บ้านเล็กๆในต่างจังหวัด แล้วเป็นคนเดียวในหมู่บ้านและระแวกนั้นที่ได้เรียนมหาลัยนี้   แต่เราไม่เคยอายเลยค่ะ แม่เราซะอีกชอบไม่ให้เรามาขาย อยู่กรุงเทพ เราเจอสังคมเพื่อนๆที่มาจากครอบครัวที่มีฐานะ ขับรถหรูๆ อยู่บ้านนอกเราขายของ ขายไก่ปิ้งไม้ล่ะ 5 บาท ซึ่งบ้างครั้งมันก็แพงเกินไปอีกสำหรับบางคน ขายของชำ ขายซาลาเปา ขายทอดมัน ขายเหล้ากั๊กล่ะ5บาท ขายทุกอย่างจริงๆค่ะ(คือคนที่นั้นเค้ารากกกกกกหญ้าจริงๆน่ะค่ะ) ถือว่าโชคดีได้เจอคนทุกชนชั้นจริงๆ เราไม่ได้อายนะที่พ่อแม่เราไม่ได้มีสตางค์เหมือนคนอื่น เราโคตรภูมิใจเลย ที่เป็นลูกชาวบ้านธรรมดาๆ แต่เราสามารถยืนอยู่ในสังคมได้อย่างไม่ให้พ่อกับแม่ต้องอายใครเลยค่ะ เรียนมาจนถึงตอนนี้ ยังไม่เคยกินเหล้า เที่ยวกลางคืนเลย จะใช้จะหยิบเงินออกจากกระเป๋าที่ไร คิดก่อนทุกครั้ง หารออกมาคำนวนดูว่าแม่ต้องขายไก่ปิ้งเป็นเงินเท่าไหร่น๊า ถึงจะได้เงินเท่านี้ (แม้เราจะไม่ได้ขอเงินจากแม่ก็เถอะ แต่ทุกครั้งที่จะใช้เงิน ภาพพ่อกับแม่ผุดขึ้นมา) เราเก็บเงินค่าขนมเรา เอาไว้ซื้อขนมให้พ่อกิน เราเคยเห็นพ่อมองขนมที่ร้านขายส่งอันล่ะสี่บาท ดูเหมือนลังเลใจอยากจะซื้อ คนขายดูไม่ค่อยอยากขาย พ่อเราแต่งตัวมอมแมมน่ะค่ะ เราเดินตากฝนไป7-11 ซื้อขนมปังเลอแปง ฟาร์มเฮ้าส์ให้พ่อเลยค่ะ เราอดได้ แต่พ่อกับแม่เราห้ามอด เพราะว่าเราจะโตมาขนาดนี้ ไม่รู้พ่อกับแม่ต้องอดมาเท่าไหร่ ถึงตรงนี้เราภูมิใจในตัวเอง เวลาเราทำอะไรจะคิดตลอด (นอกจากขี้งกแล้วยังคิดมากๆๆๆ) คิดเสมอว่าถ้าทำไปวันนี้ พรุ่งนี้มะรืนนี้จะเสียใจไหม คิดว่าที่เราทำไปถ้าพ่อแม่เรารู้จะเสียใจไหม คิดแบบนี้จึงไม่เคยทำอะไรเสียหายเลยค่ะ ฝากไว้เผื่อมีวัยรุ่นเข้ามาอ่าน เราเคยเจอคุณลุงคนนึง ลูกสาวแกเข้ามหาลัยตอนนี้กำลังขึ้นปีสอง ขายที่ขายทางหมดไปเกือบหมด(แค่ปีหนึ่งนะคะ) ลูกแกเรียนราชภัฎในกรุงเทพ (จริงๆเรามองว่า ในตจว.ก็มีให้เลือกมากค่าใช้จ่ายน่าจะถูกกว่ากันเยอะ ไม่รู้ทำไมน้องแกเลือกที่นี่) ขอค่าหอเดือนล่ะ5000 ขอทอง1บาทไว้ใส่ไปเรียน ไม่ได้ไม่ไปเรียน อายเพื่อน พ่อน้องทำงานเป็นคนสวนค่ะ ต้องเรียกว่าตรากตรำจริงๆ หวังว่าน้องจะคิดได้ เห็นการศึกษาเป็นช่องทางแสวงหาวิชาความรู้จริงๆ แก้ไขเมื่อ 08 เม.ย. 54 12:16:21 แก้ไขเมื่อ 07 เม.ย. 54 22:15:30 จากคุณ : ผักผลไม้รวม เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 22:00:55

