เพิ่งอายุ 22 เเต่ไม่มีความสุขเลยค่ะ ชอบคิดว่าตัวเองไม่เป็นที่ยอมรับของสังคม ไม่เคยพอใจอะไร กลัวจน กลัวได้ผู้ชายไม่ดี
|
 |
เพิ่งอายุ 22 เเต่ไม่มีความสุขเลยค่ะ ชอบคิดว่าตัวเองไม่เป็นที่ยอมรับของสังคม ไม่เคยพอใจอะไร กลัวจน กลัวได้ผู้ชายไม่ดี
คือตอนเด็กๆบ้านเรามีฐานะมากค่ะ
ได้อยู่บ้านเดี่ยวหลังใหญ๋ ไปทานข้าวโรงเเรมตลอด พวกตุ๊กตาบาร์บี้อะไรมีครบชุด อยู่รร.เอกชนมีชื่อมากด้วย
เเล้วเราเป็นเด็กหน้าตาสวยอ่ะ(ไม่ได้ชมตัวเองนะ - -)เเบบเพราะเป็นลูกเสี้ยวฝรั่ง ไปไหนใครก็ชมๆ ตอนนั้นมีความสุขมาก
เเล้วพ่อไปซื้อตึกเเถว ที่ดินเยอะมากกก จนเงินเก็บเหลือไม่มาก
พอ่เเก่เเล้วค่ะ พอพี่ขึ้นม.1 พอก็ไม่สบาย กึ่งๆพิการ เดินไม่ได้ไปเลย
ตอนนี้กลายเป็นบ้านไม่มีเงิน เเม่กับพ่อก้ทะเลาะๆกันทุกวัน เเม่ก็ไม่มีงานทำ เเล้วเราจะเป็นโรคไม่ถูกกับเเม่ ไม่เข้าใจเเม่ว่าทำไมเเม่ต้องนั่งเฉยๆอยู่บ้าน เเล้วก็บ่นๆว่าไม่มีเงิน พอไปรับลูกกลบมาก็เเหวๆตวาดๆ มันทำให้เสียสุขภาพจิตมาก
กลายเป็นเด้กเครียด คือ เป็นคนชอบคิดมากอยู่เเล้ว ชอบคิดลึก เก็บกด เเล้วฮอร์โมนส์วัยรุ่นด้วย
ตอนนั้นก็กินๆ จนอ้วนมากหนักเกือบ80 เป็นสิวด้วย
เเล้วเป็นคนเงียบๆด้วย ก็ถูกเพื่อนล้ออีก รู้สึกตัวเองเป็นตัวประหลาด
เเต่เป็นคนเรียนเก่งนะ เเบบไม่ต้องอ่านหนังสือมาก
เเต่มันก็ทำให้มุมานะจนสอบเข้าเตรียมอุดมเเผนศิลป์คำนวณได้ ไม่เคยเรียนพิเศษ
ตอนนั้นเป็นคนเดียวในห้องที่ไม่มีมือถือ ก็คิดเทียบกับเพื่อน เราเรียนดี ทำตัวดีกว่าเพื่อนคนนี้อีก ทำไมเค้าได้ของดีๆ ทำไมเราไม่เคยได้ อยากเรียนดนตรีก็ไม่มีเงินเรียน
เเต่ช่วงนั้นเเม่ขายตึกเเถวของพ่อได้ เริ่มมีเงินมาใช้อีก สุขภาพจิตก็ดีขึ้นตามมาบ้าง
พอม.5พ่อก็เสีย เหมือนเป็นตราซักอย่างในชีวิต ว่าเนี่ยเรายังไม่ได้ดีเลย ยังทำให้พอ่สบายไม่ได้เลย
ทีนี้ม.6พอเข้ามหา'ลัยก็ได้สามย่าน คณะคะเเนนสูงมากคณะนึง
โดยที่ไม่เคยเรียนพิเศษเลย ตอนนั้นเริ่มรักสวยรักงาม เริ่มลดนน.เหลือ49 มั้ง ก้เริ่มดีขึ้นมาก
น้องชายก็สอบเข้าเตรียมได้เเผนวิทย์ได้ท็อป20โดยที่ไม่เรียนพิเศษเหมือนกัน เเล้วก็เข้าเเพทย์ จุฬาฯได้
ส่วนพอมาอยู่มหา'ลัยก็ยังไม่เลิกนิสัยชอบเปรียบเทียบกับเพื่อน เพราะถึงไม่ลำบากเเล้ว เเต่ก็ไม่ได้เเบบมีเงินทองโอเค รถที่เเม่ขับก็20ปีเเล้ว อยากไปเที่ยวตจว.ตามโรงเเรมก็รีสอร์ทไม่ได้ไป ต้องพาญาติพาไป เสื้อผ้าก็ซื้อเเต่เเบบตัว199 -500
ฟังดูมากเรื่อง ทั้งที่ดูไม่ค่อยลำบากเลย
เเต่เป็นคนเเบบน้องเลย ชอบเปรียบคนอื่น บางทีเปรียบกะเพื่อนอีกคน อะไรคนนี้หน้าตาก้ไม่ดี พ่อเเม่ก็เป็นครู ท่าทางก้ดูเเบบกุ๊ยๆ ดูไม่น่ารวย เเต่ทำไมเค้าไปเรียนUKได้ เเต่ทำไมเราไม่ได้ไป คิดไม่ดีเลย เห้อ
