ความคิดเห็นที่ 1 มารอฟังค่ะ จากคุณ : นางมารปากร้าย (หมาน้อย 4 ตัว) เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 16:10:19

ความคิดเห็นที่ 2 อยู่ได้ระยะนึง อายุเราไกล้จะต้องเข้าโรงเรียนนานแล้ว แต่เพราะความไม่พร้อมทางสถานะการเงิน และสถานที่ ทำให้เราเข้าเรียนช้ากว่าคนอื่น เราได้ยืนคนที่สองหัวแถว ไม่ใช่เพราะสูง แต่เพราะอายุเรารองจากหัวแถวคนแรก ที่ตกซ้ำชั้นมาหลายปี (เข้าป.1เลย) เรามารู้ที่หลังว่า พ่อเลี้ยงเราไปทำให้เราเข้าทะเบียนบ้านเค้าโดยเปลี่ยนจากนามสกุลพ่อเก่าของเรา เป็นนามสกุลของเขา โดยไม่ทำให้ถูกต้องตามหลัก ซึ่งเราก็ไม่รู้หรอกว่าเค้าทำยังไงกัน รู้แต่ว่านามสกุลไม่ตรงใบเกิด และไม่มีที่มาที่ไป ใบเกิดเป็นนามสกุลนึง วติป.6เป็นอีกนามสกุลนึง ซึ่งแม่เราก็รู้เห็นทั้งหมด แต่ไม่เคยใส่ใจอนาคตเราเลย (ตรงจุดนี้แหล่ะที่ทำให้ชีวิตเราตกต่ำมาทุกวันนี้ จะเล่าในช่วงถัดไปตามลำดับขั้นนะคะ) ตลอดระยะเวลา6ปี ที่เราอยู่บ้านพ่อเลี้ยง เราคือเด็กคนเดียวที่ต้องรับผิดชอบงานบ้านทุกอย่าง ตามที่เล่าข้างต้น ไม่เสื้อผ้าดีๆ ไม่มีเสื้อผ้าใหม่ๆ แม่เราจะซื้อตลอด แต่ซื้อให้น้องเท่านั้น(อีกปีหลังจากท้องน้องคนแรก ก็ตั้งท้องต่ออีกคน) เรากลายเป็นแค่ส่วนเกินในชีวิตเขาทั้งสอง เราต้องดูแลน้องทั้งสองยิ่งชีวิต น้องเจ็บ เราเจ็บกว่าหลายเท่า น้องล้มเราโดนซ้ำเพื่อให้เราเจ็บให้เราจำ ว่าน้องสำคัญกว่าชีวิตเราแค่ใหน มีครั้งนึง น้องคนเล็กที่เป็นผู้หญิงวัยกำลังซนวิ่งไปเล่นหลังบ้าน แต่เราซึ่งกำลังทำการบ้าน ก็เผลอลืมมองน้อง พ่อเลี้ยงถามเราว่า น้องไปใหน เราตอบไม่ได้ คำถามนี้เรารู้ทันทีว่า พ่อเลี้ยงเราต้องประเคนอะไรให้เราเป็นรางวัลแห่งความเลินเล่อครั้งนี้แน่ เราวิ่งๆๆ รอบบ้านเผื่อหาน้องให้เจอ วิ่งกลับมาหน้าบ้านที่เดิม ด้วยหน้าตาที่ตื่นตระหนก เรากลัวพ่อเลี้ยงเรามาก มากกว่าผีสางทั้งหมด ที่ผู้ใหญ่ชอบเอามาหลอกเรา ในเสี้ยวนาทีแห่งความกลัวนั้น มีวัตถุประหลาดพุ่งแหวกอากาศมาเจาะที่กลางขาเราทันที เลือดอาบเต็มหน้าขา เราก้มมองลงดู มันคือใขควงที่มีปลายเท่านิ้วชี้เรา เสียบขาที่เนื้ออ่อนๆ เราทรุดลงกับพื้นทันที เลือดอาบ ...เรากลัวเลือดมาก แม่ได้แต่มอง แต่ในเสี้ยวนึงของสายตาแม่ เราก็เห็นแสงแห่งเวทนาที่ผ่านเข้ามาประมาณ3วินาที แล้วก็กลับสู้สีหน้าที่มึนตึงดั่งเดิม ไม่มีคำโอ๋ ไม่มีแม้คำปลอบใจใดๆจาดปากใคร ที่เด็กวัย5ขวบสมควรจะได้รับ นั่นคือหนึ่งในเหตการณ์ที่ฝังใจ จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 16:18:29 A:1.47.106.142 X: TicketID:349624

ความคิดเห็นที่ 3 สำหรับผม ถ้าแม่ผมจะดีจะเลวยังไง ผมอาจจะตำหนิท่านบ้างก้อได้ แต่ไม่มีทางที่จะมาตั้งกระทู้ ไห้คนอื่นมาร่วมกันด่าแม่ของผมหรอก จากคุณ : ZERO LOSS1 เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 16:22:51

ความคิดเห็นที่ 4 Oh!!!!!!!!!!!!!!!! จากคุณ : langdarden เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 16:25:20

ความคิดเห็นที่ 5 มีเรื่องให้อ่านเราก็อ่านนะ จากคุณ : . เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 16:30:04 A:58.8.59.60 X: TicketID:347326

ความคิดเห็นที่ 6 ผมนับถือคนที่ความดี ผู้ใหญ่เลวก็สมควรด่าว่าเลว ผู้ใหญ่ไม่จำเป็นต้องถูกทุกอย่าง สังคมซีเนียไม่กล้าทำอะไรคนอายุเยอะกว่า ต้องเกรงใจคนอายุเยอะ แต่งี่เง่า ทำให้บ้านเราไม่พัฒนา แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 55 16:36:22 จากคุณ : 3N เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 16:36:12

ความคิดเห็นที่ 7 คห3ค่ะ เราเข้าใจที่คุณพูด แต่เรื่องแบบนี้ไม่พบไม่เจอกับตัวเองไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกหรอกค่ะ จากคุณ : แหะๆ เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 16:42:15 A:124.122.206.201 X: TicketID:348605

ความคิดเห็นที่ 8 *****ขอแก้ใขค่ะ เราลำดับอายุในเหตการณ์จริงพลาด จริงๆใน คห.ที่2 ตรงบรรทัดสุดท้าย เรา8ขวบแล้วค่ะ จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 16:42:20 A:1.47.106.142 X: TicketID:349624

ความคิดเห็นที่ 9 ขอโทษนะคะ ขอพักเรื่องสักครู่นะคะ ขอพิมยาวทีเดียว ดีกว่าค่ะ พิมไปลงไป ทำให้เราลำดับเหตการณ์ผิด เดี๋ยวจะกลายเป็นเรื่องแต่ง เรียกเรทติ้งซะอย่างงั้น ที่เราตั้งขึ้นมา เพราะเรามีคำถาม เกี่ยวกับปัญหาชีวิตท้ายเรื่องค่ะ ... ถ้าอ่านเรื่องแล้ว คำตอบคงจะง่ายขึ้นมากค่ะ ^ ^ จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 16:52:05 A:1.47.106.142 X: TicketID:349624

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่มีใครด่าใครหรอกครับ..มีปัญหาชีวิตไม่ว่ากับใคร..มันก็ต้องระบายออกมากันทั้งนั้น.. ได้ระบายออกมาความทุกข์..มันก็ลดลงได้นะครับ.. ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อแม่ของลูกนั้น..ไม่ได้แปลว่าพ่อแม่เป็นเทวดาของลูกได้อย่างเดียว.. เป็นซาตานของลูกก็มีให้เห็นกันอยู่ทุกวันนะครับ.. แต่ตอนนี้บรรดาเหล่าสมาชิก..กลัวเรื่องแต่งกันมากเหมือนกันนะเนี่ย.. จากคุณ : ครั้งหนึ่งเราเคยรักกัน เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 17:04:39

ความคิดเห็นที่ 11 เราว่าแม่มีพระคุณ แต่แม่ก็แค่คนธรรมดาที่ให้กำเนิดเรามา ไม่ใช่เทวดาที่เพียบพร้อมไปทุกอย่าง ใครเกิดมาต้องเจอกับสภาพไหนต้องทำใจด้วย คิดซะว่าอาจจะเกิดจากเวรกรรมที่เคยทำไว้ จขกท.ระบายได้นะคะ เราก็เป็นแม่คนเหมือนกัน เกิดมาจากครอบครัวที่มีทั้งสุขและทุกข์ พอได้มามีลูกของตัวเอง ได้แต่พยายามทำสิ่งที่ลูกจะมีความสุขและเอาตัวรอดได้ในอนาคต แต่ก็ยอมรับว่าตัวเองไม่ได้เป็นแม่ที่ดีสุดๆอะไรขนาดนั้น จากคุณ : ชื่อนี้อนุมัติ เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 17:08:07

ความคิดเห็นที่ 12 คนผิดก็สมควรถูกว่าแล้ว จะเป็นแม่หรือไม่เป็นก็ช่าง คนที่ทนทุกข์จะให้ก้มหน้ารับไปอยู่ทำไม บางคนที่สักแต่ท้องและปล่อยทิ้ง แม่ระยะเวลาท้องจะยาวนาน แต่กับบางคนไม่ได้ทำให้คำว่า แม่ซึมซับไปในจิตใจได้เลย เราเคยเห็นมาละ ไม่ทำแท้งเพราะกลัวเจ็บ ไม่ทำแท้งเพราะกลัวบาป บางคนไม่ทำแท้งเพราะครอบครัวขอไว้ พอคลอดมาแล้ว ก็ปล่อยทิ้ง โดยไม่ใยดีว่าเขาจะเกิดขึ้นมาต้องเผชิญอะไรบ้าง เราไม่ชอบการเห็นเด็กๆ ที่ต้องทนทุกข์ จากการกระทำของผู้ใหญ่ บางครั้งยังคิดเลยว่า ให้เขาทำแท้งไปเถอะ ถ้าเขาไม่พร้อม แต่แค่ครั้งเดียวนะ แล้วคาดโทษไว้ ถ้าทำอีกจะได้รับโทษหนัก ครั้งแรกถือว่าคุณอาจจะยังประมาท ยังไม่รู้เท่าทัน แต่ครั้งต่อไปนี่คือเจตนาฆ่า เราเป็นกำลังใจให้ จขกท ค่ะ จากคุณ : luksawkhonklang เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 17:11:45

ความคิดเห็นที่ 13 รอฟังต่อค่ะ จากคุณ : ซ่าไม่ซ่าถามย่าดู เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 17:25:08

ความคิดเห็นที่ 14 ตอนคุณโดนไขควงปักขา หากเราในฐานะแม่คุณเห็นลูกโดนแบบนั้น ตายเป็นตายวะ เราจะสู้กับคนที่ทำลูกเรา แม่คุณใช่แม่คุณแน่หรือป่าว คุณลองถามดูนะ ทำไมคนเป็นแม่ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลย จากคุณ : นางมารปากร้าย (หมาน้อย 4 ตัว) เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 17:30:58

ความคิดเห็นที่ 15 เศร้าแทน จากคุณ : Themawin เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 17:33:10

ความคิดเห็นที่ 16 หลายปีผ่านไป หลานบังเกิดเกล้าบ้านนี้เรียงคิวกันมาเกิดเป็นระยะๆ คนนี้โต คนนั้นเกิดใหม่ เป็นลูกจากลุง จากน้า จากอา(พี่น้องของพ่อเลี้ยง) เรามีหน้าที่บ่มฟักหลานทุกคน ภาพที่ชินตาคือเรากระเตงเด็กน้อยๆไม่ซ้ำหน้า ในระยะเวลาทุกๆปี เราไม่เคยเป็นอิสระ ไม่เคยมีโอกาสวิ่งเล่น ไม่มีโอกาสมีเวลาส่วนตัวเลย ในระยะเวลาหกปี ที่เราอยู่บ้านนี้ แม่เราก็รู้ดี แต่เค้าไม่เคยแม้แต่จะเห็นใจเราเลย ไม่เคยถามว่าเราคิดยังไง มีความสุขไหม ไม่เคยถามเลยว่าเราต้องการอะไร ตั้งแต่จำความได้ เราแทบจะนับครั้งได้ว่าแม่พูดกับเรากี่ประโยค ใครต่อใครชอบยัดความคิดใส่หัวเราไว้ว่า''แม่เป็นผู้ให้กำเนิด แม่เป็นผู้พระคุณ"ถ้าเป็นเช่นนั้น เราในฐานะเพศหญิง ที่อยากจะทำตัวเป็นผู้มีพระคุณ เราก้แค่ท้องๆแล้วปล่อยให้เกิดแค่นั้นก้ได้ใช่มั้ย นั่นคือตรรกกะของคนไทย เชื้อชาติไทย ศาสนาพุทธ หรอ? มีเหตการณ์ครั้งนึงที่ฝังใจเลวร้ายที่สุดระหว่างความรู้สึกของเรากับแม่คือ ณ วันนึงในฤดูร้อน ทั้งบ้านเป็นวันรวมญาติ ว่างและพร้อมหน้า บรรดาอาๆชวนไปเล่นน้ำที่ครองชลประทานกันทั้งบ้าน ก็ยกขโยงกันไป ลักษณะคลองชลประทานจะเป็นลักษณะลาดลง ก้นคลองแคบลง เราด้วยความเป็นเด็ก และบรรไดตรงที่ใช้เกาะเริ่มถูกอัดยัดเยียด เพราะรวมกันไปทั้งบ้าน ก็นับแล้วหลายหัว จำไม่ได้วามีกี่หัว ทำให้เราไม่มีที่จะเกาะ เราเลยสละตัวเอง ออกมาห่างบรรไดนิดนึง เพราะหลานๆจะได้มีที่เกาะได้มากขึ้น ขณะที่แม่เราก็อยู่ห่างจากเราประมาณ10กว่าก้าวเท่านั้น เราถอยๆออกมาช้าๆ แต่เจ้ากรรมตรงนั้นมีตะไคร่น้ำ ทำให้เราลื่นๆลงไปเรื่อยๆตามความลาดของพื้น ในสัญชาติญาณของเราตอนนั้น เรามองคนที่เรารักที่สุด ที่เราไว้ใจที่สุดคือแม่ของเรา แต่เราออกเสียงไม่ได้ เพราะเราโผล่พ้นน้ำแค่ใบหูเท่านั้น แล้วก็จมลงไป แล้วก็ผุดได้แค่เสียววินาที เราส่งสายตาวิงวอนไปที่แม่ของเรา แต่สิ่งที่ได้ยินในห้วงแห่งความตายนั้น ชั่งลึกซึ้งจับจิต จับใจยิ่งนัก"ไม่ต้องไปช่วยมันนะ ปล่อยให้มันตายไปซะ คิดว่าเก่งนักก็ปล่อยมัน เดี๋ยวมันว่ายขึ้นมาเอง" ณ นาทีนั้นแหล่ะ ที่เราตัดความรักของแม่ ออกไปจากความรู้สึกถึง40%โดยมิได้ไตร่ตรองโดยจิตสำนึกใดๆ มันเป็นการตอบสนองโดยอัตโนมัติ ตามระบบกลไกลของสมอง จากธรรมชาติของมนุษย์ .. จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 18:44:18 A:1.47.106.142 X: TicketID:349624

