ความคิดเห็นที่ 1 ความเดิมที่ยกมาจากกระทู้ที่ 2 ชีวิตหลังความตายของเรา เอ๊ย หลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลก็ตกงานเป็นที่เรียบร้อย เพราะเกิดเรื่องก็ไม่มีใครไปแจ้งให้นายจ้างทราบเรื่อง พอเรากลับไปทำงาน ก็ปรากฏว่ามีคนทำงานใหม่แทนแล้ว ความรู้สึกตอนนั้นหัวใจสลายเลย คงเปรียบอารมณ์เหมือนกับ ผู้หญิงที่กลับบ้านไป แต่เจอสามีนอนอยู่บนเตียงเรากับผู้หญิงคนอื่นน่ะค่ะ แหม โลกทั้งใบถล่มทลายเลย แล้วจะเอาเงินใหนใช้ จะไปอยู่ที่ใหน(ที่นั่นเค้ามีที่พักให้) เค้าก็เอาเสื้อผ้าเรามากองหน้าบ้าน ให้เราขนเสื้อผ้าออกเลยทันที ณ ตอนนั้นคนแรกที่เรานึกถึงคือเพื่อนหญิงที่เราออกโรงปกป้องเค้า ที่เป็นเหตุให้หัวเราต้องมามีรอยเย็บ เหมือนตุ๊กตาที่ใยนุ่นเคยทะเล็ดออกมาจนทุกวันนี้ เพื่อนที่เราเอาชีวิตเราปกป้องมัน(จริงๆก็พูดให้ดูดีไปงั้น อยากทำตัวพระเอกเองนี่หว่า)มันกลับไม่แยแสใยดีอะไรเราเลย ไม่ถามสักคำว่าเป็นยังไงเจ็บมากมั้ย หรืออะไรทั้งนั้น กลับทำเป็นเรื่องธรรมดา ชิลล์ๆ ซะอย่างนั้น เราเลยขอนอนพักอยู่ห้องของเพื่อนคนนี้ แต่ด้วยว่าเพื่อนคนนี้เค้าก็มีสามี(ชั่วคราว)เดี๋ยวเขาก็มา ปั่มปั๊มกันบ่อยๆ เป็นเหตให้เรารู้สึกเหมือน กขคง ของเขา เราเลยหอบเสื้อผ้าไม่กี่ชุดกับของใช้นิดหน่อยออกมา เชื่อมั้ย เราไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่งแบบนั้นเป็นเดือนๆ เราใช้วิธีไปนอนบ้านเพื่อนคนนั้นที คนนี้ที ค้างบ้านละคืนสองคืน พอพ่อแม่ของเพื่อนเริ่มเขม่นเราก็ขนสัมภาระ ระเห็จออกมาทันที ข้าวก็อาศัยกินของเหลือจากเพื่อน เพราะไม่เหลือเงินสักบาท เพื่อนๆก็ยังอายุน้อยๆ ส่วนใหญ่เค้าก็มีพ่อแม่เลี้ยง เค้าไม่สามารถจุนเจือเราได้แน่นอน อย่างเพื่อนเราซื้อก๋วยเตี๋ยวมากิน เราก็รอเพื่อนกินอิ่ม หากไม่หมดเราก็ซดต่อ โดยไม่สนใจว่ามันจะปรุงอะไรไว้บ้าง มีครั้งนึงเพื่อนคนนึงมันชอบกินเผ็ด มันปรุงเผ็ดมาก เผ็ดจนมันกินเองไม่ได้(อีบ้าเอ้ย แต่ก็ดี เสร็จตู คริคริ)เราก็ซด ด้วยความหิว แต่ลืมว่าตัวเองเป็นคนกินเผ็ดไม่เก่ง โห่.. ให้ตาย น้ำมูก น้ำตา น้ำลาย ไหลมาบรรจบเป็นแม่น้ำมูลเลย แต่ก็กินจนหมดนะ อย่างที่เล่ามาตั้งแต่ต้น ชีวิตเรากินไม่อิ่มมาตั้งแต่จำความได้ เพราะตอนที่เติบโตมาจากบ้านนั้นเค้าก้ไม่ให้เรากินจนเกินอิ่ม เค้าให้กินแค่ชามเดียว แต่ตักพูนๆได้ แต่กับข้าวเค้าจะตักให้ ทำให้เรากลายเป็นคนตละกะไปเลย (อาย) แต่ตอนนี้หายตละกะแล้วนะคะ แต่ผลที่พ่วงมาจากความอดอยากครั้งนั้นคือ ปัจจุบันกลายเป็นสาวอวบไปเลย ทั้งๆที่ตอนเด้กๆแห้งมาก เพราะพอโตมี พอมีกำลังทรัพย์เอง เรากินทุกอย่างที่อยากเลยค่ะ แพงก็จะกิน เราทดแทนสิ่งที่มันหายไปในช่วงชีวิตนึงน่ะค่ะ ปัจจุบันอยากกลับไปอดอยากอีกจัง อยากผอมเหมือนเดิมง่ะ ^ ^’’ อ่ะๆ กลับมาต่อหลังจากที่หาที่อยู่ที่นอนวนไปวนมาบ้านเพื่อนจนครบรอบวนกลับมาที่คนเดิมรอบที่สาม มุขนี้เริ่มใช้ไม่ได้ผลแล้ว ก็ประจวบเหมาะไปได้งานที่มีที่อยู่ที่พักพร้อม งานนั้นคือ มาร์คกี้ คนตั้งลุกสนุกเกอร์ ชีวิตเราวนเวียนอยู่ที่นี่หลายปีเหมือนกัน สนุกสนาน ช่วงนี้ก็ลืมเรื่องการเรียนไปแล้ว มันเหมือนสนุกกับชีวิต ไม่ต้องคิดอะไร เจอเพื่อน เจอสังคม(ต่ำๆ) เจออบายมุขทุกอย่าง ลองได้ลองหมด แต่ไม่เคยติดอะไร เพราะเรารู้ว่ามันไม่ได้ทำให้ชีวิตเราดีเลย เพื่อนๆที่มันติด เรานั่งถามมันทุกครั้ง ทำไมถึงติด มันรู้สึกยังไง เพื่อนมันบอกดี ทำให้ลืมดี เราก็ยังทำเข้าใจกับคำพูดมันไม่ได้มาจนทุกวันนี้ แล้วชีวิตก็มาถึงจุดเปลี่ยนอีกครั้ง เรายังคงทำงานอยู่ที่โต๊ะสนุ๊กแห่งนี้ ด้วยความสนุกจนลืมวันลืมคืน ลืมแม้กระทั่งอนาคตตัวเอง จนเราอายุประมาณได้ 17 ปี วันนึงเราถูกแคชเชียร์ของโต๊ะฯเป็นพวกสาวประเภทสองเรียกไปนั่งเฝ้าหน้าเคาท์เตอร์แทนหล่อน ร้อยวันพันปี หล่อนไม่เคยเรียกนะ วันนั้นก็แปลกใจอยู่ แต่ด้วยความที่เป็นเด็กเดียงสา(จิง จิ๊ง)ไม่ได้เอะใจอะไร ก็ไปนั่งแทนเค้า ซึ่งหน้าเคาท์เตอร์ก็คือลิ้นชักเก็บเงินของแคชเชียร์นั่นแหล่ะ วันนั้นไม่มีแขกมาเล่นสนุ๊ก เป็นเวลาบ่ายๆเห็นจะได้ถ้าจำไม่ผิด พอเราไปนั่งปุ๊บ ทุกคนไม่ว่าจะเป็นเพื่อนมาร์คกี้ด้วยกัน แม่บ้าน มาร์คเกอร์ หายไปพร้อมกันหมดเลย แต่เราไม่ได้เอะใจนะ มาคิดตอนที่มันผ่านมานานมากแล้วเพิ่งคิดได้อ่ะ แล้วเค้าก็กลับมาพร้อมๆกันหมด แคชเชียร์นั่งประจำที่ มาร์คเกอร์+มาร์คกี้ สุมหัวประจำกลุ่ม แม่บ้านเดินดูดผง(เครื่องดูดฝุ่นนะ หากคิดภาพตามตัวหนังสือมันจะขำ) อิเตย(กระเทยควายใช้ให้เราไปเอายาดมในกระเป๋าเสื้อมันในห้องพักพนักงาน เราก็ไป(ตอนมันใช้ มันเรียกเราไปพูดเบาๆสองคน) เว้นระยะประมาณ 20 นาที อิเตย(กระเทยควาย): ว๊ายยย !!!! เงินหาย หายตั้งหลายพัน เป็นไปได้ไงเนี่ยย อิแม่บ้าน: หะ หายได้ไง หาดีรึยังๆ ใหนๆๆ ช่วยหา มาร์คเกอร์+มาร์คกี้: นั่นดิ หายได้ไง ก็ให้ เฝ้าให้ไม่ใช่หรอ แล้วกล้องทุกตัวก็แพลนซูมมาที่เรา ,,,, นางเอกอย่างเราก็เข่าอ่อนแทบทรุดกับพื้นพรม(ดีไม่เจ็บเท่าดี) เรา:หนูไม่ได้เอาไป ก็ให้หนูเฝ้าหนูก็เฝ้านี่ ยังไม่ได้ไปใหนเลย อิเตย(กระเทยควาย: :-) กล้าสาบานมั้ย มะกี้ชั้นเห็นเธอเดินไปห้องพักน่ะ ไปทำอะไร ทุกทีไม่เห็นไปนี่ เรา: อ้า . เออ ก็พี่ชะ . อิเตย(กระเทยควาย:พูดแทรกก่อนเราจะพูดจบ ป่ะ เราทุกคนไปค้นห้องมันกัน (ก็ ห้องรวมทุกคนนั่นแหล่ะ) แล้วทุกคนก็เดินพาเหรดกันไป โดยเราเป็นจำเลยถูกลากไปด้วย ค้นไปค้นมา เจอเงิน2000บาทในกระเป๋านึง 700บาท ใต้ที่นอน 400บาทในกระเป๋าตังค์(อันนี้ของเรา) อิเตย(กระเทยควาย: นี่ไง หลักฐาน แหม!!อิดอกร้ายจังนะเมิง เห็นเงินละอดใจไม่ได้รึไง ตอนนั้นเราโครตอึ้งเลย ได้แต่น้ำตาไหล ตั้งแต่จำความได้เราจะร้องให้เพราะเจ็บทางร่างกาย เช่นโดนตี โดนน้าเอาแปรงซักผ้าเคาะตาตุ่ม โดนพ่อตบ โดนอากงเอาไม้กวาดฟาดกบาล หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่นี่คือการร้องให้จะเป็นจะตายที่มาจากการอัดอั้นตันใจในสิ่งที่เราไม่ได้ทำ แต่ถูกปรักปรำอ่ะ คือแบบ งง ชีวิตเกิดมา ละครก็ไม่ค่อยได้มีเวลาดูกับเขา มันมีมุขนี้ด้วย มุขแรกในชีวิตที่ถูกกระทำตั้งแต่ลืมตามาดูโลกเลย เรายังใจสู้ สู้แบบจนหมาตรอก เรา: หนูไม่ได้เอามาอ่ะ หนูนั่งเฉยๆ ไม่ได้ค้นเก๊ะพี่สักหน่อยอ่ะ พี่เอาหนูไปสาบานที่ใหนก็ได้ ไม่ได้เอาจริงๆ อิเตย(กระเทยควาย: เดี๋ยวรอตำรวจมา ก็ไว้พูดกับตำรวจละกัน เลือกเอา จะยอมรับตรงนี้ หรือจะยอมรับสารภาพกับตำรวจ ยอมรับตรงนี้ก็จบ ยอมรับซะก่อนที่เจ้าของโต๊ะฯจะมา เค้าจะได้ไม่แจ้งตำรวจ มีเสียงสมทบจากสมาชิกท่านอื่นแว่วๆมาในโสตประสาทที่วิ๊งๆของเราว่า รับเถอะๆ เรา:หนูยอมรับแล้ว จะไม่ทำอะไรหนูใช่มั้ย(โง่อีก) อิเตย(กระเทยควาย:ก็เก็บของออกไปเลย เจ้าของเค้าไม่อยากเห็นหน้าเธอหรอก เค้าไล่เธอออกแล้ว เรา:อีกสองวันเงินเดือนจะออกแล้ว ขอเงินเดือนหนุออกหนูค่อยไปได้มั้ย อิเตย(กระเทยควาย:อิหน้าด้านนนน!!!! ขโมยเงินเค้าแล้วยังจะเอาเงินเดือนเค้าอีกไม่เจียมตัวนะหล่อน โฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ(คิดในใจ กุต้องไปกินก๋วยเตี๋ยวเดนเพื่อนอีกแล้วหรอวะเนี่ย ต้องไปนอนตามโรงฯบาล ตามป้ายรถเมล์ ตามหน้าเซเว่นอีกแล้วหรอเนี่ย)โฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วชีวิตฉันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆอีกพักใหญ่ๆ จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 01:41:42 A:115.67.0.147 X: TicketID:349624