ความคิดเห็นที่ 62 พ่อแม่เราไม่ได้บอกค่ะ แต่สอนวิธีใช้เงินมาแต่เด็กเลย ไม่ได้บังคับอะไรมาก แต่ทุกอย่างที่เห็นและเป็นอยู่มันบอกเองว่าเราต้องทำตัวยังไง ครอบครัวไม่ได้รวยอะไรมากค่ะ หนี้สินรุงรังไปหมดตามประสาครอบครัวข้าราชการชั้นผู้น้อย ไหนจะค่าบ้าน ค่าประกัน ค่าเรียนตอนมหา'ลัย รวมถึงค่ารักษาพยาบาลของเราตอนนี้ที่เราโดนรถชนแบบจ่ายหนักแอดมิดเข้า ICU พ่อแม่ไม่เคยสอนให้ใช้แบรนด์เนมเลย แต่สอนให้ดูของให้เป็นก่อนซื้อ อันไหนจำเป็น อันไหนคุณภาพพอเหมาะพอดีก็ซื้อ อย่างกไป อย่ามือเติบไป ซื้อข้าวมากินก็ต้องกินให้หมด พยายามอย่ากินทิ้งขว้าง อีกหลายอย่าง บลาๆๆๆ ที่พ่อแม่สอน มันซึมซับมาทุกวันนี้จริง ๆ ค่ะ มันทำให้เราปรับตัวเองอัตโนมัติเลย ยิ่งอยู่มหา'ลัยยิ่งต้องใช้เงินเป็น ไหนจะค่าหอ ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าน้ำมัน ค่าซ่อมรถ ค่ากิน ค่าทำรายงาน ค่าจิปาถะ ต้องบริหารให้เป็นในวงเงินที่เค้าให้แต่ละเดือน ไม่พอจริง ๆ ค่อยขอ อย่าอดมาก (แต่ปลายเดือนเป็นบ่อยเลย ขนาดไม่ใช่เป็นคนช็อปหรือเที่ยวมากมาย ก็ช็อต มาม่าปลายเดือนตลอด ไม่อยากขอมาก เกรงใจเค้า เราเองก็หาเงินเองไม่ได้ สุขภาพไม่อำนวยที่จะทำงานพาร์ทไทม์ยาว ๆ ได้แต่รับจ็อบสั้น ๆ ตามโอกาสเหมาะสม) และยิ่งอยู่ในสังคมที่มีแต่คนมีรสนิยมสูงก็ต้องปรับตัวให้เป็น ใครเขามีอะไรใหม่ ๆ สวย ๆ แพง ๆ ก็ปล่อยเขาไป ยอบรับว่าอยากได้ แต่ไม่คิดจะซื้อเลย มันแพง ละไม่รู้จะทนมือเราได้นานแค่ไหนด้วย เอาขาวดำใช้ก็สุขใจละ 5555 บุฟเฟต์หรือปาร์ตี้ก็มีบ้าง แต่ไม่เกิน 2 ครั้งต่อเดือนเลย ห่วงอ้วนด้วยแหละ 555 แต่งตัวก็เอาพอดูได้ ไปวัดไปวาได้ เป็นคนไม่บ้าช็อปอะไรมาก นาน น้านนนนนนน จะได้เสื้อใหม่ ชุดใหม่ ใส่ซ้ำ ๆ สไตล์เดิม ๆ บางตัวมือสองแต่ดูดีก็ยังมี ... งกจนขนาดที่ตอนนี้เป็นฝ่ายบ่นให้แม่ว่าแพง เวลาแม่ซื้ออะไีีรดีๆ ราคาดีๆ มาให้ (เมื่อก่อนแม่จะเป็นฝ่ายบ่นว่าซื้ออะไรประหยัด ๆ หน่อย 55) นั่นแหละค่ะ ถ้าให้สอนให้เห็น เป็นตัวอย่างให้ลูกดูตั้งแต่เด็ก เด็กมันจะซึมซับไปเอง อย่างน้อยก็อยู่ในก้นบึ้งลึก ๆ ว่าจะซื้ออะไรก็ดูดี ๆ คิดดี ๆ ยิ่งยังแบมือขอฝ่ายเดียวอยู่ ยิ่งต้องคิดหนัก ถึงจะรวยก็เหอะ ใช้เงินเป็นมีชัยไปกว่าครึ่งจริง ๆ :)) จากคุณ : อักษราภรณ์ เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 22:43:11

