ความคิดเห็นที่ 1 รออ่านต่อค่ะ  ชีวิตยิ่งกว่านิยาย อย่าเสียดายผู้ชายห่วยๆ นะคะ ให้พ้นไปจากชีวิตเราให้ไกลๆ ยิ่งดี ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวในโลกซะหน่อย...เน้อะ จากคุณ : ความรักมาทักทายแล้วหายไป เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 09:21:55

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม และขอบคุณ คุณขุนนนท์ ที่ช่วยแตกประเด็นให้ค่ะ เคยแต่อ่านของคนอื่น เป็นครั้งแรกที่มาตั้งกระทู้ แล้วก็ใช้่ล็อคอินเพื่อน เค้าสมัครไว้ตั้งแต่สมัยที่เค้าติดตามละครเกาหลี ตอนนี้เบื่อแล้วค่ะ ก่อนจะเล่าต่อ ... ขอเล่าเรื่องของแฟนให้ทราบนิดนึงค่ะ เค้าเป็นลูกคนที่ 3 ในจำนวนพี่น้อง 4 คน เป็นผู้ชายทั้งหมด พ่อกับแม่รับราชการ แต่พ่อเสียตั้งแต่ยังเด็ก แม่เค้าเลี้ยงลูกคนเดียว แต่บ้านจัดว่ามีฐานะ มีที่ดินหลายแห่ง เพราะพ่อเป็นลูกน้องนายทหารที่โด่งดังที่สุดคนหนึ่งในสมัยก่อน ถ้าเอ่ยชื่อต้องรู้จักค่ะ ตอนหลังพี่หนิงมานั่งวิเคราะห์ให้ฟังแบบขำ ๆ ว่า อย่างเค้่าน่าจะเรียกว่า Wednesday Child หรือพวกลูกคนกลาง ขาดความอบอุ่น แม่ไม่ค่อย มีเวลาให้ ก็เลยเอนเอียงไปชอบผู้หญิงอายุมากกว่า ส่วนเราเป็นเด็กกว่า ทำให้เค้าต้องมีภาระเป็นผู้นำ ... เค้าโหยหาแม่ เค้าไม่ได้อยากมีลูกสาว ต่อค่ะ .... การกลับมาอยู่ที่บ้านของเขา ก็คือ การออกจากบ้านตั้งแต่ตี 4 ครึ่ง ส่วนเราก็ไปทำงานเองเหมือนที่ผ่าน ๆ มา กว่าเค้าจะกลับบ้านก็หลังเที่ยงคืน ... แล้วก็หมกตัวอยู่ในห้อง แต่บางทีเราเข้าห้องน้ำ ก็ได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์ แต่ไม่เคยแอบฟัง กลัวเจ็บ... วันเสาร์-อาทิตย์ ยิ่งแล้วใหญ่ ออกไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ แล้วก็กลับดึก เหมือนเดิม ... มีอยู่ีวันหนึ่ง เจอหน้ากันจัง ๆ ตอนที่เราตื่นมาเข้าห้องน้ำ ตอนตี 4 เค้าพูดออกมาเองว่า อดทนหน่อยนะ เค้่ากำลัีงพยายามลืมผู้หญิงคนนั้น แต่พฤติกรรมมัี่นช่างสวนทางกับคำพูด ... เค้ากำลังลืมผู้หญิงคนนั้น หรือกำลัง พยายามตัดขาดจากเรากันแน่ เรารู้ว่า เค้ายังคุยโทรศัพท์กันทุกคืน จนดึกจนดื่น ก็โทรศัพท์ที่เราเป็นคนจ่าย นั่นแหละ ... วัน ๆ แทบจะไม่เคยเห็นหน้่ากัน ข้าวก็ไม่กินด้วยกัน นอนก็ไม่ได้นอนด้วยกัน แล้วมันจะเหมือนเดิมได้ยังไง การที่เขาทำตัวเหมือนเงาวูบวาบอยู่ในบ้าน ทำให้เราเริ่มชินกับการที่มีเค้าเหมือนไม่มี เรายังไปมาหาสู่กับพี่หนิงเหมือนเดิม เริ่มรู้จักเพื่อนบ้านใหม่ เป็นเด็กนักศึกษาที่ แม่มาซื้อบ้านให้อยู่เพื่อเรียนหนังสือในกรุงเทพฯ น้องคนนี้อยู่ติดกับบ้านพี่หนิง และเป็นคนช่วยหัดมอเตอร์ไซค์ให้เรา แฟนไม่รู้ว่า เราเริ่มขี่มอเตอร์ไซค์เป็นแล้ว วันหนึ่งเค้ามาบอกว่า มอเตอร์ไซค์ไม่ได้ใช้ ก็ขาย ๆ ไปซะ เอาเงินมาส่งบ้านในส่วนของเค้าดีกว่า เราตกใจ นี่หมายความว่า ต่อไปนี้เค้่าจะเลิกส่งบ้านแล้วจริงน่ะเหรอ เราบอกว่า ไม่เอา ไม่ขาย เราจะขี่เอง เค้่าบอกว่า หน้าอย่างเธอน่ะเหรอ จะขี่มอเตอร์ไซค์ วัน ๆ แ่ค่เดินไม่ให้รถชนได้ก็บุญแล้ว ีเราได้ยินแล้วยัวะ นี่เค้่าเริ่มดูถูกว่าเราไม่เอาไหนอีกแล้ว เราเลยสวนกลับไปว่า ก็ชั้นอายุแค่นี้เอง รอให้ชั้นแก่กว่านี้อีก 12 ปีสิ ชั้นคงจะกร้านโลกชนรถชนไม่เจ็บแล้วละ เค้าโกรธหน้าแดงเลยค่ะ .... ขึ้นรถแล้วขับชนรั้วที่เปิดไว้แง้ม ๆ เบี้ยวเลยค่ะ แค็ท แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 54 12:07:12 จากคุณ : นาซังซิล เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 12:04:57

ความคิดเห็นที่ 3 ซวยแล้ว รั้วเบี้ยวปิดไม่สนิท พี่หนิงเดินออกมาดู บอกว่า ให้หาโซ่มาคล้่องแล้วเอากุญแจล็อกไว้ชั่วคราวก่อน แล้วค่อยตามช่างในหมู่บ้านมาซ่อมให้ พี่หนิงชวนไปนั่งที่บ้าน เราเลยตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้เธอฟัง พี่หนิงไม่ได้ให้ความเห็นอะไร แต่เล่าเรื่องของเธอให้ฟังแทน เํธอบอกว่า เธอกับสามีก็เหมือนเรากับแฟนที่แยกออกมาอยู่กันเอง แม่ของสามีไม่ชอบพี่หนิง หาว่าเป็นสาวเปรี้ยว งานบ้านไม่ได้เรื่อง แต่ที่จริงแล้วหวงลูกชายมากกว่า เพราะเพิ่งเรียนจบจากเมืองนอก เป็นความหวังของแม่ พอทำงานบริษัทได้ไม่นานก็มาคบกับพี่หนิง จนกระทั่งมีน้องนีน่า แม่สามีพี่หนิงยิ่งเข้ามาวุ่นวายมากขึ้น เรียกว่ามาบงการชีวิตจะง่ายกว่า หนักเข้าจะเอาหลานไป เลี้ยงเอง พี่หนิงเห็นว่า ในอนาคตเธอคงจะถูกพรากลูกไปแน่ ๆ ก็เลยถามสามีว่าจะเอายังไง ไปบอกแม่ให้เลิกมายุ่งกับครอบครัว ได้มั้ย ... แฟนพี่หนิงไม่กล้าตัดสินใจ นั่นก็แม่ นี่ก็เมีย พี่หนิงเลยตัดสินใจให้ว่า เลิกกันดีกว่า เลิกกันตั้งแต่ยังรู้สึกดีต่อกันนี่แหละ อย่าจากกันตอนที่ไม่รักกันเลย ยังไงจะได้เพื่อนกันได้ พาลูกไปหากันได้ แฟนพี่หนิงก็ยอม ... พี่หนิงบอกว่า นิสัยแบบแฟนพี่เค้าก็ดีไปอย่าง ไม่เคยโต้แย้งใด ๆ แม่แฟนพี่หนิงรู้เข้า ก็ดีใจจนเต้น แถมเงินให้อีกก้อนหนึ่ง บอกว่า เอาไว้ให้หลาน มีการบอกด้วยว่า ให้เอา ไปฝากบัญชีเป็นชื่อหลาน กันพี่หนิงเอาไปใช้ แฟนพี่หนิงยกบ้านหลังที่อยู่นี้ให้ เค้าซื้อเลยเพราะครอบครัวมีฐานะ พี่หนิงเลยไม่ต้องผ่อนบ้าน เลยมีแต่ค่าใช้จ่ายจิปาถะอื่น ๆ พี่หนิง บอกว่า ทุกวันนี้ ก็ยังติดต่อกับอดีตสามี แต่แบบเพื่อนมากกว่า ที่เห็นพี่ไม่อยู่เสาร์ อาทิตย์ ก็เพราะบางทีพาลูกไปหาพ่อเค้่านั่นแหละ แล้วก็พูดถึงเราว่า ดีนะ ที่ไม่มีลูก จากคุณ : แค็ท (นาซังซิล) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 12:18:51