ความคิดเห็นที่ 2 มีวันนึงมีลุงคนนึงเค้าเป็นวินมอไซค์ เค้าเห็นเราวนๆเวียนแถวเซเว่นนี้บ่อย เค้าลงมาคุยด้วย คุยไปคุยมา ก็สนุกถูกคอ ด้วยความที่เรายังเด็กแม้จะเจออะไรมาหนักๆ แต่ก็ยังมองโลกใสๆ เค้าเลยชอบจะมาคุยกับเรามั้ง ครั้งที่สองหรือที่สามนี้แหล่ะ เค้าถามเราว่าอยากกินอะไรมั้ย เราบอกอยากกินสโมกกี้ไบร์ท เค้าบอกป่ะ ไปสั่ง เดี๋ยวจ่ายให้เอากี่อันก็ไปสั่ง เพื่อนๆพี่ๆคะ ลองทายเล่นๆสิคะ ว่าคนตละกะอย่างเรา(ณ ตอนนั้นน๊า)จะสั่งมากินกี่ไม้ .อิอิ เราทำลายสถิติตัวเองโดยการสั่งมา15ไม้ค่ะ ตอนนั้นรู้สึกจะไม้จะ7หรือ8บาทนี่แหล่ะ พี่วินฯยิ้มแห้งๆเลย ฮ่าๆๆๆ ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร มานั่งคิดย้อนกลับไป หนูขอโทษน๊า ด้วยความที่อดข้าวมาสองวันอ่ะ มันโซแล้ว ลืมหมดซึ่งความเกรงอกเกรงใจเฮ้อ,,, รู้สึกผิดจัง นี่คือช่วงชีวิตเล็กๆที่ทั้งสุขทั้งทุกข์ ในระยะเวลานึง ที่ยังไม่พ้นจากสภาพเด็กเร่ร่อน . ไม่ใช่เรื่องแต่งหรอกค่ะ หากมีบางคนกังขาจากกระทู้แรกว่า ใหนเธอบอกกระทู้นู้น เธอพยายามอยู่ในสังคมที่ปลอดภัยไม่ใช่รึหล่อน เพราะเราเริ่มมาจากอะไรต่ำๆ(ในความคิดของสังคมโดยรวม)มันทำให้เราค่อยๆผลักตัวเราให้ขึ้นสูงไปเรื่อยๆ จากประสบการณ์ จากอายุที่มากขึ้น จากผู้ใหญ่บางท่านที่เอ็นดูเรา(และผู้ใหญ่บางท่านก็พยายามจะเอาเอ็นให้เราดู-“-) เราผ่านมาหลายๆอาชีพที่ไม่ต้องพึ่งวุติ เช่น มาร์คกี้(ที่เล่ามา) เด็กเสริพ กระเป๋ารถสองแถว . เริ่มมีความรัก เริ่มรัก เริ่มหลง ผู้หญิง สุดท้ายเค้าก็ทิ้งเราไปกะของแท้ . สุดท้ายเราก็แค่หนูทดลองสำหรับพวกเธอ นังเด็กพาณิชย์ทั้งหลาย ฮึ่มๆๆๆ อาชีพกระเป๋ารถเมล์ เป็นอาชีพสุดท้ายที่เราไม่ต้องพึ่งพาวุติ และเป็นที่ที่เราได้เจอผู้ใหญ่ท่านนึงอุปการะ แต่ มีอะไรแอบแฝง เจ้เจ้าของรถเป็นผู้หญิงเลยกลางคน ส่วนเฒ่าแก่เป็นผู้ชายวัยที่ชอบใช้ของกลางตัว แรกๆก็ส่งเราเรียนดี รักเราเหมือนลูกหลาน ให้อยู่บ้านเค้า คนละหลังแต่ในพื้นที่บ้านของเค้า เลี้ยงเราเอ็นดูเรา จนเราตายใจพักหลังๆชักแปลกๆ ชอบเรียกให้ไปเอาของในบ้าน เจ้ใหญ่ชอบทำทีไม่อยู่บ้านบ่อยๆ ณ วันนึง ตะโกนเรียกเรา หัวงู: หนูมาเอากับข้าวไปกินสิ เด็กสาว:ไม่เอาจ้า กินแล้ว อิ่มแล้ว (ใจรู้สึกอยู่แล้วว่าไม่อยากเข้า) หัวงู:ให้มาเอา ก็ต้องมาเอา อย่างี่เง่าน่า เด็กสาว:ค่ะ - - พอเราเข้าไปกำลังจับกับข้าวยกๆใส่ถาด ก็มีมือเอื้อมมาจากข้างหลังกอดเรา โครตตกใจอ่ะ เคยแต่ทำผู้หญิง คราวนี้โดนมือผู้ผู้ชาย (แน่ะๆ มีใครบางคนบอก โดนของจริงหายทอมแน่เลยใช่ม๊า ณ จุดนี้มีแน่ค่ะ แต่ไม่ใช่ ไม่ใช่ ม่ายช่ายยไอ้แก่นี่แน่น๊อนนนนนนนนนนนน) เราก็พยายามดิ้นๆๆๆ ยิ่งดิ้นยิ่งแย่ หัวงู:ป๋ารักหนูนะ เจ้เค้ายอมให้หนูมาเป็นน้องนะ ป๋าขอแล้ว หนูจะสบายนะ ไม่ต้องไปเป็นหรอกกระเป๋า ดูสิดำไปหมดแล้ว คอยนั่งนับตังค์ดีกว่า แล้วก็เรียนอย่างเดียว เรียนเท่าใหร่ถึงใหนก็ได้ เจ้เขาจะส่งให้ (พูดไปก็หอมเราไป หอมหัว หอมหู หอม ผมจ่ะผม-*-) เด็กสาว:ไม่เอาๆๆๆ ปล่อยเหอะ เล่นอะไรเนี่ยยย ปล่อยๆเหอะ ไม่อ๊าวว (ในชีวิตจริงเหตการณ์จริงพูดได้แค่นั้นอ่ะค่ะ มันตกใจ) เราใช้กำลังจากหุ่นขี้ก้าง สะบัดประมาณ 4-5ครั้งนี่แหล่ะ พอหลุดได้วิ่งฉิว ออกหน้ารั้ว รองทงรองเท้าไม่เอาเลย คืนนั้นเราก็ไปหานอนบ้านเพื่อนที่เป็นกระเป๋าฯด้วยกัน พอสักตี5ก็ไปแอบขนเสื้อผ้าหนี ด้วยความที่อยากมีของที่เป็นสมบัติติดตัวสักชิ้น ขโมย(ไม่รู้เรียกขโมยเปล่าอ่ะ ก็เค้าเอามาให้เราใช้นั่นแหล่ะ)ก็เลยหยิบวิทยุam/fmติดมือมาด้วย นั่นคือเครื่องใช้ไฟฟ้าชิ้นแรกในชีวิต แล้วเราก็ถึงจุดเปลี่ยนชีวิต อีกครั้ง วนๆเวียนๆ เป็นๆตายๆอยู่พักนึง มีผู้ใหญคนนึงที่เค้าเป็นลูกค้าโต๊ะสนุ๊กนั้นมาชวนไปทำร้านอาหาร เป็นร้านเค้าเอง เราก็เลยไป เราทำงานเป็นพนักงานของร้านนี้ ทำทุกอย่างที่ทำได้ เหมารวมหมด ในเงินเดือน3000บาท(พักฟรี+กินฟรี)เราก็เลยเรียนไปด้วยได้ ตอนนั้นเริ่มเรียนม.3 อีกครั้ง หลังจากที่รอบแรกเริ่มเรียนแล้วโดนไอ้เฒ่าเล่นงาน จึงจำเป็นต้องย้ายที่เรียน(กลัวโดนตามตื๊บ เพราะเราไม่รู้เค้าแค้นเราไหม)แต่เราก็หนีไปใหนไม่ได้ไกลนักหรอก ก็ยังอยู่ในวังวนแถวนั้นสักพักแหล่ะ วนเวียนไปบ้านเพื่อนคนนั้นคนนี้(เพื่อนๆกลุ่มใหม่ส่วนใหญ่ก็เป็นกระเป๋าฯและผู้ชายทั้งนั้น)โดนตามล่า จนทำอาชีพกระเป๋าฯไม่ได้ เพราะโดนข้อหาไปขโมยวิทยุเค้ามา = =’’ หนักหนาสาหัสหยั่งกะตูเป็นโจรปล้นร้านทอง ทีตัวเองทำอะไรไม่ผิดเลยเนาะ พอช่วงไกล้ๆสอบครบทุกวิชา ครูเรียกไปทำเอกสารเรื่องรับวุติ เราไม่สามารถตอบครูได้ว่าทำไมนามสกุลไม่ตรง ครูบอกให้เรากลับไปที่โรงเรียน ให้ไปที่บ้านเพื่อไปทำเอกสารใหม่ให้ตรงกันเพื่อรับวุติ แต่เราคิดว่า หากเรากลับไปตอนนี้ เราไม่พร้อมที่จะเจอแม่เรา เราอยากกลับไปในวันที่เรามีเงินแม้ไม่มากนัก แต่ก็มีให้แม่บ้าง เราได้สบายใจว่า ถึงแม้ แม่จะทิ้งหนุ แต่หนูก็ไม่ได้เละเทะเหมือนภาพที่แม่เห็นหนูที่โรงพยาบาลวันนั้นนะ สรุปเราก็ทิ้งวุตินั้นไป โดยไม่แยแส เพราะเราไม่พร้อมจะกลับไปหาแม่ ณ วันนั้นจริงๆ (คล้ายๆเพลงนี้ป่าวหว่า ไม่เด่น ไม่ดัง จะไม่หันหลังกลับไป ทุกวันคืน นอนร้องให้ อีกเมื่อใหร่จะโชคดี) แล้วเราก็มีความรัก ซึ่งมันเกิดขึ้นเมื่อใหร่ไม่รู้ จากที่ชอบมองเพศเดียวกัน เริ่มเปลี่ยนความคิดมาสะดุดเพศตรงข้าม แต่เราไม่ขอเล่าว่ากี่คนที่เรารู้สึกรัก และเราก็ไม่เฟคว่าเราเป็นกุลสตรี ไม่มีอะไรกับใคร จนมาเจอสามีคนปัจจุบัน เราก็แค่มนุษย์ธรรมดา แต่จะดีจะแย่แค่ใหน เราไม่อยากเจาะจงให้กระจ่าง เพราะมันเป็นดาบสองคม พูดจริงแต่ดีเกินไป คนก็ว่าสตอ:-) ทำตัวแย่ แต่พูดความจริงๆตรงไป คนก็ว่าอีนี่ร่าน ถูกไหม ฉะนั้น ขอข้าม ณ จุดนี้ จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 01:43:13 A:115.67.0.147 X: TicketID:349624

