ความคิดเห็นที่ 1 ใจเย็น ๆ น่ะครับ  ในความคิดผม ผมมองว่าอย่าใช้อารมณ์กับลูกน่ะครับบ ลูกไม่ใช่เพื่อนวัยเดียวกัน ผมว่าการไปเล่นงอนแบบใช้อารมณ์ อาจได้ผล กับคนวัยเดียวกัน ถ้าไปเล่นกับลูก ผมว่า เขาคงขาดความเชื่อมั่นและเชื่อถือ ในความเป็นแม่ของคุณเลยก็เป็นได้ ผมว่าถ้าเกิดเหตุการแบบนี้ขึ้นอีก คุณก็ควร สอนเขาด้วยความมีเหตุผล สอนไปเถอะครับ พูดซ้ำ ๆ ไม่ผิดหรอก คุณอย่า ใจร้อนแบบวัยรุ่น และถ้ามันเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นอีก ก็อาจพูดไปว่าแม่เคยสอน แล้ว แม่ไม่พูดแล้วว ลูกก็จะคิดได้เอง ว่าทำไมเชื่อแม่ ทำให้แม่ไม่สบายใจ เด๋วลูกก็กลับมาง้อคุณแม่แล้วครับบบ อิอิ จากคุณ : โมกหลวงสีชมพู เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 09:32:24

ความคิดเห็นที่ 2 ลูกชาย มีนิสัยยังไงครับ เคยมีปัญหาเรื่องไม่ตรงต่อเวลา ความรับผิดชอบ ฯลฯ อะไรหรือว่าเพิงมีกรณีนี้เท่านั้น ถ้าลูกประพฤติแบบนี้เสมอ  คงต้องหาทางแก้ครับ  เด็กในรุ่นนี้เป็นแบบนี้ทั่วไป  เพราะไม่ต้องรับผิดชอบอะไร  และมีพ่อแม่ให้ความสนใจมาก  จนเคยชิน กรณีนี้ คุณพ่อ น่าจะเข้ามามีบทบาทในการแก้ปัญหานะครับ  เห็นสภาพนี้มา 1 สัปดาห์ยังปล่อยให้เกิดไปเรื่อย ๆ ได้อีก  ลองคุยกับสามีดูนะครับ จากคุณ : Lowepro เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 09:39:24

ความคิดเห็นที่ 3 ลองปรึกษาครูเจนห้องชาญเรือนดูสิครับ รายนั้นเชี่ยวชาญเรื่องจิตวิตยาเด็ก และทำงานกับเด็กวัยประมาณนี้ น่าจะให้คำปรึกษาที่ดีได้ ลองดูนะครับ จากคุณ : Baritone เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 09:45:10

ความคิดเห็นที่ 4 เด็กสมัยนี้ เวลาคุยด้วยต้องใจเย็นๆๆนะครับ ถ้าเราไปว่าเขามากๆๆละวังเตลิดไปไกล ครับ จากคุณ : kololado1 เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 10:13:08

ความคิดเห็นที่ 5 อารมณ์วัยรุ่นครับ ผมว่าลูกคุณตอนนี้น่าจะติดเกมส์ครับ ทำไมเค้าถึงบอกว่ารออีก1ชม เพราะเพื่อนเค้าอาจออนไลน์กันหลายคนก็ได้กำลังเล่นสนุกๆอยู่แล้วมีคนมาขัด ประมาณนั้น จะให้มีความรับผิดชอบ ให้คิดได้ตอนนี้ ยังเร็วไปครับ อะไรดีไม่ดีก็บอกไปเลยครับ แล้วให้เค้าไปคิดเอง ถ้าเค้าคิดได้เดี๋ยวเค้าก็ไปปรึกษาเพื่อน แล้วเค้าก็จะมาขอโทษคุณเอง คุณก็อยู่เฉยๆไปไม่ต้องไปคุย เด็กส่วนใหญ่รับความกดดันมากๆไม่ไหวหรอกครับ เดี๋ยวเงินเก็บเค้าหมดจริงๆ ก็ต้องมาขอคุณอยู่ดี โชคดีครับ จากคุณ : ผมขอชื่อนี้ เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 10:21:11

ความคิดเห็นที่ 6 ยังไม่เคยมีลูกเป็นวัยรุ่น แต่คิดว่าวัยขนาดนี้แล้ว ควรรู้แยกแยะได้แล้วว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นถูกหรือผิด ถ้าเป็นดิฉันคงต้องเรียกมาคุยพร้อมกัน พ่อ แม่ ลูก (ในกรณีนี้ พ่อน่าจะมีส่วนสำคัญ เพราะตอนนี้ยังคุยกับลูกได้ ต้องชี้ให้เค้าเห็นว่า ตัวเองทำผิดอย่างไร และต้องทำอย่างไร) คุยด้วยเหตุผล ไม่ใช้อารมณ์ แยกเป็นประเด็นๆ 1. ไม่รักษาเวลา (ผิดหรือไม่) 2. พูด ด่าว่า แม่ (ผิดหรือไม่ รู้หรือเปล่าว่าผลของการกระทำทำให้แม่เสียใจ) หาก ผิด แล้วต้องทำอย่างไร ต้องบอกให้เค้าเข้าใจว่า พ่อ แม่ เองก็ทำอะไรผิดพลาดได้ ใช่ว่าจะทำถูกเสียทั้งหมด แต่เมื่อผิดแล้วก็จะรับผิด และจะพยายามไม่ให้เกิดขึ้นอีก และทุกๆคนมีสิทธิ์และหน้าที่เท่ากัน ลูกมีอะไรที่คิดว่าพ่อ แม่ ทำไม่ถูกมั๊ย ให้บอกมา เข้าใจค่ะ ว่าวัยนี้เป็นวัยรุ่น แต่ไม่ใช่ว่าวัยรุ่นจะแตะไม่ได้เสียทีเดียว ทัศนคติสำคัญมาก โดยเฉพาะ เรื่องที่คิดว่าคนอื่นผิด ทำให้ตนเป็นอย่างนั้น อย่างนี้ ถ้าปล่อยไว้ สิ่งเหล่านี้จะติดตัวเค้าไปตลอดชีวิต เมื่อมีอะไรผิด มักจะโทษคนอื่น(โดยเฉพาะ พ่อ แม่) อยู่เสมอ เห็นด้วยว่าไม่ควรใช้วิธีการ งอน ค่ะ จากคุณ : ดวงเด่นเดือน (ดวงเด่นเดือน) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 10:27:21

ความคิดเห็นที่ 7 ลูกชายก็มีปัญหาเหมือนกัน  เอาความคิดตนเองเป็นใหญ่  บอกตรง ๆ เลี้ยงเขาแล้วพอโตขึ้นถามตนเองว่าจะเลี้ยงไปทำไม  มีแต่ต้องทนเขาฝ่ายเดียว  เขาไม่เคยต้องทนเราเลย  ยิ่งโตก็ยิ่งต้องคิดว่าเราต้องหาเงินไว้เลี้ยงตนเองมาก ๆ อย่าไปหวังพึ่งเขาเลย ลูกชายเรียนปริญญาตรีปีสุดท้าย  เขาต้องการต่อปริญญาโท  เขาไปคุยกับอาจารย์ว่ามีทุนมั๊ย  อาจารย์บอกว่ามี  แต่ต้องช่วยอาจารย์สอนนะ  และมีทุนแค่ค่าเล่าเรียนเท่านั้น  แต่ค่ากินอยู่ต้องออกเอง  ตัวดิฉันจะเกษียณสิ้นปีนี้จะไม่มีรายได้เข้ามาแล้ว  ก็บอกเขาว่าถ้าลูกจะเรียนต่อหากลูกจะใช้เงินมากเหมือนกันทุกวันนี้แม่คงไม่ไหว  เพราะไม่มีรายได้แล้ว (ทุกวันนี้ดิฉันให้ลูกชายเดือนละ 8,000 บาท หนังสือที่จะทำรายงานที่อาจารย์สั่งต้องซื้อทุกเล่ม  บอกให้ไปหาในห้องสมุดก็ทำหน้าไม่พอใจ เพื่อนดิฉันให้ลูกเขาสัปดาห์ละ 500 บาท เรียนที่เดียวกัน)  ทำไมเพื่อน ๆดิฉันโชคดีจังที่มีลูกดีแบบนี้  บอกเขาว่าหากลูกทำได้อย่างลูกเพื่อนแม่ดิฉันก็จะส่ง  เขาก็ทำหน้าไม่พอใจ  แล้วพูดว่าไม่เรียนต่อก็ได้  นอกจากที่กล่าวมาแล้วข้างต้นยังขอเล็กขอน้อยอีกมากมาย  เช่นไปเที่ยวกับเพื่อนเป็นต้น ฯลฯ ดิฉันเกษียณแล้วไม่ใช่ทำงานราชการจะไม่มีรายได้เข้ามาเลย   บอกตรง ๆ ในยุคสมัยนี้ใครคิดว่ามีลูกแล้วสบาย  ขอเตือนเลยว่าคิดให้ดี  เด็กสมัยนี้ความต้องการของเขามากมายมหาศาลจนเราเกือบรับไม่ไหว  ขอทุกอย่างที่ขวางหน้า  ดิฉันบอกเขาว่าหากจบแล้วหางานได้ก็ออกไปอยู่คนเดียวเถอะ  ดิฉันไม่ไหวจริง ๆ กับการขอของเขา  ขอทุกอย่างจริง ๆ เขาวัตถุนิยมจริง ๆ พูดเท่าไรก็ไม่ฟังจนอ่อนใจแล้ว จากคุณ : มีความจริงใจมาให้ เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 10:42:20