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านมาคร่าวๆ คิดว่าแม่ของ จขกท คงต้องพึ่งพิงผู้ชายคนนั้นในเรื่องการเงิน และมีลูกกับเขาถึง 2 คน ถึงจะรักและสงสารลูกคนโตแต่ไม่กล้าขัดใจทำให้สามีโกรธ ซึ่งถ้าไม่มีที่พึ่งพาอาจจะทำให้พากันเดือดร้อน เราคิดว่าอาจจะเป็นแบบนี้นะคะ และที่เค้ารับคุณมาจากยายเพราะสามีเค้าอาจจะไม่ต้องการจ่ายเงินค่าเลี้ยงดูให้ยายก็ได้ ในสังคมเรามีเหตุการณ์แบบนี้มากมายค่ะที่แม่ไม่กล้าแสดงความรักและปกป้องลูกตัวเองจากสามีใหม่ เพราะกลัวจะขาดที่พึ่งพิง จากคุณ : jazzzero (jazzzero) เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 18:50:29

ความคิดเห็นที่ 18 เข้ามาจะร้องให้ ตรงประโยค  "เรามองคนที่เรารักที่สุด ที่เราไว้ใจที่สุดคือแม่ของเรา แต่เราออกเสียงไม่ได้ เพราะเราโผล่พ้นน้ำแค่ใบหูเท่านั้น แล้วก็จมลงไป แล้วก็ผุดได้แค่เสียววินาที เราส่งสายตาวิงวอนไปที่แม่ของเรา แต่สิ่งที่ได้ยินในห้วงแห่งความตายนั้น ชั่งลึกซึ้งจับจิต จับใจยิ่งนัก"ไม่ต้องไปช่วยมันนะ ปล่อยให้มันตายไปซะ คิดว่าเก่งนักก็ปล่อยมัน เดี๋ยวมันว่ายขึ้นมาเอง" เรามีลูกเราจะปกป้องลูกเราสุดชีวิตค่ะ จากคุณ : titleinlove เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 18:56:03

ความคิดเห็นที่ 19 วันเวลาผ่านไป เราใช้เวลาเติบโตในบ้านของพ่อเลี้ยงด้วยพระคุณข้าวสารข้าวสุกที่ท่วมหัว ท่วมหู ในสายตาของคนทั่วไป ที่ถูก"อาม่า" แม่ของพ่อเลี้ยงไปโพนทนาว่าไปทั่ว ว่าเราเป็นกาฝาก เป็นลูกติดอี.....(หยาบคายยิ่งนัก) อาม่าเราเหมือนคนโรคจิตชนิดอ่อนๆ ชอบหาเรื่องให้พ่อเลี้ยงมาทุบตีเรา บางครั้งเวลาอาม่าพูดอะไรมา เราแค่อยากอธิบาย เค้ากลับตีความคำอธิบายเราเป็นคำเถียง "เมิงเถียงคำไม่ตกฟาก กุจะให้ไอ้..กระทืบเมิงให้ตาย" พูดไม่ทันขาดคำหรอก เราก็ต้องได้รับการอนุเคราะห์จากเหล่าๆท่านๆจนบางครั้งกระอักแทบลุดยืนไม่ไหว คุณน้า น้องสาวของพ่อเลี้ยง ก็จิตไม่ปรกติไม่แพ้กัน ไม่พอใจอะไร ชอบเอาแปรงซักผ้ามาเคาะตาตุ่มเรา ไม่รู้คนสมัยนี้จะเคยรับรสชาติกันไหม แต่เราถามใครต่อใคร ก้ไม่เคยมีใครโดนกระทำเสี่ยงสัตว์เช่นนั้น รสชาติมันเป็นยังไงน่ะหรอ คุณจะรู้สึกว่าคุณไม่มีขาจะเดินเลยแหล่ะ เราเรียกอาการนั้นว่า ง่อยฉับพลัน เพราะมันจะยันตัวลุกขึ้นไม่ได้ ในช่วงระยะเวลานึงเลยทีเดียว (ขออย่าให้มีใครเก็บไปทำกับลูกหลานแบบนี้เลย) แม่เราหรอ รู้เห็นทุกอย่าง แต่เหมือนเหมือนอีทาสของบ้านนี้ เป็นสมบัติของบ้านนี้ ที่เค้าไม่มีสิทธิที่จะมาห้าม หรือช่วยเหลือเราเลย มีแต่สมน้ำหน้าเราเท่านั้น ที่เราคิดออก เราเข้าใจนะ มันเป็นสัญชาติญาณของการเอาตัวรอด แต่เค้าลืมไปมั้ย เรายังเด็ก และเราเป็นลูกสาวของเค้า เราสอบได้ลำดับที่ดีๆตลอดๆ เป็นเรื่องแปลก เราชนะเด็กทุกคนในบ้านนี้ในเรื่องการเรียน สอบไม่เคยได้เกินลำดับที่9 อยู่ที่ลำดับเลขเดี่ยวตลอด พอเราวิ่งไปอวดแม่ แม่กลับตอกมาว่า "ปัญญาทำได้แค่นี้ ยังมีหน้ามาอวดอีก" แค่นั้นเราก็รู้แล้ว ชีวิตเราไม่มีความหมายกับอะไร แม้จะทำความดีไป มันก็ไม่เคยปรากฏในสายตาแม่เลยแม้แต่น้อย จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 18:59:01 A:1.47.106.142 X: TicketID:349624

ความคิดเห็นที่ 20 อ่านแล้วเศร้าจับใจ แม่คุณมีหัวใจมั้ยเนี่ย หมามันยังรักลูกมัน แล้วนี่แม่คุณเป็นอะไร ทำไมไม่รักลูกเลย จากคุณ : นางมารปากร้าย (หมาน้อย 4 ตัว) เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 19:06:17

ความคิดเห็นที่ 21 แม่ที่ต้องพึ่งสามีใหม่..ก็ไม่จำเป็นถึงขนาดที่ต้องทำเป็นใจยักษ์ใจมาร..กับลูกของตัวเองนี่ครับ.. ความรักความห่วงใย มันแสดงออก มันสื่อกันออกมาได้.. มันไม่ใช่ความจำเป็นหรอก..มันเป็นอย่างอื่นมากกว่า.. จากคุณ : ครั้งหนึ่งเราเคยรักกัน เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 19:10:18

ความคิดเห็นที่ 22 ก้าวเข้าสู่วัยรุ่น สู่วัยสาว หน้าอกเริ่มตั้งเต้า ไม่มีหรอกเสื้อชั้นในจะใส่ แม่เราก็เป็นผู้หญิง แต่แม่ไม่เคยเห็นความจำเป็นตรงจุดนี้ เรากลายเป็นอาหารตาของบรรดา อาๆลุงๆน้าๆ ที่เป็นผู้ชายเกือบทั้งหมด(มีน้าผู้หญิงที่ชอบเอาแปรงซักผ้าเคาะตาตุ่มเป็นผู้หญิงคนเดียว) เพราะเสื้อผ้าเราที่ใส่ก็เก่าๆคอกว้างๆยานๆ เราอุ้มเลี้ยง หลานวันๆก้มๆเงยๆทั้งวัน ไม่ต้องพูดหรอกว่าเห็นถึงใหน พูดว่าไม่มีอะไรที่ไม่เห็นเลยดีกว่า แต่เรา ณ ตอนนั้นคือยังเด็ก ไม่ได้เอาใจไปจดจ่อกับสิ่งนี้นัก(มานั่งคิดตอนโตชั่งอับอายเหลือเกิน) และ บรรดาเหล่ากระทาชายเหล่านั้น ก็หาโอกาสที่จะลวมลามหลายต่อหลายครั้ง มันเจ็บปวดที่จะเล่า ณ จุดนี้ เราขอข้ามไป เพราะมันมีจุดที่เจ็บปวดกว่านี้ที่จะเล่า แม่ไม่เคยมองเห็นลูกสาวคนนี้เลยว่า ชีวิตที่เติบโตขึ้นตามธรรมชาติของผู้หญิง ควรจะได้รับการเอาใจใส่เรื่องอะไรบ้าง วันนึงเรามีเลือดประจำเดือน ซึ่งเราตกใจมาก เราไม่กล้าแม้จะบอกใคร (ขอพักตรงนี้ก่อนค่ะ ขอแทรกเรื่องทำไมเราถึงไม่กล้าบอกใครก่อน) คือ ที่เราไม่กล้าบอกใครเพราะ ตั้งแต่เราเติบโต จำความได้ ถ้าเราเป็นแผล หรือว่าเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นกับเรา เราจะโดนตีซ้ำทันที โดยมิต้องแจ้งเหตุผล เราถือว่านั่นคือการสมน้ำหน้าเราในทางที่แสนจะเจ็บปวด เหมือนเราเป็นที่ระบายอารมณ์ของคนบ้านนี้ ฉะนั้น เวลาเราเกิดมีอะไรผิดปรกติกับร่างกาย ไม่ว่าจะเกิดขึ้นเพราะเราทำตัวเอง หรือถูกกระทำจากหลานๆที่แกล้งเรา เราก็ต้องได้แค่เงียบ และแอบเลียแผลเหมือนหมาตัวนึง เหมือนหมาตัวนึงจริง กลับมาเรื่องมีเลือดประจำเดือน วันนั้นเราไปโรงเรียนทั้งๆที่เลือดประจำเดือนชุ่มกระโปรง เราใช้วิธีนั่งให้มันชุ่มข้างเดียว แล้วเวลาลุก รอให้เพื่อนๆออกจากห้องให้หมด แล้วเราลุกหมุนกระดปรงที่เปลื้อนออกมาข้างนอก แล้วถือหนังสือปิดมั่ง กระเป๋าปิดมั่ง กว่าจะรอดเหตการณ์วันนั้น สำหรับเราแล้ว ยิ่งกว่าวันโลกแตกซะอีก แต่...ความลับไม่มีในโลกหรอก อาการแปลกๆ และกลิ่นแปลกๆมันก็ต้องโชย อาม่าไล่เราให้ไปขอตังค์แม่เพื่อซื้อผ้าอนามัย แม่ให้เรามากี่บาทจำไม่ได้ จำได้แต่ว่า ซื้อได้แค่ห่อเดียว มีอยู่5แผ่น และให้แค่นั้นจริงๆ เค้าไม่ได้มาถาม มาสนใจเลยว่า มันมากี่วัน ต้องใช้กี่แผ่น ให้มาแค่นั้นจริงๆ จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 19:16:26 A:1.47.106.142 X: TicketID:349624

ความคิดเห็นที่ 23 แต่เราก็มีโอกาสมีประจำเดือนในบ้านหลังนั้นแค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหล่ะ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา แม่พอจะจับความรู้สึกของพ่อเลี้ยงได้บ้างแล้ว ว่าเค้าคิดยังไงกับเรา หวังเคลมเราแน่ๆ เราไม่ได้คิดไปเองหรอกค่ะ ทุกคืนเราต้องเอาน้องคนเล้กเราเข้านอนแต่หัวค่ำ ซึ่งผู้ใหญ่เค้าจะยังไม่ถึงเวลานอนกัน ยิงพ่อเลี้ยงจะต้องไปก๊งเหล้าทุกคืน แต่มาหลังๆชักแปลกๆ ชอบเข้ามานอนหัวค่ำพร้อมๆกับที่เราเอาน้องเข้านอน เราด้วยความที่เป็กเด็ก เวลาเอาน้องเข้านอน เราก็ชอบหลับตามน้องไปด้วย หลายต่อหลายครั้ง เรารู้สึกได้ว่าพ่อรักเรามากเป็นพิเศษ ชอบเอามือมาทาบๆแถวลำตัว แถวหน้าอกเรา แต่ตอนนั้นเรามีความคิดว่า พ่อรักเรา ซึ่งเป็นความรู้สึกที่เราโหยหา เราอยากได้อ้อมกอด เหมือนที่น้องได้ ไม่ว่าจะจากพ่อหรือแม่ก็ตาม เพราะเราจำความได้ แม่ไม่เคยกอดเราเลย พ่อก้เคยกอดเราก่อนที่น้องคนที่สองจะเกิด เราคิดไปเองว่า นั่นคือการแสดงความรักของพ่อเลี้ยง เราก็จะปล่อยตัวนิ่งให้พ่อได้กอด ได้จับ(แต่ไม่กล้าทำอะไรมากกว่านั้นหรอกค่ะ เพราะแม่พร้อมจะเปิดประตูเข้ามาทุกเมื่อ) เรากลับมานั่งหวนคิด ชั่งโง่อะไรเช่นนี้นะเรา ปล่อยให้เค้าเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้สัมผัสความสาวของเราซะได้ T-T จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 19:25:16 A:1.47.106.142 X: TicketID:349624