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากที่ได้ทำที่ร้านอาหารร้านนี้อยู่พักนึง ซึ่งได้ห่างไกลจากที่เดิมที่เคยอยู่มาก สภาพแวดล้อมเปลี่ยนไป การพบปะผู้คน สังคมเปลี่ยนไป หลายต่อหลายครั้งที่เราเข้าไปเสริพอาหาร ด้วยความที่เป็นเด็กก็จะถูกเมตตาจากผู้ใหญ่(ลูกค้าที่ไปเที่ยว)เค้าก็จะถามที่100คนถาม90คน ลูกค้า : เรียนที่ใหน เรา : ไม่ได้เรียนค่ะ ลูกค้า : ทำไมล่ะ ยังเด็กอยู่เลย เรา : กำลังเก็บตังค์เรียนค่ะ(เป็นคำตอบที่เรียกทิปแขกได้ดี อิอิ) จริงๆการเรียน กศน. ก็ถือเป็นการเรียน แต่เรารู้ว่าลูกค้าเหล่านั้นไม่ได้จิงจังอะไรกับคำถามนัก เราเลยเลี่ยงที่จะบอกว่าเรียน กศน. แล้วอีกนัยเราก็รู้ว่า เราไม่ได้จิงจังกับการเรียน กศน.แล้ว หลังจากที่เราตัดสินใจเลือกจะยังไม่กลับบ้านไปทำเอกสารให้ถูกต้อง มีช่วงนึงของชีวิตที่ความจำขาดหายไปคือ นึกไม่ออกว่าเรารู้จักกับเพื่อนกลุ่มนี้ได้ยังไง เราเห็นเค้าทำงานเสริพในระบบริษัทดูดี แถมยังมีสวัสดิการ มีวันหยุด มีโบนัส เราเลยอยากเข้าไปทำบ้าง (เป็นบริษัทใหญ่ที่เด็กๆนักศึกษาชอบไปทำเป็นพาร์ทไทม์กันน่ะค่ะ) ก็เลยตีซี้ ตีสนิทจนไว้เนื้อเชื่อใจกัน (จำช่วงนี้ไม่ได้จริงๆค่ะ นั่งนึกเท่าใหร่ก็นึกไม่ออกว่ารู้จักกันจากทางใหน) เราก็เลยขอยืมวุติม.3 ของเขามา (เคยดูหนังเรื่อง "จับให้ได้ ถ้านายแน่จริง" ที่ ลีโอนาโด้ ดิคาปิโอ้เป็นพระเอกกันมั้ยคะ เราใช้วิธีนั้นแหล่ะค่ะ) เราใช้วุติม.3 ชิลล์ๆในวงการสายงานอาชีพบริการอยู่นานพอสมควร ด้วยความที่ม.3มันก็พื้นๆเบสิค ไม่ได้ต่างจากป.6มากอยู่แล้ว แต่หากถามว่าสมัครผ่านได้ไงเค้าไม่รู้หรอ เรามีวิธีของเราค่ะ 1.เราจะใช้วิธีจ้องตาคนสัมภาษณ์ตลอดๆเพื่อดึงความสนใจไม่ให้เค้าไปพิจารณาเอกสารเราบ่อยๆ 2.พอเค้าเริ่มพลิกเอกสารดู เราจะรีบถามแทรกเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ 3.เราจะทำเอกสารให้มันทับกันไปทับกันมา เพื่อให้เป็นเรื่องน่าเบื่อของคนเรียงเอกสาร จนทำให้เค้าลืมสนใจที่จะพิจารณาเอกสารให้ถ้วนถี่ แฮ่.............. ฝ่ายบุคคล นั่งอ่านกันอยู่มั่งรึเป่า นู๋ก๋อโต๊ดดด รับผิดค่าาาาา แต่ปัญหาคือ **ความไม่พอเริ่มบังเกิด หากเราได้วุติ ม.6 เราจะได้เงินเดือนที่มากขึ้นนะ แต่ว่าความสามารถเราก็ต้องให้ได้เทียบเท่าวุติ หรือดูมากกว่า เพื่อให้สมจริง เราเลยพยายามที่ะใช้คอมพิวเตอร์ให้เป็น ตอนนั้นโรงเรียนสอนคอมพิวเตอร์ผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด ในยุคที่คอมฯแพงพอๆกับโทรศัพท์มือถือรุ่นกระดูกขาหมู ก่อนหน้ายุคอินเตอร์เฟื่องฟู เล็กน้อย มีโรงเรียนนึง ชื่อโรงเรียน อเมริกันติ๊ด..ติ๊ด(นามสมสุติ) ตั้งอยู่ในห้างที่เราทำงานอยู่นั่นแหล่ะ เค้าจะมีคอมวางอยู่หน้าห้องเรียนเครื่องนึง เรารู้สึกว่าเรากับคอมฯมีแรงดึงดูดต่อกันอย่างประหลาด อยากสัมผัสมัน อยากทำความรู้จักกัน และรู้จักกันให้มากขึ้นๆๆ ชั้นร๊ากกกกเทออออ เราชอบเดินเรียบๆเคียงๆข้างๆ เพื่อจะหาโอกาสได้จับ แล้ววันนึงโชคก็เข้าข้าง ฝรั่งที่ชอบนั่งเฝ้าตรงนั้น ไม่อยู่ เราก็เลยแกล้งๆไปกดๆๆ แป้นพิมพ์ ..ไม่มีไรเกิดขึ้น !!!??? ก้อนดำๆ สายยาวๆนี่อะไร?จับ ขยับ ขยับ กด กด โอ๊ะ!! โอ๊ะ!! มีอะไรขึ้นมาอ่ะ ซิบหาย จะพังไหม? มองซ้ายมองขวา ไม่มีใคร เผ่นก่อนล่ะตู (เหงื่อแตกซิก) คืนนั้นไปนอนคิดทั้งคืนเลย ถึงเหตการณ์ที่ไปสัมผัสคอมฯครั้งแรก เมื่อคนมีความรักเลย นอนฝันๆ ไปเลย(จริงๆค่ะ) วันต่อมาก็แอบโดดงาน ไปแอบเจอแอบจับอีก(โรงเรียนมันตั้งอยู่ในห้างอยู่แล้ว) วันนี้ความตื่นเต้นน้อยลง จับไอก้อนดำๆนั้น คราวนี้สังเกตมันมีลูกศร และมันไปตามที่มือเราขยับไอ้ก้อนดำๆ ในขณะที่กำลังเริ่มสนุกหารู้ไม่ว่ามีสายตาฝรั่งยืนกอดอกดูอยู่ข้างหลัง เค้าคงเห็นเราสนใจที่จะใช้เจ้าคอมฯ เค้าเลยมาสอนเบสิคให้ สอนบังคับเมาท์ ที่เราเรียกในตอนแรกว่าไอก้อนดำๆ เค้าสอนให้ล่นเกมส์ไพ่เพื่อฝีกการบังคับเมาท์ นั่นคือสเตปแรกๆ ที่ทำให้เราใช้คอมเป็น โดยไม่เสียกะตังค์ ครูคนแรก ของฉันคือฝรั่งหัวทอง อู๊วว โก๊วว โก้ ไฮโซ สุดๆ ผ่านไปสักระยะนึง ในยุคอินเตอร์เนตเฟื่องฟู คราวนี้ไม่ต้องไปแอบเล่นเกมส์ไพ่หน้าโรงเรียนนั้นอีกแล้ว แค่จ่ายตังค์ ฉันก็สามารถจะเป็นเจ้าของ(ชั่วคราว)ได้เท่าที่ฉันจะมีตังค์จ่าย ปัญหาคือ จะเสียตังค์เพื่อเล่นเกมส์ไพ่นี่หรอ ? ไม่มีทาง ชั่วโมงละ40บาท มันต้องได้มากกว่านั้นสิ เข้าไปนั่งปั๊บ เด็กเฝ้าร้านมาเปิดเครื่องให้ปุ๊บ เรา : พี่คะ สอนหน่อยสิ ที่เค้านั่งกดๆกันนั่นน่ะ เค้าคุยกันน่ะ ทำยังไง(สมัยโปรแกรมเพริทระบาด) เจ้าของร้าน : อ้อ ง่าย มากๆ(แล้วเค้าก็เปิดโปรแกรมให้ สอนให้เปิดuser)อ้ะ พิมๆไปตรงช่องนี้นะ เรา : พิมไม่เป็นค่ะ ยากมั้ย เจ้าของร้าน : ไม่ยากหรอก กดๆไปทีละตัว แล้วก็กดเอนเตอร์ นั่นเห็นมั้ยขึ้นแล้ว(พิมคำว่า หวัดดี) คนอื่นก็จะเห็นเราด้วย เค้าสอนๆเราสักพักเค้าก็ไป ทิ้งเราไว้กับการตามหาภาษาไทย ชั่วโมงละคำ = = นั่นคือครูคนที่สองที่สอนให้เราใช้คอมเป็นมาถึงปัจจุบัน หลังจากฝึกปรือพิมพ์ดีดกับเพริทอย่างเชี่ยวชาญ เราก้อัพเกรดวุติ ด้วยตัวเองทันที หลังจากนั้นเราก็หาประสบการณ์ชีวิตด้วยการเปลี่ยนงาน เปลี่ยนบริษัทเป็นว่าเล่น เมื่อมั่นใจว่าวุติเราใช้สมัครงานได้แน่ๆ ในช่วงนั้นคนจบปริญญาตรีไปก่อนที่ยุคคอมเฟื่องฟู ใช้คอมฯกันไม่เป็น มีค่อนข้างเยอะ ฉะนั้นเวลาเราสมัครงาน เราจะระบุ ลงในเอกสารว่า "สามารถใช้คอมพิวเตอร์เบื้องต้นได้ ,พิมพ์ดีดได้" นั่นล่ะ ภาษีที่ดีกว่าของฉัน เมื่อสังคมเรากว้างขึ้น เราก็เจอคนดีๆมากขึ้นด้วย แล้วเราก็เจอผู้ชายคนนึง ที่แม้จะไม่ใช่รักแรก แต่เป็นผู้ชายที่เราจริงจังคนแรก เราทดลองคบกัน ลองใช้ชีวิตด้วยกันสักพัก รู้แน่ว่าเขารักเรา เรารักเขาเราชักอยากกลับบ้าน อยากให้แม่ได้รู้จักเขา (อยากให้แม่สบายใจว่าลูกคนนี้เป็นฝั่งเป็นฝาแล้วนะ) เราไม่ได้เล่า ณ จุดนึงว่าป้าเคยดูถูกเราไว้ ที่เราหนีออกจากบ้านป้าเราครั้งนั้น ป้าเราลั่นวาจาว่า "อินี่ไม่พ้นอาชีพกราหรี่หรอก" เวรกรรมมีจริงเชื่อเถอะ ทุกวันนี้ลูกสาวป้าเราเองที่หนีไม่พ้นอาชีพนั้น ส่วนลูกชายติดยา... (เราไม่ได้เล่าอย่างรู้สึกสมน้ำหน้า- พวกเขานะคะ) เราก็รู้สึกแย่เหมือนกัน เราไปเจอเค้าครั้งสุดท้าย เราก็ช่วยอะไรใครไม่ทันแล้ว กลับมาเรื่อง เรากลับบ้านไปหาแม่ การเจอแม่ครั้งนี้ ท่าทีแม่เปลี่ยนไปมาก ไม่แข็งกระด้างกับเราเท่าเมื่อก่อน แต่ก็ยังคงรักษามันไว้ได้ดี การกลับไปครั้งนี้ แม่มีน้องชายเพิ่มขึ้น ...แต่ก็เสียน้องชายคนโตไป เสียไปแบบมีลมหายใจ แม่เล่าถึงสิ่งที่เปลี่ยนๆไปรอบข้าง แม่ได้ออกมาปลูกบ้านอยู่ต่างหากจากบ้านใหญ่ ได้ที่ดินที่เป็นมรกดกของพ่อเลี้ยง ปลูกอยู่ไกล้ๆกัน เพราะแม่ทนแม่สามีตัวเองไม่ไหว พ่อเลี้ยงติดเหล้า น้องชายคนโตลูกบ้านใหญ่ฟูมฟัก และถูกปลูกจิตสำนึกให้เกลียดแม่!!! ในขณะที่นั่งฟังแม่ระบายอารมณ์ เราก็มองลอดหน้าต่างไปที่บ้านใหญ่ แม่ได้ชี้ให้ดูน้อง นั่นน่ะน้องชาย... น้องโตขึ้นมาก เป็นหนุ่มแล้ว จากเด็กๆที่เราคอยจูงมือไปโรงเรียนทุกวัน แต่เราสัมผัสได้ว่า น้องไม่ได้อยากหันมามองบ้านหลังนี้เลย ในขณะที่แม่ชี้ให้เราดูน้องนั่น เราสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดของแม่... น้องสาว ตอนนี้โตไกล้สาวแล้ว แต่รูปร่างชั่งแตกต่างจากเราตอนเด็กเหลือเกิน เธอดูบึกบึนผิดเพศ คงเพราะถูกตามใจของพ่อและแม่ ชั้นใขมันจากขนมที่สะสมนั่น มันคือตัวชี้วัดความรักอย่างล้นเหลือ น้องชายคนเล็ก ที่เพิ่งเคยเห็นหน้า ชั่งบ้าคลั่งของไอที ที่พี่มันยังไม่มีปัญญาจะหาใช้ หลังจากที่ได้พูดคุยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันพอควร ก็ขอตัวกลับเลยทั้งคู่ เพราะลางานกันไม่ได้ ก่อนที่เราจะโดดคล่อมมอไซค์หลังจากไหว้ลาแม่ ได้ยินเสียงแม่ แทรกมากับเสียงที่พ่อเลี้ยงสตาร์ท เครื่องมอเตอร์ไซค์ """เมิงอย่าเปลี่ยนเบอร์หนีกุนะ""" หลังจากที่กลับมาวันนั้น เรารู้สึกสบายอกสบายใจ เริ่มมีความสุข เริ่มคิดวางแผนนี่นั่นโน่นเรื่อยเปือย นึกถึงวันปีใหม่ที่จะกำลังจะมาถึง ปีใหม่ปีนี้ จะมีครอบครอบแล้วสินะเรา ชั่งมีความสุขจัง มีแฟนที่รักเรา มีครอบครัว มีแม่ มีบ้านเกิด... แต่มันก็ไม่นานหรอก ความรู้สึกอึดอัดบางอย่างได้เกิดขึ้นอีก เหมือนมันเกิดมาเป็นคู่แฝดของเรา มันไม่ เคยหายไปใหนได้นาน จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 01:46:00 A:115.67.0.147 X: TicketID:349624

