ความคิดเห็นที่ 1 ว่างงานครั้งแรกหลังจากเรียนจบ ช่วงประมาณเดือนมิถุนาจนถึงกลางเดือนสิงหาปี 53 ผมยังไม่ได้หางานเป็นเรื่องเป็นราวเพราะช่วงนั้นผมช่วยเพื่อนทำโปรเจ็กจบ (เขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์) แต่ขณะนั้นผมก็พยายามหางานไปด้วย  และก็ไปสัมภาษณ์ทุกที่ๆเขาโทรมาเชิญไปสัมภาษณ์  (แม้กระทั่งที่ AACP ตำแหน่งผช.ผจก.ก็เคยไป แต่เขาก็ไม่เรียกตัว) เมื่อเพื่อนผ่านโปรเจ๊กจบเรียบร้อยแล้วผมก็มาช่วยคุณแม่พิมพ์งานวิจัยต่อ (เป็นงานวิจัยที่ทำเพื่อเลื่อนขั้นเงินเดือน) (มีต่อครับ) จากคุณ : MuMuBox (MuMuBox) เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 17:35:36

ความคิดเห็นที่ 2 เริ่มทำงานที่แรก ประมาณปลายเดือนสิงหาคมก็มีบริษัทหนึ่งโทรมาเชิญผมไปสัมภาษณ์งาน ตำแหน่งเจ้าหน้าที่ตรวจรับ ICT ชุมชน ซึ่งผลสุดท้ายบริษัทก็รับผมเข้าทำงาน  แต่ที่นี่ลำบากเรื่องการเดินทางเพราะผมต้องเดินทางจากบ้านที่อยู่อำเภอบางเสาธง ไปทำงานที่บริษัทซึ่งอยู่ถนนพระราม 9 (ไปรถเมล์+BTS) เรื่องการเดินทางเป็นปัญหาต่อการทำงานที่นี่พอสมควร ผมไปถึงที่ทำงานสายเกือบทุกวัน (เกินเวลาประมาณ 20 นาที) แต่ที่บริษัทก็ไม่เคยตำหนิเลย วันแรกที่ผมไปทำงาน ขากลับผมใจเสียมากอยากจะร้องไห้หลายครั้งเพราะผมไปทำงานวันแรกผมไม่รู้จักใครซักคน ยิ่งเมื่อพี่ๆบางคนรู้ว่าบ้านผมอยู่เคหะบางพลี เขายังช่วยแนะนำให้ผมรีบลาออกเพราะค่าเดินทางมันไม่คุ้มกับเงินเดือน (ค่ารถวันละเกือบ 200 เงินเดือน 9000)  ผมรู้สึกเหนื่อยมากไม่รู้จะทำไงในตอนนั้น  ซึ่งตอนหลังผมก็เริ่มปรับตัวได้เรื่อยๆ ตำแหน่งที่ผมทำในขณะนั้นเป็นตำแหน่งที่ไม่มีการทดลองงาน ทำไปเรื่อยๆ จนกว่าจะหมดจ๊อบ ICT ชุมชน แต่สิ้นเดือนกันยายนผมก็ลาออกจากบริษัท เพราะสิ้นเดือนตุลาคมผมจะต้องย้ายบ้านไปอยู่บางปู ซึ่งผมจะมาทำงานที่เดิมไม่สะดวก ในขณะนั้นมีคนลาออกพร้อมผมอีก 3 คน  ซึ่งก็จากกันด้วยดีหลังจากที่ได้ทำงานที่นี่มา 1 เดือนเศษ (มีต่อครับ) แก้ไขเมื่อ 05 พ.ค. 54 17:37:38 จากคุณ : MuMuBox (MuMuBox) เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 17:36:27

