PANTIP.COM : U11640676 ตกลงเราเป็นลุกเขาหรือเปล่านี่ [ปัญหาชีวิต]

ความคิดเห็นที่ 12

เรื่องของเราแย่กว่าคุณ จขกท อีก
เราเป็นลูกสาวคนโต และมีน้องชายอีกคน ลืมบอกแม่เรามีเชื้อจีนด้วย
ตัวเราต้องอยู่กับย่าตั้งแต่เกิดลำบากมาก วันหยุดต้องไปเก็บผักบุ้งขาย เลิกเรียนเย็นมาก้อต้องให้อาหารเป็ดไก่ แถมย่าเรามีอาชีพเผาถ่านขายเราก็ต้องช่วยย่าดึกๆก็ต้องตื่นมาดูเตาถ่าน แถมยังต้องทำงานบ้าน ทำกับข้าว ซักผ้ารีดผ้าเองตั้งแต่อยู่อนุบาล
แต่น้องชายได้ไปอยู่กับพ่อแม่ บางทีน้า อาที่รวยๆก้อขอไปเลี้ยงบ้าง ได้เที่ยวได้เล่น ถือว่าสบายเลยหล่ะ
พอน้องชายเข้าเรียนอนุบาลก็ย้ายมาอยู่กับย่าเรา เราเลยต้องมีภาระเพิ่มคือต้องดูแลน้องอีกคน ต้องซักผ้า รีดผ้าเพิ่มทำงานเพิ่มเป็นสองเท่า พอน้องโตหน่อยอยู่ประมาณป.2 เราก็ถามย่าว่าทำไมไม่เห็นให้น้องเราช้วยงานบ้านมั่ง เลิกเรียนก็ออกไปเที่ยวเล่น แต่เราต้องมาทำงาน ย่าก็บอกว่าน้องมันเป็นผู้ชายจะให้มาทำงานบ้านได้ไง เราได้แต่ทำใจทนทำไป
จนเราอยู่ม.4แม่เราก็ย้ายเรากับน้องไปอยู่ด้วย แต่พ่อกับแม่ไม่ค่อยอยู่บ้านเพราะพ่อร้องขับรถไปต่างจังหวัดกับแม่บ่อยๆ เราก็ต้องรับผิดชอบดูแลบ้านกับน้องชาย ก็สบายขึ้นมาหน่อยไม่ลำบากเหมือนตอนอยู่กับย่า แต่น้องเราก็อยู่ไม่ติดบ้านเหมือนเดิมออกเที่ยวตลอดกลางคืนก็ไม่ค่อยกลับบ้าน เราก็บอกแม่นะแต่แม่ก็ไม่ว่าอะไร บอกว่าก็มันเป็นผู้ชาย แต่พอเราจะไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนตอนกลางวันพ่อแม่ก็ไม่ให้ไปบอกว่าเราจะแรดมั่งหล่ะ หาว่าเราจะไปเหลวไหลมั่งหล่ะ ไม่รักดีบ้างหล่ะ
แถมน้องเรายังเกเรมาก มีคนยกพวกจะมาตีน้องเราบ่อยๆ แต่เราเป็นเด็กเรียนดี เป็นตัวแทนโรงเรียนไปแข่งกับที่อื่นบ่อยๆ น้องเราสอบตกเป็นประจำ ส่วนเราท็อปตลอด ปิดเทอมน้องเราก็ไปเที่ยวกับเพื่อนแต่เราปิดเทอมก็ต้องไปหางานพิเศษทำ พออยู่บ้านเฉยๆก็ว่าเราขี้เกียจ เราก็ต้องตะลอนไปรับจ้าง เวลาอยากได้อะไรแม่เราก็บอกให้เก็บตังซื้อเอาเอง
