ความคิดเห็นที่ 1 ให้รอด แต่ก็แอบเล่นดนตรีไปด้วยนะ คือตอนนั้นผมเริ่มรู้ตัวตนแล้วล่ะ ว่าผมชอบ อะไรที่ เป็นศิลปะ ผมคงไปทาง วิทยาศาสตร์ คำนวณ วิศวะ พวกนี้ไม่ได้หรอก เพราะ สูตรคำนวณ สูตรเดียว เด็ก ม.1 มันเรียนเข้าใจแปปเดียว กว่าผมจะมาเข้าใจผมอยู่ตั้ง ม.3 นู่นแน่ะ ใกล้ จบ ม.6 ผมบอกพ่อว่าอยากเรียนต่อเอกดนตรี แต่พ่อก็ไม่เต็มใจเท่าไรหรอกครับ พ่อผม เป็นลูกชายคนโตของบ้าน เลี้ยงน้องมาทุกคน อาผมทุกคน พูดตรงๆ มีงานมีการดีๆ ทำทุกคน น่ะครับคือพ่อผมเป็นพี่คนโต คนเดียวที่เสียสละไปทำงานเพื่อให้น้องทุกคนได้ เรียนหนังสือ ใช่ครับ ทุกๆวันนี้ อาผม ทุกคนมีตำแหน่งหน้าที่การงานดีๆเงินเดือนหลายหมื่น กันทุกคนบางคนเป็นแสน เป็นเหตุผลที่ว่า พ่อผมมักจะมีอะไรก็ถามอา ว่า จะเอายังไงกับลูก ดีจะมันทำอะไร ตอนนั้นอาบอกว่า ให้เรียนสิ่งที่จบมาแล้วมันตลาดต้องการ เช่น วิศวะ ไอที (ดูศักยภาพตัวผมมั้ยเนี่ย ) ผมบอกไปไม่ใหว พ่อผมบอกว่า งั้นเรียนสาย ภาษาไป จริงๆพ่อผมติดกับความคิดที่ว่า เรียน จบสายอะไรๆทั่วๆไปแหละจบมาแล้วมันมีงานทำเองแหละไม่มีใครทำงานตรงสายหรอก และพ่อจะคิดเสมอว่า งานอะไรที่ทำเงินได้เยอะ นั่นแหละดี ทำงานเพื่อเงิน เพราะชีวิตพ่อ เติบโตมาแบบนั้น พ่อให้ผมเรียน ภาษาอังกฤษ นั่นเป็นส่วนหนึ่งผมยอมเต็มใจ เพราะตอน นั้นผมไม่รู้จะเรียนอะไร เอกดนตรีก็ไม่ได้ ชีวิตผมไม่มีเป้าหมาย เด็ก ม.6 จบใหม่ๆคนนึง ไม่ มีตัวอย่างต้นแบบ ทั้งชีวิตมีความคิดอะไร พ่อก็จะออกมากำหนดและบอกห้ามคิดแบบนั้นมา ตลอด ใสจจริง อยากจะบอกว่า ขอว่างสักปีนึงเพื่อศึกษาช่องทาง แต่พูดไปงั้น พ่อเอาตาย แน่เลยเลยไม่พูด ก็เข้าเรียน ใน ม.เอกชน ไปแต่ระหว่างเรียนปีแรก แน่นอนครับ มันไม่ใช่ ตัวผมแน่ๆ ผมอึดอัดมาก แต่ผมก็เรียนได้ระ สอบ ได้เกรดดีด้วย 3 กว่า แต่มันเหมือนฝืน ตลอดเวลา เพราะสังคมรอบข้างมันไม่ใช่ ผมเริ่มรู้อนาคตตัวเอง ว่าจะเป็นแบบใหนแน่นอน << แบบนี้กำลังจะเล่าในตอนจบนี่แหละ >> ผมบอกกับพ่อขอ ซิ่ว เพราะอยากไปเริ่มต้น ใหม่ เรียนศิลปกรรม พ่อบอกให้ทนไป คนเราต้องมีความอดทน ไรประมาณเนี้ย ผมเล่าให้ แม่ฟัง แม่บอกให้ผม ทำเรื่องย้ายคณะเองเลย ไม่ต้องบอกพ่อ ซึ่งพ่อไม่รู้หรอก เขาอยู่บ้าน ผมอยู่ กทม. เขาส่งเงินไปให้ตลอดแค่นั้น ถ้าไม่ทำแม่ก็ช่วยไรไม่ได้ เพราะแม่ไม่มีอำนาจ แม่ได้แต่แอบให้เงินผม เวลาไม่พอใช้มาตลอด แต่แม่ไม่มีเงินจะมาส่งผมเรียน ทั้งหมด พ่อ ออกหมด แต่ผมทำไม่ได้เพราะผม ไม่เคยโกหกพ่อแม่ตัวเองเลยสักครั้ง และผมก็โกหกไม่ ลงด้วย ผมรู้สึกว่ามันบาปมาก ผมทำไม่ได้ ผมทำเรียนต่อไป ปีสอง ผมก็มามุกใหม่ ไม่เอา ล่ะเขาไม่ให้เรียนศิลปกรรม เราไปเรียน ไอทีก็ได้ มันจะยากสักแค่ใหนเชียว แต่มันก็น่าจะ เป็นตัวเรามากกว่านี้ ผมอยากเรียนคอมพิวเตอร์ กราฟฟิค เพราะผมเริ่มรู้แล้วว่าผมชอบงาน ศิลปะ จะขอโอกาสใหม่ ทีเดียวเหมือนกับมันคาใจว่า ถ้าเรามีโอกาสได้เลือกเองสักครั้ง เรา คงเคารพการตัดสินใจของเราได้น่ะ ถ้ามันผิดพลาด เราก็โทษใครไม่ได้แล้ว เราก็ต้องยอม รับ แต่ผมคิดว่าจากการใช้ชีวิตในมหาลัย ผมเข้าไปคลุกคลี กับส่วนนั้นส่วนนี้ ผมก็เลยคิดว่า สิ่งใหม่นั่นแหละที่เหมาะกับตัวเรา ผมคิดว่าผมรู้มากพอแล้ว จากเด็กที่ไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้จัก การใช้ชีวิตมหาลัย จบม.6ใหม่ๆ ATMยังกดไม่เป็น กับตอนนี้มันรู้มากพอแล้ว ผมขอพ่อซิ่ว อีกที แต่แล้วคำตอบก็เหมือนเดิมคือ ทนๆ ไป คนต้องมีความอดทนจบมาไม่มีใครทำงานตรง สายหรอก ไรประมาณเนี้ย (ผมไม่อยากทำงานเป็นไกด์ ไม่อยากเป็นพนักงานโรงแรม ไม่ อยากทำงานสายการบินงานบริการ รึงานอะไรต่อมิอะไรที่ผมรู้ว่า ถ้าเรียนคณะนี้ จบมา งาน ที่เปิดกว้างมันจะมีแต่อย่างนี้แหละ ผมโตพอ ผมรู้แล้วว่าโลกมันเปลี่ยนไปแล้ว แต่เหมือนพ่อ ผมจะตามโลกไม่ทัน พ่อยังยึดติดว่า ค่านิยม20-30 ปีก่อนเปนไง ปัจจุบันก็เปนงั้นอยู่ แต่ผม ก็ทนนะครับ ขอซิ่วทุกปี แม้กระทั้ง ปี 4 ก่อนวันสอบไฟนอล จะจบอยู่อีก อาทิตย์เดียวแล้ว ผมยังขอซิ่ว เอ้าคิดดูผมโง่มั้ย ผมมีอะไรก็ระบายให้แม่ฟังตลอด จากคุณ : rosi เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 18:33:27 A:110.77.190.187 X: TicketID:345599

ความคิดเห็นที่ 2 แต่แม่ก็ช่วยไรไม่ได้ ผมเก็บกดอัดอั้นมาตลอดที่ พ่อผมคิดแทนผมทุกอย่าง ทำตัวเหมือน กับว่ารับรู้ความรู้สึกของผมไปหมด ทั้งๆที่ เขาไม่เคยรู้เลยว่าผมเป็นคนอย่างไร ต้องการ อะไร คิดอะไร แต่เขาจะตัดสินจากความคิดเขาว่ามันเป็นงี้ มันเป็นอย่างงั้น เพราะมันเป็นลูก กุ กุรู้นิสัยมันดี ทั้งๆที่ เขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำ เพราะเขาไม่เคยมานั่งดูพัฒนาการในตัวผม ไม่เคย มาใส่ใจกับรายละเอียดในชีวิตผมตั้งแต่ผมโตมา เขาทำงานอย่างเดียวแล้วก็ขีดเส้นๆ บอกว่า ผมต้องเป็นงั้นเป็นงี้ เขาไม่ฟังใคร ฟังแต่ตัวเอง และจะปรึกษาแต่น้องๆ ของเขา เท่านั้น แม่ ผมเป็นคนที่รู้นิสัยผมมากที่สุด เพราะแม่เลี้ยงผมมาแต่เล็ก แม่จับรับฟังปัญหาทุกเรื่องและ พยายามช่วยอย่างสุดความสามารถตลอดแต่แม่จะไม่มีสิทธิ์ออกความเห็น พ่อผมจะถือ เสมอว่าตัวเองต้องเป็นช้างเท้าหน้า 4 ปีผมเรียนจบ ผมกลับมาอยู่บ้าน ทั้งๆที่ใจจริงๆ อยาก เล่นดนตรีนะ สมัยมหาลัยก็เล่นมาตลอด แต่ผมไม่กล้าตัดสินใจจะไป เล่นดนตรีอาชีพจริงๆ จังๆสักที เพราะพ่อผมไม่พอใจแน่ ผมปล่อยเวลาว่างไป ไปสอบเอกดนตรีติด ขอเริ่มเรียน ป.ตรีใหม่อีกที พ่อก็ไม่ให้เรียน ก็ได้แต่สอบไปและก็สละสิทธิ์ และอยู่มีชีวิตอย่างไม่มีความ หวัง อยู่บ้านในต่างจังหัดซึ่งเพื่อนๆ ก็แยกย้ายออกไป ทำงาน กทม กันหมด ผมคิดถึง กทม มาก ช่วงนั้นผมกะจะประชดไม่ทำงานเลยนะ แต่ก็คงไม่มีผลอะไร เพราะพ่อบอกมรึงจะอยู่ก็ อยู่ไป กุ มีให้แค่ข้าว ให้มรึงกินไปวันๆ ผมทนกับการเหนเพื่อนฝูงมีงานมีการทำกันไปทีละ คน ทนความอยากได้อยากมีไม่ใหว แล้วสิ่งที่พ่อเคยบอกไว้ก่อนเข้ามหาลัย ไม่เป็นจริง สักิย่าง ผมบอกจบมา หางานง่าย เงินเดือนเยอะ (เพระอย่างที่บอก พ่อผมติดกับกับ อดีต เมื่อ20-30ปีก่อน เขาไม่ตามโลกปัจจุบันแล้ว) ผมเริ่มออกหางาน แต่ก็ลำบากเพราะอยู่ต่าง จังหวัด จะไปหางานในกรุงเทพ ก็ยาก แล้วอีกอย่างพ่อผม ไม่ออก่าใช้จ่ายอะไรให้ทั้งนั้น ถ้า จะไปอยู่ใน กทม และหางาน บอกให้หาที่นี่แล้วจะพาไปสัมภาษณ์ เอง ลำบากมั้ยครับ แต่ แล้วก็มีโอกาสครับพ่อผมรู้จักกับนายธนาคารท่านนึง เขาแนะนำให้ไปสมัครสอบแบงค์ แล้ว เขาจะช่วยให้มาลงทำงานที่บ้านถ้าสอบติด แล้วก็สอบติดแหละครับ แรกๆ ดีใจนะที่สอบติด เพราะจะได้ไม่ว่างงานแล้ว แต่คนที่ดีใจมากว่าผมคงเป็นพ่อ ไม่ใช่ดีใจที่ผมได้งานนะ แต่ พ่อ”ติดกับความคิดอดีต 20-30 ก่อนอย่างที่บอก พ่อยังคิดว่าอาชีพพนักงานธนาคารมีเกรี ยติเทียบเท่าข้าราชการ มีแต่คนนับหน้าถือตา ที่สำคัญเงินเดือนเยอะ” เมื่อก่อนคนจะเข้าไป แบงค์ต้องใหว้พนักงาน ทำตัวหงอ แต่เดี๋ยวนี้มันกลับกัน พนักงานไล่ขายนู่นนี่ให้ลูกค้า ทำ งานกันลากเลือดแต่ละวัน พ่อผมไม่คิดแบบนั้นหรอก แต่ที่สำคัญหลังจากผม ได้งาน ทำงาน ที่บ้าน ผมเริ่มรู้สึกว่า งานนี่มันไม่ใช่ล่ะ เราไม่ได้รักงานบริการเราต้องฝืน เสแสร้งตลอดผม เริ่มเครียด ก็อย่างที่บอกพอเริ่มเครียดเริ่มกดดัน ผมเริ่มระบายให้แม่ฟังตามปกติ แต่คราวนี้ แม่เปลี่ยนไป แม่กลับว่าผมว่าไม่มีความอดทน เหมือนกับที่พ่อผมพูดตลอดมาที่ผ่านๆมา ตอนขอซิ่ว แม่กับดูถูกว่าอย่างผมไปทำงานอะไรก็ไม่ทนหรอกถ้าแค่นี้ยังทำไม่ได้ (ผมไม่ ชอบงานบริการ ผมเป็นคนใจร้อน แต่ผมทำงานมา 7 เดือนกว่าแล้ว ผมไม่เคยแสดงอาการ ต่อหน้าลูกค้าเลย ผมเจอลูกค้าสารพัด พวกข้าราชการอวดเบ่ง ด่าผมพวกคนแทรกคิว แล้ว ทำเบ่ง ทั้งๆที่ผมเกลียดที่สุดคือพวกไม่เคารพวินัยสังคมเนี่ย พวกไม่รู้อะไรเลย วันๆ นึงผม ได้แต่ยิ้มรับไป ลูกค้าว่าไงมา ถูกเสมอ โดนด่า โดนระบายอารมใส่เหมือนกกระโถน ยกมือ ใหว้ง้องๆ ผมไม่เคยแสดงอาการอะไรในที่ทำงาน ทั้งๆที่ สิ่งเหล่านี้ ตรงกันข้ามกับตัวผมทั้ง สิ้น แบบนี้ผมอดทนพอมั้ย ) ออกมานอกงานเมืองเล็กๆแบบนี้ เพื่อนผมก็ไม่มีเพราะเพื่อนๆ รุ่นเดียวกัน เขาก็ไปทำงานที่อื่นกันหมด ส่วนมากเข้า กทม พวกรุ่นเดียวกันที่เหลือเนี่ย ก็มี แต่พวก ไม่มีที่ไปคือ ไม่ได้เรียน ไม่ได้อะไร บางคนก็แว๊น มอไซ เย็นมา ร้านเหล้า คือมัน คนละสังคมอยู่แล้ว แต่คราวนี้แม่กลับด่าผม ผมรู้สึกระบายออกไม่ได้ ผมเริ่มมีอารมณ์รุนแรงโมโหร้าย เพราะผมเครียด พูดกับใครก็ไม่ได้ ผมเก็บเรื่องราวมาตลอด จากคุณ : rosi เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 18:34:41 A:110.77.190.187 X: TicketID:345599

