ความคิดเห็นที่ 1 เราเข้าใจน้องนะคะ... ว่าเค้ารู้สึกแย่  แต่เพียงแค่อยากให้เค้าปล่อยวางความรู้สึกนั้นได้แล้ว อยากให้เค้ามองอนาคตต่อจากนี้  ที่ครอบครัวเราไม่เคยมีความสุขเลย ไม่อยากให้เค้าจมกับความรู้สึกนั้น  อยากให้เค้าให้อภัยแม่ รู้ว่ามันค่อนข้างยากนะคะ  แต่.... แม่ยังไงก็คือแม่ ค่ะ... ปล. แม่เราเค้ารู้นะคะว่าเค้าทำผิดกับน้องเรา เค้ารู้แล้วก็พยายามทำให้มันดีขึ้นแล้วค่ะ จากคุณ : จขกท. (A_WITCH) เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 00:37:23

ความคิดเห็นที่ 2 มันพูดยากนะคะคุณ...คุณมองในมุมคุณว่าแม่ยังไงก็คือ "แม่" ทำไมให้อภัยกันไม่ได้ แล้วถ้าน้องคุณมองในมุมเขาล่ะคะว่า เขาก็ "ลูก" เหมือนกันทำไมปฎิบัติต่างกับคุณจัง คุณมองในมุมของคนที่มีแต่ได้มาตลอดทุกอย่าง แต่น้องคุณเขาอยู่ตรงกันข้าม เพราะฉะนั้นมุมมอง ความคิดย่อมต่างกันค่ะ... อย่าเพิ่งเอาคำว่า พ่อแม่ มีบุญคุณต้องตอบแทน ต้องยอม ต้องเชื่อฟัง ตัดประเด็นนี้ไปก่อน จิตใจคนเรา ความคิดคนเรามันห้ามกันไมได้ มันไม่ใช่ตำราที่จะคัดลอกกันมาเป๊ะ ๆ ทุกคนย่อมมีความรู้สึกด้วยกันทั้งนั้น เหมือนปาลูกปิงปองลงพื้นนะคะ ปามันแรงเท่าไหร่ มันก็เด้งกลับมาแรงเท่านั้น...บางทีแรงมันก็เกินกว่าเราจะคว้าไว้ทัน "น้องโดนทุกอย่าง ทุบตี เตะถีบ ด่าทอ ไล่ให้ไปตาย ก็มี"....นี่คือสาเหตุ "เป็นคนไม่ใส่ใจอะไร บอกให้ทำอะไรก็ทำแต่จะช้า"....นี่คือผล ญาติเรามีอย่างนี้เลย พ่อแม่ด่า ๆๆๆ ทุกวัน ด่า ๆ ตี ๆ จนกลายเป็นคนช้า ทำอะไรคิดเองแทบจะไม่ได้ เพราะอะไรรู้มั้ยคะ เพราะกลัวว่าทำไปแล้วจะผิด จะพลาด จะโดนด่า ทุบตีอีก เขาถึงไม่กล้าตัดสินใจเองเลย เพราะทำอะไรไปก็ไม่ดี ทำอะไรไปก็โดนด่า ทำอะไรไปพ่อแม่ก็ไม่เคยเห็นว่าดี ทำดีเสมอตัวนั่นล่ะค่ะ ตอนนี้ที่ทำได้คือให้ความรักเขามาก ๆ ฟังในความคิดเห็นเขา ถ้าอะไรผิด อย่าด่าแต่เตือน และเสนอแนวทางที่คิดว่าจะเป็นประโยชน์กับเขาค่ะ แต่อย่าไปดูถูกความคิดความอ่านเขาเด็ดขาด เพราะเขาอาจจะเป็นคนขาดความมั่นใจในตัวเองอยู่ลึก ๆ โดยเฉพาะกับพ่อแม่ค่ะ เพราะเรื่องราวในอดีต แล้วถ้าเขาอยากได้อะไร...คุณก็ให้น้องได้ก่อนบ้าง เราว่ามันก็ไม่เสียหายนะคะ เพราะคุณเองก็ได้ก่อนน้องมาทั้งชีวิตแล้ว เราว่าเรื่องแค่นี้มันไม่น่ายากเกินไปใช่ไหมคะ ลองดูนะคะ...อย่าคาดหวัง อย่ากดดันเขา เพราะพ่อแม่คุณก็อาจจะไม่เคยให้ในสิ่งที่เขาหวัง เราเชื่อว่าครั้งหนึ่งเขาก็เคยคาดหวังให้พ่อแม่รักและเห็นความสำคัญของเขาเหมือนกัน...แต่เขาก็ไม่เคยสมหวัง จากคุณ : Blue Syrup เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 00:56:07

ความคิดเห็นที่ 3 มันเจ็บปวด และ ขมขื่นมาก กับความรู้สึกที่พ่อแม่ไม่รัก ฉันเคยอยากจะตาย ตั้งแต่อายุไม่ถึง 10 ขวบ ด้วยความเชื่อว่า วิญาณมีจริง ฉันจะเป็นวิญญาณมาดูว่า พ่อกับแม่จะรู้สึกยังไงถ้าฉันตาย จากคุณ : ไม่อยากพูดมาก เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 01:11:31 A:91.57.116.207 X: TicketID:318780

ความคิดเห็นที่ 4 มันคือปมที่ไม่มีวันหายและไม่มีวันลืมค่ะ เรามีน้องชายคนนึงได้ทุกอย่างที่เขาอยากจะ ได้ งานวันเกิด มีคนขับรถไปส่งโรงเรียน กินอยุ่ร่วมโต๊ะกับพ่อแม่ ไม่เคยต้องมาวิตกว่า จะเอาเงินที่ไหนใช้ ได้ได้อะไรก็ได้ ในขณะที่เราได้เงินเป็นรายอาทิตย์ เท่าไหร่ก็เท่านั้นไม่มีได้เพิ่มอีก คุณเคยไหมที่ต้อง ยอมอดข้าว เพื่อจะได้มีเงินทำรายงานกลุ่ม เคยไหมที่มื้อกลางวัน น้องชายมีเงินซื้อข้าว กิน หรือของอร่อยกินเท่าไรห่ก็ได้ ในขณะที่เราต้องอด เพราะเดี๋ยวไม่มีเงินพอจะทำ อย้่างอื่น ในขณะที่น้องชายมีงานวันเกิืดสนุกสนานพ่อแม่ร่วมอวยพรเชิยคนมากมาย เรามีแค่เค๊ก อันละ 2 บาท กับการนั่งเหงาๆอวยพรให้ตนเอง น้องชายมีห้องนอนแสนสบาย แต่เรานอนบ้านเล็กอีกหลังเป้นเรือนคนใช้ จะดีหน่อยก็ ตรงเป็นห้องส่วนตัว มีแอร์ มีโทรทัศน์เล็กๆ ให้ดู 1 เครื่อง น้องคุณพูดถูกแล้วค่ะ คุณไม่มีวันเข้าใจเขาหรอก ไม่มีวันที่จะได้ร่วมรับรู้ความเจ็บ ปวดที่เขาต้องได้รับจากคนที่เรียกตัวเองว่าแม่ เพราะคุณได้รับความรักอย่างมากมาย จากแม่ซึ่งเขาไม่เคยได้ คุณได้รับความรักจากแม่เสียจนคุรมองว่าคุณอภัยให้แม่ได้ แต่กับคนที่ไม่เคยนรุ้สึกว่าได้ รับความรักเลย แล้วจะให้เขารุ้สึกให้อภัย...นี่แหละค่ะที่น้องคุณบอกว่าคุณไม่มีวันเข้าใจ ถามว่าตอนนี้คุณเคยให้อะไรน้องคุณมากหรือยัง หรือแสดงออกว่ารักเขาบ้างหรือยัง สำหรับเรา เดินหันหลังให้กับครอบครัวตัวเองมานานนักหนาแล้วค่ะ และคงไม่คิดจะกลับ ไปอีก ไม่โกรธแม่แล้วค่ะ แต่ไม่ลืม นึกถึงขึ้นมาทีไร มันก็คือความเจ้บปวดที่แม้จะไม่ มากขึ้น แต่จะไม่มีวันน้อยลง...ตลอดชีวิต จากคุณ : บลูดานูป เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 01:40:55

ความคิดเห็นที่ 5 แล้วยิ่งการที่คุณมาเรียกร้องให้น้องคุณสำนึกรักกตัญญูตอบแม่แบบนี้ ขอบอกว่า มันยิ่งสร้างความกดดันและเคียดแค้นให้กับน้องคุณมากขึ้นนะ ขอบอก คุณเป็นผู้ได้มาตลอด คุณไม่มีสิทธิ์จะมาพูดอะไรทั้งนั้นค่ะ คนที่ต้องพูดคือ คนเป็นพ่อเป็นแม่เองเท่านั้น หรือคิดว่า เป็นพ่อเป็นแม่แล้วยิ่งใหญ่ผิดไม่เป็น ขอโทษลูกไม่ได้ ฉันเข้าใจน้องคุณดี เพราะฉันก็ตอกกลับพี่ฉันไปเหมือนกัน ว่าเธอไม่เคยโดนอย่างฉัน เธอจะเข้าใจฉันได้อย่างไร เธอรักเธอเทิดทูนพ่อแม่ก็เพราะเธอได้รับจากพ่อแม่มาเต็มที่ ในความทรงจำเธอมีแต่สิ่งดีๆ ตรงข้ามกับฉันทุกอย่าง แต่วันนี้มาบอกให้ฉันรักและกตัญญูพ่อแม่แบบเธอ ไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอ จากคุณ : เจ็บและจำจนตาย เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 02:18:49 A:91.57.116.207 X: TicketID:318780