ความคิดเห็นที่ 8 ออกความเห็นนะครับ เป็นเรื่องสำคัญอย่างยิ่ง ในการเลี้ยงดูลูก ทีพ่อกับแม่ ต้องทำงานกันเป็นทีม ไม่ใช่ตัวใครตัวมัน เพื่อรักษาสมดุลย์ และสร้างความรักความผูกพัน ให้เกิดขึ้นในครอบครัว ตัวอย่าง ลูกผมโตเป็นหนุ่มหมดแล้ว เขาไม่เคยทะเลาะกับแม่สักครั้ง เพราะมีคำพูดหนึ่ง ที่ผมประกาศกับเขา จนฝังลึกในใจเขาคือคำว่า "ถ้าใครทะเลาะกับแม่ ถือว่าหักป๋า" อธิบายได้แต่ห้ามเถียง ห้ามแสดงกิริยากร้าวร้าว ถาเคลียร์กับแม่ไม่ได้ ให้บอกป๋า ป๋าเคลียร์ให้ได้ทุกเรื่อง นั่นคือตัวอย่างหนึ่ง เจ้าของกระทู้ ต้องคุยกับสามี และหาทางแก้ไข ลูกด่าแม่ พ่อมาห้ามแม่ตีได้อย่างไร ตัวพ่อนั่นแหละต้องจัดการทำโทษเองเลยละ ไม่ใช่ อีกคนดุ อีกคนให้ท้าย ก็ลำบาก อย่างที่บอก ต้องทำกันเป็นทีม ถ้ามีทีมคือพ่อแม่ แล้วเล่นได้อีกมากมาย แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 54 10:57:14 จากคุณ : เราชื่อ มารบูรพา เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 10:53:43

ความคิดเห็นที่ 9 โหหหหหหห เป็นแม่เรานะ คงโดนตบหัวทิ่มไปแล้ว... เอ่อ คงต้องย้อนกลับไปดูตั้งแต่ต้นแหละคะ ว่าจขกท. เลี้ยงเค้ามาแบบไหน เค้าถึงได้เห็นตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของบ้านขนาดนั้น ถึงจะอยู่ในวัยรุ่น แต่เราว่ามันก็น่าจะมีบทลงโทษที่ชัดเจนไปเลย คุยกันให้รู้เรื่องดีกว่า เงียบกันทั้งคู่ เค้าเองดูยังไม่รู้ตัวเลยว่าเค้าทำอะไรผิด อ่านหลายๆ ความเห็นแล้วยิ่งตอกย้ำกับการไม่อยากมีลูกของเราจริงๆ ทำไมเด็กเดี๋ยวนี้เลี้ยงยากจัง จากคุณ : หุบเขาเดียวดาย เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 10:54:38

ความคิดเห็นที่ 10 เข้ามาแชร์ในฐานะที่เป็นลูกค่ะ :) หนูอายุ 18 อยู่มหาลัยปี 1 ผ่านช่วงเวลาแบบนี้มาแล้วค่ะ คืออยากจะแนะนำคุณแม่ว่า กับวัยรุ่นอย่าใช้อารมณ์เลยค่ะ เข้าใจว่าถ้าเป็นคุณแม่ แล้วอยู่ในสถานการณ์เช่นนั้น ก้ต้องโมโหเป็นธรรมดา แต่หนูคิดว่าถ้าเกิดทั้งสองฝ่ายต่างเอาอารมณ์มาโยนใส่กัน ผลมันก็จะเป็นอย่างที่เป็นอยู่อ่ะค่ะ ตอนนี้ทั้งคู่ยังอยู่ในช่วงมึนตึงใส่กัน แต่ขอร้องว่าอย่าปล่อยให้มันกลายเป็น "ความเคยชิน" เลยค่ะ บางครั้งคุณแม่ก็ต้องบอกเค้าก่อน สอนเค้า ลองมานั่งคุยกัน ด้วยเหตุและผล ชี้ให้เห็นผลกระทบ แทนที่จะปล่อยเลยตามเลย เหมือนครั้งนี้ คือปล่อย ไม่สนใจชีวิตเค้า ลึกๆแล้วยังไงเค้าก็ยังต้องการคนมาใส่ใจ ดูแลอยู่อ่ะค่ะ ถึงจะทำเป็นก้าวร้าวแค่ไหน แต่ถ้าปล่อยเค้าไป น่ากลัวจริงๆว่าจะเลือกเดินทางผิด เพราะสำหรับวัยรุ่น สภาพแวดล้อมสำคัญมากค่ะ ถ้าคุณแม่ทำให้เค้าเปิดใจไม่ได้ เค้าก็จะหันไปพึ่งคนอื่นแทน ไม่พ้นเพื่อนๆค่ะ ตอนหนูอายุเท่าลูกคุณแม่ ก็มีปัญหากับที่บ้านเหมือนกันค่ะ เป็นปัญหาใหญ่มาก ทะเลาะกันบ้านแทบแตก ตอนนั้นก็คิดเหมือนน้องเค้าอ่ะแหละค่ะ ว่าเราไม่ผิด ไม่มีเหตุจำเป็นต้องขอโทษ ไม่จำเป็นต้องคุยกัน ต่างคนต่างอยู่ เพราะว่ามันเริ่มมาจากคำพูดเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น แต่เหมือนมันเป็นปัญหาเล็กๆหลายๆเรื่องรวมกัน ตอนนั้นคิดจะฆ่าตัวตายเลยค่ะ เครียด พ่อแม่ไม่เข้าใจ อยากจะหนีออกจากบ้าน อยากหายตัวไปเลย อยากหลับไปแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย ทีนี้พี่สาวที่อยู่จีน พอรู้เรื่องก็โทรมาคุยค่ะ ก็คุยกันไประบายกันไปเรื่อย พี่ชายก็ขึ้นมานั่งคุย ซักพักนึงแม่ก็ขึ้นมาคุยด้วย แม่ก็อธิบายด้วยเหตุผล หนูก็เลยไปกราบขอโทษพ่อ ตอนนั้นที่จริงแล้วยังคิดว่าตัวเองไม่ผิดอยู่ค่ะ คิดว่าขอโทษไปให้มันหมดเรื่อง แต่ตอนนี้พอลองย้อนมองดู รู้สึกผิดมากเลยค่ะ เพราะที่จริงตัวเราเองก็ผิดจริงด้วยแหละ บางครั้งปัญหาที่เราคิดว่าไม่ทำให้ใครเดือดร้อน มันทำให้คนอื่นเค้าเดือดร้อนได้จริงๆ เวลาจะทำให้น้องเค้าคิดได้ค่ะ แต่มันไม่ใช่เวลานี้ เพราะฉะนั้น ตอนนี้คุณม่ก็ต้องคอยสอน คอยเตือนไปก่อน ทุกวันนี้ที่บ้านหนู ครอบครัวอบอุ่นค่ะ พูดคุยเป็นห่วงกันตามปกติ เหตุการณ์บางอย่างผ่านมา เพื่อผ่านไป แม้มันจะหนักหนาสักหน่อย แต่อย่าปล่อยให้มันทำลายความสัมพันธ์ในครอบครัวเลยค่ะ ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ อาจจะช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่ขอเป็นกำลังใจให้คุณแม่ผ่านเรื่องราวเหล่านี้ไปได้ด้วยดีค่ะ ：) จากคุณ : nomsod เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 10:56:51 A:110.171.164.245 X: TicketID:319216

ความคิดเห็นที่ 11 สำหรับผม แล้ว หน้าที่ และความรัก อยู่เหนืออารมณ์และความโกรธ ที่มีต่อลูก.. ดังนั้น ผมเลยมักจะใช้เหตุผล ในการอบรมสั่งสอน (ก็ไม่เชิงสั่งสอน แต่มักจะกระทำในทำนองให้เขาได้รู้จักและรับรู้ เรียนรู้ได้ด้วยตัวเขาเอง) ที่บ้านผม ไม่มีคำว่า ผู้ใหญ่ถูกเสมอ..! แต่การกระทำที่ผิดในบางอย่างของเด็ก นั่นต่างหากที่เป็นหน้าที่ของผู้เป็นพ่อเป็นแม่ ต้องหาวิธี ปรับแก้ โดยวิธีการ อย่างไรนั้น คนที่เป็นพ่อเป็นแม่ น่าจะรู้ดีที่สุด ...เพราะอยู่กันเขามาตลอด...ย่อมรับรู้และเข้าใจใน นิสัยใจคอและพฤติกรรมของเขาได้ดีกว่าผู้อื่น.. ส่วนเรื่องการไม่พูดคุยกัน ก็ขอให้ใช้เพื่อให้อีกฝ่ายได้รับรู้ว่าเราไม่พอใจ และเมื่อเขาได้รับรู้แล้วว่าเราไม่พอใจ ก็จบไป ...ไม่ควรยืดเยื้อ..ควรกลับมาปฎิบัติหน้าที่ ของพ่อและแม่ต่อเหมือนเดิม.. จากคุณ : ประชาตาดำ เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 10:57:41

ความคิดเห็นที่ 12 ทำใจ เลี้ยงมาแบบไหน ก็ได้แบบนั้น ถ้าจะแก้ปัญหา ต้องวิ่งชนปัญหา ทะเลาะกันให้บ้านแตกไปเลย มันเป็นการเปิดใจชนิดหนึ่ง เหมือนพวกฝี พวกหนอง ถ้าคุณไม่เจาะ ยังไงก็แตก แต่มันจะกระจายเข้าเส้นเลือด อาจจะเป็นมะเร็งตามจุดสำคัญ มัวแต่มันนั่งกลัว ไม่มีวันจบหรอก ลูกนะครับ จะกลัวทำไม จากคุณ : ถ้าจะรักก็ต้องร้าย เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 10:57:53 A:124.122.251.117 X: TicketID:330075