ความคิดเห็นที่ 63 เราเองที่บ้านไม่ต้องมานั่งบอกนะว่ามี หรือ ไม่มี รับรู้ได้อ่ะ อบรมมายังไง ได้ยังงั้น โบราณว่าลูกไม้ตกไม่ไกลต้น เลี้ยงคนน่ะ เลี้ยงยาก จะว่าพ่อแม่ไม่ประสบความสำเร็จในการเลี้ยงลูกได้ไหมน้าาาาา ความรัก(ลูก)ทำให้คนตาบอด จากคุณ : ้้เดินหน้าต่อไป (เดินหน้าต่อไป) เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 22:50:37

ความคิดเห็นที่ 64 พ่อกับแม่ไม่เคยบอกว่ามีหรือไม่มี เพราะตั้งแต่เด็กๆมา เราอยากได้อะไรพ่อแม่ก็จะเนรมิตให้ทุกอย่าง ถ้าสิ่งเหล่านั้นสามารถใช้เงินซื้อได้ ชีวิตสุขสบาย ไม่เคยรู้จักคำว่าค่าของเงิน จนวันที่เราทำงานมีเงินเดือนเป็นของตัวเอง วันแรกที่เงินเดือนออก น้ำตาไหล เข้าใจคำว่าค่าของเงินขึ้นมาทันที รู้สึกผิดกับที่ผ่านมา ทุกวันนี้ถ้าพ่อกับแม่อยากได้อะไร ทั้งชีวิตก็ให้ได้ อย่าว่าแต่เงินเลย รักพ่อกับแม่ที่สุดในโลก เขียนไปน้ำตาไหลไป:) จากคุณ : นี่ๆ ขอกอดหน่อยดิ่ เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 23:55:41

ความคิดเห็นที่ 65 ไม่คิดจะมีลูก ไม่คิดจะรับมรดก จากคุณ : corelooy เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 04:43:52

ความคิดเห็นที่ 66 ---เวรล่ะสิ.....ผมเลี้ยงลูกกับเมียผิดจากคนอื่นนี่นา...มิน่า..เมียผมถึงนิสัยเสีย...มีเงินเท่าไหร่..ผมให้ลูกกับเมียรู้หมด....บางครั้งได้เงินมาก้อนใหญ่..ผมจะเบิกมามัดแน่นๆ เคาะหัวเมียกับลูก...เพื่อเป็นมงคล ---อาจจะเป็นเพราะผมเป็นคนบ้านนอก...พอมาอยู่กรุงเทพและหาเงินได้มาก..เลยอยากให้เมียและลูกภูมิใจ ---ผมผิดเอง..เอาใหม่ๆ....มีเงินเท่าไหร่..ไม่ให้เมียรู้...(อิอิอิ) จากคุณ : กำนันเปล่ง เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 08:34:06