ความคิดเห็นที่ 4 ถึงแม้เราจะบื้อ แต่เราก็เข้าใจว่า พี่หนิงชี้่ทางให้เราแล้ว มันอยู่ที่เราว่า จะำทำได้หรือเปล่า ... ช้าหรือเร็ว รุ่งขึ้นเป็นวันสิ้นเดือน เปิดสลิปเงินเดือนแล้วใจหาย เมื่อรู้ว่าจะต้องจ่ายค่าบ้านอีกตั้งเยอะ .... กลับบ้านเจอบิลค่าโทรศัพท์อีก .. โห จากที่เคยจ่ายแค่ค่า่่เช่่า คราวนี้เจอค่าโทรหลายร้อย ( มันนานแล้วอ่ะค่ะ จำไม่ไ้ด้) มืออ่อนเลย เอาไปวางไว้หน้าทีวี ค่าน้ำ-ค่าไฟก็เพิ่มจากเดิม วันนั้น เค้ากลับบ้านเร็วกว่าปกติ มาถึงตอน 2 ทุ่มกว่า ๆ ทำเป็นพูดดี บอกว่า ขอโทษวันนั้นที่ว่าเราแรงไป พอดีเขามีเรื่องเครียด ๆ ให้คิด ก็เลยอารมณ์ไม่ดี แต่ไม่เห็นถามเรื่องรั้ว หรือเรื่องค่าบ้าน ค่าโทรศัพท์เลย เค้าบอกว่า อาทิตย์หน้าวันเกิดเรา เออจริงสิ .... ลืมไปเลย เ้ค้าอยากจะพาเราไปกินอะไรกัน ไม่ได้ออกไปไหนด้วยกันนานแล้ว เราก็บอกว่า ไม่เป็นไร ไม่ค่อยว่างไม่ใช่เหรอ เค้าก็คะยั้นคะยอว่า ไปเหอะ เราก็ตกลง แต่ทำไมไม่รู้สึกตื่นเต้นดีใจเหมือนเมื่อก่อน สงสัยความทุกข์เรื่องเงินมันกลบหมด จากคุณ : แค็ท (นาซังซิล) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 12:32:44

ความคิดเห็นที่ 5 ตามอ่านมา 2 วันแล้วค่ะ จากคุณ : คนบ้านบ้าน เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 12:33:47

ความคิดเห็นที่ 6 โหวตให้นะคะ    จะได้หากระทู้ง่ายๆ จากคุณ : and then เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 12:35:22

ความคิดเห็นที่ 7 เราไปปรึกษาพี่หนิงว่า อยากจะหารายได้พิเศษ พี่หนิงเลยชวนว่า ไปทำงานที่บริษัทของเธอมั้ย ไปทำแผนกที่ติดต่อกับลูกค้า เพราะหน้าเราหงอย ๆ ลูกค้าจะได้ไม่กล้า complain กลัวไปนั่งร้องไห้ต่อหน้าเค้า แผนกที่ว่า มีน้องคนหนึ่งทำอยู่แล้ว แต่ทำได้ไม่เต็มที่เพราะป่วย กระเสาะกระแสะ .... เรามารู้ทีหลังว่า น้องเค้าเป็นมะเร็ง เราทำงานได้ 5 เดือนกว่า ๆ น้องเค้่าก็เสีย พี่หนิงบอกว่า ไม่ได้บอกให้เรารู้ก่อน เพราะเดี๋ยวจะไปร้องไห้ กระจองงองแง ไม่ได้ทำงานกันพอดี ... พี่หนิงก็เป็นอีกคนที่มองว่าเราเป็นเด็ก ก็คงจะจริง ตอนพี่หนิืงอายุเท่าเรา เํธอเป็นหัวหน้าคน มีลูกน้องเยอะแยะแล้ว ีิีืคิดถูก ที่ย้ายไปทำงานกับพี่หนิง เพราะเงินเดือนดีกว่าที่เก่า โอทีก็มี เยอะด้วย ... พี่หนิงบอกว่า ไว้ให้คล่ืองกว่านี้ จะพาไปต่างจังหวัดด้วย เผื่อจะได้ปรับตำแหน่งขึ้นไปอีก แฟนยังไม่รู้ว่าเปลี่ยนงาน วันนึงในรอบหลายเดือน ได้มีโอกาสคุยกับแฟนตอนเย็น ึคุยโน่นคุยนี่ เหมือนไม่เคยมีเรื่องขุ่นข้องหมองใจ ก็เลยถามเค้าว่า ถามจริง ๆ เหอะ ที่หายไปแล้วกลับมาดึก ๆ น่ะ ไปไหนเลย เราพยายามสะกดอารมณ์ ทำหน้าให้เป็นปกติ แต่หน้าเราแหยอยู่แล้ว เค้าก็เลยตายใจ นึกว่าเราไม่คิดอะไร เค้าบอกว่า ไปกับผู้หญิงคนนั้นแหละ เค้าเรียกว่า พี่มล พี่มลมีเพื่อนที่สามีเป็นตำรวจ แล้วนอกใจไปได้กับน้องสาวตัวเอง พี่มลห่วงเพื่อนที่ออกไปกินเหล้าตอนกลางคืน เป็นห่วงเพื่อน กลัวเป็นอะไรไป ส่วนตัวเค้าเป็นห่วงพี่มล เลยตามไปด้วย สะอึกมั้ยค่ะ เราสะอึก แต่สมองสั่งให้เก็บอารมณ์ไว้ แล้วก็เก็บทุกคำพูดของเค้่าไว้ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่รู้สึกว่า หน้าร้อนผ่าว กลัวจะเก็บไม่อยู่เลยแกล้งหันมาพัดลมมาจ่อ ทำทีว่าร้อน แต่ที่จริงมันมันร้อนข้างในมากกว่า เึ้ค้าบอกว่า เพื่อนพี่มลน่าสงสาร ถูกสามีนอกใจ แถมเป็นน้องสาวของตัวเอง โถ พ่อพระ แล้วที่เค้านอกใจเราล่ะ ไม่ได้นึกเล้ย เ้ราทำเป็นตั้งใจฟัง แต่จริง ๆ แล้วจะเป็นลม ดีนะ พัดลมช่วยเป่า ไม่งั้นน้ำตามันต้องไหลออกมาแน่ ๆ เลยแกล้งถามว่า ตกลงกลับไปคบกับพี่เค้าเหรอ เค้าเผลอ พยักหน้ารับ คงลืมต้วไปมั้งนึกว่าปรับทุกข์ให้เด็กปัญญาอ่อนฟัง คงคิดไม่ทัน หลังจากนั้น ทุกอย่างก็กระจ่าง เค้าคายออกมาหมดเลยค่ะ จากคุณ : แค็ท (นาซังซิล) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 12:47:32

ความคิดเห็นที่ 8 เค้าไปซื้อทาวน์เฮาส์ร่วมกับผู้หญิงคนนั้น ก็เลยไม่มีเงินมาผ่อนทาวน์เฮาส์ที่ร่วมซื้อกับเรา เวลาไปไหนด้วยกันก็ทำหน้าใหญ่ออกค่าใช้จ่าย เพราะไม่อยากให้ใครว่าได้ว่าเกาะผู้หญิง ถูกเพื่อนที่ทำงานกระแนะกระแหนหลังมีชุดกอล์ฟใหม่ ว่า มี ATM เป็นของตัวเอง (ชุดกอล์ฟนี่ พี่มลซื้อให้จริง) กำลังจะออกรถใหม่ พี่มลจะดาวน์ให้ เพราะเห็นว่า ที่ทำงานอยู่ชานเมือง รถบรรทุกเยอะ รถเก่าสภาพไม่ดีกลัวเป็นอันตราย พี่มลเข้ามาจัดการเรื่องแต่งตัว เพราะอยากให้ดูภูมิฐานเหมาะกับเธอ เธอจะได้ไม่ถูกคนมองว่า เดินกับหนุ่มรุ่นน้อง เวลาไปไหนด้วยกัน นี่คือ เหตุผลนึง ที่เค้ามาดึกแล้วออกไปแต่เช้า เพราะไม่อยากให้เห็น ว่าเค้าแต่งตัวแบบไหนนั่นเอง เพราะที่ผ่านมา เราจะเป็นคนซื้อเสื้อผ้าให้ ส่วนยูนิฟอร์ม เค้าจะไปเปลี่ยนที่ทำงาน จากคุณ : แค็ท (นาซังซิล) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 13:02:15

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านแล้วเหนื่อยไหมคะ เราฟังแล้วรู้สึกเหนื่อยมากค่ะ (ตอนนั้น) เหมือนกำลังเดินขึ้นเขาแบบไม่หยุด หายใจไม่ออก ขนาดพัดลมจ่อตรงหน้า เหงื่อก็ยังชุ่มหลัง มือด้วย ดีนะที่เป็นแค่หอบหืด ถ้าเป็นโรคหัวใจ คงหัวใจวายตายไปแล้ว หลังจากนั้น เค้าก็บรรยายสรรพคุณพี่มลว่า เป็นผู้หญิงที่อยู่ด้วยแล้วอบอุ่น เป็นผู้ใหญ่ (อีกแล้ว) เวลามีปัญหา เธอก็คอยให้คำปรึกษาได้ โดยเฉพาะเรื่องที่ถูกเพื่อนที่ทำงานกระแนกระแหน เธอก็บอกว่า ไม่ต้องไปสนใจ เธอดีด้วยก็พอแล้ว ใครไม่ชวนไม่กินข้าวก็ไม่ต้องไปแคร์ เธอชวน ก็พอแล้ว เราถามว่า ทำไมพี่เค้าถึงกล้ามาคบด้วยล่ะ เค้าไม่รู้เหรอว่ามีแฟนแล้ว เค้าบอกว่า รู้สิ แต่บอกเค้าไปว่า " เลิกกันแล้ว " อึ้งเลยค่ะ ... เราถูกเลิกแต่เพียงฝ่ายเดียวมาตลอดหรือนี่ แล้วที่เค้ากลับมานี่ มาในฐานะอะไร บ้านของเรากลายเป็นศูนย์พักพิง ในยามที่เค้าเบื่อ หน่ายกับเรื่องที่เค้าก่อ แล้วมีเจ้าหน้าที่หน้าตาซื่อบื้อคอยดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายเหรอ เก็บอีก ... จำใส่สมองไว้ หลังจากนั้น เค้าก็คุยไปเรื่อย ๆ เรื่องที่เค้าไปไหน ทำอะไรกับผู้หญิงคนนั้นบ้าง สมองเราไม่เคยได้รับการกระตุ้นมากเท่านี้มาก่อน เก็บหมด มันถึงได้จำได้มาจนถึง ทุกวันนี้ยังไงคะ จากคุณ : แค็ท (นาซังซิล) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 13:10:03

ความคิดเห็นที่ 10 รออ่านต่อค่ะ จากคุณ : คนบ้านบ้าน เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 13:13:40

