ความคิดเห็นที่ 1 ตั้งแต่เกิดเหตุกาณ์นี้ขึ้น แม่ผมก็เริ่มนิสัยแปลกๆ ค่อนข้างเจ้าอารมณ์ ชอบบงการ ชอบด่าทอผม ตลอดเวลาผมมักจะถามตัวเองว่าความผิดที่ผมทำมันมากมายขนาดนั้นเลยหรอ เรื่องที่ทะเลาะกันส่วนมากเป็นผมเป็นคน ชอบเถียง   แต่ก็โชคดีที่ก่อนที่ผมจะบ้าตายพ่อที่แท้ผม สำนึกผิดกลับตัว  มาทำดีกลับผม (แต่แม่ผมยังเกลียดอยู่) และในเวลานั้นผมก็มีแฟนคนหนึ่ง ซึ่งสองคนนี้เข้ามาในชีวิตผมพอดีที่พ่อเลี้ยงทิ้งเราไปพอดี   แฟนผมเป็นดีมากเข้าใจผมคอยปลอบใจผมตลอดเวลาที่มีปํญหา ผมเลยตัดสินใจพาแฟนมาหาแม่ แม่ผมเมื่อเห็นแฟนผม เขาก็ถามประวัติ ถามหัวนอนปลายเท้า นิสัย ทุกอย่าง แต่ก็จบลงด้วยดีแม่ผมชอบแฟนผมยอมให้เราไปมาหาสู่กัน  จนเราครบมาได้สามปีแล้วฐานะทางบ้านแม่แฟนไม่ค่อยดีเลยย้ายมาอยู่กับครอบครัวผมชั่วคราว แล้วแม่ผมก็เลยคิดจะทำธุรกิจร่วมกัน เปิดร้านขายอาหาร      ร้านกำลังไปได้สวยเหตุการณ์น้ำท่วมครั้งนี้ก็มาทำลายร้านผมกับครอบครัวผม      ครอบครัวเราไม่มีที่ไปผมเลยต้องโทรหาพ่อ เพื่อขอไปอยู่หอพักของเขา(พ่อผมเป็นเจ้าของหอพัก) จากคุณ : Dr.New92 เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 22:54:35

ความคิดเห็นที่ 2 แต่เหตุกาณ์น้ำท่วมทำให้แม่ก้าวร้าวมากขึ้น  ผมคุยกับแม่ว่าผมจะกลับไปดูบ้านเดียวจะกลับมา แม่ผมไม่ยอมให้ผมไป เราก็เถียงกันสักพักแม่ผมก็ด่าหยาบคายกับผม สาปแช่งผม  และไล่ผมไปลงนรก เหมือนทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ผมเสียใจมากทนไม่ไหวเลยถามแม่ว่า แม่ครับผมแค่จะกลับไปดูบ้านแล้วผมก็รั้นที่จะไปมันผิดมากหรอ  แม่ไม่ควรด่าผมเลว หยาบคายอะไรขนาดนั้น  เพื่อนผมติดยา แม่มันยังรักมันพามันไปรักษาจนเลิกได้ ไม่เคยด่าคอยให้กำลังใจตลอด   ผมผิดอะไรมากมายถึงได้ด่าผมขนาดนี้   (ผมหวังในใจให้แม่ผมรู้สึกได้) แต่แม่ผมกลับตอบผมว่า “เธอก็ไปติดยาซะสิ”  ความรู้ในใจผมที่มีมาตลอดคืออยากฆ่าตัวตายมาก แต่ไม่เคยคิดจะกล้าที่จะทำเลยแม้แต่น้อย ด้วยสาเหตุหลายๆสาเหตุ แต่หลักๆก้นบึงหัวใจแล้วผม ห่วงแม่จะอยู่คนเดียว     พอจบบทสทนา แม่ผมก็หมั้นไส้ผม ประจวบเหมาะกับเงินเขาหายไปแค่ หนึ่งพัน และโทษว่าผมเอาไป  ผมบอกเปล่า แม่ผมไม่เคยฟัง  ผมเลยบอกแม่ไปด้วยความน้อยใจว่า เออคำพูดกุมันไม่เคยมีความหมายมมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว     แล้วผมก็เดินกลับห้องผม (พ่อผมเปิดห้องไป สามห้อง   ห้องแรก มีผม ,แฟน ,แม่ผม  ห้องสอง พ่อแม่แฟน  และห้องสาม ห้องของพวกแก๊งลูกหมา หนีน้ำท่วม) พอจบเหตุการณ์นั้นแม่แฟนผมได้ลงมาบอกว่า    ก็ยอมรับไปซิ ว่าขโมยตังไป แล้วขอโทษเดียวเขาก็อภัย จากคุณ : Dr.New92 เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 22:55:24

ความคิดเห็นที่ 6 กำ ลบผมทำไม มันไม่สุภาพหรอครับ ถ้าผมแก้ให้อย่าลบของเลยนะครับ จากคุณ : Dr.New92 เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 23:04:33