ความคิดเห็นที่ 4 สู้ๆนะคะ จขกท. จากคุณ : ผักผลไม้รวม เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 01:52:33

ความคิดเห็นที่ 5 ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย ไปเขียนลงหนังสือน่าหารายได้เพิ่มได้นะครับเนี่ย จากคุณ : 3N เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 02:03:33

ความคิดเห็นที่ 6 จ๊ะเอ๋ มาอยู่เป็นเพื่อนค่ะ แต่อีก10นาทีคงต้องไปนอนแล้ว เทคนิคการปลอมวุฒิ และการใช้วุฒิปลอมล้ำมากค่ะ แอบขำอยู่ในใจ ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันเป็นการกระทำที่ไม่ดี ไม่ถูกต้อง แต่ถ้ามองจากเงื่อนไขชีวิตที่มีปัญหาของน้อง ก็พอให้อภัยกันได้ อย่างน้อยลึกๆในใจน้องก็ไม่มีทางสลัดความรู้สึกผิดนี้ไปได้ พี่ว่านี่คงเป็นโทษที่น้องได้รับโดยอัตโนมัติแล้วหละ สำหรับ"แม่" เท่าที่น้องบรรยายให้ฟัง แกก็คงกำลังรับผลแห่งการกระทำของตัวเองอยู่เช่นกัน ข้างในจิตใจแกก็คงเจ็บปวด และทุกข์ใจไม่น้อย อโหสิกรรมต่อกันได้ก็น่าจะดี รอฟังต่อนะคะ ขอมิติชีวิตรักเพิ่มอีกเยอะๆเลย โดยเฉพาะตอนมีลูก (อิจฉามาก --จากคนที่ไม่มี T T) จากคุณ : hppy2gthr เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 02:05:59

ความคิดเห็นที่ 7 เสียงริงโทน ของโนเกีย 3310 ดังขึ้น .... ฮัลโล ...คะแม่ ค่ะ หรอ น้องอยากได้หรอ อื้อ เดี๋ยวหาให้นะ อื้อ หรอ ปีใหม่หนูกลับไมได้นะ:-)านหนู เค้าให้ลาได้หลังปีใหม่ อื้อ ได้ หรอ ไม่แพงมากได้มั้ย ยังเด็กอยู่เลย เอาไปทำไมแพงๆ อื้อๆ แล้วแม่ล่ะ อยากได้ไร อื้อๆ เดี๋ยวดูให้นะ หลังวางสายไป แฟนเราที่เบาเสียงทีวีรอเราคุยจบก็ถามขึ้นกึ่งสน กึ่งไม่สน แฟน : แม่หรอ เรา : อื้อ แฟน : ว่าไง เรา : น้องอยากได้ของขวัญปีใหม่ แฟน : ก็ไปซื้อ เรา : mp3นะ แฟน : หะ เด็กป.3นี่หรอ เรา ........ หลังจากช่วงปีใหม่ก็ยังไม่มีเวลากลับไปตามสัญญา เนื่องจากช่วงนั้นแม่ของแฟนป่วยบ่อย ทำให้เรากับแฟนต้องห่างกันอยู่พักใหญ่ๆ แม่ของแฟนเราอายุมาก(มีลูกตอนอายุเยอะ) แฟนเราก็รักแม่ของเค้ามากเช่นกัน เพราะเค้าก็มีกันแค่สองแม่ลุกเท่านั้น เราเข้าใจจุดนี้ หลังปีใหม่ประมาณ 3-4เดือนเห็นจะได้เราก็มีเวลากันบ้างแล้ว ก็กลับไปหาแม่ หอบของ- ขวัญปีใหม่ย้อนหลังไปให้น้องทั้งสอง คนเล็กดูไม่ประทับใจกับรถบังคับนัก เราให้เหตผลว่า mp3กลัวจะทำหายเสียดายนะ แต่น้องก็ไม่ได้ทำให้เสียน้ำใจแต่อย่างใดก็ดูเหมือนทดแทนได้ (แต่หลังจากเรากลับมาได้ไม่ถึงอาทิตย์ แม่โทรรายงานว่ารถบังคับพังแล้ว) ส่วนน้องสาวก็ได้ ของผู้หญิงสวยๆงามๆตามทำเนียมไป กลับมาคราวนี้แม่ได้ต่อเติมบ้าน มีกองทราย มีปูน มีอิฐบล๊อควางเต็มพื้นหน้าบ้าน แม่ให้เหตผล ว่าน้องสาวโตแล้ว สมควรจะแยกห้องนอน และเปรยๆว่า งบทำบ้านครั้งนี้บายปลาย หากไม่มีเงิน มาสมทบ มันก็จะคาราคาซังแบบนี้ ทำให้ปิดล๊อคบ้านไม่ได้ (ช่างทุบผนังเพื่อทำประตูหน้าต่างเพิ่ม) ในความหมายๆนั้นๆเราเข้าใจแล้วว่าแม่จะให้เราช่วยหาเงินทำห้องให้น้อง ซึ่งเราก็เข้าใจอยู่ว่า หากไม่เสร็จก็จะอยู่ลำบาก แล้วแม่ก็เปรยอีกว่า เนี่ยน้องสาวต้องเรียนหนัก ต้องไปหาทำรายงานตามร้านเนต ไม่มีคอมใช้ ทำให้พ่อแม่ห่วง นั่นก็คืออีกนัยว่า เราควรจะรักน้อง หาคอมให้น้องใช้ได้แล้ว .... แล้วก็เปรยอีกว่า น้องชายเรียนไม่ค่อยดีเลย อยากจะให้ได้เรียนพิเศษเหมือนคนอื่นๆบ้าง แล้วก็เปรยอีกว่า เราควรจะตบแต่งให้เป็นตัวอย่างบ้านใหญ่นะ ที่เค้าดูถูกเรามาตั้งแต่เด็ก จะได้ลบคำสบประมาท ให้เค้ารู้เราได้คนดี มีเงิน(แฟนเราห้าที่การงานดี เงินเดือนสูง) สินสอดก้อย่าให้อายเขา (แล้วก็ยกค่าสินสอดคนนั้นคนนี้ว่าเท่าใหร่ๆให้เราฟัง) นั่นคือหมัดแรก ที่แม่รัว ฮุกซ้าย ฮุกขวาใส่เราอย่างไม่ยั้ง ในเย็นวันนั้น คืนนั้นเรากับแฟนแยกกันนอนคนละมุ้ง แต่เห็นกันผ่านมุ้งขุ่นๆที่มีแสงไฟหลัวๆ เราเห็นแฟนเรานอนก่ายหน้าผาก เรานอนมองแฟนเราในท่านั้นจนหลับไป เช้ามาเป็นวันที่อากาศสดชื่น เนื่องจากอยู่ในเมืองหลวงมานานแสนนาน เราลุกนั่งสูดอากาศผ่านหน้าต่างที่ถูกทุบหยาบๆโหว่ๆ สายตาเราสอดส่ายมองไป รอบๆตัว มองเพดาน มองพื้น มองข้างฝา ข้างฝามีรูปที่อยู่ในกรอบเรียงกันมากมาย เราลุกขึ้น เดินพินิจพิจารณาไปทีละรูปๆ ไล่ตั้งแต่วัยแบเบาะ วัยคลาน วัยเดิน ของน้องแต่ละคน รูปพ่อกับแม่ รุปแม่กับน้อง รูปน้องกับพ่อเลี้ยง ทุกครั้งที่เราไล่ดูรุป ความน้อยเนื้อต่ำใจที่ฝังไว้กว่า10ปีก็ปรากฏขึ้นมาชัดเจน เมื่อผ่านรูปสุดท้ายที่เป็นรูป น้องชายคนโตผ่านไป ขออีกครั้ง ไล่ดูใหม่อีกครั้ง รูปน้อง น้องกับแม่ พ่อกับแม่ แม่กับน้อง ....... ไม่มีรูปฉันเลย........ แล้วน้ำตาที่เคยกดไว้ ก็ถูกดันขึ้นมาด้วยความรู้สึกบางอย่าง ที่ถามว่า แล้วกุคือใคร? จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 02:27:56 A:115.67.0.147 X: TicketID:349624

ความคิดเห็นที่ 8 กำลังจะปิดคอมพ์ไปนอน .. เจอประโยคนี้เข้าไป "ขออีกครั้ง ไล่ดูใหม่อีกครั้ง รูปน้อง น้องกับแม่ พ่อกับแม่ แม่กับน้อง ....... ไม่มีรูปฉันเลย........ แล้วน้ำตาที่เคยกดไว้ ก็ถูกดันขึ้นมาด้วยความรู้สึกบางอย่าง ที่ถามว่า แล้วกุคือใคร? " ต้องเข้านอนทั้งน้ำตาแล้วสินะ ฮือๆๆๆ ขอส่งอ้อมกอดไปปลอบใจเด็กน้อยที่ยังอยู่ในตัวจขกท.นะคะ น้องจ๋า .. อย่าได้มีน้ำตาอีกเลย .. จากคุณ : hppy2gthr เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 02:36:26

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่ไหวแล้ว..ลงชื่อว่าอ่านก่อนนะครับ แล้วจะมาติดตามต่อ เจ้าของกระทู้อย่าลืม ไบกอนเขียวซักกระป๋องนะครับ แมงหวี่แมงวันเยอะ ถ้ามาอีกก็ปัดๆ มองผ่านๆไปเลยครับ จากคุณ : Ohohe เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 02:36:46

ความคิดเห็นที่ 10 อย่าท้อแท้นะ. อย่ายอมแพ้ด้วย. เรื่องเราไม่เศร้าเท่าคุณ แต่ก็เจ็บเช่นกัน. สู้ สู้ จากคุณ : หมูน้อยซ่าส์ เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 03:00:59

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านแล้วเศร้าใจจัง จขกท. เข้มแข็งมากๆ จากคุณ : แก้วทราย เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 03:06:50

ความคิดเห็นที่ 12 มาอยู่เป็นเพื่อนค่ะ น่าสงสารกับชะตาชีวิตเจ้าของกระทู้มากค่ะ  มีอุปสรรคตลอด ถ้าเป็นเราจะเข้มแข็งได้อย่างนี้มั๊ย....... ปล.รออ่านค่ะ จากคุณ : ตงอี้ เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 04:02:54

ความคิดเห็นที่ 13 ขอลงชื่ออ่านด้วยคนครับ ตามมาแต่กระทู้แรกๆ จากคุณ : CyberEngine เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 05:54:33

ความคิดเห็นที่ 14 เรารออ่านอยู่นะคะ ติดตามมาจากกระทู้แรกเลย เดวจะกด เอฟ5 รอเน้อออออ จากคุณ : พี่ผัดฉ่า น้องผัดไทย (ปะปุง) เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 07:07:48

ความคิดเห็นที่ 15 ขอส่งกำลังใจให้จขกท. จริงอยู่การแสดงคคห.หรือเรื่องราวต่างๆของตนเองต่อบอร์ดสาธารณะ มันก็เป็นธรรมดาที่จะถูกมองได้สองมุม แต่จากประสบการชีวิตของผมที่ผ่านมาเกือบ5 5 5 สิบปี ขอมองมุมหนึ่งซึ่งเป็นเรื่องจริง การเล่าเรื่องราวได้เช่นนี้ ถ้ามันไม่เกิดจากชีวิตจริงก็ทำได้ยาก หากจะว่าจขกท.แต่งนิยายผมก็ขอชื่นชมความสามารถในการเขียนเรื่องได้ เหมือนจริง ได้น่าติดตาม...แต่ผมว่าเป็นเรื่องจริงปสก.มันบอก  ขออานุภาพอำนาจแห่งคุณพระรัตนตรัยจงบันดาลบุญกุศลอันข้าฯได้บำเพ็ญมา จงสำเร็จจงถึงแด่จขกท.ด้วยเถิด ให้เกิดสติ ปัญญา เจริญด้วยอายุ วรรณ สุข พละ ...คุณพระคุ้มครอง บุญรักษา นะครับ จากคุณ : nonsoul เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 07:10:35