ความคิดเห็นที่ 11 เป็นกําลังให้น่ะครับ จากคุณ : design-r@hotmail.com (Design-r) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 13:16:09

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านแล้ว ยอมรับว่า.. จขกท. เป็นคนใจเย็นมาก ๆ เป็นเราอ่ะเหรอ  เฮ้อ..คนแบบนี้ ส่งไปเกิดให้ล่ะ   เป็นกำลังใจให้นะค่ะ จากคุณ : alway เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 13:25:27

ความคิดเห็นที่ 13 คืนนั้น หลังจากแยกย้ายกันไปนอนแล้ว เราร้องไห้ทั้งคืน ... จำได้ว่า คืนนั้นฝนตกหนัก เสียงร้องไห้ของเราดังแข่งไปกับเสียงฝน ร้องไปซักพักก็หยุด หันไปเห็นหมอนกับที่นอน ที่เค้าเคยนอน แล้วนึกถึงสิ่งที่เค้าพูด เมื่อครู่ ก็ร้องอีก ... มองไปรอบห้อง แล้วนึกภาพเวลาเค้าอยู่กับผู้หญิงคนนั้น ใน ทาวน์เฮาส์หลังใหม่ ก็ร้องอีก ... การที่เป็นคนที่ไม่มั่นใจในตัวเอง เพราะเป็นลูกคนเดียว พ่อกับแม่คอยประคบประหงม หรือเปล่า ทำให้เราขาดภูมิคุ้มกันในเรื่องความคิดความอ่าน เอะอะก็ร้องไห้ นี่ละมัง เค้าถึงว่าเราได้บ่อย ๆ .... แต่แม้จะคิดได้ เราก็ยังร้อง มันหยุดไม่ได้ สรุปเลยร้องมันจน ถึงเช้า ความรู้สึกมันเหมือนอยู่คนเดียวในโลก ทั้ง ๆ ที่มีคนนอนอยู่ห้องข้าง ๆ แต่จะมี ประโยชน์อะไร ในเมื่อใจเค้าไปอยู่ที่ทาวน์เฮาส์หลังนั้น ยิ่งฝนตก ๆ แบบนี้ เค้าคงจะ คิดถึงกัน .... ร้องไห้อีก จากคุณ : แค็ท (นาซังซิล) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 13:29:43

ความคิดเห็นที่ 14 โหวตให้ดีกว่า กลัวหาไม่เจอ จากคุณ : พาไล เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 13:38:33

ความคิดเห็นที่ 15 มาเป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : EDM_MAN เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 13:43:25

ความคิดเห็นที่ 16 เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : 2Kcartoon เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 13:45:29

ความคิดเห็นที่ 17 จากคุณ : กึมซุน (คนยองกึมชุน) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 13:46:58

ความคิดเห็นที่ 18 เก่งจังค่ะ เป็นเราจะไม่รับรู้เรื่องราวใดๆๆทั้งสิ้น อะไรก็ไม่ช่วยจ่าย ผู้ชายยังมีหน้าจะมาเล่าให้ฟังอีก ไล่ไปไกลๆๆเลยค่ะ สู้ๆๆน่ะค่ะ จากคุณ : ตะกร้าหวายสีส้ม เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 14:17:18

ความคิดเห็นที่ 19 เดี๋ยวอีกซัก5ปีเค้าจะรู้ ผู้หญิงแก่กว่าเป็นไง ตอนนี้ก็แค่ตื่นเต้น ได้เจออะไรใหม่ๆเท่านั้นแหละ คุณควรหาแฟนใหม่นะคะ คุณอายุยังไม่มากหาใหม่ได้สบาย อย่าไปง้อคนเห็นแก่ตัวแบบนี้เด็ดขาด แล้ววันนึง เค้าจะเสียดายคุณค่ะ เรารับประกันได้เลย เพราะใหม่ๆ ผู้หญิงก็น่าค้นหา น่าตื่นเต้นแต่อีกหน่อย เดี๋ยวแฟนใหม่เค้าก็แผลงฤทธิ์ค่ะ แล้วเค้าจะรู้ว่าผู้หญิงก็เหมือนๆกันหมดแหละ ไม่มีใครดีกว่าใคร จากคุณ : เม เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 14:28:41 A:124.121.149.79 X: TicketID:207916

ความคิดเห็นที่ 20 เดี๋ยวอีกซัก5ปีเค้าจะรู้ ผู้หญิงแก่กว่าเป็นไง ตอนนี้ก็แค่ตื่นเต้น ได้เจออะไรใหม่ๆเท่านั้นแหละ คุณควรหาแฟนใหม่นะคะ คุณอายุยังไม่มากหาใหม่ได้สบาย อย่าไปง้อคนเห็นแก่ตัวแบบนี้เด็ดขาด แล้ววันนึง เค้าจะเสียดายคุณค่ะ เรารับประกันได้เลย เพราะใหม่ๆ ผู้หญิงก็น่าค้นหา น่าตื่นเต้นแต่อีกหน่อย เดี๋ยวแฟนใหม่เค้าก็แผลงฤทธิ์ค่ะ แล้วเค้าจะรู้ว่าผู้หญิงก็เหมือนๆกันหมดแหละ ไม่มีใครดีกว่าใคร จากคุณ : เม เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 14:29:17 A:124.121.149.79 X: TicketID:207916

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ วันรุ่งขึ้นตื่นขึ้นมา เป็นไข้ ... ร้องไห้มากไปเลยปวดหัว หอบกำเริบนิดหน่อย โทรไปลางาน ...ลุกไม่ไหวจริง ๆ ตัวร้อนรุม ๆ ตอนสาย ๆ พี่หนิงมาหา เธอเข้ามาได้ง่าย ๆ เพราะแฟนไม่ได้ปิดทั้งประตูรั้วและประตูบ้าน นี่ถ้าเปลี่ยนจากพี่หนิงเป็นโจร เราจะเป็นยังไง พี่หนิงซื้อก๋วยเตี๋ยวมาฝาก บอกว่า นึกแล้วว่ายังไม่ได้กินอะไร หาชาม ช้อนให้เสร็จสรรพ บอกว่า กินเสร็จแล้วกินยา นอนพักซะ เธอบอกด้วยว่า อย่าลืมส่องกระจกด้วยนะ เผื่อจะทำให้คิดแล้วก็ตัดสินใจได้เร็วขึ้น เธอผ่านประสบการณ์ที่ต้องนอนร้องไห้ทั้งคืนมาแล้วเหมือนกัน กระจกช่วยได้ แล้วพี่หนิงก็ไป เรากินก๋วยเตี๋ยวได้ไม่กี่คำ กลืนไม่ลง กินยาแล้วก็นอนต่อ ตื่นขึ้นมาก็รู้สึกดีขึ้น เลยไปส่องกระจกตามคำสั่งพี่หนิง (ว่าง่ายจริงเรา) โห ... หน้าในกระจก ปกติก็หน้าจืด ๆ อยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งซีดเซียวเข้าไปอีก ตาดำ ๆ แบบหมีแพนด้ามันเป็นแบบนี้นี่เอง แต่แทนที่จะน่ารัก กลับน่าทุเรศ มันดูช้ำ ๆ บวม ๆ เพราะผ่านร้องไห้มาอย่างหนัก จมูกแดงก่ำ เราเป็นแบบนี้อ่ะค่ะ เวลาน้ำมูกไหลมาก ๆ จากอาการภูมิแพ้ หรือร้องไห้ จมูกมันจะแดงจัด ตอนเด็ก ๆ ใคร ๆ ก็ว่าน่ารัก แต่ตอนนี้ใครเห็นคงจะบอกเป็น เสียงเดียวกันว่าน่าเกลียด ยิ่งมองดูผม ยิ่งไม่ต้องพูดถึง กระเซอะกระเซิง .... จากสภาพตอนนี้ อย่าว่าแต่ผู้หญิงสูงวัยเลย ไม่ว่าผู้หญิงวัยไหนเราก็สู้เค้าไม่ได้อยู่ดี คิดแล้ว น้ำตามาปริ่ม ๆ อีก .... แต่นึกถึงคำพี่หนิงว่า ให้ดูกระจก กระจกจะช่วยได้ ก็คงจะเพราะแบบนี้กระมัง ผละจากหน้ากระจกไปอาบน้ำ หวีผมใหม่ สภาพก็ไม่ได้ต่างไปจากเดิมเท่าไหร่ เศร้าอ่ะ อายุแค่นี้ทำไมโทรมได้ขนาดนี้ แอบย่องไปที่ห้องโน้น แฟนไม่ได้ล็อคประตู แอบเปิดตู้ดู เห็นเสื้อผ้าแขวนไว้ .... โห นี่เหรอ เสื้อผ้าที่พี่มลซื้อให้ เพื่อให้ดูภูมิฐาน สมกับเค้า .... มีแต่เสื้อซาฟารี กางเกงขากว้างแบบผู้ใหญ่ จะให้ภูมิฐานสมกัน หรือจะให้แก่ทันกันแน่ อะไรไม่รู้ดลให้อยากเปิดหมอนเค้าดู .... แล้วก็เจอ รูปผู้หญิง .... พี่มลแน่ ๆ อยู่ในกรอบขนาดเท่าหนังสือพ็อกเก็ตบุ๊ค ตรงกันข้ามกับที่เราจินตนาการเอาไว้เลย เราคิดว่า ถึงแม่พี่เค้าจะอายุมาก แต่เค้าก็คงจะแต่งตัวเก๋ มีเสน่ห์ สงสัยเราจะติดภาพพี่หนิง แต่นี้เค้าก็ดูเป็นผู้หญิงมีอายุตามวัย ไม่ได้แต่งหน้าหนา รวบผมไว้ด้านหลัง จะว่าไป ก็จืดพอ ๆ กับเราอ่ะแหละ .... แล้วนี่เค้าไปหลงอะไร ถึงกับเอารูปมาไว้ใต้หมอนด้วย เดินออกมาจากห้องอย่างงง ๆ จากคุณ : แค็ท (นาซังซิล) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 14:29:29