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อ) กลับมาว่างงาน สิ้นเดือนกันยา 53 ถึงสิ้นเดือนมกรา 54 เมื่อครอบครัวผมย้ายบ้านมาแล้ว ช่วงขณะนั้นผมว่างงานตลอด 4 เดือนเต็ม แต่ก็เป็นช่วงที่ทำให้ผมได้มีเวลาหัดขับรถกับคุณพ่ออย่างเต็มที่ ไม่เกิน 2 เดือนผมก็สามารถขับรถได้อย่างคล่องแคล่ว แต่ผมก็อยากหางานทำตลอดเวลา เพราะผมก็ไม่อยากอยู่บ้านว่างๆ  ช่วงหลังปีใหม่ผมก็ไปสมัครงานตามบริษัทที่รับตำแหน่ง IT แต่ก็ไม่มีการเรียกตัว และในขณะนั้นโรงเรียนที่คุณแม่ผมเป็นผู้อำนวยการก็ต้องการรับครูอัตราจ้าง ซึ่งถ้าไม่มีใครมารับตำแหน่ง โรงเรียนจะไม่สามารถเบิกเงินจาก อบจ.ได้   ทำให้คุณแม่มาทาบทามและมาขอร้องให้ผมไปเป็นครูที่โรงเรียนของเขา เมื่อผมรู้ผมจึงไม่สบายใจมากๆ เพราะผมไม่เคยสอนเด็ก และผมต้องไปสอนวิชาที่ไม่ใช่สายที่ผมจบมา ซึ่งแม่ผมก็รู้ถึงความหนักใจของผมเรื่องนี้ แต่เขาก็กล่อมให้ผมลองดูก่อน ถ้าผมจะลาออกเพราะได้งานใหม่เขาก็จะให้ผมไปทุกเมื่อ เรียกว่าไม่มีข้อผูกมัดใดๆเลย แต่ผมก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี เพราะผมกลัว กลัวว่าผมจะกลายเป็นลูกแหง่ติดแม่ และก็กลัวว่าเมื่อผมทำไปเรื่อยๆผมจะขี้เกียจจนไม่อยากไปหางานที่อื่นอีก (มีต่อครับ) จากคุณ : MuMuBox (MuMuBox) เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 17:37:21

ความคิดเห็นที่ 4 เริ่มเป็นครูอัตราจ้าง ต้นเดือนกุมภา 54 ผมได้เข้าทำงานในโรงเรียนของแม่ ซึ่งงานสอนเด็กชั้นประถมศึกษามันก็สอนสบายจริงๆ ไม่ต้องเน้นวิชามากนักและเด็กก็ไม่ดื้อมาก แต่ลึกๆผมก็อยากทำงานที่ตรงกับสายวิชาที่จบมา ยิ่งเห็นเพื่อนบางคนเป็นโปรแกรมเมอร์แล้วก็ยิ่งอยากทำมาก (ทำงานตรงสายในความหมายของผมคือ แค่เป็นครูสอนคอมพิวเตอร์ก็ถือว่าตรงสายแล้วครับ) แต่ผมทำงานที่โรงเรียนคุณแม่ได้เพียงครึ่งเดือนกว่าๆ วันหนึ่งก็มีโทรศัพท์มาจากบริษัทหนึ่งแถวบางนา เชิญผมไปสัมภาษณ์งานตำแหน่งโปรแกรมเมอร์  สัปดาห์ต่อมาผมจึงไปสัมภาษณ์และทำ แบบทดสอบ ซึ่งก็ผ่าน และบริษัทให้ผมเริ่มงานช่วงปลายเดือนกุมภาพันธ์  ทำให้ผมต้องเริ่มงานที่บริษัทโดยที่ไม่ได้ลาที่โรงเรียนคุณแม่เลยซักนิดเดียว  เมื่อคุณแม่ผมเห็นว่าผมได้งานแถวบางนา คุณแม่ผมจึงตัดสินใจว่าจะยังไม่รับใครมาแทนผม เผื่อถ้าใน 3 เดือนผมไม่ผ่านทดลองงานผมจะได้มีอาชีพที่ 2 รองรับ (มีต่อครับ) แก้ไขเมื่อ 05 พ.ค. 54 17:38:38 จากคุณ : MuMuBox (MuMuBox) เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 17:38:17