ความคิดเห็นที่ 16 อึ้งตรงไม่มีรูปคุณ เป็นเราคงรู้สึกจุก ๆ ในคอ อยากร้องไห้ คุณเก่งมากที่ผ่านมันมาได้ แถมยังเล่าในมุมขำให้คนอื่นอ่านอีก จากคุณ : ต้นข้าวชาวนา เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 07:29:47

ความคิดเห็นที่ 17 คั่นเอาไว้ จากคุณ : mikenekomeaw เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 07:56:39

ความคิดเห็นที่ 18 มาเป็นกำลังใจค่ะ จากคุณ : by iPhone (ชอบนอนร้องไห้) เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 07:57:11

ความคิดเห็นที่ 19 ตามมาให้กำลังใจ ถือโทรศัพท์ไม่ห่างตัว แล้วก็รีเฟชหลายๆที สู้ๆนะคะ คุณ จขกท. จากคุณ : piggiieletz เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 08:23:34

ความคิดเห็นที่ 20 thank you for sharing your life ........ จากคุณ : friend เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 08:58:06 A:178.197.234.93 X: TicketID:322214

ความคิดเห็นที่ 21 วันนี้อย่าเศร้าอีกเลยนะคะ เรื่องราวที่ผ่านมาไม่ไม่สามารถลืมได้ แต่อย่าให้มันมาทำร้ายจิตใจคุณอีกเลยนะคะ ช่วงชีวิตบางตอนของคุณคล้ายกับที่เราพบเจอมา เมื่อเราอ่านเรื่องของคุณเราจึงไม่เคยคิดว่าเป็นเรื่องแต่ง ที่เหมือนกันมากคือตอนได้สัมผัสกับเจ้าคอมพิวเตอร์เป็นครั้งแรกแหละค่ะ รู้สึกแบบเดียวกันเลยคือหลงรักมันซะแล้ว หุหุ..แปลว่าคุณกับเราน่าจะอายุเท่าๆกันนะเนี่ย ^^ จากคุณ : jazzzero (jazzzero) เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 09:09:56

ความคิดเห็นที่ 22 เศร้าจัง.. รออ่านต่อน๊าาา ติดตามมา3ทู้แว๊ววว เล่าให้ จบนะ ห้ามหายไปไหนนะ รักตะเองนะ จุ๊บๆๆ จากคุณ : ความรักมาทักทายแล้วหายไป เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 09:15:37

ความคิดเห็นที่ 23 รอๆๆ จขกท.ค่ะ จากคุณ : คุณหนูหัดสวย เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 09:16:01

ความคิดเห็นที่ 24 รออยูนะครับอยากอ่าน จากคุณ : คิวปิดน้อย (คิวปิดน้อย) เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 09:30:18

ความคิดเห็นที่ 25 แ่ค่อ่านยังอยากร้องไห้เลย T^T ในบ้านผมก็ไม่ค่อยมีรูปผมตอนเด็กๆ...เพราะผมหนีกล้อง พอตอนนี้ย้อนกลับไปคิดก็เสียดาย จากคุณ : killerboy เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 09:33:57

ความคิดเห็นที่ 26 อ่านเรื่องของ จขกท. แล้วน้ำตาซึมทุกที ทำให้เราระลึกอยู่เสมอว่าเรานะโชคดี  ที่แม่เรารักและอยู่เคียงข้างเราตลอดเวลา  อยากแบ่งความโชคดีของเราให้ จขกท บ้างจัง.... ปอลอ เราเล่าเรื่องนี้ให้แม่เราฟังด้วยนะ  ^_^ จากคุณ : น้ำแข็งกรด เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 09:45:13

ความคิดเห็นที่ 27 ลงชื่อรอค่ะ พี่หนึ่งแข็งแกร่งมากๆ > " < จากคุณ : เขียนบน iPad (อยากฟังอีกครั้ง) เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 10:02:46

ความคิดเห็นที่ 28 ตามติด ติดตามด้วยคน จากคุณ : พ่อน้องปัณณ์ เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 10:05:51

ความคิดเห็นที่ 29 เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : หนูรี่VSหมามด เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 10:31:57

ความคิดเห็นที่ 30 เขียนอีกนะคะ จะรออ่านค่ะ จากคุณ : McAmy เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 10:39:21

ความคิดเห็นที่ 31 รออ่านต่อคะ ชีวิต จขกท น่าสงสารนะคะ จริงๆ ไม่น่ากลับมาบ้านแม่เลยนะคะ น่าจะไปมีชีวิตใหม่ซะ จากคุณ : jeeban_2 เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 10:54:59

ความคิดเห็นที่ 32 ไหว้งามๆ สี่ทิศ สามรอบค่ะ... เป็นการไหว้เพื่อขอประทานอภัย.. เมื่อคืนเจ้านายหญิงน้อยตื่นกลางดึก กล่อมกันไปกล่อมกันมาตายคู่เลย = = แล้วเราจะบาปมั้ยเนี่ย ที่ทำให้คนรีเฟรชเก้อเรื่อยเลยo.O กลางวันมันยุ่งมากมาย แล้วก็เราไม่มีสมาธิจะบรรยายเรื่องราวสักเท่าใหร่ สิ่งนึงที่เป็นนิสัยของเราก็คือ เวลาเราทำอะไร เราอยากให้มันเพอร์เฟค สิ่งนี้ก็เหมือนกัน เราอยากถ่ายทอดให้เรื่องราวมันดูสนุกน่าอ่าน น่าติดตาม แต่อีกสิ่งนึงที่มันค้านอยู่อีกทำให้เราหวั่นไหวก็คือ "คุณดึงเวลาเรียกเรทติ้งหรือเปล่า?" เฮ้อ..... ทู้ที่แล้วที่พิมไปเล่นๆว่าเฉียดๆเช็คเรทติ้ง จริงๆก็เช็คจริงๆ แต่คือสภาพอุ้มลูกแปะอยู่ (เหมือนตอนนี้) ให้อยากเล่าต่อพิมพ์ต่อยังไง มันก็ไม่ได้อยู่ดี เราเลยโดนเขม่นจากจุดนี้ั้มั้งคะ เราจะพยายามจบมันให้ลง ในคืนนี้(หากไม่มีอะไรผิดพลาดนะคะ) จะพยายามย่อๆๆๆๆ (แต่เสียดายเรื่องสนุกๆ ปนทุกข์ ปนดราม่าที่หายไป) เพื่อให้จบๆซะที เราจะได้มีเวลาแต่งนิยายเรื่องใหม่(อั่ยย่ะ!! ล่อเป้าได้อีก) ขอโทษทุกล๊อคอิน ที่ทำให้ท่านต้องเปลืองชั้นผิวอิลาสตินบนใบหน้า ^ ^ ที่ทุกครั้งเวลาที่เปิดกระทู้มา มันไม่อัพเดทส๊ากที หน้ายู่่ >.< ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มอบให้ด้วยนะคะ เยอะจนห้องเก็บของล้นหมดแว้ววว แล้วจะรีบกลับมาค่ะ... จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 10:55:23 A:1.46.236.187 X: TicketID:349624

ความคิดเห็นที่ 33 ไม่ต้องย่อหรอกครับ อ่านเรื่อยๆ รอได้ครับ เป็นคุณแม่ไม่ใช่เรื่องง่าย ไม่ได้มีเวลามานั่งพิมทั้งวัน คนอื่นก็น่าจะเข้าใจนะครับ จากคุณ : killerboy เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 11:00:52

ความคิดเห็นที่ 34 เป็นกำลังใจให้ค่ะ แฟนเราก็โดนหมัดฮุคแบบเดียวกันเลย แต่เราใส่กลับไปก่อนจะโดนแม่เราฮุคปลายคางว่า "ไม่จัดงานแต่ง ไม่ต้องการสินสอด ไม่ต้องป่าวประกาศ เราจะจดทะเบียนพอ" แล้วก็ไม่พาแฟนไปหาอีกเลย 555+ จากคุณ : 9line เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 11:09:08

ความคิดเห็นที่ 35 สวัสดีค่ะ คิดถึงจังค่ะ ดีใจที่กลับมาเขียนต่อค่ะ  อย่าย่อเลยนะคะ ชอบลีลาการเขียน ส่วนเม้นท์ใดที่ทำให้ไม่พอใจ ก็ปล่อยเค้าไปเนอะ ไม่พอใจ ไม่ใช่ปัญหาเราค่ะ ปล่อยให้เพ้อบ้าบอไปคนเดียว หลังไมค์** มาคุยกันได้นะคะ จากคุณ : prajoa เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 11:21:52

ความคิดเห็นที่ 36 ไม่เร่งไม่รีบไม่ต้องย่อรอได้ จากคุณ : พ่อน้องปัณณ์ เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 11:28:58

ความคิดเห็นที่ 37 ในขณะที่ยืนน้ำตาซึมปริ่มๆจะล้นขอบตา แม่ก็เดินเข้ามาในบ้าน คงจะกลับมาจากตลาด เราหลบตาแม่ ไม่อยากให้เค้ารู้ว่าเราร้องให้ แต่แม่ก็ดูไม่ได้ใส่ใจอะไรกับตรงนี้นัก แม่บอกเราว่า "จะทำต้มยำให้กิน" เราอยากcopyคำนี้ แล้วpasteวางๆให้เต็มหน้า เพราะมันเป็นคำพูดแรกตั้งแต่จำความได้ ว่าแม่จะทำอะไรให้เรากิน นี่แหล่ะๆๆ "แม่" เรา :..อื้อ เดี๋ยวหนูช่วยหั่นผัก(เราทำกับข้าวไม่เป็น เพราะในวัยเด็กไม่เคยมีโอกาสเข้าครัว) เราเดินไปเปิดตู้เย็น ตู้เย็น? เราอยากเรียกมันว่าตู้เหม็น ที่มีความเย็นอยู่นิดหน่อย เรา : ..ทำไมไม่ซื้อตู้เย็นใหม่ล่ะแม่ อย่างนี้เปลืองไฟนะ ตู้เก่าแล้ว ไม่มีเบอร์5ด้วย แม่ : น้องเมิงกำลังเรียน เดี๋ยวค่า นั่นนี่ นู่น กุจะเอาเงินใหนมาเหลือซื้อ จุก...ตีบตันในลำคอ จุกแรก มาจากการที่แม่ลำบาก ต้องอดทนอดออมเพื่อน้องทุกอย่าง จุกสอง ทำไมแม่ไม่เคยคิดแบ่งความรู้พวกนั้นมาให้เราบ้างในวัยเด็กของเรา เรา : อื้อ เดี๋ยวหนูไปดูให้นะ เอาสัก 6 คิวก็พอเนอะ จะได้ไม่เปลืองไฟ แม่ : เมิงดูยี่ห้อดีๆมาแล้วกัน จะได้ใช้นานๆหน่อย เริ่มใช้วิชาคำนวน คณิตคิดในใจ ในขณะที่หยิบผักล้างไป คิดไป คำนวนไป ผลสูตรที่เราคำนวนมีดังนี้ ค่าต่อเติมบ้าน+ค่าคอมพิวเตอร์+ค่าเรียนพิเศษน้อง+ค่าตู้เย็น +ค่าเอนเตอร์เทรนแม่ = กุต้องอดตายแน่ หลังจากทำกับข้าวกับปลากันเสร็จ เราก็เรียกแฟนเรามาร่วมวงด้วย (ตั้งแต่เมื่อวานที่แม่พูด เรื่องแต่งงาน เรื่องสินสอดแฟนเราเงียบขรึมจนเรารู้สึกได้) แฟนเรานั่งกินเงียบๆตามมารยาท จากคนที่พูดเก่ง ถามนั่นถามนี่ ก็เป็นขรึมๆ เราก็คิดว่าเค้าคงเริ่มเบื่อ หรือคิดถึงแม่เค้าแล้ว เราอยู่บ้านแม่เราสามวันสองคืน รู้สึกมีความสุขนะ เพราะแม่ถามว่าเราอยากกินอะไร เราบอกปั๊บ แม่ก็ใช้ให้ไปซื้อของมา แล้วเค้าก็ทำให้กิน เราชอบกินห่อหมกมาก แม่ก็ทำให้กินโดยการใส่ปลา ลงไปทั้งตัว >.< สิ่งนึงที่แม่ไม่เคยรู้เกี่ยวกับลูกสาวคนนี้ของเขาก็คือ เราไม่ชอบเห็นปลาเป็นตัวๆ ในอาหาร ไม่ชอบเห็นหาง และหัวของมัน แต่แม่ทำแล้ว เรากลั้นใจเคี้ยวๆกลืนๆแสร้งทำหน้าอร่อย โอย มื้อนั้น แทบขาดใจตาย... แล้วเราก็หมดกำหนดวันพักร้อน ลากลับบ้านด้วยจิตใจที่มีแต่วิชาคำนวนกลับมาเป็นการบ้าน แฟนเราหลังจากที่ได้ขึ้นรถทัวร์แล้ว เป็นอิสระทางความคิดทันที แฟน : เราจะรีบแต่งกันจริงหรอ? เรา : ป่าววว เราตามน้ำเฉยๆ ให้แม่สบายใจไปงั้น เราจะเอาเงินใหนมาแต่ง เงิน เดือนก็แค่นี้กัน บ้านก็ต้องเช่า ค่ารถทำงานเราสองคน ก็กินเนื้อที่เงินเดือนเราเกือบครึ่งแล้วนิ แฟน : รู้ใช่มั้ย แม่เค้าไม่สบายอยู่นะช่วงนี้ เงินไม่พอเหลือเลย เห็นแม่เค้ายังงั้น กินยาทีเป็นกำมือนะ เรา : อื้อ รู้ .....ไม่เป็นไรนะ อย่าเพิ่งคิด แล้วเราจับที่ต้นขาแฟนเราเพื่อเป็นสัญญาณบอกว่า ให้ทิ้งความคิดพวกนี้สักพัก เรายังไม่พร้อมเผชิญ จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 11:55:06 A:1.46.236.187 X: TicketID:349624