ความคิดเห็นที่ 22 ลงชื่อติดตามอ่านและเป็นกำลังใจให้คุณ จขกท สู้ๆเน้อ   จากคุณ : ใต้เงาจันทร์ทรา เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 14:40:35

ความคิดเห็นที่ 23 เอิ่ม จขกท.เก็บรายละเอียดได้ทุกเม็ดจริงๆ เหมือนอ่านสำนวนนวนิยายที่คุ้นๆเลยอ่า ... จากคุณ : iamnid เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 14:44:17

ความคิดเห็นที่ 24 เข้ามาติดตามด้วยคนค่ะ จากคุณ : เด็กเพ้อเจ้อ เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 14:52:51

ความคิดเห็นที่ 25 รออ่านค่ะ จากคุณ : หัวใจสั่นเพราะหวั่นไหว เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 15:21:10

ความคิดเห็นที่ 26 รออ่านด้วยคนค่ะ จากคุณ : ^_^ เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 15:39:01 A:188.28.135.238 X: TicketID:317543

ความคิดเห็นที่ 27 F5 จากคุณ : ลดไข้ บรรเทาอาการปวด เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 16:04:35

ความคิดเห็นที่ 28 รออ่านต่อออ จากคุณ : IcEzY_HoNeY_BeAr เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 16:09:23

ความคิดเห็นที่ 29 ติดตามอยู่นะคะ ขอชมว่าเรียบเรียงเรื่องได้ดี เก่งจังเลยค่ะ จากคุณ : Rewritable เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 16:28:38

ความคิดเห็นที่ 30 นี่แหละผู้หญิงคิดเองเออเอง (เรื่องรูป"พีมล") คุณน่ะเป็นต่อ อายุยังน้อยยังใส เรื่องโรคประจำตัวเรื่องจิ๊บๆๆไม่ขาดยา ไปหาหมอบ่อย อาการก็ดีขึ้น ประสบการณ์และเวลาจะทำให้คุณเก่งขึ้น และแกร่ง ถ้าอดทนให้ผู้ชายกลับตัวกลับใจ ก็ถือว่าที่ผ่านมาซะเป็นบทเรียน แต่ชอบความคิดเห็นคุณ "เม"จังเลยค่ะ จากคุณ : ตะกร้าหวายสีส้ม เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 16:29:42

ความคิดเห็นที่ 31 จขกท. หายไปไหนคะ จากคุณ : มโนราห์สีฟ้า เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 16:33:09

ความคิดเห็นที่ 32 ไม่เข้าใจอย่างนึง ทำไม จขกท ทนจังคะ ทนมาก ไงก็รออ่านต่อนะคะ อยากรู้ว่าตอนจบ จขกท จะสู้เพื่อตัวเองไหม จากคุณ : ไง ก็พยายามลืม ๆ ไปนะคะ (เดินหน้าต่อไป) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 16:44:21

ความคิดเห็นที่ 33 เฮ้ย !!! อ่านจนจบเลยเนี่ย ไม่ค่อยได้อ่านอะไรเยอะขนาดนี้เลย สงสารจขกท จังเลย จากคุณ : marn_mania_1 เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 16:45:47

ความคิดเห็นที่ 34 เรื่องราวของเรามีส่วนคล้าย จขกท นิดนึงค่ะ คือเราคบกับแฟนเรามา 7 ปี แล้วพอเค้ามีสังคมใหม่ในที่ทำงาน เค้าก็เริ่มไปชอบผู้หญิงคนนึงที่อายุมากกว่า แล้วก็มาบอกเลิกเรา ผู้หญิงคนนั้นก็รู้จักเรา รู้ว่าแฟนเรามีแฟนแล้ว เราก็ได้แต่ทำใจไป เพราะบอกกับตัวเองเสมอว่า "ถ้าใจเค้าไม่อยู่กับเรา รั้งไว้ก็ไม่มีประโยชน์" ซึ่ง.....ตอนนี้เค้าแต่งงานกันแล้วค่า แต่.... เวรกรรมมีจริงค่ะ แฟน(เก่า)เราเปลี่ยนที่ทำงานค่ะ แล้วก็ไปพบรักกับน้องวัยใส แต่คนที่แย่งแฟนเราไปดันเจอหนักกว่าเรา คือ ผู้หญิงคนนั้นแอบแรงค่ะ มีส่งข้อความมาหา ประมาณว่าฉันอยู่กับแฟนเธอนะ อะไรประมาณนี้แหละค่ะ เอาแบบตรง ๆ เลยนะค่ะ ตอนรู้ครั้งแรกนี่ สะใจมากเลยค่ะ คือ เวรกรรมเนี่ยไม่ต้องรอชาติหน้าเลยจริง ๆ เจอกันจัง ๆ ชาตินี้นี่แหละ หนักกว่าที่เราเจอด้วย เพราะเค้าแต่งงานกันแล้ว เลยอยากจะฝากบอกถึงคนที่ท้อแท้เรื่องความรักนะค่ะ ว่ารักตัวเองให้มาก ๆ ค่ะ รู้จักคุณค่าของตัวเอง แล้วสิ่งดี ๆ ก็จะตามมาค่ะ จากคุณ : Violetina เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 16:48:01

ความคิดเห็นที่ 35 ใจดีจริงๆ ผู้ชายมันขนาดนี้แล้วยังปล่อยให้อยู่ในบ้าน บ้านไม่ส่ง คชจ.ไม่ช่วยออก เป็นผมนี่คงถีบออกจากบ้านตั้งแต่เจอหน้าวันแรกที่กลับมาแล้วล่ะ จากคุณ : TingTing เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 17:19:38

ความคิดเห็นที่ 36 ตามมาอ่านค่ะ ปล.สำนวนการเขียนดีจัง จากคุณ : Bantam Girl เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 17:25:13

ความคิดเห็นที่ 37 สู้ๆครับ คุณแค็ท ชีวิตต้องเดินต่อไปข้างหน้าครับ ปล.. ผมขอให้กำลังใจด้วยคนครับ ++^__^ ++ จากคุณ : ไวท์เบิร์น เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 17:30:52

ความคิดเห็นที่ 38 คุณเขียนได้ดีมากจริงๆค่ะ ตอนนี้ติดงอมแงมเลย ต่อให้จบเร็วๆนะคะ ...คนอ่านใจร้อน เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : POLAR_POLAR เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 17:46:06

ความคิดเห็นที่ 39 ดีจังค่ะ จขกท ยังได้เจอคนดีๆ มีคนช่วยเหลือ เรื่องร้ายๆผ่านมาแล้วก็ให้ผ่านไปนะคะ ตอนนี้มีชีวิตที่มีความสุขก็พอค่ะ จากคุณ : BigSom เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 18:12:42

ความคิดเห็นที่ 40 ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ ตอนแรกว่าจะเขียนเล่าสั้น ๆ แต่พอเขียนไปเรื่อย ๆ ความทรงจำมันก็ผุดขึ้นมา เคยเป็นกันไหมคะ ....เหมือนกับว่า พอนึกไปเรื่อย ๆ แล้วมันก้พรั่งพรูออกมาเอง สำหรับท่านที่คิดว่านิยาย ก็อยากบอกว่า นิยายเค้าก็เอามจากชีวิตคนนี่แหละค่ะ เรื่องของผัว-เมีย เป็นเรื่องซ้ำซากวนเวียนกันอยู่แบบนี้ แต่เราเองคงจะไม่ถนัดเขียนนิยายหรอกค่ะ ที่เล่ามาได้ขนาดนี้ เพราะมันเกิดขึ้นกั้บตัวเราจริง ๆ แล้วก็เชื่อว่า ทุกวันนี้ ก็ยังมีคนที่เจอสภาพแบบนี้ อยู่ที่ว่าใครจะหนักกว่ากัน ถ้าถามว่า ทำไมเราใจดีจัง  ทนอยู่ได้ยังไง ความรักไงคะ ..... เรารักเค้ามาก อยากบอกว่า ที่ตัดสินใจอะไรไม่ได้ ก้เพราะกลัววาจะต้องขาดกันจริง ๆ ผู้ชายคนแรกที่ฝากชีวิตด้วยนี่ มันตัดใจยากจริง ๆ ค่ะ เพราะอย่างนี้ เราถึงเก็บรายละเอียดได้ทั้งหมดไงคะ เราถึงได้บอกว่า เวลาถามอะไรเค้า เราจะกลัว กลัวจะได้ยินในสิ่งที่ตัวเองคิดเอาไว้ แล้วก็ได้ยินจริง ๆ จนมันชินชาเลยค่ะ แต่เราอยากบอกว่า ส่วนหนึ่งที่ทำให้เราสามารถกลับมาตั้งหลักได้ ก็คือ การทำบุญค่ะ คนเราถ้าได้ทำบุญ แล้วจิตใจสบาย หน้าตาก็แจ่มใสได้ค่ะ ไม่จำเป็นต้องทำบุญที่วัด แต่เราใช้วิธีบริจาคพัดลมต้วใหญ่ให้โรงพยาบาล ในวันเกิด ไม่ก็บริจาคเงินตาม ร.พ.ทั่วไป ทำทุกวันเกิดนะคะ ทำบุญแล้วจิตใจดีขึ้นจริง ๆ ค่ะ แล้วก็ช่วยให้หน้าตาแจ่มใส แล้วสิ่งดี ๆ จะเข้ามาในชีวิตแบบเราค่ะ ขอบคุณอีกครั้งที่ติดตามนะคะ จากคุณ : แค็ท (นาซังซิล) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 18:38:09

ความคิดเห็นที่ 41 เล่าต่อ อยากอ่าน อุตส่าห์ตามมาตั้งนานแล้ว จากคุณ : พาไล เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 18:47:39