ความคิดเห็นที่ 6 ตอบก่อนเข้านอน ก่อนอื่นอยากทราบนึดนึงนะครับว่า คุณกับน้องอายุเท่าไหร่กันบ้าง ในเมื่อน้องคุณ ถูกทำร้ายทั้งทางร่างกายและจิตใจจนเป็นแผลฝังลึก โดยทั้งคุณและที่บ้านก็ทราบดี คำถามที่ผมต้องถามก็คือ "ทั้งทางคุณและที่บ้าน มีใครพยายามจะทำอะไรอย่างเป็นรูปธรรมชัดเจนเพื่อขอโทษ หรือแก้ตัวแก้ไขในความผิดพลาดที่ทำกับน้องชายคนนี้บ้างหรือไม่?" เท่าที่ผมอ่านจากที่คุณเขียนมาไม่กี่บรรทัด ผมขอเดาว่าไม่มี เพราะจากคำพูดที่คุณใช้ มันสื่อว่า ลึกๆ คุณเองก็มองว่าน้องเป็นฝ่ายผิด และคุณมองว่าน้องไม่มีสิทธิหรือไม่ควรที่จะโมโหด้วยซ้ำ ดูจากคำพูดของคุณว่า "น้องยังคงปิดใจ" "ไม่เข้าใจ ทำไมเค้าถึงอภัยให้แม่ไม่ได้" .... คุณทิ้งท้ายกระทู้ไว้ว่า คุณเชื่อว่าทุกอย่างมี "เหตุ" และ "ผล" แต่ตัวคุณนั่นแหละที่กลับไม่เปิดใจที่จะเข้าใจ "เหตุ" และ "ผล" ของเรื่องนี้ ทั้งๆ ที่จริงๆแล้ว เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ง่ายดายเสียมากๆ ขอแค่คุณทิ้งมุมมองความคิดของตัวเอง ลองเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในตำแหน่งและประสบการณ์ของน้องดูบ้าง ดูแล้วไม่มีตรงไหนเลยที่เข้าใจยาก จะมีก็แต่คุณไม่ได้พยายามที่จะเข้าใจน้องคุณจากมุมมองของตัวน้องอย่างแท้จริง แต่คุณพยายามใช้มุมมองของตัวเองมองและตัดสินน้องจากมุมมองของคุณเอง และคาดหวังว่าน้องน่าจะคิดอย่างนั้นอย่างนี้ได้ตามมุมมองของคุณที่คุณเห็นว่าสมควร "น้องน่าจะอภัยให้แม่ได้ง่ายๆ" ซึ่งนั่นเป็นความคิดของตัวคุณเองล้วนๆ ที่ไม่ได้มีความเข้าอกเข้าใจน้องคุณเลย เพราะถ้าคุณเข้าใจคนที่อยู่ในสภาพของน้องคุณจริง คุณจะไม่วันพูดอย่างที่คุณเขียนมา ... ทราบหรือไม่ว่า ความคาดหวังของคุณที่อยากให้น้องของคุณ อยู่ๆ ก็สามารถทำใจได้ อภัยให้ได้ วางมันลงได้ โดยที่ไม่มีองค์ประกอบอะไรเข้ามาเป็นตัวช่วยเยียวยาบาดแผลของน้องคุณเลยนั้น เป็นความคาดวัง ที่ไร้"เหตุ"และ"ผล"เอามากๆ ถึงมากที่สุด ไม่ต่างอะไรกับหวังอยากให้ต้นส้มออกลูกเป็นกล้วย   ถ้าน้องของคุณโตขึ้นมา ผ่านการ "ทุบตี เตะถีบ ด่าทอ ไล่ให้ไปตาย" (น่าจะนับเป็น domestic violence ได้นะเนี่ย แต่ยังไงที่แน่ๆ เป็น abusive environment แน่นอน) แล้วไม่มีปัญหาสิครับจะแปลกมาก และผมมองว่า จุดนี้ต่างหากคือปมปัญหาตัวจริง ไม่ใช่เรื่องพ่อแม่ซื้อของให้ใครมากกว่ากัน น้องคุณคือคนที่ถูกทำร้าย มีแผลในจิตใจ มีใครเคยพยายามที่จะ "เข้าใจ" หรือ "เยียวยารักษา" แผลที่เขาได้รับจากพ่อแม่ของเขาเองไหม? หรือมีแค่ด่าว่ากันไปต่างๆนานา ว่าดื้อ อกตัญญู?  ที่สำคัญ คนที่ได้สร้างบาดแผลไว้ลึกในจิตใจเค้า ได้เคยขอโทษเขาอย่างจริงใจ และได้มีการทำอะไรเพื่อเป็นการแก้ตัว ทดแทนในสิ่งที่ทำผิดต่อเขาไปไหม ก่อนที่จะตั้งคำถามว่าทำไมน้องถึงให้อภัยไม่ได้? น้องคุณจะเปิดใจฟังคุณได้อย่างไร ในเมื่อคำพูดคุณมันแสดงจุดยืนที่ชัดเจนว่าคุณเลือกที่จะอยู่ข้างแม่ - อยู่ข้างคนที่ทำร้ายเค้า - ไม่ใช่ข้างเค้า ที่สำคัญคุณคิดตำหนิเค้าอยู่ลึกๆ ของพวกนี้มันรู้สึกกันได้ไม่ยาก ฟังกันออกครับ แน่นอนเค้าย่อมรู้สึกลึกๆว่า สุดท้ายไม่มีใครรักเค้า เพราะไม่มีใครอยู่ข้างเค้าเลย   การจะโน้มน้าวใจใครได้นั้น ก้าวแรกอยู่ที่คุณต้องยอมเข้าใจในตัวคนนั้นอ่างแท้จริงเสียก่อนครับ ถ้าอยากช่วยน้องคุณ ความรัก ความเข้าใจ ความเห็นอกเห็นใจ ความอบอุ่น และความจริงใจครับ ที่จะช่วยได้ อย่าเอาความเป็นพ่อเป็นแม่มาอ้างในปัญหาครอบครัวลักษณะนี้ เพราะมันไมเป็น "เหตุ" และ "ผล" มันคืออคติที่คุณมีเพราะคุณรักแม่ของคุณ ไม่อย่างนั้นพ่อบังเกิดเหล้าที่ข่มขืนลูกสาวก็คงไม่เป็นไร เพราะยังไงพ่อก็คือพ่อ ผู้ให้กำเนิด ตาม"เหตุผล"ที่คุณใช้กับน้องคุณ แบบนั้นหรือเปล่า? ผมมักสอนคนเสมอว่า คนเป็นพ่อเป็นแม่ ถ้าเดินมาเหยียบเท้าลูก มันก็เจ็บเหมือนคนอื่นเหยียบไม่ใช่หรือ? ความเป็นพ่อแม่ไม่ได้ทำให้มันเจ็บน้อยกว่าคนอื่นเหยียบนะครับ แล้วพ่อแม่ก็ต้องขอโทษที่เหยียบเท้าลูกไม่ใช่หรือ มันถึงจะถูกต้อง?  แล้วกรณีของน้องชายคุณ ทั้ง "ทุบตี เตะถีบ ด่าทอ ไล่ให้ไปตาย" แต่คุณมาอ้างว่า แม่ก็คือแม่ น้องน่าจะยอมให้อภัย แล้วคุณจะให้น้องคุณรู้สึกอย่างไร? มันถูกต้องยุติธรรมต่อน้องคุณในฐานะคนคนหนึ่งแล้วหรือ?? ถ้าอยากแก้ปัญหานี้ได้ ต้องมีคนนึงในบ้านที่สามารถวางตัวเป็นกลาง เป็นกรรมการที่ปราศจากอคติอย่างแท้จริง และจูนความเข้าใจระหว่างแต่ละคนในบ้านครับ โดยเฉพาะต้องทำให้น้องคุณรู้สึกว่า มีคนเข้าใจเค้าจริงๆ ซึ่งโดยมากทำได้ยากครับ เพราะคนเรามักมีอคติในเรื่องของครอบครัวคนใกล้ตัว และคนที่จะทำแบบนั้นได้ต้องมีประสบการณ์และผ่านการฝึกที่จะทำแบบนั้นมาในระดับหนึ่ง ส่วนตัวแนะนำว่าเริ่มจากการให้น้องไปหาจิตแพทย์นักบำบัดที่เชี่ยวชาญกับปัญหาลักษณะนี้ น่าจะดีที่สุดครับ เพราะก่อนที่คุณจะแก้ปัญหาของทั้งครอบครัวได้ คุณต้องเริ่มจากการ"รักษา"แผลของน้องคุณก่อนมาเป็นอันดับหนึ่ง อย่ามองว่าน้องคุณเป็น "ตัวปัญหา" ของบ้าน แต่ให้เข้าใจว่าเค้าคือคนที่บาดเจ็บมีแผลที่ต้องการการเยียวยารักษา ซึ่งนั่นเป็นหน้าที่ของคนทั้งบ้านที่ต้องช่วยกัน เพราะที่บ้านเป็นคนสร้างแผลให้เค้าขึ้นมาเอง  เมื่อช่วยน้องคุณได้แล้ว ค่อยมาว่าเรื่องในครอบครัวกันต่อ อย่าลืมว่าการเยียวยาปัญหาครอบครัว มักเริ่มจาก "ผู้ถูกกระทำในระดับล่างสุด" ก่อนเสมอ จากนั้นจึงจะเริ่มขยายผลย้อนศรขึ้นมาด้านบน ซึ่งในกรณีของบ้านคุณ ก็คือต้องเริ่มที่น้องชายคุณ แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 54 02:58:20 จากคุณ : Baritone เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 02:43:45