ความคิดเห็นที่ 7 ผมเลยพูดเสียงแข็งไปว่า ผมไม่ได้เอาไป จะให้ผมไปขอโทษมันไม่ใช้เรื่องใหญ่ เป็นลูกขอโทษได้อยุ่แล้ว แต่ขอโทษในสิ่งที่ไม่ได้ถาม บอกใครก็ไม่เชื่อมีแต่แฟนที่เชื่อ เห้อ ..   แม่แฟนผมเลยบอกว่าเออ!! งั้นแม่ไม่รุ้ ๆๆ ๆๆๆ พูดอยู่แค่นี้ (เรื่องเงินหายผมมั่นใจว่าไม่มีใครขโมยไปหรอกเพราะพวกเขากด atm ไม่เป็นมีแต่ผมที่รุ้รหัส ผมว่าแม่ผมป้ำๆเป้อๆ กดไปใช้เองมากกว่า เพราะนิสัยเขางี้อยุ่แล้ว)   ผมเลยเดินขึ้นไปบอกแม่ผมว่า ถ้าแม่จำได้เอาเงินที่หายไป ไปใช้อะไรแล้ว ..แม่ต้องมาขอโทษผม!!      เหตุกาณณ์นี้ร้ายแรงขึ้นเรื่อยๆแม่ผมต้องการให้ผมยอมรับเลยไปพยามไซโคลนแม่แฟนให้เกลียดผม เรื่อยๆ และร้องไห้ให้แม่แฟนผมฟัง ว่าเสียใจที่มีลูกแบบผม   จนแม่ผมพูดว่าตัดลูกตัดแม่กับผม ค่าเทอมเปิดเรียนมหาลัยวันที่ 9 ที่จะถึงนี้ก็จะไม่ให้ผม และแฟนผมที่แม่ส่งเรียน มหาลัยก็จะไม่ออกให้เพราะอยู่ข้างผม (หือ สมควรไหมนิ) แม่แฟนโกรธผมมากและโกรธแฟนที่อยู่ข้างผม (แม่แฟนเป็นคนเชื่อคนง่าย ปากจัด) จึงเดินไปตบลูกสาวเขาเอง  ผมเห็นดังนั้นจึงเข้าไปช่วยแล้วแฟนผมก็ร้องไห้โฮ     ทำให้เกิดการแบ่งข้างขึ้นจริงๆ ต่างคนต่างอยุ่ กลุ่มแม่ กลุ่มลูก (มันใช้เรื่องไหมนิ แม่ผมจะเป็นคนชอบเอาชนะ ให้ได้ตลอดพ่อเคยเตือนมาแล้ว)    แม่แฟนผมเลยคิดแยกผมกับแฟน ผมเลยถามว่ามันเรื่องอะไร  แม่แฟนผมบอกไม่มี ผมบอกขอเหตุผลหน่อย แม่แฟนตอบ กุเป็นแม่มัน เมิงก้าวร้าว   ผมโมโหมากผมเลยเกิดเถียงแบบคนโมโหจริงๆจรังๆไปว่า    ที่บอกว่าก้าวร้าวนะ ..แม่ยังไม่เคยเห็นจริงๆด้วยซ้ำ  แม่อย่าคิดว่าบ้าเป็นคนเดียวนะ ..แม่แฟนผมตกใจที่ผมเป็นแบบนั้นเลย ถามแฟนว่าจะเลือกใคร จังหวะนั้นแฟนผมก็อ้ำอึ้งที่จะตอบ แม่เขาก็โมโหทำท่าทีจะมาตบเขา ผมเลยต้องผลักเขาไป(ผมเป็นคนไม่ชอบความรุนแรงมากๆตั้งแต่เด็กผมเห็นแม่ถูกพ่อทำร้ายร่างกายทุกครั้งที่ผมเห็นความก้าวร้าว รุนแรง ผมจะใจสั่น แล้วจะต้องพยามจบให้เร็วที่สุดก่อนที่สมองผมจะนึกถึงหน้าแม่ที่ถูกพ่อทำร้าย) แม่แฟนผมโกรธมากเลยด่าทอผมเป็นชุดใหญ่ และหาว่าผมก้าวร้าว และคำที่เขาด่าผมคือ ไอ่ ส.นรก ผมหือตกใจมากที่โดนด่างั้นผมเลยรีบเข้าห้อง แม่แฟนผม ไปตามแม่ผมมาแล้วแม่แฟนผมได้ทุบประตูห้องแล้วบอกว่า นขถ้ามืงไม่เปิดกุจะทำห้องให้พังเลย (คือผู้อ่านเชื่อไหมว่า พูดกับผมด้วยเหตุผลก็ได้ ทำไมต้องรุนแรงด้วยไม่ชอบ หอพักถึงจะเป็นของพ่อผมแต่ก็มีแขกมาพักอาศัยเช่านอนอยู่)   ปกติผมเป็นคนใจร้อนอยู่แล้วยิ่งความรุนแรงนี้ผมเกลียดมาก ผมจึงเปิดประตูไปผลักแม่แฟน แล้วถามว่าทุบทำไม บอกดีๆก็เปิดพูดดีๆแต่แรกก็จบ ขอแค่เหตุผล  แม่แฟนผมกับคลุกเข่าให้ผมแล้วบอกว่า มืงเตะหน้ากุซิ   จังหวะนั้นผมตกใจมากนี้มันอะไรว่ะเนี้ย คนที่เวลาผมมีปัญหาแล้วผู้ใหญ่ที่ปรึกษาผมมาคลุกเข่าให้ผมเตะก้านคออย่างงี้หรอเนี้ย   ผมเลยตะโกนไปว่า ผมจะเตะแม่ทำไม!!!  จะบ้าไปใหญ่แล้วววววว!! ผมเดินเข้าห้องมา แก๊งแม่ก็เดินเข้ามาต่อว่าผม กับแฟน แล้วก็พากันทุบตีแฟนผม (เขาไม่กล้าที่จะทำกับผม) จังหวะนั้นผมช็อคมากเลยต้องไปแยกออก (ครั้งนี้ผมเดินเข้าไปดีๆแล้วยกมือขึ้น ) พวกเขาก็หยุดกัน แล้วเห็นแฟนผม ร้องไห้โฮ ก็หนีขึ้นห้องนอนกันไปหมด   เช้าวันนี้รุ่งขึ้นแม่แฟนผมถามว่าจะเลือกใคร จะอยุ่กับiตะกวด(ภาษาชาวบ้าน)นี้ไหม  แฟนผมจึงตอบไปว่า    หนูจะไปอยู่กับแม่  จบเหตกาณ์วันนี้ ผมไม่เหลือใครเลย แม่ผมหนีหายไปพร้อมกับกลุ่มเขา ทิ้งผมไว้ให้อยุ่ในห้องคนเดียว  พอผมไปคุยกับพ่อถามว่าผมผิดอะไร พ่อผมก็ตอบสั้นว่าๆ ลูกไม่ผิดหรอก แม่เขาไม่ดีเอง อยู่กับพ่อนะลูก แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 54 23:10:20 จากคุณ : Dr.New92 เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 23:09:29

ความคิดเห็นที่ 8 จบคืนนี้ไปผมรู้สึกหว่าเหว่มากครับผมได้แต่เปิดเพลงที่แม่ชอบฟังซ้ำไปซ้ำมา เนื้อเพลงร้องว่า  “หากค่ำคืนนี้ หัวใจไม่แหลกยับเยินซะก่อน จะไปอ้อนวอน รอก่อนวันพรุ้งนี้ . อดทนไว้ก่อนนะใจข้าเอย ข้าวอน จงแข็งแกร่งแล้วทน รอให้ถึงพรุ่งนี้”   ผมสับสนครับช่วยตอบผมทีว่าตกลงผมเลว หรือ แม่ผมเอาแต่ใจตัวเองครับ  ผมไม่อยากเป็นส.นรก หากไม่พอใจขออภัยครับพยามกรองให้เป็นคำสุภาพที่สุดแล้ว จากคุณ : Dr.New92 เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 23:11:28