ความคิดเห็นที่ 42 คุณแค็ท เชื่อไม๊ว่า ป้าอ่านเรื่องของคุณแล้ว เรื่องราวที่ผ่านมาในชีวิตป้า มันผุดขี้นมาในห้วงคำนึงทันที เป็นฉากๆ เป็นตอนๆ เหมือนเอาหนังเก่ามานั่งดูเลยค่ะ   ป้าผ่านชีวิตคล้ายๆกับคุณมากเลย อยู่ทาว์นเฮ้าส์กันสองคนเมื่อเริ่มสร้างครอบครัว ไม่มีรู้จักเพื่อนบ้านเท่าไหร่  สามีออกนกนลู่นอกทาง ทิ่้งให้เราอยู่บ้านคนเดียว ฝนตกไฟฟ้าดับ ไม่มีอะไรเลย โทรศัพท์ไม่มี ไม่รู้สามีไปไหน    บททดสอบชีวิตแต่ละคนนี่ ทำไมมันหนักหนาสาหัสนักก็ไม่รู้นะคะ กว่าจะผ่านแต่ละเรื่องราวมาได้  มาค่ะ มานั่งฟังต่อ ดูซิว่าตอนท้ายๆเรื่องเราจะเหมือนกันหรือเปล่า จากคุณ : ป้าลายคราม เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 18:56:14

ความคิดเห็นที่ 43 หลังจากนั้น ... ชีวิตเราก็กลับเป็นปกติ คือ เราอยู่กับเงาของเค้า พอถึงวันศุกร์ ไปเข้าห้องน้ำ เค้าเสียบกระดาษไว้ประมาณว่า happy birthday เจอกันที่เซ็นทรัล 6 โมงเย็น เราลืมไปเลยว่าวันเกิด ตอนแรกว่าจะโทรไปบอกว่าไม่ไป แล้วบอกเลิกกันเป็นเรื่องเป็นราวดีไหม ไม่มีอะไรผูกพันกัน ไม่มีทะเบียนสมรส บ้านเราก็เป็นคนส่ง จะพูดดี ๆ ให้เค้ายอมโอนเป็นชื่อเรา พี่หนิงเคยบอกว่าเ หน้าตาเราหงอย ๆ ต้องทำให้มันหงอยมากขึ้น เผื่อเค้าจะสงสาร พี่หนิงเคยบอกว่า ชื่อแค็ทได้ยังไง ไม่เห็นจะปราดเปรียว หรือสู้เหมือนแมวเลย เคยเห็นไหม เวลาแมวมันกัดกันอ่ะ ... เราบอกว่า โห พี่หนิง ต้องไปถามพ่อแล้วละ อันนี้พ่อตั้ง แต่พ่อเสียไปแล้วนะ พี่จะตามไปถามไหม .... พี่หนิงค้อนให้ .... ครั้งแรก ที่เห็นแสดงท่าทีแบบผู้หญิง แล้วก็ไม่เคยเห็นอีกเลย เรานั่งทำงานไปด้วย ใจก็เต้นไปด้วย เริ่มโลเลอีกแล้ว ใจนึงก็อยากเลิก อีกใจก็ไม่อยาก พอ 5 โมง ก็นังรถเมล์ไปรอที่เซ็นทรัล สมัยนั้น ไม่มีโทรศัพท์ ไม่รู้จะติดต่อยังไง แต่ก็ยืนรอหน้าห้างนั่นแหละ ยังไงก็ต้องเห็น รอจนถึง 2 ท่ม คนที่ยืนอยู่แถวนั้น สับเปลี่ยนหมุนเวียนกันไป จะหลบเข้าไปข้างในก็กล้วคลาดกัน 2 ทุ่มกว่าแล้ว ฝนเริ่มลงเม็ดอีกแล้ว ตัดสินใจ รอจนถึงสองทุ่มครึ่งแล้วกัน ไม่มาก็จะกลับละ ไม่ต้องทายนะคะ เพราะจะทายถูกกันทุกคน ไม่มาค่ะ .... ยืนจนเมื่อย ตัดสินใจขึ้นแท็กซี่ ตรงดิ่งไปหาแม่เลยค่ะ บอกแม่ว่า พรุ่งนี้เสาร์-อาทิตย์ แค็ทจะค้างกับแม่ เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ที่นอนกับแม่ ที่ผ่านมา เราปล่อยปละละเลยแม่ ไม่ดีเลยนะคะ นี่คงทำให้เราได้รับผลกรรม จากการไปรักคนอื่น สนใจคนอื่น จนไม่มีเวลาให้แม่ แล้วเราก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟ้ง แม่ก็ไม่ว่าอะไร บอกว่า ถ้าจะเลิกกัน ก็เอาบ้านไว้ เผื่อในอนาคตจะเอาไว้ใช้ประโยชน์ได้ ส่วนตัวเราจะกลับมาอยู่กับแม่ก็ได้ แม่บอกว่า แม่จะออกเงินค่าบ้านให้ โปะเงินไปเลย เป็นครั้งแรกที่เรารู้ว่า แม่มีเงินเก็บสม้ยทำงาน แล้วก็เงินจากตอนที่พ่อเสีย พ่อเป็นทหารค่ะ แล้วย้งมี่ประก้นชีวิตของพ่ออีก แม่บอกว่า ที่จริงก็เก็บไว้ให้เรานั่นแหละ ตอนนี้ ได้เอามาใช้แล้ว สมัยนั้น ทาวน์เฮาส์ ราคาไม่กี่แสน ยิ่งอยู่ไกลปืนเที่ยงซะขนาดนั้น ใช้เงินแค่หนึ่งในสามเองค่ะ ค่อยมาต่อนะคะ จากคุณ : แค็ท (นาซังซิล) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 18:58:10

ความคิดเห็นที่ 44 ตามอ่านค่ะ เคยเหมือนกันที่ถูกทิ้งเพราะเขาเลือกคนที่ฐานะทางสังคมดีกว่า ตอนนั้นเรายังเรียนอยู่เลย อนาคตยังมืดๆมัวๆ ตอนเขาจะไปก็คล้ายๆคุณ คือเขาแอบคบกันมานาน วันแรกที่เรารู้คือวันเดียวกับที่เขาไป ก็นั่งนิ่งน้ำตาไหลจนเช้า ผ่านมาหลายปีย้อนกลับไปคิดได้แต่ขอบคุณผู้หญิงคนที่เป็นมือที่3 ถ้ายังคบกับผู้ชายคนนั้น ชีวิตเราคงไม่ได้มาถึงขนาดนี้ และป่านนี้เราอาจต้องทำงานหาเลี้ยงผู้ชายก็เป็นได้ เพราะสาเหตุที่เขาเลือกทางนู้น คือมีเงิน สามารถช่วยเหลือเรื่องเงินเขาและครอบครัวได้ ซื้อทอง มือถืออะไรต่างๆให้ได้ แนะนำเขาเรื่องงานได้ ไปกินอะไรแพงๆฝ่ายหญิงก็จ่ายให้ได้ ผู้ชายคนนี้หน้าตาดี หล่อ ขาว หุ่นดี แต่งตัวดี แต่ผู้หญิงเป็นคนเรียบๆจืดๆเธอเลยทุ่มทุกอย่างเพื่อมัดใจชาย ตอนนั้นเราปากร้ายมากโทรไปถามเธอเลยว่า ภูมิใจในตัวเองมั้ยที่เอาเงินซื้อผู้ชายได้ เธอได้แต่ร้องห่มร้องไห้ เราทั้งเกลียดทั้งสงสาร รู้ว่าทีแรกเธอโดนหลอกให้รัก แต่พอเธอรู้เรื่องเราก็ยังไม่ยอมหยุด ยิ่งปรนเปรอหนักเข้าไปใหญ่ เรากับเธอฉะกันได้2-3เดือน ใจเราไม่อยากได้แฟนหรอกแต่หมั่นไส้อยากเอาชนะ ทุกวันนี้ก็ยังคิดนะว่าเขาทั้งคู่ไปกันรอดไหม ถ้าไม่ติดเรื่องผู้ชายคนนี้เราว่าเธอก็นิสัยน่าคบหาในระดับหนึ่งเลย ปล.คุณเขียนเล่าเรื่องได้ดีมากเลยค่ะ ลำดับเรื่องได้ดีชวนติดตาม จากคุณ : จะเอาอะไรกับลมปาก เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 19:06:28

ความคิดเห็นที่ 45 ติดตามอ่านอยู่นะคะ เชื่อในเรื่องการสร้างบุญ กุศลเช่นเดียวกับ จขกท และคิดว่า จขกท ก็คงได้เจอสิ่งดีๆต่อจากนี้ไป   บุญรักษา ค่ะ จากคุณ : สบายดีไหม เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 19:07:02

ความคิดเห็นที่ 46 F5 ตลอดเลยอ่ะ   เป็นกำลังใจให้ จขกท น่ะ จากคุณ : nogage เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 19:10:47

ความคิดเห็นที่ 47 F5 ค่ะ ตามจนกว่าจะจบ จากคุณ : IcEzY_HoNeY_BeAr เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 19:14:41

ความคิดเห็นที่ 48 น่าติดตามจริงเชียว จากคุณ : siriwat33 เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 19:21:25

ความคิดเห็นที่ 49 อ่านถึงนี่ จากคุณ : โสดเสมอเมื่อเจอผู้ชาย เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 19:48:16

ความคิดเห็นที่ 50 ติดตามรออ่านด้วยคนค่ะ อ่านไปน้ำตาซึมไปค่ัะ T~T จากคุณ : noonmaguire เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 19:56:50

ความคิดเห็นที่ 51 รออ่านนะคะ จากคุณ : ธิดาดวงเดือน เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 20:13:30

ความคิดเห็นที่ 52 ติดตามค่ะ จากคุณ : ใบหม่อน เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 20:15:50