ความคิดเห็นที่ 24 เราก็รักแม่มาก ... แต่สิ่งที่คุณเจอ ถ้าเป็นเรื่องจริง เราจะไม่ตำหนิคุณซักคำ แต่อยากจะบอกว่า เราอยู่ข้างคุณค่ะ เฮ้อ.......ทำไมชีวิตมันชั่ง.........อ่านแล้วเศร้า จากคุณ : น้ำแข็งกรด เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 19:35:34

ความคิดเห็นที่ 25 เหตการณ์นั้นเกิดขึ้นช่วงก่อนหน้าที่เรารอฟังผลสอบ และรอรับวุติป.6 ตลอดเวลาเราลันล้า ฝันๆใสๆ เราจะได้ย้ายโรงเรียนประฐม ไปสู่อีกโรงเรียน ที่เป็นโรงเรียนมัธยม เรารู้สึกมีความสุขมาก อยากใส่คอซอง อยากนั่งรถรับส่งของโรงเรียนมัธยมนั้น นั่งมองเค้าขับผ่านบ้าน ส่งพี่สาวข้างบ้านทุกวัน และได้แต่ฝันๆ สักวันอีกไม่นานแล้วนี่ เราจะได้เป็นอีกหนึ่งชีวิต ที่จะได้ก้าวลงมาจากรถคันนั้นแล้วสินะ ณ เช้าวันที่นึง แม่ผู้มีพระคุณของเรา ได้แจ้งความประสงค์ให้เราได้รับทราบถึงสิ่งที่เค้าคิดและวางโครงการไว้ ทุกอย่างเกิดขึ้นด้วยความปราถนาดีล้วนๆ แม่:กุจะส่งเมิง ไปเรียนกรุงเทพนะ ลูกสาว(ยิ้มกว้าง): จริงหรอแม่ โรงเรียนอะไรหรอ แต่หนูก้อยากเรียนโรงเรียนนี้นะ เพื่อนๆเก่าเยอะเลย แม่:เรื่องโรงเรียน ก็แล้วแต่ความสามารถเมิงเอง เดี๋ยวเมิงไปอยู่กับป้า เดี๋ยวเค้าจะหางานให้ทำ ลูกสาว(ยิ้มกว้าง):ได้แม่ ทำงานก็ได้ แต่โรงเรียนเค้าให้เรียนไปทำงานไปได้หรอ แม่:เรียน กศน. ก็ดีนักหนาแล้ว น้ำหน้าอย่างเมิง ลูกสาว:....... (กำลังถูกดาวทุกดวงที่ลอยอยู่รอบจักรวาลทับค่ะ พูดไม่ออก) สรุป เราต้องระเห็ดออกจากบ้านหลังนั้น เมื่ออายุครบ13ย่าง14 และไม่ได้เรียนต่อ ..... ยังมีคนอยากจะอ่านต่อมั้ยคะเนี่ย ... ถ้ามันดูไร้สาระ เราจะได้จบค่ะ ... เพราะเรารู้สึก ยิ่งเล่า ยิ่งยาวจัง รึจะเอาเฉลยๆไปเลยอ่ะคะ แนะนำได้นะคะ จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 19:38:34 A:1.47.106.142 X: TicketID:349624

ความคิดเห็นที่ 26 ไม่ไร้สาระค่ะ อยากอ่านแต่รู้สึกเศร้าๆค่ะ จากคุณ : titleinlove เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 19:40:46

ความคิดเห็นที่ 27 เจ้าของกระทู้เล่าเถอะคะ กำลังติดตามทุกรายละเอียดอย่าใจจดใจจ่อ จากคุณ : Speedmax เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 19:42:01

ความคิดเห็นที่ 28 เล่าต่อเถอะนะคะ ติดต่ามอย่างจดจ่อ จากคุณ : hypopanda เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 19:47:07

ความคิดเห็นที่ 29 รอลุ้นอยู่นะค่ะ จขกท เล่าต่อเถอะค่ะ จากคุณ : คนเหนือเจ้า เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 19:49:09

ความคิดเห็นที่ 30 อ่านอยู่คะ แต่ดูเหมือนคุณเข้มแข็งแล้วนะคั จากคุณ : A (ussada) เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 19:58:29

ความคิดเห็นที่ 31 เย้ย อย่าจากไปแบบนี้นะตัวเธอว์ เค้าหลงรักตัวเธอว์แล้วแหละ ชีวิตเหมือนเพื่อนเราคนนึงเลยอ้ะ โคตรเศร้า โคตรทุกข์ คิดถึงเพื่อนอ้ะ แงแง จากคุณ : นางมารปากร้าย (หมาน้อย 4 ตัว) เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 20:13:18

ความคิดเห็นที่ 32 ได้ค่ะ เล่าต่อละกันเนาะ ... พอเรามากรุงเทพตามกำหนดที่แม่ของเราวางแผนไว้ เราได้มาเจอป้า ป้าของเราแท้ๆ มีอาชีพเป็นแม่ค้ารถเข็น มีลูกสองคน มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องเรา ป้ารับปากจะช่วยดูแแลเรา(โดยไม่ได้เต็มใจหรอก เพราะมีเงินแฝงในผลประโยชน์เล็กๆนั้น) เราออกมาจากบ้านหลังนั้น ด้วยเสื้อผ้าเก่าๆรวมเรียกว่าชุด(เสื้อ+กางเกง)ประมาณ 4 ชุด เสื้อยืดย้วยๆ กางเกงแบบกางเกงบอลเด็กๆ แค่นั้นจริงๆ แม่เลยฝากป้าให้พาเราไปหาลุง(ก็ลุงแท้) เพื่อจะขอตังค์ซื้อเสื้อผ้า ให้เรามีไว้ใส่ไปทำงาน ลุงให้มา500บาท สมัยนั้นถือว่าได้หลายชุดนะ แต่ป้าให้เราซื้อแค่3ชุด ประกอบด้วย เสื้อตัวละ 59 - 3ตัว กางเกง 29- 3ตัว เงินที่เหลือ เดี๋ยวกุเก็บไว้ให้เมิงใช้ ... เราได้ เบี้ยเลี้ยงจากป้าวันละ30บาท ช่วงแรกเรากินข้าวบ้านเค้าได้ แต่พอผ่านไปสักระยะ เรารู้สึกถึงกระแสอัมหิตบางอย่าง เวลาเราไปตักข้าวเค้ากิน เรารู้สึกว่า ชีวิตเราต้องโดดเดี่ยวจริงๆซะแล้ว แม้แต่ข้าวก็ต้องหากินเองแล้วล่ะ ตอนนั้นเราอายุ14 จริงๆยังไม่ถึงดีด้วยซ้ำ ทำงานอะไรก็ไม่ได้หรอก มันผิดกฏหมาย ป้าเราเอาเราไปฝากงานกับโรงเหล็ก ให้ตายเหอะ เด็กอายุ14ไปนั่งปั้มเหล็ก ไอ้เครื่องปั้มเหล็กนี่น่ากลัวมาก หากง่วง หรือพลาดวินาทีเดียว มันปั้มมือเราขาดเลยนะ ทำไมป้าไม่ห่วงเราเลย เอาเราไปฝากกับงานนั้นได้ไง อายุเรากับการรับผิดชอบงานมันไม่สัมพันธกันสักนิด ที่่น่าเกลียดกว่านั้นคือ ไปเบิกเงินค่าทำงานกับเถ้าแก่มาก่อน บอกว่าเอามาเป็นค่าเรียนเรา จะเก็บไว้ให้ ทำอยู่ตรงนั้นเป็นปี ไม่ได้เรียนสักที เรามารู้ตอนโตว่า หากเค้าจะให้เราเรียนจริง เรียนได้ตั้งนานแล้ว ตอนนั้นโรงเรียนวัด กศน.เรียนฟรีเยอะแยะไป ข้าวก็หวงเรา กับเบี้ยเลี้ยง30บาท ถามว่าเราอยู่ยังไงใช่มั้ย เราแบ่งงี้ค่ะ มันมีขนมปังก้อนละ5บาทขาย เมื่อก่อนนะ ก้อนบะเลิ่มเทิ่ม เราซื้อกิน มื้อละ2ก้อน วันละ3เวลา ถามว่าหิวมั้ย พอกินหรอ ไม่พอค่ะ เลือกไม่ได้ เดินผ่านร้านข้าวแกง เห็นน้ำแกงเหลือๆ ขอซื้อเค้ามา5บาท ไปซื้อข้าวเปล่า5บาทกินกับน้ำแกง ที่บางวันก็แจ๊คพอต เจอน้ำแกงแมงสาป เลือกไม่ได้เจ้าค่ะ ลิ้นมันไม่สนใจสารพิษใดๆแล้ว มันคือรสชาติอันโอชะ ซดหมดชาม ขนาดกลับมาคิดย้อนทุกวันนี้ มันก็ยังจำรสอร่อยนั้นได้เลย ก็มันหิวนี่นา... จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 20:17:37 A:1.47.106.142 X: TicketID:349624

ความคิดเห็นที่ 33 เข้ามาแบ่งปันความรู้สึก  พร้อมให้กำลังใจไปพร้อมๆกัน ชีวิตจริง  ยิ่งกว่าละคร   เป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : Winged เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 20:25:11

ความคิดเห็นที่ 34 รอฟังอยู่ค่ะ จขกท.เป็นคนที่เข้มแข็งมากๆเลยค่ะ จากคุณ : คุณหนูหัดสวย เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 20:26:16

ความคิดเห็นที่ 35 อ่านไปก็เศร้าไป แต่ยังไงคุณก็ผ่านเหตุการณ์ที่เลวร้ายนั้นมาได้ แถมยังจะสร้างกำลังใจในการต่อสู้ให้กับคนอื่นๆ ได้อีก จากคุณ : ผีเสื้อล่องลอยไปกับสายลม เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 20:27:23

ความคิดเห็นที่ 36 เข้ามารออ่านค่ะ เท่าที่เขียนมาให้อ่านผ่าน ก็อยากบอกว่า "เห็นใจ" จขกท นะคะ จากคุณ : pumpkin&blackbeauty เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 20:30:18

ความคิดเห็นที่ 37 ทนอ่านจบไม่ไหวแน่ๆ ยิ่งกว่าละครหลังข่าวอีก รับเรื่องเศร้ารันทดไม่ไหว แต่ให้ข้อคิดว่า ถึงคุณจะคิดว่ามันพัง แต่ไม่มีอะไรที่แก้ไขไม่ได้หรอกครับ ลองพยายามดูทุกหนทาง หากคิดว่าแก้ไขที่พังเองไม่ได้ก็มาปรึกษาเพื่อนห้องนี้ก็ได้ อย่าอาลัยอาวรณ์โทษแต่อดีต อนาคตยังแก้ไขได้ แต่หากปัจจุบันดีแล้วก็ยินดีด้วย แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 55 20:33:45 จากคุณ : 3N เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 20:32:48

ความคิดเห็นที่ 38 ตอนแรกเราก็คิดว่าแม่ของ จขกท อาจจะมีความจำเป็น แต่ตอนนี้เราไม่คิดแล้วค่ะมันไม่ใช่เลย ระบายออกมาเถอะค่ะความอัดอั้นตันใจที่ได้รับมา ยินดีอ่านและเป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 20:37:46

ความคิดเห็นที่ 39 คืนนี้จะจบไหมค้าาา จากคุณ : hypopanda เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 20:48:55