ความคิดเห็นที่ 3 ตั้งแต่สมัยเรียน ม.ต้น ผมรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้เลือกอะไรด้วยตัวเองเลย ผมขอพ่อบอก ว่า ไปสมัครงาน ตจว. ได้มั้ย พ่อก็บอกว่า มรึงทำงานที่นี่ดีๆอยู่แล้ว มั่นคงอยู่แล้วจะไป ทำไม โง่รึไง แล้วเขาก็บอกว่า เนี่ย รู้ว่าอยากไป แต่ไปปรึกษา อาๆ มาแล้ว อาบอกว่า ช่วงนี้ ไม่ดีงานนี้แหละดีแล้ว มีแต่คนเขาอยากจะเข้า (ผมเห็นคนลาออกกันรายวัน) เอะอะอา ก็อา แต่ไม่เคยถามความรู้สึกลูก ให้ตัวเอง ให้อา ช่วยตัดสินใจให้ลูกตลอด และพูดประมาณว่า มรึงจะไปก็ไป ไม่ห้าม แต่มรึงโง่มากที่จะไป เหมือนไล่ส่ง อ่ะ ช่วง 2-3 เดือนหลัง ผมกลับมา จากที่ทำงานด้วย อารมณ์แปรปรวนตลอด พูดอะไรมแต่แดกดัน ผมรู้สึกว่า ผมเริ่มทำผิด เริ่ม พูดหยาบคายกับแม่ (มีคุณยายข้างบ้าน ลูกชายคนโตแกเป็น พนง.แบงค์เหมือนผมนี่ล่ะ แต่ เสียไปก็นานล่ะ ก่อนแกเสีย ตอนผมยังเด็กอยู่ผมมักจะได้ยินแกด่า แม่แกประจำด้วยถ้อย คำรุนแรงมาก บางทีพูด กุ มรึง ผลสุดท้าย แกเป็นมะเร็งตาย แต่คุณยายท่านนี้ยังอยู่นะแก ยังแข็งแรงดีด้วย) ผมเริ่มรู้สึกว่า ผมพูดจาแบบนี้มันจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆผมไม่อยากเป็นแบบ ลุงคนนั้น ผมพยายามเลี่ยงพยายามคุย แบบ เบาๆใจเย็น แต่ก็ไม่พ้นจบด้วย การแดกดันว่า แดก การโตวาทีของผม กับพ่อ กับ แม่ ตลอด ผมเครียดมาก ไม่มีสมาธิ ปกติผมจะนั่งแต่ง เพลงไปเรื่องในเวลาว่าง ตั้งแต่ผมทำงานมา หลังๆ ผมแต่งเพลงไม่ได้เรื่องนี้ กวนใจผม ตลอดเวลา ผมรู้สึกว่า ทำไมพ่อผมไม่เข้าใจ ศึกยภาพในตัวลูกเลยว่าลูกทำสิ่งใหนได้ดี ลูก น่าจะทำสิ่งใหนได้ เขากลับเอาความรู้สึกคนอื่นมาตัดสินใจแทนลูกหมดตลอดมา ผมอึดอัด ไม่อยากอยู่บ้าน แต่ผมไม่มีที่ไป พอจะไป ก็ไล่ส่ง รู้สึกเหมือนคอยมาขีดชีวิต เราตลอด ไม่ ได้ตัดสินใจเองเลย ประเด็นหลักอยู่ที่ ล่าสุด 2 วันก่อนนี้ ผมเถียงกับแม่ตามเคย และแม่ก็ดู ถูกด่าผม ประมาณว่า มรึงอย่าคิดไปทำอย่างอ่านเลย แค่ทำที่นี่ยังไม่ได้ กุว่าคนอย่างมรึงไป ทำอะไรก็ไม่ได้หรอก เพราะคนอย่างมรึงมันไม่มีความสามารถไม่มีความอดทนไม่มีหัวคิด ไรประมาณเนี้ย ผมก็โมโหเหมือนถูกดูถูกในศักยภาพตัวผมเอง เหมือนว่าบอกว่าเราทำไมได้ เพราะเขาบอกว่าทำไม่ได้แต่ไม่ให้เราทำ ผมเลยพูดไปบอกคำพูดนี้ไม่สมควรเป็นแม่คนเลย ที่พูด (ถือว่าแรงมากนะครับผมรู้สึกผิดมาก) พ่อผมได้ยินเท่านั้นแหละ อารมณ์ขึ้นวิ่งเข้ามา ผลักผมกดคอผมลงไปนอนกับพื้น ผมได้แต่ผลักออกไป พยายามผลักออกไปอย่างเดียว ซึ่ง ผมไม่สู้ พ่อผมก็แก่แล้ว ผมก็ตัวใหญ่กว่าเป็นนักกีฬา คือผมสู้ได้อยู่แล้วอ่ะ แต่ผมไม่สู้ ผมได้แต่ผลักออกไป เพราะรู้ว่าเขาไม่ทำไรเรามากหรอกน่า แต่แค่นั้นไม่พอ พอแม่แยก ออกมาพ่อผมไม่จบ วิ่งออกไปหยิบมีดในครัวมาและก็ด่าว่า มรึงจะลองดีหรอ:-) กุเป็นพ่อ มรึงนะ คือในใจก็รู้ว่าเขาแค่ขู่ แม่ก็ห้ามพ่อ แต่แม่ก็รู้ว่าเขาแค่ขู่ แต่เขาอาละวาดใส่ผม เหมือนทุกทีที่ทำตอนผมยังเด็ก แต่พ่อคงลืมไปแล้วล่ะ ว่าตอนนี้ผมโตแล้ว อายุ 20 กว่า แล้ว เขาคิดว่าขู่แค่นี้แล้วผมจะจบเลิกเรียกร้อง เหมือนตอนเด็กๆ พอแม่ลากเขาออกมาได้ ผมเองรู้สึกแบบ อารมณ์ขึ้นสุดแล้วที่ว่า ยังทำแบบนี้กับเราไม่เลิกอีก และก็ด่าว่าผมดูถูกกัน อีก ผมเลย สติแตก คิดว่าจะทำแบบที่เขาทำกับเรามั่ง ผมหยิบมีดที่เขาเพิ่งวางแหละ วิ่งเขา หาเค้าแล้วบอกว่ามันจะอะไรกันนักกันหนาวะ คนเหมือนกันมีจิตใจเหมือนกันนะโว้ย แล้ววิ่ง เข้าใส่เขามั่ง แบบสติแตกหมดแล้ว แม่ต้องห้ามผมยกใหญ่ จริงๆผมไม่คิดจะทำอะไรเขา หรอก และก็รู้ว่าเขาไม่คิดจะทำอะไรผมด้วย เขาแค่ขู่ และผมก็ขู่บ้าง แม่ห้ามผม พ่อก็จบผม ไว้ซึ่งถ้าเขาจะทำอะไรผมจริงๆ แม่ก็ล๊อกผมอยู่เข้าก็สวนหมัดเข้าหน้าเข้าตาผมไปก็จบล่ะ แต่เขาไม่ทำเขาได้แต่พยายามล๊อกผมไว้แล้วบอกให้วางมีดลง ก็ล๊อกอยู่นานแล้วแต่พูด จริงๆ ถ้าผมจะทำจริง คนแก่2คนเอาผมไม่อยู่หรอกแต่ผมปล่อยมีดลงให้พ่อหยิบไปแล้วก็รู้ ว่าถ้าพ่อจะทำผมจริงผมทิ้งมีดให้แล้ว เขาก็คงไม่เอาไปเก็บหรอก แต่มันเป็นการขู่จะให้ผมกลัวมากกว่า จากคุณ : rosi เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 18:35:48 A:110.77.190.187 X: TicketID:345599