ความคิดเห็นที่ 7 จขกท ... อ่านความเห้นที่6 หลายๆรอบค่ะ จากคุณ : 18 นะไม่ใช่อายุแต่เป็นมงกุฏ เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 03:03:53

ความคิดเห็นที่ 8 คห 6 เอาใจไปเลยค่ะ "อย่าเอาความเป็นพ่อเป็นแม่มาอ้างในปัญหาครอบครัว ลักษณะนี้ เพราะมันไมเป็น "เหตุ" และ "ผล" มันคืออคติที่คุณมีเพราะคุณรักแม่ของคุณ ไม่อย่างนั้นพ่อบังเกิดเหล้าที่ข่มขืนลูกสาวก็คงไม่เป็นไร เพราะยังไงพ่อก็คือพ่อ ผู้ให้กำเนิด ตามเหตุผลที่คุณใช้ แบบนั้นหรือเปล่า? " ประมาณนี้เลยที่เราอยากจะสื่อ แต่เราใช้คำพูดไม่เป็น อีกคำแนะนำคือจิตแพทย์ค่ะ...ญาติเราคนนั้นก็ต้องหาเหมือนกันค่ะ ต้องช่วยกันปรับช่วยกันจูนค่ะ มันเหนื่อยนะคะ เหนื่อยใจมากด้วย ทั้งสงสาร ทั้งเวทนาในบางที แต่ก็ต้องทำค่ะ ต้องสู้ด้วยกัน จากคุณ : Blue Syrup เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 03:04:16

ความคิดเห็นที่ 9 อย่าใจร้ายกับน้องนักเลยค่ะ ไม่ใช่ว่าน้องคุณจะอยากเรียนไม่เก่งซะเมื่อไหร่ ไม่ใช่ว่าเขาแกล้งทำอะไรช้าๆหรือไม่ใส่ใจซะเมื่อไหร่  ยังไม่สายที่จะแสดงให้เขารู้ว่ายังมีครอบครัวที่รักเขาอยู่นะคะ วันนึงคุณอาจจะเสียน้องไปกับอบายมุขรอบตัวที่แค่พ้นรั้วบ้านไปก็เจอแล้ว อย่าผลักไสเขาอีกเลยค่ะ อยากจะแชร์ประสบการณ์น้องชายเราบ้างแต่พิมพ์ในโทรศัพท์ ลำบากเกิ๊น -,.- จากคุณ : อยากได้ชื่อนั้นแต่พี่พันไม่ให้ เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 03:22:19

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนน้องโดนแม่ทุบตี เตะ ด่าทอ ไล่ให้ไปตาย ตัวคุณพี่ทำอะไรอยู่คะ ได้ห้ามปราม เข้าข้างน้องหรือหยุดแม่ คอยปกป้องน้องหรือเปล่า แล้วที่ว่า พ่อแม่ให้ของได้ แต่ต้องรอ เพราะไม่พร้อมที่จะให้ที่ละสองคน ทำไมถึงให้น้องเป็นฝ่ายรอคะ  แล้วยังไปว่าทำไมเขาไม่เข้าใจอีก เราว่าไม่ใช่แค่พ่อแม่นะ ที่สร้างแผลให้น้อง ตัวพี่เองก็คงสร้างแผลให้เขาไม่น้อยไปกว่ากัน แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 54 04:57:05 จากคุณ : ขี้เหงา...เอาแต่ใจ เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 04:50:19

ความคิดเห็นที่ 11 ขอโทษนะคะ แต่คุณเป็นคนที่ได้รับ คุณจึงคิดว่ามันง่ายค่ะ ลองคุณเป็นผู้ไม่ได้รับบ้างสิคะ มันทั้งเจ็บปวด เสียใจ ขมขื่นแค่ไหน คุณพ่อคุณแม่เราไม่เคยเป็นหรอกค่ะ แต่คุณป้าและญาติๆ ทางคุณพ่อเราเป็น เขารักน้องชายเรามาก น้องชายเราเรียนไม่ดี ไม่ตั้งใจเรียน เที่ยว ติดเกม แต่ญาติทางคุณพ่อก็ยังรัก เข้าข้าง แต่เราเรียนดี มีดื้อบ้าง ไม่เคยเที่ยวกลางคืน ไม่เคยเที่ยวไหนด้วยซ้ำ นอกจากไปเดินห้างนิดหน่อย แต่เขาไม่เคยเห็นเราอยู่ในสายตา เราอดทนมาตลอด จนกระทั่งประมาณ 3 ปีที่แล้ว คุณย่าเราไม่สบาย เราเลยต้องไปเยี่ยมที่ต่างจังหวัด ไปพักบ้านคุณป้า เรามองเห็นป้ายหน้าบ้าน เป็นชื่อจริงของน้องชายเรา คุณป้าตั้งใจจะยกให้น้องชายเรา แล้วเราละ เราไม่อยากได้สมบัติหรอกนะ แต่เขาไม่คิดถึงใจเราเลย เพราะเราเป็นผู้หญิงใช่มั้ย ถึงถูกมองข้าม จากเรื่องนั้น ที่คนอื่นอาจจะมองเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่มันทำให้เราไม่ไปหาเขาอีกเลย เราเกลียดคนที่ลำเอียง แต่เราไม่ได้เกลียดคุณป้าเรานะคะ ยังเคารพอยู่ในฐานะพี่สาวแท้ๆ ของคุณพ่อ แต่ความรักเราไม่มีให้แล้ว พูดตรงๆ จะว่าเราไม่ดีก็ได้ แต่เราเสียใจมาก เราเลยตั้งใจว่า ลูกหลานผู้หญิงอย่างเราต้องได้ดีกว่าลูกหลานผู้ชายที่เขารักนักรักหนาให้ได้ มันฝังอยู่ในใจเราตลอดเลยค่ะ มันคงไม่ต่างจากความรู้สึกของน้องชายคุณหรอกค่ะ นี่ขนาดเป็นแค่คุณป้านะคะ และนี่ คุณแม่เขาทั้งคน ใครไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอกค่ะ จากคุณ : น้องหมาของฉันน่ารักกว่าหลินปิง เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 07:11:45

ความคิดเห็นที่ 12 บ้านเราก็เป็นคล้าย ๆ อย่างนี้แหละ เพียงแต่กลับกัน แม่รักลูกชายมากกว่า ประกาศก้องเลยว่า สมบัติส่วนใหญ่ต้องให้ลูกชาย จะอยู่กับลูกชายเท่านั้น พี่สะใภ้ยังเคยแซวเลย ถามเราว่าน้อยใจแม่ไหม จนถึงทุกวันนี้แล้ว ไม่มีโอกาสได้อยู่กับลูกชายเลย ลูกสาวดูแลตลอด ส่วนตัวเรา ถึงแม้แม่จะรักเราน้อยกว่าพี่ชายน้องชาย เรารับรู้ได้ เราน้อยใจได้ แต่เรารักแม่เสมอ คิดเสมอว่าต้องกตัญญู สิ่งไหนทำให้แม่มีความสุขเราก็ทำ น้องชายคุณโตแล้ว หากมีสำนึกที่ดี สักวันเค้าคงเข้าใจ จากคุณ : มนอุ๊งอิ๊ง เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 07:45:16

ความคิดเห็นที่ 13 น้องของจขกท.เค้าคงจะมีปมอยู่ในใจอย่างที่คุณเล่ามานะคะ เห็นด้วยกับ คห.6 นะคะ อยากให้ลองทำตามนั้นดูค่ะ เผื่อความสัมพันธ์ของคนในครอบครัวจะดีขึ้นบ้าง เเละจะได้ไม่เป็นบาปกรรมติดตัวกันไปนะคะ เพราะน้องคุณเค้าก็มีความเจ็บปวดฝังในใจเค้า อาจทำให้เค้าคิดแบบนั้นกับแม่ของคุณ ซึ่งมันก็เป็นบาปอย่างนึง ลองทำตาม คห.6 ดูค่ะ เเล้วทุกๆอย่างอาจจะดีขึ้นได้นะคะ จากคุณ : คนหมุนโลก เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 08:20:12

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่รู้สึกอะไร เฉยๆ  ผมลูกคนกลาง พี่ได้  น้องได้ ผมเฉยๆ อาจเป็นที่นิสัยด้วย อยากได้อะไร มีความรู้สึกว่าควรหาเอาเอง ไม่ใช่ไปบอกที่พี่ยังได้ ทีน้องยังได้ มันงี่เง่าพิกล รู้อยู่ในใจว่าพ่อแม่รักลูกทุกคน แต่ห่วงแต่ละคนไม่เท่ากัน จำได้ว่าสมัย ปวช ทำงานพิเศษไปด้วย ใช้เงินเดือนครึ่งเดือนซื้อรองเท้าคอนเวิร์ส โคตรดีใจ คนเราส่วนใหญ่มัวแต่โทษคนอื่น ไม่ค่อยจะยอมส่องกระจกดูตัวเอง จากคุณ : แสนสุขสมนั่งชมวิหค เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 09:13:30