ความคิดเห็นที่ 40 เราชักทนกับชีวิตในกรอบ ที่ได้ผลตอบแทนไม่คุ้มค่านี้ไม่ไหว เราอยากหนีค่ะ ใช่ค่ะ... หนีออกจากบ้านป้าเลย ไปหางานทำไปเรื่อย งานที่เงินถึงมือเราจริงๆ งานขายหน้าร้าน ไรพวกนี้ แค่ก็ถูกเถ้าแก่ขี้เหนียวเอาเปรียบสารพัด เพราะเราเป็นเด็ก มาของานเค้าทำอ่ะ แล้วเราก็เจอคน เจอโลกภายนอกสารพัด ... แล้วเราก็ใจแตก !!!!!! เฮ้อ.............. โชคดี ที่ช่วงนั้น ผู้หญิงฮิตเป็นทอม ฮ่าๆๆๆๆ เราก็คือ หนึ่งในกระแสนั้นแหล่ะค่ะ มีเหตการณ์นึงที่ทำให้เรากับแม่เราได้เจอกันอีกครั้ง หลังจากที่เราหนีออกจากบ้านค่ะ เหตุการณ์นี้นี่เอง ที่ทำให้เราลบความรักแม่60%ที่เหลือทิ้ง ตอนนั้นวัยรุ่นนิยมเที่ยวพวกรถบั๊มส์ (เหมือนผับเหมือนเทคที่นิยมในสมัยนึง) และเวลาเที่ยวมันจะมีพวกตั่วเฮียมาหาจับเด็กสาวไปเคี้ยวเล่น ด้วยความที่เราเป็นทอม เหมือนหมาจ่าสูงที่หวงแหนลูกสมุนในฝูง เราก็ออกรับแทนว่า อย่ามายุ่งกับเพื่อนชั้น (เหมือนพระเอกมากๆเลย) คงเพราะดูละครมากไป ในละครันจะดูแมนมาก แต่ในชีวิต ในเหตการณ์จริงวันนั้น มันหมามาก!!! ลงไปนอนกอง ถ้าร้องเอ๋งๆๆได้คงจะร้องอ่ะค่ะ ถูกตีนไม่รู้กี่10รุมสกรัม ลุกขึ้นมาเลือกอาบหน้าเลย ไปรู้สึกตัวอีกที ที่โรงพยาบาล มีตำรวจมารอวักประวัติ พอรู้ว่าอายุต่ำกว่า15เรียกหาผู้ปกครองทันที งานเข้า... โกหกตำรวจคงติดคุกแน่เลย(ความคิดเด็กๆในตอนนั้น) เราเลยต้องบอกความจริงไป อีกวันต่อมา เรารู้สึกตัวลืมตาขึ้นมาเพราะรู้สึกถึงรัศมีแห่งความอับอายปนเกลียดชังปนแค้น ปนอะไรๆๆทั้งหลายที่เรารู้สึกได้ว่ามันแย่ๆ แต่ไม่มีความรู้สึกห่วงเลยสักนิดเดียว ค่ะ...แม่เราเอง ยืนเด่นเป็นตระหง่าน ไม่แม้แต่จะคิดลงนั่งถามลูกเลยสักคำเดียวว่าเจ็บไหม เกิดอะไรขึ้น พอเค้าเห็นเรารู้สึกตัว เค้าควักเงินออกมา500 แล้วโยนใส่เรา แม่ : เมิงนี่สร้างปัญหาให้กูตั้งแต่เกิด ไม่มีที่สิ้นสุด เมื่อใหร่เมิงจะหายไปจากชีวิตกุจริงๆสักที เรา : แม่ หนู... แม่ : เมิงจำคำกุไว้นะ หากเกิดอะไรขึ้นอีก เมิงอย่าบอกชื่อกุว่าเป็นแม่เมิง อย่าให้เรื่องเดือดร้อนไปถึงบ้านนั้น เมิงไม่ต้องมาตอบแทนพระคุณกุ แค่เมิงไม่กลับไปบ้านนั้นอีก เมิงก็ตอบแทนพระคุณกุมากแล้ว!!! แล้วชีก็จากไป โดยไม่ได้เคลียร์ปัญหาอะไรให้เลย ไม่จ่ายให้แม้ค่ารักษาพยาบาล โรงพยาบาลงงกับการจากไปของแม่เด็กคนนี้มาก เรานอนโรงพยาบาลนั้น เพื่อรอว่าจะเอาเรื่องกับเรายังไงดี เพราะไม่มีตังค์จ่ายค่ารักษา โรงพยาบาลเห็นใจ และอนาถใจกับเด้กอนาถา ยอมปล่อยไป โดยไม่ติดใจเอาความ ขอขอบคุณมา ณ ที่นี้ โรงฯบาลไม่ใหญ่ไม่เล็กแถว เทพารักษ์ค่ะ จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 20:57:48 A:1.47.106.142 X: TicketID:349624

ความคิดเห็นที่ 41 อ่านแค่นี้ก็น้ำตาไหลแล้ว T-T จขกท. ไม่น่าใช้บัตรผ่านเลย อยากเป็นเพื่อนด้วยอ่ะค่ะ ^^ มาเป็นเพื่อนกันนะ ^_^ ติดต่อหลังไมค์ก็ได้.. ราวๆเดือน ตุลาคมฯ เรากำลังจะไปเรียนต่อที่อเมริกาค่ะ ^^ เราช่ำชองเรื่องการไปทำงานที่อเมริกามากๆ(ไปมาบ่อย) ทั้งอเมริกาและออสเตรเลีย เราสามารถหางานให้คนๆหนึ่ง และช่วยให้คนนั้นไปทำงานที่นั่นได้ ไม่ต้องเสียค่านายหน้าอะไรเลย (หามาแค่ค่าเครื่องบินก็พอ) แต่ต้องหลังจากที่ตัวเราไปอยู่ที่นู่นแล้วนะคะ ^^ เพราะถ้าทำอยู่เมืองไทย มันติดต่อนายจ้างยากอ่ะ อิอิ ^^ ## รออ่านต่อนะคะ.. คืนนี้จะเล่าจบไหม.. เรานอนดึกอ่ะ จะรอทั้งคืนเลย อิอิ ^^ ## จากคุณ : mooesha เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 21:10:58

ความคิดเห็นที่ 42 เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : นู๋ซ่าส์ เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 21:13:40

ความคิดเห็นที่ 43 เรื่องระหว่างเรากับแม่ ยุติอยู่แค่นี้ล่ะค่ะ ปัญหาคือ เราฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆนานา เพื่ออัพเกรดตัวเอง หางานดีๆทำ พยายามอยู่ในสังคมที่ปลอดภัย เจอผู้ชายดีๆก็หลายคน แต่สุดท้าย ชีวิตรักของเราก็ต้องจบลง เพราะอดึตแย่ๆของเรา และภูมิหลังของเรา เรามันคนไม่มีหัวนอนปลายเท้า พอเข้าบ้านพ่อแม่สามีก็ตั้งแง่กับเรา แม่ไม่มี พ่อไปใหน บ้านอยู่ใหน เราไม่มีบ้านค่ะ ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่(ทำตามความต้องการของแม่) ไม่มีวุติการศึกษา เพราะเราเคยเรียนจบจะได้วุติม.3แล้ว แต่พอเค้าเรียกให้ไปทำเรื่องรับวุติ เค้าซักว่า ทำไมนามสกุลวุติไม่ตรงกับใบเกิด เราบอกว่าเราไม่ทราบผู้ใหญ่เค้าทำ ทางกศน.ไล่เราไปหาที่มา เรากลับบ้าน แม่เราบ่ายเบี่ยงทุกกรณี พ่อเลี้ยงบอก คนที่เค้าทำให้เกษียรไปแล้ว ชีวิตเราก็เลยเกษียรตามเจ้าพนักงานคนนนั้นไปด้วย เราไม่มีสิทธิได้วุติการศึกษาใดๆอีก นอกจาก ป.6เท่านั้น เวลาไปสมัครงาน เราใช้วุติปลอมสมัคร (ง่าส์ แค่พิมก็เสียวสันหลังแล้ว) เราทำวุติด้วยสองมือเราเองค่ะ ใช้วุติม.6เพื่อนมาเมคเอา(ผิดกฏหมายนะคะ) เราจำเป็นค่ะ เราแค่บัวที่อยากพ้นโคลนตม แม้จะจมอยู่ในน้ำอยู่ มันก็ยังดีกว่านี่นา ทุกวันนี้ชีวิตเรายังไม่พ้นวิบากกรรมนั้นเลย และมันก็ยังคงเป็นผลกับเราไปตลอดชีวิต เพราะพ่อแม่สามีของเราในปัจจุบัน พอเริ่มรู้ความจริง ก็เริ่มตั้งแง่กับเราแล้ว และสามีก็ขอเลิกกับเราแล้ว เค้าไปคั่วเด็กมหาลัยของแท้อยู่ บางทีเราอยากตายจังค่ะ เราเบื่อชีวิตที่ต้องโกหกแบบนี้จัง ถามว่าเราใช้วุติปลอมทำไมเราสมัครงานผ่านหรอ เราผ่านบริษัทยักษ์ใหญ่มามากมาย(แต่ก็ไม่ใช่อาชีพในฝัน) เค้าใช้วิธีคัดออก สอบเป็นสเตปเราก็ผ่าน เพราะเราชอบหาข้อมูล ชอบเรียนรู้ แต่ความเป็นจริงของประเทศนี้ คนให้ความสำคัญกับวุติมากกว่าความสามารถ ทางสว่างที่สวยงาม อาชีพที่เราใฝ่ฝันชั่งยากเย็นเหลือเกิน สุดท้าย อยากให้เมืองไทย ปฏิรูปการศึกษาของเด็กไทยใหม่จังค่ะ ..... เราหวังมากไปมั้งคะ ................ จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 21:18:08 A:1.47.106.142 X: TicketID:349624

ความคิดเห็นที่ 44 แนะนำให้เคลียร์เรื่องประวัติก่อนครับ ผมว่ามันแก้ได้ พี่ๆในห้องนี้เก่งๆกันเยอะครับ มีทางออกแน่นอน จากคุณ : the chubby knight เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 21:21:41

ความคิดเห็นที่ 45 เห็นด้วยกับ คห บนนะคะว่าไปเคียลร์เรื่องนามสกุลอะไรให้เรียบรอยดีกว่าค่ะ ตอนนี้ระบบอะไรมันว่าจะค้นได้ง่ายขึ้นนะคะ ชีวิต จขกท คล้ายๆแม่เราตอนเด็กเลยค่ะ แต่แม่เราใช้ชีวิตแบบว่าไม่เคยน้อยใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนเด็กเลย แต่ใช้ชีวิตเหมือนเป็นคนมีพื้นฐานชีวิตดีอยู่ตลอดเวลา แล้วตอนนี้ชีวิตเจ้าของกระทู้เป็นยังไงคะ จากคุณ : hypopanda เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 21:26:02

ความคิดเห็นที่ 46 เรียน กศน  ป 6  ใหม่ 1  ปี ม 3  2 ปี ม 6  2 ปี ที่เหลือเรียนราม คุณจะได้วุฒิจริงๆที่คุณต้องการ สู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้ เีริ่มจากแค่ไปเรียน กศน ป 6 ใหม่ ก่อนแค่นั้นเอง ง่ายมาก จากคุณ : itssmallworld เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 21:27:09

ความคิดเห็นที่ 47 จขกท. เข้าใจถูกแล้วค่ะ ประเทศไทย เน้น ใบปริญญา คือ เน้นมากๆอ่ะ จขกท. น่าจะได้แฟนฝรั่ง (เอาฝรั่งอเมริกานะ) เราจะเชียร์สุดๆเลย ^^ คุณจะมีชีวิตใหม่ ที่อเมริกา ประเทศเขาเสรีมากๆ จบ ม.6 ก็เป็น Manager ได้ ตำแหน่งงาน อยู่ที่ประสบการณ์และความสามารถ คนอเมริกา ถ้าเราไปถามๆเขา บางคนจบแค่ ม.6 (High School) แล้วไม่ได้เรียนต่อ แต่ถ้าคนที่ชอบ วิศวะกรรม ชอบวิทยาศาสตร์ คนพวกนี้เขาจะเรียนต่อ แต่ถ้าทำอาชีพง่ายๆ พวก Manager, หัวหน้า, HR จบแค่ ม.6 ก็ได้ แต่ต้องมีประสบการณ์ทำงาน ค่อยๆไต่ต้าวขึ้นไปเรื่อยๆ (เขาจะเน้นความสามารถ มากกว่าใบปริญญา อ่ะค่ะ) แต่เมืองไทยเนี่ย.. วุฒิ ม.6 คือ.. จบเห่อ่ะ.. เงินเดือนน้อย ไม่มีวันได้เลื่อนเป็นหัวหน้า ต้องเป็นลูกน้องไปจนตาย ถ้า จขกท. ได้แฟนฝรั่งนะ ถึงคุณไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ ก็ไม่มีใครรังเกียจ(ขอแค่คุณเป็นคนดี และมีความคิด) เห็นเราเชียร์ฝรั่งแบบนี้ แต่จริงๆเรามีแฟนเป็นคนไทยนะคะ ฮ่าๆๆ ^^ ถ้าเรายังเป็นโสด เราก็คิดจะมีแฟนฝรั่งเหมือนกัน เรารู้สึกว่า มันโล่งใจ ปลอดภัย โปร่ง โล่ง สบายใจ.. อิอิ ^^ ## รออ่านต่ออยู่นะคะ ^^ ## แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 55 21:31:40 จากคุณ : mooesha เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 21:30:11

ความคิดเห็นที่ 48 มันเป็นเวรกรรมที่คุณต้องชดใช้ ไม่รู้ชาติที่แล้วคุณทำอะไรไว้   แต่ขอให้ชาตินี้คุณทำแต่กรรมดี ถ้าชาติหน้ามีจริง   สิ่งดีๆจะได้เกิดกับคุณนะคะ ปล.ถึงแม่จะเลว    ไม่รู้หน้าที่ของแม่ที่ดี   แต่คุณในฐานะลูกก็ควรเลี้ยงดูท่าน วันหนึ่งท่านก็คิดได้    ศรัทธาในความดีนะคะ จขกท. จากคุณ : บัวใส เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 21:32:48

ความคิดเห็นที่ 49 เคลียร์ประวัติก่อนแล้วเรียน กศน ม สาม ม หก แล้วเรียนราม ต่อค่ะ จากคุณ : Freedom of Life เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 21:37:40