ความคิดเห็นที่ 67 ตอนสมัยเรียนถามพ่อแม่ตลอดนะ แต่ก็มักจะบอกว่า ไม่มีอะไร เรียนก็เรียนไป เรื่องเงินไม่ต้องห่วง เราก็เลยไม่ค่อยทราบฐานะทางบ้าน ตอนนี้ทำงานแล้ว เลยได้รู้ว่าหนี้สินบานเลย จากคุณ : nong_ao เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 20:53:18

ความคิดเห็นที่ 68 ครอบครัวเรามีทั้งช่วงที่รวยมากและจนมาก แต่ถึงเราเป็นเด็กเราก็รู้อยู่ทุกขณะ ว่าตอนไหนจนตอนไหนรวย โดยเฉลี่ย เป็นครอบครัวปานกลางทั่วไป มีเงินทานข้าวนอกบ้าน แต่ไม่ไปซื้อแบรนด์เนมฟุ่มเฟือย ไม่เคยขอเงินพ่อแม่เพิ่มนอกจากพ่อแม่จะให้เอง อยากได้อะไรก็ซื้อเอง ตั้งแต่เด็กเรียนเอกชนชื่อดังที่ค่าเทอมแพงมาก ซึ่งเราไม่อยากเรียนเลย เพื่อนรอบๆ มีแต่คนรวยๆมีฐานะ แต่ความรู้สึกส่วนลึกบอกว่า ไม่ได้เก่งไปกว่าเด็กรร.รัฐ เราคิดมาตลอดว่า ถ้าได้อยู่รร.รัฐบาล ก็ไม่ต้องจ่ายค่าเทอมช้า รออาจารย์ทวง เราสงสารแม่ไม่อยากเห็นแม่ลำบาก ส่งเสีย ขอไปสอบรร.รัฐบาลแม่ก็ไม่ให้บอกว่าบ้านไกล ทั้งๆที่เราก็เรียนจัดว่าพอใช้ได้ จบมาด้วยความที่ โล่งใจ เอ็นติดม.รัฐบาล ตอนนั้นสบายใจมากที่พ่อแม่ไม่ต้องจ่ายค่าเทอมแพง ถึงจะอันดับ2 ก็ดีใจ เรียนๆไป จากคุณ : อยากรู้ว่าเธอคือใคร เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 13:15:49