ความคิดเห็นที่ 15 คห.6   เอาไป 100 คะแนนเต็ม ไปเลย ประทับใจในความคิดเห็นของคุณมาก อ่านแล้วเข้าใจสุด ๆ ไปเลย จากคุณ : เด็กหญิงเอาแต่ใจ (เด็ดชายวุ่นวายเด็กหญิงเอาแต่ใจ) เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 09:15:22

ความคิดเห็นที่ 16 น้องของ จขกท.พูดถูกค่ะว่า จขกท.ไม่มีวันเข้าใจหรอก เรามีน้องสาวที่ได้ทุกๆอย่างจากพ่อแม่ ไม่ว่าจะขออะไรก็ได้เสมอ ส่วนเราแม้จะขอในสิ่งที่จำเป็นก็อย่าหวังว่าจะได้เสมอไป เหตุผลเพียงเพราะเค้าเป็นน้อง ทุกอย่างต้องให้น้องก่อน ในเมื่อหลายๆครั้งเข้ามันจะเป็นปมในใจ เราแอบร้องไห้หลายๆครั้ง แล้วเราก็ค่อยๆถอยออกมา ไม่กล้าเอ่ยปากขออะไรอีก กลัวผิดหวัง หลายๆครั้งเราคิดว่าเราไม่จำเป็นต้องไปยุ่งเกี่ยวกับพวกเค้าเราก็มีชีวิตอยู่ได้ ตอนนี้เราพยายามสรางทุกอย่างด้วยตัวเราเอง เพราะสมบัติทุกอย่าง ทั้งบ้าน ที่ดิน ตอนนี้เป็นชื่อของน้องหมดแล้ว น้องอายุ 26 แล้วยังเรียน ป.ตรี ไม่จบ แต่ที่บ้านก็ไม่มีใครว่า ยังให้น้องได้ทุกอย่างตามที่ต้องการเหมือนเดิม เรากลับบ้านปีละครั้ง ไปอยู่ก็ไม่เกิน 3 วันต้องรีบกลับ กทม. มันเหมือนที่นั่นไม่ใช่ที่ของเรา เราไม่เคยได้อะไรจากพ่อแม่มาเป็น 10 ปีแล้ว จขกท.ไม่รู้หรอกว่ามันน่าเสียใจ น่าน้อยใจ มันเป็นอาการที่ไม่สามารถลืมได้ แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน  แม้จะไม่ร้องไห้เวลาที่นึกถึง แต่ก็ไม่มีวันลืม จากคุณ : ชีวิต 153 cm. เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 09:20:02

ความคิดเห็นที่ 17 การที่คุณเป็นพี่สาวที่ดี มีน้ำใจ จะช่วยชดเชยความรู้สึกแบบนี้ให้น้องได้. จากคุณ : sakulna เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 09:24:37

ความคิดเห็นที่ 18 น้องชายคนเล็กของผมเป็นคนเดียวในโลกที่ผมสามารถมอบความเกลียดชังให้ได้โดยไม่รู้สึกผิด จากคุณ : taroteer เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 09:29:13

ความคิดเห็นที่ 19 ขอบคุณทุกๆคนนะคะ  ที่ทำให้เราได้มองเห็นเหตุผลในมุมมองของน้องมากขึ้น สำหรับหลายๆ คนที่คิดว่า น้องเราไม่มีใครเข้าข้าง เราเองแหละค่ะ ที่พยายามแล้ว  พอในช่วงมัธยม เราโตขึ้น เราเข้าใจอะไรมากขึ้น  เราทะเลาะกับแม่บ่อย เรื่องที่แม่ว่าน้อง เราขึ้นเสียงแล้วเคยทะเลาะกับแม่หลายครั้งเมื่อเราอยู่ในเหตุการณ์นั้นๆ  ไม่ใช่ว่าเราไม่ปกป้องนะคะ เราแทบจะไม่ให้ใครมาว่าน้องเราเลยด้วยซ้ำ  ใครว่าอะไรน้องเราไม่ได้เลย เค้าอยากทำอะไร เราสนับสนุนตลอด  พยายามบอกแม่ตลอด โตมา เค้าอยากได้อะไร ที่ไม่เหลือบ่ากว่าแรง ที่บ้านก็หาให้... ไม่ใช่ว่าแม่ไม่รักน้องนะคะ แต่เราก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมเค้าถึงปฏิบัติออกมาแบบนั้น เวลาน้องจะกลับบ้าน แม่เค้าจะพยายามทำอาหารที่น้องชอบ  ไปแอบดูเวลาน้องเล่นดนตรี  ตามไปดูผลงานเค้า  ฯลฯ เราไม่รู้ว่าเราอยู่ข้างใคร แม่หรือน้อง เรารู้แค่ แม่พยายามแล้ว  ในขณะที่น้องคงยังฝังใจ จนไม่ยอมเปิดใจให้แม่  (ก็คงอยู่ข้างแม่มั้งคะ เหอๆ) เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่า น้องเรา เค้าคิดว่าเราเป็นพี่อยู่มั๊ย ซึ่งในความรู้สึกเรา เรารักน้องเรามาก  ให้ไล่อันดับ เรารักแม่ที่ 1 รองลงมาก็เป็นน้องเรา แล้วถึงเป็นพ่อ   เฮ้อ....หรือเราจะไม่เข้าใจน้องจริงๆ คะ  T^T ---> คห. ที่ 10 คะ เหตุผลที่น้องเป็นฝ่ายรอเพราะ เค้าเกิดช้ากว่าเราค่ะ  เราเข้ามัธยมก่อน ในขณะที่เค้ายังอยู่แค่ประถม เราเข้ามหาลัยก่อน ในขณะที่เค้าอยู่มัธยม เค้าได้ของค่ะ แต่ต้องรอจนกว่าจะถึง...  เราไม่รู้จะใช้คำว่าอะไร คงเป็นโอกาสพิเศษมั้งคะ  (พอเข้าเข้ามัธยม เข้ามหาลัย เค้าก็ได้ของแบบเราค่ะ)  บ้านเราไม่ได้ให้ของกันพร่ำเพื่อ   คือพ่อกับแม่เราเวลาให้ของ เค้าก็ยังให้ของเท่ากันค่ะ  จะมีก็แต่ปัญหาการแสดงออกของแม่เท่านั้น  ของสองชิ้นที่เราเคยขอ คือ รถจักรยาน ซึ่งต้องแลกมากับการสอบได้ที่ 1  (สำหรับน้องเราพ่อบอกว่า ให้สอบได้ไม่เกินที่ 10 น้องก็ทำได้ค่ะแล้วก็ได้จักรยานไปเหมือนกัน) ของชิ้นที่ 2 ที่เราขอ คือ รถยนต์ เราขอตั้งแต่เรียน ป.ตรี จนเราจบป.โท แล้วทำงาน เราเพิ่งได้ค่ะ  น้องเราขอของชิ้นนึงตั้งแต่เรียน ป.ตรี เหมือนกัน พอจบป.ตรี ปุ๊บ เค้าก็ได้ค่ะ (ราคาก็เป็นแสนเหมือนกันค่ะ) แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 54 09:38:00 จากคุณ : A_WITCH เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 09:36:49

ความคิดเห็นที่ 20 คห. ที่ 17 คะ เราซื้อของให้น้องตลอด ไม่ว่าจะเป็นตั้งแต่กางเกงใน เสื้อผ้า ตัดเล็บให้ตั้งแต่เด็กจนโต  มีเรื่องอะไรเราก็พร้อมจะรับฟัง... มีเรื่องให้ช่วยเหลือ ถ้าเราช่วยได้ หรือต้องใช้ความพยายามเราก็ช่วย น้องทำงานในสายงานที่ทางบ้านเรา ไม่เห็นด้วย เพราะไม่มั่นคง เราก็คอยอธิบายให้ที่บ้านเข้าใจ จนตอนนี้...  ทุกคนยอมรับ พอจะเป็นพี่สาวที่ดี มีน้ำใจ มั๊ยคะ หรือว่าต้องทำยังไงอีก... (แนะนำให้เราหน่อยก็ได้นะคะ) ที่เราอยากให้เค้าให้อภัยแม่ ไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะคะ เราอยากให้เค้ามีความสุข เจริญก้าวหน้าในงานของเค้า อยากให้เค้าประสบความสำเร็จในชีวิต เคยได้ยินกันมั๊ยคะ ว่าพ่อแม่เป็นพรหมของลูก เป็นพระที่ดีที่สุด เราเองก็เสียใจนะคะที่ครอบครัวเป็นแบบนี้ เราไม่ได้คิด่วาเค้าเป็นตัวปัญหา เราคิดว่าแม่เราต่างหาก ที่ทำให้มันเกิดขึ้นค่ะ จากคุณ : จขกท. (A_WITCH) เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 09:45:59