ความคิดเห็นที่ 50 คุณmooesha เด๋วเราหลังไมค์ไปนะคะ เราใช้user ตัวหน้าเป็นสระ ตัวหลังเป็นน.หนูค่ะ ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ ปัจจุบันเราอายุ30แล้ว เริ่มเรียนใหม่หมดคงไม่ไหวคะ ตอนนี้หาวิธีเลี้ยงลูกให้ได้เรียนมีการศึกษาสูงๆ เพื่อชดเชยความหวังของแม่ที่ขาดหาย ชีวิตเราก็ยังคงแย่ๆ เพราะมีอดีตมาเกี่ยวข้อง ดันไปสักตามเพื่อนผู้ชาย(ลายแมนมาก) มันก็เลยกลายเป็นตัวชี้วัดของผู้ใหญ่ไปเลยว่า เราเคยเละเทะมา แต่จริงๆเพื่อนคนที่นั่งสักให้เราอ่ะ มันนิสัยดีกว่าคนขับรถเมล์สาย8อีกนะคะ ฮ่าาา มันแค่มีอารมณ์ศิลปิน อยากให้เพื่อนๆของมันได้การรับความรักเพื่อนจากมันด้วยการสัก ที่มันจินตนาการและครีเอทขึ้นมาด้วยตัวของมันเอง ถามว่า แล้วเราไปยอมใหมันสักทำไม นู๋ม่ายยรุ นู๋ก็มาวววววว อ่าคร่าาา ..... จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 21:41:05 A:1.47.106.142 X: TicketID:349624

ความคิดเห็นที่ 51 จขกท นั่งสมาธิ วิปัสนา ฟังเทศน์เยอะๆนะครับ ทุกข์มาเยอะแล้ว หาทางหลุดพ้นก็ดีครับ จากคุณ : Terkrub เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 21:49:27

ความคิดเห็นที่ 52 ## รออ่านต่อ จบแล้วยังคะ ?? ^^ ## จากคุณ : mooesha เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 21:57:16

ความคิดเห็นที่ 53 จขกท.บ้านอยู่เทพารักษ์หรอคะ บ้านใกล้กันเลยเราอยู่เทพานิเวศค่ะ แหะๆ ขอบคุณนะคะที่นำเรื่องราวมาแบ่งหัน จขกท.ทำให้เรารู้สึกมีกำลังใจในการต่อสู้ปัญหาได้อีกเยอะเลย เป็นกำลังใจให้จขกท.ค่ะ^^ จากคุณ : คุณหนูหัดสวย เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 22:00:35

ความคิดเห็นที่ 54 คุณ mooesha จบแล้วจร้ะ เดี๋ยวหลังไมค์ไปเล่าฉองๆเอามะคะ ^ ^ คุณ คุณหนูหัดสวย ป่าวจร้ะ เป็นแถวๆที่เด็กใจแตกเค้าเที่ยวๆกันสมัยนั้น แถวถูกหามไปส่งโรงบาลนั้นจร้ะ ^ ^ ขอบคุณน๊า สำหรับกำลังใจ จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 22:09:25 A:1.47.106.142 X: TicketID:349624

ความคิดเห็นที่ 55 สู้ๆค่ะ จากคุณ : หมูหวานน้ำกะทิ เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 22:36:26

ความคิดเห็นที่ 56 อ่านแล้วเจ็บปวดจัง   เสียใจด้วยจริงๆค่ะ  ที่ชีวิตได้รับความไม่ยุติธรรมขนาดนั้น แต่เราไม่สนับสนุนให้ "ว่ากล่าว"บุพการี   และที่อ่านมา  จขกท.ก็ไม่ได้ทำอย่างนั้น อายุยังไม่เป็นปัญหาค่ะ  เรียนไปเรื่อยๆ  ถ้ามีโอกาส   ทำตามฝันต่อไปนะ  อย่าท้อ เรื่องรอยสัก  เคยเจอผู้หญิงที่สัก เขาออกแนวทอม  สักเท่ห์เลยเขาก็ภาคภูมิใจที่จะอวด อาจดูไม่เรียบร้อย  ไม่สมกับวัฒนธรรมบ้านเรา  แต่มันก็แค่"เปลือก"ค่ะ   แต่อย่างน้อย คุณก็มีรอยสักไว้ระลึกถึงเพื่อนดีๆ  เมื่อเห็นรอยสักที่เขาอุตส่าห์ทำให้ เป็นกำลังใจให้สู้ๆค่ะ   ชีวิตยังอีกไกล จากคุณ : ซอนต๊อก เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 22:39:44

ความคิดเห็นที่ 57 อายุ 30 เอง  คุณยังเริ่มเรียนใหม่ได้นะ ไปเรียน ก ศ น ให้ครบ ม 6 ก่อนเลย เด้วค่อยๆเรียน ราม เรียน มสธ ใ้ห้ได้ปริญญา จะได้ให้ลูกเห็นว่า เห็นมั้ยขนาดแม่ลำบากโคดๆ ยังมีความบากบั่นหาทางเรียนเพิ่มอีก ขอให้ต่อไปนี้ชีวิต จขกท มีความสงบสุข นะ เหนื่อยมามากแล้ว เป็นกำลังใจให้จริงๆ จากคุณ : itssmallworld เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 22:50:51

ความคิดเห็นที่ 58 เศร้าจังค่ะ เราจะร้องไห้ T_T จขกท.เข้มแข็งมากนะคะ เราไม่รู้จะพูดยังไง เราเป็นกำลังใจให้ละกันนะ สู้ๆนะคะ ขอให้เจอแต่สิ่งดีๆนะคะ ที่ผ่านมาแก้ไม่ได้แล้วปล่อยไปเนอะ รักลูกมากๆเลี้ยงดูดีๆ ขอให้เจอแต่สิ่งดีๆค่ะ สู้ๆ จากคุณ : ยิ่งโต ยิ่งเลอะเทอะ!! เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 23:18:15

ความคิดเห็นที่ 59 จากที่อ่านเรื่องของ จขกท. แล้วเราเชื่อค่ะว่าต่อไปจะไม่มีัปัญหาอะไรที่จขกท.ฟันฝ่าไปไม่ได้ ขอบคุณที่นำประสบการณ์ชีวิตมาเล่าให้ฟังค่ะ จากคุณ : ฮิเมโกะ เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 23:18:41

ความคิดเห็นที่ 60 นั่งอ่านไปลุ้นไป อ่านจบคิดได้ ประเทศไทย กระดาษใบเดียว คือพระเจ้า ปล. กระดาษใบนั้นถ้าไม่ใช่สีที่เค้านิยมอีกละก็หางานยากอยู่ดีละคับ ถ้าสีชมพูไรงี้ ผ่านฉลุย จากคุณ : gweep เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 23:41:32

ความคิดเห็นที่ 61 คนเราไม่แก่เกินเรียนนะคะ   มีอยู่คนเค้าอยากเรียนหมอมากคะ   เค้าสอบหมอมา 9 ปี   9ปีเต็มๆ ในที่สุดปีนี้เค้าก็ติดหมอจนได้    ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก   สู้ๆนะคะ    จขกท.   เราเป็นกำลังใจให้คุณเลี้ยงลูกของคุณให้เป็นคนดี   มีคุณธรรม และคุณจขกท.ต้องเป็นแบบอย่างที่ดีต่อลูกนะคะ     บุญรักษาค่ะ จากคุณ : บัวใส เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 23:46:39

ความคิดเห็นที่ 62 เจ้าของกระทู้เก่งมาก ๆ ค่ะที่ผ่านเรื่องราวเหล่านี้มาได้  แต่อยากมาให้กำลังใจและไม่อยากให้คิดว่าชีวิตนั้นพังไปแล้ว ต้องมีความหวังไว้นะคะ อะไรที่เลวร้ายถือซะว่าเป็นกรรมของเรา โลกมนุษย์มันมีสมดุลของมัน  มีทั้งดีและร้าย  เจอร้ายๆมา ต่อไปก็จะมีแต่เรื่องดีแล้ว สู้ๆนะคะ ขอให้บุญรักษา คุณพระคุ้มครอง ทำบุญ นั่งสมาธิ อุทิศให้เทวดาประจำตัว และเจ้ากรรมนายเวรของเราบ่อยๆนะคะ จากคุณ : ชลิโต เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 00:40:16

ความคิดเห็นที่ 63 ไม่แก่เกินเรียนหรอกค่ะ เรียนเมื่อพร้อม บางคนยังมาเรียนเอา ป ตรีตอนอายุห้าสิบเลย แล้วเรียน กศน มันไม่ได้กินเวลาหลายปีนะคะ เราสนับสนุนให้คุณเรียนค่ะ อยากฟังต่อหลังจากที่หนีอออกจากบ้านด้วย ไปเจอสามียังไง แล้วอะไรยังไงอะค่ะ จะเล่าต่อไหมคะเนี่ย จากคุณ : Freedom of Life เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 02:28:39

ความคิดเห็นที่ 64 เราก็เบื่อพวกใช้วุฒิป. แต่การทำงานแย่มากๆ ไม่มีคุณภาพ เมืองไทยน่าจะให้โอกาสคนมีความสามารถ ได้ทดลองทำงานก่อน จะตัดสินด้วยภายนอก เพียงเพราะเค้าเรียนไม่จบ คนไทยด้วยกันแท้ๆ อย่าโหดกันนักเลย จากคุณ : Imphamog เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 08:54:23

ความคิดเห็นที่ 65 สู้ๆครับ มีพ่อแม่เลวๆ อย่าไปมีมันเลย อย่าไปสนมัน จากคุณ : etymotic เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 09:09:44

ความคิดเห็นที่ 66 เป็นกำลังใจให้ค่ะ แล้วตอนนี้ชีวิตปัจจุบันจขกท เป็นอย่างไรบ้างคะ พอสุขสบายไหม  เอาใจช่วยนะ จากคุณ : atmind เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 09:29:54

ความคิดเห็นที่ 67 เรื่องมันมันผ่านไปแล้ว คุณไม่เป็นไรแล้วนะคะ เป็นกำลังใจให้สู้ต่อไป จากคุณ : เสียงจากบ้านนา เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 09:44:00

ความคิดเห็นที่ 68 ผมอ่านเรื่องจนจบ ก็ไม่ได้คิดจะโทษจขกท.ที่มีความคิดแบบนี้กับพ่อแม่ แต่ท้ายที่สุดแล้วด้วยความไม่พร้อมไม่อยากให้เกิด ก็อุ้มท้องจนเกิดมาครบสามสิบสอง และยืนหยัดมาจนถึงตอนนี้ได้ ก็คงต้องถือว่าเป็นบุญคุณอยู่เหมือนกันครับ และด้วยความดีจากการกตัญญูกตเวที มันก็จะส่งผลให้คนเราได้ดีครับ ซึ่งคงแล้วแต่จขกท.ที่จะนำไปพิจารณาถึงความเหมาะสมครับ แต่อยากจะแนะนำให้เรียนกศน.ใหม่ตั้งแต่มัธยมต้นให้จบ จนถึงมัธยมปลาย ถ้าคิดว่ามันเป้นวุฒิที่เอาไว้ทำงาน เพราะเรื่องที่มันผิดกฎหมายนั้น เขาไม่รับฟังถึงความจำเป็นหรอกครับ เขาดูที่เจตนาการทำผิดครับ ว่ารู้แล้วทำไหม ทำผิดต่ออะไรบ้าง แบบนี้ ซึ่งเมื่อเรียนจบแล้ว จขกท.จะได้ทั้งความรู้ ได้ทั้งความสุจริตที่จะทำงานตามวุฒิ ได้ทั้งความภาคภูมิใจในตัวเองด้วยครับ สุดท้ายนี้ก็เป็นกำลังใจให้จขกท.มีความพยายามที่ดี ด้วยความมีสติปัญญาที่ดี ในการที่จะทำสิ่งที่ดีต่อชีวิตของจขกท.เอง และมีความสุขจากสิ่งดีๆที่ทำนั้นครับ จากคุณ : I_AM_Y (I_am_y) เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 09:46:29

ความคิดเห็นที่ 69 ทุกคนมีอดีตทั้งนั้น ปล่อยผ่านมันไปเถอะค่ะ อายุ 30 ก้เริ่มต้นใหม่ได้เสมอ ให้กำลังใจค่ะ หลังไมค์มาคุยกันได้ ยินดีเป็นเื่พื่อนค่ะ จากคุณ : พาไล เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 09:55:18

ความคิดเห็นที่ 70 เป็นกำลังใจให้อีกคนครับ แต่คิดว่าวิบากกรรมคุณยังไม่หมดแน่ๆ ในสังคมจริงๆพ่อแม่เลวๆก็มีเยอะแยะไป ที่เป็นข่าวทำแท้งรีดลูกเป็นพันๆศพก็แค่เศษเสี้ยวหนึ่งเท่านั้น ที่คลอดแล้วทิ้งลูกไว้ตามโรงพยาบาลหรือตามมูลนิธิก็เยอะ บ้างคนคลอดแล้วทิ้งลูกให้ตายายเลี้้ยง ไม่ได้ให้ความรักก็เยอะแยะไป พอคนพวกนี้มันแก่ตัวไป หมดเรี่ยวหมดแรงที่จะเลี้ยงดูแลตัวเอง เมื่อนั้นแหละมันจะคิดถึงลูก แล้วก็พร่ำพรรณาว่ามีลูก แต่ลูกก็ทิ้ง ไม่มาดูแล สังคมรอบข้างก็จะประนามลูกว่าแม่ทั้งคน แต่ทำไม่ลูกถึงเลี้ยงไม่ได้ กลายเป็นว่าลูกเลวไปเลย บลาๆๆๆๆ จากคุณ : ZHEZA_N1 เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 10:02:54

