PANTIP.COM : U11654652 เดือนแห่งความรัก... จำpuppy love กันได้บ้างไหม [สังคม]

ความคิดเห็นที่ 25

ตอนจบป.6กำลังจะต่อเข้าม.1ค่ะ ตอนนั้นทำความสะอาดฮวงซุ้ยก๋งอยู่ รู้สึกว่ากำลังถูกมอง หันไปก็เจอหนุ่มละอ่อนหน้าตาหล่อคม แต่สมัยนั้นยังไม่รู้จักคำว่าหล่อนะ
เขารู้จักกับเพื่อนเรา ก็เข้าไปคุยกับเพื่อนเรา เราไม่ได้ใส่ใจ ขัดถูๆต่อ ผ่านมาหลายวันเพื่อนตัวดีวิ่งมาบอกว่ามีคนชมว่าน่ารัก ถามว่าใครทีแรกมันไม่ยอมบอก ต้องง้างปากด้วยขนม
พอรู้ก็เขิลนิดๆ ต๊ายยย สะเทินแต่เด็ก 555 ฮ่าฮ่าฮ่า

จากนั้นเราเข้าเรียนม.ต้น ก็บังเอิ๊ญญญ ได้เรียนรร.เดียวกัน หนุ่มคนนี้เขาเรียนม.4 ช่วงนั้นเริ่มได้คุยได้ทักกันบ้างแล้ว เวลาเขาเดินผ่านห้องที่เราเรียน รู้สึกเขาจะชอบทำตัวสโลว์แบบในหนัง
เดินช้าๆหันมามอง นิ่งนานนนนนน พอเรียนที่เดียวกันถึงได้รู้ว่าเขาดังมากกกก เก่งคอมพิวเตอร์มาก มีงานวิชาการ เขาจะเป็นตัวแทนไปแข่งเสมอ ขึ้นไปรับรางวัลที่เสาธงก็บ่อย นอกจากจะเรียนเก่งแล้ว
ยังเล่นกีฬาทุกประเภท เท่ที่สุดก็ตอนเล่นบาส สาวๆไปนั่งกรี๊ดเต็มเลย พี่แกหน้าใสๆ จมูกโด่ง ปากนิด หน้าเรียว ตัวสูงผอมเพรียว ตอนนั้นกระแสรอบตัวเริ่มทำให้เราคล้อยตามว่าเออ หล่อจิงๆ

เราก็เริ่มมีแม่สื่อแม่ชักมากขึ้น เพื่อนพี่เขาบ้าง เพื่อนเราบ้าง หลายๆคนเริ่มรู้ แต่ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่า คุยกันบ้าง เจอหน้ากันแล้วอมยิ้มใส่บ้าง แบ่งขนมกันกินบ้าง บางวันก็ไปนั่งดูเขาซ้อมบาส
หลังๆเขาหันไปเล่นแบตด้วย จนได้เป็นตัวแทนจ.ไปแข่งระดับภาค คราวนี้สาวๆกรีีดหนัก ทั้งในและนอกรร. แต่เขากับเราก็ยังเหมือนเดิม คนใกล้ตัวก็รู้ล่ะว่าสองคนนี้ชอบกันอยู่ แอบส่องแอบยิ้มให้กันได้2ปี
ก็มีปัญหาทำให้เลิกกัน ความผิดจากเราเอง ทำเขาเสียใจมาก เราก็เสียใจนะที่หูเบา

แล้วดราม่าก็มาถึง ตอนที่เลิกกัน หลายครั้งที่แม่สื่อซึ่งเป็นเพื่อนเขาและสนิทกับเรา จะคอยรับฟังเวลาเขาปรับทุกข์ อิเจ๊เนี่ยก็ชวนเขากินเหล้า กินกันไปกินกันมา คงเคลิ้มกันทั้งคู่ จากนั้นแม่สื่อก็คาบไปกินเอง
พอเขามีอะไรกัน พี่แกก็เหมือนจะรับผิดชอบผู้หญิงคนนี้ เริ่มไปไหนมาไหนด้วยกัน ไปรับไปส่ง เราทีแรกยังโง่ คิดว่าเพื่อนกันธรรมดาก็มองตามตาละห้อย แต่อิเจ๊มองหน้าเราแล้วยิ้มสะใจ
จนตอนหลังญาติเรามาสะกิดบอกความจริง หายโง่เลยฉัน มิน่าเมื่อก่อนเวลาไปปรึกษาอิเจ๊ทีไร มันพูดยุให้เลิกตลอด