ความคิดเห็นที่ 5 เริ่มงานตำแหน่งโปรแกรมเมอร์แค่ 12 วัน วันที่ 21 ก.พ.54 ผมได้เริ่มงานวันแรกในบริษัทที่อยู่ย่านบางนา  เป็นบริษัทที่รับเขียนโปรแกรมบริหารคลังสินค้า เขียนโดยใช้ภาษา C#  ใหม่ๆผมไม่สามารถเขียนโปรแกรมได้เองต้องให้พี่ๆสอนทีละนิดทีละหน่อย   แต่เมื่อได้มาทำงานที่นี่ สิ่งที่ผมรู้สึกก็คือเวลาส่วนตัวน้อยลง เพราะทำงานวันละ 8 ชั่วโมงและทำเสาร์เว้นเสาร์  และผมก็รู้สึกว่าความฝันที่ผมจะเชี่ยวชาญการเขียนโปรแกรมคลังสินค้ามันอยู่สูงมาก สูงเกินกว่าที่ผมจะเอื้อม  แต่ผมก็ยังเรียนรู้งานต่อไปแต่ก็ไม่มากนัก ในช่วงทดลองงานผมได้ลากิจไป 1 วัน เพราะต้องไปงานแต่งงานที่สระแก้ว ซึ่งผจก.ก็ให้ผมลา แต่ก็พูดมาเหมือนกันว่าที่จริงลาไม่ได้ (วันที่ผมลาตรงกับวันเสาร์ที่ต้องมาทำงาน) หลังจากนั้นในสัปดาห์ต่อมา ผมก็มาทำงานต่อ วันนั้นทั้งวันผมหัดทำโปรแกรมต่อแต่ก็ทำไม่มาก เวลาส่วนใหญ่หมดไปกับการลองใช้โปรแกรมคลังสินค้าเพราะผมจะศึกษาการไหลของข้อมูล ขณะนั้นผมก็กังวลบางอย่าง รู้สึกว่ามาทำงาน 2 อาทิตย์กว่าๆผมยังไม่ได้มีส่วนช่วยทำโปรแกรมเลย แต่วันนั้นผมก็ยังคุยกับพี่ๆในห้องดีอยู่ แต่เย็นนั้นผมก็ได้รับข่าวร้าย เพราะอยู่ดีๆจนท.ฝ่ายบุคคลก็โทรมาบอกว่า “คุณ ..หรือเปล่าคะ  พี่จะโทรมาบอกว่าน้องไม่ผ่านทดลองงานค่ะ พรุ่งนี้ไม่ต้องมาทำแล้วนะคะ” ผมฟังแล้วผมก็ช็อคเล็กน้อย ดีใจครึ่งและเสียใจครึ่ง ผมพยายามถามเหตุผลที่ผมไม่ผ่านโปรแต่เขาก็ไม่ยอมบอก บอกแค่เพียงว่าผู้ใหญ่ประเมินไปเรื่อยๆแล้วก็ลงความเห็นว่าไม่ผ่าน สรุปคือผมก็ไม่รู้ว่าผมผิดอะไร (มีต่อครับ) จากคุณ : MuMuBox (MuMuBox) เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 17:43:42

ความคิดเห็นที่ 6 กลับมาเป็นครูที่เดิม เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ผมกลับมาเป็นครูที่โรงเรียนแม่ สิ่งที่ดีคือมีเวลาว่างมากขึ้น และช่วงนั้นเป็นช่วงปิดเทอมด้วย แต่สิ่งที่ผมเสียใจก็คือ ผมก็ยังไม่ได้ทำงานที่เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์เลย  ได้ทำยังไม่ถึงเสี้ยวหนึ่งผมก็ตกสวรรค์ลงมา ที่สำคัญคือที่ผมไปทำมา 12 วัน มี 6 วันที่ผมทำฟรีไม่ได้เงินเลยด้วย และผมก็รู้สึกฝังใจเรื่องการทำงานบริษัท ผมกลัวจะเจอแบบนี้อีก  ช่วงนี้ผมจึงยังไม่หางานใหม่ขอทำที่โรงเรียนของแม่ก่อน ขอเป็นคนที่มีความทุกข์เรื่องการทำงานแบบนี้ เพราะผมไม่อยากเปลี่ยนงานบ่อยๆ อีกไม่ถึงครึ่งเดือนก็จะเปิดเทอมแล้ว  ผมก็ยังไม่หายคิดมาก เพราะความที่อยากทำงานเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ตลอดเวลา (เป็นครูสอนคอมพิวเตอร์ก็อยากเป็น) ผมไม่แน่ใจว่าเมื่อผมอายุประมาณ 25 ผมจะกลับไปทำงานบริษัทได้อีกหรือเปล่า  แล้วถ้าทำแล้วผมจะเจอการไม่ผ่านโปรกลางคันแบบนี้อีกหรือเปล่า  สรุปคือทุกวันนี้ผมก็ยังฝังใจเรื่องนี้อยู่   ปมด้อยของผมมี 2 เรื่อง คือการที่ผมต้องเปลี่ยนชื่อ  ทำให้ผมไม่อยากเสนอตัวเองในเรื่องต่างๆ เพราะผมไม่อยากใช้ชื่อสกุลใหม่ในการทำกิจกรรมต่างๆ (ไม่ยอมรับตัวเอง) และปมด้อยอีกเรื่องก็คือการที่ถูกออกจากงานทั้งที่ยังไม่ถึง 3 เดือน เป็นสิ่งที่ฝังใจตลอดเลยครับ มีใครที่ชีวิตการทำงานเป็นเหมือนผม หรือมากกว่าผม ขอกำลังใจจากทุกคน หรือแชร์ประสบการณ์กันนะครับ จากคุณ : MuMuBox (MuMuBox) เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 17:44:51