ความคิดเห็นที่ 69 พ่อ-แม่ เราสิ ไม่เคยบอก มารู้อีกที ว่าจะไม่ให้เรียนต่อ ป.ตรี เพราะเป็นหนี้ ที่ดินกำลังจะโดน ธ.ยึด งง. คะ เขาบอกว่า เป็นหนี้ ส่งพี่ ๆ เรียน มาถึงดิฉัน คงจะส่งไม่ไหว ตอนนั้นดิฉันแค่ 17 ถาม แม่ว่า ถ้าไม่ให้ดิฉันเรียนต่อ แล้วดิฉันจะทำมาหากินอะไร  เขาตอบว่า 1. ทำนา  ในที่ดินส่วนของดิฉัน(10 ไร่) ส่วนนี้ยังไม่ได้เอาเข้า ธ. 2. ทำงานโรงงาน ดิฉันตอบว่า 1. ดิฉันทำนา ไม่ได้หรอก ไม่รู้ว่าชาติไหนจะรวย เหมือนคนอื่น ๆ เขา 2. ดิฉันทำงานโรงงาน ไม่ได้หรอก เพราะ ไมชอบ  ฯลฯ ดิฉันเลยขอที่ดินในส่วนของดิฉัน ขายได้ประมาณ 4.5 แสน(เมื่อ 25 ปีก่อน) ได้เงินมา ส่งตัวเองเรียน แถมแม่ขอเงินไปจ่ายหนี้ในส่วนที่ดินของพี่ ๆ ต่างหาก ปีท้าย ๆ เงินเหลือไม่พอส่งดิฉันอีก สรุปว่ากว่าจะจบมาได้ ทุลักทุเล พอสมควร ปัจจุบัน ดิฉันมีกัน 2 คน แม่-ลูก เพราะสามี เสียชีวิตแล้ว ตอนนี้ลูกสาวแค่ 10 ขวบ ดิฉันทำประกันไว้หลายตัวอยู่คะ เพราะไม่มีสมบัติอะไรจะให้ เขาแล้ว ส่วนบ้าน ก็ทำประกันคนชำระหนี้ไว้แล้ว  มีรถ(ปลอดหนี้) 1 คัน คอนโดที่ แจ้งวัฒนะ 1 ห้อง(เป็นหนี้) ดิฉันบอกลูกเสมอว่า ของทุกอย่าง เรายังเป็นหนี้เขาอยู่  วันไหนได้รับเงินพิเศษเยอะ (ค่าคอมฯ) ดิฉันจะพาลูกไปให้รางวัลตัวเอง โดยตั้งบัคเจค ให้เขาว่า ใช้ได้เท่าไร เขาอยากซื้ออะไร ดิฉันเปย์ตามจำนวนที่แจ้งเขา ครบจำนวนแล้ว หยุดทันที บางช่วงที่งานไม่ค่อยมี(เงินพิเศษไม่มี) เขาอยากได้อะไร ดิฉันจะบอกตรง ๆ ว่าช่วงนี้ ไม่มีเงิน แต่สิ่งหนึ่งที่ดิฉัน ไม่เคยปฏิเสฐลูกเลยคือ ซื้อหนังสือ เขาชอบอ่านหนังสือมาก ดิฉันตั้ง บัคเจค ให้เขาเดือนละไม่เกิน 1 พันบาท เรื่องบอกลูก สอนลูก ดิฉันว่า มันอยู่ที่ สติ ปัญญา ของคน มันไม่เหมือนกัน และที่ สำคัญคือ คนเราเกิดมา มีกรรม ไม่เหมือนกัน กรรมใคร กรรมมันคะ เราทำกรรมดีกับพ่อ กับแม่ ไว้ดี ไม่ต้องกลัวว่า ลูกเราจะทำไม่ดีต่อเรา จากคุณ : อุ่นรัก ณ ปลายฟ้า เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 16:57:28

ความคิดเห็นที่ 70 ผมอยากเสริมจขกท.อย่างนี้ครับ ไม่ใช่เพียงคุยกันเพื่อให้รู้ว่าฐานะครอบครัวเป้นอย่างไรเท่านั้น แต่สิ่งที่จำเป็นคือการแสดงออกให้เห้นด้วยว่า มันเป้นแบบนั้นจริงๆ ถ้ามีแต่บอกว่าบ้านเราไม่มีเงิน แต่พ่อแม่ หรือคนในครอบครัวคนอื่นๆ ยังมีใช้จ่ายฟุ่มเฟือย ผมบอกได้เลยว่า บอกให้ตายยังไงก็ไม่มีผลครับ นั่นหมายความว่า สิ่งที่จะสอน ต้องมีความสอดคล้องกับสิ่งที่ทำอยู่ด้วยครับ ไม่งั้นเด็กจะเกิดความขัดแย้ง และมีความคิดที่ผิดเพี้ยนหรือไม่ ขึ้นอยู่กับวุฒิภาวะของตัวเอง ซึ่งมันก็ประกันถึงสิ่งถูกต้องที่อยากให้มีให้เกิดไม่ได้เลยครับ ไม่ใช่ว่าทุกคนจะมีความนึกคิดที่ดีได้เลยนะครับ บางคนกว่าจะคิดได้ ก็ใช้เวลานาน หรือต้องอาจถึงกับต้องเจอด้วยตัวเอง ถึงแม้ว่าจะถูกสั่งสอนมาอย่างดีก็ตาม เพียงเพราะอาจเกิดความคลาดเคลื่อในสิ่งที่รับรู้กับสิ่งที่สอนก็เป็นได้ครับ สำคัญจริงๆนะครับ การสอนนี้น่ะครับ ต้องให้ครบถ้วนสมบูรณ์จริงๆนะครับ จากคุณ : I_AM_Y (I_am_y) เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 17:59:20