แต่เขาก็คบกันไม่นานนะ พอเขาจบม.6ก็แยกย้ายกันไปเรียนที่ใหม่ อิเจ๊ก็ทำใจได้ว่าได้เขาแค่ตัวไม่ได้หัวใจ 555+ สะใจ ตอนนั้นเราอยู่ม.4 กำลังเรียนคอมอยู่ ก้มหน้าก้มตาตีไพ่กำลังมันส์
เพื่อนก็มาสะกิดชี้ชวนให้ดูใครคนหนึ่ง บอกว่าพี่เขามาเยี่ยมอ.ที่สอนคอมฯแล้วพอเห็นเราในห้องก็หันมามองเราบ่อยๆ ตอนนั้นเราก็หันไปมองนะ มองเฉยๆไม่ได้ยิ้ม แบบว่าเวลาอายไงแต่ชอบเก๊กขรึม
ไม่ได้เจอหน้ากันเกือบปี พอเจออีกที อืมมม พี่เขาหล่อขึ้นมากนะ เพื่อนๆในห้องเริ่มแซว เพราะเห็นจ้องกันเป็นปลากัด

ตกเย็น ญาติเราที่สนิทกับพี่เขาก็ยื่นกระดาษที่มีชื่อและที่อยู่ บอกว่าพี่เขาฝากมาให้ เราเอื้อมมือไปรับด้วยใจระทึก ตื่นเต้น ดีใจ คาดไม่ถึง สารพัด จากนั้นตั้งแต่วันที่ได้ที่อยู่ เราก็ลงมือเขียนจม.ทุกวันๆๆ
เขียนเล่าว่าวันนี้เป็นยังไง เรียนอะไร ทำอะไร แล้วเขาล่ะเป็นยังไง ทำอะไร สารพัดสารเพ เขียนเกือบทุกวัน ใส่ซอง ปิดสแตมป์เรียบร้อย แต่......เราไม่เคยส่งจม.ไปเลย เขียนอยู่แบบนั้นร่วมปี เขียนจนเลิกเขียนไปเอง
เพราะรู้ดีว่าเขียนไปเราก็ไม่ส่ง แก้วมันแตกไปแล้วยังจะหวังอะไร

ผ่านมาอีกหลายปี ทุกครั้งที่เขากลับมาบ้าน จะชอบมาถามข่าวเกี่ยวกับเราเสมอ เช่นว่าสบายดีไหม มีแฟนไปหรือยัง เราได้ยินอยู่เรื่อยๆ จนครั้งหนึ่งใจอ่อน คิดจะติดต่อเขาอีกครั้งแต่แล้ว ก็ได้ข่าวว่าเขาแต่งงานแล้ว
แถมกลัวเมียมากด้วย เงินเดือนทุกบาทให้เมียและแม่ยายเก็บ ตัวเขาทำงานประจำเสร็จเลิกงานก็ไปขายอาหารเสริมต่อ ขยันมากๆ งานประจำก็อยู่ในตำแหน่งที่สูง เงินเก็บมีเยอะแต่ไม่ได้ใช้ แม่ยายและเมียเข้ามาบริหารทุกอย่าง
แม้แต่เงินจะส่งกลับทางบ้านยังไม่มี ตอนยายที่เลี้ยงเขาเสีย เขามางานศพคนเดียวมาแค่ทันเผาแล้วก็รีบกลับ เพราะเมียโทรตามตลอด พอเรารู้แบบนี้ก็ไม่เคยติดตามถามข่าวเขาอีกเลย ไม่รู้ป่านนี้เป็นยังไงบ้าง ผ่านมากว่า15ปีล่ะ

เราจำเรื่องเขาได้แม่นเสมอทั้งที่ปกติจำใครไม่ได้เลย แต่สำหรับเขา หน้าตาตอนนั้น ท่าทางตอนเล่นบาสตีแบต หน้าตาอายๆเวลาเดินสวนกัน ชื่อ นามสกุล ทุกอย่างอยู่ในความทรงจำ แต่เขาคงลืมเราแล้วแหล่ะ

จากคุณ : จะเอาอะไรกับลมปาก

เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 19:57:02