ความคิดเห็นที่ 4 ผมเองก็แค่จะทำให้เขารู้สึกถึงความรู้สึกที่เขาทำกับผมบ้างแค่นั้น จริงๆมันไม่จริงจังหรอก หลังจากนั้น พ่อผม พูดได้เพียงว่า กุไม่มั่นใจแล้วว่ามรึงเป็นใคร มรึงเป็นลูกกุรึป่าว ลูกกุคน เดิมไม่ใช่แบบนี้ ลูกกุคนเดิมฟังกุทุกอย่าง ไม่ดื้อ ไม่รั้น (จริงๆผมเป็นแบบนี้มาแต่ใหนแต่ไร แล้วล่ะ แต่ผมแคร์ความรู้สึกเค้า ผมไม่เคยบอกความรู้สึกผมให้เขารับรู้เลย แต่แม่ผมนี่สิรับรู้ หมดทุกอย่าง) พ่อบอกอีกว่า มรึงคิดจะเอามีดมาฟันกุ กุไม่รู้จะมองมรึงยังไงแล้ว แต่แม่ก็ บอกว่าลูกมันไม่ทำจริงหรอก มันก็ทำเหมือนกับที่ทำกับมันบ้างนั่นแหละ พ่อร้องให้ออกมา ผมไม่เคยเห็นพ่อร้องให้เลยทั้งชีวิต แล้วเดินเงียบหายไปบนบ้าน ผมนั่งร้องให้รู้สึกทำผิดที่ สุดในชีวิต ไม่เคยมีความผิดใหนที่ผมรู้สึกผิดได้เท่านี้มาก่อนเลย ผมวิ่งไปกราบเท้าพ่อ ขอ โทษพ่อ พ่อโค้งตัวรับผมขึ้นมาแล้วไม่พูดอะไร แล้วก็พูดแต่ว่า พ่อคิดว่าสิ่งสิ่งนี้ดีที่สุดแล้ว สำหรับลูกจะไม่เชื่อฟังกันก็ไม่ว่าอะไร ผมก็ได้แต่กราบเท้าพ่อแล้วบอกขอโทษๆๆๆๆๆ พ่อ บอกว่า รู้แล้วรู้แล้วว่าไม่ทำจริงๆ พอเถอะไปอาบน้ำอาบท่าซะ แล้วพ่อก็เกินเงียบไปในห้อง ผม มานั่งคุยกับแม่ ผมร้องให้อย่างไม่มีสติแล้วบอกเพียงแต่ว่า กรรมครั้งนี้ผมจะชดใช้ยังไง ผมไม่เคยรู้สึกผิดเท้านี้มาก่อนในชีวิต แม่ผมบอกว่า ที่แม่พูดด่าว่าเนี่ยเพราะคิดว่าลูกมีงานมี การทำอยากให้ลูกเอาตัวเองรอด ไม่อยากให้ลูกต้องตกที่นั่งลำบาก ไปลุ่มๆดอนๆหางาน แต่ ถ้าลูกไม่พอใจสิ่งที่ทำอยู่ ก็ให้ไป แล้วที่ดูถูกเนี่ย ไม่ใช่ต้องการทับถม แต่อยากให้ลูกมี มานะ ไปด้วยตัวเอง ไม่ต้องมาแคร์อะไรรอบข้าง แต่ก็ไม่รู้ว่าลูกจะรู้สึกแบบนี้ ไม่รู้ว่าลูกรู้สึก น้อยเนื้อต่ำใจว่าตัวเองพูดอะไรไม่เคยมีใครฟัง เอาความคิดคนอื่นมาตัดสินแทนตัวเอง ตลอดทั้งๆที่เป็นชีวิตตัวเอง เข้าใจว่าลูกเก็บกด วันต่อมา พ่อไม่กินข้าวเลยทั้งวัน วันนี้ พ่อก็ หายออกไปจากบ้าน ไม่รู้เขาไปใหนแต่เช้า แม่บอกว่ารู้ว่าเขาเสียใจมาก ตอนนี้ผมรู้สึกผิด มากๆ แม่บอกให้ไปขอโทษเขาซื้อพวงมาลัยไปใหว้ ผมก็คิดงั้นแหละนะ แต่ใจมันก็รู้สึกผิด อยู่ดี ประเด็นคือตอนนี้ ผมควรทำยังไง ผมอยากหางานใหม่ เพียงแต่ผมอยากให้พ่อแม่ผมเข้าใจ ว่า ผมทำได้นะ ผมมีสิทธิ์เลือกทางเดินของผมนะ เชื่อมั่นในตัวผนะ ไม่ใช่เชื่ออา อาบอกว่านั่นนี่ แล้วเอามาตัดสินให้ผมแล้วบอกว่าเขาทำงานมาก่อนมีประสบการณ์ แต่เขาจะมารับรู้อะไรกับตัวผมล่ะ จากคุณ : rosi เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 18:36:44 A:110.77.190.187 X: TicketID:345599

ความคิดเห็นที่ 5 แม่บอกให้ผมไปสมัครงาน ทิ้งใบสมัครไปหลายๆที่รอเขาเรียกสัมภาษณ์ก็ลางานไปสัมภาษณ์ ผมก็คิดอยู่ว่าแล้วถ่าอาทิตนึง เรียกสัมภาษ 3 ที่ แบบนี้ ลายังไงล่ะ อีกอย่างผมยังรู้สึกตัดสิน ใจไม่เด็ดขาดเพราะพ่อผม ก็ยังบอกให้อยู่ที่นี่ทำที่นี่แหละ ผมอยากให้พ่อเข้าใจ และส่งเสริม และเชื่อมันในตัวผมสักที ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและรับฟังกันนะครับ ถ้าเป็นพวกเพื่อนๆ จะทำยังไง ตราบาปในชีวิตที่ผมทำ ลงไปครั้งนี้ไม่รู้จะชดใช้ยังไงหมด ผมยังเสียใจ และไม่รู้จะทำยังไงอยู่เลย ผมควรเอายังไงกับชีวิตดีครับ จากคุณ : rosi เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 18:37:14 A:110.77.190.187 X: TicketID:345599

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะครับ ผมรู้สึกอึดอัดมาก ปกติผมไม่ใช่คนที่ชอบพูดเรื่องปัญหาของตัวเองกับใครหรอก แต่ผมหาทางออกไมไ่ด้จริงๆ ใครจะด่าว่าผมโง่ ผมเลว ก็ไม่ว่าครับ ผมอยากระบายออก อยากหาทางออกในชีวิต ขอบคุณเพื่อนๆชาวพันทิบนะครับ จากคุณ : rosi เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 18:38:56 A:110.77.190.187 X: TicketID:345599

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ ปกติถ้าเรื่องยาวๆ แบบนี้ ป้าไม่ชอบอ่าน คุณเป็นคนถ่ายทอดเรื่องราวได้ดีมากๆ ถ่ายทอดอารมณ์ออกมาได้ดีที่สุดเลยค่ะ เข้าใจมากๆ  คุณเป็นคนอารมณ์อ่อนไหวและละเอียดอ่อนมากๆ     ทำตามที่แม่บอกก่อนค่ะ เอาพวงมาลัยไปกราบพ่อก่อน ไปหาพ่อให้เจอแล้วขอโทษอย่างที่ใจอยากทำ     ตอนนี้เป็นโอกาสดีที่สุดแล้วที่จะคุยกับพ่ออย่างเปิดอก แบบลูกผู้ชาย แต่ต้องด้วยความรักและเคารพพ่อ อย่าใช้อารมณ์ ให้แม่ไปนั่งคุยด้วยกัน แม่จะเป็นคนค่อยเสริมในสิ่งที่แม่รู้  จากการที่คุณไปกราบพ่อและพ่อดึงคุณขี้นมา นั่นคือการแสดงความรักลูกในแบบของพ่อ ที่เป็นคนแกร่งมาตลอดชีวิตแล้วค่ะ  พ่อคุณน่ะเหมือนพ่อสามีของป้ามากเลยค่ะ ทั้งการใช้ชีวิต เป็นพี่คนโต เลี้ยงดูคนทั้งบ้าน คนแบบนี้ บุคคลิกจะเป็นคนจริงจังมาก และเค้าคิดว่าสิ่งที่เค้าคิดเค้าทำนั้นถูกต้องที่สุดเพราะถ้าไม่ถูกไม่ดี เค้าไม่มีทางเลี้ยงคนมาได้เป็นสิบๆชีวิต     คุณไม่ใช่เด็กไม่ดี ไม่ใช่เด็กเกเร ป่าเชื่อว่าถ้าคุณได้ทำในสิ่งที่คุณต้องการคุณจะทได้และทำได้ดีด้วย   ไปค่ะ ตอนนี้เป็นโอกาสที่จะได้พูดกับพ่อแล้ว ขอโอกาสทำอย่างที่เราอยากทำ ไปในทางที่เราอยากเดิน ขอสักครั้งในชีวิตและให้คำมั่นสัญญากับพ่อว่า เราจะทำให้ดีที่สุดไม่ให้พ่อผิดหวัง เพราะเราโตแล้ว และป้าเชื่อว่าเหตุการณ์ครั้่งนี้ อาจจะทำให้พ่อคิดอะไรได้บางอย่าง  เพราะพ่อรักลูก และลูกก็รักพ่อ แต่ไม่ยอมแสดงความรักออกมาให้กันเห็น และสัมผัส จากคุณ : ป้าลายคราม เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 19:02:13

ความคิดเห็นที่ 8 ทำอย่างที่คุณคิดว่ามันเหมาะกับคุณ และพยายามทำให้ได้ เพื่อพิสูจน์ตัวคุณเอง พิสูจน์ให้คุณพ่อ คุณแม่คุณเห็นว่าคุณก็ทำได้ และดูแลท่านทั้งสองให้ดีค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ ปล.คุณเป็นลูกชายที่ดีมากค่ะ จากคุณ : บ้านเต้าหู้หลังคาสีฟ้า เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 19:03:35

ความคิดเห็นที่ 9 คุณก็ทำงานแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ลองย้ายออกมาอยู่เองดูล่ะครับ .... ที่แน่ๆคือ ถ้าคุณไปได้สวยด้วยการออกมามีชีวิตเอง คุณก็จะไม่ต้องทนกับสภาพเดิมๆอีกต่อไป แต่ถ้ามันล้มเหลว คุณก็จะได้เรียนรู้ว่าคุณอาจจะขาดอะไรบางอย่างเหมือนที่พ่อแม่พยายามดุด่าคุณอยู่ทุกวัน ..... ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่ใครจะเป็นคนมีอำนาจในชีวิตคุณอีกแล้ว เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา คุณได้เลือกที่จะปล่อยชีวิตตัวเองให้อยู่ในมือคนอื่นไปเรียบร้อยแล้ว แต่มันก็ไม่เคยจะสายไป ถ้าพรุ่งนี้คุณจะลุกขึ้นมาเลือกทุกอย่างเอง การเอาคำว่า "พ่อแม่" มาเป็นอุปสรรคให้ชีวิตตัวเองมันไม่ฉลาดเลยนะครับ ยิ่งถ้าพ่อคุณเคยส่งบรรดาอาๆของคุณเรียนจบจนได้ดีมาหลายคน นั่นแปลว่าจริงๆแล้วเขาก็มีเจตนาดีนั่นแหละ เพียงแต่การกระทำมันใช่ไม่ได้เอาซะเลย ..... สุดท้ายแล้วปัญหามันไม่ได้อยู่ที่คนอื่น แต่อยู่ที่ "คุณไม่ยอมก้าวขาตั้งแต่แรก" ไงล่ะครับ โอเคว่าสมัยเรียนอาจจะยังไม่พร้อม แต่ตอนนี้คุณไม่สามารถจะอ้างได้ว่ายังไม่พร้อมอีกต่อไป  เพราะคุณสามารถออกไปทำงานเองได้แล้ว ฉะนั้น ถ้าไม่เริ่มก้าวเดินเองเสียแต่ตอนนี้ คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาบ่นว่าพ่อแม่โหดกับคุณอย่างไรบ้าง ... ผมเป็นกำลังใจให้นะ อย่างน้อยคุณก็รู้แล้วว่าตัวเองชอบอะไร ไม่ต้องไปฟังว่าพ่อแม่จะแสดงปฏิกิริยาน่าอนาถใจอะไรออกมาอีก แค่คุณมุ่งมันที่จะมีชีวิตเป้นของตัวเองให้ได้ ก็น่าจะตอบโจทย์ได้ทั้งหมดแล้วครับ .... จากคุณ : Draconyz เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 19:06:32

ความคิดเห็นที่ 10 ถ้าชีวิตคุณเติบโตมากับคนแก่มาก่อน คุณจะเข้าใจความรู้สึกของพ่อคุณเลย ผมอ่านไม่ใช่ไม่เห็นใจคุณนะ ที่คุณอยากทำอะไรตามที่ใจมันเรียกร้องบ้าง แต่มุมมองของผู้ใหญ่ คุณคือลูก คุณคือเด็กที่ยังไม่โตสำหรับเค้าเสมอ ถ้ารักพ่อ ทำให้ท่านมีความสุขก่อนท่านเสียเถอะครับ จากนั้นคุณจะเป็นยังไง ก็แล้วแต่หัวใจจะเรียกร้องครับ เชื่อเถอะ การมีชีวิตอยู่เพื่อคนอื่น มันมีคุณค่ามากกว่าทำทุกสิ่งเพื่อตัวเองเยอะครับ จากคุณ : Moonui เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 19:19:30