ความคิดเห็นที่ 7 ...ไม่ทราบจะให้กำลังใจอย่างไรครับเพราะถ้าผมเป็นหัวหน้าผมก็ไม่ให้ผ่านเหมือนกันครับ เหตุผลเพราะ จขกท. ไม่มีความกระตือรือร้นที่จะค้นคว้าหาความรู้ครับ การศึกษา Flow มันกว้างเกินไปครับ คุณไม่ได้ทำงานที่ได้รับมอบหมายให้ทันในเวลาที่กำหนดครับ...อีกอย่าง จขกท. เงียบเกินไปครับถ้าติดปัญหาอะไรต้องรีบบอกทันทีครับไม่ใช่อมพะนำไว้คนเดียวครับ เก็บเอาชื่อ-นามสกุลใหม่ของคุณไปทำงานกับครอบครัวต่อเถิดครับ ด้วยความเคารพครับ แก้ไขเมื่อ 05 พ.ค. 54 18:03:14 จากคุณ : ผ่านมา-ผ่านไป (Come N Go) เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 18:01:57

ความคิดเห็นที่ 8 พี่ครับ ถามหน่อยจบมาจากไหนหรือครับพี่ จากคุณ : ลองดู เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 18:13:52 A:116.58.231.242 X: TicketID:008482

ความคิดเห็นที่ 9 ความฝันกับความจริงมันไม่เหมือนกันนะคะ เราไปเรียน เราตั้งใจ เราท่องได้ว่าตำราสอนอะไร เราเข้าใจบทเรียนที่ครูสอน แต่เวลาไปทำงานเราเจอกับคนค่ะ คนจริงๆ นะคะ ถึงตอนนั้นต้องใช้ทั้งบทนอกบทในค่ะ การเข้าหาคน การเข้ากับคน การคุยกับคน การวางตัว ซึ่งบางครั้งเกียรตินิยมก็ไม่ได้ช่วยอะไร คุณอาจจะเก่งตำรา แต่ทำงาน(กับคน)ไม่เก่งก็ได้ค่ะ เรื่องนี้คุณต้องลองพิจารณาเอง ส่วนชื่อ การเปลี่ยนชื่อ ไม่ได้ทำให้ตัวตนของเราเปลี่ยนหรอกค่ะ เรายังเป็นเราเหมือนเดิม คุณโชคดีนะที่มีแม่คอยซัพพอร์ท ยังมีงานให้ทำในครอบครัว อันที่จริงการเดินทางไกลไม่น่าใช่ปัญหา ทำไมไม่เช่าห้องใกล้ๆ ที่ทำงานล่ะคะ ราคาไม่ต้องแพงมาก พออยู่ได้ ไม่ต้องเหนื่อยขึ้นรถลงเรือ การไม่ผ่านงานมันคือโอกาสให้เราพิจารณาตัวเองนะคะ ถ้าคุณหาเจอ แก้ไขข้อด้อยคุณได้ ถ้าคุณพร้อม บริษัทที่ไหนจะกล้าปฏิเสธคุณละคะ จากคุณ : ทิโมธี เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 18:35:55

ความคิดเห็นที่ 10 สวัสดีค่ะ ...พี่ขอเป็นกำลังใจให้น้องนะคะ... ขอให้ จข.กท. ใช้วิกฤติให้เป็นโอกาส ..ใช้ประสบการณ์เป็นบทเรียน.. เรื่องชื่อ-นามสกุลนั้น ไม่สำคัญเท่ากับตัวของเราเองหรอกค่ะ ขอให้พยายามตั้งสติ เรียนรู้และพัฒนาตัวเองให้ดีกว่าเดิม.. เมื่อถึงเวลาทำงาน ก็ขอให้มีความกระตือรือร้น...สนใจใฝ่รู้.. ที่สำคัญคือ...มีความตั้งใจมุ่งมั่นทำหน้าที่ปัจจุบันนั้นให้ดีที่สุดค่ะ จากคุณ : Sandy ^_^ (Zand) เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 19:23:05

ความคิดเห็นที่ 11 สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ จขกท. ค่ะ คนเราเกิดมาย่อมพบเจออุปสรรคเป็นธรรมดาค่ะ อยู่ที่เราจะอยู่กับมันอย่างไร และจะแก้ไขอย่างไร ขอจงมีความอดทน เข้มแข็ง แล้วทุกอย่างจะผ่านไปได้ จากคุณ : You Much เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 20:15:15