ความคิดเห็นที่ 53 มาต่อค่ะ ตกใจเลยค่ะ กลายเป็นกระทู้แนะนำ รู้สึกเป็นเกียรติที่ได้รับการต้อนรับจากเพื่อน ๆ ชาวศาลาประชาคมนะคะ คิดไม่ผิดเลยค่ะ ว่าน่าจะเอาเรื่องของตัวเองมาบอกกล่าวกันในนี้ อยากให้เป็นอุทธาหรณ์สอนลูกผู้หญิงด้วยกันจริง ๆ อาจเป็นผลบุญจริง ๆ ก็ได้นะคะ ที่ได้เจอเพื่อนดี ๆ แม้แต่ในอินเตอร์เน็ต แค็ทอ่านทุกความเห็นค่ะ อ่านหลายรอบด้วย ปลื้มใจมาก ๆ ค่ะ ถ้าเรื่องมันยืดเยื้อ ก็ขอโทษด้วยนะคะ บอกแล้วว่า พอเขียนแล้วความทรงจำมันผุดขึ้นมาค่ะ ต่อค่ะ *** เรานอนค้างกับแม่ท แล้วกลับบ้านเย็นวันอาทิตย์ จะกลับไปรดน้ำต้นไม่ด้วย กลัวมันเฉา เราเป็นคนรักต้นไม้ เวลาไม่มีใครก็มีแต่ต้นไม้นี่แหละเป็นเพื่อน เวลากลับมาบ้าน เห็นใบไม้ปลิว ก็นึกเอาเองว่า ต้นไม้ทักทาย เวลารดน้ำต้นไม้ ก็แอบครางหงิง ๆ ฮัมเพลงให้ต้นไม้ฟังค่ะ ไม่จบสักเพลง มีผู้เชี่ยวชาญเค้าบอกว่า ร้องเพลงให้ต้นไม้ฟังจะงอกงามดีค่ะ แต่ขอเตือนว่า ใช้ไม่ได้กับต้นรักนะคะ อันนั้นร้องไห้อย่างเดียวเลยค่ะ กลับมาบ้าน ดูจากสภาพบ้านก็รู้ว่า เค้าไม่ได้กลับมาเหมือนกัน บ้านของเรา เราอยู่ทุกวัน ทำไมจะดูไม่รู้ ไม่เห็นมีรอยล่อรถ วันจันทร์ไปทำงาน พี่หนิงเดินมาหา บอกว่า อีกหน่อยจะพาไปพบลูกค้าด้วยกัน อยากให้เรียนรู้งาน เผื่อจะได้เลื่อนขึ้นเป็นผู้ช่วยพี่หนิง แต่ต้องหัดพูดให้เก่งเหมือนร้องไห้ แล้วต้องมีความมั่นใจมากกว่านี้ ถ้าปรับปรุงบุคลิกได้ยิ่งดี เยอะนะคะ ฟังแล้วเครียด แต่เชื่อว่า อะไรที่พี่หนิงบอก มันเป็นความหวังดี เค้าคงอยากให้เราดูดีขึ้น พัฒนาตัวเองด้วย ตอนเย็นกลับไปบ้าน ไม่น่าเชื่อ เค้ามารออยู่ก่อนแล้ว ยังไม่ทันจะพูดอะไร เค้าก็เอ่ยขึ้นก่อนว่า ขอโทษที่ไม่ได้ไปเซ็นทรัล พอดีมีธุระด่วน เราถามว่า ธุระอะไร เค้าบอกว่า เพื่อนพี่มล คนที่สามีไปได้กับน้องสาวตัวเองอ่ะ คิดสั้นฆ่าตัวตาย พี่มลก็เลยชวนไปเป็นเพื่อน จำไม่ได้ว่า ไปช่วยหรือพาไปส่งโรงพยาบาล ตอนนั้น หูอื้อ ตาลาย .... โกรธตั้งแต่ได้ยินชื่อ พี่มล ขนาดวันเกิดเรา ยังมีผู้หญิงคนนี้มาวุ่นวายอีก เค้ารีบพูดต่อว่า ช่วงเสาร์-อาทิตย์ ก็ต้องเคลียร์งาน เพราะนายสั่งให้ไปดูงานที่อิตาลีเดือนหน้า ไปอาทิตย์นึง แล้วจะซื้อของขวัญมาฝากนะ เห็นเราเป็นเด็กหรือไง ทำเรื่องขนาดนี้ เอาของขวัญมาล่อ เบื่อจะมองหน้า จนหมดอารมณ์จะพูดเรื่องบ้าน เพราะหน้าเราไม่หงอยแล้ว มันร้อนวูบวาบไปหมด เดินไปเปิดทีวี ช่วงข่าวพอดี .... พอเห็นหน้าผู้ประกาศข่าว เราก็ลืมเรื่องที่ทำให้อารมณ์ขุ่นมัว เมื่อกี๊สนิทเลย ไม่ทราบทันกันหรือเปล่าคะ สมัยนั้น  คุณกรรณิการ์ ธรรมเกษร อ่านข่าว กับ ดร.สมเกียรติ อ่อนวิมล ได้ไอเดียเลยค่ะ บุคลิกอย่างคุณกรรณิการ์นี่แหละ ที่จะเอามาเลียนแบบ เธออ่านหนังสือชัดถ้อยชัดคำ สายตาที่จ้องมากล้องนี่ สำหรับเราเหมือน มีมนตร์สะกด .... ได้ไอดอลแล้ว ต่อไปเราจะพยายามปรับบุคคลิกให้ได้สักครึ่งของคุณกรรณิการ์ ก็ยังดี ตอนนั้นคิดแบบนั้นจริง ๆ ค่ะ จากคุณ : แค็ท (นาซังซิล) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 20:44:04

ความคิดเห็นที่ 54 อ่านถึงนี่ จากคุณ : โสดเสมอเมื่อเจอผู้ชาย เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 20:46:30

ความคิดเห็นที่ 55 มาตามอ่านจากกระทู้โน้นค่ะ เหตุการณ์เราตอนนี้เหมือนกันกับ จขกท.หลายอย่างเลยค่ะ มาตามเพราะอยากรู้ว่า จขกท.จบแบบไหน แล้วตอนนี้เป็นอย่างไรค่ะ ขอบคุณนะคะ ที่มาแชร์ประสบการณ์ จากคุณ : แม่ค้าหน้าแป้น เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 20:48:03

ความคิดเห็นที่ 56 ติดตามนะคะ จากคุณ : น้ำผึ้งsweet เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 20:49:37

ความคิดเห็นที่ 57 ตามอยู่นะคะ จากคุณ : poondiks เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 20:53:44

ความคิดเห็นที่ 58 พอเห็นหน้าคุณกรรณิการ์แล้ว อารมณ์เราเย็นขึ้น ( ขอบคุณ คุณกรรณิการ์นะคะ) เราก็หันไปบอกเค้าว่า อยากคุยเรื่องบ้าน เค้าทำหน้าไม่ค่อยดี คงนึกว่าเรา จะทวงค่าส่งบ้าน เราบอกว่า เราจะส่งบ้านเองคนเดียว ช่วยไปจัดการโอนให้เป็นชื่อเราได้ไหม พร้อมเมื่อไหร่บอกได้เลย ถ้ายิ่งเร็วก็ยิ่งดี เค้าไม่ถามเหตุผล แต่บอกว่า รอให้เค้ากลับจากอิตาลีได้ไหม เราก็ว่าได้ หลังจากนั้น .... เราก็จัดการภารกิจของเรา ส่วนเค้าก็คงสถานะเงาในบ้านต่อไป *** ช่วงที่เค้าไปอิตาลี ม้นทำให้เราได้กลับมาอยู่คนเดียวอีกครั้ง แต่คราวนี้ ไม่รู้สึกเหงา แต่ม้นตื่นเต้นเหมือนกำลังรอรับสิ่งใหม่ ๆ หนึงในนั้น คือการกลับไปเป็นโสดอีกครั้ง เราบอกพี่หนิงว่า จะเอาคุณกรรณิการ์ เป็นต้นแบบ พี่หนิงบอกว่า คุณกรรณิการ์เลยเหรอ อย่าให้ต้นแบบเค้าเสียชื่อล่ะ เราบอกว่า อยากเปลี่ยนบุคคลิก พี่หนิงบอกว่า ต้องเปลี่ยนทั้งตัวเลยละ อยากบอกว่า สมัยนั้น เราจัดอยู่ในกลุ่มคนที่ " เชย " อ่ะค่ะ เราไม่เคยใส่เสื้อแขนกุด ไม่เคยนุ่งกางเกงขาสั้นเหนือเข่าขึ้นไป เวลาอยู่บ้าน ชอบใส่เสื้อยืดตัวโคร่ง ๆ กางเกงสี่ส่วน ชุดทำงานไม่ต้องพูดถึง เราชอบสีเอิร์ทโทน มาแต่ไหนแต่ไร ชุดสมัยนั้นของเรา ก็เหมือนเสื้อผ้าของ MUJI สม้ยนี้ แต่ตอนนั้น แต่งตัวสไตล์นี้ เรียกว่า เชย ค่ะ เราชอบเสื้อผ้าสไตล์ผู้หญิงญี่ปุ่น ชอบลายดอกกระจุ๋มกระจิ๋ม แบบก็เรียบ ๆ พี่หนิงบอกว่า เหมือนพวกแม่บ้านวัย 30 กว่าของญี่ปุ่น ตอนที่พาเราไปทำงานวันแรก พี่หนิงแนะนำเรากับคนในแผนกว่า ป้าแคท ค่ะ .... แต่ก็ดีนะคะ ได้รับการต้อนรับและเอ็นดูตั้งแต่วันแรกเลย จากคุณ : แค็ท (นาซังซิล) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 20:54:48

ความคิดเห็นที่ 59 คุณกรรณิการ์ ธรรมเกษร นี่สมัยผมเป็นเด็กประถมเลยอ่ะ จากคุณ : ทมหษ (ไทยมุงหรรษา) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 20:55:17

ความคิดเห็นที่ 60 รอเจ้าของกระทู้มาต่อค่ะ ดีจังที่จขกท ผ่านช่วงเวลาอันเลวร้ายไปได้ ชื่นชมจากใจคะ จากคุณ : lolipop_yah เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 20:55:36

ความคิดเห็นที่ 61 อดใจรออ่านต่อไม่ไหวแว้วว น่าติดตามมากๆค่า จากคุณ : รีโอน่า เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 21:00:55

ความคิดเห็นที่ 62 มาติดตามด้วยคนค่ะ :) จากคุณ : Exosphere เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 21:03:22

ความคิดเห็นที่ 63 รออ่านด้วยคนค่ะ จากคุณ : เนเน่กับกระต่ายน้อย เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 21:03:48