ความคิดเห็นที่ 38 รออ่านได้ค่ะ คุณมีวิธีการเล่าได้น่าติดตามมาก จากคุณ : กลมมี่ เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 12:04:37

ความคิดเห็นที่ 39 หลังจากที่กลับเข้าสู่โหมดชีวิตการทำงานปรกติ แต่จิตใจเราก็ไม่มีทางเหมือนเดิมอีกต่อไป จากคนไม่เคย เป็นภาระ จากคนไม่เคยมีภาระ จากคนตัวเบาๆ เริ่มคำนึงถึงหลายๆชีวิต ที่เราเพิ่งไปรับพินัยกรรมจากที่ แม่เราระบุไว้มา เราจะทำยังไงที่จะทำให้เราหาเงินก้อนใหญ่ๆ(สำหรับเราในตอนนั้น)มาได้ ลำพังเงินเดือนเราก็แทบไม่มีเก็บแล้ว โบนัสก็รออีกเป็นปี (โบนัสก้อนที่แล้วใช้ไปกับการกลับบ้านนั่นล่ะ โดยการให้แม่ไปเป็นเงินสด ซื้อของแม่ ซื้อเสื้อผ้าน้อง ของขวัญให้น้องแล้วก็ตลอดที่เราอยู่เที่ยวบ้านสาม วันนั้นเราเป็นคนจ่ายทุกอย่าง) เราจะหาเงินจากใหน เราเลยมีความคิดเปลี่ยนงาน ที่อัพเกรดเงินเดือนเรา เป็นอีกทางที่จะทำให้เราเพิ่มรายได้ ใจจริงเราไม่ได้มั่นใจในวุติปลอมของเราเลย เราไม่สามารถฟันโช๊ะๆได้ว่าไปที่ใหน ใครๆ ก็รับเราทำงานแน่ๆ มันมีความเสี่ยง ที่ลุ้นอยู่ในใจตลอด เราเห็นภาพเรานั่งหน้าซีด มีนาย ตำรวจมาพูดว่า ขอเชิญไปโรงพักครับ เราได้รับแจ้งว่าคุณใช้เอกสารปลอม = = หลอนน เราสอดส่องดูงานที่จะทำให้ชีวิตเราก้าวขึ้นบันไดอีกขั้น แล้วก็เจอ เป็นบริษัทเกี่ยวกับผลิตภัณท์อาหารเสริม บริษัทยักษ์ใหญ่เลยแหล่ะ แต่ว่ามันไม่ใช่สมัครปุ๊บ สัมภาษณ์ผ่านปั๊บ ทำงาน โป๊ะๆๆ มันยากกว่านั้น เค้ามีการคัดกรองผู้เข้าประกวด เอ๊ย ผู้เข้ามาทำงานไม่แตกต่าง ไปจากเวทีประกวดนางงาม ต้องไปอบรม ไปเรียน ไปสอบ และด่านสุดท้ายถูก คัดเลือกด้วยบิ๊กบอส ทุกวันนี้คิดย้อนกลับไป ก็ยังคงภาคภูมิใจไม่หาย เริ่มต้นด้วยการสมัครนั้น ไม่ยากเท่าใหร่ เทคนิคที่ใช้ ยังใช้ได้อยู่ แต่ครั้งแรกที่ กรอกใบสมัครกับบริษัทนี้ ดูชิลล์เวอร์ๆ เค้าไม่ค่อยเพ่งไปที่เอกสารเรานัก เรา แทบไม่ต้องเหนื่อยเกร็งกล้ามเนื้อสายตา เพื่อจิกสายตาของผู้พิจารณาเอกสาร เลยสักนิด พี่บุคคล : เดี๋ยววันอังคารมาทดสอบนะ เรา : ทดสอบอะไรคะพี่ พี่บุคคล : ทดสอบด้านบุคลิคภาพ แล้วก็ไหวพริบเบื้องต้นค่ะ เดี๋ยวน้องนั่งรอกับเพื่อนๆ ตรงนั้นนะคะ เดี๋ยวพี่จะให้เอกสารเกี่ยวกับผลิตภัณท์ไปศึกษาคร่าวๆ เราเดินไปรวมกลุ่มที่พี่บุคคลชี้มา เพิ่งรู้ว่าคนสมัครเยอะพอสมควร ราวๆ30คน เราก็เลย Broken the ice กันอย่างเพลิดเพลิน เพื่อนเพิ่มเพียบ!! จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 12:36:37 A:1.46.236.187 X: TicketID:349624

ความคิดเห็นที่ 40 ขอพักยาวก่อนค่ะ ทำหน้าที่แม่ต่อ... จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 13:07:33 A:1.46.236.187 X: TicketID:349624

ความคิดเห็นที่ 41 ขอชมเชยอีกครั้งว่า เป็นนักเล่าที่เยี่ยมคนหนึ่ง เขียนได้ดีมากน่าสนับสนุน ติดตามอ่าน จากคุณ : พนอจัน เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 14:01:54

ความคิดเห็นที่ 42 สุดยอด จากคุณ : อุ้ยเซี่ยวป้อ เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 14:04:18

ความคิดเห็นที่ 43 เข้ามาอยู่เป้นเพื่อนค่ะ ชมเชยคุณมาก เขียนได้น่าอ่าานติดตามสุดๆ เราแทบไม่ลุกไปทานข้าวเที่ยงเลยนะเนี่ย ติดหนึบหนับเลยค่ะ อ่านแล้วอินมาก บางประโยคเราอ่านแล้วรู้สึกน้ำตาปริ่มๆ อินเข้าไปในหัวใจ เสมือนอยู่ในเหตุการณ์ด้วยเลยค่ะ เอาใจช่วยนะคะ เราติดตามอยู่นะคะ ขอให้บทสรุปเป็นแฮปปี้เดนดิ้งนะคะ จากคุณ : DoraeNOON เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 14:09:06

ความคิดเห็นที่ 44 เข้ามาอยู่เป้นเพื่อนค่ะ ชมเชยคุณมาก เขียนได้น่าอ่าานติดตามสุดๆ เราแทบไม่ลุกไปทานข้าวเที่ยงเลยนะเนี่ย ติดหนึบหนับเลยค่ะ อ่านแล้วอินมาก บางประโยคเราอ่านแล้วรู้สึกน้ำตาปริ่มๆ อินเข้าไปในหัวใจ เสมือนอยู่ในเหตุการณ์ด้วยเลยค่ะ เอาใจช่วยนะคะ เราติดตามอยู่นะคะ ขอให้บทสรุปเป็นแฮปปี้เอนดิ้งนะคะ จากคุณ : DoraeNOON เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 14:09:23

ความคิดเห็นที่ 45 รอนะคะ .... จริง ๆ อยากให้ชีวิตคุณตอนนี้ Happy Ending แต่มันไม่เป็นเช่นนั้น เพราะคุณบอกไว้แล้ว ยังไงก็ขอให้คุณเข้มแข็งนะคะ จากคุณ : เมื่อโลกยังคงหมุนไป เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 14:21:37

ความคิดเห็นที่ 46 อันที่จริงลึกๆ แล้วน้องก็รักแม่นะ.. อ่านแล้วเศร้าครับ... รู้สึกตกใจกับการที่แม่คนหนึ่งทำกับลูกตัวเองได้.. น้องอยากได้ Mp 3 ขนาดผมเองอยู่ในฐานะที่จะซื้อของได้... เมื่อก่อนตอนที่ลูกสาวคนเดียว ต้องการ ยังไม่ซื้อให้เลย 555 ให้ฟังจากคอมเอา... จากคุณ : Jedcon เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 14:33:55

ความคิดเห็นที่ 47 อ๋อยยย ไม่เป็นอันจะอ่านหนังสือสอบ 555+ รอติดตามอยู่นะคะ จากคุณ : saykalovely เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 14:39:48

ความคิดเห็นที่ 48 ลงชื่อให้กำลังใจ จขกท.นะคะ :) จากคุณ : miss azalea เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 14:55:55

ความคิดเห็นที่ 49 มารอค่ะ จากคุณ : cool_girlgang เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 15:03:45

ความคิดเห็นที่ 50 รอค่ะ จากคุณ : princessizz เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 15:19:07

ความคิดเห็นที่ 51 เราแอบกังวล วุฒิปลอม จขกทคะ จริงๆคุณไม่น่าบอกเลยนะคะ คุณลบตรงวุฒิปลอมเถอะคะ กลัวคนประสงค์ร้าย มันเป็นความผิดอาญานะคะ จากคุณ : jeeban_2 เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 15:28:18

ความคิดเห็นที่ 52 ************************************************** อ่านถึงนี่ จากคุณ : pumpkin&blackbeauty เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 15:57:23

ความคิดเห็นที่ 53 ติดตามตลอดค่ะ จากคุณ : น้องจี๊ดจ๊าด. (จี๊ดจ๊าด-jamp) เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 16:21:49

ความคิดเห็นที่ 54 คั่น จากคุณ : arex1970 เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 16:34:28

ความคิดเห็นที่ 55 มารอๆๆ  จขกท.เล่าเรื่องได้สนุกมากเลยค่ะ เล่าจากเรื่องเศร้ากลายเป็นเรื่องเบาๆได้ จากคุณ : น่ารักนะคะ เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 16:46:58

ความคิดเห็นที่ 56 โอยๆๆๆๆ...... เราได้แต่แอบอยู่ในพันทิป มา4-5 ปี ไม่เคยสมัครสมาชิก เจอ 2 กระทู้ ที่กำลังกด F 5 รัวๆ อยู่นี้  ไม่ไหวแล้ว ขอ ปรากฎตัวสักที เถ๊อะ 555+ รออ่านนะค่ะ จากคุณ : โลกกว้างใหญ่กับใจดวงน้อยๆ (babyhomehome) เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 16:51:45

ความคิดเห็นที่ 57 เรื่องนามสกุลไม่ตรงผมก็งงนะว่ามีปัญหาขนาดนั้นเลยหรือ โดยเฉพาะผู้หญิง อ้างว่านามสกุลสามียังได้เลย หรือไปทำเรื่องเปลี่ยนนามสกุลให้ตรงวุฒิซะก็จบ จากคุณ : hil4552 เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 17:14:57

ความคิดเห็นที่ 58 คุณ ลกกว้างใหญ่กับใจดวงน้อยๆ (babyhomehome) 2กระทู้นี้เหมือนกันเลยอะ ห้องชานเรือนกะห้องศาลาใช่ป่ะ จากคุณ : modaom เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 17:48:03