ความคิดเห็นที่ 71 สังคมไทย พ่อแม่ทำเลวยังไง ก็ไม่ผิดครับ........... มันเป็นแบบนี้แหละ ประเทศมันเลยล้าหลังอยู่แบบนี้ อ้างกันว่า ประเทศเราเจริญทางจิตใจ ฐุย เถอะครับ..............อย่าหลอกตัวเองต่อไปเลย.......... พวกโลกสวย ไม่มีวันเข้าใจหรอกครับว่า ขยะที่ไม่มีใครต้องการเป็นแบบไหน พวกที่เกิดมามีพ่อแม่ครบพร้อม เรียนอนุบาลห้องแอร์ มีรถรับส่ง จบมหาลัยดีๆ มีงานทำดี มีไอโฟน ไอแพดเล่นตั้งแต่ อายุ 10 ขวบ ฯลฯ ชาตินี้ทั้งชาติ ก็ไม่มีวันเข้าใจคนที่ไม่มีหรอกครับ................. การเดินหลับตา ไม่มีเทียบได้กับคนตาบอดหรอกครับ............. เข้าใจ จขกท. ครับ ชีวิตผมก็ไม่ต่างกับคุณเท่าไหร่ครับ.......... จากคุณ : กบกินกะลา เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 11:37:19

ความคิดเห็นที่ 72 ที่อยากถามคือเรื่องการศึกษารึเปล่าคะ หรือเรื่องไหน ถ้าเรื่องการศึกษาตั้งใจจะมีวุฒิที่สูงขึ้นและถูกต้องจริงๆ แนะนำให้ต่อกศน ม.3 เข้าใจว่า 2ปี พอจบม.3 ตอนต่อกศน ม.6 ให้ไปลงเรียนราม แบบ pre degree ค่ะ เค้าจะรับวุฒิม.3 เรียนหน่วยกิตละ 50บาท (จบม.6ไปเรียนปริญญาตรีปกติ หน่วยกิตละ 25บาทค่ะ) เรียนลงมากที่สุดก็ยังถูกกว่าเรียนเอกชนมากๆ ตกประมาณ 1500 ต่อเทอมค่ะ (8วิชา=24หน่วยกิต x 50บาท = 1200บาท แล้วมันจะมีค่าธรรมเนียมนิดๆหน่อยๆ ไม่เกินนี้หรอกค่ะ ยิ่งถ้าตอนเรียนแบบปกติหน่วยกิตละ 25บาทยิ่งถูกเข้าไปใหญ่) เรียนควบไป ลงเท่าที่ไหว จบกศนม.6 (2ปี) เอาวุฒิไปทำเรื่องเปลี่ยนจาก pre degree เป็นเรียนตรีปกติ ถ้าเรียนคณะไม่ยาก ลงทีละ 6วิชา หรือ 8วิชา ครบทุกเทอมรวมเทอมซัมเมอร์ด้วย ต่ออีกปีครึ่งก็จบปริญญาตรีแล้วค่ะ ถ้าไม่เร่ง ตอนจบม.3 ต่อ กศน ม.6 ไปเรียนรามแบบไม่เร่งรีบก็ได้ วุฒิม.6 สมัครงานก็ได้เงินโอเคหางานง่ายในระดับนึง (ดีกว่าป.6 อยู่แล้ว) จากนั้นก็เรียนรามไปด้วยเรื่อยๆ ยังไงก็จบเร็วกกว่าเรียนหลังจบม.6ค่ะ ถ้าเรื่องนามสกุล ตอนนี้เราว่าเปลี่ยนง่ายกว่าเดิมนะคะ ไปทำเรื่องตามเรื่องเองเลยค่ะ เดาว่าอาจต้องแจ้งความเอกสารหาย ทำเรื่องใหม่ประมารนั้นรึเปล่า อันนี้ไม่แน่ใจค่ะ ลองหาข้อมูลดูนะคะ ทำเรื่องนี้ได้จะดีที่สุดค่ะ ยังไงเรื่องร้ายๆมันผ่านมาแล้วอย่าพยายามไปคิดถึงมันค่ะ อดีตร้ายๆไม่ต้องไปคิดถึงมัน ไม่ต้องพูดก็ได้ค่ะ ไม่ใช่ปิดบัง แต่มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องมาย้ำตัวเรา บอกว่าพ่อแม่ตายไปหมดแล้วก็ได้ค่ะ แล้วก็จบไป มีชีวิตใหม่เถอะค่ะ สมัยเด็กครอบครัวไม่สมบูรณ์ เราก็สร้างครอบครัวของเราเอง ถ้าสามีต้องการหย่าก็หย่าไป ออกมาอยู่กับลูกเราก็ได้ค่ะ ขอให้มีความสุขนะคะ ป.ล. รอยสักถ้าไม่ชอบก็ไปลบออกก็ได้ค่ะ ถ้าชอบก็เก็บไว้ จากคุณ : kitten in the kitchen เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 11:57:23

ความคิดเห็นที่ 73 อ่านแล้วผมรู้สึกประทับใจและนับถือเจ้าของประทู้นะครับ ที่ผ่านอุปสรรคมาได้ขนาดนี้ แต่ยังสู้ไม่ถอย ยังมีกำลังใจเต็มเปี่ยมที่จะสู้แก้ปัญหาต่อไป ที่สำคัญคุณไม่ได้เคียดแค้นอะไรทางครอบครัวคุณเลย (เท่าที่อ่านจากตัวอักษร) ผมเชื่ออย่างนึงว่า คนเราต่อให้อุปสรรคในชีิวิตถาโถมขนาดไหนก็ตาม ถ้าสภาพจิตใจยังดีอยู่ ยังมีกำลังใจที่จะเดินหน้าต่อไปได้ ยังไงก็ไปต่อได้ไม่น่าเป็นห่วงครับ เราเลือกเกิดไม่ได้ และมีหลายอย่างมากที่เราควบคุมในชีวิตเราไม่ได้ แต่เราเลือกที่จะตัดสินใจให้กับชีวิเตเราได้เสมอ บางคนเจออุปสรรคและเลือกที่จะกล่าวโทษเคียดแค้นผู้อื่น เลยยิ่งเป็นไฟสุมในใจยิ่งดึงชีวิตลงต่ำต่อไปอีก เจ้าของกระทู้มีเพื่อนสนิทไหมครับ? คนเราเลือกครอบครัวที่เราจะมาเกิดไม่ได้ บางคนได้ครอบครัวดีมีความรักความอบอุ่นให้ บางคนแย่หน่อยมีแต่ความเกลียดชังไม่เคยได้รับความรัก แต่สิ่งที่เราสามารถเลือกให้กับชีวิตเราได้ คือเพื่อนที่ดีครับ เพื่อนนั้นคือครอบครัวที่เราเลือกให้ตัวเราเองได้ มีอะไรหลังไมค์มาคุยได้นะครับ ยินดีเป็นเพื่อนเช่นกันครับ จากคุณ : Baritone เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 12:15:21

ความคิดเห็นที่ 74 ทำไมชีวิตมันโหดร้ายได้ขนาดนี้ ไม่มีอะไรเลวร้ายกว่าการทำร้ายเด็กเล็กๆไม่มีทางสู้ ลููกสาวเราอายุสี่ขวบกว่า แค่คิดว่าถ้าลูกสาวโดนทิ้งให้โดนทารุณ...หัวใจคนเป็นแม่ก็แทบสลาย ผู้หญิงคนนั้นมีหัวใจรึเปล่า มองดูลูกตัวเองถูกทำร้ายโดยไม่ปกป้อง สัญชาตญาณความเป็นแม่หายไปไหนหมด... ที่ผ่านมาแล้วก็คิดซะว่าเราอาจจะเคยทำกรรมเอาไว้ในชาติปางก่อนนะคะ ชาตินี้ก็ชดใช้กันให้หมด อโหสิกรรมให้เค้าจะได้ไม่ต้องเจอกันอีกไม่ว่าชาติไหนๆ จากนี้ไปขอให้เจอแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิตค่ะ จากคุณ : I'll be there for you. เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 14:39:44

ความคิดเห็นที่ 75 ที่อ่านมาพี่เหมือนเพื่อนหนูคนนึงอย่างนึงค่ะ ชีวิตเพื่อนหนูมันก็แลดูเศร้าแบบนี้แต่น้อยกว่าพี่เยอะมากกกกเลย แต่ทุกครั้งที่มันเล่าให้ฟังมันจะเล่าแบบน่าสงสารปนตลก ซึ่งหนูว่ามันเหมือนพี่ตรงนี้ ในหลายๆประโยคที่พี่เขียนมามันทำให้หนูอ่านไปเศร้า เสียใจ เจ็บปวด บวกตลก หลายอารมณ์ มันทำให้หนูรู้สึกว่าพี่เป็นคนที่เข้มแข็งมากคนนึง สู้ๆนะคะ ถึงเราจะไม่รู้จักกัน แต่อ่านแล้วรักพี่จัง ^^ จากคุณ : ploiyahh เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 14:39:57

ความคิดเห็นที่ 76 เป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆนะครับ จากคุณ : Torrent เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 15:06:50

ความคิดเห็นที่ 77 เราอาจจะสูญเสียอะไรไปหลายๆ อย่าง  แต่อย่าสูญสิ้นกำลังใจนะคะ เรื่องราวของ จขกท. ที่ว่าแย่ๆ แล้ว ลองไปหาหนังสือ "เด็กที่ถูกเรียกว่ามัน" มาอ่านดู แล้วจะรู้ว่า ในโลกใบนี้มีอะไรที่เราไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นอีกมากมาย เป็นกำลังใจให้ต่อสู้ต่อไป สู้ สู้ ค่ะ จากคุณ : มังกรพันโอ่ง (มังกรพันโอ่ง) เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 15:46:46

ความคิดเห็นที่ 78 คห 6  เราขอแชร์คำพูดคุณนะ จากคุณ : kaoim เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 16:40:08

ความคิดเห็นที่ 79 แค่นึกถึงเด็กอายุสี่ขวบ ที่ทำงานบ้านเองทุกอย่าง แค่นี้น้ำตามันปริ่มๆจะไหลแล้วค่ะ ..เชื่อว่าฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ จขทก.สู้ๆนะคะ จากคุณ : pomaily เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 16:49:40

ความคิดเห็นที่ 80 ขอให้เริ่มต้นใหม่ด้วยสิ่งดีๆนะคะ  ชีวิตเริ่มต้นใหม่ได้ทุกวัน   แค่ไม่ท้อถอย ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ อ่านแล้วสะอึก...จุกคอเลย.. จากคุณ : น้องหญิงอนัตตา เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 16:49:49

ความคิดเห็นที่ 81 ขอแทรคนิดนึงนะครับ คห41 คุณ mooesha "...เรากำลังจะไปเรียนต่อที่อเมริกาค่ะ ^^ เราช่ำชองเรื่องการไปทำงานที่อเมริกามากๆ(ไปมาบ่อย) ทั้งอเมริกาและออสเตรเลีย เราสามารถหางานให้คนๆหนึ่ง และช่วยให้คนนั้นไปทำงานที่นั่นได้ ไม่ต้องเสียค่านายหน้าอะไรเลย (หามาแค่ค่าเครื่องบินก็พอ)..." อยากทราบรายละเอียดจังครับ ผมไม่ได้ต้องการไปหางานที่นั่น แต่อยากทราบว่า คุณทำงานอะไร (ที่จริงไม่น่าจะทำงาน เพราะคุณกำลังจะไปเรียน) และคุณได้รับสิทธิพิเศษอะไรที่สามารถพาคนไปอเมริกาได้ง่ายๆ ทั้งๆที่คนที่มีความพร้อมมากมาย ไม่สามารถไปได้ รบกวนเพื้นที่ จขกท แค่นี้ครับ จากคุณ : LAPD21 เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 17:02:28

ความคิดเห็นที่ 82 อ่านแล้วน้ำตาซึมเลย เฮ้อ สังคมไม่พ้นแบบเดิมเลยจริงๆ พ่อเลี้ยงจ้องจะงาบลูกเลี้ยงตัวเองเนี่ย ไอ้พวกผู้ชายเชี่ยๆทั้งหลาย ไม่วันนี้ก็วันหน้ายังไงมันก็ต้องได้รับกรรมอย่างสาสม จขกท สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอ มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้เลยนะคะ จากคุณ : NaMeMo เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 17:07:06