ความคิดเห็นที่ 71 ตอนเด็กๆ พ่อแม่ บอกทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องเงิน เมื่อรู้แล้วก็จะได้ประมาณตน ทำอะไรได้ อะไรทำไม่ได้ ตอนนี้ลูกไม่ได้ขอเงินแล้ว ให้พ่อแม่ใช้บ้าง ก้อนใหญ่ๆ แต่พ่อแม่ก็ยังติดนิสัย แจกแจงรายได้อยู่ ลูกก็ได้อานิสงค์ตรงนี้ ได้ข้อมูลไปจัดการตัวเองได้ ขณะที่ฝั่งบ้านสามี พ่อแม่ไม่บอกอะไร ปากบอกแต่ว่าเกษียณแล้วไม่มีรายได้ ใครจะเลี้ยง แต่ก็เห็นไปเที่ยวต่างประเทศ แทบจะทุกเดือน ลูกๆก็ งง ไม่รู้จะทำอย่างไร เก็บเผื่อเท่าไหร่ ต้องกันส่วนไหน ให้พ่อแม่ตัวเองบ้าง นอกจากรายเดือนที่ให้ ใครเป็นพ่อเป็นแม่คน ก็บอกลูกเถอะ ตามความจริง มีก็มี ไม่มีก็ไม่มี ลูกๆจะได้วางแผนชีวิตตัวเองได้ถูก จากคุณ : บลูบราร่า เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 01:38:23

ความคิดเห็นที่ 72 โหว...กระทู้นี้ดีจัง อดไม่ได้ที่จะขอแจมค่ะ ^_^ เราเองยังไม่ได้แต่งงาน-มีลูก ขอเล่าเรื่องของตัวเองสมัยเด็กๆแล้วกันนะคะ ในฐานะที่เคยได้รับคำชมจากคนแถวบ้านว่า "ประหยัด" (แต่ไม่งกนะ ฮ่าๆๆ) แล้วก็สามารถบริหารจัดการเรื่องเงินๆทองๆ ได้แบบไม่เป็นปัญหา ที่เป็นแบบนี้ เพราะว่า สมัยเด็กๆ แม่เราทำให้เห็นทุกวันค่ะ เค้าจะเป็นคนใช้ชีวิตแบบพอเพียงอยู่แล้ว เราเห็นแม่เรากินข้าวง่ายๆ ใส่เสื้อผ้าไม่หรูหรา เราก็ปวารณาตัวเองว่า จะไม่ใช้ชีวิตให้มันเกินกว่าระดับที่แม่เราเป็น ( ในขณะที่แม่ลำบาก เราจะทำตัวสุขสบายได้อย่างไร ? ) แล้วเค้าจะมีสิ่งที่เป็น "กุศโลบาย" โดยสอนลูกในเรื่องจริงของชีวิต เห็นคุณค่าของสิ่งของ ตามที่มันเป็นจริงๆ เช่น เสื้อผ้า มีไว้ปกคลุมร่างกาย ไม่ต้องของแพง หรือรถยนต์ ก็ไม่ใช่สิ่งที่จะเอามาอวดกัน... หรืออย่างเวลาเราสอบได้ที่ 1 ไปขอรางวัลกับแม่ เค้าตอบกลับมาว่า " ทำไมต้องขอรางวัลด้วยล่ะ ในเมื่อการตั้งใจเรียน มันก็เป็นเรื่องที่สมควรจะทำอยู่แล้วไม่ใช่หรือ ? " เห็นเด็กสมัยนี้ เอาเรื่องผลการเรียนมาต่อรอง จะเอาโน่นเอานี่กับพ่อแม่แล้ว หงุดหงิดใจค่ะ !!! จากคุณ : จำฉันได้ไหม เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 13:36:52 A:58.8.142.235 X: TicketID:036500