ความคิดเห็นที่ 59 คุณ modaom   น่าจะเป็นห้องศาลาทั้ง 2 กระทู้ นะค่ะ นี้ค่ะ^^ http://www.pantip.com/cafe/social/topic/U11746026/U11746026.html จากคุณ : โลกกว้างใหญ่กับใจดวงน้อยๆ (babyhomehome) เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 18:02:13

ความคิดเห็นที่ 60 ลงชื่อ จากคุณ : The_198x เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 18:35:53

ความคิดเห็นที่ 61 ขอบคุณครับ จากคุณ : -นอนกอดตัวเองทุกคืน- เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 19:02:30

ความคิดเห็นที่ 62 อ่านละอึ้ง คนใกล้ตัวชั้นลำบากขนาดนี้เลยริ(จริงๆพอรู้คร่าวๆค่ะแต่ไม่คิดว่าจะเศร้าขนาดนี้) เราคนนึงขอยืนยันว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงค่ะเพราะเรารู้จักกับ จขกท เคยเจอกันมาแล้ว เห็นกระทู้ที่แล้วมีคนสงสัยเลยช่วยแก้ข้อสงสัยให้ค่ะ วันนี้มีนัดกันค่ะคงได้เล่าให้ฟังกันยาวทั้งคืืน(เพราะมาค้างบ้านเรา อิอิ) เดี๋ยวจะให้เจ้าตัวมาเล่าต่อนะค่ะ รอกันหน่อยนะค้า ^_^ จากคุณ : maman'Pure เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 19:22:20

ความคิดเห็นที่ 63 เข้าใจ เวลานี้คือเวลาป้อนข้าวลูก+เอาใจสามี แต่เสร็จกิจแล้วอย่าลืมพวกเค้านะตะเอง F5มือหงิกแว้ววว จากคุณ : modaom เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 19:40:23

ความคิดเห็นที่ 64 คุณ maman'Pure  ฝากบอก จขกท. ด้วยนะว่าเราอ่ะเป็นแฟนคลับเขาแล้วเนี้ยะ  ตามมาตั้งแต่แรกเลยค่ะ แต่เมื่อคืนค่อนข้างสะบักสะบอมนิดหน่อย แฮะๆ โดนไปหลายดอก เจ็บๆคันๆ ดีค่ะ หวังว่าชีคงจะไมตามมา... ^_^ จากคุณ : น้ำแข็งกรด เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 19:50:26

ความคิดเห็นที่ 65 ค้าคุณ น้ำแข็งกรด เดี๋ยวเจ้าตัวมาจะเอาให้อ่านทุกความเห็นเลยค่ะ ทีแรกว่าจะไม่ไปกระทู้ที่2นั้นละ มันไม่ไหวเลยไปแก้ไขความกระจ่างค่ะ อิอิ แอบจิกเล็กๆไปเหมือนกันค่ะ จากคุณ : maman'Pure เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 20:01:28

ความคิดเห็นที่ 66 ตามอ่านมาตั้งแต่กระทู้แรก  ตอนเย็นนั่งดูทีวีกับแม่  เลยถามแม่ว่า  มีแม่แบบนี้ในโลกด้วย   แม่บอกว่า ในโลกนี้ไม่ได้มีแค่ขาวเท่านั้น  แต่ยังมีสีเทาและสีดำ   คนเป็นแม่ ก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่งที่มีรัก โลภ โกรธ หลง   แม่ของ จขกท อาจมีเหตุผลจำเป็นที่ทำแบบนั้น     แม่เราฝากมาบอก  จขกท ว่า เป็นกำลังใจให้  เอาใจช่วย  จขกท เป็นคนดีและเป็นคนเก่ง  จะต้องได้รับสิ่งดีๆตอบแทนอย่างแน่นอน จากคุณ : รุ้งทราย เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 20:13:18

ความคิดเห็นที่ 67 อ่านถึงตรงนี้!!!!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! จากคุณ : คลิกที่นี่ (ปะปุง) เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 20:17:37

ความคิดเห็นที่ 68 ลงชื่อรออ่านค่ะ ถ้าเราไม่เจอรูปเราซักรูปในบ้านคงเศร้ามากแน่ๆ คุณจขกท.เข้มแข็งไว้นะคะ จากคุณ : แอบมองเธออยู่ห่างๆ เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 20:25:20

ความคิดเห็นที่ 69 อ่านถึงตรงนี้  ^^ จากคุณ : หนูรี่VSหมามด เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 22:13:48

ความคิดเห็นที่ 70 รออ่านต่ออยู่ครับ จากคุณ : nitro9 (nitrolive) เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 22:19:42

ความคิดเห็นที่ 71 รอค่ะ***** จากคุณ : ... (babyhomehome) เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 22:27:42

ความคิดเห็นที่ 72 หายไปไหนแระ ... จากคุณ : แม่หมูตาโต เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 22:42:59

ความคิดเห็นที่ 73 ถึงตรงนี้.............................................................. ............................................................. จากคุณ : kanoksiri เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 23:04:35

ความคิดเห็นที่ 74 วันนี้เป็นวันแรกที่ห่างลูก อยากจะลองแรดดูบ้าง ปรากฏว่า ตอนนี้นัั่งอยู่บ้านเพื่อนด้วยอาการอึนๆ ลูกฉันเป็นยังไงบ้าง ลูกฉันจะนอนหลับสนิทไหม ผ้าห่มจะหลุดไปกองที่เท้าไหม ผ้าอ้อมจะแฉะไหม ยุงจะกัดไหม พ่อมันจะเปิดแอร์หนาวไปไหม ฯลฯ คิดถึงลูก ....จับใจ ฉันไม่สามารถถ่ายทอดเรื่องราวต่อได้ไหว จริงๆ .... ฉันขอโทษ.....T จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 23:11:09 A:110.168.28.65 X: TicketID:349624

ความคิดเห็นที่ 75 เป็นกำลังใจให้เขียนต่อครับ รออ่าน จากคุณ : ZUZA เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 23:19:31 A:124.121.221.214 X: TicketID:350228

ความคิดเห็นที่ 76 จขกท.รีบกลับไปหาลูกดีกว่าค่ะ คนอ่านรอได้ แค่หวังว่าจะไม่มีผีสางตามมาเท่านั้นแหละ จากคุณ : ฉันมันเป็นแค่ไส้ติ่ง เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 23:25:19

ความคิดเห็นที่ 77 เข้าใจความรู้สึก จขกท. เป็นอย่างมากนะคะ คนเคยอยู่กับลูกตลอดเวลา อดห่วงไม่ได้เลยถ้าต้องห่างกัน แม้กระทั่งคนที่ลูกอยู่ด้วยจะเป็นคุณพ่อก็ตามที ใครจะมาละเอียดได้เท่ากับคนเป็นแม่อ่ะเนอะ ยังถ่ายทอดต่อไม่ได้ก็ไม่เป็นไร สบายใจเมื่อไหร่ พร้อมเมื่อไหร่ ค่อยมาถ่ายทอดให้อ่านก็ได้ รอได้เสมอ เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมนะคะ เข้มแข็ง สู้ๆ แล้วทุกอย่างก็จะผ่านไปด้วยดี จากคุณ : t_merlin เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 23:32:08

ความคิดเห็นที่ 78 แปะไว้ๆ จากคุณ : หมาเมาแฟ็บเดอะซีรี่ย์ เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 23:40:32

ความคิดเห็นที่ 79 ^^ รอติดตามนะคะคนเก่ง สบายๆนะ ไม่ต้องกดดันตัวเอง หากไม่ว่าง ติดธุระยังไง ก็ไม่ต้องกังวล เชื่อว่าเพื่อนๆเข้าใจและรอได้ จากนี้ต่อไป อยากให้คุณเจ้าของกระทู้เจอแต่สิ่งที่ดีๆเข้ามาในชีวิตจังค่ะ สู้ สู้ นะ ^^ จากคุณ : BeNettY เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 23:46:06

ความคิดเห็นที่ 80 จริงไม่จริงไม่รู้ แต่เอาใจช่วยครับ จาก ลูกคนนึงของป้าปิ่น ที่โดนทิ้ง ฮือฮือ T-T จากคุณ : แม่จ๋า แม่ปิ่น (Pakinai) เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 00:43:05

ความคิดเห็นที่ 81 ลงชื่อไว้ครับ ติดตาม จากคุณ : 7-Scene เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 01:23:47

ความคิดเห็นที่ 82 ขอคำคห.80แรงๆค่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : ฉันมันเป็นแค่ไส้ติ่ง เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 01:34:11

ความคิดเห็นที่ 83 เจอเรื่องราวนี้จากเว็บดราม่า กดมาอ่านลุ้นลึกๆหวังว่ากระทู้คงยังไม่ถูกลบ อยากติดต่อเจ้าของกระทู้ได้จัง ผมโชคดีกว่าจขกทมากเลยเรื่องแม่ แต่เรื่องการศึกษาถือได้ว่าโชคดีกว่าจขกทนิดหน่อย ตอนนี้จบม.6แล้ว แต่ม.6สมัยนี้ก็คงไม่ต่างจากป.6สมัยจขกทยังเด็กนัก แม่ไม่มีเงินส่งเรียนต่อมหาวิทยาลัย กยศห้ามทำงานระหว่างเรียนในขณะที่วงเงินกู้ที่อนุมัตินั้น หากไม่ทำงานไปด้วยก็ไม่พอใช้ ถึงผมจะมีความรู้ความสามารถภาษาจีนที่กล้าพูดเลยว่าเทียบได้กับป.ตรีจีนจุฬาด้วยซ้ำ(คุณแม่สุดที่รักเคี่ยวเข็ญให้เรียนตั้งแต่เด็ก) แต่ก็นั่นแหละ สำหรับคนไทยแล้ว วุฒิการศึกษาก็สำคัญกว่าอยู่ดี อยากติดต่อคุยกับจขกทเป็นการส่วนตัวได้จังเลย อยากแชร์ประสบการณ์และเทคนิคดีๆจากจขกทเพื่อนำมาประยุกตร์ใช้กับชีวิตตัวเอง จากคุณ : tnhero เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 01:37:06

ความคิดเห็นที่ 84 โลกไม่ได้สวยงามอย่างที่คิด เมื่อต้องเจอ ก็ต้องสู้อย่างมีสติ อย่าให้สิ่งไม่ดีมาครอบงำให้เราไม่ดีไปด้วย จากคุณ : blueboyhub เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 01:44:21

ความคิดเห็นที่ 85 อยากอ่านต่อแล้ว แอร็ยยยยย............ จากคุณ : อิอิ เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 01:57:37 A:27.130.40.224 X: TicketID:299131

ความคิดเห็นที่ 86 ตามมาจากเวบดราม่า เข้ามาอ่านแล้วติดงอมแงมเลย ขอบคุณครับที่กล้าแบ่งประสบการณ์ให้เรารู้ว่าสังคมแบบนี้มีอยู่จริง จากคุณ : cokeclub เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 02:17:54

ความคิดเห็นที่ 87 ชอบสำนวนภาษา จขกท จัง มีทั้งฮา ทั้งรันทด ทั้งข้อคิด เช่น ในภาคแรกโน้นที่บอกประมาณว่า ถ้าแม่ต้องทดแทนบุญคุณใหญ่หลวง งั้นผู้หญิงทุกคนก็มีฐานะแม่ได้ ถึงแม้จะมีลูกทิ้งๆ ขว้างๆ  ..อะไรประมาณนี้อะ ฮุกซ้าย ฮุกขวา ได้รับพินัยกรรมเป็นภาระจากแม่ ดูรูปแล้วสุดท้ายถามตัวเองว่า แล้วกุเป็นใคร จากคุณ : ม่องเท่ง เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 02:18:43

ความคิดเห็นที่ 88 ติดตามอยู่นะคะ มาให้กำลังใจด้วยคะ หลังไมล์คุยกันก็ได้นะ อายุเท่ากันเลย ^^ จากคุณ : porporling เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 04:53:11

ความคิดเห็นที่ 89 มาลงชื่อค่ะ เล่าได้สนุกมาก  และยอมรับนับถือในความเข็มแข็งของเจ้าของกระทู้ จากคุณ : LikitChamaiporn เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 05:00:17

ความคิดเห็นที่ 90 ให้กำลังใจ สู้ๆต่อไป^^ Broken the ice คือไร เราไม่เข้าใจ คห.80 ตามหาแม่ปิ่นต่อไปนะ เราเป็นกำลังใจอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ ขรำอ่ะ แม่ปิ่นมารับลูกเร็ว!!! จากคุณ : by iPhone (Volvo@S60) เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 05:03:21