ความคิดเห็นที่ 9 เราว่าที่แม่คุณโกรธอาจเพราะคุณมาขอความช่วยเหลือจากพ่อของคุณ เพราะแม่คุณเกลียดคุณพ่อคุณเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ฉะนั้นยิ่งคุณทำอะไรผิดแม้แต่นิดเดียว ความผิดนั้นมันก็จะยิ่งใหญ่สำหรับเค้า เพราะเค้าไม่สามารถไปว่าหรือทำอะไรกับพ่อคุณได้ คุณจึงเหมือนเป็นตัวแทนของพ่อคุณไปโดยปริยาย ยิ่งคุณแม่คุณผิดหวังกับความรักถึงสองครั้งก็ยิ่งทำให้เกิดภาวะจิตเริ่มที่จะไม่ปกติ ไม่ได้แปลว่าบ้านะค่ะ เพียงแต่เค้าเจอเรื่องร้ายมาเยอะ จึงทำให้เค้าฝังใจ ยังไงคุณก็เป็นลูก ถึงแม้ว่าคุณไม่ผิดเราว่าคุณน่าจะใจเย็นๆ ถ้าเค้าว่าอะไรพยายามเดินหนี สงบสติอารมณ์รอให้เค้าเย็นขึ้นแล้วค่อยกลับมาคุยกัน ยังงี้เรื่องน่าจะจบดีกว่า เข้าใจนะค่ะว่าความเป็นจริงอาจจะทำไม่ได้แต่อย่างน้อย ถ้าลองพยายามทำดู อะไรๆมันก็อาจจะดีขึ้นนะค่ะ อีกอย่างคุณมีแม่แค่คนเีดียว แล้วเค้าก็มีลูกแค่คุณคนเดียว ถ้าเค้าทำอะไรแล้วสบายใจก็ปล่อยไปเหอะค่ะ เค้าหนีไปได้ไม่นานหรอกค่ะ เดี๋ยวก็กลับเชื่อสิ ไม่มีแม่คนไหนไม่รักลูก เพียงแต่คนเราแสดงออกไม่เหมือนกัน สู้ๆนะค่ะ คุณเจ้าของกระทู้ จากคุณ : ab_paradox เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 23:39:41

ความคิดเห็นที่ 10 ฟังความข้างเดียวมันไม่ได้อ่ะคับ แก้ยากมากเลย แต่ถ้าเป็นผมคงต้องไปวัดกับแม่อ่ะคับ แล้วให้พระท่านช่วยแนะนำ จากคุณ : szworker เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 23:44:43

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่รู้สิคะ  เราเป็นแม่คนเหมือนกัน  แต่สิ่งที่เรารักมากที่สุดคือลูก เราไม่คิดว่าสิ่งที่แม่คุณทำน่ะถูก  แต่สิ่งที่คุณทำก็ไม่ถูก  แต่เราก็เห็นใจอยู่ เพราะแค่อ่านก็รู้สึกกดดันอยู่เหมือนกัน  คือ  ในฐานะที่คุณเป็นลูก สิ่งที่คุณต้องทำคืออดทนค่ะ  อย่าโกรธตอบ  อย่าเถียง  เพราะรู้สึกว่าถ้าเถียง เหตุการณ์จะยิ่งแย่ลง  พยายามทำใจนะคะ  อย่างน้อยตอนนี้คุณก็ยังเหลือคุณพ่ออยู่ รีบ ๆ เรียนให้จบเถอะค่ะ  อย่าเพิ่งไปคิดมากเลยค่ะ  พยายามทำใจนะคะ ต่อไปถ้าคุณแม่คุณกลับมา  พยายามเถียงให้น้อยที่สุด  แล้วน่าจะดีขึ้นค่ะ จากคุณ : loveouh เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 01:06:06

ความคิดเห็นที่ 12 ตัดสินไม่ได้หรอกค่ะ ว่าใครผิดใครถูก แต่อย่างหนึ่งที่อยากบอก จขกท.นะคะ ไม่ว่าจะทะเลาะรุนแรงแค่ไหน ก็ไม่ควรใช้วาจาหยาบคายตอบกลับพ่อแม่ค่ะ ตัวดิฉันมีพฤติกรรมก้าวร้าว แต่สาบานได้เลยว่า ไม่เคยขึ้นเสียงด่าทอ หรือต่อสู้ ทำร้ายหรือแค่ป้องกันตัว กับพ่อแม่เลย ถ้าคิดว่า ยังต้องพึ่งพาอาศัยพ่อแม่อยู่ ก็ต้องอดทนนะคะ แต่ถ้ามั่นใจว่าดูแลตัวเองได้ก็แยกออกมา คงแนะนำได้เท่านี้ค่ะ จากคุณ : ...... เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 01:10:26 A:91.38.102.245 X: TicketID:332795

ความคิดเห็นที่ 13 แม่กับแม่ยายเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะ จากคุณ : ธีรภัทร์2 เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 01:26:24

ความคิดเห็นที่ 14 น้ำท่วมคราวนี้หลายๆครอบครัวแตกแยกกันไปเลย ครอบครัวผมก็เหมือนกัน เอาใจช่วยครับ บางครั้งการที่เราสงบ นิ่ง อยู่ๆ เวลาอาจจะทำให้ปัญหามันคลี่คลายของมันเองก็ได้ ยิ่งถ้าเราไปแก้ ปมมันก็ยิ่งจะมัดแน่นขึ้นไปเรื่อยๆ (ผมเองกับน้องสาวไม่รู้เมื่อไหร่จะได้มองหน้ากันติดดังเดิม ) สู้ๆสู้ๆครับ จากคุณ : dajjal2546 เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 01:28:36