ความคิดเห็นที่ 11 เป็นกำลังใจให้ค่ะ เราอยากให้ จขทก ขอโทษคุณพ่อก่อนนะคะ แนะนำไปงั้นแหละค่ะ เพราะเราคิดว่ามันคงจะเป็นการแสดงออกที่ดีในสายตาของพ่อคุณ สำหรับเราบอกตรงๆ เราไม่เคยขอโทษแม่เราเลย เวลาทะเลาะกัน เราจะงอนและแม่จะเป็นคนคอยง้อตลอด เพราะในใจเรารู้อยู่แล้วว่ายังไงแม่ก็อภัยให้เราอยู่แล้ว ถ้าจะให้ดีต่อทั้งสองฝ่ายนะคะ เราว่าคุณลองทำงานปัจจุบันไปก่อนดีไหมคะ ด้วยการ พยายามปรับความคิดของตนเองแทน การที่เราได้ดูแลคนอื่น ช่วยเหลือคนอื่นก็ถือว่า เป็นสิ่งดี คิดแบบนี้ดีกว่า และในระหว่างที่ทำงานคุณก็หาเวลาว่างทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ เราว่าพ่อคุณเขาคงไม่ว่าแล้วหล่ะ เพราะคุณได้ทำในสิ่งที่ท่านต้องการไปแล้ว ต่อไปคง จะถึงเวลาที่คุณจะได้ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการบ้าง และในอนาคต หากคุณขยับขยายได้ และไปได้ดีและคุณชอบแล้วค่อยไป เราว่า พ่อ แม่ รักคุณมากนะคะ แต่การแสดงความรักไม่ค่อยจะเหมาะสมกับเด็กสมัยนี้ซัก เท่าไหร่ แต่ก็อย่างว่านะคะ เปลี่ยนอะไร เปลี่ยนใครได้ยาก ลองเปลี่ยนตัวเองจะง่ายกว่า จากคุณ : luksawkhonklang เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 19:35:48

ความคิดเห็นที่ 12 เห็นด้วยกับป้าลายครามนะคะ อยากให้คุณทำอย่างที่ป้าลายครามแนะนำ บางทีอะไรๆจะดีขึ้นบ้างค่ะ ส่งกำลังใจไปช่วยนะคะ จากคุณ : pumpkin&blackbeauty เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 19:46:03

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านเรื่อยนะ จนจบ   เข้าใจความรู้สึก สิ่งที่ผ่านไปแล้ว  ก็กลับคืนมาไม่ได้ ทำสิ่งต่อไปให้ดีที่สุดก็แล้วกัน เข้าใจความรักของพ่อ ของแม่นะคะ ช่วงที่คุณขอท่านไปเรียนนู่น นี่ นั่น คิดว่าเขาก็เครียดเหมือนกัน  เพราะไปปรึกษาอาให้ แต่ติดที่ว่า คนที่ให้คำปรึกษาเขามองอีกแบบ คุณเลยไม่มีทางออก สุดท้าย อายุยังน้อยค่ะ  เริ่มต้นใหม่ได้ไม่ยาก อย่าฝืนในสิ่งที่ทำแล้วมีความทุกข์  ถ้าทำให้มีความสุขไม่ได้ ก็หาทางอื่น  สองมือ สองเท้า หนึ่งสมอง  จะไปกลัวอะไร จากคุณ : ซอนต๊อก เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 20:08:00

ความคิดเห็นที่ 14 ตรงกับปัญหาหนูพอดีเลยอะ วันนี้ก็ทำแม่ร้องไห้ เรื่องเดียวกันนี่แหละ ความรู้สึกเดียวกันคือเมื่อก่อนไม่กล้าเถียง เพราะรักแม่ พอมาตอนนี้ เราก็เกินทนไป จขกท ยังแก้ง่าย เป็นผู้ชายแถมทำงานแล้ว แต่เรายังต้องรอเรียนจบอีก จากคุณ : SonGiiz* เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 20:37:13

ความคิดเห็นที่ 15 พ่อโรซี่จ๋าเห็นใจและเอาใจช่วยแต่อ่านกระทู้ไม่ไหวเยอะจัดและตาลาย จากคุณ : ฉันคนเกาหลีชื่อจนจังกู เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 20:41:54

ความคิดเห็นที่ 16 เรื่องที่ทะเลาะและรุนแรงกับคุณพ่อคุณแม่นั้น ไม่เป็นไรนะคะ อย่าเพิ่งคิดมาก เพราะผ่านมามันผ่านมาแล้ว คิดไปก็ปวดหัวเปล่าๆแต่อย่างน้อย คุณก็ได้ไปกราบเท้าขอขมาท่านแล้ว แต่เรารู้ว่าความรู้สึกผิดมันยังติดอยู่เราเข้าใจ เอาเป็นว่าต่อไปนี้ก็ต้องใจเย็นๆหน่อยนะคะ เรื่องอารมณ์ที่แสดงออกกับคุณพ่อคุณแม่ ท่านทั้งสองที่เจ้ากี้เจ้าการกับคุณ ไม่ใช้อะไรหรอกค่ะ ก็แค่อยากให้คุณมีชีวิตที่ดีเท่านั้นแหละ ลองมองที่จุดประสงค์ท่านซิค่ะ แม้มันอาจจะขัดกับแนวที่คุณต้องการไปอยู่บ้าง แต่คุณก็ต้องอดทนนะ ใช้เวลาพิสูจน์ให้ท่านเห็นค่ะ ว่าสิ่งที่คุณต้องการคุณจะต้องทำมันให้ได้ เป็นกำลังใจให้นะคะ ^_^ พ่อแม่ถึงให้เราโตจนแก่ยังงัย เค้าก็ยังเห็นเราเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำแหละค่ะ พอคุณเป็นพ่อเป็นแม่คน อาจจะเข้าใจความรู้สึกของท่านที่มีต่อคุณมากขึ้นก็ได้ค่ะ fighto fighto จร้าา จากคุณ : ดอกกระเจียวหลงทุ่ง เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 20:43:48

ความคิดเห็นที่ 17 เราลองมองไปถึงความรู้สึกของคุณพ่อคุณนะคะ ตอนนี้แกรู้สึกผิดต่อคุณ และแกอาจจะเสียใจที่ไม่อาจแก้ไขอะไรได้ สุดท้ายการเลี้ยงที่ผิดคือคุณกลายเป็นคนเก็บกดและเอาดีไม่ได้อย่างที่ใจแกหวังไว้ จริงๆตอลดมาพ่อคุณหวังดีนะ แกคิดว่าการเลี้ยงคุณแบบนั้นเป็นการเลี้ยงที่ถูก เพราะชีวิตแกโตมาแบบนั้น พ่อไม่รู้หรอกว่ามันเป็นสิ่งที่ผิดพลาดที่ไม่เคยถามคุณสักคำว่าต้องการอะไร เพียงแต่คอยวางแผนให้คุณเดินตามเส้นทางที่ขีดไว้เท่านั้น ในเมื่อเรื่องมันเกิดไปแล้ว...คุณต้องเริ่มต้นใหม่ หยุดโทษอดีตและมองอนาคต มันยากแต่ต้องทำ ต้องทำให้พ่อแม่เห็นว่าคุณยืนด้วยสองขาตัวเองได้ อยากทำอะไรทำเลยทางเปิดแล้ว ต้องกล้าหาญยอมรับผลที่ตามมา คุณทำงานศิลปะก็อาจมีเงินไม่พอยาไส้...แต่ให้ลุยเลย จากคุณ : เสียงจากบ้านนา เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 20:44:26

ความคิดเห็นที่ 18 เรื่องคุณพ่อ จากที่ได้อ่านเรื่องของน้อง (เข้าใจว่าต้องน้องหลายปี) อยากให้น้องพยายาม ค่อยๆปรับ มองและคิดถึงความหวังดี ในโลกนี้ไม่มีใครเป็นห่วงและหวังดีกับเรา มากกว่า พ่อ-แม่ แล้วค่ะ เชื่อพี่เถอะ แต่บางครั้ง ความเป็นห่วงและความหวังดี ของแต่ละครอบครัวการแสดงออกของความรักอาจแตกต่างกันไปบ้าง สิ่งที่น้องเป็นพี่เข้าใจค่ะ พี่เคยเป็นอย่างน้องเนี่ยล่ะ แต่ต่างกันที่แม่พี่(พ่อ เสียชีวิตไปนานแล้ว)ไม่เคยมาก้าวก่ายการตัดสินใจเรื่องใดๆเลย อาจเป็นเพราะแม่ไม่ได้เรียนสูง ไม่เคยมาบอกว่าต้องอย่างนี้อย่างนั้น ปล่อยๆ อยากทำอะไรก็ให้ทำ ไปไหนก็ไป แต่ถ้าเมื่อไหร่พลาดหรือตัดสินใจผิด จะพูดจาให้เรารู้สึกเสียใจ ต่ำต้อยด้อยค่าบ่อยๆ จนบางครั้ง เรารู้สึกว่าเหมือนคุยกันไม่ได้เลย เหมือนแม่มีวาจาประกาศิต คำแต่ละคำเชือดเฉือนบาดใจทุกครั้ง.... ใช้เวลานานค่ะ เป็นอยู่ สัก 3-4 ปี ที่รู้สึกห่างเหิน ไม่เหมือนแม่ลูกคู่อื่น เหมือนทัศนคติการมอง ความคิดเห็นไม่ตรงกัน ในใจก็เสียใจมาตลอด เห็นแม่ลูกคู่อื่นเข้ากันได้แล้วน้ำตาซึม ทำไมเราไม่เข้าใจกัน จนไม่นานมานี้ เพิ่งจะคุยกันได้แบบไม่ทะเลาะกันเองค่ะ ทุกครั้งพี่จะพยายามคิดเสมอว่า แม่ คือคนที่ประเสริฐที่สุด พ่อ-แม่ ต่อให้ด่าเรา ต่อว่าเราแค่ไหน ก็ไม่ผิด ท่านเป็นพรหมของลูก เป็นผู้ให้ชีวิตเราค่ะ แล้วเมื่อรู้สึกไม่ดีกับพ่อหรือแม่ หรือคิดว่าท่านทำไม่ถูก คนเป็นลูกต้องอดทนค่ะ นึกถึงวันที่เราอยู่ในท้องแม่ ตอนที่แม่ดูแลเรา จนถึงวันนี้ที่เราโตเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาได้ และ คิดต่อไปว่า แม่จะอยู่กับเราไปนานแค่ไหน หมั่นคิดถึงพระคุณท่านบ่อยๆ ช่วยได้ค่ะ อารมณ์จะค่อยๆเย็นลง และจะเข้าใจท่านมากขึ้น และจะเข้าใจมากไปอีกในวันที่เราได้เป็นพ่อ - แม่คนค่ะ ที่นี้เรื่องที่ว่าน้องควรทำอย่างไร น้องไปนั่งทบทวนตัวเองดีๆ จนได้คำตอบว่า สิ่งไหนทีน้องคิดว่าเหมาะ และคิดว่าตัวเองทำได้ดี แล้วเมื่อขอโทษพ่อแม่แล้ว ค่อยเข้าใปคุยเปิดอกไปเลย ว่าความรู้สึกเป็นอย่างไร ไม่ต้องอายค่ะ บอกไปเลยว่า เวลาพี่พ่อ แม่พูด เรารู้สึกอย่างไร และ สำหรับเรื่องการทำงานน้องอยากทำแบบไหน ไม่อยากทำอะไร พี่คิดว่า พ่อแม่ คงไม่ใจร้ายที่จะไม่รับฟังหรอกค่ะ มันอาจจะยาก แต่ลองดูนะคะ อยากให้น้องและครอบครัวเข้าใจกันค่ะ ขออภัยยาวไปหน่อย..... จากคุณ : chicky (Chickyn'love) เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 20:50:07

ความคิดเห็นที่ 19 พ่อคุณอาจจะช็อคกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ที่แน่ๆตามที่คุณเล่ามาเค้าไม่โกรธคุณเลยแม้แต่น้อย ไปขอโทษท่านตามที่แม่แนะนำ บอกกับท่านอย่างที่คุณป้าลายครามแนะนำ และเมื่อได้โอกาสทำตามใจตัวเองก็ขอให้พยายามทำให้ดีที่สุดไม่ว่าจะยากลำบากเพียงใด ให้พ่อคุณได้เห็นความสำเร็จในชีวิตของคุณก่อนที่ท่านจะไม่ได้อยู่กับคุณอีก เป็นกำลังใจให้นะคะมีอะไรก็เข้ามาคุยกันเถอะค่ะ มีเพื่อนๆในนี้เต็มไปหมดเลยคุณไม่โดดเดี่ยวหรอกค่ะ จากคุณ : jazzzero (jazzzero) เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 20:59:19