ความคิดเห็นที่ 64 ติดตามอยู่คะ คุณเก่งจังเลยคะ จากคุณ : ชื่นชมจริงๆ (rachadee) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 21:06:43

ความคิดเห็นที่ 65 F5 <--- >,< จากคุณ : Nikomosphere เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 21:07:29

ความคิดเห็นที่ 66 พี่หนิงบอกว่า วันเสาร์ เราไปทำสวยกัน พี่หนิงมี connection กับคนหลายวงการ โดยเฉพาะในแวดวงสวย ๆ งาม ๆ มิน่าถึงได้ดูดูขนาดนั้น พี่หนิงถามว่า อยากไปทำที่ไหน สมัยนั้น ก็จะมีพวกแจ่มจันทร์สมุนไพร เกศสยาม อะไรพวกนี้ละค่ะ เราไม่เคยเข้าร้านพวกนี้ ผมไม่ได้ตัดมาเป็นปี ๆ บอกไม่ถูกว่าเป็นทรงอะไร มัดรวบไว้ข้างหลังเป็นป้าเข้ากับชุดนั่นแหละ อยากบอกว่า ผมเราไม่ใช่ผมตรง ไว้ยาวแล้วหงิก ๆ งอ ยิ่งมีเรื่องเครียด ๆ ก็ดูเหมือนสุขภาพผมจะพลอยแย่ไปด้วย บางทีก็ไปนั่งตากแดดปลูกต้นไม้ ไม่ค่อยได้ใส่ใจ เสียดายสมัยนั้น ยังไม่มีอินเตอร์เน็ต ไม่มีห้องแป้ง ไม่อย่างนั้นคงไม่มีสภาพเป็นป้าให้พี่หนิงล้อหรอกค่ะ พอถึงวันเสาร์ พี่หนิงพาไปบ้านแม่ เอาน้องนีน่าไปอยู่กับยาย พี่หนิงบอกน้องว่า อยู่กับคุณยายก่อนนะ แม่จะพาพี่แค็ทไปทำสวย .... น้องนีน่า บอกว่า ต้องให้สวยจริง ๆ นะคะ .... เห็นไหมคะ ขนาดเด็กยังไม่มั่นใจเลย ยอมรับว่าตื่นเต้นมาก ๆ ค่ะ เข้าร้านใหญ่ขนาดนั้น ... ราคาคงหลายตังค์ พี่หนิงบอกว่า มาทั้งทีเอาเต็มคอร์สเลยนะ เราก็พยักหน้า ไม่รู้ว่ามีอะไรมั่ง แต่ก็อยากลอง อยากมีชีวิตใหม่ ก็ไม่มีอะไรค่ะ สมัยนั้น  ทำสวยก็แค่ ขัดหน้า ขัดตัว นวดหน้า นวดตัว อบไอน้ำ ใช้ครีม ใช้สมุนไพร นั่งในตู้อบแบบโผล่แค่หัว ที่สมัยนี้ทำเองที่บ้านอ่ะค่ะ แต่สบายตัวนะคะ ดูตัวเบา ผิวพรรณดีขึ้น ดูมีน้ำมีนวล แก้มมีเลือดฝาดเลยค่ะ พี่คนที่ทำให้บอกว่า ผิวหน้าคน เวลาไปนวดไปกระตุ้นมัน เลือดก็จะเดินแบบนี้แหละ ชักติดใจแล้วสิคะ พอไปทำแล้ว หน้าของเรา มันเหมือนภาพขาว ดำ ที่ถูกเอาสีแดงอ่อน ๆ ไปแต้มที่แก้มกับที่ปากค่ะ คือดูดีขึ้นมานิดนึงเท่านั้นแหละค่ะ พวกชิ้นส่วนอื่น ๆ ย้งเหมือนเดิมค่ะ ขั้นตอนสุดท้าย ของคอร์ส ก็คือตัดผมค่ะ พี่หนิงถามว่า เอาทรงอะไรดี สมัยนั้น นิยมผมดัดกันค่ะ ทรงจารุณีนี่ฮิตมาก แต่เราไม่อยากทำทรงนั้น นอกจากจะไม่สวยเหมือนจารุณีแล้ว ยังคงผมจะเสียมากกว่าเดิม ตัดสินใจซอยสั้นเลยค่ะ พอซอยเสร็จ เราชอบค่ะ อยากบอกว่า ตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้ เราไม่เคยไว้ผมยาวอีกเลย ถามพี่หนิง พี่หนิงว่าใช้ได้ แค่นี้ก็โอเคแล้วค่ะ แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 54 21:12:33 แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 54 21:10:46 จากคุณ : แค็ท (นาซังซิล) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 21:09:47

ความคิดเห็นที่ 67 มาลุ้นต่อค่ะ ตามมาตั้งแต่กระทู้ที่แล้ว อยากรู้ ณ ปัจจุบันด้วยค่ะ ^ ^ จากคุณ : BigSom เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 21:14:42

ความคิดเห็นที่ 68 เจ้าของกระทู้ยังมาเล่าอีกหรือเปล่าคะ รออ่านอยู่นะคะ จากคุณ : apple a day เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 21:15:05

ความคิดเห็นที่ 69 อ่านถึงนี่ จากคุณ : โสดเสมอเมื่อเจอผู้ชาย เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 21:17:00

ความคิดเห็นที่ 70 รอ สู้ๆนะคะ ^^ นึกถึงเรื่องแฟนตัวเองตอนนี้บ้างแล้วเศร้า จากคุณ : ปูปลาน้ำเต้า เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 21:24:47

ความคิดเห็นที่ 71 โห.. ชายโฉดนี่มีทุกยุคทุกสมัยเลยแฮะ จากคุณ : คนดีผีคุ้ม เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 21:24:54

ความคิดเห็นที่ 72 ตามติดชิดขอบสนาม  ยิ่งกว่าทงฮีอีกน่ะ ต่อเลยจ้า จขกท จากคุณ : nogage เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 21:25:12

ความคิดเห็นที่ 73 รออ่านอยู่นะ จากคุณ : สายลมหนึ่งสาม เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 21:25:35

ความคิดเห็นที่ 74 เพือน ๆ รออ่านกันเยอะขนาดนี้เลยเหรอคะ กดดันค่ะ  ตื่นเต้น .... พี่หนิงพาไปร้านตัดเสื้อประจำค่ะ ร้านนี้ราคาไม่แพง เพราะมีหนิงใช้บริการประจำ เวลาจัดอีเว้นท์อะไรพวกนี้ พี่หนิงบอก ฟรีเลย ห้ามเกิน 3 ชุด พอเปิดแบบที่เลือก พี่หนิงส่ายหัวเลยค่ะ บอกว่า ป้าเหมือนเดิม ให้เราหัดนุ่งกางเกงบ้าง ที่บริษัทไม่ได้ห้ามนุ่งกางเกงมาทำงานนะ สุดท้ายพี่หนิงเลือกไห้ วันพฤหัส ไปรับได้เลย ถามพี่หนิงว่า ทำไมเร็วนัก พี่หนิงบอกว่า เค้ามีโรงงานเย็บต่างหาก เค้าเย็บส่งด้วย ขืนชักช้าแบบร้านตัดเสื้อทั่วไปไม่ทันกินพอดี *** วันพฤหัส ไปรับเสื้อ พี่หนิงให้ลอง ติดขัดยังไงจะได้แก้ ปรากฎว่า ใส่ได้ แต่มันเขิน ๆ เคยแต่ใส่กระโปรงหลวม ๆ มาเจอชุดที่ค่อนข้างเข้ารูป มันเลยจะเดินไม่เป็นเอา แต่ปัจจุบัน แทบจะไม่ได้นุ่งกระโปรงเลยค่ะ พี่หนิงบอกว่า วันจันทร์ใส่ไปทำงานเลยนะ *** วันจันทร์ไปทำงาน เขินค่ะ เดินเข้าไปในแผนก น้อง ๆ ส่งเสียงทักกันใหญ่ พี่แค็ท ไม่มีป้าแคทอีกแล้ว .... แอบภูมิใจนะคะ *** จากคุณ : แค็ท (นาซังซิล) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 21:29:10

ความคิดเห็นที่ 75 ขอโทษทุกท่านที่ติดตามนะคะ พอดีมีแขกมาที่บ้านค่ะ ถ้ายังไงขอต่อพรุ่งนี้นะคะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : แค็ท (นาซังซิล) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 21:31:21

ความคิดเห็นที่ 76 ว้า เสียดายจัง เด๋วพรุ่งนี้มาตามใหม่ อิอิ จากคุณ : apple a day เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 21:33:15

ความคิดเห็นที่ 77 ยิ่งอ่านยิ่งสนุก ชอบมากเลยค่ะ เหมือนเราได้เห็นภาพคุณในลำดับต่างๆ ตั้งแต่มีรัก ลงทุนซื้อบ้านหวังสร้างครอบครัว แล้วเขาก็เปลี่ยนไป ความทุกข์ของคุณในช่วงเวลานั้น ในยามทุกข์ก็ได้เจอเพื่อนที่แสนดี จากที่ทุกข์แสนสาหัสก็เริ่มมาถึงจุดๆหนึ่ง ที่คิดว่าไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว จากคนอ่อนแอที่มีชีวิตเรียบๆ ก็เริ่มอยากเปลี่ยนชีวิตตัวเอง เริ่มลุกขึ้นสู้ ทำสวย จิตใจแข็งแรงขึ้น เราเชื่อว่าหลายๆคนที่กำลังอ่านกระทู้นี้อยู่ ก็เคยผ่านเหตุการณ์เดียวกันนี้ เราเองก็ด้วย จากคุณ : จะเอาอะไรกับลมปาก เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 21:34:03

ความคิดเห็นที่ 78 ม่ายยยยยยยย อย่าเพิ่งไป กลับมาน๊าาาาาาาาาาาา จากคุณ : Nikomosphere เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 21:39:13