ความคิดเห็นที่ 13 แล้วตอนนี้เขาได้ซื้อรองเท้าหรือยังครับ? จากคุณ : ผ่านมา-ผ่านไป (Come N Go) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 10:58:58

ความคิดเห็นที่ 14 เด็ก ๆ มักไม่ค่อยให้ความสำคัญกับเรื่องเวลานัดมากนัก ลูกสาวเราก็เหมือนกันค่ะ คุยกันว่าต้องออกจากบ้านทุกเช้าตอน 7.00 เค้าก็เลททุกวันแหละค่ะ ส่วนมากเลทประมาณ 15 นาที เราก็ไม่อยากบ่นว่าเค้ามากหรอกค่ะ เด็กกำลังวัยรุ่น รักสวยรักงาม กว่าจะออกจากบ้านได้ต้องส่องกระจกให้ได้ทุกองศาก่อนสิน่า ถึงจะเสด็จลงมาจากบ้านได้ พอลูกขึ้นรถ กว่าจะออกจากบ้านได้ ใช้เวลาหลายนาทีเหมือนกัน เพราะรถเริ่มเยอะแล้ว เราเลยบอกว่า นี่ถ้าหนูเร็วกว่านี้อีกนิด รถก็คงไม่เยอะอย่างงี้ แล้วเนี่ยะ กว่าแม่จะส่งหนูสองคนเสร็จ(ลูกสาวอยู่คนละโรงเรียน) ก็เกือบจะแปดโมงแล้ว ไม่มีเวลาไปซื้อกับข้าว เพราะต้องเปิดร้านตอนแปดโมง ถ้าเปิดช้ากว่านี้ ลูกค้าก็มารอหน้าร้าน พ่อกับแม่ก็ต้องรีบลงจากรถไปเปิดร้าน เพราะลูกค้ารออยู่ เขาก็ ค่ะ ๆ ๆ ไปตามเรื่อง เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็มาอีหรอบเดิมอีกแล้ว เราก็บอกเขาไปอีกว่า หนู เร็วกว่านี้หน่อยได้มั้ย หนูช้าแม่ก็ไม่ได้ไปตลาด น้องหมาไม่ได้กินลูกชิ้นเลย สงสารน้องนะลูก ปรากฏว่าได้ผลค่ะ แต่งตัวเสร็จเร็วขึ้น เขาไม่ได้กลัวแม่กับพ่อไม่ได้กินข้าว แต่เขากลัวน้องหมาของเขาไม่ได้กินลูกชิ้นน่ะค่ะ ทุกวันนี้ยังสงสัยว่า ตกลงลูกรักหมา หรือพ่อกับแม่มากกว่ากัน อีกเรื่องที่อยากบอกคือ ถ้าคุณกับลูกมีปัญหากัน ให้รีบคุย อย่าปล่อยให้ปัญหาค้างคา โดยต่างฝ่ายต่างมีทิฐิ อีกอย่างก็เรื่องการจ่ายเงินไปโรงเรียน คุณพ่อไม่ควรจ่ายเงินให้ลูก ทั้ง ๆ ที่ลูกไม่ยอมเคลียร์ปัญหากับแม่นะคะ พ่อน่าจะบอกว่า พ่อไม่มีหน้าที่จ่ายเงินให้ลูก ถ้าลูกอยากได้เงิน ให้เข้าไปคุยกับแม่เอง ถ้าคุณพ่อทำหน้าที่จ่ายเงินแทนคุณแม่ ลูกก็จะไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องเข้าไปคุยและขอโทษแม่ ปัญหาก็จะคาราคาซังไปเรื่อย ๆค่ะ จากคุณ : เด็กหญิงเอาแต่ใจ (เด็ดชายวุ่นวายเด็กหญิงเอาแต่ใจ) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 11:09:22

ความคิดเห็นที่ 15 การอบรมเลี้ยงดูลูกไม่ใช่มาทำเมื่อโต ถ้าเราจะวางเงื่อนไขอะไรไว้ก็ต้องทำตั้งแต่ยังเด็ก เมื่อเราปล่อยเวลาผ่านมาแล้วในเรื่องใดให้ ใจเย็นๆอย่าใช้อารมณ์เพราะวัยรุ่นความผันแปรทางอารมณ์มีมาก คือพร้อมจะเสี่ยง และพร้อมจะแลกกับเราได้ทุกโอกาส เราต้องผ่อนปรน และต้องยอมบางครั้งเพราะเราได้ปล่อย มาจนโตแล้ว  เป็นเรื่องแย่ๆถ้าเรายังไม่ปรับความเข้าใจ เกิดเด็กเตลิดเข้ากลุ่มเพื่อนที่ไม่ดีจะเป็นเรื่องใหญ่เพราะ การที่มารดาไม่พูดกับบุตรเด็กอยู่บ้านจะอึดอัด จะเริ่มหาทาง ออกไปข้างนอกและไปคบเพื่อนที่ขาดๆเกินๆยิ่งอันตราย หาวิธีผูกสัมพันธ์กันไวไวนะ จากคุณ : DojiDoji เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 11:35:24

ความคิดเห็นที่ 16 จาก จขกท อีกครั้งค่ะ ขอขอบคุณทุกความเห็นค่ะ เรื่องที่คุณพ่อได้ให้เงินลูกไป เพราะได้โทรคุยกับอาจารย์ ที่ปรึกษา ซึ่งได้ให้คำแนะนำว่า ถ้าไม่ให้เงินเค้าไป เกรงว่าจะไปหาเงินด้วยวิธีอื่น เด็กวัย รุ่นคิดอะไรจะคิดสั้น ๆ ไม่ได้คิดถึงปัญหาที่จะตามมา อาจารย์จึงแนะนำว่า ให้เค้าไป เถอะ และพยายามประคับประคองให้เรียนจบ (ตอนนี้เรียน ปวช.ปี 2) เมื่อจบ ปวช. แล้ว ก็ปล่อยเค้า ตัดสินใจเลือกเส้นทางชีวิตของตัวเอง เพราะตัวเองคิดว่าเก่ง โตแล้ว ก็ ไปบริหารจัดการตัวเองแล้วกัน จึงเป็นเหตุผลที่คุณพ่อก็ให้เงินเค้าไปแทน เพราะกลัวจะ คิดสั้น ๆ ไปรับทำอะไรที่ผิด ๆ เพื่อให้ได้เงินมา เพราะด้วยนิสัยของลูกชายแล้ว เป็นคนที่ทิฐิสูงมาก ๆ แบบไม่มีเหตุผล กระทั่งพ่อแม่ ยังไม่เว้นเลย เครียดมากค่ะ จากคุณ : จขกท (ฟ้าตระการ) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 11:39:43

ความคิดเห็นที่ 17 ด่าพ่อแม่ว่า เี้ ี้ย นี่มันก็เกินไปนะครับ ถ้าเป็นคนปกติก็จะสำนึกได้ใน 5 นาที-10นาที แต่ลูกคุณ เป็นอาทิตย์ยังไม่สำนึก แถมไปง้อก่อน มันยังย้อนเอาอีก เลวโดยสันดานจริงๆ 1 ใน 100 คนจะมีบ้างมั้ย ตอนผมเท่าเ้ค้าผมก็เกเร หนีเที่ยว เพื่อนๆผม ติดคุก เรียนไม่จบ ขายยา แต่ก็ไม่เคยเห็นมันด่า หรือตำหนิพ่อแม่เลย ผมไม่รู้นะ ผมมองในมุมของลูกคนนึงน่ะครับ แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 54 11:49:19 จากคุณ : Natural29 เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 11:46:01

ความคิดเห็นที่ 18 เราอยุ่หอกับน้องชาย เวลาโมโห ไม่คุยกันไปหลายๆวัน เราจะเอาเงินวางไว้บนโต๊ะ และทำอาหารเช้า ไว้ให้ ทำทุกอย่างที่เคยทำปกติ ให้ เช่น รีดผ้า กวาดห้องให้ เราไม่เคยบกพร่องหน้าที่พี่สาวนะคะ จนน้องเรา...เข้ามาคุยกับเราเองเลย จากคุณ : taochiu เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 11:57:50

ความคิดเห็นที่ 19 เริ่มจากการพิจารณาตัวเองก่อนว่าเลี้ยงมายังไงให้ลูกกล้าด่าคำนั้นออกมา ถ้าดูทุกแง่แล้วไม่มีสิ่งใดที่คุณผิดพลาด ก็ค่อยๆอบรมสั่งสอนเค้าต่อไป อายุ16ทางกายเป็นวัยรุ่น แต่ด้วยสังคมทุกวันนี้ เด็กมีวุฒิภาวะช้ามาก ในใจเค้าอาจจะยังเป็นเด็กอยูเลย คุณจะหวังให้ลูกเข้าใจทุกอย่างคงเป็นไปไม่ได้ รักเค้าให้มากๆและแสดงออกด้วยว่ารัก อบรมในทางที่ถูกก็น่าจะพอ เอาใจช่วยค่ะ จากคุณ : xtraparadise เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 12:10:11

ความคิดเห็นที่ 20 ผมว่าลองลดทิฐิดูครับถอยคนละก้าว...ผมว่าไม่น่าอายหรอกครับที่คุณแม่จะเอ่ยคำว่า "ขอโทษ" ครับ... จากคุณ : ผ่านมา-ผ่านไป (Come N Go) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 12:14:55