ความคิดเห็นที่ 20 คุณเอากระทู้นี้ ไปปริ้นใส่กระดาษ เอาทุกความคิดเห็นเลยนะ แล้วปรับให้ตัวใหญ่อ่านง่ายๆหน่อย ตอนไปกราบพ่อ เอาที่ปริ้นให้พ่อทั้งหมด ให้พ่ออ่านดู หรือไม่ก็ให้แม่ก็ได้ ให้แม่ เดียวแม่ก็เอาไปให้พี่อ่านอยู่ดี บอกพ่อตรงๆครับ พ่อแม่รักลูกเสมอ จากคุณ : เขียนบน iPad (iteerath0n) เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 21:08:59

ความคิดเห็นที่ 21 เราว่าตอนนี้จขกทกำลังโทษทุกอย่างไปที่พ่อแม่ค่ะ โทษว่าที่เป็นแบบทุกวันนี้เป็นเพราะพวกท่าน คุณไม่ได้เลือกเอง และพอคุณไม่ชอบ ก็คิดว่าถ้าได้ทำตามใจ มันต้องดี คุณไม่มีศักยภาพทางนี้ แต่จขกทแน่ใจเหรอคะว่า ถ้าไปทำสิ่งที่ยากทำ จขกทจะมีศักยภาพพอ แน่ใจว่าจะกลายเป็นนี่ไม่ใช่ตัวเองอีก แต่เราก็สนับสนุนให้ได้ลองทำสิ่งที่ชอบนะคะ จะได้รู้กันไปเลยว่าชอบจริง หรือแค่โหยหาเพราะยังไม่ได้มา ไปสมัครงานที่ชอบซักทีละ2ที่ค่ะ สมัครหลายที่เรียกมาพร้อมกันจะลำบาก แล้วก็ถ้าเค้าถามวันสะดวก เราก็เลือกได้ค่ะ อย่างเราไปสัมภาษณ์ ถ้าเค้ากำหนดวันมา เราจะคุยกับอีกที่ให้ได้วันเดียวกัน เป็นเช้าบ่ายค่ะ จะได้ไม่ต้องลางานบ่อย พวกนี้ต่อรองได้ค่ะ บริษัทพวกนี้เข้าใจอยู่แล้ว เราไม่เคยโดนที่ไหนปฏิเสธเพราะขอเลือกวันสัมภาษณ์เลยค่ะ เพราะถ้าบริษัทไม่สะดวกเลื่อนจริงๆเพราะคนสัมภาษณ์ไม่ว่าง เค้าจะบอกเราเอง แบบนั้นเราก็ยอมลาไปค่ะ ยังไงเค้าไม่โทรมาพร้อมกันอยู่แล้ว วันสัมภาษณ์ของที่ที่โทรมาทีหลังเราก็ขอปรับให้ตรงกับวันแรกไป ส่วนเรื่องพ่อจขกท ท่านคงช็อคมากๆ เสียใจมาก เราอ่านเรายังน้ำตาคลอเลยค่ะ สงสารท่าน ท่านอาจจะผิดที่บังคับๆๆคุณ แต่ทั้งหมดคงปรารถนาดีอยากให้ได้ดี แต่มันผิดวิธี ทั้งการถือมีดขู่ ทั้งการไม่เปิดใจคุย ที่ท่านคอยถามอา อาจเพราะท่านเห็นว่าอามีงานดีๆ มีประสบการณ์ด้านนี้มากกว่าท่าน แต่จขกทเห็นเป็นอีกอย่าง ส่วนจขกท ถ้าคุณสู้เพื่อตัวเองมากกว่านี้ มากกว่ายอมตลอด เรามาระเบิดจนพ่อจขกทเสียใจ เพราะท่านไม่รู้จักลูกของท่านเลย ท่านเลยคิดว่าคุณไม่ใช่ลูกที่ท่านรู้จักมาตลอด20กว่าปี คุณคิดแต่ว่าพ่อไม่ฟัง ไม่เข้าใจ ไม่รู้จักคุณ แล้วคุณพยายามสุดชีวิตหรือยังที่จะบอกท่าน คนหัวแข็งแบบพ่อจขกท อาจต้องพยายามมากที่จะอธิบาย แต่ยังไงคุณก็เป็นลูก ท่านไม่ตัดหางปล่อยวัดจริงๆหรอก ก็เหมือนที่หยิบมีดมาขู่แต่ไม่แทงจริงๆ คุณก็รู้ใช่มั้ยคะ เพราะงั้นถ้าลูกแสดงความจริงจัง ความพยายามให้เห็น ท่านคงฟังอยู่แล้ว ไอ้วิชาที่จขกทบอกอยากเรียนนักหนา ทุกสิ่งที่อยากได้ อยากทำนั่นน่ะ ได้พยายามไขว่คว้าสุดชีวิตรึยัง เพราะถ้าอยากทำจริง คนเรามันไขว่คว้า พยายามอยู่แล้ว ก็ไม่ได้ทำถึงขนาดนั้นใช่มั้ยคะ ก็ไม่แปลกที่พ่อคุณจะมองว่าเป็นความเหยาะแหยะแบบเด็กๆ ถ้าจขกทรู้สึกผิด ก็กราบขอโทษท่านอีก เราว่าท่านช็อคค่ะ และก็คงเป็นโอกาสเปิดใจ แสดงให้ท่านเห็นว่าคุณโตขึ้นแล้ว คุณมุ่งมั่นพอ และคุณจะประสบความสำเร็จให้ท่านเห็นให้ได้ แล้วก็จำไว้ว่าการเก็บกดไม่มีอะไรดีเลย มีอะไรเปิดใจคุยกันนะคะ ถ้ายังไงก็ไม่หายรู้สึกผิดก็บวชให้ท่านก็ได้ค่ะ บริษัทเรามีลาบวชได้ ไม่รู้ของจขกทมีมั้ย ถ้าอยากบวชเป็นพรรษาก็ลาออกไปเลย พอสึกออกมาก็หางานเริ่มต้นใหม่ เด็กใหม่ที่เพิ่งเข้ามาทำที่แผนกเราก็ลาออกจากที่เก่า เพราะบวชพรรษานึงเหมือนกัน จากคุณ : kitten in the kitchen เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 21:12:03

ความคิดเห็นที่ 22 อ่านรวดเดียวจบ ด้วยความรู้สึกเหมือนอ่านเรื่องของลูกชายคนโตของป้า ครอบครัวป้าก็ผ่านเหตุการณ์คล้ายทำนองนี้ของคุณ เพียงแต่ไม่มีเรื่องมีดเรื่องไม้ ในฐานะคนเป็นแม่ ป้ามีความเห็นว่าตอนนี้คุณพ่อคุณยังช็อค กับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะพ่ิอมองว่าคุณเป็นลูกที่ยังอ่อนประสบการณ์ แต่ด้วยความรักลูกมากจึงคิดว่า ถ้าท่านวางระบบ จัดทุกอย่างเป็นชุดให้ แล้วคุณก็ทำตามนั้นชีวิตก็จะราบรื่น ไม่ต้องพบกับอุปสรรคเหมือนที่พ่อเคยเผชิญมา คุณพ่อไม่ได้คิดเลยการเลี้ยงคนให้เป็นผู้ใหญ่ที่สมบูรณ์แบบนั้น ไม่มีสูตรสำเร็จ และมีปัจจัยเกี่ยวข้องมากมาย จึงทำให้เกิดวิกฤติในครอบครัวขึ้น ป้าแนะนำว่าเข้าไปกราบขอโทษท่านเป็นอย่างแรก และไม่ต้องพูดอะไรมาก เพราะว่าจะวนกลับมาที่ตรงเรื่องที่ยอมกันไม่ได้อีก ป้าเคยใช้วิธีเขียนในสิ่งที่อยากจะบอกลูกหรือคนที่เรารักแต่มีเรื่องหมางใจกัน ป้าใช้วิธีเขียนเล่าอย่างเป็นขั้นเป็นตอน ให้เขาอ่านว่าเราคิดอย่างไร เราต้องการอะไร เราคาดหวังอะไรจากเขาบ้าง วิธีนี้ได้ผลเกิน90% คนที่อ่านเขาจะเข้าใจความรู้สึก ความคาดหวังของเรา โดยที่ไม่ต้องมาโดยโต้แย้งกันไปมาอีกรอบ ทิ้งระยะเวลาให้ห่างไปหน่อย แล้วค่อยๆเลียบๆเคียงๆถามผ่านคุณแม่ น่าจะลดความแรงของอารมณ์ทุกฝ่ายลงได้ และอย่าให้มีเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นอีกนะคะพยายามหลีกให้มากที่สุด ถ้าเห็นท่าไม่ดีก็ออกไปนั่งร้านกาแฟ ไปเดินเล่นในวัดที่สงบ หรือไปหอสมุด ร้านหนังสือ เดี๋ยวก็ใจเย็นลง อ้อ ต้องชมนะคะคุณพิมพ์ผิดไม่มาก อ่านแล้วไม่ขัดตาขัดใจ เป็นกำลังใจให้ค่ะ เมื่อคุณมีลูก เรื่องเหล่านี้ จะเป็นสิ่งที่เตือนใจคุณ ให้เข้าใจลูกคุณมากขึ้น แก้ไขเมื่อ 15 ม.ค. 55 21:17:11 แก้ไขเมื่อ 15 ม.ค. 55 21:15:50 จากคุณ : ป้านิด (Luktaharn) เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 21:15:16

ความคิดเห็นที่ 23 จขกท. ควรหาโอกาสกราบเท้าคุณพ่อ-คุณแม่หลายๆครั้งครับ (ไม่ใช่ครั้งเดียวแล้วจบ) จนกว่า 3 คนพ่อแม่ลูกกอดกันร้องไห้ได้เมื่อไหร่นั่นแหละครับ จึงเรียกว่าจบ เพิ่มเติมนะครับ จริงๆ ผมไม่อยากเขียนเพิ่มหรอก แต่อยากจะย้ำเตือนหน่อย อาการของคุณพ่อคุณแม่จขกท. คือ "อาการหัวใจสลาย" ครับ แก้ไขเมื่อ 15 ม.ค. 55 21:35:04 จากคุณ : หนุ่มบางปะกง เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 21:16:17

ความคิดเห็นที่ 24 แม่บอกให้ผมไปสมัครงาน ทิ้งใบสมัครไปหลายๆที่รอเขาเรียกสัมภาษณ์ก็ลางานไปสัมภาษณ์...... แม่บอกถูกแล้ว ทำตามแม่ รับรองไม่มีอาทิตย์นึงเรียกสัมภาษณ์สามที่หรอก งานใช่ว่าจะหาง่ายๆ บางที สมัครไปเป็นหลายสิบแห่ง เรียกแห่งสองแห่ง แล้วอีกอย่างนะ เวลาคุณไปสอบเข้างานใหม่หรือไปสัมภาษณ์งานใหม่ คุณไปด้วยโปรไฟล์คนที่มีงานทำอยู่แล้ว เพียงแต่อยากลองเปลี่ยนงาน จะดูดีกว่า ดูมีภาษีกว่า และต่อรองกับทางบริษัทใหม่ได้มากกว่า (เช่น เรื่องอัตราเงินเดือน ผลประโยชน์อื่นๆ ฯ) ที่จะไปสัมภาษณ์ในสถานะ คนว่างงาน นะ ว่างเมื่อไหร่ก็เปิดเน็ท อีเมล์สมัครงานใหม่ที่สนใจ ไปเลย หลายๆ แห่ง ต้องได้ซักแห่ง ใช้เวลาสมัครออนไลน์ไม่นานหรอก แล้วรอเรียกสัมภาษณ์ ไม่ต้องถึงกับลาออกจากงานที่ทำ เพื่อมาหางานใหม่โดยเฉพาะหรอก คิดว่า คุณยังไม่ควรลาออกจากงานที่ทำอยู่ จนกว่าจะได้งานใหม่ ค่ะ พิสูจน์ความอดทนในการทำงานของตัวคุณเองด้วย ส่วนเรื่องพ่อ กราบขอโทษ แล้ว ท่านคงให้อภัยแหละ ยังไงๆ ก็ลูก ต่อไป มีเรื่องกับพ่อแม่ ก็พยายามนับหนึ่งถึงร้อย แล้วควบคุมอารมณ์ตัวเองให้เย็นลงให้ได้ เข้าใจว่าเราไม่ผิด แต่ก็นะ ไงๆ ท่านก็เป็นบุพการีผู้เลี้ยงดูเรามา ยังไงก็คงต้องพยายามระงับอารมณ์ จะได้ไม่ต้องได้ชื่อว่า อกตัญญู เข้าใจนะว่าทำยาก เรื่องไม่โต้ตอบพ่อแม่กลับ เนี่ย เพราะเราก็เป็นคนมีความรู้สึกเจ็บปวดเป็นเหมือนกัน เราเองก็มีเรื่องกับแม่เป็นประจำ ยังระงับอารมณ์ยากมากๆๆๆๆๆ ทุกครั้ง ต้องขึ้นมากรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ กุมขมับ ทุบโน่นทุบนี่ บนห้องคลายเครียด เรื่องครอบครัวเป็นเรื่องความรู้สึกที่ละเอียดอ่อนมาก พูดง่าย แต่ปฏิบัติยาก               จากคุณ : ค่ำคืนนี้มีเพียงดาว เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 21:22:19