ความคิดเห็นที่ 21 คห 2 4 และ 6 คือความเห็นคิด ที่เข้าใจในสถานะของ "คนที่โดนกระทำ" ค่ะ -- ขออนุญาตลบเรื่องที่เราเล่าค่ะ จขกท ได้อ่านแล้วก็ถือว่า จบ ปกติเราไม่ค่อยเล่าเรื่องส่วนตัวอะไรมากนัก -- ก็คิดว่าได้คุย ได้แชร์กัน สำหรับคนหัวอกใกล้เคียงกันก็แล้วกันนะคะ เผื่อจะมีวิธีแก้ปัญหาได้บ้าง แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 54 13:45:32 จากคุณ : หวัดดีจ้ะ..ฉิงฉิง เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 09:46:35

ความคิดเห็นที่ 22 ***ซ้ำค่ะ แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 54 09:56:34 จากคุณ : จขกท. (A_WITCH) เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 09:46:49

ความคิดเห็นที่ 23 เรากับน้องก็โตมากับย่าค่ะ  ย่าเรารักน้องเรามากกกกกกกกก แต่เราไม่เคยอิจฉาเลย รู้สึกขำด้วยซ้ำ  เพราะเราก็รักย่า จริงๆ แล้ว เราออกแนว เป็นคนเก่งเอาตัวรอดได้  เลยไม่มีใครห่วงด้วยซ้ำค่ะ ในขณะที่น้องเรา ทุกคนจะคอยเป็นห่วงมาก.....  ยิ่งย่าเนี่ย  ห่วงสุดๆ  แม้กระทั่งตอนนี้ ฮ่าๆ น้องเราก็เป็นเด็กดีค่ะ  ใฝ่ดี ไม่เกเร  จะมีก็แต่ความดื้อกับหัวแข็งของเค้า เท่านั้นเองที่ทำให้เราหนักใจ นอกนั้น เค้าเป็นความภูมิใจของที่บ้านค่ะ (น้องเราเป็นศิลปินค่ะ  ก็อาจจะเป็นส่วนหนึ่งที่เข้าใจยาก) จากคุณ : A_WITCH เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 09:55:35

ความคิดเห็นที่ 24 ถ้าแบบนี้ก็ไม่น่าเป็นห่วงมากหรอกค่ะ ความดื้อกับหัวแข็ง มันจะค่อยปรับไป ตามกาลเวลา อายุ และประสบการณ์ชีวิตที่น้องชาย จขกท เจอมา ไม่ต้องรีบร้อนหรอกค่ะ ค่อยเป็นค่อยไป ตราบใดที่ยังได้คุย ได้พูดจากัน โอกาสยังมีอีกเยอะ แต่ทุกโอกาสที่มี ต้องพยายามเข้าใจน้องชายนะคะ จากคุณ : หวัดดีจ้ะ..ฉิงฉิง เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 10:15:58

ความคิดเห็นที่ 25 ซ้ำค่ะ แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 54 10:24:25 จากคุณ : หวัดดีจ้ะ..ฉิงฉิง เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 10:23:23

ความคิดเห็นที่ 26 ถ้าเป็นพุทธ แนะนำให้ น้องชายศึกษาธรรมะบ้าง เรื่องการให้อภัย การให้ทาน การตอบแทนมารดาบิดา อย่างเหมาะสม พาไปให้เห็นสังคม ครอบครัวที่แย่กว่านี้  ทำร้ายร่างกายมากกว่านี้ ใช้แรงงานมากกว่านี้ เข้าใจความเป็นจริงว่า เป็นการยากที่ใครรักอะไรเท่ากัน ถามตัวน้องชายเองเป็นไหม การอธิบายเหตุผลการกระทำของแม่ให้เข้าใจ เช่น อยากให้ลูกได้ดี คาดหวังไว้มาก ผิดหวัง แม่ทำไม่ถูกเพราะรักลูกไม่เท่ากันจริง แม่อารมณ์ไม่ดีเครียดช่วงเวลานั้น การแสดงออกด้นความรักของแม่ไม่ถูก และเจ้าตัวยอมรับเพื่อปรับปรุงแล้ว เห็นด้วยว่า น้องชายคุณโตแล้ว หากมีสำนึกที่ดี สักวันเค้าคงเข้าใจ ปล. ส่วนตัวเป็นคนที่สาม รับของต่อจากพี่ตลอด ไม่เคยได้ของใหม่ ขออะไรก็แทบจะไม่ได้ถ้าไม่เกี่ยวกับการเรียน ไปเที่ยวกับโรงเรียนก็แทบจะไม่ได้ไป ขณะที่พี่ได้ไปตลอด โดนตีเวลาดื้อไม่ไปโรงเรียน รู้สึกเล็กน้อยบางครั้งว่ารักไม่เท่ากันหรือเปล่า แต่ตัวเองก็เปิดใจ จะเข้าข้างแม่ว่ามันอาจไม่จำเป็นที่ต้องได้ของใหม่ ใช้ได้เหมือนกัน เขาคงห่วงเห็นเราดูแลตัวเองไม่ค่อยจะเป็น วิธีการรักลูกที่นิสัยไม่เหมือนกันคงมีวิธีต่างกัน รักมากรักน้อยก็ยังดีที่เขารัก ให้การศึกษาเลี้ยงดู ให้อาหาร รักษาพยาบาลเราตลอด จากคุณ : red coat เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 10:27:30

ความคิดเห็นที่ 27 เห็นด้วยกับ คห 26 คุณ Red Coat เหมือนกันค่ะ เรื่อง บวช หรือ ศึกษาพระธรรม การบวชช่วงระยะเวลานึง จิตใจมันจะสงบๆ นิ่งๆ มีเวลาคิดโน่นคิดนี่ คิดถึงเรื่องที่ผ่านไปแล้ว ที่เป็นอยู่ และในอนาคต เรื่องบวช เป็นอีกเรื่องที่ทำให้สามี คิดอะไรในแง่มุมคนอื่นมากขึ้นค่ะ เข้าใจเรื่อง เหตุของทุกข์ และการดับทุกข์ รวมถึงเรื่องการปล่อยวาง จากคุณ : หวัดดีจ้ะ..ฉิงฉิง เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 10:45:13

ความคิดเห็นที่ 28 เรื่องบวช เราเคยคุยกับเค้าหลายครั้งแล้วค่ะ แต่น้องเรา เค้าก็บอกว่ายังไม่พร้อม แล้วถ้าบังคับบวช ก็คงจะยิ่งเป็นบาป เราก็ o.k. ค่ะ รอเค้าพร้อมก่อนก็ได้ แต่ก็ไม่อยากให้นานเกินไป อยากให้ย่าได้เห็นเค้าตอนบวชด้วยค่ะ ปล. น้องเรามีอคติกับเรื่องพระอ่ะค่ะ เลยค่อนข้างจะยากนิดนึง แต่คิดว่า เดี๋ยวเค้าพร้อมเค้าก็คงบวชค่ะ ***ขอบคุณทุกคนมากๆ นะคะ  ทำให้เราเข้าใจน้องมากขึ้น รอยแผลพวกนี้ มันคงยากที่จะลบเลือนจริงๆ ค่ะ จากคุณ : A_WITCH เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 11:00:22

ความคิดเห็นที่ 29 ตามอ่านมาเรื่อยๆ เราว่าเราพอมองอะไรได้นิดหน่อย น้องชายคุณ จขกท เป็นคนดื้อและหัวแข็ง คุณ จขกท หวังดี คุยกับน้องเรื่องเดิมๆ หลายหน คืองี้นะคะ ถ้าน้องคุณเป็นคนลักษณะแบบนั้น คุณต้องให้เกียรติและปฏิบัติกับเค้าเหมือนเค้าเป็นผู้ใหญ่คนนึง ทำตัวเองกับน้องให้อยู่ในระนาบเดียวกัน ไม่ใช่  พี่สาว น้องชาย เรื่องที่บอก เรื่องที่แนะนำ "ทำครั้งหรือสองครั้ง" แล้วพอค่ะ ไม่ต้องหยิบยกมาพูดซ้ำๆ ซากๆ ความหวังดี มันจะกลายเป็นความกดดัน อะไรที่คุณเห็นว่าดี เราว่าส่วนใหญ่น้องก็คงว่าดีตามไปด้วย แต่ในเมือ มันยังไม่ถึงเวลาที่จะทำ ก็อย่าไปบังคับเค้า น้องคุณเป็นคนรักดี ใฝ่ดี คุณเองก็ควรเชื่อใจเค้าด้วยว่า อะไรที่ดีๆ น้องคุณคงจะทำ แต่จะทำเมื่อไหร่ อันนี้ต้องแล้วแต่น้องล่ะค่ะ อย่าไปกะเกณฑ์อะไรให้มันมากนักเลย ปล -- ทั้งเรากับสามีเป็นคนค่อนข้างดื้อและหัวแข็ง ทั้งคู่ค่ะ เพราะฉะนั้น การพูดจานี่ จะไม่มีการมาพูดซ้ำๆ ย้ำๆ วกไป เวียนมาอยู่นั้น มันน่ารำคาญมากกว่าน่าฟังและทำตามนะคะ หนเดียวรู้เรื่อง จะได้จบเป็นเรื่องๆ ไปค่ะ จากคุณ : หวัดดีจ้ะ..ฉิงฉิง เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 11:13:50