ความคิดเห็นที่ 83 คุณ จขกท คะ ชีวิตตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างคะ หวังว่าคงจะดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมากๆๆ อ่านแล้วเราร้องไห้เลย ทำไมถึงเป็นได้ถึงขนาดนั้น เรื่องพ่อแม่ ครอบครัวเรา พ่อ แม่ ดีมาก ถึงมากที่สุด แต่ใช่ว่าเรื่องผู้ใหญ่นิสัยแย่ เราจะไม่เคยเจอ เราเจอมาจากญาติบ้าง พ่อแม่ของเพื่อน หรือ พ่อแม่ของคนรู้จัก เมื่อก่อนเราไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมพ่อแม่เค้าถึงเป็นได้ขนาดนั้น และยิ่งเราเปรียบเทียบกับพ่อ แม่ ของเรา ซึ่งท่านดีมากๆ ไม่เพียงดีกับลูกๆ ของท่าน แต่ท่านดีกับทุกๆ คน เพื่อนบ้าน หรือแม้แต่คนที่อิจฉาครอบครัวเรา มุ่งร้ายกับครอบครัวเรา พ่อแม่ก็เปลี่ยนคนเหล่านั้นได้ เมื่อก่อน ตอนเราเห็นแต่มุมมองของครอบครัวตัวเอง เราเกลียดมาก หากใครบอกว่าไม่รักแม่ ไม่รักพ่อ จนเมื่อเราเข้าใจโลกมากขึ้น เห็นโลกมากขึ้น เราก็คิดเหมือนหลายๆ คนที่ว่า ถ้าพ่อแม่สักแต่ว่าทำให้เราเกิดมา แต่ไม่ดูดำดูดี เลี้ยงดูอุ้มชูด้วยความรัก ไม่มีสัมผัสกอดให้ไออุ่น บุญคุณก็คงแค่เรื่องให้กำเนิดมา ก็เหมือนเป็นแค่คุณ จขกท ได้อาศัยท้องมาเท่านั้นเอง ใครมาว่า จขกท ก็อย่าไปสนใจเลยค่ะ มุมมองของชีวิตแต่ละคนไม่เหมือนกัน มาถึงวันนี้ เราขออวยพรให้คุณ จขกท มีชีวิตที่ดีขึ้นไปเรื่อยๆ นะคะ อย่าคิดย้อนไปเรื่องที่เจ็บปวดมากมายหลายหน ลืมๆ มันบ้าง ปล่อยไว้ที่นี่ แล้วลืมๆ มันบ้างค่ะ ขอให้มีความสุขในทุกๆ วันนะคะ ^_^ จากคุณ : Dreams Catcher เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 17:52:13

ความคิดเห็นที่ 84 จขกท  30 เอง  ยังมีโอกาสเรียนค่ะ   สู้ๆนะค่ะเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ จากคุณ : นกขมิ้นเพ็นนี เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 18:43:22

ความคิดเห็นที่ 85 เราว่าคุณมองหาอาชีพอิสระที่ไม่ต้องพึ่งวุฒิการศึกษาดีกว่านะคะ หลายๆ คนก็ขาดโอกาสเรื่องการเรียนแต่เค้าก็สามารถหาช่องทางในการทำงานได้โดยไม่ทำผิดกฎหมาย พ่อกับแม่เราก็เป็นหนึ่งในคนเหล่านั้นค่ะ ส่วนเรื่องที่ผ่านมาอย่าเก็บมาคิดให้เป็นปนในใจเลยนะคะ ในเมื่อเรามีชีวิตเป็นของเราเองแล้วก็อยู่กับมัน ทำให้ดีที่สุด เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : Eastiny I เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 18:48:04

ความคิดเห็นที่ 86 จริงค่ะ งานดีๆที่ไม่ต้องใช้วุฒิหรือพวกงานอิสระก็มีเยอะค่ะ มาเป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : bigsom (BigSom) เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 20:26:42

ความคิดเห็นที่ 87 ไม่ได้อยากดราม่าอะไรนะครับ อ่านแล้วก็เห็นใจ จขกท มากๆ   ในฐานะเคยไปต่างประเทศมาบ้าง เคยอ่านจากที่ชาวบ้านเค้าไปกันบ้าง เห็นที่เค้าหลอกลวงกันมาก็เยอะ ก็ขอบอกคุณ จขกท ว่าของจริงมันไม่ได้ไปกันง่ายๆ หรอกนะครับ ถ้ามีคนมาแนะนำช่องทางทำงาน หรือหางานให้ในไทย ให้ติดต่อไปหา จะช่วยหางานให้ผมคงเชื่อกว่านี้ แต่ถ้าแนะนำไป ตปท บอกจะหางานให้ได้ ผมต้องขอเตือนให้ระวังมากๆ มีคนมากมายถูกหลอกด้วยความหวังสวยหรู  ถ้าได้ไปจริง อย่างดีก็จะจบแค่ทำงานใช้แรงงานแค่นั้น ซึ่งทำจนสายตัวแทบขาดก็อาจจะแค่พอมีชีวิตไปวันๆ ได้เท่านั้น ถ้าโชคร้ายไปกว่านั้น อาจถูกหลอกเข้าไปในวังวนที่เลวร้ายกว่านั้นอีกมาก  เช่นหลอกให้ขนยาเสพติด หรือไปเป็นโสเภณี และโอกาสที่จะเป็นแบบหลัง มีมากกว่าแบบแรก ตอนนี้มีหญิงไทยติดคุกตามประเทศต่างๆ มากมายครับ ผมเห็นคุณ mooesha มาบอก จขกท เรื่องไปต่างประเทศ หรือเรื่องสามีฝรั่ง ผมเองก็ไม่ได้รู้จักคุณ mooesha ว่าเป็นใคร เธออาจจะมีเจตนาดีจริงๆ ไม่มีอะไรแอบแฝง แต่อีกใจหนึ่งก็ต้องบอกว่าให้คิดดีๆ  เผื่อใจมากๆ ด้วย คุณก็มีบทเรียนการใช้ชีวิตที่ต้องขึ้นกับความเมตตาของคนอื่นแล้ว ต้องขอโทษอย่างมากต่อคุณ mooesha ที่ผมต้องแสดงความเห็นไปตามตรง และอาจทำให้คุณรู้สึกไม่ดี คำแนะนำของผมคือชีวิตมันขึ้นกับเรา  งานก็ไม่ได้มีแต่งานกินเงินเดือนเท่านั้น เมื่อชีวิตมีข้อจำกัด ก็ต้องทางดิ้นรนทางอื่น อาจจะหาลู่ทางค้าขายอะไรก็ได้ ซึ่งถ้ามาขอความเห็น ขอช่องทางในนี้ ผมเชื่อว่ามีเพื่อนๆ ที่พร้อมจะช่วยคิดช่วยแนะนำมีอยู่ครับ จากคุณ : ประกอบ เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 21:10:16

ความคิดเห็นที่ 88 โหย ชีวิตคุณดราม่ามากค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : โลกด้านที่หันหลังให้ดวงอาทิตย์ เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 21:12:53

ความคิดเห็นที่ 89 ยังไม่จบใช่ไหมคะ  รออ่านต่อน๊าาา จากคุณ : ความรักมาทักทายแล้วหายไป เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 21:42:18

ความคิดเห็นที่ 90 เข้ามากอดเจ้าของกระทู้แน่นๆค่ะ อายุเราก็ใกล้ๆกัน ไม่ต้องกลัวนะคะ อายุยังไม่เยอะ ชีวิตยังไม่สิ้นสุด เริ่มต้นใหม่ได้เสมอ ขอแค่คุณมีใจที่จะต่อสู้ต่อไป ยิ่งเป็นแม่คนแล้ว มีลูกเป็นพลังอันยิ่่งใหญ่ของชีวิต ขอให้คุณสู้ต่อไปนะคะ ต้องมีสักวันที่สดใสสำหรับคุณและลูกคุณแน่นอนค่ะ จากคุณ : U got it เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 22:00:41

ความคิดเห็นที่ 91 เรียนต่อได้เลยครับ แม่ผมเพิ่งเรียนจบ ป. 6 เมื่อ 2 ปีก่อนมั้ง ตอนนี้ไม่แน่ใจจบ ม. 3 หรือยัง แม่ผมอายุมากกว่าคุณเยอะเลยครับ จากคุณ : MAX เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 22:23:35

ความคิดเห็นที่ 92 กลับมาแล้วค่ะ กลับมาแล้วค่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! มีหลังไมค์มามากมายขอให้เล่าต่อ(ขี้โม้!!!!บัตรผ่านนี่นะ) ฮ่าๆๆๆ จริงเรื่องราวรันทด ก่อนจะมาถึง ณ ปัจจุบันมากมายมากค่ะ มีเรื่องแปลกๆที่เล่าแล้ว จะมีคนเชื่อรึเปล่ายังไม่รู้เลย เช่น เคยค่าตัดสายไฟเหลือแต่ลวดทองแดงมาผูกแขน ผูกขา เพื่อหวังจะให้ไฟตายๆไป เบื่อชีวิต กำลังจะเอาปลั๊กเสียบเต้าปลั๊กห่างแค่คืบเดียว บึ๊ม! บึ๊ม! บึ๊ม! เสียงอะไรให้ทายค่ะ ผิด ผิด ผิด ผิด เฉลย เสียงหม้อแปลงไฟใหญ่ของซอยนั้น และซอยไกล้เคียงระเบิดเรียงกันทันที ในขณะที่ปลั๊กเสียบถึงเต้าปลั๊กแล้ว แล้วพระเจ้า ก็ช่วยให้เรารอดตาย เพราะเรายังมีกรรมอีกมากมายต้องชดใช้ T-T อยากฟังต่อกันมั้ยน๊าาา ขอเช็คเรทติ้งหน่อยนะคะ จากคุณ : การกลับมาของ จขกท เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 23:15:34 A:115.67.96.142 X: TicketID:349624

ความคิดเห็นที่ 93 ส่วนเรื่องวุติ ไม่แก่เกินเรียนจริงค่ะ ยอมรับ ปัญหาที่เราเล่าข้ามไปคือ เราเป็นคนที่มี ชื่อเดียว สองนามสกุล และเป็นคนคนเดียวกัน ที่มีทะเบียนบ้านอยู่สองจังหวัด พอเราอายุครบ15 แม่เราไม่ให้เรากลับไปทำบัตรประชาชนที่บ้านพ่อเลี้ยง แม่ไล่เราให้ไปไปใช้ทะเบียนบ้านที่บ้านยายทำบัตรประชาชน - บัตรประชาชนของเรา นามสกุล P - วุติ ป.6 นามสกุล S - ทะเบียนบ้าน นามสกุล P ปัญหาคือ วุตินั้น ไม่ใช่ของเราในสายตาของผู้พิจารณาเอกสาร ไม่สามารถใช้ประกอบการสมัครงานได้ ไม่สามารถใช้ในธุรกรรมใดๆได้เลย ถามว่ารูปไม่เหมือนตัวจริงหรอ อ้างอิงไม่ได้หรอ ไม่ได้ค่ะ รูปตอนเด็กๆ น่าเกลียดมาก (อายจัง) นี่คือชีวิตที่มันพังๆจริงๆ เราเป็นคนไร้การศึกษาอย่างสมบูรณแบบมาก วันนี้เหนื่อยจัง ย้อนไปอ่านกระทู้ข้างบน พิมผิด พิมตกไปเยอะเลย ขออภัยผู้อ่านเป็นอย่างสูง ที่เราอาจจะต้องขอความร่วมมือทุกท่านเดาคำที่ตกๆหล่นๆ เนื่องจากบัตรผ่านกลับไปแก้ใขไม่ได้ (เหมือนชีวิตจริงเราเลย) จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 23:29:33 A:115.67.96.142 X: TicketID:349624

ความคิดเห็นที่ 94 อ่านมาถึงตรงที่ จขกท. บอกว่าไม่มีเสื้อผ้าใหม่ๆใส่ เลยอยากจะนอกเรื่องนิดนึงค่ะ เราอยากจะบริจาคของให้ผู้ขาดแคลนแบบนี้จริงๆ คือ ชีวิตลำบากเหมือน จขกท.เมื่อตอนนั้นน่ะค่ะ เราไม่อยากบริจาคผ่านศูนย์รับบริจาค(เพราะเคยโดนเอาของไปขาย) เราไม่อยากบริจาคให้ผู้ขาดแคลนที่ออกสื่ออย่างงวงเวียนชีวิต เพราะน่าจะมีคนบริจาคแล้ว(เรามีแต่ของ ไม่มีเิงิน) เรามีเสื้อผ้าตุ๊กตาเยอะแยะ แต่ไม่อยากบริจาคผ่านศูนย์หรือบ้านสงเคราะห์เลยจริงๆ ส่วนใหญ่คนที่ลำบา่กมากๆจริงๆ จะไม่มีคอมพ์ ไม่สามารถเข้าถึงเน็ตได้ หากแถวบ้านใครมีผู้ขาดแคลนอยู่ก็แจ้งเราได้นะคะ ร่วมกันช่วยเหลือผู้ขาดแคลนค่ะ จากคุณ : หนูมิลาน เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 23:51:18

ความคิดเห็นที่ 95 ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้ จขกท นะคะ ผ่านมาได้ขนาดนี้แล้ว ขอให้สู้ต่อไป ทุกคนในนี้ก็พร้อมจะอยู่เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ สู้ๆค่ะ จากคุณ : KanJaZaWa เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 23:57:39

ความคิดเห็นที่ 96 mooesha ช่วยตอบคำถามนิดนึงได้มั้ยครับ "ราวๆเดือน ตุลาคมฯ เรากำลังจะไปเรียนต่อที่อเมริกาค่ะ ^^ เราช่ำชองเรื่องการไปทำงานที่อเมริกามากๆ(ไปมาบ่อย) ทั้งอเมริกาและออสเตรเลีย เราสามารถหางานให้คนๆหนึ่ง และช่วยให้คนนั้นไปทำงานที่นั่นได้ ไม่ต้องเสียค่านายหน้าอะไรเลย (หามาแค่ค่าเครื่องบินก็พอ) แต่ต้องหลังจากที่ตัวเราไปอยู่ที่นู่นแล้วนะคะ ^^ เพราะถ้าทำอยู่เมืองไทย มันติดต่อนายจ้างยากอ่ะ อิอิ ^^" ที่คุณบอกว่าหางานให้คน ๆ นึงได้ ไม่ทราบที่ไหนครับ อเมริกาหรือออสเตรเลีย ถ้าอเมริกา 1. ไม่ทราบว่าเขาได้วีซ่าชนิดไหนเข้าไปครับ 2. เขาอายุเท่าไหร่ 3. แล้วทำงานอย่างถูกกฎหมายรึเปล่า จริง ๆ ถ้าเห็นคำตอบข้อแรกเนี่ย ผมคงมองเห็นภาพอีกเยอะ แค่สงสัยน่ะครับ จากคุณ : Death Of Heretic Angels เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 03:19:38