ความคิดเห็นที่ 21 ในฐานะแม่ที่มีลูกอยู่ในวัยเดียวกัน ยอมรับว่าตกใจค่ะ เพราะเท่าที่อ่านที่คุณเล่ามา อยากจะบอกว่าคุณใช้อารมณ์กับลูกไม่ใช่น้อย และถึงขั้นลงมือลงไม้กันอีก ทำให้ดิฉันไม่แน่ใจว่า คุณกับลูกได้ปะทะคารมกันมากน้อยแค่ไหน ลูกของดิฉันทำให้ดิฉันโกรธ โมโห ไม่พอใจบ้างไหม ...คำตอบคือเคยแน่นอน แต่เมื่อมีอารมณ์เหล่านั้น ดิฉันต้องพยายามสงบจิตสงบใจก่อน จะไม่คุยกับลูกตอนที่อารมณ์ของตัวเองยังไม่สงบ เพราะเกรงว่าจะมีปัญหาเพิ่ม สามีของดิฉันมักจะเตือนเสมอว่า เราต้องใช้สติให้มาก อย่าใช้อารมณ์กับลูก ไม่งั้นแทนที่จะแก้ปัญหากันมันจะกลายเป็นเพิ่มปัญหาขึ้นมาอีก... ถ้าถามว่าเคยบอกลูกไหมว่าลูกทำแบบนี้ พูดแบบนั้น แม่ไม่ชอบ แม่โกรธ แม่โมโห ...เคยค่ะ แต่จะบอกให้ลูกว่าเรารู้สึกอย่างไร แต่ไม่แสดงอารมณ์นั้นให้ลูกเห็น น้ำเสียงก็จะเป็นน้ำเสียงปกติ บางครั้งลูกยังถามดิฉันเลยว่า แม่โมโหจริง ๆ หรือว่าปลอม ๆ ..... และดิฉันเห็นด้วยกับความคิดเห้นที่ 19ค่ะว่าสำหรับลูกแล้ว ..รักเค้าให้มากๆและแสดงออกด้วยว่ารัก อบรมในทางที่ถูก.... และที่อยากจะบอกเพิ่มคือ พยายามอย่าใช้อารมณ์กับลูก....ถ้าเราใชสติในการแก้ปัญหา ลูกเขาก็จะใช้สติในการแก้ปัญหาด้วยเช่นกัน จากคุณ : ทะเลสวย น้ำใส เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 12:50:31

ความคิดเห็นที่ 22 ลูกเองก็ได้จากพ่อครึ่ง แม่ครึ่ง  แล้วมารวมที่ตัวเขา   เด็กวัยนี้มีปัญหาทุกครอบครัว  มากน้อย   การรับมือ  การจัดการต่างกัน   ที่ดี่สุด  คือการใจเย็น  ห้ามลงไม้ลงมือเด็ดขาด หลายๆครั้งผมต้องทำหูหนวก ตาบอดเสียบ้าง    ลูกชายผมก็แอนตี้แม่ของเขา   เขาพูดออกมาว่า.........  แรงมาก็แรงไป   เด็กวัยนี้จะเชื่อเพื่อนมากกว่า  หากพ่อ แม่ไม่ฟังเขา     ผมเลยต้องยืนอยู่ข้างลูก   คอยปลอบโยนเขา   ขณะเดียวกันก็คอยปลอบแฟนด้วย   จนสุดท้ายแนะนำให้ไปพบจิตแพทย์ทั้ง  3  คน   ก็ไปคุยแค่  2  หนก็ดีขึ้น   เพราะคุณหมอใช้คำพูดในการเยียวยา   ให้คำปลอบใจทั้งแม่และลูก จากเด็กเรียนดีมาก  ก็ลดลงระดับหนึ่งแต่ก็ยังดีอยู่    ช่วงนั้น  ม.3  เอง   บางทีเรื่องเงิน  เขาบอกแบบประชดประชันว่า   เล่นบอลเอาก็ได้   เพื่อนที่คบในกลุ่มใน รรร.เป็นเด็กกลุ่มหัวหกก้นขวิด   มาสาย  แอบหนี รร. เข้าโต๊ะสนุ๊ก   ผมยาว    กางเกงเหนือเข่า   กฎเอาไว้แหกว่างั้นเถอะ อาจารย์ใน รร.ยังงงเลยว่าเด็กเรียนดีมาคบกับเด็กที่เรียนคาบเส้นแดงได้ยังไง   มันควรอยู่คนละกลุ่ม    ผมคิดว่ากลุ่มเพื่อนเหล่านั้นอาจยอมรับว่าเขาเจ๋งก็เลยออกมาแบบนี้ จากที่เขามีนิสัยแบบนั้น   เราจะพยายามไม่ยุ่งเกี่ยว  จุกจิก  เซ้าซี้เขามากเกินไป   ปล่อยให้เขาตัดสินใจของเขาเองทุกเรื่อง    การเรียนพิเศษเขาก็มาขอเรียนเองโดยที่เราไม่ต้องเหนื่อย   แค่สนับสนุนการเงินและรับส่งเขาในบางวันบางโอกาส พอถึงช่วงจะเข้ามหาลัย   เขาก็ดิ้นรนไปสอบไปหาเอาเอง   ผมก็พาไปเมื่อเขาร้องขอ   จนสอบติดสมาร์ทวันในมหาลัยของรัฐ   ตลอดเวลาปี  1- 4  เขาก็อยู่หอตลอด  ก็ดีไปอีกแบบ  แม่ลูกห่างกันไปบ้าง  การปะทะคารมก็น้อยลง   และนี่ก็ใกล้จะจบก็เข้าเวปหาสมัครงานเองแล้ว   และเขาบอกจบตรีมันพื้นๆไปแล้ว   ขอทำงานสักพักจะมาเรียนโทต่อ เล่าไว้ให้รู้ว่า  คุณอย่าเพิ่งคิดมากมาย   เวลาจะช่วยให้เขาเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ที่สำคัญทำหน้าที่ของพ่อแม่อย่าขาดตกบกพร่อง   อย่าตั้งแง่ตั้งงอนใส่กัน  แล้วเหตุการณ์จะค่อยๆดีขึ้นตามลำดับ ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีนะครับ ขอฝากประโยคหนึ่งหลังไมค์นะครับ . จากคุณ : samr เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 13:10:34

ความคิดเห็นที่ 23 ตอนเราเป็นวัยรุ่นก็อารมณ์ร้อนพอประมาณ.. พ่อแม่ก็ใส่อารมณ์กับเรา..แต่เราก็ไม่เคยถึงกับพูดหยาบอย่างนี้.. พอเวลาผ่านไปวันสองวัน..อารมณ์เย็นลง เราก็ทำตัวปกติเหมือนเดิม พ่อแม่ก็ทำปกติเหมือนเดิม..เพียงแต่ช่วงแรก ๆ อาจจะหน้าบึงตึ่งบ้าง แต่ลูกเจ้าของกระทู้นี่..ความสำนึกหามีไม่ คงต้องดูกันละเอียดล่ะครับ..ว่าเลี้ยงกันมาแนวไหน..ตามใจกันเกินไปหรือเปล่า.. จากคุณ : ครั้งหนึ่งเราเคยรักกัน เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 13:16:39

ความคิดเห็นที่ 24 พี่คะ หนูจะบอกว่า ช่วงที่หนูเป็นวัยรุ่น เป็นช่วงที่หนู ต้องการเพื่อนมากกว่าพ่อแม่ค่ะ ถ้าพี่อยากเข้ากับลูกได้ พี่ต้องเป็น เพื่อน กับ ลูก ให้ได้ค่ะ ต้องไม่เป็น พ่อแม่.... เพราะถ้าพี่เป็นพ่อแม่... ช่องว่าง ระหว่าง พี่ กับ ลูก จะกว้างมากๆๆๆๆๆๆๆ พี่ต้องเปลี่ยนวิธีอยู่กับลูก.... คุยกับเค้าให้ได้ทุกเรื่อง.... เค้าอยากทำอะไร อย่าพูดคำว่า "ไม่ได้" ออกมาก่อนเลย พี่ต้องบอกเค้าว่า "ได้" แล้วค่อยมี "แต่......" อะไรก็ว่าไป หนูสังเกตนะคะ ครอบครัว ที่เลี้ยงลูกออกมาได้ดี ส่วนใหญ่ พ่อแม่ สนิทกับลูก ทุกบ้านเลยค่ะ เอาแค่ในห้องศาลาฯ ก็พอค่ะ ผู้ใหญ่หลายๆๆๆๆ ท่านในห้องนี้ เวลาเค้าพาลูกๆ เค้า มามีตติ้ง น้องๆ ที่เค้าเป็นเด็กดี... หนูเห็น พ่อ กับ แม่ เค้า สนิทกับลูกทุกบ้านเลยค่ะ ขนาดพ่อแม่ มามีตติ้ง ลูกยังมาได้ด้วย แล้วลูกไม่ร้องเบื่อ หรือ ร้องว่า ไม่เอาแล้วนะ ไม่มาแล้วนะ เลยนะคะ การเลี้ยงลูกวัยรุ่น ถ้าใช้อารมณ์ มันมีแต่ พัง กับ พัง ค่ะ อย่าใช้อารมณ์ ในการปกครองเด็กเลยนะคะ เปลี่ยนมาเป็น คุยกับเค้า ด้วย เหตุ และ ผล ดีกว่าค่ะ ขอให้โชคดีนะคะ..... ^o^ จากคุณ : ~~ LucKy_RiN ลัล..ล้า..~~ เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 13:17:24