เพื่อนอีกคนมีเเฟน เราก็คิด ทำไมคนนี้ปากเสีย สวยก็ไม่สวย เห็นเเก่ตัวอีก ยังมีเเฟนเลยเเถมเเฟนดีอีก เเต่เราทำไมหน้าตาก็ดี ทำไมอยู่ปี4เเล้วไม่มีเเฟนซักที
เเล้วโลกเราเเคบ เรียนๆกลับบ้านๆเพราะบ้านไกล ก็ต้องรอกลับรถพร้อมเเม่ ให้นั่งรถเมลืกลับกว่าจะถึงบ้านคง3ทุ่ม
เเล้วชอบคิดว่าตัวเองอ่ะ ไม่เป็นที่ยอมรับของสังคม เพราะเรา ไม่ทำตัวเดิร์นๆ ชิคๆ ไม่ใช่ผู้หญิงเเฟชั่น พูดเก่งๆ ใครจะมารักหรือใครจะมายอมรับบ
เเล้วคิดตั้งเเต่เด็กเลยว่า ต้องรวยๆ ต้องได้ดี ต้องเป็นที่ยอมรับ เป็นที่ยอมรับอ่ะไม่ต้องก้ได้ เเต่อยากมีเงินเเบบมั่นคง ไม่เอาเเบบพ่อกับเเม่
เเล้วจะไม่ชอบอยู่กับคนที่ไม่ใส่ใจคนอื่น เช่น ผู้หญิงเเนวเดิ้นๆเเบบพูดๆๆของฉันคนเดียว ไม่ฟังสิ่งที่คนอื่นพูด วันๆใส่บิ๊กอาย ถ่ายรูปลงเฟซบุ๊ค อัพเดตเเฟชั่น ซื้อเสื้อมีเเบรนด์เท่านั้น เเบบทำหน้าตาจิกๆ ประมาณนี้
เเต่เราก็สังเกตว่าคนเเบบนี้เเหละสังคมชอบ จะpopularมากๆ เเล้วเราไม่ชอบเเบบนี้ เราจะเป็นที่ยอมรับมั๊ย จะได้เเต่งงานมั๊ยชาตินี้
เเล้วตอนนี้เรียนจบเเล้ว เพิ่งกลับมาจากอเมริกา(คุณปู่ที่มีฐานะมาก เป็นน้องชายของคุณย่าเราออกงบให้ค่ะ)เพิ่งเริ่มหางานก็เครียดอีก กลัวได้งานไม่ดี
ไม่ใช่งานที่ชอบจริงๆ
กลัวได้เเฟนไม่ดีเเบบที่คิดไว้ มีคนมาจีบเราก็ไม่เอาเองเพราะคนนี้เป้นตำรวจเเล้วเราไม่ชอบตำรวจที่เที่ยวอาบ อบ นวดอีก
อีกคนเรียนวิศวะ เราก็ไม่ชอบเค้าอีก ไม่รู้ทำไม
เเล้วชอบคิดว่า นี่เราจะต้องหย่ามั๊ยถ้าได้สามีไม่ดี(ทั้งที่ยังหาเเฟนซักคนยังไม่ได้เหอะๆ)เเล้วเราเป็นคนฝังใจ ชอบใครลึก นาน ตอนม.ปลายเคยเเอบชอบผู้ชายคนนึงอยู่เเผนวิทย์ ชอบมาจนจบปี4 ทั้งที่เค้าไม่รุ้จักเราด้วยซ้ำ เราเเค่ติดตามเค้าห่างๆ ความจริงตอนนี้ก็ยังชอบอยู่เเต่ไม่กล้าทำอะไร
เเล้วเราเป็นคนที่ถ้าเราไม่ชอบจริงๆเราไม่เอา ถ้าเราอยากได้อะไรมากๆเราต้องได้ เราอยากติดเตรียมฯเราก็ต้องทำให้ได้เราก้ได้ อยากติดสามย่านเราก็ต้องทำให้ได้เราก้ได้ เเล้วพอมาถึงเรื่องผู้ชาย ถ้าไม่ได้คนที่ชอบจริงๆเราคงไม่เอาเลย
เหมือนเป็นบ้าเลย เรารู้ตัวค่ะว่าเราเเย่มาก ดูภายนอกเหมือนเราเป้นคนใจเย็น ใจดี ชอบพูดอะไรฮาๆ คือเราเป้นคนชอบคิดอะไรเเปลกๆ ชอบพูดให้เพื่อนฮา พอเราพูดอะไรคนจะชอบขำกัน เเล้วเราจะเป็นคนขี้สงสารสมมติมีเพื่อนคนนึงเรารู้ว่าบ้านเค้าไม่ค่อยมีฐานะ เราก้เล่าให้เเม่ฟังเเม่ก็บอกว่าเราอยู่ดีกว่าเค้ามากวันหลังเอาของไปฝากเค้าบ้างเราก็เอาของไปฝากเค้าบ่อยมากๆ บางทีเเม่ก็ฝากไปให้บ่อยๆ
หรือเบเบเวลาเพื่อนมีอะไรเครียดจะโทรมาหาเรา เราจะเเบบเป็นคนจับอาการคนได้ดีเเบบรุ้ว่าคนนี้คิดมาก เราก็อยากให้เค้ามีความสุข
เเต่เราองดันไม่มีความสุขเอง T T
| จากคุณ |
:
ไม่มีความสุขเลย
|
| เขียนเมื่อ |
:
14 ก.ย. 54 10:25:51
A:124.122.227.49 X: TicketID:330191
|
|
|
| 