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณ ทุกท่านที่เข้ามาอ่านและให้ความเห็น กำลังใจ แนะนำ ต่างๆนะครับ ผม อายุ 23 ครับ เพิ่งจบมา ปีกว่า ว่างงานนานมากพักนึง ทุกวันนี้เป็น พนักงานแบงค์ แบงค์นึง อยู่สาขาต่างจังหวัดที่บ้านเกิด ตอนนี้ คือผมพร้อมจะลาออก พร้อมจะสมัครงานใหม่แล้ว แต่แม่ขอว่า อย่าเพิ่งลาออกขอให้ได้งานใหม่ แน่นอนก่อนค่อยลาออก ทุกอย่งาตอนนี้พร้อมหมด ผมเขียน resume แล้วอะไรต่างๆแล้ว เหลือแค่ ปรับความเข้าใจให้พ่ผมเข้าใจผม ไม่ใช่ให้ผมไป ทั้งๆที่เขาไม่เต็มใจ แล้วเวลาหันกลับมามองหน้ากัน ผมกลัวว่าจะมองหน้าเขาไม่ติด เพราะ ยังไง ต่อให้เราไปได้ดียังไง มันก็เป็นสิ่งที่เขาไม่เต็มใจให้ไปอยู่ดีแล้วผมไม่อยากให้พ่อรู้สึกว่าการไปของผมเป็นการไปเพราะ ทิถิ เพราะความอยากเอาชนะเขา แต่เป็นการไปเพราะแสวงหาตัวตน ของตนเอง เพื่อความสุข ของชีวิตในแบบของผม จากคุณ : rosi เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 22:09:40 A:110.77.188.49 X: TicketID:345599

ความคิดเห็นที่ 26 เราว่าคุณส่งใบสมัครไปล่วงหน้าก่อนเลย ถ้าเขาเรียกสัมภาษณ์และคุณผ่าน เขาพร้อมรับคุณทำงานแล้วค่อยลาออก ชีวิตคุณคือของคุณ คุณพ่อคุณแม่สามารถแนะนำได้ แต่ท่านไม่สามารถบังคับคุณให้ทำไในสิ่งที่คุณไม่ต้องการได้หรอก หลังจากวันนี้พ่อแม่จะค้นพบว่าคุณโตแล้ว วันหนึ่งไม่มีท่านคุณก็จะยืนอยู่ได้ด้วยตัวเอง จากคุณ : เสียงจากบ้านนา เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 22:13:40

ความคิดเห็นที่ 27 ผมจบ เอก ภาษาอังกฤษ มาครับ ความสามารถใน การใช้ภาษา ของผม อยู่ในระดับ ดี เลย ฟังพูด อ่านเขียน คะแนน TIEIC ก็สอบได้ top 30 ของคณะ ตอนนั้น แต่แปลกตรงที่ผมไม่อยากทำงานบริการ แต่งานเปิดกว้างกับสายงานที่ผมทำเนี่ย มีแต่พวกงานบริการ งานสายการบิน งานโรงแรมทั้งนั้นเลย จากคุณ : rosi เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 22:17:41 A:110.77.188.49 X: TicketID:345599

ความคิดเห็นที่ 28 เป็นกำลังใจให้นะครับ อย่างแรก กราบพ่อแม่มากๆนะครับ ครอบครัวสำคัญที่สุด จากคุณ : เขียนบน iPad (iteerath0n) เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 55 00:37:11

ความคิดเห็นที่ 29 แม้ว่าความกตัญญูเป็นสิ่งที่ลูกทุกคนควรมีและพึงกระทำก็จริง แต่คุณอย่าปล่อยให้ความกตัญญูมาบดบังและทำลายความเป็นตัวตนของคุณเลย ...คนๆ หนึ่งจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างมีความสุขก็เพราะว่าเขามีศรัทธาในชีวิตและมีความฝันให้ไขว่คว้านะคะ... ออกมาเป็นตัวของตัวเองโดยการทำในสิ่งที่ถูกต้อง (สิ่งที่ถูกต้องแม้นจะไม่ถูกใจพ่อแม่ แต่สักวันเขาจะเข้าใจในเหตุและผลเอง) ถ้าคุณเชื่อมั่นว่าสิ่งที่คิดเป็นสิ่งที่คุณศรัทธาและมุ่งมั่นอยากจะทำจริงๆ ออกมาเดินตามฝันเถอะค่ะ ชีวิตที่เหลืออยู่ของคุณจะได้เป็นชีวิตที่มีสุข มีแรง มีพลังให้ต่อสู้กับอุปสรรคขวากหนาม ไม่ใช่ว่าอยู่แบบ อยู่เพื่อใคร เพื่ออะไร ไม่มีคำตอบให้ตัวเองเวลาเจอคำถามแบบนี้ เก็บกด อัดอั้น เครียด แล้วมาระบายกับครอบครัว คนรอบข้าง ท้ายที่สุดแล้วการกตัญญูในแบบที่ฝืนใจแบบนี้มันจะไม่ได้ทำร้ายแค่ตัวคุณเองนะคะ แต่มันจะทำร้ายคนที่เป็นพ่อเป็นแม่คุณด้วย... ความกตัญญูแสดงออกได้หลายแบบค่ะ คุณเป็นผู้ชายคุณควรจะมีความเด็ดเดี่ยวในการคิดและตัดสินใจนะคะ (ตรงนี้ไม่โทษคุณ เพราะคุณถูกเลี้ยงมาแบบให้ทำตามคำสั่งเท่านั้น ไม่ได้คิดไม่ได้ตัดสินใจเอง ก็เลยไม่มีโอกาสได้ฝึกหรือเริ่มทำ) ตอนนี้เป็นโอกาสที่ดีแล้วค่ะที่คุณควรจะเปิดอกคุยกันกับพ่อของคุณ คุยกันแบบลูกผู้ชายนะคะ อธิบายให้ท่านได้ยินได้ฟัง (อย่าคาดหวังให้ท่านเข้าใจในทันที เกิดต่างยุคต่างสมัย อะไรๆ มันก็ต้องใช้เวลา) บอกให้ท่านได้รับทราบ ไม่ได้บอกเพื่อขออนุญาต การเป็นนักร้อง การทำงานด้านศิลปะ อาจจะไม่ได้เป็นที่นับหน้าถือตาในสังคมก็จริง แต่มันก็ไม่ได้เป็นงานที่เลวร้ายอะไรเลย มีคนเป็นร้อยเป็นล้านในโลกนี้ที่หาเลี้ยงชีพด้วยอาชีพแบบนี้ ดังนั้นถ้าคุณเชื่อมั่นและศรัทธาในสาขาอาชีพนี้จริง ก็ให้กล้าที่จะคิดและตัดสินใจ ก้าวเดินตามฝัน เพื่อรักษาตัวตนและความเป็นคุณ เพื่อจะได้เป็นคนที่มีชีวิตและดำรงอยู่อย่างมีความหมาย (ไม่ใช่อยู่ไปวันๆ ตามคำสั่งของบุพการี)...ถ้าคุณทำได้ คุณก็จะมีชีวิตอยู่อย่างมีคำตอบให้กับตัวเองเสมอ ไม่กดดัน ไม่ก้าวร้าว ... แล้วความกตัญญูจะอยู่ในมุมไหนของตัวคุณ...ความกตัญญูก็จะอยู่ตรงที่คุณได้ทำงานที่สุจริต ไม่เป็นภาระให้สังคม ดูแลพ่อแม่ในยามที่ท่านเจ็บป่วย พยายามทำให้ท่านเห็นว่าสิ่งที่คุณเลือกมันไม่ได้เลวร้ายอะไร ฯลฯ ที่ผ่านมาคุณก็กตัญญูรู้คุณอยู่แล้ว คุณก็ทำเหมือนเดิมนั่นแหละ แต่สิ่งที่แตกต่างออกมาก็คือให้กล้าคิดกล้าตัดสินใจ เด็ดเดี่ยวและศรัทธาในฝันของตัวเองเท่านั้นเอง...สิ่งนี้อาจจะไม่ถูกใจพ่อแม่คุณนัก แต่มันก็ไม่ได้ผิดอะไรถ้าคุณจะเดินตามฝัน...อย่าลืมนะคะ ท้ายที่สุดแล้วทุกคนก็มีชีวิตเป็นของตัวเอง แยกแยะให้ออกค่ะว่ากตัญญูควรอยู่มุมไหน ฝันและศรัทธาควรอยู่ตรงไหน ถูกต้องคืออะไร ถูกใจคืออะไร... จากคุณ : ปรารถนาความสุขเหมือนกัน เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 55 04:41:30 A:110.175.41.216 X: TicketID:324687

ความคิดเห็นที่ 30 ถ้าเป็นผม ซึ่งก็เคยทำกรรมแบบนี้นะ แต่ไม่ใช่พ่อ แต่เป็นแม่(พ่อเสียแล้ว) สิ่งแรกที่ควรทำเลย ไม่ต้องคิดแล้วว่าทำไม ใครผิดใครถูกอย่าไปพูดถึง เอาธูปเทียนดอกไม้ไปกราบขอขมาทั้งพ่อทั้งแม่น่ะ  ขออโหสิกรรมน่ะ ไม่ใช่เพราะจขกทผิดหรือถูก  แต่เพราะควรทำและต้องทำอย่างน้อยใน ชีวิตหนึ่งครั้ง เพราะเราไม่รู้เราล่วงเกินอะไรบ้าง พ่อแม่จะถูกหรือผิดเป็นเรื่องของพ่อแม่  แต่กรรมที่ไม่ดีจะเจตนาไม่เจตนา เราพลาดแล้วก้อกราบขอขมาเสีย เพื่อตัวเราเองซึ่งจะส่งผลดีต่อทุกคน ส่วนเรื่องการงาน ผมขออยู่ข้างจขกทน่ะ ทำในสิ่งที่เราถนัดก่อน แล้วค่อยๆหาความก้าวหน้าอยู่เรื่อยๆไป พิสูจน์ให้ได้ว่าชีวิตเราสามารถดูแลพ่อแม่ได้ จากคุณ : สวรรค์บรรเลง เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 55 08:26:10

ความคิดเห็นที่ 31 บอก ขอโทษ ท่านทั้งสองคนเลยค่ะแล้วก็มานั่งคุยกัน ว่าสิ่งที่จขกท ต้องการคืออะไร ชีวิตเป็นของเราค่ะคุณต้องกล้าคิดการตัดสินใจ  การที่คุณกตัญญูต่อพ่อแม่เป็นสิ่งที่ดีค่ะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องฝืนทำนะคะ ลองคุยกับท่านดีๆ ใช้เหตุผล ท่านต้องเข้าใจแน่ค่ะ ที่ท่านคอยบังคับคุณ เพาะท่านอยากให้ตัวคุณมีการงานที่ดี ท่านรักคุณ เริ่มต้นใหม่ก็ได้ค่ะ ชอบสิ่งไหนก็ไปเรียนเพิ่มเติมหาความรู้ได้ค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : เขียวหวานไก่ใส่มะเขือ เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 55 11:30:40

ความคิดเห็นที่ 32 เห็นด้วยกับป้าลายครามคะ อ่อนเข้าหาผู้ใหญ่เถอะ แล้วจะดีขึ้นเอง จากคุณ : ขึ้นคานซะให้เข็ด เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 55 11:46:33 A:125.26.220.40 X: TicketID:345556

ความคิดเห็นที่ 33 รู้แต่ว่าปากพ่อ-แม่ คือปากพระเจ้า แช่งลูกดูถูกลูก  ลูกก็จะไม่มีวันเจริญ  ขอให้ปรับความเข้าใจและพยายามบอกพ่อแม่ในจุดนี้   ไม่เช่นนั้น  ชีวิตน้องก็จะย่ำแย่ไปเรื่อยๆ จากคุณ : เพลงพันทาง เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 55 13:20:33