ความคิดเห็นที่ 25 คุณคงไม่ได้สร้างความยำเกรงให้แกตั้งแต่เด็กๆนะ เพราะอายุ16รู้ความแล้วนะไม่ใช่ เด็ก6-7ขวบสักหน่อย ตอนผมอายุ16ถ้าไม่พอใจพ่อแม่นี่ทำได้อย่างเดียวคือ เงียบปาก ไปซะ ไอ้เรื่องมาขึ้นเสียงกะพ่อแม่หรือพูดคำหยาบใส่นี่ บอกเลยว่าไม่กล้านะ เพราะเรา ทั้งเคารพและยำเกรงพ่อแม่อยู่ลึกๆในใจ ฉะนั้นคงต้องย้อนไปตอนที่เค้ายังเด็กแล้วละ ว่าถูกเลี้ยงมาแบบไหน ที่บ้านผมแค่พ่อแม่ทำตาเขียวใส่นี่ก็งานเข้าละครับ..ตัวใครตัว มันละกัน..แต่ก็อย่างว่าเด็กสมัยนั้นก็คงต่างกับสมัยนี้ละนะ..เหนื่อยแทนอะ...ขอบคุณ นะที่ช่วยตอกย้ำความคิดที่ไม่อยากมีลูกของผมให้ชัดเจนยิ่งขึ้น.. จากคุณ : anaconda_l เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 13:27:21

ความคิดเห็นที่ 26 16 แล้วก็ไม่เด็กแล้วนะครับ แต่วุฒิภาวะอาจจะยังไม่ถึง  ผมว่าที่คุณฟ้าตระการทำไป ไม่เกินกว่าเหตุหรอกครับ ถ้าเป็นแม่ผม  ไม่มาจุกจิกแบบนี้หรอก ถ้าถึงเวลาแล้วไม่แสดงตัว  เค้าก็ถือว่าไม่อยากได้แล้ว แล้วยิ่งมาด่า พ่อแม่ด้วยคำพูดแย่ๆแบบนี้  เป็นบ้านผมคงโดนคนทั้งบ้านรุมตบปากแน่ๆ แค่ผมทะเลาะกับน้องแล้วเผลอพูดว่า "อ้ายสานดาน"  ยังโดนตบปากตั้งไม่รู้กี่ที ทั้งพ่อ ทั้งแม่ ยาย แล้วก็น้า  T  T ตอนนั้นเจ็บมากนะครับ  แต่ผลที่ได้คือ ไม่เคยพูดคำนี้ใส่น้าคนที่บ้านอีกเลย  น้องๆ ก็ไม่เคยเลย  เพราะเห็นตัวอย่างแล้วว่าพูดแล้วจะเป็นยังไง ถ้าพ่อแม่ไม่ตีลูก ใครจะมาตี  หน้าที่นี้มันเป็นของพ่อแม่ แต่ต้องแน่ใจว่าที่ตี เพราะว่าเค้าทำผิดจริง จากคุณ : bluegamete เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 13:31:36

ความคิดเห็นที่ 27 สวัสดีค่ะจาก จขกท (ฟ้าตระการ) ลืมตอบ กท. ที่ถามเรื่องรองเท้า  ปัจจุบันน้องเค้าได้รองเท้าแล้วค่ะ  ก็ไปซื้อกับพ่อเค้า โดยเค้าไม่ได้ไปด้วย  และตอบสำหรับ กท ที่ให้ปฏิบัติตัวเป็นเหมือนเพื่อนของเค้า การทำตัวให้เป็นเสมือนเพื่อนกับลูก  ที่ผ่านมาทั้งเราและคุณพ่อ ทำตัวสบาย ๆ เป็นกัน เองกับลูก เหมือนเป็นเพื่อนกัน จึงไม่แน่ใจว่ามากเกินไปหรือเปล่า จึงทำให้เค้าก้าวร้าว กับเรา ประพฤติกับพ่อแม่เหมือนเพื่อนมากเกินไป ผลจึงได้ออกมาเป็นแบบนี้ ตอนนี้จึง ไม่รู้เหมือนกันว่า จะทำตัวแบบไหน ที่จะถูกใจคนวัยรุ่น เพราะตัวเองก็เคยเป็นวัยรุ่นมา ก่อน แต่พี่ก็ไม่เคยเป็นเด็กก้าวร้าวเลย  ปัจจุบันจึงปวดหัวมากค่ะ จากคุณ : จขกท (ฟ้าตระการ) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 13:32:15

ความคิดเห็นที่ 28 จากประสบการณ์มีลูกชายอายุ 20 กว่าแล้ว เป็นเด็กดีทีเดียวทำงานแล้วค่ะ  เรียนอาชีวะไม่เกเร ทั้ง ๆ สิ่งแวดล้อมอย่าให้พูด...  เลยอยากจะถามว่า เลี้ยงดูตั้งแต่เด็กยังไง เพราะมันจะมีผลมาถึงตอนโตค่ะ  จะทำให้แก้ไขยาก จะไม่พูดเรื่องย้อนหลังแล้วเพราะแก้ไม่ได้  แต่จะพูดปัจจุบัน  คือ อายุ 16 เนี่ย แถวบ้านเรียกกำลังห้าวจัด  อยากเป็นอิสระ  ถ้าเป็นเรา โดนลูกด่า ก็ต้องใช้กำลังค่ะ  บอกตรงๆ ก็คงจะต้องตบกันละค่ะ  ใครจะว่าใช้ความรุนแรงก็ยอม  เพราะถึงขนาดนี้แล้วมันต้องใช้กันบ้างละ แต่เมื่อตบแล้ว  ก็จะนั่งอยู่ในห้องเค้านั่น เคลียร์กันเลย พูดกันเลยอธิบายให้กระจ่างไปเลยว่า ทำไมแม่ต้องบ่น  ทำไมลูกไม่รักษาเวลา  ถามซิว่าทำไมติดเกมส์ขนาดนั้น บอกไปเลยว่ารู้ไหมต่อไป เมื่อเรียนจบมีงานแล้ว สังคมที่ลูกจะเจอจะเปลี่ยนไป ต้องมีความรับผิดชอบมากขึ้น  ย้ำนะคะ  เมื่อตบแล้ว จะกี่ทีก็แล้วแต่  ก็นั่งสงบสติในห้องนั่นแหละ  ในห้องเค้านั่นแหละ  นั่งกับเค้าไปเลย  ให้เค้าเห็นว่าเราพยายามสงบสติ แต่ตอนนี้เลยเถิดมาจนถึงขั้นไม่คุยกัน  ก็ต้องให้คุณพ่อเค้าแหละค่ะ เป็นคนพูด เหตุผล ที่เค้าต้องรักษาเวลา และบอกถึงสิ่งผิดที่พูดกับแม่แบบนั้น บอกตรงๆ  ว่าเราเลี้ยงลูกเนี่ย  เราจะสอนเรื่องนรก  สวรรค์  ปลูกฝังตั้งแต่เด็ก  พาไปวัด จะไปเที่ยวไหนก็ต้องไปวัดก่อน ยังไม่สายเท่าไร  ค่อย ๆ คุย โดยให้คุณพ่อเค้าเป็นคนคุย    พยายามถามเหตุผลที่เค้าทำ  ที่เค้าเป็น  บางครั้งเด็กเค้าก็อยากพูด อยากบอก  แต่พ่อ แม่ บางครั้งก็หาว่าเถียง  แล้วจะบอกกับลูกว่า  เงียบ อย่าเถียงนะ อย่าคิดเลยว่า อยู่ ปวช. 2 แล้ว จะจบแล้ว  มันอันตรายค่ะ  เพราะรู้อยู่ เด็กอาชีวะ  มีเวลาเยอะ เข้าช็อปบ้าง โดดเรียนบ้าง  จะยิ่งเตลิด  ให้เงินอย่างเดียวไม่พอ  สิ่งสำคัญคือ  คุณต้องให้ความไว้วางใจกับเค้า  เป็นที่พึงให้เค้า  ต้องคุยได้ทุกเรื่อง  ทุกเรื่องจริง ๆ เมื่อเค้าไว้ใจเรา พึ่งเราได้ เค้าก็จะไม่พึ่งคนอื่นหรอกค่ะ ค่อย ๆ แก้ไปทีละเปาะนะคะ  อาจจะไม่ง่ายนักเพราะเด็กโตแล้วควบคุมยาก  แต่ขอให้มีสติ  แล้วทำความเข้าใจกันให้เร็วที่สุด   คุณไม่ต้องไปคุยกับเค้าก่อนหรอก  แต่ให้คุณพ่อเค้านั่นแหละ เป็นตัวประสานให้มาขอโทษคุณ สู้ๆ  นะคะ  ลูกจะยังไงก็ลูก  พ่อ แม่ รักลูกทั้งนั้นแหละค่ะ จากคุณ : มือใหม่คับผม เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 13:38:38

ความคิดเห็นที่ 29 วัยเดี๋ยวกับลูกชายผมเลย - เด็กวัยนี้ต้องการความเป็นอิสระสูง - เชื่อเพื่อนมากกว่าพ่อ-แม่ (เพราะวัยห่างกันมาก) - ต้องลงโทษด้วยไม้ ถ้าจำเป็น แต่ต้องวางหลักเกณฑ์ เช่น ครั้งแรกให้อภัย ครั้งต่อไปจะลงโทษกี่ที - พ่อแม่ต้องอย่าให้ท้ายลูก - เรื่องเงินไปโรงเรียน เงินในบ้านหายไปหรือไม่ เด็กอาจจะไปยืมเพื่อน หรือ ไปทำอะไรที่ได้เงินมา (ต้องสืบหาให้ได้ความจริง ไม่งั้นจะลุกลาม) - ส่วนใหญ่พ่อต้องเข้ามาจัดการ - ใช้คำพูดสั้น ๆ แต่เอาจริง - กำหนดเวลาใช้คอมพิวเตอร์ (ใช้ Win7 เข้าไปที่ Parental Control) จากคุณ : ทำไม-ทำไม เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 13:44:25