ความคิดเห็นที่ 12 เราก็เคยไม่ผ่านการทดลองงานเหมือนกันค่ะ ทำไปแค่เดือนเดียวเอง อารมณ์ตอนนั้นเสียใจมาก ร้องไห้เหมือนกัน เพราะเหตุผลที่เขาให้เราไม่ผ่าน คืออะไรรู้มั้ยคะ เขาบอกว่าเราไม่ขยัน ไม่ช่วยย้ายโต๊ะที่ทำงาน แล้วเราเพิ่งจบมา เพิ่งทำงานที่แรก เราจะต้องย้ายยังไงทำยังไง เดือนแรก ยังไม่คุ้นกะใคร โอ้ยจะบ้า แต่โชคดีที่มีที่ๆ ดีกว่า เรียกให้เป็นพาร์ททาร์ม ทำต่อกันเลยซึ่งเป็นงานที่สนุก ชอบมากๆ มีแต่คนนิสัยดี อีกไม่กี่เดือนเขาก็บรรจุให้เรา พี่เขาบอกว่า เราดีมาก ดีจนไม่มีที่ติ เรายังจำฝังใจอยู่เลย เรารักที่นี่มากๆ บริษัทก็ใหญ่โตกว่าที่แรกด้วยซ้ำ ดังนั้น จึงขอให้กำลังใจกับจขกท.นะคะ เป็นตัวของตัวเอง ตั้งใจศึกษา ขยัน ทำให้ดีที่สุด เราย่อมรู้ตัวเราเองว่าดียังไง ไม่ดียังไง อย่าให้สิ่งที่คนอื่นตัดสินมาทำให้รู้สึกท้อแท้ เอามาพัฒนาค่ะ เพื่อเป็นพลัง เราเชื่อว่าที่ต่อไปที่คุณจะได้ทำนั้น คุณต้องชอบแน่ๆ และต้องอยู่อีกนานเลยล่ะ สู้ๆ นะคะ จากคุณ : MaGicPlus เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 22:20:03

ความคิดเห็นที่ 13 หนทางยังอีกยาวไกล ยังมีหนักๆโหดๆกว่านี้ อีก อย่าเพิ่งท้อหละครับ จากคุณ : กัมมันตระ เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 22:22:10

ความคิดเห็นที่ 14 - จขกท.ยังขาดการวิเคราะห์ตนเองและผลงานของตนเองที่ผ่านมา   อย่างตรงๆด้วยความกล้าแบบคนนอกมองตัวเรา   ลองมองแบบสมมุติว่าเราเป็นนายจ้างแล้วจ้างคนอย่างเราดู..อาจเห็นสิ่งที่ต้องปรับปรุงออกมาได้   ตัวเองย่อมรู้จักตัวเองดีที่สุด  อยู่ที่จะกล้ารู้จักตัวเองหรือยัง   และที่สำคัญคือ..อย่าสงสารตัวเองเกินพอดี..และอย่าโทษตัวเองเกินเหตุด้วยเช่นกัน จากคุณ : PKCHU เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 22:56:06