ความคิดเห็นที่ 79 พรุ่งนี้จะรีบกลับมาอ่านต่อน่ะ   เป็นกำลังใจให้ จกขก น่ะ จากคุณ : nogage เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 21:42:04

ความคิดเห็นที่ 80 รู้สึกว่าตัวเองหลุดเข้าไปอยู่ในสมัยนั้นด้วยเลยค่ะ มันอินมากๆ รออ่านนะคะ ^^ จากคุณ : Bantam Girl เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 21:46:59

ความคิดเห็นที่ 81 อ่านถึงนี่ครับ จากคุณ : โสดเสมอเมื่อเจอผู้ชาย เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 22:00:57

ความคิดเห็นที่ 82 อยากรู้ตอนปัจจุบันเร็วๆจัง จากคุณ : ม่านมัสลิน เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 22:07:00

ความคิดเห็นที่ 83 สุดยอดมาก เหมือนอ่านนิยายอย่างไงอย่างนั้นเลย อ่านสนุกจนลืมความทุกข์ของตัวเองไปเลย มาต่อเร็วๆนะคะ พรุ่งนี้จะรออ่านอีกค่ะ จากคุณ : รักรพินทร์ เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 22:16:51

ความคิดเห็นที่ 84 ติดตามด้วยคนครับ จากคุณ : konbws เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 22:18:23

ความคิดเห็นที่ 85 เล่าเรื่องเก่งมากกกกกกกกกกกกกกกกก ชวนอ่าน ชวนติดตาม รออ่านอยู่นะค๊า ^^ จากคุณ : กุ๊กซ่า เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 22:21:01

ความคิดเห็นที่ 86 ขอบคุณ ที่เขียนเรื่องดีๆให้อ่านนะคะ จากคุณ : dream2dream เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 22:34:04

ความคิดเห็นที่ 87 รอๆๆๆๆ จากคุณ : nAHMLeMoN เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 22:36:18

ความคิดเห็นที่ 88 มารออ่านต่อค่ะ จขกท เล่าเรื่องไก้เก่งนะคะ จากคุณ : ดาวเคียงดอย เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 22:38:07

ความคิดเห็นที่ 89 มาลงชื่อ รออ่านครับ จากคุณ : [Radio Edit] เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 22:39:39

ความคิดเห็นที่ 90 มาเกาะจอรอค่ะ ><" จากคุณ : เจ็บจนชิน เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 22:43:36

ความคิดเห็นที่ 91 รอค่ะรอ อยากรู้บทสรุปม๊ากกกก จากคุณ : may เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 23:17:49 A:183.89.1.88 X: TicketID:207916

ความคิดเห็นที่ 92 โห ไปแล้วเหรอ กำลังสนุกเลยค่ะ จากคุณ : may เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 23:34:42 A:183.89.1.88 X: TicketID:207916

ความคิดเห็นที่ 93 มาลงชื่อรออ่านอีกรอบค่ะ ตามติด ติดตาม จากคุณ : ใต้เงาจันทร์ทรา เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 23:38:21

ความคิดเห็นที่ 94 รออ่านค่ะ จขกทเล่าเรื่องได้เก่งมากๆเลยค่ะ อ่านช่วงแรกรู้สึกเศร้าจัง คล้ายๆเรื่องฟูเฮาส์ แต่ช่วงหลังมานี่อ่านแล้วเริ่มรู้สึกดีขึ้นมาเลยค่ะ จากคุณ : จี้เพชร เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 23:41:00

ความคิดเห็นที่ 95 แง แง อ่าลืมนอนอีกเรื่องแล้วอ่ะ เพิ่งออกจากห้องสีลมมา จากคุณ : แก้วการะเวก เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 00:00:51

ความคิดเห็นที่ 96 มาต่อเร้วๆน๊า ... จากคุณ : แช มัน ฮวา เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 00:08:17

ความคิดเห็นที่ 97 ตามติดค่ะ จากคุณ : prajoa เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 00:21:23

ความคิดเห็นที่ 98 พรุ่งนี้จะตื่นมาอ่านแต่เช้าเลยค่ะ  อย่าลืมมา update นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จขกท เข้มแข็งมากเลยค่ะ ที่ผ่านช่วงเวลาอันเลวร้ายกับผู้ชายเฮงซ-ย คนนั้นมาได้ จากคุณ : peemaika เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 00:33:19

ความคิดเห็นที่ 99 i guess your age now ab 45 yeas old , isn't .. ? kri ... kri จากคุณ : love ourself is freedom เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 00:41:10 A:138.188.100.226 X: TicketID:322214

ความคิดเห็นที่ 100 ลงชื่ออ่านถึงตรงนี้  เนื้อเรื่องเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ลุ้นตลอดดดดด..ด...  เฮือกๆ จากคุณ : ซอนต๊อก เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 00:52:22

ความคิดเห็นที่ 101 อะไรจะจำได้และเล่าเรื่องปลีกย่อยจนเกินจำเป็นได้มากขนาดนี้ ก็ถือว่าพิเศษอ่ะนะ แม้แต่เรื่องย่อยๆอย่างน้องนีน่าพูดว่าอะไรยังจำได้ คล้ายๆกับตอนอ่านสงครามนางฟ้าในพันทิพเลย ไม่ต้องน้อยใจหยุดเขียนนะคะ เดี๋ยวเราจะโดนว่า ว่าหาเรื่อง ตัวเราเองก็ติดตามอยู่ จากคุณ : sweet_pomelo เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 01:54:26

ความคิดเห็นที่ 102 พี่อะ ทำผมนอนดึก มาเจอเอาตอนตี1แล้วงะ จากคุณ : Champ2 เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 02:18:18

ความคิดเห็นที่ 103 ลงชื่อ อ่านถึงนี่ จากคุณ : ขี้เหงา...เอาแต่ใจ เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 02:59:12

ความคิดเห็นที่ 104 ลงชื่อก่อนนะ ^^ จากคุณ : น้ำชายามเย็น เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 03:28:21

ความคิดเห็นที่ 105 มารออ่านค่ะ จากคุณ : GDArock เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 04:34:05

ความคิดเห็นที่ 106 มาลงชื่อ โชคดีจังที่ได้เจอ พี่หนิง จากคุณ : นนนี่มาแล้ว เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 04:41:44

ความคิดเห็นที่ 107 อ่านสนุกจัง ทั้งๆที่เป็นเรื่องเศร้าของคุณ ขอโทษนะคะ คิดว่าถึงตอนจบคือในที่สุด ณ ปัจจุบัน จขกท คงจะมีช่วง Happy Ending นะคะ อืมม์ ช่วงคุณกรรณิการณ์เลยเหรอคะ (นานมากแล้วนะคะ จริงๆก็ทันนะสมัยนั้น  :) ) จากคุณ : Singing Blue Jay เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 05:58:41

ความคิดเห็นที่ 108 ร่วมลงชื่อด้วยคนค่ะ อ่านไป เศร้าไป ร้องไห้เลย แต่ฟ้าหลังฝนมักจะสดใสเสมอค่ะ จากคุณ : นางฟ้าจำเป็น เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 07:12:19

ความคิดเห็นที่ 109 อ่านไป ร้องไห้ไปค่ะ แฟนคุณช่างเหมือนเราเมื่อ นานมาแล้วเหมือนกัน เราเคยทำร้ายคนรักแบบที่แฟนคุณทำกับคุณ สำนึกได้ทุกอย่างก็สายไปแล้ว สูญเสียทุกสิ่งอย่างต้องยอมรับ กับความผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิต เราไม่เคยคิดเลยค่ะ ว่าเราจะเลวได้ขนาดนั้น เราจะใจร้ายได้ขนาดนั้น เราคิดว่าสิ่งที่ทำให้เราทำผิดพลาด ไป ก็คือ เราขาดสติ ในการยับยั้งช่างใจ ขาดสติในการใช้ชีวิต อ่อนต่อโลก เกินไป เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้ค่ะ ตอนนี้สภาพจิตใจเรา ยังรู้สึกถึงการสูญเสียอยู่ ยังรู้สึกผิดต่อเค้า รู้ผิดต่อครอบครัวเค้า แม้จะผ่านมาแล้วหลายปีก็ตาม สิ่งที่พอจะทุเลาได้บ้าง คือการ ได้ทำบุญ พยายามสวดมนต์ ทุกวันค่ะ จากคุณ : ยืมชื่อเค้ามา (playboyrama) เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 08:15:26

ความคิดเห็นที่ 110 ติดตามอ่านตั้งแต่เริ่มต้น  คุณยังโชคดีที่มีพี่หนิงคอยดูแลและเป็นกำลังใจให้ รออ่านต่อนะคะ จากคุณ : อะไรกันผู้หญิงคนนี้ เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 08:38:56

ความคิดเห็นที่ 111 อ่านถึงตรงนี้ค่ะ จากคุณ : แม่ค้าหน้าแป้น เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 08:56:56

ความคิดเห็นที่ 112 เหมือนกันมากค่ะ ตอนนี้ดิฉันแยกกันอยู่ค่ะ แต่ของดิฉันสาหัสกว่า มีลูกด้วยค่ะ เห็นหน้าลูกแล้วก็นั่งร้องไห้ ชีวิตอย่างที่คุณว่า มันก็วนเวียน ซ้ำซาก.. มันอยู่ที่ว่าเราจะทำใจได้เมื่อไรนั่นเอง จากคุณ : gungungirl เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 09:49:06

ความคิดเห็นที่ 113 สุดยอดเลยค่ะ จากคุณ : namtipja เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 09:56:59

ความคิดเห็นที่ 114 เข้ามาติดตามอ่านตอนใกล้จบครับคุณแค็ท ยังคอยเป็นกำลังใจให้คุณแค็ทต่อไปครับ ^___^ จากคุณ : ไวท์เบิร์น เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 09:58:22

ความคิดเห็นที่ 115 รออ่านก่อนไปเรียน * * จากคุณ : Yimlamun เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 09:59:32

ความคิดเห็นที่ 116 F5 จากคุณ : ลดไข้ บรรเทาอาการปวด เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 10:02:15