ความคิดเห็นที่ 30 ลูกด่าผู้บังเกิดเกล้าเป็นสัตว์เลื้อยคลาน รับไม่ได้จริงๆค่ะ จะโกรธหรือจะงอนอะไรไม่ว่า แต่ต้องเห็นแม่เป็นแม่ ไม่ใช่ศัตรูที่จะมาด่ามาว่าแบบไม่เคารพนับถือกันแบบนั้น อายุแค่นี้ยังขนาดนี้ แล้วถ้าอายุมากกว่านี้จะเอาไหวเหรอคะ? น่าเป็นหว่งค่ะ ให้เค้าดูคลิปของอ.พงษ์ศักดิ์ ตั้งคณา ดีไม๊คะ อาจคิดอะไรได้บ้าง คุณพ่อน่าจะหาวิธีหรือเคลียร์เรื่องนี้ให้ได้นะคะ ไม่ใช่ปล่อยให้ลูกกับแม่มีปัญหากันแบบนี้ ปล่อยนานไปต่อไปจะกลายเป็นคนแปลกหน้ากันนะคะ จากคุณ : สุมัทนา เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 13:54:27

ความคิดเห็นที่ 31 สอนยังไงให้ลูกด่าได้ล่ะคะ ถ้าเคยเลี้ยงมาแบบลูกเทวดาแล้วอยู่ๆจะมาเปลี่ยนพฤติกรรมมันก็ยากอยู่หรอกค่ะ แล้วยิ่งลูกติดเกมอย่างที่คุณเล่ามาเนี่ย อาการเด็กติดเกมนะคะ จะทำอะไรเกมต้องมาก่อน...คุณคงไม่เคยใส่ใจประเด็นนี้ แต่ไปใส่ใจประเด็น อารมณ์ กับพฤติกรรมปลายเหตุแทน เพราะฉะนั้น ไปปรับพฤติกรรมต้นเหตุไปพร้อมๆ กันเลยดีมั้ยคะ สอนเรื่องเหตุผลของความมีวินัย อนาคตที่ลูกจะต้องไปทำงานร่วมกับคนอื่นๆ เรื่องเวลา เรื่องความรับผิดชอบของตัวเขา ปล.ให้พ่อเป็นคนสอนนะคะ เพราะกับคุณน่ะ ท่าจะยากซะแล้ว จากคุณ : พาระวี เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 15:37:45

ความคิดเห็นที่ 32 สามีคุณช่างใจเย็นเหลือเกิน.. เป็นผมนะ ตบกระบานคว่ำแล้ว... เรื่องโกรธ ผมไม่ว่า แต่พูดหยาบ นี้ ต้องสังสอน... เรื่อง ทำตัวอาจมีส่วน... แต่เราต้องแสดงให้เขารู้ว่าใครเป็นใคร... ลูกสาวผมชอบคุณเรื่องการตูนกับผม.. (ลูกสาว 18 แล้ว) เพราะ ผมก้ออ่านการตูน 555 แต่ถึงบทที่เป็น พ่อลูก เค้าก้อต้องให้ความเคารพ เพราะ เขารู้ว่า ผมเอาจริง... อ่านแล้วสงสารครับ.... มีวิธหลายวิธี เช่น ให้เงินเฉพาะจำเป็น... จำกัดสิทธิ เช่น ดูหนัง... คอมพิ้วเตอร์... อาจใช้วิธี ให้สามีไม่พูดด้วย... แหม...เป็นผม ละโดนอัดแล้ว ... ลูกก้อลูกเถอะ... อย่างงี้มันเกินไป... แต่นะ มันดัดยากแล้ว... อย่างลูกสาว ผมเพิงตีไปเมื่อ 2 ปีก่อน... เดี๋ยวนี้เด็กโตแล้ว...ถ้าจะดัด ต้องคุยกันทั้งคุณและสามี... แล้ว ค่อยๆ ทำ... จากคุณ : Jedcon เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 16:11:36

ความคิดเห็นที่ 33 ฝากข้อความนี้ ไปให้ลูกเจ้าของกระทู้อ่านด้วยค่ะ 3 ปี "รักแม่ที่สุดในโลกเลย" 13 ปี "แม่อ่ะ..จะงกไปใหน" 15 ปี "แม่อย่ายุ่งได้ป่ะ บ่นอยู่นั่นแหละ" 18 ปี "โอ้ย ทนไม่ใหวแล้ววววว จะอะไรนักหนา ไปอยู่ที่อื่นก็ได้วะ" 25 ปี "แม่ ผมผิดไปแล้ว" 30 ปี "อยากกลับไปเยี่ยมแม่บ่อยๆจัง" 50 ปี "แม่อย่าทิ้งผมไปนะ " คุณมีแม่เพียงคนเดียว จงใช้เวลากับท่านให้คุ้มค่า..... จากคุณ : สถานที่ปลอดภัย เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 16:25:12

ความคิดเห็นที่ 34 อืม ถ้าผมเป็นเด็กคนนั้น พ่อผมพาไปทำงานจับกังแล้วแหละ จากคุณ : Ice-man เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 18:16:08

ความคิดเห็นที่ 35 เห็นใจความรู้สึกของ จขกท ค่ะ หลง หลงคิดว่าคงต้องรักษาสถานะการณ์ไม่ให้ตึงเครียดมากไปกว่านี้ด้วยการคุยกับเขาตามปกติ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องเก่าๆที่โกรธเคือง พูดเรื่องธรรมดาๆในชีวิตประจำวัน เช่น วันนี้เรียนเป็นอย่างไรบ้าง หรือ มีการบ้านเยอะไม๊ อะไรทำนองนี้อ่ะค่ะ หลง หลงไม่อยากให้แม่ ลูกไม่พูดกันเพราะอันตรายจะตกที่ลูกนะคะ เขาอาจจะไปคบกับเพื่อนไม่ดีก็ได้ในอนาคต เพราะฉะนั้นเราในฐานะแม่ก็คงต้องทิ้งความไม่พอใจ ความโกรธแล้วนับ ๑ ใหม่ ส่วนเรื่องที่เขาด่า จขกท หยาบคายนั้น ให้จขกท อโหสิกรรมแก่เขานะคะ ลูกด่าพ่อ แม่นี่บาปหนักอยู่แล้ว ถ้าแม่ พ่อไม่ให้อภ้ย ไม่อโหสิกรรมให้แก่ลูก มันจะเป็นเวร กรรมต่อลูกมากยิ่งขึ้น จขกท ไหว้พระ สวดมนต์ก่อนนอน ก็บอกกล่าวต่อพระพุทธรูปก็ได้ค่ะ เขาทำตัวแบบนี้ อาจจะเป็นเจ้ากรรม นายเวรของเรามาเกิดก็ได้ค่ะ (เรืองแบบนี้ไม่เชื่อ อย่าลบหลู่) เรายิ่งตอบโต้ ยิ่งรุนแรงค่ะ หมั่นสวดมนต์นะคะ เวลาเขายั่วเราให้โมโห อย่าพูดเวลาโกรธค่ะ ให้สงบสติอารมณ์ด้วยการท่อง พุทธโธก็ได้ค่ะ ช่วยได้จริงๆนะคะ หลง หลงทำมาแล้ว ลูก ...เลี้ยงได้แต่ตัวค่ะ จขกท ต้องพยายามอย่าใช้อารมณ์กับลูก อย่าแรงมา ก็แรงไปนะคะ จะทำให้เหตุารณ์ยิ่งแย่ เขาแรงมา เราก็ต้องนิ่ง (เพื่อสงบสติอารมณ์) แล้วค่อยบอกเขาไปว่าสิ่งที่เขาทำ เขาพูดกับพ่อ แม่ เป็นสิ่งที่ไม่น่ารัก ถ้าเขาสวนกลับมา เราก็เฉยค่ะ หรืออาจจะเดินหนีก็ได้ (เพื่อไม่ให้เกิดการปะทะ) เขาโตพอที่จะรู้ดี รู้ชั่วค่ะ เราได้แต่เตือนเขา (โดยไม่ใช้อารมณ์) ส่วนเขาจะเชื่อฟังเราแค่ไหน เราต้องทำใจปล่อยวางค่ะ ทุกคนมีทางเดินเป็นของตัวเองค่ะ ทางใคร ทางมัน ทางเดินนั้นอาจจะเป็นทางไปสวรรค์ ...อาจจะเป็นทางไปนรก ก็เป็นทางที่เขาเลือกเดินเองค่ะ เราทำได้แค่ตักเตือนและปล่อยวาง เราทำหน้าที่ของแม่ให้ดีที่สุด ที่เหลือก็ต้องแล้วแต่เขาผู้กำหนดชะตาชีวิตตัวเองค่ะ จำไว้ค่ะว่าเราเลี้ยงเขาได้แต่ตัว ขอให้ จขกท โชคดีและลูกทำตัวดีขึ้นได้ในอนาคตนะคะ จากคุณ : หลง หลง เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 18:30:52 A:158.34.240.21 X: TicketID:329794