ความคิดเห็นที่ 97 อ่านความเห้นของคุณ mooesha แล้วให้สงสัยเหมือนท่านอื่นๆ ว่าคุณมีความสามารถพาคนไปทำงานที่อเมริกาได้ยังงัย คนอเมริกาตอนนี้ก็ตกงานกันมากมาย เดี้ยนก็อยู่ต่างประเทศมานานหลายปี การจะเข้าจะออกคนมีกระตังค์ขังขอวีซ่าไม่ได้เลยบางที จขกท ก็พิจารณาดีๆ อย่าเชื่อใจคนง่ายนัก คนสมัยนี้รู้หน้าไม่รู้ใจค่ะ ด้วยความหวังดี จากคุณ : teufel mom (teufel mom) เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 04:25:03

ความคิดเห็นที่ 98 สุดยอดจริง เป็นกำลังใจให้ครับ สู้ๆ จากคุณ : Security_Pass เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 04:56:41

ความคิดเห็นที่ 99 เรทติ้งยังดีอยู่ค่ะ  เล่าต่อได้เลยรออยู่น๊าาาา จากคุณ : ความรักมาทักทายแล้วหายไป เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 08:06:05

ความคิดเห็นที่ 100 คุณ mooesha  ครับ ออกมาชี้แจงด่วน.... จากคุณ : kira-rama 2 เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 08:08:05

ความคิดเห็นที่ 101 จขกท มาเล่าต่อนะคะ เมื่อคืนอ่านแล้วก็คิดตามว่าเจ้าของกระทู้ผ่านมันมาได้อย่างไร ตอนนี้ชีวิตเป็นอย่างไร สุขสบายดีหรือเปล่า กลับมาเล่าเรื่องต่างๆให้ฟังอีกนะคะ เป็นกำลังใจให้ละกัน สู้ๆค่ะ จากคุณ : ข้างนอกนางฟ้า ข้างในนางมาร เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 09:17:18 A:60.225.1.10 X: TicketID:349789

ความคิดเห็นที่ 102 จขกท เล่าต่อเลยครับ ผมก็ติดตามเรื่องราว จขกท อยู่ แล้วก็ติดตามคำตอบของ คุณ mooesha ด้วย จากคุณ : LAPD21 เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 09:37:26

ความคิดเห็นที่ 103 รออ่านอยู่ค่ะ ขอบคุณมากๆเลย ที่แบ่งปันเรื่องราว เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : หมาตาดำๆ เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 10:03:44

ความคิดเห็นที่ 104 เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : cognac & tobacco เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 10:21:13

ความคิดเห็นที่ 105 รออ่านเรื่อง จขกท ต่อไปค่ะ และรออ่านประเด็น ที่หลายๆคนสงสัย..... จากคุณ : FONPATCHY เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 10:54:12

ความคิดเห็นที่ 106 ขอคำยืนยันว่านี่เป็นเรื่องจริง.............ไม่ใช่เรื่องแต่งอย่างในตำนาน...... จากคุณ : ชักธง1 เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 10:56:06

ความคิดเห็นที่ 107 ขอไม่อ่านทั้งหมดนะ เพราะรับไม่ได้จริงๆ เรา sensitive กับเรื่องแบบนี้มากๆ เรามีลูกสองคนเลี้ยงเองกับมือ นอนเรายังเอาลูกทั้งสองนอนขนาบข้าง เมื่อยแขนก็ยอม แค่เห็นลูกนอนอุ่นเราก็หายเมื่อยแล้ว เราไม่แปลกใจเลยที่คุณจะไม่รักแม่คุณ เป็นเราๆก็ไม่รัก เรามองว่าคิดจะให้กำเนิดต้องให้ความรักความอบอุ่นให้อนาคต คุณถึงจะได้คู่ควรกับคำว่าแม่ จากคุณ : ole&porche เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 11:09:16

ความคิดเห็นที่ 108 อ่านแล้วขอมากอด จขกท. ซักหน่อยนะค่ะ คุณเป็นคนเก่งมาก ๆ ที่ผ่านเรื่องราวต่าง ๆ มาได้ ขอเป็นกำลังใจให้นะค่ะ ชีวิตต้องดำเนินต่อไป เรียน กศน. ภาคค่ำ ก็ยังไม่สายเกินไปนะค่ะ ชีวิตเริ่มต้นใหม่ได้เสอมค่ะ ขอเพียงมีกำลังใจ สู้ต่อไป อย่าท้อ สู้ ๆ นะค่ะ ^^ จากคุณ : แม่มดน้อย (boontarika) เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 11:33:03

ความคิดเห็นที่ 109 แต่เราขอชมนะว่า จขกท เขียนหนังสือได้ดีกว่าบางคนที่เรียนมาสูงๆซะอีก มีคำที่เขียนผิดน้อยมากๆ จากคุณ : ole&porche เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 11:44:50

ความคิดเห็นที่ 110 ทำได้แค่หอบกำลังใจมาฝากค่ะ คุณเข้มแข็งมากจริงๆ จากคุณ : บ้านสายไหม เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 11:57:43

ความคิดเห็นที่ 111 คห.3 ไม่เจอกับตัวเองไม่รู้หรอกค่ะ มันเจ็บปวดยิ่งกว่าสิ่งใด เพราะคนที่ทำคือแม่ไงคะ จากคุณ : Fairybox เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 12:03:20

ความคิดเห็นที่ 112 เป็นชีวิตที่น่าสงสารมาก ๆ สงสารที่รอบข้างไม่มีใครที่เห็นใจคุณซักคนเลย อย่างน้อย บรรดาญาติ ๆ พ่อเลี้ยงคุณ ก็น่าจะมีซักคนที่เห็นใจบ้าง เอื้ออาทรกับเด็กตัวเล็ก ๆ บ้าง นี่ใจดำกันหมด คิดถึงความจริงที่เราเคยเจอมา แม้แต่หมาที่โดนทำร้าย ก็ยังมีคนใจดีที่ไม่รู้จักยื่นมือช่วย เด็กเล็ก ๆ ที่น่าสงสาร ตามพ่อแม่มาขายของตามตลาดนัดก็มีคนหยิบยื่นขนมให้ แต่ของคุณยอมรับว่าเศร้าจริง ๆ ค่ะ คิดเสียว่ากรรมเก่าเรานะคะ แต่เราว่าดวงคุณจะเจอแต่พวกหาผลประโยชน์จริง ๆ ขนาดมาระบายในพันทิปยังมีบางล็อกอิน มีทีท่าจะหลอกลวงคุณอีก คนเราก็เนาะ ไม่รู้จะซ้ำเติมกันไปถึงไหน ฟังหูไว้หูนะคะ บางอย่างที่หลังไมค์คุยกัน หากไม่มั่นใจถามรายละเอียดกันหน้าไมค์เลยดีกว่า เพื่อน ๆ จะได้ช่วยกันสอดส่อง ปล.อยากให้กิ๊ฟท์คุณประกอบมาก ติดไว้เดือนหน้านะคะ จากคุณ : condojung เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 12:10:41

ความคิดเห็นที่ 113 เคยมีพระราชดำรัสของในหลวง ทรงตรัสว่า พ่อแม่ก็เป็นคน สามารถทำผิดได้ ผมก็คิดเหมือนกัน เมื่อเป็นคน ก็ย่อมมี รัก โลภ โกรธ หลง เมื่อเป็นคน ก็ย่อมมีดี มีเลว เคยมีข่าวบ่อยๆ แม่เอาลูกที่เพิ่งเกิดไปทิ้งที่กองขยะ พ่อข่มขืนลูกสาว หรือ แม้กระทั่งพ่อแม่ที่ฆ่าลูกในไส้ แต่สังคมไทย ให้ความสำคัญกับเรื่องกตัญญูรู้คุณคน พอเป็นพ่อแม่แล้ว ไม่มีวันทำอะไรผิดกับลูกได้ หรือ แม้กระทั่งระบบอาวุโสก็เหมือนกัน ทั้งๆ ที่บางคนแก่เพราะกินข้าว เฒ่าเพราะอยู่นาน ไม่ได้มีความรู้ความสามารถอะไรเลย แต่ชอบเอาเรื่องความอาวุโสมาข่มผู้ที่อายุน้อยกว่าโดยไม่มีเหตุผล กรณีของ จขกท.นับเป็นหนึ่งตัวอย่างในสังคมครับ จากคุณ : เปล่า เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 12:23:12

ความคิดเห็นที่ 114 อยาอ่านแบบละเอียดจัง เหมือนช่วงที่ จขกท.นอนโรงพยาบาล แล้วตัดขาดจากแม่น่ะ จขกท.จะเล่าแบบรวบรัดมากไปอ่ะคะ อยากอ่านแบบละเอียดจัง อ่านแล้วน้ำตาไหล ยังไงก็ขอให้สุ้เพื่อตัวเองนะคะ จขกท.ได้กลับไปหายายบ้างมั้ยอ่ะคะ จากคุณ : Fairybox เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 12:23:59

ความคิดเห็นที่ 115 มีแม่แบบนี้เป็นห่วงน้องอีกสองคนของคุณจริงๆ = = จากคุณ : คิดไม่ซื่อ เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 12:26:48

ความคิดเห็นที่ 116 น้องเจ้าของกระทู้คะ ติดต่อพี่มาทางหลังไมค์ได้ไหม พี่อยากให้น้องได้มีโอกาสบำบัดจิตใจค่ะ น้องเพิ่ง30เอง  ยังมีโอกาสอีกมากมายในชีวิต แต่.. การต้องติดกับปมปัญหาวัยเด็กอย่างที่น้องกำลังเป็น  มันจะฉุดเราไว้ตลอดไปค่ะ แค่เพียงการไม่เคยถูกรัก โดยเฉพาะจากคนที่เรียกว่า "แม่" ก็ชอกช้ำแทบไม่มีชิ้นดีแล้ว ตอนที่น้องเล่าถึง "แม่" ที่ไม่พยายามจะช่วยเหลืออะไรเลยตอนที่น้องลื่นตกน้ำ หนำซ้ำยังพูดจาทำร้ายหัวใจน้อง หัวใจพี่เหมือนถูกขยี้ไปด้วยจริงๆ .. ใครไม่ได้ประสบเองคงไม่มีวันรู้ว่า เพียงแค่การที่แม่ไม่รัก มันทำให้เด็กคนหนึ่งหัวใจสลายได้ขนาดไหน .. น้องจะไม่มีวันเชื่อในความรักของใคร น้องจะไม่กล้าก้าวไปในเส้นทางความสำเร็จทั้งหลาย เพราะคิดตลอดเวลาว่าตัวเองไม่มีค่าพอ พี่อยากให้น้องเป็นอิสระจากเรื่องราวหม่นหมองในวัยเด็ก พี่อยากให้น้องเติบโต สวยงาม อย่างที่น้องควรค่าที่จะเป็น หลังไมค์มานะคะ พี่อยากแนะนำเรื่องของการบำบัดให้กับน้องจริงๆ ส่วนเรื่องของวุฒิการศึกษา และชื่อ-นามสกุลที่มีปัญหาของน้อง พี่ขอแนะนำให้น้องเริ่มต้นทุกอย่างใหม่ทั้งหมดเลยค่ะ เริ่มจาก เปลี่ยนชื่อ-นามสกุล เป็นชื่อที่น้องรู้สึกเป็นตัวของตัวเองที่สุด ไม่ต้องปรึกษาใครที่ไหน หาตำราตั้งชื่อมาศึกษาและเลือกชื่อด้วยตัวเอง บอกตัวเองว่าต่อไปนี้ น้องจะเป็นเจ้าของชีวิตตัวเอง มีเพียงตัวน้องเองเท่านั้นที่มีสิทธิ์กำหนดทุกอย่าง เลื่อกชื่อ-นามสกุล ที่น้องรู้สึกมีพลังมากที่สุด จากนั้น .. น้องฉีกวุฒิป.6 อันเดิมทิ้งไปได้เลยค่ะ แล้วเดินไปสมัครกศน.ตั้งแต่พื้นฐาน สอบเอาวุฒิไล่ไปเรื่อยๆ จากภาษาเขียน และการเรียบเรียงความคิด รวมถึงทัศนคติของน้อง ขั้นต่ำน้องจบ ป.ตรีได้สบายๆชัวร์ (พี่ยินดีติวให้จนกว่าจะจบ) และถึงตอนนั้น ... พี่ขอให้น้องมีชีวิตที่ดี และประสบความสำเร็จในทุกๆทาง ที่สำคัญพี่ขอให้น้องได้พบความรักที่สวยงาม ได้รักและถูกรัก มีคนที่เข้ามาเติมเต็มทุกสิ่งที่น้องโหยหามาตลอดชีวิต .. แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ทั้งหมดที่พี่อยากให้น้องเป็น จะไม่มีวันเกิดขึ้นเลย ถ้า ปมในใจของน้องยังไม่ถูกลบทิ้งไป จากคนที่เข้าใจทุกความรู้สึกของน้องค่ะ จากคุณ : hppy2gthr เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 13:09:29