ความคิดเห็นที่ 15 ไม่รู้นะ ตอนนี้ก็อ่านข้อมูลจากคุณข้างเดียว ถ้าเป็นตามที่คุณเล่ามา ในมุมมองของเรา  เราว่าคุณแม่คุณ เขาเก็บกด และมีปม เรื่องสามีทิ้งไป ซึ่งเริ่มจากคุณพ่อคุณ   เขาโกธรและ แค้นพ่อคุณ ดังนั้นเขาจึงมาลงที่คุณ ตั้งแต่เด็ก จนโต มันเหมือนการแก้แค้นพ่อคุณ ผ่านคุณ ถามว่าคุณผิดไหม คุณไม่ผิด แต่ไม่เข้าใจจิตใจ แม่คุณ จึงได้น้อยใจ อภัยให้เขาเถิด เขาไม่มีใคร ลึกๆ เขาต้องรักคุณ  อย่าคิดมากเลย เขาไม่การเหตุผลหรอก เขาการคนปลุกปลอบจิตใจเขา เขามีบาดแผลในใจ เมื่อเขามีสามีใหม่ ปมในใจ ประกอบกับความคาดหวัง ความรัก ทำให้เขาแคร์ คำพูดสามีใหม่ ลึกๆ ไม่ว่าเขาจะรู้ตัวหรือไม่รู้ตัว ก็คือเขากลัวโดนทิ้งไปอีก สุดท้ายก็ถูกทิ้งอีก เขาคงบาดเจ็บเอาการ ดังนั้นคุณไม่ต้องน้อยใจ  ทุกอย่างที่แม่คุณทำ เขาคงไม่รู้ตัว และไม่ตั้งใจ มันถูกผลักดันจากปมในใจของเขา สำหรับคุณเลิกคิดน้อยใจ ตั้งหลักตัวเองให้ดี อย่าไปมีกิริยาก้าวร้าว  พึ่งตัวเองให้ได้ และตั้งใจเรียนหนังสือ วันหน้าแม่คุณก็อาจต้องพึ่งคุณ   สำหรับพ่อ คุณก็อยู่กับเขาไปก่อน ดูเขาก็รักคุณนะ  ใครๆก็มีวันทำผิดได้ มันเป็นเรื่องระหว่างพ่อคุณ กับแม่คุณ จงรักและเคารพเขา ส่วนแม่แฟนคงต้องปล่อยไป ทำอะไรไม่ได้ นอกจากทำตัวเองให้ดี ให้เขาเห็นเอง แฟนคุณเขาเป้นคนดี คุณก็คบเขาต่อไป เขาก็น่าสงสาร เป็นคนกลางทำตัวลำบาก ในฐานะชาวพุทธ คิดซะว่าทุกอย่างที่เกิดกับคุณ ส่วนหนึ่งอาจเป็นกรรมของคุณก็ได้  ทำให้คุณมาเกิดกับครอบครัวนี้  ไหนๆก็มาเกิดแล้ว ทำทุกอย่างให้ดีที่สุด ดีกว่า  ถ้าเชื่อเรื่องทำดีได้ดี สู้ต่อไป อย่านั่งหาใครถูกใครผิดอยู่เลย แม่คุณเขาเป็นเมียที่โชคร้าย ก็ให้เขาได้เป็นแม่ที่โชคดีเถิด แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 54 05:14:30 จากคุณ : กังกา เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 04:31:28

ความคิดเห็นที่ 16 น้องเคยซื้อแจกันใหม่ๆมั้ย... แจกันใหม่ถ้าเรามาใส่ดอกไม้...น้ำหอม...ผ่านไป ๓ ปี ๕ ปี..มันก้อยังสวย... แต่ถ้าเราเอาแจกัน...มาใส่ขยะ... ผ่านไปแค่เดือนเดียวมันก้อสกปรก... ขีวิตคนเราก็เหมือนกัน... บอกแม่ไปว่า น้องไม่ใช้ ถังขยะทางอารมณ์ของแม่... ถ้ามันเป็นจริงอย่างน้องว่า แม่น้องมีวุฒิทางอารมณ์ต่ำ ครับ... แต่แม่แฟนน้องทำถูกแล้ว...ที่เค้าเข้าข้างแม่น้อง... เพราะเค้าเป็นคนอื่น... เข้าข้างน้อง...ทีหลังเค้าจะลำบากครับ...แม่น้องโกรธ เข้าข้างแม่น้อง...ทีหลังแฟนน้องเคลียร์กับน้องได้... แถมแฟนยังได้ใจแม่น้องอีก...ดีจะตาย... เวลามีเรื่องระหว่างแมีน้อง กับน้อง.. แฟน กับแม่แฟน เลือกที่จะเข้าข้างแม่น้อง เป็นทางเลือกที่ฉลาด.. เราลูกผู้ชาย..ลืมง่ายจะตาย..จริงมั้ย.. เรื่องอื่นไม่มีความเห็น... จากคุณ : Jedcon เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 07:12:44

ความคิดเห็นที่ 17 ผู้หญิง ใช้อารมณ์ เหนือ เหตุผล ผู้ชาย  ใช้เหตุผล  เหนือ อารมณ์ จากคุณ : ทำไม-ทำไม เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 07:17:20

ความคิดเห็นที่ 18 บอกตรงๆว่าต้องทนค่ะขนาดบ้านเราอยู่กันพร้อมหน้าบางทียังมีเรื่องเลยค่ะ บางทีของหายพ่งแม่ก็หาว่าเราเอายุยงใช้แล้วทำหาย เราก็เถียงบ้าง ทนบ้าง แต่พอเจอของเมื่อไหร่ เราจะกดดันให้เค้าขอโทษค่ะ ให้รู้ว่าเราไม่ผิด ไม่งั้นก็เป็นเป้าหมายให้โทษให้ด่าประจำ เฮ่ออออออออออ ป.ล. คห.17 ไม่เสมอไปหรอกค่ะ พี่ชายเราบางคนงี่เง่าจะตายไป = = จากคุณ : เขียนบน iPhone (fern-eva) เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 07:48:29

ความคิดเห็นที่ 19 ก่อนอื่นให้กำลังใจก่อนค่ะ   เหมือน คห. 15 อธิบายค่ะ  ปมในใจของแม่คุณยิ่งใหญ่เกินกว่าลูกอย่างคุณจะแก้ให้ได้ตอนนี้ค่ะ  ถ้าจะให้บำบัดได้โดยไวต้องให้แม่คุณพบกับนักจิตวิทยาเพื่อบำบัดอาการโดยตรง   แก้ไขคนอื่นยากค่ะ  คุณ Dr.New2  ลองเริ่มแก้ไขตัวเองดีกว่า  วางเป้าหมายว่าจะต้องพึ่งพาตัวเองได้และเป็นที่พึ่งของครอบครัว(แม่และคนรัก)  ความมั่นคงทั้งด้านสังคมและทางอารมณ์ของงคุณจะช่วยเป็นหลักที่พึ่งทางใจให้กับคนรอบตัวได้   วางปัญหาทีละจุด  อาทิ ปัญหาด้านการเงินที่ดูเหมือนว่าคุณยังต้องพีึ่งพาแม่อยู่  ปัญหาด้านความไม่เข้าใจของแม่กับคุณที่จะต้องอาศัยความประนีประนอมเหมือนน้ำเย็นมากกว่าเอาน้ำร้อนสาดใส่เข้าหากัน  แก้ได้ก็แก้   แก้ไม่ได้ก็วางปมเชือกนี้ไว้ก่อน  ภายหลังมาพลิก ๆ ดูอาจจะเห็นแง่มุมที่แตกต่างและแก้ไขได้ในภายหลัง จากคุณ : ป้าทุยบ้านทุ่ง เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 08:12:25