ความคิดเห็นที่ 36 กรณีนี้ อยากให้คุณพ่อเป็นคนเคลียร์ โดยการอธิบายให้ลูกเข้าใจว่าเค้าผิดยังไง ไม่ควรให้เค้าให้ท้ายลูก ด้วยการเงินค่าขนมไม่ได้จากแม่ก็มาเอาที่พ่อได้แบบนี้ ก็ยิ่งทำให้เด็กถือดี คิดว่า ชั้นไม่แคร์ และไม่คิดต่อไปได้เรื่อยๆ   แต่หากคุณเป็นผู้เข้าไปคุยเอง  เด็กก็คิดว่านี่ไง ต้องมาง้อเรา ก็เพราะแม่ผิดไง ดังนั้น คุณพ่อควรรับหน้าที่เจรจา ให้ลูกมาขอโทษคุณแม่ ในประเด็นทั้งสอง โดยน้ำหนักอยู่ที่เรื่อง เถียงและด่าแม่นี่หละ   ทว่า เรื่องนี้ หากเป็นที่บ้านเราหละก็  โดนตีตั้งกะว่าสายเรื่องสายแล้ว  ยิ่งหากเถียงหรือด่าขนาดนี้อีก  ป่านนี้คงไม่มีชีวิตรอด  หรือได้ไปนอนข้างถนนเป็นที่เรียบร้อย จากคุณ : แก้มลิง (แก้มลิง) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 20:51:37

ความคิดเห็นที่ 37 ก่อนจะโทษลูก  ต้องถามตัวเองก่อนว่าเลี้ยงเขามาอย่างไรตลอดระยะเวลา  16  ปีเดาว่าเป็นลูกคนเดียวที่เลี้ยงดีเกินไป  กลายเป็นพ่อแม่รังแกฉัน ปัญหาของคุณคือปัญหาของรัฐบาลจีนในปัจจุบัน เด็กในจีนเป็นลูกคนเดียว มีพ่อแม่   ปู่ย่า  ตายาย ผู้ใหญ่  6  คน  รุมเอาใจเด็กคนเดียว ทำให้เด็กคิดว่าตัวเองเป็นเทวดา กลายเป็นคนเห็นแก่ตัว  ไม่แบ่งปัน และก่อปัญหาสังคม เมื่อหลายเดือนก่อน  ก็มีเด็กจีนขับรถไปเฉี่ยวชนผู้หญิงขี่จักรยาน กลัวความผิด  เลยลงมาแทงเขาตายหน้าตาเฉย กรณีของ  จขกท.ถ้าไม่รีบแก้ไข จะทำให้บานปลายถึงปัญหาการพนัน  ยาเสพติด  ผู้หญิง  เด็กแว๊น และทำให้เกิดปัญหาสังคมอื่น ๆ ในอนาคตอันใกล้ เด็กอายุ 16  เป็นวัยรุ่นก็จริง  แต่ต้องมีความคิดมีเหตุผลตามสมควร ไม่ใช่ด่าแม่เป็นสัตว์ขนาดนี้    แสดงว่าเขามีปัญหามากกว่าปกติ ต้องปรึกษากับสามีและคุณครูอย่างเร่งด่วนเพื่อแก้ไขปัญหา จากคุณ : beauty aoy เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 20:55:54

ความคิดเห็นที่ 38 เห็นด้วยกับคุณ#8ค่ะ การเลี้ยงลูก ไม่ใช่ควรเป็นหน้าที่ของใครคนใดคนหนึ่ง สำหรับเรา การเลี้ยงลูกชายช่วงที่เข้าวัยรุ่น เป็นช่วง ที่พ่อแม่ต้องใช้สติมากกว่าอารมณ์ค่ะ  ช่วงนี้สามีของเรา จะเข้ามาคุยกับลูกตลอดเวลา ทั้งเรื่องเรียน เรื่องส่วนตัว สัพเพเหระ(นอนคุยกัน2คนพ่อลูก) ตบท้ายด้วย ความรักของแม่ ทุกครั้ง (ลูกเราค่อนข้างรักและเกรงใจพ่อมาก เพราะพ่อเจ้าระเบียบ แต่ใจดีสุดๆ) พอดีเราคุยกับสามีแล้วว่า ลูกเป็นผู้ชาย ถ้าได้คุยกับพ่อ น่าจะรู้สึกผ่อนคลาย กว่าคุยกับแม่เพราะ เป็นผู้ชายด้วยกันค่ะ เรื่องการตรงต่อเวลาและความรับผิดชอบ เป็นเรื่องที่ต้องหัดกันตั้งแต่เล็กอ่ะค่ะ อยากบอกว่า กว่าลูกเราจะได้ดั่งใจใน 2 เรื่องนี้ โดนซัดซะน่วมตั้งแต่อนุบาล แม้ลูกเราจะอายุ 15แล้ว บ้านเรายังตีลูกอยู่นะคะ(สามีเป็นคนตี) แต่เรื่องเดียวที่จะตีลูก คือ จับได้ว่าลูกโกหก ไม่ว่าจะด้วยเหตุผล ใดก็ตาม แต่หลังจากตีแล้ว เรากับสามีจะหอมและกอดลูกทุกครั้ง และมานั่งคุยกันว่าลูกมีปัญหาอะไร ทำไมต้องโกหก ปล. แต่ถ้าลูกมาด่าว่าเรา เป็นสัตว์... มั่นใจได้เลยว่าตรีนแม่นี้  ไปอยู่บน อกเจ้าแน่นอน ลูกเลิฟ จากคุณ : mayuri เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 20:59:29

ความคิดเห็นที่ 39 มีปัญหาตอนนี้ดีกว่ามีปัญหาตอนโต ตัวผมน่ะทำตัวดีมาตั้วแต่เด็ก ต้องอดทนต่อความไม่ยุติธรรมที่ได้รับจากครอบครัวตลอด เพื่อให้ทุกคนเห็นว่าเป็นคนดี แต่ตอนนี้เริ่มทนไม่ไหว รู้สึกเครียดมากกลัวว่าจะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ไม่ได้ มาป็นตอนเป็นผู้ใหญ่ทำงานแล้ว นี่ ลำบากยิ่งกว่า พ่อแม่หวังจะพึ่งพาผมก็คงจะยากแล้ว ตอนเด็กมีปัญหาอะไรให้เค้าแสดงออกมาดีกว่า จะได้ช่วยกันแก้ ไม่ต้องเป็นแบบผม จากคุณ : ธนูเพลิง (ธนูเพลิง) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 21:45:36

ความคิดเห็นที่ 40 ไม่ใช่เด็กทุกคนหรอกครับ ที่จะคิดได้ด้วยตัวเอง การสั่งสอนที่ดีจำเป้นมากครับ การใช้เหตุผลโดยไม่ใช่อารมณ์สำคัญมากครับ เมื่อมีอารมณ์อย่าสอนครับ เพราะการสอนจะผิดเพี้ยนบิดเบี้ยวได้ และการสอนก็ต้องมาจากการกระบวนการของความคิดครับ และเรียบเรียงเป้นคำพูดที่เอื้อให้คนพูดคล้อยตามได้ รวมไปถึงทำให้เข้าใจได้ด้วยครับ โดยมากสำหรับผมเองจะใช้การเปรียบเทียบระหว่างสองสิ่งในการสอนครับ ยกตัวอย่าง ลูกต้องไปซื้อของร่วมกับเรา ซึ่งเป้นผลประโยชน์ของเขาเอง และทำให้เราเสียผลประโยชน์ ก็ยกตัวอย่างไปว่า ถ้าไปเทียวเก็บผลไม้กับเพื่อน โดยที่เพื่อนให้เขาเป้นคนเก็บ เพื่อนเป็นคนรับ แต่พอเริ่มเก็บ เพื่อก็บอกให้รอ เพื่อนไม่พร้อมรับ ให้รอไปก่อน เขาจะรอได้ไหม ทั้งทั้งที่ขาก็เป้นเสียสละเป้นคนไปเก็บ ยังต้องไปอยู่ด้านบนรอ ทั้งคันทั้งร้อนทั้งเมื่อย แบบนี้ดีกว่าให้เขารู้สึกว่าเราเป้นเจ้าของเงินจะเอายังไงก็ได้ เขาจะเริ่มเข้าใจว่าถ้าเป้นตัวเขาเองต้องมารอแบบนี้ ในสิ่งที่เขาก้พยายามที่จะหยิบยื่นให้คนอื่น มันรู้สึกอย่างไร ถ้ายังไม่รู้สึก ก็ให้ทำกิจกรรมอย่างอื่นๆไปเลย เมื่อเขาพร้อมก็ผลัดเขา ให้เขารู้ว่าตัวเขาเองยังผิดนัดเพื่อทำในสิ่งที่ตนสนใจได้ คนอื่นๆก็มีสิ่งที่สนใจและผละมือไปไม่ได้เหมือนกัน ถ้ายังไม่รู้สึกก็ต้องเอาเรื่องที่เขาทำแบบนี้ มาใช้ในโอกาสต่อไปที่เรามีโอกาสทำแบบเดียวกับเขา และบอกให้เขารู้ว่าเขารู้สึกอย่างไร ที่มีคนทำแบบเดียวกับเขาทำ ซึ่งทำกับเขา เชื่อว่าการย้ำซ้ำๆ ให้เขาได้ตระหนักจะทำให้เขาเกิดการเรียนรู้ได้ ถึงความอึดอัดไม่สบายใจ ทุกข์ใจของคนอื่นๆ ในสิ่งที่เขาได้ทำครับ การสร้างกำแพงกับลูกก็มีแต่จะทำให้เกิดช่องว่างกับลูก จนสุดท้ายสิ่งที่จขกท.จะส่งถึงลูกก็จะทำไม่ได้แล้วครับ อย่าให้ถึงวันนั้นเลยครับ เริ่มทลายทิฐิที่มีต่อกันจะดีกว่า คนที่เป้นผู้ใหญ่กว่าอภัยให้เด็กก่อน ก้เป้นเรื่องที่ทำได้ง่ายกว่า และเชื่อว่าเมื่อจขกท.อภัยให้เขาขอโทษเขา เขาจะได้สิ่งที่ดีนี้และสำนึกได้ด้วยครับ ว่าจริงๆเขาก็ผิดและสมควรขอโทษเช่นกัน เพราะกำแพงที่ชื่อว่าทิฐิได้ทลายไปแล้วครับ เป็นกำลังใจให้จขกท.มีความคิดที่ดี มีการกระทำที่ดีอย่างมีสติปัญญา เพื่อให้เกิดความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างแม่ลูก เพื่อให้ลูกเป็นคนที่ดี และให้ครอบครัวจขกท.มีความสุขในที่สุดครับ จากคุณ : I_AM_Y (I_am_y) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 21:55:28

