วันแรกที่เข้ามาห้องศาลาประชาคม
http://topicstock.pantip.com/social/topicstock/2010/11/U9876779/U9876779.html
ตอนนั้นตื่นนอน ต้องเปิดกระทู้ข้อคิดทุกวัน เป็นอะไรที่ผ่อนคลาย มีแต่เสียงหัวเราะ ชอบอ่านค่ะ (ใครไม่ชอบก็เว้นไป ใช่ไหมคะ)
ไปร่วมมีทติ้งครั้งแรก ที่เสนาเพลส พาเพื่อนไปด้วย เพราะมีปัญหาโดนฟ้องร้อง ได้รับไมตรีมากมายจากเฮียอาฟ (ต้องขอขอบคุณมา ณ ที่นี้ด้วย)
ได้พูดถึงการไปอุ้มผาง ซึ่งป้าพร ขอร่วมเดินทางไปด้วย และจะไปซื้อของที่จะเอาไปร่วมเอง
ไปร่วมงานลอยกระทง บ้านลุงต๋อง ซึ่งไปด้วยใจนะคะ ไม่ได้คิดอะไรมากมาย
ต่อมาลุงต๋องตั้งกระทู้เกี่ยวกับเรื่องสะใภ้ อะไรซักอย่างหนึ่งนี่แหละ ทำนองว่า จะให้เงิน ป้าพรเข้าไปอ่าน และคิดเอาเองว่า เออนะ ครอบครัวใหญ่เป็นแบบนี้นะ
และได้คุยกับป้าตุ๋ยทางโทรศัพท์ ถึงกระทู้นั้น ป้าพรบอกป้าตุ๋ยไปว่า ถ้ามีการชวนไปบ้านลุงต๋อง ป้าพรคงไม่ได้ไปแล้วล่ะ เพราะป้าพรรับรู้จากจิตสำนึกของตัวเองค่ะว่า โดนมองแบบดูถูกค่ะ ซึ่งลุงต๋องก็มาบอกแล้วว่า เป็นความผิดของป้าพรเองที่เอาไอศกรีมเละ ๆ ไปให้ บางคนเขารังเกียจ (ฝากขอโทษด้วยนะคะที่ทำกิริยาแบบนั้นกับแขกในงานลุงต๋องค่ะ)
ต่อมาไปงานแจกเครื่องกันหนาวที่อุ้มผาง ป้าพรมีปัญหาอย่างมากกับสามี ซึ่งตอนแรกป้าพรจะให้เอาของไปร่วมทำบุญด้วย แต่จะไม่ไปร่วมเดินทาง
เพื่อนๆ บอกว่าใส่ใจทำไม เขาไม่ไปช่างเขา เออ ไปก็ไป
ระหว่างเดินทาง กระเป๋าเอกสารป้าพร หายระหว่างที่กินอาหารที่บึงบรเพ็ด ใจป้าพร อยากกลับบ้านเป็นที่สุด เพราะของที่หายเป็นบัตรสำคัญทั้งสิ้น
ท่ารถ บขส.ที่จะกลับกทม.ก็อยู่ตรงข้ามที่พัก แต่เพื่อน ๆ บอกว่าเป็นห่วงไม่อยากให้กลับ (ป้าพรก็ทำใจให้นิ่งอีกครั้งหนึ่ง เราไม่สร้างปัญหาให้คนอื่นดีกว่า)
ได้พักกับคุณมิ้ม ป้าพรก็คุย คุย คุย และสิ่งหนึ่งที่จำได้ไม่ลืม คือบอกคุณมิ้มไปว่า มีเรื่องอะไรในครอบครัว ไม่ควรเอาไปโพสในอินเตอร์เนต เพราะเราไม่รู้ว่าคนที่เข้ามาอ่าน เขาจะคิดกับเรายังไง (บอกไปเพราะเชื่อว่า เรื่องในครอบครัว ผัวเมีย ทะเลาะกัน เราต้องแก้ไขเรื่องในครอบครัวเราเอง เอาเรื่องของครอบครัวเราไปให้คนอื่นรู้ ป้าพรคิดว่า เป็นการไม่ให้เกียติสามีเราเอง)
ตื่นเช้าป้าพรตั้งใจจะกลับกทม. แต่มันเช้ามืดมาก จะออกปากใครให้ไปส่งขึ้นรถก็ลำบากใจ เอาน่า ช้าไปวันเดียวคงไม่กระไร เป็นวันอาทิตย์ด้วย
ขึ้นรถ ป้าพรคุยกับพี่ใหม่เรื่องลุงต๋อง ว่าคราวหน้าป้าพรคงไม่ไปบ้านลุงต๋อง เพราะเหตุผลดังที่บอกข้างต้น
ซึ่งพี่ใหม่ได้ตำหนิป้าพร ว่า พูดแบบนี้ได้ยังไง ลุงต๋องรู้เข้าคงไม่ดีแน่ เรื่องก็จบแค่นั้น และป้าพรก็ไม่ได้ไปพูดกับใครอีกเลย นานมาก จนได้คุยเอ็มกับหมอพลอย ป้าพรจึงเล่าให้หมอพลอยฟังว่าทำไมป้าพรถึงไม่ได้เข้ากระทู้ข้อคิด