ความคิดเห็นที่ 20 อย่างน้อยคุณก็ยังมีพ่อที่เข้าใจ มองแบบนี้เถอะ แม่คุณเธอมีปมในใจที่ต้องย้ำว่าชีวิตล้มเหลว ไม่ใช่แค่เธอพาลโทษคุณคนเดียวหรอก เชื่อเถอะว่าเธอโทษทุกคนที่เข้ามาในชีวิต เพียงแต่คุณไม่รู้เท่านั้นเอง เราว่าแม่คุณน่าสงสารเธอจะผ่านความรู้สึกนี้ไปได้ไหมในวัยขนาดนี้ คงต้องแล้วแต่เวรแต่กรรมนะคะ คุณเป็นลูกผู้ชายเข้มแข็งไว้อย่างน้อยให้คิดว่ายังมีพ่อที่เข้าใจคุณอยู่ไม่ได้โดดเดี่ยวเดียวดาย แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 54 08:58:05 จากคุณ : เสียงจากบ้านนา เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 08:57:45

ความคิดเห็นที่ 21 ตอนนี้คงต้องหางานพิเศษทำค่ะ แล้วตั้งใจเรียนให้จบ ต่างคนต่างอยู่ไปก่อน ชีวิตมันมีทางออกเสมอค่ะ ส่วนเรื่องแฟนคงต้องทำใจค่ะ ถือว่าไม่ใช่เนื้อคู่กัน จากคุณ : Decemberka เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 10:24:16

ความคิดเห็นที่ 22 กี่ทีๆ ที่เราอ่านเรื่อง พ่อ แม่ ทำไม่ดีกับลูก จะต้องเจอ คำพูดเดิมๆ เราเป็นลูกต้องอดทน แต่เรากลับไม่เห็นด้วยนะคะ พ่อ แม่ หรือผู้ปกครอง ไม่ควร ใช้ข้ออ้างที่ว่าเป็นผู้ใหญ่กว่า มาทำสิ่งที่ไม่ดี กับลูกๆ หลานๆ ของตัวเอง คนที่ต้องเติบโตมาในสภาพแวดล้อมแย่ๆ อย่างนี้ ส่วนใหญ่ก็จะมีปมในใจ บางคนก็เกิดภาวะทางจิต ดูเอา อย่าง จขกท ถ้าเค้าไม่ต้องโตมากับแม่เจ้าอารมณ์ เราคิดว่า เค้าคงไม่โมโหง่าย จนถึงขั้นลงมือผลักแม่ยายแน่ๆ เมื่อไหร่สังคมไทยจะปกป้องเด็กกันอย่างจริงจังเสียที อยากให้มีหน่วยงาน เหมือนในต่างประเทศที่เค้าจะแยกเด็ก ออกไปจากผู้ปกครองที่มีปัญหา จากคุณ : เอ๋จังตัวน้อย เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 10:29:13

ความคิดเห็นที่ 23 เป็นกำลังใจให้นะคะ เรื่องนี้จะตอบว่าใครผิด ถูก สับสน ใดๆ คงพูดยาก เพราะเป็นเรื่องในครอบครัว แต่ให้กำลังใจค่ะ ทุกคนว่าไม่ใครก็มีปมทั้งนั้นแหละค่ะ เท่าที่อ่านมา แม่คุณต้องพบกับความเสียใจมา ท่านเจ็บมา ท่านคงไม่รู้ว่าจะแสดงออกับคุณอย่างไรมากกว่า พอนานๆเข้า มันก็กลายเป็นความเคยชิน เป็นกำลังใจให้นะคะ เราไม่อาจเปลี่ยนคนอื่นได้ค่ะ แต่เราเปลี่ยนตัวเองได้ ณ.ตรงนี้ ดิฉันไม่ได้หมายความว่าให้คุณเปลี่ยนตัวเองนะคะ ดิฉันว่า สิ่งไหนที่ทำแล้วสบายใจ ทำเถอะค่ะ แต่ลองมองต่างมุม เพื่อนเปลี่ยทัศนคติที่ไม่ดี เพื่อความสบายใจจะดีกว่าค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ เชื่อว่า คุณจะผ่านพ้นเรื่องๆแย่ไปได้แน่นอนค่ะ จากคุณ : pitchayapatsorn เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 10:48:31

ความคิดเห็นที่ 24 ครอบครัวมันก็ซับซ้อนอย่างนี้แหล่ะ พูดได้คำเีดียวว่าอย่าใช้อารมณ์ ไม่้ต้องไปคิดว่าใครถูกใครผิด ทำตัวให้ดี อย่าไปตอบโต้ผู้ใหญ่ รักพ่อให้มากๆเห็นใจแม่ให้มากๆ เถอะค่ะ อีกไม่กี่ปีเรียนจบก็จะได้ดูแลชีวิตตัวเองแล้ว เรื่องแฟนกับแม่แฟนก็ปล่อยไว้ก่อน เพราะน้องจขกท คิดยังไง ก็ไม่มีผลเท่ากับทางแฟนกับแม่แฟนคิดยังไงหรอกค่ะ ใจเย็นๆเนาะ สู้ๆจ้า จากคุณ : xtraparadise เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 11:50:12