ความคิดเห็นที่ 15 เรื่องจิ๊บจ๊อยมากเลยอ่ะน้องเอ๋ย การทำงานเราไม่จำเป็นต้องตรงสายงานก็ได้นะคะ ทุกอย่างที่ผ่านมาในชีวิตขอให้ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ดีทั้งหมด เข้าใจบริษัทว่าเขาไม่มีเวลาให้ทดลองมากนัก ต้องการคนที่เข้ามาแล้วเขียนได้เลย ดังนั้นน้องถนัดเขียนโปรแกรมภาษาอะไรล่ะ ถ้าได้บริษัทที่เราถนัดจะง่ายกว่าไหม สมัครไปเรื่อยๆ ค่ะ อย่าท้อ ไม่ต้องไปฝังใจอะไรทั้งนั้น ไม่เหมาะก็ออก ถือเป็นประสบการณ์ค่ะ แล้วนำมาพิจารณาว่าตัวเราเหมาะกับทางนี้จริงหรือไม่ ถ้าไม่เหมาะจริงๆ เราก็ไปทางอื่น หรือเรียนโทมันซะเลย อาจจะประสบความสำเร็จได้มากกว่าก็ได้ค่ะ เคยทำงานราชการมาค่ะและมีน้องๆ โปรแกรมเมอร์โดยตรงจบจาก ม.รัฐ เกียรตินิยมอันดับหนึ่งด้วยค่ะ เค้าก็ไม่ได้เขียนโปรแกรมเก่งกาจอะไร จะเป็นบางคนเท่านั้นที่มีพรสวรรค์เขียนได้ดี บางทีไม่มีเกียรตินิยมห้อยท้ายก็เขียนเก่งกว่า มันขึ้นกับพรสวรรค์พรแสวงและประสบการณ์ด้วยนะ ดังนั้นการที่เราได้ผ่านการทำงานแล้ว ลองประเมินตัวเองดูค่ะ ว่าเราประมาณไหน ถ้าไม่ตรงสายงาน เราก็ทำงานอื่นก็ได้ค่ะ หรือลองไปสมัครเป็นฝ่าย support ของบริษัทดู คือจะเป็นแผนกที่เรียนรู้การทำงานของระบบโปรแกรมแล้วแนะนำแก้ไขปัญหาเกี่ยวกับการใช้งานให้กับลูกค้า ช่วงระหว่างนั้นก็ใช้เวลาเรียนรู้การเขียนโปรแกรมไป วันหนึ่งเขียนเก่งแล้วถ้าบริษัทเค้ารู้ก็อาจจะให้ย้ายไปอยู่แผนกโปรแกรมเมอร์ก็เคยเห็นมาแล้วนะ นอกจากนี้อยากจะแนะนำว่าอย่าเกี่ยงงานค่ะ อะไรมีทำคว้าไว้ก่อนอย่าคิดมาก ชีวิตมีอะไรต้องสู้กว่านี้เยอะ ช่วงนี้ก็อย่าอายเพื่อน ถ้าเพื่อนทำที่ไหนลองติดต่อเพื่อนดูบ้าง เผื่อที่ไหนขาดคนก็บอกเพื่อนไปว่าช่วยแนะนำให้ไปสมัครด้วย หรือเป็นงานอื่นค้าขาย หรืออย่างอื่นที่สุจริตทำแล้วได้เงิน ประสบความสำเร็จ ไม่ตรงสายงานก็มีเห็นเกลื่อนไปค่ะ แล้วก็ดูๆ งานราชการไว้บ้างที่ไหนเปิดก็ไปสมัคร งานราชการด้านไอทีส่วนใหญ่ก็จ้างบริษัท จะมีเขียนเว็บหรือโปรแกรมเล็กๆ ส่วนโปรแกรมใหญ่ๆ เราจะเป็นคนควบคุมประสานงานกับบริษัท ทำเอกสารงบประมาณด้านไอที ก็จะเบากว่าโปรแกรมเมอร์โดยตรงตามบริษัทเอกชนค่ะ อย่าไปคิดว่ามันบัดซบค่ะ มันเป็นเรื่องธรรมด๊าธรรมดาของชีวิตมากเลย ผ่านแล้วผ่านไปไม่ต้องไปฝังใจอะไรค่ะ ที่ใหม่ก็ไม่เหมือนที่เดิม คงมีสักที่ที่สร้างมาเพื่อเรา ส่วนชื่อที่เปลี่ยนต้องยอมรับให้ชินให้มั่นใจค่ะ เราต้องภาคภูมิใจในตัวเองเสมอ ถึงจะไปแข่งขันต่อสู้กับชีวิตข้างนอกได้ ชีวิตคนเราลิขิตไว้แล้วค่ะ ทำให้ดีที่สุดในแต่ละวัน ถ้าไม่ได้ก็ยังดีมีงานทำ ยังสอนเด็กทำประโยชน์ให้สังคมได้ ยังมีพ่อมีแม่คอยดูแลช่วยเหลือ มีอีกหลายคนที่ต้องกู้เรียน ต้องมีภาระบัดซบกว่านี้อีกร้อยเท่าเค้ายังสู้เลยค่ะ  สู้ๆ ค่ะ จากคุณ : เพนกวินสีเงิน เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 23:05:52

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณทุกๆคนที่แสดงความเห็นครับ และขอให้รายละเอียดเพิ่มเติมครับ @ทิโมธี  ตอนที่ผมไปทำงานแล้วต้องเดินทางไกล นั่นผมลาออกตั้งแต่สิ้นเดือนกันยายนปีที่แล้วแล้วครับ เพราะขณะนั้นผมขับรถยนต์ไม่เป็นเลยครับ ยังไม่มีใครสอน ซึ่งพอผมลาออกจากบริษัทนั้นแล้ว ช่วงที่ผมว่างงาน คุณพ่อก็ว่างด้วยเพราะเพิ่งเกษียณอายุราชการก่อนกำหนด ก็เลยได้หัดขับรถกับคุณพ่อครับ และเหตุที่ผมไม่เช่าห้องเพราะตอนนั้นรู้อยู่เต็มอกว่าทำงานได้แค่ 1 เดือนเศษเท่านั้น จะย้ายบ้านเมื่อไหร่ก็ต้องลาออกจากที่นั่นครับ @Sandy ^_^ (Zand) , PKCHU , กัมมันตระ , You Much , MaGicPlus ขอบคุณสำหรับคำแนะนำที่โพสไว้ครับ @เพนกวินสีเงิน  ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับ ที่จริงอาชีพที่ผมอยากทำที่ว่าตรงสายงาน ผมก็ไม่ได้หมายความแค่โปรแกรมเมอร์อย่างเดียว เพราะผมรู้ว่าบางครั้งโปรแกรมเมอร์ก็อาจจะหนักไปในความรู้สึกของผม ถ้าวันหนึ่งผมได้ทำอาชีพที่เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ทางใดทางหนึ่ง (เช่นครูสอนคอมพิวเตอร์) แบบนี้ผมก็ถือว่าได้ทำตรงสายงานแล้วครับ หรือตำแหน่ง Support ผมก็เล็งหามาตลอดแต่ก็ยังไม่เจอเหมือนกันครับ และตอนนั้นที่ผมไม่อยากทำงานที่โรงเรียนของคุณแม่ก็เป็นเพราะอย่างนี้ครับ -  แม่เป็นผอ.ส่วนลูกเป็นครู ไม่อยากให้คนอื่นมองว่าผมมีอภิสิทธิ์ต่างๆ เวลาผิดพลาดแล้วว่ากันไม่ได้เพราะเป็นแม่ลูก -  ใจผมตอนนั้นอยากทำอาชีพที่ดูตื่นเต้นกว่าอยู่โรงเรียนประถมซึ่งมันดูไม่ค่อยมีอะไร มันเหมือนเป็นอาชีพที่ไม่คุ้มกับที่เรียนมา (ตอนนั้นผมคิดแบบนี้จริงๆ) เพราะรู้อยู่เต็มอกว่าถ้าไปทำก็ไม่ได้สอนวิชาคอมพิวเตอร์เลยแม้แต่นิดเดียว เพราะครูคอมพิวเตอร์มีอยู่แล้ว ทั้ง 2 ข้อนั้นแม่ผมก็เข้าใจปัญหาของผมดี เขาพูดกับผมตลอดเวลาว่าเมื่อไหร่ที่ได้งานใหม่เขาก็จะให้ไป ไม่มีผูกมัดเลย เพราะที่เขาเอาผมมาเป็นเพื่อรักษาตำแหน่งไว้ และเพื่อให้โรงเรียนสามารถเบิกเงินค่าจ้างจาก อบจ.ได้ สุดท้ายผมขอขอบคุณทุกคนอีกครั้งนึงครับที่แสดงความเห็น จากคุณ : MuMuBox (MuMuBox) เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 54 01:03:30

