Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
เจอเพื่อนเก่าๆ ในเฟซบุ๊ค ได้ดิบได้ดี บอกตรงๆมันอิจฉา ทำใจลำบาก ติดต่อทีมงาน

ไปเจอเพจของกลุ่มรุ่นสมัยมัธยมโดยบังเอิญ ก็สมัครไป เจอเพื่อนหลายคนได้ดิบได้ดี บางคนเป็นใหญ่เป็นโตอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งที่ตอนเรียน ไอ้คนนี้ก็เรียนแย่กว่าเรา ไอ้คนนั้นก็เป็นตัวประกอบ ตัวตลกในรุ่นที่เราไม่เคยเห็นหัวมันด้วยซ้ำ (ตอนอยู่มัธยม ผมเด่นพอสมควร ทั้งเรื่องเรียนก็จัดว่าดี และความเกเรเพื่อนฝูงเยอะ ถือว่าใช้ได้)
แต่ตอนขึ้นมหาลัย กลับมีชีวิตเรื่อยๆ เรียนจบเข้าทำงานก็เลือกงานสบายๆ ไม่มีความก้าวหน้า แต่ค่อนข้างมั่นคง ทุกครั้งที่ตั้งใจจะไปหาความท้าทายกว่านี้ แต่มันก็เหมือนหมดกับชีวิตเอาดื้อๆ เรื่อยๆเปื่อย จนอายุเริ่มไม่น้อย (จะ 25 แล้ว)
ไม่คิดอะไรมากกะว่าจะหาแฟนซักคนแล้วแต่งงาน มีเป้าหมายแค่นี้
ปัญหามันมาเกิดจนกระทั่งเจอไอ้เพจนี้เข้าเนี่ยะแหละ
ยอมรับตัวเองเลยครับว่าอิจฉา พวกมัน อิจฉาหลายๆคน ที่มันได้ไปตามฝัน รู้สึกอยู่ไม่สุขที่เห็นคนอื่นได้ดีกว่า
โดยเฉพาะมีอยู่รายนึงที่เหมือนหมัดน๊อคสำหรับผม เพิ่งได้คุยกับมันเมื่อวาน
ไอ้คนนี้ตอนอยู่มัธยม เป็นเพื่อนคนละห้อง มันเป็นคนอ่อนแอกระจอกปวกเปียกมากเรียนก็ไม่เอาไหน ขนาดอยู่ ม.5 ยังโดนรุ่นน้องม .3 เรียกไปตบ ผมเคยช่วยเหลือมัน จากการโดนเด็กม.3 4 คน รุมกระทืบ ตัวผมลุย 4-1 แต่มันกลับวิ่งหนีไปหลบที่ห้องเรียน
เสร็จธุระกับพวกนั้นแล้วผมเลยตามขึ้นห้องเรียนไปเฉ่งมัน ลากมันออกมาด่ากลางคนเยอะๆ ว่าทำไมเมิงถึงปอดแหกอย่างนี้ กุช่วยมืงกลับทิ้ง ปล่อยให้กุเล่นอยู่คนเดียว มันได้แต่บอกว่ามันกลัวๆ มันขอโทษซ้ำๆ จนผมรู้สึกสมเพชและอายแทนมันมากๆ และไม่เห็นมันอยู่ในสายตาอีก วันจบม.6 ผมก็มองข้ามมัน ที่พยามจะเข้ามาคุยกับผม
แล้วตอนนี้ไอ้คนนี้มันเป็นอะไรรู้มั้ยครับ มันเป็น ตชด. ครับ ในเฟซบุ๊คของมันมีรูปการฝึกแบบโหดๆ การเข้าซ้อมในยิมมวยไทย ดูมันมีความตั้งใจมากครับ
แล้วอัลบั้มผมมีอะไร มีรูปสังสรรเฮฮา กับเพื่อนไม่กี่คน ได้ไปเที่ยวตจว.ทีก็บ้าเห่อ เอารูปมาลง นี่เพิ่งจะซื้อรถมือสองกลางเก่ากลางใหม่คันนึงก็บ้าเห่ออีก เอามาถ่ายรูปลงเฟซ ยังกะประสบควมสำเร็จบ้าบอคอแตกสิ้นดี
ใครจะยังไงไม่รู้ แต่ผมอาย และสมเพชตัวเอง

มันยังบอกอีกว่าผมเป็นแรงบันดาลใจของมัน

แสบมั้ยล่ะ เหมือนโดนถีบหน้ามั้ยครับ

คืนนี้ผมนอนไม่ได้เลย จะยังไงกับชีวิตต่อไปดี ตอนเด็กๆ ผมเป็นประเภทเห็นใครดีแล้วต้องอยากแข่ง อยากเอาชนะ แต่นิสัยแบบนี้มันก็หายไปๆ เมื่อเริ่มโตขึ้น และเมื่อเจอโลกกว้างเจอคนเก่งกว่าเรามากขึ้นมันเหมือนต้องยอมรับสภาพตัวเอง
ชัยชนะของชีวิตทุกวันนี้ แค่ได้ขับรถแซงชาวบ้านวันละครั้งสองครั้ง มีแค่นี้ สบายใจแล้ว
แต่มาเจอคนรู้จักที่เราเคยดูถูกมัน มันไปได้ไกลแบบนี้ มันยอมรับยากจริงๆ
ถ้าจะอยู่เรื่อยเปื่อยต่อไปแบบนี้เหมือนตายทั้งเป็นแหงๆ

จากคุณ : Natural29
เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 55 04:10:49




ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com