ความคิดเห็นที่ 30 ทำยังกับบ้านต้องเป็นรัฐสภาฯ เว่อร์มาก สิทธิมนุษยชนจ๋าทีเดียวเชียว คุณแม่ต้องกราบเรียนขออณุญาต เพื่อทำโทษลูกนะคะ จะยินยอมมั๊ย ทุกคนบนโต๊ะอาหารกรุณายกมือไว้วางใจด้วย ทำโทษ ทุบตี กับข่มขืน ต่างกันลิบ ใช้เปรียบเทียบร่วมกันได้ ต้องเป็นทนายแน่ พูดเพื่อให้ได้เปรียบ 555 พ่อแม่คือพ่อแม่ ใช้อ้างได้เสมอ บางคนถูกตบตีตั้งแต่เด็ก ก็รักพ่อแม่ได้ อยู่ที่สันดานมากกว่า เล่าเรื่องมาลอยๆ ไม่มีใครรู้ว่าน้องชายเลวแค่ไหน บ้านแม่ผมคนจีนแท้ ลูกสาวถูกตบทุกคน แม่ผมถูกตบจนเลือดดำดาวไหล สุดท้ายแก่มา อามา่มาอยู่บ้านเพราะป่วย ขนาดอาบน้ำให้ก็ยังตี แม่ผมบอกว่า " แม่ก็คือแม่ " อย่ามาอ้างสิทธิมนุษยชนในบ้านจะดี คำว่าพ่อแม่ อ้างได้เสมอ เอาแค่ว่าอะไรควร หรือไม่ควร อะไรที่มีเหตุผล หรือไม่มีเหตุผล จะดีกว่า คนเราไม่เหมือนกัน เวลาโมโหเหมือนหมา แต่เวลาดีก็ดีใจหาย สุดท้ายรับไม่ได้ ก็จากๆ กัน หมดเวรหมดกรรม เหมือนบางความเห็น แต่สุดท้ายคนที่ทุกข์ ก็คือตัวเอง ที่จมอยู่กับความทุกข์ จากคุณ : สลึมสลือ เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 11:54:38 A:115.87.71.238 X: TicketID:321974

ความคิดเห็นที่ 31 เราเป็นลูกคนกลางตอนเด็กๆเคยได้ยินคนพูดล้ออยู่บ่อยๆว่าลูกคนกลางหมาหัวเน่าพ่อแม่ไม่รัก เราก็ฝังใจนะหันมองดูตัวเองก็เริ่มสงสัยว่าท่าจะจริง พ่อรักพี่คนโตมากอยากได้อะไรจัดหาให้ อาจเพราะเขาอ่อนแอขี้โรคแต่เด็กจนต้องเรียนซ้ำชั้นกับเรา ตอนจะขึ้นม.1พ่อเอาพี่ไปฝากโรงเรียนประจำจังหวัดไม่ต้องสอบเข้า ส่วนตัวเราไปซื้อใบสมัครเองกับโรงเรียนโนเนมใกล้บ้านทั้งที่ในบ้านเราหัวดีที่สุด พ่อขับรถไปส่งพี่ทุกวันแต่เราเดินไปโรงเรียนเอง วันไหนฝนตกก็เดินตากฝนไปนั่นแหล่ะ พี่อยากได้อะไรบอกพ่อคำเดียวได้ทันที แม้แต่แม่ยังขัดพ่อไม่ได้ เราหรออยากได้อะไรรอไปเถอะ ส่วนแม่ก็รักน้องคนเล็ก เพราะเขาเชื่อฟังพ่อแม่มาก ไม่เคยบ่นไม่เคยเถียงเป็นคนเงียบๆนิ่งๆ แม่จะไม่กล้าด่าว่าน้องเลยเพราะกลัวน้องคิดมาก แต่เรานี่ทั้งโดนด่าโดนตี และเหมือนเดิมน้องจะได้ทุกสิ่งที่เอ่ยปากขอตลอด ส่วนตัวเราถูกสอนให้อดทนให้ขวนขวาย เราเลยต่อต้านด้วยการอยู่ไม่ติดบ้าน พอจบม.6ก็ย้ายจ.ออกมาใช้ชีวิตเองเลย ได้เจอความลำบากสารพัด ได้ห่างพ่อห่างแม่เลยได้รู้ว่าพ่อแม่รักเรามากขนาดไหน ความน้อยเนื้อต่ำใจตอนเด็กๆทำให้เราแกร่งมากในโลกของความจริง ความที่อยากถูกพ่อแม่รักทำให้เราพยายามทำตัวให้ฉลาดกระตือรือล้น เราโชคดีที่ตัดสินใจออกจากบ้านตั้งแต่อายุยังน้อย สมัยนั้นเด็กผู้หญิงนิยมอยู่กับพ่อแม่ ไม่ค่อยออกมาอยู่ข้างนอก เราเลยไม่รู้สึกกดดันไม่ต้องถูกเปรียบเทียบ เราว่าคุณทำหน้าที่พี่สาวได้ดีมากเลยค่ะ แต่ปัญหาอยู่ที่การแสดงออกของพ่อแม่ เราคิดว่าแม่คุณรักน้องชายคุณนะ ทั้งรักทั้งห่วงเลย แต่แสดงออกไม่เป็น การที่แม่คุณเสียใจกับเรื่องน้องชาย การที่ครอบครัวคุณห่วงเรื่องงานของน้องบอกถึงความรักได้เป็นอย่างดี ติดแค่ว่าคิดอยากกำหลาบคนหัวดื้อหัวแข็งอย่างน้องคุณ ด้วยความรุนแรงและเด็ดขาดเกินไป นิสัยน้องคุณจะเปลี่ยนไปเองตามประสบการณ์อย่าไปกังวลเลยค่ะ แต่ที่ต้องให้เปลี่ยนมุมมองและการแสดงออกคือพ่อแม่ของคุณ ไม้เรียวและความรุนแรงสร้างคนได้พอกับที่ทำลายคนๆหนึ่งได้เชียวค่ะ จากคุณ : จะเอาอะไรกับลมปาก เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 12:27:07

ความคิดเห็นที่ 32 จขกท.นั่นแหละที่ยังไม่เข้าใจครับ  ความรู้สึกน้อยใจของคนที่ถูกกระทำมานานๆ มันเป็นปมฝังลงไปในจิตใต้สำนึกแล้ว และจิตใต้สำนึกไม่รู้จักคำว่าเหตุผลครับใช้ความรู้สึกอย่างเดียว  ต่อให้เขาโตเป็นผู้ใหญ่จนแก่ไปแล้ว ปมในจิตใต้สำนึกก็ยังจะฝังอยู่แบบนั้นตลอดไปครับ   ถ้าจะแก้ต้องลบปมในจิตใต้สำนึกนี้ออกให้ได้ก่อน จากคุณ : babyonboard เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 13:39:47