ความคิดเห็นที่ 73 อ่านแล้วนึกถึงสมัยเด็กๆเลย เงินทองก็ไม่ค่อยมี เปิดเทอมทีพ่อต้องเอาทองไปเข้าโรงจำนำ จ- ศ ทำงานกลับถึงบ้านสี่ทุ่ม ส อา พ่อแม่ รับจ้างร้อยมาลัย /เลี้ยงหมู/รับภาพมาขาย เรากับน้องก็พยายามช่วยที่บ้าน เก็บผัก ผลไม้แถวบ้านไปขายตลาดนัด บางทีก็เก็บขวดน้ำ ขวดโพลาริสตามกองขยะไปขายเป็นกิโล (แถวบ้านนอกไม่มีถังขยะ เค้าจะสุมๆขยะไว้ท้ายหมู่บ้าน) ทุกวันนี้ฐานะพอมีพอกิน จะใช้เงินทียังติดนิสัยประหยัดเลย (งกน่ะแหละ) เพราะรู้ตั้งแต่เด็กว่า เงินมันหายาก.. จากคุณ : kerone เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 18:51:13 A:192.168.1.237 X:110.77.161.57 TicketID:097893

ความคิดเห็นที่ 74 ปัญหาหนึ่งที่เด็กไทยเป็นก็คือพ่อแม่ประเคนให้เกือบทุกอย่าง หน้าที่ที่มีอย่างเดียวคิอเรียนหนังสือให้ได้ดีแต่พ่อแม่คงลืมคิดไปว่าการที่ลูกอยากได้อะไรก็แบมีอขอจะยากเย็นแค่ไหนก็จะหามาให้ได้สร้างค่านิยมที่ผิดๆให้แก่ลูก รุ่นน้องของดิฉันมีพ่อแม่เป็นข้าราชการเงินเดือนรวมกันไม่ถึง 4 หมื่นแต่ลูกสาวอยากเข้าเรียนมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังที่ค่าเทอมแพงมากๆพ่อแม่ไม่มีปัญญาส่งแต่ด้วยความรักลูกต้องไปกู้หนี้ยืมสินมาส่งลูกเรียนจนจบ (หมดไปหลายล้าน) จบแล้วทำอะไรทำงานบริษัทเงินเดือนหมืนกว่าแล้วพ่อกับแม่ละก็ยังเป็นหนี้เขาอยู่ถึงทุกวันนี้ เห็นเด็กไทยเป็นแบบนี้ก็อดสงสารพ่อแม่และประเทศชาติไม่ได้ ประเภทเรียนกันเข้าไปส่งลูกหมดเงินหมดทองไปเท่าไรสุดท้ายก็ตกงานหรืองานทีได้ก็ไม่คุ้มเงินที่เสียไป เราคลุกคลีกับเด็กอเมริกันมาหลายคน วิธีคิดของเค้าจะต่างจากเด็กไทยมาก น้องสะใภ้เราอายุ 16 ไม่เคยต้องใช้เงิยพ่อกับแม่เลยตั่งแต่อายุ 15 เธอบอกดิฉันว่าพ่อแม่ลำบากไม่อยากใช้เงินท่าน ความคิดแบบนี้ไม่ได้มีแค่คนจนนะคะ คนรวย ฐานะปานกลางก็คิดแบบนี้ เงืนของพ่อแม่ก็คือเงินของเขาลูกๆเมื่อโตพอแล้วก็ต้องหาเงินมาใช้เอง ไม่ใช้อยากได้อะไรก็แบมือขอ ที่พูดมาทั้งหมดไม่ใช้ว่าเด็กอเมริกันดีกว่าเด็กไทยนะคะ หลายๆอย่างที่เราเป็นก็น่ารักน่าเอ็นดูแต่อยากฝากบอกวัยรุ่นทุกคนอย่ามัวแต่ขอขอขอจนทำอะไรเองไม่เป็น ถ้าวันหนึ่งไม่มีคนให้ขอจะลำบาก แต่ละบาทที่พวกหนูๆใช้คือหยาดเหงืิ่อแรงงานของพ่อและแม่จะจ่ายออกไปให้นึกถึงท่านเอาไว้แล้วอย่าลืมตั่งใจเรียนสมกับความต้องการของท่านทั้งสองนะคะ จากคุณ : Yel_Ly เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 21:04:27