ความคิดเห็นที่ 25 ไม่ได้อ่านจนจบ แต่อยากบอกให้คุณซึ่งโตแล้ว ขนาดเอาภรรยามาให้แม่ส่งเสียอีกคนลองคิดดูว่า พอมีทางอะไรที่จะถอยออกมาคนละนิด เพื่อลดความตึงเครียดไหม เรื่องบางอย่าง ลูกๆ ก็บอกว่า ไม่เห็นได้ทำอะไรเลย แม่ด่าอยู่ได้ แต่เพราะบางครั้ง การที่ไม่ทำนี่แหละ มันทำให้แม่(อยาก) ด่า เช่น แม่กลับบ้านมา ลูกกองเสือ้ผ้ารองเท้า ถุงข้าวของไว้เป็นย่อมๆ ท่วมทางเดินบ้าน เดินเข้าไปในครัว กินข้าวกันไว้ ไม่เก็บไม่ล้าง ทิ้งไว้เต็มไปหมด ทั้งจานทั้งถุงใส่ ขยะล้นออกมานอกถัง ยังไม่มีใครเห็น เมือ่วานบอกให้เอาออกไปทิ้ง วันนี้มันยังนอนตายเหม็นอยู่ที่เดิม เอาแค่ตัวอย่าง ของแบบนี้ อยู่ด้วยกันโตกันแล้ว ต้องช่วยกันค่ะ สำหรับคนเป็นแม่บางคน เห็นอะไรน่าเบื่อซ้าๆ แบบนี้มันก็หงุดหงิดได้ ทั้งๆ ที่คุณไม่ได้ไปทำต่อว่าแม่เรื่องอะไร หรือกลับเข้าบ้านมา นอนกระดิกดูทีวี ปิดห้องเล่นเกมส์ทั้งวัน คนเราต้องมีความสัมพันธ์ พูดจากันบ้าง หรือ-ออกไปหาอะไรกิน พาแม่ไปซื้อของเล็กๆ น้อยที่ซุปเปอร์บ้างเดือนละหนก็ว่าไป เราว่าคนเรามันต้องมีเหตุให้หงุดหงิดนะ ถึงจะได้มีเรื่องกัน เราไม่ได้ว่าคุณเป็นแบบนั้นนะ แต่ลองค่อยๆ คิดดู ว่าพอจะทำอะไรให้แม่สบายหูสบายตา สบายใจได้บ้างขึ้นไหม ส่วนตัวคุณเอง มีหน้าที่อะไร ก็ทำให้ดี จะได้เรียนจบมีงานทำ **อีกไม่นานจะได้เป็นพ่อที่ดีของลูกต่อไป ** จากคุณ : * เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 15:47:59 A:88.77.222.189 X: TicketID:324043

ความคิดเห็นที่ 26 คิดว่าตอนนี้คุณคงต้องอยู่กับคุณพ่อคุณไปก่อน ช่วยท่านทำงานเพื่อแลกเงินค่าเรียนและค่าใช้จ่ายส่วนตัวของคุณ พยายามหางานทำไปด้วย เรียนไปด้วย จะได้ไม่หนักคุณพ่อคุณ อีกอย่างเป็นการแสดงความรับผิดชอบต่อชีวิตของคุณเองด้วย คุณพ่อจะได้ไม่ว่าคุณในภายหลังได้ ส่วนเรื่องระหว่างคุณกับคุณแม่นั้น คงต้องรอสักพักใหญ่เพื่อให้อารมณ์เย็นๆ เหตุการณ์ผ่านไปก่อน ขอโทษท่านตอนนี้หรือปรับความเข้าใจตอนนี้ หลง หลงไม่คิดว่าท่านจะยอมรับฟังอะไรทั้งนั้น อยากเตือน จขกท นิดนะคะว่าหากบุพการีพูดอะไร ทำอะไรให้คุณเจ็บช้ำน้ำใจ หรือกล่าวหาคุณ หากคุณไม่ได้ทำ กรุณาพูดกับท่านดีๆ พูดแล้วจบ ไม่ต้องพยายามอธิบายเพิ่ม เพราะการทำเช่นนั้นจะทำให้ทั้งคุณและท่านอารมณ์เสียพอๆกัน คุณเป็นลูก แม้จะเป็นฝ่ายถูกในบางครั้ง ก็ต้องอย่าเถียงท่าน อย่าเอาชนะท่านด้วยความคิดที่ว่าเราไม่ผิด เราไม่ยอมเด็ดขาด ยกให้ท่านสักคนเถอะค่ะ คุณอธิบายแล้วแต่ถ้าท่านไม่เชื่อ ก็ช่วยไม่ได้ คุณจบก็พอ อย่าต่อความยาว สาวความยืด ขอให้คุณโชคดีค่ะ จากคุณ : หลง หลง เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 16:13:41 A:58.8.245.115 X: TicketID:329794

ความคิดเห็นที่ 27 เรื่องคุณกับแม่ ก็ค่อยๆแก้ปัญหาล่ะกัน ส่วนเรื่องแม่แฟน นี่รีบออกห่างอย่าได้ยุ่งเกี่ยวกันโดยเร็วเลย ถ้าเป็นแบบที่คุณเล่านี่เค้ามาเกาะคุณกินแล้วรู้ตัวหรือยัง จากคุณ : hamich เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 17:11:53

ความคิดเห็นที่ 28 เอาตามที่จขกทเล่าเลย เป็นเรา เราจะถามพ่อค่ะ ว่าเราอยู่ด้วยได้มั้ย และจะช่วยพ่อทำงานทุกอย่าง เราไม่อยากมีแผลในใจไปมากกว่านี้ ห่วงแม่ก็คงห่วง แต่ห่วงแบบห่างๆ เห็นมีแต่ความเห็นให้ทน เราคนนึงเลยที่โดนพ่อทำร้ายจิตใจ เราคิดมาตลอดว่าไม่เป็นไร เราทนได้ แม่รักเรา เราอยู่กับแม่ มีแต่แม่ มันไม่เป็นไร แต่สุดท้ายมันก็กลายเป็นแผล เป็นปมในใจเราที่ชัดเจนมาก จากคุณ : kitten in the kitchen เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 18:09:08

ความคิดเห็นที่ 29 ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ หาทางออกนะคะ จากคุณ : ผึ้งน้อยafet เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 18:45:47

ความคิดเห็นที่ 30 *25 ที่พูดมาถูกต้องนะครับเรื่องที่ผมขี้เกียจ นิ่งเฉย นั่งเป็นพะรอิฐพระปูน  แต่เรื่องเข้าหาแม่ ผมทำตลอดครับแม่ผมเป็นโรคร้าย ผมพยามเข้าหามากที่สุดไม่อยากพูดกับรูปตอนที่เขาเสีย แต่พยามเข้าเท่าไรก็ทำไม่ได้จริงๆ (ใครไม่เจอ ไม่รุ้จริงๆครับ ไม่ได้ว่านะครับ) *26 ขอบคุณครับ แต่นิสัยเสียผมเป็นคนใจร้อนครับ แต่ถ้าจริงๆแล้วเวลาผมเงียบ(ไม่ผิด ไม่ขอโทษ ไม่เป็นไร ไม่ต่อยาวแล้วปิดประตูเข้าห้อง   แม่จะเดินมาทุบประตูด่าผมดังๆแล้วตะโกนให้ชาวบ้านได้ยิน    //ผมไม่ขอพูดต่อแล้วครับ *27 ผมรักแฟนผมครับถึงแม่ยายจะปากร้าย ห้าว ไม่มีตัง ยังไงแต่ผมมั่นใจว่าเงินทุกบาทที่แม่ผมให้เขาไป เขาตอบแทนด้วยเหงื่อเขาแบบที่เรียกว่าเขาเสียเปรียบด้วยซ้ำครับ จากคุณ : Dr.New92 เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 22:00:36