ความคิดเห็นที่ 34 แม่ก็บอกถูกแล้วนี่นา เขียน resume ร่อนใบสมัคร รอเรียกสัมภาษณ์ ไปสัมภาษณ์ (ลางานไป) รอแจ้งผล เมื่อไรเขาบอกว่า ให้ไปเริ่มงานใหม่ได้ ค่อยลาออกจากที่เก่า อย่างน้อยก็มีเงินเดือนกินระหว่างรองานใหม่ แก้ไขเมื่อ 16 ม.ค. 55 14:18:56 จากคุณ : *Cookies* เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 55 14:18:35

ความคิดเห็นที่ 35 เข้ามาอ่านค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ เชื่อว่าพ่อแม่ทุกคนให้อภัยลูกเสมอค่ะ ชอบความคิดเห็นของคุณป้าลายครามมากค่ะ พี่เองก็เป็นคนหนึ่งค่ะที่เรียนจบมาแล้วทำงานไม่ตรงสาย เรียนจบสายวิทย์แต่มาทำงานด้านภาษาเป็นเซลล์ต่างประเทศค่ะ ถามว่าชอบงานที่ทำไหม ก็เฉยๆ ทำได้ ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองชอบอะไร คุณยังดีนะคะ รู้ใจตัวเอง และมีความตั้งมั่นแน่วแน่ พี่คิดว่าถ้าได้ทำในสิ่งที่ชอบยังไงต้องประสบความสำเร็จแน่นอนค่ะ จากคุณ : แม่ดอกคำปู้จู้ เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 55 14:41:25

ความคิดเห็นที่ 36 งงกับ จขกท เหมือนกันค่ะ หากคุณไปสมัครทำงานที่อื่น จะมีอาชีพไหนเหรอที่เป็นอย่างที่คุณต้องการ เพราะคุณไม่ชอบการบริการ แต่ถ้าทำงานบริษัท แม้แต่งานราชการคุณก็ต้องบริการคนอื่นอยู่ดี อย่างเราเป็นข้าราชการเราต้องบริการให้กับประชาชน  หากคุณไม่อยากจะทำงานบริการ เราว่าคุณต้องทำอาชีพอิสระแล้วแหละ อ่านๆไปบางทีเราก็กลัวว่าสิ่งที่ พ่อ แม่ คุณคิดเกี่ยวกับคุณอาจจะถูกต้อง คุณ อาจไม่มีความอดทนในการทำอะไร ขอโทษด้วยที่พูดในสิ่งที่คิด เรารู้จักทำหมอท่านนึง ท่านไม่อยากเป็นหมอ แต่ครอบครัวอยากให้เป็น ท่านจะต้องเรียนและจบออกมาเป็นหมอ แต่ท่านมองสิ่งที่ดีของอาชีพของท่าน ทุกอาชีพมีสิ่งดีของมันเอง และเวลาว่างท่านจะทำในสิ่งที่ใจรัก วาดภาพ ทำงานในด้านวัฒนธรรม เป็นที่นับน่าถือตาของคนในสังคมยิ่งกว่าการเป็นหมอซะอีก เราว่า จขกท ลองพิจารณาทุกอย่างอีกทีดีไหม การตัดสินใจพลาด อาจส่งผลกับชีวิตของ จขกท ในอนาคต เหมือนกับพ่อสามีของเรา ในสมัยหนุ่มๆ แกลาออกเป็นว่าเล่น ทำงานที่ไหนก็บอกไม่ชอบ เข้ากับคนทีทำงานไม่ได้ ปัจจุบันไม่อยากจะเผา แต่แกไม่มีอะไรที่เป็นของตัวเองเลย ชีวิตลำบากตอนแก่ตัวมา คนเราอาจต้องทำอะไรที่มันไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองคาดหวัง แต่จงคิดเสมอว่าทุกอาชีพสำคัญ แม้คนขายรองเท้า ถ้าเขามีใจเอื้อเฟื้อ แนะนำรองเท้าให้เหมาะกับลูกค้า เราคิดว่าอย่างนี้นะ จากคุณ : luksawkhonklang เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 55 15:25:02

ความคิดเห็นที่ 37 ความคิดเห็นที่ 36 [ถูกใจ] [แจ้งลบ] ติดต่อทีมงาน งงกับ จขกท เหมือนกันค่ะ หากคุณไปสมัครทำงานที่อื่น จะมีอาชีพไหนเหรอที่เป็นอย่างที่คุณต้องการ เพราะคุณไม่ชอบการบริการ แต่ถ้าทำงานบริษัท แม้แต่งานราชการคุณก็ต้องบริการคนอื่นอยู่ดี อย่างเราเป็นข้าราชการเราต้องบริการให้กับประชาชน หากคุณไม่อยากจะทำงานบริการ เราว่าคุณต้องทำอาชีพอิสระแล้วแหละ อ่านๆไปบางทีเราก็กลัวว่าสิ่งที่ พ่อ แม่ คุณคิดเกี่ยวกับคุณอาจจะถูกต้อง คุณ อาจไม่มีความอดทนในการทำอะไร ขอโทษด้วยที่พูดในสิ่งที่คิด เรารู้จักทำหมอท่านนึง ท่านไม่อยากเป็นหมอ แต่ครอบครัวอยากให้เป็น ท่านจะต้องเรียนและจบออกมาเป็นหมอ แต่ท่านมองสิ่งที่ดีของอาชีพของท่าน ทุกอาชีพมีสิ่งดีของมันเอง และเวลาว่างท่านจะทำในสิ่งที่ใจรัก วาดภาพ ทำงานในด้านวัฒนธรรม เป็นที่นับน่าถือตาของคนในสังคมยิ่งกว่าการเป็นหมอซะอีก เราว่า จขกท ลองพิจารณาทุกอย่างอีกทีดีไหม การตัดสินใจพลาด อาจส่งผลกับชีวิตของ จขกท ในอนาคต เหมือนกับพ่อสามีของเรา ในสมัยหนุ่มๆ แกลาออกเป็นว่าเล่น ทำงานที่ไหนก็บอกไม่ชอบ เข้ากับคนทีทำงานไม่ได้ ปัจจุบันไม่อยากจะเผา แต่แกไม่มีอะไรที่เป็นของตัวเองเลย ชีวิตลำบากตอนแก่ตัวมา คนเราอาจต้องทำอะไรที่มันไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองคาดหวัง แต่จงคิดเสมอว่าทุกอาชีพสำคัญ แม้คนขายรองเท้า ถ้าเขามีใจเอื้อเฟื้อ แนะนำรองเท้าให้เหมาะกับลูกค้า เราคิดว่าอย่างนี้นะ จากคุณ : luksawkhonklang ---------------- ขอโทษนะครับที่ผมพิมพ์สื่อความหมายคำว่างานบริการ ให้คุณเข้าใจผิด และดูเป็ยแง่ลบไป ทั้งๆที่ ทุกอาชีพมันมีดีของมันถูกต้องครับ สมัยเรียนมหาลัย ผมก็เล่นดนตรีกลางคืนด้วย แต่ผมไม่บอกพ่อเลย จริงๆพ่อไม่ห้ามหรอก แต่เขาคงรู้สึกไม่ชอบใจแน่ นั่นเป็นเหตุผลที่ผม เลือกที่จะไม่เล่นดนตรีต่อหลังเรียนจบ เพราะรู้ว่ามันไม่มั่นคง แต่ถามว่าใจอยากจะ สานฝันตรงนี้ต่อมั้ย ตอบได้เลยครับว่าอยาก แต่มันไม่มีโอกาส เพราะ ที่ที่ผมอยู่ตอนนี้ ลองนึกสภาพดูครับ เมืองเล็กๆใน ต่างจังหวัด ซึ่งแม้แต่แชมพู บางยี่ห้อที่โฆษณาในทีวียังไม่มีขาย แล้ว ใครที่เริ่มโต ก็เริ่มออกไปแสวงหาโอกาสของชีวิตตัวเอง ใน เมืองใหญ่ๆ พวกที่อยู่ก็จะมีแต่ เด็ก ผู้ใหญ่ที่เริ่มแก่อยากกลับมาอยู่บ้าน เด็กๆเรียนจบก็ออกไป เรียนเมืองใหญ่ๆกันหมดที่นี่ไม่มีมหาลัย ลองนึกสภาพคนที่เหลืออยู่สิครับ ในวัยเดียวกันกับผมเนี่ย งานก็ไม่มี ใครที่เขามีโอกาส เขาจะอยู่ ที่ผมจะไปสมัครงาน ก็คงเป็นพวกงานหนังสือ อาจจะใช้ความรู้ที่เรียนมา ถึงแม้งานผมพวกงาน "บริการ" ที่ผมเน้นคือพวก งานสายการบิน งานการโรงแรม งานมัคคุเทศ เนี่ย เพราะสายการเรียนที่ผมจบมามันเปิดกว้าง แต่ผมทำมันได้ไม่ดีหรอก เพราะใจผมไม่ได้รัก และใจมันมันอยากไปทำทางอื่นมากกว่า ทุกวันนี้ทำแบงค์อยู่ ยังรู้สึกอึดอัดตลอดเวลา ไม่ได้อึดอัดที่อาชีพ ครับ อาชีพนี้ดีมากมีเกรียติ คนอยากเป็นเยอะมาก ติดอันดับ 11 อาชีพที่เด็กไทยใฝ่ฝันด้วย เอาสิ ผไม่ได้เรียบเทียบอะไรกับศิลปินดังอย่างพี่ตูน บอดี้ สแลม นะ ทำไมเขาถึงลาออกจากการเป็น สจ๊วต มาเป็นนักร้องล่ะ - - ผมไม่ได้คิดใกลบ้าบอคอแตกว่าตัวเองจะเป็นงั้นนะ แต่ยกตัวอย่างให้ดูว่า ทำไมคุณตูน ไม่ทำงานเก่าต่อไป แล้วทำให้มันดี ให้มันประสบความสำเร็จล่ะ ฉันใดฉันนั้นครับ ตัวผมเอง ผมพยายามหางาน ที่เปิดรับคนจบเอกอย่างผม ใช้ความสามรถของผม คือพวกงาน แปลหนังสือ งานเกี่ยวกับหนังสือพวกเนี้ย เพราะมันคงช่วยให้ผมเข้าไปคลุกคลีกับคนวงการนี้ (คำว่าวงการไม่ได้หมายถึงวงการบันเทิงนะ เดี๋ยวจะหาว่าผมบ้าไปใกลอีก) วงการนี้หมายถึง เมื่อมีงานหนังสือ ต้องมี งานกราฟฟิค งาน อาร์ท งานเขียน วรรณกรรม แล้ว ถ้าผมเข้าไปคลุกคลีกับพวกนี้ ครูพักลักจำ ไปอยู่ใน เมืองใหญ่ อยู่ใน กทม. มีโอกาสเรียนต่อและก็เก็บเกี่ยวประสบการณ์ จากงานที่ทำ พยายามหาสังคม เวลาว่าง ก็เอามาทำสิ่งอื่นที่ตัวเองรักอีกแบบคือเล่นดนตรีไปอีก เอามันให้หมด แต่ที่สำคัญ สิ่งเหล่านี้ ต้องอยู่บนพื้นฐานที่ว่า ไม่เป็นภาระของ พ่อแม่ และต้องเลี้ยงตัวเองได้ แค่นั้นเองครับ ถ้าการที่ผมต้องการแสวงหาโอกาส ของชีวิต เป็นการไม่มีความอดทน ก็ได้มั๊งครับ และที่สำคัญผมไม่ได้ เข้าทำงานหลายที่แล้วลาออกแล้วหาใหม่บอกว่าตัวเองไม่ชอบๆ แต่ผมมีเป้าหมายในใจอยู่แล้ว แต่เพียงผมไม่มีโอกาสได้ทำตาม แค่นั้นเอง มันเลยคาใจ ต่างหากครับ ถ้าการตัดสินใจของผมมันไม่เป็นไปในทางบวก แต่ผมได้ตัดสินใจเอง เรียนรู้เอง เจ็บเอง นั่แหละเป็นสิ่งควรค่าแก่การยอมรับ ที่ผมเองจะไปเรียกร้องกับใครไมไ่ด้ แล้วต้องยอมรับ และหาหนทางเดินเอง ที่ไม่เป็นภารา ไม่เบียดเบียนผู้อื่น แต่ถ้ามันเป็นทางบวก มันก็จะส่งผลดีกับสิ่งที่ผมทำอยู่ กับชีวิตผม มีความสุข มั้ยครับ อย่างน้อยก็ดีกว่าปัจจุบัน ที่คาใจว่า เราไมไ่ด้เลือกอะไรเองเลย ทั้งๆที่เราเองก็อยบากเลือกมาตั้งนานแล้ว ขอบคุณสำหรับความเห็นนะครับ ทุกคนมีสิทธิ์คิดต่างได้ครับ และขอบคุณที่อ่านเรื่องราวของผมนะครับ จากคุณ : rosi เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 55 18:19:50 A:110.77.188.114 X: TicketID:345599