ความคิดเห็นที่ 17 มั่นใจในตัวเองหน่อยครับ ทุกคนเกิดมาใช่ว่าจะเก่งเลย เหมือนตอนคุณไปเรียนวันแรกก็ไม่เป็นอะไรเลย เรียนบ่อยๆทำบ่อยๆนานๆเข้าก็ชำนาญเอง เหมือนการทำงานนั่นแหละครับ สู้นะครับ จากคุณ : สะบัดช่อ เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 54 09:14:24 A:10.2.10.56 X:119.46.164.211 TicketID:233214

ความคิดเห็นที่ 18 มันมีปัญหาอะไรในการเปลี่ยนชื่อ สกุล ตามพ่อแม่ครับ ผมไม่เข้าใจ เรื่องงาน ไม่ผ่านตรงนี้ ก็ไปสมัครที่อื่นสิครับ มันไม่มีอะไรง่ายหรอกครับ จากคุณ : แสนสุขสมนั่งชมวิหค เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 54 11:06:02

ความคิดเห็นที่ 19 เราจบปีเดียวกับ จขกท ไม่ได้เรียนดีเด่อะไร สมัครงานมาก็เยอะ สัมภาษณ์มาก็แยะ ทำงานไม่ได้ ทำไม่ถูก ทำไม่เป็น ถูกด่าก็บ่อย ร้องไห้ก็บ่อย แต่เราก็ยังอดทนทำหน้าที่นี้ต่อไปค่ะ ซักวันเราจะเก่งกว่านี้ให้ได้ค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ เคารพตัวเองมากๆ มั่นใจในตัวเองเยอะๆค่ะ ปล.จบคอม และได้เกียรตินิยมอันดับ2 เหมือน จขกท แต่พอทำงานจริง เกียรตินิยม หรือจบจากที่ไหนมันวัดอะไรกันไม่ได้เลยค่ะ สู้ๆ นะคะ เพราะเราก็เคยท้อเหมือนกัน จากคุณ : FallZero เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 54 14:41:44