ความคิดเห็นที่ 33 ว้า.... ติดธุระช่วงเช้าไม่ได้เข้ามา เลยอดอ่าน inside story ของคุณฉิงๆ เลย (แซวเล่นนะคร้าบบ ไม่ต้องเล่าใหม่นะ) กลับมาที่เจ้าของกระทู้... ถ้าตัวคุณคอยช่วยเหลือน้องแล้ว แต่ดูเหมือนน้องจะยังไม่เปิดใจให้ มีอีกปัจจัยที่น่าลองนำไปคิดดูครับว่า สำหรับน้องคุณ ตัวคุณคือ "บุคคลที่ปลอดภัย" สำหรับเค้าหรือเปล่า? กล่าวคือ เค้ารู้สึกว่าเค้าสามารถเปิดเผยพูดคุยกับคุณทุกเรื่องได้อย่างปลอดภัยหรือไม่? บางทีอาจจะไม่ใช่อยู่ที่ตัวคุณ แต่อาจจะเป็นบรรยากาศของที่บ้านที่เค้ารู้สึกว่าไม่ปลอดภัยที่จะเปิดเผยอะไรกับใคร (เช่น เรื่องที่พูดกับคุณ สุดท้ายจะไปถึงหูแม่คุณ ทั้งที่น้องคุณอาจจะไม่อยากให้แม่รู้ในจุดนั้น เป็นต้น และอื่นๆ อีกมากมาย ฯลฯ) ส่วนเรื่องการช่วยเหลือ อย่างที่บอกไปว่ามีเรื่องการไปพบจิตแพทย์นักบำบัด หรือที่หลายๆ ความเห็นแนะนำมาเรื่องการฝึกสมาธิ ก็ช่วยได้ครับ  จากประสบการณ์ที่ผมเห็นมา ทั้งสองทางเลือกนี้ให้ผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยมไม่แพ้กัน มันขึ้นอยู่กับว่าเจ้าตัวจะเหมาะกับวิธีแบบไหน  ส่วนตัวผมมองว่า การฝึกสมาธิเหมือนเป็นยาขมขนานแรง ถ้าเจ้าตัวไม่แข็งพอ อาจจะไม่ช่วยอะไรเลย  ส่วนการใช้นักจิตวิทยาช่วยเหมือนเป็นยาหอมขนานอ่อน มีพี่เลี้ยงคอยประกบ สำหรับคนที่ต้องการอะไรแบบรวบรัด อาจจะดูอ้อยอิ่งไปเล็กน้อย  แต่ถ้าถามผม.. ใช้ทั้งสองวิธีคู่กันไป จะช่วยได้มากครับ --- คห. ที่ 30 ผมไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงอะไรกับคุณมาก เดี๋ยวจะผิดประเด็นหลักของกระทู้ แต่ขอฝากไว้ว่า ถ้าคุณคิดว่าการใช้ความรุนแรงในครอบครัว (แม่ตบหน้าลูกสาวเลือดออก อย่างที่คุณยกมา) เป็นเรื่องปกติที่ยอมรับได้ในครอบครัว .... ก็เชิญสร้างครอบครัวของคุณให้เป็นแบบนั้นครับ อันนั้นเป็นเรื่องของคุณ  ผมจะสงสารก็คงแต่คนที่ต้องมาเกิดอยู่ในบรรยากาศของครอบครัวลักษณะนั้น (ลองถามแม่คุณถึงความทรงจำที่ถูกตบเลือดออก และมองให้ลึกลงไปในสีหน้าและแววตาของแม่คุณสิครับ ว่ามันเป็นความทรงจำที่งดงามน่าจดจำในชีวิตของคนคนหนึ่งหรือไม่ อย่างไร)  ส่วนครอบครัวของผมจะไม่มีวันมีบรรยากาศลักษณะนั้นเกิดขึ้น"เด็ดขาด"   การลงโทษด้วยความรักความเข้าใจเพื่อให้เป็นการอบรมสั่งสอน (ลงโทษแบบมีขอบเขตและเหตุผล รวมทั้งมีจุดประสงค์ในการสั่งสอนที่ชัดเจน) กับการใช้ความรุนแรงเกินกว่าเหตุด้วยความโมโหและเกลียดชัง (ทุบตี เตะถีบ ด่าทอ ไล่ให้ไปตาย ตบปากจนเลือดออก) เป็นคนละเรื่องที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง  อย่าได้บังอาจเอาสองเรื่องนี้มาปนกันเป็นเรื่องเดียวกันเด็ดขาด คุณกำลังดูถูกความรักความอบอุ่นความเข้าใจที่ควรมีปรากฏอยู่ในสถาบันครอบครัวที่สมบูรณ์  ซึ่งนี่ไม่ใช่เรื่องเรียกร้องสิทธิสนุษยชนแต่อย่างใด แต่มันคือการปฏิบัตตัวอยู่ร่วมกันอย่างให้เกียรติ์และเคารพซึ่งกันและกันของมนุษย์ผู้เจริญแล้ว  ผมเลี้ยงหมากับแมวที่บ้าน ผมยังใช้วิธีฝึกที่ไม่เคยต้องตีสัตว์เลี้ยงของผมแม้แต่ครั้งเดียว ฉะนั้นสำหรับผม คนที่เลี้ยงลูกด้วยความรุนแรง คนที่"ไม่มีปัญญา"จะอบรมสั่งสอนลูกด้วยความรักความอบอุ่นโดยไม่ใช้ความรุนแรงได้ ผมถือว่าเป็นมนุษย์ที่ด้อยพัฒนาไม่ทางใดก็ทางหนึ่งจากภายใน สิ่งที่ผมตอบเจ้าของกระทู้ไปในความเห็นที่ 6 คือหลักการทางจิตวิทยาที่นักจิตวิทยาบำบัดมืออาชีพใช้กันทั่วไป เพื่อเยียวยาบำบัดคนที่มีบาดแผลในอดีตให้ดีขึ้นได้ ในขณะที่ความเห็นของคุณราวกับจะเยาะเย้ยบอกคนในฐานะผู้ถูกกระทำจากความรุนแรงเช่นน้องของจขกท.ว่า เค้าไม่มีสิทธิที่แม้แต่จะรู้สึกเจ็บปวดหรือไม่พอใจด้วยซ้ำ และจงกัดฟันทนต่อไปในความทุกข์และความเจ็บปวดของเขา   จากประสบการณ์ส่วนตัวของผม คนที่มีความเห็นว่า ความรุนแรงเป็นเรื่องปกติ หรือคนเราจำเป้นที่จะต้องทนอยู่กับความทุข์และความเจ็บปวดต่อไปให้ได้ แทนที่จะหาทางบำบัดเยียวยารักษานั้น มีอยู่สองจำพวกด้วยกันครับ คือ 1) คนที่ไม่เคยต้องเจอกับความเจ็บปวดของผู้ถูกกระทำ คุณย่อมไม่เข้าใจ ย่อมจินตนาการไม่ออกว่ารู้สึกยังไง ทำให้คุณไม่สามารถมีความเห็นอกเห็นใจกับคนที่มีบาดแผลได้  กับ 2) คนที่ผ่านความรุนแรงและความเจ็บปวดมา แต่ไม่ได้รับการช่วยเหลือเยียวยาใดๆ จนคุณเองเกิดมีทัศนคติว่า ความรุนแรงเป็นของธรรมดา และการที่ต้องอยู่กับความเจ็บปวดให้ได้นั้น เป็นเรื่องปกติของโลกนี้  แต่อะไรจะเป็นสาเหตุจริงที่ทำให้คุณมีความเห็นผิดคิดว่าพ่อแม่สามารถลงไม้ลงมือกับลูกอย่างไรก็ได้อย่างเต็มที่นั้น ก็สุดแท้แต่ที่ผมจะคาดเดาได้ จากคุณ : Baritone เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 14:58:15

ความคิดเห็นที่ 34 บางครั้ง คนที่เป็น พ่อ และ แม่ ต้องรู้จัก ขอโทษ ลูกบ้าง ทำร้าย ร่างกาย เกินกว่า เหตุ มันเป็น แผล ที่ยาก จะ ลืม......ได้ ต้องใช้เวลา บางคน แก่จนป่านนี้ นึกทีไร ก็ เสียใจทุกที......................... ทำไม ต้องทำกับเราแบบนี้................ จขกท. ต้อง เป็น เหมือน เพื่อนเค้า อย่ารักและปฏิบัติกับ เค้าแบบที่ จขกท. เห็น แบบ คุณแม่ ให้เกียรติ เค้า สำคัญที่สุดจ้า จากคุณ : มินนี่Mouse เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 15:01:57

ความคิดเห็นที่ 35 คุณ Baritone คะ ขอบคุณมากนะคะ  จะเอาสิ่งที่คุณแนะนำไปคิดและพยายามทำค่ะ ขอบคุณมากค่ะ ทุกคน ที่ทำให้รู้ว่า เรามองด้านเดียว ไม่คิดว่า แผลแบบนี้มันหนักหนาสาหัสเหมือนที่น้องเรารู้สึกเลยจริงๆ ค่ะ คงเหมือนหลายๆ คนที่บอกว่า "เราไม่เข้าใจ" ตอนนี้ก็หูตาสว่างแล้ว  จะเอาคำแนะนำของทุกคนไปลองคิดและปฏิบัติดูนะคะ ***  แก้ไขข้อความ ที่ทำให้เข้าใจผิดค่ะ  -*- แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 54 15:57:14 แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 54 15:26:59 จากคุณ : A_WITCH เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 15:25:46

ความคิดเห็นที่ 36 ในเมื่อคุณออกมาชี้แจง ในความคิดเห้นที่ 37 แล้วเอาเป็นว่าดิฉันเข้าใจค่ะ....การเขียนเป็นการสื่อสารที่เราไม่เห็นหน้าตา ไม่รับรู้น้ำเสียง ถ้าระมัดระวังไว้หน่อยก็ดีค่ะ ไม่งั้นเจตนาดี จะกลายเป็นเรื่องต่อไปได้ แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 54 16:10:36 แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 54 15:43:47 จากคุณ : ทะเลสวย น้ำใส เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 15:41:59

ความคิดเห็นที่ 37 เอ่อ...  เราแค่รู้สึกว่า เดี๋ยวน้องก็ต้องโวยวาย ว่าทำไมเอาเรื่องนี้มาปรึกษาในพันทิพแค่นั้นเอง หัวเราะแบบ เฮ้อ...  เด๋วโดนน้องโกรธแน่ๆ อะไรแบบนี้อ่ะค่ะ แต่เมื่อคืนเราเครียดมากจริงๆ แล้วก็อยากรู้จริงๆ ว่า เราควรทำยังไงให้มันดีขึ้น ถ้าหัวเราะปิดท้ายแบบนั้น ทำให้คุณเข้าใจผิด ก็ขอโทษนะคะ จากคุณ : A_WITCH เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 15:56:45