ความคิดเห็นที่ 38 ก็เลือกที่จะทำตามพ่อเองทั้งนั้น บ่นอะไรตอนนี้ละ ก็ทำตามที่ แม่คุณบอกแหละ รอเค้าเรียนสัมภาษ เ้เล้วค่อยลางานไป ถ้าได้ก็ออกที่เก่า จบ จากคุณ : โสดเสมอเมื่อเจอผู้ชาย เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 55 13:28:40

ความคิดเห็นที่ 39 ตอบตัวเองให้ได้ก่อนค่ะ งานอะไรที่คุณอยากทำ ศึกษาดีๆ แล้วค่อยสมัครดีมั๊ยคะ คุณชอบดนตรี   คุณชอบวาดรูป ไม่ได้เรียนกราฟฟิคดีไซน์มา (มัวแต่คิดว่าพ่อบงการ) เป็นเราไปเรียนเสริมตั้งแต่อยู่มหาลัยแล้ว ชอบเล่นดนตรี แต่ไม่ทำเป็นงานอดิเรก วาดรูป ตอนเรียนมหาลัย ถ้าลองวาดลองเขียนการ์ตูนอย่างที่ตัวมีพรสวรรค์ ป่านนี้ชีวิตมีทางออกไปแล้ว หาตัวเองให้เจอก่อนดีกว่า มาโทษว่า มีพรสวรรค์มากมายแต่ถูกปิดกั้น ลองเอามันออกมาซักอย่าง (เช่น ลองเขียนการ์ตูน ส่ง สำนักพิมพ์) ทำเป็นงานอดิเรกก่อน มีรายได้เป็นกอบเป็นกำแล้ว จะออก จะไปเรียนเพิ่ม จะทำอะไร พ่อแม่คงไม่ว่า แต่ตอนนี้ ออกจากงานที่มั่นคง แล้วไปเสี่ยงดวงกับงานอะไรไม่รู้ สุดท้าย พอไม่ประสบความสำเร็จ คุณก็โทษพ่อคุณอีก จะเอาข้อหาอะไรไปให้ท่านอีกล่ะ เพราะท่านทำให้ชีวิตคุณเป็นแบบนี้ล่ะสิ โลกกว้าง มีโอกาสมากมาย โลกกว้าง โหดร้ายกว่าที่คุณคิด เพิ่งทำงานที่แรก ไม่ชอบงาน แต่บรรยากาศที่ทำงานคงไม่เลวร้ายเท่าไหร่ ออกมาเจองานที่อื่น อย่าหวังจะโลกสวยนะ พร้อมรึยังล่ะ //////////// จากคุณ : กุ้งเคย เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 55 14:43:08

ความคิดเห็นที่ 40 ค.ห.39 ครับ ขอบคุณนะครับที่พี่เข้ามาแสดงความเห็น (ขอเรียกพี่เพราะดูแล้วจะโตกว่าผมเยอะอยู่นะ) ก่อนอื่นต้องขอโทษพี่ด้วย ที่สื่อความหมายในการพิมพ์ให้พี่เข้าใจว่า ผมกำลังอวดอ้างว่าตัวเองมีพรสวรรค์แต่กำลังถูกพ่อปิดกั้นโอกาสในชีวิต ผมอยากจะบอกพี่ตรงนี้เลยว่า ผมไม่มีพรสวรรค์อะไรทั้งนั้นครับ เพียงแต่ผมจะบอกว่า บางสิ่งผมทำแล้วรู้สึกดีกับมัน แล้วสิ่งที่ทำออกมาคนรอบข้างยอมรับว่ามันใช้ได้ และผมคิดถ้าผมได้ทำงานอยู่กับพวกสิ่งเหล่าถึงมันจะเหนื่อยกายแต่ใจผมก็คงไม่เหนื่อยหรอกครับ และผมก็เข้าใจโลกด้วยว่าไม่มีงานใหนมันสบาย และสิ่งใดได้มาง่าย เหมือนกับที่พี่มองว่าผมเป็นแค่เด็กน้อยเอาแต่ใจตัวเองและคิดมองโลกแคบๆว่าอะไรมันได้มาง่ายๆหมด ถ้าพี่อ่านขอ้อความของผมอย่างละเอียด พี่จะเข้าใจว่าผมบอกไปแล้วว่าปัญหาจริงๆไม่ใช่ พ่อผมปิดกั้นโอกาส ผมไม่ได้โทษพ่อผม และพ่อผมไม่ได้ทำอะไรผิดและไม่ดีต่อผม ผมไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องไปโทษท่าน แต่ปัญหาจริงๆคือผม กำลังคิดว่า ผมไม่ได้ตัดสินใจอะไรด้วยตัวเองเลยในชีวิตอยากจะลองตัดสินใจเองสักครั้งแล้วถ้ามันผิดพลาด มันไม่เป็นอย่างที่คิด ตัวผมก็ต้องยอมรับมันคนเดียว เพราะเป็นการตัดสินใจของเราเอง มันจะไม่มีจุดให้เราไปโทษคนอื่นได้ และการสื่อความหมายไปในแง่ที่พี่เข้าใจแบบนี้ เลยทำให้พี่มองผมในแง่ลบ เพราะผมยังไม่ได้บรรยายถึงบรรยากาศที่ทำงานของผมเลย แต่พี่กลับคิดว่ามันไม่เลวร้ายเท่าไร ไม่เป็นไรครับ ผมไม่คิดจะเล่าอยู่แล้ว ผมไม่ชอบเอาเรื่องคนอื่นมาว่าลับหลัง และมันเป็นการต่อว่าฝ่ายเดียว แต่เอาง่ายๆว่า ทุกวันนี้ ผมคิดอยู่เต็มหัวว่า คับที่อยู่ได้คับใจอยู่ยาก ล่ะ และที่พี่บอกว่าทำไมไม่ทำเป็นงานอดิเรก ก็นี่แหละครับ ผมจะเข้าไปใน กทม ไปหาโอกาสทำสิ่งเหล่านั้นเปนงานอดิเรก ด้วย ผมก็บอกพี่ปล้วว่าผมอยู่ ตจว เมืองเล็กๆ ผมบรรยายไปแล้วว่าเป็นยังไง เอาง่ายๆว่า ทุ่มนึง เงียบกริบ แล้ว ลองไปอ่านๆดูที่ผมบรรยาย มา ว่าเหตุใดผมถึงอยากไปแสวงหาโอกาส ใน กทม นัก เพราะอยู่แต่ที่บ้านนี่ ชีวิตผมคงไม่าไปใหนแน่ และเรื่องเรียนเสริมตั้งแต่อยู่ มหาลัย ผมก็บอกไปแล้ว ผมไม่มีเงิน จะเอาเงินที่ใหนล่ะ ผมเรียนไปด้วยกลางคืนเล่นดนตรี ผมก็คิดจะไปเรียน นั่นนี่ แต่ เรียนเสร็จ กลางคืนก็เล่นดนตรีอีกล่ะ ก็เงินที่ได้เล็กน้อยจากเล่นดนตรีก็เอามาใช้ ไป มีเงินเก็บบ้างเล็กน้อย ผมคิดจะไปอยู่เมืองใหญ่ เพียงเพราะ โอกาสทั้งเรื่องงานอดิเรก และงานประจำในชีวิตจริง ทั้งนั้นแหละครับ นี่แหละความคิดผม ดีใจนะครับที่ผู้หญิงเก่งและแกร่งอย่างพี่มาตอบ ขอบคุณมากครับ สำหรับคำแนะนำครับ ตอนนี้ผมกราบขอโทษพ่อผมไปแล้ว เรื่องจะไปหางานทำในกทม พ่อผมบอกว่า แล้วแต่จะทำ แต่เขาไม่ขอออกความเห็นแต่ก็ไม่ห้าม และผมก็เข้าเวบ เริ่มหางาน เริ่มดูงานลักษณะงาน ต่างๆ แล้ว ผมไม่คิดหรอกครับว่ามันจะสวยหรูไไปซะทุกอย่าง แต่มันก็ยังดีกว่ามีชีวิตผ่านๆไปกับคำว่า "เสียดาย" ที่ไมไ่ด้ทำล่ะน่ะ จากคุณ : rosi เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 55 18:22:33 A:110.77.190.116 X: TicketID:345599

ความคิดเห็นที่ 41 เอาละ ค่อนข้างชัดแล้ว   อยากจะออกไปตามหาฝันของตัวเอง งั้นก็ถึงคราวต้องแนะนำล่ะ คุณพูดถึงบรรยากาศที่ทำงาน ขอบอกว่า ไม่ว่าองค์กรไหน ไม่ว่าบริษัทมันจะใหญ่โตหรือเล็กแค่ไหน คนอิจฉา คนนินทา คนเห็นแก่ตัว มีได้ทุกที่ ทุกเวลา ทุกโอกาส พี่อยู่มาตั้งแต่ บ.ห้องแถว ยัน  บ.มหาชน ถ้าคุณว่า คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยากละก็ขอบอกไว้ตอนนี้เลย  ไม่มีที่ยืนในสังคมให้คุณหรอก  ไม่ได้ใจร้ายนะ  แต่จะหาใครชอบเรา หรืออยากเห็นเราได้ดี ด้วยความจริงใจ  ซัก 1% ในสังคม ยังหาไม่ได้เลย ถ้าจะหาอะไรที่ตัดสินใจทำเองได้อย่างที่อยากจะทำจริงๆ ลองดูก็ไม่แปลกหรอกค่ะ คุณตัวคนเดียว พ่อแม่ก็ไม่ต้องส่งเสีย ใช้ชีวิตด้วยความระมัดระวังก็แล้วกันค่ะ  ก่อนจะตกลงรับงาน คำนวณค่าใช้จ่ายกับรายรับให้ดีล่ะ วันนี้เงิน 100 บาท กินข้าวได้ 1 มื้อ ที่เหลือเป็นแค่เศษ เท่านั้น 1 วัน 200 บาทขั้นต่ำ ที่พัก เผื่อไว้เลย 5000 บาท รวมค่าเดินทางด้วย เพราะถ้าหาถูกๆ ก็อาจจะเิดินทางแพง เปรียบเทียบดู อยู่ที่บ้านเงินเดือนเท่าไหร่ เก็บได้เท่าไหร่ มาอยู่นี่จะพอใช้มั๊ย (ไม่ต้องคิดเรื่องเก็บหรอกนะ) อนาคต เมื่อคุณอายุ 40 คุณจะทำอะไร วันนี้หลังน้ำท่วม คุณเห็นแล้ว ว่าตกงานกันเท่าไหร่ พี่เองไม่ตกงานกับเหตุนี้ แต่วันนี้อยากกลับบ้านใจแทบขาด บ้านพี่เงียบกว่าที่คุณว่าอีก ประมาณเดินไปหลังบ้าน ก็ชายแดนแบบอีกฝั่งไม่มีคนอยู่อาศัยอ่ะ วันนี้กลับบ้านก็ไม่อดตาย ต้นทุนที่บ้านถึงจะไม่เยอะ แต่อยู่ได้สบายๆ อยากเผชิญโลกกว้างก็เต็มที่ค่ะ แต่อย่าลืมสะสมต้นทุนชีวิตด้วยนะคะ เพราะพออายุมากขึ้น พ่อแม่ต้องการเราเป็นที่พึ่ง พ่อคุณทำงานหนักมาทั้งชีวิต ท่านได้พักบ้างหรือเปล่า สุขภาพท่าน คุณต้องดูแลนะคะ ขอให้โชคดีค่ะ จากคุณ : กุ้งเคย เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 13:11:07

ความคิดเห็นที่ 42 อ่านจนจบ เข้าใจ  และ ให้กำลังใจ  นะ ^^ จากคุณ : หลายสิ่งอัน เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 55 02:48:52