ความคิดเห็นที่ 20 มั่นใจในตัวเอง มั่นใจในศักยภาพ แสดงมันออกมาให้ใครๆเห็น แข็งแกร่งแต่อย่าแข็งกร้าว อย่า agressive เด็ดขาด ไม่งั้นคุณจะกระเด็นเร็วยิ่งกว่างานไม่สำเร็จ ไม่เข้าใจให้รีบถามอย่าเก็บอมพะนำกลัวเค้าว่าหาว่าโง่ ถามว่าพี่ครับผมอาจต้องรบกวนพี่บ่อยๆหน่อยนะครับในช่วงนี้แต่ผมจะพยายาม คุณว่าคุณจะพยายามแต่คุณอาจไม่ได้แสดงมันออกมาให้ใครเห็น ส่วนมากเวลาหัวหน้าจะไม่ให้ผ่านงาน หัวหน้ามักถามจากรุ่นพี่ที่เทรนคุณเนี่ยแหละค่ะ ว่าเด็กคนนี้เป็นยังไง มีแววมั้ย ถ้าคำตอบคือไม่ไหวพี่เข็ยไม่ไหวแน่ๆ ผลสรุปคือ ให้ออกไปเถอะ พี่ทำงานมา 10กว่าปีแล้ว ต้องประเมินน้องก็เยอะ เวลาพี่ดูน้องๆพี่ก็ต้องดูให้รอบด้านค่ะ ตอนนี้นะคะ น้องต้องตัดความกังวลหยุมหยิมนั่นออกไปจากใจก่อน มันจิ๊บจ๊อยมากน้องไม่ควรให้มันมาวุ่นวายในหัวอยู่ เริ่มใหม่ คราวนี้เอาชนะมันให้ได้ อย่าดูถูกตัวเอง อ้อ ทุกคนอยากทำงานที่ร่ำเรียนมาทั้งนั้นแต่ไม่เยอะนักหรอกค่ะที่จะได้อย่างที่ฝัน คุณลองเรียนรู้งานส่วนอื่นๆ อย่าเพิ่งคิดไปก่อนว่าทำไม่ได้ ทำไม่สนุก เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : พลูโต_มาดริด เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 54 15:37:05

ความคิดเห็นที่ 21 จากประสบการณ์ครับ คอมธุระกิจ เป็นสายที่ไม่มีความชัดเจนอย่างยิ่งในการเรียน จะออกแนว กํ่าๆกึ่ง จะมาแนวโปรแกรมเมอร์ก็ไม่สุด สู้พวกสายวิทคอม ไม่ได้ จะไปสาย ธุระกิจ ก็สู้พวกบริหารธุระกิจไม่ได้ หางานยากครับ เพื่อนผมส่วนใหญ่ ไปเป็นครู เวิคสุดครับ จากคุณ : เนเน่ (annay) เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 54 16:32:21

ความคิดเห็นที่ 22 คนประสบความสำเร็จกับคนล้มเหลวมันต่างกันตรงแค่ ความพยายาม เท่านั้นครับ คุณยังมีความพยายามต่องานที่ได้รับมอบหมายน้อยไปนิด ตั้งแง่กลัวมันตั้งแต่ยังไม่ได้เจออุปสรรค การทำงานสำคัญที่สุด คือความอดทนและพยายามนั่นแหละ สู้ๆนะครับ โฟกัสไปที่งานก่อน สามปีแรกอย่าไปหวังว่า งานจะให้อะไรเรา ให้คิดว่าเราจะใส่ให้งานได้เต็มที่เท่าไหร่ แล้วคอยดูผลที่ได้ในอนาคต จากคุณ : ผู้ชายธาตุลม เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 54 18:11:07

ความคิดเห็นที่ 23 คอมธุรกิจ นี่เป็นโปรแกรมเมอร์เหรอคะ เราว่ามันเรียนแค่โปรแกรมพื้นๆไม่ใช่เหรอคะ โปรแกรมเมอร์ มันต้องเรียน วิทยาการคอมพิวเตอร์ ไม่ใช่เหรอคะ หรือเราเข้าใจผิดไป แต่เราว่าคุณก็คงต้องพยายามอีกหน่อย ส่วน aacp นั่นเขาเอาไปขายประกัน ถ้าไม่อยากขายประกัน ก็ไม่ต้องไปสัมภาษณ์หรอกค่ะ จากคุณ : nong_ao เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 54 17:44:33

ความคิดเห็นที่ 24 ป้าว่าหนูเครียดนะ รีแลกซ์ลูก ชีวิตยังอีกยาวไกล เยอะแยะไปที่กว่าจะหาตัวเองเจอปาไปสามสิบสี่สิบโน่น ..ค่อย ๆคิด อย่าวน อย่ากดดันตัวเองมากนัก ภาระยังไม่มียิ่งสบาย มีเวลาเดินผิดเดินถูก สักกี่คนเชียวที่ชีวิตจะเป็นไปตามแผนเป๊ะๆๆ เป็นคนส่วนใหญ่ที่มีความสุขกับการผิดพลาดดีกว่านะลูกนะ ^^ จากคุณ : จขคห. เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 54 20:55:28 A:182.52.1.81 X: TicketID:111460

ความคิดเห็นที่ 25 ผมอ่านแล้ว อยากร้องไห้ หลายอย่างคล้ายๆกับผมเลย   คิดว่าน่าจะ รหัส 49 เหมือนกันนะ ตอนนี้ก็เพิ่งได้งานที่ใหม่  กลัวไม่ผ่านโปรเหมือนกัน เขาติผมมาเยอะมาก แต่ก็จะพยายามทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ สงสัยวันหลังผมก็ต้องเอาเรื่องของผมมาเล่าสู่กันฟังบ้างแล้ว จากคุณ : เปลี่ยนยังไง เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 54 13:52:34