ความคิดเห็นที่ 31 #22 เป็นความเห็นที่วิเศษมากเลยครับ แต่ผมไม่อยากให้ใครแยกผมออกจากแม่เพราะแม่ป่วยทางกายและหัวใจเขา  ถ้ามีหน่วยงานจริงๆผมแค่อยากให้เขาเตือนแม่ผมก็พอ แต่ความเป็นจริงคงไม่มีใครมาช่วยผมได้หรอก ขอบคุณครับทำให้ผมลืมตามองคนที่เป็นเหมือนผมแต่แย่กว่า.... จากคุณ : Dr.New92 เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 22:51:04

ความคิดเห็นที่ 32 เห็นด้วยกับคุณเอ๋จังนะครับ ถ้าเป็นจริงอย่างที่ว่า ให้ เจ้าของกระทู้ อดทนไว้นะครับ ระยะไหนผ่อนได้ผ่อนไปก่อน แล้วค่อยหาลู่ทาง เตรียมพร้อมไว้เสมอครับ หากเกิดเรื่องแบบนี้ ผมเชื่อว่าคับใจน่ะอยู่ไม่ได้หรอกครับ   ส่วนคุณแม่เจ้าของกระทู้ก็พยายามรักษาความสัมพันธ์ไว้ครับ วันไหนเราเลี้ยงได้ พอจุนเจือช่วยเหลือได้เราก็ทำครับ แต่ก่อนจะถึงวันนั้นขอให้สู้นะครับ พยายามหาลู่ทางที่จะเดินนะครับ พยายามพึ่งตัวเราเองให้มากที่สุดครับ จากคุณ : Invincible_pie เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 23:56:10

ความคิดเห็นที่ 33 เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้นะคะ จากคุณ : Achilles Heel เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 00:08:53

ความคิดเห็นที่ 34 ใจเย็นๆ นะคะ สู้ ๆ ค่ะ จากคุณ : vickybebe เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 16:56:02

ความคิดเห็นที่ 35 -*- คือ นิสัย แม่คุณเหมือนแม่เรานั่นแหละ ไม้แก่คงแก้ไม่ไ้ด้ อดทนๆๆๆๆ หมดหนทางจริงๆ อย่างแม่เรานะ เถียงตบ นิ่งตบ ตอบเสียงดีๆ ก็ด่าว่าดัดจริต แบบว่าแบบไหนก็ผิดอ่ะ ต้องอดทนจริงๆ เราคิดเหมือนคุณนะ เรื่องเข้าหาแม่อ่ะ แต่มันก็จบแบบคุณแหละ เขาไม่ให้เข้าก็จบแล้ว เจอกันคุยกันดีๆ ไม่ค่อยได้ ต้องจบด้วยทะเลาะทั้งที่ คนเราอยู่ด้วยกันไม่นานก็ตายจากกันแล้ว จากคุณ : Twilight_Sailor_Moon เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 54 12:15:20

ความคิดเห็นที่ 36 อยากกอดจขกท. กอด กอด กอด และกอดเพื่อนๆหลายคนในกระทู้นี้ที่ "โดนมาเหมือนๆกัน" แม่คุณจขกท.ป่วยทางใจ และป่วยอย่างหนัก มะเร็งคือเนื้อร้ายทางกาย แต่มะเร็งทางใจกลับส่งผลทำลายคนรอบข้างได้ร้ายแรงกว่า คุณแม่คุณจขกท.ไม่ใช่แค่เอาขยะอารมณ์มาลงที่ลูก แต่เอาความผิดหวังในตัวผู้ชายทั้งหมดในชีวิตที่เจอมา มาลงที่คุณด้วย เพราะคุณคือคนเดียวเท่านั้นที่ไม่จากเธอไป  ในสายตาแม่ คุณคือความมั่นคงสิ่งเดียวในชีวิต ที่เธอเชื่อว่าคุณทนเธอได้และไม่ทิ้งเธอ ดังนั้น คุณจึงกลายเป็น"ผู้รับเคราะห์" ไปโดยปริยาย จงคิดเสมอว่า แม่ของคุณคือครูใหญ่ ที่มาฝึกให้คุณ"เป็นคนอดกลั้นได้แม้แต่สิ่งเลวร้ายที่สุด" เธอมาฝึกให้คุณนิ่งสงบภายใน และไม่หวั่นไหวไม่เต้นตามแม่ครับ ถอยออกมาแล้วปล่อยวางเธอซะครับ คุณจขกท.ใช้ชีวิตหมุนรอบตัวเธอมานานมากไปแล้ว แม่ไม่ใช่ศูนย์กลางจักรวาลอันเจ็บปวดของตัวเองอีกต่อไป เวลาที่คุณพาแม่ไปหาหมอ ดุแลแม่ที่เจ็บป่วย อย่าเอาใจเข้าไปจับ แต่สมาธิอยู่กับหน้าที่ที่ทำตรงหน้าให้มั่นคง คือหน้าที่ลูก แล้วคุณจะไม่"เจ็บ"ครับ จากคุณ : ผึ้งน้อยพเนจร เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 19:07:44