ความคิดเห็นที่ 38 เราไม่คิดว่า ถ้าน้องคุณมาอ่านแล้วจะโมโหคุณนะ กลับคิดว่า เค้าจะเข้าใจคุณ รู้สึกกับคุณดีขึ้นมากกว่า เท่าที่อ่านจากคุณเล่า เราเป็นเหมือนน้องชายคุณ และเหมือนที่บางคห.ว่า "ดื้อและหัวแข็ง" ถ้าคุณเป็นพี่สาวเรามาโพส เราคงดีใจนะ อย่างน้อย ก็ได้รู้ว่า ยังมีผู้คนในสังคม ที่เข้าใจความรู้สึกของคนที่ได้รับความลำเอียงจากพ่อแม่ เราจะบอกให้นะ ว่าตัวคนที่เป็นลูกที่พ่อแม่ไม่รัก นอกจากเจ็บปวดที่พ่อแม่ไม่รักแล้ว ก็ยังเจ็บปวดกับความรู้สึกของตัวเอง ที่ไม่รู้สึกรักพ่อแม่เหมือนกัน ความรู้สึก มันบังคงกันไม่ได้จริงๆ แล้วก็ต้องมาทนกับคำผู้คนก่นด่า ว่า เลวจริง ที่ไม่รักพ่อแม่ตัวเองอีก ตัวเราไม่สามารถจะบังคับความรู้สึกได้ แต่เราก็ไม่เคยทำอะไรที่ไม่ดีต่อเขา ไม่เคยต่อว่า ที่เขาลำเอียงไม่รักเรา ไม่เคยร้องขออะไร ไม่เคยทำตัวให้เขาต้องเดือดร้อน เพียงแต่ เราขอใช้ชีวิตของเรา อย่ามาวุ่นวายกับชีวิตเรา เหมือนเมื่อตอนที่เรายังเด็ก ที่เขาไม่เคยใส่ใจ ไม่เคยให้อะไร แต่พอเราเติบโต ก็มาเรียกร้องเอาจากเรา ทั้งความรักและการดูแลเอาใจใส่ โดยไม่เคยสำนึกในสิ่งที่เคยกระทำกับเรามาก่อนเลย เราอยากขอบคุณนะ ที่คุณตั้งกระทู้นี้มา ทำให้เรารู้สึก สังคมนี้ยังน่าอยู่ ยังมีอีกหลายคนที่เข้าคนแบบน้องคุณ ซึ่งแทบจะเหมือนเราทุกอย่าง ต่างแค่ ของเรา กับ พ่อ ไม่ใช่กับแม่ แต่ของเราหนักกว่าอีก เพราะเราถูกล่วงละเมิด โดยที่ ณ ปัจจุบันเขาก็ไม่เคยสำนึก แต่พี่สาวเรา กลับจะให้เรายอมรับ โดยไม่นึกถึงสิ่งที่เราถูกกระทำ อ้างแต่ว่า พ่อ ก็คือ พ่อ จากคุณ : ขอบคุณ เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 16:08:49 A:91.57.116.207 X: TicketID:318780

ความคิดเห็นที่ 39 คห. ที่ 38 คะ ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ ที่ให้กำลังใจเรา ^^ เราก็หวังว่า น้องเราจะเข้าใจ และสัมผัสถึงความหวังดีที่เรามีให้เค้าค่ะ ขอบคุณนะคะ จากคุณ : A_WITCH เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 16:26:58

ความคิดเห็นที่ 40 คุณไม่ใช่น้องคุณหนิ คุณไม่เคยถูกทำร้าย คุณไม่เคยถูกไล่ให้ไปตาย แล้วคุณจะไปเข้าใจน้องได้ไง ความผิดมันอยู่ที่พ่อแม่คุณแหล่ะ ไม่ใช่คุณ และไม่ใช่น้องคุณ คนทุกคนมีความแตกต่าง และพ่อแม่นี่แหล่ะที่จะเลี้ยงลูกให้ดีแม้มีความแตกต่างกัน เราเคยถามพ่อแม่ว่า รักเราสามพี่น้องเท่ากันไหม พ่อแม่จะตอบว่ารักคนละแบบแต่ก็รัก เราสามพี่น้องนิสัยต่างกัน และเราเป็นพวกอาร์ตด้วย แต่ก็ยังรู้สึกเสมอว่าพ่อแม่ก็รัก แต่น้องคุณนี่... อ่านแล้วเราสงสารเขาจริงๆ อย่าโทษน้องเลย เป็นเราเจอแบบนั้นทั้งชีวิตเราก็ช้ำ จากคุณ : เสียงจากบ้านนา เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 20:17:18

ความคิดเห็นที่ 41 จำไว้ครับ  คนที่เรารักเราไว้ใจ ทำร้ายไม่ว่าร่างกายหรือจิตใจ เราจะเสียใจมากกว่าที่ศัตรูกระทำกับเรา จากคุณ : electus เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 20:36:20

ความคิดเห็นที่ 42 ลูกแท้ๆ รึเปล่า บางกระทู้ประเภทเล่าเป็นวรรคเป็นเวร สุดท้ายคนละพ่อ จากคุณ : คำนึง เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 21:44:29 A:115.87.71.16 X: TicketID:320807

ความคิดเห็นที่ 43 ให้กำลังใจ จขกท. ค่ะ เราก็ดีใจนะถ้าอย่างน้อยคนที่เป็นพี่ยังเข้าใจน้อง และปกป้อง แม้เขาจะไม่เห็นความดีของคุณก็ตาม แต่ถ้าเขาอายุมากกว่านี้ เขาอาจเข้าใจค่ะ เราก็โดนนิดๆหน่อยจากพ่อแม่ แต่เราก็ยอมรับและดูแลน้องๆค่ะ ยังไงก็มีกันแค่นี้ ไม่ทิ้งกัน จากคุณ : Janur เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 22:24:54

ความคิดเห็นที่ 44 มันฝังใจจริงๆนะคะ บ้านเราเป็นจีนแท้ๆ มีลูกชายคนเดียวคือพี่เรา เราไม่ขอเล่ายาวละกัน สรุปคือตอนนี้อายุก็ปาเข้าไปครึ่งคนแล้ว คุณเชื่อมั๊ย เรายังฝันถึงตอนเด็กๆ เรื่องที่ถูกทำร้ายจิตใจ ร่างกาย โดยมีพี่ชายเราอันเป็นที่รักของครอบครัวเป็นต้นเหตุ ละเมอตีอก ชกหัว และเมื่อนึกถึงหรือเล่าถึงเรื่องในวัยเด็ก เราจะต้องน้ำตาไหลทุกครั้ง แม้แต่ตอนที่พิมพ์นี้ จากคุณ : ขาวฟู เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 23:10:55

ความคิดเห็นที่ 45 คห. ที่42 ลูกแท้ๆ แน่นอนค่ะ น้องเราแท้ๆ ค่ะ พิมพ์เดียวกันเลย ^^ แต่น้องเราก็ ตั้งแต่เข้า เข้ามหาลัยก็ไม่ค่อยโดนแล้วนะคะ (จริงๆ ก็ตั้งแต่ ม.ปลาย แล้วค่ะ) แต่เค้าก็ยังฝังใจกับเรื่องเลวร้ายในอดีตค่ะ จากคุณ : A_WITCH เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 13:00:22

ความคิดเห็นที่ 46 จขกท.เองยังสงสัยและไม่เข้าใจว่า ทำไมพ่อแม่ถึงต้องทำไม่ดีแบบนั้นกับน้องชาย ในใจลึกๆคุณก็ยังรับไม่ได้กับสิ่งที่น้องได้รับเหมือนกัน .... ในเมื่อคุณเกิดมาโชคดีกว่าน้อง ก็ขอให้ทำดีกับน้อง เท่าที่พี่ที่ดีคนหนึ่งพึงกระทำ เรื่องที่พ่อแม่ทำกับน้องคุณ รับรองฝังใจน้องคุณไปทั้งชีวิตแน่นอน แต่อยู่ที่ตัวเขาด้วยว่า เวลาจะช่วยทำให้เขาเข้าใจและปล่อยวางหรือเปล่าเท่านั้นเองค่ะ จากคุณ : แฮม (noopin) เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 21:22:47

ความคิดเห็นที่ 47 เหมือนกันเด๊ะ แต่ สลับที่กันเท่านั้น - -" จากคุณ : นางฟ้าปีกดำ เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 21:40:11

ความคิดเห็นที่ 48 น้องคุณคล้ายๆ ผมเลยนะครับ (แต่คงไม่นักเท่าน้องคุณนะ แต่ความเจ็บปวดนี้ก็รู้สึกได้) พี่สาวได้มาตลอด ส่วนผมถ้าจะเอาแบบพี่สาวบ้าง ครอบครัวก็พังแน่ (พี่ไปเรียนนอกหมดไปหลายล้าน ผมเรียนราขภัฏ) และอีกหลายอย่างที่รู้สึกได้ ผมเปลี่ยนได้เพราะพระธรรมนะ ตรงนี้เป็นหัวใจสำคัญ ผมปฏิบัติธรรมหนักๆอยู่พักนึง ทำให้พอปลง พอวางได้ ทุกวันนี้ทำงานได้เงินมากที่สุด ต้องช่วยครอบครัวมากๆ ทั้งที่เราเป็น พลลูกชั้นสอง ว่างั้นเหอะ ยังคิดอยู่เลยว่า ถ้าไม่ช่วยครอบครัว แยกตัวไปคนเดียว โคตรสบายแล้ว เพราะงั้น น้องคุณต้องอาศัยความเด็ดเดี่ยว และ กำลังใจจากตัวเอง จากพระธรรมให้มากๆ ผมเคยผ่านมาแล้ว รู้ดีว่ามันสำคัญ ไม่งั้นผมก็ไม่เป็นผมทุกวันนี้หรอกครับ รบกวนที่พิมพ์เสียยืดยาว จากคุณ : kikirara เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 00:31:55

ความคิดเห็นที่ 49 ก็ยังดีนะคะ ที่เค้าไม่หนีออกจากบ้าน ถ้าเป็นเรา พ่อแม่ ไล่ให้ไปตาย นี่ คงออกจากบ้านเดี๋ยวนั้นเลยล่ะค่ะ จากคุณ : nong_ao เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 11:29:49