ความคิดเห็นที่ 91 เราขออนุญาต เนื่ิองจากเราเพิ่งมอบใบนี้ให้คนๆนึงไปแล้ว ชื่อโท๊ดxxx ตอนนี้เปลี่ยนเป็น โทดxxx อะไรเนี่ยแหละ อมยิ้มมือถือ ชื่อมาจาก toad รึเปล่าไม่ทราบได้ อิอิ^^ เราเหลือ 1 ใบ เลยขอยกให้คุณป้าปิ่น ผู้เป็นที่รัก น่ารักน่าชัง ของหลายๆคน ผู้ซึ่งเป็นหญิงเหล็ก แห่งยุคปัจจุบัน (ยุคก่อนเป็นยุคเจ้าป้าทั้งหลายผู้ซึ่งเป็นเสาหลักปักขี้เลนผู้คอยค้ำจุนสังคมคุณภาพ) ด้วยความเคารพอย่างสุดซึ้งตราบจนไตวาย ปล.อย่าลืมรับลูกที่คห.80 นะป้า^^ จากคุณ : by iPhone (Volvo@S60) เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 05:14:59

ความคิดเห็นที่ 92 broken the ice เราคิดว่าน่าจะประมาณทำลายภูเขาน้ำแข็ง คือคนไม่รู้จักกัน ตอนแรกก็เงียบๆ ไม่กล้าคุย ยังมีฟอร์ม แต่เจ้าของกระทู้ก็เข้าไปคุยแบบไม่เก๊ก จนสามารถรู้จักกัน คุยกันได้สนุกสนาน ยังไงเจ้าของกระทู้ก็มาตรวจคำตอบด้วยนะค่ะ ว่าเราเข้าใจถูกเปล่า สุดท้าย ...สู้ๆค่ะ จากคุณ : force1019 เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 05:54:52

ความคิดเห็นที่ 93 wait ....................... PPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPP IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII NNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNN จากคุณ : B.W. ( beautiful woman ) เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 06:05:42 A:178.197.234.107 X: TicketID:322214

ความคิดเห็นที่ 94 คั่นหน้าไว้ จากคุณ : เล็กน้อยถึงปานกลาง เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 08:30:21

ความคิดเห็นที่ 95 รอ รอ รอ อ่านต่อนะจ๊ะ จากคุณ : ความรักมาทักทายแล้วหายไป เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 09:37:45

ความคิดเห็นที่ 96 เข้ามากอด แน่น ๆ อีกครั้ง ยังไม่พร้อมเล่าก็ไม่ต้องคะ เดี๋ยวพร้อมแล้วรีบมาต่อนะคะ คนดี รออยู่คะ เรื่องของคุณทำให้เราเข็มแข็ง และทำให้เรามองแม่และคนรอบข้าง เป็นแง่บวกขึ้นเลย เพราะเราผ่านชีวิตช่วงนั้นมายากลำบากเหมือนกัน แต่ ไม่เท่านี้ สบายกว่ามาก  ที่เราเคยน้อยใจ เสียใจ มันเป็นแค่ขี้ฝุ่นเลย หากเทียบกับที่เราได้รับการถ่ายทอดเรื่องราวจาก จขกท เป็นกำลังใจให้คะ และรู้สึกยินดีอย่างยิ่งว่าเดี่๋ยวนี้มีคนอยู่ข้าง ๆ คุณแล้ว อย่างน้อยก็รับรู้ได้ว่าสองคน คือสามี และลูก ขอให้มีความสุขกับปัจจุบันมาก ๆ นะคะ แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 55 10:28:07 จากคุณ : สายหนึ่งอยุธยา เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 10:27:10

ความคิดเห็นที่ 97 รออ่านต่อค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : *..ฉันจะมาขโมยหัวใจคุณ..* เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 10:45:08

ความคิดเห็นที่ 98 ถึงตรงนี้ จากคุณ : แม่ลูกสอง (ข้าวเหนียวไหม้) เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 10:53:59

ความคิดเห็นที่ 99 รออ่่านอยู่นะคะ ถ้าเราเจอเด็กแบบนี้เราต้องช่วยเหลือเท่าที่เราช่วยได้แน่นอนค่ะ  จากคุณ : ออยล์ เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 12:14:14

ความคิดเห็นที่ 100 ชอบอะ เล่าได้ดีมาก จากคุณ : LuckyRandom เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 12:18:02

ความคิดเห็นที่ 101 ให้กำลังใจ จขกท. รออ่านต่อนะคะ อ่านเพลินเลย จากคุณ : เวลาไม่เคยหยุด เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 13:22:26

ความคิดเห็นที่ 102 ตามอ่านทุกตอนครับ จากคุณ : ปากกาสีจาง เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 14:31:30

ความคิดเห็นที่ 103 เจ๊ แกจะมามั๊ยกระทู้นี้ ผมกลัวอ่ะ(ค่อนข้างรังเกียจ) จากคุณ : ขอชื่อที่รักจ๋า ณ พันทิป เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 15:45:14

ความคิดเห็นที่ 104 no. 103 .... ^^ who ...... is coming .... ah-ha now, she's driving the cab. after finish her job, she will come " she says that she miss everybody here, especially it's you .... 555 ... จากคุณ : tuk tuk woman เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 16:05:27 A:178.197.232.21 X: TicketID:322214

ความคิดเห็นที่ 105 Broken the ice = คือขั้นตอนในการละลายพฤติกรรมค่ะ โดยส่วนใหญ่แล้ว คนแปลกหน้ามาเจอกัน หรืออยู่ในสถานที่ๆไม่คุ้นชิน จะทำให้เราก่อภูเขาน้ำแข็งขึ้นมาค่ะ คืออารมณ์ที่ชั้นมองหน้าแก แกมองหน้าชั้น ชั้นจะพูดกับแกดีมั้ย อ๊ะแก้วน้ำที่แกกินมีหางจิ้งจกโผล่มา ชั้นไม่สนิท ลั้นจะบอกแกยังไงดี ...อึก อึก ... (ตัวอย่างค่ะ^^) การที่จะพัฒนาความสัมพันธ์นั้นๆให้ก้าวหน้าขึ้น จะต้องเริ่มคุยกัน ทักทาย ถามไถ่(ในเรื่องทั่วไปนะตัวเธอ) มีการช่วยเหลือซึ่งกันและกันในเบื้องต้น จะทำให้กำแพงน้ำแข็งละลายลงมา เพื่อเปิดรับความสัมพันธ์ใหม่ๆ/เพื่อนใหม่ค่ะ (^*^) ที่เขียนทั้งหมดนำมาจากการเป็นสันทนากรมือสมัครเล่นค่ะ อาจไม่ถูกต้องทั้งหมด หากมีผู้รู้รบกวนช่วยแนะนำด้วยนะคะ ........ ชอบกระบวนการถ่ายทอดความคิดและเรื่องราวของพี่ จขกท มากๆค่ะ พี่ จขกท คิดถึงลูก เราก็คิดถึงแม่ขึ้นมาซะงั้น เราเคยถูกทอดทิ้งเหมือนกันค่ะ เข้าใจความรู้สึก จขกท เหมือนกัน พอเจอแม่อีกครั้ง เราก็ผ่านจุดโกรธแค้นน้อยใจว้าเหว่มาหมดแล้ว กลายเป็นไม่โกรธอะไร เป็นแม่ซะอีกค่ะ ที่นอนร้องไห้กอดเราทั้งคืน จนต้องแซวว่า ยิ่งแม่ร้องไห้มากๆ บาปจะมาลงที่หนูนะ 555 คุณนายเธอถึงจะหยุดร้องค่ะ ^^ จากคุณ : itsmeHellen (itsmeHellen) เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 16:12:43

ความคิดเห็นที่ 106 จขกท เข้มแข็งมาก ยังโชคดีมากๆที่ไม่ไปติดยา ไม่งั้นชีวิตคงจบกัน อยากบอกว่า แม่ของคุณโชคดีมากที่ได้คุณเป็นลูก นี่แหละอภิชาติบุตร ปล. ถ้าคนโรคจิตเข้ามาป่วนอีกขอทุกคนอย่าใส่ใจ อย่าไปให้ค่ากับคนประเภทนั้น ไม่งั้นกระทู้มันจะสะดุดอีกค่ะ จากคุณ : gwyndapooh เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 16:34:07

ความคิดเห็นที่ 107 คั้นหน้ารอออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ รออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ รออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ ตามอ่านทุกกระทู้เลย สบายใจแล้วค่อยมาเล่าต่อนะคะ ไม่ต้องรีบ จากคุณ : พี่ผัดฉ่า น้องผัดไทย (ปะปุง) เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 16:55:34

ความคิดเห็นที่ 108 เข้ามารออ่านต่อครับ จากคุณ : nitro9 (nitrolive) เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 17:19:03

ความคิดเห็นที่ 109 ขอถามไว้เป็นความรู้นะคะ ทำไมไม่ใช้ break the iceคะ ทำไมต้องbrokenด้วย ปกติเคยเจอแต่break the ice จะเจอbrokenก็ตอนมันตามหลัง has have หรือไม่ก็broken iceที่brokenมีหน้าที่เป็นadj. ขออภัยที่นอกเรื่องค่ะ แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 55 17:36:05 จากคุณ : GDArock เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 17:34:21

ความคิดเห็นที่ 110 คห.83    เราว่าดีแล้วนะรู้ภาษาจีน     อีก 3 ปีเปิดอาเชี่ยนเราว่าคุณได้เปรียบเลยล่ะ จากคุณ : บัวใส เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 19:00:48

ความคิดเห็นที่ 111 จขกท. เขียนดีนะ มีอารมณ์ขันสอดแทรก สำนวนดี บรรยายเก่ง เช่น "แต่ก็เสียน้องชายคนโตไป เสียไปแบบมีลมหายใจ" เออ เราอ่านตามแบบ เขียนได้ไง คิดได้อ่า เก่งดี ขอถามนิดนะคะ จากกระทู้แรก จขกท. โดนไขควงปักขาเลยหรอคะ ? - -" แล้วใครช่วยทำแผลให้อ่ะคะ ? แล้วตอนจมน้ำ สรุปว่าใครเป็นคนมาช่วยไว้คะ ? ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ปีศาจแก้มแดง เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 21:08:35

ความคิดเห็นที่ 112 มาเล่าต่อเถอะค๊า...รออ่านตั้งเเต่เมื่อคืนเเล้ว แฮ่ๆ... จขกท เชื่อมั้ยว่า นี้เป็นการออกความคิดเห็นแรกของเราใน พันทิพย์เลย ปกติเรา ชอบอ่านอย่างเดียว แต่เรื่องของ จขกท ทำเราติดงอมเเงม... จากคุณ : sineneverdie (sineneverdie) เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 21:35:13

ความคิดเห็นที่ 113 โห ขนาดพอโตขึ้นจขกท.ยังต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายส่วนแม่กับน้องด้วยหรอ คือไม่รู้นะ ถ้าตอบแบบโลกสวย คนอื่นอาจจะบอกว่าถึงยังไงก็เป็นแม่ แต่เท่าที่อ่านดู เหมือนแม่จขกท.จะต้องการ"เงิน"ของจขกท.มากกว่า ไม่ได้รักอะไรเลย มันอ่านแล้วจุกตรงที่ไม่มีรูปของจขกท.เลยซักใบ แถมแม่ยังพูดทำนองบังคับให้ทำนั่นทำนี่ให้ ทั้งๆที่ตอนเด็กๆ ถูกทำถึงขนาดนั้น ไม่มีการทำหน้าที่อะไรที่แสดงถึงความเป็น"แม่"เลย เป็นกำลังใจให้พี่จขกท.นะคะ สู้ต่อไป ตอนนี้เราก็มีปัญหาชีวิต แต่จะเข้มแข็งให้ได้ เพื่อคนที่เรากล้าเรียกว่าแม่อย่างเต็มปาก จากคุณ : Caramelori เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 21:42:00

ความคิดเห็นที่ 114 จุกตรงที่ .... ไม่มีรูปจขกท.เลย นั่นซิ แล้งคุณเป็นใคร ในครอบครัวเค้าอ่ะ ... เศร้าอ่ะ จากคุณ : Gigolina เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 22:59:59

ความคิดเห็นที่ 115 >_<" มารออ่านด้วยคนค่ะ... จากคุณ : ZanZarena เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 23:04:53