ความคิดเห็นที่ 37 #36 เป็นควมเห็นที่ดีมากเลยครับ (ดีจริงๆครับ)   เวลาอ่านกระทู้นี้แล้วน้ำตาซึมๆขอบคุณที่ทุกคนให้กำลังใจครับ   // - เวลาที่คุณพาแม่ไปหาหมอ ดุแลแม่ที่เจ็บป่วย อย่าเอาใจเข้าไปจับ แต่สมาธิอยู่กับหน้าที่ที่ทำตรงหน้าให้มั่นคง คือหน้าที่ลูก = ก็เคยคิดนะครับแต่ทำได้แค่คิดพอถึงเวลาจริงๆ.... -  คุณจขกท.ใช้ชีวิตหมุนรอบตัวเธอมานานมากไปแล้ว แม่ไม่ใช่ศูนย์กลางจักรวาลอันเจ็บปวดของตัวเองอีกต่อไป = คำว่าจักรวาล ....คุณคงเข้าใจผมจริงๆ ช่วงเวลาสมัยเรียนแม่ผมเกิดหงุดหงิดใส่ผมขึ้นมา    ผมมักหนีเข้าห้องแล้วคุณเข้าใจใช่ไหมผมเป็นลูกคนเดียว ...ผมมักรู้สึกผิดทั้งๆทีผมนึกไม่ออกว่าผมผิดอะไร  ผมรู้สึกหว่าเหว่เหมือน"อยุ่คนเดียวในจักรวาล" จริงๆ อ่ออีกอย่างหนึ่ง ผมคิดว่าทำงานแล้วคงจะถอยออกห่างแม่ครับแต่ความคิดดผมก็รู้สึกผิดแค่คิดก็ผิดแล้วความคิดนี้มักมาในหัวผมตลอด แม่ผมจะเสียวันพรุ่งหรือเปล่าก็ไม่รุ้ เกิดเสียขึ้นมาจริงๆเมื่อคืนยังโดนแม่ไล่ไปลงนร.ก อยู่เลยยังไม่ได้ลา ไม่ได้เลี้ยงไม่ได้ทำหน้าที่ลูกที่ดีเลย   .......... เข้าใจนะครับ ขอบคุณในความเห็นมากๆครับ จากคุณ : Dr.New92 เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 21:06:29

ความคิดเห็นที่ 38 ปล. ผมอยากเก็บกระทู้นี้ไว้ให้นานที่สุดจริงๆทุกคนในนี้ดีกับผมเหมือนที่แฟนคอยทำดีกับผมเลย ช่วงที่ผมเหงาๆแวะเข้ามาดูก็รูเสึกดีจริงๆนะ แต่พันทิพคงไม่เก็บกระทู้ไว้นานเปลืองบร์อดเข้า เซฟเก็บก็คงไม่ได้อารมณ์ .....ผมเลยอยากจะบอกทุกคนว่า ถ้าวันหนึ่งท่านเข้ามาแล้วไม่เห็นกระทู้นี้(โดนลบโดยปริยาย) อยากบอกว่าผมทราบซึ้งในน้ำใจที่อุสา "แวะ" เข้ามาแสดงความคิดเห็น จากคุณ : Dr.New92 เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 21:12:21

ความคิดเห็นที่ 39 เรื่องนี้มันยากมากครับ มีเรื่องกับแม่ตัวเอง ด้วยเหตุการณ์หลายๆอย่าง ยิ่งเจอน้ำท่วมด้วยแล้ว มันทำให้แม่ของน้องเครียดมาก แล้วก็ระเบิดออกมาในจังหวะนี้พอดี พยายามใจเย็นๆ อยู่เฉยๆ เขาว่าอะไรก็ไม่ต้องไปสนใจ อยู่กับพ่อไปก่อนครับ เวลาเท่านั้นที่จะแก้ไขทุกอย่างได้ จากคุณ : Darkvider เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 00:20:07

ความคิดเห็นที่ 40 อ่านแล้วเข้าใจ   เห็นใจน้องมากๆ   ที่เกิดมาแล้วเจอคุณแม่เป็นแบบนี้ อันดับแรกอยากให้น้องเข้าใจว่า  ท่านเป็นคนป่วย  นอกจากป่วยทางกายแล้วยังป่วยทางใจอีกด้วย    ป่วยทางใจนี่หนักนะ   แต่ก็ไม่เกินความสามารถที่แพทย์จะเยียวยารักษา    เพียงแต่ว่าผู้ป่วยมีบุญพอที่จะได้รับการรักษาหรือไม่     เพราะส่วนมากมักปฎิเสธว่าไม่ได้เป็นอะไร   แล้วไม่ยอมไปพบแพทย์อีกด้วย วันไหนที่ท่านไป รพ.   ลองปรึกษาแพทย์ดูว่าคุณแม่เป็นแบบนี้    พอที่จะหาทางให้ได้พบแพทย์ทางนี้ได้ไหม     บางคนอาจต้องใช้เวลาในการเยียวยา    บางคนก็แค่คุย   แต่บางคนแพทย์อาจให้ยาเข้าช่วย ในเรื่องอุปนิสัยใจคอ   เข้าใจว่าน้องเป็นเพราะเจอเรื่องเหล่านี้กดดันมากๆนั่นเอง    เป็นใครก็เป็นเหมือนกัน     ยิ่งอยู่ในวัยรุ่นด้วยแล้ว   เป็นวัยที่กำลังแรง   ทั้งด้านความคิดความอ่าน    อะไรไม่ถูกไม่ยอมเด็ดขาด   พ่อแม่ก็พ่อแม่เถอะ   ที่บ้านก็เป็น แต่หากเราถอยมาสักก้าว    มาคิดไตร่ตรองดีๆ   ในตอนที่อารมณ์เย็นๆสงบๆ   การเอาชนะไปก็ใช่ใครที่ไหน  แม่เราเองแท้ๆ   ผลสุดท้ายก็ทุกข์ทั้งแม่ทั้งลูก    บางเรื่องอาจต้องปล่อยให้เย็นลงแล้วค่อยคุยกันด้วยเหตุด้วยผล     อย่าใช้อารมณ์    ท่าไม่ดีก็เดินหนีเสีย     ผมเชื่อว่าพ่อแม่รักลูกทุกคน    แต่บางคนก็ปากร้ายไปงั้นเอง   เขาเป็นมานานแล้ว   คงห้ามให้หยุดพูดทันทีคงยาก   หรือลูกเองก็เหมือนกัน   ลึกๆก็รักพ่อแม่ไม่น้อย   ใครมาว่าร้ายพ่อแม่เรา   เราก็ไม่ยอมใช่ไหมครับ ลองตั้งเป้าให้ตัวเองดูครับ   ว่าเราจะทำให้เหตุการณ์ให้ดีขึ้นด้วยวิธีไหน    ค่อยเป็นค่อยไป    อาจใช้เวลาเป็นเดือนเป็นปีก็ได้     ผมเชื่อว่าคุณนี่แหละที่จะเป็นคนเปลี่ยนแปลงตัวเอง  ไม่ใช้อารมณ์  (แบบที่คุณเจอมา)  กับคนรัก    ภรรยา   หรือลูกๆของคุณในอนาคต     เพราะทุกข์แค่ไหนคุณก็รู้ ขอชมเชยครับ     ที่รู้จักมาตั้งกระทู้ขอความคิดเห็นแม้จะยังเด็กอยู่ก็ตาม     ถ่ายทอดเขียนได้ดี     ขอให้โชคดีนะครับ จากคุณ : samr เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 54 12:05:49