ความคิดเห็นที่ 41 หลายท่านตอบมาดีแล้ว ผมจึงขอเสริมจากประสบการณ์ตรงของตัวเอง ในฐานะที่เคยเป็นแบบลูกชายคุณจขกท.มาก่อน อยากให้คุณจขกท.ลองใจเย็น และทบทวนความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับลูกดูดีๆนะครับ ว่าเกิดจากปัญหาใด ของผมก้าวร้าวใส่แม่ เพราะแม่ผมชอบใช้อารมณ์ใส่ผม และแม่ทอดทิ้งพ่อ ความที่ผมรักพ่อมาก ผมจึงโกรธแม่เสมอ ลูกชายคุณจขกท.มี 2 อาการครับ คือแข็งขืนกับแม่ และก้าวร้าวใส่แม่อย่างรุนแรง อาการแข็งขืนเกิดจากช่วงวัย เด็กวัยรุ่นเป็นวัยที่เริ่มต้นแยกตัวเป็นอิสระจากพ่อแม่ ดังนั้น ถ้าถูกพ่อแม่สั่ง ไม่พูดกับเขาด้วยเหตุและผล เขาจะแข็งขืน เป็นเรื่องปกติครับ แต่ก้าวร้าวใส่แม่ แบบที่คุณจขกท.เล่ามา ไม่ใช่เรื่องปกติ มันเกิดจากอาการ"สะสม"แน่นอนครับ เขาสะสมความโกรธที่มีต่อคุณอยู่แล้ว แต่ไม่แสดงออกจนกว่าจะถึงตอนทะเลาะกันถึงหลุดออกมา เช่น อาการ"power struggle" คือต่างฝ่ายต่างไม่พูดกัน แล้วดูซิว่าใครจะยอมพูดก่อน คนนั้นแพ้ นั่นคืออาการของคนสองคนที่ชิงอำนาจกันเป็นใหญ่ ผมถึงอยากให้คุณจขกท.ลองสำรวจความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับลูกชายดูนะครับ 1. วัยเด็กของเขา ใครเป็นคนเลี้ยงดูเขามา เขาจะ"นับถือ"และ"ผูกพัน"คนนั้นมากกว่าคนที่ไม่ได้เลี้ยงครับ 2. ถ้าคุณแม่เป็นคนเลี้ยงน้องมาแต่เล็กแต่น้อย คุณแม่ต้องตอบคำถามตัวเองให้ได้ว่า แล้วทำไมน้องถึงก้าวร้าวได้ขนาดนั้น คุณแม่ได้สอนเขาเรื่อง EQ หรือไม่  สอนเขาเรื่องระเบียบวินัยหรือไม่ 3. คุณแม่จะคาดหวังให้น้องไม่ "ระเบิดอารมณ์" ได้อย่างไร ในเมื่อน้องเห็นตัวอย่างแม่ "ระเบิดอารมณ์ใส่เขา" เด็กจะไม่ทำตามที่เราสอนเขา แต่เขาจะทำตามสิ่งที่เขาเห็นเราทำครับ 4. ความสัมพันธ์ของแม่กับน้องดีต่อเนื่องมาตลอดหรือไม่ ถ้าใช่ น้อง"เริ่มเปลี่ยนตั้งแต่อายุเท่าไหร่" และ "เปลี่ยนเพราะอะไร" 5. การไม่พูดกับลูก ไม่ใช่ทางแก้ที่ถูกต้อง เพราะเป็น negative reenforcement-ส่งเสริมพฤติกรรมเชิงลบให้เขาเห็นครับ คุณแม่จะสอนให้ลูกมีเหตุผลได้อย่างไร ถ้าคุณแม่เล่นไม่พูดกับลูกนานเป็นเดือนขนาดนั้น ถ้าคุณแม่ไม่อยากให้เขาติดนิสัยนี้ไปจนโต คุณแม่ต้องพูดกับเขาเสมอ ไม่ว่าเราจะทะเลาะกับลูกขนาดไหนก็ตาม เพื่อสอนให้เขารู้ว่า "เรามีความขัดแย้งกัน แต่เราไม่โกรธกันนะลูก เราแตกต่างได้ แต่เราไม่แตกแยกกัน" หากคุณจขกท.คิดเหมือนคคห. 7 ที่รู้สึกว่าลูกไม่ดีพอ เราเลี้ยงเขาได้แต่ตัวจริงๆ คำถามแรกที่พ่อแม่ทุกคนต้องถามตัวเองคือ...แล้วเราเลี้ยงเขามาอย่างไรด้วยครับ หากเราอบรมสั่งสอนลูกด้วยความรักและวินัยตลอดมาแล้ว ไม่ต้องกลัว หากลูกจะเสีย จะเสียแค่ช่วงเดียวครับ พอสำนึกได้เขาจะกลับมา เพราะพลังการอบรมเลี้ยงดูของพ่อแม่มีมากกว่าสภาพแวดล้อมมากนัก แต่ถ้าลูกไม่รักเราเลย อย่าโทษกรรมครับ เพราะผลทุกอย่างมาจากเหตุ ไม่มีเหตุ ผลก็ไม่เกิด  ไปหาเหตุให้เจอ ผลก็จะเปลี่ยนไปเองครับ เอาใจช่วยนะครับ จากคุณ : ผึ้งน้อยพเนจร เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 22:34:03

ความคิดเห็นที่ 42 คุณ : ธนูเพลิง  ครับ  ผมเข้าใจคุณ ให้กำลังใจนะครับ จากคุณ : ผึ้งน้อยพเนจร เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 22:35:22

ความคิดเห็นที่ 43 ตอนเราอายุเท่านั้น เราก็โดนดุ โดนตีนะ แต่ไม่เคยหยาบคายขนาดนี้นะ ถ้าคิดว่าเขาเก่งแล้ว ก็ให้เขาหาเงินเองเถอะค่ะ ถ้างานไม่ดีที่เขาคิดจะทำ มันก็ขึ้นอยู่กับตัวเขาเองค่ะ บอกว่า ต้องขอโทษแม่ ถึงจะให้เงิน หรือ ถ้าไม่ยอมก็ให้ออกไปอยู่ข้างนอก ถ้ามันรักดี ยังไง มันก็ดีค่ะ ถ้ามันไม่รักดี เลี้ยงยังไง มันก็เลว จากคุณ : nong_ao เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 23:32:30

ความคิดเห็นที่ 44 อ่านแล้วเครียด ไม่อยากมีลูกเลย เฮ้อ จากคุณ : . (goco) เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 54 10:49:37

ความคิดเห็นที่ 45 เห็นใจ จขกท นะคะ เพราะอารมย์ร้อนเหมือน มีลูกชายอยู่ ป.5 ค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ เข้ามาอ่านไว้เป็นประสบการณ์ เตรียมรับมือกับลูกที่จะเริ่มเป็นวัยรุ่น จากคุณ : Wijug25 เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 11:24:19

ความคิดเห็นที่ 46 เราเป็นค่ะ อารมณ์แบบนี้ ชอบงี่เง่ากับแม่บ่อยๆ ชอบงอนแม่บ่อยๆด้วย จนแม่ชอบไปบ่นกับพี่สาว ยัย....งอนม๊าอีกแล้ว ช่วยไปพูดให้หน่อยสิ พี่ก็มาบอกเราว่า แม่เสียใจนะที่เราไปงอนแม่ เราก็เคยตัวด้วยแหละ พอรู้ว่าแม่ต้องง้อ เพราะแม่รักเราที่สุดในบ้านแล้ว แต่เรางอนไม่นานอ่ะ แป๊บๆก็หายและ แต่บ่อยแค่นั้นเอง แต่ก็ยังรักแม่แหละ ส่วนกรณีลูกชายคุณน้า เค้าอาจจะคิดว่า ทำไมแม่ต้องมาจุกจิกด้วยรอแค่นี้ไม่ได้ แล้วอาจจะรอมาให้ง้ออยู่ และอาจกลัวเสียหน้าถ้าเป็นฝ่ายคุยก่อน แนะนำว่าให้ปฏิบัติเหมือนเดิม อย่าไปมึนตึงเข้าใส่เพราะไม่งั้น ต่างฝ่ายต่างแง่งอน มันก็จะเป็นอย่างงี้ต่อไป คุณน้าน่าจะอ่อนให้เค้าก่อน เดี๋ยวเค้าก็อ่อนลงเอง เราก็ทำหน้าที่แม่ของเรา เดี๋ยวเค้าก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมเองค่ะ ไม่นานหรอก ถ้าเราทำเป็นเฉยแล้วเดี๋ยวเค้าก็คงคิดได้ว่าจะโกรธไม่ทำไมในเมื่ออีกฝ่ายก็ไม่ได้ติดใจอะไรแล้ว เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : Whortleberry เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 12:17:30