เสร็จจากการแจกเครื่องกันหนาว ป้าพรอยากกลับกทม.โดยเร็วที่สุด พอดีคุณจักรี เพื่อนพี่ใหม่จากระยองจะตีรถกลับเลย ป้าพรจึงขอติดรถกลับด้วย จึงเป็นที่มาของคำว่าดังแล้วแยกวง (ความทุกข์ในใจของป้าพร ที่เอกสารสำคัญหายหาไม่เจอ ป้าพรเก็บไว้ในใจ ไม่บอกใคร ตั้งสติ และทำตามที่ตัวเองคิดว่าดีที่สุด)
การที่ป้าพรขอติดรถกลับ กทม.กับเพื่อนพี่ใหม่ ถ้าเป็นการไม่สมควร ป้าพรกราบขอโทษคุณจักรี และพี่ใหม่ มาณ ที่นี้นะคะ
มาเปิดกระทู้ไปอุ้มผาง ของกระทู้ข้อคิด จึงรู้ว่า ป้าพร เป็นคนน่ารังเกียจ ป้าพรก็พิจารณาตัวเอง และออกจากกระทู้ห้องศาลาไป
มีเข้ามาอ่านบ้างบางครั้ง แต่ไม่เคยแม้แต่จะคิดที่จะแสดงความคิดเห็น เพราะคนเรามีทั้งด้านดี และด้านมืด ป้าพรเป็นคนง่าย ๆ ในเมื่อเขาเห็นว่าเราไม่น่าคบค้าสมาคม เราก็ออกไปจากกลุ่มเสีย ปัญหาก็น่าจะจบ
แต่ที่มันไม่จบ เพราะบังเอิญ เมื่อวานว่างงานมาก เลยเข้ามาเยี่ยมห้องศาลาประชาคม เจอกระทู้หน่ง โดยบังเอิญ
http://www.pantip.com/cafe/social/topic/U10447199/U10447199.html
จึงเข้าไปแสดงความคิดเห็น
แต่มีบางคนได้ออกมาพูด ทำนองว่า ป้าพรเป็นคนโพส ทำนองเป็นคนมือถือสากปากถือศีล ซึ่งคนที่โพส ก็ไม่ได้รู้จักคบหากับป้าพรเป็นการส่วนตัว และมีอีกหลายคนที่ไม่รู้จักการให้เกียรติคน ว่าป้าพร ต่าง ๆนา ๆ แต่ป้าพรนิ่ง และตอบโดยมีสติ ป้าพรเป็นคนปากกับใจตรงกัน ชีวิตนี้มีแต่ให้อภัย ไม่เคยถือโทษโกรธใคร และได้ขอโทษและขออโหสิกรรมในกระทู้ดังกล่าวไปแล้ว
ฝากข้อคิดนิดหนึ่งนะคะ
กาลามสูตร คือ คู่มือในการอ่านเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดได้ดีที่สุด
1. อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการฟังตามกันมา (มา อนุสฺสเวน)
2. อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการถือสืบๆกันมา (มา ปรมฺปราย)
3. อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการเล่าลือ (มา อิติกิราย)
4. อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการอ้างตำรา หรือคัมภีร์ (มา ปิฏกสมฺปทาเนน)
5. อย่าปลงใจเชื่อ เพราะตรรก (มา ตกฺกเหตุ)
6. อย่าปลงใจเชื่อ เพราะอนุมาน (มา นยเหตุ)
7. อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการคิดตรองตามแนวเหตุผล (มา อาการปริวิตกฺเกน)
8. อย่าปลงใจเชื่อ เพราะเข้าได้กับทฤษฎีที่พินิจไว้แล้ว (มา ทิฏฐินิชฺฌานกฺขนฺติยา)
9. อย่าปลงใจเชื่อ เพราะมองเห็นรูปลักษณะน่าจะเป็นไปได้ (มา ภพฺพรูปตาย)
10. อย่าปลงใจเชื่อ เพราะนับถือว่า ท่านสมณะนี้เป็นครูของเรา (มา สมโณ โน ครูติ)
มิตรภาพ เป็นสิ่งที่ดี และป้าพรก็ดีใจที่ครั้งหนึ่งได้รับไมตรีและมิตรภาพที่ดีงาม
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านความในใจของป้าพรนะคะ
ความในใจที่อยากบอก