พอจบม.6เราก็ไปสอบเอ็นทรานส์ เราเอ็นติดที่ม.ขอนแก่น พอบอกพ่อแม่แทนที่จะดีใจกลับบอกไม่ให้เราไป บอกไม่มีเงินส่งเราเรียน ถ้าอยากเรียนก็เก็บเงินเอา แล้วก็บอกให้เราหางานทำดีกว่าไม่ต้องเรียนหรอก เราก็ร้องไห้ แต่เราก็ไปสมัครเรียนที่ ม.วไลอลงกรณ์ เอาเงินเก็บมาจ่ายค่าลงทะเบียน ตอนนั้นเราทำงานเป็นดีเจพาร์ทไทม์ ได้เดือนละสองพัน แล้วก็กู้กองทุนกยส. คือทำทุกวิธีที่จะได้เรียน พอเราไปเรียนได้สองเดือนเราก็คิดว่ามันไกลบ้านเราก็เลยย้ายมาอยู่กับเพื่อนเพื่อประหยัดค่ารถ และไม่ต้องกลับดึก แต่ที่บ้านไม่ยอมเราก็ดื้อมาจนได้ พ่อเราก็โกรธเรามาก
พอเราเรียนปี1เราได้เงินจากบ้านเดือนละ2000บาท ไม่มีการให้เพิ่ม ค่าอุปกรณ์ หนังสือ ชุด ค่าเช่าห้อง ค่าข้าว ออกค่าย เราต้องหาเองหมด ส่วนน้องเราอยู่ม.3ได้วันละ70 +ขอเพิ่มตอนเย็นและวันหยุด
ตอจั้นเราเหนื่อยมาก แต่ก็ร็องทนพออยู่เทอม2 คลื่นวิทยุที่เราจัดโดนยุบ เราก็เลยขาดรายได้ พอปิดเทอมก็ต้องไปทำงานตามโรงงานต่างๆ ถ้าค่าเทอมยังไม่ครบเราก็ต้องทำงานต่ออีกทั้งที่เปิดเทอมแล้ว เราก็ต้องขอเข้ากะกลางคืน กลางวันก็ไปเรียน ทำอย่างนี้เกือบเดือน บางครั้งก็หลับเวลาเรียนอาจารย์บางท่านก็เข้าใจ บางท่านก็ว่า
แต่น้องชายเราพอจบม.3ก็หยุดเรียนบอกพ่อแม่ว่ายังไม่อยากเรียน วันๆก็ไปขลุกอยู่กับอู่ซ่อมรถ แต่ไม่ได้ทำงาน
แต่สิ่งที่ทำให้เราท้อและเสียใจที่สุดคือ แม่เราไม่เคยทำงานเป็นแม่บ้านมาตลอดพอน้องเราบอกว่าจะเรียนเทคนิค แม่เราไปทำงาน!!!!!! พอเราถามแม่บอกว่าก็น้องมันจะเรียนแม่ก็ต้องไปหาเงินเพิ่ม แต่ทำไม!!!ตอนเราจะเรียนไม่เห้นเป็นแบบนี้เลย เราช้ำใจมาก คิดไปต่างๆนานา ว่าเราใช่ลูกเขาหรือเปล่า ทำไมเราต้องลำบากลำบนกว่าจะได้เรียน ทั้งที่น้องเราเรียนตกแหล่ไม่ตกแหล่ แต่ได้เรียนแบบสบายๆ
เราเสียในและท้อใจมากยอมรับเลยว่าตอนนั้นคิดสั้นมากๆ ตัดสินใจลาออกจากมหาลัยไปทำงานเลยทั้งที่อยู่ปี2เทอม2แล้ว แต่ถ้าย้อนกลับไปได้ก็คิดว่าเราน่าจะอดทนอีกสักหน่อย นะได้สบาย แต่ชีวิตมันไม่ใช่เกมที่จะย้อนกลับไปเล่นใหม่ได้ ถึงตอนนี้เราก็คิดว่าแค่ทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอ
ปล.ครั้งล่าสุดที่เรากลับบ้านแม่ว่าน้องเราไปทำเด็กไม่ถึง18ท้องต้องวิ่งเต้นหมดเงินไปเป็นแสน เพื่อไม่ให้น้องเราติดคุก เฮ้อ!!!!!!

จากคุณ : ซายน์ซ่าส์ (ซายน์ซ่าส์)

เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 12:59:52